Οι φασίστες πέτυχαν μια νίκη

Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Αθήνας, κ. Θάλεια Δραγώνα παραιτήθηκε από το πόστο της στο Υπουργείο Παιδείας.

Αλλά ο πόλεμος ενάντια στο σκοταδισμό θα έχει πολλά επεισόδια ακόμη.

Αυτή η χώρα χτίστηκε από ανθρώπους με όραμα και όχι από τσιμενταρισμένους εγκεφάλους τύπου Χριστόδουλου-Άνθιμου-Καρατζαφέρη-Χρυσής Αυγής...

Άνθρωποι με ανοιχτό μυαλό σαν την καθηγήτρια Δραγώνα είναι πολυτέλεια για την κοινωνία μας και την παιδεία μας να τους χαραμίζει!


Αντιγράφω από ΤΑ ΝΕΑ:

Της έριξαν τόνους λάσπης. Τηλεοπτικοί πλασιέ αµφισβήτησαν την επιστηµονική της επάρκεια. Εκπρόσωποι της λούµπεν εθνικοφροσύνης τής απέδωσαν «ανθελληνικά» κίνητρα. Η περίφηµη ελληνική µπλογκόσφαιρα
είναι γεµάτη από ατεκµηρίωτο (και φυσικά ανώνυµο) µίσος εναντίον της. Την περασµένη εβδοµάδα παραιτήθηκε από το υπουργείο Παιδείας, όπου εργαζόταν για τη µεταρρύθµιση του δηµόσιου σχολείου. Και πολύ άντεξε.

Μπορεί οι λόγοι που επικαλέστηκε για να υποβάλει την παραίτησή της από το υπουργείο Παιδείας η (καθηγήτρια στο Πανεπιστήµιο Αθηνών) Θάλεια Δραγώνα να ευσταθούν. Μπορεί, δηλαδή, όντως, να είχε σοβαρούς προσωπικούς λόγους για να αποχωρήσει από τη Γραµµατεία Ενιαίου Διοικητικού Τοµέα Θεµάτων Εκπαιδευτικού Σχεδιασµού και Εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων του υπουργείου Παιδείας. Προσωπικός λόγος, πάντως, θα ήταν και αν δήλωνε κουρασµένη, από τις συνεχείς επιθέσεις που της γίνονται και οι οποίες αµφισβητούν, στην πραγµατικότητα, το πατριωτικό της φρόνηµα, λόγω των επιστηµονικών της επιλογών, είτε στα βιβλία της είτε στα κείµενά της είτε στις γνωµοδοτήσεις της προς τους προϊσταµένους της. Θα µπορούσε να το πάει λίγο παραπέρα, να δηλώσει αηδιασµένη, προσωπικός λόγος θα ήταν κι αυτό.

Ωσπου να επιλέξει την αποχώρηση, πάντως, και παρά το ότι οι επιθέσεις εναντίον της άρχισαν από τον περασµένο χειµώνα, η Θάλεια Δραγώνα έκανε κάτι που το γνωρίζει άριστα. Προσπάθησε να συµβάλει στη µεταρρύθµιση του λυκείου, στην αποσύνδεσή του δηλαδή από τις εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήµιο και στον επαναπροσδιορισµό του ως αυτόνοµης βαθµίδας γνώσης. Σε αυτό το άλλο λύκειο τα παιδιά δεν θα παπαγαλίζουν, δεν θα βαριούνται, δεν θα σπρώχνουν την ώρα να περάσει για να πάνε στο φροντιστήριο. Στο πλαίσιο αυτού του λυκείου, κατά την πρόταση οµάδας καθηγητών στην οποία φέρεται να συµµετείχε και η Θάλεια Δραγώνα, η Ιστορία θα µπορούσε να µην είναι υποχρεωτικό µάθηµα στις τελευταίες τάξεις. Θα ήταν µάθηµα επιλογής. Οπως συνήθως συµβαίνει στην Ελλάδα, όταν θίγεται το ιστορικό µεγαλείο έτσι όπως το αντιλαµβάνονται πολιτικές δυνάµεις που ποντάρουν στην ευαισθησία των Ελλήνων για το ιστορικό παρελθόν τους, δεξιές αλλά κι αριστερές, άρχισαν ξανά τα όργανα. Και η Θάλεια Δραγώνα µπήκε, για την ακρίβεια ξαναµπήκε, στο στόχαστρο.

Γεννηµένη το 1952 στην Αθήνα, η Θάλεια Δραγώνα σπούδασε ψυχολογία στην Ελλάδα και στην Αγγλία και, το 1984, πήρε το διδακτορικό της στην Κοινωνική Ψυχολογία από το πανεπιστήµιο Άστον του Μπέρµιγχαµ. Στο Πανεπιστήµιο Αθηνών, αργότερα, συµµετείχε συχνά στη διοίκησή του ενώ έχει εκλεγεί και πρόεδρος στο τµήµα της. Έχει εργαστεί στον τοµέα της διαπολιτισµικής εκπαίδευσης, υπήρξε επικεφαλής προγράµµατος για την ένταξη στην εκπαίδευση της µειονότητας στη Θράκη, συγκαταλέγεται στην οµάδα που σχεδίασε και οργάνωσε το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήµιο, µετείχε µάλιστα και στη Διοικούσα Επιτροπή του (1997-2004). Το διάστηµα 2007-2009 είχε εκλεγεί και βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ. Όλο αυτό το διάστηµα, δεν σταµάτησε ποτέ να εργάζεται στον τοµέα της. Οι εργασίες της αφορούν θέµατα ισότητας των φύλων, τις εκπαιδευτικές ταυτότητες, το νόηµα των σχολικών εορτών, την ελληνοτουρκική γειτονία, την εκπαίδευση των µειονοτήτων της Θράκης. Θέµατα που «εξιτάρουν» όσους θεωρούν ότι τους ανήκει η αποκλειστική διαχείριση της ιδέας του έθνους, ανάµεσα στους οποίους και στελέχη του ΛΑΟΣ – που συχνά της επιτίθενται.

Ένας από τους λόγους των επιθέσεων εναντίον της είναι το συγγραφικό έργο της. Όταν πέρυσι βρέθηκε στο υπουργείο Παιδείας, όσοι ενορχήστρωναν τις επιθέσεις εναντίον της ανέσυραν το βιβλίο «Τι είν’ η πατρίδα µας. Εθνοκεντρισµός στην εκπαίδευση» (εκδ. Αλεξάνδρεια, 1977), του οποίου είχε την επιµέλεια µαζί την Άννα Φραγκουδάκη. Στον πρόλογο εκείνης της έκδοσης, που περιείχε τα αποτελέσµατα και το σχολιασµό δυο ερευνών για την πρωτοβάθµια εκπαίδευση, αναφερόταν ότι στα διδακτικά εγχειρίδια και στην εκπαίδευση «ο “ελληνισµός” παρουσιάζεται να έχει πολιτισµική υπεροχή σε σχέση µε άλλα έθνη, µε την αιτιολογία ότι διατήρησε αναλλοίωτα τα πολιτισµικά του χαρακτηριστικά από την αρχαιότητα, χωρίς ποτέ να έχει δεχθεί επιδράσεις από κανέναν άλλον πολιτισµό. Η αντίληψη αυτή», πρόσθεταν, «διαµορφώνει µια αµυντική διάσταση της εθνικής ταυτότητας, µε αποτέλεσµα η εξιδανίκευση του παρελθόντος να συνδυάζεται µε αµηχανία απέναντι στο παρόν και φόβο για το µέλλον».

Τα παραπάνω επιδοκιµάστηκαν από την επιστηµονική κοινότητα – αλλά µε τη µέθοδο της διαστροφής, των επιλεκτικών αποσπασµάτων, της παράθεσης ακόµα και ψεµάτων, της ανώνυµης αερολογίας του Ιντερνετ και µε άλλους συκοφαντικούς τρόπους, η Θάλεια Δραγώνα χρίσθηκε «ανθελληνίς». Υστερα, οι επιθέσεις κλιµακώθηκαν. Δεν της συγχώρησαν ότι εργάστηκε για τα σχολεία της µειονότητας στη Θράκη, ότι ψηλά στα ενδιαφέροντά της βάζει τον εθνοκεντρισµό του εκπαιδευτικού µας συστήµατος, ότι κατ’ επανάληψη έχει αναφερθεί στις κοινωνικές διακρίσεις. Προσπάθησαν να την πλήξουν µε πρωτοφανείς χαρακτηρισµούς, απόλυτα ταιριαστούς µόνο σε όσους κηρύσσουν την κουλτούρα του µίσους, της διαίρεσης, των διακρίσεων. Τελευταία, της άφηναν µηνύµατα στον τηλεφωνητή της τύπου «θα πεθάνεις», «θα σε θάψουµε» και άλλα εύηχα. Εφτασαν να αµφισβητήσουν την επιστηµονική της επάρκεια, να πουν ακόµα και ότι «δεν είχε πτυχίο»!

Χωρίς υποστήριξη. Σ’ όλες αυτές τις επιθέσεις, η Θάλεια Δραγώνα ήταν πολύµόνη. Στην πραγµατικότητα, την υποστήριξαν ελάχιστες φωνές από τους επιστηµονικούς κύκλους στους οποίους κινείται, πολύ λιγότερες στην περιοχή του δηµόσιου λόγου και ελάχιστες στην πολιτική – ίσως όχι µόνο διά τον φόβον του πολιτικού κόστους.

Μόνο στην Ελλάδα µπορεί να έχει πολιτικό κόστος το επιστηµονικώς αυτονόητο για όλο τον πολιτισµένο κόσµο. Και το επιστηµονικώς αυτονόητο οδηγεί στην παραδοχή ότι αυτό που διδάσκεται ως ιστορία στα σχολεία είναι κυρίως η αφήγηση του εθνικού µύθου, η κατασκευασµένη συρραφή ένδοξων στιγµιότυπων υποτίθεται µιας συλλογικής µνήµης, αξία χρήσης της οποίας είναι να επιβεβαιώνει ο περίφηµος µέσος Ελληνας το πόσο ηρωικοί ήταν οι πρόγονοί του και το πόσων χιλιετιών είναι το DΝΑ του. Αλλά αυτού του τύπου η διδασκαλία δεν είναι ιστορία αλλά εθνικόφρων προπαγάνδα. Μια διαφορετική διδασκαλία θα απαιτούσε άλλη αντίληψη, άλλες διδακτικές µεθόδους, δασκάλους που θα αίρονταν υπεράνω της κοινοτοπίας των εθνικών µύθων.

Η Δραγώνα προσπάθησε να απελευθερώσει λίγο χρόνο από τους µαθητές για ουσιαστικότερη γνώση, απαλλαγµένη από την παραµορφωτική µατιά της εθνικής αφήγησης – ούτως ή άλλως, η δήθεν εθνική κοινοτοπία εκπέµπεται από παντού. Αλλά ποιος πολιτικός θα µπορούσε να την καταλάβει και να τη στηρίξει...

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4601574


Επίσης σχετικά άρθρα:

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4601412

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4601179