Η ανάπτυξη του Καραγκιόζη

Tου Πασχου Mανδραβελη, από τη Καθημερινή

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_26/09/2010_416498%EF%BB%BF

Μια πολύ διδακτική παραβολή για την ελληνική ανάπτυξη διά τής κατανάλωσης παραθέτει στα σχόλια των άρθρων της «Κ» ο αναγνώστης κ. Ν. Γιαννούλης. Είναι «η ιστορία από τον Καραγκιόζη που μαζί με τον Χατζηαβάτη θέλησαν να γίνουν έμποροι. Δανείστηκαν λεφτά και αγόρασαν μια νταμιτζάνα ούζο που θα το πωλούσαν προς 1 δραχμή το ποτήρι. Ομως, ο Χατζηαβάτης είχε πάνω του μία δραχμή. Την έδωσε στον Καραγκιόζη και ήπιε ένα ποτήρι ούζο. Μετά ο Καραγκιόζης την έδωσε στον Χατζηαβάτη και ήπιε και αυτός άλλο ένα ποτήρι ούζο και μετά πάλι το ίδιο. Ετσι χωρίς να το καταλάβουν άδειασαν όλη την νταμιτζάνα, χωρίς βεβαίως να έχουν πουλήσει τίποτα και όταν ήρθε ο δανειστής των χρημάτων δεν είχαν να ξεπληρώσουν το χρέος...».

Ο μέγας της ανάπτυξης κλαυθμός παίζεται καθ’ εκάστην στα βραδινά δελτία των κατ’ ευφημισμόν ειδήσεων. Ενα ερώτημα κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα: «Πού είναι η ανάπτυξη; Γιατί δεν υπάρχει ανάπτυξη;» Λες και η ανάπτυξη είναι κάτι που διατάσσεται ή φύεται στους τηλεοπτικούς αγρούς που καθημερινώς αγοράζουμε. Το πραγματικό ερώτημα που υποκρύπτει ο κλαυθμός είναι άλλο και το θέτουν άπαντες οι κρατικοδίαιτοι της επικράτειας, οι συνήγοροι των μεταπρατών και οι συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ: πού είναι τα λεφτά του κράτους για να συνεχιστεί η κυκλοφορία της δραχμής από τον Χατζηαβάτη στον Καραγκιόζη και τανάπαλιν;

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι «πού βρίσκεται η ανάπτυξη;», αλλά «ποια ανάπτυξη θέλουμε και με ποιους όρους;». Κατ’ αρχήν να σημειώσουμε ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε το προηγούμενο μοντέλο, το οποίο λειτουργούσε ως εξής: α) το κράτος δανειζόταν, β) μοίραζε τα λεφτά σε μισθούς, επιδοτήσεις, πανεπιστήμια στην Ανω Ραχούλα, Κέντρα Γούνας, Αργυροχρυσοχοΐας, Πηλού κ. λπ., γ) κυκλοφορούσε το χρήμα, κινούνταν η αγορά και όλοι ήμασταν ευτυχισμένοι κι... αναπτυγμένοι. Και δεν μπορούμε να το συνεχίσουμε διότι λεφτά στις αγορές δεν υπάρχουν.

Αλλά ακόμη και αν μπορούσαμε να επιχειρήσουμε και πάλι την ανάπτυξη διά της κατανάλωσης, τότε ποιος ο λόγος να εξυγιανθεί ο ΟΣΕ; Το ένα δισ. που μας βάζει κάθε χρόνο μέσα, γίνεται κατανάλωση, ο τζίρος της αγοράς μεγαλώνει και το εθνικό μας «προϊόν» αυξάνει. Ποιος ο λόγος να κλείσουν δημόσιοι οργανισμοί και επιχειρήσεις που μόνο σκοπό έχουν το μοίρασμα χρημάτων για να καταναλώνουν οι υπάλληλοί τους; Μόνο στην Ελλάδα κυριαρχεί το μεταφυσικό δόγμα, ότι όσα περισσότερα ξοδεύει το κράτος τόσα περισσότερα έχει η χώρα.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει βασιλική οδός προς την ανάπτυξη. Αυτή θα έρθει μόνο με επίπονες διαρθρωτικές αλλαγές, όχι μόνο στον δημόσιο τομέα, αλλά και σ’ αυτό που στην Ελλάδα ευφημίζεται ως αγορά. Δεν μπορείς να έχεις ένα αυτοκίνητο που τρέχει προς τον γκρεμό με 14% δημοσιονομικό έλλειμμα, 15% έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και να αναρωτιέσαι γιατί δεν μπήκε ακόμη η όπισθεν. Οι νόμοι της φυσικής, αλλά και η απλή λογική λένε ότι πρέπει να φρενάρει η προηγούμενη «αναπτυξιακή» διαδικασία, για να αρχίσει η αντίστροφη επίπονη ανάβαση. Και παρά τα φληναφήματα που κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο, το ελληνικό αυτοκίνητο ακόμη δεν φρέναρε. Το κράτος και φέτος θα ξοδέψει 24 δισ. περισσότερα απ’ όσα θα εισπράξει. Αν δεν περιοριστεί το δημοσιονομικό έλλειμμα δεν υπάρχει ελπίδα ουσιαστικής ανάπτυξης. Περιορίζοντας, όμως, το έλλειμμα αναγκαστικά περιορίζεται και η «ανάπτυξη» α λα ελληνικά που είχαμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια.

Αν ο λαϊκισμός ήταν θρησκεία, η Ελλάδα θα ήταν Πακιστάν

Tου Στεφανου Κασιματη, από την Καθημερινή

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_22/09/2010_415848

Επαγγελματική διαστροφή με έκανε, προχθές το βράδυ, να παρακολουθήσω την πρώτη τηλεοπτική εμφάνιση σε ιδιωτικό κανάλι των εννέα υποψηφίων για την περιφέρεια Αττικής. Οχι ολόκληρη, καθώς ήταν αληθινή δοκιμασία για τα νεύρα· πάντως αρκετά, ώστε να καταλάβω την πολιτική θέση του κάθε υποψηφίου και το πεδίο της αντιπαράθεσης. Οι αναφορές στα προβλήματα της περιοχής και στις δυνατότητες του περιφερειάρχη είχαν τη θέση υποχρεωτικών παρεκβάσεων στη συζήτηση. Το κύριο ζήτημα που απασχολούσε τους υποψηφίους ήταν να εκφράσουν την εναντίωσή τους στο Μνημόνιο και μάλιστα από τη θέση του «πολίτη». Ακόμη και ο Γιάννης Σγουρός, ο οποίος ως υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να στραφεί ευθέως κατά της κυβέρνησης, υποχρεώθηκε προς το τέλος της συζήτησης να δηλώσει ότι «φυσικά, ως πολίτης, διαφωνώ με το Μνημόνιο, αλλά...» κ. λπ.

Η αντίθεση των πολιτικών όλου του φάσματος στο Μνημόνιο, έπειτα από τρεις δεκαετίες βασιλείας του λαϊκισμού στην πολιτική ζωή, δεν εκπλήσσει. Εκείνο που εκπλήσσει και εξοργίζει (εμένα τουλάχιστον) είναι η διαστρέβλωση του όρου «πολίτης» από τα χείλη εκείνων που διεκδικούν την ψήφο του. Την έχουν καταντήσει ευφημισμό. Στην αντίληψη των περισσότερων πολιτικών, ο πολίτης είναι ένα είδος ζώου, χωρίς δυνατότητα ανάλυσης της πραγματικότητας, χωρίς κρίση, χωρίς ευθύνη. Λειτουργεί με το θυμικό και οι αντιδράσεις του περιορίζονται στο πιο ρηχό επίπεδο της αντίθεσης μεταξύ ηδονής και πόνου: του δίνεις, λ. χ., εκατό ευρώ και χαίρεται, του παίρνεις εκατό ευρώ και θυμώνει. Αυτός ο «πολίτης» είναι κάτι σαν διασταύρωση ανάμεσα σε ζωάκι και καθυστερημένο παιδάκι. Εχει πάντα δίκιο, ποτέ δεν ευθύνεται και η δουλειά του πολιτικού είναι να τον κατευνάζει και να τον ικανοποιεί.

Αυτή είναι η πολιτική κουλτούρα μας στα χρόνια του παπανδρεϊσμού από το 1981 ώς σήμερα και μη σας θίγει η διαπίστωση. (Αλλωστε, οι αναγνώστες τούτης της εφημερίδας εξαιρούνται αυτοδικαίως). Και είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο το επίπεδο των πολιτικών είναι τόσο χαμηλό στις μέρες μας. Οταν επικρατεί ο «πολίτης» του τύπου που περιέγραψα παραπάνω, τι χρειάζεται ο σκεπτόμενος άνθρωπος στην πολιτική; Ενας κουτοπόνηρος ωφελιμιστής και γλείφτης κάνει τη δουλειά περίφημα! Δεν απειλείται μάλιστα η υγεία του από την αηδία και τις τύψεις.

Ο «πολίτης» στον οποίο απευθύνονται όσοι δαιμονοποιούν το Μνημόνιο δεν χρειάζεται να απασχολεί το μυαλουδάκι του με ερωτήματα όπως τα εξής: Αν δεν βρούμε δανεικά, πώς θα πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις; Αν δεν μειώσουμε τα ελλείμματα, πού θα βρούμε δανειστές; Μήπως τις μεταρρυθμίσεις που επιβάλλει το Μνημόνιο (π. χ., η εφαρμογή των κοινοτικών κανονισμών στις προμήθειες του Δημοσίου) θα έπρεπε να τις είχαμε εφαρμόσει μόνοι μας; Είναι λογικό να αναγνωρίζουμε κεκτημένα δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις ή μήπως αυτό, σε συνδυασμό με τη διόγκωση του Δημοσίου, οδηγεί εν τέλει στην κοινωνική αδικία;

Για τον «πολίτη» που εξέθρεψε ο λαϊκισμός είναι αρκετό να πιστεύει ότι το Μνημόνιο το επιβάλλουν οι κακοί ξένοι (που, κατά βάθος, πάντα μας φθονούν) και ότι, επίσης, υπάρχει ένας μαγικός τρόπος, ώστε οι μισθοί και οι συντάξεις να αυξάνονται στο διηνεκές, χωρίς ποτέ να εγείρεται ζήτημα παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Ετσι! Επειδή και μόνον είμαστε μάγκες και καραμπουζουκλήδες... Παραφράζοντας ελαφρώς τα λόγια ενός φίλου της στήλης από το Λονδίνο, δεν θα απείχε πολύ από την πραγματικότητα ο ισχυρισμός ότι «αν ο λαϊκισμός ήταν θρησκεία, η Ελλάδα θα ήταν Πακιστάν».

Υστερα από τριάντα χρόνια εξαχρείωσης, δεν είναι τυχαίο ότι οι πολιτικοί δεν τολμούν να παρουσιάσουν καθαρά στον κόσμο την πραγματικότητα. Δεν μπορούν οι δυστυχείς να κάνουν αλλιώς! Η στάση τους υπαγορεύεται από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Διότι αν οι ψηφοφόροι συνειδητοποιήσουν ποτέ το μέγεθος της αποτυχίας του κράτους μας (failed state στην ορολογία της επιστήμης, όσο και αν μας πονά ο όρος...), αλλά και τη σημασία του δανεισμού που μας εξασφαλίζει το Μνημόνιο, σε συνδυασμό με τις επιβαλλόμενες μεταρρυθμίσεις, τότε το πολιτικό τοπίο όπως το γνωρίζουμε σήμερα θα αλλάξει δραματικά και πολλοί από εκείνους που σήμερα στελεχώνουν τα κόμματα θα εξαφανισθούν διά παντός από τη δημόσια σκηνή. Επενδύουν, λοιπόν, τις ελπίδες τους στη συντήρηση της ακινησίας και στην άρνηση των μεταρρυθμίσεων. Στο κάτω κάτω, όπως έδειξαν και οι δηλώσεις «πόθεν έσχες», αν η Ελλάδα καταρρεύσει, η ηγέτιδα τάξη της θα τα καταφέρει να επιβιώσει, ώστε να βρίσκεται εδώ και την επαύριο για να ηγηθεί.

Αν εξαιρέσει κανείς τη χθεσινή δήλωση του Πάγκαλου στη Βουλή («η απάντηση στην κατακραυγή των πολιτών “πώς φάγατε τα λεφτά;” είναι ότι σας διορίσαμε όλα αυτά τα χρόνια στο Δημόσιο, τα φάγαμε όλοι μαζί»), αυτό που παρακολουθούμε ως «πολιτική ζωή» είναι ο αγώνας μίας ακόμη συντεχνίας, της συντεχνίας των λαϊκιστών, να επιβιώσει εις βάρος των υπολοίπων, καθώς βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού. Εύγε στον Πάγκαλο για την παραδοχή της σκληρής αλήθειας, αλλά ίσως δεν είναι τυχαίο ότι αναγνωρίζει τις ευθύνες του εις τας δυσμάς του πολιτικού βίου του...

For king and lorry

Ο Κωνσταντίνος και η Αννα Μαρία (καταλαβαίνετε ποιους εννοώ...), οι οποίοι συνήθως διαμένουν στο ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρεταννίας, εμφανίσθηκαν χθες στην κατηλειμμένη από τους φορτηγατζήδες πλατεία Συντάγματος. Ορισμένοι εξ αυτών, όχι πολλοί, τους περικύκλωσαν και άρχισαν να φωνάζουν το σύνθημα «εσένα θέλουμε». Στο σχετικό φιλμάκι, που εμφανίσθηκε στο Διαδίκτυο, ακούγεται ένας νοσταλγός - απεργός να λέει στους υπόλοιπους: «Πάμε πάλι “εσένα θέλουμε”. Εντάξει;» Ωστόσο, κανείς δεν υπάκουσε από όσους είχαν περικυκλώσει το ζεύγος με λατρευτική διάθεση. Ισως από σεβασμό, επειδή ένας φορτηγατζής είχε καλέσει στο τηλέφωνο τη μαμά του και το είχε δώσει στον Κωνσταντίνο για να της μιλήσει...

Ζήτω το Μνηµόνιο

Του Σταύρου Τσακυράκη , από ΤΑ ΝΕΑ

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4595196

Μία δυνατότητα είχαµε: να σταµατήσουµε τα δανεικά

Ηταν ή όχι µονόδροµος το Μνηµόνιο; Το ερώτηµα αυτό εξαρτάται από το κατά πόσον είχαµε ανάγκη από δανεικά ή όχι. Και δεν υπάρχει αµφιβολία ότι τα είχαµε ανάγκη. Οχι για να εξυπηρετήσουµε τα παλιά µας δάνεια, αλλά για να πληρώσουµε µισθούς, συντάξεις, υγεία, παιδεία κ.λπ. Με δεδοµένο ότι οι αγορές δεν µας δάνειζαν, έπρεπε να αναζητήσουµε νέες µορφές δανεισµού µε νέους όρους αποπληρωµής. Το Μνηµόνιο µάς εξασφάλισε ένα τεράστιο δάνειο 110 δισ. ευρώ για τα επόµενα τρία χρόνια και φαίνεται να ήταν ό,τι καλύτερο µπορούσαµε να ελπίζουµε και να πετύχουµε. Υπήρχαν άλλες λύσεις; Μερικοί υποστηρίζουν ότι µπορούσαµε να εκβιάσουµε την Ευρωπαϊκή Ενωση, να δανειστούµε από την Κίνα ή δεν ξέρω από ποιον άλλον.

Δεν πρόκειται για σοβαρούς ισχυρισµούς αλλά για κουβέντες του αέρα, ο πεινασµένος καρβέλια ονειρεύεται. Τα προβλήµατά µας άλλωστε δεν θα λύνονταν µε κάποιον πρόσκαιρο εύκολο δανεισµό.

Μονόδροµος, λοιπόν, το Μνηµόνιο; Οχι αναγκαστικά. Μπορεί να αποφασίζαµε ότι δεν θέλουµε να δανειστούµε άλλο και να ακολουθήσουµε τον δρόµο του Χότζα ή του Κιµ Ιλ Σουνγκ. Να σταµατήσουµε κάθε πληρωµή δανείων, να κλείσουµε τα σύνορα στη διακίνηση αγαθών και κεφαλαίων και να κτίσουµε µια αποµονωµένη οικονοµία που θα παρήγαγε αυτά που χρειαζόµαστε. Ο δρόµος αυτός µε βεβαιότητα θα έφερνε αµέσως την εξαθλίωση σε όλους, πλην της νοµεκλατούρας που θα κυβερνούσε, µε µισθούς και συντάξεις αντίστοιχες µε αυτές της Μολδαβίας. Αλλά οι οπαδοί του, ως γνωστόν, επενδύουν στο µέλλον. Υπόσχονται (αν όχι σε µας τους ίδιους, στις επόµενες γενιές) τον παράδεισο στο τέλος του µακρινού δρόµου. Αν θέλαµε ως κοινωνία, µπορούσαµε να προχωρήσουµε σε µια παρόµοια επιλογή και υπ’ αυτήν την έννοια το Μνηµόνιο δεν ήταν µονόδροµος.

Οι περισσότεροι πολέµιοι του Μνηµονίου, µε πρώτο τον κ. Α. Σαµαρά, είναι αλήθεια ότι δεν γοητεύονται από την προοπτική της Αλβανίας του Χότζα. Λένε εντάξει σε κάποιο µνηµόνιο, αλλά όχι στο συγκεκριµένο. Τι είδους µέτρα θέλουν και ποια διαπραγµατευτική δυνατότητα έχουν, είναι µέγα µυστήριο. Το ΔΝΤ έχει µια τεχνογνωσία για τα κράτη που βρίσκονται στα πρόθυρα πτώχευσης. Μερικοί αµφισβητούν την επιτυχία του. Λένε ότι η Αργεντινή καταστράφηκε. Πώς θα ήταν η Αργεντινή χωρίς το ΔΝΤ, δεν το γνωρίζουν βεβαίως. Υποθέτουν ότι θα ήταν καλύτερα.

Στην πραγµατικότητα, όταν κάποιο κράτος φτάνει στα πρόθυρα της κατάρρευσης, το ζήτηµα δεν είναι αν θα πονέσει για να ανακάµψει αλλά το πόσο πολύ θα πονέσει και αν θα κατορθώσει να ανακάµψει.

Το ΔΝΤ δεν µπορεί να εξαλείψει τον πόνο παρά µόνο να τον απαλύνει δανείζοντας µε χαµηλό επιτόκιο και επιβάλλοντας µεταρρυθµίσεις που µόνοι µας από καιρό έπρεπε να είχαµε κάνει. Η συνταγή του φυσικό είναι να µην αρέσει σε όλους. Οχι γιατί είναι αντίθετη σε κάποια ιδεολογία αλλά διότι σε κανέναν δεν αρέσει η πτώση του βιοτικού του επιπέδου. Τα βασικά της στοιχεία, όµως, δεν αµφισβητούνται. Η µείωση των ελλειµµάτων απαιτεί περικοπές δηµόσιων δαπανών συµπεριλαµβανοµένης της µείωσης µισθών και συντάξεων καθώς και αύξηση της φορολογίας, οι δε µεταρρυθµίσεις απαιτούν τόνωση της παραγωγικότητας και του ανταγωνισµού.

Πριν καλά καλά εφαρµοσθούν κάποια µέτρα, άρχισε η µεµψιµοιρία. Ο κάθε Ελληνας, µε πρώτους τους τηλεοπτικούς δηµοσιογράφους, έγινε ειδικός στην αντιµετώπιση των οικονοµικών κρίσεων. Να µην κοπούν µισθοί και συντάξεις, να πάρουν λεφτά από τους κλέφτες και τους πλούσιους, να µην επιβληθούν νέοι φόροι και άλλα πολλά. Στην κατάσταση που είµαστε δεν υπάρχει ένα µέτρο που θα µας σώσει και έτσι θα αποφύγουµε τα άλλα. Και τους µισθούς πρέπει να κόψουµε, και από τους πλούσιους πρέπει να τα πάρουµε, και νέους φόρους πρέπει να επιβάλλουµε, και πάλι δεν φτάνει.

Και η ανάπτυξη; Εχουµε µέλλον χωρίς οικονοµική ανάπτυξη; Αλλο µεγάλο παραµύθι. Λες και αρκεί κάποιος να σφυρίξει και θα αρχίσει να σφύζει η οικονοµία.

Θα ρίξει π.χ. χρήµα (δανεικό βεβαίως) στην κατανάλωση και θα πάρουν µπροστά οι αυτοκινητοβιοµηχανίες µας. Ας µην ξεγελιόµαστε. Ανάπτυξη δεν θα υπάρξει αν δεν κατορθώσουµε να νοικοκυρευτούµε, και αυτό δεν πρόκειται να γίνει από τη µια µέρα στην άλλη χωρίς µόχθο και σκληρή εργασία.

Ο Σταύρος Τσακυράκης είναι αναπληρωτής καθηγητής Συνταγµατικού Δικαίου στο Πανεπιστήµιο Αθηνών

Ο λαός θυμάται τι σημαίνει δεξιά (κι αριστερά)!

Θαυμάζουμε στο παραπάνω βίντεο τον σημερινό αρχηγό της δεξιάς να αφοπλίζει τα ίδια του τα επιχειρήματα περί μνημονίου!

Αλλά τι άλλο θα περίμενε κανείς από τον ηγέτη της δεξιάς παράταξης στην Ελλάδα. Μια ζωή ψευτιά και προδοσία. Πάντα "τα δικά μας παιδιά" πάνω από την Ελλάδα! - Ή αλλιώς: Ο σκοπός (εξουσία) αγιάζει τα μέσα...

Το ότι οι δεξιοί συμπεριφέρονται πολλές φορές ως ανθέλληνες το ξέρουμε λοιπόν...

Το θέμα είναι γιατί η αριστερά μια ζωή εξισώνει τη δεξιά με τη δημοκρατική παράταξη;

Τι να θυμηθεί κανείς; Από το "τι Παπάγος, τι Πλαστήρας;" του 1952, στο "τι λάχανα τι μπρόκολα;" του Φλωράκη (αλήθεια σύντροφε, το 1989 ποιο ζαρζαβατικό ήταν ο Τζανετάκης και ποιο εσύ;) και στη σημερινή καραμέλα των Τσιπροπαπαρήγων και των άλλων "προοδευτικών", περί κακού δικομματισμού και "προδοσίας" του λαού από τον Γιώργο Παπανδρέου, επειδή έσωσε την ελληνική οικονομία από τη χρεοκοπία με το δάνειο των €110δις από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ!!

(χωρίς βέβαια να μας πουν πώς θα πληρωνόταν οι μισθοί των υπαλλήλων & συνταξιούχων, ή με τι θα πληρώναμε το εισαγόμενο πετρέλαιο για να κινηθούμε ή να ζεσταθούμε το χειμώνα, κλπ κλπ...)

Μήπως οι "σύντροφοι" δεν εξυπηρετούν το λαϊκό συμφέρον, αλλά το στενό κομματικό τους; Λέω μήπως;...

Μετά απ' όλα αυτά δεν πρέπει να αναρωτηθεί κανείς ποια πρέπει να είναι η στάση του υπεύθυνου πολίτη σήμερα;

Είναι λογική η αντίδραση "φταίει ο Παπανδρέου επειδή μας έσωσε από την χρεοκοπία", ή πρέπει να απευθύνει κανείς την οργή του στους δεξιούς κλέφτες που από τα €300δις που χρωστάει το ελληνικό κράτος, τα €130δις τα δανείστηκε ο Καραμανλής, ο Αλογοσκούφης και η υπόλοιπη συμμορία;

Μέχρι πότε θα σφυρίζουμε αδιάφορα βλέποντας τους κλέφτες του δημοσίου (δικού μας) χρήματος - π.χ. δομημένα ομόλογα, Βιστονίδα/Βατοπέδι - και θα εξοργιζόμαστε με κάποιους που προσπαθούν να βάλουν σε τάξη ένα κράτος μπουρδέλο, μόνο και μόνο επειδή αγγίζουν πιο άμεσα την τσέπη μας;;;;;

Τόσα χρόνια όλοι, μα όλοι, δεν ευχόμασταν να βρεθεί ένας πολιτικός που δεν θα υπολογίζει το πολιτικό κόστος και θα πάρει εκείνα τα μέτρα που θα αλλάξουν την Ελλάδα και θα μας απαλλάξουν από πολλές "αμαρτίες" του παρελθόντος;

Τώρα που αυτός ο πολιτικός είναι εδώ και κυβερνά τη χώρα, γιατί μερικοί εθελοτυφλούν;

Ας κρατήσει ο καθένας την στάση που θεωρεί υπεύθυνη! Αλλά και οι κρίνοντες κρίνονται!

Σαμαράς: Ο πολιτικός που κάνει πραγματικότητα το αδιανόητο!

Καταφέρνει με αυτά που λέει και κάνει από τότε που ανέλαβε την ηγεσία της Νέας Δημαγωγίας, να κάνει όλο τον ελληνικό λαό να πεθυμήσει τον καιρό που στη θέση αυτή έλαμπε ο Ακαταλληλότερος (γνωστός και ως "ο Βούδας της Ραφήνας")!

Διαβάζουμε σήμερα στο Έθνος για τα νέα του κατορθώματα:

Διαφορετική στρατηγική από αυτήν που έχει ανακοινωθεί δημόσια, θα ακολουθήσει η ΝΔ εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών, όπως προκύπτει από την εμπιστευτική εγκύκλιο που απέστειλε πριν από λίγες ημέρες η γραμματεία πολιτικού σχεδιασμού του κόμματος στο σύνολο των υποψήφιων περιφερειαρχών που υποστηρίζει.

Υποτιμά τους ίδιους τους υποψηφίους δημάρχους και περιφερειάρχες, μετατρέποντας την προεκλογική εκστρατεία σε διαδικασία αλίευσης δυσαρεστημένων συνταξιούχων ψηφοφόρων!

«Το ποσοστό της αποχής» -σημειώνεται- «αναμένεται να είναι αυξημένο, καθώς οι τάσεις γενικευμένης απαξίωσης του πολιτικού συστήματος όπως αυτές αποτυπώνονται και δημοσκοπικά, συνεχίζουν να ενδυναμώνονται.

Η αποχή θα είναι διευρυμένη ιδιαίτερα στις κατηγορίες των νέων, όπου υπάρχει εμπεδωμένη η απογοήτευση προς την πολιτική. Ενεργότερο συμμετοχή θα έχουν οι μεγαλύτερες ηλικιακά κατηγορίες (συνταξιούχοι), οι οποίοι είναι πιθανόν να εκφράσουν με την ψήφο τους την αντίδρασή τους στα μέτρα που τους έχουν μειώσει τα εισοδήματά τους, καθώς και στις πληθωριστικές πιέσεις».

Μετά τις οδηγίες για... αλίευση ψήφων από την κοινωνική ομάδα των συνταξιούχων, οι επιτελείς της Ρηγίλλης αποκαλύπτουν στους υποψηφίους ότι «η αυτοδιοικητική πλευρά θα βρεθεί σε δεύτερο πλάνο» και ότι θα πρέπει να αναγάγουν σε κεντρικό ζήτημα «ιδιαίτερα για την Αττική, την κεντρική Μακεδονία και τη δυτική Ελλάδα, παράλληλα με αυτό της οικονομίας, εκείνο της εγκληματικότητας και της λαθρομετανάστευσης».

Το γελοίο του πράγματος όμως δεν τελειώνει εκεί.

Ο βασιλιάς της κωλοτούμπας Σαμαράς, που μας πλάσαρε νέα και άφθαρτα στελέχη, όπως ο πρώην μπασκετμπολίστας Β. Κικίλιας, άλλα λέει πίσω από τις κλειστές πόρτες της Ρηγίλλης:

Ουσιαστικά, η εντολή που δίδεται είναι να συμμετάσχουν στις λίστες «συνεργάτες και φίλοι των βουλευτών». Αυτή η οδηγία ακυρώνει στην πράξη τα όσα ο πρόεδρος της ΝΔ επαγγέλλεται περί αξιοποίησης νέων - άφθαρτων προσώπων που δεν έχουν ασχοληθεί με τα κοινά, αλλά έχουν πρωταγωνιστήσει στον επαγγελματικό τους χώρο. Προφανώς το ένα δεν αναιρεί το άλλο, αλλά είναι βέβαιο ότι οι φίλοι και οι συνεργάτες των βουλευτών δεν είναι ο ορισμός του «άφθαρτου» και του «καινούργιου».

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&pubid=30978948

Η σφαγή της Αφροδίτης

του Γιώργου Πήττα(Κοίτα να μην ψηλώνεις παιδί μου πολύ, σε τούτον εδώ τον τόπο κυβερνούσανε πάντα οι κοντοί - κρατάνε πριόνια και δρεπάνια.
Σκυφτή να περπατάς, σκυφτή.
Δεν βλέπεις που μονάχα λείψανα ξέρουν να δοξάζουν;
Τι να φοβηθούν απ’ τους νεκρούς; Σσσσσς…κάτσε κάτω τώρα. )
Την κυρία Αφροδίτη Άλ Σαλέχ, δεν την γνωρίζω προσωπικά, πάει πολύς καιρός, πολύ πριν βρεθεί στο επίκεντρο της δημοσιότητας που μέσα από κάποια διαδικτυακά άλματα βρέθηκα στο ιστολόγιο της και κατάλαβα πως πρόκειται για έναν άνθρωπο που δουλεύει για τους Μετανάστες όχι μόνο με γενικό και αόριστο συναίσθημα, αλλά με σοβαρότητα και γνώση.

Νομίζω-δεν είμαι και σίγουρος- πως είχα αφήσει τότε, πάνε περίπου δυο χρόνια, ένα σχόλιο και είπα μέσα μου πως θα επισκέπτομαι κάπου –κάπου τη σελίδα για ενημέρωση.

Τελικά δεν τα κατάφερα ποτέ, παρά μόνο όταν πληροφορήθηκα πέρσι την πρόσληψή της ως συμβούλου στο γραφείο του κου Βούγια στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.

Εν μέρει χάρηκα και από την άλλη πλευρά, αναρωτήθηκα αν η πρόσληψη θα ήταν ένα ακόμη προσχηματικό φτιασίδωμα της εξουσίας.

Ωστόσο, επειδή αντιπαθώ την φυγομαχία και την καθ’ έξιν διαμαρτυρία, θεώρησα πως καλά έκανε και πήγε, όσο νάναι κάτι μπορεί να καταφέρει, να προσθέσει, να προσπαθήσει.

Τότε είναι, που πήρα είδηση το πρώτο κύμα της πολεμικής μηχανής που στήθηκε απέναντι της, από μία σειρά εντύπων αυτοπροσδιοριζόμενα ως εφημερίδες και ΜΜΕ ενώ στην πραγματικότητα ασκούν κατά συρροή το χειρότερο είδος πορνογραφίας.

Αυτό, που αποσκοπεί στον άγριο και κατ’ εξακολούθηση βιασμό της προσωπικότητας ενός ανθρώπου, όταν αυτός για λόγους δικούς τους, εστιασμένος κυρίως σε πλέγματα και μίσος, δεν τους κάνει.

Στα πλέγματα και το μίσος, στην συγκεκριμένη περίπτωση, θα πρέπει να προστεθεί και ο μισογυνισμός, σύμπλεγμα στο οποίο η πατρίδα μας ασκεί πρωταθλητισμό-ειδικά υπάρχει το ανεπίτρεπτο τρίπτυχο γνώσης, γυναίκας και ομορφιάς.

Ο συνδυασμός είναι ανυπόφορος για πολλούς.

Χάρηκα –ξανά- τότε, που δεν ίδρωσε το αυτί της από τις επιθέσεις των σκουπιδιών και χάρηκα ακόμα πιο πολύ που δεν ίδρωσε το αυτί του Υπουργείου.

Οι επιθέσεις, διανθισμένες από ξεδιάντροπα ψέματα (αμοιβή 5000 ευρώ έναντι των 940 που λάμβανε) και στολισμένες με φωτογραφίες της, με ταυτόχρονη πλήρη συσκότιση της γνωστικής της επάρκειας σε ζητήματα Μετανάστευσης, συνεχίστηκαν και επεκτάθηκαν στο διαδίκτυο σε ιστοσελίδες που λειτουργούν ακριβώς όπως τα τρωκτικά: υποσκάπτουν, ροκανίζουν, ρυπαίνουν, δηλητηριάζουν και στο τέλος επιδιώκουν να λειτουργούν σαν το φίμωτρο: να φέρνουν τη σιωπή.

Το αποκορύφωμα, ήρθε πρόσφατα, με την προοπτική συμμετοχής της κας Αλ Σαλέχ σε εκπομπή της Ελληνικής Δημόσιας Τηλεόρασης, με τίτλο «Οι φυλές της Αθήνας»

Καθώς δεν ζω στην Ελλάδα και παρακολουθώ τα πράγματα με διαφορετικό χρόνο και πάλι δεν συνδύασα την εκπομπή αμέσως με την κα Σαλέχ.
Αρχικά, στάθηκα στον τίτλο και βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το σκεπτικό που προδίδει:

«Οι φυλές της Αθήνας», δηλαδή μία παραγωγή που θα επιχειρούσε να ιχνογραφήσει όλους αυτούς τους ανθρώπους που βρέθηκαν στη χώρα μας, να αναδείξει την ταυτότητά τους, τις δυσκολίες τους αλλά και τις επιτυχίες τους καθώς υπάρχουν πολλοί που εντάχθηκαν πλήρως στην Ελλάδα, άσχετα αν τα Μαζικά Μέσα «Ενημέρωσης» δεν τους βλέπουν. Αυτοί, «δεν πουλάνε».

Και βέβαια, μια τέτοια εκπομπή μόνο στη Δημόσια Τηλεόραση θα μπορούσε και θα όφειλε να υπάρχει.

Το τι γράφτηκε αυτές τις μέρες, είναι απερίγραπτο.

Η ανισορροπία και η κλινικού επιπέδου επιθετικότητα που αποπνέουν διάφορες σελίδες τύπου «Ελληνική γροθιά» «Hellenic Revenge» κ.α. δοκιμάζουν απόλυτα τις αντοχές μας σχετικά με τα όσα πιστεύουμε για την απόλυτη ελευθερία λόγου στο διαδίκτυο.

Αν κανείς διαβάσει την φρασεολογία τους προσεκτικά, θα αρχίσει να αναρωτιέται για το τι άλλο είναι έτοιμοι να πράξουν αυτοί οι τραμπούκοι.

Τα πράγματα χειροτερεύουν όμως ακόμα περισσότερο, όταν ανάλογες φρασεολογίες αναγράφονται και δημοσιεύονται με την έγκριση των διαχειριστών σε επίσημη σελίδα νεολαίας κόμματος που μετέχει στη Βουλή.

Και αναφέρομαι ασφαλώς στον ΛΑ.Ο.Σ και την ιστοσελίδα της νεολαίας του (ΝΕ.Ο.Σ) http://www.neos-forum.com/
Καμαρώστε, γλώσσα, ύφος και γραφή που προκρίνουν τα πρωτοπαλίκαρα του κου Καρατζαφέρη:
• «Η ΕΡΤ για μια ακόμη φορά μετατρέπεται σε κέντρο θολοκουλτουριάρικης προπαγάνδας.» (αυτό είναι το ηπιότερο σχόλιο)

Συνέχεια:• «και φυλές και ρουφηχτά φιλιά σε μελαψές φυλές θα κάνουν...μην το πολυψάχνεις ...αυτοί και τα συνεταιράκια τους μόνο από ρουφηχτά...φιλιά ξέρουν...τώρα μάλιστα που απαγορεύουν δια ροπάλου και το τσιγάρο στους κλειστούς χώρους...αρχίσαν και τις ρουφηχτές πί......άσε που είναι εξπερ και στα οθωμανικά...διατάγματα χαράτσια και φιρμάνια...στις φυλές των Αθηνών θα...κολλήσουν;»

Η συναρπαστική Καρατζαφερικής έγκρισης επιχειρηματολογία συνεχίζει:• «εγω αυτό που αναρωτιέμαι είναι άλλο. Σε ποσα ουζοπάρτυ έχει μπει αυτή η Αλ Σαλέχ ρε πούστη μου? Ε δεν σου δίνουν τόσο απλά χιλιάρικα...

Πρέπει να έχει πιεί πολύ "ούζο" η γκόμενα...»

Και έρχεται βέβαια το «συντριπτικό» και τόσο στερεότυπο χτύπημα, μέσα από την ταύτιση με μία επαγγελματία πορνοστάρ:• «Η κυρία Αλ Σάλεχ μάλλον είναι τραγουδίστρια γιατί έχει βαθύ λαρύγγι σαν της Τζούλιας Αλεξανδράτου...»

• «κυρία Σάλεχ τώρα που μείνατε χωρίς δημόσια θέση να μασουλάτε τα χρήματα του Ελληνικού λαού, έχετε την ευκαιρία να συνεχίσετε την παλιά σας καριέρα....Τρέμε Τζούλια έρχεται η εκδίκηση της μελαχρινής χε χε» (χαρακτηριστικό ακροδεξιό «χιούμορ» ή με άλλα λόγια, το «χιούμορ» του βιαστή)

Αυτή, είναι η…Νεολαία του Ορθόδοξου Συναγερμού , του κόμματος «εθνικής ευθύνης» που ανερυθρίαστα καλοδέχεται το ΠΑΣΟΚ ως σύμμαχο για να κάνει πραγματικότητα το από τον ιδρυτή του προ αμνημονεύτων ρηθέν: ΛΑ.Ο.Σ-ΠΑΣΟΚ στην Εξουσία!

Αυτή, είναι η νεολαία του κόμματος που συστηματικά εδώ και πολλά χρόνια με πονηριά και χυδαιότητα καλλιεργεί τόσο το φυλετικό μίσος όσο και το μίσος προς την κάθε διαφορετικότητα.

Και δυστυχώς, δυστυχέστατα, δεν είναι το κόμμα του Καρατζαφέρη που πια αγκομαχά και είναι η σκιά του εαυτού του, ούτε του γραφικού φωνακλά «μπουμπούκου».

Σε αυτό το κόμμα, ζει, βασιλεύει και περιμένει υπομονετικά τον κατάλληλο χρονισμό, ένας εξαιρετικά επικίνδυνος μεταμοντέρνος εθνικιστής με μυαλό και σύγχρονο ρητορικό χάρισμα, ο Μάκης Βορίδης, ο πάλαι ποτέ τραμπούκος με το τσεκούρι, που τώρα πια με το κοστούμι και τη γραβάτα αναμένει την ώρα του για εντάξει στο πολιτικό σκηνικό τις απόψεις του.

Σερβιρισμένες με τέχνη θα μπορέσουν ενδεχομένως να ελκύσουν ένα ικανό κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας- αυτό, που δεν κατορθώνει ο παλαιάς κοπής και αντίληψης διαφημιστής του 1970 Καρατζαφέρης.

Και όλο αυτό, θα είναι ακόμα ένα ισχυρό χτύπημα στην έτσι και αλλιώς παραζαλισμένη κοινωνία μας.

Ας όψονται οι διάφοροι συνομιλητές του (και από την Αριστερά) που ανταλλάσουν μαζί του φιλοφρονήσεις στα τηλεοπτικά πάνελ παράγοντας έτσι ασυναίσθητα επιείκεια προς το πρόσωπό του.

Τεράστιο επικοινωνιακό σφάλμα κύριοι, παγωμένη ευπρέπεια θέλει και σκληρή επιχειρηματολογία. Μπορείτε; Τα savoir vivre με τους τραμπούκους, θολώνουν τα νερά.

Στο μεταξύ, καθώς όλοι αυτοί αλωνίζουν, η κα Αφροδίτη Αλ Σαλέχ, επί ένα ενδεκάμηνο δέχεται τη μία επίθεση μετά την άλλη.

Η τελευταία, κατέληξε σε θρίαμβο των αισχρότερων εκφάνσεων της ακροδεξιάς καθώς τελικά δεν άντεξε όλη αυτή την αρρωστημένη υστερία και με μία δήλωσή της ανακοίνωσε πως παραιτείται από την παραγωγή των «Φυλών της Αθήνας».

Μια δήλωση, στην οποία –κακώς για μένα- αράδιασε φαρδιά πλατιά τις σπουδές της και τη μακρόχρονη εμπειρία της σε Μεταναστευτικά ζητήματα.

Ας όψονται, οι διάφορες φυλλάδες που με «Αποκαλύψεις» δημιουργούν «Θέμα» σε μία άρρωστη ενορχήστρωση με το απροκάλυπτο φασισταριό της διαδικτυακής ακροδεξιάς.

Αν η ΕΡΤ και η εταιρία παραγωγής «Προσέγγιση» έχουν κουράγιο να συμπεριφερθούν όπως αρμόζει σε Φορείς ευρωπαϊκής χώρας, οφείλουν να μην δεχτούν την παραίτηση της κας Αλ Σαλέχ και να προχωρήσουν κανονικά στην παραγωγή μιας εκπομπής που κανένα ιδιωτικό κανάλι δεν θα κάνει ποτέ.

Και ας έχουν κατά νου όλοι όσοι δημιούργησαν το ζήτημα, πως στο παρελθόν, ανάλογες εκπομπές στη Βρετανία, το Βέλγιο, τη Γερμανία κ.α. ήταν που βοήθησαν τους Έλληνες μετανάστες να βελτιώσουν τη ζωή τους στην αλλοδαπή, σε εποχές που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από bloody Greeks. Αλλά τι λέω; Το ξέρουν πολύ καλά.

Απλά, ο «πατριωτισμός» τους είναι πέρα για πέρα κάλπικος. Εργαλείο πώλησης είναι.

Selling Tool που λένε και στο marketing.

Έτσι δεν είναι κύριοι Καρατζαφέρηδες;

Έτσι να λέτε.

tvxs.gr/news/συνεργάτες/η-σφαγή-της-αφροδίτης-του-γιώργου-πήττα

Η κουτοπονηριά της Ρηγίλλης

του Γιώργου Λακόπουλου, από ΤΑ ΝΕΑ

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=137&artID=4594440

Aν πάρουμε τοις μετρητοίς την τρέχουσα ρητορική των στελεχών της Ν.Δ., στις εκλογές του Νοεμβρίου δεν θα κριθεί ποιος είναι ικανός να διοικήσει τα δημαρχεία και τις περιφέρειες, αλλά το Μνημόνιο. Ας δούμε πού οδηγεί αυτή η στρατηγική με βάση τα ενδεχόμενα σενάρια της κάλπης.

Το πρώτο είναι να συγκλονιστεί το εκλογικό σώμα από το αντιμνημονιακό πάθος της Ν.Δ. και να γίνει μπλε ο χάρτης των εκλογικών αποτελεσμάτων. Την επομένη τι θα συμβεί; Θα πάψει να ισχύει το Μνημόνιο; Χλωμό. Για να τεθεί θέμα Μνημονίου πρέπει να τεθεί πρώτα θέμα εκλογών και αλλαγής κυβέρνησης από τη Ν.Δ. Ακόμη πιο χλωμό για ένα κόμμα που κάνει πάρτι όταν τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις δεν πέφτουν κάτω από 20%. Αρα και να σαρώσουν οι υποψήφιοι της Ν.Δ., το Μνημόνιο θα μείνει στη θέση του. Τζάμπα ψήφος.

Το αντίθετο σενάριο είναι να στραπατσαριστούν οι υποψήφιοι της Ν.Δ., ιδίως στις μεγάλες περιφέρειες- κάτι πολύ πιθανόν όπως δείχνουν τα πράγματα. Την επομένη θα σπεύσει η Ν.Δ. να ακυρώσει εκ των υστέρων την καταψήφιση του Μνημονίου στη Βουλή εκ μέρους της, για να ευθυγραμμιστεί με το εκλογικό σώμα; Αν το έκανε θα άνοιγε σαμπάνιες η Ντόρα. Αλλά και σ΄ αυτή την περίπτωση ουδόλως θα ίδρωνε το αυτί του κυρίου Τόμσεν και της κομπανίας του. Με οποιοδήποτε εκλογικό αποτέλεσμα, οι τροϊκανοί θα σουλατσάρουν ώς το 2012 στο Σύνταγμα. Γιατί απλούστατα το Μνημόνιο, με τα δεινά που συσσωρεύει, αποτελεί συμβατική υποχρέωση της χώρας- καμία σχέση με τις εκλογές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Αυτή την υποχρέωση ή την καταγγέλλεις ή την εφαρμόζεις. Αλλά για να την καταγγείλεις πρέπει να είσαι στην κυβέρνηση. Και κάτι τέτοιο για τη Ν.Δ. δεν προβλέπεται μέχρι τη λήξη του Μνημονίου.

Συμπέρασμα. Μήπως δεν πρόκειται εν τέλει για στρατηγική, αλλά για κουτοπονηριά; Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν ότι διογκώνεται η αντίδραση στα μέτρα που επιβάλλει η εφαρμογή του Μνημονίου. Γάτες με πέταλα στη Ρηγίλλης έβγαλαν τη γραμμή: ψηφίστε τους υποψηφίους μας και θα απαλλαγείτε από το Μνημόνιο, που δεν σας αρέσει. Είναι έτσι; Οχι. Αλλά όπως έλεγε ο ούγγρος μαθηματικός Τζον Βαν Νόιμαν: «Δεν υπάρχει λόγος να είσαι ακριβής όταν δεν ξέρεις για ποιο πράγμα μιλάς».

8 μύθοι για την κρίση

του Πάσχου Μανδραβέλη, από την Athens Voice

http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/315/8-%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7

Καλή είναι η ποίηση, οι μύθοι και τα συνθήματα, αλλά στο δημόσιο διάλογο χρειαζόμαστε και στοιχεία

Μύθος Νο 1 Η Ελλάδα χρεοκόπησε. Λάθος. Δεν χρεοκόπησε η Ελλάδα, αλλά το ελληνικό κράτος. Αν δούμε τους σχετικούς λογαριασμούς της Τράπεζας της Ελλάδος θα διαπιστώσουμε ότι οι Έλληνες πολίτες έχουν καταθέσεις και ρέπος μόνο στις ελληνικές τράπεζες 285 δις ευρώ. Όσο περίπου είναι και το δημόσιο χρέος, για το οποίο γίνεται τόση συζήτηση.
Υπάρχει όμως ένα ακόμη στοιχείο το οποίο δεν λαμβάνουμε υπόψη. Μπορεί να έχουμε το υψηλότερο αναλογικά δημόσιο χρέος στην Ευρώπη, αλλά το ιδιωτικό μαζί με το δημόσιο χρέος είναι πολύ πιο χαμηλό από πολλές χώρες της Ευρώπης. Η Ελλάδα έχει συνολικό χρέος 184% του Ακαθάριστου Εθνικού της Προϊόντος, η Ιρλανδία έχει 1.200%, η Ολλανδία 380%, η Βρετανία ξεπερνά το 370%, ακόμη και η ζηλευτή Γερμανία χρωστά συνολικά το 189% του ΑΕΠ της.
Αυτό αποδεικνύει κάτι που ξέραμε: έχουμε ένα φτωχό κράτος με πλούσιους πολίτες, αλλά αναδεικνύει και την ανάγκη να κάνουμε κάτι. Η χρεοκοπία του κράτους μαθηματικά θα οδηγούσε σε χρεοκοπία της χώρας σε κάθε τομέα.

Μύθος Νο 2 Η κρίση είναι οικονομική. Λάθος. Μπορεί να προσέχουμε περισσότερο την οικονομία επειδή οι περικοπές τσούζουν ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, αλλά αυτό είναι μόνο μέρος της ευρύτερης κρίσης που πλήττει τον τόπο. Έχουμε κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Από τους 46 θεσμούς που μετρά η Public Issue, για μόνο δώδεκα οι θετικές γνώμες υπερτερούν των αρνητικών. Πρώτη η Πυροσβεστική και δεύτερη η Μετεωρολογική υπηρεσία. Αυτό το έλλειμμα εμπιστοσύνης δεν εμφανίζεται τώρα που έχουμε τα συμπτώματα της οικονομικής κρίσης, αλλά από το 2007 που δημιουργήθηκαν αυτοί οι δείκτες. Συνεπώς έχουμε και πολιτική κρίση, με την ευρύτερη έννοια της αντιπροσώπευσης. Δεν εμπιστευόμαστε αυτούς που εμείς εκλέγουμε. Όποια έρευνα κι αν κοιτάξουμε θα δούμε ότι τα κόμματα, η Βουλή και η κυβέρνηση βρίσκονται χαμηλά στους δείκτες εμπιστοσύνης.
Έχουμε κρίση στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης· φαίνεται από τις κυκλοφορίες των εφημερίδων. Έχουμε κρίση στην εκπαίδευση, το πιστοποιούν όλες οι διεθνείς έρευνες. Κρίση στη δικαιοσύνη·ο καθηγητής κ. Σταύρος Τσακυράκης έγραφε πρόσφατα: «Οι εκκρεμείς υποθέσεις στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών ξεπερνούν τις 149.000, στο Διοικητικό Εφετείο Αθηνών τις 11.000 και στο Συμβούλιο της Επικρατείας τις 31.000. Καθένα από τα παραπάνω δικαστήρια διεκπεραιώνει κατ’ έτος λιγότερες υποθέσεις από αυτές που εισάγονται, με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να αυξάνονται οι εκκρεμείς υποθέσεις και ο απαιτούμενος χρόνος εκδίκασης. Σήμερα μία διοικητική διαφορά χρειάζεται πάνω από 17 χρόνια για να εκδικασθεί από όλους τους βαθμούς δικαιοδοσίας. Του χρόνου θα χρειάζεται 20, σε πέντε χρόνια 30» («Το Βήμα» 8/8/2010).
Αλλά ας πάμε λίγο παραπέρα. Όταν σε μια χώρα συγκεντρώνεται το 40% του πληθυσμού σε ένα λεκανοπέδιο κι εκεί παράγεται το 50% του ΑΕΠ, σημαίνει ότι έχεις μια βαριά ασθένεια που χρειάζεται ένα τυχαίο γεγονός για να γίνει η ασθένεια κρίση βαριάς μορφής. Σκεφθείτε –ω μη γένοιτο– μια μεγάλη καταστροφή στην Αθήνα. Χάνεται η Ελλάδα.
Άλλο στοιχείο της ασθένειας που αναγκαστικά γίνεται κρίση: η προστιθέμενη αξία του δευτερογενούς τομέα (ορυχεία, μεταποίηση, βιομηχανίες, κατασκευές κ.λπ.) είναι σχεδόν ίση (18,7% του ΑΕΠ) με την προστιθέμενη αξία του εμπορίου συν τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές (17% του ΑΕΠ). Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι λίγοι παράγουν και οι υπόλοιποι είμαστε στο πάρε-δώσε· στην ανταλλαγή.

Μύθος Νο 3 Η κρίση είναι καπιταλιστική. Αυτό μπορεί να είναι αληθές για τη διεθνή κρίση, όπου πραγματικά αν κοιτάξουμε πίσω από την πιστωτική κρίση και τα περίεργα χρηματοπιστωτικά προϊόντα θα βρούμε την κλασική μαρξιστική κρίση υπερπαραγωγής, αλλά δεν ισχύει επουδενί για την Ελλάδα. Θα ήταν αστείο να μιλάμε για κρίση υπερπαραγωγής στην Ελλάδα (εδώ ψάχνουμε με το κιάλι να βρούμε την παραγωγή). Στην Ελλάδα έχουμε κρίση του μεγάλου κράτους, δηλαδή κρίση σοσιαλιστική. Δεν μιλάμε μόνο για τις ΔΕΚΟ· 1,2 δις ετησίως είναι το έλλειμμα του ΟΣΕ.
Δυστυχώς αυτό το μεγάλο κράτος έχει μπολιάσει πολλούς τομείς της ιδιωτικής οικονομίας. Διά αφανών κι εμφανών επιδοτήσεων έχει δημιουργήσει φούσκες παντού. Κλασικό παράδειγμα είναι η αγορά των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Έχουμε αναρωτηθεί πώς σε μια χώρα σαν την Ελλάδα επιβιώνουν 26 εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας, δέκα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας και ουκ έστι αριθμός ραδιοφώνων; Έχουμε αναρωτηθεί από ποια αγορά συντηρούνται πέντε ή επτά επαρχιακές εφημερίδες σε κάθε πόλη;
Το κυκλοφορικό σύστημα της οικονομίας ήταν απλό. Το κράτος ήταν η καρδιά. Δανειζόταν λεφτά, τα έριχνε στην αγορά (με μισθούς, επιδοτήσεις, φεστιβάλ, πανηγύρια, ενισχύσεις επενδύσεων, πανεπιστήμια στο πουθενά για την τόνωση των τοπικών αγορών κ.λπ.) κι αυτό το ονομάσαμε ανάπτυξη. Αυτό που ζούμε τώρα είναι μια καρδιακή προσβολή. Το κράτος δεν μπορεί να δανειστεί, συνεπώς η καρδιά υπολειτουργεί και σχεδόν ολόκληρο το κυκλοφορικό σύστημα έχει παγώσει.

Μύθος Νο 4 Η λογική απάντηση στην ελληνική κρίση είναι κεϊνσιανή. Ανοησίες. Η κεϊνσιανή απάντηση απαιτεί ανενεργούς συντελεστές παραγωγής. Η κλασική κεϊνσιανή συμβουλή να ανοίγουμε αχρείαστες τρύπες για να διοχετευθεί εισόδημα στην αγορά και αυτό με τη σειρά του να τροφοδοτήσει τη ζήτηση και συνεπώς την παραγωγή, στην περίπτωσή μας δεν δουλεύει. Το πλεονάζον εισόδημα που θα διοχετευθεί θα πάει στους Ισπανούς για να αγοράσουμε ντομάτες, στους Χιλιανούς για μήλα, στους Τούρκους για φακές και στους Γερμανούς για αυτοκίνητα. Εμείς στο τέλος της ημέρας θα μείνουμε με τις τρύπες και με την απορία πώς από ρυθμό ανάπτυξης 4% βρεθήκαμε (μόλις κόπηκαν τα δανεικά) στο μείον 4%.
Το αστείο είναι ότι υπέρ της κεϊνσιανής πολιτικής τάσσονται και οι εργαζόμενοι και οι Έλληνες επιχειρηματίες. Αν δείτε τις ανακοινώσεις των αποκαλούμενων «παραγωγικών φορέων» το μόνο πράγμα που προτείνουν ως αναπτυξιακό είναι «ρίξτε λεφτά στην αγορά». Αυτό φυσικά δεν γίνεται, γιατί δανεικά πλέον δεν υπάρχουν για να κινηθεί το εμπόριο και η ελληνικού τύπου «ανάπτυξη», αλλά είναι χαρακτηριστική η μετάλλαξη της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Στο κράτος προσβλέπουν και οι Έλληνες επιχειρηματίες κι ελπίζουν σε ένα νέο κύκλο ανακύκλωσης των δανεικών.

Μύθος Νο 5 Η ύφεση. Αυτή υπάρχει και είναι μεγάλη, αλλά αντίθετα με όσα υποστηρίζονται αυτή δεν είναι προϊόν του μνημονίου ή του προγράμματος σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας. Η ελληνική οικονομία αρχίζει να επιβραδύνεται από το πρώτο τρίμηνο του 2009 και συνεχίζει. Μπορεί το 2010 και λόγω των περιοριστικών μέτρων να έχουμε μείον 3,5% ή μείον 4%, όπως προϋπολογίζεται, αλλά δεν ξέρουμε τι επιβράδυνση θα είχαμε χωρίς το μνημόνιο. Μπορεί δηλαδή στις 9 Μαΐου να είχαμε καρδιακή ανακοπή, στάση πληρωμών του κράτους, πανικό στις τράπεζες, κατάρρευση αυτού του σαθρού οικοδομήματος. Εδώ χωρίς στάση πληρωμών και μόνο με την παραφιλολογία είχαμε εκροή 20 δισεκατομμυρίων από τις καταθέσεις, μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν αν λέγαμε ότι το κράτος δεν έχει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του;

Μύθος Νο 6 Μόνο οι εργαζόμενοι πληρώνουν την κρίση. Έχετε δει τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των εταιρειών αυτοκινήτων, του ΕΒΕΑ και άλλων σε εισαγωγικά παραγωγικών φορέων για την ενίσχυση της –πάλι εισαγωγικά– επιχειρηματικότητας; Μακροπρόθεσμα, αυτό που ευφημίζεται ως ελληνική επιχειρηματικότητα θα πληγεί περισσότερο ακόμη και από τους εργαζόμενους, επειδή στο μεγάλο της κομμάτι είναι αεριτζίδικη. Η λογική «κάνω ένα γραφείο, πιάνω φιλίες με τον υπουργό ή το διοικητή ενός δημόσιου οργανισμού και κάνω δουλειά με το κράτος» στα χρόνια της επιτήρησης έχει τελειώσει, διότι απλώς το κράτος δεν έχει τα λεφτά που είχε. Φυσικά δεν πρόκειται να κοπεί μαχαίρι ούτε η διαφθορά ούτε η διαπλοκή (διαφθορά είχαμε και στην πιο άγια οικογένεια· ένας από τους 12 μαθητές του Ιησού ήταν διεφθαρμένος), αλλά όταν το κράτος δεν έχει λεφτά δεν υπάρχει και η υλική βάση της διαφθοράς. Κι αυτό θα πλήξει την ελληνική –και πάλι εισαγωγικά– επιχειρηματικότητα. Δεν τρέφω αυταπάτες· εμείς οι δημοσιογράφοι που δουλεύουμε σε ένα κατ’ εξοχήν κρατικοδίαιτο και βαθιά διαπλεκόμενο με κάθε εξουσία κλάδο θα πληγούμε πολύ. Αλλά μέχρι πότε οι Έλληνες πολίτες θα συντηρούν επτά κρατικά κανάλια, δέκα ιδιωτικά πανελλαδικά και τρία-τέσσερα ανά πόλη επαρχιακά;

Μύθος Νο 7 Αναδιάρθρωση του χρέους. Μεταξύ μας, αυτό είναι πολύ πιθανό να γίνει με τη μορφή επιμήκυνσης, αλλά μπορεί και πρέπει να γίνει όταν αυτοί που μας δάνεισαν νιώσουν ασφαλείς ότι θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Δυστυχώς πέρα από τα κερδοσκοπικά παιχνίδια στις αγορές, που τροφοδοτούν φήμες, δημοσιεύματα κ.λπ., υπάρχουν πραγματικοί φόβοι απλών ανθρώπων ότι θα χάσουν τα λεφτά τους τοποθετώντας τα σε ελληνικά ομόλογα. Δεν είναι οι επονομαζόμενοι καρχαρίες της Wall Street που ανησυχούν. Αυτοί τοποθετούνται έτσι ώστε να ελαχιστοποιούν το ρίσκο τους. Αλλά σκεφθείτε: εσείς θα θέλατε να αγόραζε το ασφαλιστικό σας ταμείο ομόλογα Αργεντινής; Θα θέλατε να εξαρτάται το αν θα πάρετε σύνταξη από το πώς θα πάει η οικονομία της Αργεντινής;
Το αίτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους είναι ο παλιός ρομαντισμός της επανάστασης, αλλά τώρα με χρηματοπιστωτικά μέσα.
Αλλά ας υποθέσουμε ότι ήμασταν καθόλα έτοιμοι και στις 9 Μαΐου «τους τη φέρναμε». Έβγαινε ο πρωθυπουργός, είτε από το Καστελόριζο είτε από αλλού, κι έλεγε «λεφτά δεν υπάρχουν. Στάση πληρωμών». Έκλειναν οι τράπεζες για να μην υπάρξει πανικός των καταθετών για να σηκώσουν τα λεφτά τους. Βάζαμε ισχυρές φρουρές στα σύνορα για να μη φύγουν τα χαρτονομίσματα σε βαλίτσες, ή όπως το κάναμε παλιότερα σε οδοντόκρεμες. Λέγαμε στους ξένους εμπόρους άι στο διάολο κι εσείς και τα προϊόντα σας (αυτοί σε μια χώρα υπό πτώχευση θα ζητούσαν ρευστό· δεν θα δέχονταν ούτε επιταγές ούτε εγγυητικές ούτε τίποτε) και λέγαμε ότι θα γίνουμε Αλβανία για μερικούς μήνες μέχρι μερικά χρόνια έως ότου περάσει η μπόρα.
Τι θα κάναμε μετά; Με τι λεφτά θα κινούσαμε στο ενδιάμεσο την ελληνική οικονομία και με ποια παραγωγική δομή θα αναπληρώναμε τις εισαγωγές; Πώς θα χρηματοδοτούσαν οι τράπεζες τους μικρομεσαίους, αφού θα υπήρχε ο εύλογος κίνδυνος τα λεφτά να φύγουν έξω αντί να γίνουν επενδύσεις ή θέσεις εργασίας;
Η παραδοχή μας περί χρεοκοπίας θα ήταν κάτι χειρότερο από την καρδιακή προσβολή του συστήματος, δηλαδή αυτό που ζούμε σήμερα. Θα ήταν καρδιακή ανακοπή. Θάνατος...

Μύθος Νο 8 Δεν υπάρχει ελπίδα. Ο μεγαλύτερος όλων των μύθων, ο οποίος δυστυχώς εμποτίζει τον ψυχισμό νέων ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους σκέφτονται να φύγουν στο εξωτερικό, κι αυτό αν πραγματοποιηθεί θα αποτελέσει πραγματική ζημία για τη χώρα και την οικονομία. Υπάρχουν πολλά σενάρια καταστροφής, τα οποία χρειάζονται μέρες για να αναλυθούν. Ένα βασικό σενάριο λέει πως ό,τι και να κάνουμε το δημόσιο χρέος θα πάει στο 148-150% του ΑΕΠ, οπότε η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη. Η αλήθεια είναι πως για τα δικά μας μεγέθη αυτό το χρέος είναι μεγάλο. Η αλήθεια επίσης είναι ότι για τα μεγέθη της παγκόσμιας οικονομίας αυτό το χρέος είναι τρίχες. Ολόκληρο το σημερινό χρέος της Ελλάδας είναι το 1/3 του ελλείμματος των ΗΠΑ μόνο για φέτος.
Αν η παγκόσμια οικονομία ξεπεράσει τις φοβίες της για το πουλόβερ της ευρωζώνης που θα ξηλωθεί με πρώτη την Ελλάδα και αν εμείς ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών, η ελληνική οικονομία θα αρχίσει πάλι να κινείται και ίσως με ταχύτερους ρυθμούς. Το στοίχημα λοιπόν σήμερα είναι να μην πάει η κρίση χαμένη, να αρχίσει να κινείται σε άλλη τροχιά, πιο παραγωγική. Διότι ακόμη και αν γινόταν σήμερα ένα θαύμα σαν αυτό της ΟΝΕ και το κόστος δανεισμού μας ξανάπεφτε στα επίπεδα του γερμανικού –δηλαδή αυτά τα διαβόητα spreads γίνονταν μηδενικά–, τι θα κάναμε; Θα ακολουθούσαμε το μοντέλο της ανάπτυξης διά της κατανάλωσης αποκλειστικά; Θα αναπαραγάγαμε ένα μοντέλο από το οποίο δεν ήμασταν ευχαριστημένοι ούτε καν πριν την κρίση;
Έχουμε καταλάβει τι ζημιά κάναμε όλα αυτά τα χρόνια στη νέα γενιά, όταν το μόνο που ελπίζουν οι 18ρηδες, και το αποτυπώνουν στη συμπλήρωση των μηχανογραφικών, είναι σχολές που θα τους εξασφαλίσουν μια θέση στο δημόσιο τομέα; Και ποιο δημόσιο τομέα; Τον ελληνικό, που δεν είναι ούτε ο πιο δημιουργικός ούτε ο πιο συναρπαστικός στον κόσμο. Δηλαδή φτιάξαμε ένα σύστημα, που οι καλύτεροι της νέας γενιάς ονειρεύονται να δουλέψουν σε υποθηκοφυλάκειο.
Η χώρα βρίσκεται σε μια δύσκολη καμπή. Έχει σωρεύσει παθογένειες παντού και τώρα για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια προσπαθεί να τις θεραπεύσει. Δεν είναι εύκολη υπόθεση· ο συντηρητισμός –δεξιός και αριστερός– είναι μια γλυκιά πρόταση αλλά, όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση της Ελλάδας, καταστροφική. Πρέπει όμως να τα αλλάξουμε όλα. Από το δημόσιο και την εκπαίδευση, μέχρι τους όρους της επιχειρηματικότητας και προσανατολισμού των νέων. Ειδικά αυτούς τους τελευταίους δεν πρέπει να τους απογοητεύουμε με μύθους σαν τους παραπάνω. Τους κληροδοτούμε ένα χρέος τριακοσίων δις ευρώ, αλλά τουλάχιστον να τους αφήσουμε την ελπίδα. Και να είμαστε σίγουροι πως αν τους εξηγήσουμε τα προβλήματα σωστά, θα τα καταφέρουν μια χαρά. Θα μας ξελασπώσουν...

*Εισήγηση σε ημερίδα του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, 11/9/2010

Δεν τους έκανε τη χάρη!

Από τον Οκτώβριο του 2009 που σχηματίστηκε η κυβέρνηση πολλά ΜΜΕ είχαν στην μπούκα την υπουργό περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη.

Στην αρχή υποψιαζόμουν ότι "παίζοντας" με τη διαφορετικότητα του στυλ της, πόνταραν στα συντηρητικά ένστικτα του μέσου Έλληνα.

Τον τελευταίο καιρό κι ενόψει του χρίσματος για τους υποψήφιους περιφερειάρχες, πολλά ΜΜΕ δημιούργησαν από το πουθενά μια υποτιθέμενη δυσαρέσκεια του Γιώργου Παπανδρέου προς την υπουργό επειδή, λέει, αυτή δεν ήθελε να αφήσει το υπουργείο και να κατέβει υποψήφια!

Και αυτό χωρίς να προκύπτει από πουθενά! Ούτε ο πρωθυπουργός, ούτε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ούτε η ίδια ανέφεραν ποτέ ότι της έγινε κάποιου είδους πρόταση ή κρούση.

Αλλά οι δημοσιογράφοι - με τις "έγκυρες" πηγές τους - να έχουν "σκυλιάσει" με την Τίνα!

Η εξήγηση που δίνω σε αυτό το γεγονός είναι ότι οι ιδιοκτήτες των εφημερίδων και των καναλιών φοβούνται αυτούς τους πολιτικούς που θεωρούν ότι δεν μπορούν να ελέγξουν. Και η Μπιρμπίλη απ' ότι φαίνεται δεν έχει βλέψεις για καριέρα στην πολιτική και δεν έχει ανάγκη από την προβολή των ΜΜΕ.

(Πιστεύω ότι παρόμοια στάση είχαν κι έχουν τα ΜΜΕ, στα όρια του σεβασμού σήμερα που είναι πρωθυπουργός, απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου εδώ και χρόνια. Είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που εξελέγη χωρίς να έχει τη στήριξη κανενός μέσου. Ακόμα και οι υποτιθέμενες φιλοπασοκικές εφημερίδες και κανάλια, ενώ τα έχωναν στον Καραμανλή, δεν στήριζαν ξεκάθαρα ως εναλλακτική τον Παπανδρέου...)

Μια άλλη, βρώμικη αλλά πιθανή εξήγηση είναι ότι το υπουργείο περιβάλλοντος κάνει δουλειά και θίγει τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων - μεγαλοεκδοτών/ καναλαρχών!

Ότι και να συμβαίνει, ο Γιώργος απέδειξε ακόμα μια φορά ότι δε μασάει από τέτοια και κράτησε την Τίνα στο υπουργείο της. Μαγκιά του!

Ομιλία Γ. Παπανδρέου στο Εθνικό Συμβούλιο 3/9/2010

http://www.pasok.gr/portal/resource/contentObject/id/8f103a59-c2e3-491a-a182-d2fa0f7c72b7

http://www.pasok.gr/portal/resource/contentObject/id/b7f42348-396f-4f9b-887c-e1ac50486f81

Οικολόγοι - Διαμαρτυρόμενοι

Πριν από μερικές μέρες ανακοινώθηκε από τη ΔΕΗ η πρόθεσή της να προχωρήσει, σε συνεργασία με ιδιωτική εταιρία του εξωτερικού, στην δημιουργία του μεγαλύτερου φωτοβολταϊκού πάρκου του κόσμου.

Η επένδυση θα γίνει στις εγκαταστάσεις της εταιρίας σε πρώην λιγνιτωρυχεία του νομού Κοζάνης. Υπολογίζεται ότι θα έχει ισχύ μεταξύ 200 και 300 MW (το μεγαλύτερο φωτοβολταϊκό πάρκο στον κόσμο αυτή τη στιγμή, βρίσκεται στην Ισπανία κι έχει ισχύ 60MW).

http://news.in.gr/economy/article/?aid=1231056707

Αυτή η είδηση παρουσιάστηκε με σχετικά θετική προσέγγιση από το σύνολο των διαδικτυακών ΜΜΕ και των blogs. Τουλάχιστον εγώ δεν είχα βρει σερφάροντας κάποια αρνητικά σχόλια πάνω στο θέμα.

Μέχρι που είδα ένα link σε ένα blog σήμερα, που παρέπεμπε σε (σημερινή) ανάρτηση στο ιστολόγιο του κόμματος των Οικολόγων-Πράσινων:

http://www.ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=1319:-------300-mw---&catid=44:kozani&Itemid=70

Ο τίτλος μιλά για "σοβαρές επιφυλάξεις" για το φωτοβολταϊκό πάρκο και ήδη προκαλούνται οι πρώτες απορίες! Από όλους τους παράξενους του διαδικτύου που έχουν άποψη για τα πάντα (εμού συμπεριλαμβανομένου), κανένας δεν είπε το παραμικρό για το θέμα και αντίθετα αυτοί που εκφράζουν επιφυλάξεις για αυτή την τεράστια επένδυση στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, είναι οι Οικολόγοι;;;;;; - Και μάλιστα με μια εβδομάδα καθυστέρηση...

Ξεκίνησα να διαβάζω με περιέργεια το κείμενο, περιμένοντας να βρω τη λεπτομέρεια που θα με εντυπωσιάσει: Την παγίδα που κρύβει η συγκεκριμένη επένδυση για το περιβάλλον και μόνο το έμπειρο μάτι ενός οικολόγου θα μπορούσε να διακρίνει!

Μετά από 10-20 γραμμές άρχισα να υποψιάζομαι ότι κάτι δεν πάει καλά, αφού το ύφος των επιχειρημάτων που αναπτύσσονταν, μου ήταν οικεία αποκρουστικό...

Γύρω στα μέσα του κειμένου, το είχα ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου: Μου θυμίζουν επιχειρήματα συνδικαλιστικού οργάνου της δεκαετίας του '80 ή δελτίο τύπου του ΚΚΕ (αγνώστου ημερομηνίας - κάποια πράγματα είναι σταθερές αξίες στη ζωή) !

"Πώς ανακοινώνεται ένα ΦΒ πάρκο μαμούθ (το μεγαλύτερο στον κόσμο) τη στιγμή που η ΔΕΗ δεν έχει συντάξει το αναθεωρημένο business plan της εταιρείας, από το οποίο να προκύπτει ποιες λιγνιτικες μονάδες θα αποσύρει και πόσα φωτοβολταικά ή αιολικά θα αναπτύξει;... "

"Πώς προκαταλαμβάνεται ο -υπό διαβούλευση - τοπικός σχεδιασμός για τη μεταλιγνιτική περίοδο (που βέβαια έχει καθυστερήσει σημαντικά) και εξαγγέλλονται τέτοιες δραστηριότητες μεγάλης κλίμακας χωρίς να υπάρχει master plan, χωροταξικό σχέδιο;..."

"Οι Οικολόγοι Πράσινοι είμαστε αντίθετοι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Προτιμούμε διασπορά μικρών ΑΠΕ σε όλη τη χώρα..."

και το κορυφαίο μεταξύ άλλων:

"Η ΔΕΗ μόλις πριν λίγους μήνες είχε ανακοινώσει την εγκατάσταση ενός ΦΒ πάρκου 50 ΜW στο Ν. Κοζάνης. Πώς από την κλίμακα αυτή μεταπηδάμε ξαφνικά σε πενταπλάσια και εξαπλάσια μεγέθη ; Είναι δυνατόν να παίζουμε τόσο εύκολα με τα νούμερα;..."

Τι να πρωτοπεί κανείς για την ποιότητα των "οικολογικής ευαισθησίας" επιχειρημάτων!

Μόνο σε μένα φαίνεται ότι το κείμενο το έχει γράψει ο κειμενογράφος της Παπαρήγα;;;

Όταν πριν από μερικά χρόνια είχαν "ξεπεταχτεί" δημοσκοπικά (και στη συνέχεια, αν και σε μικρότερο βαθμό, εκλογικά) οι Οικολόγοι - Πράσινοι στην Ελλάδα, ήμουν από αυτούς που χάρηκαν με αυτή τη νέα παρουσία στον πολιτικό χώρο. Πίστεψα κι εγώ ότι θα έρθει μια νέα διαφορετική φωνή να προστεθεί στις υπάρχουσες και να ταράξει με τον τρόπο της το "σύστημα".

Δυστυχώς, το συγκεκριμένο κόμμα, μας επιφυλάσσει συνεχείς απογοητεύσεις.

Η νεοελληνική κατάρα του να συνδιαλεγόμαστε επ' άπειρον, χρησιμοποιώντας κάθε είδους επιχείρημα, κάνοντας κατά κανόνα ουτοπικές προτάσεις, προκειμένου ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΤΙΠΟΤΑ σε αυτό τον τόπο, χτύπησε και τους Οικολόγους - Πράσινους, μετατρέποντάς τους σε Οικολόγους - Διαμαρτυρόμενους!...

Αυτοί γέρασαν πριν ακόμα ενηλικιωθούν !!!

Stephen Hawking: «Δε δημιούργησε ο Θεός το σύμπαν»

«Δε δημιούργησε ο Θεός το σύμπαν αλλά οι νόμοι της φυσικής», γράφει ο περίφημος βρετανός θεωρητικός φυσικός Stephen Hawking στο νέο του βιβλίο «The Grand Design» (Το μεγάλο σχέδιο»), που θα κυκλοφορήσει την ερχόμενη εβδομάδα.

Στο βιβλίο που έχει συγγράψει με τον αμερικανό φυσικό Λέονταρντ Μλοντίνοφ, ο διάσημος επιστήμονας εξηγεί πως μία νέα σειρά από θεωρίες καθιστά «περιττό» έναν δημιουργό για το σύμπαν.

«Επειδή υπάρχει ένας νόμος όπως αυτός της βαρύτητας, το σύμπαν μπορεί να δημιουργηθεί και θα δημιουργηθεί μόνο του από το τίποτα. Η αυτόματη δημιουργία είναι ο λόγος που υπάρχει κάτι από το να μην υπάρχει τίποτα, ο λόγος που υπάρχει το σύμπαν, ο λόγος που υπάρχουμε εμείς», γράφει ο Hawking.

«Δεν είναι απαραίτητο να επικαλούμαστε τον Θεό για να ανάψει το διακόπτη λειτουργίας του σύμπαντος», συμπληρώνει ο 68χρονος φυσικός.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του δημοσιεύονται σήμερα αποκλειστικά στην εφημερίδα «The Times».

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=4592211

Στο Γ. Α. Παπανδρέου το κοινωνικό και πολιτικό βραβείο της Γερμανίας, "Quadriga"

Στον πρωθυπουργό Γ. Α. Παπανδρέου θα απονεμηθεί φέτος το πολιτικό και κοινωνικό βραβείο της Γερμανίας “Quadriga”, για την κοινωνική του προσφορά, την αναδιάρθρωση της δημοσιονομικής πολιτικής της Ελλάδας και την αποτροπή πτώχευσης της χώρας. Η απονομή θα γίνει στο Βερολίνο στις 3 Οκτωβρίου, ημέρα εορτασμού της 20ης επετείου από την επανένωση της Γερμανίας. Όπως μεταδίδουν ξένα πρακτορεία, ο επικεφαλής της Ντόιτσε Μπανκ, Γιόζεφ Άκερμαν θα εκφωνήσει πανηγυρικό λόγο και θα μιλήσει για την προσωπικότητα του πρωθυπουργού. Το βραβείο “Quadriga”, το οποίο απονέμεται από το 2003 σε προσωπικότητες από το χώρο της πολιτικής, της οικονομίας και του πολιτισμού για την προσφορά τους στην καλύτερη διασφάλιση του μέλλοντος της κοινωνίας, έχει απονεμηθεί έως τώρα, μεταξύ άλλων, στους πρώην Καγκελάριους Χέλμουτ Κολ και Γκέρχαρντ Σρέντερ, τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζ. Μ. Μπαρόζο, τον πρόεδρο του Ισραήλ Σιμόν Πέρες και τη Βασίλισσα Σίλβια της Σουηδίας. «Ιδιαίτερα τιμητική» χαρακτήρισε τη βράβευση ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιώργος Πεταλωτής μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Ο κ. Πεταλωτής επισήμανε ότι η βράβευση αυτή «καταδεικνύει την επανόρθωση της εικόνας αξιοπιστίας της χώρας μας στο εξωτερικό και επιβραβεύει τη συνολική προσπάθεια που καταβάλλει ο ελληνικός λαός».

© 2010 ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ - ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

http://www.google.com/hostednews/epa/article/ALeqM5j8xkFVCU7UGGHZUnUphsW9rx_b9g