Δεν πιστεύω σε κανέναν επιθετικό προσδιορισμό του φαινομένου της πολιτικής βίας. Η πολιτική βία είναι ανέκαθεν μία, και είναι αδιαίρετη. Η πολιτική βία δε μπορεί να διαχωριστεί σε καλή, κακή, ωφέλιμη, απαραίτητη, ιστορικά αναγκαία, ή ό,τι άλλο μάς εξυπηρετεί κάθε φορά, ό,τι επινοούμε (σα τον τρελό που κάνει μούτες πίσω από τις γωνίες όταν δεν τον βλέπει κανείς) για να δικαιολογούμε τον πόθο μας να πονέσουμε τον Άλλο, ό,τι σκαρφιζόμαστε από τυφλή άρνηση στη φρίκη που κουλουριάζεται και ξεκουλουριάζεται μέσα μας, από την κτηνώδη ανάγκη μας να βαφτίσουμε«θεάρεστο» (με έναν τρόπο δογματικό, ξεκάθαρα θρησκευτικό στον πυρήνα του) το Κακό: το Κακό που είμαστε. Γιατί το Κακό είμαστε εμείς.
Γι’ αυτόν το λόγο, αλλά και επειδή ο διαχωρισμός της βίας σε άσπρη και μαύρη το μόνο που κατορθώνει είναι να πολλαπλασιάζει τη βία, δεν είμαι σε θέση να λάβω μέρος στην παρούσα εκδήλωση καταπώς πρέπει, καθώς, απομονώνοντας τη ρατσιστική, αίφνης, βία, ή την κοινωνική (ό,τι και να σημαίνει αυτό), αισθάνομαι σα να υποστηρίζω κάποιαν άλλη: σχεδόν αισθάνομαι να συναινώ στην άσκηση πολιτικής βίας εν γένει, ή σα να ανοίγω ένα κουτί που κρύβει μαχαίρια και δυναμίτες. Γιατί δε με νοιάζει ποιος κρατά το σφυρί ή το ρόπαλο ή το σουγιά: με νοιάζει το σώμα που δέχεται το χτύπημα. Αυτό το σώμα είναι πάντα κάποιου που θα πονά, που θα ματώνει, που θα κλαίει, και που θα τρομοκρατείται. Δηλαδή: θα είναι πάντα ο Κυνηγημένος από τους ναζί εγκληματίες. Θα είναι πάντα ένα κακόμοιρο παιδί που φοβάται ότι θα ’ρθουν κάποιοι μασκοφόροι τη νύχτα για να το πάρουν.
Το ίδιο ακριβώς πιστεύω και για τη διαβάθμιση της πολιτικής βίας. Για να το θέσω απλά και χωρίς να μακρηγορώ, πράγμα που έχω κάνει πολλές φορές στο παρελθόν με ένα κάποιο σχετικό τίμημα, στη συνείδησή μου οι ύβρεις, οι μούτζες, τα αβγά, οι προπηλακισμοί, οι μολότοφ, τα σπασίματα, τα γκλομπ, οι σιδηρογροθιές και τα μαχαιρώματα είναι απλά συνώνυμα με το θάνατο, με το άλεσμα, με τα τανκς. Δε διακρίνω καμία διαφορά, και ως προς τα υποκείμενα που τα κάνουν όλα αυτά, και ως προς τις επιδιώξεις τους. Ο θάνατος έχει πολλά πρόσωπα, και πολλά χέρια. Και είναι όλα τους άσχημα, απαίσια και αισχρά.
Ο τρόμος, η τρομοκράτηση μέσω της άσκησης βίας, ανήκει από μιας αρχής στο σιδηρούν οπλοστάσιο του αρχέγονου φασισμού, και οποιοσδήποτε τον χρησιμοποιεί, και για οποιονδήποτε λόγο, γίνεται αυτόχρημα και ξεκάθαρα φασίστας — στη δική μου, τέλος πάντων, θεώρηση των πραγμάτων. Δε χωρά κάποιος αστερίσκος εδώ, δε χωρά κάποια μικρή υποσημείωση, δε χωρά κανένα «αλλά», δε χωρά τίποτε απολύτως: καμία δικαιολόγηση. Και, φυσικά, δε χωρά εδώ καμία συναίνεση, κανένα χειροκρότημα, καμία επιβράβευση. Δε χωρά, τέλος, καμία ανοχή. Όσοι ανέχονται την πολιτική βία («απ’ όπου κι αν προέρχεται») είναι εξίσου ένοχοι με τους φυσικούς της δράστες. Κι ακόμα χειρότερα: η σιωπή, όμοια με το διαχωρισμό, γεννά περισσότερη ρατσιστική βία, περισσότερη κοινωνική βία, περισσότερη πολιτική βία. Περισσότερο αίμα και περισσότερον ανθρώπινο πόνο. Εκείνο το κακόμοιρο παιδί, που φοβάται ότι θα ’ρθουν κάποιοι μασκοφόροι τη νύχτα για να το πάρουν, κινδυνεύει περισσότερο από ποτέ από τα βουλωμένα μας στόματα. Δεν υπάρχει πλέον (μολονότι ποτέ δεν υπήρχε) τίποτε για να κρυφτούμε από πίσω του, και να κάνουμε πως δεν ξέρουμε, δεν είδαμε, δεν ακούσαμε, δεν πονέσαμε. Είμαστε γυμνοί, και, επιτέλους, το ξέρουμε όλοι. Και το ξέρουν και οι άλλοι — αυτοί που μας κοιτάνε και που μας κρίνουν.
Μα το χειρότερο, αυτό που όλως ιδιαιτέρως με ανησυχεί, και που με κάνει να τρέμω, είναι η βιαιότητα με την οποία απαντούμε στις προκλήσεις και στις πράξεις ωμής βίας των λογής φασιστών, καθώς και η χρησιμοποίηση της δικής τους φρασεολογίας, του δικού τουςτρόπου. Κανείς, για να πολεμήσει το θηρίο καταντά ίδιο και χειρότερο θηρίο. Μα έτσι δεν το πολεμάς. Έτσι απλώς το πολλαπλασιάζεις. Έτσι απλώς τού στρώνεις το τραπέζι. Κι αυτό είναι η πιο μεγάλη νίκη του φασισμού — αυτό είναι που κάνει το φίδι να χαίρεται.
Τάσσομαι, ως εκ τούτου, σταθερά υπέρ ενός πολιτικώς ορθού λόγου. Ζητώ περισσότερη προσοχή. Από όλους μας, και φυσικά πρωτίστως από εμένα.
[ Εκδήλωση στο Free Thinking Zone, 28.1.13 ]
http://www.kyriakosathanasiadis.gr/174697329
Γι’ αυτόν το λόγο, αλλά και επειδή ο διαχωρισμός της βίας σε άσπρη και μαύρη το μόνο που κατορθώνει είναι να πολλαπλασιάζει τη βία, δεν είμαι σε θέση να λάβω μέρος στην παρούσα εκδήλωση καταπώς πρέπει, καθώς, απομονώνοντας τη ρατσιστική, αίφνης, βία, ή την κοινωνική (ό,τι και να σημαίνει αυτό), αισθάνομαι σα να υποστηρίζω κάποιαν άλλη: σχεδόν αισθάνομαι να συναινώ στην άσκηση πολιτικής βίας εν γένει, ή σα να ανοίγω ένα κουτί που κρύβει μαχαίρια και δυναμίτες. Γιατί δε με νοιάζει ποιος κρατά το σφυρί ή το ρόπαλο ή το σουγιά: με νοιάζει το σώμα που δέχεται το χτύπημα. Αυτό το σώμα είναι πάντα κάποιου που θα πονά, που θα ματώνει, που θα κλαίει, και που θα τρομοκρατείται. Δηλαδή: θα είναι πάντα ο Κυνηγημένος από τους ναζί εγκληματίες. Θα είναι πάντα ένα κακόμοιρο παιδί που φοβάται ότι θα ’ρθουν κάποιοι μασκοφόροι τη νύχτα για να το πάρουν.
Το ίδιο ακριβώς πιστεύω και για τη διαβάθμιση της πολιτικής βίας. Για να το θέσω απλά και χωρίς να μακρηγορώ, πράγμα που έχω κάνει πολλές φορές στο παρελθόν με ένα κάποιο σχετικό τίμημα, στη συνείδησή μου οι ύβρεις, οι μούτζες, τα αβγά, οι προπηλακισμοί, οι μολότοφ, τα σπασίματα, τα γκλομπ, οι σιδηρογροθιές και τα μαχαιρώματα είναι απλά συνώνυμα με το θάνατο, με το άλεσμα, με τα τανκς. Δε διακρίνω καμία διαφορά, και ως προς τα υποκείμενα που τα κάνουν όλα αυτά, και ως προς τις επιδιώξεις τους. Ο θάνατος έχει πολλά πρόσωπα, και πολλά χέρια. Και είναι όλα τους άσχημα, απαίσια και αισχρά.
Ο τρόμος, η τρομοκράτηση μέσω της άσκησης βίας, ανήκει από μιας αρχής στο σιδηρούν οπλοστάσιο του αρχέγονου φασισμού, και οποιοσδήποτε τον χρησιμοποιεί, και για οποιονδήποτε λόγο, γίνεται αυτόχρημα και ξεκάθαρα φασίστας — στη δική μου, τέλος πάντων, θεώρηση των πραγμάτων. Δε χωρά κάποιος αστερίσκος εδώ, δε χωρά κάποια μικρή υποσημείωση, δε χωρά κανένα «αλλά», δε χωρά τίποτε απολύτως: καμία δικαιολόγηση. Και, φυσικά, δε χωρά εδώ καμία συναίνεση, κανένα χειροκρότημα, καμία επιβράβευση. Δε χωρά, τέλος, καμία ανοχή. Όσοι ανέχονται την πολιτική βία («απ’ όπου κι αν προέρχεται») είναι εξίσου ένοχοι με τους φυσικούς της δράστες. Κι ακόμα χειρότερα: η σιωπή, όμοια με το διαχωρισμό, γεννά περισσότερη ρατσιστική βία, περισσότερη κοινωνική βία, περισσότερη πολιτική βία. Περισσότερο αίμα και περισσότερον ανθρώπινο πόνο. Εκείνο το κακόμοιρο παιδί, που φοβάται ότι θα ’ρθουν κάποιοι μασκοφόροι τη νύχτα για να το πάρουν, κινδυνεύει περισσότερο από ποτέ από τα βουλωμένα μας στόματα. Δεν υπάρχει πλέον (μολονότι ποτέ δεν υπήρχε) τίποτε για να κρυφτούμε από πίσω του, και να κάνουμε πως δεν ξέρουμε, δεν είδαμε, δεν ακούσαμε, δεν πονέσαμε. Είμαστε γυμνοί, και, επιτέλους, το ξέρουμε όλοι. Και το ξέρουν και οι άλλοι — αυτοί που μας κοιτάνε και που μας κρίνουν.
Μα το χειρότερο, αυτό που όλως ιδιαιτέρως με ανησυχεί, και που με κάνει να τρέμω, είναι η βιαιότητα με την οποία απαντούμε στις προκλήσεις και στις πράξεις ωμής βίας των λογής φασιστών, καθώς και η χρησιμοποίηση της δικής τους φρασεολογίας, του δικού τουςτρόπου. Κανείς, για να πολεμήσει το θηρίο καταντά ίδιο και χειρότερο θηρίο. Μα έτσι δεν το πολεμάς. Έτσι απλώς το πολλαπλασιάζεις. Έτσι απλώς τού στρώνεις το τραπέζι. Κι αυτό είναι η πιο μεγάλη νίκη του φασισμού — αυτό είναι που κάνει το φίδι να χαίρεται.
Τάσσομαι, ως εκ τούτου, σταθερά υπέρ ενός πολιτικώς ορθού λόγου. Ζητώ περισσότερη προσοχή. Από όλους μας, και φυσικά πρωτίστως από εμένα.
[ Εκδήλωση στο Free Thinking Zone, 28.1.13 ]
http://www.kyriakosathanasiadis.gr/174697329
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου