Πάμε!

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Κοινή συνέντευξη τύπου Ευάγγελου Βενιζέλου και Ανδρέα Λοβέρδου





Ευ. Βενιζελος: Καλησπέρα. Σας ευχαριστούμε πολύ που ήρθατε στην έκτακτη αυτή συνέντευξη Τύπου. Είχαμε μια συνάντηση προηγουμένως με τον συνάδελφο και αγαπητό φίλο Ανδρέα Λοβέρδο. Θα του δώσω το λόγο να σας πει το αντικείμενο της συζήτησής μας.

Α. Λοβέρδος: Ευχαριστώ πολύ. Κυρίες και κύριοι, συγνώμη για την αναστάτωση, ειδικά ζητώ συγνώμη από τους συντάκτες του Υπουργείου Υγείας, που το πρωί ήταν εκεί για τη συνέντευξη του Μάρκου Μπόλαρη για τα προνοιακά επιδόματα και την εθνική λίστα που από αύριο -όπως ακριβώς είχαμε προδιαγράψει και είχαμε δεσμευτεί- ξεκινάει η κατάρτισή της, για να αποφύγουμε δαπάνες περίσσιες που δεν πάνε στους δικαιούχους περίπου 250 εκατ. ευρώ.

Ζητώ συγνώμη λοιπόν που σας ξαναφέρνω τώρα το απόγευμα, αλλά όπως σας είχα πει σε εσάς τους συντάκτες του Υπουργείου μας, την Πέμπτη έχουμε μια διάσκεψη με όλους τους εκπρόσωπους των φαρμακευτικών παραγωγικών εταιρειών -ξένων και ελληνικών- με τις φαρμακαποθήκες, με τα φαρμακεία, τους γιατρούς για να συζητήσουμε πια τη συγκεκριμένη πολιτική, πάνω σε ένα δημοσιονομικό στόχο από τους μεγαλύτερους, που αφορά όμως και το βαλάντιο του Έλληνα φορολογούμενου ταυτοχρόνως.

Είναι από τις λίγες στιγμές, μέσα σε αυτή την σκληρή πορεία των δυόμισι ετών, που ένας δημοσιονομικός στόχος απαντάει ευθέως, χωρίς μεσολάβηση, χωρίς καμία μεσολάβηση, στις απαιτήσεις του Έλληνα πολίτη να έχει το φάρμακό του, αλλά να μην υπάρχει κακοδιοίκηση και διαφθορά στον τομέα αυτό.

Έχουμε λοιπόν ένα κλειστό προϋπολογισμό, που όπως προσδιορίστηκε και συμφωνούμε με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τους υπόλοιπους, θα είναι περίπου το ποσό που η Ελληνική Δημοκρατία μπορεί να καταναλώσει για φάρμακο το έτος 2012, δηλαδή 2.880.000 ευρώ.

Αυτό αφορά τον Εθνικό Οργανισμό Πρωτοβάθμιας Υγείας που συνεποπτεύουμε με τον συνάδελφος τον κ. Κουτρουμάνη, αλλά και τα Ταμεία τα οποία δεν έχουν δεχτεί να ενταχθούν στον ΕΟΠΥΥ είναι απ' έξω και στα οποία παρατηρήθηκε αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς. Για όλα τα Ταμεία λοιπόν, ΕΟΠΥΥ και τα υπόλοιπα, οι δυνατότητες της μηνιαίας κατανάλωσης είναι 240 εκατ. ευρώ.

Κάθε τρίμηνο, όπως έχουμε σχεδιάσει και σχετική διάταξη νόμου συμπεριλαμβάνεται σε σχέδιο νόμου του Υπουργείου Υγείας που θα κατατεθεί στη Βουλή μόλις το εγκρίνει το Υπουργικό Συμβούλιο, θα υπάρχει αυτός ο κλειστός προϋπολογισμός που θα ελέγχεται ανά μήνα, και ανά τρεις μήνες αναλογικά φαρμακεία, φαρμακαποθήκες και οπωσδήποτε κυρίως οι παραγωγές εταιρείες, θα επιστρέφουν το υπερβάλλον. Συνεπώς προκλητή συνταγογράφηση, αδικαιολόγητη συνταγογράφηση που αυξάνει τις δαπάνες χωρίς ο ασθενής να την έχει ανάγκη, θα καταργηθούν πάραυτα.

Εδώ υπάρχει ένα ζήτημα που θα καταγραφεί και στο κείμενο της συμφωνίας. Ήδη έχουν γίνει συζητήσεις γι' αυτό και συνεχίζουν να γίνονται. Υπάρχουν προτεραιότητες από την πλευρά τη δική μας ότι στο στόχο θα τον επιτύχουμε έτσι και αντιπρόταση από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να πάμε με τη δραστική ουσία. Το θέμα αυτό εμείς το συζητάμε, γιατί επιμένουμε ότι η δική μας λύση είναι πρόσφορη και θα έχει αποτέλεσμα τον Ιανουάριο, τον Φεβρουάριο, το Μάρτιο, τώρα δηλαδή, ενώ η άλλη λύση είναι αβέβαιη, είναι μακροπρόθεσμη και δεν μπορεί να εφαρμοστεί.

Ούτως ή άλλως πάντως συγκρατήστε ότι πέρα από αυτό το θέμα που συζητάμε, ακόμη και ο κ. Πλασκοβίτης έχει αναλάβει τη τελική του διευθέτηση, όλοι μας συμφωνούμε αυτός είναι ο αριθμός, ο τελικός αριθμός. Δεν υπάρχει ούτε ένα ευρώ παραπάνω από τα 2.880.000. Ό,τι είναι πάνω από αυτό είναι κακοδιοίκηση, είναι δαπάνη που δεν είναι χρήσιμη για τον ασθενή και για τον ασφαλισμένο, είναι λεφτά του ελληνικού λαού που χάνονται άδικα.

Κάναμε τη συνεργασία με τον κ. Υπουργό και Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης επ’ αυτού του θέματος που πρέπει αυτές τις ώρες και μέρες να τελειώσει και η σχετική συμφωνία να ενσωματωθεί στην γενική συμφωνία με την οποία θα υπογράψει η χώρα μας με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τους υπολοίπους. Το θεωρώ μείζον. Θα ακούσετε εσείς του Υπουργείου Υγείας την Πέμπτη και τη συζήτηση με όλους τους φορείς. Έπρεπε να το έχουμε συνεννοηθεί κεντρικά και αυτό κάναμε σήμερα με τον Ευάγγελο Βενιζέλο και από εδώ και πέρα το μόνο που μένει είναι η τελική συμφωνία και η έναρξη εφαρμογής της με τη συμφωνία με τους εταίρους την Πέμπτη. Θα σας ενημερώσουμε πού ακριβώς και τι ώρα θα γίνει. Αυτά κ. Υπουργέ από εμένα.

Ευ. Βενιζελος: Θέλω να ευχαριστήσω τον Υπουργό Υγείας στον Ανδρέα Λοβέρδο και το επιτελείο του Υπουργείου Υγείας για την συμβολή του στη μεγάλη προσπάθεια που κάνουμε να πετύχουμε τους δημοσιονομικούς στόχους και κυρίως τον επικαιροποιημένο δημοσιονομικό στόχο του 2012.

Οι δαπάνες υγείας, οι δαπάνες οι σχετικές με το φάρμακο, οι αμυντικές δαπάνες και οι δαπάνες που θέλουμε να μειωθούν σε σχέση με τη λειτουργία των φορέων του δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, είναι τα τρία βασικά μέτωπα στον δημοσιονομικό αγώνα που δίνουμε, στο πλαίσιο ενός πολύ ευρύτερου αγώνα για την ολοκλήρωση της συμφωνίας γύρω από το νέο πρόγραμμα.

Η συμβολή του Υπουργείου Υγείας είναι καθοριστική. Είχαμε σήμερα την τελική πολιτική σε κυβερνητικό επίπεδο συζήτηση με τον Ανδρέα Λοβέρδο και έτσι έχουμε μια καθαρή κυβερνητική γραμμή στα θέματα αυτά, την οποία στηρίζει και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία –είμαι βέβαιος– της Κυβέρνησης του κ. Λουκά Παπαδήμου. Και θέλω για μια ακόμα φορά να ευχαριστήσω τον Υπουργό Υγείας, γιατί συνέβαλε με ενθουσιασμό και με πάθος στην προσπάθεια αυτή που είναι μια συλλογική εθνική προσπάθεια. Ευχαριστώ πολύ. Μπορείτε να κάνετε μερικές ερωτήσεις.

Δ. Γαλονάκη (Ην-Ων): Δύο ερωτήσεις θα κάνω. Η μια ερώτησή μου είναι για σας κ. Λοβέρδο: Θα υπάρξει μια μειωμένη λίστα φαρμάκων; Γιατί με βάση το κούρεμα προετοιμάζεται μείωση στη λίστα φαρμάκων; Και για τον κ. Βενιζέλο: Για τα ασφαλιστικά ταμεία, με βάση το κούρεμα και με βάση τον κ. Τσουπαρόπουλο που είναι στο ΤΣΠΕΑΘ, , μας έχει αναφέρει, ότι από τα δυο δισ. ευρώ που έχουμε μέσα θα γίνει ένα δισ. ευρώ. Κύριε Βενιζέλο μήπως προτίθεστε με βάση τις νέες συμφωνίες να ενισχύσετε και τα ασφαλιστικά ταμεία, όπως τις τράπεζες που δώσατε 240 δισ. ευρώ; Ευχαριστώ.

Ευ. Βενιζελος: Να απαντήσω. Για την συμμετοχή των ασφαλιστικών ταμείων στο λεγόμενο PSI, δηλαδή στο πρόγραμμα στήριξης της βιωσιμότητας του ελληνικού δημοσίου χρέους από τον διεθνή ιδιωτικό τομέα, έχω αναφερθεί πάρα πολλές φορές εδώ και μήνες, έχω αναφερθεί την παραμονή της απόφασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 26ης Οκτωβρίου, όταν από τις Βρυξέλες δήλωσα ότι η Κυβέρνηση δεσμεύεται να αναπληρώσει τις περιουσιακές απώλειες των ταμείων.

Εάν τα ταμεία δεν μετάσχουν στο PSI η χώρα θα καταστραφεί δημοσιονομικά και χρηματοοικονομικά. Θα πτωχεύσει. Και όταν πτωχεύει η χώρα, δεν υπάρχει κρατικός προϋπολογισμός ικανός να επιχορηγεί σε ετήσια βάση τα ταμεία, να καλύπτει τα ελλείμματά τους, να διασφαλίζει την χορήγηση συντάξεων, όχι μόνο κύριων, αλλά και επικουρικών και άλλων παροχών.

Το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας αναλογιστικά βασίζεται στην ύπαρξη του κράτους και στα υγιή δημόσια οικονομικά. Άρα, αυτή η μεγάλη επιχείρηση εξυγίανσης των δημοσιονομικών στοιχείων της χώρας, είναι ταυτόχρονα και μια επιχείρηση για την μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του ελληνικού κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος.

Κάθε χρόνο οι επιχορηγήσεις που δίνει το κράτος στους οργανισμούς κοινωνικής ασφάλισης ισούνται με το 50% της περιουσίας του σε τίτλους του δημοσίου, του χαρτοφυλακίου τους σε κινητές αξίες. Άρα, μέσα σε δυο χρόνια, ή για να το πω διαφορετικά, κάθε δυο χρόνια, το δημόσιο ούτως ή άλλως δίνει στα ασφαλιστικά ταμεία το σύνολο του χαρτοφυλακίου τους.

Αλλά, τα Δημόσια Ταμεία είναι τμήμα της γενικής Κυβέρνησης ούτως ή άλλως. Άλλα ούτως ή άλλως συνδιαμορφώνει το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα το έλλειμμα ή το πλεόνασμα της γενικής κυβέρνησης και το χρέος της γενικής κυβέρνησης. Η συμμετοχή των Ταμείων είναι αναγκαία, γιατί όταν θέλουμε να μετάσχουν ξένα ασφαλιστικά ταμεία, όπως όταν θέλουμε να μετάσχουν και ξένες τράπεζες, πρέπει να είμαστε πειστικοί, να μετέχουν δηλαδή πρώτα οι ελληνικές τράπεζες και τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία. Και έχουμε τη δυνατότητα, γιατί αυτό είναι ένα ζήτημα που αφορά δοσοληψίες στο εσωτερικό του ευρύτερου δημόσιου τομέα, να αναπληρώσουμε όποια περιουσιακή απώλεια με περιουσία ιδιωτική ή και δημόσια του δημοσίου, η οποία μπορεί να μεταφερθεί στα Ασφαλιστικά Ταμεία και να αξιοποιηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Για να υπάρχει, λοιπόν, ασφαλιστικό σύστημα, για να διασφαλιστεί η καταβολή των συντάξεων μακροπροθέσμως, πρέπει να επιβιώσει η εθνική οικονομία. Και για να επιβιώσει η εθνική οικονομία, πρέπει να εφαρμόσουμε την απόφαση της 26ης Οκτωβρίου, να πετύχουμε στο νέο πρόγραμμα και στο PSI.

Α. Λοβέρδος: Από την πλευρά μου έχω να συμπληρώσω στην ερώτησή σας τα εξής: Έχουμε κάνει από την 1η Απριλίου τρεις νέες τιμολογήσεις στα φάρμακα που και οι τρεις ήταν μεσοσταθμικά υποκοστολογήσεις. Η κα. Λούκα Κατσέλη είχε κάνει μια γενναία υποκοστολόγηση τον Σεπτέμβριο του 2010 που ίσχυε μέχρι τον Μάρτιο του 2011. Έκτοτε ανέλαβα εγώ την αρμοδιότητα ως Υπουργός Υγείας.

Δεν έχουμε πολλά περιθώρια, έχουμε κάποια, αλλά δεν έχουμε πολλά περιθώρια να γλιτώσουμε δαπάνες μέσω των υποτιμολογήσεων. Τώρα αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα του όγκου. Ένα φάρμακο κάνει για να με καταλάβετε λιγότερο αλλά πωλούνται περισσότερα από το ίδιο παρασκεύασμα. Άρα, αντί να κερδίζεις, χάνεις. Η συνταγογράφηση τα προκαλεί αυτά που δεν είναι η αναγκαία για τον ασθενή, αλλά είναι η λεγόμενη προκλητή, η μη χρήσιμη όπως τη λένε εκτός Ελλάδος, και η οποία προκαλεί παροξυσμό της δαπάνης. Αυτή χτυπάω.

Συνεπώς απαντώντας με μια φράση: Δεν θα κάνουμε υποκοστολογήσεις παρά μόνο προσαρμογές στην πορεία του χρόνου, όχι εκπλήξεις δηλαδή επ’ αυτού. Και δεύτερον ναι, θα αντιμετωπίσουμε με πολύ επιθετικό τρόπο το ζήτημα του προκλητού όγκου της συνταγογράφησης με το μέτρο που επιδιώκουμε να είναι και αυτή είναι η θέση της ελληνικής Κυβέρνησης και σας προανέφερα. Κάθε τρεις μήνες επιστροφές αναλογικά στον καθένα εκ των συμμετεχόντων στον κύκλο της διανομής του φαρμάκου.

Δημοσιογράφος: Ήθελα να ρωτήσω εάν πρώτα απ’ όλα εξετάζετε και άλλα μέτρα, όπως αυτά που έχουν ακουστεί κατά καιρούς για αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων...

Ευ. Βενιζελος: Όχι, όχι. Έχουμε ήδη συμπεριλάβει στα μέτρα μας το μέτρο της ομαδοποίησης ορισμένων ασθενειών απέναντι στις οποίες είναι δόκιμο να χορηγούνται ορισμένα γενόσημα φάρμακα και η ιατρική κάλυψη να αφορά αυτά τα γενόσημα. Είναι μια πολιτική ευρέως γνωστή σε όλη την Ευρώπη. Άλλωστε είμαστε ουραγοί στην κατανάλωση γενοσήμων, ως μη οφείλαμε, διότι είμαστε μια χώρα που παράγει γενόσημα ή που πολυεθνικές εταιρείες έχουν εδώ μονάδες παραγωγής. Άρα λοιπόν όχι συμμετοχή του ασφαλισμένου, επ΄ ουδενί, αλλά μόνο τα μέτρα που σας προείπα.

Δημοσιογράφος: Να ρωτήσω και κάτι ακόμη. Ποιο είναι το deadline, δηλαδή λέτε ότι αν δεν πιάσουμε το στόχο μπορεί να προχωρήσουμε και σε κάποια άλλα μέτρα.

Ευ. Βενιζελος: Θα τον πιάσουμε το στόχο. Αφού θα επιστρέφει κάθε σημείο του κύκλου διανομής του φαρμάκου θα τον πιάσουμε τον στόχο. Είναι ο πιο απλός τρόπος.

Ευθυμιάδου: Εμένα μου κάνει έκπληξη που είστε μαζί μπροστά στις εξελίξεις το τελευταίο διάστημα. Συζητήσατε πολιτικά …

A. Λοβέρδος: Ναι συζητήσαμε και πολιτικά, σας απαντώ ευθέως. Συζητήσαμε την πορεία της χώρας, συζητήσαμε τις πρόσφατες εξελίξεις που σχετίζονται με τα εθνικά θέματα. Τι έγινε ακριβώς στις Βρυξέλλες. Νομίζω ότι μετά, έχει ενημερώσει ο κ. Αντιπρόεδρος, θα κάνει ενημέρωση στους συντάκτες του Υπουργείου. Και οπωσδήποτε συζητήσαμε τα συναρτώμενα με αυτές τις εξελίξεις πολιτικά μας θέματα. Βεβαίως συζητήσαμε.

Ευθυμιάδου: Θα δούμε συμπόρευση δηλαδή;

A. Λοβέρδος: Εγώ έχω ετοιμάσει ένα κείμενο να διανείμω αλλά μπορώ και να το αναγνώσω αν υπάρχει επιμονή.

Α. Μόσχοβας: Έχουμε μία συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας όπου κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ έχουν εκεί μέσα κάνει προτάσεις για το πώς θα αποφευχθεί η λανθασμένη κατά την γνώμη τους απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου. Να υπάρξει δηλαδή αυτό το κάλυμμα στο κενό εξουσίας που διαπιστώνεται και από άλλα στελέχη. Εσείς ενόψει της Πέμπτης έχετε κάποια κοινή πλατφόρμα κατ’ αρχήν σε σχέση με το κενό εξουσίας της πολιτικής διεύθυνσης που παρατηρείται…

Ευ. Βενιζελος: Ενόψει της Πέμπτης συγκεκριμένα όχι, είναι πολύ μικρός ορίζοντας η Πέμπτη. Ένας σοβαρός ορίζοντας είναι το μέλλον της πατρίδας και το μέλλον της Παράταξης.

Α. Λοβέρδος: Έχω ακριβώς την ίδια θέση αλλά για να μην σας καθυστερούμε εγώ θέλω να απαντήσω στην ερώτηση που ετέθη προηγουμένως αντί να διανείμω απλώς. Θέλω να μου επιτρέψετε να αναγνώσω το κείμενο που έχω προς διανομή, αν δεν έχετε αντίρρηση:

«Στις παρούσες δραματικές στιγμές που περνάει η χώρα, όλοι πρέπει να συντάξουμε τις δυνάμεις μας ενωμένοι για την επίτευξη του κοινού σκοπού. Η Ελλάδα, δηλαδή τόσο η χώρα, όσο και οι πολίτες της, να μη γονατίσουν. Αυτή είναι η βασική μας υποχρέωση, το κοινό, το συλλογικό μας καθήκον.

Η κρισιμότητα των περιστάσεων αλλά και το βάρος των καθηκόντων δεν αφήνει πεδίο, δεν αφήνει χώρο, για άλλες στοχεύσεις, πόσο μάλλον για θέματα που αφορούν την πορεία του καθενός μας χωριστά.

Με τον Βαγγέλη Βενιζέλο αποφασίσαμε να δώσουμε μαζί τον δύσκολο αγώνα για την επίτευξη των στόχων της πατρίδας. Τόσο μέσα από τις τάξεις της Κυβέρνησης Παπαδήμου, όπως ήδη καθημερινώς έχουμε κάνει και επί κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου και τώρα με την Κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου, όσο όμως και μέσα από τις τάξεις του πολιτικού μας χώρου, του ΠΑΣΟΚ, σε ό,τι αφορά όλες τις εξελίξεις που έχουμε μπροστά μας.

Θα πορευτούμε μαζί. Η Παράταξή μας δεν αντέχει νέες διαιρέσεις. Η χώρα έχει ανάγκη από σταθερότητα και η σταθερότητα τόσο πριν, όσο και μετά τις εκλογές, προϋποθέτει την ενότητα της δημοκρατικής Παράταξης, την ενότητα του ΠΑΣΟΚ. Και εμείς οι δύο, αυτή την ενότητα μπορούμε να την εγγυηθούμε. Μας συνδέουν κοινοί αγώνες, μια φιλία 40 ετών και η στενή σχέση με τον κοινό μας δάσκαλο τον αείμνηστο Δημήτρη Τσάτσο.

Το Κίνημά μας σήκωσε στις πλάτες του βάρη και ευθύνες πολλών δεκαετιών αναλαμβάνοντας τον Οκτώβρη του 2009 την υποχρέωση να δώσει λύσεις σε χρόνια προβλήματα, μέσα όμως σε πολύ λίγους μήνες. Στην πορεία αυτή το ΠΑΣΟΚ χτυπήθηκε και τραυματίστηκε. Είναι όμως ως κίνημα ιδεών και ανθρώπων χρήσιμο για την πορεία του τόπου. Έδωσε και έχει να δώσει πολλά.

Μια όμως νέα διαίρεση θα πήγαινε το ΠΑΣΟΚ ακόμα πιο πίσω. Κάνοντας σήμερα αυτό που περνάει από το χέρι μου, προσπαθώ να συμβάλω στην ενότητα της παράταξής μας και με τον τρόπο αυτό να συμμετάσχω στην προσπάθεια για την σταθεροποίηση της χώρας.

Η Κυβέρνηση Παπαδήμου πρέπει να στηριχθεί με τρόπο σαφή, αλλά και έμπρακτο. Το εθνικό συμφέρον αυτό επιτάσσει. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες γι’ αυτό αγωνιούν. Η Ελλάδα θα δώσει αυτές τις μέρες την πιο καίρια και αποφασιστική της μάχη, ως χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, και θα πρέπει να την κερδίσει, Μέσα σε ένα ασταθές εσωτερικό πολιτικό περιβάλλον και σε μια δοκιμαζόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση.

Κυρίες και κύριοι, μόλις το βαρύ καθηκοντολόγιο της χώρας το επιτρέψει, εντός των επόμενων ημερών, θα δημοσιοποιήσω τις ειδικότερες θέσεις μου για τις βασικές προτεραιότητες της χώρας, για όσα πρέπει να γίνουν εδώ και τώρα όμως, καθώς και τις ριζικές αλλαγές της πολιτικής φυσιογνωμίας του Κινήματός μας, τη συλλογικότητα της δράσης του, την ανανέωση της ηγετικής του ομάδας και των στελεχών του, για την προώθηση των οποίων θα ενώσω τις δυνάμεις μου και θα συμπορευθώ με τον Βαγγέλη Βενιζέλο.

Η ανάταξη του ΠΑΣΟΚ είναι στα χέρια όλων των μελών και των στελεχών του. Τη σημερινή έλλειψη ηγεσίας, θα καλύψει η ενότητα και η εξασφάλιση συνέχειας και προοπτικής».

Ευ. Βενιζελος: Να πω και εγώ κάτι. Η δήλωση του Ανδρέα Λοβέρδου για μένα έχει πολύ μεγάλο βάρος. Το πολιτικό βάρος είναι κοινής λήψης, το συναισθηματικό βάρος είναι και μια προσωπική μας υπόθεση εδώ και πάρα πολλά χρόνια και ο συνδυασμός των δυο αυτών παραμέτρων, της πολιτικής και της συναισθηματικής, καθιστά την στιγμή αυτή πολύ σημαντική για μας.

«Η πατρίδα μας βρίσκεται σε οριακή κατάσταση. Με έχετε ακούσει πολλές φορές να το λέω αυτό στη Βουλή. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες ζουν μέσα σε μια πρωτοφανή αβεβαιότητα για το μέλλον της χώρας, αλλά και το δικό τους, δηλαδή των παιδιών και των οικογενειών τους.

Το πολιτικό σύστημα, δυστυχώς, είναι προφανές ότι δυσκολεύεται να σηκώσει το βάρος μιας μεγάλης ιστορικής ευθύνης. Οι κομματικές και προσωπικές επιδιώξεις φαίνονται πια μικρές, ανούσιες και ανιστόρητες μπροστά σε αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας αλλά και σε όλη την Ευρώπη.

Αναζητούμε εναγωνίως λύση στο πρόβλημα της δημοσιονομικής κρίσης, του μοντέλου ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας και της απασχόλησης. Κατά βάθος όμως υπάρχει στην Ευρώπη πρόβλημα Δημοκρατίας, πολιτικής, εθνικής κυριαρχίας, κοινωνικής συνοχής, ευρωπαϊκής αυτοσυνειδησίας και προοπτικής. Η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη της μεγαλύτερης μεταπολεμικής κρίσης, τη χειρότερη στιγμή για την Ευρώπη.

Τα χρονικά περιθώρια εξαντλούνται δυστυχώς. Μέχρι τις 13 Φεβρουαρίου πρέπει να έχει ξεκινήσει επισήμως η διαδικασία της ανταλλαγής ομολόγων για να προλάβουμε τις λήξεις του Μαρτίου. Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει μέχρι το τέλος της εβδομάδας να έχουν ξεκαθαρίσει όλα τα κρίσιμα θέματα και να έχουν αναληφθεί συλλογικές εθνικές δεσμεύσεις.

Τις επόμενες λίγες μέρες, η πατρίδα μας έχει να λάβει δύσκολες αποφάσεις και να ολοκληρώσει μια γιγαντιαία προσπάθεια που προστατεύει τις θυσίες, τα επιτεύγματα και τις ελπίδες του ελληνικού λαού.

Τις επόμενες λίγες μέρες, όλοι μας, κόμματα και πρόσωπα, πρέπει να κάνουμε δύσκολες σταθμίσεις και να μοιραστούμε αναλογικά και δίκαια ιστορικές ευθύνες για το μέλλον της χώρας και το δικό μας.

Μέσα σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία ο τόπος χρειάζεται δημοκρατικούς θεσμούς που λειτουργούν, πολιτική ηγεσία που μπορεί να δώσει αίσθημα ασφάλειας και προοπτική. Το ΠΑΣΟΚ σήκωσε τα δυόμισι τελευταία χρόνια δυσβάσταχτο και δυσανάλογο βάρος. Έχει υποστεί πρωτοφανή πολιτική και συναισθηματική φθορά, στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας. Αλλά δυστυχώς ένα πολύ μεγάλο ποσοστό πολιτών, θεωρεί ότι αυτό που έγινε, είναι όχι να αντιμετωπιστεί και να περιοριστεί, αλλά να προκληθεί μια τεράστια κοινωνική και οικονομική κρίση.

Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να ξαναγίνει συνεπώς το ταχύτερο δυνατό ένας συλλογικός δημοκρατικός φορέας πολιτικής σταθερότητας και προοπτικής. Για να συμβεί αυτό, πρέπει επειγόντως το ίδιο το ΠΑΣΟΚ να σταθεροποιηθεί εσωτερικά. Να αποκτήσει το ίδιο προοπτική για να μπορέσει να μιλήσει πειστικά για την προοπτική της χώρας. Αλλιώς η Ελλάδα κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στην μεγαλύτερη πολιτική αυταπάτη και ψευδαίσθηση της τελευταίας πεντηκονταετίας.

Κινδυνεύει να εμπιστευθεί τις ελπίδες της και τις αγωνίες της, σε κάποιους που δεν έχουν τίποτα διδαχθεί και απλώς κρύβονται πίσω από τη μεγάλη φθορά που προκάλεσε στο ΠΑΣΟΚ η αναμέτρηση με την διαχείριση της κρίσης, που έγινε με καλές προθέσεις, αφόρητη χρονική πίεση, αρνητικούς διεθνείς συσχετισμούς, συνεχείς εξωτερικούς εκβιασμούς και εν τέλει μεγάλα λάθη.

Η διαχείριση της κρίσης έγινε, όμως, και δυστυχώς επί της ουσίας εξακολουθεί να γίνεται, παρά το σχηματισμό της νέας Κυβέρνησης, χωρίς την ανάλογη και αναγκαία πολιτική βοήθεια από αυτούς που είχαν το 2009 την πιο νωπή και μεγάλη ευθύνη για τον εκτροχιασμό της χώρας.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος αναφέρθηκε προηγουμένως στην προσωπική μας φιλία 40 περίπου ετών από τα έδρανα της Νομικής Σχολής Θεσσαλονίκης, στην κοινή ακαδημαϊκή μας εμπειρία κοντά στον Δημήτρη Τσάτσο, στην κοινή μας αντίληψη για την Δημοκρατία, την πολιτική, το κράτος Δικαίου, την ανάγκη να γίνει επιτέλους η Ελλάδα μια σύγχρονη αξιοπρεπής, υπερήφανη, ανταγωνιστική και ισότιμη χώρα, μέλος της Ευρώπης και της Ευρωζώνης. Μια χώρα που τιμά και προστατεύει τους πολίτες. Μας συνδέει μια κοινή αντίληψη για το συλλογικό ανοιχτό, ανανεωμένο ριζικά κόμμα, που λειτουργεί θεσμικά με σεβασμό στους πολίτες, τα μέλη του, τους φίλους, τα στελέχη και όχι μια προσωπική υπόθεση της εκάστοτε ηγεσίας.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος και εγώ ζήσαμε μαζί με όλους τους συναδέλφους μας στη Κυβέρνηση και την ηρωική σημερινή κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, την καταλυτική εμπειρία των μεγάλων στοιχημάτων και των δύσκολων επιλογών, συχνά με πόνο ψυχής, με καθυστερήσεις, αντιφάσεις, τριβές, αλλά με τη βεβαιότητα ότι κάνουμε το καθήκον μας, όχι μόνο απέναντι στην πατρίδα, αλλά και απέναντι στο γενικό συμφέρον του ελληνικού λαού.

Μέσα στις σημερινές συνθήκες θεωρούμε ότι είναι υποχρέωσή μας να πορευτούμε μαζί για το ΠΑΣΟΚ και μαζί με το ΠΑΣΟΚ για τη χώρα και τους πολίτες. Ξέρουμε πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση, πόσο αρνητικοί είναι οι συσχετισμοί, πόσο λίγο χρόνο έχουμε στη διάθεσή μας να πούμε όλη την ιστορία στον ελληνικό λαό με απόλυτη ειλικρίνεια, προτείνοντάς του ένα ολοκληρωμένο και υπεύθυνο, όχι ευχάριστο, οδικό χάρτη για την επιστροφή στην οικονομική ομαλότητα.

Ελπίζουμε ότι η σημερινή μας πρωτοβουλία μπορεί να λειτουργήσει ως έναυσμα προκειμένου να δοθεί τέλος στην εσωστρέφεια, τη διαδικαστική αμηχανία που επιτείνει την φθορά προσώπων, ιδεών και συμβόλων.

Προσωπικά έχω πει και ισχύει, πως οι ευθύνες μου ως Υπουργού Οικονομικών δεν μου επιτρέπουν να παρακολουθώ τους εσωτερικούς ρυθμούς του ΠΑΣΟΚ. Με τη σημερινή μας πρωτοβουλία θέλουμε να αλλάξουμε τους εσωτερικούς ρυθμούς του ΠΑΣΟΚ.

Η πρωτοβουλία συνεπώς αυτή μπορεί να λειτουργήσει ως αφετηρία για μια νέα συλλογικότητα στην Παράταξη. Μπορεί να συμβάλλει στην αποτελεσματική στήριξη της Κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου, τώρα που όλοι θα αναλάβουν την ευθύνη τους χωρίς υπεκφυγές και μισόλογα κατώτερα των περιστάσεων. Η πρωτοβουλία αυτή, είμαι βέβαιος, ότι μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά στην ανόρθωση της Παράταξης, που υπάρχει μπορεί χάρις του έθνους και του λαού του».

Α. Μόσχοβας: Μια ερώτηση: Πρώτον, πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ένας ο υποψήφιος; Δεύτερον, πρέπει να εκλεγεί από τη βάση; Και τρίτον, έχετε ενημερώσει και τα υπόλοιπα κορυφαία στελέχη, τον κ. Παπανδρέου και κάποια άλλα στελέχη;

Ευ. Βενιζελος: Έχουμε συζητήσει με πάρα πολλούς φίλους, συναδέλφους και συναγωνιστές. Δεν ασχολούμαστε με τα διαδικαστικά θέματα. Σεβόμαστε τις αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου. Δεν τίθεται κανένα διαδικαστικό θέμα. Εμείς θέλουμε να δώσουμε έναν τόνο, έναν ρυθμό, μια ελπίδα, μια προοπτική. Και θέλουμε να ξαναδώσουμε στην Παράταξη ένα αίσθημα αυτοπεποίθησης και αισιοδοξίας. Νομίζω ότι αυτή είναι η επιθυμία μας και αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της απόφασής μας να συμπορευτούμε.

Α. Λοβέρδος: Εγώ να πω από την πλευρά μου ότι οι αποφάσεις που έχουν ληφθεί από τα συλλογικά όργανα του ΠΑΣΟΚ, είναι αυτές που ισχύουν σε κάθε περίπτωση. Η σημερινή μας πρωτοβουλία δεν είχε να κάνει με αυτά που το Κίνημα αποφάσισε μέσα από τα καταστατικά συλλογικά του όργανα. Η σημερινή μας πρωτοβουλία ήταν πρωτοβουλία -όπως είπε και ο Βαγγέλης Βενιζέλος- να δοθεί ένα τέλος στην ανασφάλεια, να δοθεί ένα τέλος σ’ όλα αυτά που λέγονταν και λέγονται ακόμα και σήμερα από πολλούς, ότι στο ΠΑΣΟΚ δεν έχουμε το μυαλό μας στη στήριξη της Κυβέρνησης Παπαδήμου. Ποιοι; Εμείς, που έχουμε δυόμισι χρόνια πορείας στην εμπροσθοφυλακή της μάχης. Και ότι και αν εμείς λέγαμε, ετεροκαθοριζόταν –δήθεν– από κάτι άλλο που είχε σχέση με άλλα, με φιλοδοξίες, με οτιδήποτε.

Παίρνουμε μια πρωτοβουλία. Παίρνουμε μια πρωτοβουλία -το είπαμε και οι δύο- που είναι πρωτοβουλία ουσίας. Δεν έχει να κάνει σε τίποτα και με τίποτα με ό,τι αποφασίστηκε, ό,τι προηγήθηκε. Παίρνουμε μια πρωτοβουλία πολιτικής ουσίας. Για να πούμε με όλους τους τόνους, με όλη μας την ένταση, ότι το ΠΑΣΟΚ ως ένα Κίνημα που έχει προσφέρει στη χώρα, είναι ένα Κίνημα που πρέπει να μείνει όρθιο, να δώσει τις μάχες του τις επόμενες μέρες, ούτε καν εβδομάδες, τις επόμενες μέρες για να μην γονατίσει η χώρα και να αντιμετωπίσει κοιτώντας στα μάτια τον ελληνικό λαό, στις δύσκολες μέρες που έρχονται.

Τίποτα δεν πρέπει να συσχετιστεί με οποιοδήποτε άλλο θέμα, εκτός από την πολιτική ουσία που και οι δυο περιγράψαμε. Έχουμε μιλήσει, ναι, με πάρα πολλούς συναδέλφους μας. Και σήμερα και τώρα μιλήσαμε πριν έρθουμε εδώ. Και είναι ο βασικός μας στόχος, αυτή η ενωτική πρωτοβουλία να είναι ενωτική πρωτοβουλία που θα αγκαλιάσει όλη την Παράταξη.

Α. Μόσχοβας: Ενημερώσατε τον κ. Παπανδρέου;

Ευ. Βενιζελος: Για το ότι θα κάναμε αυτή την κοινή δήλωση σήμερα όχι δεν τον έχουμε ενημερώσει. Αλλά νομίζω ότι θα αντιμετωπίσει με πολύ θετικό τρόπο την πρωτοβουλία αυτή.

Λ. Παπαδήμας (Reuters): Μια πολιτική ερώτηση: Το είπατε αρκετές φορές στην ομιλία σας και οι δυο στηρίζετε την Κυβέρνηση Παπαδήμου, πάνω από πέντε φορές εάν δεν κάνω λάθος. Αυτό θα μπορούσε να λάβει και μια ευρύτερη μορφή υπό την έννοια ότι στην προοπτική των εκλογών και της μη αυτοδυναμίας από τα μεγάλα Κόμματα θα συνεχίζατε να στηρίζετε τον κ. Παπαδήμο ως προς τούτο;

Ευ. Βενιζελος: Να σας πω κάτι. Ζούμε μια πολύ δύσκολη περίοδο και θα πρέπει να την διαχειριστούμε με τον καλύτερο τρόπο. Το να συζητήσουμε τώρα για τις μετεκλογικές εξελίξεις, θα έλεγα ότι είναι πολυτέλεια και ετεροχρονισμός που δεν δικαιολογείται από την κρισιμότητα των καταστάσεων.

Α. Λοβέρδος: Στηρίζουμε την Κυβέρνηση Παπαδήμου με όλες μας τις δυνάμεις. Στηρίζουμε την πατρίδα, στηρίζουμε τις εθνικές μας υποθέσεις.


Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

"Κατοχικές" απορίες!





Τελικά τι συμβαίνει;


Βρισκόμαστε ήδη υπό κατοχή, όπως έκρωζαν εδώ και πολύ καιρό οι δραχμολάγνοι μούντζα-χεντίν, ή τώρα απειλούμαστε να βρεθούμε υπό κατοχή αν ευδοκιμήσει η πρόταση για ξένο επίτροπο που θα ελέγχει το ελληνικό δημοσιονομικό πρόγραμμα;;

Γιατί το να κατακτήσεις τον κατακτημένο, κομματάκι δύσκολο μου φαίνεται... Εκτός αν στο υπερρεαλιστάν που ζούμε, οι έννοιες έχουν λάβει μορφή που δεν δύναμαι να αντιληφθώ!

Ας μου λύσει λοιπόν την απορία όποιος καταλαβαίνει τι συμβαίνει, αφού εγώ έχω σηκώσει προ πολλού τα χέρια ψηλά...

Υ.Γ: Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο η κατοχή να τελείωσε τη μέρα που παρέδωσε τη θέση του στον Παπαδήμο ο Γιώργος και να μην το είχα καταλάβει.
Πώς αλλιώς άλλωστε να εξηγηθεί και το γεγονός ότι οι τσοπαναραίοι από τότε δεν έχουν ξαναβγάλει στις πλατείες τα αγανακτισμένα πρόβατα για βοσκή;

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Το ΠΑΣΟΚ εγκαλείται επειδή ΔΕΝ είπε ψέματα προεκλογικά!




Κανένα κόμμα δεν δικαιούται να λέει όχι σε μια περικοπή δαπανών ή μεταρρύθμιση επειδή έρχεται σε αντίθεση με το προεκλογικό του πρόγραμμα. Η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο και επιβάλλει σε όλους μας ανεξαιρέτως να παίρνουμε δύσκολες αποφάσεις, ακόμα και αποφάσεις που μας φαίνονταν αδιανόητες πριν από λίγο καιρό. Το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε βαρύ τίμημα αξιοπιστίας γιατί απέφυγε να πάρει μέτρα αμέσως μόλις ήλθε στην εξουσία, προκειμένου να μείνει πιστό στο πρόγραμμά του. Ας μην επαναλάβει κανένα κόμμα εξουσίας το ίδιο λάθος. Αν κάποιος πιστεύει ότι ένα μέτρο θα προκαλέσει κακό στη χώρα, να δώσει τη μάχη της εθνικής διαπραγμάτευσης, αλλά να μην οχυρώνεται πίσω από κομματικά φυλλάδια, τα οποία κανείς σοβαρός ψηφοφόρος δεν παίρνει και πολύ στα σοβαρά. Είναι ώρα να σκεφτόμαστε όλοι την πατρίδα και όχι το κόμμα ή το προσωπικό συμφέρον!

Το σημερινό κύριο άρθρο της Καθημερινής, ψέγει το ΠΑΣΟΚ επειδή έμεινε πιστό στο προεκλογικό του πρόγραμμα, όταν ανέλαβε την εξουσία το 2009!!!

Μέχρι τώρα στην Ελλάδα είχα ακούσει να εγκαλούνται ΟΛΕΣ οι εκλεγμένες κυβερνήσεις για αθέτηση των προεκλογικών τους δεσμεύσεων, για προεκλογικές υποσχέσεις που αποδείχθηκαν "φούσκες", για τα πολλά "θα" χωρίς αντίκρυσμα, αλλά είναι η πρώτη φορά που ακούω κάποιον να κατηγορεί την κυβέρνηση γιατί προσπάθησε να μείνει πιστή στο προεκλογικό της πρόγραμμα!


Υ.Γ:
Ρε Γιώργο γιατί μας το έκανες αυτό; Εσύ δεν είσαι δικός μας, εσύ δεν είσαι αίμα μας, δε μας πονάς! Δεν είναι δυνατόν Έλληνας πολιτικός και να προσπαθεί να κάνει ότι υποσχέθηκε προεκλογικά! Χαλάς την πιάτσα... Γιατί ρε Γιώργο, γιατί;;;


http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_25/01/2012_1297444

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Πιτσιρίκος: ένας σύγχρονος αυριανιστής


του Ηλία Κανέλλη*

Πριν ο Παύλος Μπακογιάννης, ως πολιτική προσωπικότητα με ανοιχτό και χωρίς προκαταλήψεις πνεύμα, προωθήσει, το 1989, για λογαριασμό της Νέας Δημοκρατίας, την προσέγγιση για συγκυβέρνηση με την Αριστερά, είχε εργαστεί πολλά χρόνια ως δημοσιογράφος.

Παρεμβατικός και ουσιαστικός, έγκυρος σχολιαστής και μαχητικός υπερασπιστής της νομιμότητας στην Ελλάδα, υπήρξε το σύμβολο της αντιδικτατορικής πάλης λόγω της εκπομπής του στη Βαυαρική Ραδιοφωνία τα χρόνια της χούντας. Όχι άδικα.
Ενδεικτικές είναι οι αναφορές που έστελναν στη χούντα οι έλληνες διπλωματικοί υπάλληλοι (στην ουσία υπηρέτες του καθεστώτος) από τη Γερμανία:

"Ο Π. Μπακογιάννης συνεχίζει τας κακοήθεις και ανθελληνικάς εκπομπάς του. Πρέπει να τεθή θέμα Μπακογιάννη και να ζητηθή η αποπομπή του από του σταθμού" . "Το κακόβουλον τούτο πρόγραμμα ησχολήθη καθ’ ολοκληρίαν εις ανακοινώσεις σχετικώς με την δίκην Παναγούλη και εις διαμαρτυρίας και αντιδράσεις κατά της εκδοθείσης καταδικαστικής αποφάσεως των στρατοδικείων" κ.τ.τ.Πριν πέσει θύμα των δολοφόνων της 17 Νοέμβρη, στις 27 Σεπτεμβρίου 1989, ο Παύλος Μπακογιάννης είχε τεθεί στο στόχαστρο της ισχυρής, εκείνη την εποχή, εφημερίδας Αυριανή των αξιότιμων κυρίων Γεωργίου και Μάκη Κουρή – ο ιδιότυπος λαϊκισμός της εφημερίδας, κράμα ρατσισμού, χυδαιότητας, προκαταλήψεων και οπισθοδρόμησης, είχε γεννήσει και όρο, που για χρόνια ήταν συνώνυμος του ακραίου κιτρινισμού στον Τύπο: αυριανισμός.
Η εφημερίδα, επιχειρώντας να αποσείσει την κρατούσα εικόνα της βαρύτατης ευθύνης του Ανδρέα Παπανδρέου στο σκάνδαλο Κοσκωτά, ενορχήστρωσε μια μακρά συκοφαντική εκστρατεία κατά του Παύλου Μπακογιάννη, επιχειρώντας να τον σπιλώσει ηθικά παρουσιάζοντάς τον ως πρωτεργάτη του σκανδάλου (ο Μπακογιάννης είχε συνεργαστεί με τον Κοσκωτά στο στήσιμο της εταιρείας του Κοσκωτά Γραμμή και στα πρώτα δημοσιογραφικά εγχειρήματά του).
Στις 31 Αυγούστου 1989, η εφημερίδα είχε κυκλοφορήσει με τον «ξύλινο» τίτλο μισής σελίδας: «Κλεπταποδόχος ο Μπακογιάννης». Την επομένη, η εφημερίδα, στην ίδια θέση, έβγαζε και την ετυμηγορία: «Στον Κορυδαλλό ο Μπακογιάννης».
Έπειτα ήρθε η συμμορία του Ξηρού και του Κουφοντίνα να «εκτελέσει» (σύμφωνα με τη δημοσιογραφική ορολογία της εποχής) τον ήδη «καταδικασθέντα» στα πρωτοσέλιδα του κίτρινου Τύπου.

Πέρασε πολύς καιρός από τότε, μια μέρα, πολύ αργά, συνελήφθησαν και δικάστηκαν τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη. Εκείνες τις μέρες, στη διάρκεια της δίκης, σε μια διαδήλωση συμπαθούντων της τρομοκρατίας, πρωτογράφτηκε στους τοίχους το αδιανόητο σύνθημα: «Σκατά στον τάφο του Μπακογιάννη».

Οι φίλοι των τρομοκρατών, οπαδοί μιας αδιάλλακτης, εμφυλιοπολεμικής Αριστεράς, εκδικούνταν ακόμα μια φορά το πρόσωπο που είχε εισηγηθεί την πολιτική συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων που (τότε) δεν υπερέβαιναν τα συνταγματικά όρια.
Είχε όμως έλθει το πλήρωμα του χρόνου, η Αυριανή είχε χάσει τη δύναμή της. Όχι όμως κι ο αυριανισμός. Ίσα ίσα.
Αυτός κατόρθωσε, με διάφορες παραφυάδες και σε διάφορες εκδοχές, να διαχυθεί σε πολλά ΜΜΕ της εποχής μας καθώς και στα χιλιάδες νέα μέσα ενημέρωσης και γενικότερα έκφρασης που οφείλουν την ύπαρξή τους στο Διαδίκτυο.

Δικαιούται να πει κανείς ότι έτσι συμβαίνει με τον Τύπο.
Ένα τμήμα του είναι κίτρινο, χυδαίο, συκοφαντικό, ρατσιστικό, βάρβαρο – αλλά είναι σημαντικότερο το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας που, απαίδευτη και μπρούτα, έχει σε μεγάλο βαθμό ανεχθεί, ακόμα και σιγοντάρει αυτούς που εσκεμμένα την παραπλανούν και την ντρεσάρουν.
Υπάρχουν, όμως, κάποια πρόσωπα που καλύπτονται πίσω από ένα λούστρο, μια επίφαση πνευματικότητας, επίφαση που την απέκτησαν είτε διότι κάποτε διάβασαν δυο βιβλία παραπάνω είτε γιατί κυκλοφόρησαν σε κύκλους ζωηρών και ανοιχτών ανθρώπων είτε επειδή τους συναναστράφηκαν σοβαροί άνθρωποι είτε διότι είναι πιο καπάτσοι από τους άλλους – κι αυτά τα πρόσωπα διεκδικούν εμβέλεια μεγαλύτερη από τους κίτρινους με πατέντα. Πολλές φορές την κερδίζουν. Στο όνομα της παρεμβατικότητας, της τόλμης, της αυθάδειας, της σάτιρας…
Και τότε…
Ε, τότε, πολύ συχνά, γίνονται κάτι όπως ο ψευδώνυμος Πιτσιρίκος – που του αρέσει να παραδίδει μαθήματα υποτίθεται απείθειας στο σύστημα.
Στις 15 Ιανουαρίου, μια ομάδα «αγανακτισμένων», όπως αποκαλούνται στη σλανγκ της δημοσιογραφίας διάφοροι ετερόκλητοι διαδηλωτές που συνήθως απαξιώνουν τον κοινοβουλευτισμό, έστω διά των εκπροσώπων του, επιχείρησε να προπηλακίσει την Ντόρα Μπακογιάννη στην Κρήτη, πετώντας πέτρες και γιαούρτια. Ανάμεσα στα συνθήματα που φώναξαν, πριν αποχωρήσουν, ήταν και το αδιανόητο: «Σκατά στον τάφο του Μπακογιάννη». Την επομένη, ο Πιτσιρίκος «σατίρισε πολιτικά» το συμβάν ως εξής:

Οι γιαουρτωτές της κυρίας Μπακογιάννη φώναξαν το σύνθημα "Σκατά στον τάφο του Μπακογιάννη". Θεωρώ απαράδεκτο το σύνθημα και είναι ντροπή να βεβηλώνεται η μνήμη ενός νεκρού. Το σύνθημα "Σκατά στον τάφο του Μπακογιάννη" –εκτός από απαράδεκτο– είναι και περιττό. Υποθέτω πως η κυρία Μπακογιάννη θα επισκέπτεται τον τάφο πού και πού.Όποιος γράφει δεν είναι υποχρεωμένος να λατρεύει τα πρόσωπα για τα οποία γράφει, είτε ζουν είτε πέθαναν.
Δεν είναι καν υποχρεωμένος να αιτιολογεί την αντίθεσή του.
Αλλά όποιος διεκδικεί παρεμβατικότητα και κύρος, οφείλει να μπορεί να επικαλεσθεί ένα κίνητρο δημόσιου συμφέροντος: τον έλεγχο ή τον αποτροπιασμό από πρόσωπα ή τις πράξεις τους.
Οι υβριστές δήθεν αγανακτισμένοι της Κρήτης ήξεραν γιατί μισούν τον Μπακογιάννη. Ο Πιτσιρίκος αμφιβάλλων αν αναρωτήθηκε, αποδεικνύει συνέχεια ότι δεν τον νοιάζουν οι λεπτομέρειες της τεκμηρίωσης μιας θέσης.
Η προκατάληψη προηγείται του επιχειρήματος. Κι έτσι, απλά, υιοθετεί το χυδαίο σύνθημα των εμφυλιοπολεμικών αριστερών.
Ένα σύνθημα που υποκρύπτει μίσος – αλλά και αποκαλύπτει κιτρινισμό, χυδαιότητα, συκοφαντικό πνεύμα, ρατσισμό, βαρβαρότητα. Δηλαδή: αυριανισμό.
Τον αυριανισμό της εποχής του Ίντερνετ.
ΥΓ. Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία χυδαιότητα του Πιτσιρίκου στον δημόσιο «διάλογο», όπως αυτός τον αντιλαμβάνεται. Είναι όμως η κορυφαία.

*από το νέο τεύχος του the books' journal που κυκλοφορεί από σήμερα

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Κι Αν Η Ελλάδα Αξίζει Να Καταρρεύσει;


Αναρωτήσου το εξής:

Γιατί είμαστε έτσι;

Γιατί σε κάθε φανάρι συμπολίτες μας περνάνε την ουρά και έρχονται και στέκονται μπροστά για να περάσουν πρώτοι; Γιατί οι ΛΕΑ είναι μονίμως γεμάτες με γκαζομένους βλάκες;

Για ποιο λόγο η Ελλάδα είναι τελευταία από τις 27 χώρες της Ευρώπης σε συμμετοχή σε εθελοντικές οργανώσεις; Γιατί είμαστε τελευταίοι στην εθελοντική αιμοδοσία; Γιατί καπνίζουμε όπου θέλουμε, γιατί τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα με σκατούλες σκύλων, γιατί τα πάρκα και οι δημόσιοι χώροι μαραζώνουν; Γιατί οι πόλεις μας δεν έχουν πεζοδρόμια;

Γιατί ζούμε έτσι;

Γιατί αποδεικνύουμε σε κάθε ευκαιρία ότι εμείς δε θέλουμε να ζούμε σε κοινωνία –θέλουμε ο καθένας να ζει μόνος του;

Δεν έχουμε περάσει κακουχίες εμείς; Δεν έχουμε ζήσει σεισμούς, κατοχές, χούντες, πείνες; Γιατί δεν μας ανάγκασαν όλα αυτά να φτιάξουμε μια κοινότητα ανθρώπων, να βρούμε τους τρόπους και να κάνουμε τους συμβιβασμούς που θα μας επιτρέψουν να ζήσουμε μαζί;

Πριν από λίγο καιρό διάβασα ένα βιβλίο που το είχα πολλά χρόνια αλλά δεν είχα προλάβει να ασχοληθώ μαζί του. Ασχολήθηκα τώρα γιατί με τράβηξε ο τίτλος: Λέγεται «Collapse: How Societies Choose To Fail Or Succeed» και το ‘χει γράψει ένας Αμερικανός παν-επιστήμονας, ο Τζάρεντ Ντάιμοντ. Το βιβλίο μελετάει την ιστορία πολιτισμών που για κάποιο λόγο έπαψαν να υπάρχουν, κατέρρευσαν, έσβησαν από το χάρτη, και προσπαθεί να εξηγήσει την κατάρρευσή τους, να βρει μήπως και υπάρχει κάποιος κοινός παράγοντας που οδηγεί τους πολιτισμούς στο χαμό.

Η προφανής ιδέα που μπήκε στο μυαλό μου διαβάζοντας ήταν η εξής: Μήπως η Ελλάδα, αυτή η περίεργη χώρα-άνευ-κοινωνίας δεν αξίζει να υπάρχει; Μήπως της αξίζει να καταρρεύσει;

Αποφάσισα να το εξετάσω λίγο πιο προσεκτικά το θέμα. 


Στο βιβλίο του ο Ντάιμοντ (ένας επιστήμονας πολυσχιδής και πολυάσχολος, που έχει καταπιαστεί με ένα σωρό επιστημονικούς τομείς, από την ορνιθολογία μέχρι τη γεωγραφία), μελετάει τις ιστορίες παλιών πολιτισμών που αφανίστηκαν από τη Γη, σε κάποιες περιπτώσεις ξαφνικά και αναπάντεχα, σε άλλες πιο μακρόσυρτα.

Στα νησιά Πίτκερν και Χέντερσον, για παράδειγμα, ο πολιτισμός κατέρρευσε όταν σταμάτησαν να τους στηρίζουν οι εμπορικοί τους σύμμαχοι. Στο νησί του Πάσχα οι κάτοικοι κατέστρεψαν από μόνοι τους τους φυσικούς πόρους του νησιού τους (έκοψαν όλα τα δέντρα, για παράδειγμα), ενώ οι Βίκινγκς που αποίκισαν τη Γροιλανδία αυταφανίστηκαν μεταξύ άλλων κι επειδή δίσταζαν να φάνε ψάρια. Δεν το έβρισκαν πολύ σικ, οπότε τελικά πέθαναν όλοι από την πείνα (και για άλλους λόγους, βεβαίως).

Το συμπέρασμα του βιβλίου είναι πως οι κυριότεροι λόγοι που μπορούν να οδηγήσουν έναν πολιτισμό στην κατάρρευση είναι πέντε:

Η κλιματική αλλαγή
Εχθρικοί γείτονες
Διακοπή εμπορικών σχέσεων με άλλους λαούς
Περιβαλλοντικά προβλήματα
Αδυναμία προσαρμογής σε περιβαλλοντικά θέματα

Όπως βλέπεις, οι τρεις από τις πέντε αιτίες έχουν να κάνουν με το περιβάλλον. Λαοί που ιστορικά δεν μπορούν να προσαρμοστούν στις περιβαλλοντικές τους συνθήκες είναι καταδικασμένοι να χαθούν (πράγμα που επιτρέπει στο συγγραφέα να φτάσει σε συμπεράσματα βαρύγδουπα για τον πλανήτη σήμερα).

Προσπαθώντας τώρα να βάλουμε το θέμα της Ελλάδας στην όλη συλλογιστική, αντιμετωπίζουμε προβλήματα. Γιατί οι Έλληνες ασφαλώς και αδυνατούν να προσαρμοστούν στο περιβάλλον τους (οι παράνομες χωματερές μας είναι αναγνωρισμένες διεθνώς, ενώ οι Πασχαλονησιώτες θα μπορούσαν να μάθουν πολλά από τις δικές μας επιδόσεις στον αφανισμό δασών και την ανέγερση πέτρινων μνημείων –αυθαιρέτων- στη θέση τους –άσε που πλέον τα κόβουμε ακόμα και για καυσόξυλα), αλλά ο αφανισμός τους πιθανότατα δεν θα προκληθεί από αυτό. Η τρέχουσα Ελληνική κρίση δύσκολα μπορεί κάποιος να υποστηρίξει πως οφείλεται σε περιβαλλοντικά αίτια, και αν είναι αυτή που θα φέρει την κατάρρευση, μάλλον δεν εξηγείται εύκολα από κανέναν από τους πέντε λόγους που θέτει ο Ντάιμοντ.

Βεβαίως, ίσως εδώ να κάνουμε ένα λογικό άλμα θεωρώντας την Ελλάδα, μια χώρα που έχει εκχωρήσει μέρος της διακυβέρνησής της σε μια πολυεθνική συνομοσπονδία, και που δρα σε ένα εξαιρετικά πολυσύνθετο διεθνές περιβάλλον, ώς ξεχωριστή και αυτάρκη οντότητα, σαν τα νησάκια του Ειρηνικού ή τον πολιτισμό των Μάγιας. Από την άλλη, μπορεί οι λόγοι που περιγράφει ο Ντάιμοντ να μην ισχύουν οικουμενικά, ή να μην είναι οι μόνοι. Ο ίδιος αποδεικνύει πως αυτοί ισχύουν σε περιπτώσεις τεκμηριωμένες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που μπορούν να οδηγήσουν έναν πολιτισμό (ή όπως θες πες το) στην κατάρρευση.

Ο Βρετανός ιστορικός Άρνολντ Τόινμπι προσέγγισε το θέμα της κατάρρευσης των ανθρώπινων πολιτισμών αλλιώς (ως ιστορικός), γράφοντας το γιγάντιο «A Study of History» (σε 12 τόμους, το ξεκίνησε το 1934 και το τελείωσε το 1961 –υπάρχουν και περιλήψεις εκεί έξω, ευτυχώς): Πιστεύει πως η κατάρρευση των πολιτισμών δεν προκαλείται από το ότι χάνουν τον έλεγχο του περιβάλλοντος ή εξωτερικές επιθέσεις, αλλά από την εξαφάνιση αυτού που αποκαλεί «δημιουργική μειονότητα», μια ομάδα του πληθυσμού που κινητοποιεί τη δημιουργία και την εξέλιξη στην κοινωνία. Σε κάποιο στάδιο της ζωής της κοινωνίας, αυτή η ομάδα μπορεί να μετατραπεί απλά σε «κραταιούσα μειοψηφία», η οποία επιβάλλεται στην πλειοψηφία χωρίς όμως να δικαιολογεί αυτή την επιβολή με πράξεις. Ο Τόινμπι πιστεύει πως αυτή η κραταιούσα μειοψηφία προσπαθεί να κρατήσει την εξουσία με κάθε τρόπο ακόμα κι αν δεν την αξίζει, με αποτέλεσμα το προλεταριάτο (αυτή τη λέξη χρησιμοποιεί, δεν κάνω πλάκα) ανταποδίδει «την αδικία με φθόνο, το φόβο με μίσος και τη βία με βία». Η διαδικασία σύγκρουσης που ακολουθεί μπορεί πρόσκαιρα να είναι και δημιουργική, αλλά τελικά οδηγεί στον κατακερματισμό του πολιτισμού και την κατάργηση της συνοχής του. Πρόκειται για μια ιδέα που ο Τόινμπι την τεκμηριώνει μελετώντας την ιστορία των μεγάλων πολιτισμών της ανθρωπότητας (σύμφωνα με τον υπολογισμό του έχουν υπάρξει 23 όλοι κι όλοι), και όχι μεμονωμένων κρατών. Ωστόσο, κάποιος μπορεί να δει την Ελληνική περίπτωση μέσα από αυτή την υπόθεση με μια σημαντική παραλλαγή.

Στην Ελλάδα είναι προφανές ότι δεν υπάρχει η «δημιουργική μειονότητα» που τροφοδοτεί την ανάπτυξη και παρασέρνει ολόκληρη την κοινωνία προς τα μπρος. Αν έχουμε κάτι, αυτό είναι μια «κραταιούσα μειοψηφία» (και μάλιστα έχω την εντύπωση πως πρόκειται για «κραταιούσα πλειοψηφία» μιας αλλόκοτης μορφής –αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) η οποία μάλιστα προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία με κάθε τρόπο κι αυτό πυροδοτεί (και στο μέλλον θα πυροδοτήσει πιο έντονα) μια διαδικασία σύγκρουσης. Το περίεργο εδώ είναι το εξής: Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ μια δημιουργική μειοψηφία. Ποτέ δεν πέρασε την περίοδο ευημερίας με την ορθολογική μορφή που περνάνε τέτοιες περιόδους οι μεγάλοι πολιτισμοί που μελέτησε ο Τόινμπι. Η βραχύβια περίοδος ευημερίας των τελευταίων δεκαετιών ήταν τόσο στρεβλή που περιλάμβανε μόνο ένα από τα χαρακτηριστικά της ευημερίας –τα λεφτά-, και προφανώς γι’ αυτό ήταν και τόσο βραχύβια. Αλλά ποτέ δεν υπήρχε μια ισχυρή και ικανή μειοψηφία που υποστήριζε την ανάπτυξη πυροδοτώντας την καινοτομία και τη δημιουργικότητα σε όλους τους τομείς.

Η θεωρία μου ήταν πάντα πως η Ελλάδα πράγματι όδευε προς την ανάπτυξη μιας «δημιουργικής μειονότητας», αλλά πολύ πολύ αργά. Δηλαδή δεν είχαμε φτάσει στο σημείο που άλλοι λαοί έφτασαν πριν από δεκαετίες ή αιώνες (σκέψου πότε βρίσκονταν σε ακμή διάφορες χώρες), ή που πολλοί λαοί βρίσκονται σήμερα, αλλά ήμασταν καθ’ οδόν. Στο δρόμο. Κούτσα κούτσα.

Πολύ σχετική και ενδιαφέρουσα βρήκα την ανακοίνωση έρευνας του Πανεπιστημίου Rensselaer το περασμένο καλοκαίρι, σύμφωνα με την οποία αν μόνο το 10% του πληθυσμού πιστεύει ακράδαντα σε μια ιδέα, αυτή θα γίνει αποδεκτή από την πλειοψηφία του πολιτισμού.

«When the number of committed opinion holders is below 10 percent, there is no visible progress in the spread of ideas. It would literally take the amount of time comparable to the age of the universe for this size group to reach the majority,» said SCNARC Director Boleslaw Szymanski, the Claire and Roland Schmitt Distinguished Professor at Rensselaer. «Once that number grows above 10 percent, the idea spreads like flame.»

Νομίζω ότι αυτό ακριβώς είναι μια «δημιουργική μειοψηφία»: Ένας πυρήνας ανθρώπων που γεννούν ιδέες και κοινωνικά πρότυπα τα οποία υιοθετούνται (φυσιολογικά, οργανικά) από τον υπόλοιπο πληθυσμό και γίνονται κτήμα του. Στην Ελλάδα είναι οπωσδήποτε σίγουρο ότι αυτό δεν το έχουμε. Καθώς ο πληθυσμός ωριμάζει, μεγαλύτερο ποσοστό του μορφώνεται, και οι νέες τεχνολογίες κάνουν ξένες ιδέες και κουλτούρες εύκολα προσβάσιμες, η μειοψηφία αυτή μεγαλώνει. Ετούτη η κρίση, όμως, ενδέχεται να επιβραδύνει αυτή την πορεία (προς το 10%, ας πούμε) ή, αν είναι εξαιρετικά έντονη και μακρόχρονη (η κρίση), και να την αναστρέψει τελείως.

Αν συμβεί αυτό, η κατάρρευση θα είναι αναπόφευκτη.

Υπάρχουν κι άλλα συμπτώματα/ενδείξεις που υποδεικνύουν μια πορεία προς το ναδίρ: Ο ιστορικός και ανθρωπολόγος Τζόζεφ Τέιντερ γραφει στο «The Collapse of Complex Societies» (1988) πως η κατάρρευση των πολιτισμών έρχεται όταν συσσωρεύεται πολλή πολυπλοκότητα στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν προβλήματα. Όταν δηλαδή τα κράτη μεγαλώνουν και γίνονται περίπλοκα, αναπτύσσοντας αρτηριοσκληρωτικές δομές, γραφειοκρατεία, και τάξεις που καταναλώνουν πόρους χωρίς να συμμετέχουν ενεργά στην παραγωγή τους (γκουχ δημοσιογράφοι γκουχ), είναι καταδικασμένα να καταρρεύσουν. Ο Τέιντερ βρήκε την υπόθεσή του να ισχύει σε δεκαεφτά πολιτισμούς ιστορικά. Όπως αντιλαμβάνεσαι, η θεωρία ταιριάζει γάντι σε χώρες όπως η Ελλάδα (άλλο ένα παράδειγμα: η Ουγγαρία), όπου η αρτηριοσκλήρωση είναι το σύνηθες modus operandi.

Το συγκεκριμένο επιχείρημα αναλύεται εξαντλητικά στο σημαντικότερο πράγμα που διάβασα πρόσφατα, το βιβλίο του Νομπελίστα οικονομολόγου Μάνκουρ Όλσον με τ’ όνομα «The Rise and Decline of Nations«.

Η ιδέα που περιγράφει ο Όλσον είναι απλή: Σε κάθε χώρα υπάρχει η τάση να εμφανίζονται μικρές ομάδες-συμμαχίες κοινών οικονομικών συμφερόντων, όπως τα καρτέλ και τα συνδικάτα. Αυτές οι ομάδες έχουν ισχυρό συμφέρον να επηρεάζουν τη διεξαγωγή της πολιτικής προωθώντας μέτρα προστατευτισμού για τον εαυτό τους. Έτσι αποτελούν τροχοπέδη για την ανάπτυξη της χώρας. Τα κέρδη από τις πολιτικές που τους προστατεύουν είναι μεγάλα για τα μέλη τους, αλλά η ζημία για την ευρύτερη κοινωνία είναι μικρότερη για κάθε μέλος της ξεχωριστά, έτσι η κοινωνία συνήθως δεν αντιδρά σε τέτοιου τύπου πολιτικές, και έτσι η δύναμη αυτών των ομάδων ολοένα μεγαλώνει. Σε βάθος χρόνου, η οικονομία ενός τέτοιου κράτους είναι καταδικασμένη να υποφέρει.

Ο Όλσον τεκμηριώνει τη θεωρία του με εκτενή και αναλυτικά παραδείγματα σε έξι κεφάλαια (το έβδομο είναι μια μαρτυρική αντιπαραβολή της ιδέας του απέναντι σε όσα πρεσβεύουν οι σύγχρονες μακροοικονομικές θεωρίες, και μου έβγαλε την παναγία). Τα παραδείγματα κρίνουν την ανάπτυξη των οικονομιών διαφόρων χωρών διαχρονικά, από τη Νότια Αφρική και την Ινδία με τις κάστες μέχρι την ανάπτυξη των οικονομιών των ΗΠΑ, της Δυτικής Γερμανίας, της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Ιαπωνίας μετά τον πόλεμο.

Η Γαλλία, για παράδειγμα, παρ’ όλες τις καταστροφές που έζησε με την ήττα της στον πόλεμο, και μετά από αιώνες αναταραχών και επαναστάσεων (τέσσερις φορές καταλήφθηκε από στρατούς ξένους σε δυο αιώνες, αν το καλοσκεφτείς), κατάφερε μεταπολεμικά να αναπτυχθεί ραγδαία. Το ίδιο και πιο έντονο συνέβη στη Γερμανία και την Ιαπωνία. Και μπορεί κάποιος να πει ότι η ραγδαία ανάπτυξη σε χώρες που είχαν καταστραφεί από τον πόλεμο είναι φυσιολογική, καθώς τα περιθώρια για ανάπτυξη ήταν πολύ μεγαλύτερα, αλλά απ’ ότι αποδείχτηκε η ανάπτυξη των συγκεκριμένων χωρών συνεχίστηκε με τον ίδιο ρυθμό ακόμα και όταν έφτασαν –και στη συνέχεια ξεπέρασαν- τα οικονομικά μεγέθη των χωρών που τις είχαν νικήσει στον πόλεμο. Η ανάπτυξή τους, όπως αποδεικνύει ο Όλσον, δεν οφειλόταν στην καταστροφή των υλικών τους υποδομών από τον πόλεμο –αλλά στην καταστροφή των δυσκοίλιων κοινωνικών δομών, των συνδικάτων, των προστατευτισμών και των καρτέλ, που μεταπολεμικά δεν υπήρχαν για να εμποδίσουν την ανάπτυξη.

Αντίθετα η Αγγλία έχει αξιοσημείωτη σταθερότητα από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης και μετά. Δεν έχει ζήσει κατοχές. Δεν έχει ζήσει μεγάλες κοινωνικές αναταράξεις. Οι δομές της είναι ανέπαφες. Και έτσι η ανάπτυξή της είναι πολύ πιο αργή και η ικανότητά της να υιοθετεί καινοτομίες και να προσαρμόζεται σε νέα οικονομικά μοντέλα πολύ μικρότερη.

Ο Όλσον αναλύει εξαντλητικά τα χαρακτηριστικά των μικροσυμφερόντων σε πολλές χώρες και τον τρόπο με τον οποίο εμποδίζουν την ανάπτυξη της οικονομίας και το επιχείρημά του πείθει: Όποιος πιστεύει ότι οι προστατευτισμοί, τα κλειστά επαγγέλματα και τα ισχυρά συνδικάτα είναι πράγματα θετικά για μια οικονομία, καλά θα κάνει να το διαβάσει άμεσα, με ανοιχτό μυαλό, έτοιμος για μια απότομη κι ακαριαία νοητική χειροφρενιά 180 μοιρών.

Αν θέλουμε να δούμε τώρα πώς έρχεται και κολλάει η Ελλάδα στην υπόθεση του Όλσον, θα καταλήξουμε αρκετά γρήγορα σε δύο προφανή συμπεράσματα: Πρώτον, ότι στην Ελλάδα η ανάπτυξη είναι αδύνατη εξαιτίας της πολύ μεγάλης δύναμης των επιμέρους συμφερόντων, των επιχειρηματικών καρτέλ, των συντεχνιών και των συνδικάτων. Είναι μια κλειστή και αρτηριοσκληρωτική οικονομία ολόιδια με όλες τις κλειστές και αρτηριοσκληρωτικές οικονομίες που περιγράφει ο Όλσον. Το δεύτερο και φοβερότερο, όμως, είναι ότι η Ελλάδα πρόλαβε και έστησε όλες αυτές τις αρτηριοσκληρωτικές δομές πάρα πολύ γρήγορα. Η δικιά μας η χώρα καταστράφηκε σε αρκετά μεγάλο βαθμό στον πόλεμο (όπως η Γαλλία και η Γερμανία, και αντίθετα με την Αγγλία) και πράγματι ξεκίνησε με τις πρότερες δομές της κατεστραμμένες. Υποθέτω ότι δύο παράγοντες (πιο ασαφώς ο διχασμός του εμφυλίου και πιο εμφατικά ο Ανδρέας Παπανδρέου) έπαιξαν ρόλο στο να αναπτυχθεί στην Ελλάδα μέσα σε λίγες δεκαετίες οικονομική αρτηριοσκλήρωση που σε άλλες χώρες χρειάστηκε αιώνες. Αλλά τα καταφέραμε.

Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι πως σχεδόν όλα τα βιβλία που περιγράφουν το γιατί οι χώρες και οι πολιτισμοί καταρρέουν περιγράφουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο την Ελλάδα όπως είναι σήμερα. Επιβεβαιώνουν ότι είμαστε υπό κατάρρευση. Αυτό που νιώθουμε όταν βλέπουμε τη συμπεριφορά των συμπολιτών μας, και το πολιτικό προσωπικό που έχουν αναδείξει, αυτή η αόριστη αίσθηση πως η ύπαρξη αυτής της μη-κοινωνίας είναι ένα λάθος που δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει για πολύ ακόμα, από ό,τι φαίνεται είναι δικαιολογημένη. Βασίζεται σε ιστορικά προηγούμενα. Τεκμηριώνεται επιστημονικά.

Το θέμα είναι: Τι σημαίνει «κατάρρευση»;

Τόσο καιρό αντιμετωπίζουμε την κρίση ώς κάτι που θα μας φέρει οικονομική στενότητα για πολλά χρόνια. Το χειρότερο σενάριο που σκεφτόμαστε για την πατρίδα μας είναι να επιστρέψει σε δικό της νόμισμα και να ζήσει την ακραία φτώχεια.

Μήπως όμως αυτό το σενάριο δεν είναι το χειρότερο;

Μήπως η ίδια η υπόσταση της χώρας είναι αδύνατη;

Κι αν είναι, τί υπάρχει για να την αντικαταστήσει;

Τα βιβλία δεν ορίζουν τί σημαίνει «κατάρρευση» -αφήνουν την ιστορία να το κάνει: Το νησί του Πάσχα έγινε ακατοίκητο. Οι Βίκινγκς εξαφανίστηκαν από τη Γροιλανδία, δεν έμεινε ούτε ένας. Οι Μάγιας, οι Ρωμαίοι, οι Ινδιάνοι, όλοι οι πολιτισμοί που κατέρρευσαν στο παρελθόν δεν συνέχισαν να υπάρχουν, απλά πιο φτωχοί, όπως φοβόμαστε ότι θα πάθουμε εμείς: Έγιναν κάτι άλλο.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι μόνες περίοδοι σχετικής ευημερίας και ανάπτυξης που έχει γνωρίσει ετούτη εδώ ή άκρη της Βαλκανικής, αυτές τις οποίες «νοσταλγούν» οι υπερπατριώτες, αυτές που ακόμα μνημονεύουν τα βιβλία της ιστορίας με αγαλλίαση, ήταν δύο, και απείχαν χιλιετίες μεταξύ τους: Η κλασσική αρχαιότητα, όταν η χερσόνησός ήταν κατακερματισμένη σε ξέχωρες και ανεξάρτητες πόλεις-κράτη (που τσακώνονταν), και το Βυζάντιο, όταν ετούτο το κομμάτι γης ήταν μόνο ένα -πολυεθνικό και πολύγλωσσο- κομμάτι μιας μεγαλύτερης συνομοσπονδίας.

Σκέψου το λίγο:

Μια μεγάλη και ενιαία και ανεξάρτητη χώρα γεμάτη Έλληνες ίσως και να μην είναι εφικτή.

Είναι μια ιδέα κάπως περίεργη και ρηξικέλευθη αυτή, και πάσχει αφ’ ενός στο ότι η έρευνά μου δεν είναι πλήρης (δεν έχουν γραφτεί μόνο τέσσερα βιβλία για το θέμα, και τα τέσσερα συγκεκριμένα δεν αρκούν για συμπεράσματα καθώς έχουν πολύ διαφορετικές προσεγγίσεις και η εξαγωγή κοινών συμπερασμάτων από αυτά απαιτεί απλοποιήσεις και γενικεύσεις) και αφ’ ετέρου στο ότι βασικά σημεία της συλλογιστικής (ακόμα και το τι είναι «κοινωνία» και το πώς ορίζεται η λέξη «κατάρρευση») είναι έννοιες ρευστές.

Αλλά νομίζω ότι οπωσδήποτε αξίζει περισσότερη διερεύνηση. Αν κάτι έχει γίνει προφανές τα τελευταία δύο χρόνια της καταστροφής, είναι ότι δεν έχουμε μάθει τίποτα απολύτως, και ότι όποια και αν είναι η επόμενη μέρα, εμείς (μάλλον) θα συνεχίσουμε να είμαστε ίδιοι. Αλλά αν συνεχίσουμε ίδιοι, μάλλον δεν θα μπορούμε να συνεχίσουμε καθόλου. Δεν ξέρω τί θα σημαίνει αυτό, με βάση τα παραπάνω. Χρειάζονται λογικά άλματα εδώ, με μπόλικη φαντασία μέσα, και γι’ αυτό δε γράφω ούτε εικασίες (δοκίμασα, μοιάζουν εξωφρενικές, τις ξανάσβησα).

Τώρα, το ξέρω: Είναι λίγο στενάχωρο να τα σκέφτεται αυτά κάποιος που έχει ζήσει τα τελευταία 10-15 χρόνια της αφελούς και επιφανειακής ευμάρειας. Πιστεύω ότι το συναίσθημα περιγράφεται άψογα σε ένα απόσπασμα ομιλίας Προέδρου μιας μεγάλης χώρας, καθώς ετοιμαζόταν να αναλάβει τα καθήκοντά του κι ενώ η χώρα του βούλιαζε στη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας της. Ο Πρόεδρος ήταν ο Αβραάμ Λίνκολν, η χώρα ήταν οι ΗΠΑ και η κρίση ήταν ο εμφύλιος πόλεμος που μόλις ξεκινούσε. Το Φεβρουάριο του 1861, καθώς έφευγε από τη γενέτειρά του για να πάει στη Ουάσινγκτον και να κυβερνήσει, ο Λίνκολν είπε τα εξής:

«Ίσως έχουμε φτάσει σε μια τρομερή ημέρα αφύπνισης, και ίσως το όνειρο να ‘χει τελειώσει. Αν ναι, τότε φοβάμαι ότι το όνειρο θα ‘χει τελειώσει για πάντα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι άνθρωποι θα έχουν ξανά την ευκαιρία που είχαμε εμείς».

Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να το πει αυτό για εμάς σήμερα.

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Γιατί μένουν οι Παπανδρέου στην επικαιρότητα;

Η επίθεση στους Παπανδρέου μόνο σπασμωδική και τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί. Οι Παπανδρέου εντέχνως «πρέπει» να μείνουν στην επικαιρότητα, με αρνητικό πρόσημο.

Γιατί; Η αιτία σχεδόν ποτέ δεν είναι μία.



- Ο ΓΑΠ τα "έβαλε" με πολλά συμφέροντα και αυτά δεν πρόκειται να σταματήσουν μέχρι να πάρουν το αίμα τους πίσω (και πάνε την Ελλάδα ακόμη πιο πίσω) Είναι το εύκολο θύμα, αφού ενώ έσωσε τη χώρα από τη χρεοκοπία, τώρα επενδύοντας στο λαικισμό τους, οι έντυποι καρναβαλάκηδες (μέρες που έρχονται) θέλουν να αναθεματίσουν, αυτόν που ουσιαστικά ευθύνεται για το γεγονός ότι μείναμε στο ευρώ.

- Ο ΓΑΠ "τράβηξε" το ΠΑΣΟΚ και προσπάθησε να το πείσει για την αναγκαιότητα του μνημονίου. Αλλά όσους δεν μπόρεσε να πείσει, αναγκάστηκε χρονικά να τους αφήσει πίσω. Δεν έχεις χρόνο να εξηγήσεις τι είναι το νερό, όταν έχεις πιάσει φωτιά.

- Πολιτικά, η Ελλάδα έχει μεγάλο ιστορικό ασθενούς σε λογικές κανιβαλισμών των ηγετών της. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Καποδίστριας, Τρικούπης, Βενιζέλος, Πλαστήρας, Καραμανλής, Παπανδρέου. Ο ΓΑΠ επιδιώκεται να γίνει το νέο εξιλαστήριο θύμα της πολιτικής Ελλάδας και εθνικής πραγματικότητας του 21ου αιώνα. Πέρα από πολιτικές σκοπιμότητες και κομματικές προτιμήσεις με τον ΓΑΠ έχουμε ένα γεγονός. Η Ελλάδα σώθηκε από τη χρεοκοπία. Και όσο και αν επιχειρήσουν τα συμφέροντα και οι κομματικοί του αντίπαλοι να «ξεχαστεί» αυτό με επιθέσεις στην οικογένειά του, τα γεγονότα είναι η μόνη αλήθεια που θα εξετάσει ο ιστορικός του μέλλοντος.

Όσον αφορά την οικογένειά του, το nonpaper δεν δύναται να γνωρίζει την αλήθεια και την ακρίβεια των «στοιχείων» και τα "γεγονότων" (sic) που παρουσιάζουν οι «κομιστές» και οι διαδικτυακοί αναπαραγωγοί νεο-σύντροφοί τους.

Το μόνο βέβαιο, ότι μία επίθεση συνωμοσιολογίας χωρίς στοιχεία, αλλά με φήμες – πρωτοσέλιδα στην οικογένεια και η αναπαραγωγή τους είναι ανέντιμη και στηρίζει τη λασπολογία και όχι τη δημοσιογραφία.

Γιατί ο ξένος τύπος επευφημεί τον Παπανδρέου...



Γιατί ο ξένος τύπος επευφημεί τον Παπανδρέου...

... την ώρα που εγχώριος θέλει να τον τελειώσει;

Εκ διαμέτρου αντίθετος εμφανίζεται ο ξένος τύπος στην εκτίμηση της πολιτικής προσφοράς του Γ. Παπανδρέου για τη χώρα. Την ίδια στιγμή που ο ελληνικός τύπος προδιαγράφει το πολιτικό του τέλος και ζητά την άμεση αποπομπή του από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με το πρόσχημα της διάσωσης της παράταξης και της διευκόλυνσης της κυβέρνησης Παπαδήμου, ο ξένος τύπος επεφημεί το Γ.Παπανδρέου.

Μεγάλες εφημερίδες σε Ευρώπη και ΗΠΑ από την πρώτη στιγμή της αποχωρησής του από την Πρωθυπουργία δίνουν μια άλλη διάσταση στην κίνηση - σοκ Παπανδρέου να εξαγγείλει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Όπως προκύπτει από μια ματιά σε ανάλογα δημοσιεύματα, τις μέρες της μετάβασης της πρωθυπουργίας στον Παπαδήμου έγραφαν: ο απερχόμενος πρωθυπουργός αγωνίστηκε θαρραλέα, «έσπασε» το ταμπού του Ευρώ, ανέδειξε τις ευθύνες της αντιπολίτευσης και τελικά αποχωρεί με το κεφάλι ψηλά.

Η γαλλική Le Monde έγραψε τότε για έναν εξαντλημένο, ισοπεδωμένο από την προσπάθεια πρωθυπουργό ο οποίος περισσότερο από κάθε άλλον είχε αντιληφθεί ότι «η ανευθυνότητα της Ελλάδας είχε θέσει σε κίνδυνο ολόκληρη την Ευρωζώνη». Στο σχετικό άρθρο της αναφέρεται επίσης ότι η κίνηση Παπανδρέου ήταν εκδίκηση της πολιτικής έναντι των τεχνοκρατών και ότι η πρόταση του δημοψηφίσματος κατέδειξε την πραγματική θέση των προβλημάτων.

Το Spiegel έγραψε τότε…Μπράβο κύριε Παπανδρέου!", για την απόφαση του να προχωρήσει στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την επικύρωση της δανειακής σύμβασης.

"Η Ευρώπη σάστισε. Ο Έλληνας πρωθυπουργός θέλει ο λαός να αποφασίσει για τη σωτηρία της χώρας. Η απόφασή του είναι σωστή" αναφέρει το Spiegel και εξηγεί για ποιους λόγους θεωρεί ορθή την απόφαση του Έλληνα Πρωθυπουργού.

"Ο κίνδυνος να πουν οι Έλληνες "όχι" στις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής υπάρχει. Παρόλα αυτά η απόφαση είναι ορθή για τρεις λόγους.

1. Ο πρωθυπουργός χρειάζεται νωπή λαϊκή εντολή. Ανέλαβε την εξουσία πριν την κορύφωση της κρίσης. Η πολιτική που ακολουθεί απαιτεί δύσκολες αποφάσεις. Σε καμία αναπτυγμένη χώρα δεν έχουν επιβληθεί τόσο σκληρά μέτρα περικοπών και λιτότητας.
2. Η αντιπολίτευση κωλυσιεργεί. Έπειτα από ενάμιση χρόνo δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει ότι η χώρα δεν έχει ανάγκη από μικροπολιτικά παιχνίδια. Μέσω του δημοψηφίσματος υπάρχει η ελπίδα ότι η αντιπολίτευση θα λάβει σαφή θέση για το πως βλέπει το μέλλον της χώρας.
3. Η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη της κρίσης. Σχεδόν όλοι οι πολίτες είναι θύματα της οικονομικής πολιτικής, πολλοί δεν συνειδητοποιούν τι συμβαίνει γύρω τους και καταφεύγουν στην απεργία. Σε περίπτωση που η πλειοψηφία των πολιτών ταχθεί υπέρ του δρόμου που χαράσσει η κυβέρνηση ίσως η χώρα εξέλθει νωρίτερα από την κρίση. Ως συνέπεια οι απεργιακές κινητοποιήσεις θα έχαναν οποιαδήποτε νομιμοποίησή τους".

Σε κύριο άρθρο της  η γαλλόφωνη βελγική εφημερίδα "L'Echo" γράφει "Ηρωας παρά τη θέλησή του ή παρεξηγημένη ιδιοφυΐα, ο Παπανδρέου έκανε μια τεράστια μπλόφα και κέρδισε". "Μα ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος;" διερωτάται στη συνέχεια ο συντάκτης του άρθρου. "Ασυγχώρητος αφελής; Κυνικός υπολογιστής; ... Με το ολίσθημά του εξανάγκασε τους μεγάλους ιερείς της Ευρώπης να ''καούν'', προσεγγίζοντας ένα απαγορευμένο θέμα: το ταμπού της εξόδου από το ευρώ έσπασε. Ολίσθημα, όντως;

Δεν θα μάθουμε μάλλον ποτέ τι είχε στον νου του ο Παπανδρέου εκείνη τη Δευτέρα. Αλλά είτε συνειδητοποίησε είτε όχι τις σεισμικές συνέπειες της εξαγγελίας του, δεν έχει πια μεγάλη σημασία. Απέσπασε μια πολύτιμη πολιτική νίκη. ... Στην παρούσα συγκυρία, το να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Κοινοβουλίου και να υιοθετήσει το σχέδιο λιτότητας ήταν πραγματικό κατόρθωμα. Αλλά, αφού αποκάλυψε το εύρος της δημοσιονομικής τρύπας που είχαν σκάψει οι προκάτοχοί του, αφού εργάστηκε σαν διάολος για να βγει η χώρα του από το χαντάκι, δεν εννοούσε να οδηγηθεί άδοξα προς την έξοδο ...

Τι το καλύτερο από αυτό το αδύνατο δημοψήφισμα, για να ξεπεράσεις τις διαμάχες τακτικής; Τι το καλύτερο από την απειλή του λαού για να εξαναγκάσει μια βραδύνοα αντιπολίτευση να συμμαχήσει με το μοναδικό φερέγγυο σχέδιο;"

Ήρωας της χρονιάς ο Παπανδρέου“Ο Γιώργος Παπανδρέου έφυγε από την πρωθυπουργία επειδή αποπειράθηκε να προσφύγει στους δημοκρατικούς θεσμούς”, υποστηρίζει η Daily Telegraph. “Πιεζόμενος από παντού, συνεχίζει η βρετανική εφημερίδα, να αποδεχθεί τα δρακόντεια μέτρα λιτότητας που του επέβαλλαν οι Βρυξέλλες ο κ. Παπανδρέου είπε ΄εντάξει΄ αλλά μόνο μετά από δημοψήφισμα”. Παραμένει ένας από τους ελάχιστους Ευρωπαίους ηγέτες που έθεσε το κεφάλι του επί πινάκι γιατί επικαλέστηκε το αυτονόητο: την προσφυγή στον λαό του ώστε να αποφανθεί εκείνος για το μέλλον του. Το δημοψήφισμα δεν πραγματοποιήθηκε, προσέκρουσε στην Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία επέβαλε την παρούσα τεχνοκρατική κυβέρνηση. Ωστόσο, το μήνυμα του διαγγέλματος Παπανδρέου, παραμένει” καταλήγει η Telegraph. …

Σε "Ανθρωπο της χρονιάς" για το 2011, ανακήρυξε τον Έλληνα πρώην πρωθυπουργό και σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Γιώργο Παπανδρέου, το γνωστό αυστριακό εβδομαδιαίο πολιτικο-οικονομικό περιοδικό "Προφίλ"

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Δημοκρατικές εκπτώσεις


Υπάρχει μία λογική που έχει επικρατήσει (και) στη χώρα μας, οτι σε συνθήκες κρίσης, η λύση είναι λιγότερη Δημοκρατία και λαός που μένει στο σκοτάδι και ενημερώνεται στοχευμένα για να μη πανικοβληθεί, διότι θεωρείται ανώριμος ή γιατί δεν μπορούν κάποιοι να προβλέψουν τι συνέπειες θα έχει η πλήρης ενημέρωση των πολιτών για τις τρέχουσες συνθήκες.

Δυστυχώς οι περισσότεροι θιασώτες της κοινής λογικής και της αναλυτικής σκέψης φαίνεται να υιοθετούν ή να εγκρίνουν σιωπηλά αυτές τις δημοκρατικές εκπτώσεις.

Το ισχυρό (δημοκρατικό) σοκ που με συνέφερε μερικώς, μπορώ να πω οτι ήρθε μόλις έγινε η πρόταση για το δημοψήφισμα και είδα τις αντιδράσεις που αυτή πυροδότησε. Ανεξάρτητα από τους λόγους για τους οποίους έγινε και από το τι ακολούθησε, έγινε προφανές οτι περισσότερη δημοκρατία τρομάζει. Τα επιχειρήματα που ακούστηκαν... σχεδόν ανατριχιαστικά και όλα συνηγορούσαν στο εξής: Καλό το δημοψήφισμα, αλλά όχι τώρα, δεν είναι καιρός για δημοκρατικές διαδικασίες, ας κάνουμε μία έκπτωση.

Ύστερα ήρθε η επόμενη δημοκρατική έκπτωση που ακούει στο όνομα "κυβέρνηση Παπαδήμου". Ο Παπαδήμος δε μου είναι αντιπαθής, γενικά είμαι φαν του τεχνοκρατικού τρόπου σκέψης, αλλά προφανώς με ενοχλεί όπως φαντάζομαι ενοχλεί και κάθε πολίτη με δημοκρατικές ευαισθησίες, να έχουμε έναν μη εκλεγμένο Πρωθυπουργό. Με ενοχλεί περισσότερο από την συμμετοχή Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση. Διότι ο Καρατζαφέρης και τα μπουμπούκια του, είναι εκλεγμένοι.
Ο Παπαδήμος όμως είναι ένας διορισμένος Πρωθυπουργός. Διορισμένοι Πρωθυπουργοί που δεν έχουν εκλεγεί από τον λαό δεν υπάρχουν σε Δημοκρατίες. Είπαμε πολλοί να κάνουμε τα στραβά μάτια. Αλλά απ' οτι βλέπω θα μας ζητηθεί να εγκρίνουμε σιωπηλά, ακόμα μία δημοκρατική έκπτωση: Παράταση του βίου της κυβέρνησης Παπαδήμου, πολύ πιθανό και μετά την ολοκλήρωση (;) του psi. Η λογική μου λέει πως κάτι τέτοιο ίσως και να ήταν σωστό, μία ακόμα δημοκρατική έκπτωση για το καλό της χώρας....

Παρατηρώ μία δημοκρατική αδρανοποίηση ιδιαίτερα ανησυχητική και στον εαυτό μου. Δεχόμαστε όλο και περισσότερες δημοκρατικές εκπτώσεις με μία αδικαιολόγητη παραίτηση, αντί να αξιώνουμε περισσότερη δημοκρατία, δημοκρατική ωρίμανση, σεβασμό στην πλειοψηφία και συμμετοχή.
Αντί να απαιτούμε πλήρη ενημέρωση, δημοψηφίσματα, ενστερνιζόμαστε κάποιοι (όχι όλοι) που τείνουμε να γίνουμε πολύ ελιτιστές, τη θεωρία οτι μερικές δημοκρατικές εκπτώσεις παραπάνω, μπορεί να οδηγήσουν σε στρεβλώσεις, αλλά γίνονται για το καλό μας.

Ήμουν κατά των πρόωρων εκλογών επι Παπανδρέου, γιατί πολύ απλά θεωρούσα οτι το να μη γίνονται εκλογές την ώρα που δεν έχει λήξει η 4ετία, δεν ήταν δημοκρατική έκπτωση. Στη δεδομένη χρονική στιγμή όμως, θεωρώ οτι το πολίτευμά μας, αλλά και το κοινωνικό κράτος, έχουν κλονιστεί πολύ, ανησυχητικά πολύ. Γι' αυτό και όσοι προτείνουν παράταση του βίου της κυβέρνησης Παπαδήμου, καλό θα ήταν να σκεφτούν λίγο περισσότερο αν μπορούμε να έχουμε για πολύ ακόμη δημοκρατία υπό αίρεση, με κίνδυνο να γεννηθούν πολλά ακόμη τέρατα.

Η Ελληνική Δημοκρατία του 2012, έχει διορισμένο Πρωθυπουργό, την ακροδεξιά στην εξουσία, χιλιάδες ανθρώπους αστέγους, που περιμένουν να τραφούν από συσσίτια, έχει ανθρώπους που μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν στις φορολογικές τους υποχρεώσεις τους κόβεται το ρεύμα και δεν έχει κόκκινες γραμμές.

Μακάρι να βγω ψεύτρα αλλά φοβάμαι οτι θα έχουμε άσχημες εξελίξεις με αυτές τις δημοκρατικές εκπτώσεις και με τη συνεχιζόμενη αδιαφορία της πολιτείας, που ποντάρει στην αυτοοργάνωση και στα δίκτυα αλληλεγγύης. Αλληλεγγύη υπάρχει από όλους μας, όλοι μας βοηθάμε, το θέμα είναι να μην έχουμε μία ανάλγητη πολιτεία που δε γνωρίζει τι θα πει κοινωνική πολιτική και περιμένει από ευαισθητοποιημένους πολίτες να καλύψουν την ανυπαρξία της, ομολογώντας έτσι την πλήρη αποτυχία της.

Μη ξεχνάμε τέλος, οτι εκτός από τους ευαισθητοποιημένους πολίτες, υπάρχουν και ευαισθητοποιημένοι "ύποπτα πρόθυμοι", που όπως σε περιοχές με πρόβλημα αναλαμβάνουν την αστυνόμευση (βλέπε Χρυσαυγίτες στον Άγιο Παντελεήμονα και αλλού) υποκαθιστώντας το κράτος, έτσι θα αναλάβουν να υποκαταστήσουν το κράτος και σε άλλες περιπτώσεις. Δεν πιστεύω να ξέχασε κανείς την πρόσφατη εκλογή μέλους της Χρυσής Αυγής στον Δήμο Αθηναίων.... Πολύ χαλαρά το πήραμε κι αυτό. Μη γελιέστε είναι ένα από τα αποτελέσματα των δημοκρατικών εκπτώσεων. Όπου δεν υπάρχει κράτος, εμφανίζονται πρόθυμοι και όσο το κράτος θα συνεχίσει να αδιαφορεί και να αποστρέφει το βλέμμα του, τόσο τα χρονοντούλαπα της ιστορίας θα ανοίγουν, ας μην κάνουμε οτι δεν ακούμε όσους λένε οτι επι χούντας ήταν καλύτερα.


Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Για τη σταθερότητα της πορείας...

Σήμερα, η χώρα βιώνει τις συνέπειες των στρεβλώσεων στη δομή του πολιτικού και διοικητικού συστήματος και ενός σαθρού παραγωγικού προτύπου. Εδώ και δύο χρόνια γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια για την αντιμετώπιση των συνεπειών της αδιέξοδης αυτής πορείας, που συσσώρευσε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, δημιουργώντας ελλείμματα για πολλές δεκαετίες. Προσπάθεια που γίνεται δυσχερέστερη, αφού ο δημόσιος τομέας σε καίριες και κρίσιμες λειτουργίες του, εμφανίζει χαρακτηριστικά λειτουργίας «μη κράτους».

Το κεντρικό πολιτικό προσωπικό που έχει ιστορικές ευθύνες για την κατάρρευση, ανασκουμπώνεται και ισχυρίζεται ότι έχει ξανά τη λύση στα διογκωμένα προβλήματα που το ίδιο προκάλεσε. Την ίδια στιγμή οι πολίτες, που υφίστανται μεγάλες θυσίες, οι οποίες δεν πρέπει να πάνε χαμένες, απορημένοι διαπιστώνουν ότι ελάχιστοι ασχολούνται με το μείζον πρόβλημα της χώρας που είναι το έλλειμμα πολιτικής, το έλλειμμα κατεύθυνσης για το αύριο.

Γι’ αυτό θεωρούμε ότι στην παρούσα φάση είναι ανάγκη η χώρα να προχωρήσει με την Κυβέρνηση Παπαδήμου και μετά την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης στην υλοποίηση των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών για να μπει η χώρα σε πορεία ανάκαμψης. Στην πορεία αυτή ρόλο θεματοφύλακα μπορεί και έχει χρέος να επιτελέσει η Κοινοβουλευτική Ομάδα του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, αποτρέποντας τις μικροκομματικές στρατηγικές. Έχοντας ως ορίζοντα ακόμη και τον Οκτώβριο του 2013, εφόσον χρειαστεί. Ο Πρωθυπουργός έχει το αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα να προβεί σε όλες τις ενέργειες που προβλέπονται από την άσκηση των καθηκόντων του, φυσικά και σε ανασχηματισμό.

Η ψυχραιμία είναι η κύρια προϋπόθεση για την σταθερότητα της πορείας της χώρας. Πιστεύουμε πως όποιοι επιμένουν στην επίσπευση οποιουδήποτε είδους εκλογικής διαδικασίας αυτή τη στιγμή, προτάσσουν τις προσωπικές τους αγωνίες και στρατηγικές, πάνω από τα συμφέροντα του τόπου.

Η διαδικασία εκλογής Προέδρου του ΠΑΣΟΚ πρέπει να ξεκινήσει μετά την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης και την εξασφάλιση των χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας, σύμφωνα με τα όσα προβλέπονται στο καταστατικό του Κινήματος, χωρίς διευθετήσεις, οι οποίες ναρκοθετούν το μέλλον της παράταξης. Απαραίτητη προϋπόθεση να προηγηθεί ,σε επαρκές χρονικό περιθώριο, ένας ευρύς, ειλικρινής, επώδυνος, δημοκρατικός διάλογος για την Πολιτική, την πορεία της χώρας και της Δημοκρατικής Παράταξης.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΙΒΕΛΕΓΚΑΣ


ΜΑΡΚΟΣ ΜΠΟΛΑΡΗΣ


ΘΑΝΟΣ ΜΩΡΑΙΤΗΣ


ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΞΥΝΙΔΗΣ


ΜΑΝΩΛΗΣ ΟΘΩΝΑΣ