του Γιώργου Παπασπυρόπουλου
Το αφιέρωμα που ακολουθεί δεν-είναι-ένας-πολιτικός-επικήδειος! Ούτε για τον Αντύπα Καρίπογλου, ούτε για την Δράση... είναι μια απόπειρα αποτίμησης της σύγχρονης ιστορίας των κανονικών ανθρώπων.
Γράφει ο Ηλίας Κανέλλης στα ΝΕΑ:
Εγκώμιο ενός που αποχώρησε
Σε μια εποχή κατά την οποία πολλά νέα πρόσωπα εισέρχονται στην πολιτική, προφανώς δεν περισσεύει πολύς χώρος για μια αποχώρηση (για λίγο; για περισσότερο;) ενός προσώπου όπως ο Antypas Karipoglou.
Θα αναρωτηθείτε: ποιος είναι ο Αντύπας Καρίπογλου; Πράγματι, δεν έγινε ευρύτερα γνωστός. Και γι' αυτό δεν φταίει ότι βρέθηκε έως και επικεφαλής ενός μικρού κόμματος όπως η Δράση, κάθε άλλο. Ο Καρίπογλου είναι και ευφραδής, και έξυπνος, και με πολιτική πείρα, και με μεγάλη ιστορία στα πολιτικά πράγματα. Θα ήταν αδιανόητο γι' αυτόν να πολιτευθεί χωρίς να έχει αποσαφηνίσει τις θέσεις του για τα πράγματα της συγκυρίας. Την ώρα της κρίσης, για παράδειγμα, δεν έλεγε άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Το κόμμα του δεν οχυρώθηκε στα δικά του Ζάππεια, δεν έστησε αγανακτισμένους στις πλατείες για να προσεταιρισθούν μελλοντικούς πελάτες, δεν έβριζε τους δανειστές και εταίρους, γενικώς δεν ζητούσε την επιδοκιμασία πάση θυσία. Αντίθετα, με σαφήνεια και μαχητικότητα, σχεδόν στο περιθώριο της δημοσιότητας, διεκδίκησε τον ευρωπαϊκό δρόμο, το ευρώ, τη Δύση και, κατά συνέπεια, «την ελευθερία, τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου και την ευτυχία των ανθρώπων αυτής της χώρας».
Και όλα αυτά, με τρομερή προσωπική θυσία, ανυστερόβουλα, μάλιστα με προσωπικό ξόδεμα: ζώντας και εργαζόμενος στη Δράμα, ήταν συνεχώς σε ένα αυτοκίνητο με το οποίο ταξίδευε στην Ελλάδα για τις ανάγκες του κόμματος. Δεν είναι εύκολο να κάνει την προσωπική σου ζωή ποδήλατο για ένα αμφίβολο αποτέλεσμα, εκτός αν είσαι πεισμένος ότι η μαγιά που αφήνεις αξίζει τον κόπο.
Ο Καρίπογλου δούλεψε σκληρά γι' αυτήν τη μαγιά. Προσείλκυσε νέους, διόρθωσε και διορθώθηκε, έχτισε έναν οργανισμό στον οποίο συνυπήρξε με σοβαρούς και δημιουργικούς ανθρώπους. Επιστήμονες, επιχειρηματίες, αγρότες. Πρώτα επαγγελματίες που δίνουν έμφαση στην καινοτομία και στην πρόοδο και μετά πολιτικούς. Πρόσωπα που δεν περιμένουν από το κράτος αλλά συμβάλλουν με τους φόρους τους στη λειτουργία του - που, ασφαλώς, θα ήθελαν καλύτερο κράτος, για να μην πηγαίνουν τα λεφτά των φορολογουμένων στον βρόντο.
Βαθύτατα δημοκράτης, ο Αντύπας Καρίπογλου επέλεξε να την κάνει διακριτικά όταν, όπως εκτιμώ διαβάζοντας το ευγενικό κείμενο αποχώρησής του, θεώρησε ότι οι στόχοι της Δράσης συρρικνώθηκαν, ότι έγινε κάτι άλλο από ένας ηθικός πολιτικός χώρος που θα διεκδικούσε την ευρύτερη προοδευτική συνεργασία, επειδή απαιτείται «συνολική πολιτική πρόταση, γιατί το πρόβλημα του τόπου μας είναι πολιτικό, όχι οικονομικό».
Παλαιός φίλος, ο Καρίπογλου δεν ζήτησε ποτέ να βοηθήσω να περάσει έστω μια ανακοίνωση του κόμματός του στην εφημερίδα. Θα ξαφνιαστεί, ελπίζω όχι δυσάρεστα, που γράφω χωρίς να το ξέρει για πρώτη φορά το όνομά του τώρα που αποχώρησε. Ελπίζω να καταλαβαίνει ότι χρειάζεται να επιστρέψει σύντομα.
Ο Αντύπας Καρίπογλου αποχώρησε πριν λίγες μέρες (και λίγες μέρες μετά το τελευταίο συνέδριό της στο οποίο δεν συμμετείχε) από την Δράση.
Στην Δράση διαδέχτηκε τον Στέφανο Μάνο στην προεδρία, μετά τις εκλογές του 2012, και αμέσως έπεσε με τα μούτρα στο εγχείρημα της μεταμόρφωσης του κόμματος αυτού σε έναν "συριζα του κέντρου": συγκέντρωσε ανθρώπους από τον οικολογικό χώρο, την κεντροαριστερά, τους φιλελεύθερους, εισήγαγε τις τάσεις στο κόμμα, διεύρυνε την ΚΕ με μεταρρυθμιστές κάθε απόχρωσης και απόκλισης και οδήγησε την Δράση σε ένα πολύ επιτυχές ανοιχτό συνέδριο όπου έγιναν αποδεκτές οι προτάσεις του για την διεύρυνση και την συνεργασία που έφτανε μέχρι και την πιθανή αλλαγή ονόματος του νέου σχήματος που θα προέκυπτε - όλα ήταν ανοιχτά και η Δράση προσέφερε τον "μηχανισμό" της όχι για να καπελώσει αλλά για να στηρίξει την δημιουργία του καινούργιου. Και όλα αυτά με την προσωπική ενέργεια και αφοσίωση που περιγράφει παραπάνω ο Ηλίας Κανέλλης.
Όσοι ζήσαμε εκείνες τις δημιουργικές μέρες νοιώθαμε -όπως και οι διστακτικοί απέξω- την δυναμική του εγχειρήματος. Ήταν μια κίνηση την κατάλληλη στιγμή, στον κατάλληλο τόπο και με τον κατάλληλο τρόπο. Και νοιώθαμε ότι κάναμε το αυτονόητο.
Σε ένα πολιτικό σκηνικό παρηκμασμένο και συχνά ποταπό, με επαγγελματίες της μπαλαφάρας και του προσωπικού συμφέροντος, με αναδυόμενους ηγετίσκους και νεοφανατικούς κάθε ιδεολογήματος, με μια κρίση να καλπάζει και να ταρακουνά τους κατά πλειοψηφία απασχολούμενους στον ιδιωτικό τομέα δρασίτες και "προσήλυτους", η ιδέα και η μέθοδος του Αντύπα Καρίπογλου ήταν κάτι πρωτοφανές για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα.
Η αποτύπωση της επιτυχίας του εγχειρήματος είχε και δεύτερο βήμα: το συνέδριο της διεύρυνσης που έγινε πέρυσι τον Μάιο. Δημοκρατικότατα η Δράση έγραφε μέλη καινούργια με ιλιγγιώδεις για το μέγεθός της ρυθμούς (έφτασαν τα 2500 στην προσυνεδριακή προθεσμία) που θα επικύρωναν την στροφή, θα αποτύπωναν τις τρεις τουλάχιστον βασικές τάσεις, και θα μορφοποιούσαν το νέο ομοσπονδιακό κόμμα της κεντρώας συνεργασίας με πρόβλεψη υποδοχής του επερχόμενου δεύτερου κύματος διεύρυνσης μετά το συνέδριο. Και εκεί ήταν που στην αναπόφευκτη σύγκρουση με την ατζέντα του πολιτικού κατεστημένου, το εγχείρημα ηττήθηκε.
Ηττήθηκε από εισοδισμό.
Μέλη ενός καταργημένου κόμματος, ήρθαν μαζικά μεν σαν άτομα δε, και αντί για ποσόστωση τάσης "έπαιξαν" σαν φράξια. Και έλεγξαν το συνέδριο. Έχουμε περιγράψει τα γεγονότα σε αυτό το ιστολόγιο, που ήταν παρόν σε όλη την διάρκεια του εγχειρήματος, πχ Η Δράση μετά το συνέδριό της: αμφίβολη η τύχη της αμφίπλευρης διεύρυνσης. Δεν χρειάζεται να ξαναθυμηθούμε τις λεπτομέρειες. Χρειάζεται όμως να επαναλάβουμε την ανάγκη, οι δημιουργικές πρωτοβουλίες να προστατεύουν τα νώτα τους από καπελώματα - υπάρχουν πάντοτε οι επαγγελματίες και οι μηχανισμοί που ...
καιροφυλακτούν να κουρσέψουν την προσπάθεια. Το ίδιο είχε ήδη συμβεί στο εγχείρημα της Δημοκρατικής Αριστεράς, της δημιουργίας ξανά!, των Οικολόγων Πράσινων και συνέβη ξανά πρόσφατα στην κίνηση των 58. Σε κάθε γνήσια πρωτοβουλία τρέχει παράλληλα από δίπλα ένα εναλλακτικό σχέδιο του "συστήματος": πως θα το ελέγξει σε περίπτωση επιτυχίας... Καμιά φορά, για καλό και για κακό τον ελέγχει και ...εξ αρχής.
Εδώ ο Αντύπας Καρίπογλου και οι συνεργάτες του έκαναν λάθος. Και το πλήρωσαν. Και μαζί όλοι οι διευρυνσίες που αποχώρησαν σταδιακά μετά το συνέδριο. Η Δράση είχε στο συνέδριο που έκανε προ ημερών 1000 μέλη λιγότερο - και τώρα έχει και έναν πρόεδρο λιγότερο... Παραμένει φυσικά ένα κόμμα κεντροφιλελεύθερο αλλά πλέον "αμιγές". Καμία σχέση με το όραμα που μοιραστήκαμε οι εξ αριστεράς και οικολογίας προερχόμενοι...
Η εκτίμησή μας; Γράφτηκε στο fb ανάμεσα σε άλλες:
Είναι ανεκτίμητη η προσφορά του Antypas Karipoglou στο εγχείρημα της ενότητας του μεταρρυθμιστικού χώρου. Και εάν αυτό δεν ολοκληρώθηκε, μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι οποιοδήποτε άλλο έχει κάποια ελπίδα. Ο Αντύπας τα έδωσε όλα σε αυτήν την προσπάθεια - όχι μόνο προσωπικά αλλά κυρίως πολιτικά και κομματικά: η Δράση για μερικούς μήνες έγινε αγνώριστη - σχεδόν προσέγγισε επίπεδα άγνωστα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Φιλελεύθεροι, αριστεροί και οικολόγοι ασχοληθήκαμε επιτέλους με την ουσία και αποδείξαμε ότι οι λύσεις δεν έχουν ιδεολογικά θέσφατα από πίσω αλλά ευφυή, καινοτόμα, ανθρώπινη και κυρίως απλή λογική. Η Δράση κόντεψε να γίνει "μη κανονικό" κόμμα, το υβρίδιο που ονειρεύτηκαν οι Φερχόφσταντ και Κον Μπεντίτ. Αντιμετώπισε όμως τον επαγγελματισμό της πολιτικής, τις ατζέντες, κρυφές και φανερές ανθρώπων που στην συνέχεια "έλαμψαν" με τις ...διασπαστικές τους παρεμβάσεις και την άρνηση μερικών ανθρώπων κλειδιά που τώρα τραβάνε τα μαλλιά τους για την αποτυχία πχ των 58. Δεν πειράζει - ούτως ή άλλως οι κανονικοί άνθρωποι σαν τον Αντύπα θα βρουν ξανά τους τρόπους να διεισδύσουν στα εξ απορρήτων του πολιτικού παιχνιδιού. Και βάζω στοίχημα ότι εκεί θα ξανασυναντηθούμε όλοι όσοι και όσες παίξαμε καθαρά αλλά ...μας έσφαξε ο διαιτητής
Το ερώτημα της συνέχειας είναι είναι το κρισιμότερο: τι μπορούν να κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι απέναντι στους επαγγελματίες; Μπορούν οι συλλογικότητες χωρίς αυτούς;
Η Δράση ας πούμε, υπέκυψε προς το τέλος στους μηχανισμούς - οι 58 ανέθεσαν τρομοκρατημένοι εξ αρχής στους επαγγελματίες τα "πρακτικά" θέματα με την γνωστή κατάληξη ως αναπληρωματικοί της Ελιάς Νο 1 - οι δημαρίτες έχουν υποταχθεί προ πολλού στην εσωκομματική δικτατορία -όχι του προλεταριάτου αλλά του αρχηγού- και στήνουν την Ελιά Νο 2 με πεταμένες βίδες και γρανάζια από παλιούς μηχανισμούς... Ο Σταύρος Θεοδωράκης αποφεύγει κάθε αναφορά σε επαγγελματίες αλλά το τερματίζει αποφεύγοντας επίσης κάθε συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση με αποτέλεσμα να θολώνει το Ποτάμι του...
Το ίδιο ερώτημα προσπάθησε να απαντήσει ο πολύπειρος Ντανιέλ Κον Μπεντίτ στο βιβλίο του -απόσταγμα μιας ζωής στις πολιτικές συλλογικότητες, Να καταργήσουμε τα πολιτικά κόμματα; Ο Αντύπας Καρίπογλου είχε επίσης από καιρό (2009) περιγράψει την συμπεριφορά των κανονικών ανθρώπων απέναντι στην θρησκευτική πίστη που απαιτεί το κομματικό κατεστημένο στο κείμενό του Γυρολόγων εγκώμιο... Και επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά από ότι ακολούθησε. Η κινητικότητα και η αποδέσμευση αυξήθηκε κατακόρυφα - τα θέσφατα ράγισαν, οι βεβαιότητες εξαφανίστηκαν και το δυναμικό των μη επαγγελματιών απελευθερώθηκε.
Τώρα είμαστε ακριβώς απέναντι στους κομματικούς μηχανισμούς που είναι πλέον ορατοί και στον πιο αδαή, έτοιμοι για μια μετωπική σύγκρουση... Λίγες στιγμές τα πράγματα είναι τόσο καθαρά - αλλά και ασαφή:
Τι χρειαζόμαστε σήμερα; Προφανώς "μη κανονικά" κόμματα με στελέχη κανονικούς ανθρώπους...
Η ανακύκλωση των "κανονικών" κομμάτων από μη κανονικούς ανθρώπους πρέπει να πάρει ένα τέλος - και μαζί του το κομματικό πελατειακό κράτος και η δικτατορία των ηλιθίων. Σε αυτό το project και ο Αντύπας Καρίπογλου θα βρει τον τρόπο να ξαναδώσει το πολύτιμο παρών του. Ελπίζουμε.
Εγκώμιο ενός που αποχώρησε
Σε μια εποχή κατά την οποία πολλά νέα πρόσωπα εισέρχονται στην πολιτική, προφανώς δεν περισσεύει πολύς χώρος για μια αποχώρηση (για λίγο; για περισσότερο;) ενός προσώπου όπως ο Antypas Karipoglou.
Θα αναρωτηθείτε: ποιος είναι ο Αντύπας Καρίπογλου; Πράγματι, δεν έγινε ευρύτερα γνωστός. Και γι' αυτό δεν φταίει ότι βρέθηκε έως και επικεφαλής ενός μικρού κόμματος όπως η Δράση, κάθε άλλο. Ο Καρίπογλου είναι και ευφραδής, και έξυπνος, και με πολιτική πείρα, και με μεγάλη ιστορία στα πολιτικά πράγματα. Θα ήταν αδιανόητο γι' αυτόν να πολιτευθεί χωρίς να έχει αποσαφηνίσει τις θέσεις του για τα πράγματα της συγκυρίας. Την ώρα της κρίσης, για παράδειγμα, δεν έλεγε άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Το κόμμα του δεν οχυρώθηκε στα δικά του Ζάππεια, δεν έστησε αγανακτισμένους στις πλατείες για να προσεταιρισθούν μελλοντικούς πελάτες, δεν έβριζε τους δανειστές και εταίρους, γενικώς δεν ζητούσε την επιδοκιμασία πάση θυσία. Αντίθετα, με σαφήνεια και μαχητικότητα, σχεδόν στο περιθώριο της δημοσιότητας, διεκδίκησε τον ευρωπαϊκό δρόμο, το ευρώ, τη Δύση και, κατά συνέπεια, «την ελευθερία, τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου και την ευτυχία των ανθρώπων αυτής της χώρας».
Και όλα αυτά, με τρομερή προσωπική θυσία, ανυστερόβουλα, μάλιστα με προσωπικό ξόδεμα: ζώντας και εργαζόμενος στη Δράμα, ήταν συνεχώς σε ένα αυτοκίνητο με το οποίο ταξίδευε στην Ελλάδα για τις ανάγκες του κόμματος. Δεν είναι εύκολο να κάνει την προσωπική σου ζωή ποδήλατο για ένα αμφίβολο αποτέλεσμα, εκτός αν είσαι πεισμένος ότι η μαγιά που αφήνεις αξίζει τον κόπο.
Ο Καρίπογλου δούλεψε σκληρά γι' αυτήν τη μαγιά. Προσείλκυσε νέους, διόρθωσε και διορθώθηκε, έχτισε έναν οργανισμό στον οποίο συνυπήρξε με σοβαρούς και δημιουργικούς ανθρώπους. Επιστήμονες, επιχειρηματίες, αγρότες. Πρώτα επαγγελματίες που δίνουν έμφαση στην καινοτομία και στην πρόοδο και μετά πολιτικούς. Πρόσωπα που δεν περιμένουν από το κράτος αλλά συμβάλλουν με τους φόρους τους στη λειτουργία του - που, ασφαλώς, θα ήθελαν καλύτερο κράτος, για να μην πηγαίνουν τα λεφτά των φορολογουμένων στον βρόντο.
Βαθύτατα δημοκράτης, ο Αντύπας Καρίπογλου επέλεξε να την κάνει διακριτικά όταν, όπως εκτιμώ διαβάζοντας το ευγενικό κείμενο αποχώρησής του, θεώρησε ότι οι στόχοι της Δράσης συρρικνώθηκαν, ότι έγινε κάτι άλλο από ένας ηθικός πολιτικός χώρος που θα διεκδικούσε την ευρύτερη προοδευτική συνεργασία, επειδή απαιτείται «συνολική πολιτική πρόταση, γιατί το πρόβλημα του τόπου μας είναι πολιτικό, όχι οικονομικό».
Παλαιός φίλος, ο Καρίπογλου δεν ζήτησε ποτέ να βοηθήσω να περάσει έστω μια ανακοίνωση του κόμματός του στην εφημερίδα. Θα ξαφνιαστεί, ελπίζω όχι δυσάρεστα, που γράφω χωρίς να το ξέρει για πρώτη φορά το όνομά του τώρα που αποχώρησε. Ελπίζω να καταλαβαίνει ότι χρειάζεται να επιστρέψει σύντομα.
Ο Αντύπας Καρίπογλου αποχώρησε πριν λίγες μέρες (και λίγες μέρες μετά το τελευταίο συνέδριό της στο οποίο δεν συμμετείχε) από την Δράση.
Στην Δράση διαδέχτηκε τον Στέφανο Μάνο στην προεδρία, μετά τις εκλογές του 2012, και αμέσως έπεσε με τα μούτρα στο εγχείρημα της μεταμόρφωσης του κόμματος αυτού σε έναν "συριζα του κέντρου": συγκέντρωσε ανθρώπους από τον οικολογικό χώρο, την κεντροαριστερά, τους φιλελεύθερους, εισήγαγε τις τάσεις στο κόμμα, διεύρυνε την ΚΕ με μεταρρυθμιστές κάθε απόχρωσης και απόκλισης και οδήγησε την Δράση σε ένα πολύ επιτυχές ανοιχτό συνέδριο όπου έγιναν αποδεκτές οι προτάσεις του για την διεύρυνση και την συνεργασία που έφτανε μέχρι και την πιθανή αλλαγή ονόματος του νέου σχήματος που θα προέκυπτε - όλα ήταν ανοιχτά και η Δράση προσέφερε τον "μηχανισμό" της όχι για να καπελώσει αλλά για να στηρίξει την δημιουργία του καινούργιου. Και όλα αυτά με την προσωπική ενέργεια και αφοσίωση που περιγράφει παραπάνω ο Ηλίας Κανέλλης.
Όσοι ζήσαμε εκείνες τις δημιουργικές μέρες νοιώθαμε -όπως και οι διστακτικοί απέξω- την δυναμική του εγχειρήματος. Ήταν μια κίνηση την κατάλληλη στιγμή, στον κατάλληλο τόπο και με τον κατάλληλο τρόπο. Και νοιώθαμε ότι κάναμε το αυτονόητο.
Σε ένα πολιτικό σκηνικό παρηκμασμένο και συχνά ποταπό, με επαγγελματίες της μπαλαφάρας και του προσωπικού συμφέροντος, με αναδυόμενους ηγετίσκους και νεοφανατικούς κάθε ιδεολογήματος, με μια κρίση να καλπάζει και να ταρακουνά τους κατά πλειοψηφία απασχολούμενους στον ιδιωτικό τομέα δρασίτες και "προσήλυτους", η ιδέα και η μέθοδος του Αντύπα Καρίπογλου ήταν κάτι πρωτοφανές για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα.
Η αποτύπωση της επιτυχίας του εγχειρήματος είχε και δεύτερο βήμα: το συνέδριο της διεύρυνσης που έγινε πέρυσι τον Μάιο. Δημοκρατικότατα η Δράση έγραφε μέλη καινούργια με ιλιγγιώδεις για το μέγεθός της ρυθμούς (έφτασαν τα 2500 στην προσυνεδριακή προθεσμία) που θα επικύρωναν την στροφή, θα αποτύπωναν τις τρεις τουλάχιστον βασικές τάσεις, και θα μορφοποιούσαν το νέο ομοσπονδιακό κόμμα της κεντρώας συνεργασίας με πρόβλεψη υποδοχής του επερχόμενου δεύτερου κύματος διεύρυνσης μετά το συνέδριο. Και εκεί ήταν που στην αναπόφευκτη σύγκρουση με την ατζέντα του πολιτικού κατεστημένου, το εγχείρημα ηττήθηκε.
Ηττήθηκε από εισοδισμό.
Μέλη ενός καταργημένου κόμματος, ήρθαν μαζικά μεν σαν άτομα δε, και αντί για ποσόστωση τάσης "έπαιξαν" σαν φράξια. Και έλεγξαν το συνέδριο. Έχουμε περιγράψει τα γεγονότα σε αυτό το ιστολόγιο, που ήταν παρόν σε όλη την διάρκεια του εγχειρήματος, πχ Η Δράση μετά το συνέδριό της: αμφίβολη η τύχη της αμφίπλευρης διεύρυνσης. Δεν χρειάζεται να ξαναθυμηθούμε τις λεπτομέρειες. Χρειάζεται όμως να επαναλάβουμε την ανάγκη, οι δημιουργικές πρωτοβουλίες να προστατεύουν τα νώτα τους από καπελώματα - υπάρχουν πάντοτε οι επαγγελματίες και οι μηχανισμοί που ...
καιροφυλακτούν να κουρσέψουν την προσπάθεια. Το ίδιο είχε ήδη συμβεί στο εγχείρημα της Δημοκρατικής Αριστεράς, της δημιουργίας ξανά!, των Οικολόγων Πράσινων και συνέβη ξανά πρόσφατα στην κίνηση των 58. Σε κάθε γνήσια πρωτοβουλία τρέχει παράλληλα από δίπλα ένα εναλλακτικό σχέδιο του "συστήματος": πως θα το ελέγξει σε περίπτωση επιτυχίας... Καμιά φορά, για καλό και για κακό τον ελέγχει και ...εξ αρχής.
Εδώ ο Αντύπας Καρίπογλου και οι συνεργάτες του έκαναν λάθος. Και το πλήρωσαν. Και μαζί όλοι οι διευρυνσίες που αποχώρησαν σταδιακά μετά το συνέδριο. Η Δράση είχε στο συνέδριο που έκανε προ ημερών 1000 μέλη λιγότερο - και τώρα έχει και έναν πρόεδρο λιγότερο... Παραμένει φυσικά ένα κόμμα κεντροφιλελεύθερο αλλά πλέον "αμιγές". Καμία σχέση με το όραμα που μοιραστήκαμε οι εξ αριστεράς και οικολογίας προερχόμενοι...
Η εκτίμησή μας; Γράφτηκε στο fb ανάμεσα σε άλλες:
Είναι ανεκτίμητη η προσφορά του Antypas Karipoglou στο εγχείρημα της ενότητας του μεταρρυθμιστικού χώρου. Και εάν αυτό δεν ολοκληρώθηκε, μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι οποιοδήποτε άλλο έχει κάποια ελπίδα. Ο Αντύπας τα έδωσε όλα σε αυτήν την προσπάθεια - όχι μόνο προσωπικά αλλά κυρίως πολιτικά και κομματικά: η Δράση για μερικούς μήνες έγινε αγνώριστη - σχεδόν προσέγγισε επίπεδα άγνωστα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Φιλελεύθεροι, αριστεροί και οικολόγοι ασχοληθήκαμε επιτέλους με την ουσία και αποδείξαμε ότι οι λύσεις δεν έχουν ιδεολογικά θέσφατα από πίσω αλλά ευφυή, καινοτόμα, ανθρώπινη και κυρίως απλή λογική. Η Δράση κόντεψε να γίνει "μη κανονικό" κόμμα, το υβρίδιο που ονειρεύτηκαν οι Φερχόφσταντ και Κον Μπεντίτ. Αντιμετώπισε όμως τον επαγγελματισμό της πολιτικής, τις ατζέντες, κρυφές και φανερές ανθρώπων που στην συνέχεια "έλαμψαν" με τις ...διασπαστικές τους παρεμβάσεις και την άρνηση μερικών ανθρώπων κλειδιά που τώρα τραβάνε τα μαλλιά τους για την αποτυχία πχ των 58. Δεν πειράζει - ούτως ή άλλως οι κανονικοί άνθρωποι σαν τον Αντύπα θα βρουν ξανά τους τρόπους να διεισδύσουν στα εξ απορρήτων του πολιτικού παιχνιδιού. Και βάζω στοίχημα ότι εκεί θα ξανασυναντηθούμε όλοι όσοι και όσες παίξαμε καθαρά αλλά ...μας έσφαξε ο διαιτητής
Το ερώτημα της συνέχειας είναι είναι το κρισιμότερο: τι μπορούν να κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι απέναντι στους επαγγελματίες; Μπορούν οι συλλογικότητες χωρίς αυτούς;
Η Δράση ας πούμε, υπέκυψε προς το τέλος στους μηχανισμούς - οι 58 ανέθεσαν τρομοκρατημένοι εξ αρχής στους επαγγελματίες τα "πρακτικά" θέματα με την γνωστή κατάληξη ως αναπληρωματικοί της Ελιάς Νο 1 - οι δημαρίτες έχουν υποταχθεί προ πολλού στην εσωκομματική δικτατορία -όχι του προλεταριάτου αλλά του αρχηγού- και στήνουν την Ελιά Νο 2 με πεταμένες βίδες και γρανάζια από παλιούς μηχανισμούς... Ο Σταύρος Θεοδωράκης αποφεύγει κάθε αναφορά σε επαγγελματίες αλλά το τερματίζει αποφεύγοντας επίσης κάθε συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση με αποτέλεσμα να θολώνει το Ποτάμι του...
Το ίδιο ερώτημα προσπάθησε να απαντήσει ο πολύπειρος Ντανιέλ Κον Μπεντίτ στο βιβλίο του -απόσταγμα μιας ζωής στις πολιτικές συλλογικότητες, Να καταργήσουμε τα πολιτικά κόμματα; Ο Αντύπας Καρίπογλου είχε επίσης από καιρό (2009) περιγράψει την συμπεριφορά των κανονικών ανθρώπων απέναντι στην θρησκευτική πίστη που απαιτεί το κομματικό κατεστημένο στο κείμενό του Γυρολόγων εγκώμιο... Και επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά από ότι ακολούθησε. Η κινητικότητα και η αποδέσμευση αυξήθηκε κατακόρυφα - τα θέσφατα ράγισαν, οι βεβαιότητες εξαφανίστηκαν και το δυναμικό των μη επαγγελματιών απελευθερώθηκε.
Τώρα είμαστε ακριβώς απέναντι στους κομματικούς μηχανισμούς που είναι πλέον ορατοί και στον πιο αδαή, έτοιμοι για μια μετωπική σύγκρουση... Λίγες στιγμές τα πράγματα είναι τόσο καθαρά - αλλά και ασαφή:
Τι χρειαζόμαστε σήμερα; Προφανώς "μη κανονικά" κόμματα με στελέχη κανονικούς ανθρώπους...
Η ανακύκλωση των "κανονικών" κομμάτων από μη κανονικούς ανθρώπους πρέπει να πάρει ένα τέλος - και μαζί του το κομματικό πελατειακό κράτος και η δικτατορία των ηλιθίων. Σε αυτό το project και ο Αντύπας Καρίπογλου θα βρει τον τρόπο να ξαναδώσει το πολύτιμο παρών του. Ελπίζουμε.
http://aristeristrouthokamilos.blogspot.gr/2014/03/blog-post_6.html
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου