Συνωμοσίες εξουσίας

Τα επιχειρήματα του Γιώργου Παπακωνσταντίνου είναι λογικοφανή: Γιατί να σβήσει, τόσο εξώφθαλμα, τα ονόματα μόνο δύο εξαδέλφων του (και όχι και πολλών άλλων καταθετών για “ξεκάρφωμα”), που μάλιστα, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, θα φανεί οτι είχαν τα λεφτά τους νόμιμα έξω και δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν. Και γιατί να τολμήσει να κάνει μια τέτοια λαθροχειρία, όταν είναι εύκολο, ανά πάσα στιγμή, να ζητηθεί το πρωτότυπο της λίστας από τη Γαλλία, ώστε να υπάρξει σύγκριση, όπως και έγινε.

Από την άλλη, “και ο Άκης κάτι χειρότερο δεν έκανε, δεν κράταγε σημειώσεις, που τον ενοχοποίησαν τα μέγιστα;” έρχεται αμέσως η απάντηση. Ως προς την ευφυΐα  οι δύο άνδρες δεν μοιάζουν να έχουν πολλά κοινά, θα μπορούσαν όμως να έχουν ως προς την αλαζονεία, που δίνει η εξουσία - και τυφλώνει αυτοκαστροφικά και τον πιο εύστροφο.

Είναι όμως τέτοια η σπουδή κομμάτων και εκδοτικών συγκροτημάτων να φορτώσουν, με εμφανή ανακούφιση, την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ αποκλειστικά στον πρώην υπουργό Οικονομικών, που προκαλεί σοβαρές υποψίες. Μιλούν για διαδικασίες-εξπρές, με το πρόσχημα της “επιτακτικής ανάγκης για πλήρη διαλεύκανση”, χωρίς να αντιλαμβάνονται οτι από μόνες τους αυτές προκαλούν ερωτήματα, για τα κίνητρα τους. Διότι αυτό που αφορά τη διαφύλαξη των θεσμών και την κάθαρση και διαφάνεια στο πολιτικό σύστημα, δηλαδή τελικά τον πολίτη, δεν είναι η ταχύτητα, αλλά η ουσιαστική εμβάθυνση στην αλήθεια και στα αίτια του προβλήματος.

Πρωτοσέλιδα που προεξοφλούν το “ένοχον και μοιραίον” του Γιώργου Παπακωνσταντίνου και κάνουν αχρείαστη την ύπαρξη δικαστικής εξουσίας, μοιάζουν να υποκρύπτουν πολιτική βεντέτα (ή καλύτερα εκδίκηση) στο “σύστημα Παπανδρέου”. Η δε ακαριαία διαγραφή από το ΠΑΣΟΚ (ειδικά οταν ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε επικαλεστεί οτι η λίστα είναι “προϊόν υποκλοπής” και τώρα ζητά την παραπομπή για “αλλοίωση επίσημου εγγράφου”), δείχνει την απελπισμένη αναζήτηση αποδιοπομπαίου τράγου, που θα εστιάσει τα φώτα της δημοσιότητας εκεί που συμφέρει και (ελπίζεται οτι θα) ξαλαφρώσει τη σημερινή ηγεσία από κάθε υποψία ενοχής. Η προσπάθεια να συνοδευτούν όλα αυτά με συνομωσίες, που ως στόχο έχουν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έρχεται να συμπληρώσει το παζλ, που συρρικνώνει ακόμα περισσότερα την πολιτική εμβέλεια όσων επιχειρούν να το στήσουν: Είναι τόσο πολύ βολικό για όλους “να φταίει μόνο ο Παπακωνσταντίνου”, που δεν είναι πια πιστευτό.

Γιατί το πολύ ουσιαστικότερο ζήτημα είναι η συνολική διαχείριση της λίστας Λαγκάρντ, για την οποία πρέπει να διερευνηθούν οι ευθύνες του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, του Ευάγγελου Βενιζέλου και όποιου άλλου εμπλέκεται στην υπόθεση. Και αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί την όποια προανακριτική επιτροπή είναι γιατί η δημόσια διοίκηση δεν λειτούργησε όπως θα έπρεπε, δηλαδή αυτόνομα και ανεξάρτητα - και αν υπήρξε αποτρεπτική παρέμβαση από την πολιτική ηγεσία. Γιατί δεν ελέγχθηκαν όλοι οι αναφερόμενοι σε αυτήν, όπως θα έπρεπε - και γιατί δεν έχουν κληθεί να δικαιολογήσουν τις καταθέσεις τους, πληρώνοντας τα αντίστοιχα υψηλότατα πρόστιμα και φόρους, εφόσον επρόκειτο περί αδήλωτων εισοδημάτων (και όχι φυσικά με ποσά τέτοια που να βγουν “κερδισμένοι” στο τέλος).

Διότι η ύπαρξη των κάθε είδους “λιστών Λαγκάρντ” γίνεται ανεκτή παγκοσμίως, παρά την παράνομη απόκτηση τους, για να μπορούν τα κράτη να αντιμετωπίζουν την απατεωνία των πολιτών τους, με τα ίδια μέσα. Υπάρχουν δηλαδή, κατά παράβαση της ηθικής που πρέπει να διέπει κάθε πολιτεία, για να φέρνουν αποτέλεσμα. Δεν υπάρχουν ούτε για να δημοσιοποιούνται σπιλώνοντας πιθανώς και νόμιμους καταθέτες, αλλά ούτε και για να αποτελούν αντικείμενο πολιτικού παιχνιδιού ή να προάγουν τις καριέρες μικροεκδοτών, που κερδίζουν “αγωνιστική δόξα” και πωλήσεις, με τη δημοσίευση τους.

Η συζήτηση αυτή φυσικά, αν το επέτρεπε μεγάλο μέρος του πολιτικού, συνδικαλιστικού και μιντιακού συστήματος, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας, θα έπρεπε να φτάσει σε ακόμα μεγαλύτερο βάθος: Γιατί δεν επιτρέπουμε την αξιοκρατία και την αξιολόγηση να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία και την αυτοτέλεια του κρατικού μηχανισμού, έτσι ώστε να είναι αδιανόητο σε οποιονδήποτε πολιτικό ή οικονομικό συμφέρον να μπορεί να παρέμβει στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής; Και γιατί κοροϊδευόμαστε, παίζοντας την κολοκυθιά, την ώρα που η χώρα έχει πέσει εδώ και χρόνια, σε πολύ χειρότερο “δημοσιονομικό γκρεμό”, από αυτόν που ταλανίζει τις ΗΠΑ, συνοδευόμενο από πλήρη απαξία και έκπτωση της οργανωμένης πολιτείας;

Διαβάζω επικρίσεις και για την πολιτική προσωπικότητα του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, που έχουν να κάνουν με το προφίλ του τεχνοκράτη, τη γρήγορη ανέλιξη του και την “ερασιτεχνική” χρησιμοποίηση του από τον Γιώργο Παπανδρέου, που του έδωσε τις υπερεξουσίες του “τσάρου τις οικονομίας”. Λυπάμαι, αλλά αν υπάρχει ένα προφίλ πολιτικών που έχουν μια ελπίδα να αποτελέσουν την “κρίσιμη μάζα”, η οποία θα μας βγάλει από τη συνολικότερη κρίση, είναι το ακόλουθο: Άνθρωποι μετριοπαθείς, με υψηλή παιδεία και γνώση του αντικειμένου, χωρίς κομματικούς φανατισμούς, με γνώση του αστικού πολιτισμού και του ευρωπαϊκού περιβάλλοντος, που μπορούν να εκπροσωπήσουν τη χώρα μιλώντας επαρκώς τουλάχιστον μια διεθνή γλώσσα και που θα μπούν γρήγορα στην πολιτική - και (αφού μείνουν όσο αντέξουν) θα βγούν επίσης γρήγορα, φυσικά χωρίς να έχουν πλουτίσει.

Δεν είναι ούτε οι “επαγγελματίες πολιτικοί” με τις επαρχιώτικες νοοτροπίες και περιορισμούς, ούτε οι δημαγωγοί “βερμπαλιστές του τίποτα”, ούτε τα παιδάκια του κομματικού σωλήνα, ούτε οι λαϊκιστές που κερδίζουν δημοφιλία και ψήφους στο τηλεοπτικό γυαλί, χαϊδεύοντας αυτιά. Αλλά πόσοι δεν βολεύουν τελικά τις απόψεις τους, όταν “ο αρχιτέκτονας του μνημονίου” κατηγορείται οτι ήταν και διεφθαρμένος;

Το αν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ανταποκρίνεται πράγματι στο προφίλ που είχε φιλοτεχνήσει ή αποτελεί μέρος και αυτός ενός διεφθαρμένου παλαιοκομματικού συστήματος, θα το δείξει η συνέχεια. Αν δεν συρθεί το ζήτημα για μήνες, μέχρι να επιτευχθούν οι στόχοι των διαφόρων “παικτών”, πιθανότατα συγκαλύπτοντας ακόμα περισσότερο και αφήνοντας μόνο την αιθαλομίχλη της παραγραφής, να πλανάται στον αέρα...

http://prokopisdoukas.blogspot.gr/2012/12/blog-post_31.html

Γιατί πιθανολογώ ότι ο Γ. Παπακωνσταντίνου δεν έχει κάνει κάτι μεμπτό σε σχέση με τη "λίστα Λαγκάρντ" (αλλά μπορεί να κάνω λάθος)

Ξεκινώ ομολογώντας μια προκατάληψη. Ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου είναι ο υπουργός που παρέλαβε την οικονομία σε ένα απίστευτο χάλι, το Υπουργείο Οικονομικών σε κατάσταση να μην ξέρει καν τις υποχρεώσεις του, που χρεώθηκε τα μέτρα εκείνα που κράτησαν τη χώρα ζωντανή, ώστε σήμερα να είναι σε καλύτερη θέση από το 2009, που μείωσε πάνω από πέντε ποσοστιαίες μονάδες το έλλειμμα επί του ΑΕΠ σε ένα έτος και που αντιμετώπισε όλη την οργή των Ευρωπαίων όταν έπρεπε να τους πει ότι όλα όσα ήξεραν για την ελληνική οικονομία ήσαν παραποιημένες στατιστικές (τι ειρωνεία, αλήθεια, ο υπουργός που έπρεπε να αποκαλύψει τις παραποιήσεις στα στοιχεία που έστελνε η στατιστική μας υπηρεσία στην Ευρώπη να κατηγορείται για παραποίηση στοιχείων!).
Επίσης, ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου κατηγορήθηκε για την υποτιθέμενη αλλοίωση των στατιστικών στοιχείων του ελλείμματος: στην ουσία δεν κατηγορήθηκε επειδή είπε ψέματα, ότι χρωστάμε 6 αντί για 5, αλλά επειδή στο άθροισμα των ελλειμμάτων της γενικής κυβέρνησης περιέλαβε και πολλά από τα κρυφά χρέη του δημοσίου (λ.χ. τις ετήσιες επιδοτήσεις προς τον Οργανισμό Ασφάλισης Προσωπικού της ΔΕΗ, τα χρέη που προέκυπταν από τις εγγυήσεις υπέρ διαφόρων ΔΕΚΟ, τα χρέη των ΟΤΑ κ.λπ.). Η κατηγορία αυτή, και ο τρόπος που παρουσιάσθηκε, στη δική μου αντίληψη ήταν καθαρή συκοφαντία και είχε σκοπό να πληγεί προσωπικά. Αλλά και η ακόμη πιο πρόσφατη κατηγορία εις βάρος του, ότι ως Υπουργός Περιβάλλοντος επέδειξε μεροληψία εις βάρος της Ανταποδοτικής Ανακύκλωσης Α.Ε., ενός εκ των δύο συστημάτων εναλλακτικής διαχείρισης συσκευασιών, όταν πληροφορήθηκα ότι η άδεια του συστήματος αυτού έχει ανακληθεί και διερευνώνται διάφορα σε σχέση με τις δραστηριότητές του - σαν μια ακόμη παραπλανητική κατηγορία μου φάνηκε. 

Έχει στοχοποιηθεί, λοιπόν, ο κ. Παπακωνσταντίνου. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι η κάθε κατηγορία εις βάρος του πρέπει να απορριφθεί ως εκ των προτέρων αβάσιμη. Αλλά αυτή η ιστορία με την αλλοίωση της λίστας Λαγκάρντ παρουσιάζει πολλά κενά.

Το βασικό κενό είναι το κίνητρο. Η λίστα Λαγκάρντ περιέχει ονόματα καταθετών μιας τράπεζας στην Ελβετία προ πολλών ετών, οπωσδήποτε πολύ πριν ο κ. Παπακωνσταντίνου αναλάβει υπουργικά καθήκοντα. Η συμπερίληψη ενός ονόματος σ' αυτήν δεν είναι από μόνη της μεμπτή, καθ' όσον απλώς σηματοδοτεί ότι το συγκεκριμένο πρόσωπο είχε καταθέσει χρήματα σε λογαριασμό στη συγκεκριμένη τράπεζα τότε. Πιθανότατα τα χρήματα αυτά να είναι απολύτως νόμιμα.

Το ρεπορτάζ, λοιπόν, αναφέρει ότι διαπιστώθηκε από τους εισαγγελείς (Αρείου Πάγου και οικονομικούς εισαγγελείς, οι ίδιοι που έχουν ήδη στείλει την απίθανη ιστορία για το φούσκωμα του ελλείμματος στη Βουλή) ότι στο φλασάκι που παραδόθηκε από τον κ. Βενιζέλο προς έρευνα (το ίδιο που είχε παραλάβει από την κα. Λαγκάρντ ο κ. Παπακωνσταντίνου και παρέδωσε στον κ. Διώτη) δεν περιελάμβανε τρία ή τέσσερα ονόματα, σε σχέση με το αντίγραφο που παρέλανε ο κ. Στουρνάρας από τη γαλλική κυβέρνηση πρόσφατα και παρέδωσε στους ίδιους εισαγγελείς. Τα ονόματα αυτά φέρονται να είναι συγγενείς του κου. Παπακωνσταντίνου. Σημειωτέον ότι δεν αναφέρεται από το ρεπορτάζ (τουλάχιστον) ότι υπάρχουν σημεία αλλοιώσεως του ενός εκ των δύο αρχείων, απλώς ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο ένα και στο άλλο. Πιθανολογείται, όμως, από το ρεπορτάζ ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου επενέβη σ' αυτό που είχε παραλάβει από την κα. Λαγκάρντ και έσβησε κάποια ονόματα.

Για ποιο λόγο να το έκανε αυτό ο κ. Παπακωνσταντίνου; Ποιος θα ωφελείτο; Cui bono; Για να ωφεληθεί ο ίδιος από την παράλειψη των στοιχείων θα έπρεπε σωρευτικά να συντρέχουν τα εξής προϋποθέσεις:

Η λίστα να περιελάμβανε πλουτισμό που σχετίζεται με τον ίδιο.
Ο πλουτισμός αυτός να είχε αποκτηθεί παράνομα (σε περίοδο, μάλιστα, κατά την οποία δεν είχε τόσο ενεργό ανάμειξη με την πολιτική).
Ο ίδιος να μην μπορεί να δικαιολογήσει (έστω και ψευδώς) τις καταθέσεις αυτές με άλλον τρόπο.

Ή, εναλλακτικά:
Η λίστα να περιελάμβανε πλουτισμό που σχετίζεται με συγγενικό του πρόσωπο.
Ο πλουτισμός αυτός να είχε αποκτηθεί παράνομα.
Ο ίδιος ή το συγγενικό του πρόσωπο να μην μπορεί να δικαιολογήσει (έστω και ψευδώς) τις καταθέσεις αυτές με άλλον τρόπο.
Να αγαπά τόσο πολύ το πρόσωπο αυτό, ώστε να είναι διατεθειμένος να ρισκάρει την προσωπική του ελευθερία, για να το προστατεύσει.
Έχει αναρωτηθεί κάποιος πόσο πιθανό είναι να συντρέχουν όλες αυτές οι προϋποθέσεις μαζί; 

Και, ύστερα, πρέπει να ειπωθούν και κάποια πράγματα για τις κινήσεις του ως προς το περίφημο φλασάκι.

Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι το παρέδωσε με εμπιστευτικό πρωτόκολλο στο ΣΔΟΕ, χωρίς να πληροφορηθεί το περιεχόμενό του και δεν κράτησε αντίγραφο, πράγματα για τα οποία επικρίθηκε. Ότι το παρέδωσε στο ΣΔΟΕ και ότι δεν κράτησε αντίγραφο δεν φαίνεται να αμφισβητούνται. Αλλά ας υποθέσουμε ότι είχε κρατήσει αντίγραφο. Αυτό δεν θα ήταν όπλο για εκβιασμούς, πολιτικούς και άλλους; Δεν θα ήταν ανήθικο αυτός, μόνος, να κατέχει ως εκ της πολιτικής του ιδιότητας (και όχι της υπηρεσιακής) στοιχεία που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν κατά τρόπο μη χρηστό;

Αν μπορεί να του αποδοθεί κάποιο σφάλμα στους χειρισμούς, είναι ότι δεν μερίμνησε στη συνέχεια να επιβεβαιώσει την αξιοποίηση (ή την αδυναμία αξιοποίησης) της λίστας από τους υπηρεσιακούς.

Και μετά τον κ. Παπακωνσταντίνου τη λίστα παρέλαβε ο μέγας καταγγέλλων, ο κ. Βενιζέλος. Τι την έκανε; Την είχε στο συρτάρι του. Ο ίδιος. Χωρίς καμμία διασφάλιση της ακεραιότητάς της. Χωρίς καμμία διασφάλιση ότι ο ίδιος δεν θα την χρησιμοποιούσε για δόλιους σκοπούς. Κι όμως, από τους δύο διατελέσαντες υπουργούς οικονομικών, ο κ. Παπακωνσταντίνου είναι αυτός που επικρίθηκε για τους χειρισμούς.

Φυσικά και δεν μπορώ να ξέρω τι συνέβη- φυσικά και οι μέχρι στιγμής πληροφορίες προέρχονται από το ρεπορτάζ που στηρίζεται σε φήμες και διαρροές. Και φυσικά και θα πρέπει να περιμένουμε να προχωρήσει η όποια συντεταγμένη διαδικασία. Αυτό που με στενοχωρεί, αυτό που θέλω να αποφύγω, είναι η τάση να κατασπαραχθεί ένας άνθρωπος, να κηλιδωθεί η φήμη του πρόωρα και πιθανώς αδικαιολόγητα, ειδικά όταν τα μέχρι στιγμής διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν ότι δεν έχει κάνει κάτι μεμπτό.

Τις προκαταλήψεις μου τις ομολόγησα. Η αλήθεια μπορεί να είναι αυτή που περιφέρεται στα ρεπορτάζ (κι ας μην έχω πεισθεί). Αλλά ας επιδείξουμε λίγη αυτοσυγκράτηση, ειδικά οι διαπρύσιοι κήρυκες της ηθικής που προέρχονται από αποδεδειγμένα βρώμικα μέρη του πολιτικού/ κομματικού/ μιντιακού συστήματος. Και δεν είναι θεωρία συνωμοσίας να συμπεριλάβουμε στους συλλογισμούς μας και το ποιοι θα ευνοηθούν εάν αποκλειστικά υπεύθυνος για τους κακούς χειρισμούς της λίστας Λαγκάρντ δειχθεί ο κ. Παπακωνσταντίνου.

http://dalton-alliance.blogspot.gr/2012/12/blog-post.html

Τρώγοντας και το τελευταίο πιάτο Λαγκάρντ αμάσητο

του Στράτου Σαφιολέα

Μισό λεπτό, για να συνοψίσουμε: αν αληθεύουν οι διαρροές/πληροφορίες κλπ, ο Παπακωνσταντίνου εκτός από απατεώνας είναι και ΠΑΝΗΛΙΘΙΟΣ.

Διότι μόνο ένας ΠΑΝΗΛΙΘΙΟΣ θα έπαιρνε ένα αρχείο στα χέρια του με ονόματα, από την Γαλλική κυβέρνηση, και μέσα σε εκατοντάδες ονόματα θα έσβηνε μόνο τα ονόματα συγγενών του. Δηλαδή κατ΄αρχήν ούτε για ξεκάρφωμα δεν θα έσβηνε και μερικά παραπάνω.

Κυρίως όμως, μόνο ένας ΠΑΝΗΛΙΘΙΟΣ όταν τη λίστα στην έχει δώσει η Γαλλική κυβέρνηση ξέρεις ότι ένας άλλος, σοβαρός θεσμός, έχει ακόμα το αυθεντικό αντίγραφο και ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει σύγκριση, πηγαίνεις και σβήνεις ονόματα.

Για να μη πω ότι και ο φοιτητής πληροφορικής του 1ο έτους ξέρει ότι ένα ηλεκτρονικό αρχείο δεν μπορείς να το αγγίξεις, χωρίς να είναι σαφές σε κάποιον ειδικό που θα το κοιτάξει μετά ότι έχει αλλοιωθεί, και μάλιστα να ξέρεις ακριβώς πότε.

Συνοψίζω λοιπόν τι μας σερβίρουν: ο ΠΑΝΗΛΙΘΙΟΣ απατεώνας Παπακωνσταντίνου, παίρνει τη λίστα στα χέρια του. Βλέπει δυο ξαδέλφες του. Και τι κάνει; Πατά delete και σβήνει τα ονόματά τους. Διότι αυτό είναι το καλύτερο σχέδιο που μπόρεσε να σκεφτεί.

Και τώρα έρχεται ο άνθρωπος της αμέμπτου ηθικής να ζητήσει τα ρέστα: ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, πριν προλάβει να στεγνώσει το ηλεκτρονικό μελάνι των μπλογκς, διαγράφει τον Παπακωνσταντίνου κάνοντας τις γνωστές αμετροπείς του δηλώσεις.

Ποιος; Ο κ. Βενιζέλος, που είχει τη λίστα Λαγκάρντ στη κατοχή του για ένα χρόνο, που “δεν την είδε ποτέ”, που μόνο στο τέλος που είδε μέσα “τρεις Εβραίους”. Διαγράφει τον Παπακωνσταντίνου, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς να έχει κανείς αποφανθεί ποιος έκανε και τι, επισήμως.

Δεν αποκλείω φυσικά, εκτός από τον Βενιζέλο που θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί εδώ και ένα μήνα, από τότε που αποκαλύφθηκε ότι έκρυψε την λίστα, ότι και ο Παπακωνσταντίνου για να προστατεύσει … δύο ξαδέλφες του, την ώρα που παιζόταν το μέλλον της χώρας, όχι μόνο φέρθηκε σαν απατεώνας, αλλά σαν αγράμματος, κρετίνος, απατεώνας. Ίσως να το δούμε και αυτό. Λέω όμως να περιμένω λίγο πριν να το καταπιώ αμάσητο.

Υστερόγραφο: Αυτή η προσπάθεια του κ. Βενιζέλου να βγάλει από επάνω του της προφανείς βαρύτατες ευθύνες του είναι χαρακτηριστική του ανθρώπου.

Είναι απρόσεκτη και θρασύτατη. Είναι όμοια με τις φωνές για τον καφέ που του πέταξαν στην μάχη του με τον ΓΑΠ για την αρχηγεία στο ΠΑΣΟΚ, και με τις δηλώσεις που έκανε λέγοντας ότι αυτός έφερε σε πέρας τη συμφωνία με τη Τρόικα, παρομοιάζοντάς την με τη συνθήκη της … Λωζάννης. Αυτο που νομίζει ότι θα ξεχάσουμε ο κ. Βένιζέλος είναι ότι ανεξάρτητα με αυτό που θα αποδειχθεί αναφορικά με τον κ. Παπακωνσταντίνου, σε αυτή την ιστορία της λίστας Λαγκάρντ δεν θα είναι ποτέ ο εγκαλών. Θα είναι πάντα ο εγκαλούμενος!

http://stratosathens.tumblr.com/post/39047566907/lagardeamasnto

Κοράκια!

Προς: pasok@pasok.gr




Πολύ βιάζεστε να αποδώσετε ευθύνες στον Παπακωνσταντίνου!

Όπως βιαστήκατε να ρίξετε το Γιώργο Παπανδρέου!

Τότε...

Δεν ξεχάσαμε. Ούτε και θα ξεχάσουμε!

Διαλύετε ότι πιο υγιές υπήρξε ποτέ το ΠΑΣΟΚ: Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου!

Τι εξυπηρετείτε;

Θα το μάθουμε κάποτε...

Μέχρι τότε όμως θα έχετε βυθιστεί πολιτικά μαζί με το ΠΑΣΟΚ.

Κακό δρόμο να έχετε προς την πολιτική ανυπαρξία που έρχεται για εσάς! Κοράκια!

Αυτό που θέλει ο λαός...

Tου Στεφανου Κασιματη

Εχουν περάσει τουλάχιστον δυόμισι χρόνια που συζητάμε -σωστότερα: τσακωνόμαστε- για την κρίση, τις αιτίες της και τις ευθύνες μας. Ωστόσο, χρειάζεται κάτι παραπάνω από τον μπανάλ εγωισμό των πολιτευομένων για να μπορέσεις να πεις, όπως το είπε μόλις χθες ο Θόδωρος Πάγκαλος, ότι «ο λαός ήθελε διορισμούς, φοροαπαλλαγές, φοροδιαφυγή». Για να ρίξεις μέσα στην αρένα του δημοσίου διαλόγου μια τόσο σκληρή αλήθεια είναι απαραίτητο να διαθέτεις την εδραία αυτοπεποίθηση η οποία λ.χ. θα σου επέτρεπε να εμφανισθείς με φραουλί μπουρνούζι, αδιαφορώντας απολύτως για τη γνώμη των πολλών. Δεν είναι συμπτωματικό, επομένως, ότι προσφάτως θαυμάσαμε τη φωτογραφία του Θ. Πάγκαλου με ένα παρόμοιο μπουρνούζι, το οποίο -παρεμπιπτόντως- του πήγαινε πολύ.

Από την αρχή αυτής της περιόδου, την οποία τόσο βολικά για την εθνική αυτοπεποίθησή μας συμφωνήσαμε ατύπως να ονομάζουμε «η κρίση» (όρος που διευκολύνει τον καταλογισμό της ευθύνης σε εξωγενείς δυνάμεις, πέραν του ελέγχου μας...), ο Πάγκαλος είχε το θάρρος να θέσει (επί του παροιμιώδους τάπητος...) ορισμένες δύσκολες αλήθειες, δίνοντάς τους σκοπίμως τη μορφή της χοντράδας που προκαλεί και ταρακουνάει. Το «όλοι μαζί τα φάγαμε», π.χ., έγινε μια από τις εμβληματικές φράσεις της εποχής, παρά την απλουστευτικότητα της σκέψης που εκφράζει. Είναι φυσικό, λοιπόν, ο λόγος του να τον κάνει σε πολλούς αντιπαθή. (Οχι δηλαδή ότι ο ίδιος νοιάζεται καθόλου γι’ αυτό. Αντιθέτως, του αρέσει, για να μην πω ότι το απολαμβάνει, να ερεθίζει την κατεστημένη βλακεία...)

Αυτή η οργή που προξενεί ο Πάγκαλος εκδηλώνεται με διαφόρους τρόπους. Στο εντελώς ζωώδες επίπεδο, με κοροϊδευτικά σχόλια και υπαινιγμούς για το πάχος του· δηλαδή, με κάτι το οποίο δεν έχει ουσιώδη σχέση με το ζήτημα που θέτει. Κάποιοι άλλοι, με τους οποίους εν μέρει θα συμφωνήσω, αντιτείνουν στον Πάγκαλο ότι, έστω και αν ο ίδιος δεν τα έτρωγε, ήταν εντούτοις εκεί, μαζί με τους άλλους που τα έτρωγαν και δεν ξεφώνιζε τότε λ.χ. τον Τσοχατζόπουλο. Σωστό μεν, αλλά δεν αχρηστεύει την αξία της επισήμανσης του Πάγκαλου - την αξία της όχι ως απόλυτης αλήθειας, αλλά ως στοιχείου που έχει τη θέση του στη γενική εικόνα. Κακίζουμε τους πολιτικούς όταν αποφεύγουν την κριτική στο σύστημα εξουσίας το οποίο ήλεγχαν και καλά κάνουμε. Να τους κακίζουμε και όταν επιχειρούν την κριτική; Μια τέτοια στάση ευνοεί μόνον όσους εξακολουθούν να παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και να θεωρούν υπαίτιους της χρεοκοπίας αποκλειστικά τους ξένους, όπως είναι οι ΑΝΕΛ και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Για να επανέλθω όμως στη χθεσινή επισήμανση του Πάγκαλου, το ότι «ο λαός ήθελε διορισμούς, φοροαπαλλαγές, φοροδιαφυγή» δεν απαλλάσσει των ευθυνών τους εκείνους που παρείχαν στον λαό διορισμούς, φοροαπαλλαγές και φοροδιαφυγή, ενώ αδιαφορούσαν για τις επιπτώσεις. Η απολύτως σωστή -όπως νομίζω- επισήμανση ούτε καν ελαφρύνει τη θέση των πολιτικών διαχειριστών του συστήματος· απλώς, αποδεικνύει την ανεπάρκειά τους από πάσης πλευράς. Και τα παιδιά θέλουν σοκολάτες, τηλεόραση και βιντεοπαιχνίδια. Τους τα παρέχεις αφειδώς; Μόνον εφόσον εκείνο που προέχει για σένα είναι να εξασφαλίσεις την ησυχία σου - πρόσκαιρα γιατί αργότερα θα πρέπει να τα βγάλεις πέρα με τα «τερατάκια» που ανέθρεψες.

Εν πάση περιπτώσει, τα παραπάνω ίσως να είναι κάπως χρήσιμα για να καταλάβουμε την κατάστασή μας· από εδώ και πέρα όμως σημασία έχει τι είναι χρήσιμο ώστε να την υπερβούμε. Αρκετά θρηνήσαμε για το έλλειμμα ηγεσίας, ας κάνουμε μια προσπάθεια τώρα να δούμε πού και πως πρέπει να εκδηλωθεί η ηγεσία. Το πεδίο αυτό είναι η διακυβέρνηση και ο τρόπος είναι η ουσιαστική συνεργασία των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης πέρα από την επιφάνεια. Το καινούργιο στην πολιτική και την ηγεσία που έχει ανάγκη ο τόπος θα προκύψει από τη δυνατότητα εξεύρεσης κοινού τόπου μεταξύ των τριών: από τις αμοιβαίες παραχωρήσεις που θα γίνουν προς χάριν του κοινού συμφέροντος. Τουναντίον, η περιχαράκωση που προσπαθεί να πετύχει το κάθε ένα από τα κόμματα, μέσω της διεκδίκησης αποκλειστικής νομής σε ένα μερίδιο των λαφύρων, απλώς υπενθυμίζει διαρκώς ότι είναι τόσο μικρά, ώστε να εξαρτούν την επιβίωσή τους από τα ψίχουλα που θα προλάβουν να μαζέψουν από το τραπέζι.

Μέχρι στιγμής, ωστόσο, τάσεις προς αυτή την κατεύθυνση δεν διακρίνονται. Αφότου πήραμε το «ok» για τα λεφτά, φαίνεται μάλλον ότι εμείς συνεχίζουμε να τρέχουμε με την κεκτημένη ταχύτητα του παρελθόντος. Τα κόμματα καταγίνονται με τη μοιρασιά των διορισμών σε φορείς και οργανισμούς, ως εάν πρόκειται να κριθεί στο μέλλον η εκλογική επίδοσή τους από την κομματική ταυτότητα των αποτυχημένων πολιτευτών που θα τους διοικήσουν. Πληροφορούμαι, επίσης, ότι οργανισμός ευρισκόμενος -υποτίθεται- σε τροχιά ιδιωτικοποίησης μοιράζει χορηγίες της τάξεως των 140.000 και των 80.000 ευρώ αντιστοίχως σε entertainer της δημοσιογραφίας του οποίου το όνομα θαυμάσαμε σε προσφάτως δημοσιευθείσα λίστα, καθώς και σε ιστότοπο διακριθέντα για τη μαχητικότητα με την οποία στήριξε το αντιμνημονιακό παρελθόν του πρωθυπουργού. Ακούω, τέλος, ότι τα «μυτερά παπούτσια» (τα λεγόμενα και «παπούτσια πιρόγες»...) που αναλαμβάνουν τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου πρόκειται να προσληφθούν με πενταετές συμβόλαιο. Αν αυτό ισχύει, τότε ο ισχυρισμός περί χρηστής διοίκησης είναι υποκριτικός, διότι ένα εργαλείο για την αποπολιτικοποίηση μιας τεχνοκρατικής θέσης στη διοίκηση χρησιμοποιείται για έναν διορισμό καθαρά πολιτικό. Αν αυτά τα στοιχεία αποδίδουν το κλίμα μέσα στο οποίο θα συνεχίσει με τον νέο χρόνο η κυβέρνηση, ας τους χαρούμε όσο ακόμη τους έχουμε στην κυβέρνηση, γιατί δεν βλέπω να τους έχουμε για πολύ...

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_25/12/2012_475887

Γιαούρτι και αίμα

Γίνεται επίθεση σε πολιτικό πρόσωπο το οποίο αναγνωρίζει τους δράστες ως οπαδούς κόμματος Τάδε. Το Τάδε δηλώνει ότι δεν σχεδίασε καμία επίθεση. Το Τάδε δεν καταδικάζει την επίθεση (με Γιαούρτι ή μπουγέλο ή σφαλιάρα). Βρίσκει μάλιστα επιβαρυντικά για το θύμα. Αντιγράφουμε:

«Η αμετροεπής συμπεριφορά του, οι προκλητικές δηλώσεις του καθώς και τα παραληρήματα έχουν προκαλέσει την κατακραυγή της κοινής γνώμης εναντίον του. Κάθε φορά που βρίσκεται αντιμέτωπος με αυτή την πραγματικότητα, η κατάστασή του επιδεινώνεται δραματικά και ξεσπά σε μνημειώδη παραληρήματα εναντίον του Τάδε».

Αλλάζουν οι ρόλοι. Θύμα από άλλο κόμμα. Καταδεικνύονται οι αντίπαλοι που λένε:

«Το Τάδε καμία σχέση δεν έχει με το επεισόδιο σε βάρος του βουλευτή. Οι πολιτικάντηδες που υποθάλπουν την βία και τις παράνομες αντισυγκεντρώσεις να πάψουν να πιάνουν στο στόμα τους το Τάδε».

Το πιο πρόσφατο επεισόδιο. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δημήτρης Στρατούλης δέχτηκε χτυπήματα στο κεφάλι από τρία άτομα που δήλωσαν χρυσαυγίτες. Η Χρυσή Αυγή λέει ότι δεν έχει καμία σχέση με την επίθεση. Θα μπορούσε να εκδώσει ανακοίνωση για αμετροεπή συμπεριφορά του βουλευτή και προκλητικές δηλώσεις, σαν κι αυτή (άνωθεν) που εξέδωσε σε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά από επίθεση στον κ. Θεόδωρο Πάγκαλο.

Το πολιτικό σύστημα χθες αντέδρασε έντονα. Καταδίκασε την επίθεση απερίφραστα. Καταδίκασαν όλοι. Ακόμη και το ΚΚΕ μίλησε με συμπάθεια για τον κ. Στρατούλη. Αντέδρασαν όλοι με τον ίδιο κατηγορηματικό τρόπο επειδή οι δράστες δήλωσαν εκφραστές του μορφώματος που ανεμίζει τη σημαία της χούντας. Η Χρυσή Αυγή υμνεί από μικροφώνου τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, υποκαθιστά την αστυνομία όπου μπορεί, καλλιεργεί το μίσος. Αυτά είναι τα δικά της χούγια. Μαζί με αυτά αρέσκεται σε βίαιες πράξεις. Όταν δεν αναλαμβάνει ευθύνη απλά τις δικαιολογεί. Όπως δικαιολόγησε χθες την επίθεση στον κ. Στρατούλη. Αυτό όμως δεν είναι δικό της χούι, είναι κοινό, το μοιράζεται με άλλα κόμματα, που εκδίδουν ανακοινώσεις ανάλογα με το αν συμπαθούν ή όχι το θύμα.

Συμπληρώθηκαν ακριβώς 2 χρόνια από την πρώτη επίθεση σε βάρος βουλευτή. Οι φωτογραφίες του Κώστα Χατζηδάκη με αίματα στο πρόσωπο, στις 15 Δεκεμβρίου του 2010, συγκλόνισαν την Ελλάδα. Όλα τα κόμματα καταδίκασαν την πράξη. Μετά οι επιθέσεις έγιναν συνήθειο. Το γιαούρτωμα και οι προπηλακισμοί μπήκαν στο πρόγραμμα. Το φαινόμενο έγινε τόσο συχνό που περνούσε ασχολίαστο. Ενδεικτικό: έγινε επίθεση με πέτρες στην Ντόρα Μπακογιάννη, έσπασε δίπλα της τζαμαρία εστιατορίου και ο πολιτικός κόσμος το αντιμετώπισε με φυσικότητα.

Το πράγμα προχώρησε ακόμη παραπέρα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιολόγησε την επίθεση εναντίον του κ. Πάγκαλου όπως θα καταλόγιζε σε θύμα βιασμού ότι φορούσε προκλητικά ρούχα. και τώρα τι θα κάνουμε; Θα τρίβουμε στη μούρη των συριζαίων ότι κάποτε επικρότησαν ανάλογη επίθεση σε βάρος αντιπάλου τους; Όχι βέβαια. Έχουμε τις εξής επιλογές: να καταδικάζουμε την επίθεση κάθε φορά και για κάθε πρόσωπο ή να πάρουμε μπανάνες και να σκαρφαλώσουμε στα δέντρα σαν τους πιθήκους.

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=489052&wordsinarticle=%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BF%CF%8D%CF%81%CF%84%CE%B9%3b%CE%BA%CE%B1%CE%B9%3b%CE%B1%CE%AF%CE%BC%CE%B1

Να τους ταράξουμε στη νομιμότητα!

Πριν λίγο διάβασα μια είδηση για έναν ταξιτζή που πέρασε 73 φορές διάφορα διόδια χωρίς να πληρώσει (ήταν κι αυτός του γνωστού κινήματος των τσαμπατζήδων: "δεν πληρώνω") και στον οποίο δικαστήριο επέβαλλε πρόστιμο €14.000!

Δεν φαντάζεστε τι αγαλλίαση με πλημμύρισε διαβάζοντας αυτή την είδηση! Ειδικά αν εφαρμοστεί κιόλας και ο συγκεκριμένος πληρώσει το πρόστιμο θα το υπερευχαριστηθώ! Ο δικηγόρος του θα ασκήσει έφεση απ' ότι διάβασα. Αναμένω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την απόφαση του εφετείου...

http://www.nooz.gr/greece/patra-eksontotiko-prostimo-gia-aplirota-diodia

Πάντα ήμουν αντίθετος στις κινήσεις πολιτών που είχαν στόχο να παραβούν το νόμο. Οι νόμοι σε μια δημοκρατία υπάρχουν για να προστατεύουν τους αδύναμους από τους δυνατούς. Όταν εμείς οι ίδιοι απαιτούμε την μη εφαρμογή των νόμων, στο τέλος θα βγούμε χαμένοι, αφού στη ζούγκλα επικρατεί ο νόμος του ισχυρού!
Γι' αυτό κι επειδή δεν πιστεύω στη συλλογική ηλιθιότητα (αντίθετα με την ατομική), θεωρώ ότι όλες αυτές οι κινήσεις που έχουμε δει και που έχουν στον πυρήνα τους τη λογική του "δεν εφαρμόζω το νόμο" είναι κατευθυνόμενες από συμφέροντα.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το λεγόμενο "κίνημα δεν πληρώνω" είναι προφανές ότι στήθηκε από την αντιμνημονιακή (παραφύσει) συνεργασία δεξιάς & αριστεράς (με πρωταγωνιστές τους δεύτερους κι αρωγούς τους πρώτους), που προσπάθησαν να κερδίσουν διπλά: Από τη μια η δημιουργία αναστάτωσης σε μια ήδη κλυδωνιζόμενη χώρα, με σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης κι από την άλλη η συλλογή νέων ψηφοφόρων για τα κόμματα που στήριζαν την κίνηση, με πρωτεργάτη τον ΣΥΡΙΖΑ. Το τσάμπα είναι γλυκό άλλωστε... όπως και οι εύκολες και ανέξοδες επιλογές. Ενώ αντίθετα η προσπάθεια και ο κάματος όχι!

Η ίδια παραφύσει συνεργασία ήταν κι αυτή που έβγαλε "αυθόρμητα" τους "αγανακτισμένους" στο Σύνταγμα κι επέτρεψε την, απίθανη υπό άλλες συνθήκες, ομαλή συνύπαρξη ακροδεξιών και ακροαριστερών στον ίδιο χώρο. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο αγκάθι με το οποίο δεν θα ασχοληθώ παραπάνω σε αυτό το κείμενο...

 Το λεγόμενο "κίνημα δεν πληρώνω" δεν άργησε να βρει πολλούς υποστηρικτές ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Κι αυτό γιατί στηρίχθηκε σε μια ανωμαλία που έχει δημιουργηθεί στην ελληνική κοινωνία: Τον θαυμασμό του απατεώνα!
Εδώ και πολλά χρόνια όποιος κλέβει με οποιονδήποτε τρόπο θεωρείται μάγκας και γίνεται αντικείμενο, όχι πάντα κρυφού, θαυμασμού και φθόνου! 

Εδώ και πολλά χρόνια, από μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας (που, δυστυχώς, νομίζω ότι αποτελεί την πλειοψηφία - πόσο θέλω να κάνω λάθος!) θεωρείται δείγμα αφέλειας να μην παραβιάζεις το νόμο όταν μπορείς να το κάνεις χωρίς να σε πιάσουν!

Σε αυτό το "εθιμικό δίκαιο", εκτός από τους "δεν πληρώνω" και λοιπούς "αγανακτισμένους" είχε στηριχθεί τόσα χρόνια και η οικονομική και κοινωνική καταστροφή αυτής της χώρας.

Σε αυτό βρίσκουν (εύκολα κι ανέξοδα) πάτημα και αυτοί που ρισκάρουν να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στην ήδη ταλαιπωρημένη και σχεδόν εξουθενωμένη κοινωνία, για να κερδίσουν την εξουσία ή να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα που εκπροσωπούν.

Η απάντηση στην κρίση δεν μπορεί να είναι ποτέ η ίδια με αυτή που δημιούργησε το πρόβλημα. Η λογική του "δεν πληρώνω" και της κάθε λογής "αγανάκτησης" είναι μέρος των αιτιών που έφεραν την Ελλάδα σχεδόν σε αδιέξοδο κι όχι η παγκόσμια οικονομική κρίση. Η οικονομική κρίση ήταν αυτή που σήκωσε το χαλί κάτω από το οποίο κρύβαμε τεχνηέντως τόνους ηθικών και κοινωνικών απορριμμάτων!

Αν αύριο ένα μαγικό ραβδί μηδενίσει τα χρέη της Ελλάδος, δεν θα ήταν συνετό να πανηγυρίσει κανείς... Το πρόβλημα της χώρας δεν υπήρξε οικονομικό, αλλά πρωτίστως κοινωνικό. Όταν, για παράδειγμα, η μέρα που θα έπρεπε να είναι η γιορτή της δημοκρατίας, η Κυριακή των εκλογών, σε αυτή την κοινωνία ήταν η μέρα της κορύφωσης της συνδιαλλαγής, της λαμογιάς και του ρουσφετιού... η αιτία της σημερινής μας κατάστασης είναι προφανής.

Όσο κι αν αυτό ξεβολεύει πολλούς, αδιέξοδα δεν υπάρχουν σε μια δημοκρατία. Η τήρηση των κανόνων και η εφαρμογή των νόμων είναι η ελάχιστη υποχρέωση του καθενός μας απέναντι στην πατρίδα μας, απέναντι στους συμπολίτες μας, απέναντι στους εαυτούς μας και τους απογόνους μας.

Όπως είχε πει και ο Ηλίας Ηλιού στη Βουλή, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) τότε: "Θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα"!

Στοπ στους κανόνες

Την ημέρα του μεγάλου σεισμού της Πάρνηθας, το 1999, στην προσπάθεια μου να βρεθώ γρήγορα κοντά σε στενούς συγγενείς, πήγα ανάποδα με το αυτοκίνητο, στην έρημη Αριστείδου, στο κέντρο της Αθήνας. Ένας αστυνομικός, που βρέθηκε μπροστά μου, αντί να με γράψει (όπως θα έκανε οποιοσδήποτε συνάδελφος του στο δυτικό κόσμο, αλλά σπανιότατα θα κάνει τροχαίος στην Ελλάδα, ακόμα κι αν συμβεί η βαρύτερη παράβαση, μπροστά στα μάτια του, εφόσον δεν συμμετέχει σε οργανωμένο συνεργείο, που έχει στήσει “καρτέρι”), μου απηύθυνε μια σύσταση, με απεγνωσμένο ύφος: “Σας παρακαλώ, μην το κάνετε αυτό, συμβάλλει στον πανικό, φανταστείτε να το κάνουν όλοι, τι ζούγκλα θα γίνει”. Ντράπηκα πολύ, παρά το οτι είχα ελέγξει προσεκτικά τον δρόμο - και συνειδητοποίησα πόσο λάθος και αντικοινωνικό είναι η μη τήρηση των κανόνων, ειδικά σε μια τέτοια κατάσταση ανάγκης.

Ένα παρόμοιο φαινόμενο παρατηρώ τους τελευταίους μήνες στους δρόμους, χωρίς όμως την όποια δικαιολογία της έκτακτης περίστασης του σεισμού. Περισσότερο από ποτέ, οδηγοί τετράτροχων, δικυκλιστές και πεζοί αγνοούν επιδεικτικά τους (απαραίτητους) κοινούς κανόνες “συμβίωσης” στην άσφαλτο, πολλές φορές με τεράστιο ρίσκο. ΙΧ παραβιάζουν κάθε είδους σήματα, κόκκινα ή μη. Φορτηγά και λεωφορεία προσπερνούν με θράσος και οδηγούν στην αριστερή λωρίδα με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, στην Αττική Οδό. Δίκυκλα θεωρούν (περισσότερο από ποτέ) δεδομένο οτι είσαι υποχρεωμένος να κάνεις στο πλάι, για να προσπεράσουν ανάμεσα στις λωρίδες, ενώ τυπικά είναι παράνομο. Μέχρι και αυτοκίνητο που τα έβαλε με πεζό, γιατί διέσχιζε πεζόδρομο, στον οποίο κυκλοφορούσε (βεβαίως) παράνομα, είδα έκπληκτος.

Στη Σαρρή, υπάρχει κάποιος που καθημερινά στρίβει την κολόνα με το απαγορευτικό, ώστε να μην το βλέπουν τα οχήματα που έρχονται, ενώ ούτως ή άλλως, δεκάδες το παραβιάζουν όλες τις ώρες της ημέρας. Λες και “όλοι” έχουν βαλθεί να ανατρέψουν τη στοιχειώδη λειτουργία της πόλης. Αν ήταν μεμονωμένα περιστατικά, θα έλεγε κανείς οτι εμπίπτουν σε αυτό το 10% των συνανθρώπων μας, που πάσχουν από ψυχικές διαταραχές, με κίνδυνο να δεχτεί την κριτική των ειδικών στις ψυχικές νόσους, που ξέρουν καλύτερα. Θα μπορούσε να πει κανείς επίσης οτι οι δυσκολίες και η παρατεταμένη δυσπραγία τεντώνουν τα νεύρα και οξύνουν τις μέχρι τώρα παθογένειες και ελλείψεις μας.

Είναι όμως και κάτι παραπάνω: Μια μικρή συζήτηση με μερικούς “εξεγερμένους” θα αποκαλύψει οτι πρόκειται για μια γενικότερη “αμφισβήτηση της κατάστασης”. Είναι η αντίδραση στην κρίση, στο μνημόνιο, στην οικονομική εξόντωση, στο “κακό μας το ριζικό”. Είναι, όπως μου είπε χαρακτηριστικά κάποιος οπαδός του “δεν πληρώνω”, οτι “εγώ δεν αναγνωρίζω κυβερνήσεις και σύνταγμα”. Και είναι μέρος της γενικότερης αντίληψης, που απαντάει τυφλά και κακομαθημένα στο πολιτικό, κοινωνικό και αισθητικό χάσμα που αποκάλυψε η απότομη πτώση της χώρας, από τη “φούσκα” στη σκληρή “διόρθωση” της πραγματικότητας.

Σα να λένε, “τέρμα αυτά που ξέρατε”. Όχι τα φαύλα και τα σάπια, αλλά αυτά που κάνουν τη συμβίωση μας δυνατή και τη ζωή μας υποφερτή. Λες και η απουσία κανόνων (ακόμα και στοιχειώδους ευγένειας) στο δρόμο θα πλήξει την τρόικα και τις τράπεζες ή θα ανακουφίσει τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας (πιθανότατα θα τους επιβαρύνει ακόμα περισσότερο). Μαζί, αναδύονται και όλες οι πιθανές αυτοκαταστροφικές νοοτροπίες, που φτάνουν ακόμα και στην προτροπή κάποιων διαδηλωτών προς ταραξίες “να τα κάψουν όλα”, που ακούστηκε σε κρίσιμες καμπές αυτές της κρίσης.

Η σύγχυση και η βαθιά αντικοινωνική συμπεριφορά είναι κατά βάθος ένας υπέρμετρος εγωισμός και ωχαδερφισμός, που επενδύεται πολιτικά με πομφόλυγες περί “ανυπακοής” και “αντίστασης” (το αντίθετο δεν είναι απαραίτητο). Είναι ακριβώς η άλλη πλευρά του νομίσματος του άξεστου νεοπλουτισμού, που υποτίθεται οτι καταπολεμάει. Και συνοδεύεται συνήθως από μια ακόμα νοοτροπία, που απαιτεί μια κακώς εννοούμενη “ισότητα” στα πάντα, χωρίς να λαμβάνονται υπόψιν υποχρεώσεις και αξιοκρατία.

Γι αυτό και είναι πολύ φυσιολογικό η νοοτροπία αυτή να επικαλείται συνεχώς το “μα κι αυτός πέρασε το κόκκινο, γιατί όχι κι εγώ”. Και αφού αυτός παίρνει τόσα “γιατί όχι κι εγώ” - κι ας είναι ο ένας άξιος και σκίζεται στη δουλειά, ενώ ο άλλος λουφάρει και κοροϊδεύει την κοινωνία. Άντε αυτό να το εξηγήσεις σε κουτοπόνηρους συνδικαλιστές (που αρνούνται να πάρουν την ευθύνη των πράξεων τους) και φανατικούς εργαζόμενους, που επικαλούνται και τους φόβους για ρουσφετολογικές παρεμβάσεις και πολιτικές διώξεις. Κι αντί να ενισχύσουμε όλοι μαζί τους θεσμούς της αξιολόγησης, ώστε να ξεχωρίσει η “ήρα από το στάρι”, παραμένουμε στη νεφελώδη ισοπέδωση, που καλύπτει τον μειοδότη της όποιας κοινής προσπάθειας.

Στα βασικά δικαιώματα είμαστε (ή θα έπρεπε να είμαστε) όλοι ίσοι. Στο δρόμο της ζωής όμως, όχι. Κι όποιος επιδιώκει το γενικό μπάχαλο, το παραβλέπει εκ του πονηρού. Με κόστος πάντα για τους άλλους, που κοπιάζουν και “πληρώνουν το μάρμαρο”...

http://prokopisdoukas.blogspot.gr/2012/12/blog-post_10.html

Ο πιο αναξιοπρεπής Έλληνας

"Δεν νομίζω ότι υπάρχει περισσότερο αναξιοπρεπής άνθρωπος στα όρια της ελληνικής επικράτειας" 

Ο Έρμιππος γράφει για την αναλγησία του Κώστα Καραμανλή

Μου έστειλαν έναν δεσμό μιας ιστοσελίδας που ασχολείται με τα παραπολιτικά. 

Ο τίτλος: Το έριξαν... έξω με παϊδάκια και τσίπουρο ο Καραμανλής με τον Γκιουλέκα!

Οι σημαντικές ειδήσεις που βγαίνουν: α) Ο Καραμανλής συναντήθηκε με βουλευτές της ΝΔ σε ταβέρνα της Βάρης, διάσημης για τα παϊδάκια της β) ο πρόεδρος ήταν ως συνήθως λιγομίλητος γ) αποκάλυψε ότι συνηθίζει να ξυπνάει νωρίς το πρωί και να περπατάει για ώρες δ) όταν ρωτήθηκε για την πολιτική κατάσταση είπε: στηρίζουμε Νέα Δημοκρατία, στηρίζουμε Σαμαρά. 

Αυτά.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει περισσότερο αναξιοπρεπής άνθρωπος στα όρια της ελληνικής επικράτειας. Χειρίστηκε τις δημόσιες υποθέσεις με ισχύ ελέω θεού μονάρχη για πέντε ολόκληρα χρόνια. Κάτι που ζήτησε μόνος του, χωρίς να τον υποχρεώσει ή να τον παρακαλέσει κανείς. Συνέδεσε το όνομα του, καλώς ή κακώς, δικαίως ή αδίκως, με μια ανυπολόγιστων διαστάσεων καταστροφή. Και την στιγμή που ένας ολόκληρος λαός περνά από το αμόνι μιας βαθιάς υπαρξιακής κρίσης, ο ίδιος δεν ένοιωσε την παραμικρή ανάγκη να υπερασπίσει τον εαυτό του, να απολογηθεί ή να ζητήσει συγγνώμη. Να πει κάτι, σε κάθε περίπτωση. Επί τρία χρόνια περιφέρεται σιωπηλός και φαινομενικά ατάραχος, μέσα σε μια κοινωνία βαθιά αγωνιούντων ανθρώπων, ταυτίζοντας την εικόνα του αποκλειστικά με ταβέρνες, ψησταριές και σουβλατζίδικα. Οι περισσότερες φωτογραφίες του που κυκλοφορούν τον δείχνουν να κάθεται σε ένα στρωμένο τραπέζι, πίσω από μια ποικιλία ψητών και ορεκτικών.

Όπως και να' χει πάντως, δεν παραλείπει να εισπράττει κάθε μήνα τον παχυλό μισθό του βουλευτή, -αξίωμα που διαθέτει χάριν της γενναιοδωρίας του εκλογικού νόμου, αφού η εκλογή του είναι αυτόματη και απορϋπόθετη-, και να χρησιμοποιεί όλα τα προνόμια που του παρέχει η πολιτεία, με πρώτο αυτό της χορηγίας πολυάριθμης αστυνομικής φρουράς, για τον ίδιο και την οικογένεια του. Η μόνη του κοινοβουλευτική του δραστηριότητα για τα τρία βασανιστικά και τραγικά για την χώρα χρόνια περιορίζεται στην βουβή παρουσία του σε κάποιες, μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, κρίσιμες συνεδριάσεις της βουλής. 

Ακόμη και ο χειρότερος θα ντρέπονταν, νομίζω. Αν δεν είχε τι να πει ή αν δεν ήθελε να μιλήσει τουλάχιστον θα κρύβονταν. Θα είχε εξαφανισθεί από το προσκήνιο και από τον δημόσιο χώρο. Αυτός, όμως, δεν φαίνεται ούτε καν να ενοχλείται. Και από την άλλη μεριά κανείς δεν σκέφθηκε να τον ενοχλήσει. Μια σπάνια περίπτωση ανθρώπου, που σε μια χώρα που δεν διαθέτει θεσμούς και δικλείδες ασφαλείας, έφτασε να απολαύσει τα ανώτατα αξιώματα. Και σήμερα περιφέρεται από ταβέρνα σε ταβέρνα, μακάριος και αμέτοχος, μέσα στα ερείπια.

Απο το Facebook του Έρμιππου 

http://www.lifo.gr/team/readersdigest/34341

Το Opengov και η αξιοκρατία

Του Νοτη Παρασκευοπουλου

Εχοντας τη μοναδική εμπειρία να έχω διατελέσει μέλος της ομάδας Opengov, στην οποία ο Γιώργος Παπανδρέου είχε αναθέσει την επιλογή στελεχών για τις δημόσιες θέσεις, αισθάνομαι την ανάγκη να κοινοποιήσω τα λάθη που έγιναν ώστε να μην επαναληφθούν.

Πόσες φορές ακούσαμε τον Γιώργο Παπανδρέου να λέει ότι θέλουμε τους «άριστους» και όχι τους «αρεστούς»; Είναι αλήθεια ότι ο Γιάννης Πανάρετος του είχε προτείνει ένα σύστημα αξιοκρατικής διαδικασίας για την επιλογή στελεχών που ταίριαζε στα οράματα του Γιώργου Παπανδρέου. Το πρόβλημα ήταν ότι οι αυλοκόλακες που τον περιστοίχιζαν και που πλαισίωσαν (ή καλύτερα «καπέλωσαν») τον Πανάρετο κι εμένα στην ομάδα του Opengov είχαν άλλα οράματα. Ο ένας, δικτυωμένος με τα κομματικά στελέχη και τους δημάρχους όλης της χώρας, και η άλλη, δικτυωμένη με όλους τους «αρεστούς» βουλευτές, είχαν πράγματι άλλα «οράματα».

Ετσι, μετά μια αρχική περίοδο που έγινε με σχετική επιτυχία μια αξιοκρατική διαδικασία επιλογής γενικών και ειδικών γραμματέων των υπουργείων κατά την οποία επελέγησαν με βάση τα βιογραφικά τους αξιόλογοι άνθρωποι που δεν είχαν καμία σχέση με κόμματα και κυκλώματα (αναφέρω ενδεικτικά τους Δ. Σπινέλλη στα Πληροφοριακά Συστήματα, Στ. Κομνηνό στο Εμπόριο, Π. Σελέκο στις Επενδύσεις, Κ. Κοκκινοπλίτη στην Ερευνα και Γ. Ζεμπελιάδου στο ΕΣΠΑ), γυρίσαμε στις παλιές καλές μεθόδους.

Φαίνεται ότι τα κυκλώματα αιφνιδιάστηκαν στην αρχή και γι’ αυτό τους «ξέφυγαν» οι γραμματείς των υπουργείων. Οταν όμως ήρθαμε στους διοικητές των ΔΕΚΟ, των λιμανιών και των νοσοκομείων, έγιναν οι «μοιρασιές». Η Λούκα μοίραζε λιμάνια και η Μαριλίζα νοσοκομεία στους τοπικούς βουλευτές και άλλους παράγοντες. Με την τελευταία, είχα μια αξέχαστη εμπειρία που θέλω να καταγραφεί. Μέσα στα χιλιάδες βιογραφικά που έφθαναν μέσα από το Opengov εντόπισα έναν Ελληνοαμερικανό γιατρό που διοικούσε ένα μεγάλο νοσοκομείο στο New Jersey. Αμέσως ενημέρωσα τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος με εξουσιοδότησε να επικοινωνήσω μαζί του. Του τηλεφώνησα το ίδιο βράδυ και τον άκουσα συγκινημένο, να μην πιστεύει στ’ αυτιά του που με μια αίτησή του τον είχαμε επιλέξει και ενθουσιώδη για τη βοήθεια που θα προσέφερε στη χώρα του. Ζήτησε μόνο ένα μεταβατικό μήνα (transition period) ώστε να μπορέσει να παραδώσει τη διοίκηση του εκεί νοσοκομείου πριν φύγει για Ελλάδα. Η υπουργός Υγείας το απέρριψε, λέγοντας ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε ένα μήνα. Βέβαια, η στελέχωση των νοσοκομείων πήρε πολλούς μήνες, αλλά αυτό ήταν μια λεπτομέρεια.

Ετσι, λοιπόν, το όραμα για αξιοκρατία διαλύθηκε και η λέξη Opengov, που σημαίνει ανοιχτή διακυβέρνηση και διαφάνεια, απαξιώθηκε και φυσικά το σύστημα εγκαταλείφθηκε.

Θα ήθελα να ελπίζω ότι η σημερινή κυβέρνηση, έχοντας να αντιμετωπίσει τα τεράστια προβλήματα της χώρας, θα ξεφύγει από τα τετριμμένα και θα κάνει αξιοκρατικές επιλογές. H αξιοπιστία μας είναι στο ναδίρ, κανένας δεν πιστεύει ότι θα καταφέρουμε να κάνουμε αυτά που υποσχόμαστε. Για να ανατρέψουμε αυτήν την εικόνα πρέπει να γίνουμε αποτελεσματικοί. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν στο πηδάλιο όλων των ΔΕΚΟ και δημοσίων οργανισμών τοποθετηθούν άτομα ικανά. Μακάρι αυτό να γίνει και να μη δούμε ξανά αποτυχόντες βουλευτές και άνεργα κομματικά στελέχη σε αυτές τις θέσεις.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_30/11/2012_503371

Το κείμενο το εντόπισα στο blog "παραπολιτική", όπου και γίνεται ένας αρκετά σοβαρός σχολιασμός του:

http://www.parapolitiki.com/2012/12/katseli-marilizia-opengov.html

Ανάμεσα στα σχόλια είναι και αυτή η ανάρτηση του πρώην υφυπουργού της Κυβέρνησης Παπανδρέου, Γιάννη Πανάρετου, το όνομα του οποίου αναφέρεται στο άρθρο:

http://panaretos.blogspot.gr/2012/12/opengov.html

Η Κύπρος υπέγραψε μνημόνιο...

Η Κύπρος του κομμουνιστή προέδρου Χριστόφια υπέγραψε μνημόνιο, προσέφυγε στο μηχανισμό στήριξης, στην Τρόικα Ε.Ε.-Ε.Κ.Τ.-Δ.Ν.Τ.

Πού είναι οι άλλες πηγές χρηματοδότησης;;; Πού είναι τα δισεκατομμύρια που προσέφεραν οι Ρώσοι και οι Κινέζοι, που ο «Τσολάκογλου» και «Γερμανοτσολιάς» Παπανδρέου και οι συν αυτώ «εθνοπροδότες» δεν εκμεταλλεύτηκαν, αφού ήταν «εγκάθετοι των διεθνών συμφερόντων και σκοπό είχαν να ξεπουλήσουν την Ελλάδα»;;;

Στην Κύπρο, σε αντίθεση με εμάς που όλα είναι σε θεωρητικό επίπεδο ακόμη, έχουν βρεθεί κοιτάσματα φυσικού αερίου των οποίων η αξιοποίηση έχει αρχίσει ήδη και τα οποία αναμένεται να φέρουν πολλές δεκάδες δις € στα ταμεία του Κυπριακού κράτους τα επόμενα χρόνια. Κι όμως, παρά το γεγονός αυτό, κανένας πλην της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσω του μηχανισμού στήριξης (που δημιουργήθηκε χάρη στις πρωτοβουλίες της ελληνικής κυβέρνησης στις αρχές του 2010) δεν δέχθηκε να πάρει το ρίσκο να δανείσει μερικά δις € την Κύπρο!

Όλοι αυτοί, πρόεδροι κομμάτων, βουλευτές, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, τηλεοπτικοί μαϊντανοί, πολίτες, που υποστήριζαν τόσο καιρό τα παραπάνω, θα βρουν άραγε να κάτι σχολιάσουν; Είμαι σίγουρος πως ναι. Ο λαϊκισμός δεν κολλάει σε κάτι τέτοιες λεπτομέρειες: Όταν η πραγματικότητα διαφέρει από την άποψή τους, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα!

Χθες ο πρόεδρος Χριστόφιας είχε το δικό του Καστελλόριζο. Όμως εκεί δεν ακούστηκαν κραυγές για προδοσία…για άνευ όρων παράδοση...για τοκογλύφους…! Το μνημόνιο, η συμφωνία με τους πιστωτές, είναι μία αυτονόητη πράξη όταν ένα πολιτισμένο κράτος φτάσει στα όρια της χρεοκοπίας.

Ένας - ένας οι αντιμνημονιακοί μύθοι καταρρέουν εδώ και καιρό.

Χθες κατέρρευσε ένας από τους μεγαλύτερους.

Κάποτε θα πρέπει να βρούμε την δύναμη να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς της μυθοπλασίας και της συνωμοσιολογίας.


Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό μόνο ό,τι είναι αληθές.


Διονύσιος Σολωμός

-----------------

Πρόεδρος Χριστόφιας: Δεν υπάρχει η πολυτέλεια για μικροπολιτικές και εκλογικές σκοπιμότητες... οι λόγοι προσφυγής στον Μηχανισμό Στήριξης

http://www.cybc.com.cy/index.php/cyprus/item/6142-πρόεδρος-χριστόφιας-δεν-υπάρχει-η-πολυτέλεια-για-μικροπολιτικές-και-εκλογικές-σκοπιμότητες-ανέλυσε-τους-λόγους-προσφυγής-στον-μηχανισμό-στήριξης

-----------------


Βαρύ το τίμημα της διάσωσης από τη χρεοκοπία για την Κύπρο

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2260091

Η λάσπη ενάντια στον Παπανδρέου συνεχίζεται όπως αναμενόταν

Ο μόνος που πήγε κόντρα στο σύστημα τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να είναι όρθιος. Θα τον χτυπάνε μέχρι να τον ρίξουν. Ο καθένας ας διαλέξει την πλευρά που προτιμά σε αυτή τη μάχη: Ή με τα λαμόγια ή εναντίον τους!

Αντιγράφω από το blog alzap:

ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΛΙΓΟΝ ΧΟΥΝΤΑΙΟΙ, (όσο πατάει η γάτα), ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ...... με πατέντα και υπογραφή!
ΨΥΧΑΡΗΣ, ΘΕΜΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΧΟΥΝΤΟΚΟΥΜΠΑΡΑΙΟΙ...




Στις 30 Σεπτεμβρίου 2012, τα ακροδεξιά τρόλια του Olympia.gr δημοσιεύουν χυδαία υπονοούμενα όπως κάνουν κάθε μέρα εναντίον του Γιώργου Παπανδρέου και της οικογένειας Παπανδρέου.
Δειτε εδώ.

Δύο μέρες μετά, ατις 2 Οκτωβρίου, ένας διευθυντής του ΣΔΟΕ, ο κ. Λέκκας, σε υπηρεσιακή σύσκεψη παρακαλώ λέει ότι ΚΑΠΟΥ απο ΚΑΠΟΙΟΝ άκουσε πως στη λίστα βρίσκεται η Μαργαρίτα Παπανδρέου. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ΔΕΝ έχει δει την λίστα... Και η συζήτηση τελείωσε ως φαίνεται εκεί.

Την επομένη 3 Οκτωβρίου ο επικεφαλής του ΣΔΟΕ καταθέτει ενόρκως στον Πεπόνη τα "τεκμηριωμένα" στοιχεία που κατέθεσε ο Λέκκας στην "υπηρεσιακή" σύσκεψη...

Σήμερα ο πιασμένος στα σύνορα να μεταφέρει λαθραία κάποια εκατομμύρια Αναστασιάδης και ο κουμπάρος του χουντικου υπουργού πληροφόρησης Ψυχάρης επιτίθενται με τα λασπωμένα πρωτοσέλιδά τους στην Μαργαρίτα Παπανδρέου...

Παρατηρήστε το στήσιμο και τις ημερομηνίες, θαυμάστε την προβοκάτσια και την συνεργασία λαθρέμπορων, ακροδεξιών και φιλοχουντικών διαπλεκόμενων και βγάλτε τα συμπεράσματά σας....

Και για να μην ξεχνιόμαστε δείτε και τον Ψυχάρη ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ με τον χουνταίο κουμπάρο του και άλλους υπουργούς της χούντας...




ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ στα τρόλια:

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

ΔΗΛΩΣΗ, ΑΘΗΝΑ, 1 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Oι υπεύθυνοι των εφημερίδων ΒΗΜΑ και ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, έχουν την εμπειρία να γνωρίζουν ότι, όφειλαν να μου υποβάλουν μια απλή έστω ερώτηση, να διερευνήσουν την υπόθεση πριν δημοσιοποιήσουν οτιδήποτε.

Να παρουσιάσουν λόγο και αντίλογο.

Άνανδροι, ανήθικοι, δεν το έπραξαν.

Είναι δυνατόν να δημιουργούνται πρωτοσέλιδα με βάση το ψέμα και την διαβολή;

Γιατί τόσα ψέματα; Γιατί τόσες επιθέσεις;

Ίσως επειδή δεν υπέκυψε ποτέ η οικογένειά μου στις επιδιώξεις και στα ισχυρά κατεστημένα συμφερόντα του τόπου.

Δεν έσκυψε ποτέ σε εκείνους που μου επιτίθενται σήμερα.

Ίσως επειδή παρά τα κτυπήματα τόσους μήνες τώρα, το όνομα Παπανδρέου ακόμη ζει.

Σημειώνω με περηφάνια ότι και οι τρεις πρωθυπουργοί - Γεώργιος, Ανδρέας, Γιώργος - συγκρούστηκαν με τα παρασιτικά κατεστημένα συμφέροντα.

Θα συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε με μεγαλύτερη πίστη στις αρχές μας, τις αξίες μας, στη Δημοκρατία.

Εμείς αγωνιστήκαμε, συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε και θα αγωνιζόμαστε για όλα αυτά.

Εκείνοι, συνεχίζουν να πωλούν σε λαδωμένα φύλλα την Πατρίδα και τη Δημοκρατία.

Από δω και μπρος η Δικαιοσύνη θα έχει το λόγο.

http://alekos.blogspot.gr/2012/12/blog-post.html?spref=fb

Μερικοί αντιμνημονιακοί μύθοι ακόμα καταρρέουν

Athensvoice - Edito 415 | του Φώτη Γεωργελέ

Το «επονείδιστο» χρέος.
Πριν λίγες μέρες, οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων που είδαν τον Φεβρουάριο με το PSI τις οικονομίες τους να εκμηδενίζονται, μπήκαν στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας και τα έκαναν λαμπόγυαλο. Δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία, πανεπιστήμια και ασφαλιστικά ταμεία δηλώνουν ότι τα αποθεματικά τους μειώθηκαν δραματικά γιατί είχαν επενδύσει σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου. Αυτοί διαπίστωσαν με τον πιο οδυνηρό τρόπο τι σημαίνουν οι μαγκιές καφενείου για διαγραφή του χρέους, μονομερείς καταγγελίες και «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω». Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολιτικά κόμματα και ΜΜΕ που κατηγορούν τους «ξεφτιλισμένους» Ευρωπαίους γιατί δεν ανταποκρίνονται γρήγορα στο αίτημά μας για παράταση 2 χρόνων, γιατί δεν βρίσκουν δηλαδή γρήγορα τη χρηματοδότηση, γιατί δεν αποφασίζουν αμέσως τη διαγραφή κι άλλου μεγάλου μέρους από το χρέος μας. Είναι σίγουρα πολύ προοδευτικό να φορτώνεις τα προβλήματά σου στους Ευρωπαίους συνταξιούχους, στους Ευρωπαίους φορολογούμενους. Η Ευρώπη για μία ακόμη φορά έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, ξεπέρασε τις δυσκολίες και ανέλαβε το κόστος. Κι αυτό είναι σωτήριο για μας. Αλλά εμείς δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι, ο «τζάμπας» δεν είναι ποτέ προοδευτική στάση, δεν είναι μαγκιά να απαιτείς δανεικά.

Μακάρι να αντιμετωπίζαμε περήφανα την κρίση, όπως η Αργεντινή.
10 χρόνια μετά την πρώτη χρεοκοπία και μετά από 10 χρόνια σκληρής λιτότητας και καταστροφή της οικονομίας, τέτοια που εμείς ούτε φανταζόμαστε, η Αργεντινή βρίσκεται πάλι στα πρόθυρα νέας χρεοκοπίας και στα λιμάνια κατάσχουν τα πολεμικά της πλοία για χρέη. Όσοι έλεγαν για μονομερείς ενέργειες, εκβιασμούς της Ευρώπης και απειλές εναντίον όλου του υπόλοιπου πλανήτη, δεν μπορούν καν να αντιληφθούν τα μεγέθη και τα προβλήματα της εποχής. Αδαείς και αγράμματοι θαμώνες τηλεοπτικών εκπομπών, μπέρδευαν τους παγκόσμιους συσχετισμούς με τις ατάκες καφενείου στα πάνελ.

Κάθε τρίμηνο φοβίζουν το λαό ότι χρεοκοπούμε και δεν χρεοκοπήσαμε.
Γιατί δεν το λένε αυτό στους καρκινοπαθείς που δεν βρίσκουν τα φάρμακά τους; Γιατί δεν το λένε στους εκατομμύρια ασφαλισμένους που πρέπει να πληρώνουν τα φάρμακα από την τσέπη τους επειδή δεν εξαργυρώνουν συνταγές των ταμείων τα φαρμακεία; Φυσικά και έχουμε χρεοκοπήσει και περιμένουμε κάθε φορά τη δόση. Μόνο που για να πληρώνονται ακόμα οι μισθοί και οι συντάξεις εκδίδονται σιωπηλά και άλλα έντοκα γραμμάτια και αφαιρείται κι άλλη ρευστότητα από τις τράπεζες, δηλαδή από την οικονομία. Και αυξάνονται τα χρέη προς τους ιδιώτες, με αποτέλεσμα λουκέτα και αύξηση της ανεργίας. Αλλά αυτή η χρεοκοπία δεν τους ενδιαφέρει καθόλου. Ο χώρος των ενδιαφερόντων τους είναι μόνο το δημόσιο.

Τα λεφτά δεν πάνε στην οικονομία, πάνε στους τοκογλύφους.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, όταν το κράτος έχει ανάγκη να πληρώσει τις υποχρεώσεις του εκδίδει έντοκα γραμμάτια και παίρνει λεφτά. Όταν μετά πρέπει να πληρωθούν αυτά τα δανεικά, τότε τα λεφτά «πάνε στους τόκους και στα δάνεια και όχι στην οικονομία». Τα λεφτά βέβαια πάνε στην οικονομία, πάνε στα χρέη του κράτους προς ιδιώτες που είναι αιτία για χιλιάδες λουκέτα στην αγορά. Πάνε στα έντοκα γραμμάτια, πάνε στις τράπεζες για να ανακεφαλαιοποιηθούν, μπας και κυκλοφορήσει ξανά χρήμα στην οικονομία. Πάνε κατευθείαν στο έλλειμμα.

«Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».
Η αλήθεια είναι ότι έχει καιρό ν’ ακουστεί στη Βουλή. Καθώς όλο και περισσότερες χώρες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έμπαιναν σε προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, καθώς αισίως έχουμε φτάσει στα 4 τα κόμματα που κάποια στιγμή έχουν πάρει μέρος σε κυβέρνηση, ο μύθος του προδότη Γιώργου Παπανδρέου που οδήγησε τη χώρα στα νύχια του ΔΝΤ μοιάζει πια αστείος. Καθώς ο κομμουνιστής πρόεδρος της Κύπρου Χριστόφιας υπογράφει αυτές τις μέρες το δικό του μνημόνιο με την τρόικα, φαντάζομαι ότι απλώς έχουν ξεχάσει τα ελληνικά αριστερά κόμματα να καταγγείλουν την «κυβέρνηση Τσολάκογλου» του Χριστόφια και τη «δικτατορία και κατοχή» της Κύπρου.

Ο «αφελληνισμός» της οικονομίας.
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρείς πόσο εύκολα κυβερνητικά κόμματα, καθεστωτικά Μέσα και «αντισυστημική» αντιπολίτευση συμπίπτουν πάντα στην υπεράσπιση του καθεστώτος της διαφθοράς και της διαπλοκής. Η Ευρώπη λέει το αυτονόητο, ότι αν χρηματοδοτηθούν οι τράπεζες με λεφτά των Ευρωπαίων φορολογούμενων, θα πρέπει να υπάρχει μια επιτροπεία για τη σωστή χρήση της οικονομικής ενίσχυσης. Δηλαδή, για να καταλαβαινόμαστε, να μην πηγαίνουν τα λεφτά των καταθετών σε δάνεια στα πολιτικά κόμματα, ούτε σε πολιτικούς που αποκτούν 50 ακίνητα ο καθένας με μαγικό τρόπο, ούτε σε χρεοκοπημένους επιχειρηματίες, ούτε σε media του εκβιασμού, ούτε στα στελέχη της τράπεζας. Υπερβολικές απαιτήσεις, ε; Η αλήθεια είναι ότι το σύστημα εξουσίας σύσσωμο περιμένει τη δόση, όπως ο ναρκομανής. Κόμματα, δημόσιες επιχειρήσεις, χρεοκοπημένα media, δήμαρχοι και κοινοτάρχες ετοιμάζονται για τη διανομή, όπως πάντα. Το σύστημα εξουσίας είναι μονομπλόκ, κυβερνητικό και «αντισυστημικό», αλλάζει ρόλους, καθεστωτικό πάντα.

Τώρα έχουμε πλεόνασμα, μπορούμε να διαπραγματευτούμε καλύτερα και να απορρίψουμε το μνημόνιο.
Είναι αλήθεια ότι σιγά-σιγά κοντεύουμε να ισοσκελίσουμε τον προϋπολογισμό και να μη χρειαζόμαστε καινούργια δανεικά κάθε χρόνο. Αλλά είναι ακριβώς επειδή το επιτύχαμε αυτό, επειδή αντιμετωπίσαμε το έλλειμμα, που η Ευρωπαϊκή Ένωση προχωράει στη νέα διαγραφή χρεών. Επειδή πείθεται ότι τα δις δεν πάνε πια σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο. Αν δεν είχαμε επιτύχει τη μείωση των ελλειμμάτων τώρα δεν θα ’μασταν εδώ, αλλά κάπου κοντά στη Λιβύη. Όμως όλοι αυτοί που το λένε αυτό δεν ήταν αντίθετοι στη μείωση των ελλειμμάτων; Δεν ήθελαν να καταργήσουν τα μνημόνια; Λένε δηλαδή ότι τώρα είμαστε σε καλύτερη διαπραγματευτική θέση επειδή κάναμε όσα δεν ήθελαν αυτοί; Κι αφού είναι έτσι, τότε πώς «με ένα νόμο, ένα άρθρο» θα επαναφέρουν μισθούς και συντάξεις στα επίπεδα του 2009; Τότε δεν θα ’χουμε πάλι το πρόβλημα από την αρχή; Μη βιάζεσαι να χαμογελάσεις με τις λογικές ανακολουθίες των πολιτικών του καφενείου. Όταν μια ολόκληρη κοινωνία ακούει ότι οι μισθοί και οι συντάξεις πολλαπλασιάζονται με ένα νόμο, λες και είναι το θαύμα εν Κανά, δεν δείχνει μόνο το πολιτικό επίπεδο των κομμάτων. Δείχνει πολλά και για την κοινωνία.

Το ΔΝΤ πιέζει τη Μέρκελ.
Ξαφνικά το ΔΝΤ, αυτό το ακατανόμαστο, έχει γίνει ο καλύτερός μας σύμμαχος. Τώρα η Λαγκάρντ είναι η καλή που πιέζει τους Γερμανούς και ζητάει μείωση του χρέους μας, ώστε να είναι βιώσιμο. Ωραία. Τότε γιατί κάνουμε εξεταστική για να βρούμε τον ένοχο που μας οδήγησε στο ΔΝΤ; Πρέπει να του δώσουμε και εύσημα, σκέφτεσαι να μας είχε αφήσει μόνους μας με τον Σόιμπλε; Αν δεν ήμασταν σε τόσο άσχημη κατάσταση, ίσως και να γελούσαμε με όλα αυτά. Διαφωνούν με τη δόση γιατί «προσθέτει χρέος πάνω στο χρέος», μετά καταγγέλλουν την κυβέρνηση για τη μη εκταμίευση, ζητάνε λαϊκά δικαστήρια για το ΔΝΤ, μετά «δεν λένε τίποτα παραπάνω απ’ όσα λέει κι ο ίδιος ο Ομπάμα», μετά κάνουν και μια πορεία μέχρι την πρεσβεία των «Αμερικάνων, φονιάδων των λαών», μετά ακυρώνουν τα μνημόνια, έπειτα κατηγορούν την κυβέρνηση που «έκανε την Ελλάδα κλοτσοσκούφι των Γερμανών» που δεν μας δίνουν τη δόση. Ό,τι να ’ναι.

Και ένας «μνημονιακός» μύθος. «Η Ελλάδα εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις της».
Η Ελλάδα αυτό που έκανε είναι οριζόντιες μειώσεις μισθών και ένα αβάσταχτο τσουνάμι φόρων επί δικαίων και αδίκων. Κυρίως αδίκων. Ώστε να μειώσει το έλλειμμά της, να μη χρειάζεται κάθε χρόνο δανεικά, να μη γίνεται κάθε χρόνο «φόρτωμα» στους άλλους. Ένα χρόνο όμως τώρα, ο πολιτικός χρόνος έχει σταματήσει. Περιμένουν τα λεφτά. Το κούρεμα του PSI, το κούρεμα της Δευτέρας, τη νέα δόση. Στα 3 χρόνια, το κράτος έχει παραμείνει ίδιο, το σύστημα εξουσίας που παράγει συνεχώς ελλείμματα είναι ίδιο. Ή, για να το πούμε με τα λόγια του ακατανόμαστου ΔΝΤ, «η οικονομία προσαρμόζεται μέσω ύφεσης, των επιπτώσεών της στους μισθούς και τις τιμές, και όχι με διαρθρωτικές αλλαγές που προωθούν την παραγωγικότητα». Ο ελληνικός παρασιτισμός είναι ακόμα το κυρίαρχο σύστημα οικονομίας. Τα δύσκολα δεν έχουν αρχίσει ακόμα. Γιατί την προηγούμενη Δευτέρα φάνηκε ακόμα μια φορά ότι το πρόβλημα δεν είναι έξω, αλλά μέσα στη χώρα. Εκεί που οι δυνάμεις της Ακινησίας κρατούν την κοινωνία αιχμάλωτη.

http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/415/edito-415

Καμία κρίση και κανένα ΔΝΤ (ρατσιστές και τραμπούκοι ήμασταν και πριν...)

του Θανάση Χειμώνα
Η σκηνή είναι εφιαλτική. Ένας οργισμένος όχλος προσπαθεί με μανία να λιντσάρει τέσσερα-πέντε άτομα. Οι αστυνομικοί μετά βίας προσπαθούν να τους συγκρατήσουν. «Φεύγουν» μερικοί καφέδες, τα υποψήφια θύματα τρώνε και κάποιες «ψιλές». Το χειρότερο απ’όλα: Η φριχτή αυτή απόπειρα λιντσαρίσματος διαδραματίζεται μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες…

Άγιος Παντελεήμονας; Νεοναζί και Πακιστανοί; Όχι φίλοι μου! Τα καλόπαιδα με τα ξυρισμένα κεφάλια δεν έχουν φτάσει ακόμα στο σημείο να δέρνουν σε ζωντανή μετάδοση (εκτός φυσικά από τα πολιτικά talk show). Άσε που όταν την πέφτουν στους μετανάστες, τριγύρω δεν υπάρχουν αστυνομικοί ούτε για δείγμα.

Η εικόνα που περιγράφω παραπάνω είναι η ρατσιστική επίθεση που δέχτηκε ο Γερμανός πρόξενος Βόλφγκανγκ Ομπερμάγερ, πριν λίγες μέρες στην Θεσσαλονίκη. Έτσι ακριβώς. Ρατσιστική. Το μόνο «λάθος» του Ομπερμάγερ και των ακολούθων του ήταν πως προέρχονται από μια χώρα που οι συγκεκριμένοι «αγανακτισμένοι πολίτες» μισούν. Μια χώρα την οποία οι φίλτατοι αυτοί «συνέλληνες» ταυτίζουν με τον ναζισμό και, όπου σταθούν και όπου βρεθούν, φοράνε μια μουστάκα σαν του Χίτλερ και καλά για να «πικάρουν τους –ξενέρωτους- κατοίκους της. Δεν είναι αστείο; Να αποκαλείς «ναζί» τους Γερμανούς, την στιγμή που Εσύ, σήμερα, δίνεις 12% στην Χρυσή Αυγή.

Ο Ομπερμάγερ «πλήρωσε» την δήλωση ενός συμπατριώτη του. Ακριβώς όπως ένας άσχετος Πακιστανός τρώει βρωμόξυλο στα σκοτεινά σοκάκια γύρω από την Πλατεία Αμερικής επειδή κάποιος συμπατριώτης του (ενδεχομένως να) διέπραξε κάποιο αδίκημα. Συλλογική ευθύνη. Ένα από τα θεμέλια του ρατσισμού. Εδώ φυσικά, πρέπει να προσθέσουμε πως ο διπλωμάτης είναι ιερός. Ακόμη και αιμοσταγή, τριτοκοσμικά, ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν διανοήθηκαν να τον πειράξουν. Λαμπρές εξαιρέσεις φυσικά, το Ιράν των Αγιατολάχ και, εσχάτως, η κατασπαραγμένη από την αλήστου μνήμης (όπως δυστυχώς αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα) «Αραβική Άνοιξη», Λιβύη.

Για την επίθεση στον πρόξενο συνελήφθησαν τρία άτομα. Και όπως ήταν αναμενόμενο (πόσο προβλέψιμοι έχουν γίνει κάποιοι, θεέ μου…) το ελληνικό ίντερνετ κατακλύστηκε από ‘μοβόρα σχόλια περί «σύγχρονης χούντας», «φασιστικού καθεστώτος», «νέων Τσολάκογλου» κλπ κλπ. Έτσι είναι ρε! Και ποιοι είναι δηλαδή αυτοί οι νεοταξίτες νεοφιλελεύθεροι φασίστες που θα μας εμποδίσουν να δέρνουμε όποιον γουστάρουμε; Δημοκρατία δεν έχουμε; Δεν έχω δηλαδή το δικαίωμα να κάνω ό,τι θέλω; Κι αυτοί οι μπάτσοι, δεν φτάνει που δεν μας άφησαν να στείλουμε τον Γερμαναρά στην κόλαση να κάνει παρέα με τον Αμερικάνο πρέσβη στην Λιβύη, θέλουν να μας κλείσουν εμάς στην φυλακή; Εμάς; Τους Έλληνες; Ε; Ε;

Ο ρατσισμός στην χώρα μας είναι παράξενη ιστορία. Από χρόνο σε χρόνο αλλάζει αντικείμενο. Μετά την μικρασιατική καταστροφή έβριζαν τους μικρασιάτες. Την δεκαετία του 80’, μικρό παιδί, θυμάμαι πως είχαν λιντσάρει στο κέντρο της Αθήνας έναν Ρωσοπόντιο. Τις εποχές που το χρήμα έρεε άφθονο (ας σταματήσει επιτέλους αυτό το παραμύθι πως για όλα φταίει το μνημόνιο) κυνηγούσαν τους Αλβανούς με αποκορύφωμα ένα πρωτοφανές πογκρόμ που εξαπολύθηκε το 2004, μετά την ήττα της εθνικής μας στα Τίρανα.

Σήμερα, οι διωγμοί σε βάρος των ασιατών και των αφρικανών ανάγκασαν την κυβέρνηση των ΗΠΑ να εκδώσει ταξιδιωτική οδηγία προς όσους κατοίκους της τολμήσουν να επισκεφθούν το ταλιμπανάτο της Ευρώπης. Προς το παρόν, η ανακοίνωση απευθύνεται στους «έγχρωμους» (που λέγαμε παλιά) Αμερικανούς. Δεν βρισκόμαστε όμως μακριά από την εποχή που οι «άλλοι» θα αρχίσουν να επιτίθενται και σε ξανθούς τουρίστες θεωρώντας τους «Γερμαναράδες».

Όχι. Καμία κρίση και κανένα ΔΝΤ. Όσο κοινότοπο και αν ακούγεται, έχει καθαρά να κάνει με έλλειψη παιδείας. Δυστυχώς, ζούμε σε μια χώρα που τα παιδάκια του Δημοτικού βλέπουν στην τηλεόραση τον δάσκαλό τους να ξυλοφορτώνει έναν ξένο διπλωμάτη…

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%83%CF%87%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B1/%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%BD%CF%84

Eμπόριο Eλπίδας

Με νέα παρέμβασή του στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Κρίτων Αρσένης, καταγγέλλει το εμπόριο ελπίδας που έχει στηθεί σε πολλές χώρες της Ευρώπης γύρω από τα πιθανολογούμενα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Δηλώνει ότι τα νούμερα των προβλέψεων που αφορούν πιθανά κοιτάσματα είναι όχι μόνο αστήρικτα, αφού δεν στηρίζονται σε αποτελέσματα επιστημονικών ερευνών, αλλά και παραπλανητικά καθώς αναβάλλουν τη δημόσια συζήτηση από την αντιμετώπιση της ανεργίας και της κρίσης εν αναμονή μιας μελλοντικής γης της επαγγελίας. Επιπλέον, ο Κρίτων Αρσένης επαναλαμβάνει ακόμη μία φορά ότι και οι έρευνες θα πρέπει να γίνονται πάντα με σεβασμό στη νομιμότητα.

Μετά το πέρας της συζήτησης στην Ολομέλεια ο Κρίτων Αρσένης απευθυνόμενος προς τους Έλληνες δημοσιογράφους έκανε τις ακόλουθες δηλώσεις για τη συζήτηση για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο στη χώρα μας:

"Θέλω να καταγγείλω το εμπόριο ελπίδας που έχει στηθεί γύρω από τα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στη χώρα μας. Ως απάντηση στα νούμερα της ανεργίας που είναι πραγματικά, διακινούνται αστήρικτες εκτιμήσεις για τα κέρδη από τα πετρέλαια. Εάν γνωρίζαμε τα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που έχουμε δεν θα κάναμε σεισμικές έρευνες. Και όμως κάποιοι φαίνεται να θέλουν να ξεγελάσουν τους άνεργους συμπολίτες μας και να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη προσφέροντας αντί για πραγματικές λύσεις στην ανεργία την ελπίδα ενός μελλοντικού παραδείσου. Ζητώ να σταματήσει αυτή η δημαγωγία, αυτό το εμπόριο ελπίδας εδώ και τώρα.

Να ειπωθεί όλη η αλήθεια στους συμπολίτες μας.

Ότι κάνουμε τις σεισμικές έρευνες στο Ιόνιο και την Κρήτη ακριβώς για να δούμε αν υπάρχει πιθανότητα να έχουμε εκεί πετρέλαια ή φυσικό αέριο.

Αν εντοπίσουμε περιοχές όπου υπάρχει αυτή η πιθανότητα θα πρέπει να κάνουμε δοκιμαστικές γεωτρήσεις για να δούμε αν όντως υπάρχει και αν είναι αξιοποιήσιμο.

Ότι ακόμη και αν βρούμε πετρέλαια ή φυσικό αέριο, αυτά σε αντίθεση με το τι γίνεται στη Νορβηγία θα αξιοποιηθούν από ξένες εταιρίες. Ότι τα οποιαδήποτε έσοδα στο δημόσιο από την εμπορία και πώληση φυσικού αερίου θα έρθουν το νωρίτερο μετά από περίπου 7 χρόνια.

Ότι είναι μύθος ότι θα έχουμε φθηνό πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Η τιμή του πετρελαίου αποφασίζεται στα διεθνή χρηματιστήρια και ανεβαίνει διαρκώς. Ανεβαίνει το ίδιο για τους πολίτες όλων των ανεπτυγμένων χωρών είτε αυτές παράγουν πετρέλαιο είτε όχι.

Εθνική και ενεργειακή ανεξαρτησία δεν είναι η εξάρτηση από το πετρέλαιο. Εθνική και ενεργειακή ανεξαρτησία είναι η απεξάρτηση από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που η τιμή τους αποφασίζεται μακριά από τη χώρα μας.

Η Ελλάδα έχει ήδη ένα "Ελντοράντο". Αυτό ονομάζεται ελληνικός τουρισμός. Όλη η προσοχή μας θα πρέπει να εστιάζεται στο πως θα τον διατηρήσουμε και θα τον αναβαθμίσουμε με την προστασία του περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονομιάς. Ένα πετρελαϊκό ατύχημα στις θάλασσες μας θα απειλήσει περίπου το 20% του ΑΕΠ, δηλαδή 40 δις το χρόνο, και πιθανά μία στις τέσσερις θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα."

http://kritonarsenis.gr/actions/view/Oil_gas

Ελλάδα - ένα κερί που καίγεται και από τις δύο πλευρές

της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ

«Μια επανάσταση που δεν στηριζόταν σε ιδέες, ήταν ενάντια στις ιδέες. Το κοινό κάθαρμα ανέλαβε την εξουσία συνοδευόμενο από τις μάζες που πανηγύριζαν.» Th. Mann

Ένας ενδιαφέρον ορισμός για το φασισμό, έρχεται από τον M. Lipset: Ο φασισμός είναι μια ακρότητα του κέντρου, που βασίζεται στην οργή εκείνων που ήταν ανεξάρτητοι μαγαζάτορες, αγρότες, μάστορες κι άλλα μέλη της μεσαίας τάξης και βλέπουν τώρα να συνθλίβονται από τους καλύτερα οργανωμένους βιομηχανικούς εργάτες και μεγάλους επιχειρηματίες.

Σύμφωνα με τον R. Paxton, ο φασισμός άντλησε και αντλεί δύναμη από την κρίση που περνά ο φιλελευθερισμός και έρχεται ως αποτέλεσμα ενός ηθικού εκφυλισμού, υποστηρίζεται από τον όχλο που διψά για έντονες συγκινήσεις και εντέλει θριαμβεύει εις βάρος των λογικών.

»Ο φασισμός είναι μια μορφή πολιτικής συμπεριφοράς που χαρακτηρίζεται από μονομανή ενασχόληση με την κοινωνική παρακμή, την ταπείνωση ή τον κατατρεγμό και από μια αντισταθμιστική προσήλωση στην ενότητα, στην ενεργητικότητα και στον εξαγνισμό.»

Η άνοδος του φασισμού υποβοηθείται από την κρίση, αλλά δεν οφείλεται αποκλειστικά σε αυτήν. Όπως αναφέρει ο M. Goodwin , «Ψηφίζουμε τους ναζί επειδή η Ευρώπη είναι σε ύφεση; Αυτό είναι ανοησία. Οι φόβοι για την εθνική κουλτούρα, ταυτότητα και τρόπο ζωής, μετράνε περισσότερο από τις υλικές φοβίες.» Ενώ ο Bernard-Henri Lévy δηλώνει πως «Πίσω από τον εθνικισμό υπάρχουν τα χείριστα αντανακλαστικά ταυτότητας, οι χείριστοι σπασμοί λαϊκισμού, ακόμα και αν δεν είναι νεοναζιστικοί.»

Η «συναισθηματική λάβα» που θεμελιώνει τα φασιστικά κινήματα είναι:

• Κρίση που μοιάζει να μην επιδέχεται παραδοσιακές λύσεις.
• Πίστη στην ανωτερότητα του λαού και θυματοποίηση αυτού.
• Φόβος της πτώσης.
• Ανάγκη ύπαρξης κοινωνίας και η ικανοποίηση του συναισθήματος του «ανήκειν».
• Ανάγκη για αδιαμφισβήτητο αρχηγό.
• Ομορφιά της βίας.

Η τρίτη παράμετρος παρουσιάζει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, δεδομένου ότι όλα τα άλλα είναι λίγο πολύ γνωστά.

Το βασικό χαρακτηριστικό της Χρυσής Αυγής, όπως και όλων των άλλων φασιστικών οργανώσεων, είναι ότι πρόκειται για ένα κοινοτιστικό μόρφωμα. Ο κοινοτισμός ικανοποιεί απολύτως το αίσθημα του «ανήκειν» και έρχεται ως πειστική απάντηση στο φόβο, στον «οντολογικό φόβο», στον απροσδιόριστο «φόβο της πτώσης».

Η Χρυσή Αυγή, ως κατ’ εξοχήν κοινοτιστικό μόρφωμα, προσφέρει απλόχερα την αίσθηση του «ανήκειν». Τα μέλη της ομάδας έχουν μεταξύ τους δεσμούς αίματος. Ένα παιδί, για παράδειγμα, στο σχολείο, που δεν είναι δημοφιλές για οποιοδήποτε λόγο, προσχωρώντας στη Χρυσή Αυγή αποκτά ταυτότητα και μια ολόκληρη ομάδα προθύμων που θα τον υπερασπιστούν εάν υπάρξει ανάγκη. Ξαφνικά, γίνεται δυνατός. Δεν είναι μόνος. Οργανώνει από κοινού δράσεις. Αποκτά νέα οικογένεια. Και δεδομένου ότι η ΧΑ έχει γίνει trendy, γίνεται και δημοφιλές. Μια διαδικασία που περιγράφεται εξαιρετικά στην ταινία «Το Κύμα».

Η ΧΑ λειτουργεί με όρους υποκουλτούρας (subculture). Έτσι λειτουργούν άλλωστε και άλλες αντισυστημικές συλλογικότητες που θέλουν να προκαλέσουν το σύστημα – από τους σκίνχεντς και τους πανκ, μέχρι και τους radicals Muslims. Είναι οι ομάδες αυτές στις οποίες νέα παιδιά ενστερνίζονται την πιο άσχημη όψη του μουσουλμανισμού και ριζοσπαστικοποιούνται. Στην Αγγλία είναι ένα φαινόμενο εξαιρετικά έντονο. Δεν πρόκειται για μετανάστες, αλλά για Άγγλους που ίσως να μην έχουν και καμία ρίζα σε μουσουλμανικές χώρες.

Το μίσος προς έναν κοινό εχθρό είναι το βασικό συναίσθημα μεταξύ των μελών της Χρυσής Αυγής. Και, ως γνωστόν, το μίσος είναι πιο δυνατή «συγκολλητική ουσία» από ότι είναι η αγάπη ή η ιδεολογία. Πόσο μάλλον όταν το μίσος και η βία εξυψώνονται στο όνομα της εθνικής ανδρείας. Όπως ακριβώς πράττει η Χρυσή Αυγή και όπως έπρατταν και στο παρελθόν τα φασιστικά κόμματα.

Δεδομένης δε της ουσιαστικής κατάρρευσης των κομμάτων που είχαν το ρόλο της ευρύτερης οικογένειας και δημιουργούσαν δεσμούς αλληλεγγύης, η ΧΑ έχει όλο το πεδίο ελεύθερο. Και δεν είναι μόνο τα κόμματα που έχουν καταρρεύσει. Και τα έθνη δεν έχουν τη στεγανή μορφή που είχαν, αλλά ούτε και οι τοπικές κοινωνίες. Ίσως μόνο οι ποδοσφαιρικές ομάδες να μπορούν να συγκριθούν με τους δεσμούς που δημιουργεί η ΧΑ, αλλά αφενός πρόκειται για μια παρωχημένη συλλογικότητα και αφετέρου, οι χούλιγκανς εφάπτονται με τη ΧΑ.

Ο φασισμός ήταν απάντηση στους φόβους του 20ου αιώνα και σε αυτούς τους φόβους υποσχέθηκε θεραπεία, γράφει ο R. Paxton. Ο φόβος απέναντι στον ατομικισμό και στην κατάρρευση του κοινωνικού συνόλου, απέναντι σε εθνικούς εχθρούς, απέναντι στο φόβο της παρακμής ενός Έθνους. Το μήνυμα που έστελναν οι φασίστες είναι ότι το δημοκρατικό κράτος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στους φόβους και ότι μόνο οι φασίστες είναι αρκετά σκληροί ώστε να σώσουν το έθνος. Ταυτοχρόνως, προέβαλαν φρέσκα πρόσωπα, με «καθαρά από σκάνδαλα χέρια», σε έναν κόσμο κουρασμένο από το γερασμένο κράτος, που δεν κατάφερνε να βάλει σε τάξη τα πράγματα.

Όπως ακριβώς συμβαίνει και τώρα, απέναντι στους φόβους του 21ου αιώνα. Σε μια Ελλάδα που χάνει έδαφος και κεκτημένα, σε ένα πολιτικό σύστημα που μοιάζει να μην μπορεί να διαχειριστεί την κρίση άμεσα, έρχονται οι σκληροί της Χρυσής Αυγής, υπόσχονται λύση, προσφέρουν βοήθεια και προστασία. Κοινοβουλευτικά, η παρουσία τους είναι αντισυστημική. Εσκεμμένα δεν ακολουθούν τους κανόνες του Κοινοβουλίου και προσβάλουν τη Βουλή, που αμήχανα τους παρακολουθεί. Προσπαθούν να δείξουν ότι δεν έχουν σχέση με τους άλλους πολιτικούς και πως η Δημοκρατία είναι αδύναμη να τους αντιμετωπίσει και άρα ανίκανη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα των πολιτών.

Η Χρυσή Αυγή, σε αυτή την ρευστή πραγματικότητα που ζούμε, προσφέρειασφάλεια. Ενίοτε προσφέρει και χρήματα και υπόσχεται και δουλειές. Και όπως εύγλωττα περιγράφει ο R. Paxton, ο Χίτλερ υποσχέθηκε δουλειές σε όλους και ίσως και να το κατάφερε, αλλά δεν τους είχε πει ποιο θα ήταν το τίμημα.

Κι εδώ είναι το ζήτημα. Όλοι πρέπει να αναλογιστούμε ποιο θα είναι το τίμημα αυτής της αναζήτησης της ασφάλειας. Διότι δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο μονοπάτι από αυτό της αναζήτησης της ασφάλειας. Πραγματικά ασφαλής είναι αυτός που είναι κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο. Στις δυτικές δημοκρατίες, η ασφάλεια βρίσκεται σε συνεχή σύγκρουση με την ελευθερία. Οι δυτικές δημοκρατίες δεν προσφέρουν ασφάλεια. Αντιθέτως, στις δυτικές δημοκρατίες είναι δεδομένη η «κοινωνία του ρίσκου» (risk society).

Προαπαιτούμενο για την άνοδο ενός φασιστικού κόμματος, είναι να μην αντιληφθούν εγκαίρως οι πολίτες το τίμημα της ασφάλειας. Να μην φοβηθούν πως η φασιστική βία μπορεί να στραφεί και εναντίον των φιλήσυχων πολιτών.

Η φασιστική βία γίνεται αντιληπτή από τους φιλήσυχους πολίτες ως κάτι απαραίτητο που πρέπει να το ανεχθούν, προκειμένου να έχουν όλα τα άλλα αγαθά. Ιστορικά, τα φασιστικά κινήματα δεν θα είχαν αναπτυχθεί χωρίς την ανοχή των απλών ανθρώπων και των πολιτικών ελίτ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Νύχτα των Κρυστάλλων. Το βράδυ εκείνο του 1938, δεν καταστράφηκαν μόνο μαγαζιά εβραίων, αλλά και «αρείων» Γερμανών. Όμως, δεν αντέδρασαν. Όπως δεν αντέδρασαν οι δικαστικές αρχές, οι πολιτικές αρχές ή οι θρησκευτικές. Το ίδιο δεν συμβαίνει και στην Ελλάδα; Το διήμερο των επιθέσεων, για παράδειγμα, στη Μιχαήλ Βόδα, οι φασίστες δεν έσπασαν μόνο μαγαζιά αλλοδαπών, αλλά και ελλήνων. Δεν διαταράχθηκαν μόνοι οι ζωές των αλλοδαπών, αλλά και των Ελλήνων. Όμως, δεν αντέδρασε κανείς από τους κατοίκους. Η βία έγινε ανεκτή ως αναγκαίο κακό, ώστε να εξασφαλιστεί η απαραίτητη ασφάλεια και ήταν και κοινωνικά νομιμοποιημένη από τη στιγμή που στράφηκε κατά ενός δαιμονοποιημένου εσωτερικού εχθρού μας. Στην προκειμένη περίπτωση, εναντίων των μεταναστών. Τότε, εναντίων των Εβραίων. Η βία αυτή, όμως, στρέφεται και κατά του «αποτυχημένου» κράτους, των πολιτικών, των θεσμών και της δημοκρατίας. Στην Ελλάδα, όπως και στη Βαϊμάρη τότε.

Η ΧΑ κινείται έξυπνα. Δεν δείχνει σημάδια ότι μπορεί αυτή η βία κάποτε να στραφεί και κατά της φιλήσυχης μεσαίας τάξης. Οι επιθέσεις της είναι κυρίως συμβολικές και στοχευμένες. Όμως, δεν θα αργήσει αυτή η στιγμή που θα στραφεί εναντίων όλων. Ξεκίνησε από μετανάστες, στράφηκε κατά των ομοφυλόφιλων, έπειτα κατά των πολιτικών, των δημοσιογράφων, των καλλιτεχνών που αρθρώνουν διαφορετική άποψη. Και τα χειρότερα έπονται. Πάντα έτσι γίνεται. Όσο πιο αργά γίνει αντιληπτό, τόσο πιο μεγάλο θα είναι το κακό και δύσκολη η αντιστροφή του.

Ας πάμε όμως λίγο πιο πίσω. Η Χρυσή Αυγή είναι η απάντηση στην ανάγκη για ασφάλεια. Η ΧΑ ήρθε να καλύψει το κενό που υπήρχε. Δεν δημιούργησε το κενό και τις προϋποθέσεις.

Από καιρό είχαμε εντοπίσει τον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας. Κι όταν λέμε εκφασισμό, εννοούμε τη βία ή την ανοχή στη βία, τη μη ανοχή στη διαφορετικότητα, τη δημιουργία εσωτερικών εχθρών οι οποίοι θεωρούνται ως οι υπεύθυνοι για όλα τα κακά κι όλα τα κρίματά μας. Αυτό που δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε είναι, ΠΟΙΟΣ θα ικανοποιήσει αυτή την ανάγκη, ΠΟΙΟΣ θα εκπροσωπήσει αυτό το ρεύμα.

Ήταν σαφές πως ο Καρατζαφέρης δεν ήταν ο «κατάλληλος» άνθρωπος. Το ΛΑΟΣ ήταν ένα μετριοπαθές κόμμα και ο Πρόεδρός του, όσο και να προσπαθούσε, δεν έπειθε.

Για τη Χ.Α. υπήρξαν επιφυλάξεις, όχι επειδή δεν έμοιαζαν ικανοί -και ο Χίτλερ ηλίθιος («idiot») εθεωρείτο- αλλά λόγω των ισχυρών ταμπού της ελληνικής κοινωνίας απέναντι σε χουντικά κόμματα. Η βία της Χρυσής Αυγής, ήταν περιθωριακή και συμμορίτικη. Συγκρούονταν μόνο με αναρχικούς και, πού και πού, επιτίθονταν σε κάποιον μετανάστη. Κάτι που δεν αφορούσε τον πολύ κόσμο. Δεν μπορούσε να ενώσει και να συνεπάρει μεγάλες ομάδες πληθυσμού.

Το καίριο ερώτημα είναι, ΠΟΤΕ και ΓΙΑΤΙ η ΧΑ φεύγει από το περιθώριο, νομιμοποιείται και απενοχοποιείται κοινωνικά. Εδώ, σύμφωνα με τη δική μου μελέτη, υπάρχουν κάποιοι κρίσιμοι σταθμοί. Έχει σημασία να τονιστεί πως ούτε καταδικάζουμε τις δράσεις που νομιμοποίησαν τη Χρυσή Αυγή, ούτε δικαιολογούμε τη δράση της. Ο στόχος είναι η κατανόηση για την από κοινού αντιμετώπιση.

Ένας πρώτος σταθμός είναι σίγουρα ο Δεκέμβρης του 2008. Τότε, για πρώτη φορά, η βία που υπέβοσκε στην ελληνική κοινωνία εκφράστηκε - και εκφράστηκε άγρια. Δεν ήταν η επανάσταση των αναρχικών των Εξαρχείων. Ήταν η μαζική και τυφλή αντίδραση της μεσαίας τάξης. Ήταν τα παιδιά αυτά των ακριβών σχολείων, που ένιωθαν να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια τους, που βγήκαν στο δρόμο για να φωνάξουν. Εκεί φάνηκε πως δεν υπήρχε δύναμη να συγκρατήσει τον όχλο. Λίγο αργότερα, η οργή εκείνη κρύφτηκε, αλλά δεν εξαλείφθηκε, λόγω των νέων φόβων που προστέθηκαν - ο φόβος της τρομοκρατίας και ο φόβος από την επιδείνωσης της κρίσης. Όμως, το 2008 έδωσε το μήνυμα: Η ελληνική κοινωνία είχε περάσει σε άλλο στάδιο, ήταν έτοιμη για τα πάντα. Η Δημοκρατία ήταν σε αμφισβήτηση. Πολλοί είδαν τα γεγονότα του 2008 και αρκετοί τα κατάλαβαν, αλλά δυστυχώς όχι αυτοί που είχαν τη συντεταγμένη αρμοδιότητα. Η Χ.Α. είδε στα γεγονότα του 2008 τη φοβισμένη μεσαία τάξη, που ήθελε να κερδίσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ είδε την οργή των νέων παιδιών ως πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί.

Κύλισε ο καιρός δίχως να λαμβάνεται κανένα μέτρο και η κατάσταση επιδεινωνόταν. Η ΧΑ είχε καταφέρει ήδη να κατακτήσει μια γειτονιά, τον Αγ. Παντελεήμονα. Τότε, ήμαστε πολλοί αυτοί που λέγαμε πως αν δεν τους σταματήσουμε τώρα, αν δεν ελέγξουμε την περιοχή, δεν θα μπορούμε να τους σταματήσουμε μετά. Όμως η περίοδος ήταν κάθε άλλο παρά ομαλή. Και η αλήθεια είναι πως το κράτος (όχι η κυβέρνηση, αλλά το κράτος) δεν θεωρούσε εχθρό τη Χ.Α. Από την άλλη, οι αριστερές δυνάμεις έριχναν λάδι στη φωτιά με τα ραντεβού για μετωπικές συγκρούσεις.

Η μέρα-σταθμός που έδωσε στη ΧΑ τη δυνατότητα να βγει από τις κρυψώνες της και να αρθρώσει πρόταγμα που αφορούσε τη μεσαία τάξη, ήταν η Μαρφίν, το 2010.

Η Μαρφίν και ο τρόπος που χειρίστηκε η πολιτεία το τραγικό συμβάν της απώλειας τεσσάρων ανθρώπων, έδωσε στα μέλη της Χ.Α. τη δυνατότητα να βγουν μπροστά και να αναλάβουν εργολαβικά την υπεράσπιση των αθώων θυμάτων. Το λάθος της κυβέρνησης δεν είναι μόνο ότι δεν προστάτευσε τις ζωές των ανθρώπων, αλλά και ότι μετά, έκανε πως δεν συνέβη τίποτα, από τον φόβο να μην ποινικοποιηθεί το λαϊκό αριστερό κίνημα. Και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ποιούσε τη νήσσα, φοβούμενος ότι τυχόν καταγγελία του εγκλήματος θα τον έθετε ενώπιον κάποιων ευθυνών του. Εξάλλου, γενικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια αδυναμία να καταγγείλει τη βία που συνοδεύει τη διαμαρτυρία. Η Μαρφίν ξεχάστηκε την επόμενη ημέρα. Όχι από όλους. Πίσω από και πάνω στα λουλούδια που άφηναν οι περαστικοί, το φασιστικό κίνημα οργανωνόταν. Σταμάτησαν να δέρνονται στις γωνίες με τους αναρχικούς. Πλέον, συγκεντρώνονταν καθημερινά έξω από την τράπεζα, στη Σταδίου, και πατώντας πάνω στη μεγάλη αυτή ντροπή για τη χώρα μας, προπαγάνδιζαν.

Δεύτερος σταθμός: Κερατέα. Εκεί έγινε ο μεγάλος συμβιβασμός μεταξύ ακροδεξιών/ χρυσαυγιτών και αναρχικών/αριστεριστών. Εκεί νομιμοποιήθηκε η βία της ΧΑ, υπό την αίρεση να είναι εναντίον του «κακού» κράτους. Εκεί, η φασιστική βία βαφτίστηκε πολιτική βία. Οι ευθύνες βαραίνουν φυσικά την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - ο ανένδοτος υπουργός που ζήταγε να λυθεί το θέμα της Κερατέας μέσω ΜΑΤ, που είχαν την εντολή να δέρνουν τον κόσμο. Το «Πολέμησα κι εγώ στην Κερατέα!» προσέφερε συγχωροχάρτι στους φασίστες.

Τρίτος σταθμός: Αγανακτισμένοι. Λίγο πριν, όμως, υπάρχει ένας ενδιάμεσος σταθμός που έπαιξε σημαντικό ρόλο: η δολοφονία Καντάρη. Άλλη μια δολοφονία που ξεχάστηκε. Άλλη μια δολοφονία που την ανέλαβε εργολαβικά η Χ.Α. Τα αντανακλαστικά, όχι μόνο του κράτους, αλλά όλων, και των ΜΜΕ, ήταν θλιβερά. Εκείνη την περίοδο είχαμε στην Ελλάδα την εμφάνιση του πρώτου «ηθικού πανικού» (moral panic) της μεταπολίτευσης.

Σύμφωνα με τις θεωρίες των κοινωνιολόγων, οι ηθικοί πανικοί δημιουργούνται «από πάνω», από την άρχουσα τάξη, και στη συνέχεια σχηματίζεται μια καταναγκαστική συναίνεση (coercive consensus) προς ένα σκληρό κράτος. Στην περίπτωση τη δική μας, όμως, είχαν δύο ηθικούς πανικούς -ο ένας «από πάνω» εναντίων των φασιστών που ξεκίνησαν πογκρόμ κατά των μεταναστών, κι ο άλλος «από κάτω», από τη βάση, κατά των μεταναστών και της ανομίας. Επιβλήθηκε ο δεύτερος από τους πολίτες. Και καθώς το κράτος δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει την ανάγκη των πολιτών για ένα σκληρό κράτος, στράφηκαν κατά του ίδιου του κράτους, λίγα μέτρα πιο πέρα από το τραγικό συμβάν και μόλις τρείς εβδομάδες μετά.

Το κάλεσμα για Αγανακτισμένους στο Σύνταγμα, ήρθε από τα ακροδεξιά και χρυσαυγίτικα sites. Αυτός ήταν και ο πρώτος πυρήνας που στήθηκε εκεί. Στη συνέχεια, ακολούθησε πλήθος ανθρώπων διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων. Αυτό όμως που έχει σημασία, είναι ότι ήταν και μέλη της ευρύτερης Χρυσής Αυγής εκεί, κρατώντας ελληνικές σημαίες, μουντζώνοντας τους θεσμούς, στήνοντας κρεμάλες, ενώ τριγύρω όλοι πανηγύριζαν και οι πολιτικοί ηγέτες της Αριστεράς έβγαζαν πύρινους λόγους.

Τα γεγονότα της περιόδου των Αγανακτισμένων το καλοκαίρι του 2011 (δικαιολογημένα ή μη, δεν είναι το θέμα μας), οι προπηλακισμοί των πολιτικών, η απόλυτη αμφισβήτηση και απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών και του δημοκρατικού πολιτεύματος, οι συνεχείς διαδηλώσεις με καταστροφές ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, η αδυναμία του κράτους να τους αντιμετωπίσει, αλλά και εν τέλει η αποτυχία του κινήματος των αγανακτισμένων να οργανωθούν και να αρθρώσουν μια εφαρμόσιμη πρόταση, έστρωσε το χαλί για την άρση των κοινωνικών δισταγμών απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Σε αυτό βοήθησε και η εμφάνιση άλλων «δημοκρατικών» κομμάτων, που είχαν ομοιότητες με το λόγο της Χρυσής Αυγής όσον αφορά στην απαίτηση για εθνική αναγέννηση, στη λεβεντιά της ελληνικής φυλής και στην αμφισβήτηση της δημοκρατίας, προσομοιάζοντάς την με χούντα, όπως το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, η Σπίθα και κάποιες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω από 600 περιστατικά πολιτικής βίας καταγράφηκαν από τα τέλη Ιουνίου 2011 έως τις εκλογές του Ιουνίου 2012. Η βία έγινε μέρος της καθημερινότητάς μας και νόμιμη λαϊκή αντίδραση.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι και στους τρείς σταθμούς ανάδυσης του φαινομένου της Χρυσής Αυγής (Μαρφίν, Κερατέα και Αγανακτισμένοι), πρωτοστάτησε η ακραία Αριστερά (συνιστώσες ΣΥΡΙΖΑ και αριστεριστές), δημιουργώντας τον ιδανικό βιότοπο για την εξάπλωση και καθιέρωση της Χρυσής Αυγής, ανοίγοντας κυριολεκτικά το δρόμο για την πολιτική της καθιέρωση. Όπως και δεν είναι τυχαίο πως αυτοί οι τρείς σταθμοί, συν το 2008, θεωρούνται ταμπού από την Αριστερά.

Από κει και πέρα, στην μακρά προεκλογική περίοδο, αλλά και αργότερα, δεν ήταν καθόλου λίγες οι φορές που οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και ο ΣΥΡΙΖΑ, κατέβαιναν μαζί σε πορείες με τη Χ.Α., προσφέροντάς της επιπλέον κοινωνική νομιμοποίηση, μια και ο εχθρός ήταν ένας - και πρωτίστως, το Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Άλλωστε αυτό είχε συμβεί και στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης: Το KPD, πεπεισμένο ότι το SPD ήταν εχθρός, και επειδή συναγωνίζονταν τους ναζί για το ποιος θα κερδίσει την ίδια ομάδα των ανέργων, έφτασε στο σημείο να συνεργαστεί μαζί τους σε λευκή απεργία κατά του συστήματος συγκοινωνιών του Βερολίνου, το Νοέμβριο του 1932.

Η βία, πλέον, της Χρυσής Αυγής, είναι κοινωνικά νομιμοποιημένη καθώς δεν έκαναν κάτι διαφορετικό από ό,τι όλα τα άλλα «δημοκρατικά» λαϊκά κόμματα. Επιπλέον, η Χ.Α. εμφανίζεται ως η άμεμπτη δύναμη. Μια και από όλους τους άλλους που έλεγαν και λένε τα ίδια, μόνο η Χ.Α. μπορεί να αρθρώσει τον αυθεντικό λόγο. Κάθε μέρα που περνάει, η Χ.Α. εμφανίζεται όλο και πιο δελεαστική, καθώς αποτελεί το ιδανικό μέσο για να αποτινάξουμε από πάνω μας τον «αφόρητο» πολιτισμό και τα όρια που επιβάλει αυτός. Το τέρας έχει ξυπνήσει και πάλι.

Στην ερώτηση «και τώρα τι κάνουμε», η απάντηση είναι ότι πρώτα αντιλαμβανόμαστε -και πρωτίστως τα κόμματα- τι συμβαίνει και πού μας έχουν οδηγήσει οι μικροκομματικοί μανιχαϊστικοί διαχωρισμοί: κακοί μνημονιακοί και καλοί αντιμνημονιακοί. Έπειτα, αποφασίζουμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο αυτό όλοι μαζί. Όλοι οι δημοκράτες μαζί, βάζοντας στην άκρη τις κομματικές βλέψεις. Και αυτό είναι μια απόφαση που πρέπει να πάρει κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ. Διαφορετικά, η φασιστική φωτιά θα μας κάψει όλους.

http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=14048&sw=320