Ο Έλληνας «πολίτης».

«Οι απέχοντες από την κάλπη δίνουν ισχυρό μήνυμα.»

«Οι πολιτικοί είναι όλοι απατεώνες.»

«Όλα είναι προαποφασισμένα από σκοτεινά κέντρα του εξωτερικού.»

«Αντίδραση-Απειθαρχία-Ανυπακοή είναι η λύση.»

Τι κοινό έχουν οι παραπάνω «αλήθειες»;

…

Πολύ απλά, όλες περνούν το μήνυμα της ισοπέδωσης-αδιαφορίας-μη συμμετοχής!

Κάποτε ήταν τα τανκς, η στρατιωτική και αστυνομική βία, η καταστολή.

Η ανελευθερία της έκφρασης.

Τον μηχανισμό τον έβλεπες και ήξερες τι έχεις να αντιμετωπίσεις.

Μετά ήρθε η δημοκρατία, η ελευθερία και τα δικαιώματα του πολίτη.

Τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο που ισχύουν - στα χαρτιά τουλάχιστον - τα δικαιώματα, αλλά δεν έχουμε πολίτες. Έχουμε ιδιώτες.

Ο ορισμός του «πολίτη»:

«πολίτης:

Α. 1. κάτοικος πόλης που έχει πολιτικά δικαιώματα, ελεύθερος πολίτης |με γεν. |αντ. του ἰδιώτης |αντ. του ξένος 2. συμπολίτης |φρ. ἀγαθός πολίτης, χρηστὸς πολίτης, αντ. κακὸς πολίτης, πονηρὸς πολίτης |φρ. φύσει, γένει πολίτης=από τη γέννησή του ελεύθερος πολίτης |φρ.ποιῶ ή ποιοῦμαι τινά πολίτην=πολιτογραφώ, δίνω σε κπ. τα δικαιώματα ελεύθερου πολίτη

Β. |το ουσ. ως επίθ. αυτός που ανήκει στην πόλη»

http://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/lexicon/lemma.html?id=159

Δεν ξέρω πότε οι Έλληνες απεμπόλησαν την ιδιότητα αυτή.

Δεν ξέρω αν την είχαν ποτέ.

Ξέρω όμως αυτό που βλέπω σήμερα: Δεν υπάρχουν πολίτες στην Ελλάδα, μόνο ιδιώτες.

Ιδιώτες που έχουν εξυψώσει την ατομικότητα κι έχουν καταδικάσει την κάθε είδους διαφορετικότητα.

Και αυτό είναι κάτι που δεν έχει πολιτική απόχρωση. Καλύπτει ανθρώπους που τοποθετούν τους εαυτούς τους σε οποιοδήποτε σημείο του πολιτικού φάσματος.

Η αδιαφορία είναι μαγκιά και ο ωχαδερφισμός «θρησκεία».

Σε σημείο που κάποιος που εκδηλώνει ενδιαφέρον (πρακτικό, γιατί στα λόγια είμαστε πρωταθλητές…) για κάτι άλλο εκτός από τον πολύτιμο εαυτούλη του, χαρακτηρίζεται στην καλύτερη περίπτωση μαλάκας και στη χειρότερη θεωρείται ύποπτος. Ότι κάτι κρύβει και κάτι άλλο έχει στο μυαλό του!

Έχουμε φτάσει να πιστεύουμε αυτά που έγραφα στην αρχή:

«Στις εκλογές δεν χρειάζεται να ψηφίσεις (θα τρίζουν τα κόκαλα όσων έδωσαν το αίμα και τη ζωή τους για να έχουμε το δικαίωμα να ψηφίζουμε ελεύθερα σήμερα), αφού όποιος και να βγει την ίδια πολιτική θα εφαρμόσει – είναι προαποφασισμένη. Έτσι κι αλλιώς όλοι οι πολιτικοί κλέφτες είναι».

Κι έχουμε και από την άλλη μεριά τους «επαναστάτες» να ισοπεδώνουν κι αυτοί τα πάντα: «Όλοι ίδιοι είναι! Ξεσηκωθείτε! Αντιδράστε! Μην υπακούτε στο σύνταγμα, μην υπακούτε στους νόμους! Αναρχία!»

Ουσιαστικά και οι μεν και οι δε είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος…

Στην πραγματικότητα μόνο όσοι ψηφίζουν δίνουν μήνυμα (ανεξάρτητα πως το ερμηνεύει κανείς).

Οι καναπεδόμαγκες δεν δίνουν κανένα μήνυμα, εκτός του ότι αδιαφορούν!

Κι αν η δικαιολογία «δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι» είναι αρκετή για να τα έχουν καλά με τη συνείδησή τους, δεν παύει να είναι απλοϊκή, έως και βλακώδης…

Στην πραγματικότητα ΔΕΝ είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι!

Δεν γίνεται να είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι!

Όπως δεν είναι και όλοι οι Έλληνες ίδιοι…

Όπως δεν ήταν και όλοι οι Εβραίοι ίδιοι πριν από 70-80 χρόνια στη Ναζιστική Γερμανία! Και τότε ήταν κοινώς αποδεκτό ότι όλοι οι Εβραίοι είναι ίδιοι και τους αξίζουν τα χειρότερα.

Κι αν κανείς είχε διαφορετική άποψη ήταν ύποπτος!

Όπως και σήμερα.

Αν κανείς δεν θεωρεί όλους τους πολιτικούς κλέφτες, είναι «ύποπτος»…

Στην πραγματικότητα η λύση δεν είναι η ισοπεδωτική λογική της ανυπακοής στα πάντα, ακόμα και στους νόμους τους κράτους και το σύνταγμα.

Ο νόμος και η τάξη δεν είναι ο εχθρός του πολίτη.

Ο νόμος και η τάξη είναι ο εχθρός του ιδιώτη, του παρτάκια, του απατεώνα, του κλέφτη…

Επαναστατικό είναι το αυτονόητο!

Επαναστατική είναι η συμμετοχή!

Εχθρός του πολίτη είναι η αδιαφορία των πολλών!

Είναι λυπηρό να βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας…