Οι τρομοκράτες θέλουν να πάρουν τη ρεβάνς

Αυτό που συνέβη το βράδυ της Πέμπτης στον έβδομο όροφο του ουρανοξύστη επί της ΛεωφόρουΚατεχάκη, είναι η επιτομή του αδιανόητου. Τηρουμένων των αναλογιών, αντίστοιχοπροηγούμενο μπορεί να θεωρηθεί η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης το 2001. Οπως συνέβη και την 11η Σεπτεμβρίου, έτσι και προχθές η τρομοκρατία χτύπησε με τρόπο που αναιρεί οτιδήποτε είχε προβλεφθεί ώς εκείνη τη στιγμή για την αντιμετώπισή της.

Μοιραία αυτό αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού που άρχισε στην Ελλάδα τον Δεκέμβριο του 1975 στο Ψυχικό με τη 17Ν και εν συνεχεία- αλλά δευτερευόντως και πιο «ήπια»- με τον ΕΛΑ και ορισμένες άλλες οργανώσεις μικρότερης διάρκειας. Για 25 χρόνια η ζυγαριά έγερνε δραματικά υπέρ της τρομοκρατίας.

Το 2002 ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ανέστρεψε τα πράγματα, στέλνοντας τη μακροβιότερη τρομοκρατική οργάνωση της Ευρώπης στη φυλακή. Τώρα η τρομοκρατία επιχειρεί να πάρει τη ρεβάνς από τον ίδιο τον Χρυσοχοΐδη. Αν δεν τελειώσει αυτή η παρτίδα, δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιος πλεονεκτεί και σε ποια σημεία.

Ως τώρα υπήρχαν μόνο δύο είδη τρομοκρατικής δράσης που δεν είχαν χρησιμοποιηθεί στην Ελλάδα. Η απαγωγή- που εξασφαλίζει παρατεταμένη δημοσιότητα και διαπραγματευτική ισχύ- και η ταχυδρόμηση εκρηκτικών μηχανισμών, που εξαπλώνει το σύνδρομο του ενδεχόμενου στόχου σε αμέτρητα πρόσωπα. Προφανώς δεν υπήρχαν επιχειρησιακές δυνατότητες για να γίνει το ένα ή το άλλο. Από προχθές η ποιότητα της εγχώριας τρομοκρατίας άλλαξε προς το πιο βίο και πιο ανεξέλεγκτο.

Ο μηχανισμός που χρησιμοποιήθηκε στην Κατεχάκη ήταν σχετικά εύκολος, από τεχνικής πλευράς. Η διαφορά με το παρελθόν βρίσκεται στη νοοτροπία αυτών που τον έστειλαν. Το πακέτο που δρομολογείται για να ενεργοποιηθεί σε άγνωστες συνθήκες και χωρίς προειδοποίηση ότι η εγχώρια τρομοκρατίαή τουλάχιστον ένας κλάδος της- μεταλλάχθηκε σε κάτι που είναι περισσότερο «εκδίκηση» και λιγότερο «επαναστατική δράση»...

Τηρούσαν κανόνες. Οι παραδοσιακοί τρομοκράτες- η 17Ν κατά βάση - πέρα από την ιδεολογική κατάρτιση και την πολιτική κουλτούρα των πρωταγωνιστών της, τηρούσαν «κανόνες» που αποσκοπούσαν στη διαρκή επιβεβαίωση της ταυτότητάς τους και «πολιτικού χαρακτήρα» των κινήτρων τους. Το πρώτο το εξασφάλισαν χρησιμοποιώντας το ίδιο πιστόλι και την ίδια γραφομηχανή. Ηταν το σήμα κατατεθέν που απέτρεπε παρανοήσεις. Το δεύτερο με το υψηλό ρίσκο που έπαιρναν να εμπλακούν προσωπικά, χτυπώντας σε πολυσύχναστα σημεία της πόλης. Η αυτοπρόσωπη παρουσία τους στον χώρο της «ενέργειας» ήθελε να δείξει ότι είναι «απλοί, λαϊκοί αγωνιστές», όπως το εννοούσαν οι ίδιοι. Και φυσικά επιχειρούσαν να εμφανιστούν ως οργανικό στοιχείο της μαρξιστικής Αριστεράς.

Με τον καιρό άλλαξαν τα χαρακτηριστικά της τρομοκρατίας και η σύνθεση των ομάδων ένοπλης βίας, όπως άλλαξαν και οι μεθοδολογίες για την αντιμετώπισή της. Ισως αντιστρόφως, γιατί δεν είναι βέβαιο ποιο προηγήθηκε. Το 2002 ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης «σκούπισε» τον χώρο και ακολούθησε μία περίοδος ηρεμίας και ύφεσης. Ωσπου να διαταραχθεί από οργανώσεις νέου τύπου σαν τον Επαναστατικό Αγώνα κ.ά. που έδειχναν να πιστεύουν περισσότερο στη βία και λιγότερο στην πολιτική.

Η κριτική των όπλων.

Στην προηγούμενη γενιά, το όπλο της κριτικής είχε αντικατασταθεί από την κριτική των όπλων. Τώρα υπάρχει η οργάνωση επιθέσεων χωρίς επαρκή πολιτική επεξεργασία. Πότε με επιδίωξη να υπάρξει αίμα και καταστροφή και πότε με χαρακτηριστικά «σύγκρουσης», ενίοτε και προσωπικά με τον σημερινό ένοικο της Κατεχάκη. Υπάρχει μια οιονεί αναμέτρηση «γοήτρου», ενός «χώρου» με τον Μιχ. Χρυσοχοΐδη. Εξ ορισμού, αυτός ο «χώρος» προσπαθεί να εξοντώσει τον Χρυσοχοΐδη για να μην εξοντωθεί από αυτόν. Ο υπουργός έχει στρατηγικό πλεονέκτημα και συντριπτική υπεροχή μέσων. Τα υπόλοιπα είναι θέματα πολιτικών αποφάσεων που, έτσι κι αλλιώς, έχουν ληφθεί από την κυβέρνηση και από τον ίδιο. Οι οργανώσεις έχουν το πλεονέκτημα της αποφασιστικότητας να φτάσουν μέχρι τα άκρα, ενισχυμένες ενίοτε και απο καθόλου πολιτικοποιημένες δυνάμεις.

Τα δέματα - βόμβες επηρρεάζουν τις πολιτικές συμπεριφορές
Στον σκοτεινό κόσμο της τρομοκρατίας, τίποτε δεν μπορεί να είναι σαφές και σίγουρο.

Πολλά δεν γίνονται τυχαία, αλλά πάντα εξαρτώνται από τις δυνατότητες αυτών που τα επιχειρούν. Από αυτή την άποψη, κανένα από τα στοιχεία που συνοδεύουν την έκρηξη στα χέρια το άτυχου υπασπιστή δεν είναι σίγουρο.

Ούτε για την ενέργεια ούτε για τους δράστες.

Μπορεί η βόμβα να στάλθηκε ταχυδρομικά από κάποιον που έπαιξε με τις πιθανότητες να φτάσει ώς τον υπουργικό όροφο και του βγήκε. Μπορεί να οργανώθηκε πιο μεθοδικά και πολύ νωρίτερα από την ενεργοποίησή της, οπότε πρέπει να αναμένεται επανάληψή της, οπουδήποτε. Μπορεί να διακινήθηκε μ΄ έναν τρόπο που δεν μπορεί να φανταστεί κανείς, όπως δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα υπάρξει ένα τέτοιο χτύπημα. Σε κάθε περίπτωση όμως, η πολιτική συγκυρία καθιστά αυτή την ενέργεια περισσότερο εκρηκτική από την ύλη που περιείχε το μοιραίο κουτί. Εξ αντικειμένου η βόμβα επηρεάζει τις πολιτικές συμπεριφορές, την ψυχολογία των ανθρώπων και τις μεθόδους αστυνόμευσης. Τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν μόνο όταν θα υπάρξει αποτέλεσμα στις έρευνες. Ως τότε, ανά πάσα στιγμή κάποιο άλλο δέμα θα μπορεί να σκάσει στα χέρια οποιουδήποτε.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4581678