Το τέλος της εποχής του χαλκού!

Tης Ριτσας Μασουρα

«Ορίστε η απόδειξή σας», μου είπε ευγενικά ο περιπτεράς στο λιμάνι του Πόρου. «Tι είπατε;», τον ρώτησα. «Μα, η απόδειξή σας». «Α», αναφώνησα έκπληκτη και ο περιπτεράς μού έκλεισε το μάτι με νόημα. Απόδειξη για 0,90 λεπτά! Ελεος, είπα μέσα μου και τηλεφώνησα περιχαρής σε φίλο δημοσιογράφο. Μερικές μέρες αργότερα επιστρέφω στο λιμάνι του Πειραιά. Ψάχνω για ταξί στον κεντρικό δρόμο. Μπαίνω στο πρώτο που σταματάει και ο οδηγός μού λέει ευγενικά «καλώς ορίσατε». Εκπλήσσομαι. Το κλιματιστικό λυτρωτικό, το ραδιόφωνο κλειστό. Εχουμε και navigator. Ο οδηγός χωρίς μπλα μπλα. Με αφήνει έξω από το σπίτι. Πάω να βγω. «Παρακαλώ την απόδειξή σας». Την παίρνω και την αισθάνομαι ως τρόπαιο να πέφτει στην τσάντα μου. Ευτυχώς δεν τηλεφώνησα σε κανένα φίλο αυτή τη φορά, ούτε την άλλη στο βενζινάδικο, που με κυνηγούσε ο υπάλληλος για να μου δώσει την απόδειξη. Ναι, μια τόση δα απόδειξη κάνει τη διαφορά. Η αλήθεια είναι ότι μπροστά στον ορυμαγδό των εξελίξεων, οι αλλαγές αυτές δεν εντυπωσιάζουν. Ισως γιατί μονίμως υπερισχύει η επικριτική μας πλευρά.

Τελευταία ζήσαμε το θεατρικό δρώμενο των αναξιοπαθούντων φορτηγατζήδων. Δεν λέω, όπως σε όλες τις επαγγελματικές ομάδες υπάρχουν καλοί και κακοί. Αλλά μήπως έκοψαν ποτέ τον ομφάλιο λώρο της πελατειακής εξάρτησης; Εκαναν κάτι που θα συνέτεινε στην εξάλειψη φαινομένων προβολής μόνον του ατομικού συμφέροντος; Πολύ σύντομα θα ζήσουμε ένα άλλο δρώμενο. Οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ θα δώσουν ρέστα πάνω σε σκοτεινές σκηνές. Μόνο που δεν ξέρω ποιο κοινό θα τους χειροκροτήσει. Κι έτσι θα κυλάει ο χρόνος, με τις διάφορες κοινωνικές ομάδες να βρίσκονται -καλώς ή κακώς, η ζωή θα κρίνει- ενώπιον της ανάγκης να συμμορφωθούν με τις επιταγές του μνημονίου, της τρόικας (ό,τι θέλετε, πείτε), κυρίως όμως της ανάγκης να δώσουν δείγματα γραφής απέναντι στο συλλογικό συμφέρον.

Οι αλλαγές που προοιωνίζονται τα αλλεπάλληλα νομοσχέδια είναι συγκλονιστικές, καθηλωτικές. Οφείλουμε να βάλουμε θετικό πρόσημο σε ορισμένες κυβερνητικές πρωτοβουλίες, σαν αυτές που προανέφερα. Ομως, έχει σημασία να αναζητήσουμε κατεπειγόντως το κλειδί του εργασιακού παραδείσου: την ανάπτυξη. Χωρίς την κατάθεση νέου αναπτυξιακού προτύπου, που θα ξεφεύγει από παρελθοντικές στρεβλώσεις και «φωτογραφικές» υπέρ των ημετέρων αντιλήψεις, η Ελλάδα θα καταδικαστεί σε διαρκή ύφεση, ακόμη κι αν οι κυβερνήσεις επαίρονται για την ευημερία των αριθμών. Μια χώρα σε κατάθλιψη θα είναι χώρα δυνάμει νεκρή. Γι’ αυτό όσοι πιστοί προσέλθετε με τις καινοτόμους ιδέες σας, τις νέες τεχνολογίες· κινηθείτε, καταθέστε τις. Αφυπνιστείτε και βγείτε από το αδιέξοδο στυλάκι του «σιγά να μη μου δώσουν σημασία». Εμείς οφείλουμε να αλλάξουμε ρότα και να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο καινούργιες, στοχευμένες ιδέες μπορούν να ριζώσουν πια σε τούτο τον τόπο.

Κακά τα ψέματα. Κράτος και πολίτες επανατοποθετούνται εφ’ όλης της ύλης. Επώδυνα, αλλά η διαδικασία ξεκίνησε. Δύσκολες οι προβλέψεις για το αποτέλεσμα. Πολλά θα κριθούν στους στίβους και στις παλαίστρες. Ομως, οποιοσδήποτε οραματίζεται επιστροφές στην... εποχή του χαλκού, είναι χαμένος από χέρι.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_39_05/08/2010_410405