Πάμε!

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

Γιατί ο Παπανδρέου οφείλει να διασπάσει και να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ...



του Νίκου Φελέκη

Εν όψει νέου κόμματος - Κινήματος από τον Γ. Παπανδρέου, εκτός από τον Β. Βενιζέλο και οι Α. Λοβέρδος, Λ. Γρηγοράκος, Γ. Μανιάτης, Φ. Γεννηματά, Ε. Χριστοφιλοπούλου, Χρ. Πρωτόπαππας, Κ. Σκανδαλίδης, Π. Κουκουλόπουλος κ.λ.π., εξανίστανται. Η "γραμμή τους": Δεν δικαιούται να το κάνει, θα είναι διασπαστής, θέλουμε ενότητα.

Ποιά ενότητα εννοούν; Προφανώς την ενότητα των αξιωματούχων, των δελφίνων, των κρατιστών και εξουσιαστών, δηλαδή μιά ενότητα χωρίς πολιτικούς και ιδεολογικούς δεσμούς, μιά ενότητα επίπλαστη στο όνομα της "υπευθυνότητας" και της (δικής τους) εξουσίας.

Μιλούν για ενότητα την ίδια ώρα που "σκοτώνονται" μεταξύ τους για τη διαδοχή του Βενιζέλου, για το που θα είναι υποψήφιοι και ποιός θα βγεί βουλευτής κάνοντας "deals" με τον αρχηγό με αντάλλαγμα την στήριξή τους, υπονομεύοντας, στις κατ' ιδίαν συνομιλίες τους, ο ένας τον άλλον.

Κατάντια. Αυτών που γι' αλλού κι αλλοιώς ξεκίνησαν και που εδώ και χρόνια έγιναν εραστές αξιωμάτων με βασικό μέλημα την εσαεί εξασφάλιση των κυρίαρχων προσωπικών, κομματικών και κρατικών θέσεων και ρόλων. Αυτών που θεωρούν τους πολίτες κουτόφραγκους και χαχόλους. Αυτών που, για την επιβίωσή τους, στηρίζονται στη δύναμη των κυρίαρχων ΜΜΕ κι ολημερίς ασχολούνται με την θετική προβολή τους από αυτά. Αυτών που μιλούν στο όνομα του κόσμου της εργασίας, αλλά οι ίδιοι (τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία -υπάρχουν και εξαιρέσεις) ή ποτέ τους δεν εργάσθηκαν ή έχουν ξεχάσει τι σημαίνει "βγάζω λεφτά και διακρίνομαι κοινωνικά μέσα από την, όποια, δουλειά μου".

Και στην αντιπέρα όχθη, την "παπανδρεϊκη", υπάρχουν πολλοί τέτοιοι. Γι' αυτό και ο Γ. Παπανδρέου υποχρεούται -ως ύστατη οφειλή του προς την κοινωνία των πολιτών και το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ, αλλά και ως έμπρακτη αυτοκριτική του (επειδή δεν ανταποκρίθηκε αποτελεσματικά στην απαίτηση "Γιώργο, άλλαξε τα όλα")- να διασπάσει και να εξαφανίσει πολιτικά το μόρφωμα που ακόμη αποκαλείται "ΠΑΣΟΚ".

Το δήθεν "ΠΑΣΟΚ" έπρεπε εδώ και χρόνια να έχει διαλυθεί συνολικά. Από τότε που μετατράπηκε ολοκληρωτικά σε συνασπισμό προσωπικών φιλοδοξιών και συμφερόντων των κάθε λογής και διαφόρων επιπέδων αξιωματούχων της εξουσίας με επιφατική και μόνο εξυπηρέτηση των ώριμων αναγκών και νόμιμων συμφερόντων του λαού. Από τότε που σταμάτησε να επιβάλλει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις με προοδευτικό πρόσημο και χαρακτήρα. Από τότε που η ευθυγράμμισή του με τα κατεστημένα συμφέροντα έγινε αρχή και κανόνας για την αυτοεπιβίωσή του μέσω του ανταλλάγματος της στήριξής του από τα διάφορα συστήματα διαπλοκής.

Γι' αυτό ο Γ. Παπανδρέου, ανεξαρτήτως ποσοστού με το οποίο θα εισέλθει στη Βουλή, θα δικαιωθεί μόνον εάν, στον πολιτικό χρόνο μεταξύ των (επερχόμενων) επόμενων και των μεθεπόμενων εκλογών, αφιερωθεί στο καθήκον για σταθερότητα της χώρας και στην κυρίαρχη φροντίδα να μην πάνε χαμένες οι θυσίες των πολιτών και η οικονομική και κοινωνική καταστροφή τόσων ανθρώπων.

Όμως, ιστορικά και προσωπικά έχει και μιά ακόμη υποχρέωση ζωής και ονόματος. Να αποκαταστήσει την χαμένη τιμή του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ και να βάλει τις βάσεις για ένα νέο Κίνημα - έκφραση του σύγχρονου κοινωνικού ριζοσπαστισμού. Ένα Κίνημα που, πρωτίστως και γνήσια, θα εκφράσει τον κόσμο της εργασίας και της ανεργίας, τον κόσμο της υγιούς επιχειρηματικότητας, τους νέους ανθρώπους, αλλά και τους οικονομικά και κοινωνικά κατεστραμμένους 50ρηδες και 60ρηδες, τους απόμαχους της εργασίας που ντρέπονται γιατί δεν έχουν πιά τη δυνατότητα να δίνουν κάθε μήνα, και ιδίως στις γιορτές, δώρα και χαρτζιλίκι στα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Γι' αυτούς τους λόγους πρέπει, και οφείλει, να διασπάσει και να διαλύσει το σημερινό μόρφωμα που τυπικά συνεχίζει να λέγεται ΠΑΣΟΚ, δικαιώνοντας το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ της ιδρυτικής του διακήρυξης, το ΠΑΣΟΚ των αγώνων και της Αλλαγής.

Αλλά και ευρύτερα: Υποχρεούται και μπορεί να κάνει "μπάχαλο", όχι τη χώρα αλλά το σάπιο και αναξιόπιστο σύστημα εξουσίας, το οποίο κυρίαρχα ευθύνεται για τα αίτια της κρίσης και την ηθική και κοινωνική κατάπτωση της δημόσιας ζωής. Υποχρεούται να το κάνει γιατί αν και διετέλεσε επίλεκτο θεσμικό στέλεχος του καταρρέοντος συστήματος, εν τούτοις διαθέτει αναμφισβήτητη ηθική υπεροχή και αποδεδειγμένα μεταρρυθμιστικές εδραίες πεποιθήσεις.

Υποχρεούται να αναδείξει την υπαιτιότητα της δεξιάς κυβέρνησης Καραμανλή στην χρεωκοπία της χώρας και τις τραγικές ευθύνες της συγκυβέρνησης, μετά τις ευρωεκλογές, που οδήγησαν στην ουσιαστική κατάρρευσή της, κινδυνεύοντας -κι αυτό είναι το σημαντικό- να συμπαρασύρει, από δόλο ή βαρειά αμέλεια, στην κατρακύλα της και τη χώρα.

Ο Γ. Παπανδρέου είναι υπόχρεος έναντι των πολιτών και της δημοκρατίας να πράξει - δράσει για τα παραπάνω. Όμως δεν υποχρεούται μόνον, είναι πλέον φανερό ότι μπορεί κιόλας. Μιά πρώτη δήλωση έκανε, ζητώντας έκτακτο συνέδριο ΠΑΣΟΚ και εκλογή ηγεσίας από τη βάση, και έγινε χαμός κι ακόμη μεγαλύτερος χαμός εν συνεχεία και μέχρι σήμερα.

Ας αποδείξει ότι μπορεί ο φόρτος του ονόματος Παπανδρέου να μην είναι πλέον μόνον συναισθηματικός, αλλά και καθοριστικός για ν' αλλάξουν επιτέλους όλα και ν' ανοίξει δρόμους που θα οδηγήσουν στο "μετά", σε μιά Νέα Ελλάδα, στην οποίαν τις πολιτικές ηγεσίες του ορατού αύριο, σήμερα ουδείς γνωρίζει. Ο εξαγνισμός του πολιτικού κόσμου πρέπει να περάσει μέσα από την συνολική εξαφάνιση των πολλών "αδίκων" και, δυστυχώς, των ολίγων "δικαίων" πολιτικών προσώπων του σήμερα.

Αν ο Γ. Παπανδρέου δικαιωθεί ιστορικά αυτό θα γίνει μόνον εφόσον συμβάλλει αφενός στην "καταστροφή" του κατεστημένου και αφετέρου στην ανάδειξη ενός κοινωνικά δρώντος, με κολλημένα ένσημα, νέου πολιτικού προσωπικού αποφασισμένου και χωρίς ουδεμία εξάρτηση να (ξανα)σηκώσει την Ελλάδα λίγο ψηλότερα...

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Το ως άνω κείμενο μου το είχε στείλει προ ημερών ένας φίλος από τα παλιά, ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, που εδώ και χρόνια έχει, οικειοθελώς, αποστασιοποιηθεί από τα κομματικά δρώμενα. Δεν το έγραψε, όπως μου είπε, για να το δημοσιεύσω, αλλά για να μου πει τι πιστεύει αυτός ότι πρέπει να κάνει ο Γ. Παπανδρέου σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ και το νέο κόμμα που διάβαζε ότι ετοιμάζεται. Ελπίζω να με συγχωρέσει που το δημοσιεύω χωρίς την άδεια του. Και τον ευχαριστώ που με έβγαλε από τον κόπο να ξενυχτήσω για να γράψω δικό μου άρθρο...



http://www.matrix24.gr/2014/12/giati-o-papandreou-ofili-na-diaspasi-ke-na-dialisi-pasok/

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Κόμμα του ενός

photo: Νίκος Δήμου

του Νίκου Δήμου

Μέχρι τώρα πίστευα πως οι Έλληνες διαιρούνται σε δύο κατηγορίες: α) αυτούς που μισούν το Μνημόνιο και θέλουν να το σκίσουν (μεταξύ αυτών, παλαιά – και πρόσφατα πάλι – ο Αντώνης Σαμαράς) και β) αυτούς που επίσης μισούν το μνημόνιο αλλά το ανέχονται ως αναγκαίο κακό, για να δανειζόμαστε χρήματα με φτηνό επιτόκιο.

Ε, λοιπόν, προχθές ανακάλυψα κάποιον που αγαπάει το Μνημόνιο! Όχι δεν είναι ανεγκέφαλος, ηλίθιος, με νοητική υστέρηση, αλλά ένας άνθρωπος που τον ξέρω χρόνια, καλλιεργημένος, ευφυής και συνήθως σωστός στις απόψεις του. Δεν είχαμε ποτέ συζητήσει για το Μνημόνιο και όταν ήρθε η κουβέντα με κατέπληξε λέγοντας: «Το Μνημόνιο είναι το καλύτερο πράγμα που μας συνέβη εδώ και δεκαετίες. Μακάρι να μείνει για πάντα».

-Μίλα καλά!

-Είναι η γνώμη μου από τότε που διάβασα το πρώτο. Και πρέπει να σου πω ότι είμαι από τους ελάχιστους Έλληνες, που τα έχουν διαβάσει όλα!

-Έχω μείνει άναυδος!

-Το φαντάζομαι. Αλλά για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: Πες μου τι νομίζεις πως είναι τα μνημόνια;

-Είναι οι όροι που μας θέτουν οι δανειστές για να μας δανείσουν.

-Σωστά. Και οι όροι αυτοί ποιους αφορούν, αυτούς ή εμάς;

-Προφανώς εμάς.

-Και τι μας ζητάνε να κάνουμε;

-Περικοπές, φόρους, χαράτσια, απολύσεις, αιματηρές οικονομίες και άλλα φρικτά. Και εσύ συμφωνείς!

-Κάνεις λάθος. Τα μνημόνια μας ζητάνε να εκσυγχρονίσουμε και να εξορθολογήσουμε την οικονομία μας, να ισοσκελίσουμε προϋπολογισμούς και ισοζύγια πληρωμών – και γενικά να εξυγιάνουμε όλο το κοινωνικό-οικονομικό μας σύστημα, για να πάψουμε να ζούμε με δανεικά. Ούτε περικοπές ζητάνε, ούτε φόρους. Αυτά τα κάνουν οι έλληνες πολιτικοί. Επειδή δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν βασικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, τραβάνε μία οριζόντια περικοπή και μετά τα ρίχνουν στην τρόικα και το μνημόνιο.

-Και γιατί δεν το θέλουν;

-Διότι τρέμουν το πολιτικό κόστος. Διότι το πρώτο μέλημα κάθε Έλληνα πολιτικού δεν είναι να βοηθήσει τη χώρα, αλλά να επανεκλεγεί ο ίδιος και η παράταξή του.

-Δηλαδή δεν φταίνε τα μνημόνια;

-Σου συνιστώ να τα διαβάσεις. Περιέχουν χρησιμότατες υποδείξεις για την αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, την κατάργηση των υπέρ τρίτων φόρων, την εξυγίανση του ετοιμόρροπου ασφαλιστικού συστήματος – όλα αυτά απαραίτητα για την επιβίωση την δική μας, πράγματα που θα οφείλαμε να έχουμε κάνει μόνοι μας εδώ και δεκαετίες! Αν δεν υπήρχε μνημόνιο, θα έπρεπε να το είχαμε εφεύρει.

-Με έχεις μπερδέψει.

-Ξέρεις τι μου θυμίζουν οι Έλληνες; Τα παιδιά, που τα βάζουν με το δάσκαλο, ο οποίος προσπαθεί να τα μάθει γράμματα. Σύμφωνοι, ο δάσκαλος μπορεί να είναι υπερβολικά αυστηρός, άγαρμπος, αψυχολόγητος – αλλά δουλεύει για καλό σκοπό.

-Ναι, αλλά ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα – ούτε οι καλές προθέσεις ισοφαρίζουν την δυστυχία ενός λαού!

-Μα γι’ αυτή δεν φταίνε τα μνημόνια, αλλά οι πανάθλιοι πολιτικοί μας. Κανείς τους δεν είχε το θάρρος να πει αυτό που είπε ο στους Ιταλούς ο Ρέντσι: ότι δεν μας φταίει η Μέρκελ, για τα χάλια της οικονομίας μας. Οι δικοί μας κοροϊδεύουν και εμάς και την Τρόικα. Απόδειξη; Από όλα όσα συμφωνήθηκαν με τα μνημόνια (ακόμα και με το πρώτο) δεν έχει γίνει σχεδόν τίποτα! Ψηφίζονται νόμοι για τα μάτια και ακυρώνονται μετά με τροπολογίες και διατάξεις. Ή παραμένουν ανενεργοί. Και τώρα πια δεν μας εμπιστεύεται κανείς.

-Αυτό είναι φανερό.

-Μα το Θεό, αν είχα χρήματα και δυνάμεις, θα ίδρυα ένα «Μνημονιακό Κόμμα» με αποκλειστικό πρόγραμμα την εφαρμογή των Μνημονίων. Αλλά πόσες ψήφους θα έπαιρνα;

-Φοβάμαι, μονάχα την δική σου…




http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=38364

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

Δεν ξέρουν τίποτα από Παπανδρέου




του Σωκράτη Ξυνίδη

Μετά την προ ολίγων ημερών ανακοίνωση του Παπανδρέου, διάφοροι «μεταφραστές» της δήλωσης, προσπάθησαν ύπουλα και συγκαλυμμένα να υπονοήσουν ότι ο Παπανδρέου προτείνει ένα ανακάτωμα του συστήματος, προκειμένου όλοι να βολευτούν. Να τρέξουν γύρω γύρω από το πολιτικό σύστημα και μόλις ακούσουν το σήμα να καθίσουν σε όποια καρέκλα βρουν κοντά τους. «Πάλι εμείς θα είμαστε στα πράγματα» σκέφτονται. Και φυσικά κατέληξαν ότι κάτι τέτοιο το προτείνουν πολλοί και άρα υπάρχει κοινός τόπος.
Όσο δεν αντιλαμβάνονται τίποτα από την πολιτική φιλοσοφία του Παπανδρέου, τόσο θα δυσκολεύονται και να τον ερμηνεύσουν και να τον αντιμετωπίσουν.

Ποτέ δεν κατανόησαν πώς ένας πολιτικός :
1) θέτει από μόνος του υπό αίρεση την καρέκλα του πρωθυπουργού στην οποία κάθεται προκειμένου να επιτύχει την εθνική συναίνεση κι ας διαδοθεί ότι «παραιτήθηκε» ενώπιον του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
2) βάζει στο τραπέζι του Προέδρου της Δημοκρατίας όλους τους πολιτικούς αρχηγούς για το καλό της χώρας την ώρα που προσπαθούν να τον ξαναπούν ανίκανο «Γιωργάκη»
3) αποφεύγει με κάθε τρόπο να υιοθετήσει τις κατευθύνσεις των ξένων για το πρόσωπο που έπρεπε να γίνει πρωθυπουργός τον Νοέμβριο του 2011 (βλ. δημοσίευμα των FT-συσχετίστε και σήμερα τις «σκέψεις»Γιουνκέρ) προκειμένου να εξασφαλίσει τα συμφέροντα του Δημοσίου στην ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών, αντιμετωπίζοντας την λοιδορία ότι επιδιώκει «να βάλει τον κολλητό του Πετσάλνικο για να συνεχίσει να κάνει κουμάντο»
4) Την ώρα που καταφέρνει την μεγαλύτερη κατάκτηση της χώρας κατά τη διάρκεια της κρίσης, δηλαδή τη συμφωνία της Συνόδου Κορυφής του Οκτωβρίου του 2011 που έβαζε πάτο στο βαρέλι της κρίσης στη χώρα, δίνει τον λόγο στον ελληνικό λαό για να αποφασίσει για την πορεία, αντί να δαφνοστεφανώνεται(όπως φρούδα υπολόγιζαν Σαμαράς και Βενιζέλος ότι θα συμβεί τον τρέχοντα Δεκέμβριο για να γαντζωθούν στην εξουσία).
Όταν δεν μπορούν να καταλάβουν όλα τα παραπάνω, γιατί δεν είναι στην πολιτική τους κουλτούρα (αν μη τι άλλο), τότε δεν μπορούν ούτε να ερμηνεύσουν σωστά ούτε να αντιμετωπίσουν τον Παπανδρέου.

Δεν καταλαβαίνουν ότι ο Παπανδρέου δεν επανέρχεται ως πολιτικό τους φόβητρο, ως δυνάμει διεκδικητής της καρέκλας τους, πολύ περισσότερο ως τιμωρός. Δεν επανέρχεται καν, με την έννοια που το εννοούν. ΜΟΝΟ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ. Και όσο δικαιώνεται στη συνείδηση περισσοτέρων πολιτών κάθε μέρα που περνάει,έχει και λόγο και ακροατήριο και πάνω από όλα συναίσθηση ευθύνης. Όχι για να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Έγινε πριν δέκα χρόνια. Όχι για να γίνει πρωθυπουργός.Έγινε πριν πέντε χρόνια. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι ένας Παπανδρέου δεν μπορεί να βολεύεται στον κομφορμισμό της διανόησης ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο αναγνώρισης, στον ακαδημαϊσμό, στον κοσμοπολιτισμό. Αν βολευόντουσαν σε τέτοιες καταστάσεις, ο Ανδρέας δεν θα δημιουργούσε το ΠΑΚ και δεν θα γύριζε στην Ελλάδα να ηγηθεί ενός Κινήματος του 14% που είχε το ΠΑΣΟΚ το 1974. Ο Γιώργος Παπανδρέου εφ’ όρου ζωής είναι ταγμένος στο συμφέρον της χώρας. Ακόμη και όταν ο ίδιος – ως άνθρωπος φυσιολογικά - δυσθυμεί.


http://xinidis.blogspot.gr/2014/12/blog-post_13.html?spref=tw&m=1

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Ο Γ. Παπακωνσταντίνου είναι αθώος





Το Δικαστικό Συμβούλιο σήμερα αποφάσισε την παραπομπή του Γιώργου Παπακωνσταντίνου στο Ειδικό Δικαστήριο, κατά πλειοψηφία...

Σύμφωνα με το βούλεμα (εδώ) , ο πρώην υπουργός παραπέμπεται για δύο αδικήματα, αυτό της νόθευσης και αυτό της απόπειρας απιστίας, ενώ απαλλάσσεται ομόφωνα από το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος με το οποίο βαρυνόταν σύμφωνα με το κατηγορητήριο που του είχε απαγγείλει η Βουλή. Επισημαίνεται δε η λέξη *απόπειρα*, που προστέθηκε στην κατηγορία της απιστίας. Πρακτικά, από τις τρεις κατηγορίες που του είχε απαγγείλει η Βουλή, το Δικαστικό Συμβούλιο τον παραπέμπει για μιάμισυ.

Το πιο ενδιαφέρον και σημαντικό είναι ότι ο Εισηγητής, που είναι κι ο μόνος που έχει διαβάσει την πλήρη δικογραφία, ζητεί την πλήρη απαλλαγή του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, από όλες τις κατηγορίες, κάτι που είναι ασυνήθιστο για τα δικαστικά δεδομένα.

( εισηγητής: Επομένως, οι υπάρχουσες ενδείξεις θα έπρεπε να μη χαρακτηρισθούν αποχρώσες και, κατόπιν αυτού, θα έπρεπε, κατά την ελάσσονα γνώμη του Συμβουλίου, να μη γίνει κατηγορία σε βάρος του κατηγορουμένου Γ. Παπακωνσταντίνου για τις πράξεις της νόθευσης εγγράφου από υπάλληλο και της απιστίας στην υπηρεσία, η οποία, εν προκειμένω, έχει ως προϋπόθεση την ίδια νόθευση )

Σημαντική εξέλιξη είναι επίσης το γεγονός ότι οι συγγενείς του απαλλάσσονται από την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας σε δυο αδικήματα κακουργηματικού χαρακτήρα, αυτά της πλαστογραφίας και της απιστίας. Με δύο λόγια, το κίνητρο δεν υπάρχει πια, απαλείφεται και άρα δεν υπήρχε λόγος να προβεί σε οποιαδήποτε αλλοίωση της λίστας!!

Ενδιαφέρον έχει ακόμα ότι όλα τα μέλη του Δικαστικού Συμβουλίου αποδέχονται ότι είναι ο μονος που έκανε κάτι για την αξιοποίηση της λίστας, γι αυτό άλλωστε δεν τον παραπέμπουν για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος.

Το Δεκέμβρη του 2012 η κοινή γνώμη είχε πειστεί απόλυτα για την ενοχή του κ. Παπακωνσταντίνου και όλοι θέλανε το κεφάλι του επί πίνακι, μετά από μια μαζική διοχέτευση πληροφοριών στον τύπου. Όμως, κατά τη διάρκεια τις προανακριτικής επιτροπής στη Βουλή τα στοιχεία που έβγαιναν έδειχναν μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που αρχικά επιδιώχθηκε να παρουσιαστεί για τις ενέργειές του.

Μετά τις ψηφοφορίες στη Βουλή όπου όλοι ανέμεναν την ομόφωνη παραπομπή του, και κατόπιν των συγκλονιστικών ομιλιών του στη Βουλή που έβαζαν βόμβα στο κατηγορητήριο που του είχαν απαγγείλει, οι αμφιβολίες έχουν για τα καλά διαρρήξει τις όποιες υπόνοιες ότι ο πρώην υπουργός διέγραψε τα ονόματα των συγγνενών του από τη λίστα.

Να θυμίσουμε ότι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου θα δικαστεί σε Ειδικό Δικαστήριο, το πρώτο μετά το 1989 και την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου, για νόθευση εγγράφου, όταν δεν υπάρχει το νοθευμένο έγγραφο, καθώς σύμφωνα με την εγκληματολογική έρευνα το usb από το οποίο «λείπουν» τα ονόματα των συγγενών του δεν είναι αυτό το οποίο παρέδωσε - που καταστράφηκε στη συνέχεια από τον κ. Διώτη - αλλά άλλο που κατασκευάστηκε στη συνέχεια.

Κι ενώ δεν υπάρχει καν η νομική βάση για την κατηγορία νόθευσης εγγράφου, θα δικαστεί για απόπειρα απιστίας όταν ούτε δόλος προκύπτει, ούτε ζημία του δημοσίου έχει πιστοποιηθεί από τις ενέργειές του από τη στιγμή που δεν υπάρχει καν φορολογικός καταλογισμός των συγγενών, και ούτε καν η νομική βάση για το έγκλημα της απιστίας στην υπηρεσία.

Επίσης, να θυμίσουμε ότι ο πρώην υπουργός είναι ο άνθρωπος που ζήτησε και έλαβε τα στοιχεία από τη Γαλλία, και με βάση μαρτυρίες τα έδωσε για έλεγχο. Μέχρι και σήμερα, πάνω από τρισήμιση χρόνια αφότου παρέδωσε όλα τα στοιχεία για έλεγχο, τα αποτελέσματα είναι πενιχρά – και κάποιοι επιλέγουν να ξεχνούν ότι τα όποια σημερινά αποτελέσματα υπάρχουν μόνο και μόνο επειδή ως Υπουργός Οικονομικών ζήτησε και έφερε τα στοιχεία αυτά στην Ελλάδα.

Είναι κοινό μυστικό στους δικαστικούς κύκλους ότι η υπόθεση Παπακωνσταντίνου είναι μία στημένη ιστορία. Ψιθυρίζεται παντού, συζητιέται σε πηγαδάκια, έχουν γνώση οι φύλακες. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου είναι αθώος.


http://www.epikairo.gr/index.php/en/politiki/item/9180-o-g-papakonstantinou-einai-athoos

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Η προπαγάνδα τους λέει ότι οι «αγώνες» είναι καλό πράγμα...

image

Athens voice - Edito 505

του Φώτη Γεωργελέ

Αν εξαιρέσεις τη στενοχώρια μας και τις ζημιές, οι επιθέσεις στην ATHENS VOICE ίσως έχουν και μια χρησιμότητα. Γιατί είναι αποκαλυπτικές. Ποιοι μπορεί να στοχοποιούν μια εφημερίδα πόλης η οποία, επιπλέον, ξεκινάει κάθε βδομάδα με μένα να επαναλαμβάνω μονότονα, σε όλες τις παραλλαγές, την ίδια ακριβώς φράση, «το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να διασώσει ό,τι μπορεί από το οικονομικό μοντέλο της χρεοκοπίας φορτώνοντας την κρίση στα ασθενέστερα στρώματα»; Πάντως όχι τα θύματα της κρίσης.

Το σύστημα εξουσίας που χρεοκόπησε το 2009, είχε δείξει από την αρχή τις διαθέσεις του. Το 2010 δεν είχε συμβεί τίποτα απ’ όσα έγιναν μετά, ούτε 100δες χιλιάδες επιχειρήσεις είχαν κλείσει, ούτε 1 εκατομμύριο άνθρωποι είχαν μείνει άνεργοι. Μιλούσαμε για κάποιες μειώσεις μισθών 10%, για κατάργηση του «επιδόματος έγκαιρης προσέλευσης», για πλαφόν αυξήσεων στις συντάξεις των 2.000 ευρώ. Κι όμως οι συγκρούσεις ήταν απίστευτα βίαιες. 3 άνθρωποι δολοφονήθηκαν στη Μαρφίν. Για τι πράγματα μιλούσαμε τότε; Για ένα μεγάλο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων που το παρομοίαζαν με αυτό της Ανατολικής Γερμανίας το ’89 και υπολόγιζαν τα έσοδά του στα 50 δις. Και για κλείσιμο ή συγχώνευση των εκατοντάδων ή χιλιάδων άχρηστων φορέων, υπηρεσιών, νομικών προσώπων του Δημοσίου που διόγκωναν την κρατική γραφειοκρατία και εκτίνασσαν το κόστος της στο τριπλάσιο από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Πρώτος αρμόδιος ήταν ο τότε αντιπρόεδρος Πάγκαλος, μετά άλλος, μετά έγιναν μερικές συγχωνεύσεις κοροϊδία όπου υπό ένα νέο όνομα οι παλιοί φορείς διατηρούσαν τη λειτουργία τους όπως ήταν, μετά έγιναν κι άλλοι «αγώνες», μετά ξεχάστηκαν. Γλίτωσε η κρατική γραφειοκρατία, μειώθηκαν οι κοινωνικές δαπάνες. Το ταμείο για τις αποκρατικοποιήσεις άλλαξε 7 διοικήσεις, ένας ένας σήκωνε τα χέρια, ζήτημα είναι αν μαζέψαμε 1-2 δις, γιατί οι διαγωνισμοί αργούν να «ωριμάσουν», γιατί υπάρχουν αντιδράσεις, γιατί κηρύσσονται άγονοι, γιατί δεν υπάρχει ενδιαφέρον έτσι που συντάσσονται για να μην υπάρχει ενδιαφέρον, γιατί η Δικαιοσύνη τούς γυρίζει πίσω, γιατί γίνονται «αγώνες».

Αυτά δεν έγιναν 5 χρόνια. Τι έγινε; Χρωστάς άλλα 70 δις φόρους στο κράτος και τα ταμεία. Το Σύστημα ήξερε πολύ καλά γιατί έδωσε αυτές τις μάχες με τόση ένταση. Το ελληνικό κράτος έχει τεράστια ακίνητη περιουσία. Εμπορική ακίνητη περιουσία, όχι δάση και παραλίες που λέει η προπαγάνδα. Αυτή την περιουσία εμπορεύεται η κομματική και κρατική γραφειοκρατία για λογαριασμό της. Χωρίς τα έσοδα να πηγαίνουν στο δημόσιο, δηλαδή στο λαό, αλλά στις τσέπες των λειτουργών του. Κτηματολόγιο 20 χρόνια δεν μπορεί να γίνει, η Google χαρτογραφεί και τη γλάστρα που έχεις στο μπαλκόνι. Άλλα 700.000 αυθαίρετα ετοιμάζονται να νομιμοποιηθούν. Το Ταμείο στα πρώτα 80.000 εμπορικά ακίνητα που μπόρεσε να βρει, διαπίστωσε ότι τα 30.000, τα καλύτερα, τα φιλέτα, είναι καταπατημένα. Παραδόξως κανείς απ’ όσους φώναζαν «όχι στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας» δεν συγκινήθηκε. Γιατί είναι το δικό τους ξεπούλημα. Δίνουν «αγώνες» για να μην αξιοποιηθεί τίποτα, ανακαλύπτουν σπάνιες κουτσές μπεκάτσες παντού, ηρωικά αποτρέπουν κάθε επένδυση. Και ιδιωτικοποιούν τη δημόσια περιουσία μεταξύ τους, με τους πελάτες-ψηφοφόρους τους.

Αν ανοίξεις μια οποιαδήποτε εφημερίδα στις οικονομικές σελίδες, θα δεις ότι οι 3-4 μεγαλύτερες κρατικές επιχειρήσεις έχουν αξία μεγαλύτερη από τις υπόλοιπες 200 του χρηματιστηρίου. Τα κόμματα τις διοικούν με διευθύνοντες συμβούλους και προέδρους τους πρώην βουλευτές τους, Δ.Σ. διορίζονται τα στελέχη τους, οι συνδικαλιστές, δηλαδή πάλι τα κόμματα, παίρνουν μέρισμα ως μέτοχοι με μορφή ενίσχυσης από τον εργοδότη-κράτος και οι κομματικοί στρατοί διορίζονται ως υπάλληλοι έτσι ώστε μια ελληνική κρατική επιχείρηση να έχει 4πλάσιο προσωπικό από μια αντίστοιχη ισπανική ή πορτογαλική. Το θέμα δεν είναι μόνο ότι χρεοκοπούν και με τους φόρους τούς πληρώνει ο ελληνικός λαός. Είναι ότι και καμία επένδυση δεν μπορεί να γίνει σ’ αυτό το περιβάλλον. Ενέργεια, πετρέλαια, φυσικό αέριο, ναυπηγεία, μέσα ενημέρωσης, μεταφορές, λιμάνια, αεροδρόμια, χημικές βιομηχανίες, μεταλλευτικές, επικοινωνίες, τρόφιμα, ξενοδοχεία, πού να επενδύσει κανείς στα σουβλατζίδικα; Σ’ αυτό το περιβάλλον, οι μόνοι που μπορούν να κάνουν παιχνίδι είναι μερικές δεκάδες ολιγάρχες που συναλλάσσονται και διαπλέκονται με την κομματική εξουσία, προμηθευτές του δημοσίου στην ουσία, οι μισοί μέσα ή προσωρινά έξω από τον Κορυδαλλό, αλλά βεβαίως με άφθονα μέσα ενημέρωσης ανενόχλητοι στην κατοχή τους. Οι πιο χρεοκοπημένοι απ’ αυτούς δίνουν μάχες για το Κόμμα της Δραχμής, οι υπόλοιποι, εχθρικοί σε κάθε ανταγωνισμό και επιχειρηματικότητα, αγκαλιάζουν τον Σύριζα τελευταία, γιατί αυτός υπόσχεται ακόμα μεγαλύτερο κράτος-τροφοδότη.

Πού ξέρεις, μπορεί οι φαρμακευτικές δαπάνες να ξαναγίνουν σαν της Αγγλίας των 65 εκατομμυρίων, όπως το 2009.

Το πρόβλημα, αν σταμάταγε εδώ, καλά θα ήταν. Όμως αυτό το θαυμάσιο σύστημα της μεταπολίτευσης, που το βρίζουν τώρα «χούντα που δεν τελείωσε το ’73» οι θαυμαστές της Δημοκρατίας του Σαλό και της Βορείου Κορέας, ήταν στ’ αλήθεια πολύ δημοκρατικό. Τα δανεικά δεν τα ’φαγε μόνο του. Εξασφάλισε την κοινωνική πλειοψηφία μοιράζοντας προνόμια και προσόδους σε πολλές επαγγελματικές ομάδες. Φοροαπαλλαγές, έκλεινε τα μάτια στη φοροδιαφυγή, διόριζε 100δες χιλιάδες σε μη παραγωγικές θέσεις, μοίραζε συντάξεις με 15 χρόνια ένσημα, αναπηρικά επιδόματα σε υγιείς, εξασφάλιζε για κάποιους κρατικά οριζόμενο κέδρος 35%, απέκλειε άλλους από τη δουλειά για να μην υπάρχει ανταγωνισμός, έβαζε 500 φόρους υπέρ τρίτων, έκανε προσλήψεις παράτυπες ή με πλαστά πτυχία και ούτω καθ’ εξής. 30 χρόνια, 500 δις. Δανεικά, πακέτα Ντελόρ, ΚΠΣ, ΕΣΠΑ. Μια χαρά.

Κρατικοδίαιτος καπιταλισμός, πελατειακό κράτος, παρασιτισμός, η εποποιία του ελληνικού ληστρικού μικροκαπιταλισμού. Βασισμένη μόνο στα δανεικά. Χωρίς τα δανεικά χρεοκοπεί σε μια μέρα. Αν κοιτάξεις πίσω αυτά τα 5 χρόνια, θα δεις ότι όλοι οι αγώνες είναι για να διατηρηθούν οι δομές αυτού του καθεστώτος. Η προπαγάνδα τους λέει ότι οι «αγώνες» είναι καλό πράγμα. Οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι συγκρούσεις, είναι καλό πράγμα. Έτσι, από μόνο του. Δεν είναι. Οι «αγώνες» για τη διατήρηση του παρασιτισμού είναι αντιδραστικοί, είναι αγώνες για τη διατήρηση ενός άδικου, αντιπαραγωγικού και εντέλει χρεοκοπημένου μοντέλου. Για κάθε αγώνα ή «αγώνα», η πρώτη ερώτηση πάντα είναι υπέρ ποίου. Ποιος πληρώνει με τα λουκέτα και την ανεργία αυτό που υπερασπίζεσαι εσύ;

Πριν λίγες μέρες κάποιοι έκαψαν την ATHENS VOICE για το άνοιγμα των μαγαζιών τις Κυριακές. Μα δεν χρειάζεται να είσαι αναρχικός τρομοκράτης για να το λες αυτό. Τα ίδια λένε και οι σεβάσμιοι μητροπολίτες μας, τα ίδια λένε και τα νεοδημοκρατικά προεδρεία των εμπορικών επιμελητηρίων της χώρας. Οι επίσης δεξιοί πρόεδροι των ταξιτζήδων, των γιατρών, των φαρμακοποιών, μιλάνε όπως το ΚΚΕ. Καταγγέλλουν το «ξένο κεφάλαιο» που θα φέρει εγγλέζικα ταξί και ισραηλινά φαρμακεία στις πόλεις μας. Οι συνδικαλιστές του Πασόκ είναι ήδη Σύριζα και ο Σύριζα υποστηρίζει τις προσλήψεις του Παυλόπουλου. Σ’ αυτή τη χώρα η Χρυσή Αυγή ζητάει την «εθνικοποίηση της ΔΕΗ» και ο Σύριζα δίνει μάχες για τη «διάσωση της Πολεμικής Βιομηχανίας». Και τα «παιδιά» φωνάζουν Δεν-Θα-Περάσει. Είναι δυνατόν οι νέοι να κληρονομούν ένα χρεοκοπημένο, άθλιο καθεστώς και να φωνάζουν «δεν θα περάσει»; Όχι να περάσει, να τα πάρει και να τα σηκώσει όλα, θα ’πρεπε να λένε. Αλλά δεν είναι νέοι, δεν είναι μαθητές, δεν είναι φοιτητές. Μέλη κομματικών νεολαιών είναι. Μια κοινωνία ολόκληρη δεν θέλει να «περάσει» τίποτα. Ω, τι θαυμάσια κοινωνική συναίνεση, τι υπέροχη εθνική ομοψυχία.

«Και δε μου λες, ρε πατέρα, όλοι αριστεροί είναι σ’ αυτό τον τόπο;» (Μ. Μοδινός, Τελευταία έξοδος Στυμφαλία, Εστία). Τίποτα δεν είναι. Ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί, ούτε σοσιαλιστές, ούτε αναρχικοί, ούτε πατριώτες, ούτε χριστιανοί, τίποτα δεν είναι οι έρημοι, υπερασπίζονται το μόνο σύστημα που ξέρουν, είναι οι εκπρόσωποι του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού και απλώς υιοθετούν την πιο κοντινή ρητορική της ιστορίας, αυτή του κρατικού καπιταλισμού των χρεοκοπημένων σοβιετικών καθεστώτων. Όπως εκείνοι, την ώρα που οι υπήκοοί τους έκαναν ουρές για μια κουταλιά καφέ, αυτοί κατηγορούσαν το δυτικό καπιταλισμό, έτσι και οι δικοί μας είναι «αντισυστημικοί» που κατηγορούν το σύστημα των «άλλων», της Ευρώπης, όχι το δικό τους.

Η επανάσταση των βολεμένων δεν έχει τύχη. Αν αυτό το σύστημα το ξεχασμένο στο 1970 ήταν ήδη παρωχημένο, τώρα με την τροπή που πήρε ο κόσμος με τη Νέα Οικονομία, είναι προϊστορικό. Το ελληνικό σύστημα εξουσίας δεν δείχνει να το αντιλαμβάνεται, αλλάζει κομματικές ταμπέλες και προσπαθεί να επιβιώσει με ψέματα. Όσο δυσκολεύεται, ακριβώς επειδή στριμώχνεται, γίνεται και πιο βίαιο και επικίνδυνο. Θα έπρεπε να είχε ήδη αντιληφθεί τις καταστάσεις και να προσπαθούσε για τη δική του ελληνική περεστρόικα. Δεν το κάνει, προτιμά τον τρόπο του ζεύγους Τσαουσέσκου. Ελπίζω να θυμούνται πώς τελείωσε εκείνη η ιστορία.

http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/505/edito-505

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

Δε θα σταματήσει ποτέ, (και) γι'αυτό τον αγαπάω!



Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, όπως είχε ήδη δημοσιοποιηθεί αμέσως μετά την χθεσινή συνάντησή του με τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελο Βενιζέλο, του απέστειλε σήμερα, την πρότασή του για την αναγέννηση και την ανασυγκρότηση του Κινήματος.

Στην πρότασή του, ο Γιώργος Παπανδρέου, αναφέρει:

Η πρότασή μου, αφορά στην πορεία και το μέλλον του ΠΑΣΟΚ ως πολιτικού φορέα που έχει ταυτιστεί με τους αγώνες του Ελληνικού λαού, για τη Δημοκρατία και την Αλλαγή του τόπου – και τα τελευταία χρόνια, με την ανάληψη του βάρους για την αντιμετώπιση της κρίσης, που σε κάθε περίπτωση δεν του αναλογούσε.

Στις δημόσιες παρεμβάσεις μου έχω διατυπώσει επανειλημμένα τις απόψεις μου για τα ζητήματα που αφορούν το Κίνημά μας. Και εδώ και πολύ καιρό, έχω εκφράσει με παρρησία τις θέσεις μου, τόσο για το τι χρειάζεται το Κίνημά μας στην πορεία του προς το μέλλον, όσο και τις ενστάσεις και διαφωνίες μου για τις οβιδιακές μεταμορφώσεις που επιχειρούνται κατά καιρούς στο Κίνημα.

Ωστόσο, στις κρίσιμες στιγμές που διέρχεται το Κίνημά μας, αισθάνομαι την ανάγκη να απευθυνθώ και σε κάθε μέλος και φίλο του ΠΑΣΟΚ, αλλά και σε κάθε πολίτη που ενδιαφέρεται πραγματικά για την πορεία του τόπου, κοινοποιώντας τις σκέψεις μου και την πρότασή μου γραπτώς, μακριά από ενδιάμεσους και ψιθύρους.

Με απόλυτη καθαρότητα, με απόλυτη διαφάνεια.
Όπως έκανα πάντα.

Ως εκ τούτου, θέλω να είμαι σαφής και συνοπτικός:

1. Οι όποιες διεργασίες συντελούνται σήμερα στο Κίνημα, ελάχιστη σχέση έχουν με την κοινωνία και τις ανάγκες της. Η ενασχόληση με το κομματικό «καπέλο», με την ονοματολογία, αλλά και με τις όποιες μεταμορφώσεις του Κινήματος, σκοτώνει την ουσία.

2. Η ουσία είναι η Πολιτική. Η πολιτική είναι θέσεις. Από την ίδρυσή του το ΠΑΣΟΚ και στις καλύτερές του στιγμές, έθετε – και χωρίς φόβο – τα ουσιαστικά διακυβεύματα για τη χώρα. Μπορούσε έτσι και ένωνε πλατιά στρώματα του Ελληνικού λαού που διψούσαν για αλλαγές.
Την περίοδο 2009-2011, το ΠΑΣΟΚ έκανε το πατριωτικό του καθήκον. Μόνο του, χωρίς τη στήριξη καμιάς άλλης πολιτικής δύναμης, για να μην χρεοκοπήσει η χώρα.
Όμως, το διακύβευμα ήταν βαθύτερο. Το φάσμα της χρεοκοπίας προήλθε από τη γιγάντωση ενός μοντέλου πελατειακού καπιταλισμού. Από την υπονόμευση των δημοκρατικών θεσμών και λειτουργιών.
Η διακυβέρνηση της χώρας, με αποκορύφωμα την περίοδο 2004-2009, συνέβαλε ώστε να κυριαρχήσουν αντιλήψεις και πρακτικές, που επέτρεψαν, πόροι και πλούτος του Ελληνισμού, να γίνουν βορά ισχυρών ιδιοτελών συμφερόντων.
Επέτρεψαν, δηλαδή, να σπαταληθούν και εν τέλει να χαθούν, με ζημία για την οικονομική ανάπτυξη, το κοινό καλό και τον Έλληνα πολίτη.

Θεωρώ αυτονόητο ότι, μπροστά σε αυτό το διακύβευμα απαιτούνται θέσεις που να υπηρετούν αρχές και αξίες, θέσεις – και αγωνιστική διάθεση για αυτές – που να ανταποκρίνονται στις δημοκρατικές και σοσιαλιστικές μας ρίζες.
Θέσεις, δηλαδή, που να διασφαλίζουν έμπρακτα το δημόσιο συμφέρον και το συλλογικό καλό, με κοινούς κανόνες για όλους, χωρίς εξαιρέσεις και γκρίζες περιοχές.
Καθαρές θέσεις, συνεχείς πρωτοβουλίες και μάχες για θεσμούς και πρακτικές που να προωθούν την ισονομία, την διαφάνεια, την αξιοκρατία, τη λογοδοσία.
Αυτή και μόνο μπορεί να είναι η βάση για μια βιώσιμη οικονομία και για την εμπέδωση κοινωνικής δικαιοσύνης και δημοκρατικού κράτους δικαίου.

Αυτή είναι η μάχη που πρέπει και αξίζει να δοθεί.
Αυτή η μάχη μπορεί να ενώσει ευρύτατα στρώματα του Ελληνικού λαού.
Και αυτή η μάχη, απαιτεί και Συμμετοχή του κόσμου.

Σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία όσων πονάνε πραγματικά για το ΠΑΣΟΚ και τις αξίες που εξέφρασε, λένε ότι, τα όσα γίνονται στο Κίνημα δεν οδηγούν πουθενά. Κάθε μέρα που συνεχίζονται όλες αυτές οι πρακτικές και οι διαδικασίες, το Κίνημα αιμορραγεί. Μερικοί λένε, μάλιστα, ότι πλέον ψυχορραγεί. Ούτε Θέσεις υπάρχουν, ούτε Συμμετοχή.
Είναι προφανές ότι, τα όποια σχήματα έπονται.
Όποιος δεν το βλέπει, εθελοτυφλεί.

3. Είτε το θέλουμε είτε – κάποιοι – όχι, το ΠΑΣΟΚ υπήρξε η θεσμική έκφραση της Παράταξης, των ευρύτερων δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων τις τελευταίες δεκαετίες. Πρέπει, λοιπόν, να το σεβαστούμε όλοι. Ο σεβασμός αυτός δεν είναι ζήτημα συμβόλων ή ονομάτων. Είναι ζήτημα σεβασμού των αρχών του, και εντέλει, όσων αγωνίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια και συνεχίζουν να αγωνίζονται, παλαιότερων και νεότερων, εμάς των ίδιων, αν θέλουμε να πάμε παρακάτω συντεταγμένα και με προοπτική.

4. Το ΠΑΣΟΚ είναι ο κόσμος του. Υπαρξιακά ζητήματα του Κινήματος τα λύνει ο κόσμος του, κανένας άλλος. Αν το ΠΑΣΟΚ σταματήσει να υπάρχει, ή συνεχίσει να υπάρχει, ή μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο, ή μετονομαστεί σε οτιδήποτε άλλο, αυτό είναι θέμα του κόσμου του, κανενός άλλου.
Εν τέλει, η μετεξέλιξη είναι μέρος της ζωής, αλλά είναι και μια πολιτική – παιδευτική διαδικασία, ένα εργαστήρι ιδεών και προτάσεων, που δεν πραγματοποιείται ερήμην όσων πίστεψαν και πιστεύουν στις αρχές και τις αξίες του Κινήματος.
Γιατί η πραγματική μετεξέλιξη έχει νόημα, όταν δεν είναι φραστική αλλά όταν γίνεται ευθύνη του καθενός μας και συλλογικά όλων μας. Και αυτό είναι εφικτό μόνο εάν η διαδικασία είναι συμμετοχική – βαθιά δημοκρατική.

5. Το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται ένα εγερτήριο πολιτικό δημοκρατικό ΣΟΚ για να ανανήψει. Τίποτα λιγότερο. Όλα από την βάση. Τώρα.

6. Η πρότασή μου:
α) Προκηρύσσεται Έκτακτο και Ανοιχτό Συνέδριο ΠΑΣΟΚ – Συνέδριο Εκτάκτων Αποφάσεων, όπως επιβάλλουν οι περιστάσεις.

β) Η προκήρυξη συνοδεύεται με προσκλητήριο προς όλους, είτε είναι στο ΠΑΣΟΚ σήμερα, είτε δεν είναι.
Ανοιχτό σε όλους όσοι αντιλαμβάνονται την ανάγκη ριζικής αλλαγής της χώρας με προοδευτικό πρόσημο και με στόχο την κοινωνική δικαιοσύνη. Όλους όσοι είναι έτοιμοι να απελευθερώσουν την Ελλάδα από τις δουλείες του παρελθόντος.
Ανοιχτό στην κατάθεση και συλλογική επεξεργασία καινοτόμων προτάσεων από όλους όσοι αντιλαμβάνονται την πρόκληση της Μεταπελατειακής Ελλάδας.

Με ανοιχτό μητρώο, για να δοθεί η δυνατότητα συμμετοχής σε όλους όσους ενδιαφέρονται.
Το σύνολο των μελών του Κινήματος που θα προκύψουν μετά από τις διαδικασίες αυτοοργάνωσης που επιβάλλεται να δρομολογηθούν, στο πλαίσιο του προσκλητηρίου που θα απευθυνθεί και προκειμένου η συμμετοχή τους να είναι και ουσιαστική, θα κληθούν να εκλέξουν με άμεση εκλογή και την Οργανωτική Επιτροπή, που θα καθορίσει και τους κανόνες διεξαγωγής του Συνεδρίου – με βάση τη δημοκρατική παράδοση και συγκρότηση του Κινήματος.

γ) Στις ανοιχτές διαδικασίες προς και κατά την διάρκεια του Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, να συζητηθούν και να αποφασιστούν τα πάντα: στίγμα, φυσιογνωμία, θέσεις, σύμβολα, δομή, πρόσωπα.

δ) Αμέσως μετά το Συνέδριο, εκλογή νέου Προέδρου από τη βάση.

7. Οι πρωτοβουλίες αυτές, μπορούν να προκαλέσουν αυτό το πολιτικό και δημοκρατικό ΣΟΚ που χρειάζεται, το Κίνημα, η χώρα – που χρειαζόμαστε όλοι. Άμεσα. Είναι πρωτοβουλίες που υπηρετούν την πολιτική, τις δημοκρατικές αποφάσεις, τη συλλογική δράση. Είναι πρωτοβουλίες που ανταποκρίνονται και υπηρετούν τις αρχές του ΠΑΣΟΚ, αλλά και την αποστολή του ΠΑΣΟΚ να υπηρετεί τη χώρα και τον Ελληνικό λαό.
Και μπορούν να κινητοποιήσουν κόσμο, να προκαλέσουν και πάλι το ενδιαφέρον του.
Μόνο με κινηματικού χαρακτήρα ενέργειες μπορεί να κινητοποιηθεί ξανά η βάση της Παράταξής μας – που σήμερα αποστασιοποιείται, αδιαφορεί, αισθάνεται πολιτικά άστεγη.

8. Προσωπικά, ως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, θα τιμήσω μέχρι τέλους την αποστολή που μου εμπιστεύθηκαν οι πολίτες. Και δεσμεύομαι να στηρίξω ένα πραγματικό εγερτήριο ΣΟΚ στο Κίνημα. Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν ενδιαφέρομαι για καμία καρέκλα. Το μόνο που θέλω – και γι” αυτό θα συνεχίσω να αγωνίζομαι, είναι να συμβάλλω στην αναγέννηση του Κινήματος, αλλά και στην ανόρθωση της χώρας – για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας δικαίου και για την ενδυνάμωση της προοπτικής του λαού μας προς την ευημερία.

9. Είναι προφανές, κατόπιν όλων αυτών, πως αν, επιτέλους, αναληφθούν πρωτοβουλίες που σέβονται τις αρχές, τις αξίες και τον κόσμο του Κινήματος, θα συμβάλλω με όλες μου τις δυνάμεις και από οποιαδήποτε θέση μάχης, στο εγχείρημα αυτό.

10. Στην κρίσιμη αυτή φάση που περνά η χώρα μας, οι δυνάμεις της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού πρέπει και μπορούν να αποτελέσουν και πάλι την ατμομηχανή που θα πάει την χώρα μπροστά. Σπάζοντας κατεστημένες αντιλήψεις, κτίζοντας ευρύτερες συναινέσεις και συμμαχίες, με στόχο θεσμούς και πρακτικές που θα εδράζονται σε προοδευτικές αξίες και αρχές, ώστε να καταστήσουν δυνατή μια νέα Προοδευτική Διακυβέρνηση για μια Νέα Αλλαγή.

Όσο δεν αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες προς αυτήν την κατεύθυνση, το πολιτικό σκηνικό θα βυθίζεται στην αστάθεια, με αρνητικές επιπτώσεις για τη γενικότερη ισορροπία και πρόοδο της χώρας, που τώρα πια, όλοι αντιλαμβάνονται – ακόμα και όσοι πρωταγωνίστησαν στην ισοπέδωση του ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα, ο ένας μετά τον άλλο δικαιώνουν τις επιλογές του ΠΑΣΟΚ, πολιτικοί σχηματισμοί – παλαιοί και νεοπαγείς – ιδιοποιούνται μέρος των θέσεων του, πολλοί καρπώνονται αδιάντροπα το έργο του, και όλοι μαζί το απαξιώνουν.

Εμείς, οφείλουμε πια να το σεβαστούμε και να το υπερασπιστούμε.
Η ιστορία, η προσφορά, η πορεία του ΠΑΣΟΚ στο μέλλον, όπως και η όποια αλλαγή του, δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση και απόφαση δική μας, όλων μας.
Από τη βάση, κινηματικά, δημοκρατικά, συμμετοχικά.

Η ευθύνη για την σφυρηλάτηση της ουσιαστικής ενότητάς μας, με απόλυτη προσήλωση και σεβασμό στις αρχές μας, ανήκει σε όλους μας και στον καθένα χωριστά.
Έτσι διασφαλίζεται ο ιστορικός ρόλος και η αποστολή του Κινήματός μας, να ανταποκρίνεται στα πραγματικά διακυβεύματα που αφορούν τη χώρα και τον Ελληνικό λαό.

Η ευθύνη για να δρομολογηθούν οι αναγκαίες πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση, ανήκει στην ηγεσία του Κινήματος, που απαιτείται να λειτουργήσει με πνεύμα δημιουργικό.


http://papandreou.gr/protasi_papandreou_pasok/

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Οι επίμονοι "κηπουροί"!



Σε απάντηση στην τελευταία μου ανάρτηση έλαβα στο mail μου s.xinidis@gmail.com το παρακάτω:
Ευάγγελος Βλάχος <vlaxosvaggelis@gmail.com>
31 Οκτ (Πριν από 4 ημέρες)
προς Εμένα
Καλα κάνουν κ δε σε καλούνε πουθενα γιατι δεν εισαι ουτε ησουν ποτε ΠΑΣΟΚ !!!!κατα λαθος μπηκες γλυφοντας το γιωργακη !!!ντροπιασες το ΠΑΣΟΚ!!!αντρ γριά απο το ΠΑΣΟΚ !!!κατσε εκει στην Ξάνθη καλα εισαι εκει !!!εξαιτιας πολλών σαν κ σενα έφτασε το ΠΑΣΟΚ εδώ που ειναι τωρα!!!θαπρεπε να ντρεπεσε που μιλας για το ΠΑΣΟΚ εσυ!!!
Ενας απο τους 35 εργαζόμενους του ελκεδε που καταστρεψες με τις μαλακιες σου!!!!
Βλαχος Βαγγέλης


Και θα με ρωτήσετε: ρε κακούργε τι του έκανες του ανθρώπου; Έχασε τη δουλειά του εξαιτίας σου;
Καταρχήν ξεκαθαρίζω ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα προσωπικό, ιδίως με ανθρώπους που δεν γνωρίζω καν. Ούτε ήμουν ποτέ θιασώτης της αντίληψης ότι οι απολύσεις θα λύσουν το πρόβλημα της Ελλάδας.

Ποιες είναι οι ... μαλακίες που μου καταμαρτυρεί ο υβριστής μου; Ότι αποφασίσαμε και υλοποιήσαμε την κατάργηση του ΕΟΜΜΕΧ και των αμαρτωλών του θυγατρικών του ΕΛΚΕΔΕ, ΕΛΚΑ, ΚΕΓ. Τι; Δεν το θυμάστε; Γιατί να το θυμάστε αφού η κατάργησή τους δεν δημιούργησε την παραμικρή δυσλειτουργία οπουδήποτε, παρότι σε αυτές απασχολούνταν και αμείβονταν εκατοντάδες εργαζόμενοι; Μπορείτε ίσως να θυμηθείτε ότι οι οργανισμοί αυτοί είχαν εκτραπεί σε κομματικά παραμάγαζα, ιδίως του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι τυχαίο που στη συζήτηση στην ολομέλεια της Βουλής για την ψήφιση της διάταξης της κατάργησης, μύδροι εκτοξεύτηκαν κυρίως από την πλευρά των παλαιών στελεχών των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, κυρίως της Β' Αθήνας, όπως του τότε κοινοβουλευτικού εκπροσώπου και παλαιού υπουργού Χρήστου Πρωτόπαπα, του πρώην Προέδρου της Βουλής και υπουργού Απόστολου Κακλαμάνη αλλά και του τότε Προέδρου της Βουλής Φίλιππου Πετσάλνικου, ο οποίος κάνοντας μάλιστα «χρήση βαθμού» -από έδρας Προέδρου- με επέπληξε για την κατάργηση του Κέντρου Ελληνικής Γούνας στην εκλογική του περιφέρεια (τα πρακτικά και οι μαγνητοσκοπημένες συνεδριάσεις ευτυχώς είναι ακόμη στη σελίδα της Βουλής των Ελλήνων στο διαδίκτυο). Και όταν ακούω τον Μητσοτάκη να λέει ότι κατάργησε τον Οργανισμό Κωπαίδας ενώ οι προηγούμενοι δεν έκαναν τίποτα ... με πιάνουν τα νεύρα μου. Επίσης ο οργανισμός αυτός (ΕΟΜΜΕΧ) είχε μετατραπεί σε «τροχονόμο» στα γραφεία «μελετών» και «συμβούλων» για την υποβολή φακέλλων ένταξης σε προγράμματα μικρομεσαίων, με αφανείς εταίρους κάποιους από τους εργαζόμενους. Όλη η πιάτσα το συζητούσε και όλοι έκαναν πως δεν ήξεραν τίποτα.
Αλλά τα χειρότερα δεν σας τα είπα ακόμη και είμαι σίγουρος ότι εξακολουθείτε να βλέπετε με συμπάθεια τον υβριστή μου. Οι θυγατρικές εταιρείες του ΕΟΜΜΕΧ υλοποιούσαν και ο ΕΟΜΜΕΧ ενέκρινε, ευρωπαϊκά προγράμματα EUREKA, τα οποία φερόντουσαν ως δήθεν συγχρηματοδοτούμενα αλλά ρουφούσαν ΠΑΡΑΝΟΜΑ χρήμα, αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό. ΕΚΛΕΒΑΝ δηλαδή χρήματα από τον κρατικό κορβανά χωρίς να το εντοπίζει κανείς. Και τα ξόδευαν με παραστατικά αποδείξεις super-market και συνδρομές πιστωτικών καρτών και άλλα άσχετα. Χάρη στην ευσυνειδησία κάποιων υπηρεσιακών παραγόντων όπως του τότε Προϊστάμενου της Γενικής Γραμματείας Βιομηχανίας κ. Διονύση Τσαγκρή και στην εμμονή των συνεργατών μου να μην υπογράφουμε με κλειστά μάτια ό,τι υπέγραψαν προηγούμενοι, το σκάνδαλο αποκαλύφθηκε, όλα τα σχετικά στάλθηκαν στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και η δικαστική έρευνα απ’ότι μαθαίνω από διάφορους που κλητεύθηκαν να καταθέσουν, καλά κρατεί. Ο υβριστής μου προφανώς είναι ένας από τους 35 εργαζόμενους του ΕΛΚΕΔΕ, που δεν ξέρω με ποιες διαδικασίες προσλήφθηκε αλλά αμειβόταν από τα παράνομα προγράμματα που εκπονούσαν και διαχειριζόντουσαν στον οργανισμό και σε βάρος του κρατικού ταμείου και ο οποίος μαζί με τους λοιπούς εργαζόμενους των θυγατρικών του ΕΟΜΜΕΧ απαίτησαν με νομοθετική ρύθμιση να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, λύση που ήδη είχε υιοθετηθεί για τους εργαζόμενους του ΕΟΜΜΕΧ που μετατάχθηκαν σε παρεμφερείς υπηρεσίες. Στην απαίτηση αυτή δεν υποκύψαμε παρόλες τις πιέσεις γιατί δεν μπορούσαμε να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε την απάτη και την παρανομία και να αντιμετωπίζουμε αμαρτωλούς οργανισμούς ως αθώες περιστερές, ανταμείβοντας με διορισμό στο δημόσιο τους εργαζόμενους σε αυτούς. Και μην λαϊκίσει κανείς ότι 35 άτομα όλα κι όλα σε έναν οργανισμό δεν διερωτήθηκαν ποτέ για την νομιμότητα των προγραμμάτων από τα οποία πληρωνόντουσαν και τα οποία αποτελούσαν το σχεδόν αποκλειστικό πόρο του οργανισμού. Αντίθετα λοιπόν από τις επιδιώξεις των ιδίων και των πολιτικών που τους συνεπικουρούσαν, όπως άλλωστε θα συνέβαινε και στον ιδιωτικό τομέα, η εκκαθάριση των οργανισμών αυτόματα έλυνε και τις συμβάσεις εργασίας.

Αυτά τα εγκλήματα λοιπόν κάναμε οι κηπουροί. Γιατί πήραμε στα σοβαρά και υπηρετήσαμε την κατεύθυνση του Παπανδρέου να γίνουμε αντιεξουσιαστές της εξουσίας. Συγκρουόμενοι με τις κακές νοοτροπίες δεκαετιών. Κι όποιος αντέξει … Εντάξει δεν αντέξαμε και πολύ αλλά γι’αυτό φρόντισαν και πολλοί άλλοι. Προφανώς δεν γίναμε ποτέ ευχάριστοι και αρεστοί. Στους πολλούς που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στη χώρα γιατί έτσι τους βολεύει. Κάποτε θα το πετύχουμε. Η Ελλάδα θα αλλάξει. Όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα για όλους μας.

http://xinidis.blogspot.gr/2014/11/blog-post.html

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Τόσοι πολλοί, μετά από τόσο πόλεμο



Ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς μαζί του ή όχι, όλοι παραδέχονται ότι ελάχιστοι πολιτικοί έχουν υποστεί την ποιότητα, την ποσότητα και τη συχνότητα των επιθέσεων που έχει υποστεί εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον ο Γιώργος Παπανδρέου.

Ιδιαίτερα την τελευταία τετραετία, αδυνατεί κανείς να βρει κάτι που να μην του έχουν προσάψει. Κόμματα, κανάλια, δημοσιογράφοι, όλοι.

Κι όμως.

Ο κόσμος ήταν εκεί τη Δευτέρα 1η Σεπτεμβρίου. Και ήταν πολλοί.

Πάρα πολλοί.

Διπλάσιοι από την επόμενη εκδήλωση, της Τετάρτης.

Κι αυτό, δεν διέλαθε της προσοχής κανενός – παρευρισκομένου ή μη.

Για αυτό και ουδείς απετόλμησε δημοσίως σύγκριση των δύο εκδηλώσεων.

«Από τη μία κόσμος και πάθος, από την άλλη κράτος και…Τσουκάτος», όπως μουρμουρούσαν πολλοί την προηγούμενη Τετάρτη.

Όλοι παραδέχονται πλέον, αρκετοί με βαριά καρδιά, ότι ουδείς πολιτικός μπορεί να κινητοποιήσει και να συγκινήσει τόσο κόσμο, όσο ο Γιώργος Παπανδρέου.

Μετά από τόσο πόλεμο.

Ο συλλήβδην χαρακτηρισμός τους ως «κλακαδόροι» ήταν η πρώτη αμήχανη αντίδραση του συστήματος μπροστά στο φαινόμενο των χιλιάδων συνειδητοποιημένων πολιτών που συνέρρευσαν στο Ζάππειο την 1η του Σεπτέμβρη.

Όχι γιατί προσδοκούν οποιοδήποτε αντάλλαγμα, όχι γιατί υποφέρουν από προσωπολατρεία, αλλά για να ακούσουν έναν από τους ελάχιστους πολιτικούς σήμερα στην Ελλάδα που αρθρώνουν ακόμα πολιτικό λόγο με βάση συγκεκριμένες προοδευτικές και δημοκρατικές αξίες, ενάντια στο ρουσφέτι, την πελατειακή λογική, τα μεγάλα και μικρά συμφέροντα που υπονομεύουν το δημόσιο συμφέρον.

Τόσοι πολλοί, μετά από τόσο πόλεμο.

Και είναι ακόμα περισσότεροι.


http://www.smartpost.gr/%CF%84%CF%8C%CF%83%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%AF-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF/

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

Γιατί έφυγα από την Ελλάδα, πολύ πριν την κρίση (και γιατί δεν θα ξαναγυρίσω)



"Χαίρετε. Κατ΄αρχάς να συστηθώ: με λένε Ιωάννα. Είμαι Φυσικός, σύζυγος, και μαμά. Είμαι Ελληνίδα, αλλά αισθάνομαι σκόρπια παντού. Στην Ελλάδα δεν ταιριάζω, γιατί είμαι "αλλιώς". Πάντα ήμουν δηλαδή. Και όντας Ελληνίδα, δεν ταιριάζω πουθενά αλλού. Αλλά από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ονειρευόμουν μια ζωή σε αυτό το "αλλού". Και σήμερα, που δεν ζω πια στην Ελλάδα, είμαι πολύ, μα πολύ ευτυχισμένη και δε θέλω ποτέ, μα ποτέ να επιστρέψω στην κόλαση της πατρίδας μου, εκτός κι αν αυτή η πατρίδα αλλάξει δραματικά. Θα αρχίσω εξηγώντας σας γιατί ήμουν στην Ελλάδα δυστυχισμένη, και γιατί η ζωή μου στη Γερμανία με έκανε ευτυχισμένη.

Όταν μπήκα στην εφηβεία και άρχισα να αλληλεπιδρώ με τον κόσμο γύρω μου χωρίς την προστασία των γονιών μου, άρχισαν παράξενα πράγματα να συμβαίνουν. Θα σας δώσω τρία παραδείγματα:
Μια φορά πήγα στο περίπτερο να αγοράσω ένα παγωτό, έχοντας μόνο ένα πεντοχίλιαρο (ελπίζω το αναγνωστικό κοινό να τα θυμάται τα πεντοχίλιαρα...). Ο περιπτεράς μου έδωσε το παγωτό, αφού με έβρισε πατοκορφιστί, ένα νέο και μικρόσωμο κορίτσι. "Δεν ντρεπόμαστε λίγο" - κάποια από τα πιο ήπια λόγια του - "να πηγαίνουμε με τα πεντοχίλιαρα να αγοράζουμε ένα παγωτό των τετρακοσίων δραχμών!" Δεν αντέδρασα, όπως γενικά δεν αντιδρώ σε τέτοιες καταστάσεις, γιατί με σοκάρουν και μου κόβεται η μιλιά. Ίσως τελικά να είμαι πολύ δειλή, ή ευαίσθητη. Το ίδιο μου συνέβαινε τακτικά όταν πήγαινα να αγοράσω εισιτήρια στα ταμεία του ΗΣΑΠ, έτσι ώστε έγινε ένας καθημερινός παράγοντας στρες στη ζωή μου. Ο πατέρας μου εντυπωσιαζόταν: "μα καλά εμένα ποτέ κανείς δε με έχει βρίσει". Ναι, αγαπητέ μπαμπά. Αλλά δεν είσαι ένα μικρόσωμο κορίτσι! Οι δειλοί άνθρωποι πάντα στους αδυνατότερούς τους προσπαθούν να δείξουν τη "δύναμή" τους.
Όταν πήγαινα στο πανεπιστήμιο, τα λεωφορεία που μας έφερναν στην Πανεπιστημιούπολη ήταν πάντα γεμάτα ως το ταβάνι με φοιτητές στοιβαγμένους σαν σαρδέλες. Σαν να μην έφτανε αυτό, δεν ήξερες ποτέ αν και πότε το λεωοφορείο θα έρθει. Φυσικά ως βετεράνος είχα μάθει τις καλύτερες ώρες και τα καλύτερα λεωφορεία που θα μπορούσα να πάρω χωρίς να ποδοπατηθώ. Θυμηθείτε, μικρόσωμο κορίτσι - έχω χάσει την ανάσα μου πολλές φορές σε στοιβαγμένο λεωφορείο... Αλλά μια μέρα είπα να δοκιμάσω την τύχη μου με το λεωφορείο 250, που έκανε το γύρο της πανεπιστημιούπολης του Ζωγράφου. Πήγα μια στάση νωρίτερα από τον Ευαγγελισμό, για να μην συμπέσω με το φοιτητομάνι που ανέβαινε στην επόμενη στάση. Πολλοί άλλοι φυσικά ήξεραν αυτό το κόλπο. Περίμενα, και περίμενα, και περίμενα, μαζί με όλους τους υπόλοιπους. Έρχεται ένα λεωφορείο, στοιβάζεται το φοιτητομάνι. Τόσοι πολλοί μπήκαν μέσα, που ένα σακίδιο έμεινε να κρέμεται έξω από την κλειστή πόρτα. Και μετά πάλι περίμενε. Μετά από ώρα έρχεται άλλο λεωφορείο. Τα ίδια, πού να μπεις - και να θέλεις πρέπει να έχεις κάνει προπόνηση σε χέβι μέταλ συναυλία για να επιβιώσεις. Και πάλι απ΄έξω. Στο τρίτο λεωφορείο που δεν μπόρεσα να μπω, έπαθα κρίση νεύρων. Δεν πληρώνω τα εισιτήριά μου; Δεν πληρώνουν οι γονείς μου διπλούς και τριπλούς φόρους; Ο πατέρας μου για το μαγαζί τουπληρώνει φόρο ιδιοκτησίας, και επιπλέον, επειδή κατά τη νομοθεσία πληρώνει νοίκι στον εαυτό του, πρέπει να πληρώνει φόρο για το νοίκι που λαμβάνει. Με όλους αυτούς τους φόρους και παραφόρους και τα εισιτήρια και όλα αυτά που πληρώνουμε, γιατί να μην μπορώ να πάω στο μάθημά μου; Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτό το απλό πράγμα, που οποιοσδήποτε φοιτητής στον κόσμο μπορεί να θεωρεί δεδομένο;
Στο πρώτο εξάμηνο στο πανεπιστήμιο δεν τα πήγαινα και πολύ καλά. Το στρες των εισαγωγικών εξετάσεων και η σχεδόν απάνθρωπη τακτική των δασκάλων στο φροντιστήριο ("άσχετοι! χαζοί! δεν θα περάσετε ποτέ!") με είχαν επηρεάσει φαίνεται, έτσι ευαίσθητη που είμαι, με λεπτό πετσί. Αλλά έδωσα στην πρώτη εξεταστική μερικά μαθήματα, στα οποία δεν πήγα και τόσο καλά όσο ήθελα. Τότε είχαμε μια στενή οικογενειακή φιλία με τον νομικό σύμβουλο του Πανεπιστημίου Αθηνών, έναν αξιόλογο άνθρωπο του πνεύματος, τον οποίο επισκεπτόμουν πού και πού στο γραφείο του. Μία από εκείνες τις ημέρες, κατεβαίνοντας από τη σχολή μετά από την εξέταση σε ένα μάθημα, είπα να περάσω να τον χαιρετήσω. "Πώς πήγαν οι εξετάσεις", με ρωτάει." Όχι και τόσο καλά", του απαντάω. "Γιατί;" με ρωτάει. "Ε, δεν είχα προετοιμαστεί και τόσο καλά", του απαντάω. Τότε εκείνος βάζει το χέρι στο τηλέφωνο. "Πες μου το όνομα του καθηγητή και θα το κανονίσω", μου λέει."Όχι", του λέω. "Έλα βρε πες μου το όνομά του, τι σε νοιάζει εγώ είμαι εδώ", συνεχίζει. Εξακολουθώ να αρνούμαι, και εξακολουθεί να με πιέζει. Θα καταλάβατε μέχρι τώρα ότι στα νιάτα μου δεν τα κατάφερνα και πολύ καλά υπό πίεση. Κάποια στιγμή η αδικία αρχίζει να με πνίγει. Γιατί δε με αφήνει ήσυχη, να πάρω το δρόμο μου όπως εγώ το θέλω; Τα δάκρυα μου έρχονται στα μάτια, και για κακή μου τύχη δεν μπορώ να τα συγκρατήσω πριν φύγω τρέχοντας σχεδόν από το γραφείο του. Με ακολούθησε, με καθησύχασε ότι δεν θα τηλεφωνήσει στον καθηγητή, με αγκάλιασε και μου είπε: "Αυτό ήταν το πιο ωραίο δάκρυ που έχω δει ποτέ μου". Την ιστορία τη διηγούμαι και δακρύζω ακόμα και σήμερα, πάνω από μια δεκαετία αργότερα. Αυτός ο υπέροχος άνθρωπος δεν είναι πια στη ζωή.

Όποιος δεν έχει κοντέψει να χάσει τις εξετάσεις του επειδή έχει κλείσει η λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας για να περάσει κάποιος "επίσημος" με τη λιμουζίνα, ίσως δεν μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Όποιος δεν έχει καθήσει σε αμφιθέατρο όντας η μόνη ψυχή που δεν αντιγράφει - δεν καταδέχεται να αντιγράψει - δεν ξέρει τι εννοώ. Όποιος δεν έχει απηυδύσει με τις φοιτητικές παρατάξεις, που αν είχαν κάποια χρησιμότητα κάποτε τώρα μόνο το πανεπιστημιακό έργο κωλύουν, δεν μπορεί να συλλάβει τι θέλω να πω. Όποιος δεν έχει προσπαθήσει πάντα να είναι ευγενικός, μόνο για να αντιμετωπίσει κακή παιδεία, αναίδεια και βρισιές, τότε σίγουρα δε μπορεί να με νιώσει. Όποιος δεν θέλησε πάντα να στηριχτεί στις δυνάμεις του, στο μυαλό του, και όπου φτάσει, ας μην είναι και πολύ ψηλά αυτό το "όπου", δεν πρόκειται να πιάσει το νόημα των γραφόμενών μου. Όποιος, τέλος, δεν έχει αισθανθεί την ανάγκη να πει "ΟΧΙ", όχι ρε γαμώτο, δεν θέλω το ρουσφέτι σου, δεν θέλω τη βοήθειά σου, δεν θέλω να φοροδιαφύγω, δεν θέλω να είμαι άλλος ένας φταίχτης, δεν μπορεί καν να διανοηθεί τι εννοώ.



Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα και από μια άλλη οπτική γωνία:
'Οταν πρωτοπήγα στη Γερμανία, μια μέρα συνειδητοποίησα ότι είχα μόνο πενηντάευρο για να πάω για μερικά ψιλοπράγματα στο σούπερ μάρκετ, και απευθύνθηκα στον Γερμανό σύντροφό μου τρομοκρατημένη: τι κάνω τώρα; Είχα τόσο αγχωθεί με την προοπτική του βρισίματος, που η ήρεμη απάντησή του ότι δεν πειράζει καθόλου, με εντυπωσίασε και με ιντρίγκαρε. Αποφάσισα να κάνω το πείραμα που πολλές φορές έχω επαναλάβει από τότε: πενηντάευρο στο ταμείο, για δύο ψιλοπράγματα. Κανείς δε μου φώναξε. Ούτε μία φορά. Ούτε όταν δεν είχαν ρέστα. Κάποιες φορές με ρωτούν ευγενικά μήπως έχω κάποια κέρματα. Κάποιες άλλες φορές πηγαίνουν στα άλλα ταμεία, ψάχνοντας για τα κατάλληλα χαρτονομίσματα, που το δικό τους ταμείο μπορεί να μην έχει. Αλλά κανείς - μα κανείς - δεν ήταν τόσο αγενής, απαίδευτος, υπάνθρωπος ώστε να με βρίσει.
Μετά από μερικά χρόνια παραμονής στη Γερμανία, έπιασα τον εαυτό μου να γίνεται ανυπόμονος και να κοιτάει το ρολόι, αν το λεωφορείο ή το τραμ είχε καθυστερήσει δύο ή τρία λεπτά από την προκαθορισμένη ώρα έλευσής του. Κάποιες φορές, περιμένοντας στο σταθμό του τρένου, όταν ανακοινωνόταν μια πεντάλεπτη ή δεκάλεπτη καθυστέρηση από τα μεγάφωνα, έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται "Τυπικό! Γερμανικά τρένα, σπάνια στην ώρα τους ..." Και μετά η φωνή της λογικής με επανέφερε στην τάξη. Τι θα είχα να περιμένω στην Ελλάδα; Ένα πακτωμένο λεωφορείο που ίσως να έμπαινα μέσα, ίσως και να μην έμπαινα, και σε κάθε περίπτωση δε θα μπορούσα να κανονίσω ακριβή ραντεβού γιατί δεν θα ήξερα αν θα περίμενα δύο ή είκοσι λεπτά στη στάση. Καλές πιθανότητες να μη μπορώ να κατεβώ από το λεωφορείο σε ώρα αιχμής. Και τώρα που έχω παιδιά, με το καρότσι στα ελληνικά πεζοδρόμια; Το δοκίμασα μια φορά, και ευχαριστώ δε θα πάρω. Γιατί να πρέπει να βγάλω το βρέφος μου στο δρόμο; Κάποτε αναρωτιόμουν γιατί η Γερμανία έχει τόσο πολλούς περισσότερους αναπήρους από την Ελλάδα. Τους βλέπεις παντού, στο σούπερ μάρκετ, στην αγορά, να κυκλοφορούν. Μετά συνειδητοποίησα ότι η Γερμανία δεν έχει ποσοστικά περισσότερους αναπήρους, αλλά έχει πεζοδρόμια στα οποία μπορούν να κυκλοφορήσουν, δημόσια κτίρια στα οποία μπορούν να μπουν, πάρκα στα οποία έχουν πρόσβαση. Περπατήστε μια μέρα στην Εμμανουήλ Μπενάκη στο κέντρο της Αθήνας και θα δείτε τι εννοώ.
Για τα ρουσφέτια, τις παρανομίες, τις αντιγραφές στα πανεπιστήμια, τις φοροδιαφυγές, τι να πω. Δεν θα το σχολιάσω καν. Τα πράγματα αυτά είναι ανήκουστα για τους περισσότερους Γερμανούς, όπως ήταν πάντα ανήκουστα για μένα. Γι' αυτό ήμουν πάντα η απροσάρμοστη. Γι' αυτό έπρεπε να φύγω από ένα σύστημα, μια νοοτροπία που με κατέπνιγε και θα με χαντάκωνε στο τέλος - κι εμένα και την υψηλή νοημοσύνη μου, και τα πολλά ταλέντα μου.



Θα μου πείτε, δε σου λείπει η Ελλάδα; Ναι, κάποια πράγματα μου λείπουν. Η αυθεντική φέτα. Η παραλία, τα καλοκαίρια. Το σουβλάκι. Κάποιοι - λίγοι και εκλεκτοί - φίλοι, όσοι δηλαδή δεν έχουν κι αυτοί προ πολλού μετοικήσει σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Το φαγητό δε μου λείπει, γιατί μια χαρά μπορώ να μαγειρεύω όλα τα παραδοσιακά φαγητά μόνη μου. Ούτε μου λείπει η νοοτροπία, αυτή που διαπερνάει όλους τους τομείς της ζωής, από τα χαμηλότερα έως τα υψηλότερα σκαλιά των ιεραρχιών, δε μου λείπει η σαθρότητα και η αδικία. Και να σας πω και κάτι άλλο: στη Γερμανία βρήκα για πρώτη φορά μετά από χρόνια πραγματικές τομάτες, σαν αυτές που έκοβα μικρή από το μποστάνι του θείου μου, γεμάτες άρωμα και γεύση. Όχι αυτά τα υπερφουσκωμένα άγευστα και νερουλά εκτρώματα του ελληνικού σούπερ μάρκετ και - συχνά - της ελληνικής λαϊκής. Στη Γερμανία ο αγρότης ακούει τις συμβουλές του γεωπόνου και δεν μαζεύει τα φρούτα δυο μέρες αφού έχει ραντίσει, γιατί "έλα μωρέ τι ξέρει αυτός, μόνο και μόνο επειδή έχει ένα χαρτί;". Στη Γερμανία πληρώνεις εισφορές και έχεις παροχές. Πας με την κάρτα υγείας σου σε όποιον γιατρό θέλεις, γεννάς σε όποιο νοσοκομείο θέλεις, και ο γιατρός δεν γνωρίζει τι είναι "φακελάκι". Αν του έλεγες να του δώσεις παραπάνω χρήματα, θα σου απαντούσε "περίμενε να φέρω το βιβλιαράκι να σου κόψω απόδειξη" - στην σπάνια περίπτωση που δε θα σε κοιτούσε σαν να ήσουν παράφρων. Στη Γερμανία ο υπάλληλος της καφετέριας δε σου μιλάει στον ενικό, δεν είστε φιλαράκια από το πρώτο λεπτό. Ξέρω ότι σε πολλούς αρέσει αυτή η νοοτροπία, αλλά αυτή η νοοτροπία φέρνει μαζί της σχόλια του τύπου "Γιατί να χάσω την ώρα μου να σου πω τις γεύσεις του παγωτού, αφού τελικά βανίλια θα πάρεις" - ναι, μου έχει συμβεί όταν ήμουν έφηβη, και ναι, ντρέπομαι να το ομολογήσω, έκανα μόκο και πήρα βανίλια καθώς ήμουν μικρό κορίτσι και οι αγενείς σερβιτόροι με τρομοκρατούσαν.

Δε λέω ότι κανείς στη Γερμανία δεν είναι αγενής, κανείς δε φοροδιαφεύγει, δε λέω ότι είναι ο παράδεισος επί της γης. Για παράδειγμα, ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα της Γερμανίας είναι ο αντρικός σωβινισμός, που καλύπτεται κάτω από την ταμπέλα "παράδοση" και υπαγορεύει τη γυναίκα στο σπίτι με τα παιδιά. Το γνωρίζετε ότι μόνο 6% των γυναικών με δύο παιδιά στη Γερμανία δουλεύουν full-time; Είναι τραγικό, και οι προσπάθειες του Γερμανικού κράτους να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα φέρνουν μικρά αποτελέσματα. Είναι κι αυτό θέμα νοοτροπίας, όπως όλα τα κακώς κείμενα της Ελλάδας είναι θέμα νοοτροπίας.

Αλλά όταν πρωτοπάς στη Γερμανία, όταν βλέπεις αυτή τη ζωή που θα μπορούσες να έχεις, είναι πραγματικά σαν να είσαι στον παράδεισο. Δεν έχεις τις δεκάδες καθημερινές μικρές πηγές άγχους που έχεις στην Ελλάδα - Θα με βρίσουν στο ταμείο; Θα μπορέσω να μπω στο λεωφορείο; Θα βγάλω άκρη στη δημόσια υπηρεσία; Θα μπορέσω να περάσω το φανάρι χωρίς κάποιος να περάσει με κόκκινο και να με πατήσει; Η δημόσια υγεία, η ηρεμία, η αποκέντρωση, τα μεγάλα και φωτεινά διαμερίσματα, το πράσινο, τα πάρκα, ο χώρος, η τάξη και η ασφάλεια - πράγματα εξωγήινα για εμάς τους Έλληνες, πρέπει να τα δεις για να τα πιστέψεις. Οι δημόσιες υπηρεσίες, είτε γεμάτες με πολίτες σε αναμονή είτε άδειες, ανάλογα με τον πληθυσμό της κάθε πόλης, ωστόσο πάντα με υπαλλήλους που σε βοηθούν όπως μπορούν να βγάλεις άκρη και δε σε στέλνουν σαν μπαλάκι του πινγκ-πονγκ από τον έναν στον άλλο, για να σου πουν στο τέλος ότι πρέπει να έχεις εκείνο το ακριβές έγγραφο και αλλιώς δεν θα γίνει η δουλειά σου. Ναι, και η γραφειοκρατία μπορεί να είναι ευέλικτη. Αλλά και να πας και στη μπυραρία μπορείς, να κατεβάσεις μπύρες μέχρι αργά τη νύχτα με τους φίλους σου, να πας και στο κλαμπ μέχρι το πρωί αν θέλεις - για όσους πουν ότι οι Γερμανοί είναι βαρετοί και δε διασκεδάζουν. Αλλά φυσικά δεν θα πας στα μπουζούκια μέχρι τις 5 το πρωί, ξοδεύοντας χρήματα που δεν έχεις, χρωστώντας σε δεκαπέντε πιστωτικές κάρτες, και κρύβοντας ό,τι μπορείς από την εφορία, ενώ είσαι ήδη υπεράριθμος στην δημοσιοϋπαλληλική θέση που πήρες με ρουσφέτι. Αν αυτή είναι η ζωή που επιθυμείς, τότε μείνε στην Ελλάδα, μη αλλάζοντας τον τρόπο ζωής σου, και συνέχισε να κατηγορείς τους Γερμανούς για όλα τα κακά της μοίρας σου, που επί τουλάχιστον 30 χρόνια χωρίς να το συνειδητοποιείς ρίχνεις ο ίδιος στο κεφάλι σου.

Ιωάννα

Υποσημείωση: έχω έναν Γερμανό συνάδελφο που δούλεψε επί 2 χρόνια στην Ελλάδα. Μου είπε μια φορά: "Νόμιζα ότι στη Γερμανία η γραφειοκρατία ήταν χαοτική και ότι οι τράπεζες ήταν ανοργάνωτες. Μετά έζησα στην Ελλάδα, και τώρα δε θα ξαναπαραπονεθώ ποτέ."



http://antikleidi.com/2012/11/08/why-i-left-and-i-am-never-coming-back/

Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Μελανό κεφάλαιο της Μεταπολίτευσης;




του Πάσχου Μανδραβέλη


Η Δημόσια Ιστορία στη χώρα μας είναι σαν τον δημόσιό της διάλογο. Πάει με τις μπάντες. Από εμπεδωμένη άποψη της «καταραμένης Δεξιάς που κατέστρεψε την Ελλάδα» (κάτι που καλλιέργησε επιτυχώς σύμπασα η Αριστερά), περνάμε σταδιακά στο «καταραμένο ΠΑΣΟΚ που κατέστρεψε την Ελλάδα» , κάτι που καλλιεργείται αμφίπλευρα -από τη Δεξιά και από την Αριστερά- και για διαφορετικούς λόγους. Βασικός στόχος της κριτικής είναι η δεκαετία του ’80 που παρουσιάζεται ως το μελανό κεφάλαιο της Μεταπολίτευσης. Αν και αυτήν τη δεκαετία φούντωσαν πολλά αρνητικά δαιμόνια (με κορυφαία τον λαϊκισμό και τη διόγκωση του κράτους), αυτά δεν ήταν καινά δαιμόνια. Προϋπήρχαν...

Για παράδειγμα, οι εθνικοποιήσεις σημαντικών τομέων της οικονομίας γίνονται κατά τη διακυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (1977-1980), ενώ στη δεκαετία του ’80 η χώρα βιώνει απλώς τον επίλογο της κατάρρευσης της μέχρι τότε προστατευμένης ελληνικής βιομηχανίας και έχουμε την κρατικοποίηση των προβληματικών επιχειρήσεων. Βεβαίως η διαχείριση αυτών των προβληματικών ήταν ένα διαρκές σκάνδαλο με κομματικές προσλήψεις και κομισάριους ως διοικητές, αλλά η κρατικοποίησή τους ήταν τότε πολιτικός μονόδρομος. Πέρα από κάποιες ελάχιστες φιλελεύθερες φωνές στη Νέα Δημοκρατία, υπήρχε γενική συναίνεση ότι «το κράτος πρέπει να κάνει κάτι γι’ αυτό». Οι φιλελεύθερες ιδέες ήταν υπό διωγμόν και στη Νέα Δημοκρατία. Να σημειώσουμε εδώ ότι το 1983 το Πειθαρχικό της Ν.Δ. επέβαλε «επιεικώς» στον κ. Στέφανο Μάνο την ποινή της «εγγράφου επιπλήξεως και τον αποκλεισμό του από τα όργανα του κόμματος επί εξάμηνο», διότι μίλησε για την ανάγκη αποκρατικοποιήσεων, απελευθέρωσης του τραπεζικού συστήματος, κατάργησης ελέγχου των τιμών κ.ά.

Βεβαίως στη δεκαετία του ’80 το κράτος μεγαλώνει δραματικά και για να χωρέσουν και «τα δικά τους παιδιά» αλλά και για να ικανοποιηθούν κοινωνικές ανάγκες πρόνοιας, όπως ήταν το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Να σημειώσουμε εδώ ότι οι δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα το 1980 ήταν 29% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος των δεκαπέντε ευρωπαϊκών χωρών -που μετά έγινε Ευρωπαϊκή Ενωση- ήταν 45,6% (Χρυσάφης Ιορδάνογλου, «Κράτος και ομάδες συμφερόντων», εκδ. Πόλις). Το 1989 οι δαπάνες «εξευρωπαΐζονται» ως ποσοστό του ΑΕΠ (όχι όμως ως προς τη διάρθρωσή τους: οι σπατάλες είναι τεράστιες) αλλά δεν «εξευρωπαΐζονται» τα έσοδα του κράτους. Το 1980 οι φόροι ήταν 21,8% του ΑΕΠ, 7,2 μονάδες λιγότερες των δαπανών. Το 1990 τα φορολογικά έσοδα παρέμεναν τα χαμηλότερα στην ΕΟΚ: 26,4% του ΑΕΠ, έναντι 34,8% στη Γερμανία ή 42% στη Γαλλία ή 41,9% στο Βέλγιο κ.ο.κ.

Η κληρονομιά του Εμφυλίου

Η μεγάλη αναπηρία όμως της χώρας δεν είναι η κληρονομιά του μεγάλου κράτους. Αυτό διορθώνεται, όπως έγινε και σε πολλές χώρες της Ευρώπης μετά τη δεκαετία του ’90. Μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το συγκεντρωτικό κράτος, το οποίο δεν είναι κληρονομιά της δεκαετίας του ’80, αλλά στήνεται από τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις έχοντας σαφή πολιτική στόχευση. Είναι αστείο, αλλά όλα σχεδόν όσα υπερασπίστηκε και υπερασπίζεται σήμερα η Αριστερά ως «λαϊκές κατακτήσεις» είναι Δεξιά δημιουργήματα και μάλιστα όχι της καλύτερης Δεξιάς. Ενα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η «επετηρίδα» των εκπαιδευτικών για την κατάργηση της οποίας έγιναν πραγματικές μάχες με τα ΜΑΤ έξω από τα σχολεία το 1998. Το κεκτημένο όμως της «επετηρίδας» (όπως αποκάλυψαν οι Χάρης Αθανασιάδης και Νίκος Μαραντζίδης στο άρθρο τους «Συγκρούσεις του παρελθόντος και αβεβαιότητες του μέλλοντος», 1999) θεσπίστηκε το 1937 από τη δικτατορία Μεταξά για να αποκλειστεί ο διορισμός, από τα αποκεντρωμένα εποπτικά συμβούλια των σχολείων, όσων είχαν «ανατρεπτικά φρονήματα».

Κατά τον ίδιο τρόπο, οι μετεμφυλιακές κυβερνήσεις της Δεξιάς φοβούνταν ότι στους αποκεντρωμένους θεσμούς που είχε το ελληνικό κράτος -όπως ήταν οι δήμοι, τα πανεπιστήμια, οι τράπεζες κ.λπ.- μπορούσαν να εκλεγούν ή να ανελιχθούν άτομα που είχαν αριστερές απόψεις. Συγκεντρώνοντας τα πάντα στο κεντρικό κράτος, το οποίο ήλεγχαν οι νικητές του Εμφυλίου, τέτοιος κίνδυνος δεν υπήρχε. Η αλήθεια επίσης είναι ότι, ενώ η διακηρυγμένη πολιτική του κράτους ήταν μόνο εναντίον του κομμουνισμού, οι διαγκωνισμοί και οι φιλοδοξίες σε κατώτερο επίπεδο απέκλειαν και όσους βαφτίζονταν «συνοδοιπόροι του τέρατος». Κάποιος, για παράδειγμα, που εποφθαλμιούσε κάποια θέση μπορούσε εύκολα να διαβάλει τον πιο άξιο ανθυποψήφιό του, διότι όλοι είτε είχαν κάποιον συγγενή που ήταν κομμουνιστής είτε κάποια στιγμή είπε κάτι εκτός της «εθνικής γραμμής». Είναι δε περίεργο ότι σε μια χώρα που είχε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων για την πρόσληψη στο Δημόσιο διαβάλλεται το ΠΑΣΟΚ ως πατέρας του κομματικού κράτους. Στην πραγματικότητα, ο Ανδρέας Παπανδρέου παρέλαβε ένα εν πολλοίς κομματικό κράτος (δεν πρόλαβαν να κάνουν πολλά στην περίοδο 1974-1981 οι κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Καραμανλή) και το έκανε δικομματικό ή καλύτερα διακομματικό. Φυσικά η πρόσληψη Πρασίνων ως αντιστάθμισμα στην κυριαρχία των Βένετων δεν απαντούσε στις ανάγκες του σύγχρονου Δημοσίου, αλλά σάμπως απαντούσε η διάρθρωση του Δημοσίου με τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων μετά τον Εμφύλιο;

Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι η πολιτική διαχείριση του μετεμφυλιακού κράτους άφησε ως κληρονομιά συγκεντρωτικούς θεσμούς, οι οποίοι ακόμη και σήμερα είναι η μεγάλη αναπηρία του ελληνικού κράτους. Οι θεσμοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης μαράζωσαν και τώρα οι τοπικές κοινωνίες (μέσα από λάθη, διαφθορά, εκλογική τιμωρία) προσπαθούν να τους αναστήσουν. Τα μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια, που υπήρχαν πριν από τη δεκαετία του ’40, έγιναν παραρτήματα του υπουργείου Παιδείας κι ακόμη σήμερα προσπαθούμε με πολλά πισωγυρίσματα να τα ξεκολλήσουμε. Ακόμη και εθιμικές νησίδες αυτονομίας καταπατήθηκαν, όπως ήταν η διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας. Πολύ πριν η Τράπεζα της Ελλάδος γίνει ανεξάρτητη αρχή, με τον διοικητή της αμετακίνητο από τις κυβερνήσεις, η Εθνική Τράπεζα ήταν προπύργιο των αστών της χώρας και ο διοικητής παρέμενε αμετακίνητος καθ’ όλη τη θητεία του. Οπως γράφει στην Ιστορία του ο Σπύρος Μαρκεζίνης: «Ο πρωθυπουργός ήθελε καταρχήν άμεση απαλλαγή της Εθνικής από την εποπτεία του (κεντρώου) Γ. Πεσμαζόγλου, προέδρου του Δ.Σ., και υπέδειξε την απομάκρυνσή του, καθώς και την αντικατάσταση του διοικητού (επίσης φιλελεύθερου) Στ. Κωστόπουλου». Τελικώς διά της συγχώνευσης με την Τράπεζα των Αθηνών η Εθνική έγινε ένα από τα παρακλάδια της κεντρικής κυβέρνησης.

Λάθη και υπερβολές

Στο πλαίσιο ενός μικρού σημειώματος για μια τόσο σύνθετη δεκαετία, δεν θα αναφερθούμε στα πολλά και μεγάλα αρνητικά της περιόδου, όπως ο νόμος πλαίσιο για τα ΑΕΙ, η ενίσχυση των συνδικαλιστικών ελίτ διά της εργατικής νομοθεσίας, η αντικατάσταση της στρεβλής ιεραρχίας στο Δημόσιο με μια ακόμη χειρότερη κ.λπ. Αυτά συζητιούνται και με το παραπάνω. Δεν θα αναφερθούμε επίσης στις κοινωνικά φιλελεύθερες τομές της περιόδου, όπως ήταν η αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου· μην ξεχνάμε ότι μέχρι το 1982 οι μοιχοί διαπομπευόταν τυλιγμένοι σε σεντόνια στα αστυνομικά τμήματα. Αυτά ουδόλως συζητιούνται. Απλώς πρέπει να επισημάνουμε ότι, αποτυπώνοντας λάθος και με υπερβολές τις ιστορικές περιόδους, καταλήγουμε να διορθώνουμε τα λάθος προβλήματα. Η δεκαετία του ’80 ήταν επιζήμια για τη χώρα όχι επειδή γκρέμισε τις στρεβλές ιεραρχίες που είχαν οικοδομηθεί μετά τον Εμφύλιο, αλλά επειδή τις αντικατέστησε λαϊκιστικά με χειρότερες. Για παράδειγμα, η παντοκρατορία της «έδρας» στα ΑΕΙ έπρεπε να τελειώσει. Αλλά δεν έπρεπε να αντικατασταθεί από την παντοκρατορία των μειοψηφιών, ασχέτως αν αυτές είχαν δημοκρατικό προσωπείο. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ εκείνη τη δεκαετία είναι ότι παρέλαβαν ένα «δεξιό» συγκεντρωτικό κράτος για να παραδώσουν ένα «σοσιαλιστικό» συγκεντρωτικό κράτος. Βεβαίως υπήρξαν ρωγμές αποκέντρωσης (όπως ήταν η ενίσχυση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης το 1984, κάτι που οδήγησε δύο χρόνια μετά στην εκλογή Εβερτ, Ανδριανόπουλου Κούβελα και στο σπάσιμο του κρατικού μονοπωλίου στα ερτζιανά), αλλά αυτά δεν ήταν παρά αναλαμπές. Η βασική φιλοσοφία παρέμεινε ανέπαφη κι απλώς συμπεριέλαβε και τους «άλλους», τους ηττημένους του Εμφυλίου.


http://www.kathimerini.gr/776979/opinion/epikairothta/politikh/melano-kefalaio-ths-metapoliteyshs

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

H μαγεία της φοροδιαφυγής

Photo: Judit Klein/Flickr


του Τάκη Μίχα

Στην επιτόπια έρευνα (fieldwork) που διεξάγει ο ανθρωπολόγος σε μια «πρωτόγονη» φυλή, υπάρχει πάντοτε το κρίσιμο σημείο Μηδέν - το σημείο όπου η φυλή παύει να σε θεωρεί ξένο και σε θεωρεί πια «δικό της». Ο τρόπος με τον οποίο καταλαβαίνει ο ανθρωπολόγος ότι έφτασε σε αυτό το ποθητό σημείο, διαφέρει φυσικά από φυλή σε φυλή. Σε άλλες αυτό εκδηλώνεται όταν σου κολλάν ένα παρατσούκλι και αρχίζουν να σε φωνάζουν με αυτό (π.χ. «γιε της λευκής φοράδας που έρχεται απο μακριά»). Σε άλλες, όταν οι γιαγιάδες σου επιτρέπουν να συμμετέχεις στο κουτσομπολιό μπροστά στη φωτιά. Στις φυλές του Αμαζονίου πάλι, η αποδοχή εκδηλώνεται όταν σου επιτρέπουν να συμμετέχεις στις επιθέσεις εναντίον γειτονικών φυλών για να κλέψετε τις γυναίκες τους. κ.λπ. κ.λπ.

Στην Ελλάδα, τουλάχιστον στο χωριό που ζω εδώ και μερικά χρόνια, το σημείο Μηδέν, το σημείο της αναγνώρισης και αποδοχής, εκδηλώθηκε με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο: ήταν η ημέρα που οι σημαντικοί παράγοντες της ζωής μου -ο φούρναρης, ο μανάβης, ο εστιάτορας, ο υδραυλικός, ο κουρέας ,ο κτηνίατρος, κ.α- έπαψαν να μου κόβουν αποδείξεις για τα προϊόντα που μου πωλούσαν ή τις υπηρεσίες που μου προσέφεραν!

Φυσικά αυτό δεν συνέβη από τη μια ημέρα στην άλλη, ούτε το έκαναν όλοι μαζί. Πήρε κάμποσο καιρό και αρκετές δοκιμές. Διστακτικά, σχεδόν ντροπαλά στην αρχή, άρχισαν να «ξεχνούν» να πληκτρολογήσουν στην ταμειακή μηχανή για να εκδώσουν την απόδειξη. Και σιγά-σιγά αυτές οι μεμονωμένες και διστακτικές στην αρχή πράξεις έγιναν ένα ορμητικό ποτάμι που παρέσυρε τα πάντα στο διάβα του -στο τέλος πια κανείς δεν έκοβε απόδειξη πλην των «ξενέρωτων» σουπερμάρκετ.

Στην αρχή ξαφνιάστηκα και αντέδρασα με την οργή με την οποία θα αντιδρούσε κάθε ορθά σκεπτόμενος ευρωεκσυγχρονιστής: «Μα για μαλάκα με περνάει να πληρώνω εγώ τους φόρους και για πάρτη του». Η οργή μου μάλιστα αυξανόταν καθώς σκεπτόμουν πόσους δασκάλους, η καθηγητές, ή αξιωματικούς, ή παπάδες, ή εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ, ή δημοσιογράφους στη ΝΕΡΙΤ, ή δικαστικούς -πόσους με άλλα λόγια υπέροχους δημοσίους υπαλλήλους δεν θα μπορέσει να διορίσει το κράτος, επειδή οι συντοπίτες μου δεν πληρώνουν τους φόρους τους.

Όμως, επειδή μέσα μου υπάρχει και η πλευρά του ανθρωπολόγου, η οργή σταδιακά υποχώρησε και έδωσε χώρο στην παρατήρηση. Και τότε αντιλήφθηκα ότι η πράξη της μη έκδοσης απόδειξης ήταν στην ουσία μία εκδήλωση εμπιστοσύνης και αποδοχής: «Καλώς ήρθες, ξένε. Είσαι πια δικός μας»! Αν με άλλα λόγια στις προτεσταντικές χώρες η κατακραυγή εναντίον της φοροδιαφυγής αποτελεί μια εκδήλωση του social trust, στην Ελλάδα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο:το social trust οικοδομείται επάνω στην φοροδιαφυγή! Όταν κάποιος δεν σου κόβει απόδειξη, στην ουσία σου λέει ότι σε εμπιστεύεται, ότι είναι έτοιμος να σε συμπεριλάβει στο ευρύτερο κοινωνικό δίκτυο στο οποίο συμμετέχει. Αν ο ανθρωπος είναι «κοινωνικό ον», όπως πολύ σωστά επιμένουν οι αριστεροί, αυτή ακριβώς η κοινωνικότητα στην Ελλάδα εκφράζεται με την αποφυγή της παροχής απόδειξης. Κάτι που δυστυχώς δεν θα μπορέσει ποτέ να κατανοήσει η –κατά τα άλλα συμπαθέστατη στον γράφοντα- κ. Μέρκελ.

Για να δω, πάντως, αν πραγματικά κατανόησα το πολιτισμικό παιχνίδι, έκανα το εξής πείραμα: Την επόμενη φορά που έπαθαν κάποια βλάβη τα ηλεκτρικά μου φώναξα έναν ηλεκτρολόγο που δεν είχα ξανακαλέσει. Όταν τέλειωσε πήγε να βγάλει το μπλοκάκι. Όμως τον σταμάτησα λέγοντας: «Αυτό δεν χρειάζεται. Ξένοι είμαστε;»

Και τότε είδα στα μάτια του την αναγνώριση ότι πράγματι ήμουνα πια μέρος της «φυλής», την αποδοχή του γεγονότος ότι εκείνη τη στιγμή σφυρηλατούσαμε δεσμούς social trust που υπερέβαιναν νόμους, συντάγματα και λοιπούς «αστικούς φορμαλισμούς» που θα ΄λεγε κι ο μακαρίτης.

Ακόμα και το αδέσποτο κοπριτάκι που μάζεψα πρόσφατα γάβγισε χαρούμενα. Ή έτσι τουλάχιστον μου φάνηκε...

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.oikonomia&id=35370

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Τα chemtrails είναι σύμπτωμα μεγαλύτερου προβλήματος

Πριν από λίγες μέρες, ένα ζευγάρι πυροβόλησε και σκότωσε δύο αστυνομικούς στο Las Vegas. Κατόπιν γύρισαν τα όπλα πάνω τους και πήραν και τη δική τους ζωή.

Πρώτη φορά που συνέβηκε; Όχι.
Θα ξαναγίνει; Ναι.

Τότε τί το ιδιαίτερο είχε αυτή η περίπτωση;



Πριν απαντήσω αυτή την ερώτηση, ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή στα κείμενα που έχω αναρτήσει σε αυτό το μπλογκ τα τελευταία χρόνια. Γράφω λοιπόν κυρίως για συνωμοσίες που εμφανίζονται σε σχεδόν όλα τα επίπεδα της ζωής μας, από τον έλεγχο του χρήματος (οι Εβραίοι φταίνε, ή οι Γερμανοί), στα διατροφικά θέματα (δες Μονσάντο και γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα), τον καιρό (δες chemtrails), τα εμβόλια, κτλ. Για όλα τα παραπάνω παραθέτω αυτά που λέει η επιστήμη και προσπαθώ να δείξω για ποιο λόγο οι θεωρίες συνωμοσίας κάνουν λάθος.

Πέρα από τα σχόλια που δέχομαι όπου κατηγορούμαι πως είμαι μέρος της συνωμοσίας, πως καλύπτω τους συνωμότες, πως είμαι άσχετος, αμόρφωτος, ανίκανος να σκεφτώ κριτικά και φυσικά ηλίθιος, υπάρχουν και τα άλλα που ουσιαστικά μου λένε “Τί ασχολείσαι ρε παιδί μου, άσε τους να πιστεύουν ότι θέλουν. Δικό τους πρόβλημα.”

Δεν είναι έτσι όμως, δυστυχώς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι πυροβολισμοί στο Las Vegas που ανέφερα στην αρχή. Από τα στοιχεία που έχουν μαζευτεί για τους δύο δράστες, φαίνεται πως πίστευαν ότι η κυβέρνηση ήθελε να τους στερήσει τις ελευθερίες τους, να τους τσακίσει όσο γίνεται περισσότερο, γιατί όχι και να τους σκοτώσει.

Μέρος των συνωμοσιολογικών πιστεύω τους ήταν και τα chemtrails, μεταξύ άλλων. Προφανώς δεν σκοτώσανε γιατί πιστεύουν πως τα ίχνη που αφήνουν τα αεροπλάνα είναι χημικά με σκοπό τον αφανισμό της ανθρωπότητας, ούτε γιατί πίστευαν πως τα εμβόλια έχουν μοναδικό στόχο να μειώσουν τον πληθυσμό, ούτε γιατί οι μεγάλες τράπεζες ελέγχονται από Εβραίους. Αλλά η πίστη σε όλες αυτές τις συνωμοσίες, είναι σύμπτωμα ενός μεγαλύτερου προβλήματος.

Η πίστη στην ύπαρξη κάθε μιας από αυτές της συνωμοσίες λειτουργεί σαν μια “πύλη” που επιτρέπει στον συνωμοσιολογικό νου να πιστέψει και σε άλλες συνωμοσίες, ίδιας, ή ακόμα και αντικρουόμενης φύσης. Δεν είναι περίεργο λοιπόν κάποιος που πιστεύει πως τα chemtrails ψεκάζονται για να μειώσουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, να πιστεύουν ταυτοχρόνως πως τα εμβόλια είναι σχεδιασμένα να μειώσουν τον πληθυσμό.

Αυτά τα άτομα που πιστεύουν σε όλες αυτές τι συνωμοσίες νιώθουν πως όλοι προσπαθούν με κάποιο τρόπο να τους σκοτώσουν. Δεν θα είναι περίεργο λοιπόν, αν ανάμεσά τους βρεθεί και ένας που είναι λίγο διαταραγμένος και αποφασίσει να κάνει κάτι για αυτό, να αντισταθεί. Να οπλιστεί και να προσπαθήσει να πάρει την τύχη του στα χέρια του.

Αυτό έγινε στο Las Vegas. Οι αναρτήσεις του νεαρού στο Facebook είναι χαρακτηριστικές και δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Ένιωθε κατατρεγμένος, πίστευε σε όλες σχεδόν τις συνωμοσίες που κυκλοφορούν, αποφάσισε να κάνει κάτι μόνος του, σκότωσε δύο ανθρώπους.

Όταν λοιπόν δεν προσπαθούμε να “χτυπήσουμε” τις θεωρίες συνωμοσίας, όταν τις αφήνουμε να υπάρχουν γιατί “δεν κάνουν κακό”, τότε είναι που ουσιαστικά παίζουμε με την τύχη μας. Είναι θέμα χρόνου, όσο εξαπλώνονται, να παρασύρουν και κάποιον που εκτός από το να γράφει στα social media και να κατακεραυνώνει την Λέσχη Μπίλντενμπεργκ, αποφασίσει να πάρει τη καραμπίνα του παππού του και να βγει στο κοντινότερο εμπορικό κέντρο.

Πόσο απέχουμε από αυτό το σενάριο; Δεν γνωρίζω, ελπίζω πάρα πολύ, αλλά όσο επιτρέπουμε στις θεωρίες συνωμοσίας να αναπαράγονται ανεξέλεγκτα, όσο δεν αντιστεκόμαστε με λογικά και επιστημονικά επιχειρήματα σε αυτές τις ιδέες, τόσο πιο κοντά φτάνουμε. Θα έρθει η μέρα όπου κάποιος που έχει δει πολλές ταινίες του Hollywood θα αποφασίσει να γίνει ένα νέος Dirty Harry, ένας John McLain, ένας Jack Bauer, να πιστέψει πως γνωρίζει την αλήθεια ενώ όλοι οι άλλοι κοιμούνται και να αναλάβει δράση.


Μεταφράζοντας και παραφράζοντας ελαφρώς τον Carl Sagan:

“Έχω μια μελλοντική εικόνα της κοινωνίας στην εποχή των παιδιών ή των εγγονιών μου, όταν αυτή θα έχει γίνει μια οικονομία υπηρεσιών και πληροφοριών, όταν σχεδόν όλες οι κατασκευαστικές βιομηχανίες θα έχουν πάει σε άλλες χώρες, όταν τεράστιες τεχνολογικές δυνάμεις θα είναι στα χέρια των λίγων, και κανείς που αντιπροσωπεύει τον λαό δεν θα τις καταλαβαίνει, όταν οι άνθρωποι θα έχουν χάσει τη δυνατότητα να θέτουν τη δική τους ατζέντα και να αμφισβητούν αυτούς που έχουν τη δύναμη, όταν κρατώντας τους κρύσταλλούς μας και νευρικά συμβουλευόμενοι τα οροσκόπιά μας, οι κριτικές μας δυνατότητες θα υποχωρούν, θα είμαστε ανίκανοι να ξεχωρίσουμε μεταξύ αυτού που μας κάνει να νιώθουμε όμορφα από αυτό που είναι αληθινό, θα γλιστράμε, σχεδόν χωρίς να το καταλάβουμε, πίσω στις δεισιδαιμονίες και το σκοτάδι…

Η αποβλάκωση της κοινωνίας μας είναι πιο εμφανής στα ΜΜΕ που ακολουθούν τον χαμηλότερο παρονομαστή στην ποιότητα του προγράμματός τους, παρουσιάζουν τις ψευδοεπιστήμες και τις προλήψεις σαν πραγματικές και “γιορτάζουν” την άγνοια.”



Διαβάζοντας το παραπάνω, βλέπετε ομοιότητες με την Ελλάδα;

Η πίστη στις θεωρίες συνωμοσίας κάνει κακό και δεν πρέπει να το αγνοούμε σαν κάτι περαστικό ή κάτι αδιάφορο. Η κριτική σκέψη και η επαφή με την επιστήμη μπορεί να μας βοηθήσει, αλλά αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος. Ο εύκολος είναι να πιστεύουμε ότι διαβάζουμε και να το μοιραζόμαστε αμέσως στο Facebook.





http://ellinikahoaxes.gr/2014/07/03/%CF%84%CE%B1-chemtrails-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%80%CF%84%CF%89%CE%BC%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2/

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Το μήνυμα των ευρωεκλογών



Εδώ και καιρό οι δυο κυριότεροι μονομάχοι των ευρωεκλογών, επισημαίνουν τη σοβαρότητα της συγκεκριμένης εκλογικής αναμέτρησης και συμπυκνώνουν σε συνθήματα, τα μηνύματα που θεωρεί ο καθένας από την πλευρά του ότι οι ψηφοφόροι πρέπει να δώσουμε στην κάλπη. Οι μεν εξορμούν ενθουσιωδώς με αιχμή την "ανατροπή", οι δε αμύνονται σθεναρά με ασπίδα τη "σταθερότητα".
Και από τις δυο πλευρές προσπαθούν να προσεγγίσουν όσους δεν έχουμε πειστεί ούτε από τον έναν, ούτε από τον άλλο, θέτοντάς μας προ της κρισιμότητας της κατάστασης και ζητώντας να πάρουμε θέση, ώστε να μην πάει "καμιά ψήφος χαμένη".
Κάποιοι, πιο ακραίοι, φτάνουν στο σημείο να πουν ότι "αν δεν ψηφίσεις εμάς, ουσιαστικά στηρίζεις τους άλλους", υιοθετώντας το δόγμα Μπους: όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας, δεν υπάρχει μέση οδός!
Ε, λοιπόν, θα σας ξαφνιάσω κύριοι της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Στις εκλογές τις Κυριακής, δεν είναι ούτε το μήνυμα της σταθερότητας που πρέπει να δώσουμε, ούτε το μήνυμα της αλλαγής της κυβέρνησης. Σε αυτές τις ευρωεκλογές, εκτός του ότι εκλέγουμε τους εκπροσώπους μας στο ευρωκοινοβούλιο για 5 χρόνια (κάτι που μάλλον ξεχάσαμε), μπορούμε όντως να δώσουμε ένα δυναμικό μήνυμα στα δυο κόμματα. Να μην ψηφίσουμε κανέναν από τους δυο για να δούνε στην κάλπη τα ποσοστά τους αθροιστικά κάτω από 50%!
Θα καταλάβουν έτσι ότι η πλειοψηφία σε αυτή τη χώρα δεν εμπιστευόμαστε ούτε τον έναν, ούτε τον άλλον! Κι αν αθροίζοντας στους δυο και την συγκυβερνούσα Ελιά, το ποσοστό παραμένει <50%, ακόμη καλύτερα. Πιο ξεκάθαρο το μήνυμα. "Φτάνει πια, σοβαρευτείτε"! Και ίσως έτσι δώσουμε και το μήνυμα σε άλλες δυνάμεις, να πάρουν πρωτοβουλίες.

Κάπου εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα. Κι αν όχι αυτούς τους δυο (τρεις), τότε τι;
Υπάρχουν εναλλακτικές τις οποίες μπορεί κανείς να στηρίξει χωρίς να θεωρήσει την ψήφο του χαμένη. Με τυχαία σειρά:

Το Ποτάμι
Ναι, το Ποτάμι! Τι κι αν είναι νεότατο και κατηγορείται ότι δεν έχει θέσεις; Από τις λίγες θέσεις του που έχω ακούσει μέχρι τώρα, δεν έχω καταφέρει να διαφωνήσω κάπου. Περισσότερη Ευρώπη -Ναι παρακαλώ! Χωρισμός Κράτους-Εκκλησίας - Να το δω και να μην το πιστέψω!.. Είδαμε κι αυτούς που έχουν θέσεις, πόσο εύκολα τις αλλάζουν (Ζάππεια 1-2-3) ή και πόσο τρομακτικοί μπορούν να γίνουν εκφράζοντας τις ("μακάρι να γινόμασταν Αργεντινή")! Μπόνους το γεμάτο φρεσκάδα αλλά ταυτόχρονα σοβαρό ψηφοδέλτιό του.
(Φήμες που θέλουν τις επιθέσεις που δέχτηκε το Ποτάμι από σύσσωμο τον ΣΥΡΙΖΑ, από το ίδιο κιόλας απόγευμα της ανακοίνωσης της ίδρυσής του, να έχουν συμβάλλει στη θετική εικόνα που έχω προσωπικά γι' αυτό, ελέγχονται...)

Δημοκρατική Αριστερά
Κεντροαριστερό κόμμα. Έβαλε πλάτη στηρίζοντας τη συγκυβέρνηση, αλλά έφυγε οριακά πριν αλλοιωθεί ο ίδιος του ο χαρακτήρας (αν και πολλοί δημαρίτες ίσως διαφωνούν σε αυτό). Κάνει άνοιγμα βάζοντας στο ψηφοδέλτιό του πρόσωπα εκτός του στενού του χώρου, όπως η ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μ. Κοππά. Εκλογικά η συμμετοχή του στην συγκυβέρνηση το έφθειρε και ίσως να μην μπορέσει να ξανασηκώσει κεφάλι, αλλά προσωπικά το βλέπω σε αυτές τις εκλογές ως αντίβαρο στην Ελιά του Βενιζέλου, την οποία θα ήθελα να δω...πολύ χαμηλά.

Γέφυρες
Η σύμπραξη της Δράσης και της Δημιουργίας Ξανά. Έβαλαν μυαλό και το λάθος τους να μην κατέβουν ενωμένοι στις εκλογές του Μαΐου 2012, που θα είχε οδηγήσει στην είσοδό τους στη Βουλή και πιθανότητα τη συμμετοχή τους σε συγκυβέρνηση και την αποφυγή των εκλογών του Ιουνίου, δεν το επαναλαμβάνουν έκτοτε. Φιλελεύθερα κόμματα του Κέντρου και της Κεντροδεξιας. Ειδικά η Δράση έχει στελέχη, όπως η αντιπρόεδρός της - και υποψήφια ευρωβουλευτής - Α. Λυμπεράκη, των οποίων το πολιτικό πρόσημο είναι σαφώς προοδευτικό. Ο χώρος τους υποεκπροσωπείται και θα μου άρεσε να τους βλέπω με πιο ανεβασμένα ποσοστά μόνιμα.

Κοινωνία Αξιών
Ο καθηγητής Δ. Μπουραντάς, συγγραφέας ενός από τα πιο "δυνατά" βιβλία που έχω διαβάσει, δημιούργησε πριν λίγα χρόνια ένα κεντρώο κόμμα, με προοδευτικό και φιλοευρωπαϊκό στίγμα, το οποίο νομίζω ότι σε αυτές τις ευρωεκλογές, το ακούω λιγάκι παραπάνω από ότι πιο πριν. Ομολογώ ότι εκτός του ίδιου, που είναι και υποψήφιος ευρωβουλευτής, δεν γνωρίζω κάποιον από τους υπόλοιπους υποψηφίους, αλλά σέβομαι την σοβαρή παρουσία του κόμματος όλο αυτό τον καιρό, που προσπαθεί να στηρίξει την ύπαρξή του σε θέσεις και προτάσεις κι όχι σε κραυγές και κάνοντας θόρυβο για να ακουστεί.

Οικολόγοι Πράσινοι & Κόμμα Πειρατών
Δυο κόμματα που συνεργάζονται για πρώτη φορά, ελπίζοντας προφανώς να αυξήσουν τις πιθανότητες εκλογής ευρωβουλευτή (και καλά κάνουν). Για όσους όλες οι παραπάνω προτάσεις ήταν αρκετά συντηρητικές για τα γούστα τους, εδώ θεωρώ ότι μπορούν να βρουν μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση (και να απομακρύνουν από το μυαλό τους τη σκέψη να το ρίξουν στον Αλέξη)! Να θυμίσω ότι οι Οικολόγοι τα είχαν πάει αρκετά καλά στις προηγούμενες ευρωεκλογές, καταφέρνοντας να εκλέξουν κι έναν ευρωβουλευτή. Από τότε βέβαια πέρασε καιρός και - κατάφεραν και - διασπάστηκαν, με ένα κομμάτι τους, (υπό τον κ. Χρυσόγελο νομίζω) να δημιουργεί το κόμμα:

Πράσινοι - Αλληλεγγύη, Δημιουργία, Οικολογία,
το οποίο επίσης κατεβαίνει στις ευρωεκλογές.

Τέλος, θα κάνω την έκπληξη και θα προτείνω, προκειμένου να αποδυναμωθούν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, ακόμη κι ένα κόμμα με το οποίο διαφωνώ (σχεδόν?) σε όλα: Το ΚΚΕ!

Γιατί μπορεί να διαφωνώ μαζί του δομικά, αλλά όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, που πολλά κόμματα έκαναν ότι μπορούσαν για να κερδίσουν ψηφαλάκια, πουλώντας λαϊκισμό με το τσουβάλι, το ΚΚΕ παρέμεινε σταθερό στις θέσεις του. Ερμήνευσε την κρίση μέσα από το δικό του πρίσμα και δεν άφησε τα σημεία των καιρών να το παρασύρουν. Κι έχασε. Μείωσε τα ποσοστά του!
Γι' αυτό έχει κερδίσει το σεβασμό μου.
Επίσης κάτι που ίσως πολλοί δεν θυμούνται: Επί "αγανακτισμένων", τον Οκτώβριο του 2011, όταν οι δεξιοί κι αριστεροί ψεκασμένοι προσπάθησαν να καταλάβουν με έφοδο τη Βουλή, φτάνοντας τη χώρα ένα βήμα πριν την κατάλυση του πολιτεύματος, αυτοί που προστάτεψαν τη δημοκρατία σχηματίζοντας ανθρώπινη αλυσίδα μπροστά από τη Βουλή ήταν το ΠΑΜΕ και οι Κνίτες! Το έκαναν για δικούς τους λόγους, αλλά από εκείνη τη μέρα νιώθω υπόχρεος απέναντί τους και θα τους αντιμετωπίζω στο εξής με σεβασμό.

Καλή ψήφο!


Τρίτη 13 Μαΐου 2014

Βενιζέλος: «Νόμιζα ότι ο Μπαρόζο εννοούσε τον Τρύφωνα Σαμαρά»!


Τη δική του εκδοχή, για τα γεγονότα της δραματικής συνάντησης των Καννών το 2011, δίνει ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αποδίδοντας τη δήθεν «συμφωνία» του με τον Αντώνη Σαμαρά σε παρεξήγηση λόγω συνωνυμίας.

Μάλιστα ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, αφήνει να εννοηθεί, ότι ο Μανουέλ Μπαρόζο, σκοπίμως τον εξαπάτησε, μη διευκρινίζοντας πως ο Σαμαράς που εννοούσε ότι θα συμμετέχει στην κυβέρνηση συνεργασίας, ήταν ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και όχι ο γνωστός κωμμωτής.

«Εγώ θέλησα να βοηθήσω την πατρίδα κάνοντας το καθήκον μου απέναντι στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, μέσα σε μια καλοχτενισμένη και αλέγρα κυβέρνηση, στοιχεία που μπορούσε να εγγυηθεί ο Τρύφωνας Σαμαράς» τονίζει ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Ο κ. Βενιζέλος, εξέφρασε μάλιστα τη βεβαιότητά του ότι οι ψηφοφόροι της Ελιάς, θα πιστέψουν χωρίς αμφιβολία τη δική του εκδοχή, γιατί είναι το είδος των ανθρώπων που μπορούν να πιστέψουν τα πάντα.

Τέλος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, έστρεψε τα βέλη του και εναντίον των Financial Times, κατηγορώντας την εφημερίδα ότι αντί να ασχοληθεί με τα δάκρυα της Μέρκελ και τα νεύρα του Σαρκοζί, πάει και σκαλίζει κάτι λετομέρειες που δεν έχουν κανένα κουτσομπολίστικο ενδιαφέρον.

«Αυτό δεν θα το έκαναν ποτέ τα Ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης, που ξέρουν να στηρίζουν όποιον τα στηρίζει με δάνεια και δεν τον προδίδουν με δυσάρεστα αντι-Βενιζελικά (δηλαδή αντι-πατριωτικά) ρεπορτάζ», συμπλήρωσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, κατέληξε σε έντονο ύφος: «Ευτυχώς που ο κόσμος βαριέται να διαβάσει το προδοτικό δημοσίευμα στα Αγγλικά και αρκείται σε όσα του μεταφέρουν τα φιλικά προς εμένα ΜΜΕ, έστω κι αν κατά τα άλλα τα αποκαλεί αναξιόπιστα και τα κατηγορεί».


(Σημείωση: Το κείμενο αυτό και η φωτογραφία που το συνοδεύει, αποτελούν προϊόν επινόησης με στόχο τη σάτιρα και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Καταναλώστε τα υπεύθυνα)

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.moyfanet&id=33898

Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Συνέντευξη με μία άθεη

Η Τατιάνα Ραπακούλια, μέλος της Ένωσης Αθέων, εξηγεί στο LIFO.gr τι σημαίνει να ζεις χωρίς θεό στην μεγάλη πόλη 

«Παιδιά, ζήστε τη ζωή σας, έχετε μόνο μια»

Γίνατε άθεη, όπως διάβασα στο blog σας "Αόρατη μελάνη", περνώντας από κάποια στάδια απόρριψης της πίστης σε οποιαδήποτε θρησκεία. Ποιο από τα στάδια αυτά ήταν το δυσκολότερο για εσάς και γιατί;
Το αρχικό στάδιο, κατά την εφηβεία. Πίστευα στο θεό επειδή είχα εμπιστευτεί τους ενήλικες που μου έλεγαν ότι υπάρχει. Η διαπίστωση ότι δεν υπάρχει, τουλάχιστον όχι ο θεός που αυτοί ισχυρίζονταν, ήταν μια μεγάλη απογοήτευση, γιατί κλόνιζε την εμπιστοσύνη μου σε γονείς, δασκάλους, συγγενείς, κοινωνία... Το πρόβλημα δεν ήταν ότι δεν υπήρχε θεός, αλλά ότι η κοινωνία συντηρούσε ευλαβικά ένα ψέμα. Ας με συγχωρήσουν όσοι πιστοί το διαβάζουν αυτό, αλλά για κάθε λογικό άνθρωπο είναι προφανές ότι ο χριστιανικός θεός δεν υπάρχει, οπότε η διαβεβαίωση ότι υπάρχει είναι στην καλύτερη περίπτωση αυταπάτη και στην χειρότερη σκέτη απάτη. Από εκεί και μετά η ανάγνωση, η διερεύνηση και η απομυθοποίηση κάθε θεϊστικής πεποίθησης ήταν μονόδρομος. Τώρα αν υπάρχει κάποιος θεός ντεϊστικού τύπου, που δεν αλληλεπιδρά με τον κόσμο, δεν μπορώ να το ξέρω, αλλά δεν νομίζω ότι μας αφορά κάτι τέτοιο. Ένας τέτοιος θεός είναι σαν να μην υπάρχει, και ο μόνος λόγος να τρέφει κανείς την πεποίθηση ότι ίσως υπάρχει είναι για να μην αναγκαστεί να εγκαταλείψει τελείως την πεποίθηση σε μια «ανώτερη» δύναμη. Εγώ προτιμώ να θεωρήσω ότι δεν υπάρχει, και να ζήσω τη ζωή μου με βάση αυτό. 

Σε κάποια από τα πρώτα κείμενα σας διέκρινα την δυσκολία σας στην ολοκληρωτική απόρριψη μιας θρησκείας. Μιλάω για θρησκευτικές τελετές όπως η βάφτιση ενός παιδιού. Σας πέρασε από το μυαλό να κάνετε την τελετή αν και στο τέλος απορρίψατε την ιδέα με την βοήθεια του συζύγου σας. Σήμερα ποιοι θα λέγατε ότι είναι οι λόγοι που ο εαυτός σας δεν απέρριψε αμέσως την χριστιανική τελετή; 
Η συνήθεια. Είχα τόσο συνηθίσει να θεωρώ αυτονόητο ότι βαφτίζουμε τα παιδιά, ώστε δεν μου πέρασε από το μυαλό να μην το κάνω. Αμέσως μόλις μου πέρασε από το μυαλό, όμως, δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη. Βλέπετε, είμαι αρκετά κοινωνικό άτομο. Μου αρέσουν οι γιορτές, οι συναναστροφές, η οικογένεια, τα έθιμα... θέλω να τα κρατήσω αυτά. Μεγάλωσα με χριστιανικά έθιμα, οπότε αυτά είναι η παράδοσή μου, αυτά με συνδέουν με τους προγόνους μου, με την πατρίδα μου. Γι’ αυτό και τηρώ όσα από αυτά μπορώ, όσα δεν έρχονται σε σύγκρουση με τις πεποιθήσεις και τις αξίες μου. Τα υπόλοιπα, είτε τα απορρίπτω είτε τα προσαρμόζω. Βάφω αυγά, ψήνω τσουρέκια και στολίζω λαμπάδες, αλλά δεν νηστεύω, δεν πενθώ ούτε ψέλνω Χριστός Ανέστη. Την πρωτοχρονιά κάνω ρεβεγιόν, χαρίζω δώρα και κόβω πίτες, αλλά δεν κόβω κομμάτι του Χριστού και της Παναγίας. Λέω στο παιδί μου ότι γιορτάζουμε την άνοιξη, την ισημερία ή τον καινούριο χρόνο. Θα μπορούσα να γιορτάσω και την ονοματοδοσία του παιδιού μου με δώρα, στολισμό και μπομπονιέρες, αλλά χωρίς παπά, εξορκισμούς και κολυμπήθρα. Αυτό άλλωστε έκαναν οι άνθρωποι από καταβολής κόσμου: προσάρμοζαν τα έθιμα στις εκάστοτε νέες πεποιθήσεις. Αυτό έκαναν και οι χριστιανοί με ένα σωρό αρχαιότερα έθιμα: τα Σατουρνάλια έγιναν Χριστούγεννα και φυσικά και τα δύο έχουν να κάνουν με το χειμερινό ηλιοστάσιο. Αφού το κάνουν όλοι, τι πιο φυσικό από το να το κάνουν και οι άθεοι; Τα έθιμα δεν είναι θέμα μεταφυσικών πεποιθήσεων αλλά κοινωνικών δεσμών και αφορούν όλους μας. 

Σε μια από τις ομιλίες σας κάνατε αναφορά στα λόγια του Ρίσαρντ Ντόκινς: «Το να προσπαθείς να οργανώσεις τους άθεους είναι σαν να προσπαθείς να φτιάξεις ένα κοπάδι από γάτες, επειδή σκέφτονται ανεξάρτητα και δεν συμμορφώνονται με την εξουσία. Ένα πρώτο βήμα όμως είναι να συγκεντρώσεις μια κρίσιμη μάζα από άθεους που είναι πρόθυμοι να εκδηλωθούν και να ζήσουν σε συνέπεια με τις πεποιθήσεις τους. Αυτό θα ενθαρρύνει και άλλους να κάνουν το ίδιο. Οι γάτες δεν σχηματίζουν κοπάδια, αν όμως μαζευτούν πολλές μαζί, μπορούν να κάνουν αρκετό θόρυβο». Έχω την εντύπωση ότι επικρατεί απόλυτη ησυχία. Ακούτε εσείς κάποιο θόρυβο να κάνουν οι «γάτες» στην Ελλάδα του 2014; 
Για να είμαι ειλικρινής, όχι. Οι ελληνικές γάτες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, φαίνεται ότι προτιμούν να χουζουρεύουν στον καναπέ τους. Αυτός ήταν ένας βασικός λόγος που συμμετείχα στην ίδρυση της Ένωσης Αθέων: για να δημιουργήσουμε έναν πόλο έλξης, ένα σημείο αναφοράς γύρω από το οποίο να μπορεί να συγκεντρωθεί αυτή η κρίσιμη μάζα από «γάτες». Τα μέλη μας αυξάνονται με αργούς ρυθμούς, νομίζω όμως ότι αυτό οφείλεται και στην αδυναμία μας για μεγάλης εμβέλειας διαφήμιση. Όταν δεν σώζεις αμαρτωλές ψυχές ή πεινασμένα παιδάκια είναι λίγο δύσκολο να βρεις χρηματοδότη. Έχω την εντύπωση πάντως ότι οι Έλληνες άθεοι είναι πολύ περισσότεροι απ’ όσο φαίνεται, απλά δεν τους αρέσει να λέγονται άθεοι. Ακόμη και όσοι δεν πιστεύουν στο θεό προτιμούν να εξακολουθούν να λέγονται χριστιανοί ορθόδοξοι. Η Ελλάδα έχει μια ιδιοτυπία: η εθνική μας ταυτότητα έχει διαμορφωθεί με τέτοιον τρόπο που συμπεριλαμβάνει και το θρήσκευμα. Το Έλλην πάει πακέτο στο κεφάλι μας με το Χριστιανός Ορθόδοξος. Γι’ αυτό ήταν τόσο έντονη η αντίδραση όταν βγήκε το θρήσκευμα από τις ταυτότητες, γι’ αυτό είναι τόσο απρόθυμοι οι Έλληνες να δηλώσουν ότι δεν είναι θρήσκοι. Έχω έναν φίλο ο οποίος, μεταξύ αστείου και σοβαρού, δηλώνει «ορθοδόξως άθεος». Αυτή η στάση νομίζω είναι πολύ πιο διαδεδομένη απ΄όσο νομίζουμε, αν και η θρησκευτική αδιαφορία μάλλον είναι ακόμη πιο διαδεδομένη. 

Με το που ακούω την λέξη αθεΐα ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Richard Dawkins. Πέρα από το σημαντικό συγγραφικό έργο του, την σειρά ντοκιμαντερ για το BBC, έχει και μια έντονη παρουσία στα social media. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε ένας διανοούμενος που να λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο, ενώ συχνά τους βλέπουμε σε τηλεοπτικούς καβγάδες για πολιτικοκοινωνικά ζητήματα. Ποιοι είναι οι λόγοι κατά την γνώμη σας που συμβαίνει αυτό; Δεν υπάρχουν άθεοι διανοούμενοι στην σημερινή Ελλάδα; 
Στην Ελλάδα οι διανοούμενοι όχι μόνο δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται να προωθήσουν την αθεΐα αλλά στην συντριπτική πλειοψηφία τους αποφεύγουν και να συνδέσουν το όνομά τους με την αθεΐα. Άθεοι σίγουρα υπάρχουν, ωστόσο ελάχιστοι εξ αυτών θέλουν να λέγονται έτσι, και κανείς δεν μοιάζει να ενδιαφέρεται να αναλάβει δράση για τη διάδοση της αθεΐας, έστω και μόνο μιλώντας ανοιχτά γι' αυτήν. Δυσκολευόμαστε ακόμη και να βρούμε ομιλητές για μια εκδήλωση: πολλοί εκφράζουν ενδιαφέρον ή συμπάθεια, αλλά λίγοι θέλουν να ανέβουν στο βήμα σε μια εκδήλωση των «άθεων». 
Ένας λόγος γι’ αυτό ίσως είναι η ταύτιση ελληνισμού-ορθοδοξίας, που ανέφερα και παραπάνω. Ακόμη και αν δεν νιώθουν χριστιανοί, θέλουν να διατηρήσουν εξωτερικά τους δεσμούς με τον χριστιανισμό, και επιπλέον νιώθουν ότι δηλώνοντας άθεοι θα «προσβάλλουν» τους χριστιανούς. Ένας άλλος λόγος είναι ότι η λέξη «άθεος» είναι πολύ παρεξηγημένη και αρνητικά φορτισμένη ιστορικά και κοινωνικά, με αποτέλεσμα να την αποφεύγουν. Ο ρόλος της εκκλησίας σε αυτό σίγουρα υπήρξε σημαντικός. Από συζητήσεις μου με ανθρώπους των γραμμάτων διαπίστωσα ότι ακόμη και πολύ μορφωμένοι άνθρωποι, ακόμη και συγγραφείς που έχουν καταπιαστεί με τέτοια θέματα, έχουν την εντύπωση ότι «άθεος» είναι ένας παρωπιδικός φανατικός που δογματίζει την ανυπαρξία θεού, ενώ στην πραγματικότητα είναι απλώς αυτός που δεν πιστεύει στην ύπαρξη θεού. 
Για το λόγο αυτό οι περισσότεροι προτιμούν άλλους χαρακτηρισμούς που είναι λιγότερο φορτισμένοι ιστορικά και τους φαίνονται λιγότερο επιθετικοί, όπως αγνωστικιστής – παρόλο που και ο αγνωστικιστής άθεος είναι, αφού δεν πιστεύει σε θεό. Ωστόσο το φαινόμενο Dawkins είναι μάλλον η εξαίρεση παρά ο κανόνας σε παγκόσμιο επίπεδο. Στη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα οι άθεοι είναι πολλοί, όπως δείχνουν οι στατιστικές, αλλά οι ακτιβιστές άθεοι αναλογικά λίγοι. Νομίζω ότι είναι μάλλον θέμα προσωπικότητας του συγκεκριμένου ανθρώπου και θέμα συγκυρίας. Το να τύχει να βρεθεί ένας αναγνωρισμένος πανεπιστημιακός, ήδη γνωστός από το ακαδημαϊκό έργο του και από τα επιτυχημένα βιβλία του εκλαϊκευμένης επιστήμης, που να είναι επίσης ακτιβιστής άθεος, δεν συμβαίνει συχνά. 

Μέσα από την εμπειρία σας στην Ένωση Άθεων, ποιες διακρίσεις έχετε δει να γίνονται στα μέλη σας που τολμούν να αποκαλύψουν την αθεΐα τους στο κοινωνικό και εργασιακό τους περιβάλλον; 
Οι άθεοι που υποψιάζονται ότι υπάρχει περίπτωση να υποστούν διακρίσεις στον εργασιακό χώρο απλώς δεν αποκαλύπτουν τις πεποιθήσεις τους. Ανάμεσα στα μέλη και στους υποστηρικτές μας υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται στην εκπαίδευση, στο δημόσιο, στα σώματα ασφαλείας και σε άλλους χώρους όπου ανησυχούν ότι θα μπορούσαν να υποστούν διακρίσεις και δεν διακινδυνεύουν να εκδηλώσουν τις πεποιθήσεις τους. Ομολογώ ότι τους καταλαβαίνω. Όταν είσαι καθηγητής και βασίζεσαι στα ιδιαίτερα μαθήματα, λόγου χάρη, θα μπορούσες να χάσεις κάποιους πελάτες, χωρίς ποτέ να μάθεις το γιατί. Όταν είσαι δημόσιος υπάλληλος, θα μπορούσε να μην προταθείς ποτέ για προαγωγή, χωρίς να ειπωθεί ανοιχτά ο λόγος. Το ίδιο και αν είσαι στρατιωτικός ή αστυνομικός – εκτός κι αν δεν σε ενδιαφέρει καθόλου η καριέρα σου από ένα σημείο και μετά. 
Κοινωνικές διακρίσεις υπάρχουν, περισσότερο ή λιγότερο λεπτές: από την περίπτωση συναδέλφων στο γραφείο που ξυνίζουν τα μούτρα τους και μουρμουράνε όταν κάποιος δεν νηστεύει τη Μεγάλη Εβδομάδα, μέχρι την περίπτωση ενός παππού πού δεν κάνει δώρα στο αβάπτιστο εγγόνι του ούτε του εύχεται χρόνια πολλά τις γιορτές. Επικρατεί μια νοοτροπία του τύπου «εντάξει μην πιστεύεις, αλλά μην το δείχνεις». Μην μιλάς γι’ αυτό, μην το κάνεις πράξη. Στάσου ήσυχος στην προσευχή, ευχήσου καλά χριστούγεννα, πήγαινε στην ανάσταση και πες «αληθώς ο κύριος» μετά. Μην ταράζεις τα νερά. 
Όταν τίθεται θέμα επιλογής μεταξύ μιας θεϊστικής παράδοσης ή εθίμου και μιας άθρησκης εναλλακτικής, όλοι θεωρούν αυτονόητο να κάνει την υποχώρηση ο άθεος. Το πιο σοβαρό παράδειγμα είναι αυτό που γίνεται με τη βάπτιση των παιδιών. Γνωρίζω ζευγάρια όπου και οι δύο είναι άθεοι αλλά βάπτισαν τα παιδιά τους εξαιτίας της πίεσης των συγγενών: παππούδες που απειλούν ότι δεν θα τους ξαναμιλήσουν, γιαγιάδες που θρηνούν ότι θα πάθουν καρδιακή προσβολή. Εννοείται πως όταν στο ζευγάρι ο ένας είναι άθεος και ο άλλος θρήσκος, σε όλες τις περιπτώσεις που ξέρω το παιδί βαπτίζεται. Κοινωνικά θεωρείται ότι δεν πρέπει να θίξουμε την ευαισθησία των θρήσκων, αλλά ποιος σκέφτεται τα συναισθήματα των άθεων; Το να ζει κανείς σύμφωνα με τις πεποιθήσεις του, το πιο απλό και φυσικό πράγμα του κόσμου, εκλαμβάνεται εδώ ως πρόκληση, ακόμη και από τους ίδιους τους άθεους. Ελπίζω και εύχομαι να δω να αλλάζει αυτό. 

Ο άθεος δεν εμφανίζεται στα ελληνικά σήριαλ ούτε καν σαν καρικατούρα όπως συμβαίνει πολλές φορές με τους ομοφυλόφιλους. Είστε τελικά η πιο «αόρατη» μειονότητα στην σημερινή Ελλάδα; 
Δεν μπορώ να πω αν είμαστε οι πιο αόρατοι, ούτε καν ξέρω αν είμαστε μειονότητα. Ωστόσο το έχω παρατηρήσει και εγώ. Πολλές φορές έχω σκεφτεί πόσο χρήσιμο θα ήταν ένα σήριαλ τύπου «πολυκατοικία» με μια άθεη οικογένεια, για να αρχίσει ο κόσμος αλλά και εμείς οι ίδιοι να συνειδητοποιούμε ότι υπάρχουμε. Δεν ξέρω πόσο εύκολο θα είναι να μπούμε στο χάρτη. Δεν νομίζω να βρεθούν πολλοί πρόθυμοι να μας προβάλλουν. Φέτος υποβάλλαμε αίτηση στον ΟΣΥ για να κάνουμε και στην Ελλάδα την εκστρατεία των «Αθεϊστικών λεωφορείων» και απορρίφθηκε. Αναρωτιέμαι τι θα γίνει αν ζητήσουμε να προβάλλουμε κάποιο διαφημιστικό σποτ στην τηλεόραση... 

Στην παράσταση Corpus Christi στο «Χυτήριο» βρεθήκατε μόνη σας με το χριστιανικό πλήθος να σας βρίζει καθώς εσείς προσπαθούσατε να τους μιλήσετε με λογικά επιχειρήματα. Η λογική παραμένει όπλο όταν έχεις να κάνεις με θρησκόληπτους και νεοναζιστές; Δεν θα ήταν καλύτερα να μην ασχοληθείτε καν μαζί τους; 
Είναι συμπολίτες μου, συνάνθρωποί μου. Μοιραζόμαστε αυτή την πόλη, αυτή τη χώρα, αυτόν τον πλανήτη. Μοιραία θα πρέπει να συνυπάρξουμε. Δεν υπάρχει επιλογή «δεν ασχολούμαι». Όσο για τον τρόπο, η λογική και ο σεβασμός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορώ να λειτουργήσω, όποιος κι αν βρίσκεται μπροστά μου. Είναι θέμα αρχής: πώς αλλιώς θα μπορώ να σεβαστώ εγώ η ίδια τον εαυτό μου; 
Έχω να πω δε ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι χριστιανοί διαδηλωτές ανταποκρίθηκαν στην ήρεμη στάση και στην διαλεκτική προσέγγιση. Έγιναν διάλογοι, έστω κι αν δεν επήλθε συμφωνία. Ο μόνος που δεν απάντησε στις ερωτήσεις μου ήταν ο ιερέας, θέλω όμως να ελπίζω ότι ίσως μπήκε σε σκέψεις. Εκεί που δεν υπήρξε όμως καμία απολύτως ανταπόκριση, ήταν από τα μέλη της Χρυσής Αυγής. Εκεί υπήρχε ένα τείχος άρνησης. Έστω κι έτσι όμως, ο διάλογος ακούστηκε από τους άλλους γύρω, μπορεί να επηρέασε κάποιους. Πάντως από τις δύο ομάδες που αναφέρατε, οι θρησκόληπτοι προσεγγίζονταν πιο εύκολα από τους νεοναζιστές. 

Έχω την εντύπωση, και ζητώ συγγνώμη αν κάνω λάθος, ότι από κάποιο σημείο και μετά βάλατε την πίστη σας στην ελεύθερη έκφραση πάνω από την οικογένεια σας. Σκεφτόσασταν συνεχώς τον άντρα και το παιδί σας αλλά συνεχίζατε με όλους τους κινδύνους γύρω σας. Μήνες μετά τα γεγονότα, θα κάνατε το ίδιο; 

Νομίζω πως ναι. Εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτόμουν, ήταν μια βαθύτερη παρόρμηση. Ένιωθα ότι αν έκανα πίσω θα έχανα κάτι από τον εαυτό μου. Ότι ο μόνος τρόπος να παραμείνω ακέραιη ήταν να μείνω σταθερή στη θέση μου. Ξέρετε, όταν πήγα στο Χυτήριο, δεν περίμενα τόσο βίαια επεισόδια. Υπέθετα ότι θα υπήρχε κόσμος, ότι θα κρατούσαν πλακάτ και θα φώναζαν συνθήματα, αλλά όχι ότι θα υπάρξει σωματική βία και χυδαίες ύβρεις. Κατά κάποιον τρόπο είχα δίκιο, διότι τα ακραία φαινόμενα δεν προήλθαν από τους χριστιανούς που διαμαρτύρονταν, αυτοί ήταν οργισμένοι αλλά συζητούσαν παρ’ όλ’ αυτά. Η ωμή και τυφλή βία προερχόταν από τα στελέχη της Χρυσής Αυγής. Αυτό ήταν κάτι που δεν περίμενα, που δεν είχα υπολογίσει. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν το ήξερα από πριν, αν θα ξεκινούσα να βγω από το σπίτι. Ίσως ναι, ίσως όχι. Ωστόσο βγήκα και πήγα. Και από τη στιγμή που βρέθηκα εκεί, δεν θα έκανα πίσω. Και πάλι θα έκανα το ίδιο. 


Ο πιστός έχει για παρηγοριά τον Θεό. Εσείς βρίσκετε παρηγοριά στη λογική; 
Η λογική μου χρησιμεύει για να κατανοώ τον κόσμο, όχι για να καλύπτω συναισθηματικές ανάγκες. Αυτές τις καλύπτω μέσα από τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Παρηγοριά βρίσκω στην αγάπη των φίλων μου, στο παιδί μου, στα όσα έχω πετύχει στη ζωή μου, στον ίδιο τον εαυτό μου, σε όσα όμορφα πράγματα βλέπω γύρω μου. Συχνά ρωτάνε τους άθεους τι βάζουν στη θέση του θεού ή σε τι πιστεύουν. Δεν υπάρχει ένα πράγμα που να αντικαθιστά τον θεό, ούτε χρειάζεται να υπάρξει. Πιστεύω σε αξίες ζωής όπως η αλληλεγγύη, η ισότητα, η ελευθερία... αυτά με στηρίζουν και μου δίνουν δύναμη. 

Ένα από τα πρόσωπα του 2013 ήταν ο Πάπας Φραγκίσκος. Εξέφρασε δημόσια πρωτοποριακές απόψεις για την Εκκλησία που είχαν να κάνουν με την ομοφυλοφιλία, τις εκτρώσεις, την αμαρτία κ.τ.λ. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτόν; 
Είναι τουλάχιστον αντιφατικό να προσπαθείς να είσαι προοδευτικός και ανοιχτόμυαλος ενώ είσαι επικεφαλής μιας οργάνωσης που θέλει να ελέγχει την σεξουαλική ζωή των ανθρώπων, ενώ παράλληλα εμπλέκεται σε σεξουαλικά σκάνδαλα. Πώς μπορείς να κηρύττεις ταπεινότητα μέσα από τη χλιδή του Βατικανού; Εγώ θα ντρεπόμουν. 
 Ο Φραγκίσκος προσπαθεί να διατηρήσει ισορροπίες ώστε να κρατήσει την εμπιστοσύνη των παραδοσιακών καθολικών και να κερδίσει εκείνη των πιο σύγχρονων και ανοιχτόμυαλων ανθρώπων. Ίσως προσπαθεί επίσης να βρει μια προσωπική ισορροπία ανάμεσα στα ανθρωπιστικά αισθήματα που φαίνεται να τρέφει και στην αυστηρότητα και την παράνοια του δόγματος που καλείται να στηρίξει. 
Για μένα, ωστόσο, η όλη προσπάθεια «εκσυγχρονισμού» της εκκλησίας με την αποδοχή πιο προοδευτικών ιδεών είναι οξύμωρη, είτε μιλάμε για καθολικούς, είτε για ορθόδοξους, είτε για οποιοδήποτε χριστιανικό δόγμα. Υποτίθεται ότι η εκκλησία παρέχει ηθικούς κανόνες μεταφέροντας το θέλημα του θεού, το οποίο μόνον εκείνη είναι αρμόδια να ερμηνεύσει. Αυτό αφ’ ενός ακυρώνει την κριτική σκέψη, αφ’ ετέρου θα έπρεπε λογικά να συνεπάγεται μια διαχρονική συνέπεια η οποία δεν υπάρχει. 
 Αν ήταν σωστό να λιθοβολούμε τους ομοφυλόφιλους πριν 2.000 χρόνια θα πρέπει να είναι σωστό και τώρα, μη μου πείτε ότι ο θεός αλλάζει γνώμη επειδή διαβάζει εφημερίδες! Αν υπήρχε συνέπεια, δεν θα έλεγε ο ένας πάπας το ένα και ο άλλος το άλλο, δεν θα έκαιγαν αιρετικούς στην πυρά για να ζητήσουν συγγνώμη μερικούς αιώνες αργότερα. Προφανώς προσαρμόζονται στις κοινωνικές πιέσεις, άρα προφανώς δεν είναι θεόπνευστοι, αλλά προφανώς προσαρμόζονται ίσα-ίσα όσο επιβάλλουν κάθε φορά οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, για να διατηρήσουν το ποίμνιό τους και την επιβολή τους σε αυτό.

Τι είναι αμαρτία για μια άθεη; 
Τι είναι χτένισμα για έναν φαλακρό; 

Ποια είναι η γνώμη σας για την καταδίκη του «Γέροντα Παστίτσιου» σε δέκα μήνες φυλάκιση; 
Θλιβερή οπισθοδρόμηση. Ενώ υποτίθεται ότι οδεύουμε προς μια Ευρώπη του μέλλοντος, η Ελλάδα επιστρέφει ολοταχώς στον Μεσαίωνα. Ο διαφωτισμός αργεί. Η καταδίκη του Λοΐζου ήταν άδικη, ακόμη και βάσει του ήδη άδικου νόμου περί βλασφημίας. Καταδικάστηκε για καθύβριση θρησκεύματος ενώ τέτοιο αδίκημα δεν μπορούσε να στοιχειοθετηθεί από τη δικογραφία. Για μένα είναι φανερό ότι ήθελαν να τον καταδικάσουν με κάθε τρόπο. Ωστόσο αυτή η καταδίκη δεν θα μπορούσε να υπάρξει αν δεν υπήρχε το αντίστοιχο αναχρονιστικό άρθρο του ποινικού κώδικα που παραβαίνει την Ευρωπαϊκή σύμβαση ανθρώπινων δικαιωμάτων και που οφείλει να καταργηθεί. 

Μπορεί να ακουστεί αστεία η ερώτηση αλλά θα την κάνω. Έχετε συναντήσει άθεο που να πιστεύει στα ζώδια; 
Όχι, αλλά όλα τα περιμένω απ’ αυτόν τον πλανήτη... 

Σχολιάστε μου μια από τις απόψεις που επικρατεί για τους αγνωστικιστές: Agnostics are just atheists without balls 
Παρωπιδική και επιπόλαιη. Όποιος το λέει αυτό είτε δεν γνωρίζει τι σημαίνει αγνωστικισμός, είτε θέλει απλώς να προκαλέσει. Η λέξη αγνωστικιστής σημαίνει δύο διαφορετικά πράγματα. Αρχικά ο αγνωστικισμός ορίστηκε ως η πεποίθηση ότι κάποια πράγματα δεν είναι εφικτό να γνωσθούν ποτέ, μεταξύ αυτών και η υπόθεση περί ύπαρξης θεού. Στην πορεία όμως πάρα πολλοί άνθρωποι άρχισαν να αυτοχαρακτηρίζονται αγνωσικιστές θέλοντας απλώς να δηλώσουν άγνοια περί της ύπαρξης θεού. Η δεύτερη έννοια είναι πολύ διαφορετική από την πρώτη, αλλά και μακράν πιο διαδεδομένη σήμερα. Κατά τη γνώμη των αγνωστικιστών, με τα διαθέσιμα στοιχεία δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν υπάρχει θεός ή όχι. 
Αυτό βέβαια για να το πούμε θα πρέπει πρώτα να έχουμε δώσει ορισμό του θεού: προκειμένου για τον χριστιανικό θεό, είναι σαφές ότι μπορούμε να γνωρίζουμε και ότι δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει ο Δίας, ο Θωρ ή ο Κρίσνα, παρά μόνον ως σύμβολα στο μυαλό των ανθρώπων. Προκειμένου για έναν ντεϊστικού τύπου θεό, όμως, μια οντότητα που δεν αλληλεπιδρά καν με τον υπόλοιπο κόσμο, πράγματι δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Υπό αυτήν την έννοια, οι περισσότεροι άθεοι είναι επίσης και αγνωστικιστές (εφόσον παραδέχονται ότι δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχομενο ύπαρξης ενός τέτοιου θεού), και οι περισσότεροι αγνωστικιστές είναι επίσης και άθεοι (εφόσον δεν δέχονται την ύπαρξη θεού βάσει πίστης αλλά επιφυλάσσονται να κρίνουν από τις αποδείξεις). 

Είστε μια άθεη μητέρα. Ποιες δυσκολίες έχετε συναντήσει στις κοινωνικές σας συναναστροφές με θρησκευόμενους γονείς; 
Καμία. Ειλικρινά, κανένα πρόβλημα. Έχει τύχει να βγει στην κουβέντα το θέμα της απαλλαγής ή το ότι δεν έχω βαπτίσει το παιδί και δεν έπαιξε ούτε βλέφαρο. Έχω την εντύπωση πως όταν νιώθει κανείς άνετα με αυτό που είναι και συμπεριφέρεται φυσικά, όλοι οι άλλοι κάνουν το ίδιο. 

Ένα κομμάτι των άθεων που εκφράζεται στα social media καταφεύγει σε ειρωνικά σχόλια για τις θρησκείες. Έβλεπα για παράδειγμα σε ένα blog την Παναγία εγκυμονούσα. Μήπως όμως μέσα από το χιούμορ που προσβάλλει τα σύμβολα των πιστών οι άθεοι χάνουν έδαφος; 
Για ποιο έδαφος μιλάμε; Οι άθεοι δεν είναι κοπάδι, το είπαμε και παραπάνω. Είναι άτομα και ως τέτοια εκφράζονται ελεύθερα, όπως αισθάνεται ο καθένας. Δεν μπορώ να πω τι θα έπρεπε να κάνει ο καθένας, εξαρτάται από το τι θέλει να πετύχει. Στην Ένωση Αθέων, για παράδειγμα, αποφεύγουμε οτιδήποτε προσβλητικό, γιατί θέλουμε να έχουμε καλή σχέση με όλους τους συμπολίτες μας. Για να αξιώνεις σεβασμό, πρέπει να δείχνεις σεβασμό. Δεχόμαστε όμως το χιούμορ και δεν θεωρούμε ότι τα σύμβολα χρειάζονται προστασία. Όταν κάποιοι φανατικοί χριστιανοί ενοχλήθηκαν από το γεγονός ότι ένα πατάκι γνωστής αλυσίδας καταστημάτων έτυχε να έχει σχήμα σταυρού, αγοράσαμε μερικά και τα χαρίσαμε με κλήρωση. Δεν θεωρώ ότι προσβάλαμε κανέναν, είναι αστείο ακόμη και να σκεφτεί κανείς ότι ένα πατάκι σε σχήμα σταυρού προσβάλει την πίστη οποιουδήποτε. 
Είναι πολύ διαδεδομένη η άποψη ότι αμφισβητώντας και θίγοντας τις θρησκευτικές πεποιθήσεις ενός ανθρώπου προσβάλλεις τον ίδιον. Αλίμονο αν ήταν έτσι. Άλλο οι άνθρωποι, άλλο οι ιδέες τους. Οι χριστιανοί έξω από το Χυτήριο έλεγαν ότι θίγονται γιατί ο χριστός είναι «αδελφός τους». Δεν είναι. Είναι απλώς ένα σύμβολο. Τα σύμβολα δεν έχουν την ίδια αξία με τους ανθρώπους. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μια κοινωνία με ελευθερία έκφρασης καμία πεποίθηση δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο. Θα πρέπει και οι χριστιανοί να δεχτούν ότι κάποιοι θα κοροϊδέψουν και θα προσβάλλουν μάλιστα και τις δικές τους πεποιθήσεις, όπως οι αρχιερείς τους προσβάλλουν τις πεποιθήσεις των άλλων. Αυτό είναι ένα έδαφος που πρέπει να κερδίσουμε, και το χιούμορ βοηθά εδώ. 

Πώς αντιμετωπίζει μια άθεη τον τρόμο που αισθανόμαστε όλοι μας απέναντι στο θάνατο; 
Εστιάζοντας στη ζωή. Υπάρχει ένα ρητό που μου αρέσει και που προσπαθώ να τηρώ: «Να σχεδιάζεις σαν να πρόκειται να ζήσεις αιώνια και να ζεις σαν να πρόκειται να πεθάνεις την επόμενη στιγμή.» Δεν νιώθω κανέναν φόβο για τον δικό μου θάνατο διότι, όπως είπε ο Επίκουρος, όσο ζω δεν υπάρχει, και όταν έλθει δεν θα υπάρχω εγώ. Αυτό που μπορεί να προκαλέσει ανησυχία είναι ο θάνατος των αγαπημένων προσώπων. Ζω το παρόν όσο πληρέστερα μπορώ κοντά τους, μοιράζομαι μαζί τους όσο το δυνατόν περισσότερες όμορφες στιγμές, ώστε αν και όταν τους χάσω, να μπορώ να νιώσω ότι τους χάρηκα αρκετά. 

Είχατε ένα ατύχημα κατά την διάρκεια μιας ορειβατικής εξόρμησης με μια φίλη σας. Σε τέτοιες στιγμές ένας πιστός μπορεί να βρει παρηγοριά από μέσα του και να πει: «Θεέ μου βόηθα με». Μια άθεη τι σκέφτεται τέτοιες ώρες όσο περιμένει βοήθεια; 
Ο σώζων εαυτόν σωθήτω, και μακάρι να απαντήσει η πυροσβεστική στο κινητό! Από τότε λάτρεψα όλες τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας! Καλή η πλάκα, αλλά το ατύχημα ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία. Όταν έπεσα άρχισα να κατρακυλώ σε μια πολύ απότομη πλαγιά. Προσπαθούσα να πιαστώ από κάπου, να βρω κάποιο πάτημα, αλλά ούτε χέρια ούτε τα πόδια μου συναντούσαν στήριγμα. Μόνο κοφτερά χαλίκια που ξεκολλούσαν και σαθρό χώμα που διαλυόταν. 
 Κάποια στιγμή σκάλωσα κάπου και άρχισα να προσπαθώ σιγά-σιγά να αναρριχηθώ ξανά στο μονοπάτι. Προχώρησα μερικά μέτρα, με πολύ κόπο και αγωνία, αλλά ξανάπεσα. Αυτή τη φορά γλίστρησα λίγο χαμηλότερα. Ξεκίνησα πάλι να αναρριχώμαι, πάλι όμως έπεσα, ακόμη χαμηλότερα. Τα χέρια μου είχαν πληγιάσει, με δυσκολία μπορούσα να κρατηθώ. Πλέον έβλεπα πολύ κοντά μου έναν κατακόρυφο γκρεμό, όπου αν έπεφτα δεν θα μπορούσα πλέον να πιαστώ. Αν επιχειρούσα να αναρριχηθώ και ξανάπεφτα, ίσως να ήταν η τελευταία φορά. Σκέφτηκα: «Θα πεθάνω». 
Σκέφτηκα το παιδί μου, πως δεν θα ξανάβλεπε τη μάνα του, και πήγαν να με πάρουν τα κλάματα. Σκέφτηκα: «Αν πίστευα τώρα θα προσευχόμουν στην Παναγία να με σώσει. Αλλά δεν πιστεύω.» Ήξερα ότι δεν υπήρχε κανείς να με ακούσει. Όσο κι αν θα ήθελα να υπήρχε, δεν μπορούσα να παρακάμψω τη λογική μου και να αγνοήσω την αλήθεια. Κανείς δεν θα με έσωζε παρά μόνον ο εαυτός μου. Ένιωσα να παίρνω δυνάμεις. Έπρεπε κάτι να κάνω. Το μονοπάτι ήταν πολύ ψηλά, εάν επιχειρούσα να το φτάσω θα ξανάπεφτα σίγουρα. Κοίταξα δεξιά μου: ένας μικρός θάμνος σε απόσταση τριών-τεσσάρων μέτρων. Όχι αρκετά κοντά. Αριστερά μου όμως, στα δύο μέτρα περίπου, υπήρχε μια μικρή προεξοχή στο βράχο, ίσα όσο να χωρέσει ένας άνθρωπος. Σύρθηκα προς τα εκεί, αργά, και τα κατάφερα. Η αναμονή ύστερα από αυτό ήταν το λιγότερο. 
Μου είναι αδύνατον να πιστέψω στο «υπερφυσικό», να δεχτώ κάτι παράλογο ως αληθινό, όσο κι αν θα το ήθελα ή θα το είχα ανάγκη. Η εγγύτητα του θανάτου δεν μπόρεσε να το αλλάξει αυτό. Στη δύσκολη στιγμή, βασίζομαι στον εαυτό μου. 

Αποφασίσατε η κόρη σας να μην παρακολουθήσει στο σχολείο το μάθημα των θρησκευτικών. Γιατί δεν την αφήσατε να απορρίψει μόνη της την θρησκεία αν ήθελε; 
Το να βάζεις στο μυαλό ενός παιδιού τόσο τρυφερής ηλικίας, που δεν έχει αναπτυχθεί ακόμη η λογική, μια σειρά από μεροληπτικές πληροφορίες για ένα μόνο θρήσκευμα, δεν μου φαίνεται και ο καλύτερος τρόπος να το προετοιμάσεις για να επιλέξει ελεύθερα όταν μεγαλώσει. Αυτό που χρειάζεται είναι να εκτεθεί σε όλες τις επιλογές και να αισθάνεται ότι έχει την αποδοχή και τη στήριξη της οικογένειάς του ό,τι και αν επιλέξει. 
Το μάθημα των θρησκευτικών είναι κατήχηση σε ένα δόγμα. Ανοίξτε τα βιβλία του δημοτικού να δείτε. Δεν ενδιαφέρομαι να κατηχηθεί το παιδί μου σε κανένα δόγμα, δεν το θεωρώ γνώση αυτό, το θεωρώ κακοποίηση. Εκμεταλλεύεσαι την ευπιστία και την δεκτικότητα του παιδιού για να αφομοιώσει ένα σωρό ανακρίβειες: όχι, δεν υπάρχει χριστός, όχι, δεν αγαπάει τα παιδάκια, όχι, δεν ακούει τις προσευχές. Στην καλύτερη περίπτωση είναι ένα σύμβολο, ένας μύθος – αλλά στα παιδιά παρουσιάζεται ως Ύψιστη Αλήθεια. 
Εάν το μάθημα ξεκινούσε σε μεγαλύτερη τάξη, εάν απασχολούσε πολύ λιγότερες διδακτικές ώρες, εάν ήταν γνωσιολογικό και εάν παρουσίαζε σφαιρικά το φαινόμενο της θρησκείας, δεν θα είχα καμία αντίρρηση. Σκοπεύω να της παραδώσω εγώ η ίδια μάθημα θρησκευτικών όταν μπει στο γυμνάσιο. Όλα τα θρησκεύματα, ντεϊσμό, αθεϊσμό και αγνωστικισμό. Θα καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να είναι πλήρης, ισότιμη και αμερόληπτη η παρουσίαση. Θα προτιμούσα να περιμένω να πάει λύκειο, αλλά ήδη έχει πολλή πληροφόρηση από το περιβάλλον για το θέμα και δεν θέλω να περιμένω τόσο. 
Φυσικά το παιδί μου ξέρει ότι είμαι άθεη. Ξέρει όμως επίσης ότι το αγαπώ και θα το αγαπώ ό,τι επιλογή και αν κάνει στον τομέα των θρησκευτικών πεποιθήσεων. Αυτό αρκεί για να επιλέξει ελεύθερα, χωρίς φόβο απόρριψης από την οικογένεια. Αυτό που κατά τη γνώμη μου εμποδίζει τους ανθρώπους να επιλέξουν όσα πραγματικά θέλουν στη ζωή τους είναι οι κοινωνικές πιέσεις. Προσπαθώ λοιπόν να τις μειώσω στο παιδί μου όσο μπορώ. 

Στείλτε ένα μήνυμα στους αναγνώστες του LIFO.gr 
Ο Γούντι Άλεν έχει πει «αν θέλεις μήνυμα, στείλε τηλεγράφημα». Τι μήνυμα να στείλω; Η ζωή μου είναι ένα μήνυμα. Παιδιά, ζήστε τη ζωή σας, έχετε μόνο μία.

Magnify Image

H Τατιάνα Ραπακούλια είναι Βιολόγος, μεταφράστρια και ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Άθεων. Το blog της είναι το Αορατη Μελάνη


http://www.lifo.gr/team/u653/48066


http://www.lifo.gr/team/u653/48066?tpage=2