Πάμε!

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

Το καλό παιδί



από το "ελληνάκι"

Τις τελευταίες ημέρες, και όχι για πρώτη φορά, ο Πρωθυπουργός της χώρας συνειδητοποίησε ότι δεν του βγαίνει. Με οριακή πλειοψηφία στη Βουλή και μία κοινοβουλευτική ομάδα που κατά κανόνα εκλέχθηκε διατυμπανίζοντας τα αντίθετα από όσα οφείλει να ψηφίσει, καλείται για πολλοστή φορά φέτος να αναλάβει τις ευθύνες του. Έτσι αποφάσισε να συγκαλέσει τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς για να δει πώς «θα του βγει» και αυτή τη φορά. Στην ουσία, ο Αλέξης ψάχνει γονείς για να αναλάβουν τις δικές του ευθύνες.

Η αλήθεια είναι ότι ο Αλέξης δεν τα ήθελε ποτέ όλα αυτά. Ούτε την πρωθυπουργία της χώρας, ούτε τις ευθύνες, ούτε την καθημερινή κοροϊδία προς τους ψηφοφόρους του. Γιατί; Γιατί ο Αλέξης είναι ένα κλασικό Ελληνόπουλο που έμαθε να διεκδικεί κάποια αόριστα πράγματα μέσω κραυγών, τσιτάτων και καταγγελιών άνευ πρακτικής ουσίας, χωρίς ποτέ να ενδιαφέρεται για ουσιαστικό εποικοδομητικό διάλογο και απολαμβάνοντας την προστασία κάποιων άλλων. Καθαρόαιμο παιδί κομματικού σωλήνα, με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και ουσιαστική αδιαφορία για την πραγματική πολιτική· την εγχώρια, την ευρωπαϊκή και τη διεθνή.

Ο Αλέξης δεν είχε ποτέ ηγετικά προσόντα. Είχε όμως ηγετικό προφίλ για τα ελληνικά δεδομένα. Δηλαδή ήταν φυσιογνωμικά αρεστός, «πιτσιρικάς» και εμφανίστηκε την εποχή που η ελληνική κοινωνία έψαχνε «νέους πολιτικούς». Έψαχνε όμως μόνο αυτό. Νέους. Ανεξαρτήτως πολιτικού και ιδεολογικού περιεχομένου. Γιατί; Γιατί απλώς είχε στιγματίσει τους παραδοσιακούς πολιτικούς, τα πρωτοκλασάτα κομματικά στελέχη, τους δεινόσαυρους. Ο (τότε) Συνασπισμός διαισθάνθηκε αυτή την κοινωνική ανάγκη και ξέθαψε από το πουθενά τον Αλέξη. Θυμάμαι ακόμα τις πρώτες εμφανίσεις του ως αρχηγού κόμματος. Ελαφρώς ντροπαλός, με μία επιτηδευμένη επικάλυψη δήθεν ωριμότητας —που τελικά του έβγαινε σε ξύλινο πολιτικό λόγο— και με ένα βλέμμα μεταξύ ειρωνείας και μιζέριας. Πέρασαν αρκετά χρόνια, ο Αλέξης άρχισε να αποκτά εμπειρίες ως αρχηγός κόμματος, αλλά αυτό το ύφος και αυτός ο λόγος τού έχουν μείνει από τότε. Γιατί; Γιατί δεν μπορεί και δεν θέλει να αποκτήσει τα ηγετικά προσόντα που θα βελτιώσουν (και) την εικόνα του.

Ο Αλέξης δεν νιώθει άνετα όταν συνομιλεί με ξένους ηγέτες ή αξιωματούχους, γιατί έχει αυτό το κλασικό ελληνικό κόμπλεξ απέναντι σε κάθε ξένο. Επειδή νιώθει μόνος, μακριά από τους όποιους «γονείς του». Ας διατυμπανίζει και την πολυπολιτισμικότητα της δήθεν Αριστεράς του. Οι «γονείς» του Αλέξη είναι η ελληνική κοινωνία και η ανεκτικότητά της μέσω της παραίτησής της από την ουσιαστική πολιτική.

Ο Αλέξης, που χρεοκόπησε τη χώρα, εμπιστεύτηκε την οικονομία της χώρας σε έναν νάρκισσο τσαρλατάνο, επιδείνωσε όλα τα δημοσιονομικά μεγέθη, αύξησε την ανεργία, απομάκρυνε οποιοδήποτε ενδιαφέρον ξένης επένδυσης, απομόνωσε την Ελλάδα από ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη, επέλεξε για υπουργούς λαμόγια, ψεύτες και ανίκανους και τη λαϊκή ακροδεξιά για συγκυβέρνηση. Κι όμως: συνεχίζει και απολαμβάνει την προστασία της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί; Γιατί ο Αλέξης είναι το καλό παιδί. Το αδικημένο, που τα έβαλε με τα «θηρία», που προσπαθεί απλά να βρει το δρόμο του και που δικαιούται να του δοθεί χρόνος για να μάθει. Πόσος χρόνος; Πολύς. Άπλετος.

Αυτή είναι η περιγραφή ενός «καλού παιδιού» στα μάτια της ευρύτερης κοινωνίας. Δικαιούται να κάνει λάθη — πολλά λάθη. Για την ακρίβεια, δικαιούται να κάνει μόνο λάθη. Γιατί; Γιατί είναι συμπαθητικός και νέος. Γιατί τα κριτήρια της αριστείας, της ικανότητας, της μόρφωσης, της καλλιέργειας, της ευγένειας, του σεβασμού στους ευρωπαϊκούς και εγχώριους θεσμούς, και εντέλει της καταλληλότητας για τη θέση, δεν είναι κριτήρια στην Ελλάδα για οτιδήποτε.

Και ο Αλέξης το γνωρίζει αυτό πολύ καλά. Και νιώθει άνετα.

Γιατί;

Γιατί γνωρίζει ότι η ισοπέδωση των θεσμών και των αξιών, στην οποία με τόσο κόπο επένδυσε, δημιούργησε την ιδανική κοινωνία για να προστατεύει αυτόν και τους όμοιούς του.


http://amagi.gr/content/kalo-paidi

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

How Greek shipowners talk up their role, and why that costs Athens millions

By Tom Bergin

Greek shipowners say they are too big to tax. But if Athens measured shipping the way others do, the industry would be much smaller.



PIRAEUS, Greece - On the day he took office as Greece’s shipping minister in June 2012, Kostis Moussouroulis received a visit from a 90-year-old shipowner. He still remembers the older man’s words: “Don’t forget, the best minister of shipping and maritime affairs is the minister who is doing nothing for the shipping industry. He is the one who is leaving us alone.”

That’s the way Greek shipowners like it. The magnates who run one of the biggest merchant marine fleets in the world have long argued that if Greece tried to tax them, they would leave - and that their departure would devastate the economy. In recent years, as international institutions repeatedly bailed out Greece, the lenders have also pushed Athens to beef up its tax take. Shipowners have resisted any effort to ditch the tax breaks they enjoy, and no government has dared touch them.

“Shipping is a pillar of the Greek economy,” says the Union of Greek Shipowners, the ocean-going industry’s main association.

Greece’s statistics office says shipping contributes around $9 billion - or 4 percent - of the country’s Gross Domestic Product (GDP). When you include related business, the industry says, the figure jumps to 7.5 percent of GDP, or about $17 billion a year. Deep-sea shipping and related trades employ more than 192,000 people, it says. That’s 4 percent of all Greek workers.

But a Reuters analysis of corporate filings and economic data suggests shipping’s heroic role in Greece’s economy is largely a myth.

That’s because Greek shipowners include in their statistics billions of dollars which never actually enter the Greek economy. If Greece counted only payments to Greek companies and individuals – as other countries do – the deep-sea shipping industry’s contribution would be equivalent to around 1 percent of GDP.

For Greece, the cost of the tax breaks granted to shipowners runs into hundreds of millions of euros. Though that is small compared with the country’s debt, plenty of other citizens have had to tighten their belts. The country has cut jobless benefits by one-fifth, and health spending by a tenth, between 2009 and 2012 in exchange for bailouts from the European Union and International Monetary Fund. The nation’s farmers have seen their tax breaks axed and Greece has raised taxes on high earners. Shipping magnates, on the other hand, have their exemptions written into the constitution.

The shipowners “are powerful in that they … get the media to write what they want,” said economist and former finance minister George Papaconstantinou. “And immediately when you start touching them you start to hear: ‘We are 7 percent of the economy we bring 17 billion every year, 200,000 jobs’ … That’s not the case.”

Syriza, the governing party of Prime Minister Alexis Tsipras, initially promised to end the industry’s generous tax allowances. Shipping Minister Thodoris Dritsas concedes the way Greece measures its shipping industry is not effective. He said the government is reviewing the tax system and expects to publish details next year.

But while he said changes for shipping are possible, the government is reluctant to advocate anything that would damage shipping groups.

“What is very important for us is maintaining the competitiveness of Greek shipping,” he told Reuters in his office across Piraeus harbour from dozens of tree-shaded ship management offices. The ministry has a dilapidated air: Paint peels off the walls and staff ferry documents in supermarket shopping trolleys.



“What is very important for us is maintaining the competitiveness of Greek shipping.”Thodoris Dritsas, Shipping Minister

The Union of Greek Shipowners declined to comment on the Reuters analysis, but said any suggestion it used political or media influence to perpetuate inaccuracies about its economic contribution was “a completely false allegation.” It used official data and analysis by respected bodies, it said. “The Greek shipping community stands on its stellar track record as the global success story of Greece.”

The industry says government tax revenues from Greek shipping have increased more than eightfold since the outbreak of the economic crisis. It said this was due to a number of factors including the fact that in 2013, the industry volunteered to pay 420 million euros in extra taxes over several years.

Greece’s central bank and its statistics office ELSTAT, which publish official data on the economy and the industry, said they follow international rules on counting the economy. Both declined to comment on Reuters analysis. The Ministry of Finance did not respond to requests for comment.

MARITIME NATION

A nation of more than 1,000 islands, Greece’s history and culture has been intertwined with the sea since the Battle of Salamis against the Persians in 480 BC, when the Greeks trapped the invading fleet in a narrow strait.

The modern industry grew up in the 19th century. Trading families bought vessels to transport goods between the Black Sea and northern Europe. Over time, they began to provide freight for others. Greeks now operate some of the world’s biggest tankers and bulk carriers.

Three things helped: Greece’s location at the crossroads of Europe, Asia and Africa; a cosmopolitan outlook; and low taxes.

Even in those early days, though, the industry’s international nature sparked doubts about how much money it generated for Greece.

In 1933, Emmanouil Tsouderos, then the Bank of Greece’s governor and later a prime minister, published a report which found that shipping was the country’s biggest source of foreign exchange. The industry brought in 5.9 million pounds sterling equivalent (roughly $450 million in today’s money), around 20 percent more than tourism, he said.



But in his report, the central banker added that not all this money could be counted as a contribution to the economy. So many of the industry’s expenses – fuel, port fees, labour and repairs – were incurred overseas that Greece would never see all the cash. Tsouderos decided that only about a third of the shipping money remained in the country.

Today, Bank of Greece statistics show, shipping receipts are worth some $15 billion a year. That is equivalent to almost 7 percent of GDP, and just behind the $18 billion brought in by tourism.

But unlike Tsouderos, the Bank does not specify how much of this stays in Greece.

Some in the industry still say shipping counts for more than tourism.

“It’s not like tourist money,” said John Coustas, Chief Executive of Danaos Shipping, one of the largest Greek shipping groups. The problem with the tourism industry, he said, is that Greece has to import goods to supply tourists’ needs. “In shipping this is a pure contribution,” he said, sitting in his wood-panelled office overlooking Piraeus port, surrounded by oil paintings of 19th-century shipping scenes.

TOO BIG TO TAX

Greek shipowners have long argued that their industry is too special to tax. After the Second World War, when the cash-strapped government wanted to introduce a levy on shipping companies, owners responded by moving their vessels to companies in tax havens such as Panama.

To keep them sweet, the government in 1953 enshrined tax breaks for shipowners in the constitution. Greece started to allow shipping companies to pay a nominal fee, known as a tonnage tax, instead of a tax on profits. The tax varied widely and was sometimes as low as $1 for each “taxable ton” of a ship’s weight. Shipowners were exempted from tax on their incomes.

This brought some shipping operations back, but the companies which owned the fleet remained registered in Liberia, Marshall Islands and Panama, according to documents, government officials and industry executives. Shipowners wanted to keep their assets safe from volatile local politics.

“There are people in Greece who think these people should pay taxes.”Gikas Hardouvelis, former finance minister

Today, instead of Greek-based ships manned by Greek sailors, shipping in Greece is mainly made up of small management offices in Piraeus that collect freight fees on behalf of their tax-haven registered parents. The management firms oversee the movements and maintenance of the ships, which rarely if ever visit Greece. In return, the management firms receive a small share of the shipping fees.

It’s not clear how many jobs the industry generates. In 2012, ELSTAT said 5,100 Greeks were employed on Greek-flagged deep sea vessels. Industry-backed studies add about 6,000 Greek sailors on foreign-flagged ships, and around 15,000 jobs onshore. On top of that, they assume the industry generates over 100,000 more jobs indirectly.

Companies and government officials say the Greek-run fleet – like most – mainly employs sailors from developing countries.

The dividends paid by many Greek shipping firms also often stay offshore. The country does not count actual dividends paid, but filings by firms which do disclose their dividends suggest the total paid both on and offshore could be over $1 billion a year.

Shipowners, too, often live outside Greece. More than half the shareholders in big Greek shipping companies are based elsewhere, including famous magnates such as George Economou, who lives in Monaco, and John Angelikousis, who lives in London. Other big names such as Philip Niarchos and Spiro Latsis live in Switzerland, filings in the UK and Switzerland show. They declined to comment on their residence.

Such a globalised structure is common enough around the world. Less common is the way Greece counts this business.

DROP IN THE OCEAN

Countries like Britain and Norway only consider the fees made by shipping companies that are registered on their territories.

They do this partly to reflect economic reality, but also because statistical bodies can’t reliably count money paid or people employed by firms in tax havens, said Robin Lynch, who used to measure GDP at Britain’s Office for National Statistics.

Norway’s statistical service takes that a step further. One measure of GDP it produces strips out Norwegian-registered shipping companies completely. Sabina Du Rietz, a GDP expert at the Norwegian School of Economics, said this is deemed a better measure of the economy, because the shipping industry employs mainly non-residents and has “negligible effect on domestic demand.”



Greece’s statistical agency ELSTAT, on the other hand, counts the whole industry as if it were based in Greece. It includes in its national accounts the full freight fees that are collected by shipping companies registered in tax havens. This means it counts wages paid to non-Greek seamen and dividends paid to non-Greek shareholders.

If Greece counted only fees paid to Greece-based management companies, the industry would be much smaller.

A total of 17 of the largest Greek shipping companies, with a combined turnover of $2.5 billion, published their fee income for 2013. They paid $123 million in management fees to their Greek offices that year, the accounts show. Some of these management firms had branches outside Greece, so not even all of this modest amount stayed in the country.

Assuming management fees across the industry run at a similar level, the total direct onshore impact of shipping groups would be around $700 million that year, Reuters calculations show. Adjusting for costs, the direct contribution to GDP would be around $500 million, compared to the $9 billion or so recorded by ELSTAT.

Including payments to suppliers, sailors and dividends, the contribution to the economy would be around $2 billion. That’s just over a tenth of the figure cited by the industry.

The Reuters estimates are based on a sample of companies which generate about a fifth of shipping export earnings. They may not be representative, although accountants and industry executives say all shipping companies have similar structures and face similar costs.

Video: Does shipping money stay in Greece?

Video: Tom Bergin in Piraeus dissects Greece’s economy





OVERSTATEMENT: Shipping likes to talk up its importance.

Nadim Ahmad, head of trade statistics at the Organisation for Economic Co-operation and Development, said Greece is entitled to count the shipping sector as it does. But capturing so much activity outside the economy means the result can be misleading, he said. “Is it right to say: ‘This GDP is generated in this country, ergo it necessarily follows that this is the benefit that accrues to this economy’? It’s obvious the answer is no.”

PR OFFENSIVE

Despite this, Greek shipping owners have managed to convince a succession of governments that they deserve special treatment.

After the fall of the military junta, which ruled from 1967 to 1974, shipowners worried they might lose their tax exemption and mounted a public relations offensive, according to a study by Ilias Bissias, a lecturer at the University of the Aegean who has worked in communications at shipping groups. Normally secretive, shipowners began to give press interviews “to bond with the general public,” Bissias said. And they invested in media groups, which some politicians say they use as a platform to highlight the industry’s contribution.

Greece’s leaders don’t question the industry’s importance, said Yannos Papantoniou, who was finance minister from 1996 to 2001. “For us, shipping is a desperately needed source of foreign income, which addresses the country’s fundamental weakness which is the lack of foreign exchange,” he said.

Gikas Hardouvelis, who was finance minister until January this year, said the importance of the sector gives it political power. “There are people in Greece who think these people should pay taxes. People in the ministry, they were gung-ho to grab them. I tend to be more liberal because I understand that these people have options,” he said.

Papaconstantinou, the former finance minister who said he doubted the importance of shipping to the economy, is one politician who wants change. He told Reuters the government should commission an independent report to estimate the real contribution of the sector. But he said the industry would resist.

“It’s not by accident that you do not have an authoritative independent study of this,” he said.



http://www.reuters.com/investigates/special-report/eurozone-greece-shipping/

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

Αυστηρώς ακατάλληλο για νεοδημοκράτες




του Θανάση Μαυρίδη


Φίλοι δεξιοί και εσείς ακόμη καραδεξιοί. Σήμερα δεν θα σας αρέσουν αυτά που θα διαβάσετε. Γι αυτό και πηγαίνετε αλλού, εκεί που θα μιλάνε για την τιμή της παράταξης, για τους προαιώνιους εχθρούς της φυλής και άλλα εθνικοπατριωτικά. Η στήλη είναι σήμερα αυστηρά ακατάλληλη για νεοδημοκράτες.

Ένας παλιός φίλος που έχει κάνει καριέρα στις διαγραφές, ξεκινώντας από την ΔΑΠ Θεσσαλονίκης, μου έχει επισημάνει ότι το μεγάλο πρόβλημα των δεξιών είναι ότι κέρδισαν τον εμφύλιο. Έκτοτε δεν έκαναν κάτι περισσότερο από το να δηλώνουν την βαθιά τους πίστη στο κράτος. Στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν ταυτότητα ήταν αρκετό να ταυτιστούν με το κράτος-νικητή.

Η ιδεολογική ήττα είχε ήδη συντελεστεί. Ο σφικτός εναγκαλισμός με το κράτος διέλυσε κάθε σχέση του χώρου με τον φιλελευθερισμό. Η σημερινή Νέα Δημοκρατία είναι ένα κόμμα που έχει τόση σχέση με τα φιλελεύθερα κινήματα όση ακριβώς έχει και ο κ. Τσίπρας. Είναι όλοι τους αθεράπευτοι κρατιστές. Οι διαχωριστικές γραμμές «δεξιά» και «αριστερά» είναι εδώ και καιρό ξεπερασμένες. Υπάρχουν για να δώσουν υπόσταση στις ομόρρυθμες εταιρείες που ονομάζουν κόμματα. Αν κάτι στεναχωρεί τους περισσότερους Νεοδημοκράτες είναι ότι ο «ωραίος Αλέξης» δεν είναι δικό τους παιδί. Ότι δεν το σκέφτηκαν νωρίτερα αυτοί πρώτοι ένα τόσο πετυχημένο μοντέλο του marketing.

Αλήθεια! Ο κ. Μεϊμαράκης είναι υπέρ ή εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων; Ποια η θέση του για την λειτουργία του δημόσιου τομέα; Ο κ. Τζιτζικώστας; Ειδικά ο νεώτερος Αποστόλης ας μας πει κάποτε γιατί κράτησε την στάση που κράτησε στην ιδιωτικοποίηση των λιμανιών. Να μην το κουράζουμε το πράγμα. Οι άνθρωποι δεν ισχυρίστηκαν ότι είναι φιλελεύθεροι. Το μαγαζί προσπάθησαν να πάρουν. Και η Νέα Δημοκρατία δεν είναι φιλελεύθερο κόμμα. Είναι ένα παράγωγο των σκοτεινών χρόνων της μετεμφυλιακής Ελλάδας.

Ο Κυριάκος και ο Άδωνης είναι ξένα σώματα σε αυτό το κόμμα. Δεν υπήρχε πιθανότητα να κερδίσουν, ακόμη και αν τους ψήφιζαν δέκα εκατομμύρια Έλληνες. Ίσως τότε μαθαίναμε έκπληκτοι ότι οι μύθοι του μαρμαρωμένου βασιλιά και των ακολούθων του ήταν αληθινοί. Μόνο έτσι θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν δέκα εκατομμύρια και μία ψήφο υπέρ των ιερών τοτέμ της παράταξης…

Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα χρεοκοπημένο κόμμα! Όχι μόνο γιατί οφείλει μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στις ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες, αλλά κυρίως διότι δεν μπόρεσε να ανακτήσει την επαφή της με την κοινωνία, την οποία έχει χάσει από την εποχή ακόμη του Κωνσταντίνου του Καραμανλή του ιδρυτή. Η Νέα Δημοκρατία δεν έχασε τυχαία από τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Σημίτη, τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αλέξη Τσίπρα. Αν ήταν ένα κανονικό κόμμα της εποχή της δεν θα είχε ηττηθεί τόσες πολλές φορές. Είναι λυπηρό για τους ίδιους, αλλά θα έπρεπε τον γεγονός αυτό, των απανωτών ηττών, να τους απασχολήσει περισσότερο σοβαρά. Δεν τους ήθελε ο κόσμος. Δεν τους θέλει ο κόσμος...

Η Νέα Δημοκρατία δεν διαφέρει από τα άλλα λαϊκίστικα κόμματα. Με μία διαφορά! Οι «άλλοι» είναι καλύτεροι λαϊκιστές! Κάνουν την δουλειά αυτή καλύτερα από κάθε άποψη! Η Νέα Δημοκρατία στερείται ανταγωνιστικότητας σε αυτό το πεδίο.

Το προηγούμενο χρονικό διάστημα επιχειρήθηκε μία βαθιά τομή σε όλο τον χώρο πέραν της αριστεράς, με την συγκρότηση του ευρωπαϊκού μετώπου. Δημιουργήθηκε, λοιπόν, η προσδοκία ότι θα μπορούσε να ιδρυθεί ένα νέο ευρωπαϊκό κόμμα, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Το «κίνημα του ναι» ήταν ένα γνήσια λαϊκό κίνημα κι αυτό είχε να σημειωθεί στον «χώρο» εδώ και πολλές δεκαετίες. Για πρώτη φορά υπήρξε μία διαδικασία από κάτω προς τα πάνω. Κι εδώ ακριβώς δημιουργήθηκε το πρόβλημα! Οι βαρονίες δεν άντεξαν μία τέτοια προοπτική. Αυτόματα θα έχαναν την πρόσβαση στο «μαγαζί». Την πολιτική, δηλαδή, κάλυψη στις οικονομικές τους συναλλαγές. Τι θα ήταν προτιμότερο; Να γυρίσει η «παράταξη» και η χώρα σελίδα με τίμημα την δική τους περιθωριοποίηση ή να επιχειρήσουν ένα μακροβούτι στο γκρίζο παρελθόν; Διάλεξαν το δεύτερο...

Το πραγματικό πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι ότι δεν έχει τον δικό της Αλέξη Τσίπρα. Αλλά ότι δεν εκφράζει τις κοινωνικές ομάδες που θεωρητικά εκπροσωπεί. Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι αυτοαπασχολούμενοι νιώθουν προδομένοι. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα αντίστοιχα τμήματα του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ απαρτίζονται από πολλά πρώην στελέχη της Νέας Δημοκρατίας! Πρώτον, δεν τους ήταν δύσκολη η μετάβαση. Δεύτερον, σε αυτή ακόμη την αριστερά της θολούρας το κλίμα που συνάντησαν ήταν σαφώς πιο υγιεινό...

Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι ένα φιλελεύθερο κόμμα και μπορεί να εξακολουθήσει να μην είναι, αν αυτό επιλέξουν τα μέλη και οι φίλοι της. Το ερώτημα είναι τι θα κάνουν οι φιλελεύθεροι, αν και εφόσον θελήσουν να συνεχίσουν να υπάρχουν. Χτες αποδείχτηκε ότι πολύ δύσκολα θα μπορέσουν να επιβιώσουν σε ένα τόσο εχθρικό περιβάλλον...


http://www.liberal.gr/arthro/21937/apopsi/thanasis-mauridis/austiros-akatallilo-gia-neodimokrates.html