Οι όμορφοι μύθοι άσχημα καίγονται

Tου Πασχου Μανδραβελη

Τελικά, ούτε στην «Ευρώπη των λαών», όπως λέει ένα παλιό και προσφιλές σύνθημα της Αριστεράς, μπορούμε να βασιζόμαστε. Στην πραγματικότητα οι λαοί της Ευρώπης μάς έχουν ξεγραμμένους. Σε δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Ifop για λογαριασμό τεσσάρων εφημερίδων στις μεγαλύτερες χώρες της Ευρωζώνης, η άποψη ότι Ελλάδα θα καταφέρει να μειώσει το χρέος και το έλλειμμά της χάρη στις προσπάθειες της Ε.Ε. και τις μεταρρυθμίσεις είναι μειοψηφική: το πιστεύει μόνο το 39% των Γάλλων, το 27% των Γερμανών, το 44% των Ισπανών και μόνο οι μισοί περίπου Ιταλοί διατηρούν κάποιες ελπίδες ότι θα τα καταφέρουμε (56%).

Η πλειονότητα όσων ρωτήθηκαν πιστεύουν ότι «τα χρήματα που έχουν δοθεί ως δάνεια στην Ελλάδα είναι χαμένα χρήματα», διότι δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τα αποπληρώσουμε. Την άποψη αυτή εξέφρασε το 95% των Γάλλων, το 84% των Γερμανών, το 72% των Ισπανών και το 65% των Ιταλών. Σε περίπτωση αποτυχίας, οι περισσότεροι τάσσονται υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Πιο σκληροί είναι οι Γερμανοί (78%) και οι Γάλλοι (65%), ενώ οι Ισπανοί (51%) και οι Ιταλοί (49%) εμφανίζονται πιο επιεικείς.

Η άποψη ότι η «Ευρώπη των λαών» θα μας πληρώνει χωρίς όρους και προϋποθέσεις είναι ένας από τους μύθους που κάηκαν τις προηγούμενες ημέρες. Ο δεύτερος είναι η θρυλούμενη προθυμία Ρώσων και Κινέζων να μας δανείσουν για να αποφύγουμε τους «τοκογλύφους της τρόικας». Τέσσερα ψωροδισεκατομμύρια (σε σχέση με το κολοσσιαίο δάνειο των 240 δισ. που πήραμε εμείς) έψαχναν οι αδελφοί Κύπριοι και δεν τους τα έδωσε κανείς· ούτε καν οι Ρώσοι, που έχουν τις μισές τους offshore στη μεγαλόνησο. Να υποθέσουμε ότι και η πολιτική τάξη της Κύπρου (μαζί με την ισπανική, την πορτογαλική, την ιρλανδική) είναι «πουλημένη στο ΔΝΤ» όπως κήρυσσε ο κ. Πάνος Καμμένος κι άλλοι τερατολόγοι που σπεκουλάρουν στους ζαλισμένους από την κρίση Ελληνες; Τώρα τι πιστεύει ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης; Είναι και ο «σύντροφος Χριστόφιας» «κατοχικός πρωθυπουργός»; Μπορεί ένας κομμουνιστής ηγέτης να ηγείται μιας «χούντας του Μνημονίου»; Και τελικά τι κατάφερε ο κ. Αλέξης Τσίπρας με την περιοδεία του στα αδελφά αριστερά κόμματα της Ευρώπης, τα οποία εξ ορισμού έχουν την αποκλειστική αντιπροσωπεία του λαού; Η πλειονότητα των Ευρωπαίων υποστηρίζει ότι πρέπει να φύγουμε από τη Ζώνη του Ευρώ αν αποτύχουμε, δηλαδή αν δεν εφαρμόσουμε το Μνημόνιο. Οι παραπάνω είναι δύο μόνο από τους «όμορφους μύθους» που κάηκαν άσχημα τα τελευταία χρόνια. Διακινήθηκαν αδαπάνως κι άλλοι πολλοί: για τα πετρέλαια του Αιγαίου που θα μας έκαναν σεΐχηδες, για τις προσπάθειες των ξένων «να μάς αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί», ενώ οι πολυεθνικές πουλάνε όλες τις συμμετοχές τους στην Ελλάδα «για ένα κομμάτι ψωμί» και ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους.

Ομως: η άνθηση αυτών των μύθων αποκαλύπτει μια μεγάλη αλήθεια για την ελληνική κοινωνία: είμαστε πρόθυμοι να πιστέψουμε οποιαδήποτε ανοησία προκειμένου να μην κάνουμε αυτό που πρέπει. Δύο χρόνια τώρα, αντί να χαράξουμε σχέδιο για το συμμάζεμα της χώρας, σπάμε το κεφάλι μας γιατί δεν δανειστήκαμε από τους Ρώσους και γιατί δεν ποντάρουμε στην «Ευρώπη των λαών». Με τις υγείες μας...

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_28/06/2012_449400

Αυτοί ήταν οι "κηπουροί" που δε σας έκαναν για υπουργοί...

Αυτοί ήταν οι "κηπουροί" που ήταν "λίγοι" για υπουργοί:

Κι αυτός ήταν "λίγος" για πρωθυπουργός:

...Φάτε τώρα την κυβέρνηση του Ακαταλληλότερου υπό τον Σαμαρά!

Με τις υγείες μας...

Ήταν σοφός ο ΓΑΠ;

17/06/2012

του Τάκη Μίχα

Αν όλα εξελιχθούν σύμφωνα με τις προβλέψεις τότε στις εκλογές της Κυριακής κανένα κόμμα δεν θα αποκτήσει την αυτοδυναμία. Αυτό σημαίνει στην καλύτερη περίπτωση την δημιουργία ενός εύθραυστού κυβερνητικού συνασπισμού πού θα έχει μεν την κοινοβουλευτική αλλά όχι την κοινωνική πλειοψηφία.

Η νέα λοιπόν κυβέρνηση που θα προκύψει θα ζητήσει να διαπραγματευθεί με το ΔΝΤ και την ΕΕ ένα νέο μνημόνιο που θα περιλαμβάνει αλλαγές σε μη ουσιώδεις διατάξεις (επιμήκυνση του χρόνου κάλυψης ελλειμμάτων κλπ). Οι δανειστές κατά πάσα πιθανότητα θα συμφωνήσουν οπότε θα προκύψει το Μνημόνιο 3. Τελείωσαν εδώ τα προβλήματα; Οχι το αντίθετο, τώρα μάλλον αρχίζουν!

Μπορεί να είναι κανείς σίγουρος ότι και το Μνημόνιο 3 στο βαθμό που θα περιλαμβάνει επώδυνα για τις συντεχνίες μέτρα θα καταπολεμηθεί με λύσσα από την οποιαδήποτε αντιπολίτευση. Με αποτέλεσμα ότι και το νέο μνημόνιο θα έχει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα την τύχη των προηγουμένων.

Η μόνη πολιτική πράξη που θα μπορούσε να αποσοβήσει την νομοτελειακή αυτή εξέλιξη των γεγονότων θα ήταν να τεθεί το Μνημόνιο 3 στην κρίση του λαού με την μορφή δημοψηφίσματος. Μόνο μία άμεση εντολή της λαϊκής πλειοψηφίας θα επέτρεπε σε μία κυβέρνηση να προχωρήσει αποφασιστικά και να εφαρμόσει τα αναγκαία μέτρα τα οποία σε ένα διάστημα δύο-τριών ετών έθεταν την Ελλάδα σε αναπτυξιακή τροχιά.

Με άλλα λόγια και για να μην περιττολογώ το δράμα το οποίο βιώνουμε τους τελευταίους μήνες θα είχε αποφευχθεί αν είχε γίνει δεκτή η πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου για δημοψήφισμα τον περασμένο φθινόπωρο.

It's so simple.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=16164

Οι υπεύθυνοι της επερχόμενης εθνικής τραγωδίας

1. Αυτή την ώρα συντελείται ένα εθνικό έγκλημα. Είναι δεδομένο ότι η οικονομία έχει ουσιαστικά παραλύσει, ότι επαπειλείται άμεσα στάση πληρωμών, ότι η εκτέλεση του προϋπολογισμού είναι εκτός στόχων, λόγω της
ύφεσης που υπερβαίνει κάθε πρόβλεψη και όχι μόνον, ότι κινδυνεύουμε να βρεθούμε οριστικά στο ευρωπαϊκό περιθώριο, ακόμα και εκτός ευρωζώνης.
Το γνωρίζουν όλοι ότι η χώρα βρίσκεται και πάλι στο χείλος της αβύσσου. Κοινός παρονομαστής για τα παραπάνω είναι η αναβίωση της πιθανότητας χρεοκοπίας και επιστροφής στη δραχμή.

2. Η πολιτική κρίση και η αστάθεια επανέφεραν το φόβο και την ανησυχία που είχαμε καταφέρει μέχρι πριν τρεις μήνες σχεδόν να ξεχαστούν. Αυτός ο φόβος είναι που έχει διαλύσει την ελληνική οικονομία ,αυτός είναι η βασική αιτία της ύφεσης και της ανεργίας. Αυτός ο φόβος είναι η πιο αντιλαϊκή , ανάλγητη και καταστροφική πολιτική . Αυτός είναι που σε τελική ανάλυση κλείνει επιχειρήσεις, αποσύρει καταθέσεις, διώχνει επενδυτές, κρατεί στο σπίτι τους καταναλωτές, στέλνει χιλιάδες στην ανεργία και μειώνει εισοδήματα . Τα προηγούμενα χρόνια αυτός ο φόβος εγκαταστάθηκε στη χώρα εξαιτίας αυτών που στους τομείς ευθύνης τους, για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος, δεν προχώρησαν τις αυτονόητες διαρθρωτικές αλλαγές. Αυτός ο φόβος επανήλθε δριμύτερος εξαιτίας των εμπρηστών της κυβέρνησης Καραμανλή που κατέκαψαν τη χώρα αλλά και εκείνων που οδήγησαν τη χώρα στην πολιτική κρίση και άνοιξαν ξανά τη συζήτηση, όχι για τα επιμέρους, αλλά για την κεντρική κατεύθυνση της χώρας και τις στρατηγικές της επιλογές.
Και όμως. Τίποτα δεν φαίνεται αρκετό να ανακόψει αυτήν την μοιραία πορεία.
Η Ελλάδα ζει μια προεκλογική αντιπαράθεση διαμετρικά αντίθετη με αυτά τα αυταπόδεικτα, τα καταφανή γεγονότα που συνθέτουν το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας.
Ποτέ δεν ήταν πιο μακριά ο δημόσιος διάλογος από τις ανάγκες της χώρας - και μάλιστα για πρώτη φορά χωρίς καμία μα καμία δικαιολογία - για μη γνώση όλων των δεδομένων.

3. Από τη μια, η απύθμενη επιπολαιότητα και ο άφρων τυχοδιωκτισμός του κυρίου Σαμαρά έσυρε τη χώρα σε εκλογές, σε αποτελμάτωση και διχασμό.
Την ώρα που στοιχειώδης αίσθηση εθνικού καθήκοντος επέβαλλε την συστράτευση όλων σε μια κυβέρνηση με χρονικό ορίζοντα επαρκή να αποφύγουμε τα χειρότερα.
Από την άλλη, η παιδαριώδης ελαφρότητα του ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρει τη χειρότερη εκδοχή ανορθολογικής δημαγωγίας και επιθετικού λαϊκισμού, που χρειάστηκαν αγώνες χρόνων για να ξεπεράσει και να αποβάλει το ΠΑΣΟK.

4. Και σήμερα οι εμπρηστές του 2009, αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, και οι πυρομανείς του 2012 εμφανίζονται ότι διαφωνούν, ενώ στην ουσία έχουν από κοινού σαλπίσει την άτακτη υποχώρηση της χώρας:

• πίσω στις πρακτικές του 2009,
• πίσω στις ανεύθυνες εξαγγελίες, στις ηρωικές καταγγελίες που οδηγούν σε εθνικές τραγωδίες,
• πίσω στα οικονομικά των ελλειμμάτων, της υπερχρέωσης, των διορισμών.
• πίσω στις προσλήψεις των καλαματιανών κλητήρων και στις συνταξιοδοτήσεις σαραντάρηδων.
• πίσω στην πολιτική που μοιράζει λεφτά που δεν είναι δικά μας, λεφτά που δεν έχουμε πια.

Και μαζί:

• Στη δαιμονοποίηση του ορθού λόγου.
• Στη βίαιη ενοχοποίηση της κοινής λογικής.
• Στην απαξίωση κάθε προσπάθειας διαρθρωτικών αλλαγών, νοικοκυρέματος και μεταρρυθμίσεων.
• Στην υπονόμευση της ευρωπαϊκής ταυτότητας της χώρας.

Δεν είναι βεβαία καθόλου τυχαίο - ανεξάρτητα από τα κίνητρά τους- ότι το κονκλάβιο της δραχμής που ετοιμάζεται για τη λεηλασία της χώρας αν βγει από το ευρώ, στήριξε διαδοχικά και τους δυο, Σαμαρά και ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα απροκάλυπτα.

5. Εγκλωβίστηκε έτσι η χώρα σε ένα πολιτικό σπιράλ θανάτου που οδήγησε στο οδυνηρό σπιράλ κατάρρευσης της οικονομίας.
Μόλις είχαμε κατορθώσει να βγούμε από τον ακραίο κίνδυνο, ό,τι θετικό είχαμε εξασφαλίσει, αναλώθηκε. Η απόφαση της 26ης Οκτωβρίου για το PSI και τη νέα δανειακή σύμβαση, που είναι αδιαμφισβήτητο ότι ιστορικά θα πιστωθούν στην πρωθυπουργία Γιώργου Παπανδρέου, κινδυνεύει να μην έχει πια καμία σημασία. Ήδη, μέρα με την ημέρα, οργανώνεται διεθνώς η επιχειρηματολογία για τα οφέλη που θα είχε για την ευρωζώνη η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ. Τα χειρότερα δεν έχουν έρθει.

6. Βρισκόμαστε πλέον ενώπιον εθνικής τραγωδίας. Τίποτα λιγότερο.
Και με αυτήν την αλήθεια στο νου πρέπει να πάρουμε τις αποφάσεις μας.
Κυρίαρχη αντίθεση και δίλημμα σήμερα στη χώρα είναι αν θα πάρουμε με τον ένα ή άλλο τρόπο το δρόμο του παρελθόντος ή το δρόμο που οδηγεί στο μέλλον.
Αν θα επιλέξουμε το δρόμο που ακλουθούσαμε έως το 2009, που χρεοκόπησε την Ελλάδα και διέλυσε οικονομία, κοινωνία και πολιτικό σύστημα. Αυτά δηλαδή στα όποια κλείνει συνωμοτικά το μάτι ο κος Σαμαράς και εξαγγέλλει ανενδοίαστα ο ΣΥΡΙΖΑ, ποντάροντας σε μια ανέντιμη πολιτική αρπαχτή.
Ή αν θα επιμείνουμε στη δύσκολη απόφαση να αλλάξουμε την Ελλάδα, να εφαρμόσουμε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, και πάνω από όλα και πρώτα από όλα μια ριζοσπαστική επαναθεμελίωση του πολιτικού συστήματος ,την μητέρα των μεταρρυθμίσεων. Απόφαση που όποτε λησμονήσαμε η φοβηθήκαμε, το πληρώσαμε. Απόφαση να απαλλαγούμε από τις πρακτικές της άθλιας πελατειακής συναλλαγής που μοιράζει ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.
Να απαλλαγούμε από την νοοτροπία που θρέφει εκβιαστικές, μικρές και μεγάλες ολιγαρχίες συντεχνιών και ιδιωτικών συμφερόντων σε βάρος των πιο αδυνάτων. Συχνά μάλιστα στο όνομα τους!

Γιατί κάναμε τέτοιες μεταρρυθμίσεις. Αλλά όταν κάναμε τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις, ακόμα και αυτές που καμία σχέση δεν είχαν με το μνημόνιο, όπως για την Αξιοκρατία με το ΑΣΕΠ ή τη Διαφάνεια –με τη Δι@ύγεια, ή μεγάλες διαθρωτικές δομικές αλλαγές με τον Καλλικράτη, ή όπως το άνοιγμα των επαγγελμάτων, είχαμε φανατικά και καθόλου τυχαία απέναντι τόσο τον κ. Σαμαρά, όσο και τον ΣΥΡΙΖΑ.

7. Αντίπαλος σε αυτόν τον μόνο πραγματικά φιλολαϊκό δρόμο είναι οι πρωταγωνιστές της σκοτεινής πλευράς της μεταπολίτευσης. Πολιτικό προσωπικό δεσμευμένο στο ένοχο παρελθόν και κάθε είδους ηγεσίες που αναδείχθηκαν στο οικοσύστημα της αδιαφάνειας και της πελατειακής συναλλαγής και γνωρίζουν ότι μόνο εκεί θα επιβιώσουν. Φανατικοί εκφραστές τους, ο κος Σαμαράς, αυθεντικό παραδοσιακό προϊόν και παραδειγματικός εκπρόσωπος αυτής της λογικής.
Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ που οικοδομεί προσδοκίες που εν γνώσει του είναι αδύνατο να τις ικανοποιήσει. Που εξόπλισε με την οργή της κοινωνίας, όχι το "λαϊκό κίνημα", αλλά το ιδιοτελές αίτημα της επαναφοράς στην Ελλάδα της τζάμπα καλοπέρασης, της θρασείας αναξιοκρατίας και της ακραίας ανευθυνότητας.

8. Και βεβαία δεν μπορεί να περνά απαρατήρητη η περισσή αμετροέπεια πάνω στα ερείπια της χώρας. Με το 84% της κοινωνίας εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ η το 82% εναντίον του ο κ. Σαμαράς, είδαμε και ανεχτήκαμε ένα ρεσιτάλ μικροκομματικής ιδιοτέλειας δήθεν νικητών, που οδήγησε στην ακυβερνησία.

9. Eθνική και επείγουσα προτεραιότητα τώρα για τη χώρα είναι να ξεφύγουμε, με κάθε κόστος, από το σπιράλ θανάτου της πολιτικής αστάθειας και του ολέθριου φόβου της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ. Όσο ενδημεί ο φόβος αυτός δεν υπάρχει καμιά ελπίδα ανάκαμψης, καμιά αναπτυξιακή προοπτική, καμιά δυνατότητα εξυγίανσης των δημοσίων οικονομικών. Και μεγαλώνει ο κίνδυνος απώλειας του έλεγχου, κοινωνικής έκρηξης, και τελικά εθνικής κατάρρευσης.

10. Αυτή οφείλει να είναι η πρώτη καταστατική εθνική πολιτική απόφαση: η Ελλάδα δεν χρεοκοπεί και παραμένει στο ευρώ. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όποια απόφαση και θυσία απαιτεί. Οτιδήποτε άλλο ισοδυναμεί με όλεθρο, ιδίως των αδυνάτων.
Και η δεύτερη, εξίσου κρίσιμη και αποφασιστική δέσμευση μας: η
Ελλάδα των δυο τρίτων που έχει τις δυνάμεις ή, έστω, ακόμα αντέχει, πρέπει να πάρει στην πλάτη της την ανόρθωση της χώρας και την διάσωση του ενός τρίτου που πια δεν μπορεί και ζει σε απόγνωση και αγωνιά.

Επί δύο χρόνια κρατήσαμε με νύχια και με δόντια τη χώρα στο Ευρώ. Όποιος Έλληνας πολιτικός, με πράξεις ή παραλείψεις, εγκαταλείψει την προσπάθεια και οδηγήσει την Ελλάδα εκτός ευρώ θα έχει να λογοδοτήσει και στην ιστορία και στην κοινωνία.

Αυτό που σήμερα προέχει, το υπέρτερο ζήτημα είναι η πορεία του τόπου. Μετά τις εκλογές θα έρθει η ώρα να συζητήσουμε για την επαναθεμελίωση της δημοκρατικής παράταξης μέσα από τη ριζική της ανανέωση και την ουσιαστική αλλαγή υποδείγματος από την κορυφή μέχρι τη βάση. Νηφάλια και ψύχραιμα πολλά ερωτήματα θα απαντηθούν, ξεκινώντας από το ερώτημα- αφετηρία: Πώς και γιατί το ΠΑΣΟΚ που αναγκάστηκε να υιοθετήσει άκρως αντιδημοφιλή μέτρα το Μάιο του 2010 κατάφερε να πετύχει μια καθολική νίκη στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, πώς και γιατί το ΠΑΣΟΚ παρέμενε σύμφωνα με όλες τις έρευνες κοινής γνώμης κυρίαρχη πολιτική δύναμη μέχρι τον Ιούλιο του 2011;

http://www.ragkousis.gr/teleutaia-nea/deltia-tupou/799/oi-upeuthunoi-ths-eperxomenhs-ethnikhs-tragodias/

Μαγικές λύσεις ή αναπαυτικές αφέλειες;

 

του Ηλία Μόσιαλου

Το 2009, παρά το πρωτογενές έλλειμμα των 24 δισ. ευρώ, η ελληνική οικονομία κατέγραψε ύφεση στο -3,2% του ΑΕΠ. Είναι εμφανές πως αυτό ήταν το πρώτο σήμα ότι το κρατικοδίαιτο παραγωγικό μοντέλο της χώρας είχε εξαντλήσει τα όριά του. Μόνο στον αγροτικό τομέα είχαμε εισαγωγές 7 δισ. ευρώ και εξαγωγές 4 δισ. Με το 10% του εργατικού δυναμικού να απασχολείται στην αγροτική οικονομία είχαμε παραγωγή 8 δισ. ευρώ, ισοδύναμη με το 3,4% του τότε ΑΕΠ. Ταυτόχρονα επιδοτούσαμε τον ΟΓΑ με 5 δισ. και την αγροτική οικονομία με άλλα 2,5-3 δισ. ετησίως μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της ΕΕ. Δηλαδή, η αγροτική παραγωγή μας ήταν ίση με την επιδότηση, δεν υπήρχε καμία προστιθέμενη αξία και είχαμε και ένα σημαντικό έλλειμμα (3 δισ.) στο εμπορικό ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων. Ποτέ κανείς δεν διανοήθηκε να συνδέσει την όποια επιδότηση με το αποτέλεσμα.

Η προεκλογική συζήτηση, αντί να εστιάζει στα πραγματικά προβλήματα της οικονομίας, κυριαρχείται από ανεδαφικές προσδοκίες, ότι η οικονομία θα ανακάμψει αρκεί να μην εφαρμόσουμε το μνημόνιο. Χρειάζεται απλά να κάνουμε κρατικοποιήσεις, να αποκαταστήσουμε τις μειώσεις συντάξεων του δεύτερου μνημονίου, να κάνουμε προσλήψεις καλύπτοντας τις κενές οργανικές θέσεις ιδιαίτερα στον κοινωνικό χώρο και να αυξήσουμε το επίδομα ανεργίας από ένα σε δύο χρόνια. Οσοι υπερασπίζονται αυτές τις θέσεις ξεχνούν πως η χώρα έχει ακόμη έλλειμμα 4 δισ. ευρώ, χωρίς να συμπεριλάβουμε τους τόκους.

Ας υποθέσουμε ότι οι ευρωπαίοι εταίροι μας συμφωνούν σε μορατόριουμ πληρωμών των τόκων για ένα διάστημα και ας εφαρμόσουμε ορισμένες μόνο από τις πολιτικές που προτείνονται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η επέκταση του επιδόματος ανεργίας θα κοστίσει 1,5 δισ., ενώ η άρση των επιπτώσεων στις συντάξεις του δευτέρου μνημονίου άλλα 700 εκατ. ευρώ. Αυτά τα 2,2 δισ. θα προστεθούν στα 4 δισ. έλλειμμα. Μας λείπουν, αν δεν κάνουμε προσλήψεις και αν δεν επαναφέρουμε τους μισθούς στα προηγούμενα επίπεδα, 6,6 δισ. ως τώρα. Τι θα κάνουμε για να τα καλύψουμε; Εύκολο. Αυξάνουμε τη φορολογία και στοχεύουμε τους πλούσιους. Καλό ακούγεται, αλλά έχουμε ένα μικρό πρόβλημα. Η πλειονότητα των πλουσίων φοροδιαφεύγει. Με την πάταξη της φοροδιαφυγής - ας πούμε πως την κάνουμε πράξη - θα λυθεί το πρόβλημα; Μάλλον όχι άμεσα ή τουλάχιστον όχι στους τελευταίους μήνες του 2012, με δεδομένη την ανεπάρκεια των ελεγκτικών μηχανισμών. Αρα θα γίνει στάση πληρωμών και το κράτος δεν θα έχει χρήματα να εξυπηρετήσει μισθούς και συντάξεις. Θα μεταφέρουμε κωδικούς, λένε οι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ. Σταματάμε να πληρώνουμε τις υπόλοιπες δαπάνες για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Αλλά τι θα γίνει σε ευαίσθητους τομείς όπως η περίθαλψη, το φάρμακο και τα κοινωνικά επιδόματα;

Το κράτος χρωστάει ήδη 6,3 δισ. στους ιδιώτες. Αυτά είναι βέβαια μέρος της δανειακής σύμβασης, αντιστοιχούν σε 3% του ΑΕΠ και θα τονώσουν άμεσα την οικονομία το καλοκαίρι. Αλλά τη δανειακή σύμβαση θα την έχουμε ήδη ακυρώσει. Και έτσι θα μειώσουμε ακόμη περισσότερο τη ρευστότητα στον ιδιωτικό τομέα και την ικανότητά του να πληρώσει μισθούς και να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του. Και για να ολοκληρώσουμε το «χτύπημα» στον καπιταλισμό, θα αποκαταστήσουμε τις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές στα προ μνημονίων επίπεδα ώστε να τονωθούν τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων. Λέτε; Μάλλον θα έχουμε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανέργους. Αλλά δεν πειράζει. Θα παίρνουν επίδομα ανεργίας για δύο χρόνια. Το βέβαιον είναι ότι η ύφεση θα βαθύνει, η ανεργία θα αυξηθεί και πολλές επιχειρήσεις θα κλείσουν. Δεν πειράζει, όμως, ιδιωτικές είναι. Εμείς θα μεγαλώσουμε το Δημόσιο, παρ' ότι δεν παράγει ποιοτικές υπηρεσίες και είναι δυσκίνητο και αντιπαραγωγικό.

Εχουμε όμως και άλλες εναλλακτικές προτάσεις. Θα μας σώσει το ευρωομόλογο γιατί τώρα οι Ευρωπαίοι μάς δανείζουν με ληστρικά επιτόκια. Ηδη όμως δανειζόμαστε με συνθήκες ευρωομολόγου. Το κόστος δανεισμού μας από τον Ιούνιο του 2011 και μετά θα μειωθεί αναδρομικά κατά 1,5% σε περίπου 3,0%. Αύτη η μείωση (μαζί με την επιστροφή τόκων) θα εξοικονομήσει περίπου 700 εκατ. ευρώ ετησίως ως το 2020 (δηλαδή, 5,6 δισ. ή 2,8% του ΑΕΠ συνολικά).
Το δεύτερο πακέτο στήριξης θα χρηματοδοτηθεί εκ μέρος των ευρωπαίων εταίρων από το EFSF και το επιτόκιο που θα πληρώνουμε με τα σημερινά δεδομένα δεν ξεπερνά το 2,0% - δηλαδή, το κόστος δανεισμού του EFSF από τις αγορές (και λειτουργικό κόστος περίπου 0,15%). Στην ουσία, δηλαδή, έχουμε ήδη χρηματοδότηση με χαρακτηριστικά καλύτερα του ευρωομολόγου στη χώρα μας.

Ναι, αλλά γιατί να δανείζονται οι τράπεζες με 1% και με τη σειρά τους να δανείζουν αυτές τα κράτη; Γιατί να μη δανείζει απευθείας η ΕΚΤ τα κράτη; Αυτό δεν μπορεί να γίνει τώρα με βάση τις ευρωπαϊκές συνθήκες και το Καταστατικό της ΕΚΤ. Χρειάζεται πρωτίστως να προχωρήσουμε πέρα από την κοινή νομισματική πολιτική, σε μια μορφή ευρωπαϊκής ενοποίησης με κοινή δημοσιονομική και οικονομική πολιτική. Αυτό πρέπει να γίνει γιατί το χαμηλό επιτόκιο θα το διασφαλίζουν τα κράτη-μέλη που έχουν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Καλό ακούγεται, αλλά τότε η δημοσιονομική πολιτική θα καθορίζεται κεντρικά από τις Βρυξέλλες. Αυτό όμως δεν υπονομεύει πλήρως την εθνική κυριαρχία και δεν ισοδυναμεί όχι με ένα αλλά με δέκα μνημόνια;

Εχουμε όμως βρει τη λύση για τις μελλοντικές ανάγκες του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Θα δημιουργήσουμε το Ταμείο Εθνικού Πλούτου και Κοινωνικής Ασφάλισης. Σ' αυτό το ταμείο θα μεταφέρονται όλα τα δικαιώματα επί του φυσικού και του ορυκτού πλούτου της χώρας, περιλαμβανομένων και των πιθανών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, εφόσον αποδειχθούν οικονομικά εκμεταλλεύσιμα, καθώς και όλη η εμπορεύσιμη κινητή και ακίνητη περιουσία του κράτους. Ωραία ιδέα, αλλά μόνο αν τα κοιτάσματα είναι εκμεταλλεύσιμα. Α, και για να τα εκμεταλλευτούμε καλύτερα, ο ΣΥΡΙΖΑ μας λέει ότι δεν θα είμαστε σε «στρατιωτικές συμμαχίες», όπως το ΝΑΤΟ. Τι να το κάνουμε το ΝΑΤΟ; Εξάλλου, η ελληνική ΑΟΖ δεν αμφισβητείται από την Τουρκία αλλά από το Τιμπουκτού.

Είμαι σίγουρος ότι όλο και κάποιες άλλες μαγικές λύσεις θα αναδυθούν όσο προσεγγίζουμε τη 17η Ιουνίου. «Λύσεις» που θα μεγεθύνουν το κράτος και τα ελλείμματα. Ποιος νοιάζεται άλλωστε για το παραγωγικό μας μοντέλο;

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=461652&h1=true

Athens Voice - Edito 394

Κάποιοι έχουν την εντύπωση ότι οι προειδοποιήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση και όλους τους διεθνείς παράγοντες αφορούν την πιθανότητα εκλογικής νίκης του Σύριζα. Την εντύπωση ενισχύει και ο ίδιος ο Σύριζα με τη λογική, αν όλος ο κόσμος με φοβάται, τότε είμαι φοβερός και τρομερός. Άλλωστε σύμφωνα με την τελευταία αριστερής έμπνευσης πραγματικότητα, ζούμε ξανά τον ψυχρό πόλεμο όπου οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι έχουν τα πυρηνικά, αλλά δεν πατάνε το κουμπί. Αν στην εικονική πραγματικότητα αυτής της εβδομάδας υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν την Ελλάδα υπερδύναμη και φαντασιώνονται τον εαυτό τους στο ρόλο του Μπρέζνιεφ, πάμε όλο και χειρότερα.

Δυστυχώς τα πράγματα είναι χειρότερα απ’ αυτό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν απευθύνεται στον Σύριζα, ούτε μιλάει μόνο για τις εκλογές. Απευθύνεται στην ελληνική κοινωνία που 2 χρόνια τώρα αρνείται συνολικά την πραγματικότητα, αγανακτισμένη με όλα εκτός από τον εαυτό της. Και μιλάει κυρίως για το πολιτικό σύστημα συνολικά, το οποίο με ανικανότητα και ιδιοτέλεια έχει οδηγήσει την κατάσταση σε αδιέξοδο.

Ένα χρόνο τώρα, πρακτικά, δεν συμβαίνει τίποτα, δεν προχωράει τίποτα σ’ αυτή τη χώρα. Το πολιτικό σύστημα από το προηγούμενο καλοκαίρι προσπαθεί να διασώσει τον εαυτό του και να παρατείνει την ακινησία για να μη θιγούν κατεστημένα συμφέροντα. Σε εποχή θυελλώδους κρίσης, η ακινησία ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Τον Ιούλιο δεν συμφωνούσαν στο ποιος θα είναι πρωθυπουργός. Τον Σεπτέμβριο έδιωξαν ηρωικά την τρόικα και μετά παρακαλούσαν να γυρίσει. Τον Νοέμβριο προσπαθούσαν να περιορίσουν τις αρμοδιότητες της κυβέρνησης Παπαδήμου, να την ορίσουν περιορισμένου έργου. Από την επόμενη μέρα με εγκληματική αφέλεια ζητούσαν εκλογές, για να γίνει πρωθυπουργός ο Σαμαράς. Έξι μήνες τώρα βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο. Κάνουμε και ξανακάνουμε εκλογές. Εντωμεταξύ, το κράτος καταρρέει, τα έσοδα είναι ανύπαρκτα, τα ελλείμματα μεγαλώνουν, ο ιδιωτικός τομέας βρίσκεται μπροστά σε αληθινό κραχ. Προχθές ο Μόντι είπε: Η διαφορά μας με την Ελλάδα είναι ότι εδώ ο πρόεδρος απέκλεισε τις εκλογές και τα πολιτικά κόμματα είχαν την ωριμότητα να συνεργαστούν για να ξεπεράσουν τα προβλήματα.

Εδώ, ακόμα και σήμερα, τα δύο πρώην κόμματα εξουσίας δεν λένε ξεκάθαρα την αλήθεια. Δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση που τα ίδια δημιούργησαν. Έχει γίνει κοινή πεποίθηση ότι το Μνημόνιο είναι η αιτία όλων των δεινών, ο δαίμονας, που άμα το διαπραγματευτούμε θα λυθούν τα προβλήματά μας. Παίζουν το παιχνίδι του αντιμνημονιακού μετώπου, ο Σαμαράς λέει κι εγώ τα έλεγα, καταψήφισα το πρώτο Μνημόνιο, ο Βενιζέλος λέει, εγώ διαπραγματεύθηκα ήδη, ξέρω πώς γίνεται.

Στις εποχές της σύγχυσης και της τυφλής αγανάκτησης κερδίζουν όμως οι πιο ακραίες και απόλυτες εκδοχές. Τα ψευδεπίγραφα μνημονιακά και αντιμνημονιακά κόμματα δεν μπορούν φυσικά να θέσουν το πραγματικό δίλημμα: μεταρρυθμίσεις ή ακινησία, που οδηγεί στον ξαφνικό θάνατο άμα καταγγείλουμε τη δανειακή σύμβαση ή στον παρατεταμένο θάνατο που ζούμε μέχρι τώρα. Γιατί βρίσκονται όλα στο δεύτερο σκέλος του διλήμματος. Τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν ψηφοφόρους κατ’ ανάγκην, αλλά δεν έχουν φίλους. Έχουν χάσει την «αγανακτισμένη» Ελλάδα που δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα από το πελατειακό κράτος και έχει μετακομίσει στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο, αλλά έχουν χάσει και την Ελλάδα που θέλει ν’ αλλάξουν τα πάντα σ’ αυτή τη χώρα. Γιατί 2 χρόνια δεν άλλαξαν τίποτα.

Τη Δευτέρα των προηγούμενων εκλογών, όταν όλοι μιλούσαν για το «νικητή» της κάλπης, έγραφα «το πρόβλημα που είχε ο Σαμαράς τον Νοέμβριο, το παραλαμβάνει τώρα ο Σύριζα». Αδυνατούσα να αντιληφθώ πώς γίνεται να υπάρχουν νικητές σ’ αυτή την περίοδο. Όποιος αναλαμβάνει να αντιμετωπίσει τη χρεοκοπία μιας χώρας, να την οδηγήσει στο δύσκολο και σκληρό δρόμο της ανακατασκευής από την αρχή, αναγκαστικά θα δημιουργήσει τόσες αντιπάθειες που θα λειτουργήσει ως αλεξικέραυνο της οργής.

Όπως φάνηκε ήδη, ο Σύριζα δεν θέλει να παίξει αυτό το ρόλο, τον οδυνηρό αλλά τον μόνο χρήσιμο. Είναι μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης. Σ’ αυτό δεν φταίνε τόσο οι θέσεις του, οι θέσεις ποτέ δεν ήταν εμπόδιο στο λαϊκισμό των ελληνικών πολιτικών κομμάτων. Άλλωστε κάθε στέλεχός του έχει από μία, για κάθε μέρα και κάθε μέσο ενημέρωσης. Το εμπόδιο είναι η πολιτική στρατηγική που ακολούθησε αυτά τα 2 χρόνια. Με ποιους θα διαπραγματευτεί; Με τις δυνάμεις κατοχής, τους ναζί, τους τοκογλύφους, τους κατακτητές; Με ποιους θα συνεργαστεί για να κυβερνήσει; Με τους προδότες, τους δοσίλογους, τους Κουίσλινγκς, τους Τσολάκογλου, τους εγκληματίες που θα φύγουν με ελικόπτερο; Με ποιο κόμμα και ποιο εκλογικό σώμα; Αυτό που έχει διαπαιδαγωγήσει στην αντίσταση με το νέο ΕΑΜ απέναντι στη δικτατορία και τη νέα κατοχή; Δεν θα κρατήσει ούτε ένα μήνα. Αν το Πασόκ φυλλορροούσε σε κάθε ψηφοφορία, αν η ΝΔ διασπάστηκε σε 3-4 κόμματα, η εμπειρία του Σύριζα θα είναι ακόμα πιο θεαματική. Κινδυνεύει να γίνει αυτό που προφητεύει η Αλέκα, Αριστερά μιας χρήσης, που το πολιτικό σύστημα της επιφυλάσσει το ρόλο να οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία και τη δραχμή πριν εξαφανιστεί. Αντί να είναι ο Α. Σαμαράς πρωθυπουργός της δραχμής, να δούμε τον Αλέξη της μιας δραχμής.

Ο Σύριζα πληρώνει τη στρατηγική της ακραίας έντασης που εφάρμοσε δυο χρόνια, μια στρατηγική εξωκοινοβουλευτικού και αντιθεσμικού κόμματος μάλλον, παρά κόμματος που ενδιαφέρεται να κυβερνήσει. Διέβλεψε σωστά ότι η σταδιακή εφαρμογή του ευρωπαϊκού Σχεδίου Διάσωσης θα οδηγήσει τα ορφανά του πελατειακού κράτους σε ευθεία σύγκρουση με τους πρώην προστάτες τους. Και παρόξυνε την αντιπολιτευτική του τακτική με στόχο να γίνει ο κυρίαρχος πόλος που θα τα υποδεχτεί, εξουδετερώνοντας τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς. Όσα ζήσαμε αυτή τη διετία θα ήταν αδιανόητα πριν το 2009. Ποτέ στη νεότερη ιστορία της μεταδικτατορικής Ελλάδας δεν είχαμε ξανασυναντήσει τέτοια ατμόσφαιρα. Οι πολιτικοί αντίπαλοι μετατράπηκαν σε «εχθρούς του λαού», η πολιτική τους, ακόμα και η φυσική τους παρουσία, ποινικοποιήθηκε, ήταν «εγκληματίες» που κάθε προπηλακισμός, χλεύη, βιαιοπραγία εναντίον τους γίνονταν δεκτά με κατανόηση γιατί η «οργή ήταν δικαιολογημένη».

Ο σχεδιασμός έλεγε ότι τα δύο μεγάλα κόμματα, κακήν κακώς, θα έκαναν όλη τη δύσκολη και δυσάρεστη δουλειά και ο Σύριζα θα ήταν η μείζων αντιπολίτευση που θα κληρονομούσε το κράτος σε μια δεύτερη φάση. Ατυχώς η πραγματικότητα και πάλι εκδικήθηκε. Η τραγική ανεπάρκεια των άλλων οδήγησε σε επιτάχυνση των εξελίξεων.Ο Σύριζα κινδυνεύει να κυβερνήσει . Προσπαθεί να το αποφύγει, κάνει κάθε μέρα «γκάφες», εξαγγέλλει νέους φόρους, επιτίθεται στο σύμμαχο Ολάντ, συναντάται με τα αντίστοιχα αδελφά κόμματα του 2,4% για να δείξει ότι δεν είναι δύναμη εξουσίας, τίποτα. Αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο τραγική, θα το διασκεδάζαμε.

Δυστυχώς, η Αριστερά στην πλειοψηφία της δεν μπόρεσε να ξεφύγει κι αυτή από τον εαυτό της. Δεν μπόρεσε να εκφράσει τα κοινωνικά στρώματα που είχαν συμφέρον μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα. Επανέλαβε τον εαυτό της, δηλαδή το ρόλο που της είχε επιφυλάξει μέχρι σήμερα το πελατειακό κράτος. Το ρόλο της συνείδησής του, του εισαγγελέα, του τιμητή προς τους μεγάλους, γιατί δεν κάνουν περισσότερες παροχές, περισσότερες προσλήψεις, περισσότερα επιδόματα, περισσότερες πρόωρες συντάξεις, περισσότερα αφορολόγητα. Στο πελατειακό κράτος κρατούσε το ρόλο του «πιο πολύ». Έτσι το μόνο δρόμο που είδε με την κατάρρευση του δικομματισμού, ήταν να το κληρονομήσει.

Πάμε σε εκλογές σε λίγες μέρες για να δούμε ποιος θα νικήσει. Δυστυχώς το ερώτημα είναι άλλο, γι’ αυτό ο υπόλοιπος κόσμος μάς θεωρεί κάθε μέρα και πιο ξοφλημένους. Όχι ποιος θα νικήσει, αλλά αν υπάρχουν κάποιες πολιτικές δυνάμεις που θα πουν ξεκάθαρα την πραγματικότητα, θα κάνουν ό,τι δεν έγινε 2 χρόνια, που θέλουν και μπορούν να αλλάξουν το οικονομικό μοντέλο αντί να προσπαθούν μάταια να το διατηρήσουν. Και αν η ελληνική κοινωνία, έστω και καθυστερημένα, είναι πια ώριμη για να αλλάξει κάθε παρωχημένη δομή που την κρατάει εγκλωβισμένη στη χρεοκοπία. Τίποτα τέτοιο δεν έχει φανεί μέχρι τώρα.

Φώτης Γεωργελές

http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/394/edito-394