Πάμε!

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Μύθοι και Αλήθειες για την Πόλη



«Κερκόπορτα; Αστεία πράγματα» 

Η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ θυμάται παλαιότερα τους- ξένους φοιτητές της στη Σορβόννη να της στέλνουν... συλλυπητήριο τηλεγράφημα κάθε 29η Μαΐου, την ίδια ώρα που τα περισσότερα Ελληνόπουλα αν τα ρωτούσες τι έγινε τη μέρα εκείνη δεν ήξεραν ακριβώς. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση αντιστράφηκε. Στην Ελλάδα έγινε, λίγο έως πολύ, μόδα να θυμόμαστε κάθε χρόνο τέτοια μέρα την Αλωση της Πόλης- μερικοί από κεκτημένη ταχύτητα ή άγνοια μιλούν για «εορτασμό», αντί για επέτειο, και να μην αρκούμαστε στον εορτασμό της έναρξης της Επανάστασης, κάθε 25 του Μαρτίου. Μεγάλη η σημασία της Πόλης, θα πει κανείς, για τους Ελληνες. Σωστό. Οπότε και η συμβολική σημασία της Αλωσης είναι εξίσου μεγάλη. Εστω και αν η πολιορκία της από τους Οθωμανούς ήταν απλώς μία από τις πολλές, έστω και αν το κλίμα της εποχής ήταν τέτοιο, η κατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν τέτοια, που έκπληξη θα ήταν το να μην αλωθεί η Πόλη.

«Βρισκόμαστε στα μέσα του 15ου αιώνα, γύρω στο 1450. Η Πόλη είναι μια μικρή πόλη πια- έχει δεν έχει 70.000 κατοίκους, όταν άλλοτε είχε περάσει το μισό εκατομμύριο» αφηγείται στα «ΝΕΑ» η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ, επιχειρώντας να βάλει για λογαριασμό μας τα πράγματα στη θέση τους, να καταγράψει αλήθειες και μύθους της Αλωσης έτσι όπως μόνο μία βυζαντινολόγος με τη δική της διαδρομή μπορεί να κάνει. «Η Πόλη έχει αποδεκατιστεί από την πανώλη και τις αλλεπάλληλες πολιορκίες των Τούρκων. Αλλά και από τις διαμάχες των Δυτικών, αφού οι προστριβές Γενοβέζων και Βενετσιάνων γίνονταν στο λιμάνι της μέσα. Υπήρχε και μια τάση ανεξαρτητοποίησης των λίγων χωρών που παρέμεναν ελεύθερες- όχι μόνο του Μυστρά που παρεμπιπτόντως έπεσε το 1460, επίσης στις 29 Μαΐου! Η κατάσταση ήταν μιας ανασφάλειας γενικής».

Ο διχασμός. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, «υπήρχε μια μεγάλη ενωτική και ανθενωτική διαμάχη, υπέρ και εναντίον της Ενωσης των Εκκλησιών. Οι αντίθετοι στην Ενωση συμμαχούσαν και με τους Τούρκους ήταν οι λεγόμενες παρά φύσιν συμμαχίες. Οι υπέρμαχοι της Ενωσης διακήρυσσαν: “Οταν οι δύο Ρώμες ήταν ενωμένες διαφεντεύαμε τον κόσμο. Οταν διχάστηκαν, χάσαμε τα πρωτεία”. Με αυτή την έννοια η πραγματική πτώση της Πόλης χρονολογείται από το 1204 και μετά. Η ανθενωτική διαμάχη πήρε μάλιστα τεράστιες διαστάσεις μετά το 1438 και τη Σύνοδο της Φερράρας. Εκεί ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ ξεσήκωσε την Εκκλησία σε μια τελευταία προσπάθεια Ενωσης, αλλά ενώ η διανόηση ήθελε να είναι αναγεννησιακή, η Εκκλησία παρέμενε προσηλωμένη στα πάτρια κατά τρόπο φανατικό, αν όχι τίποτα παραπάνω», λέει χωρίς να μασάει τα λόγια της η ελληνίδα βυζαντινολόγος, η πρώτη γυναίκα πρύτανης της Σορβόννης στα 700 χρόνια ιστορίας του μεγάλου γαλλικού πανεπιστημίου.

Και συνεχίζει: «Υπήρχε όμως ακόμη ένας παράγοντας παρακμής. Ηταν η γενική δεισιδαιμονία που τρεφόταν από τις προφητείες. Ηδη από τον 6ο αιώνα υπήρχαν προφητείες, τότε ήταν όμως αισιόδοξες. Τώρα προφήτευαν το τέλος της Πόλης και μαζί το τέλος του κόσμου και της Ιστορίας. Αυτό ήταν, λοιπόν, το κλίμα στην Κωνσταντινούπολη της εποχής. Δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά. Οι Βυζαντινοί ζούσαν σε μια πόλη ερημωμένη. Και στα ανάκτορα του Πορφυρογέννητου πολύ λίγα δωμάτια χρησιμοποιούνταν. Οπως λέει και ο Παλαμάς στον “Δωδεκάλογο του Γύφτου”: “Και ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε/ και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε/ και καρτέραγ΄ ένα μακελάρη (...) Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει”».

«Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει πολύ νωρίτερα»

Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων πολύ νωρίτερα. «Ο λόγος που δεν έγινε αυτό και ανάσανε για πενήντα χρόνια ήταν ότι ο Βαγιαζίτ έπεσε στα χέρια των Μογγόλων» λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν μπορούσε να σταθεί μόνη της όρθια. Ο Μανουήλ έτρεχε να δει τους Καρόλους, ο Ιωάννης πήγε στη Φερράρα. Είναι η εποχή των επαιτών αυτοκρατόρων. Πήγαιναν επαίτες στη Δύση, έστω και αν τους δέχονταν εκεί με τιμές και δόξες. Κάτι που συνήθως οι Ελληνες δεν δέχονται είναι ότι ο Πάπας προσπάθησε να βοηθήσει. Διέθεσε τις ιντουλγκέντσιες- τα επί πληρωμή συγχωροχάρτια- του 1450, που ως ιντουλγκέντσιες Ιωβηλαίου ήταν πιο προσοδοφόρες, στον πόλεμο κατά των Τούρκων. Αλλο αν αυτό δεν ήταν αποτελεσματικό, αφού έδωσε τα χρήματα στους Αραγωνέζους που τα χρησιμοποίησαν για δικούς τους σκοπούς.

Πολλοί λένε ότι η Δύση δεν βοήθησε. Οταν όμως μιλάμε για Δύση τι εννοούμε; Οι Βυζαντινοί ήταν όλη η Ανατολή. Η Δύση ήταν πολυδιασπασμένη και ο Πάπας είχε ένα σχίσμα στην πλάτη του και την Ανατολική Εκκλησία εναντίον του. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Παλαιολόγος πολεμάει τους Τούρκους μαζί με τον απεσταλμένο του Πάπα, Ισίδωρο του Κιέβου, και τους Γενοβέζους, ο Γεννάδιος- ο Γεώργιος Σχολάριος, πρώτος Πατριάρχης μετά την Αλωση τοιχοκολλούσε ανάθεμα εναντίον του Παλαιολόγου. Και επίσης: μετά την πτώση της Πόλης, οι Δυτικοί έτρεμαν. Οταν ανέλαβε Πάπας ο Ενιο Σίβλιο Πικολομίνι, δηλαδή ο Πίος Β΄, έγραψε μια πραγματεία για την Αλωση στην οποία μιλούσε για καταστροφή της Χριστιανοσύνης. Αντίθετα οι Ρώσοι, που είναι μάλιστα φανατικοί ανθενωτικοί, δεν γράφουν σχεδόν τίποτα για την πτώση της Πόλης. Πέρασαν χρόνια για να αρχίσουν οι σλαβικοί θρήνοι. Εκείνοι που θρήνησαν από την αρχή για την Πόλη είναι στην Τραπεζούντα. “Πάρθεν η Πόλη, πάρθεν η Ρωμανία”, έλεγαν».

Η συμφωνία του σουλτάνου με τον Πατριάρχη

Το Ρούμελι Χισάρ, το κάστρο που έχτισε ο Μωάμεθ το 1452 για να ελέγχει το πέρασμα ανάμεσα στη Μαύρη Θάλασσα και τη Θάλασσα του Μαρμαρά, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην έκβαση της πολιορκίας, λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Διούλκησε και τον στόλο περνώντας τα πλοία του στον Κεράτιο. Από την άλλη πλευρά, μόνο 3-4 πλοία γενοβέζικα πέρασαν και αυτά για να φέρουν τροφή στους πολιορκημένους». Βέβαια, δεν ήταν μόνο αυτή η αιτία της ήττας των Βυζαντινών. «Ο Μωάμεθ είχε μαζέψει Σέρβους, Αλβανούς, Τούρκους. Απέναντι στους τουλάχιστον 100.000 άντρες του- μερικοί μιλούν για 120.000, άλλοι τους ανεβάζουν σε 200.000- αντιπαρατάσσονταν περίπου 4.500 άνθρωποι το πολύ, μαζί με τους ξένους. Και πολλοί ήταν παιδιά και γυναίκες που πολεμούσαν με αγκωνάρια. Μεγάλη ήταν η βοήθεια των Γενοβέζων, αλλά όταν σκοτώθηκε ο Τζουστινιάνι έχασαν το ηθικό τους και υποχώρησαν. Οσοι πολέμησαν, πάντως, πολέμησαν ηρωικά. Οταν ο Μωάμεθ έστειλε αποκρισάριο στον Παλαιολόγο ζητώντας του να παραδώσει την Πόλη, πήρε την απάντηση ότι η Πόλη δεν είναι δικό του πράγμα και πως “με τη δική μας θέληση αποφασίσαμε να πεθάνουμε”. Ακόμη και ο περίφημος Νοταράς που είχε τρεις υπηκοότητες και όλη του την περιουσία στο εξωτερικό, και που είπε ότι είναι καλύτερο το τουρκικό καφτάνι από τη λατινική τιάρα, πολέμησε και εν τέλει εκτελέστηκε από τους Τούρκους. Χαρακτηριστικό του ηρωισμού είναι ότι όταν στην Πύλη του Ρωμανού οι Τούρκοι άρχισαν να ανεβαίνουν πάνω και πέρασαν μέσα, έψαχναν τους αντίπαλους πολεμιστές και δεν πίστευαν ότι ήταν τόσοι λίγοι. Και πρέπει να πούμε και για τον Μωάμεθ, που συνηθίζουμε να τον ταυτίζουμε με τη βαρβαρότητα, ότι δεν ήταν βάρβαρος ή δεν ήταν μόνο βάρβαρος. Ηταν από τους μεγαλύτερους μεταρρυθμιστές της Τουρκίας. Ηξερε τι ήθελε και πώς να το κάνει». Οσο για την Κερκόπορτα... «Ανοιγμένη ή ξεχασμένη. Αστεία πράγματα. Ηταν χιλιάδες έξω, τα καράβια τους στον Κεράτιο, οι Γενοβέζοι έφευγαν. Τι να πεις για την Κερκόπορτα; Σε συμβολικό επίπεδο μόνο μπορείς κάτι να πεις. Αλλά είναι σαν να λέμε ότι αντί να σκοτώνονταν τρεις Τούρκοι κατά την είσοδό τους στην Πόλη, θα σκοτώνονταν δέκα αν η πόρτα ήταν κλειστή. Και λοιπόν; Αφού είχαν ανεβάσει σκάλες και έμπαιναν από όπου ήθελαν».

«Ο Μωάμεθ έδωσε το πατριαρχικό αξίωμα στον Γεννάδιο Σχολάριο, ορίζοντάς τον αμέσως αρχηγό του Μιλιέτ, δηλαδή όλων των ορθοδόξων. Κάπως έτσι ξέρουμε γιατί η Εκκλησία κράτησε όλα τα κτήματά της και η αυτοκρατορία τα έχασε», λέει δηκτικά η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Κάπως έτσι φτάσαμε και στα σημερινά βατοπεδινά βακούφια. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, σε αντίθεση με άλλες συμπεριφορές της πολιτείας, ότι όταν ο Μανουήλ Παλαιολόγος είναι στη Θεσσαλονίκη και υπάρχει κίνδυνος καταστροφής, δημεύει όλα τα κτήματα του Αθω. Και ότι ο Κομνηνός δημεύει όλη την εκκλησιαστική περιουσία για να αντιμετωπίσει τους Σελτζούκους». Την εποχή της Αλωσης, εξάλλου, υπήρχε έξαρση του μοναχισμού. «Σε όλη τη διαμάχη των ανθενωτικών οι καλόγεροι στα μοναστήρια της Πόλης και του Αθω ήταν πρώτοι. Είναι πολλοί και δεν πολεμούν. Αντίθετα με τους δυτικούς μοναχούς που μπορούν να φέρουν όπλα, οι ορθόδοξοι δεν μπορούν», σημειώνει η ελληνίδα βυζαντινολόγος

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=4576940

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Μια είδηση που πέρασε στα ψιλά…



«Αθώοι κρίθηκαν από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων ο πρώην πρόεδρος και πέντε πρώην μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Δημόσιας Επιχείρησης Κινητών Αξιών (ΔΕΚΑ) για την κατηγορία της απιστίας σε βάρος του Δημοσίου»

http://www.topontiki.gr/articles/view/5849

Ένας από τους κανόνες της φύσης είναι πως: ότι ανεβαίνει…κατεβαίνει.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να κατανοήσει κανείς ότι ένα από τα μέρη όπου εφαρμόζεται κατεξοχήν ο κανόνας αυτός, είναι και ο ναός του τζόγου, το χρηματιστήριο!

Αυτές βεβαίως είναι πολύ φυσιολογικές σκέψεις, αλλά…για τους άλλους. Ο Ελληναράς ο τσίφτης, ο μάγκας, ο καραμπουζουκλής, είναι ο χαμαιλέων του σύμπαντος και με αυτή του την ιδιότητα αποφάσισε, το 1999, ότι εκτός από σεισμολόγος, οικονομολόγος, προπονητής, τσουναμολόγος κλπ, είναι και ξεφτέρι στις χρηματιστηριακές συναλλαγές!

Πούλησε λοιπόν σπίτια, οικόπεδα, χωράφια, προίκες και έριξε χοντρό χρήμα στο χρηματιστήριο. Γιατί ο Ελληναράς είναι και fashion victim του χειρίστου είδους. Και εκείνη την εποχή η «μετοχή» ήταν η λέξη που συνέπαιρνε τα πλήθη…

Όπως όλα τα ωραία (κι όπως σε όλα τα χρηματιστήρια του κόσμου!), οι ανέμελες μέρες των κερδών τελείωσαν απότομα. Κι ο νέο-Έλλην ως γνήσιος «μάγκας» όπως είπαμε παραπάνω, δεν έχει φυσικά ποτέ τα «καρύδια» να παραδεχτεί τα σφάλματά του. Και κυρίως όταν πιάνεται κορόιδο από φυντάνια τύπου «είμαι-μεγαλοεπενδυτής-διευθυντής-της-«Γκλίτσα ΑΧΕΠΕΥ»-στην-Κάτω-Ραχούλα-και-θα-σου-προτείνω-το-πιο-σίγουρο-χαρτί»! Πάντα φταίει κάποιος άλλος…

Πιάνοντας τον σφυγμό της εποχής, οι εκ γενετής λαϊκίζοντες α-δεξιοί της Νέας Δημαγωγίας, δεν έχασαν την ευκαιρία να εξασκήσουν το, εδώ και γενιές αγαπημένο τους σπορ, «κυνήγι φαντασμάτων»!

Ο διαγωνισμός «ποιος θα βγάλει τη μεγαλύτερη λαϊκίστικη κορώνα» ήταν τόσο ανταγωνιστικός, που στο τέλος ο Μέγας Κριτής «Ανιψιός» αποφάσισε να αυξήσει το βραβείο (στο ύψος του ΑΕΠ της Ελλάδας) και να το μοιράσει ισομερώς στους διαγωνιζόμενους «κολλητούς» και «κουμπάρους»!!!

Κάτι έπρεπε να πάρει και ο λαός όμως. Κάποιος φταίχτης χρειαζόταν για να σηκώσει το φορτίο της βλακείας των πολλών στην πλάτη του. Στοιχεία δεν υπήρχαν να κατηγορηθούν κυβερνητικά στελέχη και για να μην τους φτύνουν και οι νεραντζιές της οδού Ρηγίλλης, αποφασίστηκε, μετά από πολλά γραμμάρια χαμένης φαιάς ουσίας, να κατηγορηθούν ο πρόεδρος και κάποια μέλη του Δ.Σ. της Δημόσιας Επιχείρησης Κινητών Αξιών.

Το Δεκέμβρη του 2005 ήρθε η – ομόφωνη- αθωωτική απόφαση κόλαφος για τα α-δέξια μυαλουδάκια τους.

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=669124&lngDtrID=244

Με παρέμβαση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, κ. Φώτη Μακρή, η υπόθεση ξανανοίγει μερικούς μήνες μετά, αλλά οι κατηγορούμενοι αθωώνονται και πάλι.

Κι ερχόμαστε στο 2010 που έχουμε ακόμα μία επανάληψη της δίκης και τρίτη αθωωτική απόφαση για τα μέλη της ΔΕΚΑ!

Αυτοί οι άνθρωποι που σύρθηκαν τόσα χρόνια στα δικαστήρια για να αισθάνεται λιγότερο μαλάκας ο νεοέλληνας, δεν αξίζουν μια συγνώμη από τους Καραμανλοσαμαράδες και τις γαλάζιες φυλλάδες που έχυναν οχετούς από τα μανταλάκια των περιπτέρων;;;

Πού τέτοια τύχη;;

Είμαι σίγουρος ότι το επιχείρημα για το κακό ΠΑΣΟΚ και το «σκάνδαλο του χρηματιστηρίου» δεν θα αργήσει να βγει από κάποιο α-δέξιο στόμα στην επόμενη παρουσία του σε τηλεπαράθυρο!

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

«Να μην αλλάξει η καταδίκη των έξι»



Προσφυγικά σωματεία ζητούν να μην αναβιώσει η δίκη.


Την ανατροπή του ευνοϊκού κλίματος που κυριάρχησε στις προηγούμενες διαδικασίες του Αρείου Πάγου ως προς την αναβίωση της δίκης των έξι και τη μετά θάνατον αθώωσή τους για το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας επιχειρεί η Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος, υπερασπιζόμενη την ορθότητα της αμφισβητούμενης απόφασης του 1922.


Θεωρώντας τους έξι τότε πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής της χώρας υπεύθυνους για τον ξεριζωμό των Ελλήνων από τα παράλια της Μικράς Ασίας, τα 185 προσφυγικά σωματεία ζητούν από τον Αρειο Πάγο να μην ακυρώσει την απόφαση του Εκτακτου Στρατοδικείου που επέβαλε την ποινή του θανάτου στους άλλοτε πρωθυπουργούς της Ελλάδας Π. Πρωτοπαπαδάκη, Δ. Γούναρη, Ν. Στράτο, στους υπουργούς Γ. Μπαλτατζή και Ν. Θεοτόκη, καθώς και στον στρατηγό Γ. Χατζανέστη για την ατιμωτική κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.


Οι έξι εκτελέστηκαν στις 15 Νοεμβρίου 1922 στο Γουδή, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της δίκης που διήρκεσε ελάχιστα. Τώρα, ο εγγονός του τότε πρωθυπουργού Π. Πρωτοπαπαδάκη, Μιχ. Πρωτοπαπαδάκης, αγωνίζεται για την ηθική αποκατάσταση του παππού του, επιδιώκοντας την ακύρωση της απόφασης, 88 χρόνια μετά.


Η αίτηση


Η αίτηση του κ. Πρωτοπαπαδάκη απασχόλησε χθες για τρίτη φορά τον Αρειο Πάγο. Την πρώτη φορά, η αίτηση έγινε δεκτή κατά πλειοψηφία από το Ζ΄ Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου, αλλά λόγω της διαφοράς μιας μόνο ψήφου, το Τμήμα παρέπεμψε την υπόθεση στην Ολομέλεια.


Η Ολομέλεια ωστόσο έκρινε ότι αυτή η μικρή διαφορά δεν συνιστά λόγο επανεξέτασης της αίτησης από το ανώτερο όργανο και ανέπεμψε την υπόθεση στο Ζ΄ Τμήμα. Με την απόφαση αυτή πάντως η Ολομέλεια ουσιαστικά επικύρωσε την άποψη της πλειοψηφίας του Τμήματος, γεγονός που επικαλέστηκε χθες κατά κόρον η πλευρά του κ. Πρωτοπαπαδάκη, κατά την επανάληψη της διαδικασίας ενώπιον του Ζ΄ Τμήματος, όπου επικράτησε ένταση και σημειώθηκαν διαξιφισμοί.


Αφορμή της φόρτισης του κλίματος αποτέλεσε η δήλωση παράστασης πολιτικής αγωγής που κατέθεσαν τα προσφυγικά σωματεία, ζητώντας να παραμείνει η απόφαση ως έχει. Ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ν. Τσάγγας αρνήθηκε να κάνει δεκτή την πολιτική αγωγή αλλά τελικά- με παρέμβαση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ιω. Τέντε- ο πληρεξούσιος δικηγόρος της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Κων. Κατερινόπουλος, εκπροσώπησε τους εντολείς του στο πλαίσιο της διαδικασίας.


«Τα προσφυγικά σωματεία άσκησαν πολιτική αγωγή για να υπερασπιστούν την ορθότητα της απόφασης Εκτακτου Επαναστατικού Στρατοδικείου Αθηνών ως προς την ενοχή των έξι και όχι ως προς την ποινή, διότι τους θεωρούν υπεύθυνους για τη διαχείριση της ήττας που είχε ως αποτέλεσμα τον οριστικό ξεριζωμό 2 εκατομμυρίων Ελλήνων από τη Μικρά Ασία, τον χαμό των περιουσιών τους και τη διακοπή της σχέσης τους με τα πατρογονικά εδάφη», υπογραμμίζει ο κ. Κατερινόπουλος.


Ο αντίλογος


Ο κ. Ν. Βασιλάτος ωστόσο- συνήγορος του κ. Πρωτοπαπαδάκηζήτησε να απορριφθεί η δήλωση παράστασης πολιτικής αγωγής, επικαλούμενος τις προηγούμενες αποφάσεις του Αρείου Πάγου με τις οποίες είχε γίνει δεκτή η αίτηση χάρη στα νέα στοιχεία που επικαλέστηκε ο κ. Πρωτοπαπαδάκης και αφορούν ένα τηλεγράφημα του Ελ. Βενιζέλου με το οποιο ζητούσε να μη γίνει η εκτέλεση, αλλά και μια μεταγενέστερη ομιλία του στη Βουλή και μια επιστολή του, όπου υποστήριζε ότι οι καταδικασθέντες δεν ήταν προδότες.


Από την πλευρά του ο δικηγόρος της Ομοσπονδίας των προσφύγων υπογράμμισε ότι «τυχόν αθώωση των καταδικασθέντων συνιστά ευθεία προσβολή της συλλογικής μνήμης όλων των απογόνων των μικρασιατών προσφύγων», προτείνοντας μάλιστα να υποχρεωθεί ο κ. Μιχ. Πρωτοπαπαδάκης να αποκαταστήσει την ηθική βλάβη που υπέστησαν οι πρόσφυγες από τις ενέργειες και τις παραλείψεις του παππού του. Στο ίδιο πνεύμα- της ανάγκης αποκατάστασης της μνήμης των έξι- ήταν και η εισήγηση του κ. Τσάγγα, ο οποίος πρότεινε στους δικαστές του Τμήματος την ακύρωση της απόφασης του Στρατοδικείου ως εσφαλμένης.

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Δολοφόνοι!...



Αν αναζητήσει κανείς τους ηθικούς αυτουργούς της σημερινής τρομοκρατικής ενέργειας, θα βρει τα ονόματά τους γραμμένα σε ψηφοδέλτια।
"Κόκκινα" ως επί το πλείστον...