Ένα από τα προβλήματα του σύγχρονου Έλληνα, που τον αυτοπεριορίζει, είναι το γεγονός ότι δεν έχει όραμα για το μέλλον. Συνήθως, ακόμα κι εκεί που υπάρχει αυτό το όραμα, είναι συγκεχυμένο. Λίγοι είναι οι συνάνθρωποί μας που ξέρουν τι θέλουν να δουν σε αυτή τη χώρα και (πιστεύουν ότι) ξέρουν πως θα το πετύχουν.
Οι απαισιόδοξοι, που σήμερα αποτελούν την πλειοψηφία στην κοινωνία μας λόγω της έκτακτης – έκρυθμης κατάστασης, νοσταλγούν τις «δόξες» του παρελθόντος. Τότε που τα λεφτά είχαν μεγαλύτερη αξία και σκεφτόταν κανείς λιγότερο πριν τα σκορπίσει. Τότε που ο φόβος της ανεργίας ήταν μικρότερος. Τότε που μπορούσες να κάνεις τα κουμάντα σου για το μέλλον, βάζοντας και «πέντε δραχμές» στην άκρη για μια δύσκολη στιγμή! Τότε που το μέλλον δε φάνταζε αβέβαιο…
Ακούγοντας έναν από αυτούς τους νοσταλγούς του παρελθόντος τις προάλλες, συνειδητοποίησα ότι το μέλλον που αυτοί ονειρεύονται είναι η επιστροφή στο παρελθόν. Συνειδητοποίησα ταυτόχρονα πόσο απεχθές μου φαίνεται το παρελθόν και πόσο μικρή η επιθυμία να γυρίσω πίσω!
Θυμήθηκα ότι τότε, εκείνο τον καιρό, ονειρευόμουν κι εγώ μια άλλη Ελλάδα:
Μια Ελλάδα που ο φοροφυγάς δεν θα κομπάζει στην παρέα του για το πόσο μάγκας είναι που κλέβει το κράτος και «σιγά μην τον πιάσουν ποτέ» κι η παρέα θα τον θαυμάζει.
Μια Ελλάδα που δεν θα καβαλάει ο κάθε στερημένος το αυτοκίνητο ή τη μηχανή κι όποιον πάρει ο χάρος. Δεν θα το (διπλό)παρκάρει πάνω σε διαβάσεις, πεζοδρόμια, πλατείες, ποδηλατοδρόμους (ξέρω, κλέβω, δεν υπήρχαν τότε…). Δεν θα νιώθει σαν θηρίο στο κλουβί επειδή ήταν ο πρώτος που τον έπιασε κόκκινο φανάρι (συγκρατήσου ρε μάγκα).
Μια Ελλάδα που δεν θα βρίζει όποιον είναι διαφορετικός.
Μια Ελλάδα που δεν θα είναι όλοι παντογνώστες, αλλά «έκαστος στο είδος του».
Μια Ελλάδα όπου η ευγένεια δεν θα λαμβάνεται ως αδυναμία χαρακτήρα (και η αγένεια ως μαγκιά)!
Μια Ελλάδα όπου ο καθένας θα αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεών του και δεν θα προσπαθεί να τις πασάρει με κάθε τρόπο στο διπλανό του.
Μια Ελλάδα που κάποιος δεν θα ζητάει να εφαρμοστεί ο νόμος μόνο όταν αφορά τους άλλους, αλλά κι όταν αφορά τον ίδιο.
Μια Ελλάδα που δεν θα αποτελεί κανόνα η χυδαιότητα κι εξαίρεση ο πολιτισμός, αλλά το αντίθετο.
Μια Ελλάδα που θα θέλει κανείς να γίνει πολιτικός, δημοσιογράφος, γιατρός, κλπ, για να ασκήσει το λειτούργημα κι όχι για να τα κονομήσει χοντρά.
Μια Ελλάδα που τα προσόντα κάποιου δεν θα ταυτίζονται με τις γνωριμίες του.
Μια Ελλάδα, όπου θα υπάρχουν προτεραιότητες…και θα τηρούνται! Σε όλους τους τομείς.
Μια Ελλάδα όπου θα υπάρχει ΣΕΒΑΣΜΟΣ.
Μια Ελλάδα που θα έχει ποιότητα ζωής (κι όχι «ποιότητα»).
Μια Ελλάδα που το παρόν και το μέλλον της θα μας κάνει, αν όχι περισσότερο, τουλάχιστον το ίδιο περήφανους με το παρελθόν της!
Μια Ελλάδα όπου το 95% όσων διαβάσουν αυτό το κείμενο θα το θεωρήσουν αυτονόητο και δεν θα σκεφτούν: «Τι λέει αυτός; Στην Ελλάδα είμαστε, δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ τίποτα…»!
Σήμερα σαφώς και υπάρχει οικονομικό πρόβλημα. Και μάλιστα μεγάλο. Το πώς οδηγηθήκαμε σε αυτό και ποιοι είναι υπεύθυνοι, είναι ένα άλλο (τεράστιο) θέμα.
Είναι όμως το οικονομικό πρόβλημα το μεγαλύτερο που έχουμε αυτή τη στιγμή;
Αν σβηνόταν το χρέος μονοκονδυλιά, αυτή η χώρα θα γινόταν παράδεισος, ή έστω μια χώρα που θα αξίζει να μεγαλώνει κανείς τα παιδιά του;
Μήπως αυτοί που θέλουν να μας πείσουν ότι τα πάντα κινούνται γύρω από την οικονομία, μας οδηγούν στο να υποβαθμίζουμε οι ίδιοι τη ζωή μας;
Στο σημείο που έχουμε φτάσει είναι σίγουρο ότι θα συντελεστούν αλλαγές. Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνουμε εδώ που είμαστε σήμερα. Κάτι τέτοιο μπορεί να πιστεύει μόνο όποιος πιστεύει και στους Νεφελίμ…
Το θέμα είναι προς τα πού θα κατευθυνθούν οι αλλαγές.
Προς το παρελθόν που χάσαμε, ή προς ένα μέλλον που δεν είχαμε ποτέ;
Κάθε κρίση, όπως και αυτή που περνάμε, είναι και μία ευκαιρία. Και η ευκαιρία σήμερα είναι μεγάλη. Ας μην τη χάσουμε! Όχι μόνο για μας, αλλά και για τις γενιές των Ελλήνων που έπονται…
