Πάμε!

Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

Συνταγματικότητα, Πατριωτισμός κι άλλες "αφηρημένες" έννοιες...



Αντιγράφω από το www.nooz.gr (και σχολιάζω παρακάτω):

"Νέα δεδομένα στο χώρο των λεγόμενωνκλειστών επαγγελμάτων δημιουργεί απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία πρόκειται να εκδοθεί πολύ σύντομα και αναμένεται να κρίνει αντισυνταγματική τη διατήρηση οποιουδήποτε κλειστού επαγγέλματος για οποιονδήποτε λόγο, στη χώρα μας.

Το Ανώτατο Ακυρωτικό δικαστήριο θα επικαλείται για την απόφαση αυτή το σχετικό άρθρο του Συντάγματος περί ελεύθερης επαγγελματικής επιλογής των Ελλήνων πολιτών.

Συγκεκριμένα, θα βασίζεται στο άρθρο 5 παράγραφος 1 του Συντάγματος, με το οποίο κατοχυρώνεται η προσωπική και οικονομική ελευθερία ως ατομικό δικαίωμα, ειδικότερη εκδήλωση της οποίας αποτελεί η ελευθερία επιλογής και ασκήσεως ορισμένου επαγγέλματος.

Προηγούμενη απόφαση του ΣτΕ που αφορούσε προσφυγές για την έκδοση αδειών Φορτηγών Δημόσιας Χρήσης, αναφέρει ότι στην "επαγγελματική ελευθερία ο νόμος μπορεί να επιβάλει περιορισμούς για λόγους δημοσίου ή κοινωνικού συμφέροντος, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση πρέπει να τελούν σε συνάφεια προς το αντικείμενο και τον χαρακτήρα της ρυθμιζόμενης επαγγελματικής δραστηριότητας".

Το ΣτΕ σημειώνει ακόμη ότι "τέτοιον λόγο δεν συνιστά η προστασία του οικονομικού συμφέροντος των ήδη δραστηριοποιούμενων σε συγκεκριμένο επαγγελματικό κλάδο, με την αποτροπή της εισόδου στον κλάδο αυτό νέων επαγγελματιών και της εκ του λόγου τούτου μειώσεως των προσόδων από την άσκηση της επαγγελματικής αυτής δραστηριότητας".

Η νέα απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ θα αποτελέσει νομολογία για άλλα κλειστά επαγγέλματα και αναμένεται να χρησιμοποιηθεί από τον υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων Γιάννη Ραγκούσηστο θέμα των Ταξί, οι ιδιοκτήτες των οποίων αντιδρούν έντονα στην απελευθέρωση του επαγγέλματός τους και απειλούν με νέο κύκλο δυναμικών κινητοποιήσεων από την προσεχή Δευτέρα, 5 Σεπτεμβρίου.

Ο κ. Ραγκούσης έχει δεσμευτεί ότι θα ανακοινώσει τις προτάσεις του εντός των προσεχών ημερών, σημειώνοντας ότι η απελευθέρωση του επαγγέλματος των Ταξί θα γίνει χωρίς περιορισμούς αλλά με κανόνες, λαμβάνοντας υπόψη και τις ανάγκες άλλων παραγωγικών κλάδων που συνδέονται με το συγκεκριμένο επάγγελμα, όπως παράγοντες του τουρισμού κ.α.

Υπενθυμίζεται ότι ο υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, ο οποίος δέχθηκε αυστηρή κριτική ακόμη και από στελέχη του ΠΑΣΟΚ τόσο για την άρνησή του να υπογράψει το προεδρικό διάταγμα του προκατόχου του Δημήτρη Ρέππα, όσο και για τους χειρισμούς στο θέμα της απεργίας των Ταξιτζήδων, έχει ήδη λάβει το "πράσινο φως" από τον πρωθυπουργό να προχωρήσει στο άνοιγμα του επαγγέλματος των ταξί και απομένει η παρουσίαση και έγκριση των προτάσεων του από κάποιο κυβερνητικό όργανο, προκειμένου να τεθεί το σχέδιο νόμου που καταρτίζεται σε δημόσια διαβούλευση."




Μέχρι σήμερα, κάθε κοινωνική ομάδα, ή κλάδος που θεωρούσε ότι αδικείται στην Ελλάδα, κατέβαινε στους δρόμους. Πολλές φορές προξενούσαν διακοπή της ελεύθερης διακίνησης των πολιτών αυτής της χώρας εντός της επικράτειάς της, αποκλείοντας τους δρόμους "για να ακουστεί η φωνή τους". Πιο σπάνια (όχι και τόσο σπάνια τελευταία...) προκαλούν φασαρίες και καταστροφές.
Όλοι οι παραπάνω θεωρούσαν κάτι σαν συνταγματικό τους δικαίωμα το να παραβιάζουν το σύνταγμα!
Μόνο οι δημόσιοι & ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν μας απασχόλησαν ποτέ. Άντε καμιά πορεία για κάνα μισάωρο στις μέρες με πανελλαδικές απεργίες. Αυτοί, όταν απεργούν, απέχουν από την εργασία τους, ΧΑΝΟΥΝ το μεροκάματο - όχι όπως οι αγρότες που κλείνουν τους δρόμους Γενάρη μέχρι Μάρτη που δεν έχει δουλειά στα κτήματα - και δεν παραβιάζουν τις ελευθερίες των υπολοίπων!

Πρόσφατα είχαμε την απεργία των ιδιοκτητών ταξί. Απεργία με... ιδιαίτερα χαρακτηριστικά!
Καθώς το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό, αλλά εξίσου ιερό είναι και το δικαίωμα στην εργασία, οι περιπολίες ταξιτζήδων για τον εντοπισμό, προπηλακισμό, ξυλοδαρμό και μη χειρότερα, συναδέλφων τους, δεν είναι κάτι αναμενόμενο σε μια απεργία!
Ο αποκλεισμός τουριστών στα λιμάνια, άσχετος εντελώς με τα αιτήματα των απεργών, τα λάδια στις ρόδες τουριστικών λεωφορείων με κίνδυνο πρόκλησης ατυχήματος και η γενικότερη στάση των ταξιτζήδων, έδειξε ότι ο κύριος στόχος τους ήταν η μεγαλύτερη δυνατή ζημιά στην Ελλάδα.

Στο λειψό τους μυαλό, το Ελληνικό κράτος ταυτίζεται με την εκάστοτε κυβέρνηση. Λες και θα αλλάξει η ζωή του κάθε υπουργού και του κάθε πρωθυπουργού αν προκληθεί ζημιά στην Ελλάδα! Το μέλλον της Ελλάδας υποθηκεύουν! ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΟΥ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΟΥ!

Ανήκουν κι αυτοί σε ένα κομμάτι αυτής της κοινωνίας, για το οποίο ο πατριωτισμός και η πατρίδα είναι έννοιες που ξεπερνούν ετούτη τη ζωή, σχεδόν υπερφυσικές!
Έτσι έχουμε το τραγικό θέαμα ανθρώπων που παραβιάζουν το σύνταγμα και τους νόμους και καταστρέφουν την Ελλάδα, κραδαίνοντας με περισσό καμάρι την Ελληνική σημαία!!!

Είναι οι ίδιοι που κλέβουν ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ φοροδιαφεύγοντας, που πετάνε όπου βρούνε τα σκουπίδια τους βρομίζοντας ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, που βάζουν φωτιές και καίνε ΕΛΛΗΝΙΚΑ δάση, που οδηγούν ακόμα και για να πάνε 5' πιο πέρα μολύνοντας με καυσαέριο τον ουρανό ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, (που δε σέβονται τίποτα εκτός από τον καθρέφτη τους), κλπ, κλπ, κλπ...

Άπειρα τα παραδείγματα!

Κι όμως είναι οι ίδιοι που θα ανεμίσουν την ελληνική σημαία σε κάθε ευκαιρία, που θα κατηγορήσουν τους "πουλημένους πολιτικούς" (που οι ίδιοι ψηφίσαν και θα ξαναψηφίσουν), που θα βρουν το φταίχτη σε διεθνείς συνωμοσίες που απεργάζονται την καταστροφή της Ελλάδας (την ώρα που την καταστρέφουν οι ίδιοι), που θα κατηγορήσουν τους μετανάστες ή τις μειονότητες για όλα κακά που συμβαίνουν στον κόσμο και τόσα άλλα κωμικοτραγικά!

Με πιάνει απελπισία με τη δύναμη των ανθελλήνων-"πατριωτών". Δεν ξέρω τι ποσοστό της κοινωνίας αποτελούν. Δεν ξέρω πότε θα γίνουν μια γραφική μειοψηφία. Ξέρω όμως ότι είναι τα βαρίδια που κρατούν την Ελλάδα χαμηλά και σαν Έλληνας και πολίτης αυτού του κράτους θα παλεύω όσο ζω και θα τους πολεμώ.
Όπως είχε πει και μια ψυχή τότε: "Για την Ελλάδα ρε γαμώτο"!

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

Διαμαρτυρία vs Πράξης


Τον περασμένο Απρίλιο, η Κιγιόκο Οκόσι, από το Ιουάκι της Ιαπωνίας, αποφάσισε να διαθέσει 450 ευρώ για να αποκτήσει ένα όργανο μέτρησης ραδιενέργειας. Ο λόγος ήταν απλός: τής έλειπαν πολύ η κόρη της και τα εγγόνια της. Και στόχος της αυτονόητος: να τούς πείσει να επιστρέψουν στο σπίτι το οποίο εγκατέλειψαν μετά τον σεισμό της 11ης Μαρτίου. Τοπικοί αξιωματούχοι τη διαβεβαίωναν ότι το απομονωμένο χωριό είναι ασφαλές, παρ' όλο που απέχει λιγότερο από 30 χλμ. από το πυρηνικό εργοστάσιο Φουκουσίμα Νταΐτσι. Η κόρη της, ωστόσο, εξακολουθούσε να έχει πολλές αμφιβολίες, πόσω μάλλον αφού καμία επίσημη μέτρηση δεν έγινε στην περιοχή.
Τα πρώτα ευρήματα από τα κοντινά δασοτόπια και τους ορυζώνες ήταν αποκαρδιωτικά. Μόλις η Οκόσι πλησίασε σ' ένα χαντάκι με βοθρολύματα, ο μετρητής άρχισε να χτυπάει σαν τρελός: το επίπεδο της ραδιενέργειας ήταν 67 μικροσίβερτ ανά ώρα - αρκετά υψηλό έως και επικίνδυνο. Χωρίς δεύτερη σκέψη, επικοινώνησε με έναν εξάδελφό της και μαζί βρήκαν το θάρρος να ζητήσουν ακρόαση από τους τοπικούς αξιωματούχους∙ το οποίο ωστόσο δεν έγινε ποτέ, επιβεβαιώνοντας ότι η κυβέρνηση δεν κάνει όπως θα έπρεπε τη δουλειά της.
Η Οκόσι δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε όμως και η τελευταία που τόλμησε να αναλάβει πρωτοβουλία. Με την πεποίθηση ότι τα επίπεδα ραδιενέργειας είναι πολύ υψηλότερα από αυτά που ανακοινώνονται από επίσημα χείλη - σύμφωνα με τη διαχειρίστρια εταιρεία TEPCO, χθες καταγράφηκαν επίπεδα - ρεκόρ έξω από τους αντιδραστήρες 1 και 2 του εργοστασίου - αρκετοί πολίτες επιχειρούν ερασιτεχνικές μετρήσεις.
Στο Τόκιο, για παράδειγμα, έστω και αν απέχει περίπου 250 χλμ. από τον τόπο του πυρηνικού ατυχήματος, αρκετές μητέρες διενεργούν από μόνες τους έρευνες για ραδιενεργά υλικά. Ενδεικτικό του τεράστιου ενδιαφέροντος είναι πως όταν ειδικοί σε θέματα ραδιενέργειας πραγματοποίησαν σχετικό σεμινάριο στην ιαπωνική πρωτεύουσα, η προσέλευση ήταν τόσο μεγάλη που αναγκαστικά κάποιοι εξαιρέθηκαν.
Στον χορό των αυτόβουλων κινητοποιήσεων έχουν εισχωρήσει ακόμη και γραφειοκράτες: σε αρκετές πόλεις της Φουκουσίμα, αξιωματούχοι έχουν αναλάβει να καθαρίσουν τις αυλές των σχολείων χωρίς βοήθεια από την κεντρική κυβέρνηση. Αλλά και ο πρώην υπουργός Υγείας, ο οποίος παραιτήθηκε λόγω της βραδύτητας της κυβέρνησης μετά το πυρηνικό ατύχημα, συνεργάζεται με ειδήμονες και όλοι μαζί διενεργούν τις δικές τους μετρήσεις.
Σε κάποια άλλη χώρα, στις ΗΠΑ, λ.χ., ίσως αυτού του είδους ο ακτιβισμός να μην προκαλούσε ιδιαίτερη εντύπωση. Στην Ιαπωνία όμως, μια χώρα όπου οι πολίτες σε γενικές γραμμές εμπιστεύονται τους ηγέτες τους, το φαινόμενο θεωρείται πρωτόγνωρο. «Δεν δημιουργούν προβλήματα ούτε οργανώνουν συχνά διαδηλώσεις. Δεν κάθονται όμως και με σταυρωμένα χέρια», επισημαίνει ο Τζέραλντ Κέρτις, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Κολούμπια που μελετά επί χρόνια την περίπτωση της Ιαπωνίας. «Αυτό που καταδεικνύει η υπόθεση με τους μετρητές ραδιενέργειας είναι το μέγεθος της ανησυχίας και της ανασφάλειας», προσθέτει.

του Ken Belson, από τους New York Times


http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4646675


Υ.Γ: Ο Έλληνας αντίθετα (με μικρά φωτεινά παραδείγματα εξαιρέσεων) θεωρεί ότι η μέγιστη υποχρέωσή του σαν πολίτης, όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, είναι να διαδηλώσει και να απαιτήσει από το κράτος κι όχι να πράξει...

Όλοι αλλάζουν. Εμείς;;;

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Αγαπητοί αγανακτισμένοι...



…και λοιποί αγωνιστές, «αμεσοδημοκράτες», πατριώτες, «δεμπληρωνάδες», λαϊκώς οργισμένοι και θιγμένοι, που φωνάζατε με όλη σας τη δύναμη για την επιθετική πολιτική της «εθνοπροδοτικής χούντας», του τερατουργήματος της πολιτικής της τρόικας (sic), της απέραντης κοινωνικής ανισότητας, και της στοχευόμενης αντιλαϊκής τακτικής της τραπεζικής ολιγαρχίας, που μουντζώσατε και βρίσατε από τα εσώψυχά σας, που απαρνηθήκατε σπίτι, οικογένεια και δουλειά προσμένοντας τα ελικόπτερα που θα φυγαδεύσουν βουλευτές υπό τις ζητωκραυγές του επαναστατημένου λαού, και που με τόλμη, πάθος και αυτοθυσία στεριώσατε στις πλατείες για να διεκδικήσετε «ψωμί, παιδεία, ελευθερία»,…

…πώς τα περάσατε στις διακοπές;


http://ellinaki.blogspot.com/2011/08/blog-post_24.html

Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

Η ιδεολογία της ανομίας



Από τους ιδιοκτήτες ταξί μέχρι τους πρυτάνεις

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Οι σύγχρονες φιλελεύθερες δημοκρατίες σπάνε το κεφάλι τους για να βρούνε απαντήσεις σ' ερωτήματα που αφορούν την εξεύρεση των απαραίτητων ισορροπιών ανάμεσα στην εξουσία και στον νόμο, στις υποχρεώσεις και στα δικαιώματα, στην ισχύ και στο δίκαιο. Το κράτος οφείλει να έχει το μονοπώλιο της νόμιμης βίας, ώστε να εξασφαλίζει μια σταθερή βάση για τη λειτουργία των οικονομικών, πολιτικών, εθνοτικών, θρησκευτικών και πολλών άλλων σχέσεων και ταυτόχρονα αυτό το ίδιο οφείλει να μην παραβιάζει τις πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες των μεμονωμένων πολιτών, αλλά και των συλλογικών τους φορέων. Κάθε δημοκρατική πολιτεία φροντίζει να συμβιβάζει την έννοια του κράτους ως φορέα της νομιμοποιημένης εξουσίας με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολιτών.
Αυτά τα θέματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με ό,τι ο Ντέιβιντ Χελντ ονομάζει διαδικασία διπλού εκσυγχρονισμού. Διαδικασία που αφορά τον δημοκρατικό μετασχηματισμό του κράτους, αλλά και της κοινωνίας των πολιτών. Εδώ κεντρικό ζήτημα είναι η αναζήτηση τέτοιων μεθόδων και μέσων ώστε το κράτος να ελέγχει την τήρηση του νόμου και συνάμα να λογοδοτεί, ενώ επίσης αναζητούνται τρόποι ώστε να ανασυντάσσονται με δημοκρατικό τρόπο οι δραστηριότητες της κοινωνίας των πολιτών.
Δυστυχώς στην Ελλάδα είμαστε πολύ μακριά από ανάλογους προβληματισμούς. Η αμφισβήτηση της τήρησης των νόμων αποτελεί τον κοινό τόπο συνάντησης αριστερών, δεξιών, απολιτίκ και αγανακτισμένων πολιτών. Μόνο που και εδώ κατέχουμε μια πρωτοτυπία. Η αμφισβήτηση των νόμων ξεκίνησε ως φάρσα με το περίφημο σύνθημα του ΚΚΕ «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», το οποίο αποτελούσε μια σχετικά ανώδυνη συνθηματολογία, η οποία αφού δεν συνοδευόταν από αντίστοιχες πρακτικές, θύμιζε απλώς το ανέκδοτο με τον λαγό και το λιοντάρι, «λέμε και κανέναν επαναστατικό βερμπαλισμό να περνάει η ώρα». Μετά όμως σοβάρεψαν τα πράγματα και από τη φάρσα περάσαμε στην τραγωδία, αντιστρέφοντας τη ρήση του Μαρξ πως η Ιστορία εμφανίζεται πρώτα ως τραγωδία και μετά επαναλαμβάνεται ως φάρσα.

Μια τραγωδία που ξεκίνησε και συνεχίζεται με τους ξυλοδαρμούς πολιτικών, συνεχίστηκε με την «εξέγερση» της Κερατέας, των ιδιοκτητών φορτηγών, τον διαρκώς και πανταχού παρόντα χουλιγκανισμό, τις καταλήψεις αρχαιολογικών χώρων, τον αποκλεισμό λιμανιών, την κατάληψη από «εκδρομείς» της Πλατείας Συντάγματος, την καταστροφή της ίδιας πλατείας από τους «κουκουλοφόρους» και όχι μόνο. Σήμερα τα βρίσκει κανείς όλα αυτά σ' ένα, στη γενικευμένη επίθεση των ιδιοκτητών ταξί κατά της κοινωνίας. Για να ολοκληρωθεί το παζλ έχουμε την απειλή των πρυτάνεων - των κατ' εξοχήν εντεταλμένων να διδάσκουν τη σημασία του σεβασμού στους νόμους - πως δεν θα εφαρμόσουν τον νέο νόμο για τα πανεπιστήμια, όταν αυτός ψηφιστεί.
Αν θα θέλαμε να συμπυκνώσουμε όλη την ιδεολογία της ανομίας δεν θα βρίσκαμε καλύτερο σύμμαχο από το πανό που σήκωσαν «οι αγανακτισμένοι εκδρομείς» για να διαμαρτυρηθούν για την απομάκρυνσή των σκηνών τους από την παραλία Συντάγματος. Στο πανό τους είχαν γράψει, «Το Σύνταγμα είμαστε εμείς και είμαστε παντού. Αμεση δημοκρατία τώρα». Σ' αυτό το σύνθημα συμπυκνώνεται αφενός η ογκώδης άγνοια για τη σημασία τόσων σπουδαίων όρων όπως είναι το Σύνταγμα και η Δημοκρατία και αφετέρου το μίσος και η περιφρόνηση για ό,τι γέννησε αυτούς τους όρους. Η πίστη στην αυταξία της νομιμότητας δεν σημαίνει άρνηση της σύγκρουσης και της διαφωνίας. Ο άγγλος φιλόσοφος Τζον Λοκ νομιμοποίησε την αντίδραση των πολιτών στην αυθαιρεσία της εξουσίας και ο Μακιαβέλι υποστήριξε πως χωρίς συγκρούσεις οι κοινωνίες δεν επιζούν, αλλά είναι μόνο «ο νόμος που μπορεί να κάνει τους πολίτες καλούς». Οι θιασώτες της ανομίας θεωρούν πως αυτή αποτελεί το όπλο των αδύναμων κατά των ισχυρών. Λίγο παραπάνω να γνώριζαν τον Μαρξ - που πολύ επικαλούνται - θα κατανοούσαν πως εκεί όπου υπάρχουν οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, το μόνο μέσο υπεράσπισης των φτωχών και αδύναμων πολιτών έναντι των ισχυρών είναι η τήρηση των νόμων. Ισχυροί είναι αυτοί που έχουν προσβάσεις σε ορισμένα είδη πόρων, τις οποίες προσβάσεις δεν μπορούν να έχουν οι άλλοι, παρά μόνο αν τηρούνται οι νόμοι.

Οταν εφαρμόζονται οι νόμοι, τότε μόνο μπορούν να τεθούν ζητήματα που αφορούν τη διεύρυνση της δημοκρατίας. Ζητήματα όπως είναι η ελευθερία πληροφόρησης των πολιτών ανεξάρτητα από την οικονομική τους ισχύ, η ενίσχυση των θεσμών της περιφέρειας, η αποκέντρωση των δημόσιων υπηρεσιών, η χρηματοδότηση των κομμάτων και των προεκλογικών εκστρατειών, η πρόσβαση των πολιτών και η γενικευμένη τους συμμετοχή στα κέντρα εξουσίας. Η όποια συμμετοχική ή άμεση δημοκρατία προϋποθέτει τη λειτουργία της αντιπροσωπευτικής, αλλά και μια θεωρία για «τα όρια της ελευθερίας». Τίποτα απ' αυτά δεν μπορεί να συμβεί αν το κοινοβούλιο και οι νόμοι δεν είναι πιο ισχυροί από την κρατική εξουσία. Γιατί τελικά η ανομία είναι ο καλύτερος σύμμαχος της αυταρχικής εξουσίας.


Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι διδάκτωρ κοινωνιολογίας, αναπληρωτής επιστημονικός διευθυντής του ΙΣΤΑΜΕ - Ανδρέας Παπανδρέου

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

Μαστουρωμένο ΚΚΕ


Κατηγορηματικά αντίθετο στο νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά δηλώνει το ΚΚΕ και υποστηρίζει ότι ταναρκωτικά είναι αποτέλεσμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής και όχι ελεύθερη επιλογή ή αρρώστια.

Σε ανακοίνωσή του για το ν/σ αποποινικοποίησης των ναρκωτικών κατηγορεί την κυβέρνηση ότι με αυτή τη ρύθμιση θα οδηγήσει στην καταστροφή τη νεολαία ενώ κάνει λόγο για ανυπαρξία πρόληψης και θεραπείας. "Η νομιμοποίηση των ναρκωτικών που εξήγγειλε η κυβέρνηση με δήθεν δάκρυα για τους χρήστες που φυλακίζονται στοχεύει μόνο στο μυαλό και την ψυχή κυρίως των νέων ανθρώπων, αλλά και όλου του λαού. Μια νεολαία μισοζαλισμένη, με σκυμμένο το κεφάλι βολεύει το πέρασμα της πολιτικής τους" αναφέρει η ανακοίνωση του ΚΚΕ και επισημαίνει: "Είναι επιτακτικό καθήκον όλων των εργαζομένων και του λαού ο αγώνας για να μην περάσει το νέο σχέδιο απελευθέρωσης των ναρκωτικών".

Aυτή είναι η λοιπόν η θέση της αριστεράς , στο θέμα της αποποινοικοποίησης των μαλακών ναρκωτικών και τον σαφή διαχωρισμό των χρηστών ναρκωτικών ουσιών από τους εμπόρους. "Σκόπος της κυβέρνησης είναι να τους μαστουρώσει όλους για να περάσει την αντιλαϊκή πολιτική της..."Ρε εσύ Αλέκα, τι πίνεις και δεν μας δίνεις...(;)


http://www.epikairo.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9176:2011-08-04-11-07-07&catid=44:politikh&Itemid=27

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Το έλλειμμα της λογικής


Το κύριο χαρακτηριστικό στη χώρα δεν είναι πλέον η παρανομία. Ούτε καν η κοινωνική αποδοχή της. Το βασικό στοιχείο πλέον είναι ο παραλογισμός. Δηλαδή, δεν πρέπει να υπάρχει χώρα σε ολόκληρο τον πλανήτη όπου το βασικό επιχείρημα μιας επαγγελματικής ομάδας στη διαπραγμάτευση με το κράτος είναι η παρανομία της. Οι κάτοχοι αδειών ταξί ισχυρίζονται ότι το άνοιγμα του επαγγέλματος θα ακυρώσει την «επένδυσή» τους, την οποία άλλοι ανεβάζουν στις 200.000 και άλλοι στις 300.000 ευρώ. Αυτό υποστηρίζουν και πολλοί «ευαίσθητοι» του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι μάλιστα έφτασαν να προτείνουν αποζημίωση των κατόχων αδειών.

Σε μια ευνομούμενη πολιτεία η αποζημίωση για την αξία των αδειών πιθανώς να ήταν θέμα διαβούλευσης. Στην Ελλάδα όμως, όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι οι ταξιτζήδες, όλα έγιναν αδιαφανώς και κάτω από το τραπέζι. Μια τέτοια ομολογία, σε μια χώρα όπου όλοι σκούζουν για τη φοροδιαφυγή, θα είχε πυροδοτήσει αντιδράσεις. Το ΣΔΟΕ, η δικαιοσύνη, κάποιος τέλος πάντων, θα ευαισθητοποιείτο για τις αδιαφανείς συναλλαγές που έγιναν, ύψους 6 δισεκατομμυρίων ευρώ! (αν αληθεύει ο ισχυρισμός των ταξιτζήδων ότι η άδεια αξίζει 200.000 ευρώ). Εδώ, στην υπερευαίσθητη για τη φοροδιαφυγή Ελλάδα, όχι μόνο δεν συγκινείται κανείς για την ομολογημένη φοροκλοπή, αλλά υπάρχουν και βουλευτές που ισχυρίζονται ότι πρέπει να δοθεί στους παράνομους και μπόνους, είτε σε ρευστό είτε σε φοροαπαλλαγές.

Προ ημερών ο πρόεδρος του Σωματείου Οδηγών Ταξί κ. Χρήστος Πέτρου κατήγγειλε τον ξυλοδαρμό του και την απόλυσή του επειδή οι εργαζόμενοι στα ταξί είναι υπέρ της απελευθέρωσης. Μαζί του απολύθηκαν και άλλοι τέσσερις οδηγοί που λογικώς τάσσονται υπέρ της απελευθέρωσης, μιας και στον κλάδο τους επικρατούν μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας. Η είδηση αυτή (που θυμίζει εποχές μαφίας στις ΗΠΑ κατά τις αρχές του προηγούμενου αιώνα) πέρασε στα ψιλά. Ουδείς ασχολήθηκε με το θέμα και τίποτε δεν έγινε. Ακόμη και η υπερευαίσθητη για τα εργασιακά δικαιώματα Αριστερά σιώπησε. Υπάρχουν προφανώς εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων. Να συμφωνήσουμε ότι, όπως απέδειξε και η υπόθεση Κούνεβα, σ' αυτήν τη χώρα νόμος είναι το δίκιο του τραμπούκου (πιθανώς εργοδότη). Αλλά αυτή η έλλειψη ευαισθησίας πρέπει να προβληματίσει. Η ατιμωρησία στη φριχτή υπόθεση Κούνεβα και η σιωπή για τον ξυλοδαρμό του κ. Πέτρου είναι, αν μη τι άλλο, πράσινο φως για περισσότερους τραμπουκισμούς.

Το βασικό έλλειμμα της χώρας δεν είναι οικονομικό. Είναι λογικής. Οι στρεβλώσεις είναι μακροχρόνιες. Τις συνηθίσαμε, έτσι ώστε το παράλογο πλέον μοιάζει λογικό. Εθεωρείτο φυσιολογικό, για παράδειγμα, να απαγορεύεται στην ουσία σε έναν φτωχό νέο να δοκιμάσει την τύχη του ως επαγγελματίας ιδιοκτήτης ταξί. Πρέπει να περάσει από τους «μαντράδες» και τους μεσάζοντες, να δανειστεί υποθηκεύοντας το σπίτι του για να αποκτήσει, όχι το αυτοκίνητο, αλλά την κρατική άδεια· ένα χαρτί φτιαγμένο για να εξυπηρετεί αυτούς που το έχουν και όχι αυτούς που θέλουν να δουλέψουν. Και το χειρότερο είναι ότι αυτός ο περιορισμός θεωρείται φιλολαϊκός και αριστερός. Οι τραμπούκοι των δρόμων έχουν διακομματική πολιτική υποστήριξη. Από τον κ. Αντώνη Σαμαρά («γεια σου Θύμιο»), μέχρι την κ. Τόνια Αντωνίου (και τους συνοδοιπόρους της στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ) και σύμπασα την Αριστερά. Και αν δεν καλυφθεί αυτό το έλλειμμα λογικής, όσες περικοπές κι αν κάνουμε η χώρα δεν έχει ελπίδα.


Tου Πασχου Mανδραβελη




Υ.Γ: Προς την κυβέρνηση: ΕΦΑΡΜΟΣΤΕ ΤΟ ΝΟΜΟ!!