Πάμε!

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Η Ελλάδα πετυχαίνει...


...αλλά οι πολέμιοί της δεν το βάζουν κάτω!

Πιστεύουν ακόμα ότι μπορούν να μας λυγίσουν, να μας χρεοκοπήσουν.

Η Eurostat μετά την επεξεργασία των στοιχείων της ελληνικής οικονομίας, ανακοίνωσε ότι το έλλειμμα στο τέλος του 2010 έφτανε το 10,5%, αντί για 9,4% που υπολόγιζε η ελληνική κυβέρνηση.

Νέα Δημαγωγία, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Αριστερά και τΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τους κολαούζους τους σε όλα τα ΜΜΕ, έσπευσαν να πανηγυρίσουν για αυτή την "αποτυχία" της κυβέρνησης, ο καθένας για τους δικούς του (μικροκομματικούς) λόγους.

Ειδικά το κόμμα των αΔέξιων θα πρέπει να νομίζει ότι απευθύνεται όχι σε ανθρώπους με μέση εγκεφαλική λειτουργία, αλλά σε βρύα και λειχήνες, όταν βάζει τον εκπρόσωπό του να κάνει τις δηλώσεις που κάνει! Το κόμμα που στην πρόβλεψη του ελλείμματος της αμέσως προηγούμενης χρονιάς (2009) είχε πέσει έξω κατά 670% (15,4% αντί για 2%)!!!!!!!!!!

Βέβαια οι γκεμπελίσκοι της δεξιάς και της αριστεράς (καθώς και τα παπαγαλάκια τους στα δελτία των 8) λειτουργούν με τη λογική του "λέγε λέγε τα ψέματα, όλο και κάτι θα μείνει", αφού πριν περάσουν μερικές ώρες ο εκπρόσωπος του επιτρόπου οικονομίας Όλι Ρεν (προφανώς κομματόσκυλο του ΠΑΣΟΚ αυτός, δεν εξηγείται αλλιώς...), μεταξύ άλλων,

Είπε: «Ανάλογες αναθεωρήσεις υπήρξαν και σε πολλές άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ και δεν υπάρχει τίποτα ύποπτο»,

«η Eurostat για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, επιβεβαίωσε τα στοιχεία που δίνει η ελληνική στατιστική αρχή»

Σημείωσε: «τις θετικές επιπτώσεις που ήδη υπάρχουν, σε κοινωνικό επίπεδο, όπως π.χ. η μείωση των τιμών των φαρμάκων, αλλά και αυτές που θα προκύψουν μεσοπρόθεσμα, μέσω της αύξησης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας».

Τόνισε: «τα πρόσφατα στοιχεία της Eurostat δείχνουν κάποια ανάσχεση της ύφεσης στην Ελλάδα».



Η Ελλάδα προχωράει μπροστά.

Η Ελλάδα αλλάζει.

Οι αλλαγές είναι πέρα από ότι θα φανταζόμασταν πριν από λίγο καιρό. Κι αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που κάνει τις δυνάμεις της συντήρησης, ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας, να συνασπίζονται ενάντια στην πραγματοποιούμενη αλλαγή!

Θέλουν να μείνουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν.

Αυτό τους εκφράζει, μόνο εκεί αισθάνονται οικεία!

Κάθε είδους πρόοδος τους ξεβολεύει και τους τρομάζει.

Είναι ισχυροί και γι' αυτό η επιτυχία δεν είναι δεδομένη.

Θα πρέπει να παλέψουμε, να παλεύουμε καθημερινά, κόντρα στη νοοτροπία του ελληναρά-ραγιά που σκέφτεται (;...) στο ρυθμό που του υπαγορεύουν η κάθε Τρέμη, ο κάθε Λαζόπουλος, ο κάθε Αυτιάς και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι (και όχι μόνο).

Και θα πρέπει να νικήσουμε! Δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μονάχα προς τα εμπρός!



«Γίνε εσύ η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο»

Μαχάτμα Γκάντι



http://www.xrima-online.gr/oikonomia/stin_ana8eorisi_ton_kanonon_tis_eurostati_pros_ta_pano_ana8eorisi_tou_ellinikou_elleimmatos.html

http://news.pathfinder.gr/finance/news/704525.html

http://www.newscode.gr/oikonomia/story/29457/thema-roytinas-h-anathewrhsh-twn-stoicheiwn-gia-to-el-elleimma

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Ομιλία στο Υπουργικό Συμβούλιο 15.04.2011






Σήμερα, για πρώτη φορά, η Ελληνική Κυβέρνηση καλείται να συζητήσει έναν πολυετή προϋπολογισμό σε συνεδρίαση Υπουργικού Συμβουλίου.

Πριν προχωρήσω στην ουσία της συζήτησής μας, θέλω καταρχήν να σας ευχαριστήσω όλους για τη δουλειά που έγινε τις τελευταίες εβδομάδες. Μια δουλειά που δεν ξανάγινε ποτέ στο ελληνικό κράτος.

Υλοποιήσαμε την προεκλογική μας δέσμευση ότι θα εξετάσουμε τον προϋπολογισμό γραμμή-γραμμή, αξιολογώντας μία-μία όλες τις δαπάνες, μέχρι και το τελευταίο ευρώ. Σεβόμενοι καταρχήν τους κόπους του Έλληνα φορολογούμενου.

Κάνουμε πράξη την προεκλογική μας δέσμευση για κατάρτιση πολυετών προϋπολογισμών. Κάτι αυτονόητο στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Αλλά κάτι που δεν υπήρχε στη χώρα μας, γιατί πολλοί έλεγαν «δεν γίνεται».

Να που γίνεται κι αυτό.

Έτσι, για πρώτη φορά, η Κυβέρνηση της χώρας προχωράει στην κατάρτιση ενός τόσο τεκμηριωμένου σχεδιασμού. Και αυτό έγινε σε συνεργασία και με τους αρμόδιους Τομείς της Κοινοβουλευτικής μας Ομάδας.

Αυτό που παρουσιάζουμε σήμερα ξεπερνάει όμως τη δημοσιονομική διάσταση. Είναι οι βασικοί άξονες του Οδικού Χάρτη, ο οποίος θα μας οδηγήσει από την Ελλάδα της κρίσης, στην Ελλάδα της δημιουργίας.

Ο Οδικός μας Χάρτης καλύπτει 4 κρίσιμους τομείς: το δημοσιονομικό νοικοκύρεμα, δηλαδή το Δημόσιο ως εργαλείο στην υπηρεσία του πολίτη, την ανάπτυξη με επένδυση στη γνώση και τον πολιτισμό, την καινοτομία με σεβασμό στο περιβάλλον και το αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος.

Ο Οδικός Χάρτης δεν ξεκινάει από το μηδέν. Βασίζεται, επικαιροποιεί, συμπληρώνει και, όπου χρειάζεται, διορθώνει το τιτάνιο έργο που έχει συντελεστεί στη χώρα από τον Οκτώβριο του 2009. Είναι το επόμενο βήμα, η επόμενη φάση στην πορεία υλοποίησης της προεκλογικής μας υπόσχεσης, που βάζει «πρώτα τον πολίτη».

Έχοντας πυξίδα για το πού πάμε στο μέλλον, σχεδιάζοντας σε μεσοπρόθεσμη βάση για πρώτη φορά. Και αυτό, είναι η αποτύπωση της έννοιας της ευθύνης και της λογοδοσίας απέναντι στους πολίτες.

Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα προόδου, μια κατάκτηση για το πώς ασκείται η πολιτική στη χώρα μας. Μια δικλείδα ασφαλείας για τους πολίτες, για να ελέγχουν την εξουσία, ώστε να μην μπορεί αυτή να αυθαιρετεί, αλλά και να διασφαλίσει ένα κοινό μπούσουλα σίγουρης πορείας.

Είναι ένα ακόμα βήμα για να αντιμετωπίσουμε τις χρόνιες στρεβλώσεις και τις αδυναμίες, όχι μόνο της οικονομίας μας, αλλά και του τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας μας και του πολιτικού μας συστήματος, που οδήγησαν την Ελλάδα στο χείλος της καταστροφής, σε ελεύθερη πτώση, μέσα σε ένα απόλυτα ρευστό διεθνές οικονομικό περιβάλλον.

Στη λογική της φυγομαχίας και του «άστο γι' αργότερα», που κατέστρεψε την Ελλάδα, εμείς απαντάμε: αποφάσεις και αλλαγές τώρα.

Καμία διαδικασία αλλαγής δεν ήταν ποτέ εύκολη. Χρειάζεται κόπο, χρόνο, φαντασία, καινοτομία, υπομονή και συλλογική προσπάθεια, όλων μας.

Στο τέλος όμως αυτής της πορείας, βρίσκεται μια άλλη Ελλάδα, η Ελλάδα που αξίζουμε ως πολίτες, η Ελλάδα της δημιουργικότητας, της βιώσιμης ανάπτυξης, των δικαιωμάτων και των ευκαιριών για όλους. Μια πατρίδα, που στέκεται αυτόνομη στα πόδια της και κοιτά το μέλλον με αισιοδοξία και σιγουριά, που ανοίγει ορίζοντες για τη νέα γενιά.

Αυτή είναι η μάχη που δίνουμε τους τελευταίους 18 μήνες. Αυτή είναι η μάχη που θα συνεχίσουμε να δίνουμε μέχρι το τέλος της θητείας μας, όταν μας κρίνει ο Ελληνικός λαός.

Δίνουμε τη μάχη παρά τα εμπόδια, παρά τις απρόβλεπτες καταστάσεις που παρουσιάζονται, παρά τις μεγάλες αντιστάσεις από εκείνους που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στη χώρα μας, αδιαφορώντας για το κόστος της καταστροφής και το βάρος που θα φορτώναμε στα παιδιά μας.

Σεβόμαστε κάθε άποψη, ελεύθερη και δυναμική.

Αντιλαμβανόμαστε και το πρόβλημα κάθε πολίτη, που αντιμετωπίζει μια ιδιαίτερα δύσκολη συγκυρία.

Κατανοούμε απόλυτα τα προβλήματα. Αλλά πρέπει και να σεβαστούμε τις θυσίες του Ελληνικού λαού.

Οφείλω να επισημάνω, όμως, ότι η βία και η ανομία δεν έχουν θέση σε μία Δημοκρατία και, μάλιστα, σε μία στιγμή ανασυγκρότησης της χώρας και των δημοκρατικών μας θεσμών.

Και οφείλουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις να τοποθετηθούν ξεκάθαρα γι' αυτό, χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές, μπροστά στο μεγάλο δημοκρατικό και εθνικό έργο που έχουμε μπροστά μας

Μια μάχη, σε δύο μέτωπα παράλληλα.

Αφενός, με όπλο μας την αποφασιστικότητα και τις θυσίες όλου του Ελληνικού λαού, όλων μας, αποκαταστήσαμε την αξιοπιστία μας και μια εμπιστοσύνη στην Ελλάδα, πετύχαμε μία πρωτοφανή σε μέγεθος συμφωνία για τη στήριξη της Ελλάδας, που μας έδωσε χρόνο, και βάλαμε τις βάσεις για τη δημοσιονομική εξυγίανση, που αποτελεί προϋπόθεση και για την ανάπτυξη, και για την ευημερία στο μέλλον.

Αφετέρου, ξεκινήσαμε ένα μεγάλο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, που θα έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και χρόνια στη χώρα μας, σε ολόκληρο το φάσμα της ζωής μας, στο κράτος, στο αναπτυξιακό πρότυπο, στις δομές της οικονομίας μας, στο πολιτικό σύστημα, στη Δικαιοσύνη, πάνω απ' όλα, όμως, στη νοοτροπία όλων μας.

Η προσπάθεια περιορισμού της σπατάλης, καθώς και οι θυσίες των πολιτών, έφεραν ήδη άμεσα αποτελέσματα. Πετύχαμε τη μεγαλύτερη μείωση του ελλείμματος που έχει πετύχει ποτέ η χώρα μας, αλλά και οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωζώνης, μέσα σε ένα χρόνο.

Οι μεγάλες διαθρωτικές αλλαγές και το πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης έχουν στόχο να επαναφέρουν τη χώρα το συντομότερο δυνατό σε τροχιά δημοσιονομικής σταθερότητας, βιωσιμότητας και αποκατάστασης της φθίνουσας ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας.

Όσον αφορά τις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές, ήδη έχει ξεδιπλωθεί και αρχίζει να υλοποιείται ένα πρωτόγνωρο σε εύρος και έκταση πρόγραμμα μεγάλων αλλαγών, το οποίο συνεχίζεται και το 2011 και, βέβαια, τα δύο επόμενα χρόνια, μέχρι το τέλος της θητείας μας.

Ήδη, έχετε στα χέρια σας ένα κείμενο, με μία σειρά από μεγάλες παρεμβάσεις σε όλους τους τομείς. Αμέσως μετά το Πάσχα, θα εξειδικευτούν και θα παρουσιαστούν αναλυτικά και με χρονοδιαγράμματα για κάθε Υπουργείο. Αποτελεί αυτό το σχέδιο και βάση διαλόγου με τους κοινωνικούς εταίρους και τα άλλα κόμματα, από τους οποίους περιμένουμε τις εποικοδομητικές τους προτάσεις.

Είμαστε όλοι μας αποφασισμένοι να αλλάξουμε την πατρίδα μας μια για πάντα προς το καλύτερο. Χωρίς ποτέ να υποσχόμαστε ότι, μέσα σε μια μέρα, θα βρεθεί μια μαγική λύση.

Με προσπάθεια και επιμονή, συνεχίζουμε να κάνουμε το πατριωτικό μας καθήκον, που ταυτίζεται και με την ειλικρινή αγωνία της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, οι οποίοι αναζητούν και διεκδικούν μια διαφορετική Ελλάδα.

Το έχω πει στο παρελθόν και θα το λέω συνέχεια:

Ναι, μπορούμε να αλλάξουμε μαζί.

Ναι, μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Θυμίζω απλά ότι, αν τον Οκτώβριο του 2009, λέγαμε ότι, σε ενάμιση χρόνο ακριβώς:

- θα είχαμε πλήρως ανεξάρτητη Στατιστική Αρχή και θα είχε μπει τέλος στα «μαγειρέματα» με τα ελλείμματα και την ανεργία,

- θα είχαμε σταματήσει τη θλιβερή εξαγορά συνειδήσεων για μια θέση στο Δημόσιο, με την καθολική υπαγωγή στο ΑΣΕΠ όλων ανεξαιρέτως των προσλήψεων,

- θα είχαμε ψηφίσει την ουσιαστικότερη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, για να εγγυηθούμε αξιοπρεπείς συντάξεις για τη νέα γενιά, για τα παιδιά μας,

- από 1034 Δήμους και Κοινότητες και 52 Νομαρχίες, θα είχαμε περάσει σε 325 νέους ισχυρούς Δήμους και 13 αιρετές Περιφέρειες, με το σχέδιο «Καλλικράτης»,

- θα είχαμε παρουσιάσει για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας τους πρώτους δασικούς χάρτες, που θωρακίζουν τα δάση από τις αυθαίρετες επεμβάσεις και την άναρχη δόμηση,

- θα είχαμε ψηφίσει φορολογικό νομοσχέδιο, μια πραγματική επανάσταση κοινωνικής δικαιοσύνης και αναδιανομής,

- θα είχαμε καταφέρει να συγκεντρώσουμε για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας τα στοιχεία εσόδων-εξόδων όλων των Φορέων Γενικής Κυβέρνησης,

- θα είχαν ήδη αναρτηθεί δεκάδες χιλιάδες αποφάσεων και υπογραφών Υπουργών, Γενικών Γραμματέων, Διευθυντών, στο Διαδίκτυο, για να βλέπει ο Ελληνικός λαός πού πάνε τα χρήματά του,

- θα είχαμε καταφέρει το 2010, σε σχέση με το 2009, να μειώσουμε κατά 2 δις ευρώ τις λειτουργικές και καταναλωτικές δαπάνες του Δημοσίου, τις δαπάνες δηλαδή για τηλέφωνα, ρεύμα, αυτοκίνητα, αμειβόμενες Επιτροπές,

- θα είχαμε ψηφίσει τον πρώτο νόμο, με τον οποίο καταργήθηκαν για πρώτη φορά στα χρονικά της χώρας 66 Υπηρεσίες του Δημοσίου και 4 Ανώνυμες Εταιρείες,

- οι ζημιές στις ΔΕΚΟ θα μειώνονταν μέσα σε ένα χρόνο κατά 60%,

- θα είχαμε καταφέρει να κάνουμε το 2010 τη μεγαλύτερη ετήσια μείωση ελλείμματος που έγινε ποτέ στην Ε.Ε.,

- θα είχαμε χιλιάδες νέους αστυνομικούς να κυκλοφορούν δίπλα στον πολίτη, στις γειτονιές,

- θα είχαμε καταργήσει το καμποτάζ στην κρουαζιέρα και τα κρουαζιερόπλοια θα άρχιζαν να αυξάνονται στα ελληνικά λιμάνια,

- θα είχαμε προχωρήσει για πρώτη φορά σε τόσες διασταυρώσεις στοιχείων και θα κυνηγούσαμε, χωρίς δεύτερη σκέψη, περιπτώσεις προκλητικής φοροδιαφυγής,

- θα είχαμε καταφέρει τη μείωση της τιμής σε χιλιάδες φάρμακα μέσα στο 2010,

- θα είχε ήδη ψηφιστεί και θα εφαρμοζόταν βήμα-βήμα η απελευθέρωση δεκάδων κλειστών επαγγελμάτων, κάτι που συζητούσαμε δεκαετίες ολόκληρες και που βοηθάει τη νέα γενιά,

- θα είχαμε κάνει τα πρώτα βήματα για την εισαγωγή της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης στη χώρα μας, με αποτέλεσμα να μειωθεί η φαρμακευτική δαπάνη των Ασφαλιστικών Ταμείων κοντά στο ένα δις το 2010,

- θα είχαμε καταφέρει χιλιάδες αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί να επιστρέψουν στα σχολεία και να γίνει πράξη το ψηφιακό σχολείο,

- θα κάναμε ποιοτικές και στοχευμένες τουριστικές καμπάνιες με ελάχιστο κόστος,

- θα είχαμε καταφέρει οι επιδοτήσεις στους αγρότες να πληρώνονται στην ώρα τους - το αυτονόητο - και ο ΕΛΓΑ το 2010 να καταβάλλει, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, το σύνολο των υποχρεώσεών του προς τους αγρότες, χωρίς να χρειαστεί να λάβει δάνειο,

- θα είχαμε καταφέρει τα δημόσια Νοσοκομεία να μειώνουν επιτέλους τις δαπάνες τους για υλικά, παρά την αύξηση της προσέλευσης ασθενών,

- οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ θα μπορούσαν να εξεταστούν και από πολλούς άλλους, χιλιάδες γιατρούς,

- θα είχαμε καταφέρει την παρουσία της FRONTEX και στα ανατολικά χερσαία σύνορά μας, ενώ θα είχαμε διαμορφώσει και το πιο σύγχρονο και προοδευτικό πλαίσιο στην Ε.Ε., για τη λειτουργία των υπηρεσιών ασύλου,

- η αξία των εξαγωγών μας θα αυξανόταν μέσα στην καρδιά της κρίσης,

- μία επιχείρηση θα μπορεί να ιδρυθεί μέσα σε μία μέρα,

- θα είχαμε προσελκύσει το ενδιαφέρον για σοβαρές επενδύσεις στη χώρα μας,

- θα είχαμε ξανά ρόλο και λόγο στην περιοχή μας,

- και η Κυβέρνηση, και αυτή η Κοινοβουλευτική Ομάδα, δεν θα δίσταζαν να προτείνουν Προανακριτική Επιτροπή, ακόμη και για υποθέσεις που αφορούν στο δικό μας κυβερνητικό παρελθόν,

Αν τα λέγαμε όλα αυτά πριν από κάποιους μήνες και, πάνω απ' όλα, αν λέγαμε ότι, απέναντι στο φάσμα της χρεοκοπίας, θα κατορθώναμε να στήσουμε ένα πρωτόγνωρο μηχανισμό στήριξης από το μηδέν και να εξασφαλίσουμε το πρωτοφανές ποσό των 110 δις, για να μην καταρρεύσει η χώρα, τότε θα ακούγαμε από παντού ότι, αυτά που λέμε, «δεν γίνονται. Στην Ελλάδα, δεν γίνονται».

Κι όμως, στην Ελλάδα γίνονται. Να που έγιναν. Και βέβαια μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Ο πολυετής προϋπολογισμός, που σήμερα θα συζητήσουμε, είναι μία ακόμα δικλείδα αξιοπιστίας και ασφάλειας, ένα ακόμα εργαλείο για να αποτρέψουμε στο μέλλον το ενδεχόμενο να ξαναζήσουμε μια παρόμοια κρίση, όπως η σημερινή, που είναι αποτέλεσμα αλόγιστης σπατάλης, δαπανών χωρίς κοινωνικό και αναπτυξιακό αντίκρισμα, αδιαφάνειας και έλλειψης προγραμματισμού.

Αυτό το πρόγραμμα αναδεικνύει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της πατρίδας μας. Αυτά καλλιεργεί, σε αυτά επενδύουμε για την ανάπτυξη που περιμένουμε στην οικονομία μας.

Αποτελεί την εφαρμογή, στην καθημερινή πρακτική της Κυβέρνησης και του Δημοσίου γενικότερα, της δέσμευσής μας ότι πλέον κάθε ευρώ θα πιάνει τόπο, ότι πλέον η σπατάλη με τα χρήματα των πολιτών τελειώνει.

Όσον αφορά την ουσία της σημερνής μας συνεδρίασης, είναι κατ' αρχάς αυτονόητο ότι, σήμερα, κάνουμε μία πρώτη ολοκληρωμένη συζήτηση γι' αυτό τον σχεδιασμό μας, γι' αυτό τον Οδικό Χάρτη.

Το σχέδιο θα ολοκληρωθεί τις επόμενες εβδομάδες, θα εμπλουτιστεί και φυσικά θα καταλήξει στη Βουλή, όπου και θα συζητηθεί αναλυτικά, όπως όλα τα νομοσχέδια, από τους βουλευτές, πριν ψηφιστεί στο σύνολό του.

Φυσικά, αν σε οποιαδήποτε άλλη χρονική περίοδο ένας τέτοιος σχεδιασμός θα ήταν μια αυτονόητη και σχετικά απλή διαδικασία, σε μια συγκυρία όπου η χώρα μας βρέθηκε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και η Ευρώπη σε βαθιά κρίση, η συζήτηση αυτή λαμβάνει προφανώς άλλη και ιδιαίτερη σημασία.

Η χώρα έχει να αντιπαλέψει ένα τεράστιο δημοσιονομικό πρόβλημα, που άφησε πίσω της η προηγούμενη κυβέρνηση, με σχεδόν διπλασιασμό του χρέους σε απόλυτες τιμές, μέσα σε λίγα χρόνια.

Όμως, η προσπάθεια να μειώσουμε το χρέος, δεν είναι θέμα αριθμητικής.

Το χρέος δεν γεννήθηκε από μόνο του.

Πίσω από το συσσωρευμένο χρέος, κρύβονται ετήσια ελλείμματα που, προστιθέμενα, μας έφεραν εδώ. Ελλείμματα, που σημαίνει ότι ξοδεύουμε συνεχώς περισσότερα απ' ό,τι έχουμε.

Αλλά πίσω από τα ελλείμματα κρύβονται πρακτικές, νοοτροπίες και πολιτικές φαύλες. Αυτές, είναι η βαθύτερη αιτία του προβλήματος της χώρας μας. Αυτές, είναι το χρέος και τα ελλείμματα. Δεν είναι μόνο λογιστικά μεγέθη. Είναι πολιτικές και πρακτικές, που πρέπει να αλλάξουν και αλλάζουν.

Η αντιμετώπιση του χρέους και των ελλειμμάτων θα έρθει, όταν αλλάξουμε όλες τις πολιτικές που μας έφεραν εδώ, όλα τα κακώς κείμενα.

Το μεγάλο χρέος, το διαχειριζόμαστε. Αυτό απαντήθηκε από την Κυβέρνησή μας. Ξέρουμε πού και πώς. Από τον μηχανισμό στήριξης, μέχρι και την επιτυχία μας να επιμηκύνουμε την αποπληρωμή με χαμηλότερους τόκους.

Αλλά το πρόβλημα θα λυθεί σε βάθος, όχι αν αναδιαρθρώσουμε το χρέος, αλλά όταν αναδιαρθρώσουμε τη χώρα.

Κατά συνέπεια, βασικό ζητούμενο της δημοσιονομικής μας πορείας, σήμερα και στο μέλλον, είναι η ριζική αλλαγή όλων αυτών των πρακτικών, δομών και νοοτροπιών που μας έφεραν εδώ.

Τις δομές της οικονομίας μας, το κράτος που ζούμε και εμείς καθημερινά, την αβεβαιότητα και τα εμπόδια, που θέτει ακόμη και στη δική μας δουλειά για την εφαρμογή της πολιτικής μας η Δημόσια Διοίκηση, το παραγωγικό μας μοντέλο, το κοινωνικό κράτος, τα πάντα.

Και αυτό κάνουμε με τον μεσοπρόθεσμο σχεδιασμό, τον Οδικό Χάρτη, που συζητάμε σήμερα.

Γιατί ακόμα κι αν σήμερα, με ένα μαγικό ραβδί, το χρέος μας, όχι απλώς μειωνόταν, αλλά μηδενιζόταν, αλλά κατά τα άλλα δεν άλλαζε τίποτα στη χώρα μας, θα ήταν θέμα ελάχιστων ετών να ξαναβρεθούμε πάλι στο δύσκολο σημείο, δηλαδή με υπέρογκο χρέος στις πλάτες του Ελληνικού λαού.

Ζητούμενο είναι να χτυπήσουμε τις βαθύτερες αιτίες του προβλήματος. Στο κείμενο που έχετε στα χέρια σας, παρουσιάζουμε τον προγραμματισμό - που συλλογικά διαμορφώσαμε - των βασικών παρεμβάσεών μας σε όλους τους τομείς. Μετά το Πάσχα, θα παρουσιαστούν λεπτομερώς, θα συμπληρωθούν μέσα από τη διαβούλευση και θα τεθούν αυστηρά χρονοδιαγράμματα για την υλοποίησή τους.

Και τους στόχους μας αυτούς, θα τους πετύχουμε με τις μεγάλες αλλαγές που ξεκινήσαμε και συνεχίζουμε. Με ένα πρωτόγνωρο πρόγραμμα ανάπτυξης. Αλλάζοντας ριζικά τον αναπτυξιακό προσανατολισμό της χώρας, για να αξιοποιήσουμε τα δικά μας, μεγάλα συγκριτικά πλεονεκτήματα.

Σπάμε τα δεσμά, κάθε γραφειοκρατία, κάθε περιττή διαδικασία που παράγει αδιαφάνεια, καθυστέρηση, διαφθορά, αδικαιολόγητο κόστος και που, τελικά, κρατά τις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας μας καθηλωμένες και μας καταδικάζει στην υστέρηση.

Αυτό απαιτούν οι συνθήκες, αλλά και ο πολίτης που προσπαθεί να επιχειρεί, να δημιουργεί, να συμμετέχει δημιουργικά στην οικονομία.

Μόλις πριν από λίγες μέρες, ξεκίνησε το ηλεκτρονικό σύστημα για την ίδρυση των επιχειρήσεων σε μία μέρα. Πάλι έλεγαν «δεν γίνεται». Να που κι αυτό γίνεται. Και έτσι συνεχίζουμε σε όλους τους τομείς, καταργώντας τα εμπόδια.

Ως παράδειγμα, αναφέρω τη δραστική και άμεση αδειοδότηση των επιχειρήσεων, καθώς και την επαγγελματική αδειοδότηση των φυσικών προσώπων και των ατομικών επιχειρήσεων, που σκοπεύουμε να παρέχεται μέσω των ΚΕΠ, ακόμα και ηλεκτρονικά, διαδικτυακά.

Αλλάζουμε το καθεστώς για τις οικοδομικές άδειες, με την ανάληψη της ευθύνης συμμόρφωσης στην υφιστάμενη νομοθεσία από τους πολίτες και τους μηχανικούς. Περιορίζονται δραστικά οι αρμοδιότητες των Πολεοδομιών, που διατηρούν μόνο κατασταλτικό ελεγκτικό ρόλο.

Αλλάζουμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα σε όλη του τη διάσταση, από το σχολείο μέχρι το Πανεπιστήμιο. Το ψηφιακό σχολείο και Πανεπιστήμιο. Είναι μια μικρή επανάσταση εν τη γενέσει. Σπάει φραγμούς, ανισότητες και ανοίγει ορίζοντες, σε μια οικουμενική γνώση.

Αυτά τα φέρνω ως παραδείγματα, αλλά είναι μερικές μόνο από τις πολιτικές μας τους επόμενους μήνες, που αλλάζουν οριστικά το επιχειρηματικό περιβάλλον στη χώρα και το κάνουν πολύ πιο φιλικό για κάθε πολίτη που θέλει να κάνει επιχείρηση, αλλά και για κάθε επενδυτή που σκέφτεται να έρθει στη χώρα μας. Ένας επενδυτής που επενδύει σήμερα, επενδύει σε ένα νέο όραμα για την Ελλάδα.

Η αξιοποίηση της περιουσίας μας - που ήταν μέχρι προχθές βορά διαφόρων συμφερόντων και στοιχείο αυθαιρεσίας - η όποια μετοχοποίηση ή ιδιωτικοποίηση δημοσίων φορέων, εντάσσονται σε μια συνολική αναπτυξιακή πολιτική.

Προσελκύουμε επενδύσεις, που ενισχύουν τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, αλλά και βοηθούν στην καλλιέργεια των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας μας - όπως είναι π.χ. η μεσογειακή και κρητική διατροφή, η πράσινη και ανανεώσιμη ενέργεια, η ποιοτική ανάδειξη του τουρισμού.

Προσελκύουμε επενδύσεις, που θα βοηθήσουν την στήριξη και εκπαίδευση του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας, ώστε να μεταφερθεί τεχνογνωσία και καινοτομία στην Ελλάδα.

Στηρίζουμε επενδύσεις, που δημιουργούν ισχυρές οικονομικές συμμαχίες στο διεθνές περιβάλλον και αξιοποιούμε, πάντα με βάση την περιουσία μας, πάντα με βάση την αποτίμηση της πραγματικής αξίας του πλούτου της χώρας.

Τον στρατηγικό έλεγχο σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας μας, τον κρατάμε με τρόπο που να μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε συνολική αναπτυξιακή πολιτική.

Και βέβαια, όλα αυτά τα προωθούμε με διαφάνεια και χρηστή διοίκηση.

Σε κάθε περίπτωση, στόχος μας είναι η δημιουργία νέων θέσεων ποιοτικής εργασίας.

Στόχος κάθε αναπτυξιακής πρωτοβουλίας μας, είναι η καλλιέργεια των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων και η δημιουργία όσων περισσότερων ποιοτικών θέσεων εργασίας και ευκαιριών απασχόλησης γίνεται στον ιδιωτικό τομέα. Ιδιαίτερα τώρα, που το κράτος δεν μπορεί και δεν θέλουμε πια να απορροφά με τεχνητό ή πελατειακό τρόπο την ανεργία.

Ίδιας κλίμακας παρεμβάσεις προγραμματίζουμε και στο κράτος πρόνοιας, ώστε να είναι δίπλα στον πολίτη.

Ούτε σπατάλες, ούτε αδικίες, ούτε ανισότητες, ούτε πελατειακά προνόμια για λίγους. Πάμε σε καλύτερες υπηρεσίες υγείας, καταπολεμώντας τη σπατάλη, με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση, με το διπλογραφικό στα Νοσοκομεία. Πάμε στην επέκταση της ολοήμερης λειτουργίας των Νοσοκομείων.

Όπως πάμε και σε νέες επιθετικές πολιτικές για την καταπολέμηση της ανεργίας.

Ενοποιούμε όλες τις κοινωνικές παροχές κάτω από έναν φορέα, έτσι ώστε να παρέχονται από μία Υπηρεσία, που θα μπορεί να καταγράφει, να παρακολουθεί και να αξιολογεί την αποτελεσματικότητα της κοινωνικής και προνοιακής πολιτικής και, τελικά, να στηρίζει τον πολίτη που έχει ανάγκη. Αυτό είναι το πρώτο βήμα και η βάση, για να θεμελιώσουμε ένα σύστημα ελάχιστου εγγυημένου επιπέδου διαβίωσης, αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης, μια Χάρτα Κοινωνικών Δικαιωμάτων.

Εισάγουμε ένα νέο θεσμό, αυτόν της κοινωνικής οικονομίας και επιχειρηματικότητας. Με ρόλο για την Κοινωνία των Πολιτών. Με νέες μορφές κοινωνικής και κοινωφελούς εργασίας.

Προχωρούμε, όπως έχουμε δεσμευτεί, σε ριζική αλλαγή του τρόπου απονομής των συντάξεων, με στόχο τη σημαντικά ταχύτερη απονομή τους.

Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, προτεραιότητα και απόφασή μας είναι η ενίσχυση των χαμηλών συντάξεων. Και αυτό θα γίνει το ταχύτερο δυνατόν.

Το ίδιο και στο κράτος, στη Δημόσια Διοίκηση και στους θεσμούς.

Άμεσα, πάμε σε εφαρμογή του «Καλλικράτη» στη Δημόσια Διοίκηση.

Στην αλλαγή του Πειθαρχικού Δικαίου για τους δημόσιους υπαλλήλους.
Στις ηλεκτρονικές υπηρεσίες παντού, για να απλοποιήσουμε τις διαδικασίες και να μπορέσουμε να εξυπηρετήσουμε σωστά τον πολίτη.

Στη δυνατότητα της κινητικότητας των υπαλλήλων παντού μέσα στη Διοίκηση, διότι ο δημόσιος υπάλληλος δεν πρέπει να είναι πια υπάλληλος ενός Υπουργείου, αλλά πρέπει να είναι υπάλληλος του κράτους και να μπορεί να αξιοποιηθεί οπουδήποτε στη δημόσια υπηρεσία.

Αλλά κοιτάμε και την κινητικότητα μεταξύ Δημόσιας Διοίκησης και ιδιωτικής οικονομίας και προς τις δύο κατευθύνσεις, ώστε διοικητικά στελέχη να μπολιάζονται με καλές πρακτικές και από τους δύο αυτούς χώρους - παράλληλα με ένα σύστημα μετεκπαίδευσής τους, με κύριο εργαλείο το Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης.

Κάνουμε ριζικές αλλαγές στην απονομή της δικαιοσύνης, που σήμερα δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες και στην ταχύτητα της εποχής και της οικονομίας μας.
Αλλάζουμε τον εκλογικό νόμο, ώστε το πολιτικό μας σύστημα να κατακτήσει αξιοπιστία, διαφάνεια και λογοδοσία.

Όλα αυτά, όπως είπα, είναι μόνο μερικά παραδείγματα της δουλειάς που έχουμε μπροστά μας, τους επόμενους μήνες.

Όλοι μας πλέον καλούμαστε να κάνουμε αυτές τις μεγάλες αλλαγές πράξη, άμεσα.
Έτσι θα ξεφύγουμε από τα ελλείμματα, αλλάζοντας την Ελλάδα.

Έτσι θα μειωθεί το χρέος.

Έτσι θα μειωθεί το βάρος προς τον πολίτη.

Δεν είναι μια εύκολη προσπάθεια, δεν είναι μια σύντομη πορεία.

Θέλει κόπο, χρόνο και υπομονή. Θέλει ευθεία σύγκρουση με όσους, ακόμα και σήμερα, επιμένουν να μην αλλάξει τίποτα στη χώρα, με κάθε κατεστημένο. Θέλει επεξήγηση στους πολίτες για κάθε μας βήμα, για κάθε μας απόφαση.

Οι αριθμοί που αποτυπώνονται στον πολυετή προϋπολογισμό μας δεν είναι παρά το αποτέλεσμα των πολιτικών μας επιλογών, οι οποίες οδηγούν σε μια κοινωνία ανάπτυξης, σε ένα κράτος που σέβεται και αξιοποιεί τα χρήματα του πολίτη, σε μια κοινωνία αλληλεγγύης, που δεν υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών μας.

Ήδη από πέρυσι, έχουμε ξεκινήσει να βάζουμε τάξη στο χάος των δημόσιων οικονομικών της πατρίδας μας.

Το 2010, καταφέραμε τη μεγαλύτερη μείωση του ελλείμματος.

Το 2011, η προσπάθεια συνεχίζεται, αλλά και υποστηρίζεται από τις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος και την οικονομία, που ξεκίνησαν από την πρώτη μέρα που αναλάβαμε την ευθύνη για τη διακυβέρνηση της χώρας.

Φτιάχνουμε ένα κράτος, που μπορεί να χρηματοδοτείται με τις δικές του δυνάμεις, ένα κράτος που δεν χρειάζεται δάνειες δυνάμεις, αλλά που μπορεί να είναι ένα αναπτυξιακό εργαλείο για την οικονομία μας.

Οι πολιτικές που θα εφαρμόσουμε, θα φέρουν αποτέλεσμα και στα δύο σκέλη του Προϋπολογισμού και, πρώτα απ' όλα, στις δαπάνες.

Οι δαπάνες του κράτους το 2009 έφτασαν να αντιστοιχούν στο 53% του ΑΕΠ. Δηλαδή, πάνω από ένα στα δύο ευρώ που κυκλοφορούσε στην οικονομία μας προερχόταν από τα Ταμεία του κράτους, φυσικά με δανεισμό, που εκτόξευσε το χρέος και το έλλειμμα.

Στόχος μας είναι οι δαπάνες να επανέλθουν κοντά στο μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή να μειωθούν έως το 2015 περίπου στο 44% του ΑΕΠ, στο επίπεδο όπου βρίσκονταν το 2003.

Τα έσοδα του Δημοσίου το 2009 κατέρρευσαν στο 38% του ΑΕΠ. Το 2015, στοχεύουμε να φτάσουν περίπου στο 43% του ΑΕΠ, δηλαδή στα επίπεδα του έτους 2000.

Κανένας από τους στόχους που έχουμε θέσει, δεν είναι πρωτόγνωρος για τη χώρα. Πρωτόγνωρη είναι μόνο η προσπάθεια που πρέπει να καταβάλλουμε, προκειμένου να συμμαζέψουμε μια χαώδη κατάσταση, για να πάμε και πάλι σε μια ομαλότητα και να κάνουμε τις απαραίτητες τομές.

Όμως, είμαι απόλυτα αποφασισμένος να προχωρήσουμε και απόλυτα βέβαιος ότι θα τα καταφέρουμε.

Η αποφασιστικότητα, η βεβαιότητά μου αυτή, πηγάζει από ένα πράγμα και μόνον: από τη στήριξη των πολιτών που, σήμερα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, σε όποια παράταξη κι αν ανήκουν, αγωνιούν και αναζητούν αυτές τις μεγάλες αλλαγές.

Αυτός είναι ο δρόμος.

Ο «άλλος δρόμος», που κάποιοι εύκολα και ελαφρά τη καρδία προτείνουν, είναι ο δρόμος της απομόνωσης της χώρας μας, της πτώχευσης, της εξαθλίωσης των πολιτών για χρόνια.

Αυτή είναι η αλήθεια.

Και αυτό το δρόμο, τον απορρίπτουμε.

Εμείς πάμε να αλλάξουμε την Ελλάδα οριστικά, χωρίς να υπολογίζουμε οποιοδήποτε κόστος, χωρίς να μας κρατά πίσω καμία δύναμη, από εκείνες που θέλουν να καθηλώσουν την πατρίδα μας στη στασιμότητα και την απραξία.

Το ξεκίνημα έγινε. Και τώρα, έχουμε τον Οδικό Χάρτη για το επόμενο βήμα.
Τώρα είναι η ώρα να συνεχίσουμε το δρόμο γι' αυτή τη διαφορετική, καλύτερη για όλους μας Ελλάδα.

Κοιτώντας μπροστά.

Γιατί η Ελλάδα που οι συμπολίτες μας αναζητούν και διεκδικούν, βρίσκεται στο μέλλον.

Σας ευχαριστώ.


http://www.pasok.gr/portal/resource/contentObject/id/5ae87e6c-2e7c-4c8f-9833-e48d40e6838f

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Η ιδεολογία του τραμπουκισμού, ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και οι παχυλά αμειβόμενοι συνδικαλιστές του


Φαίνεται πως τα υψηλά ποσοστά παρουσίας στα ΜΜΕ εξαιτίας του ξεκατινιάσματος με στελέχη της κυβέρνησης, έχουν αναγάγει σε τρόπο πολιτικής συμπεριφοράς για τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, τους τραμπουκισμούς, τους προπηλακισμούς και τον ξυλοδαρμό όσων διαφωνούν μαζί τους.
Έχουν, οι άθλιοι τυχοδιώκτες, διαπιστώσει πως αυτός, ο εκτρέφων το αυγό του φιδιού, τρόπος πολιτικής συμπεριφοράς παίζει, και στον βωμό κάθε δημοσιότητας δεν διστάζουν να μας φέρουν στο νού ότι το χειρότερο από αυταρχικές, προβοκατόρικες, κρυπτοφασιστικές και ακραία συντηρητικές συμπεριφορές.
Δηλαδή ποια η διαφορά αυτών των συμπεριφορών, στους Αγίους Αναργύρους σήμερα, στο Υπουργείο Οικονομίας χθές και ποιος ξέρει σε ποια άλλα σημεία από αύριο από την συμπεριφορά των χουλιγκανών που έκαψαν το θέατρο που δεν τους άρεσε, ή από τις συμπεριφορές των ακροδεξιών που έκαιγαν βιβλία στην Θεσσαλονίκη κλπ.
Δεν καταλαβαίνουν, οι άθλιοι τυχοδιώκτες, πως τα όρια της βίας από τον φασισμό και τον ολοκληρωτισμό είναι απολύτως δυσδιάκριτα;

Δεν καταλαβαίνουν, πως αυτές οι πράξεις τους εκτρέφουν τα πιο ακραία συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας;
Δεν καταλαβαίνουν πως δίνουν το απόλυτο άλλοθι αύριο σε κάθε χρυσαυγίτη να τραμπουκίζει σε βάρος των μεταναστών, επειδή, έτσι δεν του αρέσει το χρώμα του, η φάτσα του, ή στην περίπτωση των άθλιων τραμπούκων δεν αρέσουν οι απόψεις του;

Από πότε το διαφορετικό για το, υποκριτικά πλέον αναφερόμενο, κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς αποτελεί αιτία πολέμου και ξυλοδαρμών;
Φαντάζομαι πως είναι απολύτως καθαρό πλέον και για τους πιο δύσπιστους το γιατί όσοι από μας δεν αντέχαμε αυτές τις πολιτικές συμπεριφορές που τις είχαμε αντιληφθεί από το 2008 επιλέξαμε την αξιοπρέπεια και την αποχώρηση.
Όσοι παραμένουν ακόμα στον ΣΥΝ, δημοκράτες, ανανεωτές όπως λέν, τι έχουν να πούν για όλα αυτά; Θα ταυτίζονται για καιρό με όλες αυτές τις ολοκληρωτικές τραμπούκικες και ανήθικες συμπεριφορές;

Με αφορμή όμως και τα χθεσινά γεγονότα στο Υπουργείο Οικονομίας, μέσα από αναφορές και ρεπορτάζ στα ηλεκτρονικά μέσα, έρχομαι να αναρωτηθώ αν στο ιδεολογικό οπλοστάσιο των παχυλά αμοιβόμενων συνδικαλιστών του ΣΥΝ, περιέχονται χειρονομίες και εκφράσεις σεξουαλικού περιεχομένου. Ήθελα επίσης να αναρωτηθώ, πόσο θράσος πρέπει κάποιος να έχει όταν έχοντας και το μαχαίρι και το πεπόνι, Γενικό Λογιστήριο γαρ, από τη μια να απολαμβάνει επιδομάτων και από την άλλη να εκβιάζει για την καταβολή των αμοιβών των δημοσιών που τους έχει περικοπεί ήδη μέρος του μισθού τους.
Και αυτοί λέγονται, γιατί έχουν και ονοματεπώνυμο (βλέπε Ι
NDYMEDIA), αριστεροί, τρομάρα μας….
Να χαίρεστε λοιπόν τις πολιτικές σας και όσα στελέχη σας αντί για διάλογο χρησιμοποιούν ξυλοδαρμούς και σεξουαλικούς και άλλους βαρβαρισμούς, τζογάροντας υποκριτικά πάνω στον λαικό θυμό.
Αιδώς αργείοι.

του Ανδρέα Νεφελούδη

από το blog "Αριστερή Στρουθοκάμηλος"

http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2011/04/blog-post_15.html

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Η αστοχία ενός γιαουρτιού


Η ανοχή στην επίθεση κατά Πάγκαλου δείχνει κοινωνική κρίση αξιών


ΤΗΣ ΒΑΣΩΣ ΑΡΤΙΝΟΠΟΥΛΟΥ


Πολύς λόγος έγινε πρόσφατα µε αφορµή τα περιστατικά εναντίον πολιτικών προσώπων σε δηµόσιες εµφανίσεις τους, συγκεκριµένα µε το περιστατικό του Θ. Πάγκαλου, το οποίο έτεινε να µετατραπεί σε µια ιδιόµορφη πολιτική βεντέτα µεταξύ του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, µε τις όποιες προεκτάσεις µπορεί να έχει µια παρόµοια αναγωγή.


Είναι προφανές ότι στην παρούσα κοινωνική, οικονοµική και πολιτική συγκυρία δοκιµάζονται οι εύθραυστες συναινέσεις που στηρίζουν το «κοινωνικό συµβόλαιο» των ελλήνων πολιτών µε τη διακυβέρνησή τους.


Αναφέροµαι στο έλλειµµα εµπιστοσύνης των πολιτών προς τους πολιτικοκοινωνικούς θεσµούς, το άγχος, τον φόβο και την ανασφάλεια σε ατοµικό και συλλογικό επίπεδο. Η «κοινωνιολογία των συναισθηµάτων» φωτίζει αρκετές όψεις αυτής ακριβώς της ανατροφοδότησης από το άτοµο στην κοινωνία και αντίστροφα.


Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, φαντάζουν εντελώς απλουστευτικές οι κρίσεις του τύπου «φταίει το τάδε κόµµα» ή/και κατά το κοινώς λεγόµενο «οι µπαχαλάκηδες» (sic), φράσεις που θυµίζουν περισσότερο καθηµερινές έριδες µεταξύ παιδιών προσχολικής ηλικίας, παρά εκφράζουν έναν σοβαρό πολιτικό λόγο.


∆υστυχώς ή ευτυχώς, οι καταστάσεις είναι πιο σύνθετες από όσο νοµίζουµε. Η όποια ατοµική πράξη-δράση δεν συνιστά από µόνη της συλλογική διαµαρτυρία ούτε εκδήλωση πολιτικού ακτιβισµού. Ακόµα περισσότερο, δεν αποτελεί έκφραση κοινωνικού κινήµατος. Είναι εντελώς διαφορετικά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της συλλογικής διαµαρτυρίας, της κινητοποίησης και των κοινωνικών κινηµάτων.


Εστιάζονται περισσότερο στην αµφισβήτηση, την προβολή και τη διεκδίκηση συλλογικών αιτηµάτων, την εσωτερική οργάνωση και τα λαϊκά ερείσµατα. Με

άλλα λόγια, αυτές οι µορφές κοινωνικής κινητοποίησης εµπεριέχουν έναν θετικό λόγο και προβάλλουν αιτήµατα κοινωνικής αλλαγής. Ειδικότερα σήµερα, στις µετανεωτερικές κοινωνίες, αυτά ακριβώς τα κοινωνικά µορφώµατα αποτελούν τις πλαισιωµένες διεξόδους – εντός των κανονιστικών πλαισίων και των κοινωνικά αποδεκτών µορφών διεκδίκησης – της έκφρασης των καταπιεσµένων συναισθηµάτων, των τάσεων και εναλλακτικών προσεγγίσεων. Αν θα εκφραστούν, πώς και πότε αποτελούν ανοικτά ερωτήµατα στην παρούσα συγκυρία.


Το περιστατικό που είδαµε στις οθόνες µας αποτελούσε µια υποκειµενική και εξατοµικευµένη αντίδραση µε αµφίβολο πολιτικό περιεχόµενο, αφού δεν κατατάσσεται ούτε στην κατηγορία της πολιτικής ανυπακοής ούτε φυσικά στο δικαίωµα της αντίστασης.


Ωστόσο, υπάρχουν ευρύτερες κοινωνιολογικές προεκτάσεις, εστιασµένες κυρίως στις πρώτες αντιδράσεις όσων παρακολούθησαν το βίντεο ή άκουσαν την είδηση: πρώτα το µειδίαµα που χαράχτηκε στα χείλη (για να µην πω το γέλιο), στη συνέχεια προέκυψαν απορία και προβληµατισµός και, τέλος, έπειτα από πιο ώριµη σκέψη, η αποδοκιµασία ή η επιδοκιµασία (ελπίζω στη µειοψηφία των πολιτών) της πράξης. Σε αυτά ακριβώς τα στάδια της διαδικασίας αντανακλάται και η εικόνα µιας κοινωνίας σε κρίση. Στην αµεσότητα, την ένταση και το είδος αυτών των υποκειµενικών και κοινωνικών αντανακλαστικών αποτυπώνεται και ο αξιακός χάρτης της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, µε κριτήριο την εµπιστοσύνη στα πρόσωπα και τους θεσµούς. Ο κίνδυνος είναι στη διακωµώδηση της πράξης και την άρρητη ανοχή της.


Η αµφισβήτηση του κατεστηµένου και οι διαδικασίες της κοινωνικής αλλαγής είναι αναπόσπαστα στοιχεία της κοινωνίας. Τα ερωτήµατα που προκύπτουν είναι αφενός οι τρόποι έκφρασης της αµφισβήτησης και αφετέρου οι δευτερογενείς αντιδράσεις, οι οποίες συχνά ενισχύουν το κατεστηµένο και σπανιότερα συµβάλλουν στις κοινωνικές µεταβολές.


Το περιστατικό δεν κατατάσσεται ούτε στην κατηγορία της πολιτικής ανυπακοής ούτε στο δικαίωµα της αντίστασης.


Η Βάσω αρτινοπούλου είναι αντιπρύτανις του Παντείου Πανεπιστηµίου



http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4624887

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

«Κερατέες»


Tου Αλεξη Παπαχελα

Αν μάθαμε κάτι από τα περίφημα «Δεκεμβριανά», αυτό είναι πως δεν υπάρχει η έννοια της «λίγης» ανομίας. Από την ώρα που η πολιτική ηγεσία και το κράτος δώσουν το σήμα πως «όλα επιτρέπονται», κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πού θα φτάσει ο κατήφορος. Στα «Δεκεμβριανά» το πανηγύρι της βίας και της λεηλασίας ξεκίνησε από την ώρα που ο αρμόδιος υπουργός έκανε λόγο για «παθητική στάση» της Αστυνομίας. Ηταν σαν να έλεγε κάποιος «παιδιά, ξεκινήστε το πάρτι».

Το ίδιο συνέβη στην Κερατέα. Κάποιοι πολιτικοί εγκέφαλοι πίστευαν ότι αν άφηναν έτσι... λίγη παρανομία να εκδηλωθεί με τη μορφή του κλεισίματος ενός δρόμου ή μερικών μολότοφ, αυτή θα λειτουργούσε εκτονωτικά. Αφησαν, λοιπόν, αρχικά να κλείσει ο δρόμος από το Λαύριο, στη συνέχεια ανέχθηκαν το κάψιμο των αστυνομικών οχημάτων και πριν καταλάβουν τι ακριβώς συνέβη είχαν στα χέρια τους μια κανονική εξέγερση με τεχνικές αντάρτικου. Στο κλίμα αυτό βοήθησαν βεβαίως και τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία ακολούθησαν την πάγια μεταπολιτευτική τους στάση, υποστηρίζοντας πρώτον ότι ο διαμαρτυρόμενος έχει πάντα δίκιο και δεύτερον πως ο δρόμος πρέπει να ανοίξει αλλά, προς Θεού, όχι με τη χρήση αστυνομικής βίας. Φτάσαμε, λοιπόν, στη γενικευμένη σύρραξη και την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. να υποστηρίζει δικαιολογημένα πως «εμείς δεν είμαστε η τουρκική στρατοχωροφυλακή, δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα».

Να μην ξεχάσουμε ασφαλώς και «τον φόβο ενός νεκρού» που παραλύει κάθε φορά την πολιτική και αστυνομική ηγεσία. Συνέβη τον Δεκέμβρη του 2008 και συμβαίνει και τώρα. Οταν αφήσεις τα πράγματα σταδιακά να φτάσουν στο απροχώρητο, ελλοχεύει πράγματι ο κίνδυνος να έχεις ακόμη και ένα νεκρό τη στιγμή που θα επιχειρήσεις να ανοίξεις τον δρόμο ή να προστατεύσεις κρατική περιουσία. Ο κίνδυνος δεν θα υπήρχε αν δεν είχαμε φτάσει στην κατάσταση πολέμου, αν η αστυνομία και οι εισαγγελείς έκαναν τη δουλειά τους με το πρώτο κλείσιμο του δρόμου ή τις πρώτες μολότοφ. Είναι επικίνδυνος μύθος να πιστεύει οιοσδήποτε ότι «άμα τους αφήσεις να εκτονωθούν, το πράγμα θα ξεθυμάνει». Δεν ξεθυμαίνει, η βία είναι μεταδοτική και το μόνο εύκολο είναι να ακολουθήσουν τον δρόμο της ακόμη και παιδιά. Ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνες τις φρικιαστικές σκηνές των παιδιών από τα σχολεία που πετροβολούσαν τα αστυνομικά τμήματα τον Δεκέμβρη του 2008; Τους φαινόταν απολύτως λογικό να κάνουν ό,τι έκαναν και οι μεγάλοι, αφού μάλιστα ήταν φανερό ότι ο φόβος της τιμωρίας ήταν ανύπαρκτος.

Σήμερα η κοινωνία δοκιμάζεται από μια μεγάλη κρίση αξιών, ανεργία, έλλειψη ηγεσίας και... και... και... Το μόνο εύκολο είναι να πάρει φωτιά. Αν γίνει αποδεκτό το μοντέλο της Κερατέας ως θεμιτός τρόπος διαμαρτυρίας, η χώρα θα περάσει σε μια άλλη πολύ χειρότερη φάση. Η απειλή ενός πραγματικού εμφυλίου δεν είναι πλέον ανέκδοτο ούτε καταστροφολογική πρόβλεψη ξένων ειδικών. Υπάρχουν, άλλωστε, έτοιμα γκρουπούσκουλα που θέλουν να κάνουν την Αθήνα και την Ελλάδα μια ατέλειωτη «Κερατέα», όπου θα δοκιμάζονται νέες μορφές αντάρτικου και με τη συμμετοχή λαθρομεταναστών, που δεν έχουν τίποτα να χάσουν.

Το ζήτημα είναι ότι όταν αφήσεις τα πράγματα να ξεφύγουν, οι επιλογές είναι περιορισμένες: είτε το κράτος υποχωρεί και εξευτελίζεται ο νόμος και η ελληνική δημοκρατία είτε χρειάζεται πια πραγματικό αστυνομικό κράτος για να επιβάλει την τάξη. Είναι μαθηματικώς βέβαιο πως αν τα πράγματα χειροτερεύσουν και έχουμε πολλές «Κερατέες», εκεί θα φτάσουμε γιατί θα το απαιτήσει η κοινωνία. Και αυτό θα είναι τραγικό για τη δημοκρατία μας, αλλά την ευθύνη θα την έχουν δειλοί και ανάξιοι πολιτικοί που νόμιζαν ότι πολιτική σημαίνει μόνο ρουσφέτι και μπλα μπλα και όχι δύσκολες αποφάσεις με προσωπικό και πολιτικό κόστος.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_03/04/2011_1294839


Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Η αυτοδικία υπονοµεύει τη δικαιοσύνη

ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗ


Οι θεσµοί στη δημοκρατία κάνουν τρία ξεχωριστά πράγµατα: νοµοθετούν, κυβερνούν και δικάζουν. Το νόηµα των ξεχωριστών θεσµών είναι ότι υπόσχονται και εγγυώνται την ισότητα. Αν κάποιος νοµοθετεί, κυβερνά και δικάζει την ίδια στιγµή, τότε όλοι οι άλλοι είναι υποτελείς του. Δηµοκρατία σηµαίνει ήπια και συλλογική άσκηση της εξουσίας, µέσω των πολιτικών θεσµών.


Η κρίση της ελληνικής κοινωνίας σήµερα ξεκινά και από το ότι η ισότητα και το κράτος δικαίου παραβιάστηκαν συστηµατικά, τόσο από ισχυρούς επιχειρηµατίες όσο και από ανεύθυνους ή αδίστακτους πολιτικούς, που χρεοκόπησαν το δηµόσιο ταµείο.

Δυστυχώς λίγοι πολιτικοί σήµερα αγωνιούν για το κράτος δικαίου. Θυµίζω ότι η κυβέρνηση του Κώστα Καραµανλή είχε σε κάποια στιγµή επτά υπουργούς της που είχαν ορίσει γιους, κόρες ή συζύγους τους ως ειδικούς συµβούλους τους. Ξέχασαν ίσως ότι το καθήκον τους ήταν να υπηρετούν το δηµόσιο, όχι το ιδιωτικό συµφέρον. Η σηµερινή κυβέρνηση είναι πολύ πιο προσεκτική σε θέµατα δικαιοσύνης, αλλά το κύρος των θεσµών έχει φθαρεί ανεπανόρθωτα. Παρ’ όλα αυτά, η θεραπεία του προβλήµατος δεν µπορεί να είναι η αυτοδικία. Η ανοµία θα καταστρέψει και τους υπόλοιπους πολιτικούς θεσµούς και τότε η κρίση µας θα είναι όχι µόνο οικονοµική, αλλά και κρίση επιβίωσης.

Ολοι όσοι παίρνουν το δίκαιο στα χέρια τους γίνονται εκείνοι µικροί δικτάτορες, αρνούµενοι τους κοινούς κανόνες. Η βία και η αυτοδικία καταδικάζουν τη χώρα στη στασιµότητα και την ανωριµότητα και κατά µία έννοια δικαιώνει τους πρώτους παρανοµήσαντες.

Αν όλοι διεκδικούµε µε τη βία και την εξαπάτηση µεγαλύτερο µερίδιο από τη συλλογική πίτα, τότε οι θεσµοί δεν έχουν νόηµα.

Ο δικαιολογηµένος θυµός µας για την αποτυχία της Ελλάδας πρέπει να διοχετευτεί δηµοκρατικά ώστε να αλλάξουµε τη χώρα προς το καλύτερο. Η ανοµία βοηθά
µόνο τους ήδη ισχυρούς. Οι λαϊκιστές πολιτικοί δεν θα σας το πουν, γιατί η χαλαρότητα των θεσµών τούς συµφέρει. Αν όµως θέλετε ισότητα και δικαιοσύνη, πρέπει να προστατέψετε τους δηµοκρατικούς θεσµούς µας, ατελείς καθώς είναι, σαν την πιο πολύτιµη κατάκτησή σας.



Ο Παύλος Ελευθεριάδης διδάσκει στη Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου της Οξφόρδης


Μια παρανόηση δεκαετιών...

Αλλο το «ελληνικό δαιμόνιο» και άλλο η περίφημη «ελληνική ιδιαιτερότητα» των τελευταίων δεκαετιών...



Εμείς οι Ελληνες είμαστε -λέει- προσαρμοστικοί, δαιμόνιοι, ευρηματικοί. Και είναι αυτά μας τα πλεονεκτήματα που μας έβγαζαν πάντα από τα δύσκολα. Που είναι όμως αυτοί οι έλληνες; Είναι κάποιο κόμπλεξ κατωτερότητας που τους αναγκάζει να μένουν στην αφάνεια της μιζέριας τους, ή μήπως πολιτικοί και δημοσιογράφοι προβάλουν τον έλληνα που τους βολεύει; Aυτόν που έχει το περιθώριο να πέφτει σε αφασία και να «μιζεριάζει».

Είναι δύσκολοι οι καιροί, ο κόσμος πιέζεται πολύ και έχει πέσει σε κατάθλιψη... Αλήθεια; Και ‘γω που νόμιζα ότι η κατάθλιψη είναι σπορ των πλουσίων... Και πόσο πιο δύσκολοι καιροί είναι αυτοί, από τότε που ο κόσμος εγκατέλειπε καραβιές τη χώρα;

Αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς που πραγματικά τα φέρνουν δύσκολα έχουν την πολυτέλεια να παραδέρνουν μέσα στην κατάθλιψη. Αυτούς που εγώ γνωρίζω και μπορώ να βεβαιώσω ότι περνάνε δύσκολα, δεν έχουν χρόνο παρά μόνο για να εργάζονται σκληρά. Δεν έχουν χρόνο ούτε για γκρίνια, ούτε για χαλάρωση και κανένα «όργανο» (συνδικαλιστικό ή άλλο) δεν τους «δικαιολογεί» τις απουσίες ή τις εργατοώρες της ανυπακοής. Οι έλληνες που γνωρίζω εγώ και που πραγματικά πιέζονται έχουν γεμάτο πρόγραμμα. Εχουν πολύ δουλειά! Εχουν υποχρεώσεις, στόχους και όνειρα - που είμαι βέβαιη ότι θα κάνουν πραγματικότητα.

Ολα θα πήγαιναν ρολόι -ή κάπως έτσι- αν δεν ήμασταν τόσο αδύναμοι και κακομαθημένοι. Αν ξέραμε να συνεργαζόμαστε και αν ξεχνάγαμε για λίγο αυτό το κόμπλεξ κατωτερότητας (που συγχέουμε με ανωτερότητα) που μας αναγκάζει να βολοδέρνουμε γύρω από τις ανούσιες ζωές που έχουμε χτίσει με πολλά δάνεια. Οσοι άλλωστε περνούν δύσκολα (ή έχουν περάσει δύσκολα) και αντεπεξέρχονται, γνωρίζουν πολύ καλά ότι διαθέτουν το συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι όλων –ανεξαιρέτως- των υπολοίπων. Αυτό, για όσους αναρωτιούνται γιατί ευημερούν οι έλληνες του εξωτερικού.

Από το ’80, η μαμά Ελλάδα ανάθρεψε πολλά μαμμόθρεφτα. Κακόμαθε πολλά παιδιά της και τους συγχωρούσε τον δογματισμό, την γκρίνια, την μαγκιά, την ημιμάθειά τους.

Επί δεκαετίες συντηρήθηκε η παρανόηση.

Είναι άλλο πράγμα το «ελληνικό δαιμόνιο» και άλλο η περίφημη «ελληνική ιδιαιτερότητα» των τελευταίων τριών δεκαετιών. Πρόκειται για δύο διαφορετικούς κόσμους. Το «ελληνικό δαιμόνιο» το έθρεψε η ανάγκη για ευημερία, ανάπτυξη και επιτυχία, ενώ την «ελληνική ιδιαιτερότητα» την δημιούργησε μια κακομαθημένη γενιά που πίστευε ότι της χρωστάνε.

Είναι άλλο ο έλληνας που καινοτομεί, δημιουργεί και ξεπερνά εμπόδια με τη βοήθεια του συναρπαστικού μυαλού του και άλλο ο έλληνας με τις γνωστές παγκοσμίως πλέον αγκυλώσεις του, σε θεωρία και πράξη, που βαδίζει στον δρόμο της απομόνωσης υποκρινόμενος τον «ξεχωριστό».

Αλλο ο έλληνας που θέλει και μπορεί και άλλο ο έλληνας που δηλώνει ότι μπορεί αλλά αποδεικνύεται ότι κατά βάθος δεν θέλει. Αυτός που θέλει να πετύχει παλεύει με νύχια και με δόντια. Αυτός που ποντάρει περισσότερο στο βόλεμα της σταθερής μετριότητας απομένει να γκρινιάζει ες αεί για τα εμπόδια, χάνοντας τον στόχο [που τελικά ίσως να μην υπήρξε ποτέ].

Από τους δύο αυτούς Ελληνες ο δαιμόνιος θα σώσει τη χώρα. Ο γκρινιάρης κι ανυπάκουος θα εξακολουθήσει να υπερασπίζεται το δικαίωμά του στην γκρίνια, προσφέροντας για μια ακόμη φορά μέτριες υπηρεσίες στον εαυτό του και στη χώρα, λησμονώντας ότι αν ήταν λίγο πιο «δαιμόνιος» θα όριζε αποτελεσματικότερα το μέλλον του.


της Aλεξίας Κονάχου, από το skai.gr,

http://www.skai.gr/news/opinions/article/165464/mia-paranoisi-dekaetion-/?cid=12