Πάμε!

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Η αυτοκατάργηση του ΠΑΣΟΚ

Η ανακοίνωση της παραίτησης Παπουτσή για να θέσει υποψηφιότητα, βρίσκει το ΠΑΣΟΚ σε μια κατάσταση, που προκαλεί σχεδόν θυμηδία. Μέχρι στιγμής, υπάρχει επίσης η δεδηλωμένη πρόθεση Χρυσοχοίδη να κατέβει (ή μήπως να διαπραγματευθεί τη συμμαχία με τα όποια “ανταλλάγματα” μπορεί να κερδίσει, στο δρόμο που χάραξε ο Ανδρέας Λοβέρδος;) και η αναμενόμενη κάθοδος Βενιζέλου.


Ο (όποιος εναπομείνας) σοβαρός ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται λοιπόν αντιμέτωπος με κάποιον που δεν έχει την αίσθηση του μέτρου (ή απλώς μετράει δυνάμεις), με κάποιον άλλον που “κάηκε” (με τις δηλώσεις περί “αποικίας” και άγνοιας του περιεχομένου του μνημονίου) ακόμα πιο δυναμικά από τον Ευάγγελο Βενιζέλο στην αναμέτρηση του 2007 - και με τον ίδιο τον υπουργό Οικονομικών, που πασχίζει να βρεθεί στη θέση του υποψήφιου πρωθυπουργού, αλλά μάλλον δεν θα το καταφέρει ποτέ, με τα ποσοστά που θα εξασφαλίσει για το κόμμα του, στην επερχόμενη αναμέτρηση. Κάποτε το ζευγάρι Μπακογιάννη - Βενιζέλου ήταν το πιο περιζήτητο τηλεοπτικά, τώρα όμως αυτή η βαρέων βαρών μεταπολιτευτική πρωτοκαθεδρία μοιάζει να έχει παρέλθει οριστικά, μαζί με την εποχή, κατά την οποία η “συμπόρευση με τη διαπλοκή”, ηθελημένη ή αθέλητη, δεν αποτελούσε στοιχείο ενόχλησης του εκλογικού σώματος.

Αν λοιπόν, με τις μέχρι τώρα υποψηφιότητες, εκφράζεται τόσο η “λαϊκή”, όσο και η πάλαι ποτέ “εκσυγχρονιστική” πλευρά του ΠΑΣΟΚ (στη λαϊκή ή λαϊκίστικη εκδοχή της), δεν υπάρχει πουθενά αυτό που θα μπορούσε να εκφράσει την πιο σύγχρονη ή/και σοσιαλδημοκρατικήαντίληψη για την περαιτέρω πορεία. Στελέχη της περίφημης “τρόϊκας” (που έγιναν σαν τους σωματοφύλακες τέσσερις, με την προσθήκη του Ντ’ Αρτανιάν), όπως η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Γιάννης Ραγκούσης και ο Ηλίας Μόσιαλος ή όσα δεν συμμετείχαν σε αυτήν, όπως ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, μοιάζουν να έχουν χάσει τη δυνατότητα να διαμορφώσουν τις εξελίξεις, σε πρώτο πρόσωπο. Κι αυτό, γιατί στο μεγαλύτερο κομμάτι της βάσης του ΠΑΣΟΚ είναι σχεδόν αποσυνάγωγοι, ξένο σώμα - αν δεν είναι και οι πιο μισητοί από όλους.

Ο μόνος που μπόρεσε, τα τελευταία χρόνια, ως “υιός του ιδρυτή”, να συγκεράσει το “βαθύ ΠΑΣΟΚ” με τις δυνάμεις εντός και εκτός κόμματος, που ήλπιζαν σε εκσυγχρονισμό, ήταν ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου - με τα γνωστά αποτελέσματα. Στην πραγματικότητα, αυτό που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το ΠΑΣΟΚ είναι ο ίδιος ο εαυτός του. Αδυνατώντας να εκπληρώσει το ρόλο του, ως ένας σοβαρός και απαραίτητος φορέας της κεντροαριστεράς, ο κορμός του κόμματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου παρέμεινε προσκολλημένος κατά πλειοψηφία στον αμόρφωτο, βαλκανικό λαϊκισμό ή αλλοιθώρησε προς την αδίστακτη νεοπλουτική φούσκα, με περιτύλιγμα αγγλικής προφοράς. Κάποιοι έντιμοι και ρομαντικοί έφυγαν, έτσι ή αλλιώς, νωρίς - ή δεν ήρθαν ποτέ.

Η σοσιαλδημοκρατική επιταγή λοιπόν αγνοήθηκε ή λοιδορήθηκε μέσα σε μια θάλασσα από Φωτόπουλους - κάτι απολύτως φυσικό στη χώρα, όπου το μισό εκλογικό σώμα ετοιμάζεται να τοποθετήσει το κέντρο του πολιτικού συστήματος, λίγο δεξιότερα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζεται να παραχωρήσει τον τόσο ζωτικό χώρο, που στη Γαλλία ονομάζεται “la gauche” και εκτείνεται από το κέντρο ως τις παρυφές της κομμουνιστικής αριστεράς, σε δυνάμεις, που ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση αδυνατούν να αντιτάξουν μια ουσιαστική πρόταση, στα μνημόνια που καταδικάζουν.

Έτσι, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σήμερα σε ένα σταυροδρόμι, με κοινό παρονομαστή τη συρρίκνωση. Είτε θα πορευτεί στο ίδιο μονoπάτι, μόνο του και φτωχό, αδυνατώντας να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των καιρών και να υποστηρίξει τη μέχρι τώρα πολιτική του (με τα λάθη της), φυλλοροώντας διαρκώς προς την κατεύθυνση του οριστικά μικρού κόμματος. Είτε θα σταματήσει να παίζει διαρκώς “κατενάτσιο” με τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και θα συγκρουστεί με την ίδια του τη (λαϊκίστικη) βάση και αρκετά στελέχη - με κίνδυνο να διασπαστεί και με κάποια εκσυγχρονιστικά του στοιχεία ενδεχομένως να δημιουργούν ή να απορροφώνται από νέες κινήσεις. Είναι αμφίβολο όμως αν υπάρχει επαρκής αριθμός ικανών στελεχών, ώστε να διεκπεραιώσει μια τέτοια “κάθαρση” - που τουλάχιστον όμως θα υποσχόταν μια νέα, καθαρή πορεία “από το μηδέν”.

Αδυνατώντας να απαλλαγεί από τα ανακυκλωμένα υλικά (που μάταια επιθυμούν να εκφράσουν το καινούργιο, ακόμα και με νέες κινήσεις) και να αναβαπτιστεί, το ΠΑΣΟΚ καθίσταται εκ νέου, από την αρνητική πλευρά όμως, ο πιο κρίσιμος παίκτης της πολιτικής σκακιέρας: Αφήνει το απέναντι “αντίπαλο δέος” (που απεμπολεί μεν το “μεσαίο χώρο”, αλλά δεν έχει πλέον σοβαρές διαρροές λαϊκισμού προς το εξουθενωμένο ΛΑΟΣ) να διογκώνεται σκληροπυρηνικά και εθνικιστικά, ενώ ολοκληρώνει την πόλωση των άκρων, με την σοβαρή ενίσχυση μιας ξεπερασμένης και αρτηριοσκληρωτικής αριστεράς. Η μετριοπάθεια και η πρόοδος έχουν πάει περίπατο, ως επικρατούντα χαρακτηριστικά στο πολιτικό φάσμα.

Καθώς η ζωή κάνει κύκλους όμως, θα έρθει η ώρα που οι ψηφοφόροι θα επιστρέψουν στην αναζήτηση της φυσικής τους κοίτης και η ανάγκη για τη δυνατή εκπροσώπηση του κεντροαριστερού χώρου σε επίπεδο εξουσίας, θα είναι αδήριτη. Ας βάλει λοιπόν από τώρα το ΠΑΣΟΚ τις βάσεις μιας υγιούς προετοιμασίας χρόνων ή ας υποχωρήσει για πάντα, μπροστά σε κάποιο νέο και άφθαρτο σχηματισμό.

http://prokopisdoukas.blogspot.com/2012/02/blog-post_28.html

Όταν ξυπνάει μέσα τους ο Ταγματασφαλίτης...

image

Πολλούς εξέπληξε αρνητικά η δήλωση του προέδρου της Κ.Ο του Συριζα Αλέξη Τσίπρα ότι «μπορεί οι Ευρωπαίοι να λένε ότι είμαστε όλοι Έλληνες, αλλά μάλλον κάποιοι Έλληνες δεν είναι και τόσο Έλληνες. Αυτοί που μας κυβερνούν». Γράφηκαν πολλά άρθρα και έγιναν πολλές δηλώσεις για το πόσο άτοπη και εκτός κλίματος του λόγου της Αριστεράς ήταν αυτή η δήλωση. Σε ρεπορτάζ της Μαρίας Νταλιάνη στα Νέα (25-02-2012) ο παλαίμαχος αριστερός ηγέτης Πάνος Δημητρίου δήλωνε πως « όσοι στο παρελθόν έχουμε υποστεί λόγω της συμμετοχής μας στους λαϊκούς αγώνες διώξεις, φυλακίσεις και εκτοπισμούς, με βασική την κατηγορία του «εθνοπροδότη», του «εαμοβούλγαρου» και του «ανθέλληνα», με έκπληξη και βαθιά λύπη ακούσαμε να χαρακτηρίζονται «λιγότερο Έλληνες», και μάλιστα από αριστερά χείλη, πολιτικοί μας αντίπαλοι. Πρόκειται για σοβαρό και μεγάλο λάθος». Ακόμη και ο βουλευτής του Συνασπισμού Δημήτρης Παπαδημούλης χαρακτήρισε τη συγκεκριμένη δήλωση «ατυχή».

Ο Τσίπρας μας είχε προειδοποιήσει για την ποιότητα του λόγου του. Τον Σεπτέμβριο του 2011 με το θέμα που είχε προκύψει για την πώληση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου είχε αναρωτηθεί, «διερωτόμαστε εάν μια τέτοια επιλογή δεν σημαίνει έσχατη προδοσία για τον ελληνικό λαό και για την πατρίδα. Και αν δεν σημαίνει αυτό προδοσία, τότε τι είναι προδοσία;»

Επίσης πριν λίγες μέρες δήλωνε, ότι «η συμφωνία για το δημόσιο χρέος θα αποδειχθεί ολοκαύτωμα για τον λαό». Εδώ ενστερνίζεται ένα από τα βασικά αξιώματα της ακροδεξιάς σκέψης, πως το ολοκαύτωμα δεν αποτελεί ένα μοναδικό ιστορικό γεγονός, το οποίο χαρακτηρίζει τη σχέση του αντισημιτισμού με τον ναζισμό και την εξόντωση των Εβραίων. Η παγκόσμια ακροδεξιά αρνούμενη τη μοναδικότητα του Ολοκαυτώματος επιδιώκει να θεωρηθεί το Ολοκαύτωμα των Εβραίων ως ένα γεγονός ανάμεσα σ’ όλα τα άλλα.

Δεν θα με απασχολούσε ο λόγος του Τσίπρα αν στην περίπτωση αυτή είχαμε να κάνουμε με ένα βασικά αμόρφωτο παιδί, που αναπαράγει καφενειακές κοινοτοπίες λίγο πριν ξεκινήσει το ματς. Ένα παιδί, το οποίο μοίρα κακή το έφερε να γίνει αρχηγός κόμματος.

Το πρόβλημα είναι αλλού και αφορά το γεγονός πως στη χώρα μας σε καθημερινή βάση αποδεικνύεται ό,τι τα άκρα δεν συγκλίνουν απλά, αλλά ξεκινούν από την ίδια αφετηρία. Αυτή η αφετηρία είναι ή άρνηση των βασικών αξιών της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Η φιλελεύθερη αντίληψη αντιλαμβάνεται τις σύγχρονες κοινωνίες ως πολύπλοκες κοινωνίες, με πλούσιες αντιθέσεις και αντιφάσεις, οι οποίες δεν μπορούν να αναχθούν σε μια διπολική αντίληψη για το κοινωνικό σύνολο. Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη οι κοινωνίες δεν χωρίζονται απλά σε λαό και ελίτ, σε φίλους του λαού και σ’ εχθρούς του. Ο λόγος των άκρων αντιθέτως θεωρεί πως οι κοινωνίες χωρίζονται στον λαό και τους λαϊκούς ηγέτες από τη μια και την ελίτ, τους πλούσιους, το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, και τους προδότες από την άλλη.

Πριν λίγες μέρες διαβάσαμε για την ενθουσιώδη υποδοχή που είχαν τα μέλη της Χρυσής Αυγής, όταν επισκέφθηκαν τους απεργούς της Χαλυβουργικής στην Ελευσίνα, στην απεργία πρωτοστατεί το ΠΑΜΕ, για να τους δηλώσουν τη συμπαράστασή τους. Ο Καμμένος και πολλές δεξιο-λαϊκίστικες φωνές στο χώρο των ΜΜΕ δεν σταματούν να επαινούν τις «αριστερές» φωνές που αντιτίθενται στην πώληση της πατρίδας στους Ευρωπαίους τοκογλύφους.

Ο Τσίπρας με τις δηλώσεις του δεν αποδεικνύει την ανεπάρκεια του, αλλά αντιθέτως αναδεικνύει την (συνειδητή ή ασύνειδη, αδιάφορο) αγωνία του, να καλύψει από τα αριστερά ένα χώρο που για λόγους ιστορικούς δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να καλύψει η ακροδεξιά. Ο Τσίπρας εκφράζει ένα αριστερό νατιβισμό, ο οποίος σύμφωνα με τον Κας Μούντε ορίζεται ως «εκείνη η ιδεολογία που υποστηρίζει πως τα κράτη θα πρέπει να κατοικούνται αποκλειστικά από μέλη της αυτόχθονης ομάδας»* . Εδώ βεβαίως δεν γίνεται λόγος για πιστοποιημένους βιολογικά Έλληνες, αλλά για Έλληνες με πολιτικά πιστοποιητικά ελληνοφροσύνης. Πιστοποιητικά που μοιράζουν εκλογικές μειοψηφίες, οι οποίες πάντοτε την επόμενη μέρα των εκλογών εμφανίζονται ως εκφραστές της πλειοψηφίας και της δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας βέβαια που την «τιμούν» μόνο και όταν τους συμφέρει, διαφορετικά την υποτιμούν βαθύτατα. Ο ελληνικός ακροαριστερός και ακροδεξιός νατιβισμός χωρίζει τους πολίτες αυτής της χώρας σε γνήσιους πατριώτες και προδότες και τους ηγέτες σε φίλους και εχθρούς του λαού.

Ο Τσίπρας, η Παπαρήγα, ο Καμμένος, ο Μεντρέκας και πολλοί άλλοι, το λεγόμενο αντιμνημονιακό μπλόκ είναι οπαδοί ενός ιδιότυπου ελληνικού νατιβισμού. Αυτοί όμως δεν συναντώνται εκεί, αλλά είναι μαζί από την ίδια την αφετηρία τους. Αυτή είναι αφενός η απλοποίηση της σύνθετης πραγματικότητας και αφετέρου η κοινή τους άρνηση να αποδεχτούν τις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Ο χώρος του αντισυνταγματικού τόξου δεν συγκλίνει, είναι πάντα μαζί και ανάλογα με τις ιστορικές συγκυρίες αυτή η συμπόρευση συγκαλύπτεται ή γίνεται απροκάλυπτη, όπως συμβαίνει σήμερα. Η παρότρυνση προς την ανομία, η χρήση της δημοκρατίας και του Συντάγματος ως έννοιες λάστιχο, τις οποίες οι υποστηρικτές του αντισυνταγματικού τόξου χρησιμοποιούν όπως τις συμφέρει, η άρνηση της δημοκρατίας ως ουσιαστικού περιεχομένου των σύγχρονων κοινωνιών και η θεώρηση της ως τυπικής των πραγμάτων πλευράς, ο διαχωρισμός σε άξιους και ανάξιους, πατριώτες και προδότες δεν είναι απλά κοινοί τόποι συνάντησης της ελληνικής κομμουνιστικής και κομμουνιστογενούς Αριστεράς με την ακροδεξιά, είναι οι κοινές τους αφετηρίες.

Οι εξόφθαλμες αδυναμίες των κομμάτων του συνταγματικού φιλελεύθερου τόξου ενδυναμώνουν όλο και περισσότερο, όσους πλέον χωρίς προσχήματα κινούνται εκτός αυτού του τόξου. Αυτό κάνει τα πράγματα πολύ πιο επικίνδυνα, αλλά και την ανάγκη συσπείρωσης του συνταγματικού τόξου ακόμη πιο επιτακτική.

* Mudde, Cas., Λαϊκίστικα Ριζοσπαστικά Δεξιά Κόμματα στην Ευρώπη, Επίκεντρο, μετφ: Θανάσης Αθανασίου, σελ 60

του Γιώργου Σιακαντάρη

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%83%CF%87%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B1/%CE%BF%CE%B9-%C2%AB%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%8D%C2%BB-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%83%CE%AF%CF%80%CF%81%CE%B1

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Οι Αναρχικοί που αγάπησα

 

Πριν μερικές μέρες είδα την εξής φωτογραφία στο διαδίκτυο, σ’ ένα τοίχο ήταν γραμμένο το σύνθημα viva la muerte με υπογραφή από κάτω το αναρχικό Α. Αρχικά αναρωτήθηκα πόση άγνοια μπορεί να έχει το συγκεκριμένο άτομο που έγραψε το παραπάνω σύνθημα, για να θεωρεί τον εαυτό του αναρχικό. Ως γνωστό το σύνθημα «Ζήτω ο Θάνατος» το φώναζαν οι φαλαγγίτες δολοφόνοι του Φράνκο. Αυτή ακριβώς η αγάπη των φρανκιστών για τον θάνατο προκαλούσε τον αποτροπιασμό τόσο στους φιλελεύθερους στοχαστές Ουναμούνο και Ορτέγκα ι Γκάσετ, όσο και στους ηγέτες του ισπανικού αναρχικού κινήματος Ντουρούτι και Ασκάζο. Σ’ ανθρώπους δηλαδή που αν και βάδιζαν σε διαφορετικά μονοπάτια, είχαν την ίδια αφετηρία, τον αυτόνομο και αυτεξούσιο άτομο.

Στη συνέχεια ξανασκέφτηκα το ζήτημα και κατέληξα πως τα πράγματα είναι χειρότερα από μια απλή άγνοια και ημιμάθεια. Τα πράγματα δείχνουν μια τεράστια σύγκλιση των δυνάμεων του μίσους κατά των δυνάμεων της ζωής και της ελευθερίας. Δεν έχουμε εδώ μια πανουργία της ιστορίας, όπως είχαμε με το κίνημα των μπολσεβίκων, στο οποίο το αποτέλεσμα ήρθε σε αντίθεση με τη βούληση. Το παιχνίδι της ιστορίας με τους μπολσεβίκους αφορούσε μια ομάδα επαναστατών που αγαπούσε την κοινωνία, αλλά μισούσε τα άτομα που συνθέτουν αυτή την κοινωνία, αφορούσε μια ομάδα αγνών επαναστατών, η οποία δεν τρέφει αμφιβολίες πως γνωρίζει τους «αντικειμενικούς νόμους της ιστορίας» καλύτερα από τις «μάζες», γι’ αυτό άλλωστε και νομιμοποιείται να τις «κατευθύνει» προς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η ειρωνεία είναι πως πρώτοι «κάτοικοι» αυτών των στρατοπέδων έγιναν οι πρωτεργάτες της μπολσεβίκικης επανάστασης.

Οι πρώτοι που αντιστάθηκαν στα σπέρματα του ολοκληρωτισμού, που εμπεριέχονταν στη συλλογική ταυτότητα του επαναστάτη κομμουνιστή, ήσαν οι αναρχικοί στοχαστές και ακτιβιστές του 19ου αιώνα. Αυτοί στον αντίποδα της υποταγής του ατόμου στις συλλογικότητες συμμερίζονταν μια από τις κοινές αρχές του φιλελευθερισμού και του αναρχισμού, την προτεραιότητα του ατόμου έναντι της οποιασδήποτε συλλογικότητας και κοινότητας, έναντι της οποιασδήποτε σκοπιμότητας που υποτάσσει την ατομική ελευθερία και δημιουργία στην οποιαδήποτε «γενική βούληση».

Αυτό το αναρχικό κίνημα που περιγράφω εδώ, το κίνημα των Μπακούνιν και Κροπότκιν, αλλά και αυτό της ανυπακοής των Θορώ και Χάουαρντ Ζιν δεν έχει καμία ιδεολογική συγγένεια με τους δικούς μας «μπαχαλάκηδες» και αριστεριστές. Αντιθέτως αυτό το κίνημα αποτελεί μια μεγάλη προσφορά του λόγου της ευγένειας και του σεβασμού προς τη διαφορετική άποψη, προς την ίδια τη διαφορετικότητα ως πολιτικό διακύβευμα. Οι κλασικοί του αναρχισμού (Μπακούνιν, Προυντόν και Κροπότκιν) προειδοποιούσαν για τις επικίνδυνες όψεις όλων των κινημάτων που αγνοούν την προτεραιότητα του ανεξάρτητου και αυτοτελούς ατόμου. Από τους νεώτερους ο Χάουαρντ Ζιν για παράδειγμα ασκεί δριμεία κριτική στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία, αλλά δεν αδιαφορεί καθόλου για τις επιπτώσεις που έχει ο ολοκληρωτισμός στην ελευθερία του ατόμου, η οποία αποτελεί και τον κεντρικό στόχο της κατ’ αυτόν αναρχικής ιδεολογίας. Για τον Ζιν η διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού δεν πρέπει να αφήνει αδιάφορο το αντιεξουσιαστικό κίνημα, αν και παράλληλα δεν πρέπει και να κρύβει τις σκοτεινές πλευρές της αμερικανικής δημοκρατίας.

Αυτοί είναι οι αναρχικοί που αγάπησα, οι αναρχικοί που θα ήθελα να ήμουν αν δεν ήμουν φιλελεύθερος σοσιαλδημοκράτης. Είναι οι αναρχικοί που την κριτική αποστασιοποίηση τους από τις κυρίαρχες ιδεολογίες, την εκφράζουν με τη δύναμη των λόγων, ενώ καλούσαν να μιλήσει η δύναμη των όπλων, εκεί που απουσίαζε η δημοκρατία. Είναι οι αναρχικοί της αστικής αρχής της κοινωνικής κοσμιότητας και της κριτικής αντιπαράθεσης.

Οι αναρχικοί όμως που πολιορκούν και καίνε κάθε λίγο και λιγάκι την Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις, καμία σχέση δεν έχουν με αυτόν τον αναρχισμό. Αυτοί είναι οι «φαλαγγίτες αναρχικοί» που ηδονίζονται με την κραυγή «Ζήτω ο Θάνατος» και μισούν το ξεχωριστό αυτόνομο και αυτοτελές άτομο. Αυτοί βρίσκονται στον αντίποδα των αναρχικών που αγάπησα να διαβάζω και ζήλεψα τη ζωή τους. Με δένουν πολλά, έστω και εξ αποστάσεως με τους κλασικούς και νεώτερους αναρχικούς και με χωρίζουν τα πάντα από τους δικούς μας «αναρχοαυτόνομους» και τις συγγενικές τους αριστερίστικες ομάδες.

Ζηλεύω που δεν κατάφερα να είμαι σαν τους πρώτους και ευχαριστώ τη μοίρα μου, που με έκανε να μη έχω τίποτα το κοινό με τους δεύτερους. Οι πρώτοι μισούν κάθε εξουσία, ενώ οι δεύτεροι μισούν κάθε εξουσία που δεν είναι δική τους και λατρεύουν τη δική τους εξουσία. Οι πρώτοι σε αντίθεση με τους δεύτερους και τη δική μας αριστερά της αποκάλυψης δεν πιστεύουν σε καμία κοινωνική νομοτέλεια, η οποία κάποια στιγμή θα τους δικαιώσει, έστω και μετά τον θάνατο. Ο αναρχικός Ισπανός αγωνιστής «πεθαίνει στην Καταλωνία» χωρίς να έχει καμία αμφιβολία, πως με τον θάνατό του πεθαίνει και το προσωπικό του όραμα. Γι’ αυτό και το μόνο που μισεί είναι ο θάνατος, γιατί αυτός τον αποστερεί από το όραμα του για την κοινωνική απελευθέρωση. Αντιθέτως οι τότε Ισπανοί κομμουνιστές, ακόμα και όταν θυσιάζονταν, πίστευαν πως στο βάθος το χρώμα της Ιστορίας που είναι πάντα κόκκινο, θα δικαιώσει τη θυσία τους. Με τη σειρά τους οι δικοί μας «αναρχοαυτόνομοι» και αριστεριστές βλέπουν στο θάνατο και την καταστροφή το δικό τους όραμα για τη ζωή, τη δική τους ουτοπία. Μόνο που η δική τους ουτοπία είναι η καταστροφική ολοκληρωτική πραγματικότητα για την υπόλοιπη κοινωνία.

Κρίμα που σ’ αυτή εδώ τη χώρα δεν υπάρχουν οι συνθήκες για ένα ανοικτό διάλογο σοσιαλδημοκρατών, φιλελεύθερων και αναρχικών του πρώτου τύπου. Αντιθέτως οδεύουμε ολοταχώς προς την κατεύθυνση που δείχνει η Αριστερά των «αναρχοαυτόνομων» και της αποκάλυψης των Τσίπρα- Μεντρέκα. Μακάρι αυτό να είναι ένα κακό όνειρο ή μια ιδιορρυθμία του γράφοντος και όχι μια επερχόμενη ζοφερή πραγματικότητα.
Γιώργος Σιακαντάρης 

http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=5857

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

"Ως εδώ ήταν"... ή, η Αριστερά και τα ασημικά της



του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Μετά την καταψήφιση χτες του PSI+, ΚΑΙ από την Δημοκρατική Αριστερά, νομίζω ότι κλείνει ένας κύκλος. Ο κύκλος της ελληνικής ανανεωτικής αριστεράς.

Το εγχείρημα κατέρρευσε.

Και δεν φταίει μόνο ο Φώτης Κουβέλης, με την καιροσκοπική του μικροκομματική πολιτική. Φταίμε όλοι. Όσοι είχαμε ή έχουμε ακόμη αναφορά στην "ανανέωση της αριστεράς".
Φαίνεται τελικά ότι η αριστερά δεν ανανεώνεται. Πρόκειται για αυταπάτη.
Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα ή αν κάπου αλλού κάτι τέτοιο έχει συμβεί - μέχρι στιγμής βλέπω νεοσταλινικά μορφώματα και αναγεννημένους σοσιαλδημοκράτες, αριστερούς ανανεωμένους και της εποχής μας πουθενά. Ακόμη και τα πειράματα της οικοαριστεράς χλωμά δείχνουν. Θα μου πείτε, εδώ η αριστερά δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε με τον ευρωκομμουνισμό και γίγαντες της πολιτικής σαν τον Ενρίκο Μπερλιγκουέρ - θα κάνει τώρα και την δεύτερη απόπειρα ανανέωσης την οικολογική;
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην χώρα μας.
Όσοι εμπνευστήκαμε από το εγχείρημα -το τελευταίο, όπως καλά γνωρίζαμε- της δημοκρατικής αριστεράς, βγαίναμε από ένα περιβάλλον αυταρχικών ιδεών, συγκεντρωτικής καθοδήγησης, δεσποτικών και συχνότατα κατασκευασμένων πλειοψηφιών, φραξιών χωρίς αρχές και μονολιθικών πολιτικών τάσεων. Άλλοι επέστρεφαν από μακρά περίοδο ιδιώτευσης ξανά στα κοινά.
Υποτίθεται ότι ο καθαρός αέρας μιας νέας δημοκρατικής πια αρχής θα εκτόξευε τη νέα συλλογικότητα στον ουρανό του εκσυγχρονισμού, της ανανέωσης και της υιοθέτησης των οικολογικών αξιών. Τόσοι καλόπιστοι άνθρωποι, τόσες καταχωνιασμένες ιδέες, τόσα πέτρινα χρόνια μέσα στα νεοδογματικά αριστερά κόμματα. Κι όμως το νέο ύφος και ήθος φάνηκε μόνο για λίγο και ακριβώς στις αυτοδιοικητικές εκλογές - και είχε αποτέλεσμα ανατροπές στους βασικούς Δήμους της χώρας. Έκτοτε, ουδέν...
Και νάταν μόνο το "ουδέν"... Σε λίγο ήρθε και η ολική επαναφορά στην παλιά συνταγή. Συριζοποίηση του κόμματος, περιορισμός των ελευθεριών και των αμεσοδημοκρατικών λειτουργιών, πελατειακή πολιτική, αντιμεταρρύθμιση στην Παιδεία, τις συντεχνίες, τα κλειστά επαγγέλματα, υπεράσπιση των προνομίων, των επιδομάτων και των παροχών άλλων εποχών. Και τέλος αφόρητος και τυφλός αντιμνημονιασμός. Από την υποστήριξη των αποφάσεων της ΕΕ τον Ιούλιο στα στρογγυλά "όχι" του Οκτωβρίου και την καταψήφιση μέχρι και του κουρέματος του χρέους, χτες...
Η ομάδα που με τη νοθεία των λιστών στο ιδρυτικό συνέδριο, εξόντωσε σιωπηρά την μεταρρυθμιστική άποψη στο κόμμα, ολοκλήρωσε σιγά σιγά την μετάλλαξη του εγχειρήματος σε πιστό αντίγραφο ενός Συριζα από την ανάποδη, ενός Συριζα με περισσότερες συνιστώσες του βαθέως Πασοκ μέσα του, ενός πρασινοσκότεινου Συριζα στην θέση του άλλου με τους αριστεριστές...

Σήμερα, το κόμμα αυτό πέρασε στην άλλη όχθη. Έγινε ένα ακόμη κόμμα του Δημοσίου, με μια νομενκλατούρα που στοχεύει στην αυτοαναπαραγωγή της με την κρατική επιδότηση, μια εκ του ασφαλούς αντιπολιτευόμενη δύναμη που δεν προτείνει, δεν αναλαμβάνει ευθύνες, δεν βρέχει τα πόδια της, δεν λερώνει τα χέρια της.
Καμιά σχέση με το όραμα που μας ενέπνευσε ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης για μιαν αριστερά της οικολογίας και του συγκεκριμένου. Με "εξτρεμιστές σοσιαλδημοκράτες", μια κυβερνώσα ριζοσπαστική αριστερά χωρίς πελατεία στους αργόμισθους και τους βολεμένους του συστήματος. Που -επιτέλους- θα λερώνει τα χέρια της λύνοντας προβλήματα και διορθώνοντας τα λάθη της για να τα λύσει με μεγαλύτερη επιτυχία την επόμενη φορά.
Όχι. Στη θέση της ήρθαν οι ξερόλες του προεδρικού κουβελικού περιβάλλοντος, οι φίλοι από τα παλιά, οι μετριότητες που νόμισαν ότι "ήσαν άλλοι", οι μοιραίοι που όταν ο Παπαδήμος τους πρότεινε συμμετοχή στην κυβέρνηση σωτηρίας, κλώτσησαν μακριά την καρδάρα με τους κόπους και τις ιδέες δεκαετιών αριστερών ανανεωτικών διεργασιών.
Και μαζί τα κουράγια όσων αφιλοκερδώς πρόσφεραν τις ιδέες και τις ικανότητές τους για μια νέα και σύγχρονη αριστερή συλλογικότητα, εφάμιλλη των καλύτερων παραδόσεων ενός αριστερού πολιτικού φιλελευθερισμού.

Όμως, υπάρχει μαζί και ένα ακόμη θέμα που κατά βάθος τριβελίζει το νου όλων όσων νοιώθουν "ιδεολογικά" αριστεροί. Κι ένα ερώτημα: μπορεί η αριστερά να αλλάξει πραγματικά; Εφόσον έχουν χυθεί τόνοι μελάνι και έχει εξαντληθεί κάθε σχετική συζήτηση, γιατί αυτό δεν γίνεται; Είναι θέμα παλαιοκομματικών χειρισμών ή ακριβώς σε αυτούς αντανακλάται το αυταρχικό και δογματικό background της αριστεράς; Μήπως γι αυτό αποτυγχάνουν οι προσπάθειες ανανέωσης και οικολογικοποίησής της παντού στον κόσμο;

Δεν φταίει αποκλειστικά ο ( και οικολόγος ) Νίκος Τσούκαλης και το "όχι" του, χτες, εκ μέρους της Δημαρ στο σωτήριο για την χώρα PSI...
Είναι που στα μάτια του είδα την αριστερά που δεν μπορεί πια να καταλάβει τον κόσμο. Που η μπογιά της πέρασε ανεπιστρεπτί. Που η ιστορική της προσφορά καλύτερα να περιοριστεί στους αγώνες και τους ήρωές της. Γιατί η σκέψη της είναι δομημένη λάθος. Δογματικά. Και της ανανεωτικής λεγομένης. Παιδί κι αυτή της όλης και παρωχημένης αριστεράς των μουσείων.
Είναι που στα μάτια του είδα τα δικά μου μάτια... και κατάλαβα. Αριστερά, αυταρχισμός και δογματική σκέψη είναι ένα -είμαστε ένα.

Καιρός για αποτοξίνωση στην πραγματικότητα. Την πραγματικότητα μιας αδυσώπητης κρίσης-ευκαιρίας που μας επιτρέπει να δούμε έστω και τώρα τις ευθύνες μας στην παρακμή της χώρας και να εργαστούμε δημιουργικά για την σωτηρία της. Προσθέτοντας και όχι αφαιρώντας στην διαφάνεια, την ανταγωνιστικότητα, την παραγωγικότητα και την βιώσιμη ανάπτυξή της. Απελευθερωμένοι/ες από τις ατελείωτες και κενές περιεχομένου δικαιολογίες του αριστερού BRAND NAME...


Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Οι εκλογές στον βωμό της ιδιώτευσης


Η επίκληση για εκλογές είναι αδιαμφισβήτητα μία άκρως δημοκρατική ενέργεια. Το να θέτεις όμως ψευδοδιλήμματα τύπου «άνθρωποι ή ντουβάρια» στο θέμα των εκλογών τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο είναι είτε πολιτική σκοπιμότητα είτε εφηβική αφέλεια. Μπορούμε έτσι να ασκούμε το εθνικό σπορ και να μιλάμε με τις ώρες σε θεωρητικό επίπεδο για την αποκορύφωση του δημοκρατικού μας δικαιώματος που είναι οι εκλογές, αποφεύγοντας περίτεχνα το δια ταύτα της πραγματικότητας.

Παρατηρώντας το μένος ορισμένων και την επιμονή για την άμεση διεξαγωγή εκλογών, μου δημιουργήθηκαν κάποιες απλές απορίες. Ας παρακάμψουμε τα αυτονόητα, όπως το γεγονός ότι έχουν περάσει μόλις 2,5 χρόνια από τις προηγούμενες εκλογές ή ότι, παρά τους αλαλαγμούς δεξιόθεν και αριστερόθεν, συνταγματικά δεν υπάρχει κάποιο κώλυμα με την παρούσα κατάσταση, και ότι αν τελικά το πρόβλημα ήταν ο ΓΑΠ που παραπλάνησε το εκλογικό σώμα με μία και μόνο φράση, τότε αυτός έχει φύγει ουσιαστικά από τη μέση. Ας παρακάμψουμε και την «αυτιστική» εμμονή του κ. Σαμαρά με την εξουσία, και τη διαχρονική ασέβεια της Αριστεράς σε όλα σχεδόν τα εκλογικά αποτελέσματα κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης.

Καταρχάς, είχα την αίσθηση ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας μας θεωρεί, και δικαίως μάλιστα, ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι σάπιο και πρέπει να αλλάξει. Ποιο είναι αυτό το νέο μαζικό ιδεολογικό ρεύμα που έχει μετασχηματιστεί σε πολιτικό κόμμα και διεκδικεί άμεση είσοδο στη Βουλή για να μεταμορφώσει τη σαπίλα σε κάτι νέο; Τον «Νεοέλληνα» του Τζιμάκου δεν τραγουδάει ο αριστερός χώρος; Πότε πρόλαβε και πέθανε ο «νεοέλληνας» και γεννήθηκε ο σωστός, υπεύθυνος και κοινωνικός Έλληνας για να αναδείξει τους σωστούς και υπεύθυνους εκπροσώπους του στο κοινοβούλιο που θα καθαρίσουν τη σαπίλα;

Το πλέον εμφανές είναι ότι υπό τη σκιά του αντι-μνημονιακού λάβαρου, άνοδο σημειώνουν άκρως συντηρητικά κόμματα τόσο από τον χώρο της δεξιάς όσο και της αριστεράς. Εν τέλει, όσο «μπαλαμουτιασμένα» και αν είναι τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, δεν παύουν να δείχνουν μία σχετικά ρεαλιστική εικόνα. Πράγμα που όπως έχει επαναληφθεί πολλάκις, είναι απόλυτα φυσιολογικό εν μέσω οικονομικής ύφεσης και λιτότητας. Το ότι είναι φυσιολογικό όμως, δεν σημαίνει ότι πρέπει να αφεθούμε σε αυτό λες και μέσα στην αβουλία μας βάζουμε τον αυτόματο πιλότο που θα ανεβάσει στην εξουσία συντηρητικά, εθνικιστικά και οπισθοδρομικά στοιχεία.

Άξιο προβληματισμού είναι επίσης το ποσοστό αποχής ή η ευκολία που αναμασιέται η προτροπή για λευκή ή άκυρη ψήφο. Ποια ακριβώς είναι η αντίληψη των «εκλογολάγνων» για την συνεισφορά των παραπάνω στην πολιτική και δημοκρατική ποιότητα του συστήματος; Η είσοδος της Χρυσής Αυγής στον Δήμο Αθηναίων, και η ενδεχόμενα οριακή είσοδός της στη Βουλή, χάρη στην αποχή, δεν ταρακουνάει την συνείδηση κανενός; Εκτός πια αν ως πολίτες έχουμε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ιδιώτευσης που στην απεγνωσμένη επιθυμία μας να έρθει το μάνα εξ ουρανού επιτρέπουμε τέτοιες καταστάσεις με οποιοδήποτε τίμημα.

Φυσικά και να ανατρέψουμε το υπάρχον πολιτικό τέλμα, και φυσικά να αλλάξουμε τη σύσταση της υπάρχουσας Βουλής. Φυσικά και να εκφράσουμε γνώμη και βούληση για τις παρούσες κρίσιμες καταστάσεις. Το ανακάτεμα της τράπουλας όμως με τα ίδια σημαδεμένα φύλλα δεν προσφέρει κάτι νέο στο υπάρχον παιχνίδι.

Υπάρχει βέβαια πάντα και ο απόλυτα σεβαστός αντίλογος που προτάσσει ότι στον βωμό της δημοκρατίας, οποιαδήποτε συνθήκη είναι υποδεέστερη. Έτσι αν οι Έλληνες πολίτες αποφασίσουν να αναδείξουν μία Βουλή με το υπάρχον σάπιο και συντηρητικό πολιτικό σύστημα θεωρώντας ότι με κάποιον μαγικό τρόπο θα βελτιώσει την κατάσταση, έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν. Μέχρι στιγμής άλλωστε, η εναλλακτική πρόταση στην υπάρχουσα κατάσταση είναι η «μπέσα», το τσαγανό, ο τσαμπουκάς και η εθνική απομόνωση. Εάν θεωρούμε ότι αυτά εκφράζουν την πλειοψηφία της ηθικής της κοινωνίας μας, πολύ σωστά η δημοκρατία θα πρέπει να παρέχει το μέσον ώστε αυτή η ηθική να εκφραστεί και κοινοβουλευτικά.

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Μπουτάρης for Prime Minister!



Μια Πέμπτη του Ιανουαρίου ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης κάθεται σε ένα τεράστιο γραφείο στην περιοχή Τέμπελχοφ του Βερολίνου και μπαίνει κατευθείαν στο θέμα: «Η πόλη σας είναι καθαρή, η δική μας βρώμικη», λέει ο Γιάννης Μπουτάρης. Η φωνή του είναι μπάσα και βραχνή: «Σε σας λειτουργεί αυτό που σε μας δεν λειτουργεί», λέει. Στο Βερολίνο ήλθε για να μάθει πώς θα μπορούσε να αλλάξει αυτή η αξιοθρήνητη κατάσταση – και μάλιστα το ταχύτερο δυνατόν. Ο Μπουτάρης, 69 ετών, είναι ένας μικρόσωμος, νευρώδης άνδρας, με γυαλιά σε χρυσό σκελετό από νικέλιο, χρυσό σκουλαρίκι και γκρίζα μαλλιά-‘καρφάκια’. Προσκλήθηκε με την αντιπροσωπεία του στα κεντρικά γραφεία της Υπηρεσίας Καθαριότητας του Βερολίνου. Από πάνω του έχει ένα beamer.

Ο Μπουτάρης μόλις έμαθε μέσω της παρακολούθησης μιας παρουσίασης power point πώς οι Βερολινέζοι προβαίνουν σε «αξιοποίηση βιογενετικών απορριμμάτων για την εκμετάλλευση οργανικών καταλοίπων στα αστικά απορρίμματα». Τώρα ξέρει ότι κάθε χρόνο η γερμανική πρωτεύουσα έχει 1,3 εκατομυρίων τόνους σκουπιδιών και ότι κυρίως οι 200.000 σκύλοι αποτελούν πρόβλημα, αν θέλει κανείς να διατηρήσει τους δρόμους καθαρούς.
Στη Θεσσαλονίκη οι σκύλοι είναι το μικρότερο πρόβλημα. Εκεί δεν λειτουργεί το ολοκληρωμένο σύστημα αποκομιδής απορριμμάτων. Ο Μπουτάρης σηκώνει τα χέρια: «Χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας», λέει.

Αυτό που ζητά ο Δήμαρχος της δεύτερης μεγαλύτερης ελληνικής πόλης ακούγεται εντυπωσιακό. Δεν περνά μέρα, που οι ελληνικές εφημερίδες να μην κάνουν κάποιον παραλληλισμό με την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Και εδώ ένας πολιτικός ρωτά τους Γερμανούς πώς μπορεί να βάλει σε τάξη τον δήμο του.
Μόνο κατ’ ευφημισμόν μπορεί να πει κανείς ότι οι σχέσεις Ελλήνων και Γερμανών είναι πολύ άσχημες. Η Α. Μέρκελ είναι στην Ελλάδα πιο μισητή από τους έλληνες πολιτικούς, που στην πατρίδα τους δεν τολμούν πλέον να βγουν στον δρόμο. Οι Έλληνες πιστεύουν ότι οι υπαγορεύσεις λιτότητας της Μέρκελ τους κάνουν όλο και περισσότερο τον βίο αβίωτο.


Ο Γιάννης Μπουτάρης είναι ο πιο ασυνήθιστος έλληνας πολιτικός. Επιμένει ωστόσο ότι δεν είναι πολιτικός. Λέει ότι είναι το αντίθετο ενός πολιτικού, ένας επιχειρηματίας, που νοιάζεται για το έργο που έχει αναλάβει: τον Δήμο, που διοικεί εδώ και ένα χρόνο.
Είναι μάλλον σπάνιο να λένε κάτι φιλικό για έναν ντόπιο πολιτικό οι διεθνείς ελεγκτές, που εργάζονται σήμερα για την ΕΕ, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ. Και σχεδόν ποτέ δεν είναι ενθουσιασμένοι με τη μεταρρυθμιστική βούληση ενός Έλληνα. Αλλά για τον Μπουτάρη είναι. Από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του, η Θεσσαλονίκη είναι μια «νησίδα ελπίδας», «υπόδειγμα για όλη την Ελλάδα», αναφέρουν στις εκθέσεις τους στα κεντρικά. Ένα στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Αθήνα δηλώνει: «Ο Μπουτάρης είναι η εξαίρεση, ένας φάρος. Όλοι οι άλλοι μπορούν να διδαχτούν από το παράδειγμά του».
Κι όμως, ο πολυπαινεμένος είναι στην πραγματικότητα ένας οινοποιός. Το ξινόμαυρο, το συρά, το μερλό του, είναι κρασιά που σε διεθνείς διαγωνισμούς έχουν κερδίσει χρυσά μετάλλια. Τα αμπέλια και την οινοποιία του τα κληροδότησε στα παιδιά του, όταν πριν λίγα χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί κατά κύριο επάγγελμα με την πόλη του.
Πριν από επτά χρόνια ίδρυσε την «Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκη», ένα είδος συλλόγου πολιτών. Άρχισε να γυρίζει την πόλη και να υποστηρίζει την ανάγκη περισσότερων μέσων μαζικής μεταφοράς και μεγαλύτερης φροντίδας για τους δημόσιους χώρους. Από τον Ιανουάριο του 2011 είναι δήμαρχος. Παραμένει υπερκομματικός, τον στήριξε όμως το ΠΑΣΟΚ στην εκλογή του.

«Μου πήρε λίγο καιρό, αλλά τώρα ξέρω πώς λειτουργούν όλα», λέει ο Μπουτάρης και τεντώνονται οι ρυτίδες στο πρόσωπό του. Στέκει μπροστά σε έναν πίνακα ανακοινώσεων στο γραφείο του στο Δημαρχείο, έναν όγκο από μπετόν, που δεν θα μπορούσαν να είχαν σχεδιάσει χειρότερα γερμανοί αρχιτέκτονες της μεταπολεμικής περιόδου. Είναι ένα μεσημέρι του Φλεβάρη, το στερεοφωνικό παίζει Τζάνις Τζόπλιν, στον πίνακα ανακοινώσεων υπάρχει ένα χαρτί που γράφει: «We are going to believe in honest things again».

«Αυτό είναι το καλό
 της κρίσης», λέει ο Μπουτάρης: Οι Έλληνες αναγκάζονται να αλλάξουν τρόπο σκέψης. Οι κενές υποσχέσεις των πολιτικών, η ανευθυνότητά τους τελειώνουν πλέον. «Άλλωστε δεν υπάρχουν πλέον χρήματα, για να αγοράσουν τους ψηφοφόρους», λέει ο Μπουτάρης. Πρέπει λοιπόν να κάνει κάτι.
Αμέσως μόλις ανέλαβε δήμαρχος, ο Μπουτάρης πήγε στην Κωνσταντινούπολη και ενθάρρυνε τους εχθρικούς γείτονες να επισκεφθούν την «παλιά πόλη μας».Μέχρι πριν από 100 χρόνια, η Θεσσαλονίκη ανήκε ακόμα στην οθωμανική αυτοκρατορία. Τώρα, οι Turkish Airlines πραγματοποιούν την πτήση Κωνσταντινούπολη-Θεσσαλονίκη και ο αριθμός των τουριστών πέρσι διπλασιάστηκε. Ο τουρισμός είναι σημαντικός για την πόλη, που έχει ανεργία μέχρι και 25%.

Αλλά τη μεγαλύτερη επιτυχία του αποτελεί η εξυγίανση του διοικητικού μηχανισμού του δήμου του. Ο Μπουτάρης κάνει από μόνος του όσα ζητούνται από την υπόλοιπη Ελλάδα εδώ και δύο χρόνια με κάθε νέα δανειακή σύμβαση και όσα πλέον αναμένονται να υλοποιηθούν με διεθνή βοήθεια: Προσπαθεί να κάνει την πόλη του λειτουργικότερη.
Την πρώτη εβδομάδα που ανέλαβε τα καθήκοντά του, προσέλαβε έναν οικονομικό ελεγκτή, κάτι πρωτόγνωρο, όχι μόνο για τη Θεσσαλονίκη. «Τώρα ξέρουμε ακριβώς πόσο φτωχοί είμαστε», λέει ο Μπουτάρης. Υπάρχει ένα σχέδιο προϋπολογισμού και λογιστικά βιβλία. Όλες οι δαπάνες ελέγχονται. Κι αυτό δεν είναι κάτι αυτονόητο στην Ελλάδα.
Δίπλα στο Δημαρχείο, στην καφετερία του Βυζαντινού Μουσείου, κάθεται ο Σπύρος Πέγκας, 43 ετών, αντιδήμαρχος. «Αν δεν ήταν η κρίση, δεν θα τα είχαμε καταφέρει. Ο δήμος είχε διαλυθεί», λέει.

Η Θεσσαλονίκη θεωρούνταν ανέκαθεν προπύργιο των συντηρητικών, των εθνικιστών. Στην περιοχή, που θεωρούνταν «πύλη των Βαλκανίων» και στην οποία συμβίωναν πολλές εθνότητες όχι χωρίς εντάσεις, για 24 χρόνια κυριαρχούσε στο Δημαρχείο η συντηρητική Νέα Δημοκρατία, που κρατούσε τον δήμο υπό την κατοχή της με την εκλογική πελατεία της.
Κατά τον προεκλογικό αγώνα, σε μια λειτουργία, ο μητροπολίτης δεν άφησε τον υποψήφιο Μπουτάρη να φιλήσει τον σταυρό και του επέβαλε ένα είδος αφορισμού: «Όσο είμαι εγώ σ’ αυτό το αξίωμα, δεν πρόκειται να δεις το Δημαρχείο από μέσα», του είπε. Η σκηνή μαγνητοσκοπήθηκε από ένα τηλεοπτικό συνεργείο. Ακόμα και συντηρητικοί ψηφοφόροι εξοργίστηκαν με το θράσος του πνευματικού ηγέτη. «Ο κόσμος ήθελε την αλλαγή, γιατί έβλεπε ότι η κατάσταση δεν μπορούσε να συνεχιστεί ως είχε», λέει ο Πέγκας. Με τον προκάτοχο του Μπουτάρη εξαφανίστηκαν ξαφνικά από τον προϋπολογισμό του δήμου 51,4 εκατομ. ευρώ. Έτσι απλά. Κανείς δεν ήξερε πού πήγαν. Στο μεταξύ πάντως γίνονται έρευνες εις βάρος ενός πρώην περιφερειάρχη.
Ούτε και ο Σπύρος Πέγκας όμως, ο οποίος σπούδασε στο Μόναχο πολιτικές επιστήμες, ήθελε ποτέ να γίνει πολιτικός. «Η διαφορά μεταξύ γερμανικής θεωρίας και ελληνικής πράξης ήταν για μένα τεράστια», λέει. Ο Μπουτάρης τον έκανε να αλλάξει γνώμη και τον κέρδισε για την πολιτική. Στην ομάδα του εργάζονται πολλοί σαν τον Πέγκα. Είναι νέοι – οι περισσότεροι έχουν τα μισά χρόνια του Μπουτάρη – και δεν προέρχονται από την πολιτική. Ένας από αυτούς ήταν αναλυτής στην Τράπεζα της Ελλάδος, ενώ ένας άλλος εργαζόταν ως σύμβουλος επιχειρήσεων.

Ο Μπουτάρης είναι ένα μοντέλο ανθρώπου διαφορετικό από τα μέχρι τώρα γνωστά. Ίσως αυτό οφείλεται και στο ότι δεν κρύβει πως η ζωή του δεν κύλησε πάντα ευθύγραμμα. Ο Μπουτάρης έχει παραδεχθεί ότι ήταν αλκοολικός, επί δέκα χρόνια υπήρξε δεινός πότης. Κάθε χρόνο δεν γιορτάζει μόνο τα γενέθλιά του, αλλά και την ημέρα που σταμάτησε να πίνει. Εδώ και 21 χρόνια είναι πλέον «καθαρός».
Είχε χωρίσει μάλιστα, για επτά χρόνια. Στη συνέχεια ξαναπαντρεύτηκε – την πρώην γυναίκα του. Για την ορθόδοξη Ελλάδα είναι ασυνήθιστη τόση χωρίς προσχήματα εμπειρία ζωής. Όταν πέθανε η γυναίκα του το 2007, έκανε τατουάζ έναν μονόκερω για να θυμάται τη «θρυλική παρουσία» της. Όταν δεν μπορούσε πια να αντέξει άλλο το πένθος, ζήτησε να του κάνουν τατουάζ στην παλάμη μια σαύρα, ένα ζώο που αλλάζει δέρμα και γι αυτό του θυμίζει ότι εκ φύσεως η ζωή σημαίνει να αλλάζεις.
Ισως το ότι βλέπει συνέχεια αυτό το σαμιαμίδι τον κάνει να αντιμετωπίζει πράγματα, που άλλοι θα είχαν παρατήσει σαν αδύνατα να πραγματοποιηθούν.

Ο Μπουτάρης διόρισε ένα μάνατζερ υπεύθυνο προσωπικού, ο οποίος αξιολογεί τη δουλειά των υπαλλήλων. Την αρχή της παραγωγικής εργασίας στο δημόσιο τομέα προσπαθούν να επιβάλουν γάλλοι διοικητικοί εμπειρογνώμονες κατ εντολή της task force της ΕΕ σε ολόκληρη την Ελλάδα. Δεν προχωρούν πολύ καλά, οι αντιστάσεις είναι μεγάλες.
Στη Θεσσαλονίκη υπεύθυνος για τις μεταρρυθμίσεις στη διοίκηση του δήμου είναι ο Βασίλης Κάππας, 42 ετών, που δηλώνει: « Έχουμε σχεδόν 5.000 υπαλλήλους, ενώ μας φτάνουν και 3.000». Πολλοί δεν έμαθαν ποτέ να δουλεύουν, λέει. Παλιότερα αρκούσε να ψηφίσεις το γνωστό υποψήφιο για να είσαι μια ζωή δημόσιος υπάλληλος. Το πελατειακό σύστημα διέλυσε το αίσθημα συλλογικότητας. Ο Κάππας επεξεργάστηκε ένα πρόγραμμα, με βάση το οποίο περιορίζεται ο αριθμός των διευθύνσεων του δημαρχείου από 32 σε 20. Σύντομα το δημοτικό συμβούλιο θα κληθεί να το ψηφίσει.

«Εδώ γίνονταν τρελά πράγματα», λέει ο Κάππας, για παράδειγμα υπήρχε ένα σύστημα πλαστών υπερωριών. Οι περισσότεροι υπάλληλοι είχαν μαζέψει εκατοντάδες υπερωρίες χωρίς να δηλώνουν για ποιο πράγμα ακριβώς και πότε είχαν δουλέψει τόσες πολλές ώρες παραπάνω. Τώρα ο αριθμός των υπερωριών, όπως και οι αποδοχές τους, μειώθηκαν. Απόδειξη της επιτυχίας είναι τα εξής στοιχεία: το 2011 οι δαπάνες του δήμου μειώθηκαν κατά 30%. Το έλλειμμα προϋπολογισμού, που άλλες χρονιές διπλασιαζόταν, συρρικνώθηκε για πρώτη φορά κατά 7,5%.

Για την επίσκεψή του στη Γερμανία ο δήμαρχος δέχθηκε επίθεση από τους αντιπάλους του στο δημοτικό συμβούλιο. Η εφημερίδα «Καθημερινή» αναρωτήθηκε αν είναι στα καλά του να ζητά συμβουλές ειδικά από τους Γερμανούς.

Αλλά ο Μπουτάρης θέλει να συνεχίσει να ρωτά σε άλλες χώρες πώς γίνεται εκεί η αποκομιδή των απορριμμάτων και πώς διαχειρίζονται τα λιμάνια τους. Κανείς δεν μπορεί πλέον να επιδιορθώσει ή να βελτιώσει ένα σύστημα που έχει καταρρεύσει, λέει ο Μπουτάρης. «Πρέπει να φύγει και στη θέση του πρέπει να μπει κάτι νέο». Καπνίζει το άφιλτρο τσιγάρο του και η διάθεσή του μοιάζει μ αυτή της Τζάνις Τσόπλιν. Όλοι θα πρέπει να το καταλάβουν – οι συμπολίτες του, αλλά και όλοι οι Έλληνες.


Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Ήρθε η ώρα να τους ονομάσουμε...

 

Δεν μπορείς να εξηγήσεις σε κάποιον γιατί δεν καίγονται τα σινεμά. Δεν μπορείς να πεις ότι ο ομορφότερος κινηματογράφος της Αθήνας, στο κτίριο που γράφει την ιστορία της πόλης, δεν μπορεί να πυρπολείται. Δεν μπορείς να πεις σε κάποιον ότι τα βιβλιοπωλεία δεν τα σπάνε. Ότι δεν υπάρχουν σε καμία άλλη πόλη του κόσμου βιβλιοπωλεία με λαμαρίνες και ρολά στις βιτρίνες. Αν χρειάζεται να το εξηγήσεις, τότε δεν θα σε καταλάβει.

Δευτέρα πρωί. Σταδίου, Χρήστου Λαδά, Ερμού, Πανεπιστημίου, Αθηνάς, Κοραή, Χ. Τρικούπη, Ακαδημίας. 40 τόνοι μάρμαρα, 100 κτίρια, 170 επιχειρήσεις. Βρεγμένα πεζοδρόμια, γυαλιά, πέτρες, κάπνα. Περίεργοι κοιτάζουν τα συντρίμμια, βγάζουν φωτογραφίες, σχολιάζουν χαμηλόφωνα. Οι άλλοι δεν βγάζουν φωτογραφίες. Δεν μιλάνε. Καπνίζουν ένα τσιγάρο σιωπηλοί. Τους καταλαβαίνεις, τα μάτια τους είναι σκοτεινιασμένα, κάπου κάπου μπαίνουν μέσα, σηκώνουν ένα ράφι, μαζεύουν ένα αντικείμενο απ’ τα αποκαΐδια, το κοιτάζουν, το αφήνουν πάλι στο σωρό. Τσιγάρο. Είναι αυτοί που ξέρουν ότι αύριο δεν θα έχουν δουλειά, ότι απ’ όλα αυτά τα μαγαζιά σχεδόν κανένα δεν θ’ αντέξει, δεν θα μπορέσει να ξανανοίξει. Αυτοί που ξέρουν ότι καμία Μέρκελ δεν τους φταίει, κανένας Μίκης δεν θα κηρύξει πόλεμο για πάρτη τους, είναι απλώς παράπλευρες απώλειες.

Δεν έχουμε πολλά πράγματα να κάνουμε γι’ αυτό. Ίσως μόνο ένα: Να τελειώνουμε πια με όλα αυτά. Να τραβήξουμε τη δικιά μας κόκκινη διαχωριστική γραμμή. Να τους ονομάσουμε. Δεν είσαστε φίλοι μας, είσαστε εχθροί μας. Να υπερασπίσουμε την πόλη μας, τις ζωές μας, το δημόσιο χώρο, την κοινωνία.

Πολλές κοινωνίες αντιμετωπίζουν προβλήματα, κάποιες μεγαλύτερα απ’ τα δικά μας. Πουθενά δεν καίνε τις πόλεις τους. Πουθενά δεν καταστρέφουν τις ζωές των ανθρώπων. Πουθενά δεν ρίχνουν λάδια στους δρόμους, δεν κλείνουν τα λιμάνια, δεν αφήνουν τους τουρίστες να κατέβουν απ’ τα πλοία. Πουθενά δεν περπατάνε οι ταξιδιώτες φορτωμένοι τις βαλίτσες 5 χιλιόμετρα στην Αττική Οδό, πουθενά δεν κλείνουν τα μνημεία, δεν καταστρέφουν τα φανάρια, δεν κλείνουν τα ξενοδοχεία. Αυτοί που καταστρέφουν το εμπόριο, τον τουρισμό, τα μόνα που έχουμε, που διαλύουν την οικονομία, είναι εχθροί μας.

Στους τοίχους έχει αρχίσει να εμφανίζεται το σύνθημα που πάντα προαναγγέλλει την τελική φάση. Στη Διδότου με μεγάλα γράμματα, μήνες τώρα κανείς δεν το σβήνει, γράφει Viva la muerte. Δεν έχουμε ανάγκη την ιδεολογία του μίσους. Δεν χρειαζόμαστε πια την καταστροφή. Αυτά είναι η παλιά Ελλάδα, αυτή που μας έφτασε μέχρι εδώ. Αυτή που σπατάλησε, που λεηλάτησε και τώρα προτιμάει το θάνατο και την αυτοκτονία παρά να δοκιμάσει να σταθεί στα πόδια της. Δεν είναι δικιά μας. Η καινούργια Ελλάδα χρειάζεται δημιουργία, όχι καταστροφή. Ιδέες, όχι ρόπαλα· προγράμματα, όχι συνθήματα.

Δεν έχουμε ανάγκη άλλους εισαγγελείς που κάνουν κομματική καριέρα επιδοτούμενη από τα δανεικά της ευρωπαϊκής κοινότητας για να την κατηγορούν. Δεν χρειαζόμαστε άλλους επαγγελματίες σωτήρες που επιβιώνουν πουλώντας φόβο και μίσος. Δεν χρειαζόμαστε εξωτερικούς εχθρούς για να συσπειρωθούμε. Όσοι φοράνε τη μάσκα Anonymous ας ξαναδούν τον Γκάι Φοκς. Η επίκληση του απόλυτου κακού, του εξωτερικού εχθρού, είναι χιλιάδες χρόνια τώρα η μόνιμη μέθοδος χειραγώγησης των μαζών. Όσοι μας λένε ότι φταίει ο Τόμσεν, η Μέρκελ, οι ξένοι που «θέλουν να μας κάνουν πειραματόζωα», είναι αυτοί που θέλουν να κρύψουν τις κοινωνικές αντιθέσεις, να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες, να σώσουν το παλιό σύστημα, το χρεοκοπημένο. Είναι οι υπερασπιστές της χρεοκοπίας, είναι εχθροί μας.

Δεν έχουμε ανάγκη από άλλη πολεμική ατμόσφαιρα. Όσοι μιλάνε για προδοσίες και δοσίλογους, για κατοχές και χούντες, είναι εχθροί μας. Δεν χρειαζόμαστε άλλη τυφλή οργή κι άλλα βίαια ξεσπάσματα, δεν χρειαζόμαστε άλλη εκτόνωση. Όσοι μας λένε ότι είμαστε αθώοι, όλοι μαζί αθώοι, ο «αγνός ηρωικός λαός» από τον Καμένο μέχρι τον Μίκη, πάντα ηρωικός και πάντα προδομένος, είναι εχθροί μας. Μας κοροϊδεύουν. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν είμαστε όλοι μαζί και δεν είμαστε αθώοι. Δεν χρειαζόμαστε στρατόπεδα. Ο εαυτός μας είναι ο αντίπαλος, αυτόν θέλουμε να αλλάξουμε.

Δεν χρειαζόμαστε άλλες επιδείξεις ανώδυνης επαναστατικότητας, φραστικές αγριότητες, κενούς βερμπαλισμούς στα social media. Δεν έχει πιο δίκαιο αυτός που βρίζει περισσότερο κι ανώνυμα. Δεν χρειαζόμαστε άλλες ατελείς προσωπικότητες να απελευθερώνουν εκ του ασφαλούς καταπιεσμένα ένστικτα αναζητώντας βολικούς αντίπαλους. Χρειαζόμαστε σκέψεις, καινούργιες προτάσεις, δημιουργικές λύσεις. Χρειαζόμαστε το προσωπικό παράδειγμα, την προσωπική δέσμευση, τις στάσεις ζωής που δίνουν στις ζωές μας περιεχόμενο. Την ευαισθησία και τη λογική, την αλληλεγγύη όχι την εχθρότητα. Ο κοινωνικός φθόνος δεν είναι ποτέ προοδευτικός.
Δεν χρειαζόμαστε πια την ευκολία, τα σλόγκαν, τα εύκολα συνθήματα, το μαύρο άσπρο. Η αλήθεια είναι δύσκολη, η γνώση χρειάζεται προσπάθεια. Η στράτευση ανήκει στον προηγούμενο αιώνα. Οι οπαδοί δεν σκέφτονται, πιστεύουν.
Η κοινωνία μας δεν μπορεί πια να συνεχίσει έτσι να αυτοκτονεί κάθε μέρα από λίγο. Οι κοινωνίες αλλάζουν και ανανεώνουν τις δομές, τους θεσμούς, το πολιτικό τους σύστημα.

Τώρα έφτασε η ώρα για ένα τέλος και μια αρχή. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι, καίγοντας. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αν τώρα δεν μπει ένα τέλος σ’ αυτή την περίοδο μίσους, τυφλότητας, αυτοοικτιρμού, άγνοιας, πολιτικής βίας, παραπληροφόρησης, μετά δεν θα υπάρχει επιστροφή. Ήδη παίζουμε την παράταση. Η ελληνική κοινωνία, κάπου εδώ, πρέπει να κάνει επανεκκίνηση. Να πατήσει το κουμπί restart. Ό,τι κάναμε, κάναμε. Όσο φταίξαμε, φταίξαμε. Ό,τι καταστρέψαμε, καταστρέψαμε. Τώρα πρέπει να αρχίσει η αντίστροφη πορεία. Να τραβήξουμε μια γραμμή σε όλα αυτά που είναι η παλιά, εύκολη, πιασάρικη, κενή Ελλάδα της μετριότητας και της αυταρέσκειας. Η καινούργια Ελλάδα δεν θα μιλάει τόσο πολύ, δεν θα είναι τόσο τσάμπα μάγκας, θα σκέφτεται, θα δημιουργεί. Η καινούργια Ελλάδα δεν θα καίει. Θα φτιάχνει.


Athens Voice - Edito 379

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Η τυραννία της μειοψηφίας





Αγαπητοί αντιμνημονιακοί, επαναστάτες ενάντια στη λογική, σας απευθύνω το λόγο.
Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, υποστηρίζετε ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι ενάντια στην εφαρμοζόμενη πολιτική κι ότι όσα ψηφίζονται στη Βουλή, ψηφίζονται ενάντια στη λαϊκή βούληση.
Δε θα κάτσω να αναλύσω το γεγονός ότι κανείς σώφρων Έλληνας δεν θέλει να χρεοκοπήσει η χώρα και όλοι θεωρούν αναγκαίο κακό, εδώ που έχουμε φτάσει, τους – σκληρούς – νόμους που περνάνε από τη Βουλή.
Αναρωτιέμαι όμως το εξής.
Αυτή η «μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία», που εκπροσωπείται από μερικές χιλιάδες διαδηλωτές στο Σύνταγμα (λιγότερους κι από όσους διαδήλωναν ενάντια στους βομβαρδισμούς της Σερβίας από το ΝΑΤΟ...) όταν έρθει η ευλογημένη ώρα της κάλπης, δεν θα αποτυπωθεί και στο αποτέλεσμα;;; Θα αποτυπωθεί!
Μην ψάχνετε αμέσως δικαιολογίες!
Εκλογικός νόμος…
ΜΜΕ…
Συμφέροντα…
Το μόνο που καταφέρνετε είναι να εκτίθεστε!
Δεν είναι Κβαντική Φυσική, είναι απλό:
Αν η πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι αντιμνημονιακή, στις επόμενες εκλογές, είτε αυτές γίνουν σε ένα μήνα, είτε τον Οκτώβριο του 2013, θα επικρατήσουν συντριπτικά!
Ποιος ο λόγος λοιπόν να φέρνετε την καταστροφή για τη «νέα κατοχή», τη «διάλυση των εργασιακών σχέσεων», την «εξαθλίωση του λαού», τα «βάρβαρα μέτρα» που ψηφίζονται, κλπ…;
Κατά πάσα πιθανότητα σύντομα θα γίνουν εκλογές και τότε ο λαός θα «πυκνώσει μαζικά τις γραμμές» των αντιμνημονιακών κομμάτων που λένε όχι (όχι σε όλα), τα οποία θα αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας μετά τις εκλογές και θα καταργήσουν τους «απάνθρωπους» νόμους, τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα… κι όλα αυτά τα «καταστροφικά» και τα «προδοτικά» τελοσπάντων!
Ωπ, τι ακούω; Δεν είναι αναλογικός ο εκλογικός νόμος;;; Και η μοιρασιά των εδρών δεν αντικατοπτρίζει πλήρως τα ποσοστά των κομμάτων;
Κάθηστε ρε παιδιά! Τι σόι πλειοψηφία είστε; Δεν πιάνετε ούτε το 50%-60%;;;
Άλλα μου λέγατε μέχρι τώρα!
Κάτι για 90%, 95% ή 99%!...
Κάτι για 11.000.000 ενάντια σε 300!!!…
(Πάλι ψέματα, υπερβολές και ανακρίβειες λέγατε βρε μπαγάσικα;;;)
Και πάλι όμως δε μου πέφτει λόγος. Και 51% να είστε, στην όμορφη και αγαπημένη μας δημοκρατία, αποτελείτε την απόλυτα σεβαστή πλειοψηφία!
«Μα… ο εκλογικός νόμος!» ακούω και πάλι.
Θα σας μαλώσω!
Ο εκλογικός νόμος είναι υπέρ σας.
Είναι πλήρως αναλογικός, εκτός από 2 σημεία:
  1. Δίνει bonus 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, ή συνασπισμό κομμάτων
  2. Δεν δίνει έδρες σε όσα κόμματα συγκέντρωσαν κάτω από 3%
Τα οποία σας ευνοούν, αφού και είστε η πλειοψηφία. Βγείτε πρώτοι στις εκλογές και κάντε την Ελλάδα πουτ… συγνώμη, αγνώριστη ήθελα να πω!
«Μα… δεν ανήκουν όλοι οι αντιμνημονιακοί στο ίδιο κόμμα»!!!
Δεν μπορώ να ακούω άλλες δικαιολογίες!
ΚΚΕδες, Συριζαίοι, Αρματάδες (οι το «Άρμα Πολιτών» υποστηρίζοντες) ΔημΑρίτες, και όποιοι άλλοι πιστοί, οργανωθείτε («να οργανωθούμε ρε παιδιά, να οργανωθούμε!»), κατεβείτε, όχι σαν ένα κόμμα αλλά, σαν συνασπισμός κομμάτων στις εκλογές, σαρώστε, πάρτε δώρο από τον εκλογικό νόμο των Σκανδαλίδη & Παυλόπουλου τις 50 έδρες και ΚΥΒΕΡΝΗΣΤΕ!!!
Θα χαρώ πολύ να μου αποδείξετε ότι τόσο καιρό κάνω λάθος.
Θα το «βουλώσω» και μάλιστα για πολύ καιρό, όπως ήδη μου ζητάνε πολλά φασιστοειδή ανάμεσά σας να κάνω (γιατί δεν έχω δικαίωμα να «λέω αυτά που λέω»…γαμώ τη χούντα σας)!
Και μην ακούσω μαλακίες ότι είναι ανέφικτο να κατέβουν σαν συνασπισμός κομμάτων όλοι οι αντιμνημονιακοί!!!
Το 1989 ενώθηκε η Αριστερά στο «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου» και συγκυβέρνησε με τον Μητσοτάκη μόνο και μόνο για να εξοντώσουν τον Ανδρέα Παπανδρέου και να διαλύσουν το ΠΑΣΟΚ και τώρα, μπροστά στη «ΝΕΑ ΚΑΤΟΧΗ», δεν μπορούν να κατέβουν σαν συνασπισμός κομμάτων στις εκλογές, (να μοιραστούν το δωράκι των έξτρα 50 εδρών) και να σώσουν το λαό;;;
Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε μιλάμε για ανεύθυνους και άκρως επικίνδυνους ανθρώπους, που βάζουν τις μικροδιαφορές τους πάνω από το λαϊκό συμφέρον!
Δεν το πιστεύω όμως αυτό…εσείς οι αντιμνημονιακοί είστε υπεύθυνοι και αγωνιστές…

Περιμένω με αγωνία λοιπόν την προκήρυξη των επόμενων εκλογών και το αποτέλεσμά τους.
Σύμφωνα με σας, ΠΑΣΟΚ & ΝΔ που ψήφισαν την περασμένη Κυριακή «Ναι» στο νέο μνημόνιο, δεν εκπροσωπούν το λαό και θα καταποντισθούν εκλογικά...

Ή μήπως ισχύει το αντίθετο: Οι αναλογίες στο κοινοβούλιο αντιστοιχούν στις αναλογίες στην κοινωνία και αυτό θα αποτυπωθεί και στην κάλπη όπου το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ θα καταλάβουν τις πρώτες δύο θέσεις και με διαφορά…;

Μήπως τελικά αγαπητοί είστε λίγοι; Κυριολεκτικά και μεταφορικά;
Μήπως ο αγώνας σας δεν είναι υπέρ της δημοκρατίας και του ελληνικού λαού, αλλά ενάντια στη δημοκρατία και τον ελληνικό λαό;
Μήπως αντί να ονειρεύεστε εξεγέρσεις, θα ήταν καλύτερο να αναλογιστείτε τι συμβαίνει γύρω σας;
Μήπως η μεγαλύτερη τρομοκρατία που ασκείται, είναι η αντιμνημονιακή τρομοκρατία της μειοψηφίας;
Μήπως;;;


[Αφιερωμένο σε όσους δεν αντέχουν τη διαφορετική άποψη, σε όσους θεωρούν τον εαυτό τους de facto εκφραστή της πλειοψηφίας, σε όσους λίγους κατηγορούν τους πολλούς για κατάλυση της δημοκρατίας, ενώ είναι οι ίδιοι που την καταλύουν.]

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Η Μεταπολίτευση πέθανε, ζήτω ο Εμφύλιος



Γράφει ο Δημήτρης Κ. Ψυχογιός Ο καπνός που βγαίνει ακόμη από τα ερείπια των πυρπολημένων κτιρίων δεν πρέπει να μας κρύψει τον ορίζοντα – που φοβάμαι είναι πιο σκοτεινός από τα αποκαΐδια. Ίσως αυτά που έγιναν την Κυριακή δεν είναι το τέλος των δεινών της χώρας αλλά απλώς ένας ακόμη σταθμός σε πορεία απολύτως επικίνδυνη.Είμαστε βαθιά διαιρεμένοι σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Το το δίλημμα δεν είναι πλαστό: μπορεί το μνημόνιο τελικά να μη λύσει τα προβλήματα της χώρας και να οδηγηθούμε σε χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ, αλλά από την άλλη πλευρά η απόρριψη του μνημονίου είναι απολύτως βέβαιο ότι οδηγεί εκεί. Όσοι υποστήριξαν και υποστηρίζουν το μνημόνιο, δηλαδή την αντιμετώπιση της κρίσης σε συνεργασία με τους θεσμούς της ΕΕ και το ΔΝΤ, δεν το έκαναν επειδή ήσαν πεπεισμένοι για την επιτυχία του, αλλά επειδή δεν έβλεπαν άλλη λύση που να δίνει πιθανότητες έστω, παραμονής στην Ευρωζώνη. Το αντιμνημονιακό στρατόπεδο είναι διχασμένο ανάμεσα σε αυτούς που θεωρούν ότι υπήρχαν εναλλακτικές λύσει, επωφελέστερες για τη χώρα, που συνδυάζονταν με παραμονή στην Ευρωζώνη και σε αυτούς που θεωρούν ότι λύση είναι η επιστροφή στη δραχμή.

Δεν έχουν αυτή τη στιγμή σημασία τα επιχειρήματα της μιας ή της άλλης πλευράς, ίσως ούτε και το ποια θα κερδίσει στο τέλος – αυτό που έχει σημασία είναι πως οι χθεσινές εξελίξεις μέσα και έξω από τη Βουλή πιθανώτατα οδηγούν τη χώρα σε έξοδο από το ευρώ μέσω εμφύλιας σύρραξης και κατάλυσης του κοινοβουλευτισμού. Αυτός είναι ο ακόμα πιο μαύρος ορίζοντας πέρα από τους καπνούς και τα αποκαΐδια.

Έχουμε καταρχήν αυτά που έγιναν έξω από τη Βουλή. Για μια ακόμη φορά η Αθήνα κάηκε και μικρότερης έκτασης επεισόδια είχαμε σε πολλές άλλες πόλεις. Θα επιμείνω ακόμη μια φορά ότι αυτό δεν δείχνει την «απελπισία και την οργή του κόσμου» που θίγεται από τις σκληρές ρυθμίσεις του μνημονίου αλλά τη βιαιότητα της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας. Η Αθήνα είχε καεί και τον Μάιο του 2010, στην πρώτη αντιμνημονιακή εκδήλωση, πριν ακόμα υπάρξει οποιαδήποτε επίδραση από τα μέτρα. Είχε καεί και το 2008, με τα Δεκεμβριανά, είχε καεί και το 1992 με αφορμή τον θάνατο του καθηγητή Τεμπονέρα, είχε καεί επανειλημμένα και κατά τη δεκαετία του 1980. Δεκάδες είναι οι νεκροί σε διαδηλώσεις, δεκάδες είναι και τα θύματα της τρομοκρατίας σε όλη τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Πάντα η εξήγηση για την πολιτική βιαιότητα είναι κάποιου είδους «οργή», ανάλογα με τη συγκυρία. Πιθανόν η κοινωνία μας να είναι συνεχώς οργισμένη, είτε λόγω του υπαρξιακού κενού που δημιουργεί η ευημερία (τώρα το ξέρουμε: υπήρξε ευημερία πριν την σημερινή κρίση) είτε λόγω της ανέχειας που προκαλούν οι κρίσεις – αλλά χρειάζεται να δοθεί κάποια εξήγηση για αυτό το περίσσευμα οργής που μας διακατέχει πάντα. Κατά τη γνώμη μου, η επίκληση της «οργής», του «φόβου», της «ανέχειας» δεν ήσαν παρά δικαιολογίες για να μην αποδεχθούμε την τρομερή ένταση της πολιτικής βίας. Απλώς ονοματίζουμε αλλιώς το φαινόμενο και το ξορκίζουμε. Σήμερα όμως η οργή για την ανεργία, η οργή κατά του πολιτικού συστήματος, η οργή για τις χαμένες προοπτικές των νέων είναι πραγματική, υπαρκτή. Αν αυτή η οργή δεν κατευναστεί, εννοώ αν δεν υπάρξουν μέτρα που να αντιμετωπίσουν αυτά τα φαινόμενα, τότε η βία θα είναι πολλαπλάσια αυτής που γνωρίσαμε ως σήμερα. Για τούτο φοβάμαι πως το τέλος της μεταπολίτευσης μπορεί να είναι η αρχή εθνικού διχασμού, εμφύλιου πολέμου.

Υπάρχει η θεωρία της προβοκάτσιας και του παρακράτους για να αιτιολογηθεί η βία. Την επανέλαβαν ξανά το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις καταστροφές της Κυριακής. Αλλά αυτή τη θεωρία την ακούμε δεκαετίες, είτε για την τρομοκρατία είτε για αιματηρές συγκρούσεις. Αυτοί που οργανώνουν τους προβοκάτορες και το παρακράτος θα έπρεπε να είχαν κάποιο πολιτικό όφελος – ποιο είναι αυτό; Ποιο από τα κυβερνώντα κόμματα, ΝΔ ή ΠαΣοΚ, αποκόμισε πολιτικό όφελος από τους νεκρούς και τους τραυματίες; Ποια κυβέρνηση και πότε χειρίστηκε το αίμα πολιτικά για να χτυπήσει την Αριστερά; Η επίκληση των προβοκατόρων είναι για να κρυφθεί το ουσιαστικό που δημιουργεί τη βία όλα αυτά τα χρόνια: το hate speech που εκφωνείται συνεχώς από κόμματα, συνδικάτα, ομάδες που επιδίδονται σε «ανυποχώρητους αγώνες».

Έξω από τη Βουλή λοιπόν η κατάσταση ήταν όπως την ξέρουμε δεκαετίες τώρα – μέσα όμως ήταν εντελώς διαφορετική: σαν να μην έφθανε η δημοσκοπική καθίζηση των δύο κομμάτων που κυβερνούν τη χώρα από το 1974, υπήρχε και διάσπασή τους. Αποχώρηση είκοσι βουλευτών από κάθε κόμμα ξεπερνά τις συνήθεις τριβές, κατι τέτοιο έχει να γίνει από την Αποστασία του 1965 – η πολιτική αστάθεια και η βία που ακολούθησαν οδήγησαν δύο χρόνια μετά στη δικτατορία. Ανεξάρτητα από τα κίνητρα της σημερινής μαζικής ανταρσίας των βουλευτών, το πιθανότερο είναι πως θα έχουμε ακόμη δύο αντιμνημονιακά κόμματα. Και για να αιτιολογήσουν την ριζοσπαστική πολιτική τους πράξη οι δύο αυτές ομάδες θα είναι ριζικά αντίθετες με το μνημόνιο, και εξαιρετικά οξύς ο πολιτικός τους λόγος απέναντι στους πρώην συντρόφους τους. Η χρήση της γλώσσας του μίσους κατά των πολιτικών αντιπάλων θα διευρυνθεί και θα καλλιεργεί το δυναμικό της βίας.

Παρά τη μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία της Κυριακής υπέρ της δανειακής σύμβασης και του νέου μνημονίου είναι πιθανόν στις εκλογές, αν όχι έδρες όμως σε ψήφους, τα αποτελέσματα να είναι αντιμνημονιακά, γιατί τα αποδεκατισμένα ΠαΣοΚ και ΝΔ μπορεί να έχουν 151 βουλευτές αλλά να μην συγκεντρώσουν 50% των ψήφων. Τι θα γίνει τότε; Θα αποδεχθούν το αποτέλεσμα τα έξι ή επτά άλλα κόμματα; Ή θα διαπιστώσουν εξαρχής «δυσαρμονία βουλής και εκλογικού σώματος» και θα συνεχίσουν τον ακραίο αντιμνημονιακό αγώνα; Αλλά υπάρχει περίπτωση ούτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία να έχουν ΠαΣοΚ-ΝΔ ή να μη θέλουν να συγκυβερνήσουν. Τι θα γίνει σε αυτή την περίπτωση; Είναι σε θέση το αντιμνημονιακό μέτωπο να κυβερνήσει; Μήπως και στη μία και στην άλλη περίπτωση έχουμε έξαρση της πολιτικής βίας αν δεν σεβαστούμε το σύνταγμα και τους νόμους;

Αλλά και στο άμεσο μέλλον, έχουμε τρεις «διαβολοβδομάδες» μπροστά μας, όπως είπε ο Παντελής Καψής, όπου, πέραν των όσων θα γίνονται με τους δανειστές, πρέπει να ψηφιστούν νόμοι και να υπογραφούν διατάγματα και αποφάσεις που θίγουν πολλούς, κυρίως ελεύθερους επαγγελματίες και εργαζόμενους ή συνταξιούχους των ΔΕΚΟ. Κάθε διαδήλωση, κάθε απεργία μπορεί να δώσει το έναυσμα για νέους κύκλους υπέρμετρης βίας. Θα πάρουν την απόφαση να συνεχίσουν απεργίες και διαδηλώσεις τα συνδικάτα; Επιπλέον, σε όλη τη χώρα υπάρχει κλίμα μαζικής αντιμνημονιακής τρομοκρατίας, οι βουλευτές του ΠαΣοΚ και της ΝΔ δεν τολμούν να εμφανιστούν. Ακόμα και πολιτικά στελέχη του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ έχουν γνωρίσει τη βία ομάδων που κανείς δεν ξέρει αν είναι ακροδεξιές ή ακροαριστερές – ούτε οι ίδιες γνωρίζουν άλλωστε, το μόνο που τις ενδιαφέρει είναι να ασκήσουν βία στους «πολιτικάντες», εκμεταλλευόμενες την οργή εναντίον του πολιτικού συστήματος. Τι εκλογές θα είναι αυτές που έχουμε μπροστά μας αν δεν συμμαζευτεί η βία;

Είμαστε στην κόψη του ξυραφιού πολιτικά. Κόμματα, συνδικάτα, επαγγελματικές οργανώσεις πρέπει να αποφασίσουν: είναι υπέρ της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ή όχι; Θα αφήσουν τη βία να εξαπλωθεί καταγγέλοντας μετά τους «παρακρατικούς προβοκάτορες» ή θα προσπαθήσουν να την περιστείλουν; Για το ΚΚΕ δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει στάση, αλλά εκεί στον Συνασπισμό και στη ΔΗΜΑΡ σκέπτονται την πιθανότητα να μην είναι αυτή η βία προβοκατόρικη και παρακρατική, αλλά βία που την καλλιεργεί πάνω στο υπόβαθρο της οργής η πολιτική ρητορική κατά του μνημονίου – και τη δικαιώνει; Ας υποθέσουμε ότι είχαν δίκιο οι αντιμνημονιακοί, ότι υπήρχαν άλλοι δρόμοι στην αρχή, εκτός μνημονίου – υπάρχουν ακόμη; Αν δεν υπάρχουν, πρέπει η χώρα να οδηγηθεί στη δραχμή; Πρέπει η χώρα να γίνει πεδίο συγκρούσεων; Αν κερδίσουν οι αντιμνημονιακοί στις εκλογές, πρέπει να αντιμετωπιστούν, όπως προτείνει η ως τώρα ρητορική, σαν «δοσίλογοι» που συνεργάστηκαν με δυνάμεις κατοχής ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, ο Παπαδήμος; Δεν θα αρκέσει η τιμωρία του ΠαΣοΚ και της ΝΔ από τους ψηφοφόρους; Πρέπει να λιντσαριστούν οι βουλευτές τους, να στηθούν κρεμάλες, να καούν κτήρια, να σκοτωθούν άνθρωποι σε διαδηλώσεις;
Οι μνημονιακοί, από την άλλη πλευρά, ασκούν τη θεσμική βία του κράτους. Κατά την άποψη μου αυτή η βία έχει κρατηθεί σε θεμιτά όρια, αν σκεφθούμε ότι οι διαδηλωτές απειλούσαν να καταλάβουν και να κάψουν τη Βουλή. Θεωρώ καταστροφική την επιστροφή στη δραχμή, αλλά αν η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποφασίσει αλλιώς, πρέπει να την αποδεχθούμε και να δούμε τι θα κάνουμε με τα συντρίμμια μας – αλλά και στο ευρώ να μείνουμε, πάλι θα πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε με το 1.000.000 ανέργους. Μπορεί να πρέπει να κοπούν ξανά οι συντάξεις για να χρηματοδοτηθεί η ανεργία, μπορεί να επιβληθεί φόρος στις καταθέσεις, ή να φορολογηθεί η ακίνητη περιουσία ή να δημευθούν οι περιουσίες των φοροφυγάδων. Δεν είμαι αρμόδιος να προτείνω αλλά είναι φανερό ότι πρέπει να βρεθούν λύσεις αν θέλουμε να συνεχιστεί σε ομαλά η πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας. Είτε στο ευρώ είμαστε, είτε εκτός ευρώ. Και δεν είναι το μνημόνιο που μας εμποδίζει να το κάνουμε αυτό.

Καλό ή κακό το μνημόνιο, η ακολουθία μνημονίων για την ακρίβεια, το θέμα είναι ότι αυτό απαιτούν οι χώρες της Ευρωζώνης για να μας ανεχθούν ανάμεσά σους – όσοι είχαν ψευδαισθήσεις περί αυτού, δεν δικαιούνται να έχουν μετά τα όσα έγιναν στη διάσκεψη του Eurogroup της περασμένης εβδομάδας και όσα έχουν δηλώσει πρόσφατα οι εκπρόσωποι των θεσμών της ΕΕ. Το επιβάλλουν οι νεοφιλελεύθεροι της Ευρώπης το μνημόνιο; Πιθανόν (αν και δεν είδα πολλά κόμματα της Αριστεράς να παίρνουν το μέρος μας), αλλά αυτοί είναι σήμερα οι συσχετισμοί στην ΕΕ. Θα τους ανατρέψουμε εμείς μόνοι μας και αν δεν τα καταφέρουμε θα γίνουμε Αρκάδι να τιναχτούμε στον αέρα;

Οι καιροί είναι εξαιρετικά κρίσιμοι. Ανεξάρτητα από το ποιοι είναι μνημονιακοί ή αντιμνημονιακοί, πρέπει να ξεκαθαριστεί ποιοι ανήκουν σε αυτό που αποκαλούσαν στην Ιταλία, την εποχή της ακροαριστερής και ακροδεξιάς τρομοκρατίας, «συνταγματικό τόξο». Πρέπει να σταματήσει η άλογη χρήση της λεκτικής πολιτικής βίας κατά των αντιπάλων – αυτή πυροδοτεί τη φυσική βία. Η χώρα είναι βαθύτατα διαιρεμένη, πρέπει οι πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις να κάνουν ρηχότερο το ρήγμα. Αν υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν να το κάνουν βαθύτερο, να μας οδηγήσουν σε διχασμό ή εμφύλιο, πρέπει να απομονωθούν.

Θα πρέπει όλοι να θυμόμαστε ότι οι εμφύλιες συγκρούσεις δεν προέκυψαν επειδή τις προγραμμάτισαν τα μεγάλα κόμματα της δεξιάς ή της αριστεράς αλλά από τη δράση μικρών ακραίων ομάδων που συμπαρέσυραν και τους μεγάλους σχηματισμούς. Και ιδιαίτερα η Αριστερά πρέπει να θυμάται ότι σε τέτοιες καταστάσεις κρίσης κερδισμένοι βγήκαν οι ναζί, οι φασίστες και οι μπολσεβίκοι. Ας σκεφθεί, λοιπόν, και ας αποφασίσει αν πρέπει να οξύνει και άλλο την κρίση.


Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Δεν είναι προβοκάτορες οι άνθρωποι



της Άννας Δαμιανίδη

Όταν κάψανε το Μινιόν και τον Κατράντζο πριν τριάντα χρόνια, λέγαμε πως ήταν προβοκάτσια. Στο μεταξύ κάηκαν μερικά ακόμα μαγαζιά, το Πολυτεχνείο, ύστερα η Αθήνα ολόκληρη, αλλά εκείνο ήταν εξέγερση, και τώρα τα υπέροχα αυτά κτίρια του κέντρου, τα μοναδικά, διαλεγμένα ένα ένα σε μια πόλη άσχημη, και πάλι μας λένε ότι είναι προβοκάτσια.

Λοιπόν, κάνετε λάθος όσοι το πιστεύετε αυτό. Δεν είναι προβοκάτσια, είναι η επανάσταση. Περπατήσατε καμιά φορά στους δρόμους; Βλέπετε τι γράφουν οι αφίσες; Διαβάζετε τα συνθήματα που στάζουν μίσος και προτροπές για φωτιές και κρεμάλες και σφαγές; Αυτό έχουν στο νου τους οι εμπρηστές και καταστροφείς της Αθήνας. Κάνουν επανάσταση όταν σπάνε βιτρίνες, όταν ρίχνουν μολότοφ, όταν καίνε το Αττικόν, το Άστυ, τα Στάρμπακς, τα νεοκλασσικά κτίρια. Συνεχίζουν την επανάσταση που άρχισαν πρόπερσι και σκοπεύουν να την ολοκληρώσουν. Αρκεί μια βόλτα στο κέντρο της πόλης για να βεβαιωθείτε. Το γράφουν στις αφίσες. Γιατί δεν τους πιστεύετε τους ανθρώπους; Το λένε με χίλιους τρόπους, με ποιήματα, με συνθήματα, με εικόνες, με σκιτσάκια. Δεν το κρύβουν καθόλου. Τι μου λέτε για προβοκάτορες; Είπαμε να μη διαβάζετε το μνημόνιο, ούτε μια αφίσα δεν μπορείτε να διαβάστε;

Είναι εξάλλου διαρκής επανάσταση. Είναι χρόνια τώρα, κάθε φορά που καλεί η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ διαδηλώσεις, κάθε φορά οι επαναστάτες καταστρέφουν ένα κτίριο, μια πρόσοψη, ένα μαγαζί, μια είσοδο μετρό. Στις μεγαλειώδεις στιγμές τους βάζουν φωτιά σε τετράγωνα. Μην περιμένετε να συγκινηθούν, δεν πάνε σινεμά. Χαίρονται με τη θλίψη και την ανημπόρια μας. Κι έχουν κερδίσει τις καρδιές. Άντε να πεις ότι πας σινεμά και σ’ αρέσει. Άντε να μιλήσεις για μπαρ, για θέατρα, για βόλτες. Πρέπει να κλαίγεσαι συνέχεια, να μιζερεύεις, να οικτίρεις τα παιδιά σου, να βρίζεις κάθε θεσμό. Έχουν ιδρύσει το βασίλειο της μιζέριας μέσα μας.

Μην ξεγελάτε άλλο τους εαυτούς σας, δεν θα μείνει όρθιο τίποτε. Μπορεί να τη μισείτε αυτή την πόλη κι εσείς, εξάλλου από το μίσος μέχρι την αδιαφορία και την περιφρόνηση κυμαίνονται τα συναισθήματα απέναντι της. Αλλά θα πρέπει να μισείτε και τον εαυτό σας αν συνεχίστε να τον κοροϊδεύετε. Δεν είναι προβοκάτορες οι άνθρωποι. Είναι επαναστάτες. Ονειρεύονται κρεμάλες, φωτιές, καρμανιόλες, αυτό συγκράτησαν από τη γαλλική επανάσταση, την καρμανιόλα. Τη βία. Τι καθεστώς θέλουν να ιδρύσουν; Μπορείτε να το φανταστείτε. Εξάλλου το έχουν ήδη ιδρύσει μέσα μας, έχουν σπείρει το φόβο και την ισοπέδωση. Έχουν διαβεί νικηφόροι. Σκύβουμε το κεφάλι και κλαιγόμαστε σεμνά. Μέσα μας ένα μικρό μαύρο ζώο μπορεί και να ηδονίζεται με τις καταστροφές. Οι άνθρωποι είναι άγρια πλάσματα αν αποφασίσουν να αρνηθούν τον πολιτισμό. Κι εμείς είμαστε στο κατώφλι της άρνησης, στεκόμαστε και τον πετροβολάμε.


Μεταξύ δύο κακών...

 

Καλά το είπαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ιερείς στον Σόλωνα: «Ω Σόλων, Σόλων, Έλληνες αεί παίδες εστέ». Πριν εικοσιεπτά αιώνες το είπαν – αλλά ισχύει ακόμα.

Αν υπάρχει ένας χαρακτηρισμός που ταιριάζει στις αντιδράσεις μας τα τελευταία χρόνια είναι ο παιδισμός. Σαν κακομαθημένα παιδιά που τους παίρνουν τα παιχνίδια και τους υποχρεώνουν να μελετήσουν, θυμώνουμε με τους «μεγάλους» και τους βρίζουμε. Περιμένουμε από όλους να μας αγαπούν και να παραβλέπουν τις αταξίες μας. Για τις οποίες φταίνε πάντα οι άλλοι. Έτσι και κάποιος μας επιπλήξει γι αυτές, είναι μισέλληνας.

Από κει και πέρα το συναίσθημα και οι ηρωικές υπερβολές οργιάζουν: Οι Τροϊκανοί γίνονται τύρρανοι, οι Γερμανοί ναζιστική δύναμη κατοχής, η Ευρωπαϊκή Ένωση δυνάστες και δικτάτορες. Η απαίτηση να είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας ονομάζεται εκβιασμός. Και η εύλογη αντίδραση των ξένων σε όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς (στην αρχή έκπληξη, μετά θυμηδία και μετά οργή) αποκαλείται ύβρις και εξευτελισμός της χώρας μας και μας οδηγεί σε ακόμα πιο βίαιες κινήσεις.

Κηρύσσουμε την επανάσταση και κάνουμε αντίσταση - σε ποιους;

Έχουμε καταλάβει ποιο είναι το πρόβλημα; Αν μπορούσαμε έστω και μία στιγμή να σκεφθούμε ψύχραιμα και να κατανοήσουμε τι μας συμβαίνει.

Μας υποχρέωσε κανείς να δανειστούμε; Φταίνε οι άλλοι που το χρέος μας χτύπησε παγκόσμιο ρεκόρ; Μας ανάγκασε κανείς να παραμελήσουμε την παραγωγή μας και να εισάγουμε τα πάντα; Οι αγρότες μας, που μετέτρεψαν τις επιδοτήσεις σε Τσερόκι και Καγιέν, το έκαναν παρά τη θέλησή τους; Το κύκλωμα του φαρμάκου γιατί ανέβασε τις δαπάνες στο διπλό του μέσου όρου της Ε.Ε.; Η Τρόικα ήρθε με στρατό κατοχής ή μήπως εμείς την καλέσαμε; Η Μέρκελ, για ποιο λόγο είναι υποχρεωμένη να μας στηρίζει οικονομικά – και την βρίζουμε ακόμα κι όταν το κάνει;

Τι είπατε; Θέλει να προστατεύσει τις εξαγωγές της Γερμανίας; Οι εξαγωγές της προς Ελλάδα είναι μόλις το 0,5% του συνόλου. Και οι τράπεζές της έχουν ήδη εκποιήσει τα ελληνικά ομόλογα.

Ας καταλάβουμε κάτι: η Ευρώπη μπορεί άνετα να ζήσει χωρίς την Ελλάδα. Το 2% είμαστε, ούτε θα το καταλάβουν πως φύγαμε. (Αυτάρεσκη πατριωτική υπερβολή είναι ότι η αποχώρηση μας θα οδηγήσει σε κλυδωνισμό ή κατάρρευση της Ε.Ε.).

Αντίθετα η Ελλάδα δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την Ευρώπη. Ιδιαίτερα τώρα που είναι αδύναμη και ευάλωτη. Ας αφήσουμε λοιπόν τα παιδιαρίσματα και τα πείσματα κι ας στρωθούμε στη δουλειά. Δεν θα μας σώσουν οι άλλοι – όμως μας παρέχουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να σωθούμε μόνοι μας. Αν το μπορούμε.

Παιδιαρίσματα οι απόψεις του ελληνικού λαού που μοιάζει να προτιμάει την χρεοκοπία από την ξένη βοήθεια; Μα, ναι. Ακριβώς αυτή η παιδαριώδης προτίμηση δείχνει την ανωριμότητα του λαού. Που άλλωστε γι αυτό το λόγο βυθίστηκε στην κρίση. Και που καταπίνει όσες θεωρίες συνομωσίας του σερβίρουν.

Και όχι, δεν ισχύει το λαϊκίστικο αξίωμα: «ο λαός έχει πάντα δίκιο».

Όλοι αυτοί οι βουλευτές που βγάζουν πατριωτικούς λόγους και αρνούνται την ψήφο, είναι «τζάμπα μάγκες» (μια φορά θα συμφωνήσω με τον Σαμαρά). Υπολογίζουν στο ότι η σύμβαση θα ψηφιστεί και κάνουν το μικρό τους σόου, μπας και διασωθούν στις εκλογές. Ο ύψιστος λαϊκισμός. Αψηφούν «γενναία» την χρεοκοπία γιατί υπολογίζουν ότι δεν έρθει. Αν όλα κρέμονταν από την δική τους ψήφο, αν ήξεραν πως αύριο έχαναν τις καταθέσεις τους, δεν έβρισκαν βενζίνα για τη λιμουζίνα τους και ψωμί για το σπίτι, θα σας έλεγα εγώ τι θα ψήφιζαν…

Υπερβάλλω; Κινδυνολογώ; Καθόλου. Ακόμα και ο κ. Βαρουφάκης, μέγας οπαδός της χρεοκοπίας, παραδέχεται ότι θα υπάρξει μία δύσκολη «περίοδος προσαρμογής» – χωρίς ποτέ να καθορίσει την χρονική της διάρκεια ούτε τα συγκεκριμένα προβλήματα που θα προκύψουν. Εύλογο, γιατί έτσι θα ακυρωνόταν η θεωρία του.

Σίγουρα το τρίτο Μνημόνιο έχει αρκετές και μεγάλες αδυναμίες. Απλώς η άλλη επιλογή είναι πολύ χειρότερη. Και μεταξύ δύο κακών…


Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Υπό την κατοχή της φαυλότητας

 

Σήμερα έμαθα για την αυριανή και μεθαυριανή 48ωρη απεργία, όταν ήμουν στη δουλεία.
Κάποια στιγμή μου ήρθε κι ένα σχετικό email από το Σύλλογο Εργαζομένων.
Ξεχώριζαν σ' αυτό με τεράστια γράμματα οι φράσεις:

«48ωρη ΑΠΕΡΓΙΑ ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ Παρασκευή 10/2 και Σάββατο 11/2»
«ΟΧΙ στη ΝΕΑ ΚΑΤΟΧΗ»
«ΟΧΙ στην ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ»

Πρώτα απ' όλα μου χτύπησε άσχημα στο μάτι η εικόνα με τα τεράστια γράμματα, λες και προσπαθούσε το μέγεθός τους να επιβάλλει την αλήθεια του νοήματός τους.

Στη συνέχεια, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντάς, κατέληξα στο πόσο προσβλητική είναι για όλους μας αυτή η προσέγγιση των πραγμάτων!

Είμαστε τόσο μικροπρεπείς, τόσο «τιποτένιοι», τόσο αντάξιοι της ιστορίας μας, που στη «νέα κατοχή» που έρχεται 70 χρόνια μετά την προηγούμενη - με ευθύνη πάλι της ίδιας χώρας - και στην «εξαθλίωση» της ζωής μας, εμείς αυτό που έχουμε να αντιπαραβάλλουμε, η αντίσταση μας κι ο αγώνας μας είναι μια... 48ωρη απεργία;

Πόσο φθηνό και προσβλητικό απέναντι στην ίδια μας την ύπαρξη;...

Ή μήπως συμβαίνει το άλλο:
Δεν υπάρχει καμία κατοχή, κυριολεκτική ή μεταφορική και φυσικά δεν υπάρχει και καμία εξαθλίωση. Υπάρχει μια πολύ δύσκολη συγκυρία, που κάποιοι - ελπίζω να είναι λίγοι - μεγαλοποιούν και μη όντας ικανοί να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, προσπαθώντας να αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα στο ρου της ιστορίας, καταφεύγουν σε ανούσιες μεγαλοστομίες και πομπώδεις φαφλάτες! 

Δεν είναι ικανοί για τίποτα καλύτερο! 
Κρύβουν πίσω από μεγάλα λόγια τη μικρότητα της ύπαρξής τους. 
Ξέρουν να αντιδρούν, αλλά δεν ξέρουν να δρουν!
Ξέρουν να καταστρέφουν, αλλά όχι να δημιουργούν!
Ξέρουν να αρνούνται και δεν ξέρουν να διαπραγματεύονται.
Επιλέγουν συνεχώς τον εύκολο δρόμο, επειδή είναι δεν είναι ικανοί για το οτιδήποτε απαιτεί κάματο, σωματικό ή πνευματικό!

Πόσο φθηνό και προσβλητικό απέναντι στην ίδια τους την ύπαρξη;...

Από την πλευρά μου, αρνούμαι να συμμετάσχω σε αυτή τη γελοιότητα.

Όποιος πιστεύει ότι η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή, βγαίνει στο δρόμο και δεν επιστρέφει, όχι στη δουλεία, αλλά ούτε στο σπίτι του μέχρι να νικήσει! Δεν κάνει «48ωρη απεργία»!

Αντίθετα, όποιος προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, εκτός από μικροπρεπής, είναι κι επικίνδυνος...

Υ.Γ:
Όταν η πατρίδα μας ήταν υπό κατοχή, χωρίς πολλές κουβέντες έπαιρνες το τουφέκι κι ανέβαινες στο βουνό! Γιατί η ζωή είχε εξαθλιωθεί κι ο θάνατος δεν φάνταζε και τόσο τραγικός. Λυτρωτικός ίσως για πολλούς... Αυτοί ήταν οι «μεγάλοι» άνθρωποι, μεγάλοι Έλληνες. 
Χωρίς στομφώδη λόγο, μόνο με τις πράξεις τους, τη ζωή τους και τον τρόπο που τη θυσίαζαν, έδειχναν το μεγαλείο τους.
Πόσο μακρινό από την σημερινή πραγματικότητα που, μέσα στη βολή μας, έχουμε εξαθλιωθεί ηθικά και πολιτιστικά κι αν βρίσκεται υπό κάποιου είδους κατοχή η χώρα, αυτή είναι η κατοχή της φαυλότητας...;

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Τα ζόμπι των δελτίων των 8...!

 

"Εάν ο κ. Παπαδήμος και οι πολιτικοί αρχηγοί που τον εγκατέστησαν στο Μέγαρο Μαξίμου είναι τόσο βέβαιοι για το πρόγραμμα-τερατούργημα των δανειστών, ας το θέσουν σε Δημοψήφισμα. Είμαι βέβαιος ότι παρά τους εκβιασμούς και τις απειλές, ο σοφός ελληνικός λαός θα αρνηθεί να αυτοκτονήσει…"

(Του Μιχάλη Ιγνατίου - της γνωστής συμμορίας "megamou")

http://www.aixmi.gr/index.php/tromokratoun-to-la0-gia-na-perasoun-to-mnimonio/


Τον Οκτώβριο επειδή έπρεπε να φύγει ο Παπανδρέου, το δημοψήφισμα ήταν κακό!
"Έθετε σε κίνδυνο το μέλλον μας"!!
"Δεν μπορεί να αφήσεις το λαό να αποφασίσει για κάτι τόσο σημαντικό"!!

Τώρα "ο σοφός ελληνικός λαός θα αρνηθεί να αυτοκτονήσει"


Όπου φυσάει ο άνεμος, όπου είναι τα συμφέροντα των αφεντικών μας!
Έτσι megamou;;; Άντρο του αντιπαπανδρεϊσμού!

Τότε εγώ ήμουν ο "φανατικός" που υπερασπιζόμουν το δημοψήφισμα...
Τότε - και τώρα - είναι ξενέρωτο να υποστηρίζεις τον Παπανδρέου, "φοράς παρωπίδες" αν το κάνεις...

Έεεεεετσι...!
Καλά σας κάνουν "ανοιχτομάτηδές" μου!!!
Στεγνό δούλεμα, λες και απευθύνονται σε ηλιθίους...τέτοιους σας θεωρούν!

Αφού βρίσκουν αφελείς που, όχι μόνο τους ακούν με θρησκευτική ευλάβεια και προσμονή, αλλά γίνονται και ιεροκήρυκες των ασυναρτησιών και των ψεμμάτων που εκστομίζουν με ρυθμούς οπλοπολυβόλου, καλά κάνουν!

Αυτοί φταίνε ή εσείς που τους ακούτε και γουρλώνετε τα μάτια;;;

Ξυπνήστε ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε...

Ξυπνήστε γαμώτο!!!






update:
Μαθαίνω ότι εκτός από τη ΝΕΤ, κανένα άλλο τηλεοπτικό κανάλι εθνικής εμβέλεις δεν ανέφερε τίποτα για τη επίσκεψη στην Αθήνα και συνάντηση με τον Παπανδρέου, του επικεφαλής των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών & Δημοκρατών Hannes Swoboda...
Ισχύει;
Κι αν ναι, δε λέει σε κανέναν τίποτα αυτό;;;
(Αυτό να εννοούσε ο Μιχελάκης ότι η ΕΡΤ δεν παίζει σωστά το ρόλο της: Ότι δεν προσπαθεί να εξοντώσει πολιτικά και ηθικά τον Παπανδρέου, όπως όλα τα ιδιωτικά ΜΜΕ;)

Δραχμολάγνοι: Βλάκες ή ύποπτοι;

Τσίπρας: Η Ελλάδα πρέπει να παίξει το χαρτί της άτακτης χρεοκοπίας!



Την άποψη ότι η Ελλάδα θα πρέπει να παίξει το χαρτί της άτακτης χρεοκοπίας εξέφρασε ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος επικαλέστηκε δηλώσεις του προέδρου του ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, σύμφωνα με τις οποίες σε μια τέτοια περίπτωση το μεγαλύτερο πρόβλημα θα το έχει η Ευρωζώνη.
...
«Αν οδηγηθούμε σε άτακτη χρεοκοπία θα αντιμετωπίσει πρόβλημα το τραπεζικό σύστημα, και οι μισθοί και οι συντάξεις, αλλά δεν θα έχει μόνο η Ελλάδα πρόβλημα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα θα το έχει η Ευρωζώνη» είπε, μιλώντας στον ΣΚΑΙ, ο κ. Τσίπρας.
...

http://www.eklogika.gr/news/7898


Κάποιος μπορεί να χαρακτήριζε το σκεπτικό του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ τολμηρό κι επαναστατικό.

Εγώ, αν ήμουν καλοπροαίρετος απέναντί του, θα το χαρακτήριζα κουτοπόνηρο κι αφελές, με μεγάλες δόσεις εμπάθειας, μια νοοτροπία που περιγράφεται πάρα πολύ καλά στο παρακάτω ανέκδοτο:

Ρώτησε λέει ο βασιλιάς έναν αγρότη τι χάρη θα ήθελε να του κάνει.
- Ο γείτονάς μου, είπε ο αγρότης, έχει μια καλή κατσίκα...
- Θα σου δώσω λοιπόν μια καλή κατσίκα, λέει ο βασιλιάς
- Όχι, όχι, δεν θέλω μπελάδες, να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα θέλω...

Όμως κρίνοντάς τον από τη μέχρι τώρα πορεία του στα κοινά του τόπου ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ!!

Είναι κι αυτός ένας από τους επικίνδυνους, βολεμένους, δραχμολάγνους, που γράφουν το λαό εκεί που δεν πιάνει η μελάνη, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα ύποπτα συμφέροντά τους!

Λες και είναι τόσο αφελής που δεν ξέρει ότι χρεοκοπία=δραχμή=ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!!!
Μια καταστροφή που θα τη νοιώσουν μόνο όσοι δεν έχουν περιουσία στο εξωτερικό...

Λες και δεν καταλαβαίνει ότι αν χρεοκοπήσουμε, όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα από τη δεκαετία του '70 και μετά, τίθενται σε αμφισβήτηση.

Άλλα φταίμε κι εμείς! Όταν αναπαράγουμε με την ελαφρότητα που μας χαρακτηρίζει, κλισέ που θέλουν την Ελλάδα να έχει ήδη διαλυθεί ("δεν υπάρχει κράτος", "ο κόσμος πεινάει", "έχουμε πιάσει πάτο"), είναι πιο εύκολο να δεχτούμε το οτιδήποτε. Άλλωστε "τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί";...

Κι όμως, δεν θέλει ιδιαίτερες μαντικές ικανότητες, αλλά απλή λογική, για να καταλάβει κανείς ότι θα μακαρίζουμε την κατάσταση στην οποία είμαστε σήμερα έτσι και - ω μη γένοιτο - χρεοκοπήσουμε!

Υπάρχει ακόμα κανείς που για να κάνει τη σύγκριση ευρώ/δραχμής, συγκρίνει την 31/12/2001 με την 1/1/2002; Ελπίζω πως όχι! Με δεδομένο τον πληθωρισμό Ζιμπάμπουε που θα ακολουθήσει, η σύγκριση με το...1960 θα ήταν επιεικής!

Ας σκεφτεί κανείς τι προϊόντα και υπηρεσίες χρησιμοποιεί κάθε μέρα και πόσα από αυτά σχετίζονται έμμεσα ή άμεσα με εισαγωγές από το εξωτερικό!

Από τον καφέ που πίνουμε κάθε πρωί, μέχρι τις αστικές συγκοινωνίες που και τα οχήματα τους και το πετρέλαιο που καίνε, εισάγονται...

Κι εδώ είναι το σημείο που πετάγεται ο μάγκας ο Ελληναράς και λέει: Έχουμε αγροτική παραγωγή, είμαστε αυτάρκεις!

Λάθος, δεν είμαστε αυτάρκεις! Θα μπορούσαμε να είμαστε, αν τα κοινοτικά κονδύλια και οι   αγροτικές & κτηνοτροφικές επιδοτήσεις είχαν ΕΠΕΝΔΥΘΕΙ και δεν είχαν ΦΑΓΩΘΕΙ σε μπουζούκια, αυτοκίνητα και dolce vita!

Αλλά αν είχαμε μυαλό, δε θα φτάναμε κι ως εδώ που φτάσαμε...

Κι αν, υποθετικά μιλώντας, τα αγροτικά προϊόντα μας κάλυπταν την εσωτερική ζήτηση κατά 100%, υπολογίζει κανείς πώς θα έφταναν από το χωράφι στο μανάβη;;;
Με το δολάριο στα ύψη σε σχέση με την πληθωριστική δραχμή, το πετρέλαιο, συνεπώς και τα μεταφορικά, θα ήταν πανάκριβα! 
Οπότε και πάλι για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, το ελληνικό φρέσκο φρούτο και λαχανικό θα ήταν πολυτέλεια!

Τα παραδείγματα φυσικά είναι ατελείωτα!

Κι είμαι σίγουρος πως την κρισιμότητα της κατάστασης την καταλαβαίνουν και τα "μεγάλα κεφάλια" της πολιτικής.
Γι' αυτό όταν μιλάνε για δραχμή και χρεοκοπία, δεν είναι αφελείς.
Ύποπτοι είναι και εξυπηρετούν συμφέροντα!!
Για τον Ελληνικό Λαό, στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορούν!

Στο χέρι μας είναι να τους δείξουμε ότι δεν ανεχόμαστε τους προδότες και τους βάζουμε εκεί που τους αξίζει, στο περιθώριο...