Περί ιθαγένειας και εθνότητας με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών

του Χάρη Παμπούκη


Ανεξαρτήτως εάν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με τη συμφωνία των Πρεσπών με την οποία λύθηκαν διάφορα θέματα κυρίως το ονοματολογικό και διευκρινίσθηκε η διαφορετική ιστορική καταγωγή της γείτονος και κυρίως εάν υπάρχει συμφωνία ή διαφωνία με εάν ήταν ή όχι εθνικά επωφελής η λύση σε σχέση με τη μη λύση και τη διαιώνιση διαφορών σε μία εποχή εξάρσεως της τουρκικής επιθετικότητας, είναι καθήκον πιστεύω των ακαδημαϊκών να διευκρινίζουν θέματα ειδικότητάς τους προσφέροντας γνώση σε μία πολιτική αντιπαράθεση.

Υπό αυτήν την ιδιότητα και μόνο –ως καθηγητής του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου, στο οποίο περιλαμβάνεται και η θεματική της ιθαγένειας– είναι συνεπώς καθήκον μου να διαφωτίσω για ορισμένες έννοιες που έχουν (ηθελημένα ή μη) διαστρεβλωθεί σε αυτή τη δημόσια αντιπαράθεση και κυρίως αυτές της ιθαγένειας και της εθνικότητας.
Ιθαγένεια είναι ο νομικός δεσμός του κάθε κράτους με τους πολίτες του [1]. Κάθε κράτος έχει κατ’ αρχήν ελεύθερα το δικαίωμα να ορίζει τους πολίτες του. Συνώνυμος στην ελληνική γλώσσα του όρου «ιθαγένεια» είναι η υπηκοότητα [2].

Επομένως, εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος ότι ο όρος «ιθαγένεια» ταυτίζεται με το κράτος και μόνο. Δεν αφορά σε έθνος ούτε και θα μπορούσε, γιατί το έθνος δεν είναι υποκείμενο του διεθνούς δικαίου.

Επίσης, είναι χρήσιμο να λεχθεί ότι ο όρος «ιθαγένεια-υπηκοότητα» τόσο στην αγγλική όσο και στη γαλλική αντιστοιχεί στους όρους nationality- citizenship [3] και nationalité [4]. Και στην αγγλική ο όρος διαφέρει σαφώς από τον όρο ethnicity (ο οποίος πράγματι αντιστοιχεί στον όρο «εθνότητα») –και γαλλικά αντίστοιχα ethnicité– και σημαίνει ανήκειν σε εθνοτικό κοινωνικό σύνολο όχι με νομικό δεσμό αλλά πολιτισμικά. Δεν είναι συνεπώς σωστό αυτό που ακούγεται ότι με τη συμφωνία αναγνωρίστηκε εθνότητα διότι δήθεν αποδόθηκε ο όρος nationality-citizenship με τον όρο «ιθαγένεια» αντί του όρου «εθνότητα» και αυτό έγινε επί σκοπώ να παραπλανηθεί ο ελληνικός λαός. Παρά τις διάφορες ατέλειες που πάντα έχει μία μετάφραση, εν προκειμένω ορθά αποδίδεται στα ελληνικά ο όρος nationality-citizenship με τον όρο «ιθαγένεια» (υπηκοότητα). Η κριτική εν προκειμένω είναι λάθος και το επιχείρημα έωλο.

Το έθνος ορίζεται με βάση ορισμένα στοιχεία, κυρίως τη γλώσσα, τη θρησκεία (ομόθρησκο), τις κοινές παραδόσεις, την κοινή ιστορική καταγωγή (το ομόμαιμο) και υποδηλώνει τον δεσμό με ορισμένη ομάδα ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά. Δεν ταυτίζεται με το κράτος, το οποίο αποτελείται από έδαφος, λαό και κυβέρνηση και μόνο μπορεί να είναι υποκείμενο του διεθνούς δικαίου. Ας σημειωθεί επίσης ότι υπάρχουν έντονες διαφωνίες και ως προς τον ίδιο τον ορισμό του έθνους, π.χ. άλλοι περιλαμβάνουν και το ομόθρησκο –γνώμη με την οποία συμφωνώ– άλλοι όχι. Σημαντικό είναι εν προκειμένω να λεχθεί ότι το έθνος και το κράτος διαφέρουν και επομένως η ιθαγένεια-υπηκοότητα με την εθνότητα. Η ιθαγένεια είναι η ιδιότητα, ο νομικός δεσμός με το κράτος και η εθνότητα είναι ο δεσμός με ένα έθνος. Η διεθνής κοινωνία βασίζεται στα κράτη, μετά τη Συνθήκη των Βετσφαλιών (1648), τα οποία είναι υποκείμενα του διεθνούς δικαίου και όχι στα έθνη τα οποία δεν είναι.

Να το παραστήσουμε όσο απλά γίνεται: σε ένα κράτος μπορεί να υπάρχουν πολλά έθνη (και στο πλαίσιο αυτό των μειονοτήτων τίθεται και το θέμα αναγνώρισης εθνοτήτων, δηλαδή εντός του κράτους και για την προστασία τους, όχι όμως ταυτιζόμενο με το κράτος) και ένα έθνος μπορεί να υπάρχει σε πολλά κράτη (η Ελλάδα είναι περίτρανο τέτοιο παράδειγμα). Το έθνος δεν είναι υποκείμενο διεθνούς δικαίου. Το τελευταίο ασχολείται μαζί του μόνο σε σχέση με την προστασία των μειονοτήτων. Επίσης, στο εσωτερικό δίκαιο η έννοια έθνος χρησιμοποιείται περιορισμένα. Συνδέεται κατά υπάλληλο τρόπο με το δίκαιο της ιθαγένειας (και λαμβάνεται υπόψη ως προς την ελάφρυνση όρων κτήσης ελληνικής ιθαγένειας με πολιτογράφηση προκειμένου περί ομογενών).

Στη συμφωνία των Πρεσπών μεταξύ των κρατών Ελλάδας και FYROM αντικείμενο είναι, και δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς, το όνομα του κράτους της βορείου γείτονος και η συνακόλουθη ονομασία της ιθαγένειας-υπηκοότητας των πολιτών της. Δεν ασχολείται αυτή η συμφωνία με θέματα εθνότητας. Δεν έχει ως αντικείμενο π.χ. την προστασία της ελληνικής εθνότητας στη FYROM (ακόμη) και αντίστοιχα της «μακεδονικής» εθνότητας στην Ελλάδα. Είναι συμφωνία μεταξύ κρατών για θέματα ονομασίας κράτους και ιθαγένειας και όχι συμφωνία μεταξύ κράτους και έθνους ή συμφωνία με αντικείμενο εθνοτικά θέματα εντός των δύο αυτών κρατών.

Επομένως, είναι σαφές ότι η συμφωνία αυτή –καλή ή κακή, άλλο θέμα στην κρίση των πολιτών– πάντως δεν αναγνωρίζει εθνότητα (περιορισμένα αναφέρεται σε δύο από τα συστατικά της, τη γλώσσα και την ιστορία, αρνητικά για να διευκρινίσει απλώς ότι δεν είναι ελληνική) ούτε και θα μπορούσε να αναγνωρίσει, όπως εσφαλμένα ακούγεται. Διότι, επαναλαμβάνω, η αναγνώριση έθνους είναι περιορισμένη μόνο σε θέματα (εντός κράτους) προστασίας μειονοτήτων και η συγκεκριμένη συμφωνία αφορά μόνο κράτη και όχι έθνη.

Δεν θα προέβαινα σε αυτές τις δημόσιες διευκρινίσεις εάν, λόγω του δημόσιου διαλόγου συχνά φορτισμένου εξαιτίας έντονης πολιτικής αντιπαλότητας, δεν προκαλείτο σύγχυση και στους φοιτητές μας! Στους οποίους εξηγώ τις διαφορές αυτές με επιστημονική ψυχραιμία και με δεδομένο ότι το ζήτημα είναι διεθνώς επιστημονικά κοινότοπο.

Η πολιτική είναι εν μέρει και αντιπαράθεση (έχει και άλλα θετικά στοιχεία που λείπουν σήμερα, όπως όραμα, πρόταση, σχεδιασμό). Αλλά η πολιτική αντιπαράθεση πρέπει να στηρίζεται στην αλήθεια, όχι στη διαστρέβλωση, στην ψυχραιμία και όχι στο πάθος. Αυτό είναι θέμα δημοκρατίας και ένα λάθος στο οποίο υποπίπτουν σχεδόν όλοι ρίχνοντας νερό στον μύλο του λαϊκισμού, που μετασχηματίζεται, αποκτά ολοκληρωτικά και βίαια χαρακτηριστικά και δημιουργεί κίνδυνο για τη δημοκρατία ή έστω την ομαλή λειτουργία της. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάνε οι πολιτικοί μας την παιδαγωγική τους διάσταση και την εξαιτίας της απώλεια της λαϊκής εμπιστοσύνης με αποτέλεσμα την κατάληξη σε ολοκληρωτικές διχαστικές καταστάσεις που έχουν ως αφετηρία τους το ψέμα και το μίσος και καταλήγουν σε βία. Αυτή η παιδαγωγική του ψέματος και της έξαρσης οδηγούν την πλειονότητα του λαού σε ακραίες μη ορθολογικές αντιδράσεις και κρίσεις. Η παιδαγωγική της εξουσίας είναι μεγάλη ευθύνη των πολιτικών και δεν πρέπει να τη θυσιάζουν στον βωμό του αγώνα για την πρόσκαιρη εξουσία διεγείροντας και παρασύροντας τον λαό σε αδιέξοδα ψέματα, τα οποία φυσικά διαψεύδονται προκαλώντας αντιδράσεις και απώλεια λαϊκής εμπιστοσύνης.

Ας γίνει ένας ψύχραιμος διάλογος για το θέμα αυτό, μία πολιτισμένη αντιπαράθεση θεμιτή πολιτικά με βάση επιχειρήματα, όχι ανακρίβειες. Και κυρίως ένας λαός, ο λαός μας, ο οποίος έχει ακριβά πληρώσει ιστορικά και πολλές φορές τη διχόνοια, να μη χωριστεί σε προδότες και μη. Αυτοί που δεν είναι πατριώτες είναι όσοι καλλιεργούν έναν τέτοιο λόγο όχι αντιπαραθετικό αλλά διχαστικό. Γιατί πριν ασχοληθούμε με την ιστορία των άλλων, καλό είναι να θυμόμαστε τη δική μας. Πριν από τον αγώνα για την υπεράσπιση της ελληνικότητας της Ιστορίας μας, να την τιμούμε αποφεύγοντας λάθη που ιστορικά τα πλήρωσε ο λαός μας.

[1] Παπασιώπη - Πασιά, Δίκαιο ιθαγένειας 8η έκδοση, Σάκκουλας, 2011.

[2] Παπασιώπη - Πασιά, όπ.π.

[3] Βλέπετε στα συγγράμματα που δεσπόζουν: Dicey / Morris / Collins, Conflict of laws, & Cheshire and North, Private International Law, αλλά και πιο απλά κάποιος να κοιτάξει στην Wikipedia το λήμμα British nationality law ή την ονομασία του βρετανικού νόμου για την ιθαγένεια που επιγράφεται British Nationality Act 1981, καθώς και τους όρους που χρησιμοποιούν στην αγγλική εκδοχή τους όλες οι συμβάσεις της Διεθνούς Συνδιασκέψεως της Χάγης, οι οποίες είναι συμβάσεις πολυμερείς σε θέματα ιδιωτικού διεθνούς δικαίου που εκπονήθηκαν από τη Συνδιάσκεψη της Χάγης και αρκετές εκ των οποίων χρησιμοποιούν τον όρο «ιθαγένεια».

[4] Βλέπετε το εγχειρίδιο του P. Lagarde, La nationalité française 4, Dalloz, Paris, 2011.

* Ο κ. Χάρης Π. Παμπούκης είναι καθηγητής ιδιωτικού διεθνούς δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών του ΕΚΠΑ – τέως υπουργός Επικρατείας.


http://www.kathimerini.gr/973752/article/epikairothta/politikh/apoyh-peri-i8ageneias-kai-e8nothtas-me-aformh-th-symfwnia-twn-prespwn?fbclid=IwAR1-56fED_XdHE1HKeyzzAzTRodpVdqBQDxbtFNvYv8cRmRiNDPLIofPc5w

Αποτελέσματα δημοψηφίσματος ΠΓΔΜ - Μια άλλη προσέγγιση

Πολλές απόψεις ακούγονται και γράφονται για το αποτέλεσμα του προχθεσινού δημοψηφίσματος στην ΠΓΔΜ.

Οι περισσότερες συγκλίνουν στο ότι το αποτέλεσμα ήταν ατυχές για τον πρωθυπουργό Ζάεφ και την κυβέρνησή του που επιθυμούσαν επικράτηση του ΝΑΙ και ταυτόχρονα συμμετοχή άνω του 50%.

Η άποψή μου είναι ότι ο Ζάεφ τα πήγε καλά στο δημοψήφισμα.
Δεν πέτυχε όλους τους στόχους του, δεν θριάμβευσε πετυχαίνοντας συμμετοχή μεγαλύτερη του 50% με ταυτόχρονη επικράτηση του ΝΑΙ, αλλά τα πήγε καλά και μπορεί να προχωρήσει στο επόμενο βήμα. Την αναθεώρηση του συντάγματος της ΠΓΔΜ δηλαδή, με βάση τη συμφωνία των Πρεσπών.

Από που συνάγω αυτό το συμπέρασμα;
Εξηγούμαι:
Στο Δημοψήφισμα ήταν εγγεγραμένοι στους εκλογικούς καταλόγους 1.806.336 ψηφοφόροι.
Ψήφισαν 666.734 (συμμετοχή 36,9%)
Άκυρα/Λευκά 19.221
Έγκυρα 647.513
ΝΑΙ 609.813 (94,2%)
ΟΧΙ 37.700 (5,8%)

Στις τελευταίες Βουλευτικές εκλογές το 2016 ήταν εγγεγραμένοι στους καταλόγους 1.784.416 και από αυτούς ψήφισαν οι 1.191.832. Η συμμετοχή είχε φτάσει δηλαδή στο 66,8%.

Αν το δημοψήφισμα είχε συμμετοχή, όχι απλά 50%, αλλά 66,8% όση και στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές (παρότι γενικά η συμμετοχή στα δημοψηφίσματα είναι μικρότερη), θα είχαν ψηφίσει 1.806.336 επί 66,8% = 1.206.473 ψηφοφόροι.
Δηλαδή 1.206.473 - 666.734 = 539.739 περισσότεροι από όσοι πήγαν στις κάλπες του δημοψηφίσματος στην πραγματικότητα.

Ακόμη κι αν όλοι αυτοί οι επιπλέον ψηφοφόροι ψήφιζαν μαζικά το ΟΧΙ (πράγμα πρακτικά απίθανο), τότε το ΟΧΙ θα συγκέντρωνε συνολικά 37.700 + 539.739 = 577.439 ψήφους.

Δεδομένου ότι το ΝΑΙ θα παρέμενε στις 609.813 ψήφους, τα ποσοστά σε αυτό το σενάριο θα διαμορφώνονταν ως εξής:
ΝΑΙ 609.813 (51,4%)
ΟΧΙ 577.439 (48,6%)

Συνεπώς μπορεί η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ να μην είδε να γίνεται πράξη το 50% συμμετοχής που επιθυμούσε, αλλά η ανάλυση του αποτελέσματος υπό αυτό το πρίσμα δείχνει πως η πλειοψηφία της κοινωνίας, έστω και οριακά, την στηρίζει σε αυτό το θέμα.

σχετικά links:

https://en.wikipedia.org/wiki/Macedonian_parliamentary_election,_2016

https://en.wikipedia.org/wiki/Macedonian_referendum,_2018

https://en.wikipedia.org/wiki/Macedonian_parliamentary_election,_2016

Ο πραγματικός στόχος πίσω από την αφωνία του Κώστα Καραμανλή

του Γιώργου Παπαχρήστου
Στα όσα απίθανα συμβαίνουν στην ελληνική πολιτική σκηνή, αναμφίβολα, ξεχωριστή θέση κατέχει ένα πραγματικό «μετέωρο», που όμοιό του δύσκολα μπορεί να εντοπίσει κανείς, όσο κι αν το αναζητήσει στο βάθος των δεκαετιών της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας. Ακαμπτο. Ακούνητο. Αμίλητο. Μια ασώματος κεφαλή. Ενα δικό μας Ράσμορ. Αυτό το «μετέωρο» έχει ονοματεπώνυμο: λέγεται Κωνσταντίνος Καραμανλής του Αλεξάνδρου, είναι 62 ετών και έχει διατελέσει πρωθυπουργός της χώρας για πέντε χρόνια, έξι μήνες και είκοσι επτά ημέρες. Περίοδο, ίσως, από τις δυστυχέστερες της χώρας στους περίπου δύο αιώνες της ύπαρξής της, αν κρίνει κανείς εκ του αποτελέσματος. Μια αντικειμενική αποτίμηση, απαλλαγμένη από τη μυθολογία με την οποία έχουν περιβάλει οι οπαδοί του αυτά τα πεντέμισι χρόνια διακυβέρνησης, θα καταλήξει στο ότι κατά τη διάρκεια αυτής της σχετικά βραχύβιας θητείας ο θαυμαστός κύριος Καραμανλής ως πρωθυπουργός επέτυχε:
– να οδηγήσει τη χώρα στα βράχια της χρεοκοπίας και να δραπετεύσει επιτηδείως, λίγο πριν από το ναυάγιο
– να αναγορεύσει το «ρουσφέτι» ως το απόλυτο μέσο προσέγγισης και εκμαυλισμού των ψηφοφόρων
– να καταργήσει κάθε είδους αξιοκρατία στον δημόσιο βίο
– να καταστήσει κολλητούς, κουμπάρους, συγγενείς και φίλους ως παράγοντες του δημόσιου βίου
– να ενταθεί και να διευρυνθεί η δράση της διαπλοκής σε τέτοιο βαθμό, ώστε αυτή να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη χώρα
– να απαξιωθεί η πολιτική ως έννοια και οι πολιτικοί ως πρόσωπα
– να πληγούν καίρια οι θεσμοί της πολιτείας και ιδίως εκείνος της Δικαιοσύνης
– να υπονομευθεί η λειτουργία του Κοινοβουλίου και να καταστεί αυτό μέσο εξυπηρέτησης των κυβερνητικών και κομματικών επιδιώξεων, και εν τέλει
– να καταστήσει τη «ραστώνη», από τρόπο ζωής, επάγγελμα!

Για όλα αυτά, και κυρίως για το πρώτο εξ αυτών απέφυγε πεισματικά να δώσει την παραμικρή εξήγηση.
Δεν είπε λέξη όταν εξαιτίας του, λόγω του υπέρογκου δανεισμού, της αλόγιστης σπατάλης, της δράσης της διαπλοκής και των εκατοντάδων χιλιάδων διορισμών, η χώρα τέθηκε υπό τον έλεγχο των δανειστών και του διεθνούς παράγοντα.
Δεν αισθάνθηκε την ανάγκη για μια απολογιστικού χαρακτήρα συγγνώμη, βλέποντας και διαπιστώνοντας την καταστροφή της μεσαίας τάξης λόγω των Μνημονίων. Δεν αντέκρουσε, έστω με ένα αντεπιχείρημα, καμία από τις βαριές κατηγορίες που διατυπώθηκαν για τα όσα συνέβησαν επί των ημερών του και τα οποία είχαν τα γνωστά αποτελέσματα.

Παρακολουθεί απαθής επί εννέα χρόνια τώρα αυτό που συμβαίνει και συμπεριφέρεται ωσάν να μην τον αφορά τίποτα εξ όσων μεσολάβησαν. Οχυρωμένος πίσω από την ιδιότυπη ασυλία που δημιούργησαν γι" αυτόν τόσο η κυβέρνηση Σαμαρά όσο και η κυβέρνηση Τσίπρα, απολαμβάνει όσα προνόμια του παρέχει η ιδιότητα του πρώην πρωθυπουργού και εκ παραλλήλου αυτάρεσκα υποδέχεται όσα κάνουν οι άνθρωποί του εις βάρος του κόμματος του οποίου ηγήθηκε και εξακολουθεί να αποτελεί μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.
Ως επικεφαλής φύσει και θέσει ενός ρεύματος με θολά ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά, εντός της Νέας Δημοκρατίας, αποδέχεται συμπεριφορές και πρακτικές ανθρώπων που ομνύουν στο όνομά του, αλλά αποφεύγει συστηματικά να τις αποθαρρύνει ή να τις αποτρέψει. Ακούει τον υπουργό Αμυνας της κυβέρνησης Τσίπρα να επιτίθεται κάθε τόσο (ακόμη και χθες στη ΔΕΘ) στη ΝΔ και τον πρόεδρό της δηλώνοντας ταυτόχρονα «καραμανλικός», αλλά σιωπά, αντί να τον αποδοκιμάσει. Παρακολουθεί τη βουλευτή κυρία Παπακώστα να εισέρχεται στην κυβέρνηση ως «καραμανλική», αλλά δεν κάνει το αυτονόητο – να διαχωρίσει τη θέση του. Βλέπει τον άλλοτε εκπρόσωπο Τύπου του Βαγγέλη Αντώναρο να συνδιαλέγεται με την κυβέρνηση και να πλαγιοκοπεί τη ΝΔ ως «καραμανλικός», αλλά το ελάχιστο που οφείλει να κάνει, να τον αποκηρύξει επωνύμως και ευθαρσώς, δεν το κάνει.

Η τελευταία φορά που τον ακούσαμε να μιλάει ήταν τη νύχτα της 4ης Οκτωβρίου 2009 στο Ζάππειο, όταν ως ηττημένος των εκλογών δήλωνε, μεταξύ άλλων:
«Θα παραμείνω στην πρώτη γραμμή, θα στηρίξω τις αποφάσεις που θα ληφθούν, αλλά δεν θα είμαι υποψήφιος (για πρόεδρος του κόμματος). Θα παραμείνω στην πρώτη γραμμή των αγώνων για το εθνικό συμφέρον».
Αλλά εννέα χρόνια έκτοτε, η μόνη πρώτη γραμμή που επιλέγει είναι αυτή στο τέλος της αίθουσας όπου συνεδριάζει το Κοινοβούλιο – κι αυτό, όποτε παρίσταται. Και η μόνη του συμμετοχή στις εργασίες της Βουλής, όλα αυτά τα χρόνια, είναι χαιρετούρες με βουλευτές και καλαμπούρια με διάφορους «χιουμορίστες» που, όπως και τότε που κυβερνούσε, έτσι και τώρα, έχουν αναλάβει τον ρόλο του γελωτοποιού του βασιλιά. Στα ουσιαστικά, τα σοβαρά, τα πραγματικά εθνικά προβλήματα, είναι εντυπωσιακά, και σταθερά, απών.

Η συμφωνία των Πρεσπών, προνομιακό πεδίο γι" αυτόν ώστε – επιτέλους! – να μιλήσει και να επικρίνει έστω για μία φορά την κυβέρνηση Τσίπρα, σχολιάστηκε από το γραφείο του, με τα χίλια ζόρια, με ένα κείμενο τόσο αλληγορικό και μπερδεμένο, ώστε να μην καταλαβαίνει κανείς τι θέλει να πει ο ποιητής:
«Η ομιλία της κυρίας Μπακογιάννη αποτυπώνει με ακρίβεια το πλαίσιο της πολιτικής της τότε κυβέρνησης για το θέμα των Σκοπίων, με κατάληξη το Βουκουρέστι, όπως και τις ουσιώδεις διαφορές της από την πολιτική και την τακτική της σημερινής κυβέρνησης».
Αφού υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές, γιατί δεν πήρε τον λόγο να τις επισημάνει, κατά τις τόσες συζητήσεις που έγιναν στη Βουλή; Δύο εκδοχές υπάρχουν: ή δεν ήθελε να τα «σπάσει» με τον Πρωθυπουργό Τσίπρα, με τον οποίο γύρευε τι συμφωνίες ασυλίας έχει συνάψει, ή ούτε ο ίδιος πίστεψε ποτέ στην «επιτυχία» τού Βουκουρεστίου, την οποία επικαλούνται με τόση ένταση οι οπαδοί του. Αλλη εξήγηση δεν υπάρχει.

Ο μύθος που τον περιβάλλει είναι ότι «παρακολουθεί, αποτιμά και κρίνει». Τι παρακολουθεί; Και για ποιον αποτιμά; Και σε ποιον μεταδίδει αυτές τις σοφείς αποτιμήσεις του; Αγνωστο. Η ουσία είναι ότι εξαιτίας αυτής της πραγματικά απίθανης στάσης επιβιώνουν πολιτικά διάφοροι που αυτοαναγορεύονται σε κήρυκες της αλήθειας του: ο βουλευτής Υπολοίπου Αττικής Βλάχος, ας πούμε. Μιλάει ο Βλάχος, και τα μέσα ενημέρωσης σπεύδουν να διευκρινίσουν ότι «εκφράζει τις απόψεις Καραμανλή». Ποιες απόψεις; Αυτές που καθαγιάζουν τον Καραμανλή και τα πεντέμισι καταστροφικά χρόνια της διακυβέρνησής του.

Τα πρώτα χρόνια της αφωνίας του, όλοι εκτιμούσαν ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας του να αρθρώσει έστω και μία σοβαρή εξήγηση για το πώς οδηγήθηκε επί των ημερών του η χώρα στη χρεοκοπία. Τώρα, όμως, είναι προφανές ότι ο «άφωνος» Καραμανλής στοχεύει στον καθολικό εξαγνισμό του μέσα από την προεδρική εκλογή του 2020. Με δεδομένο τον ΣΥΡΙΖΑ, που όχι μόνο δεν αντιπολιτεύεται αλλά συνεργάζεται εμμέσως μαζί του, και με πιο δεδομένο τον Κυριάκο Μητσοτάκη που έχει δεμένα τα χέρια, λογικό είναι να πιστεύει ότι διά περιπάτου θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Γιατί όχι άλλωστε; Στην Ελλάδα όλα μπορεί να συμβούν. Ακόμη και αυτό. Θα είναι ένα απτό δείγμα της επιτυχίας του να καταστήσει την αναξιοκρατία και την τεμπελιά ως το απόλυτο προσόν για οτιδήποτε…


http://www.tanea.gr/print/2018/09/12/opinions/politikes-apopseis/stigma-9/

«Να ηττηθούν οι ιδέες και οι πρακτικές της συντήρησης»

του Γιώργου Παπανδρέου

3 Σεπτέμβρη 1974 - 3 Σεπτέμβρη 2018. 44 χρόνια, γόνιμα χρόνια. Με πολύ σημαντικές κατακτήσεις. Με μια Ελλάδα που βρέθηκε στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Στον πυρήνα της Ευρώπης.

Με λάθη, παραλείψεις, πισωγυρίσματα, ακόμη και επιλογές που πλήγωσαν τον Ελληνικό λαό ή ναρκοθέτησαν τη Δημοκρατία. Οι ευθύνες είναι σίγουρα του πολιτικού συστήματος, μερίδιο όμως αναλογεί και στους πολίτες.

Η αλήθεια πληγώνει, αλλά και απελευθερώνει. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει μέλλον.
Είναι υποχρέωση όλων, η νηφάλια συζήτηση για αυτήν την πρώτη μετά τον πόλεμο ειρηνική, δημοκρατική και εποικοδομητική περίοδο. Όπως και η ψύχραιμη προσέγγιση, όλων των επιμέρους κεφαλαίων της, αν επιθυμούμε, να πορευτούμε στο μέλλον όπως αξίζει στους Έλληνες και όχι όπως βολεύει ορισμένους.

Ο καθένας έχει την διαδρομή του και κρίνεται για αυτήν. Κανείς δεν μπορεί να φέρει την ιστορία στα μέτρα του, αλλά είναι υποχρεωμένος να δώσει τη δική του ερμηνεία.
3 Σεπτέμβρη 1974. Η χούντα έχει πέσει υπό το βάρος των εγκλημάτων της και δυστυχώς, την προδοσία και την κατοχή της Κύπρου. 

Ορατές οι συνέπειες από το δράμα του Εμφυλίου και την αυταρχική διακυβέρνηση της δεξιάς, όπως και της εξωτερικής εξάρτησης. Ο Ελληνικός λαός έχει θρηνήσει νεκρούς, έχει βιώσει το μίσος και το διχασμό, αλλά έχει ζήσει και μια χαμένη άνοιξη, στις αρχές της δεκαετίας του ‘60. Μια άνοιξη, που λοιδορήθηκε και πολεμήθηκε λυσσαλέα.
Ζητά το αυτονόητο. Ελευθερία και Δημοκρατία. Ζητά τη ζωή του πίσω. Και προσπαθεί να αφήσει πίσω του το διχασμό.

Η συντηρητική παράταξη συσπειρώνεται γύρω από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, που αφού προδικτατορικά συνέβαλε στη άνθιση του παρακράτους έχει επιστρέψει από το Παρίσι διατεθειμένος να δρομολογήσει μια βιώσιμη, ευρωπαϊκή πορεία για τη χώρα. Όμως, δεν μπορεί να κάνει τις απαραίτητες τομές για να κλείσει τις πληγές του παρελθόντος - παρά τις αυτονόητες κινήσεις, όπως αυτή που έβαλε τέλος στην «απαγόρευση» του ΚΚΕ.
Ο Ελληνικός λαός, από την πρώτη στιγμή, επιλέγει πολιτική σταθερότητα, αλλά δεν αφίσταται του οράματος να δει την πατρίδα να αλλάζει οριστικά ρότα.

Έτσι, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, επιλέγει να αγωνιστεί για την ανατροπή ενός πολιτικοοικονομικού συστήματος που μεριμνά μόνο για το δικό του όφελος, για τα δικά του συμφέροντα, ξεκινώντας από το ίδιο το κόμμα που ίδρυσε, συγκεντρώνει γύρω του, το πιο δημιουργικό και παρεμβατικό ανθρώπινο υλικό που διαθέτει η χώρα.
Στο πρόσωπό του και στη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, βλέπει να ανοίγει ο δρόμος για τη δική του έκφραση, συμμετοχή, κυριαρχία.
Βλέπει πλέον καθαρά, ότι ο στόχος και ο δρόμος είναι ένας: ΑΛΛΑΓΗ.

Ο Ανδρέας, πηγαίνει ακόμη πιο ‘κει. Λέει, ναι σε μια άλλη Ευρώπη.
Οραματίζεται μια Ελλάδα που ανήκει στους Έλληνες, σε μια Ευρώπη που ανήκει στους πολίτες της.

Πείθει - και δικαιώνεται, ότι το μεγάλο τμήμα του Ελληνικού λαού που ήταν τόσα χρόνια στο περιθώριο, μπορεί να κυβερνήσει. Ο ίδιος και το Κίνημα που δημιούργησε μαζί με άλλους αγωνιστές, γίνεται λαϊκό κίνημα, συμ-παράταξη ευρύτατων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. 

Το τετράπτυχο που συμπυκνώνει το στρατηγικό στόχο, γίνεται ο οδηγός της πορείας.
Εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση, δημοκρατικές διαδικασίες.

Ο ίδιος ο Ανδρέας, θα γυρίσει την Ελλάδα συζητώντας στις λαϊκές συνελεύσεις.
Επικρατεί ένας άνεμος δημιουργίας και αλλαγής.
Η Ελλάδα, αποκτά φωνή, ασκεί πολυεπίπεδη εξωστρεφή εξωτερική πολιτική, διεκδικεί και κερδίζει. Μέρα με τη μέρα, οικοδομείται μια νέα πραγματικότητα.
Μια Ελλάδα δυναμικών, μορφωμένων νέων, αλλά μέχρι τότε στο περιθώριο της πολιτικής, βρίσκει φωνή και συμμετοχή.

Ο πολίτης αντί να εξαρτάται από το κάθε είδους «μέσο» στο πελατειακό σύστημα, οργανώνεται για να κατακτήσει δικαιώματα για όλους, αντί προνομίων που εξαρτώνται από την σχέση του με την εξουσία.
Έτσι εμπεδώνεται μια πρωτόγνωρη και πλατιά λαϊκή συμμαχία.
Η Ελληνική κοινωνία, αρχίζει να αισθάνεται αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση.

Η αλλαγή είναι ριζική. 

Παιδεία και υγεία για όλους.
Οι γυναίκες αποκτούν φωνή.
Το οικογενειακό δίκαιο αναμορφώνεται ριζοσπαστικά.
Η Αυτοδιοίκηση αποκτά πιο ουσιαστικό ρόλο.
Ο Νομάρχης, πλέον, εκλέγεται.
Ο συνδικαλισμός, έχει ρόλο.
Οι συλλογικές συμβάσεις εμπεδώνονται.
Μαζί, εμπεδώνεται ένα αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης. Η ξεχασμένη Ελλάδα, μπαίνει στο κάδρο. Η κοινωνική συνοχή, επιτρέπει μια πορεία γόνιμη και δημιουργική.
Η συντήρηση, που κατανοεί ότι χάνει το τρένο, αρχίζει μεθοδικά να πριονίζει το δέντρο που έχει μπολιαστεί με μια νέα δύναμη.
Αξιοποιεί, ό,τι δεν έχει προλάβει να αλλάξει. 

Και ο Ανδρέας κατανοεί, ότι ο ίδιος, όπως και ο Γεώργιος, είναι ο στόχος ενός κατεστημένου που δεν συγχωρεί. Αν δεν έχεις φροντίσει να κόψεις το κλαδί που το τροφοδοτεί.
Γιατί, ενώ άλλαξαν τόσα, δεν κόπηκε ο ομφάλιος λώρος με τον παρασιτισμό και τον πελατειασμό. 

Οι παλιές συνήθειες μιας πελατειακής Ελλάδας της δεξιάς, δυστυχώς, προσβάλλουν και το νέο κίνημα, το ΠΑΣΟΚ.

Οι προδοσίες πολλές - και από μέσα.
Θυμάμαι, πόσες φορές ο Ανδρέας βρέθηκε απέναντι σε αρκετούς από αυτούς που δεν ξεχνούν να τον αποθεώνουν.

Ο ίδιος γνώριζε. Λυπόταν που ήταν υποχρεωμένος να διαχειρίζεται δευτερεύουσες αντιπαραθέσεις. Όπως και ο πατέρας του Γεώργιος, ο «βελούδινος» πολιτικός, όπως τον χαρακτήρισε, που έχανε το χρόνο του στις αντιπαραθέσεις μεταξύ των παραγόντων της Ένωσης Κέντρου.

Ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ, έγραψαν ιστορία. Την ιστορία του τόπου από τη Μεταπολίτευση και μετά. Άλλαξαν τη μοίρα του τόπου. Έγραψαν γραμμή - γραμμή το κεφάλαιο μιας ολόκληρης εποχής. Δεν μπορέσαμε όμως να σπάσουμε τότε το σύστημα που συντηρεί αντιλήψεις, νοοτροπίες και συμπεριφορές, συντηρητικές, πελατειακές.
Ένα σύστημα, που διαβρώνει τα πολιτικά χρώματα, ξεθωριάζοντας τα σύνορα μεταξύ πολιτικών δυνάμεων. Σύστημα που αλώνει τα πάντα. Κράτος, διοίκηση, αυτοδιοίκηση, θεσμούς, δικαιοσύνη. Με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, πίσω από κλειστές πόρτες. Τρανό παράδειγμα και η σημερινή συμμαχία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά, τα γεγονότα δείχνουν ότι ο αγώνας δεν έχει τελειώσει.
Για αυτοδιάθεση, ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, ισονομία, διαφάνεια, λογοδοσία.
Πως μπορούμε να παραιτηθούμε από το αίτημα της ουσιαστικής συμμετοχής του πολίτη στις αποφάσεις; Είναι μύθος, ότι οι πολίτες απεύχονται τις αλλαγές. Αισθάνονται εγκλωβισμένοι αλλά δεν στηρίζουν αυτήν την πολιτική πρακτική και κουλτούρα. Αρκεί να τους δοθεί φωνή. Υποχρέωσή μας να δείξουμε ότι κατανοούμε τη σημερινή πραγματικότητα, να ανοίξουμε ειλικρινή συζήτηση για όλα τα «πονεμένα» κεφάλαια της νεότερης ιστορίας μας, και οπωσδήποτε, να σπάσουμε τους μύθους που συστηματικά καλλιεργήθηκαν για να υπονομεύσουν την αυτοπεποίθηση του Έλληνα, ότι μπορούν να γίνουν αλλαγές βαθιές.

Η διεθνής συγκυρία έχει αλλάξει πολύ από τις 3 Σεπτεμβρίου 1974. Το σύνθημα «Η Ελλάδα στους Έλληνες», ισχύει απολύτως, αλλά έχει αλλάξει το περιεχόμενό του.
Είμαστε έτοιμοι ως Ελληνισμός να αναμετρηθούμε με τα κακώς κείμενα;
Είμαστε εμείς, έτοιμοι να αναλάβουμε τις δικές μας ευθύνες, συλλογικά, αντί να ψάχνουμε για εξιλαστήρια θύματα και για εχθρούς ή σωτήρες από το εξωτερικό;
Είμαστε έτοιμοι να σπάσουμε μέσα μας αυτές τις εύκολες λογικές που αποτελούν την πηγή της εξάρτησης; Αυτές που μας ακινητοποιούν, που μας οδηγούν στην παραίτηση;
Είμαστε έτοιμοι, εντέλει, να σπάσουμε τα δεσμά του ιδιότυπου πελατειακού καπιταλισμού που βιώνουν οι Έλληνες;

Τα τελευταία χρόνια υπήρξαν παρατάξεις που δεν είχαν την βούληση να αναμετρηθούν με αυτό το σύστημα. Και αντί να ενώσουν το λαό, κατέφυγαν στην εύκολη και βολική λύση του «κακού αντίπαλου».

Και μάλιστα, την ώρα που δίναμε μια διπλή μάχη. Από τη μια να αποφύγει η χώρα μια εθνική καταστροφή, και από την άλλη, να συνεχίσουμε τις αλλαγές εκείνες που θα διασφάλιζαν την οριστική έξοδο από την κρίση.

Αυτή η δεύτερη επιλογή μας, ήταν που «πονούσε» περισσότερο. Γιατί; Γιατί έβλεπαν ότι μπορεί να μπει ένα τέλος στο σύστημα από το οποίο αντλούσαν τη δύναμή τους.
Έτσι φτάσαμε πάλι στο μίσος και το διχασμό. Γιατί, κάποιοι, όπως η Παράταξή μας, βάλανε μπροστά τη χώρα, και κάποιοι άλλοι, επέλεξαν να οικοδομήσουν καριέρες και κυβερνητικές πλειοψηφίες πάνω στις στάχτες, αλλά και τις θυσίες και τους κόπους των Ελλήνων.
Και έχουμε χρέος, αυτό το γεγονός να γίνει κοινή πεποίθηση των Ελλήνων.
Γιατί, μια άλλη αλήθεια είναι ότι, μέρος της Παράταξής μας, ευθύνεται και γιατί επέτρεψε να θολώσει η ιστορία μας και γιατί έδωσε άλλοθι σε όσους πραγματικά έχουν την ευθύνη της κρίσης, να γίνουν τιμητές.

3 Σεπτέμβρη 2018 - η σημερινή, δική μας αλήθεια.
Οι προοδευτικές δυνάμεις σήμερα, οφείλουν να προχωρήσουν την Αλλαγή και να αναμετρηθούν με το τέρας του πελατειασμού. Που μας κρατά πολιτικά, οικονομικά, ψυχολογικά εξαρτημένους. Όποιο χρώμα, και όποια πολιτική ταμπέλα και αν φέρει.
Οτιδήποτε άλλο, είναι κατώτερο των περιστάσεων. 

Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι στην πολύ κρίσιμη φάση που βρισκόμαστε η χώρα έχει απόλυτη ανάγκη από εθνική συνεννόηση. Εθνική συνεννόηση όμως, δεν σημαίνει κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Το αντίθετο. Γιατί, μόνον έτσι μπορεί να υπάρξουν αξιόπιστες και χρήσιμες για τη χώρα προγραμματικές συμφωνίες. Στρατηγικός μας αντίπαλος δεν μπορεί να είναι άλλος από τη δεξιά και τη συντήρηση.

Όσο για την ΕΕ, η συντηρητική Ευρώπη έχει και αυτή μεγάλες ευθύνες. Πως διαχειρίστηκε την κρίση του 2008, της ευρωζώνης το 2010, των προσφύγων;
Η προώθηση της δημοκρατικής συμμετοχής, της λογοδοσίας, της καταπολέμησης των ανισοτήτων, της υπεράσπισης των κοινωνικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων, της οικοδόμησης μιας διαφορετικής Ευρώπης, πρέπει να γίνει πραγματικότητα. 

Δεν μπορεί όμως, αν δεν δημιουργηθεί μια πλατιά συμμαχία των προοδευτικών πολιτών.
Η συμμαχία αυτή, αφορά τους πολίτες, τις κινήσεις, τις πρωτοβουλίες. Όχι τις λεγόμενες «αριστερές» ηγεσίες. 

Ο εναγκαλισμός με ακροδεξίες δυνάμεις, η υιοθέτηση ενός απολίτικου τακτικισμού και η ενεργός στήριξη της πελατειακής λογικής, ακυρώνουν την επιδίωξη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η σύγκληση των προοδευτικών δυνάμεων να επιτευχθεί στο δικό της γήπεδο.
Για αυτό σήμερα, το μεγάλο στοίχημα, είναι οι ενεργοί πολίτες να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της προοδευτικής αλλαγής.

Οι προοδευτικοί πολίτες είναι πολλοί. Βρίσκονται σε πολλά μετερίζια. Και αυτές οι δυνάμεις, μαζί με τις δικές μας δυνάμεις, έχουν και την ευθύνη να δώσουν τις επωφελείς για τη χώρα και το χώρο διεξόδους. Κανείς δεν περισσεύει. Υπάρχουν πολίτες, στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς και του κέντρου, που αναγνωρίζουν την ανάγκη μιας «τομής». Αλλά εμείς έχουμε καθήκον να οριοθετήσουμε πολιτικά, το πρόσημο του εγχειρήματος της ΑΛΛΑΓΗΣ. Και έχουμε καθήκον όλοι να συσπειρωθούμε σε αυτήν τη νέα προσπάθεια.

Δεν έχουμε ανάγκη από ηττημένα κόμματα και πολίτες. Είναι όμως εθνική ανάγκη να ηττηθούν οι ιδέες και οι πρακτικές της συντήρησης. Και ο διάλογος να γίνει από μια υγιή βάση. 

Ο καθένας, ας αναλάβει τις ευθύνες του.
Χρειάζεται αλλαγή της χώρας για την οριστική έξοδο από την κρίση.
Αλλαγή δομική. ΑΛΛΑΓΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ. 

Και εδώ, δεν χωρούν φοβίες, δεύτερες σκέψεις, σκοπιμότητες, μικροπολιτικές, μικροκομματικές και προσωπικές επιδιώξεις και στοχεύσεις.
Δεν υπάρχει η πολυτέλεια για κάτι τέτοιο. 

Παίρνοντας μαθήματα από όσα έγιναν από το 1974 μέχρι σήμερα, οφείλουμε να αλλάξουμε, για να αλλάξουμε τη χώρα. Είναι κρίμα να βουλιάξουμε όλοι μαζί στο βάλτο του πελατειασμού.

Έτσι θα τιμήσουμε την αγωνιστικότητα, το όραμα που ενέπνευσε την 3η Σεπτέμβρη του 1974.

Ας αφήσουμε τις στομφώδεις διακηρύξεις στους αποτυχημένους αντιγραφείς και σε όσους έχουν μάθει να πωλούν ιστορία, αντί να γράφουν τη δική τους. Αυτούς πληρώνουμε και θα πληρώνουμε ακριβά, αν δεν φέρουμε σε πέρας το έργο της ΑΛΛΑΓΗΣ της χώρας.

Μια Ελλάδα, απαλλαγμένη από μεσσίες, σωτήρες και «κλεπταποδόχους» του πλούτου της και του μέλλοντός της.

Να χτίσουμε ακόμα πιο δυναμικά μια Ελλάδα πολιτών που αισθάνονται ίσοι, συμμέτοχοι, ασφαλείς, δημιουργικοί, ελεύθεροι και με θετική προοπτική για την προσωπική τους αλλά και τη συλλογική μας ζωή.

http://papandreou.gr/arthro_tanea_20180903/

Οι αντιΣΥΡΙΖΑ φίλοι μου

της Αγγελικής Σπανού

Μιλάω όλο και πιο συχνά με προοδευτικούς ανθρώπους αποφασισμένους να ψηφίσουν ΝΔ στις επόμενες εκλογές. Για τους περισσότερους θα είναι η πρώτη φορά που θα το κάνουν και που το έχουν σκεφτεί. Δεν θέλουν να ξέρουν λεπτομέρειες για το γίγνεσθαι στην αξιωματική αντιπολίτευση, αποφεύγουν συζητήσεις για συγκεκριμένα πρόσωπα με ακροδεξιές αναφορές, δεν τους αρέσουν τα πολλά-πολλά για το μακεδονικό και δεν προβληματίζονται για το ενδεχόμενο ηγεμονίας των ιδεών της Δεξιάς.

Ο ένας μου λέει ότι δεν τον νοιάζει παρά μόνο «να φύγουν αυτοί». Ο άλλος ότι θα ψηφίσει τον πιο απειλητικό αντίπαλο του Τσίπρα και αυτός είναι ο Μητσοτάκης. Ο τρίτος αποενοχοποιείται με το επιχείρημα ότι «μια φορά δεν πειράζει», αν είναι να βρεθούμε στην κανονικότητα. Υπάρχουν κι αυτοί που δεν έχουν κανέναν δισταγμό, θεωρούν εξαιρετική επιλογή την ΝΔ στη βάση της σύγκρισης με την κυβέρνηση.

Αυτοί που θα ψηφίσουν ΝΔ για πρώτη φορά στη ζωή τους είναι συνήθως πιο αγριεμένοι από τους «κανονικούς» δεξιούς που έχουν ιδεολογική ή συναισθηματική σύνδεση με αυτόν τον πολιτικό χώρο. Η έντασή τους ερμηνεύεται εύκολα: Μισούν τον ΣΥΡΙΖΑ (και) γιατί τους υποχρεώνει να κάνουν μια πολιτική επιλογή ξένη προς τον εαυτό τους και ασύμβατη με τις αρχές και τις αξίες τους.

Ήταν μετριοπαθείς αλλά τώρα απολαμβάνουν τις ακρότητες στο διαδίκτυο. Ήταν χαμηλών τόνων αλλά τώρα θέλουν δικαστήρια και τιμωρία. Υποστήριζαν τον εκσυγχρονισμό αλλά τώρα θα βολευτούν και με τον αναχρονισμό αρκεί να απαλλαγούν από τη σημερινή κυβέρνηση. Ζητούσαν ανανέωση αλλά τώρα τους πάει το παλιό γιατί δεν αντέχουν την ιδέα του ρίσκου και του πειραματισμού. Δεν τους αρέσει ο Σαμαράς αλλά τον προτιμούν από τον Σκουρλέτη. Τους είναι ξένος ο Βορίδης αλλά καλύτερα θα τα έκανε από τον Τόσκα. Αντιλαμβάνονται ότι είναι πρόβλημα η αντιπροεδρία Άδωνι αλλά κομμάτια να γίνει αν πρόκειται να μας απαλλάξει από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι κοινωνικό φαινόμενο. Τόσοι προοδευτικοί πολίτες συσπειρωμένοι στο συντηρητικό κόμμα, όχι γιατί είναι με αυτούς αλλά γιατί στέκονται απέναντι στους άλλους. Μια αποϊδεολογικοποιημένη ψήφος της ανάγκης που δεν κρύβει ούτε ελπίδα ούτε φόβο, κρύβει θυμό, ακόμη και απόγνωση.

Οι αντιΣΥΡΙΖΑ φίλοι μου δεν θα επηρεαστούν ούτε από τυχόν αποκαλύψεις για σκάνδαλα ούτε από το ακόμη εντονότερο κλίμα πόλωσης που θα καλλιεργήσει η κυβέρνηση στο δρόμο προς τις κάλπες. Τίποτα δεν πρόκειται να τους αλλάξει γνώμη. Περιμένουν τη στιγμή που θα εκφραστούν με την ψήφο τους και αγωνιούν μήπως αργήσει πολύ. Θα προτιμούσαν να ξεμπερδεύουμε το φθινόπωρο αλλά καταλαβαίνουν πως ένα τέτοιο σενάριο δεν είναι ρεαλιστικό. Καγχάζουν αν τους πεις για τη δυνατότητα επιλογής του Κινήματος Αλλαγής, όχι γιατί δεν θέλουν να βρεθούν στο ίδιο χαράκωμα με τον Στ. Παναγούλη και τον Κ. Χαρδαβέλα αλλά γιατί τους φαίνεται πολύ μεσοβέζικη λύση, χλιαρή, θέλουν πόλεμο και θρίαμβο με συντριβή του αντιπάλου. Κάτι που τους απασχολεί πολύ είναι να μην ξαναβρούν μπροστά τους τον Τσίπρα. Να μην είναι ένας στιβαρός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης που μπορεί κάποια στιγμή να επανέλθει στο Μέγαρο Μαξίμου αλλά ένας τελειωμένος πολιτικός αρχηγός που θα βλέπει την εξουσία με το κιάλι και δεν θα μπορεί να κυκλοφορήσει πουθενά.

Οι αντιΣΥΡΙΖΑ φίλοι μου είναι εξοργισμένοι με τους «ισαποστάκηδες», που κάνουν κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά βλέπουν και τα στραβά της ΝΔ. Δεν είναι ώρα τώρα, σου λέει, για αντικειμενικότητα και ακρίβεια στην ανάλυση, τώρα δίνουμε τη μάχη, μονομέτωπο αγώνα, και μετά βλέπουμε. Αν τους πεις πως κάνει καλό στον Κυρ. Μητσοτάκη η ανάδειξη των παθογενειών του κόμματός του γιατί τον βοηθά να τις υπερβεί, δεν το ακούν. Τίποτα δεν ακούν πέρα από αντικυβερνητικά συνθήματα, επιχειρήματα και κλισέ. Ανησυχούν ότι θα υπάρξει παροξυσμός πριν την πτώση και ότι το «καθεστώς» θα παίξει τα ρέστα του πριν εγκαταλείψει την εξουσία και γι’ αυτό δεν ανέχονται συζητήσεις για τις αδυναμίες των άλλων.

Κατά τα άλλα, ποια Κεντροαριστερά; Την αντιμετωπίζουν σαν άνοστη πολιτική σούπα, σαν περιττή πολυτέλεια και κάποιες φορές σαν ύποπτη για δυνητικό διάλογο με τους εθνικολαϊκιστές του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί οι άλλοι της ΝΔ δεν ενοχλούν αν πρόκειται με αυτό τον τρόπο να πετύχουν μεγάλη εκλογική νίκη, όσο πιο μεγάλη γίνεται.

Οι αντιΣΥΡΙΖΑ φίλοι μου θέλουν να κοιμηθούν το βράδυ και να ξυπνήσουν το πρωί με πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη. Να πάρουν βαθιά ανάσα και να κάνουν ένα μακροβούτι για να δουν βγαίνοντας από το νερό έναν κόσμο χωρίς ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Μιλούν κυρίως μεταξύ τους και αποφεύγουν όσους δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, ακόμη και αν αγαπιούνται. Γιατί κουβέντα στην κουβέντα μπορεί να γίνουν καταστροφές στις σχέσεις. Ακόμη και έρωτες χαλάνε. Τι κρίμα…

http://www.athensvoice.gr/politics/467743_oi-antisyriza-filoi-moy

Η εθνική μας κατάθλιψη

του Θοδωρή Γεωργακόπουλου

Ξέρετε γιατί είστε θυμωμένοι. Το ξέρετε και το ξέρω. Είστε έξαλλοι με την ασχετοσύνη, με την εξοργιστική, σχεδόν απάνθρωπη επικοινωνιακή διαχείριση, με τους υπεύθυνους που δηλώνουν ανεύθυνοι, με τη χυδαιότητα, το ζόφο, το μίσος. Είναι φυσιολογικό. Παρακολουθούμε ένα απερίγραπτο μπάχαλο απλωμένο πάνω σε μια ανείπωτη τραγωδία. Αλλά ξέρω ότι είστε θυμωμένοι και με κάτι άλλο. Υπάρχει ένα κοινό υπόβαθρο στον πόνο και την οργή όλων μας, κάτι πιο διαχρονικό, που σε συμβάντα όπως αυτό (ή τις πλημμύρες στη Μάνδρα, ή την πετρελαιοκηλίδα στον Αργοσαρωνικό, ή τις φωτιές του 2009, ή τις φωτιές του 2007, ή το σεισμό του 1999, ή και “μικρότερα” πράγματα όπως η διακοπή υδροδότησης της Θεσσαλονίκης επειδή έσπασε ένας σωλήνας, καταλαβαίνετε τι εννοώ) έρχεται στην επιφάνεια.
Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια οδυνηρή συνειδητοποίηση: είμαστε μια κοινωνία ξεχαρβαλωμένη, ένα κράτος νεκρό.
Είμαστε χρεοκοπημένοι, αδιόρθωτοι, ανεπίδεκτοι, καταδικασμένοι. Η χώρα μας δε λειτουργεί, οι άνθρωποί της δεν θέλουν να το πάρουν χαμπάρι ή δεν τους νοιάζει, κανένας δεν ενδιαφέρεται να διορθώσει τίποτε, κανείς δεν αναγνωρίζει καν την ανάγκη να ζήσουμε όλοι μαζί, υποτυπωδώς συντονισμένα. Είμαστε ο καθένας μόνος του, ανίκανοι να αντιμετωπίσουμε κοινούς κινδύνους γιατί δεν θέλουμε ν' αναγνωρίσουμε τίποτε κοινό.
Δεν είναι ότι τις άλλες στιγμές το ξεχνάμε, βέβαια. Πάντα το θυμόμαστε. Δεν μας το κρύβει κανένας, οι ενδείξεις είναι παντού.Δεν είναι χώρα αυτή. Δεν είναι χώρα αυτή. Αλλά συμβάντα σαν την τραγωδία στο Μάτι μας τρίβουν την ανεπάρκειά μας στη μούρη και μας υπενθυμίζουν ότι υπάρχει και ένα μεγαλύτερο διακύβευμα. Κάθε μέρα ξέρουμε ότι κάποιος μπορεί να μας κλείσει το πάρκινγκ "για δυο λεπτάκια” ή να αρνηθεί να μας εξυπηρετήσει σε μια δημόσια υπηρεσία επειδή είναι αγενής, έχουμε συνηθίσει τέτοιου τύπου συνέπειες της εθνικής γαϊδουριάς μας, τις θεωρούμε κάτι σα φόρο για να ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου, αλλά μέρες σαν κι αυτές μας γίνεται σαφές πως όταν ένας λαός ζει έτσι, υπάρχουν κι άλλες, σοβαρότερες συνέπειες. Η παθολογική ανοχή στην ανικανότητα και ο ωχαδερφισμός, όλο αυτό το ελαμωρετώριουμ της ελληνικής ύπαρξης, μπορούν ακόμη και να μας σκοτώσουν.
Αν φυσήξει λάθος κι είμαστε στο λάθος σημείο εκεί που ο παππούς έχτισε παράνομα και κανένας γείτονας δεν έχει καθαρίσει τον κήπο του, κανένας δεν θα καταφέρει να μας βοηθήσει. Οι αρμόδιοι θα είναι άχρηστοι και απροετοίμαστοι, οι υπεύθυνοι θα είναι διορισμένα κομματόσκυλα, ο μηχανισμός θα λειτουργεί ασυντόνιστα, εξαρτώμενος από το φιλότιμο μεμονωμένων αβοήθητων ατόμων. Μόνοι μας θα πρέπει να σωθούμε, μολονότι κανένας δεν θα μας έχει εκπαιδεύσει για το πώς πρέπει να ανταποκρινόμαστε σε τέτοιες καταστάσεις και μολονότι ποτέ δεν προνοήσαμε να αποκτήσουμε αυτή την πληροφόρηση από μόνοι μας επειδή δεν ξέρουμε καν ότι αυτό είναι κάτι που γίνεται.
Αυτό που ξέρουμε καλά, και το ξέρουμε μέσα στο πετσί μας, είναι ότι αν κάτι πάρα πολύ άσχημο συμβεί, αν πιάσει φωτιά ή αν γίνει σεισμός, ή αν βρέξει πάρα πάρα πολύ, κανένας δεν υπάρχει για να μας προστατέψει, για ακριβώς τους ίδιους λόγους για τους οποίους τα σκουπίδια κάνουν βουνά στους λάθος κάδους, το Πεδίον Άρεως είναι ένας βόθρος, οι πινακίδες της τροχαίας είναι γεμάτες αυτοκόλλητα και οι τοίχοι της πόλης μπογιατισμένοι με γκραφίτι.
Κι αυτό που πια ξέρουμε καλά είναι ότι η οργή μας δεν φτάνει μόνο μέχρι την (απόλυτα, απάνθρωπα) άχρηστη κυβέρνηση, τους περιφερειάρχες και τους δημάρχους, αλλά πάει βαθύτερα, ευρύτερα, το υπόστρωμα της οργής που νιώθουμε απευθύνεται σε κάθε ένα συμπολίτη μας ξεχωριστά, στον ίδιο μας τον εαυτό, στη συλλογική, ιλιγγιώδη μας ευθύνη, που διακόσια χρόνια τώρα αρνούμαστε να φτιάξουμε (ή, έστω, να απαιτήσουμε) μια κοινωνία που να λειτουργεί, διαρκώς διαμαρτυρόμενοι, πουλώντας την ψήφο μας για ψίχουλα, υπακούοντας σε παράλογους συναισθηματισμούς, ανεχόμενοι τα πάντα, ανεπίδεκτοι, αδιόρθωτοι, κι έτσι στέκουμε τώρα δέκα μέρες έξαλλοι, ο καθένας μόνος του, κατάφατσα στις ανείπωτες πολύπλοκες ευθύνες μας, που ξάφνου χάνουν τη θολή και σκόρπια φύση τους κι συμπυκνώνονται στη μορφή απανθρακωμένων κοριτσιών στην αγκαλιά των παππούδων τους.


http://www.kathimerini.gr/978246/opinion/epikairothta/politikh/h-e8nikh-mas-kata8liyh?platform=hootsuite

Ποιος προκαλεί ποιον;

της Εύας Στάμου

Συχνά υπερηφανευόμαστε ότι είμαστε συνειδητοποιημένοι πολίτες που όχι μόνο έχουμε άποψη για τα πάντα αλλά και την υποστηρίζουμε παθιασμένα με επιχειρήματα, αναλύσεις -ή και κραυγές- στις παρέες, στην τοπική κομματική ομάδα όπου τυχόν ανήκουμε, στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Αυτή η έντονη, σε καθημερινό επίπεδο, ενασχόληση με τα κοινά, που δεν παρατηρείται σε τέτοιο βαθμό σε όλους τους λαούς της Ευρώπης, θα μπορούσε να οδηγήσει κάποιον στο συμπέρασμα ότι είμαστε ώριμοι και καλά ενημερωμένοι πολίτες, που διαβάζουν έγκριτες εφημερίδες, μελετούν τους νόμους και δεν χάνουν «Ολομέλεια» στο Κανάλι της Βουλής.

Στην πραγματικότητα όμως αυτό ισχύει για ένα μικρό ποσοστό πολιτών. Οι υπόλοιποι, μεγαλώνοντας συχνά σε οικογένειες που είχαν σχέσεις πελατειακές με το γραφείο κάποιου πολιτευτή και κατά συνέπεια προσωπικά οφέλη από την εκλογή του, μαθαίνουν από νεαρή ηλικία να δηλώνουν ειδήμονες στα πολιτικά, χωρίς να φροντίζουν να ενημερωθούν επαρκώς για το εκάστοτε πολιτικό πρόβλημα.

Η ένταξη σε κάποια κομματική νεολαία στο πανεπιστήμιο διαμορφώνει, στη συνέχεια, την πολιτική σκέψη και την πολιτική γλώσσα που οφείλουν να υιοθετήσουν, ώστε να κατατροπώσουν τους κομματικούς αντιπάλους τους, έχοντας ως κύριο μέλημα την επικράτηση της άποψης που θα προωθήσει το συμφέρον της παράταξης, της συντεχνίας ή της οικογένειάς τους.

Την τελευταία δεκαετία έχει εμπεδωθεί η εντύπωση ότι αυτό που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη Δημοκρατία δεν είναι οι θεσμικές κατακτήσεις της ισονομίας, της διάκρισης των εξουσιών, της καθολικής ψηφοφορίας ή της λογοδοσίας των κρατούντων, αλλά κάτι πολύ διαφορετικό: ότι όλες οι απόψεις, όλων των πολιτών, επί οποιουδήποτε θέματος, όσο ανερμάτιστες ή μισαλλόδοξες κι αν είναι, χρήζουν της ίδιας προσοχής.

Τα χρόνια της οικονομικής κρίσης επικράτησε επίσης η αντίληψη πως οι λιγότερο αξιόπιστες πληροφορίες προέρχονται από τους κατεξοχήν υπεύθυνους για την ενημέρωση των πολιτών: τους δημοσιογράφους. Η αντίληψη αυτή έχει συμβάλει στην τάση πολλών χρηστών του διαδικτύου να δίνουν την ίδια βαρύτητα στα κείμενα των πολιτικών αναλυτών με οποιουδήποτε άλλου χρήστη του facebook ή του twitter, ενισχύοντας μια κατάσταση που επιτρέπει την εύκολη διάδοση των fake news και της συνωμοσιολογίας.

Μια άλλη ευρέως διαδεδομένη άποψη είναι ότι ως λαός, ιστορικά, αποφεύγουμε τη βία, δεν είμαστε ποτέ οι επιτιθέμενοι, αλλά πάντα αυτοί που δέχονται επίθεση. Η εικόνα που έχουμε για εμάς είναι πως ήμασταν και παραμένουμε άνθρωποι καλοί, ψύχραιμοι, και δίκαιοι, πιστοί στα χριστιανικά ιδεώδη της αλληλεγγύης και της φιλανθρωπίας.

Ίσως αυτή ακριβώς η εικόνα που διατηρούμε για τους εαυτούς μας να εξηγεί την αμηχανία που πολλοί αισθάνονται απέναντι στη βία, τη δυσκολία που έχουν να αναγνωρίσουν ως τέτοια τα βίαια επεισόδια κατά συμπολιτών τους, τη δυσφορία τους απέναντι σε όσους παραπονούνται για σεξουαλική παρενόχληση ή κάποια άλλη μορφή κακοποίησης, τη δυσανεξία τους στο «me too» - καθώς και την ανικανότητα μεγάλου τμήματος της κοινωνίας να αντιδράσει ορθά απέναντι σε βίαιες συμπεριφορές, που μπορεί να συναντώνται είτε σε μια δημόσια συγκέντρωση είτε στο σπίτι του γείτονα.

Η άποψη ότι το θύμα μιας βίαιης, λεκτικής ή φυσικής, επίθεσης έχει με κάποιον τρόπο προκαλέσει τους θύτες του και άρα είναι συνυπεύθυνο για την επίθεση που έχει υποστεί, ή πως είναι προσωπικό θέμα του καθενός από εμάς να προστατεύσει την τιμή και την ακεραιότητά του, όπως συνηθιζόταν κάποτε στην άγρια Δύση, καμία σχέση δεν έχει με δημοκρατικά ιδεώδη και πολιτική ωριμότητα.

Είναι σοκαριστικό ότι λίγες μέρες μετά την επίθεση που δέχτηκε ο Γιάννης Μπουτάρης, υπάρχουν ακόμη πολίτες που κουβεντιάζουν την «προκλητική» στάση του θύματος, μα και πολιτικοί που αποφεύγουν να καταδικάσουν την επίθεση, αλλά αναζητούν προφάσεις με τις οποίες θα καλύψουν την πολιτική αντιπαλότητα, την εκδικητικότητα ή πιθανώς τον φθόνο που νιώθουν για τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, καθώς και τη χαιρεκακία που αισθάνθηκαν για την «τιμωρία» που του «άξιζε».

Ο Γιάννης Μπουτάρης εκφράζει συχνά τολμηρές, και γι’ αυτό αντιδημοφιλείς, απόψεις, κάτι που οι περισσότεροι πολιτευόμενοι αποφεύγουν στη χώρα μας. Είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί κάποιος με τις απόψεις του Μπουτάρη, πρέπει να αναγνωρίσει ότι ο ίδιος έχει το θάρρος της γνώμης του, την οποία στηρίζει με επιχειρήματα και όχι με την πρόκληση επεισοδίων ή τη ρητορική μίσους - κάτι που, δυστυχώς, δεν μπορούμε να πούμε ότι ισχύει για όλους τους πολιτικούς αντιπάλους του.

Η ελληνική κοινωνία παραμένει σε μεγάλο βαθμό κλειστή και συντηρητική, μια κοινωνία ναρκισσευόμενη, που αντιστέκεται στη διαφορετικότητα, πιστεύοντας ότι όλοι οι κάτοικοι της επικράτειας οφείλουν να χαρακτηρίζονται από εθνοτική, θρησκευτική και σεξουαλική ομοιομορφία - οτιδήποτε άλλο θεωρείται ύποπτο και προκλητικό.

Όταν οι περισσότεροι επερωτήσουμε την επίπλαστη εικόνα που συντηρούμε για τη χώρα μα και για τους πολίτες της -για το πόσο άκακοι, ανεκτικοί, αθώοι ή παρεξηγημένοι είναι όλοι- θα μπορέσουμε ίσως να αποκτήσουμε και μια σαφέστερη αντίληψη για το τι σημαίνει βία μα και γιατί οφείλουμε να την καταδικάζουμε απερίφραστα, προς όποιους κι αν κατευθύνεται, από όπου κι αν προέρχεται.

http://www.athensvoice.gr/politics/445633_poios-prokalei-poion?platform=hootsuite

Οι "αγανακτισμένοι" ξανα-επιτίθενται

Χθες ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης δέχθηκε απρόκλητη επίθεση από τραμπούκους που είχαν συγκεντρωθεί στο χώρο της εκδήλωσης για την μέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων. Το γεγονός από μόνο του είναι τρομακτικό για όσους έχουμε απομείνει σε αυτό τον τόπο να ανησυχούμε για την ελευθερία της έκφρασης και τις δημοκρατικές αξίες.

Τις τελευταίες ώρε ακούστηκαν πολλά σχετικά με το θέμα. Τα πράγματα όμως είναι απλά και ξεκάθαρα και δεν έχουν περιθώριο για πολλές ερμηνείες:
Τραμπούκοι δεν είναι μόνο όσοι χτύπησαν έναν άνθρωπο επειδή εκφράζει διαφορετική άποψη απο τη δική τους.
Τραμπούκοι είναι κι όσοι χάρηκαν κι επευφήμησαν την επίθεση.
Επίσης τραμπούκοι είναι κι όσοι είπαν ότι "ναι μεν ο Μπουτάρης προκαλούσε,αλλα...", ότι κι αν ακολουθεί το "αλλά".

Στις φασιστικές επιθέσεις εναντίον της διαφορετικής άποψης δεν υπάρχει τήρηση ίσων αποστάσεων. Ή παίρνεις ξεκάθαρη θέση εναντίον τους, χωρίς "ναι μεν, αλλά" και χωρίς αστερίσκους, ή παίρνεις το μέρος των τραμπούκων και γίνεσαι κομμάτι της αρρώστιας!

Δίκη Άλεξ Ρόντου και ΜΚΟ: Mία διχοτομημένη απόφαση

Του Τάσου Τέλλογλου

Προχθές ολοκληρώθηκε μια δίκη που είχε πολιτικοποιηθεί λόγω της εμπλοκής του Άλεξ Ρόντου, πρώην συμβούλου του Γιώργου Παπανδρέου, για τη διασπάθιση κονδυλίων του υπουργείου Εξωτερικών από τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) «Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης». Το δικαστήριο απεφάνθη: ένοχοι οι υπάλληλοι, αθώος ο προϊστάμενος.



Eχθές βρισκόμουν στο Εφετείο Αθηνών. Στους διαδρόμους και μέσα στις αίθουσες –στα διαλείμματα των δικών– το θέμα που οι ποινικολόγοι σχολίαζαν ήταν η απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων της περασμένης Τρίτης, 24 Απριλίου 2018, σχετικά με την υπόθεση διασπάθισης κονδυλίων από τη μη κυβερνητική οργάνωση «Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης». Στο επίκεντρο της κριτικής τους ήταν η απόφαση του δικαστηρίου να κριθούν οι υπάλληλοι του υπουργείου Εξωτερικών ένοχοι, όχι όμως ο προϊστάμενος και καθ’ ύλην υπεύθυνος, Άλεξ Ρόντος. Γι’ αυτούς μία πιο δίκαιη απόφαση θα ήταν να καταδικαστούν ή να αθωωθούν όλοι.

Ο γράφων παρακολούθησε τρεις δικάσιμους που έκριναν τους κατηγορουμένους της υπόθεσης της ΜΚΟ Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης.

Κατηγορούμενος ήταν μαζί με άλλα επτά άτομα ο Άλεξ Ρόντος, πρέσβης της ΕΕ στο Κέρας της Αφρικής και πρώην στενός συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου στο υπουργείο Εξωτερικών. Η κατηγορία ήταν απάτη, ψευδής βεβαίωση, αποδοχή προϊόντων εγκλήματος και πλαστογραφία εκ μέρους υπαλλήλων του υπουργείου Εξωτερικών και υπευθύνων της ΜΚΟ.

Η συγκεκριμένη ΜΚΟ έλαβε επιχορήγηση του υπουργείου Εξωτερικών ύψους περίπου 9 εκατ. ευρώ την περίοδο 2000-2004, για να εξουδετερώσει ναρκοπέδια σε διάφορες χώρες (στον Λίβανο, στο Ιράκ, στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη). Η έρευνα έδειξε παραβίαση της νομοθεσίας σχετικά με τη χρηματοδότηση των ΜΚΟ, καθώς και τεχνάσματα εικονικών δωρεών. Η ΜΚΟ, που όφειλε να συμμετέχει σε ποσοστό 25% στα προγράμματα (συνεισφέροντας τουλάχιστον το 15% σε είδος ή χρήμα από δικές της πηγές ή και τρίτες, όπως χορηγίες και δωρεές), επιχείρησε να συγκαλύψει με διάφορα κόλπα την ελάχιστη συμμετοχή της.

Εμφάνιζε ξένους εργαζόμενους σε προγράμματα αποναρκοθέτησης (ναρκαλιευτές κ.ά.) να επιστρέφουν στη ΜΚΟ το 20-30% των αποδοχών τους ως δωρεά, χωρίς να καταχωρίζονται τα ποσά στα βιβλία, αλλά να συναθροίζονται στο ποσοστό της δικής της συμμετοχής, ώστε να εξασφαλίζεται η συνέχιση της χρηματοδότησης. Επίσης διαπιστώθηκε ότι κάποια ποσά κατέληξαν σε πληρωμές σούπερ μάρκετ, εστιατορίων, πάρκινγκ κ.λπ.

Παράλληλα, διαπιστώθηκε απουσία ελέγχου από την Υπηρεσία Διεθνούς Αναπτυξιακής Συνεργασίας (ΥΔΑΣ) του υπουργείου Εξωτερικών. Ο Κώστας Τζεβελέκος, υπεύθυνος της ΜΚΟ, είπε μετά την ανακοίνωση της απόφασης στο inside story ότι «ναρκαλιευτές εργαζόντουσαν κάποιες μέρες εθελοντικά και αυτά απεικονίζονταν σε πιστωτικά τιμολόγια, επιχείρημα που δεν δέχθηκε το δικαστήριο».

Το δικαστήριο αποφάσισε τα εξής:
Αθώωσε ομόφωνα τον Άλεξ Ρόντο. Αποδέχτηκε τον ισχυρισμό των συνηγόρων του, Γ. Μαντζουράνη και Ι. Μαγκανιάρη, πως αυτός υπέγραφε τελευταίος, αφού προηγουμένως είχαν υπογράψει οι υφιστάμενοί του πρέσβεις και αυτός αποδεχόταν καλόπιστα πως έπρατταν σωστά το καθήκον τους. Αποδέχτηκε ακόμα πως απουσίαζε διαρκώς στο εξωτερικό σε σημαντικές αποστολές του υπουργείου Εξωτερικών και δεν είχε άμεση εποπτεία της υπηρεσίας. Αποδέχτηκε επίσης ότι σε δύο περιπτώσεις η υπογραφή του Ρόντου πλαστογραφήθηκε.
Αθώωσε τρεις υπαλλήλους υπουργείων που είχαν εμπλακεί.
Καταδίκασε σε 16 χρόνια κάθειρξης τον δημοσιογράφο και πρόεδρο της ΜΚΟ Κωνσταντίνο Τζεβελέκο και τη σύζυγό του Μαρία-Αναστασία Μακρυνιώτη σε κάθειρξη 5 ετών.
Καταδίκασε τους πρέσβεις Νικόλαο Τσαμαδό σε κάθειρξη 12 ετών και Νικόλαο Μπάζα σε κάθειρξη 14 ετών.
Αναγνώρισε σε όλους τους καταδικασθέντες τα ελαφρυντικά του προτέρου έντιμου βίου και της καλής συμπεριφοράς μετά την πράξη.

Ανακοίνωση για την απόφαση εξέδωσε το υπουργείο ΕξωτερικώνΗ ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών, με τον υπουργό Νίκο Κοτζιά να επιχαίρει για την τιμωρία και τις ποινές και να διαβεβαιώνει «την ελληνική κοινωνία ότι το Υπουργείο Εξωτερικών και η πολιτική του ηγεσία θα παραμείνουν άτεγκτοι έναντι ζητημάτων διαφθοράς που υπήρξε στο παρελθόν, τόσο στο πλαίσιο των οικείων Πειθαρχικών Συμβουλίων όσο και μέσω της παραπομπής υποθέσεων στην ελληνική Δικαιοσύνη, όπως ήδη γίνεται».
O Άλεξ Ρόντος

Τον Άλεξ Ρόντο τον γνώρισα στην Αθήνα το 1999. Μπέρδευε το Παγκράτι με το Χαλάνδρι και μιλούσε σπαστά ελληνικά. Προερχόταν από την οργάνωση της ορθόδοξης εκκλησίας των ΗΠΑ International Orthodox Christian CharitiesIOOC που έκανε σπουδαία δουλειά, ιεραποστολική, στην υποσαχάρια Αφρική. Με καταγωγή από την Τανζανία, ο Ρόντος έκανε γρήγορα καριέρα στα Βαλκάνια ως ειδικός απεσταλμένος του Γιώργου Παπανδρέου. Η αναπτυξιακή βοήθεια ήταν μια διεθνής υποχρέωση της χώρας μας αλλά με την οργάνωσή της ως δημόσια υπηρεσία, η καταστροφή ήταν παραπάνω από βέβαιη.

Έχοντας πολλούς ρόλους στο «καπέλο» του και αγνοώντας σε βαθμό …κακουργήματος το πώς λειτουργούσε η ελληνική γραφειοκρατία και νομοθεσία, ο Ρόντος έλειπε συχνά από την έδρα του, φορτώνοντας την ευθύνη της έγκρισης των προγραμμάτων της αναπτυξιακής βοήθειας στους αρμόδιους υπαλλήλους.
... και οι υπάλληλοι, ο πιο αρμόδιος και οι λιγότερο (αρμόδιοι)

Ο πιο αρμόδιος από τους υπαλλήλους της ΜΚΟ για την έγκριση των προγραμμάτων, κατά περίεργο τρόπο ούτε αναφέρθηκε, ούτε κατηγορήθηκε από την κατηγορούσα αρχή. «Την πλήρωσαν» όσοι υπέγραφαν –και μάλιστα όχι όλοι. Δύο από τις υπογραφές βάραιναν τον ίδιο τον Ρόντο, που το δικαστήριο αποφάσισε ότι δεν είχε την παραμικρή ευθύνη –αντί γι' αυτόν, στράφηκε σε έναν από τους υφισταμένους του.

Για τον έναν λοιπόν υπηρετούντα υπάλληλο, η κατηγορούσα αρχή δέχθηκε ότι είχε πλαστογραφήσει δύο υπογραφές του Ρόντου κατά τη διάρκεια των συχνών απουσιών του. Για τον άλλο υπάλληλο τα πράγματα είναι διαφορετικά, πιο περίεργα. Η εισαγγελέας πρότεινε την απαλλαγή του, αλλά το δικαστήριο αποφάσισε την καταδίκη του. Είναι όμως λογικό να καταδικασθούν οι υπάλληλοι χωρίς να καταδικασθεί ο προϊστάμενός τους;

Το δικαστήριο με την απόφασή του είπε «ναι». Η λογική(;) ήταν ότι ο Άλεξ Ρόντος υπέγραφε καλόπιστα ό,τι του έφερναν οι υπάλληλοι, δηλαδή κατά κάποιο τρόπο παραπλανήθηκε από τους υφισταμένους του, οι οποίοι όφειλαν να έχουν ελέγξει τα έργα του Τζεβελέκου, που τους καλούσε να τα ελέγξουν αλλά εκείνοι δεν πήγαιναν. Αυτή είναι η σειρά των γεγονότων.

Σημαντικοί μάρτυρες ήταν δύο ναρκαλιευτές από τη Βοσνία που κατέθεσαν εγγράφως στο αστυνομικό τμήμα του Μπρτσκο ότι λάμβαναν ποσά μικρότερα από εκείνα που φαίνονταν στο πρόγραμμα. Ο Τζεβελέκος μου είπε προχθές το μεσημέρι ότι πρόκειται για υπαρκτά πρόσωπα με ψεύτικες διευθύνσεις και εικονικά τηλέφωνα.

Η δίκη διάρκεσε συνολικά 16 μήνες και οι μάρτυρες ήταν δεκάδες. Στην διάρκεια της διαδικασίας ετέθη το ερώτημα της ανανέωσης της θητείας του Άλεξ Ρόντος ως απεσταλμένου της κ. ΜογκερίνιΦεντερίκα Μογκερίνι στις χώρες του κέρατος της Αφρικής (Σομαλία, Ερυθραία κ.λπ.). Μόνο η Ελλάδα υποστήριξε ότι δεν θα πρέπει να ανανεωθεί η θητεία του για τον λόγο ότι είναι κατηγορούμενος αλλά όχι τελεσίδικα καταδικασμένος.

Προχθές πριν από την απόφαση ο Ρόντος ρώτησε τον συνήγορό του Γιάννη Μαντζουράνη αν προλαβαίνει το αεροπλάνο για να γυρίσει στη Σομαλία, είτε καταδικασθεί είτε όχι. Ο συνήγορός του τον διαβεβαίωσε ότι θα το προλάβει.

https://insidestory.gr/article/diki-alex-rontos-mko?token=RW414209LL&utm_source=facebook&utm_medium=post&utm_campaign=op&utm_content=%2Farticle%2Fdiki-alex-rontos-mko

Σφαγιαστική αποδόμηση μιας νοσταλγίας για εποχές που δεν υπήρξαν ποτέ.

του Άρη Δημοκίδη

Το 53% των Ελλήνων απάντησαν στην έρευνα του Pew Research Center ουσιαστικά ότι ζούσαμε καλύτερα πριν από 50 χρόνια.
Αντί άλλης απάντησης, αυτό το στάτους του παιδίατρου Αντώνη Δαρζέντα:

Το 53% των Ελλήνων ισχυρίζεται πως τη δεκαετία του ’60περνούσε καλύτερα. Και αρχίζετε κάτι Ευρωλιγούρηδες και λέτε πως τώρα είμαστε καλύτερα.

Εγώ αντίθετα έχω πολύ διαφορετική γνώμη.

Τη δεκαετία του ’60 όλα ήταν πολύ όμορφα! Η νεογνικη και παιδική θνησιμότητα ήταν τεράστια. Σχεδόν 2 στα 10 παιδιά πέθαιναν πριν ενηλικιωθουν. Πολλές γυναίκες πέθαιναν στη γέννα. Αλλά κάναμε πολλά παιδιά, οπότε μας περισσευαν.

Οι πόλεις και τα χωριά ήταν υπέροχα, γραφικά. Χωματοδρομοι παντού, όπου τα παιδιά έπαιζαν ευτυχισμένα, μιας και λίγα πήγαιναν σχολείο. Όταν είχαν να φάνε βέβαια. Ή όταν δεν δούλευαν από 12 χρονών.

Τα σπίτια ήταν απλά, λιτά, απέριττα. Συνήθως παραγκες, οι τυχεροί είχαν πέτρινα που το χειμώνα είχαν υπέροχη μούχλα και υγρασία ενώ η απουσία αφρολουτρων και σαπουνιων τους γλύτωνε πολύτιμο χρόνο. Δεν υπήρχαν τουαλέτες μέσα στα σπίτια και απολάμβαναν την υπέροχη αφοδευση στην ελληνική ύπαιθρο.

Οι σχέσεις των ανθρώπων ήταν ειλικρινείς. Η γυναίκα ψήφιζε ότι και ο άντρας. Έπαιρνε και το όνομα του, όχι μόνο το επώνυμο αλλά και το μικρό. Μητσαινα, του Δημήτρη, Γιωργαινα του Γιώργη. Όχι όπως τώρα που τη ρωτάς «τίνος είσαι συ μάνα μου» και δεν ξέρει. Οι γυναίκες δεν κυκλοφορουσαν μόνες τους στο δρόμο. Η τιμή της αδερφής ήταν πάνω από όλα. Πολλά εγκλήματα τιμής γίνονταν. Όχι όπως τώρα που υποδεχεσαι χαμογελαστός το φίλο της κόρης σου και της αδερφής σου. Της έριχνες τότε μια μπουφλα και της έλεγες «δεν θα πας πουθενά μωρή». Και όλα λυνονταν αρμονικά, χωρίς διαφωνίες.

Δεν υπήρχε αυτισμός και κατάθλιψη. Ο τρελός της γειτονιάς ή του χωριού ήταν ένας από εμάς τον κοροϊδευαμε και τον σφαλιαρωναμε ή του πετουσαμε πέτρες και περνούσαμε πολύ ωραία. Αν τυχόν ήταν επικίνδυνος είχαν φροντίσει οι δικοί του να είναι μόνιμα κλειδωμένος σε ένα υπόγειο.

Οι σχέσεις των ανθρώπων με τα ζώα ήταν επίσης όμορφες.

Δεν υπήρχαν αδέσποτα! Γιατί οι καλοί χωριάτες όποτε έβλεπαν αδέσποτο ή το πυροβολουσαν ή του έριχναν φόλα. Τα παιδιά επίσης εδεναν ντενεκέδια στην ουρά τους ή τα πιο μερακλιδικα τους έβαζαν και στουπί με φωτιά.

Κρέας τρώγαμε μια φορά το εξάμηνο και αν, οπότε δεν υπήρχε δυσκοιλιοτητα και υψηλή χοληστερίνη. Ούτε καρκίνος. Ο κόσμος πέθαινε αγνά, από μια απλή ιωση, από πνευμονία, ελονοσία, διφθερίτιδα κοκκυτη. Και ζούσε έως τα 55 του. Ούτε σύνταξη ούτε να ταλαιπωρειται στις ουρές των τραπεζών.

Στη Σαντορίνη στο χωριό του πατέρα μου παιδιά έμεναν τυφλά από τραχωμα, μια νόσο που περνά με νερό και σαπούνι, ή με μια και μόνο σταγόνα αντιβιοτικού κολλυρίου.

Οι καρδιές των ανθρώπων όμως ήταν κοντά γιατί περνούσαμε εκείνα τα υπέροχα βράδια. Ιδίως το χειμώνα τουρτουριζοντας από το κρύο αγκαλιά όλοι μαζί για να ζεσταθουμε.

Ήταν υπέροχα λοιπόν τη δεκαετία του ’60. Και τη νοσταλγουμε. Και ξέρετε γιατί;.

Γιατί αυτήν την Ελλάδα αξίζουμε.


http://mikropragmata.lifo.gr/zoi/eiste-sto-53-ton-ellinon-pou-leei-pos-ti-dekaetia-tou-60-pernousame-kalytera-tote-diavaste-afto/

Μια σύντομη ανασκόπηση...

Αθήνα, 16 Μαρτίου 2018

Ενόψει του Συνεδρίου που ξεκινάει σήμερα, του Κινήματος Αλλαγής, το ΚΙΝΗΜΑ Δημοκρατών Σοσιαλιστών απαντάει με στοιχεία για την κρίση – τι προηγήθηκε και τι ακολούθησε προκειμένου να αποκρύψουν οι ένοχοι τα ίχνη τους.

Γιατί είναι σημαντική αυτή η συζήτηση, δέκα χρόνια μετά;

Η αλήθεια είναι σημαντική, γιατί πρόβλημα που δεν αναγνωρίζεται δεν λύνεται. Οι πρωταγωνιστές της κρίσης, όπως και οι συνεχιστές τους στη σημερινή κυβέρνηση, επιμένουν να συγκαλύπτουν τα πραγματικά στοιχεία, σε μία μάχη συντήρησης και οπισθοφυλακής, την ώρα που η χώρα έχει ανάγκη να φύγει μπροστά. Να αφήσει πίσω της την καθήλωση στη μιζέρια και να επιτρέψει στους πολίτες της να δημιουργήσουν, σε μία χώρα με πλαίσιο και κανόνες για όλους.

Να συμφωνήσουμε στα αίτια της κρίσης για να μπορέσουμε να κάνουμε το επόμενο βήμα, να φύγουμε μπροστά έχοντας αντιμετωπίσει χρόνια προβλήματα, να φτιάξουμε ένα διαφορετικό αύριο για την Ελλάδα, πιο δίκαιη, διάφανη, δημιουργική, δημοκρατική – μια πολιτεία που θα υπηρετεί τις προτεραιότητες του λαού.

Μέρος Α: Συναίνεση και «πράσινα παπαγαλάκια.
Μέρος Β: Σχέδιο Καραμανλή: «Χρεοκοπήσαμε τη χώρα, ας φύγουμε».
Μέρος Γ: Η τεκμηριωμένη στατιστική απάτη επί Καραμανλή και η σιωπή της ελληνικής δικαιοσύνης.
Μέρος Δ: Ο ταλαντούχος (στη συγκάλυψη Καραμανλή) κύριος Προβόπουλος.

Το Συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής είναι και μία μοναδική ευκαιρία να σπάσει η ομερτά της συγκάλυψης των πραγματικών υπαιτίων για την πρωτοφανή κρίση που βιώνουν οι Έλληνες τα τελευταία δέκα σχεδόν χρόνια. Τα παρακάτω κείμενα αποτελούν στο σύνολό τους ανοικτή επιστολή προς τους καραμανλικούς εμπρηστές της ελληνικής οικονομίας και τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ψάλτες τους. Τους προκαλούμε να διαψεύσουν έστω μία λέξη. Η υπέρβαση της κρίσης και η ανόρθωση της χώρας, προϋποθέτουν αλήθειες. Για να μην επαναληφθούν τα εγκλήματα που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, ποτέ ξανά.

ΜΕΡΟΣ Α’

ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΚΑΙ «ΠΡΑΣΙΝΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ»

Στις 22 Μαρτίου 2004 ο Γιώργος Α. Παπανδρέου κάνει την πιο συναινετική ομιλία Αρχηγού Αξιωματικής Αντιπολίτευσης σε Προγραμματικές Δηλώσεις Κυβέρνησης:

«Κατ’ αρχήν επικροτώ το ύφος της ανάγνωσης και τις γενικές διακηρύξεις περί ενότητας, σύνθεσης, κυβέρνησης όλων των Ελλήνων, συναίνεσης και κατάργησης των διαχωρισμών. Το προσυπογράφω. Δηλώνω εξ αρχής ότι το πιστεύουμε και ότι είναι στις προθέσεις μας να διαμορφώσουμε ένα νέο πολιτικό πολιτισμό… Σε ό,τι αφορά τη διαφάνεια, κάθε ουσιαστικό μέτρο εμείς θα το υποστηρίξουμε. Σε ό,τι αφορά τη διαφθορά, σε ό,τι κτυπήσετε θα έχετε τη συμπαράστασή μας. Επίσης, όποιο μέτρο αποτελέσει ουσιαστική συμβολή στο να αποδεσμεύει την πολιτική ζωή από το οικονομικό κεφάλαιο της χώρα μας, την αθέμιτη αν θέλετε επιρροή του οικονομικού κεφαλαίου στη χώρα μας, εμείς θα το στηρίξουμε…Στην εξωτερική πολιτική και εδώ θα μας βρείτε κοντά σας, στα μεγάλα θέματα της εξωτερικής πολιτικής.»

Κάποια απάντηση ή πρωτοβουλία συναίνεσης από Καραμανλή το 2004; Καμία.

Κάποια απάντηση ή πρωτοβουλία συναίνεσης από Καραμανλή το 2005; Καμία.

Κάποια απάντηση ή πρωτοβουλία συναίνεσης από Καραμανλή το 2006; Καμία.

Κάποια απάντηση ή πρωτοβουλία συναίνεσης από Καραμανλή το 2007; Καμία.

Στις 10 Ιουλίου 2008, δραματική έκκληση Παπανδρέου σε Καραμανλή για συνεργασία σε πλήρη διαλεύκανση σκανδάλου Siemens με προσωπική επιστολή:

«Αυτή την πολιτική βούληση περιμένει ο λαός από μας, την πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου. Το περιμένει, το απαιτεί, τώρα. Και το περιμένει ειδικότερα από τα δύο μας κόμματα, της Κυβέρνησης και της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Δύο κόμματα που έχουν κυβερνήσει την Ελλάδα. Δύο κόμματα που δυστυχώς φέρονται από την Γερμανική Δικαιοσύνη ότι στελέχη τους μπορεί να έχουν εμπλακεί σε παράνομο χρηματισμό. Γι΄ αυτό η ευθύνη, η δική σας και η δική μου, είναι μεγάλη».

Κάποια απάντηση ή πρωτοβουλία συναίνεσης από Καραμανλή το 2008; Καμία.

Άλλωστε όλα πήγαιναν καλά: το 2007 η χώρα, σύμφωνα με τον κ. Καραμανλή, είχε αποκτήσει «υγιή δημόσια οικονομικά» και μέχρι το 2008 «οι μεταρρυθμίσεις θωράκισαν αποτελεσματικά την οικονομία μας». Τον Δεκέμβριο του 2008 σε ομιλία του στους βουλευτές της Ν.Δ. απαριθμεί μάλιστα σειρά φοροελαφρύνσεων και επιδομάτων για το 2009 και δηλώνει ευθαρσώς «μειώσαμε σημαντικά τα ελλείμματα, μειώσαμε το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ., διαδόσεις για πρόβλημα στην αναχρηματοδότηση του χρέους είναι υποβολιμαίες, ανεύθυνες και επικίνδυνες».

Πότε θυμήθηκε τη συναίνεση ο κ. Καραμανλής;

Από τη στιγμή που βρέθηκε πίσω στις δημοσκοπήσεις (Σεπτέμβριος 2008), από τη στιγμή που κατάλαβαν όλοι τη διάλυση του κράτους (Δεκεμβριανά 2008) και όταν κάηκε και το χαρτί του ανασχηματισμού (Ιανουάριος 2009). Η «συναίνεση» ήταν το τελευταίο επικοινωνιακό χαρτί μήπως και αλλάξουν οι δημοσκοπήσεις.

Αρχές Φεβρουαρίου 2009, ο κ. Καραμανλής αρχίζει να μιλάει για συναίνεση που είχε αρνηθεί 5 χρόνια. Ο Παπανδρέου ζητάει εκλογές μαζί με τις ευρωεκλογές του Μαΐου 2009, το οποίο αν είχε εισακουστεί η Ελλάδα δεν θα αντιμετώπιζε κρίση τέτοιας σφοδρότητας όπως αυτή του 2010.

Γιατί η «συναίνεση» Καραμανλή ήταν απάτη και επικοινωνιακό τρικ;
Πρώτον, γιατί δεν είχε οποιοδήποτε σοβαρό και συγκεκριμένο περιεχόμενο. Τα «6 σημεία Καραμανλή για τη συναίνεση» προκαλούν γέλιο γιατί καλούσαν τους πολιτικούς αρχηγούς να δεσμευθούν σε τρομερές γενικότητες του στυλ «η σταδιακή μείωση των ελλειμμάτων πρέπει να αποτελεί κύρια προτεραιότητα» και «κεντρικό εργαλείο επ αυτού είναι η αποτελεσματική μείωση των δημοσίων δαπανών, ο περιορισμός της σπατάλης».
Δεύτερον, γιατί στα λόγια ζητούσε συναίνεση για την οικονομία ενώ την ίδια στιγμή τη διέλυε. Την ώρα που στα λόγια ζητούσε συναίνεση για να μη γίνει «ανεξέλεγκτη η κατάσταση» στην οικονομία, την ίδια στιγμή έκρυβε ότι η κυβέρνησή του είχε ήδη καταστήσει την πορεία της οικονομίας ανεξέλεγκτη, όπως θα μαθαίναμε μήνες μετά.
Τρίτον, γιατί όταν δεν του βγήκε το χαρτί της συναίνεσης για την κρίση, άλλαξε τροπάριο και κατηγορούσε ως «πράσινα παπαγαλάκια» όσους μιλούσαν για κρίση! Τα σχετικά σποτάκια καταγγελίας όσων μιλούν για κρίση, ενόψει ευρωεκλογών (εδώ, εδώ και εδώ), ελάχιστες εβδομάδες μετά τις συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών για την αντιμετώπιση της κρίσης, έχουν μείνει στην ιστορία για το ξεγύμνωμα που επέφεραν στο όλο επικοινωνιακό τρικ της συναίνεσης.
Και τέταρτον, γιατί ο κ. Καραμανλής αντί να βάλει πλάτη έστω στη συναίνεση στην αντιμετώπιση της διαφθοράς, προτίμησε να κλείσει νύχτα τη Βουλή για να παραγραφούν όλες οι υποθέσεις. Αρχές Μαΐου 2009, ο Γ.Παπανδρέου απευθύνει την ιστορική έκκληση «διαφάνεια, κι ας ματώσουμε» στον τότε πρωθυπουργό: «Η αντιμετώπιση της διαφθοράς δεν είναι και δεν πρέπει να είναι μια κομματική αντιδικία. Είναι όρος εθνικής επιβίωσης. Όσο και αν ματώσουμε, δεν έχουμε άλλα περιθώρια». Τέσσερις μέρες μετά, στις 9 Μαΐου 2009, ο κ. Καραμανλής αποφασίζει να κλείσει νύχτα τη Βουλή.

ΜΕΡΟΣ Β’

ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ: «ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΑΜΕ ΤΗ ΧΩΡΑ, ΑΣ ΦΥΓΟΥΜΕ»

Ποιος οδήγησε την Ελλάδα στα πρόθυρα χρεοκοπίας και στην ανάγκη Μνημονίου;

Ιδού τι απάντησε στο ερώτημα όχι κάποιος υποκειμενικός παράγοντας, όχι το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ ή κάποιο άλλο κόμμα, όχι κάποιο ελληνικό μέσο ενημέρωσης ή δημοσιογράφος, αλλά το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και οι βουλευτές του σε επίσημη Έκθεση το 2014:

«[Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο] επισημαίνει ότι, πριν από την έναρξη του προγράμματος συνδρομής ΕΕ-ΔΝΤ, το οποίο δρομολογήθηκε την άνοιξη του 2010, υπήρχε ένας διττός φόβος που αφορούσε την «αφερεγγυότητα» και τη «μη βιωσιμότητα» των δημόσιων οικονομικών της Ελλάδας ως αποτέλεσμα της συνεχώς μειούμενης ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και του μακροχρόνιου δημοσιονομικού εκτροχιασμού, με το δημόσιο έλλειμμα να αγγίζει το 15,7% του ΑΕγχΠ το 2009, έναντι – 6,5% το 2007, και τον λόγο δημόσιου χρέους προς ΑΕγχΠ να συνεχίζει την ανοδική πορεία του από το 2003, όταν είχε διαμορφωθεί στο 97,4%, αγγίζοντας το 129,7% το 2009 και το 156,9% το 2012…η Ελλάδα εισήλθε σε περίοδο ύφεσης το τέταρτο τρίμηνο του 2008· σημειώνει ότι συνέπεια των έξι τριμήνων αρνητικού ρυθμού ανάπτυξης του ΑΕγχΠ που βίωσε η χώρα ήταν η ενεργοποίηση, κατά το έβδομο, του προγράμματος συνδρομής…»

Με άλλα λόγια τι λέει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;

1. Μπήκαμε στο Μνημόνιο γιατί καταβαραθρώθηκε η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, μαντέψτε πότε… [Σημείωση: το 2006 είχε ανακοινωθεί και διαφημιστεί από την κυβέρνηση Καραμανλή ως «Έτος Ανταγωνιστικότητας». Ήταν η χρονιά που διαλύθηκε κυριολεκτικά η ανταγωνιστικότητά μας. Πολύ πριν τη διεθνή κρίση.]

Πηγή: ΣΕΠΕ, World Economic Forum

2. Δεύτερον, μπήκαμε στο Μνημόνιο γιατί η Ελλάδα εισήλθε σε περίοδο ύφεσης από το 2008, μαντέψτε επί ποιας κυβέρνησης… [Σημείωση: δυστυχώς η κατάσταση ήταν ακόμη χειρότερη από αυτή που περιγράφει η Έκθεση. Γιατί η Ελλάδα εισήλθε τελικά σε ύφεση όχι στο τέταρτο, αλλά από το δεύτερο τρίμηνο του 2008, πριν δηλαδή τη διεθνή κρίση που έσκασε τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Σημειωτέον, η τότε κυβέρνηση ορκιζόταν ότι το 2008 έκλεισε με ανάπτυξη για την Ελλάδα και στον προϋπολογισμό του 2009 προέβλεπαν ανάπτυξη 2,7%…]



3. Και τρίτον, μπήκαμε στο Μνημόνιο λόγω «μακροχρόνιου δημοσιονομικού εκτροχιασμού». Μαντέψτε πότε… [Σημείωση: από την ανεξαρτησία της το 1830 μέχρι το 2003, σε 173 δηλαδή χρόνια, η Ελλάδα χρεώθηκε περίπου 180 δις ευρώ. Μέσα στα 5 επόμενα χρόνια, από το 2004 έως το 2009, χρεώθηκε άλλα 120 δις…]


Εκτόξευση δαπανών και σπατάλης, μείωση εσόδων | Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ, Eurostat

…Οδήγησαν σε αβυσσαλέο πρωτογενές έλλειμμα, το οποίο έφτασε το 2009 να ισούται με 25 δις., δηλαδή όλη η μισθοδοσία του δημοσίου για ένα χρόνο ή τα έσοδα από 10 ΕΝΦΙΑ…



…και έτσι, με όλα τα παραπάνω, εκτοξεύτηκε το χρέος σε ύψη χρεοκοπίας για την Ελλάδα.


Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ, Eurostat

Και μετά απλά έφυγαν. Αφού χρεοκόπησαν τη χώρα. Και αφού έκρυψαν την αλήθεια. Είπαν μόνο «καπνίζει ο φούρνος», όταν η φωτιά είχε ήδη κατακάψει τα μισό σπίτι – για αυτό και έφευγαν…

ΜΕΡΟΣ Γ’

Η ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΗ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΑΠΑΤΗ ΕΠΙ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΚΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Πότε μαγειρεύτηκαν τα στατιστικά στοιχεία της χώρας διαλύοντας την αξιοπιστία της;

Ιδού και πάλι τι απάντησε στο ερώτημα όχι κάποιος υποκειμενικός παράγοντας, όχι το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ ή κάποιο άλλο κόμμα, όχι κάποιο ελληνικό μέσο ενημέρωσης ή δημοσιογράφος, όχι η Τρόικα, αλλά το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και οι βουλευτές του στην επίσημη Έκθεση του το 2014:

«[Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο] είναι της γνώμης ότι η προβληματική κατάσταση της Ελλάδας οφειλόταν και στη στατιστική λαθροχειρία κατά τα έτη που προηγήθηκαν της κατάρτισης του προγράμματος· χαιρετίζει την αποφασιστική δράση της ελληνικής κυβέρνησης για επείγουσα και αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, συμπεριλαμβανομένης της ίδρυσης της ανεξάρτητης Ελληνικής Στατιστικής Αρχής τον Μάρτιο του 2010· σημειώνει ότι η βαθμιαία αποκάλυψη της στατιστικής λαθροχειρίας στην Ελλάδα είχε αντίκτυπο στην ανάγκη αναπροσαρμογής των πολλαπλασιαστών, των προγνώσεων και των προτεινόμενων μέτρων…»

Με άλλα λόγια τι λέει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;
Μιλάει καθαρά για «στατιστική λαθροχειρία» μέχρι το 2009. Ο όρος στα αγγλικά στην Έκθεση είναι «statistical fraud», δηλαδή στατιστική ΑΠΑΤΗ. Ποιος ήταν κυβέρνηση μέχρι το 2009;
Δίνει συγχαρητήρια στην κυβέρνηση Παπανδρέου, μιλάει για «αποφασιστική δράση» και «επείγουσα και αποτελεσματική αντιμετώπιση» των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας, μεταξύ άλλων, με την ίδρυση ανεξάρτητης Στατιστικής Αρχής!
Υπογραμμίζει ότι η σταδιακή αποκάλυψη της στατιστικής απάτης τίναξε στον αέρα το πρόγραμμα και τους «πολλαπλασιαστές». Θυμάστε την κουβέντα για τους «λανθασμένους» πολλαπλασιαστές της Τρόικα; Ένας από τους βασικούς λόγους που έπεσαν έξω και κανένας δεν λέει είναι ότι είχαν υπολογιστεί πάνω σε λάθος στατιστικά νούμερα. Αρκεί να φανταστεί κανείς ότι το πρώτο Μνημόνιο συντάχθηκε με υπολογιζόμενη για το 2009 ύφεση στο -2%. Πότε μάθαμε ότι η ύφεση του 2009, προ Μνημονίου, είχε φτάσει το εξωφρενικό -3,2%; Δύο χρόνια μετά, τον Οκτώβριο του 2011…

Η Έκθεση λέει αλήθειες. Για αυτό και υπερψηφίστηκε από 448 ευρωβουλευτές από όλο το πολιτικό φάσμα και καταψηφίστηκε από μόλις 140, μεταξύ των οποίων οι ευρωβουλευτές ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί γκρεμίζει το αφήγημα που ξεπλένει τις ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή για την οποία διαγωνίζονται ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ποιος θα την πρωτοξεπλύνει.

Η Έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου θάφτηκε επιμελώς στην Ελλάδα. Όταν ψηφίστηκε το 2014 ούτε το πλειοψηφόν κυβερνητικό κόμμα (ΝΔ) ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ) την έκαναν θέμα. Ο δεύτερος μάλιστα χειροκροτούσε και διαφήμιζε για μήνες την έρευνα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την τρόικα, αλλά όταν ψηφίστηκε η τελική Έκθεση, την καταψήφισε και δεν είπε κουβέντα…

Αλλά σε τι συνίσταται η στατιστική απάτη Καραμανλή που έδωσε στη χώρα τη χαριστική βολή για τα Μνημόνια;

Στις 8 Ιανουαρίου 2010, η Eurostat / Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκδίδει έκθεση μετά από αίτημα του Συμβουλίου ECOFIN το Νοέμβριο του 2009 που είχε ζητήσει να ερευνηθεί πώς προέκυψε η διαφορά στο έλλειμμα της Ελλάδας δύο μέρες πριν τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 (η Ελλάδα είχε πει ότι το έλλειμμα το 2009 θα φτάσει το 6%) και δύο εβδομάδες μετά τις εκλογές (το έλλειμμα του 2009 υπολογίστηκε στο 12,5%). Στο 30σελιδο κείμενο , υπάρχει 8 (οκτώ) φορές, ναι 8 φορές, η φράση «deliberate misreporting» (εσκεμμένα εσφαλμένη αναφορά στοιχείων) σε σχέση με το τι έκαναν οι αρμόδιες αρχές επί κυβέρνησης Καραμανλή. Και υπογραμμίζει:

«Τα κράτη – εταίροι στο Ευρωπαϊκό Στατιστικό Σύστημα θεωρείται ότι συνεργάζονται με καλή πίστη. Οι εσκεμμένα εσφαλμένες αναφορές ή η απάτη δεν προβλέπονται στον κανονισμό».

Με άλλα λόγια, σε επίσημη έκθεση της Ε.Ε. / Eurostat και στη συνέχεια ακόμα και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου διατυπώνεται επίσημα και με στοιχεία η κατηγορία ότι η κυβέρνηση Καραμανλή έστελνε εσκεμμένα στην Ε.Ε. άλλα στοιχεία π.χ. για το έλλειμμα από αυτά που είχε στα χέρια της. Και έκρυβε εσκεμμένα από τον ελληνικό λαό και την Ε.Ε. την αλήθεια.

Τι γνώριζε η κυβέρνηση Καραμανλή και δεν τα είπε ποτέ στον ελληνικό λαό;

Τρία πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Στις 2 Ιουλίου 2009 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προβλέπει σε εσωτερικό της σημείωμα προς το Eurogroup πως το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 κινδυνεύει να ξεπεράσει το 10%. Το κείμενο αυτό κρατήθηκε κρυφό από την ελληνική κοινωνία και δεν δημοσιοποιήθηκε ποτέ από την κυβέρνηση της ΝΔ.
Στις 14 Ιουλίου 2009 ο τότε Πρόεδρος του Eurogroup, J.C. Juncker, στέλνει προς τον Έλληνα Υπουργό Οικονομικών επιστολή στην οποία αμφισβητεί τη βιωσιμότητα της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης ΝΔ και εκφράζει μεγάλη ανησυχία για το έλλειμμα. Και αυτή η επιστολή κρατήθηκε κρυφή από την ελληνική κοινωνία και δεν δημοσιοποιήθηκε ποτέ από την κυβέρνηση της ΝΔ.
Καλοκαίρι 2009: ο τότε Υπουργός Οικονομικών της ΝΔ λαμβάνει από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους τα Δελτία Εκτέλεσης Προϋπολογισμού για τους μήνες Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο του 2009. Για πρώτη φορά στην ιστορία των δελτίων εκτέλεσης προϋπολογισμού, ο Υπουργός Οικονομικών της ΝΔ αποφασίζει να μην τα δημοσιοποιήσει, να τα κρατήσει κρυφά. Γιατί; Γιατί στα δελτία αυτά φαινόταν ήδη ότι το έλλειμμα έως τον Αύγουστο ήταν περίπου 21 δισ. ευρώ δηλ. ήδη κοντά στο 10% του ΑΕΠ. Δηλαδή στους πρώτους 8 μήνες του 2009 είχαμε ήδη έλλειμμα 10% όταν ο στόχος για το έτος ήταν …3,7%.

Και παρά τα στοιχεία που είχαν στα χέρια τους τι έλεγε η κυβέρνηση Καραμανλή στον ελληνικό λαό και στην Ε.Ε.;

Τρία πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Στις 5 Σεπτεμβρίου 2009 ο κ.Καραμανλής μιλάει στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Γνωρίζει και αυτός και ο Υπουργός του των Οικονομικών πως το έλλειμμα το πρώτο οκτάμηνο του 2009 είναι ήδη 10% και το έχουν κρύψει από τον ελληνικό λαό. Και σε αυτήν την ομιλία, όπου σύμφωνα με τη ΝΔ «ο Καραμανλής είπε την αλήθεια», ο τότε πρωθυπουργός λέει το χειρότερο ψέμα: «Στην Ε.Ε., το μέσο έλλειμμα εκτοξεύεται στο 6% του ΑΕΠ…[Στην Ελλάδα] το δημόσιο έλλειμμα, παρά την αύξησή του, παραμένει σε επίπεδα καλύτερα από το μέσο όρο της Ε.Ε.»…Δηλαδή κάτω από 6%, ενώ γνωρίζει ήδη ότι είναι πάνω από 10%.
Στις 22 Σεπτεμβρίου 2009 στο τηλεοπτικό debate των πολιτικών αρχηγών ο Γ. Παπανδρέου ερωτά τον κ. Καραμανλή αν τα νούμερα της οικονομίας είναι αυτά που είχαν δημοσιοποιηθεί ή «αν κρύβονται άλλοι αριθμοί, τους οποίους εμείς θα ανακαλύψουμε». Ο κ. Καραμανλής ενώ γνωρίζει ότι το έλλειμμα έχει ήδη φτάσει στο 10% τον Αύγουστο, ενώ έχει την ευκαιρία να πει την αλήθεια, επιλέγει και πάλι το ψέμα και απαντά: «Τους αριθμούς τους γνωρίζετε κ. Παπανδρέου».
Και η χαριστική βολή στην αξιοπιστία της Ελλάδας: Στις 2 Οκτωβρίου 2009, μόλις 2 ημέρες πριν τις εκλογές, παρά τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή της η τότε κυβέρνηση της ΝΔ πως το έλλειμμα έχει ξεπεράσει ήδη από τον Αύγουστο το 10%, η στέλνει επίσημη πρόβλεψη στην Eurostat πως το έλλειμμα του 2009 θα είναι 6% του ΑΕΠ.

Τελικά πόσο έφτασε το έλλειμμα του 2009;

Υπενθυμίζεται ότι ο προϋπολογισμός του 2009 μιλούσε για έλλειμμα 3,7% του ΑΕΠ.

Υπενθυμίζεται ότι δύο μέρες πριν τις εκλογές του 2009 η κυβέρνηση ΝΔ ενημέρωνε επίσημα την Ε.Ε. για έλλειμμα 6% του ΑΕΠ.

Μία πρώτη σοβαρή καταγραφή στοιχείων, με αστερίσκους, μετά τις εκλογές έδειξε έλλειμμα 12,5% του ΑΕΠ.

Κατά τη σύνταξη του πρώτου Μνημονίου, τον Απρίλιο του 2010, ελήφθη υπόψη νεότερη επίσημη εκτίμηση, κι αυτή με αστερίσκους από την Eurostat, για έλλειμμα 13,6% του ΑΕΠ.

Τελικά το ελληνικό κράτος κατάφερε να μετρήσει σωστά το έλλειμμα του 2009, χωρίς κανένα αστερίσκο από την Eurostat, έναν ολόκληρο σχεδόν χρόνο μετά, τον Νοέμβριο του 2010.

Έφτασε το 15,4% του ΑΕΠ.

24 δισ. ευρώ παραπάνω έλλειμμα από αυτό που ανακοίνωσε επίσημα η κυβέρνηση της ΝΔ στην Ε.Ε. δύο μέρες πριν τις εκλογές. Όσο όλη η ετήσια μισθοδοσία δημοσίου.

30 δισ. ευρώ παραπάνω έλλειμμα από αυτό που προέβλεπε ο προϋπολογισμός του 2009. Ποσό που ισούται με 15 φορές τα έσοδα του ΕΝΦΙΑ.

Τελικά πόσο έφτασε το έλλειμμα του 2009 για ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ;

Επειδή δεν μπορούν να αμφισβητήσουν τα πραγματικά στοιχεία, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ έχουν βάλει την υπογραφή τους, έχουν δώσει την ψήφο τους σε επίσημα κείμενα που λένε ότι το έλλειμμα του 2009 ήταν πάνω από 15%, αποδεχόμενοι το δημοσιονομικό έγκλημα κυβέρνησης Καραμανλή.
Από το 2012, σύσσωμη η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ., έχει ψηφίσει προϋπολογισμό ο οποίος στην εισηγητική του Έκθεση, στη σελ.16, ανέφερε: «Το 2011, δεύτερο έτος εφαρμογής του Προγράμματος Οικονομικής Πολιτικής, επιτεύχθηκε μείωση του ελλείμματος της Γενικής Κυβέρνησης κατά 1,3 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, ενώ συνολικά την περίοδο 2009-2011 η μείωση ήταν 6,2 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ (από 15,6% το 2009 σε 9,4% το 2011). Αυτή η μείωση είναι η μεγαλύτερη που έχει σημειωθεί από κράτος-μέλος της Ευρωζώνης».
Από το 2015, σύσσωμη η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των ΑΝΕΛ, έχει ψηφίσει προϋπολογισμό ο οποίος στην Εισηγητική του Έκθεση, στη σελ. 16, ανέφερε: «Το έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης μειώθηκε από 15,2% του ΑΕΠ το 2009 στο 3,7% του ΑΕΠ το 2014».
Το βασικό στέλεχος του Υπουργείου Οικονομικών και του οικονομικού επιτελείου ΣΥΡΙΖΑ κ. Χουλιαράκης είπε το 2016 από το βήμα της Βουλής: «Το 2008 στόχος του προϋπολογισμού ήταν έλλειμμα 3,5 δισ. ευρώ, ο προϋπολογισμός έκλεισε με έλλειμμα 10 δισ. ευρώ. Το 2009, όλοι γνωρίζουμε, ότι ο προϋπολογισμός έκλεισε με έλλειμμα πάνω από 15% του ΑΕΠ».

Παρόλο όμως που έχουν παραδεχθεί δημοσίως και με τον πιο επίσημο τρόπο την αλήθεια, ακόμα και σήμερα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ θάβουν την πραγματικότητα για να θάψουν και τις ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή για το Μνημόνιο…
Η ΝΔ ακόμα και σήμερα υποστηρίζει ότι το έλλειμμα του 2009 δεν ήταν πάνω από 15%, ούτε καν 13% δεν έπρεπε να ήταν, γιατί αν παραδεχθεί το αντίθετο τότε παραδέχεται ότι η κυβέρνηση Καραμανλή μας οδήγησε στο Μνημόνιο. Αρχιτέκτονας και αυτής της αθλιότητας ο κ. Σαμαράς, ο οποίος ακόμα δεν είχε εκλεγεί Πρόεδρος της ΝΔ, κατηγόρησε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για «φούσκωμα» του ελλείμματος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε πλήρως πολύ νωρίς την αθλιότητα ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ «φούσκωσε» το έλλειμμα του 2009, με την Κουμουνδούρου να ξεπλένει συνειδητά τα τελευταία 5 χρόνια τις ευθύνες Καραμανλή. Για παράδειγμα..
Ενώ τον Ιούνιο του 2011 ο Α.Τσίπρας έλεγε στον τότε πρωθυπουργό Γ.Παπανδρέου στη Βουλή «…και είχατε την δικαιολογία πέρσι τέτοιο καιρό ότι η ΝΔ μας οδήγησε στα τάρταρα και ο κ. Καραμανλής σηκώθηκε και έφυγε και σεις βρεθήκατε με την πλάτη στον τοίχο. Αλήθεια λοιπόν, είναι αυτό. Το παραδέχομαι και εγώ.»,
Μόλις 5 μήνες μετά, από τα τέλη του 2011, είχε υιοθετήσει πλήρως τις θεωρίες συνομωσίας και ξεπλύματος Καραμανλή: «Η ελληνική κυβέρνηση φούσκωσε τα ελλείμματα του 2008 και του 2009 με τα χρέη των νοσοκομείων, καταγράφοντας το σύνολο των μελλοντικών οφειλών και όχι μόνο τις ετήσιες πληρωμές προς τους προμηθευτές. Αποτέλεσμα και αυτής της πράξης, ήταν να εκτιναχθεί το έλλειμμα το 2009 από το 5% στο 12,85%».

Καταγγελίες και επίσημα κείμενα που μιλάνε για «στατιστική απάτη» επί Καραμανλή, παραδοχή ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ ότι το έλλειμμα το 2009 ξεπέρασε το 15%. Τι κάνει η Δικαιοσύνη;

Τίποτα.

Ή μάλλον αντί να αναζητά ευθύνες από εκείνους που αποδεδειγμένα έστειλαν τα ελλείμματα στα ύψη, διέσυραν την αξιοπιστία της χώρας στέλνοντας ψεύτικα στοιχεία και την οδήγησαν στη χρεοκοπία πριν φύγουν χωρίς να πουν κουβέντα, μέρος της ελληνικής Δικαιοσύνης κυνηγά ακόμα εκείνους που δήθεν «φούσκωσαν επίτηδες το έλλειμμα του 2009 για να φέρουν στην Ελλάδα το ΔΝΤ», όπως λέει η θεωρία συνομωσίας.

Μέρος της ελληνικής Δικαιοσύνης ξεπλένει κι αυτό τις ευθύνες Καραμανλή για το Μνημόνιο. Οι δε ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που ως κυβέρνηση, όχι να αμφισβητήσουν, αλλά ούτε υποσημείωση δεν τόλμησαν να βάλουν στα στατιστικά στοιχεία που δικαιώνουν την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και Παπανδρέου, στο εσωτερικό της χώρας ακόμα συντηρούν τις θεωρίες συνομωσίας.

Στο στόχαστρο όλων βρίσκεται ο πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ κ. Γεωργίου, ο άνθρωπος που «τόλμησε», το Νοέμβριο του 2010, να μετρήσει το έλλειμμα του 2009 πάνω από 15%.

Τι κι αν τα στοιχεία του έχουν την επίσημη βούλα της Ε.Ε., χωρίς κανένα αστερίσκο.

Τι κι αν τα στοιχεία αυτά τα έχουν αποδεχθεί όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις που κυβέρνησαν από τότε.

Τι κι αν από το 2013 τρεις εισαγγελείς – ανακριτές και το Συμβούλιο Εφετών έχουν αποφανθεί ότι δεν ισχύουν οι καταγγελίες εις βάρους του.

Κάθε φορά βρίσκεται ένα μαγικό χέρι να κρατά την υπόθεση στα Δικαστήρια.

Για να μπορεί ακόμα η ηγεσία της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους για τα ψέματα που έχουν πει ενάντια στην κυβέρνηση Παπανδρέου για το έλλειμμα του 2009, να δηλώνουν «η υπόθεση βρίσκεται στη Δικαιοσύνη», λες και είναι δουλειά της Δικαιοσύνης να μετράει το έλλειμμα.

Για να μπορούν ακόμα οι πραγματικοί εμπρηστές της ελληνικής οικονομίας να παραμένουν στο απυρόβλητο.

Και το ερώτημα παραμένει: γιατί η Δικαιοσύνη δεν διερευνά αυτούς που εκτόξευσαν το έλλειμμα και το συγκάλυψαν και κυνηγά αυτούς που το αποκάλυψαν και είπαν την αλήθεια;

ΜΕΡΟΣ Δ’

Ο ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΣ (ΣΤΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ) ΚΥΡΙΟΣ ΠΡΟΒΟΠΟΥΛΟΣ

Όλο το 2009 καταρρέει κυριολεκτικά η ελληνική οικονομία. Ο κεντρικότερος Έλληνας τραπεζίτης τι κάνει και τι λέει για αυτό;
Στα μέσα Φεβρουαρίου 2009 ζητάει μείωση του ελλείμματος κάτω από το 3% το 2009 στην Έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας για τη νομισματική πολιτική, ενώ στην ετήσια έκθεσή του για την ελληνική οικονομία, στα μέσα Απριλίου 2009, χτύπησε καμπανάκι για την ύφεση και ζήτησε μέτρα για το έλλειμμα και το χρέος. Εξέφρασε ανησυχία. Μέχρι εκεί.
Και ενώ έχει πει τα παραπάνω, όλο το καλοκαίρι του 2009, που όσοι ήξεραν από μέσα την κατάσταση όπως η Τράπεζα της Ελλάδας έβλεπαν να επιταχύνεται η διάλυση της οικονομίας με την κυβέρνηση της ΝΔ να κρύβει πρωτοφανώς ακόμα και τα Δελτία Εκτέλεσης Προϋπολογισμού, ο κύριος Προβόπουλος δεν χτυπάει όχι καμπάνα συναγερμού, ούτε καμπανάκι.
Δεν κάνει τίποτα μέχρι τις 2 Σεπτεμβρίου 2009 όταν επισκέπτεται τον τότε Πρωθυπουργό Κ.Καραμανλή. Ο κ.Προβόπουλος δεν κάνει καμία ουσιαστική δημόσια δήλωση μετά τη συνάντηση. Τίποτα. Ήταν η τελευταία επίσημη συνάντηση πριν ανακοινώσει τις πρόωρες εκλογές της φυγής ο Κ. Καραμανλής.

Με λίγα λόγια ο κ.Προβόπουλος, όλο το 2009 και ιδίως το καλοκαίρι του ίδιου έτους, ενώ η οικονομία διαλυόταν, δεν έκανε καμία δήλωση ότι το πραγματικό έλλειμμα είναι τόσο ή εκτίμηση ότι μπορεί να φτάσει τόσο. Δεν έκανε καμία δήλωση για το πόσο είχε ξεφύγει το έλλειμμα πάνω από το 3,7% που προέβλεπε ο προϋπολογισμός της κυβέρνησης, γιατί πολύ απλά θα κατέρρεε η τότε κυβέρνηση. Τους προστάτευσε μέχρι να φύγουν.

Και τι άλλο έκανε ο κ. Προβόπουλος; Ακούμπησε τη βόμβα στα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου.

Μετά την προκήρυξη εκλογών ο κ. Προβόπουλος συναντήθηκε με τον Γιώργο Παπανδρέου και σύμφωνα με τις μαρτυρίες όλων εξέφρασε την ανησυχία ότι το έλλειμμα του 2009 μπορεί να έφτανε σε διψήφιο νούμερο.
Κι όλα αυτά ενώ γνωρίζει, εκτός κι αν ο Υπουργός Οικονομικών απέκρυψε κι από αυτόν τα Δελτία Εκτέλεσης Προϋπολογισμού, πως το δημοσιονομικό έλλειμμα μέχρι τον Αύγουστο ήταν ήδη στο 10%.

Όχι μόνο όμως είπε ψέματα στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το μέγεθος του κινδύνου με βάση αυτά που ήξερε ως Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, αλλά άφησε και την τότε κυβέρνηση της ΝΔ και τον τότε Πρωθυπουργό να ισχυρίζονται χωρίς καμία αιδώ, όλη την προεκλογική περίοδο, ότι το έλλειμμα του 2009 θα ήταν χαμηλότερο του 6%…

Πότε έγινε λαλίστατος δημοσίως ο κ. Προβόπουλος για το έλλειμμα;

Μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009.
Στις 6 Οκτωβρίου 2009 σε ομιλία του στην Κωνσταντινούπολη ο Διοικητής της ΤτΕ δηλώνει για πρώτη φορά δημοσίως ότι «το έλλειμμα κινείται σε επίπεδα άνω του 10%».
Στις 8 Οκτωβρίου 2009, μετά από συνάντηση του με τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου ο Διοικητής της ΤτΕ δηλώνει απλά αισιόδοξος ότι το έλλειμμα του 2009 δεν θα ξεπεράσει το 10%.
Και στις 9 Οκτωβρίου 2009, μετά από συνάντηση με τον Υπουργό Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου δηλώνει: «Με τα πιο πρόσφατα στοιχεία του α΄ εννεαμήνου προκύπτει ότι το έλλειμμα είναι της τάξης του 10%. Εάν συνυπολογίσει κανείς τη δυναμική όπως έχει διαμορφωθεί για το τι μέλλει γενέσθαι τους επόμενους μήνες θα μπορούσε κανείς να πιθανολογήσει με σχετική βεβαιότητα ότι το έλλειμμα -δυστυχώς, το ξαναλέω- θα αγγίξει αν δεν ξεπεράσει τα επίπεδα του 12%».

Φυσικά το ερώτημα, η πεμπτουσία της συγκάλυψης που προσέφερε στον Καραμανλή, παραμένει: Γιατί ο κ. Προβόπουλος δεν έκανε καμία δήλωση για το έλλειμμα του 2009 πριν από τις εκλογές, όπως αυτές που έκανε μετά τις εκλογές;

Μήπως όμως δεν ήξερε ο κ. Προβόπουλος; Μήπως δεν γνώριζε το πραγματικό μέγεθος του δημοσιονομικού εφιάλτη 2007-2009;

Όχι μόνο ήξερε αλλά όπως έχει ο ίδιος ομολογήσει παρακαλούσε διεθνείς παράγοντες να μην αποκαλύψουν στις εκθέσεις τους τον δραματικό κίνδυνο που περνούσε η ελληνική οικονομία…

Σε ομιλία του στις 30 Μαρτίου 2016, ο κ. Προβόπουλος ομολόγησε:
«Το 2008, όταν άρχισαν να φαίνονται τα σημάδια της κρίσης, το λεγόμενο αναλογιστικό χρέος των ασφαλιστικών ταμείων ήταν της τάξης του 400% του ΑΕΠ. Αυτό είναι ένα αφανές χρέος, το οποίο κανονικά θα έπρεπε να προστεθεί στο χρέος το κανονικό, που το καταγράφαμε στατιστικά και επισήμως, που ήταν 120-130%. Και θυμάμαι τον Μάιο του 2008 ο Μπομπ Τράα, ο οποίος είχε σταλεί τότε από το ΔΝΤ να κάνει μια έκθεση για την ελληνική οικονομία, είχε υπολογίσει ότι το χρέος κάθε μορφής του ελληνικού κράτους, της ελληνικής οικονομίας, ήταν πάνω από 800% του ΑΕΠ και τον παρακαλέσαμε να μην το δημοσιεύσει γιατί θα γινόταν χαμός αν το δημοσίευε. Αλλά αυτή ήταν η πραγματικότητα και κάνανε πως δεν τη βλέπανε».

Και το συγκλονιστικότερο, που πληροφορήθηκε ο ελληνικός λαός μόλις πρόσφατα, 9 χρόνια μετά: στις 6 Οκτωβρίου 2009, δύο μέρες μετά τις τότε εκλογές, αποστέλλεται Έκθεση των υπηρεσιών της Τραπέζης της Ελλάδος προς τον διοικητή της, Γιώργο Προβόπουλο. Το συμπέρασμα των συντακτών του σημειώματος, γραμμένο σε πλάγια γραμματοσειρά για έμφαση, είναι: «Με βάση τα έως τώρα στοιχεία και τις εξελίξεις, καθώς και τις διαφαινόμενες προοπτικές, ευρισκόμεθα ενώπιον ενός πρωτοφανούς δημοσιονομικού εκτροχιασμού, ο οποίος δεν δικαιολογείται, παρά μόνο σε πολύ μικρό βαθμό, από την κάμψη της οικονομικής δραστηριότητας. Είναι δε απολύτως βέβαιο ότι η παρούσα δημοσιονομική θέση της χώρας δεν είναι διατηρήσιμη».

Πρόκειται για ντοκουμέντο χρεοκοπίας της χώρας επί κυβέρνησης Καραμανλή. Έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας επί κυρίου Προβόπουλου. Ο τελευταίος γνώριζε τα πάντα. Και συγκάλυψε όσα χρειαζόταν για να μείνουν στο απυρόβλητο οι εμπρηστές της ελληνικής οικονομίας.


http://www.tokinima.gr/aitia_tis_krisis_20180316/