Συνέντευξη Παπανδρέου στο CNN

(από το 2:17 και μετά)

Μα για ποιον διπολισμό, επιτέλους, μιλάμε;

Οι ψηφοφόροι καλούνται να επιλέξουν μεταξύ ενός ΠΑΣΟΚ made in Koumoundourou και ενός ΛΑΟΣ made in Sygrou

Στην εξαιρετική ταινία του Αλαν Πάκουλα «Η επιλογή της Σόφι», η -τρόφιμος κέντρου συγκέντρωσης- Μέριλ Στριπ βρίσκεται μπροστά σε μια εφιαλτική απόφαση: Καλείται να επιλέξει ποιο από τα δύο παιδιά της θα θανατωθεί αμέσως από τους ναζί.

Αυτό είναι δίλημμα κύριοι! Οχι το σίκουελ των εκλογών του 2012.

Αλήθεια, τι διακυβεύεται τη 17η Ιουνίου; Μια πρώτη «ανάγνωση» είναι «ευρώ ή δραχμή». Η θεωρία αυτή αναπτύσσεται κυρίως από νεοδημοκρατικούς κύκλους και -εκ πρώτης όψεως- έχει μια βάση. Από τη μία πλευρά στέκεται ο ΣΥΡΙΖΑ με τη συνήθη εξοργιστική πολυφωνία των στελεχών του (της λογικής «λέμε έτσι, λέμε και γιουβέτσι, λέμε και Κομανέτσι, κι ο ψηφοφόρος όλο και κάτι θα ακούσει που να του αρέσει»), την παντελή έλλειψη προτάσεων και τη συνεχή δαιμονοποίηση του Μνημονίου. Πράγματι, η επιλογή αυτή συγκεντρώνει καλές πιθανότητες να μας οδηγήσει ντουγρού στη δραχμούλα.

Ποιος στέκεται απέναντι όμως; «Μα η μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη» απαντά με ενθουσιασμό η -πάλαι ποτέ- «γαλάζια γενιά». Εξκιούζ μι, όμως, για ποια Κεντροδεξιά μιλάμε; Για το κόμμα του Πανίκα, του Κιλτίδη, του Βελόπουλου, του Μάκη -axeman- Βορίδη και του «Βάλτε νάρκες στον Εβρο» Θάνου Πλεύρη; Για το κόμμα των Χριστιανών στα χαρακώματα και του «βόηθα Παναγιά» του Αντώνη Σαμαρά; Ετσι θα μείνουμε στο ευρώ; Με ένα κράμα ΕΡΕ -ΛΑΟΣ; Χώρια τις συνεχείς παλινωδίες του Σαμαρά που μαύρισε το πρώτο Μνημόνιο, διέγραψε όποιους διαφωνούσαν, τους ξαναπήρε πίσω, ψήφισε το δεύτερο Μνημόνιο, διέγραψε όποιους διαφωνούσαν, τους ξαναπήρε πίσω (όχι υποχρεωτικά με αυτήν τη σειρά).

Από την άλλη, ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς βροντοφωνάζει: «Ενα είναι το δίλημμα: Μνημόνιο - Αντιμνημόνιο»! Εντάξει, το εμπεδώσαμε. Το Μνημόνιο είναι η πηγή του κακού. Είναι ο αντίχριστος, ο 666, ο εξαποδώ (που θα 'λεγε και η Ελένη Λουκά). Είναι ένα κράμα Κάιζερ Σοζέ και Τζορτζ Σόρος. Είναι ο διαιτητής που θα σφυρίξει ανύπαρκτο πέναλτι σε βάρος της ομάδας σου στο 90', σε μπαράζ για τη σωτηρία, και ο δημοτικός αστυνομικός που θα σου κόψει κλήση επειδή πάρκαρες παράνομα στο Κολωνάκι τα μεσάνυχτα του Σαββάτου. Το Αντιμνημόνιο, όμως, τι είναι; Είναι κάποια πρόταση; Αυτό θα μας βγάλει από την κρίση; Το Αντιμνημόνιο θα πληρώσει μισθούς και συντάξεις την 1η Ιούλη (sic) του 2012;

Μήπως, λοιπόν, κάτι άλλο παίζεται στις επόμενες εκλογές; Μήπως το θέμα δεν είναι άσπρο-μαύρο, αλλά μια ανάγκη απομάκρυνσης του κοσμάκη από τα άκρα; Μήπως πρέπει να κλείσουμε μια για πάντα τις πολώσεις εμφυλιακού τύπου στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας - για να θυμηθούμε τη θρυλική έκφραση του Ανδρέα, την οποία εσχάτως υιοθέτησε ο Αλέξης; Είναι λύση το νέο ΠΑΣΟΚ made in Koumoundourou; Είναι λύση ο νέος ΛΑΟΣ made in Sygrou;

Α, και για όποιον ενδιαφέρεται: Στην ταινία για την οποία μιλήσαμε στην αρχή, η Μέριλ χάνει τελικά και το δεύτερο παιδί της...
Το θέμα είναι πώς θα κλείσουμε μια για πάντα τις πολώσεις εμφυλιακού τύπου στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας»

Ο Θανάσης Χειμωνάς είναι συγγραφέας και συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ στην Α' Αθηνών

http://www.ethnos.gr/entheta.asp?catid=25862&subid=2&pubid=63662350

Προσπαθώντας...

Δεν έχω όρεξη να γράφω πολύ τελευταία. Δεν έχω όρεξη γενικά. Η πραγματικότητα με ξεπερνάει ακόμα και στις σκέψεις μου. Μέχρι να προλάβω να κατανοήσω κάποιο γεγονός, στο καπάκι έχουν συμβεί άλλα δέκα που χρήζουν μεγαλύτερης ανάλυσης, αφού πρώτα αναγκαστώ να ξεπεράσω το αρχικό σοκ του καθεαυτού γεγονότος.

Έχω σταματήσει να ασχολούμαι με την ρηχή, απογοητευτική και εξοργιστική καθημερινότητα και προσπαθώ να δω πίσω από τα εκατοντάδες διαφορετικά επίπεδα σκέψης που προβάλλει η σημερινή ελληνική κοινωνία. Μέσα σε αυτή την προσπάθεια, γεμίζω ασυνάρτητες σκέψεις που πλέον μόνο σε άτακτη σειρά μπορώ να εκφέρω και να αποτυπώσω. Κάπως έτσι γράφεται και αυτό που γράφεται αυτή τη στιγμή.

Προσπαθώ, για παράδειγμα να κατανοήσω πότε το ρολόι της ελληνικής αντίληψης σταμάτησε και άρχισε να μετράει προς τα πίσω. Πότε δηλαδή, η ρητορική που χρησιμοποιεί η συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών υποψήφιων Πρωθυπουργών και ο περίγυρός τους, άρχισε να γίνεται αποδεκτή από το εκλογικό σώμα. Αυτός ο ξύλινος πολιτικός λόγος της δεκαετίας του ’80 που σιχάθηκε η δική μου γενιά, πότε έγινε ξανά αξιόπιστος και δημοφιλής στις νεώτερες γενιές; Πότε καταδέχτηκε η κοινωνία μας, σε κρίσιμες περιόδους, η επιχειρηματολογία να γίνεται σε επίπεδο τάξεων του Γυμνασίου, και να μην τρέχει τίποτα; Πότε καταδέχτηκε να βλέπει πολιτικάντηδες να ελίσσονται τόσο άγαρμπα σε σαφείς ερωτήσεις, δίνοντας εξοργιστικά άκυρες απαντήσεις;

Προσπαθώ να μετρήσω το επίπεδο αυτοκριτικής και αυτοσεβασμού που μας έχει απομείνει. Παρακολουθώντας το πρόσφατο σκηνικό με τις δηλώσεις Λαγκάρντ, και το περιεχόμενο των αντιδράσεων, έχω την αίσθηση ότι πλέον ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας πάσχει από «άρνηση». Όχι με την καθημερινή σημασία της λέξης, αλλά με αυτή του ψυχολογικού αμυντικού μηχανισμού που ενεργοποιείται σε ανθρώπους όταν έχουν βιώσει κάποιο σοκ ή μία σημαντική απώλεια. Και αν η άρνηση δρα ως παρωπίδα στην πραγματικότητα, τότε απομακρυνόμαστε περισσότερο από τη στιγμή που θα αποφασίσουμε να ασχοληθούμε σοβαρά με αμιγώς ελληνικά πλήγματα, όπως η φοροδιαφυγή που επισήμανε η Λαγκάρντ και έθιξε τόσο πολύ την υπερπατριωτική μας υπόληψη.

Προσπαθώ να αντιληφθώ πόσο ακόμα μπορούν να ξεπέσουν άνθρωποι που μέχρι πρόσφατα θεωρούσα αξιόλογους, προκειμένου να υπερασπιστούν με πάθος το δόγμα Τσίπρα. Στην πρόσφατη ευρωπαϊκή περιοδεία του τελευταίου και προσπαθώντας να κατανοήσω αν τα πλάνα και οι δηλώσεις που μετέφεραν τα κανάλια ήταν πραγματικές, είδα έναν τσαρλατάνο που επέδειξε την ανικανότητά του για στοιχειώδες διπλωματικό επίπεδο, ασχέτως του τι εκπροσωπούσε. Μου θύμισε τον Σαμαρά του περασμένου Φθινοπώρου. Μου θύμισε αυτό το είδος κομπλεξικού Ελληναρά που ανέκαθεν ήθελα να πιστεύω ότι σταδιακά εκλείπει από τη χώρα. Ο νταής του σχολείου. Ο άξεστος φωνακλάς και χαβαλές που δεν έχει την παραμικρή διάθεση να αντιληφθεί οτιδήποτε λίγο πέρα από την αμετροέπειά του. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί τόσος κόσμος αδυνατεί να δει την επικινδυνότητα που κρύβει ένας τέτοιος άνθρωπος σε ρόλο διπλωμάτη.

Προσπαθώ να διανοηθώ πόσο έχει προσχωρήσει ο φασισμός στην ευρύτερη αντίληψή μας και εκπλήσσομαι δυσάρεστα. Δώσαμε δυο τρία βασικά χαρακτηριστικά στην έννοια του φασισμού, τον εντάξαμε και κάπου πολιτικά και θαρρούμε πως ξεμπερδέψαμε με δαύτον. Δεν είναι όμως έτσι. Ο φασισμός εκτός από ιδεολογία είναι και τρόπος σκέψης. Όταν συνδιαλέγεσαι με έναν άνθρωπο που βλέπεις ότι σε κάθε σου πρόταση, αντί να την αναλύσει και να απαντήσει, ψάχνει πρωτίστως τρόπους για να την ανατρέψει και να την εξουδετερώσει με διάφορα λογικά άλματα, ύβρεις ή άκαιρο χαβαλέ, τότε έχεις να κάνεις με φασίζουσα συμπεριφορά, η οποία βέβαια δεν απειλεί την σωματική σου ακεραιότητα, αλλά αυτόματα σε ακυρώνει ως ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο και ως συνειδησιακή οντότητα.

Προσπαθώ, εν τέλει, να συνειδητοποιήσω και να αποδεχτώ ότι η κοινωνία μας είναι βαθιά συντηρητική. Ότι, παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στο βολικό παρελθόν. Πότε προάγοντας την αριστερή ρητορική και πότε την δεξιά, το ζητούμενό της τελικά είναι να παραμείνουν όλα ίδια. Όπως τα βρήκαμε. Με αυτά για τα οποία γκρινιάζουμε συνεχώς, αλλά που δεν έχουμε την παραμικρή διάθεση να διορθώσουμε και να βελτιώσουμε.

Παλιότερα πίστευα, ίσως λόγω της βιτρίνας της διαρκούς καθημερινής πολιτικολογίας, ότι ως λαός ήμαστε βαθιά πολιτικοποιημένοι. Τελικά είμαστε απλά βαθιά συντηρητικοί. Η πολιτική ζύμωση, αργά ή γρήγορα προσφέρει διεξόδους και εξέλιξη. Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας δεν έχει να κάνει με τα δύο τελευταία στοιχεία. Η πολιτική στην Ελλάδα, είναι απλά ένα όμορφα μεταμφιεσμένο άλλοθι για να προβάλλει ο κάθε κάτοικος αυτής της χώρας τον ατομικισμό του και την υποκειμενική του αντίληψη. Αυτό που τον βολεύει στην τελική, βρε αδερφέ! Έτσι κάπως λύθηκε και η απορία μου όταν προσπαθούσα να καταλάβω τελικά σε τι διέφερε η ελληνική δεξιά ρητορική από την αριστερή. Και η απάντηση είναι σε τίποτα.

http://ellinaki.blogspot.com/2012/05/blog-post_27.html

Ο Γιώργος Παπανδρέου στο BBC Newsnight

(η συντέντευξη μετά το 2:45)

- Έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν πολύ χειρότερη επιλογή, μια τέτοια επιλογή θα οδηγούσε σε μαζική απόσυρση κεφαλαίων από τις τράπεζες και θα αποτελούσε καταστροφή για την οικονομία, τόνισε ο Γιώργος Παπανδρέου, υπογραμμίζοντας ότι, οι επικείμενες εκλογές χρειάζεται να στείλουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα για να σταματήσει η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα. 

- Οι Έλληνες δεν επιθυμούν να φύγουν από το Ευρώ. Παρά τις δυσκολίες, τους παρέχει ασφάλεια. Η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή. Το εθνικό νόμισμα της Αργεντινής ήταν συνδεδεμένο με το δολάριο. Εμείς δεν είμαστε συνδεδεμένοι με το ευρώ, χρησιμοποιούμε το ευρώ στην καθημερινή μας ζωή. Για να αλλάξουμε το ευρώ απαιτείται μια τεράστια αναδιοργάνωση αλλά παράλληλα θα υπάρξει μαζική απόσυρση κεφαλαίων από τις τράπεζες ενώ τα συμβόλαια εκτός Ελλάδος θα πρέπει να αναπροσδιορισθούν σε άλλες αξίες.

- Πρέπει να σταματήσουμε την ανασφάλεια για την Ελλάδα, τόνισε ο Γιώργος Παπανδρέου. Υπάρχουν επιχειρηματίες που επιθυμούν να επενδύσουν στη Ελλάδα αλλά δεν είναι σίγουροι. Γι αυτό, είναι πολύ σημαντικό να έχουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα στις εκλογές. Η Ελλάδα δεν είναι, τουλάχιστον ακόμα, εξαγωγική χώρα, πρέπει να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί. Όμως απαιτείται χρόνος. Εξαρτώμεθα πολύ από τις εισαγωγές πετρελαίου για όλα μας τα προϊόντα. Ελπίζουμε στο μέλλον να έχουμε πράσινη ενέργεια, να εκμεταλλευθούμε τις ανανεώσιμες πηγές και να είμαστε λιγότερο εξαρτημένοι από τις εισαγωγές. Αλλά σήμερα είμαστε.

- Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή, ο Γιώργος Παπανδρέου, υπογράμμισε ότι σ’ αυτή την περίπτωση θα αναγκαστούμε να υποτιμήσουμε το νόμισμά μας δύο ή τρεις φορές, οι τιμές θα φτάσουν στα ύψη και δεν θα μπορέσουμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Απλά θα καταστρέψουμε την οικονομία. Κάτι τέτοιο για την υπόλοιπη Ευρώπη θα αποτελούσε αρνητικό προηγούμενο. Θα υποστηρίξουν πολλοί, αν η Ελλάδα έπραξε κάτι τέτοιο, γιατί όχι και η Πορτογαλία ή άλλες χώρες; Αυτό σημαίνει ότι οι αγορές δεν θα επενδύσουν σε αυτές τις χώρες. Άμεσες ξένες επενδύσεις δεν θα κατευθυνθούν προς αυτές τις χώρες αν δεν είναι σίγουρες ότι θα έχουν όφελος. Πρέπει να πείσουμε ότι το ευρώ αποτελεί ένα σταθερό νόμισμα, ότι δεν πρόκειται να καταργηθεί. Προς τούτο, πρέπει να λάβουμε αποφάσεις, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στη Ευρώπη να δημιουργήσουμε τις απαραίτητες δομές ώστε να διασφαλίσουμε ότι το ευρώ είναι ένα νόμισμα που θα παραμείνει ζωντανό. Και μπορεί. Αλλά πρέπει να λάβουμε τις αναγκαίες αποφάσεις, κατέληξε ο κ. Παπανδρέου

http://www.papandreou.gr/papandreou/content/Document.aspx?d=6&rd=7739474&f=1361&rf=1293666608&m=17796&rm=23143374&l=2

Κόκκινος Ντάνυ on fire!

"Ο κατώτατος βασικός μισθός €1300 που προτείνει στο πρόγραμμά της η Αριστερά είναι κάτι τρελό και τελείως ηλίθιο"!

"Το να ζητάμε από κάποιον να υιοθετήσει αυτό το πρόγραμμα, είναι σαν τον ρωτάμε αν θέλει να αυτοκτονήσει με πιστόλι ή με τσεκούρι"!


"Τα ταμεία της Ελλάδας είναι άδεια! Με τι θα πληρώσουν τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, του στρατού, των συνταξιούχων, αν σταματήσει η χρηματοδότηση του μνημονίου;;;"


"Με αυτά που υπόσχεται η Αριστερά, μετά της εκλογές θα βγάλει τον κόσμο στους δρόμους εναντίον της"!

Άντε και... ρε λαμόγιο Κον Μπεντίτ! 

Βολεμένε! 

Πού ξέρεις εσύ από λαϊκές εξεγέρσεις ρε παλιοεβραίε; 

Μασόνε! 

Ανθέλληνα!

Ουστ τσιράκι της Goldman Sachs!! 

Λαμόγιοοοο, ε λαμόγιοοο... 

Γελοίε τύπε! 

(Προσπάθησα να μπω στο πνεύμα του μέσου Τσιπροκαμμένου ψηφοφόρου...)

Να οργανωθούμε ρε παιδιά...

Γ. Δραγασάκης: «Πολιτική και όχι νομική η καταγγελία μας στο Μνημόνιο»

Μίλησε για «επαναδιαπραγμάτευση σημείων» και «εναλλακτικές λύσεις»

Τη διευκρίνιση ότι η καταγγελία του Μνημονίου από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι νομική αλλά πολιτική έκανε το στέλεχός του και πρώην υπουργός κ. Ι. Δραγασάκης. Ο κ. Δραγασάκης τόνισε ότι κάποιες πλευρές του Μνημονίου πρέπει να επανεξετασθούν και να γίνουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης, για κάποιες άλλες θα πρέπει να αναζητηθούν εναλλακτικές λύσεις, ενώ κάποια τμήματα θα καταργηθούν.

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=459211

Αλέξης Τσίπρας: «Θα καταργήσουμε τους νόμους του μνημονίου»

(...)ο κ.Τσιπρας, απαντώντας στο ερώτημα, τι θα κάνει με το μνημόνιο μια κυβέρνηση της Αριστεράς, απάντησε ξερά: «Θα καταργήσουμε τους νόμους του μνημονίου και θα ζητήσουμε αλλαγής στρατηγικής σε όλη την Ευρώπη».

http://www.tovima.gr/afieromata/elections2012/article/?aid=458969

Π. Λαφαζάνης: «Θα ακυρώσουμε το μνημόνιο με νομοθετική ρύθμιση»

Αυτό που εμείς θα κάνουμε, καταρχάς ως κυβέρνηση, είναι να ακυρώσουμε τα μνημόνια. Ειδικότερα το δεύτερο μνημόνιο. 

http://www.tovima.gr/vimafm/interviews/article/?aid=458333&wordsinarticle=%3b%CE%BC%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CF%82

Γιάννης Δραγασάκης: Διαπραγμάτευση, όχι μονομερείς ενέργειες

Πρέπει να διευκρινίσω ότι δεν έχουν κατανοηθεί πλήρως οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς δεν μιλάμε για μονομερείς ενέργειες. Αντιθέτως, ...αναγνωρίζουμε ότι έχουμε μια δομική αλληλεξάρτηση στην ΕΕ και γι' αυτό δεν μιλούμε για μονομερείς ενέργειες αλλά για επαναδιαπραγμάτευση των πάντων, εκτός και αν υποχρεωθούμε σε μονομερείς ενέργειες.

http://www.tovima.gr/afieromata/elections2012/article/?aid=457442&wordsinarticle=%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7%CF%82

Δημήτρης Στρατούλης: «Αν γίνουμε κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσουμε τα χρήματα των ελλήνων καταθετών για επενδύσεις, δεν θα πληρώσουμε τις δόσεις του μνημονίων για να επαναφέρουμε τους μισθούς και τις συντάξεις και θα επιστρέψουμε τα χρήματα από το χαράτσι της ΔΕΗ»

Όταν πούμε όχι στο μνημόνιο, το πιο πιθανό είναι να μας πουν όχι στις δόσεις. Από κει και πέρα, εμείς είπαμε προεκλογικά στο λαό τους τρόπους με τους οποίους θα βρούμε χρήματα. Θα προβούμε και σε δημόσιο έλεγχο των τραπεζών. Έχουμε δώσει ή θα δώσουμε ως ελληνικός λαός, 200 δις στις ελληνικές τράπεζες για να τις σώσουμε τα οποία ανήκουν στο λαό. Επομένως με το δημόσιο έλεγχο θα εγγυηθούμε καταθέσεις και θα έχουμε χρήματα για την ανάπτυξη

http://www.tovima.gr/vimafm/interviews/article/?aid=456636&wordsinarticle=%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7%CF%82

Γιώργος Σταθάκης: «Δύσκολη η αποκατάσταση μισθών και συντάξεων. Δεν ξέρω αν είναι εφικτή η επιστροφή των χαρατσιών»

Νομίζω ότι το χαράτσι πρέπει να καταργηθεί, δεν ξέρω αν πρακτικά, είναι εύκολη η επιστροφή των χρημάτων.

http://www.tovima.gr/vimafm/interviews/article/?aid=456805&wordsinarticle=%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7%CF%82

Υ.Γ:

Έχει κι άλλα πολλά... Αλλά νομίζω ότι τα παραπάνω αρκούν δειγματοληπτικά για την... σύμπνοια απόψεων που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ και την... σαφήνεια του κυβερνητικού του προγράμματος. Ας μην προχωρήσουμε στον "φόρο 1% επί του τζίρου των επιχειρήσεων" του Γιάννη Μηλιού, το ταυτόχρονο δημοψήφισμα για "παραμονή ή έξοδο από το ευρώ" του Νίκου Βούτση και όλα τα υπόλοιπα που έκπληκτοι ακούμε καθημερινά, από ένα συνονθύλευμα συνιστωσών που απλά κάθονται μαζί με το όνειρο της εξουσίας... Για να την κάνουν τι, άραγε; Κι έπειτα τους φταίει ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ: 

Ντανιέλ Κον Μπεντίτ: Η ελληνική Αριστερά λέει ψέμματα στον λαό

Χαρακτήρισε το πρόγραμμα της ούτε λίγο ούτε πολύ ως ηλίθιο και τρελό

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=459165&h1=true

http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2012/05/blog-post_24.html

Έλληνα, τελικά τι θέλεις;

Το τίμημα της ανεξαρτησίας

Του τυχαίου

-Τα λεφτά μου. Τη σύνταξή μου, το μισθό μου. Αυτά που μου μείωσαν κι ακόμα παραπάνω.
-Και που θα τα βρει το κράτος να στα δώσει;
-Δεν ξέρω…από τις μίζες που έπαιρναν τα λαμόγια.
-Ναι, αλλά οι μισθοί σου και οι συντάξεις σου είναι το μεγαλύτερο κομμάτι στον προϋπολογισμό. Κι όλες τις εισπράξεις να σου δώσουν πάλι δε φτάνουν. Από που θα στα δώσουν;
-Να μαζέψουν φόρους.
-Κι άλλους;
-Ναι από εκείνους που τα έχουν.
-Μα εκείνοι που τα έχουν έφυγαν. Εσύ δεν αποφάσισες ότι θες την Ευρώπη που επιτρέπεται να πηγαίνει όπου θέλει ο καθένας τα λεφτά του; -Τότε να φορολογήσουν τις τράπεζες.
-Μα οι τράπεζες έχουν ζημιές. Θα φορολογήσεις τις ζημιές;
-Ναι αλλά πιο πριν είχαν κέρδη.
-θέλεις να φορολογήσουν τα κέρδη που είχαν πριν 2 χρόνια;
-Ναι
-Μα αν συμβεί αυτό, οι τράπεζες θα γράψουν μεγαλύτερες ζημιές
-Και τι με νοιάζει εμένα;
-Εσύ δε μου είπες ότι θες να μείνεις στο ευρώ;
-Ναι
-Οπότε πως θα μείνεις στο ευρώ αν δεν έχεις τράπεζες;
-Να τις πάρει το κράτος
-Και μετά; Θα φορολογεί το κράτος τον εαυτό του; Ή θα φορτωθεί τις ζημιές αυξάνοντας το έλλειμμα;
-Να μου δώσουν τα λεφτά οι Ευρωπαίοι
-Μα εσύ δεν είπες ότι δε θες Μνημόνιο;
-Ναι, δε θέλω με τίποτα
-Δηλαδή θες να μείνεις στο ευρώ αλλά χωρίς Μνημόνιο
-Ακριβώς!
-Δηλαδή θες να μείνεις στο ευρώ και στην Ευρωζώνη αλλά με τους δικούς σου όρους
-Ναι, να μείνω όπως θέλω εγώ.
-Οπότε μου λες ότι εσύ θα αποφασίζεις πόσα λεφτά θες, ας πούμε αποφασίζεις ότι θα δώσεις αυξήσεις 20% στις συντάξεις και οι Ευρωπαίοι θα καταβάλλουν τα ποσά, σωστά;
-Ναι…δηλαδή όχι. Να σου πω! Δεν είναι δυνατόν να ζήσω με 150 ευρώ. Θα πεθάνω.
-Και τι λύση προτείνεις;
-Αμάν με το ευρώ. Εθνικό νόμισμα. Δραχμή.
-Δραχμή λοιπόν. Οπότε με μια υποτίμηση θα γίνεις φθηνός σωστά;
-Απολύτως. Θα γίνω ανταγωνιστικός.
-Σε τι;
-Τι εννοείς σε τι;
-Εννοώ ότι αν έχεις ένα προϊόν που θα το πουλήσεις φθηνά σε δραχμές γιατί δεν το πουλάς φθηνά σε ευρώ;
-Γιατί δε με αφήνουν
-Ποιοι;
-Οι ξένοι.
-Μα υποτίθεται ότι τώρα έχεις ανοικτά σύνορα στην Ευρώπη. Γι’ αυτό μπήκες: για να πουλάς ότι θες σε όλη την Ευρώπη.
-Δεν εννοούσα αυτό. Εννοούσα ότι αν έχω δραχμή θα έρχονται εδώ οι ξένοι για διακοπές γιατί θα είμαι φθηνός.
-Μα έτσι θα σου αφήνουν λιγότερα ευρώ. Αφού θα είσαι φθηνότερος
-Ναι αλλά θα έρχονται περισσότεροι
-Και γιατί δεν έρχονται τώρα;
-Γιατί είμαι ακριβός
-Και γιατί δε ρίχνεις τις τιμές;
-Μα δεν μπορώ. Δεν με αφήνει η φορολογία.
-Μα η φορολογία σου με τη δραχμή θα αυξηθεί, αφού θα αυξηθεί ο πληθωρισμός, το κράτος θα ζητά ολοένα και περισσότερα.
-Ναι. Θα είμαι όμως ανεξάρτητος.
-Από ποιους;
-Από τους ξένους. Με ελέγχουν με το ευρώ.
-Και με τη δραχμή θα είσαι ανεξάρτητος; Πως; Αφού η ισοτιμία της δραχμής πάλι από “ξένους” όπως λες θα ελέγχεται!
-Δηλαδή;
-Δεν υπάρχει νόμισμα που να μην έχει μια ισοτιμία. Αν θες μπανάνες κάνεις τις δραχμές σου ευρώ ή δολάρια και αγοράζεις μπανάνες! Ή πετρέλαιο, ή φάρμακα. Σου θυμίζω ότι ο Σόρος με τα συναλλάγματα παίζει και ξετινάζει τις χώρες!
-Δηλαδή μου λες ότι άμα πάω στη δραχμή θα θυμηθώ τις μέρες που ο κάθε τυχάρπαστος κατέστρεφε ολόκληρες χώρες παίζοντας με την ισοτιμία;
-Ναι.
-Καλά μένω στο ευρώ. Αλλά χωρίς Μνημόνιο.
-Πως θα το καταφέρεις αυτό;
-Θα το επαναδιαπραγματευτώ.
-Πως; Αφού δεν έχεις ακόμα ορίσει διαπραγματευτές.
-Θα κάνω εκλογές
-Και με ποιο πρόγραμμα; Τι θα προτείνεις; Έχεις εθνικό σχέδιο διαπραγμάτευσης; Έχεις δηλαδή ένα εθνικό “αντι-μνημόνιο’;
-Όχι.
-Οπότε;
-Αει παράτα μας. Δεν ξέρεις τι λες.

http://www.lifo.gr/team/readersdigest/30660

Η Ελλάδα της μειοψηφίας

Η Ελλάδα της μειοψηφίας δεν δέχεται την πόλωση.

Η Ελλάδα της μειοψηφίας καταπιέζει το συναίσθημα της, για να επιτρέψει στην λογική να πάρει ανάσα.

Η Ελλάδα της μειοψηφίας ενημερώνεται με προσπάθεια, και δεν αφήνεται στους δημαγωγούς του μίσους και της μισαλοδοξίας.

Η Ελλάδα της μειοψηφίας συμβιβάζεται ακόμα και ιδεολογικά, όταν η περίσταση το απαιτεί· τα ζυγίζει και ξεχωρίζει το πρωτεύoν από το δευτερεύoν.

Η Ελλάδα της μειοψηφίας μαθαίνει να συνεργάζεται. Με γνώμονα το πρωτεύoν.

Η Ελλάδα της μειοψηφίας συμβιβάζεται. Γνωρίζοντας ότι ο καλύτερος τρόπος για να μην γίνει ποτέ τίποτα, είναι να τα ζητήσεις όλα τώρα, σαν κακομαθημένο παιδί.

Η Ελλάδα της μειοψηφίας είναι έφηβη. Θα ενηλικιωθεί όταν θα πάψει να είναι διάσπαρτη, μπροστά στην καταστροφή.

Η Ελλάδα της μειοψηφίας μπορεί να μην υπάρξει ποτέ.

http://alexacos.blogspot.com/2012/05/blog-post_23.html

Έξοδο από την Ευρωζώνη ζητά ο ΣΥΡΙΖΑ (;)

Αφιερωμένο στους αφελείς...

Από την ιστοσελίδα του Συνασπισμού:

Η «ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ» ΤΟΥ ΕΥΡΩ! ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΚΥΨΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΘΛΙΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ «ΔΡΑΧΜΗΣ»! ΕΛΠΙΔΑ Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ! άρθρο του Παναγιώτη Λαφαζάνη*

Η αθλιότητα ξεπέρασε κάθε όριο. Οι άνθρωποι και οι πολιτικοί κύκλοι που βύθισαν κυριολεκτικά τη χώρα στην άβυσσο και τώρα την έχουν μετατρέψει σε κακιάς ώρας αποικία, και λεηλατούν χωρίς αιδώ και όριο τον ελληνικό λαό, φτάνουν στο σημείο να τρομοκρατούν με τα πανάθλια έργα τους.

Αυτήν την απίστευτη τρομοκρατία που έχουν ήδη εξαπολύσει οι κυρίαρχοι κύκλοι για την υποτιθέμενη "κόλαση" μιας ενδεχόμενης εξόδου από το ευρώ δεν την είχαμε γνωρίσει ούτε στα πιο "μαύρα χρόνια" της μετεμφυλιακής περιόδου και θυμίζει μόνο τον αντικομμουνιστικό οχετό που προετοίμασε την τραγωδία του εμφυλίου πολέμου.

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ «ΔΡΑΧΜΗΣ» ΟΧΗΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ!
Μήπως, όμως, η εγχώρια αντίδραση δεν διεξάγει αυτήν την ώρα με τις εντολές των νεοαποκιοκρατών της ΕΕ και των ιμπεριαλιστικών αφεντικών έναν ολοκληρωτικό πόλεμο σε βάρος του κόσμου της εργασίας, του ελληνικού λαού και της ελληνικής οικονομίας; Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι όχι μόνο έχουμε ένα τέτοιο πόλεμο αλλά και ότι αυτός αποβλέπει στην πλήρη οικονομική και κοινωνική εξουθένωση, αν όχι εξόντωση, του ελληνικού λαού και τον εξανδραποδισμό και εξοστρακισμό της νεολαίας του, η οποία, αντί για τις παλιές εξορίες, ξαποστέλνεται σε νέους δρόμους μετανάστευσης!

Ας μην έχουμε καμμία αμφιβολία ότι τα διευθυντήρια της ΕΕ και πρώτα από όλα οι εγχώριοι ολιγάρχες του πολιτικού και οικονομικού συστήματος έχουν επιβάλει στη χώρα μια νέα ιδιόμορφη και ιδιότυπη "δικτατορία του ευρώ", μέσα από την οποία νομίζουν ότι μπορούν να ξεπλένουν ατιμώρητα, και χωρίς απολογία όλη τη λεηλασία που επιφέρουν στη χώρα.

Για να το επιτύχουν αυτό η έξοδος από το ευρώ, η οποία, μαζί με τη διακοπή αποπληρωμής του χρέους, συνιστούν τις μόνες αφετηριακές λύσεις για να απαλλαγεί ο τόπος από την τρόικα και τα μνημόνια, εμφανίζεται ως το ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΑΚΟ, το οποίο πρέπει να ζωγραφιστεί με τα πιο απαίσια και μελανά χρώματα. Η έξοδος από το ευρώ πρέπει να περιγραφεί ως η κάθοδος της κόλασης από τον ουρανό στο ελληνικό έδαφος, ώστε όχι μόνο να φοβηθεί αλλά και να τρομοκρατηθεί, μέχρι παραλυσίας, ο ελληνικός λαός.

Σε αυτό το φρικτό τρομοκρατικό έργο επιδίδονται πιο συστηματικά από ποτέ οι συγκυβερνώσες παρακμιακές ηγεσίες και πρώτα από όλα ο ίδιος ο "δοτός" πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος, του οποίου δεν υπάρχει ομιλία, που να μην είναι σχεδόν πλήρως αφιερωμένη στο ευρώ, ως εθνικού στόχου, για την εξυπηρέτηση του οποίου πρέπει να υποστούμε οποιεσδήποτε θυσίες.

ΑΠΟ ΤΟΝ Λ. ΠΑΠΑΔΗΜΟ ΣΤΟΝ Γ. ΠΡΟΒΟΠΟΥΛΟ Η ΣΚΥΤΑΛΗ ΤΗΣ ΚΙΝΔΥΝΟΛΟΓΙΑΣ!

Αν ο αρχιερέας του μονεταρισμού και συνυπεύθυνος για το ευρώ-τέρας Λ. Παπαδήμος δίνει τον τόνο, τη σκυτάλη παίρνουν ένας - ένας οι πιο ακραίοι νεοφιλελεύθεροι στην κυβέρνηση, οι τραπεζίτες και εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου.

Μόνο από την πρωτοχρονιά ζούμε μια εμετική περί τη "δραχμή" κινδυνολογία που εξαπόλυσαν απρόκλητοι και χωρίς αντίλογο ούτε καν αντίπαλο (ή μήπως υπάρχει;) ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Προβόπουλος, ο Πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας Β. Ράπανος, σειρά από κυβερνητικά στελέχη με προεξάρχουσα την Α. Διαμαντοπούλου ως που φτάσαμε και στη super "ευρωπαία" Μ. Δαμανάκη!

Ο Γ. Προβόπουλος, μάλιστα, ξεπέρασε κάθε όριο σε υστερική τρομολαγνεία και το μόνο που δεν μας είπε, αν και το υπονόησε, είναι ότι εφόσον πάμε στη δραχμή "θα φτάσουμε να μας πάρουν και τις γυναίκες μας".

Αφού για τους εμπόρους των υποκλίσεων η έξοδος από το ευρώ είναι το απόλυτο κακό, τότε στο όνομα της παραμονής σε αυτό όλα επιτρέπονται, από τους μισθούς εξαθλίωσης Βουλγαρίας και Κίνας, ανέργους περισσότερους από τους απασχολήσιμους έως την έξοδο των νέων από τη χώρα!

Ρώτησαν ποτέ τον ελληνικό λαό όταν έβαζαν οι ίδιοι "τρομοκράτες" τη χώρα στο ευρώ; Άνοιξαν ποτέ το διάλογο για την ένταξη στο ενιαίο νόμισμα;

ΠΕΡΙΤΡΙΜΜΑΤΑ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ

Η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ με ιαχές, με μια ισοπεδωτική προπαγάνδα και με ουρανομήκεις εκδηλώσεις ενθουσιασμού από το κατεστημένο, το οποίο προσέφερε υπνωτικά "παραδείσια χάπια" στον ελληνικό λαό, υποσχόμενο "λαγούς με πετραχήλια"!

Όπως τότε οι κυρίαρχοι κύκλοι αναθεμάτιζαν τις όποιες φωνές αμφισβητούσαν τον ευρωπαράδεισο που μας υπόσχονταν από την ένταξη στο ευρώ, έτσι και τώρα όσοι αντιτάσσονται στο ενιαίο νόμισμα καταγγέλονται περίπου ως "άνθρωποι των σπηλαίων".

Και όλα αυτά τα εκστομίζουν εκφοβιστικά χωρίς την εκφορά του παραμικρού επιχειρήματος, ως δόγματα που υπερισχύουν ακόμα και της θρησκευτικής πίστης.

Αυτού του είδους, όμως, τα περιτρίμματα μυθολογίας δεν αντέχουν σε οποιαδήποτε δοκιμασία κριτικού λόγου.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΧΑΛΙΑ!

Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει στο σημερινό σημείο υπερχρέωσης και καταστρεπτικής λεηλασίας με εθνικό νόμισμα!

Κρίση χρέους, ως εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, δεν μπορεί ποτέ να συμβεί σε μια χώρα με εθνικό νόμισμα και αυτό όχι μόνο διότι το χρηματιστικό κεφάλαιο διστάζει να δανείσει χώρα με εθνικό νόμισμα μη συνδεδεμένο με σκληρό συνάλλαγμα αλλά κυρίως γιατί η χώρα με εθνικό νόμισμα διαθέτει ισχυρότατα όπλα για να αντιμετωπίσει κερδοσκοπικές επιθέσεις.

Και αυτά τα όπλα είναι πρώτον η υποτίμηση, δεύτερον η έκδοση χρήματος, τρίτον η μονομερής απομείωση του χρέους με εθνικές αποφάσεις!!!

Για αυτό όποιες χώρες υπέστησαν διαχρονικά κερδοσκοπικές επιθέσεις στη βάση του δημοσίου χρέους τους, υπήρξαν χώρες που είχαν συνδέσει το εθνικό τους νόμισμα με σκληρά νομίσματα (βλέπε κερδοσκοπικές επιθέσεις το 1997 στην Ασία, όπου διέλυσαν τις λεγόμενες "Ασιατικές τίγρεις", αφού οι τελευταίες είχαν κλειδώσει τις ισοτιμίες των νομισμάτων τους με το δολάριο. Βλέπε επίσης την κρίση της Αργεντινής, λόγω της συνταγματικής δολλαριοποίησης του πέσο με ισοτιμία 1 προς 1, κτλ.).

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την ειδική ένταση και μορφή της καπιταλιστικής κρίσης που αντιμετωπίζει η ευρωζώνη, επειδή τα εθνικά κράτη της ευρωζώνης έχουν αναθέσει σε ένα «τρίτο» τη νομισματική πολιτική, η οποία είναι «κλειδωμένη» με σκληρά και δογματικά μονεταριστικά κριτήρια, που λειτουργούν ως Γερμανική φυλακή με έγκλειστες τις χώρες της ευρωπεριφέρειας!!!

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΥΡΩ!
Αυτό, άλλωστε, επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι η κρίση και η μνημονιακή «αποικιοποίηση» δεν πλήττει μόνο την Ελλάδα, αλλά και την Ιρλανδία και Πορτογαλία, αλλά με παρόμοιο, στην ουσία, τρόπο και την Ιταλία και την Ισπανία, ενώ τείνει να πλήξει και τον πυρήνα της ευρωζώνης.

Σήμερα, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ουσιαστική έξοδος της χώρας από την κρίση, όσο βρίσκεται καθηλωμένη εντός του ευρώ, χωρίς ικανότητα να θέσει υπό τον έλεγχο της τη νομισματική πολιτική και να την αξιοποιήσει ως θεμελιώδες εργαλείο διεξόδου, ενίσχυσης της εγχώριας οικονομικής βάσης, ανάκαμψης, ανάπτυξης και ανασυγκρότησης.

Ασφαλώς, η μετάβαση από το ευρώ σε ένα νέο εθνικό νόμισμα δεν είναι καθόλου ανέφελη.

Αλλά τα προβλήματα που θα εμφανισθούν στη μετάβαση είναι απολύτως αντιμετωπίσιμα στη πρώτη φάση, ενώ σε δεύτερο επίπεδο θα ανοίξουν ελπιδοφόρους ανακαμψιακούς ορίζοντες.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΜΑ!

Η εικόνα Προβόπουλου, όπου εμφανίζεται, περίπου, ως «συντέλεια του κόσμου» η μεταβατική περίοδος από το ευρώ σε ένα νέο εθνικό νόμισμα, είναι μαγική επικοινωνιακή σαπουνόφουσκα!

Στην ουσία, ο Διοικητής, άθελα του, εμφάνισε το ευρώ ως μια σιδερόφρακτη φυλακή ασφαλείας και ισόβιας κάθειρξης από την οποία καμιά χώρα δεν έχει οδό διαφυγής επί ποινή «θανάτου» της.

Έχουμε επιχειρήσει πολλές φορές και τεκμηριωμένα να αντικρούσουμε και να εκθέσουμε τα θετικά επιχειρήματα της εξόδου από το ευρώ.

Η μεταβατική περίοδος και τα προβλήματα της μπορούν να αντιμετωπιστούν με τον, προσωρινό τουλάχιστον, έλεγχο στην κίνηση κεφαλαίων και την αυστηροποίηση των κυρώσεων όσων επιχειρούν να υπονομεύσουν το εθνικό νόμισμα.

Η ΧΩΡΑ ΤΩΡΑ ΕΞΑΓΟΡΑΖΕΤΑΙ ΜΙΣΟΤΙΜΗΣ ΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ!

Ο φόβος, που, σε βαθμό υστερίας, παρουσιάζουν οι προπαγανδιστές ότι στην περίπτωση εθνικού νομίσματος και της αναγκαίας υποτίμησης του, η χώρα θα κατακλυστεί από όσους, εν μέσω κρίσης, έβγαλαν τα ευρώ τους έξω, για να αγοράσουν κοψοχρονιά τη χώρα, είναι αστείος και βαθύτατα υποκριτικός.

Και είναι υποκριτικός γιατί τον προβάλλουν ακριβώς αυτοί που επέτρεψαν ανενόχλητα στους «πλούσιους» και στο μαύρο χρήμα να βγουν, εν μέσω κρίσης, από τη χώρα, αλλά και όταν τα έβγαλαν, αρνούνταν και αρνούνται τον παραμικρό έλεγχο για την προέλευση αυτών των ποσών, παρότι κατέχουν, κατά ομολογία τους, όλες τις σχετικές λίστες, στις οποίες, σε περίοπτη θέση βρίσκονται πασίγνωστοι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες της «αγίας οικογένειας» τους!

Και είναι αστείος διότι, όπως προείπαμε, η μετάβαση από το ευρώ στο εθνικό νόμισμα θα συνοδευτεί με αυστηρό έλεγχο στην κίνηση κεφαλαίων, πρώτα απ’ όλα αυτών που έχουν κερδοσκοπική κατεύθυνση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όσοι έσπευσαν, εν μέσω κρίσης, να βγάλουν τα εκατομμύρια τους έξω (δεν μιλάμε για μικροποσά), θα πιαστούν πραγματικά στη φάκα, γιατί δεν θα μπορέσουν ποτέ να «χαρούν» αυτά τα παγωμένα χρήματα και θα κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να ανακαλυφθούν από τις δραστήριες ελληνικές προσπάθειες και να υποστούν βαρύτατες κυρώσεις, εκτός και αν μεταναστεύσουν (αυτοί και όχι μαζικά η ελληνική νεολαία!)!

Αντίθετα, είναι τώρα, μέσα στο ευρώ, που υποθηκεύεται και εκποιείται η χώρα και τώρα είναι που τα «κοράκια» του εξωτερικού εξαγοράζουν «μπιρ – παρά» τα εθνικά «φιλέτα», τη δημόσια περιουσία, αλλά και εξαιρετικά ιδιωτικά ακίνητα.

ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΣΕ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ!
Να υπογραμμιστεί εδώ ότι, όταν μιλάμε για έξοδο από την ευρωζώνη, δεν εννοούμε μια έξοδο για να συνεχιστούν απλά οι ίδιες ή παρόμοιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές στο πλαίσιο του καπιταλισμού.

Άλλωστε, την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, αν και θεωρητικά δυνατό, ποτέ δεν θα την διανοηθούν αστικές πολιτικές δυνάμεις, που έχουν μάθει ανέκαθεν να στηρίζονται στην «ξένη» προστασία.

Εμείς μιλάμε για αριστερή έξοδο από το ευρώ σε συνολική σύγκρουση με την ΕΕ και τον ολοκληρωτισμό της από μια προοδευτική αριστερή κυβέρνηση, που έχει δεσμευτεί να εφαρμόσει ένα προοδευτικό πρόγραμμα διεξόδου, ανασυγκρότησης και αναγέννησης της χώρας με σοσιαλιστικό ορίζοντα!

Η δική μας θέση δεν είναι να βγούμε από το ευρώ για να συνεχιστούν οι ίδιες καταστρεπτικές, πελατειακές, διαπλεκόμενες, νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Η άποψη μας είναι έξω από την ευρωζώνη, ως συστατικό και αφετηρία μιας μεγάλης ιστορικής ανατροπής και ρήξης, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος σε μια νέα προοδευτική και σοσιαλιστική Ελλάδα!

Και για μια τέτοια κατεύθυνση, η διακοπή αποπληρωμής του χρέους και η έξοδος από το ευρώ αποτελούν κομβικά σημεία ανάσας και αναντικατάστατα εργαλεία χάραξης μιας νέας πολιτικής και μιας νέας πορείας.

Το νόμισμα και η νομισματική πολιτική δεν είναι δευτερεύοντα ή και ταξικά ουδέτερα «εργαλεία», αλλά συνιστούν την καρδιά ενός οικονομικού μοντέλου. Γι’ αυτό, άλλωστε, στηρίζουν με τέτοιο πάθος οι κυρίαρχοι κύκλοι το ευρώ και το ρόλο του, ως το νευρικό σύστημα ολόκληρης της λειτουργίας της Γερμανικής ΕΕ των πολυεθνικών και των τραπεζών!

Η ΕΚΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΑΞΙΚΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ!

Η εκχώρηση της νομισματικής πολιτικής σε τρίτους και η άσκηση της, με γνώμονα τα Γερμανικά συμφέροντα, σηματοδοτεί την εκχώρηση – και μάλιστα σε μια απαράδεκτη κατεύθυνση – κάθε ίχνους εθνικής ανεξαρτησίας και αυτόνομης οικονομικής προοπτικής.

Αυτή η νομισματική εκχώρηση σηματοδοτεί τη μετατροπή της χώρας σε «προτεκτοράτο» της Γερμανίας, με κομπάρσο τη Γαλλία και την ένταξη της Ελλάδας σε μια Γερμανική αυλή, ζωτικό χώρο της ασυδοσίας του, Γερμανικού κυρίως, μεγάλου κεφαλαίου.

Η αθλιέστατη τρομοκρατία για το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ αντιπροσωπεύει τις χειρότερες μορφές υποτέλειας και λεηλασίας.

Όσο αυτή η τρομοκρατία λαμβάνει όλο και πιο αποτρόπαιες μορφές, τόσο αναδεικνύει τον πανικό του συστήματος, ενώ προαναγγέλλει τη θύελλα των αντιλαϊκών μέτρων που επισπεύδονται.

ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Να αποκρούσουμε την τρομοκρατία και το φόβο που θέλουν να ενσπείρουν.

Να αποκτήσουμε, ως χώρα και ως λαός, αυτοπεποίθηση και ελπίδα.

Να αντιδράσουμε θετικά, ενωμένα και αγωνιστικά.

Για τη χώρα υπάρχει εναλλακτικός δρόμος, πέρα από τρόικα και μνημόνια.

Δεν είναι εύκολος, ούτε ανθόσπαρτος! Είναι όμως ζωογόνος και ελπιδοφόρος!

Η Ελλάδα πρέπει να κάνει μια νέα επανάσταση, ανάλογη σε σημασία με εκείνη του ’21 και το ίδιο ηρωική, αλλά τώρα επιτυχημένη και στο μεταπελευθερωτικό της στόχο, με την επαναστατική εποποιία της Εθνικής Αντίστασης!

Μόνο που σήμερα το κοινωνικοταξικό περιεχόμενο της ανατροπής θα είναι ο μέγας οδηγός και ο οδοστρωτήρας της μεγάλης «απελευθέρωσης»!

http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=25565

Η αλήθεια πρέπει να έρθει φως. Γιώργο μίλα!

Ο Βενιζέλος και η ανατροπή του ΓΑΠ

του Τάκη Μίχα

O σημερινός ηγέτης του ΠΑΣΟΚ Ε.Βενιζέλος έπαιξε ανασταλτικό ρόλο στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων αλλά σημαντικό ρόλο στην ανατροπή του Γιώργου Παπανδρέου. Αυτές τον ισχυρισμό προβάλει ο Marcus Walker σε εκτεταμένο ρεπορτάζ του που δημοσιεύεται στην σημερινή Wall Street Journal με τίτλο «Πως απέτυχε ένα ριζικό πρόγραμμα διάσωσης».

Σύμφωνα με το δημοσίευμα η πιο σαφής προσπάθεια παρεμποδισμού των μεταρρυθμίσεων από τον υπουργό Οικονομικών κ.Βενιζέλο έγινε τον περασμένο Σεπτέμβριο. Κατά την διάρκεια μεταμεσονύκτιων συνομιλιών του με τους εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ οι τελευταίοι επέμεναν ότι η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να εφαρμόσει τις διαρθρωτικές αλλαγές στις οποίες είχε συμφωνήσει. Συγκεκριμένα τον θέμα αφορούσε την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων και το κλείσιμο διαφόρων ζημιογόνων κρατικών οργανισμών. Όμως ο κ.Βενιζέλος ούτε καν ήθελε να ακούσει τίποτα απ αυτά και τους αφαίρεσε μάλιστα τον λόγο λέγοντας : «Δεν δέχομαι να κάνω μία τεχνική συζήτηση μαζί σας» είπε. «Το θέμα είναι πολιτικό». Μετά απ' αυτή την απάντηση οι εκπρόσωποι της τρόικα σηκώθηκαν αμέσως, μάζεψαν τα έγγραφα τους και έφυγαν. Το αποτέλεσμα ήταν να καθυστερήσει η επόμενη δόση του δανείου και να υποχρεωθεί ο κ.Βενιζέλος να κάνει ξανά έκκληση στους υπουργούς των οικονομικών της ΕΕ που συναντήθηκαν στην Πολωνία τα μέσα Σεπτεμβρίου για απελευθέρωση της δόσης του δανείου.

Στο ίδιο δημοσίευμα ο Αμερικανός δημοσιογράφος ισχυρίζεται ότι ο κ.Βενιζέλος ακόμα και στις δυσκολότερες ώρες που περνούσε η χώρα, δρούσε με αποκλειστικό γνώμονα το ατομικό πολιτικό του συμφέρον και αναλάμβανε πρωτοβουλίες ερήμην του τ.πρωθυπουργού.

Έτσι μετά την συνάντηση στις Κάννες τον περασμένο Νοέμβριο, όπου ο κ.Παπανδρέου πρότεινε το περίφημο δημοψήφισμα (το οποίο σύμφωνα με το δημοσίευμα έγινε αποδεκτό από τους Σαρκοζί και Μέρκελ) καθώς πετούσαν πίσω στην Ελλάδα, ο Έλληνας πρωθυπουργός πρότεινε να κοιμηθούν όλοι για να ξεκουραστούν. Ο ίδιος γύρισε στο πλάι και κοιμήθηκε.

Όχι όμως ο κ.Βενιζέλος. Έμεινε ξάγρυπνος και άρχισε να γράφει σε ένα χαρτί την δήλωση που θα έκανε στους δημοσιογράφους την επόμενη ημέρα σχετικά με το δημοψήφισμα. «Η θέση της Ελλάδας στην ζώνη του ευρώ είναι ένα ιστορικό επίτευγμα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί» έγραψε. Φτάνοντας στην Αθήνα στις 4,45 έδωσε στην δημοσιότητα την δήλωση.

Χωρίς να έχει πληροφορήσει τον κ.Παπανδρέου. Σε μερικές ημέρες η πρωθυπουργία Παπανδρέου αποτελούσε παρελθόν.Αυτοί είναι οι ισχυρισμοί ενός γνωστού δημοσιογράφου σε ένα ισχυρό «Μέσο». Οι απαντητικοί κεραυνοί Βενιζέλου αναμένονται.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=15080

Το άρθρο της WSJ:

How a Radical Greek Rescue Plan Fell Short

By MARCUS WALKER

ATHENS—Two years after Europe bailed Greece out to protect the euro, the rescue has become a debacle that threatens to unravel the common currency.

After Greece's May 6 elections left pro-bailout parties too weakened to govern the country, more elections are likely in June, with no guarantee a stable government will emerge. By next month, Athens must identify €11.5 billion, or $15 billion, in fresh spending cuts or face suspension of the international loans it needs to pay pensions and run schools. If it doesn't get the money, it would eventually have to print its own.

Greece's growing turmoil is the culmination of a radical austerity experiment and botched economic overhaul that have pushed the nation to the brink of social and political breakdown. The story of the ill-fated bailout suggests that forcing deep austerity on individual member states won't save the euro and may worsen its crisis.

"The program is suicidal, not only for Greece but for the euro," says Louka Katseli, a former Greek economy minister. "In Spain, Portugal, Italy—everywhere, the same mistake is being made," she says, referring to the European Union's insistence on slashing spending in a recession.

Germany reiterated on Wednesday that Greece needs to stick to its austerity promises; euro-zone governments decided on Wednesday to postpone part of Greece's next aid payment as a warning to Greek politicians.

Greece's bailout by the EU and International Monetary Fund is the costliest financial rescue of a nation in history, with paid or pledged loans totaling €245 billion. It has already involved the biggest-ever sovereign-debt default, a debt restructuring that wiped out more than €100 billion of Greek bond debt.

Yet the restructuring left Greece with two mountains to climb: curbing a still-rising debt more than 1.5 times the size of its economy, while forcing down wages and prices to make the country competitive.

Straining to keep Greece afloat, the EU and IMF doubled their bet in March, greatly expanding the loan program despite the country's deepening political paralysis.

Responsibility for the mess, many of those involved in the effort say, lies with a Greek political class that couldn't or wouldn't reform the country, an unrealistic program that assumed a quick economic recovery despite draconian austerity and crushing debts, and growing mistrust between Greece and its creditors.

"It was almost a mission impossible," says George Papandreou, the luckless Greek premier who negotiated the original bailout and then was forced out by a party revolt last fall.

Mr. Papandreou says that when he asked German Chancellor Angela Merkel for gentler conditions in 2010, she replied that the aid program had to hurt. "We want to make sure nobody else will want this," Ms. Merkel told him.

Greece's economy has already shrunk by 14% in the past three years, and IMF officials privately expect a further 6.5% contraction this year. Something has to give, and it could be the boundaries of the euro.

Europe fears that a Greek exit from the euro could spur massive capital flight from Portugal, Spain or other struggling euro members. Some European officials argue privately that the euro could cope with a Greek exit because markets understand that Greece's debt crisis is uniquely severe.

Others worry that by triggering runs on banks and government-bond markets it could endanger the currency itself. That would present Germany and Europe's north with a terrible choice: to watch the centerpiece of Europe's decades of political integration collapse or to rush into a deeper fiscal union, including common bond issuance, to save the euro.

When the IMF and European countries banded together in May of 2010 to offer Greece a €110 billion rescue, leaders believed they had acted boldly to avoid calamity.

The deal required Greece to get a grip on public spending and tax collection while revamping a bloated bureaucracy and jungle of laws that had rendered its economy internationally uncompetitive.

While everyone accepted that Greece needed fiscal retrenchment, the IMF argued for giving structural changes priority and making the spending cuts gradual, to protect the economy.

Germany said no: Structural reforms would take place at the same time as drastic austerity to bring down the budget deficit—15.8% of gross domestic product in 2009—to under 3% by 2014. The timetable proved unrealistic: Spending cuts and tax increases pushed the economy into such a deep recession that the deficit got stuck at around 10% of GDP.

Usually when the IMF imposes austerity, it makes a country devalue its currency, in the hope its cheaper exports will offset falling domestic demand.

But Greece no longer has a currency of its own to devalue. Its downward spiral bears increasing resemblance to Argentina's a decade ago. Argentina tried to maintain a fixed exchange rate to the dollar even as IMF austerity drove it deeper into recession, ending in social unrest and political breakdown.

From the start, Greece's surfeit of debt undermined its chances. Mr. Papandreou's financial adviser, Lazard Ltd., told him the country's bond debts were unsustainable and needed restructuring.

The head of the IMF at the time, Dominique Strauss-Kahn, was open to it. But Europe wasn't. France and the European Central Bank feared that a Greek default, even via a negotiated restructuring of bonds, would undermine trust in other euro members' debt. Germany thought debt forgiveness would relax the pressure on Athens to make other changes.

"I'd like to cut my debt in half too," Ms. Merkel told Mr. Papandreou during a meeting at the Berlin chancellery, according to the Greek premier.

Despite Greece's concerns over the plan, its efforts to change began strongly. Polls showed solid public support for taming bureaucracy, corruption and tax evasion, and scrapping the privileges various interest groups had won over the years. Lawyers, taxi drivers, railroad employees and many other groups enjoyed protection from competition or special tax or pension perks, creating cartels and waste.

Finance Minister George Papaconstantinou attacked the budget deficit. Sharp spending cuts and tax boosts brought the deficit down to 10.6% of GDP in 2010. But change quickly fell victim to party politics.

Firebrand opposition leader Antonis Samaras, head of the conservative New Democracy party, denounced the tough bailout terms and declared that local elections in November 2010 were a referendum on the ruling Socialist party, known as Pasok. Mr. Papandreou called on Greeks to back him or sack him. Pasok won the elections, but by a much smaller margin than before.

"Voter fatigue was obvious," says Haris Pamboukis, a cabinet member at the time.

Mr. Papaconstantinou found himself increasingly isolated in cabinet. The U.K.-trained economist was an outsider in Greek politics. He couldn't get other ministers to shut loss-making state industries and pointless army bases, or to ax thousands of civil-service jobs created in return for votes. Nor could he reduce Greece's chronic tax evasion, abetted by corruption among tax inspectors.

He did what he could: cutting pensions and public-sector pay, while raising sales taxes. But that sapped consumer spending. Shops and small businesses failed. Unemployment surged. Public hostility grew.

Civil servants facing pay cuts went on strike, including at the finance ministry. "It was a case of 'you pretend to pay me, I pretend to work,' " one minister says.

In spring 2011, austerity and collapsing business and consumer confidence pushed the economy into free fall. Protests rocked the center of Athens. There wasn't enough support in Parliament to pass the next set of austerity measures.

In June, Mr. Papandreou replaced his finance minister with the premier's biggest rival, Evangelos Venizelos. Europe's ebbing trust in Greece soon plunged.

Mr. Venizelos, who has been described as one of the most eloquent Greek orators since ancient times, took the finance job reluctantly, fretting that the unpopular task could destroy his political ambitions, colleagues at the time say.

Many Greeks hoped he would be a tough negotiator with Europe and the IMF. Mr. Venizelos's first foray was at a finance ministers' meeting in Luxembourg. His long speech hit all the wrong notes.

He told his euro-zone peers they needed to relax Greece's austerity targets, citing the growing political difficulties. He called privatization goals unrealistic and blamed EU law for making asset sales complicated. He suggested Europe had no choice but to lend more money because a Greek bankruptcy could destabilize the euro zone. Greece's crisis "is a European problem," he said.

Other ministers reacted with fury. To them, it sounded as if he was trying shirk hard decisions while blackmailing his creditors. They lambasted Mr. Venizelos until 2 a.m., saying Greece had to rebuild its credibility before it got any more aid.

Instead of releasing a quarterly loan payment as planned, the ministers put it on ice until Athens enacted more austerity.

As the meeting ended, the bruised Mr. Venizelos tried once more to secure the money, to allow him a political victory at home. "I'm here for the first time," he pleaded, according to people who heard him. "It would be a bad signal if the tranche is not released." Jan Kees de Jager, the equally burly Dutch finance minister, erupted in anger.

Part of the government's problem, Europe knew, was that Mr. Samaras was assailing the austerity measures, and his conservatives had overtaken Pasok in opinion polls as a result.

Ms. Merkel and other heads of European conservative parties summoned Mr. Samaras to Brussels on June 23. For three hours, they pressed him to back the program. Mr. Samaras told them the program would fail. "Then you will need a plan B, and I'm the one who can bring it about," he said.

Ms. Merkel asked Mr. Samaras what he proposed. He said he agreed with cutting the budget deficit—but he wanted to do it by cutting taxes to spur the economy.

A tax cut would create a bigger budget shortfall, other conservative leaders said. Only Viktor Orban, Hungary's maverick premier, sided with Mr. Samaras. "Some understand that we are right," the unbending Mr. Samaras told reporters after the meeting.

Mr. Venizelos tried again to force a relaxation of the bailout terms in September. At nighttime talks in his finance ministry, inspectors from the EU and IMF pressed him to lay off civil servants and shut loss-making state enterprises.

Mr. Venizelos refused. "I don't want to enter into a technical discussion with you. The issue is political," he said, according to people present. (Mr. Venizelos didn't return messages requesting comment.) The inspectors told him they couldn't offer any political concessions, and left town without recommending the release of Greece's next slice of aid.

The finance ministry had less than €1 billion left in its coffers. The monthly bill for public wages and pensions was around four times that. Greece's government avoided bankruptcy only by not paying its suppliers.

Mr. Venizelos had to appeal again to European finance ministers, who met in Wroclaw, Poland, in mid-September. The night before the meeting, Germany's Wolfgang Schäuble collared Mr. Venizelos in their hotel's cellar bar and made it clear over a bottle of fine wine that Europe was getting fed up with Greece.

"If you want to stay in the euro, you have to act," Mr. Schäuble said.

Greece did want to stay in the euro, Mr. Venizelos said.

Mr. Venizelos became more cooperative, euro-zone officials say. But the Greek program was badly off track. The government had made little headway on its long list of promised changes to reduce red tape, increase competition and attract investment.

In October, the IMF, now under the more stringent leadership of former French Finance Minister Christine Lagarde, forced Europe to recognize reality: The numbers didn't add up.

That forced European leaders to grant Athens debt relief. An EU summit on Oct. 26 led eventually to a 53.5% "haircut" in Greece's bond debt, coupled with more aid loans. But by this time most of Greece's debt was owed to euro-zone authorities and the IMF, rather than to private bondholders. A bond restructuring that could have worked at the outset had a limited effect: Greece's debt fell from €356 billion in 2011 to a projected €327 billion this year.

Ms. Merkel and other euro-zone leaders thought the haircut-and-new-loans deal had settled the Greek question. But in Athens, the government was falling apart.

Amid rising social unrest and fraying support in parliament, Mr. Papandreou proposed a referendum on the expanded bailout.

Ms. Merkel and French President Nicolas Sarkozy, angered by Greece's unpredictability, told the Greek premier in the French Riviera resort of Cannes on Nov. 2 that the referendum should make the choice facing Greeks clear: Implement the bailout program or leave the euro. He agreed.

On the government plane home that night, Mr. Papandreou suggested getting some sleep and rolled onto his side. Mr. Venizelos stayed awake, took out a sheet of paper and scribbled a news release denouncing the referendum. "Greece's position within the euro area is a historic conquest…that cannot be put in doubt," he wrote. On landing in Athens at 4:45 a.m., he released the statement without informing Mr. Papandreou.

Lawmakers close to Mr. Venizelos came out against Mr. Papandreou. His referendum and his majority were history. He resigned days later.

Euro-zone leaders' open talk of expelling Greece shocked the country. Consumer and business spending nearly came to a halt. Savers queued at banks to take their cash home.

Mr. Samaras, too, was shocked. After months of denouncing the program, he joined a bipartisan coalition supporting it. Messrs. Samaras and Venizelos became reluctant partners, propping up a new prime minister, former central banker Lucas Papademos.

But Mr. Papademos, a cautious former ECB board member, lacked the political clout to push the overhaul of Greece's economy and state through a reluctant Parliament. Instead, most reforms were on ice until the May elections.

It was Mr. Samaras who insisted on holding early elections. He rejected Pasok's entreaties to let Mr. Papademos govern until the parliamentary term ended in late 2013. Mr. Samaras was confident his New Democracy party could win. His advisers didn't believe the opinion polls, which showed collapsing support for both major parties—his and Pasok—and rising votes for Communists, neo-Nazis and other radical groups.

On May 6, New Democracy and Pasok fared even worse than opinion polls suggested. The nation blames the two established parties for getting Greece into a debt crisis, and for destroying it in the attempt to escape.

http://online.wsj.com/article/SB10001424052702304203604577393964198652568.html?mod=WSJEurope_hpp_LEFTTopStories

Ένα βολικό δίλημμα

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές, σε μια έρευνα της Metron Analysis υπήρχε μια συμπληρωματική ερώτηση: Εσείς γιατί πιστεύετε ότι μας δανείζουν οι Ευρωπαίοι; Το 84% απαντούσε ότι «μας δανείζουν για να μας εκμεταλλεύονται». Μερικές φορές οι δευτερεύουσες απαντήσεις αποτυπώνουν καλύτερα το κλίμα. Η ελληνική κοινωνία αγνοεί την πραγματικότητα. Ή, για να ακριβολογούμε, κάνει ότι αγνοεί την πραγματικότητα. Παρένθεση: Αν κάποιος από αυτό το 84% θέλει να μας δανείσει με τους ίδιους όρους, ας έρθει από δω και ευχαρίστως να μας «εκμεταλλευτεί». Δεν θα ’ρθει κανείς. Έχουν στείλει 70 δις στην Κύπρο και την Ελβετία και άλλα 160 δις στις τράπεζες με 5% επιτόκιο.Οι προχθεσινές εκλογές αποτύπωσαν με ακρίβεια το κλίμα των 2,5 χρόνων. Δεν έλυσαν κανένα πρόβλημα, αντιθέτως δημιούργησαν καινούργια. Γιατί τα προβλήματά μας δεν ήταν οι εκλογές. Η κρίση είναι μεν κυρίως πολιτική αλλά τα κόμματα σ’ αυτή την πορεία δεν έδειξαν σημάδια ενηλικίωσης. Πήγαμε σε εκλογές μετά από δυο χρόνια χωρίς να έχουμε επεξεργαστεί τίποτα, χωρίς να κατανοούμε τις αιτίες της κρίσης. Πήγαμε στις εκλογές του 2012 με τα μάτια στραμμένα στο 2008. Με ανορθολογικές αντιδράσεις μιας κατακερματισμένης κοινωνίας, με πρώην πελάτες που δυσκολεύονται να γίνουν πολίτες. Έτσι το αποτέλεσμα αποτύπωσε αυτό τον κατακερματισμό. Πολλές μειοψηφίες που δεν κάνουν πλειοψηφικό ρεύμα.

Τώρα κάποιοι αθροίζουν ποσοστά για να αναπαράγουν το μύθο της εποχής, τα μνημονιακά και αντιμνημονιακά μέτωπα. Αλλιώς θυμάμαι εγώ αυτή την περίοδο. Αυτοί οι υπουργοί που «δεν είχαν διαβάσει το μνημόνιο», που το υπονόμευαν παραμένοντας φυσικά υπουργοί, που το ακύρωναν γιατί ήταν εκτός της «σοσιαλιστικής λογικής» τους, υπουργοί του Πασόκ δεν ήταν; Οι συντεχνίες, ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, συνδικαλιστής του Πασόκ δεν ήταν; Ο πρόεδρος των ιδιοκτητών ταξί, ανώτατο στέλεχος της Ν. Δημοκρατίας δεν ήταν; Οι πρόεδροι των επαγγελματικών συλλόγων, των φαρμακοποιών, των δικηγόρων, των γιατρών, της ΝΔ δεν ήταν; Οι πρόεδροι της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, Πασόκ δεν ήταν, οι διοικήσεις τους, Πασόκ και ΝΔ δεν ήταν; Οι υπουργοί που ακύρωναν τους νόμους για τα κλειστά επαγγέλματα, για την ανώτατη εκπαίδευση, υπουργοί της ΝΔ και του Πασόκ δεν ήταν; Ο Αντώνης Σαμαράς δεν έλεγε επί δυο χρόνια «Δώστε μας την Ελλάδα μας πίσω. Η Ελλάδα μένει απροσκύνητη, δεν χρειάζεται δυνάστες»; Άμα είναι έτσι τα πράγματα, αν «οι ξένοι δυνάστες μάς παίρνουν την Ελλάδα», αν καταγγέλλει το μνημόνιο η Λούκα και ο Παπουτσής, και γω τον Τσίπρα προτιμώ που έχει και ένα φολκλόρ. Άμα ο Σαμαράς βγάζει με φώτοσοπ τους μιναρέδες από την Αγία Σοφία, γιατί να μην ψηφίσει ο κόσμος τούς Καμμένους να πάρουμε στ’ αλήθεια την Πόλη; Τσάμπα είναι.
Στ’ αλήθεια, το χρεοκοπημένο σύστημα, ένθεν κακείθεν, έφτιαξε μια βολική κατασκευή για να διατηρήσει όσο μπορούσε την παγιωμένη επί χρόνια αδιέξοδη κατάσταση. Χρησιμοποιώντας το «μάθημα πρώτον» της κοινωνικής μηχανικής: φταίνε οι ξένοι, ο εξωτερικός εχθρός. Οι μετανάστες. Οι Γερμανοί. Πετυχαίνει, μόνο που έχει ένα ελάττωμα: κερδίζουν οι πιο θορυβώδεις, οι πιο αδίστακτοι.

Ας πούμε μια παραδοξότητα: δεν υπάρχει μνημόνιο. Δεν χρειάζεται ούτε να το αναδιαπραγματευτούμε ούτε να το καταγγείλουμε μονομερώς ούτε τίποτε τόσο ηρωικό. Ας τους κουτόφραγκους να νομίζουν ότι το δεχόμαστε, γιατί να τσακωνόμαστε; Και ας πουν τα πολιτικά μας κόμματα τις δικές τους πολιτικές επιλογές, μια ο Βενιζέλος, μια ο Σαμαράς, μια ο Τσίπρας, μια ο Κουβέλης. Τα «ισοδύναμα» που λένε. Να βρουν αυτοί με ποιες κινήσεις δεν θα χρειαζόμαστε λεφτά, θα είμαστε αυτάρκεις. Ας βρουν αυτοί σιωπηλά, κρυφά, μόνοι τους, λεφτά. Και στις 15 του μήνα που θα ’ρθουν οι καταραμένοι, θα τους πούμε δεν χρειάζεται, παιδιά, δεν θέλουμε τα λεφτά σας, έχουμε. Τα βρήκαμε με άλλον τρόπο, ελληνικό. Τι θα μας πουν; Όχι, εμείς θέλουμε να βασανίζετε τους γέρους και τους κατώτατους μισθούς; Αφού δεν θα τους έχουμε ανάγκη, δεν θα μπορούν να μας επιβάλουν κανέναν όρο. Αυτή είναι δυστυχώς η κρυφή αλήθεια. Ότι αυτό όλο το διάστημα, τα ελληνικά κόμματα δεν μπορούν και δεν θέλουν να παρουσιάσουν καμία διαφορετική επιλογή, άλλη απ’ αυτές που εφάρμοζαν μέχρι τώρα και μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Γι’ αυτό μόνο «αποκρούουν» τις προτάσεις των ξένων. Και όλοι επαναδιαπραγματεύονται, απορρίπτουν, καταγγέλλουν και υπόσχονται αφηρημένη ανάπτυξη, έναν άλλο κόσμο εφικτό. Στο μέλλον. Γιατί τι να πουν; Για το εθνικό μας δικαίωμα στα δανεικά; Για την «προοδευτική» λύση να μας δίνουν 20 δις το χρόνο για τα επόμενα 5 χρόνια;
Τα ελληνικά κόμματα δεν μπόρεσαν σ’ αυτά τα κρίσιμα χρόνια να μετεξελιχθούν από πελατειακά δίκτυα σε σύγχρονους πολιτικούς σχηματισμούς και γι’ αυτό, ακόμα και στο χείλος της καταστροφής, διαπαιδαγωγούν την κοινωνία σε εύκολες και βολικές λύσεις χωρίς προσπάθεια, χωρίς κόστος. Απλώς αντικαθιστώντας το δικομματισμό με το διπολισμό, μνημόνιο και αντιμνημόνιο. Προσπαθώντας να πάρουν τους πελάτες των παλιών.

Ο Αντώνης Σαμαράς έχασε τις εκλογές. Για το Πασόκ δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ούτε και στους ίδιους νομίζω. Ήταν ένα αποτέλεσμα γνωστό από το 2010. Κάθε κυβέρνηση που αναλαμβάνει βίαιη προσαρμογή στα πλαίσια μνημονίων και με την επίβλεψη του ΔΝΤ, μαθηματικά θα πληρώσει το κόστος. Ο αρχηγός της ΝΔ έμοιαζε ο νικητής του τζόκερ. Η παράταξή του που εκτροχίασε την οικονομία, εγκατέλειψε ούτε στα μέσα της θητείας της και παρέδωσε την καυτή πατάτα στους αντιπάλους. Ο Α.Σ. αντί να κάνει αντιπολίτευση στο Πασόκ, έκανε αντιπολίτευση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Νομιμοποιώντας έτσι το αντιμνημονιακό μέτωπο. Διέγραψε το μισό του κόμμα γιατί υπερψήφισε το μνημόνιο και όταν, υπό το βάρος της σκληρής πραγματικότητας, ανέλαβε το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογούσε, διέγραψε το υπόλοιπο μισό γιατί καταψήφισε. Και επειδή αυτό δεν έφτανε, ολοκλήρωσε τη μεγαλοφυή στρατηγική εκβιάζοντας εκλογές. Εκλογές στην πιο βαθιά στιγμή της κρίσης, με μια κοινωνία κουρασμένη, αγανακτισμένη, συγχυσμένη. Τα αποτελέσματα φάνηκαν την προηγούμενη Κυριακή.
Τώρα στη θέση του Σαμαρά τον προηγούμενο Νοέμβριο, βρίσκεται ο Σύριζα. Πήγε στις εκλογές λίγο πιο καλά από όσο θα ήθελε. Τώρα ξαφνικά, από τις πλατείες, βρέθηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και τώρα είναι αυτοί που παραλαμβάνουν το πρόβλημα. Πώς μετά από αυτή την ετυμηγορία του εκλογικού σώματος, από αυτές τις εκλογές που όλοι ζητούσαν, μπορείς να αρνηθείς τη συμμετοχή σου σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας; Αν όχι τώρα που κινδυνεύει η χώρα, πότε θα αποδείξεις τη χρησιμότητά σου;

Οι αδιέξοδες εκλογές της 6ης Μαΐου είχαν τουλάχιστον ένα παιδαγωγικό αποτέλεσμα. Τελειώσαμε με το ριζοσπαστισμό των βολεμένων. Τέρμα η αγανάκτηση για τους «κλέφτες πολιτικούς», για το «μπουρδέλο τη Βουλή», για την «κυβέρνηση των δοσίλογων που δεν έχει νομιμοποίηση απ’ το λαό». Τώρα ψηφίσαμε, εκλέξαμε, αυτοί είναι οι δικοί μας. Τι θα κάνουν;

Πρώην μικρά και πρώην μεγάλα, νυν μικρομέγαλα κόμματα, δυο μέρες τώρα προσπαθούν να αποφύγουν τη σκληρή πραγματικότητα, να αποφύγουν τις ευθύνες τους. Το πολιτικό σύστημα αλλά και η ίδια η κοινωνία δεν έχουν άλλο δρόμο παρά να ωριμάσουν. Το πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης τελείωσε. Θα χτίσουμε στα συντρίμμια ή θα ονειρευόμαστε μια καταστροφική επιστροφή στο παρελθόν; Η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη. Όσες εκλογές κι αν κάνουμε, το δίλημμα θα είναι το ίδιο.

του Φώτη Γεωργελέ

http://athensvoice.gr/the-paper/article/391/edito-391

Αλτσχάιμερ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Φυσιολογικός εγκέφαλος στα αριστερά και με Αλτσχάιμερ στα δεξιά

Η νόσος Αλτσχάιμερ είναι η πιο κοινή μορφή άνοιας. Είναι μια ασθένεια μη θεραπεύσιμη, εκφυλιστική και θανατηφόρα η οποία περιγράφηκε αρχικά από το Γερμανό ψυχίατρο και νευροπαθολόγο Αλοΐσιο Αλτσχάιμερ το 1906 (εξ ού και το όνομα). Γενικά εντοπίζεται στους ανθρώπους πάνω από 65 ετών, αν και το λιγότερο συχνά, πρόωρο Αλτσχάιμερ μπορεί να εμφανιστεί πολύ νωρίτερα, ίσως και πριν τα 50.

Κατ' εκτίμηση 26,6 εκατομμύρια άνθρωποι είχαν παγκοσμίως Αλτσχάιμερ το 2006, και αυτός ο αριθμός μπορεί να τετραπλασιάσει μέχρι το 2050. Αν και ο κάθε πάσχων έχει Αλτσχάιμερ με έναν ιδιαίτερο τρόπο, υπάρχουν πολλά κοινά συμπτώματα. Τα πιο πρόωρα αισθητά συμπτώματα της ασθένειας συχνά δεν διαγιγνώσκονται ως Αλτσχάιμερ αλλά ως κάτι διαφορετικό, π.χ στρες ή άλλες ψυχολογικές διαταραχές. Στα πρώτα στάδια, το συνηθέστερο αναγνωρισμένο σύμπτωμα είναι η απώλεια μνήμης, όπως και η δυσκολία στην επαναφορά στην μνήμη πρόσφατων γεγονότων.

Η διερεύνηση για διάγνωση Αλτσχάιμερ σε πιθανούς ασθενείς επιβεβαιώνεται συνήθως με διανοητικές αξιολογήσεις και γνωστικές δοκιμές, που ακολουθούνται συχνά από ακτινογραφίες κτλ του εγκεφάλου. Με την πρόοδο της ασθένειας, τα συμπτώματα περιλαμβάνουν σύγχυση, οξυθυμία, επιθετικότητα, ταλάντευση διάθεσης, διακοπή ομιλίας, απώλεια της μακροπρόθεσμης μνήμης, και τη γενική κοινωνική απόσυρση του πάσχοντος καθώς οι αισθήσεις του μειώνονται.

Βαθμιαία, οι σωματικές λειτουργίες μειώνονται, οδηγώντας τελικά στο θάνατο. Η πρόγνωση είναι δύσκολο να αξιολογηθεί, καθώς η διάρκεια της ασθένειας ποικίλλει. Το Αλτσχάιμερ αναπτύσσεται για μια απροσδιόριστη χρονική περίοδο, και μπορεί να αναπτυχθεί για χρόνια. Η μέση υπολογιζόμενη διάρκεια ζωής μετά από τη διάγνωση είναι περίπου επτά έτη. Λιγότεροι από 3% των ατόμων ζουν περισσότερο από δεκατέσσερα έτη μετά από τη διάγνωση. Η αιτία και η πρόοδος η της ασθένειας δεν είναι κατανοητή καλά ακόμη. Η έρευνα δείχνει ότι η ασθένεια συνδέεται με πλάκες στον εγκέφαλο. Από το 2008, περισσότερες από 500 κλινικές δοκιμές ερευνούν πιθανές θεραπείες για την ασθένεια, αλλά είναι άγνωστο εάν οποιαδήποτε από αυτές θα αποδειχθεί επιτυχής. Πολλά μέτρα έχουν προταθεί για την πρόληψη του Αλτσχάιμερ, αλλά η αξία τους δεν είναι ακόμη αποδεδειγμένη στην επιβράδυνση ή τη μείωση της δριμύτητας της ασθένειας.
Η διαρκής διανοητική εγρήγορση, η σωματική άσκηση, και μια ισορροπημένη διατροφή συστήνονται ως πιθανή μέθοδος πρόληψης. Επειδή η νόσος Αλτσχάιμερ δεν μπορεί να θεραπευτεί και είναι εκφυλιστική, η διαχείριση των ασθενών είναι πολύ σημαντική. Ο/Η σύζυγος ή ένας στενός συγγενής συχνά παίρνει το βάρος της φροντίδας του ασθενούς. Στις αναπτυγμένες χώρες, το Αλτσχάιμερ είναι μια από τις δαπανηρές ασθένειες στην κοινωνία.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%8C%CF%83%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BB%CF%84%CF%83%CF%87%CE%AC%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%81

Ψήφος χωρίς προφύλαξη

του Σταύρου Θεοδωράκη

Νομίζω ότι χθες το βράδυ κάναμε ένα λάθος. Αμέσως μετά τα πρώτα εκλογικά αποτελέσματα, έπρεπε να ζητήσουμε από τους πολιτικούς να πάνε για ύπνο και να μην κάνουν δηλώσεις. Ίσως έτσι τους προφυλάσσαμε. Τους δίναμε, δηλαδή, λίγο χρόνο να σκεφθούν, να δουν με ψυχραιμία τα εκλογικά αποτελέσματα και να πουν στη συνέχεια μερικές αλήθειες, αυτές που απέφυγαν χθες.

Πρώτα πρώτα για την «Χρυσή Αυγή», η οποία αποσπά το 7% του εκλογικού σώματος. «Φταίνε οι μετανάστες», φώναζε στα «παράθυρα» ένα στέλεχος του ΛΑΟΣ. «Φταίει ο Χρυσοχοϊδης», «διόρθωνε» ένα λιγότερο εκνευρισμένο στέλεχος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Και οι δύο έλεγαν ψέμματα. Βεβαίως η «Χρυσή Αυγή» εκμεταλλεύτηκε τα πολλά προβλήματα που υπάρχουν σε διάφορες συνοικίες της Αθήνας με τους μετανάστες αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την αλματώδη άνοδο της σε όλη σχεδόν την Ελλάδα (στην Λακωνία για παράδειγμα παίρνει 10% και στην Κορινθία παίρνει 12%!). Η «Χρυσή Αυγή» θέρισε το μίσος για την πολιτική, που έσπειραν πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Και ως κόμμα μίσους επιβραβεύθηκε από αυτούς που είχαν πειστεί ήδη ότι «όλοι είναι κλέφτες» και «ένας Παπαδόπουλος θα μας σώσει».

Την «Χρυσή Αυγή» βοήθησε επίσης ο αποκλεισμός της από τα κανάλια. Η δημόσια διαπόμπευση και ο (γιαουρτο)πόλεμος που δέχτηκε ένας δημοσιογράφος στα Γιάννενα (που «έβγαλε» έναν Χρυσαυγίτη) τρομοκράτησε τα κανάλια, ενώ τον αποκλεισμό σιγόνταραν στελέχη της Αριστεράς αλλά και της Νέας Δημοκρατίας, που ζητούσαν από τους δημοσιογράφους να μην δώσουν βήμα στους εκπροσώπους του «ναζισμού». Αντί λοιπόν ο Μιχαλολιάκος και η παρέα του να απολογούνται για τους ύμνους που έχουν υπογράψει για τον Χίτλερ, έγιναν τιμητές του «αντισυστημικού αγώνα» προβάλλοντας ως εύσημα τον αποκλεισμό τους από εκδότες και καναλάρχες.

Ο πόλεμος όμως εναντίον της πολιτικής (ακόμη και από δημοσιογράφους που ήταν για χρόνια στα μισθολόγια πολιτικών) έφερε άλλο ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Σε αυτές τις εκλογές - τις κρισιμότερες υποτίθεται των τελευταίων δεκαετιών - ψήφισαν πεντακόσιες χιλιάδες λιγότεροι πολίτες από όσους είχαν ψηφίσει το 2009! Έτσι η αποχή ξεπέρασε το 35% γιατί αν δεν έχεις κόμμα να ψηφίσεις, δεν πάς καν στην κάλπη. Επίσης ένα 19% του εκλογικού σώματος (που ψήφισε!) δεν θα έχει τελικά εκπροσώπους στη Βουλή. Για πρώτη φορά στην εκλογική ιστορία της Ελλάδας, 7 κόμματα έχουν ποσοστά ανάμεσα στο 1% και το 3% και δεν θα βγάλουν ούτε ένα βουλευτή. Η πλειοψηφία δηλαδή της κοινωνίας είτε δεν ψήφισε, είτε ψήφισε κόμματα που δεν θα έχουν βουλευτές. Θλιβερό δεν είναι;

Ας επιστρέψουμε όμως στη… μειοψηφία της Βουλής των 300σίων. Η «θεσμική νοθεία» που επιβάλλει ο εκλογικός νόμος (της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ) είναι πρωτοφανής. Θα σας δώσω ένα μόνο παράδειγμα. Η Νέα Δημοκρατία παίρνει στην Α’ Αθηνών 16% και 8 έδρες και ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει 19% και 3 έδρες! Ναι δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Ο νικητής παίρνει τρεις έδρες και ο χαμένος οκτώ (το γράφω και ολογράφως για να το εμπεδώσετε).

Δυο λόγια όμως αξίζουν στους ηγέτες που ονειρεύτηκαν να γίνουν πρωθυπουργοί. Ο Αντώνης Σαμαράς (που ξεκίνησε να ζητά εκλογές όταν ήταν αντιμνημονιακός αλλά τις πήρε για κακή του τύχη όταν έγινε μνημονιακός) κατάφερε το πρωτοφανές για κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευση: Να έχει 33%, να επιβάλλει εκλογές, να παίρνει 19% και να παριστάνει τον... νικητή.

Δίπλα του (ή μάλλον: από κάτω του) το ΠΑΣΟΚ, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ουδόλως τι έχει συμβεί. Έχασε σε 30 μήνες το 70% της δύναμης του (ή αλλιώς το 30% του εκλογικού σώματος - 1% κάθε μήνα δηλαδή) αλλά το πρόβλημα του συνεχίζει να είναι οι... άλλοι.

«Μα για τον νικητή των εκλογών δεν θα πεις τίποτε», ακούω από την γαλαρία. Ναι, όντως, νικητής των χθεσινών εκλογών ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτός (και όχι βέβαια οι «Συνιστώσες») πήρε τον ΣΥΡΙΖΑ και τον έκανε αξιωματική αντιπολίτευση. Μόνο που θα πρέπει να καταλάβει σε ποια Ελλάδα νίκησε. Στην ίδια Ελλάδα που νίκησε και ο Μιχαλολιάκος και ο Καμμένος. Στην (μόνη «δυτική») χώρα που χιλιάδες άντρες κάνουν σεξ με (ναρκομανείς) πόρνες στο δρόμο χωρίς να χρησιμοποιούν προφυλακτικό. Γιατί πιστεύουν ότι οι Έλληνες δεν κινδυνεύουν από το AIDS, όπως δεν κινδυνεύουν και από την δραχμή. Και μπορούν να ψηφίζουν άφοβα ό,τι ακριβώς τους έρθει, χωρίς προφύλαξη.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=14986

Εκλογές 6/5/2012...

αντί σχολίου: