Καθοδηγούµενοι οι αγανακτισµένοι
Κι αυτό το γνωρίζουν όλοι, µα όλοι. Πολιτικοί, δηµοσιογράφοι και πολίτες. Τι είναι λοιπόν αυτό που έκανεαυτούς τους ανθρώπους να µαζευτούν έξω από το σπίτι του και να φωνάζουν «φέρε πίσω τα κλεµµένα»; Ποιακλεµµένα; Και από ποιον; Μια πρώτηεξήγηση είναι ότι πρόκειται για έναάθροισµα λαϊκιστών που καθοδηγούνται από κάποιους άλλους, οι οποίοι µε τη σειρά τους εξυπηρετούν ορισµένα συµφέροντα. ∆ικά τους, άλλων, καµιά σηµασία δεν έχει.
Μια δεύτερη εξήγησηείναι ότι αυτοί οι άλλοι µπορεί ας πούµενα είναι ένα κόµµα – λέγε για παράδειγµα, Νέα ∆ηµοκρατία – , το οποίο θέλει ντε και καλά να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση για τον δικό του ρόλο στηνκρίση και στο πώς φτάσαµε ώς εδώ, στον πάτο δηλαδή. Μια τρίτη εξήγηση είναι ότι πρόκειται για πηγαία αγανάκτηση.
Αλλά τι είναι η αγανάκτηση; Είναι εκείνο το συναίσθηµα που σου προκαλεί το αίσθηµα της αδικίας, το οποίο στη συνέχεια προκαλεί την οργή και εκείνη φέρνει την αγανάκτηση – θέλεις να βγάλεις από µέσα σου αυτό που σε βαραίνει...
Η Δηµοκρατία του Λιντς...
ΟΚ να το βγάλεις. Σου είπε κανείς όχι;
Σου το απαγόρευσε κανείς; Στη ∆ηµοκρατία που ζούµε, έχεις τρόπους. Αν θεωρείς ότι ο Σηµίτης και ο κάθε Σηµίτης έκλεψε, δυο χιλιόµετρα είναι η Ευελπίδων από το κέντρο, πετάξου ώς τον εισαγγελέα υπηρεσίας και τράβα του µια µήνυση που να είναι όλη δικιά του. Να ασχοληθεί η ∆ικαιοσύνη µαζί του, να βρει την άκρη. Υστερα κάνε υποµονή ώς τις εκλογές. Μαύρισε τον ίδιο και το κόµµα του, και ανάδειξε στην εξουσία το κόµµα που σου αρέσει και που εκτιµάς ότι αυτό δεν θα κλέβει, ούτε φυσικά ο αρχηγός του. Τα άλλα, τι χρειάζονται; Και αν νοµιµοποιηθεί αυτή η «αγανάκτηση», πού µπορεί να σταµατήσει; Και πώς; Καίγοντας τον πολιτικό; Το σπίτι του; Τους δικούς του; Αλλά τότε αυτή δεν είναι ∆ηµοκρατία, είναι η ∆ηµοκρατία του Λιντς που έχει τους δικούς της νόµους. Και είναι επίσης και ο νόµος της ζούγκλας. Εχουµε τρελαθεί εντελώς;
Τι έγινε µε τα πλαστά εισιτήρια;
Ευτυχώς οι πολλοί όχι. Γιατί εδώ που είµαστε, το τελευταίο που µας χρειάζεται είναι καραγκιοζιλίκια αυτού του είδους. Να δώσουµε έδαφος και λόγο στους ακραίους λαϊκιστές που στόχο έχουν να αποπροσανατολίσουν την ελληνική κοινωνία από τα πραγµατικά της προβλήµατα. Και φυσικά και από τους πραγµατικούς υπαίτιους αυτής της κατάστασης. Κι επειδή όλα είναι αλληλένδετα σ’ αυτή τη χώρα, υπάρχουν υπόγειες διαδροµές για τα πάντα (αυτό να µην τον ξεχνάς ποτέ αναγνώστη µου). Εγώ δεν θα ψάξω να βρω τι σκοπούς εξυπηρετούν ορισµένα µέσα που «πουσάρουν» τους «αγανακτισµένους πολίτες». Θα την ανοίξουµε άλλη φορά αυτή την ωραία συζήτηση. Επί του παρόντος λέω να ρωτήσω ευθέως και πάλι το υπουργείο Μεταφορών: τι κρύβεται πίσω από την τεράστια κοµπίνα µε τα πλαστά εισιτήρια των µέσων µαζικής µεταφοράς; Γιατί ο αρµόδιος υπουργός δεν κάνει αυτό που πρέπει για να βρεθούν οι ένοχοι; Ελπίζω ότι ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ι. Τέντες, ο οποίος δεν έχει εξαρτήσεις από τίποτε και από κανέναν, θα βρει τελικά την άκρη. Να δούµε ποιοι πραγµατικά κλέβουν το κράτος...
Πρόβληµα δυσλειτουργίας
Πληροφορούµαι πάντως για το ίδιο θέµα, ότι η υπόθεση έχει φτάσει ώς το γραφείο του Γιώργου Παπανδρέου.Ο Πρωθυπουργός έχει ενηµερωθεί σχετικά. Ξέρει πού έχει γίνει η κοµπίνα. Και προφανώς περιµένει να διαπιστώσει πώς θα αντιδράσει το αρµόδιο υπουργείο. Κι εγώ περιµένω. «Ολα στο φως» δεν έχει πει ο Γιώργος;«Ολα» λοιπόν. Να τα δούµε. Αλλιώς θα αρχίσω κι εγώ να πιστεύω ότι η κυβέρνηση λειτουργεί µε δυο µέτρα και δυο σταθµά. «Λειτουργεί» – σοβαρό ρήµα διατύπωσα. Γιατί όπως και να το κάνεις,όπως και να το δεις, αυτή η κυβέρνηση δεν είναι να πεις και το θαύµα της...τεχνολογίας. Οτι λειτουργεί τόσο άψογα, που να την έχουν ως παράδειγµα στην Ευρώπη και αλλού. Να λένε δηλαδή, «κοίτα πώς λειτουργεί η κυβέρνηση Παπανδρέου», µακάρι να λειτουργούσε και η δική µας έτσι. Γιατί πολύ απλά –κοινό µυστικό είναι αυτό – αντιµετωπίζειπρόβληµα δυσλειτουργίας και µάλιστα σοβαρό. Κι όσο πιο γρήγορα αντιµετωπιστεί τόσο το καλύτερο. Εντάξει;
Οµηροι των «αλληλέγγυων»
πόσοι ήταν οι απεργοί οέο; Για τους απεργούς πείνας στο Μέγαρο υπατία (φωτογραφία) ρωτάω. Γιατί, εξ όσων πληροφορούµαι, 300 δεν ήταν. Τριακόσιοι διά δύο επίσης δεν ήταν, µετά τις πρώτες ηµέρες. Λιγότεροι, πολλοί λιγότεροι. Και δεν ήταν γιατί αρκετοί είχαν µεταφερθεί στα νοσοκοµεία – όντως ορισµένοι µε σοβαρό πρόβληµα – αλλά γιατί, όπως γνωρίζουν καλά οι αρµόδιες υπηρεσίες, το κίνηµα φυλλορρόησε, καθώς όποιος πήγαινε στο νοσοκοµείο κάτω από – και παρά – την αυστηρή επιτήρηση των «αλληλέγγυων» την έκανε σε πρώτη ευκαιρία. Το θλιβερό είναι ότι γύρω από το υπατία παίχτηκε απο την πρώτη στιγµή ένα άθλιο παιχνίδι εντυπώσεων, µε τους ανθρώπους αυτούς στη µέση και τους άλλους γύρω. Σε κάποια φάση µάλιστα, η κυβερνηση έτρεµε ότι µπορούσε να της προκύψει από το πουθενά... ένας νεκρός, χωρίς να είναι από τους έγκλειστους. Αυτό µου εξοµολογήθηκε την Τετάρτη ένας υπουργός (συναρµόδιος µάλιστα): «τρέµω στην ιδέα ότι µια µέρα θα βρεθεί κάποιος εκεί µέσα νεκρός. Και όχι κατ’ ανάγκην από τους ίδιους τους λαθροµετανάστες».
Αλλά, τον ρώτησα, «µεταφερόµενος»; «Γιατί, το αποκλείεις; υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν στον δρόµο, δεν υπάρχουν;» µου ανταπάντησε. «Εντυπώσεις θέλουν, γιατί να µην τις επιδιώξουν; ο σκοπός αγιάζει τα µέσα». Ανατρίχιασα. Αλήθεια...
του Γιώργου Παπαχρήστου, από ΤΑΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου