Πάμε!

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Η ιταλική αυτοχειρία

Πριν από δύο χρόνια, σε ένα ξενοδοχείο στην Παβία που είχε μεσοτοιχία με πολυκατοικία(!), ο ιταλός γείτονας αποφάσισε να μας ξυπνήσει στις 7 το πρωί, με τις κραυγές ενός πρωινού talk show στην τηλεόραση, κυριολεκτικά στη διαπασών, σε βαθμό που ήταν αδύνατο όχι να κοιμηθείς, αλλά να σταθείς στο δωμάτιο. Παρά τα επίμονα χτυπήματα στον τοίχο, που ήταν σίγουρο οτι άκουγε, αδιαφορούσε πλήρως. Όταν, αγανακτισμένος πια, βγήκα έξω σε αναζήτηση της εισόδου του σπιτιού του και του χτύπησα το κουδούνι, το χαμήλωσε απότομα και αμέσως. Και φυσικά, θρασύδειλος ων, δεν διανοήθηκε καν να ανοίξει την πόρτα για να υπερασπιστεί τη συμπεριφορά του και να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της πράξης του, έστω με τη μορφή μιας επίπληξης.

Αυτή ακριβώς την αγένεια του ανέξοδου τσαμπουκά, χαρακτηριστική της ανωριμότητας που πολλές φορές διακρίνει τον “εξεγερμένο νότο”, θυμίζει το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία. Μόνο που εδώ δεν υπάρχει θέμα αγένειας, αλλά ουσιαστικής ευθύνης για τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, εντός και εκτός Ιταλίας. Μας αρέσει να φωνάζουμε, αντί να εμβαθύνουμε στη δουλειά για να βελτιώσουμε τα πράγματα, αλλά δεν θέλουμε να το περάσουμε “αβρόχοι ποσί”, χωρίς να υποστούμε με ευθύτητα τις συνέπειες της κόντρας μας.

“Η Ιταλία αναγνωρίζει τον εαυτό της περισσότερο στο πρόσωπο ενός λαϊκιστή κλόουν και μιας ερωτομανούς μούμιας, παρά στην αριστερά και στον Μόντι. Ζοφερό. Ανησυχητικό.”, ήταν ένα από τα λίγα εύστοχα σχόλια που διάβασα στο Twitter, γραμμένο από τον Jean Quatremer, ανταποκριτή της Liberation στις Βρυξέλλες και γνώστη των ευρωπαϊκών θεμάτων. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι δεν είναι όμως μόνο ένας γλοιώδης σεξιστής, με τη χαρακτηριστική ελαφρότητα του δήθεν “ανθρώπου της ζωής και του κόσμου”, που διαστρέφει με κάθε ευκαιρία τον πραγματικό ερωτισμό, αλλά και ένας καταστροφικός κυβερνήτης, που αναδείχθηκε με την υποστήριξη του μαύρου χρήματος της φασιστικής ακροδεξιάς και της μαφίας - και σε πείσμα όλων των ασυμβίβαστων μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας, αυγάτισε ακόμα περισσότερο την τεράστια περιουσία του στη διάρκεια της θητείας του και επιδίωξε την ώσμωση της εκτελεστικής εξουσίας με την τέταρτη, διατηρώντας τον έλεγχο σχεδόν όλων των τηλεοπτικών καναλιών της χώρας.

Αυτή ακριβώς η μπερλουσκονική τηλεόραση, που συνέβαλε τα μέγιστα στην έκπτωση αισθητικής και αξιών μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος και περιόρισε το πνευματικό κεφάλαιο και τον πλούτο μιας χώρας με τεράστια πολιτική παράδοση, ίσως είναι μια από τις παραμέτρους του προβλήματος. Και ίσως ευθύνεται και αυτή, όχι μόνο για την επάνοδο ενός πολιτικού ζόμπι που σύρεται από δικαστήριο για τα αμέτρητα σκάνδαλα του (κατηγορώντας τη δικαστική εξουσία για “μαφία”), αλλά και για την ωχαδερφιστική, απολιτική συμπεριφορά που ώθησε το 25% των Ιταλών να δώσουν την ψήφο τους σε έναν καραγκιόζη του καφενειακού λαϊκισμού, που με τη σάτιρα του δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να χαϊδέυει αυτιά, υποσχόμενος και αυτός επιστροφή στη λιρέτα και αύξηση των εισοδημάτων, με τον εύκολο ισχυρισμό οτι “οι έντιμοι θα διώξουν τους διεφθαρμένους πολιτικούς”.

Μόνο που η απάντηση στις πολιτικές λιτότητας (και συμφέροντος) του ευρωπαϊκού Βορρά δεν δίνεται καταφεύγοντας σε ακροδεξιούς και ανυπόληπτους πολιτικούς σχηματισμούς. Και οι Ιταλοί, με το αποτέλεσμα αυτό, δεν θα επιφέρουν “πλήγμα στο Βερολίνο”, αλλά πρωτίστως στους εαυτούς τους και πιθανότητα σε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, που δοκιμάζονται από την ύφεση και την αστάθεια του ευρώ. Αντί και οι Ιταλοί (όπως και όλοι οι Ευρωπαίοι) να στείλουν στην ηγεσία προοδευτικούς πολιτικούς, που αν γίνουν όλο και περισσότεροι, θα προωθήσουν πολιτικές που σταδιακά θα αμβλύνουν τις ανισότητες, προωθώντας έναν μετασχηματισμό στο παγκόσμιο χρηματοκοικονομικό σύστημα, έστω όπως έκαναν οι Γάλλοι στο πρόσωπο του Ολάντ, επέλεξαν την (ελπίζουν) ανέξοδη κόντρα του παιδιού που πεισμώνει. Και αντί, να αναδείξουν άλλες δυνάμεις, αν ο Μπερσάνι και ο Μόντι (που σταθεροποίησε την Ιταλία σε μια κρίσιμη καμπή) δεν τους ικανοποιούν, επέλεξαν το χειρότερο. Λες και η παγκόσμια κυριαρχία των αγορών θα υποχωρήσει μακροπρόθεσμα στις απαιτήσεις ή στα κέρδη της, τρομοκρατημένη από τον Μπέπε Γκρίλο.

Η συμπεριφορά αυτή, όχι πρωτόγνωρη (να θυμίσουμε γειτονικές χώρες που ενίσχυσαν καφενειακό λαϊκισμό και φασιστική ακροδεξιά, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε), παίρνει τώρα πολύ πιο επικίνδυνες διαστάσεις λόγω του μεγέθους και της παραγωγικής δύναμης της Ιταλίας. Αν η Ελλάδα αντιπροσωπεύει το 2% της οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ιταλία κατέχει το δυναμικό 25% του ΑΕΠ της ευρωζώνης. Και παραπέμπει στον τραυματισμένο από μαχαιριές ασθενή, που καταφεύγει στο γιατρό (έστω τσαρλατάνο, έστω ανεπαρκή, έστω συμφεροντολόγο) και αντί να αναζητήσει τρόπους θεραπείας, καλεί τον μαχαιροβγάλτη να μαχαιρώσει και τον ίδιο τον γιατρό, ώστε να μη σωθεί με σιγουριά κανείς.

“Οι Ιταλοί κατάλαβαν τι κεντροαριστερά τους ετοίμαζε η Ευρώπη, το Βερολίνο, τα ΜΜΕ” διαβάζω τα βαθυστόχαστα σχόλια που σαρκάζουν οτι “οι Ιταλοί δεν υπάκουσαν στο προαποφασισμένο αποτέλεσμα των εκλογών”. Κι επειδή “δεν έπρεπε να υπακούσουν”, υπέγραψαν την ανάδειξη του χειρότερου δυνατού.

“Οι λαοί ακολουθούν το ένστικτο τους. Προτιμούν υποσχεσεις για λιγοτερους φόρους και περισσότερες δουλειές, τόσο απλά”, προσπαθεί να με πείσει ένας φίλος. Μόνο που οι “δουλειές” και η αύξηση των εισοδημάτων δεν έρχονται “τόσο απλά”. Και η κριτική στις επιλογές (και η υπενθύμιση των ευθυνών) ενός λαού, ουδόλως αντιβαίνει στη δημοκρατία, αντιθέτως επιβάλλεται. Οι λαοί δυστυχώς έχουν αποδείξει ιστορικά, με κορυφαίο παράδειγμα τους Γερμανούς που ανέδειξαν τον Χίτλερ, ότι μπορεί να ακολουθήσουν την πιο καταστροφική οδό που υπάρχει. Και για τους ίδιους και για τους γύρω τους...

http://prokopisdoukas.blogspot.gr/2013/02/blog-post_26.html

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Χρειαζόμαστε ένα νέο 1981


Του Παύλου Παπαδόπουλου
Κάνουν λάθος όσοι αποδίδουν το σηµερινό αδιέξοδο στη δεκαετία του '80 και στην αναρρίχηση του ΠαΣοΚ στην εξουσία. Αντιθέτως, ήταν το ΠαΣοΚ που εξασφάλισε τον εκσυγχρονισµό και τον εξευρωπαϊσµό της κοινωνίας. Η φράση «δεν µπορούµε να κάνουµε πολιτική µε δανεικά», που κατά κόρον επαναλαµβάνουν όσοι θέλουν να καταδικάσουν τη δεκαετία του '80, είναι τουλάχιστον απλοϊκή, αφού οι µοναδικές χώρες που «δεν κάνουν πολιτική µε δανεικά» είναι εκείνες που δεν µπορούν να δανειστούν. Παντού και πάντοτε ο δανεισµός, η στάση πληρωµών και η επιστροφή σε νέο δανεισµό είναι ο αέναος κύκλος του καπιταλισµού. Σχεδόν όλες οι ανεπτυγµένες χώρες έχουν διπλασιάσει, τριπλασιάσει ή δεκαπλασιάσει το δηµόσιο και το ιδιωτικό χρέος τους τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Στην Ελλάδα της δεκαετίας του '70 εκατομμύρια Ελληνες έπρεπε να ήταν ευχαριστημένοι με ένα αξιοπρεπές πιάτο φαγητού και ένα δεύτερο παντελόνι. Οι γονείς μας ήταν τριαντάρηδες σε μια «βαλκανική Ελλάδα», σαν αυτή στην οποία σήμερα επιστρέφουμε. Το χρήμα ήταν μετρημένο, τα «τζάκια» και οι κομματάρχες του '60 εξακολουθούσαν να ελέγχουν τα πάντα, ενώ οι θεσμοί είχαν ακόμη το άρωμα της χούντας, της θρησκοληψίας και του παρακράτους. Το ΠαΣοΚ έγινε μια δύναμη υπερηφάνειας και χειραφέτησης για τους νέους, τις γυναίκες, τους επιστήμονες, τους εργαζομένους, τους αγρότες, τους υπαλλήλους, τους συνταξιούχους. Τα πολλά νέα σχολεία και πανεπιστήμια, το ΕΣΥ, τα έργα σε όλη τη χώρα και κυρίως η αποφασιστική ενίσχυση των ατομικών δικαιωμάτων είχαν τη σφραγίδα του ΠαΣοΚ. Η θεσμοθέτηση της ισότητας των δύο φύλων έναντι του νόμου, η ενίσχυση της θέσης και της αυτονομίας του ατόμου απέναντι σε όλες τις δομές εξουσίας - από την εργοδοσία και την Αστυνομία ως τις κάθε είδους κρατικές υπηρεσίες, την Εκκλησία και τον Στρατό -, η ρωμαλέα αύξηση των αποδοχών και η θωράκιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων με βάση τα ευρωπαϊκά πρότυπα ήταν έργα του ΠαΣοΚ. Ηταν Δημοκρατία στην πράξη. Τα θανάσιμα αμαρτήματα της διακυβέρνησης δεν μπορούν να ακυρώσουν το γεγονός ότι το ΠαΣοΚ έδωσε υπόσταση, ευκαιρίες και ανάστημα στον ανώνυμο και στον αδύναμο.

Αυτό μπορούμε να το συλλάβουμε καλύτερα τώρα που αποδεχόμαστε αμίλητα και καταθλιπτικά την απαξίωση της εργασίας και την αποψίλωση των δικαιωμάτων και όλα αυτά με ένα αίσθημα ενοχής απερίγραπτο. Σαν να θεωρούμε απόλυτα φυσιολογική και απαραίτητη τη μεταμόρφωσή μας σε Ευρωπαίους δεύτερης κατηγορίας. Με την ανεργία στο 27%, με την αδικία και την κατάρρευση παντού τριγύρω, είναι εμφανές ότι η Αλλαγή και οι κατακτήσεις της έχουν χαθεί και ότι γι' αυτό χρειαζόμαστε σήμερα ένα κίνημα ακόμη μεγαλύτερο από εκείνο του 1981 για να κατεδαφίσει τα «αυτονόητα» της παρακμής και να ανοίξει μια νέα προοπτική. Ωστόσο δεν φαίνεται να υπάρχουν ακόμη οι ηγεσίες εκείνες που μπορούν να εμπνεύσουν, να τολμήσουν και να διαχειριστούν κάτι τόσο μεγάλο.

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=497531

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Σοσιαλισμός από την πίσω πόρτα

(Μια άλλη οπτική)

Picture 0 for Στηρίζει Ντόρα ο Ανδριανόπουλος

Του Ανδρεα Ανδριανοπουλου

Βουλευτές της… φιλελεύθερης Ν.Δ. αντέδρασαν στις ιδέες του υπουργού Οικονομικών για τη φορολόγηση ακινήτων. Χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει πως τελικά αυτές οι… προτάσεις δεν θα γίνουν και νόμος του κράτους. Διότι τον κ. Στουρνάρα στηρίζει ο πρωθυπουργός. Που, αν θυμάμαι καλά, έγινε αρχηγός της Ν.Δ. με την υπόσχεση επιστροφής στις ιδεολογικές ρίζες της παράταξης. Προφανώς, εννοούσε τις παρακαταθήκες ενός διαχρονικού πατερναλιστικού κρατισμού που φαίνεται να αποτελεί τη βάση των ιδεολογικών αρχών του κόμματος που ίδρυσε ο Κων. Καραμανλής. Εξάλλου, η ιδιόμορφη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας με την προσοδοθηρία, το εκτεταμένο πελατειακό κράτος, τον πανίσχυρο δημόσιο τομέα, την εξαρτημένη επιχειρηματική δράση αλλά και την απροστάτευτη ατομική ιδιοκτησία από τις βλέψεις της κρατικής γραφειοκρατίας υπήρξαν εμπνεύσεις των δημιουργών της μεταπολεμικής Ελλάδας που κατεγράφησαν ως δήθεν συντηρητικοί. Ξ. Ζολώτας, Κ. Τσάτσος, Α. Αγγελόπουλος και Π. Παπαληγούρας, σύμφωνα με μια αξιόλογη πρόσφατη μελέτη των καθηγητών Γ. Μπήτρου και Αναστ. Καραγιάννη («Οι Σοσιαλιστικές Καταβολές του x-Φιλελευθερισμού στην Ελλάδα», 13ο Συνέδριο Ιστορικών Οικονομικής Σκέψης, 3-4 Ιουνίου, 2011 ), έχτισαν τη νεότερη Ελλάδα του κρατισμού, της αποδεκατισμένης ιδιωτικής πρωτοβουλίας κι ενός πανίσχυρου και υπερδιογκωμένου δημόσιου τομέα-πατερούλη.

Σήμερα, λοιπόν, διαπιστώνουμε μια πραγματική επιστροφή στις ρίζες. Με την παραδοξότητα να επιβάλλουν φόρους σε επίπεδο περίπου δήμευσης της ατομικής περιουσίας οι… συντηρητικο-φιλελεύθεροι και να καταγγέλλουν αποτροπιαστικά το γεγονός Αριστεροί και κομμουνιστές! Πώς, όμως, ακριβώς φθάσαμε ώς εδώ; Ο κ. Στουρνάρας δεν έκρυψε ποτέ τις πεποιθήσεις του για ένα περισσότερο σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο οικοδόμησης της ελληνικής κοινωνίας. Το ζήτημα είναι αν οι οπαδοί της Ν.Δ. ψήφισαν υπέρ μιας παρόμοιας επιλογής. Η αιτιολογική βάση της σχετικής πολιτικής βασίζεται βέβαια -όπως όλα τελευταία- σε υποτιθέμενες πιέσεις των δανειστών. Δεν μας είπε κανείς, όμως, από την κυβέρνηση αν το Μνημόνιο απαγορεύει συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και εξοικονόμηση πόρων από τη σχετική μείωση δαπανών. Ούτε πως επιμένει σε φορολογικές αφαιμάξεις της κοινωνίας και διάλυση του κορμού της ιδιωτικής οικονομίας. Οι δανειστές ακούμε πως επιμένουν σε πάταξη της φοροδιαφυγής. Οχι όμως και στην εξόντωση όσων δεν μπορούν να κρύψουν εισοδήματα. Σε τελική ανάλυση, γιατί δεν έγινε ο παραμικρός έλεγχος στις λίστες (Λαγκάρντ και Τραπέζης της Ελλάδος) για τις καταθέσεις στο εξωτερικό; Ολο το πρόβλημα επικεντρώνεται στο ποιος έβγαλε τρία ονόματα από το CD; Κι ούτε κουβέντα για την τύχη των καταθέσεων; Η βίαιη ανατροπή του κοινωνικού καθεστώτος που επιχειρείται, με τις ψήφους, μάλιστα, ενός μάλλον συντηρητικού ή μετριοπαθούς Κοινοβουλίου, δεν πρέπει να έχει προηγούμενο. Το περισσότερο αποκρουστικό επιχείρημα που ακούστηκε είναι πως μόνο μέσω επιβάρυνσης των ιδιωτικών ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων μπορούν να εισπραχθούν φόροι στην Ελλάδα. Το ερώτημα είναι αν η επιλογή αυτή συμβαδίζει με τις αντιλήψεις της Ε.Ε. για την οικοδόμηση μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας με στήριγμα τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Σε τελευταία ανάλυση, στην Ελλάδα χρεοκόπησε τα Δημόσιο. Γιατί, λοιπόν, τελικά αυτό προστατεύεται, σε βάρος της «αθώας» ιδιωτικής οικονομίας; Αν είναι η Ευρώπη συνεργός σε μια τέτοια στρατηγική, γιατί να συνεχίσουμε να παραμένουμε στην Ευρώπη; Που δεν φαίνεται να επιμένει σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ενώ πιέζει, όπως ακούμε, για ρυθμίσεις που εξοντώνουν την ατομική περιουσία και την αγορά.

Οπως εξελίσσονται τα πράγματα, θα υπάρξει γενικευμένη κοινωνική έκρηξη. Η Αριστερά θα ξεσηκωθεί γιατί δεν της αρέσει το αστικό καθεστώς. Αλλά και οι μετριοπαθείς πολίτες του Κέντρου και οι συνετοί της Δεξιάς θα εκραγούν διότι διακυβεύονται πλέον όλα για όσα αγωνίστηκαν σε όλη τους τη ζωή. Οταν ουσιαστικά δημεύεται η ατομική περιουσία, τι συνδέει πλέον τον πολίτη με την έννομη τάξη; Η Δημοκρατία είναι ταυτόσημη με την ατομική ιδιοκτησία. Οταν αυτή περιφρονείται, τότε και η Δημοκρατία χάνει το πιο ουσιαστικό της στήριγμα. Αν πρόκειται ο Σοσιαλισμός να εισβάλει στη χώρα από την πίσω πόρτα, θα είναι πολύ αφελείς οι πολίτες που αδρανείς θα παρακολουθούν τον ουσιαστικό τους ακρωτηριασμό.

Το τέλος της Δημοκρατίας θα το γράψουν δυστυχώς οι πιο θερμοί της, θεωρητικά, υποστηρικτές.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_3_07/02/2013_510449

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Statement of the Members of the European Statistical System




Statement of the Members of the European Statistical System on recent developments concerning ELSTAT in Greece 


We the undersigned, who collectively as members of the European Statistical System
Committee are responsible for overseeing the production of European Statistics to be in compliance with the highest professional standards throughout the European Union, wish to express our deep concern at recent developments with regard to ELSTAT in Greece, which we believe can affect not only the integrity of official statistics in that country, but also the functioning of the European Statistical System as a whole. 

While fully respecting the independence of national judicial systems and abstaining from
commenting on on-going court cases, we are concerned that political debates surrounding judicial action taken against the Head of the Greek statistical office (ELSTAT) and the calling into question of the validity of data which have repeatedly passed the stringent quality checks applied by Eurostat to ensure full compliance with European law seem to disregard commonly agreed European procedures. 
The production of European Statistics on the basis of common rules and standards is the main task and objective of the European Statistical System (composed of Eurostat and National Statistical Institutes of EU/EFTA Member States). In particular, statistics of high policy relevance, such as public finance statistics (including figures on deficit and debt), are produced according to very precise standards, under a strict European legal framework and fall under a special scrutiny procedure. To achieve the maximum comparability of public finance data across the EU, the data are subject to close scrutiny before final approval by Eurostat. 

Furthermore, the European Statistics Code of Practice stipulates that the credibility of
European Statistics shall be ensured by professional independence of statistical authorities from other policy, regulatory or administrative departments and bodies, as well as from private sector operators. 

We are encouraged that in Greece many important steps have been taken in recent years to
reinforce the credibility of official data, such as the new statistics law establishing ELSTAT as an independent statistical institute or the signing by the Greek government of a Commitment on Confidence in European statistics and its subsequent endorsement by the Greek Parliament. We are confident that Greek authorities will do everything necessary to protect the independence of ELSTAT, its management and its staff from political and all other interference and support ELSTAT in ensuring that statistics in Greece are produced in line with the principles of the European Statistics Code of Practice. 

The European Statistical System will very closely observe the further developments in the
Greek statistical system. 

The Director General of Eurostat and the Presidents/Directors General of National Statistical Institutes of the European Union and EFTA


http://epp.eurostat.ec.europa.eu/portal/page/portal/pgp_ess/0_DOCS/estat/ESS_statement_Greece_Feb_2013_final.pdf

Συγκλονιστικά εύστοχος ο Φώτης Γεωργελές για άλλη μια φορά!


Edito 422
ΦΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΕΛΕΣ
Στη χώρα της Ακινησίας η επικαιρότητα είναι πάντα καυτή. Κάθε βδομάδα με αφορμή ένα νέο γεγονός ακολουθούν σφοδρές συγκρούσεις στη Βουλή και στα Μέσα Ενημέρωσης. Το σαββατοκύριακο έχει ξεχαστεί, σειρά έχει το επόμενο εξίσου δραματικό. Οι ρόλοι επαναεπιβεβαιώνονται, η ακινησία διατηρείται, τίποτα απ’ όσα έπρεπε πραγματικά να μας απασχολούν δεν συζητιέται. Κατά έναν περίεργο τρόπο βδομάδα με τη βδομάδα ξανασυζητάμε το παρελθόν. Το 2010, τα μνημόνια και το έλλειμμα του 2009. Και κατά έναν ακόμα πιο παράδοξο τρόπο τα θέματα δεν τα ανοίγει ο Α. Τσίπρας, ο οποίος συναντάει στην Ουάσιγκτον το ΔΝΤ, αλλά πολιτικοί, δικαστικοί και εκδοτικοί κύκλοι της άλλης πλευράς.

Έχουν καμιά σχέση με τη σοβαρότητα αυτές οι συζητήσεις; Μας ενδιαφέρει πραγματικά σήμερα αν ήθελε να μας βάλει ο Γιώργος Παπανδρέου στο Νομισματικό Ταμείο και ποιος διαφωνούσε μ’ αυτό; Μετά από 3 χρόνια τα γεγονότα τα ξέρουμε. Η Ελλάδα προσέφυγε στην Ευρωπαϊκή Ένωση ικέτης γιατί δεν μας δάνειζε πια κανένας. Η ΕΕ δεν είχε καν πρόβλεψη για τη διάσωση μιας χώρας, δεν ήταν επιτρεπτό. Ζήτησε τη συμμετοχή του ΔΝΤ, δηλαδή όλης της παγκόσμιας κοινότητας. Κι αυτό έγινε παντού, όλες οι χώρες που είχαν πρόβλημα δημοσιονομικό στην Ευρώπη συζητάνε με μια τρόικα. Ο Γιώργος τους ανάγκασε όλους αυτούς; Δηλαδή ήταν και όργανο των δυνάμεων κατοχής και σατανική μορφή που ανάγκασε 27 χώρες να κάνουν ό,τι ήθελε αυτός; Η συζήτηση είναι αστεία, κανείς δεν ήθελε να προσφύγουμε στο ΔΝΤ αλλά και κανέναν δεν ρώτησαν.

Η επόμενη καυτή επικαιρότητα είναι ακόμα πιο αστεία. Ο νέος ένοχος είναι ο πρόεδρος της Στατιστικής Υπηρεσίας. Γιατί, αφού είχαμε μπει στα μνημόνια, ένα εξάμηνο μετά, στο τέλος του 2010, κατέληξε ότι το έλλειμμα ήταν μεγαλύτερο. Όχι 13,8, αλλά 15,4%. Κι ας λέει η Eurostat ότι πρώτη φορά έγινε πραγματική καταμέτρηση υπό την επίβλεψή τους. Κι ας λένε όλοι ότι το πρόβλημά μας δεν είναι αν ήταν μιάμιση μονάδα παραπάνω, αλλά ότι και το 13,5% ήταν ήδη μη βιώσιμο. Μήπως δεν ξέρουμε ότι ακόμα και σήμερα κρυμμένα ελλείμματα εμφανίζονται κάθε μέρα, χρωστάνε εκατοντάδες εκατομμύρια στην ΕΥΔΑΠ δήμοι και Δημόσιο, οργανισμοί δεν πληρώνουν τη ΔΕΗ, χρωστάνε στα ασφαλιστικά ταμεία γιατί τα έχουν φάει σε σκάνδαλα όπως στη Θεσσαλονίκη;

Κι όμως, διεξάγονται ανακρίσεις, ασκείται δίωξη, θα γίνουν δίκες. Δηλαδή, τρία χρόνια όλος ο πλανήτης έχει αναστατωθεί, η Ελλάδα είναι πρώτη είδηση, συνεδριάζουν κάθε μήνα στα eurogroup μέχρι το πρωί, προσπαθούν να βρουν λεφτά, να διαγράψουν χρέη, ασχολούνται όλοι μαζί μας, γιατί κάποιος Γεωργίου ανέβασε τα νούμερα. Και ένα τριμελές πλημμελειοδικείο κάπου στην Αθήνα θα πει στον πλανήτη Γη, κάνατε λάθος, δεν θέλαμε 24 δις δανεικά το χρόνο, θέλαμε 22. Κι όμως, όλα αυτά τα αστεία και ανισόρροπα συζητιούνται σοβαρά, προαναγγέλλονται προανακριτικές επιτροπές, ειδικά δικαστήρια, διώξεις. Για να ξεχαστούν σε λίγες μέρες, αφού παιχτεί άλλο ένα επεισόδιο παραπλάνησης.

Εκεί που τα πράγματα γίνονται πιο αποκαλυπτικά είναι στο τρίτο επεισόδιο της σειράς, στο «λάθος του ΔΝΤ». Αγράμματοι άνθρωποι ανακαλύπτουν τους «πολλαπλασιαστές», οι οποίοι έχουν γίνει κάτι σαν πράξη αριθμητικής, 1 και 1 κάνουν 2, ενώ το ΔΝΤ έλεγε 3. Πού έκανε λάθος το ΔΝΤ; Δεν έπρεπε να μειώσουμε τα ελλείμματα; Δεν έπρεπε να γίνουν οι διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται η οικονομία μας; Κανείς στον κόσμο δεν τα λέει αυτά. Το ΔΝΤ λέει με τα λόγια του ίδιου του Τόμσεν: «Ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα μπορούσε να είχε καταφέρει η Ελλάδα, αν είχε εφαρμόσει το αρχικό πρόγραμμα όπως συμφωνήθηκε*. Για παράδειγμα, πόσες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις θα είχαν αποφευχθεί αν είχαν βελτιωθεί οι εισπράξεις φόρων, όπως είχε σχεδιαστεί, και πόσο χαμηλότερη θα ήταν η ανεργία αν είχαν εφαρμοστεί οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για την ενίσχυση της παραγωγικότητας».

Το ΔΝΤ, δηλαδή, παραδέχεται αυτό που εμείς ξέραμε από την αρχή και οι ξένοι κατάλαβαν στην πορεία. Ότι δεν είχαμε μια κρίση χρέους απλώς, αλλά μια κρίση πολιτικού συστήματος που δεν ήταν διατεθειμένο και ικανό να φέρει σε πέρας τη διάσωση της χώρας. Είναι αθώο γι’ αυτές τις επιλογές που έγιναν το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ένωση; Σε κάθε αναθεώρηση που οι παπατζήδες δικοί μας εφεύρισκαν ένα ακόμα «ισοδύναμο» για να αποφύγουν να κάνουν αυτό που έπρεπε, η τρόικα επέμενε στην υπογραφή να υπάρχει η φράση «ιδιοκτησία της ελληνικής κυβέρνησης».

Και νόμιζαν έτσι ότι ένιπταν τας χείρας τους. Τα ελλείμματα μειώνονταν, όπως όφειλε να συμβεί, μόνο που η ύφεση μ’ αυτό τον τρόπο μεγάλωνε περισσότερο από όσο έπρεπε. Πολύ καλά κάνει τώρα το ΔΝΤ και λέει mea culpa. Γιατί αυτοί επέτρεψαν να υιοθετηθούν αυτές οι επιλογές αντί να επιμείνουν στις διαρθρωτικές αλλαγές που πραγματικά και μόνιμα θα μείωναν τα ελλείμματα. Μόνο που δεν μπορούν να τους κατηγορούν γι’ αυτό αυτοί που λυσσωδώς αντιστάθηκαν σε κάθε διαρθρωτική αλλαγή.

Αυτό όμως που είναι ανησυχητικό σε όλες αυτές τις προσπάθειες παραπλάνησης είναι ότι διαφαίνονται οι νέοι στόχοι του χρεοκοπημένου συστήματος εξουσίας. Σκέφτονται, δηλαδή, αφού καταφέραμε σε 3 χρόνια με τις θυσίες του ελληνικού λαού, με την άδικη κατανομή των βαρών της κρίσης, να μειώσουμε το έλλειμμα και συγχρόνως να μας διαγράψουν ένα σημαντικό μέρος του χρέους, μπορούμε τώρα να διατηρήσουμε τον ελληνικό παρασιτισμό, το πελατειακό κράτος, τον κρατισμό και την κομματοκρατία ανέπαφα, όπως πάντα, απλώς λίγο πιο φτωχά. Είναι η απάντηση του χρεοκοπημένου συστήματος στον Σόιμπλε, το Ρόιτερς, τη Μοντ και τις άλλες ευρωπαϊκές φωνές, που έχουν καταλάβει επιτέλους τι γίνεται και μιλάνε όλο και πιο συχνά για τις «ανίκανες και διεφθαρμένες ελληνικές ελίτ που προστατεύουν τα συμφέροντά τους αντί να αλλάξουν το παρωχημένο μοντέλο**».

Γι’ αυτό ξαφνικά εδώ εμφανίζονται οι «σοβαρές» φωνές που μιλάνε για «άμεση απεμπλοκή από ένα αποτυχημένο μνημόνιο», για το «ολέθριο λάθος του ΔΝΤ που στοίχισε δισεκατομμύρια στον ελληνικό λαό»! Γιατί πρέπει να συνεχίσουν οι τράπεζες να δίνουν δανεικά κι αγύριστα σε κόμματα, πολιτικούς και χρεοκοπημένα media, να μην μπουν επίτροποι, να σταματήσει η πασαρέλα στον Κορυδαλλό των χρεοκοπημένων βαρόνων της φοροδιαφυγής, να συνεχιστεί με τον ίδιο αδιαφανή τρόπο η διανομή της λείας ανάμεσα στους προμηθευτές του Δημοσίου και το πολιτικό σύστημα, να μείνουν κομματικές επιχειρήσεις οι ΔΕΚΟ.

Το ξοφλημένο σύστημα εξουσίας κάνει και πάλι λάθος. Καταστροφικό και αυτοκαταστροφικό, πιστεύει ότι θα συνεχίσει να κάνει «δουλίτσες» όπως πάντα, ότι ο ελληνικός παρασιτισμός θα συνεχίσει να απομυζεί την κοινωνία. Δεν θα συμβεί. Η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει στα όριά της. Σε λίγους μήνες, αν δεν αλλάξουν όλα, πάλι τα προγραμματισμένα έσοδα θα πέσουν έξω, πάλι οι ανείσπρακτοι φόροι θα αυξάνονται, τα ταμεία θα βλέπουν νέα ελλείμματα. Η αφαίμαξη δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Με ημίμετρα, μια μείωση μισθών εδώ, ένας φόρος εκεί, ένα ΤΕΙ λιγότερο παραπέρα, δεν αλλάζει η κατάσταση. Αν το παιχνίδι της παραπλάνησης δεν σταματήσει, αν δεν αντιμετωπίσουμε πια τα πραγματικά διλήμματα, μια γενικευμένη στάση πληρωμών που θα τα τινάξει όλα στον αέρα δεν είναι μακριά. Συνεχίζουμε να ακροβατούμε στο χείλος του γκρεμού την ώρα που και οι τελευταίες παραγωγικές δυνάμεις αυτής της χώρας καταστρέφονται.

http://athensvoice.gr/the-paper/article/422/edito-422




Σχόλια δικά μου:
*Το (πρώτο) μνημόνιο υποστήριζα πάντα ότι ήταν μέρος της λύσης του προβλήματος της Ελλάδας κι όχι πρόβλημα το ίδιο! Το μεγαλύτερο και ίσως ολέθριο λάθος που κάναμε ήταν ότι δεν το εφαρμόσαμε ποτέ!
**Πρωτοκατάλαβα ότι αυτός ο τόπος δεν έχει ελπίδα όταν συνειδητοποίησα ότι η πλειοψηφία των κατοίκων του ονειρεύεται να επιστρέψει κάποια στιγμή στην "προ κρίσης" Ελλάδα. Αυτή την κοινωνία δηλαδή του ρουσφετιού, της λαμογιάς, του ωχαδερφισμού, της αναξιοκρατίας, που ήταν αυτή που μας οδήγησε στο ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Ήταν η πιο θλιβερή διαπίστωση των τελευταίων ετών...

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

H συντριβή της πολιτικής και η κοινωνία της βίας


Του Τάσου Γιαννίτση

Τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο δεν τον γνώριζα. Ούτε τον Νίκο Ρωμανό. Ξέρω όμως ή μπορώ να φανταστώ τι σημαίνει να δολοφονείται ένας νέος έτσι, παράλογα. Να τον βλέπεις να ξεψυχάει δίπλα σου και μετά να βιώνεις μια ολόκληρη καφκική διαδικασία με συνηγόρους ή μάρτυρες να εξαπολύουν κάθε είδους βρώμικες προτάσεις ή να παίζουν με κάθε είδους νόμιμες διαδικασίες για να πετύχουν ένα βρώμικο αποτέλεσμα.
Τον Δεκέμβριο του 2008 η πολιτική συντρίφτηκε. Οποιος ελάχιστα μπορούσε να δει λίγο πιο μακριά, να δει τις προεκτάσεις των γεγονότων, θα έβλεπε ότι πίσω από όσα έγιναν και πίσω από τον τρόπο που λειτούργησαν τότε οι υπεύθυνοι γεννιόταν η μήτρα για νέα δεινά της χώρας. Οτι όταν έχουν ξεχυθεί δεκάδες χιλιάδες νέοι ηλικίας 15 με 18 ετών, χώρια οι γονείς τους και άλλοι, σε δρόμους και πλατείες - σε μια εποχή που η οικονομική κρίση δεν είχε καν γίνει ακόμα αισθητή -, τα ίχνη που μένουν είναι πολιτικά επικίνδυνα. Γι' αυτό, τότε, η πολιτική συντρίφτηκε για δύο λόγους. Οχι μόνο για το τι έγινε, όσο κυρίως για το πώς κατανόησε το θέμα.
Μετά, λίγους μήνες αργότερα, ήρθε η οικονομική κατάρρευση. Ηρθαν και νέες δολοφονίες και νέοι σκοτωμοί. Το μίσος λειτούργησε πολλαπλασιαστικά. Οπως ο πολλαπλασιαστής του ΔΝΤ. Νέα παιδιά της Αστυνομίας χάθηκαν άδικα, μόνο και μόνο γιατί το μίσος άρχισε να κτυπά αδιάκριτα. Τρεις εργαζόμενοι συνειδητά κάηκαν ζωντανοί - δεν κάηκαν, τους έκαψαν - μπροστά στα μάτια ατόμων που δεν έκαναν τίποτα για να το αποτρέψουν, γιατί το μίσος ξανακτύπησε και μάλιστα στη διάρκεια μιας πορείας διαμαρτυρίας για τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια πολλών χιλιάδων ανθρώπων. Το γκροτέσκο σε αποθέωση.

Στη συνέχεια η παράνοια, η βία, το μίσος απλώνονται. Ο φασισμός βρίσκεται στο Κοινοβούλιο, τα μέλη του, αλλά και στελέχη άλλων κομμάτων, εκφέρουν μέσα (και έξω φυσικά) στον ναό της Δημοκρατίας βαρύτατες απειλές άσκησης βίας, που παραβιάζουν βαθύτατα το Σύνταγμα και μάλιστα την καρδιά του, τα ανθρώπινα δικαιώματα, χωρίς κανείς να κάνει το καθήκον που έχει ορκιστεί στο Σύνταγμα ότι θα κάνει. Αντίθετα, δεν έχει πρόβλημα να εκτονώνεται στο άνετο, εκτοξεύοντας μύδρους και απειλές, όταν μάρτυρες στην (αρνητικά) περίφημη Προανακριτική Επιτροπή, έπειτα από απίστευτες ώρες γελοίων φαινομένων, τολμούν να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους λέγοντας ότι επιτέλους κατέθεσαν όσα όφειλαν, αλλά το τσίρκο είναι ώρα να τελειώνει και δεν μπορούν να παίζουν τον ρόλο του ζογκλέρ για μια παράσταση που έχει βγει έξω από τα συνταγματικά όρια, και που πρώτοι οι πατέρες και μητέρες του έθνους θα όφειλαν να σεβαστούν.
Εξω από τη Βουλή οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι σχεδόν καθημερινές, κυρίως, αλλά όχι μόνο, εις βάρος μεταναστών. Πολλοί μετανάστες είναι μπλεγμένοι σε δίκτυα εγκληματικότητας. Δεν είναι διόλου μόνοι ούτε οι μόνοι. Την πόρτα για τον κόσμο αυτό την ανοίξαμε εμείς γιατί είδαμε σε αυτούς έναν καλό μοχλό εκμετάλλευσης. Στην αρχή ήταν οι Κούρδοι. Ας μη θυμηθώ γιατί. Στη συνέχεια οι χιλιάδες Βορειοηπειρώτες. Ακολούθησαν όλοι όσοι έψαχναν κυριολεκτικά απεγνωσμένα ένα κομμάτι ψωμί, όταν οι χώρες τους κατέρρευσαν. Τους πήραμε, για αρκετά χρόνια τους πληρώσαμε ψίχουλα, μειώσαμε τον πληθωρισμό μας, φτιάξαμε έργα και σπίτια, φουσκώσαμε τα εισοδήματα αγροτών και πολλών άλλων, τονώσαμε την ανάπτυξή μας, βελτίωσαν κι αυτοί σιγά σιγά τη θέση τους, αρκετοί άρχισαν να ενσωματώνονται με απρόβλεπτα ομαλό τρόπο στον κοινωνικό ιστό. Ακολούθησαν πολλοί άλλοι, γιατί είτε ως Κράτος σταθήκαμε ανίκανοι να προστατεύσουμε τα σύνορά μας είτε τοπικές μαφίες σε συνεργασία με αλλοδαπές που ισχυροποιήθηκαν εδώ, ένα πολυδαίδαλο κουβάρι γύρω από νταβατζήδες, ναρκωτικά και κάθε είδους σκληρά παράνομες δραστηριότητες, Κύριος οίδε με ποιες διασυνδέσεις, επέτρεψαν χωρίς καμιά αντίσταση να φτάσουμε εδώ. Η πολιτική συντρίφτηκε πάλι. Συντρίφτηκε, όχι απλώς απέτυχε. Δεν συντρίφτηκε απότομα, όπως τον χειμώνα του 2008, συντρίφτηκε όμως βαθμιαία, σιωπηλά. Και στις δύο ή περισσότερες περιπτώσεις, η κοινωνία πληρώνει το κόστος. Ενα κόστος που έχει πια γίνει θανάσιμο, επειδή η πολιτική δεν συντρίφτηκε μόνο στα παραπάνω παραδείγματα. Συντρίφτηκε πολύ περισσότερο από την ανικανότητά της να μη φτάσει η χώρα στην παράνοια της κρίσης, στην απόλυτη κατάρρευση, στην προσωπική και οικογενειακή απόγνωση, στην απουσία ελπίδας των νέων που φεύγουν έξω και την προκλητική επίκριση του φαινομένου αυτού από άτομα που μέσα στην ευμάρεια που όλοι γνωρίζουν πως σώρευσαν, ενοχλούνται για το εθνικό κατάντημα. Ενοχλούνται τώρα. Ποτέ πριν. Θυμήθηκαν και αυτοί ξαφνικά τις «κόκκινες γραμμές τους».

Σήμερα, είδαμε τις - από πολλές οπτικές - θλιβερές εξελίξεις του δράματος. Ενός δράματος που θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί: «Η πολιτική ως τραγωδία σε πολλαπλές πράξεις» ή «Τα ερείπια του πολιτικού ναρκισσισμού». Η Δημοκρατία της Μεταπολίτευσης τρέχει στην τσουλήθρα του εκφυλισμού. Το διακύβευμα της κρίσης σήμερα μαζί με όλα τα οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα, είναι η ίδια η Δημοκρατία. Τα προβλήματα απαιτούν πολιτική σκέψη, πολιτική αντιμετώπιση, πολιτική ευαισθησία. Η κρίση αντιμετωπίστηκε μέχρι τώρα ως παίγνιο εξουσίας. Το κάθε τμήμα της κοινωνίας αυτής, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η Αστυνομία, τα συνδικάτα, η πνευματική ελίτ και όλοι τέλος πάντων, λειτουργούν μέσα στο κουτάκι που έχουν μάθει εδώ και δεκαετίες. Είναι ίσως λογικό και δεν μπορεί να περιμένει κανείς τίποτα διαφορετικό. Ομως τουλάχιστον η πολιτική πρέπει να φύγει από το κουτάκι της που ανέμελα οδήγησε στην απόλυτη κατάρρευση και να αρχίσει να ξυπνάει τα «άλλα κουτάκια». Γιατί το έργο αυτό είναι αποκλειστικά δική της ευθύνη. Εχει πια μπροστά της πάρα πολλά δείγματα ότι «το πράγμα δεν πάει καλά». Οσοι βρήκαν νέο παιχνίδι στην ασχολία τους με το αν ο πολλαπλασιαστής του ΔΝΤ είναι 0,5 ή 1,7 θα προσέφεραν κάτι περισσότερο αν άρχιζαν να αναρωτιούνται μήπως ο αρνητικός πολλαπλασιαστής, όχι της οικονομικής αλλά της ολικής μας αποτυχίας, είναι 50 ή 250 και πού μας πάει αυτό.


http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4788603&wordsinarticle=%CE%97%3b%CF%83%CF%85%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B2%CE%AE%3b%CF%84%CE%B7%CF%82%3b%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

Οι ληστές του Βελβεντού.

Το θέμα των ημερών που έχει ξεσηκώσει τους πάντες για διαφορετικούς λόγους.
Μιας κι έχω αυτό το blog ας γράψω κι εγώ τα δικά μου...

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ!

Εδώ θα μπορούσε να έχει τελειώσει αυτή η ανάρτηση, αλλά είμαι στις καλές μου σήμερα και θα γράψω και δυο λόγια ακόμη:

Α. Οι ληστές

Παραβίασαν το νόμο, όπως δείχνουν τα μέχρι στιγμής στοιχεία, αφού έχω διαβάσει πως τουλάχιστον ένας από αυτούς παραδέχθηκε τις ληστείες. Απείλησαν συμπολίτες μου με πυροβόλα όπλα και κράτησαν έναν από αυτούς όμηρο για ορισμένο χρονικό διάστημα.
Αθώοι μέχρι να τους κρίνει η δικαιοσύνη. 
Αν καταδικαστούν, ένοχοι για παραβίαση του νόμου!

Δε με απασχολεί και θεωρώ δεν θα έπρεπε να απασχολεί κανέναν, ο λόγος για τον οποίο παρέβησαν το νόμο. Αν την έχουν δει Ζορό, Δον Κιχώτης, Μπάτμαν, Μπάαντερ, Μάινχοφ, Κομμουνάριοι του Παρισίου ή κι εγώ δεν ξέρω τι, δεν αφορά την δημοκρατία μου. Το μόνο που αφορά και αυτή και εμένα είναι να τηρούνται οι νόμοι και οι κανόνες!

Β. Οι αστυνομικοί

Συνέλαβαν τους ληστές σε χρόνο dt κι αυτό είναι μια μεγάλη επιτυχία τους. Τους παραδίδουν στη δικαιοσύνη για να δικαστούν για το έγκλημα που φέρονται να έχουν διαπράξει. Υπέροχα, αισθάνομαι δυνατός πολίτης μιας ασφαλούς χώρας.

Οι φωτοσοπιές με τα σαπισμένα από το ξύλο πρόσωπα των ληστών όμως εκτός του ότι με προσβάλλουν σαν πολίτη αυτής της χώρας, με κάνουν να αισθάνομαι ανασφάλεια για τα όργανα που έχω για να επιβάλλουν την τάξη! Αν δεν τράκαραν - επαναλαμβανόμενα - οι συλληφθέντες κεφάλι με κεφάλι, τότε κάποιοι άσκησαν βία πάνω τους. Κι αυτοί οι κάποιοι πρέπει να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη και να λογοδοτήσουν, καθώς του ότι εκτός της προσβολής της αισθητικής κάθε φυσιολογικού ανθρώπου, παραβίασαν και το νόμο (που θεωρητικά υπερασπίζονται)! Κι όπως ανέφερα και παραπάνω, όταν υπάρχει ένδειξη για παραβίαση του νόμου, πρέπει να τίθενται οι υπεύθυνοι υπό την κρίση της δικαιοσύνης.

Conclusion:

Από τα μέχρι στιγμής δεδομένα έχουμε 2 ληστείες και τον ξυλοδαρμό 4 συνανθρώπων μας.
Περιμένω ΟΛΟΙ οι υπαίτιοι των παραπάνω παρανομιών να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη, η οποία και θα τους επιβάλλει τις πρέπουσες ποινές εφόσον κριθούν ένοχοι.-


Υ.Γ:

Αν κάποιος από τους ληστές ήταν καλός μαθητής, ρομαντική ψυχή, πολιτικοποιημένος και σκεπτόμενος κι άκουγε Χατζιδάκι, Βέρντι και Πουτσίνι, δεν τον κάνει λιγότερο εγκληματία (αν καταδικαστεί τελικά). 
Άλλωστε κανένας δε γεννιέται με τα φυσεκλίκια ζωσμένα. Κι ούτε μόνο αυτοί πέρασαν (αν πέρασαν) δύσκολα στη ζωή τους. Όλοι κάνουμε τις επιλογές μας και κρινόμαστε στην πορεία γι'αυτές...


Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τους μπάτσους. Αν παίρνει 3 κι 60, τον κερατώνει η γυναίκα του, ή έχει ψυχολογικά, πρόβλημά του! Δικό μου πρόβλημα είναι να τηρεί το νόμο και να σέβεται τη δημοκρατία που υπηρετεί!

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Η Εκκλησία είναι ΔΕΚΟ



του Ανδρέα Πετρουλάκη

Το αν η Εκκλησία επιτρέπει να υπάρχει στους κόλπους της σε υψηλό αξίωμα ο υμνητής ενός στυγερού δολοφόνου δεν θα έπρεπε να αφορά μόνο αυτήν. Ένας μητροπολίτης είναι εκ των πραγμάτων πνευματικός ηγέτης μιας μεγάλης μερίδας συμπολιτών μας - δεν είναι μόνο η προσωπικότητα που εμπνέει, είναι και το αξίωμα που παρασύρει. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς άλλους μητροπολίτες και παπάδες. Τα άμφια υποβάλλουν τους πιστούς και τα λόγια που βγαίνουν μέσα από τα πυκνά γένια για κάποιους γίνονται δόγμα. Και όταν το δόγμα περιέχει μηνύματα εθνικιστικά, ρατσιστικά, φασιστικά ή και παρανοϊκά ακόμα, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Αγίου Αιγιαλείας αλλά και σε άλλες, η πολλαπλασιαστική ισχύς του ράσου γίνεται επικίνδυνη.

Για την οικονομία της συζήτησης, ας παραδεχτούμε ότι δεν είναι εφικτός στην παρούσα συγκυρία ο διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους. Η σύνθεση της κυβέρνησης και η οικονομική κρίση δεν ευνοούν ούτε να ανοίξει ένα ακόμα μέτωπο, ούτε να προστεθεί άλλος ένας φόρος, ούτε να δημιουργηθεί άλλη μια ομάδα ανέργων, έστω ρασοφόρων. Ας ελπίζουμε ότι ο ευθετότερος χρόνος θα έρθει σύντομα, αλλά μέχρι τότε θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε την εκκλησία σαν αυτό που είναι σήμερα. Έναν τεράστιο οργανισμό, δηλαδή, που για πολλούς παράγει απαραίτητο κοινωφελές έργο, η λειτουργία της αφορά και επηρεάζει και τους υπόλοιπους και μισθοδοτείται από το κράτος. Με άλλα λόγια η Εκκλησία πρέπει να έχει τη μεταχείριση μιας ΔΕΚΟ.

Οι Πρόεδροι και οι Διευθύνοντες σύμβουλοι μιας ΔΕΚΟ διορίζονται από την κυβέρνηση, έπειτα όμως από έγκριση της Βουλής. Δεν αναδεικνύονται με αδιαφανείς διαδικασίες μέσα από την Επιχείρηση όπου κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τα κίνητρα, τους συσχετισμούς και τις προσωπικές επιρροές, όπως συμβαίνει στην Ιερά Σύνοδο. Αποτέλεσμα του γεγονότος ότι το κράτος δεν έχει τον έλεγχο του μηχανισμού που συντηρεί με χρήματα των φορολογουμένων είναι να αναδεικνύονται ακατάλληλοι, διχαστικοί και επικίνδυνοι ιεράρχες σε κρίσιμα αξιώματα -τα παραδείγματα τα ζήσαμε στο παρελθόν, τα βλέπουμε και σήμερα. Αν οι δογματικοί κανόνες της Εκκλησίας δεν επιτρέπουν την ανάμιξη της κοσμικής εξουσίας στη διαδικασία εκλογής, ας καταλήγουν σε 3-4 ονόματα και ας αποφασίζει η Βουλή. Έτσι πιθανόν να είχαμε αποφύγει την εποχή Χριστόδουλου και να είχε επικρατήσει από τότε ο Ιερώνυμος.

Επίσης, στην περίπτωση των ΔΕΚΟ η κυβέρνηση έχει αποφασιστικό ρόλο στις προσλήψεις, τις μετατάξεις και το οργανόγραμμα των υπηρεσιών. Με ποια διαδικασία προσλαμβάνεται ο υπάλληλος του κράτους παπα-Μανώλης; Ξέρει κανείς αν έχει μόρφωση, αν έχει ποινικό μητρώο, αν έχει πνευματικά προσόντα ή καν πνευματική επάρκεια; Για ρόλο πνευματικού ηγέτη μιας μικρής ή μεγαλύτερης κοινωνικής ομάδας προορίζεται. Έχουμε τόση εμπιστοσύνη στην αξιοκρατική λειτουργία της Εκκλησίας που τους προσλαμβάνει με παντελώς αδιαφανείς στους υπολοίπους διαδικασίες και τους αφήνει τις Κυριακές να κατηχούν τους πιστούς με κηρύγματα αγάπης κάποιες φορές, αλλά και με παλαβομάρες κάποιες άλλες; Για όλους τους άλλους γιατί προβλέπεται διαδικασία ΑΣΕΠ; Γιατί δεν αρκεί η Θεία Φώτιση για να διαλέξουν τον καλύτερο μηχανοδηγό;

Γιατί η Εκκλησία είναι η μόνη ΔΕΚΟ για την οποία δεν ακούγονται περικοπές; Σε κάθε γωνιά υπάρχει και ένας Ναός εν πλήρει στελεχώσει. Αναρωτήθηκε κανείς για την πληρότητα των Ναών σε πιστούς; Εγώ βλέπω και αρκετούς άδειους. Με ποια κριτήρια ανεγείρεται ένας Ναός; Με ποια κριτήρια ορίζεται μια ενορία; Ποιος ξέρει αν μεταξύ των κινήτρων δεν είναι να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και για άλλους παπάδες; Γιατί κάτι που λέμε εύκολα για άλλες δημόσιες υπηρεσίες φοβόμαστε να το πούμε για την Εκκλησία; Θα μου πεις, η σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο πράγμα. Ναι, αλλά και του σώματος. Και του πνεύματος. Όταν συγχωνεύονται νοσοκομεία και καταργούνται κλίνες για λόγους οικονομίας, όταν καταργούνται ΑΕΙ και συνενώνονται σχολεία, γιατί πιστεύουμε ότι δεν είναι άνθρωποι αυτοί που έχουν καταρτίσει το ξεχειλωμένο οργανόγραμμα της Εκκλησίας αλλά μια άνωθεν Δύναμη που τα πάντα εν Σοφία εποίησε;

Δεν είναι του παρόντος να αναφερθώ στην πικρή ιστορία της φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας. Ούτε στην ίδια την εκκλησιαστική περιουσία και τον χρόνο κτήσης της, που είναι και η κυριότερη παράμετρος (αν δηλαδή είναι ισχυρά τα χρυσόβουλα τα προ της συστάσεως του Ελληνικού Κράτους). Προς το παρόν ας αντιμετωπίσουμε το σήμερα. Αν η Εκκλησία θέλει να συνεχίσει να μισθοδοτείται από τα χρήματα των φορολογουμένων θα πρέπει να συμμορφωθεί με τους κανόνες που ισχύουν και για τους υπόλοιπους οργανισμούς που μισθοδοτεί το δημόσιο. Δεν είναι δυνατόν να απαιτεί σεβασμό στη διοικητική της αυτοτέλεια με τα χρήματα των άλλων, γιατί τώρα τα χρήματα έχουν τελειώσει και για αυτήν. Όταν με το καλό διαχωρισθεί από το κράτος, χτίζει όσους ναούς θέλει και προσλαμβάνει άλλους τόσους παπάδες. Και η κυβέρνηση από την πλευρά της, για λόγους ισονομίας, οφείλει να αντιμετωπίσει την ομάδα αυτή των δημοσίων υπαλλήλων με τα κριτήρια που αντιμετωπίζει και τις υπόλοιπες.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=21824