Αυτός ο παράξενος Παπανδρέου

 

Τι να λέμε τώρα. Εκείνος που εξελέγη πανίσχυρος Πρωθυπουργός και με τις άοκνες προσπάθειες του ενέταξε τη χώρα στον μηχανισμό στήριξης για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως κοινωνικός σχηματισμός στην ευρωπαϊκή οικογένεια, παρέδωσε την εξουσία για το καλό του τόπου.

Απέδειξε με την ανιδιοτέλεια και το δημοκρατικό ήθος που τον διακρίνει, ότι βάζει πάντοτε, πάνω από θέσεις και αξιώματα, το εθνικό συμφέρον. Πέταξε στα μούτρα του παλαιοκομματισμού την παραίτηση του, αδιαφορώντας για το προσωπικό και μικροκομματικό συμφέρον.

Θα μπορούσε βεβαίως, να προσφύγει στην λαϊκή ετυμηγορία, καταγγέλλοντας με διάγγελμα τους προδότες που συνωμοτούσαν αλλά δεν το έπραξε για να μην διακινδυνεύσει η πορεία της χώρας. Τους τελείωσε όλους με την γενναιότητα του χαρακτήρα του να παίρνει δύσκολες αποφάσεις.

Βλέποντας, ο παράξενος αυτός Παπανδρέου, ότι οι πάντες είχαν βγει στα κεραμίδια και ούρλιαζαν και μούντζωναν και προπηλάκιζαν και «αγανακτούσαν», αντελήφθη ότι έπρεπε να μπει ένα τέλος σε αυτή την απαράδεκτη κατάσταση. Και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό ήταν μια ριζοσπαστική πρόταση για δημοψήφισμα.

Και εγένετο φως. Η πρόταση δημιούργησε τόσο μεγάλο σοκ που σηκώθηκαν και οι πέτρες να τον σκεπάσουν.

ΜΜΕ, πολιτικά κόμματα και οι «αγανακτισμένοι» των συντεχνιών, της ρεμούλας και της αρπαχτής, που σέρβιραν του κόσμου τις αντιμνημονιακές αηδίες για λαϊκή κατανάλωση, κατάλαβαν ότι αν υλοποιείτο μια τέτοια απόφαση, θα χάνανε τη μπάλα κάτω από τα πόδια τους. Θα στερούντο το μεγαλύτερο και πιο ισχυρό ατού που διέθεταν. Το παραμύθι ότι ο λαός τάχα ήταν αντίθετος με το μνημόνιο.

Αυτό φοβήθηκαν και άρχισαν τα όργανα. Φόρεσαν τις τσεμπέρες και ξεκίνησαν το μοιρολόι. Άρχισαν να σκούζουν και να ξεμαλλιάζονται σαν ολοφυρόμενες μοιρολογίστρες.

Θα καταστρέψει τη χώρα αυτός ο αχαΐρευτος, λέγανε. Δεν ξέρει τι κάνει. Βάζει τον τόπο σε θανάσιμο κίνδυνο. Τι θα απογίνουμε αν ο λαός πει όχι;

Στην πραγματικότητα όμως ο φόβος ήταν άλλος. Μήπως ο λαός επιδοκιμάσει τις επιλογές του Πρωθυπουργού. Γιατί καταλάβαιναν πολύ καλά και δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού, ότι το δημοψήφισμα, με ενημερωμένο πολύπλευρα το λαό, θα το κέρδιζε ο Παπανδρέου. Και τότε; Τότε μαύρο φίδι που θα τους έτρωγε.

Ενώ λοιπόν τα πάντα ήταν κανονισμένα και εκτός ολίγων στελεχών που εξέφρασαν αμφιβολίες για το εγχείρημα, οι πάντες ήταν σύμφωνοι εντός ΠΑΣΟΚ.

Μόλις όμως επέστρεψε από τις Βρυξέλες που είχε πάει μαζί με τον αντιπρόεδρο του Β. Βενιζέλο άρχισε η διαδικασία της ρήξης. Ο σημερινός Πρόεδρος, αφού τα βρήκε με τους Μερκοζί, με δήλωση του διαφοροποιήθηκε από την συγκριμένη επιλογή, παρότι εδώ ήταν φανατικά υπέρμαχος του δημοψηφίσματος. Τον ακολούθησαν ομαδικά βουλευτές κυρίως της επιρροής του που αμφισβήτησαν ΕΥΘΕΩΣ τον εκλεγμένο δικό τους Πρωθυπουργό.

Αυτοί οι «ευαίσθητοι» εντός ΠΑΣΟΚ, που του έσερναν χωρίς ντροπή διάφορα και τον προειδοποιούσαν ότι αν δεν παραιτηθεί θα τον ρίξουν, πρέπει να ντρέπονται σήμερα. Γιατί αυτό που επετεύχθη εκ των υστέρων, μετά την αποχώρηση του, είναι μια θλιβερή ιστορία σε βάρος του λαού, διηγώντας την να κλαις.

Η κυριότερη συνέπεια βεβαίως είναι το γεγονός ότι αναρριχήθηκε στην εξουσία, στηριζόμενος από το ΠΑΣΟΚ, ένας σκληρός Δεξιός πολιτικός που συκοφαντούσε νυχθημερόν τον Παπανδρέου για την πολιτική του. Ένας κολωτούμπας πολιτικός, υποταγμένος στις πιο σκληρές απαιτήσεις της Τρόικας και βεβαίως, πρόθυμος εκτελεστής των εντολών του παρασιτικού μεγάλου κεφαλαίου της χώρας.

Δυστυχώς, κάποιοι ψωνισμένοι βουλευταδες και στελεχάρες του Βενιζελικού μπλοκ, έφεραν με τις αθλιότητες τους τον Σαμαρά στην εξουσία, αντί να σεβαστούν την εντολή του λαού και να στηρίξουν τον εκλεγμένο Πρωθυπουργό που αγωνιζόταν με νύχια και με δόντια να μην χρεοκοπήσει η χώρα.

Η ιστορία θα τους τους γράψει, όλους αυτούς τους επιλήσμονες του δημοκρατικού χρέους πολιτικούς τυχοδιώκτες με μελανά γράμματα. Θα το έχουν βάρος στη συνείδηση τους, όσοι από αυτούς έχουν έστω και ελάχιστο ίχνος φιλότιμου.

Η κομψευόμενη κυρία Αποστολάκη, η Εύα η Καϊλή, η ευαίσθητη κυρία εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενη, ο κύριος Λιντζέρης που ήθελε ντε και καλά κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, η κυρία Βάσω Παπανδρέου, αν και μη Βενιζελικιά, που λύσσαξε να φύγει ο Παπανδρέου γιατί δεν την έκανε υπουργό, η αριστερή κυρία Γιαννακά που δήθεν δεν ήθελε χάος και αναρχία, ο πολύς Κουκουλόπουλος εκ των κολλητών του αρχηγού, που τον είχε ενοχλήσει το «λεφτά υπάρχουν», ο Γρηγοράκος με την εμπάθεια του, η «αριστερή» της παρέας κυρία Αντωνίου, ο περιπλανώμενος «Παπανδρεϊκός» κ. Οδυσσέας Βουδούρης, και πολλοί άλλοι, όπως ο φανατικός Βαγγέλης Μαλέσιος και ο Μανίκας, οι περισσότεροι ηρακλείς του Βενιζελικού στέμματος, εντάχθηκαν πρόθυμα στο παιχνίδι απαξίωσης του Παπανδρέου.

Παρόλα αυτά ξεδιάντροπα και προκλητικά, εξαιρουμένων της Παπανδρέου και του Βουδούρη, όλοι οι άλλοι, παριστάνουν ακόμα ότι είναι ΠΑΣΟΚ και παλεύουν δήθεν για τις αρχές του.

Θα το πω με σαφήνεια και μετά λόγου γνώσεως. Αυτή η ομάδα που ρήμαξε το Κίνημα και το απαξιώνει καθημερινά, με την αλλοπρόσαλλη και ανεύθυνη πολιτική του αρχηγού τους, είναι ξένο σώμα, κακοήθης καρκίνος στα σπλάχνα του Κινήματος. Εμπαθείς, ιδιοτελείς και ανάξιοι, προσκυνημένοι σε αντιδημοκρατικές πρακτικές δεν μπορούν να εμφανίζονται ως αγωνιστές της παράταξης. Πρέπει να αποχωρήσουν οικειοθελώς, διαφορετικά θα εκδιωχθούν εκ των πραγμάτων από τον απλό δημοκράτη πολίτη όταν έρθει η ώρα.

http://www.messiniakesapopseis.gr/index.php/apopseis/stravolaimos-stayros/1439-aftos-o-paraksenos-papandreou

Οι επιθέσεις και οι εντυπώσεις

Του Προκόπη Δούκα

Στην προσπάθεια μου να υπερασπιστώ την ΕΡΤ, δέχομαι επιθέσεις από δύο (κυρίως) πλευρές. Η μία προέρχεται από τα αριστερά - και κατηγορεί κάποιους εργαζομένους σαν και μένα, με πολιτικές απόψεις που δεν είναι αρεστές, οτι “τώρα θυμηθήκαμε τους άλλους εργαζομένους και μέχρι τώρα είμασταν μνημονιακοί” και οτι στην ουσία δεν υιοθετούμε μια αντίληψη που λέει οτι για όλα φταίει το μνημόνιο, η τρικομματική, η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο καπιταλισμός. Γι αυτές τις αντιλήψεις, το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι ευκαιρία για γενικό ξεσηκωμό, ώστε να πέσει η κυβέρνηση. Το ερώτημα βεβαίως είναι τι Βουλή (και τι κυβέρνηση) θα σχηματιστεί, αν γίνουν εκλογές - και το κατά πόσο θα είναι ακόμα χειρότερη από τις προηγούμενες, όπως σταθερά αναδεικνύει το εκλογικό σώμα, από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου και μετά.
 

Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται, όσοι επιθυμούν να υπάρχουν απλώς δύο στρατόπεδα, αυτά των “μνημονιακών” και των “αντιμνημονιακών”, είναι οτι ο κάθε δημοσιογράφος έχει (και οφείλει να έχει) τη δική του προσωπική οπτική, που δεν “ομογενοποιείται”, επειδή διαμαρτυρόμαστε όλοι για το “μαύρο” στην ΕΡΤ. Αυτονόητα πράγματα, αλλά να που τα συζητάμε, όταν αυτοί που κόπτονται για την ελευθερία του τύπου και τη “φίμωση” της ΕΡΤ, όχι μόνο δεν αντιλαμβάνονται την άλλη άποψη, αλλά θέλουν και (φανατικά πολλές φορές) να τη βρίσουν ή να την εξοβελίσουν.

Προσωπικά, δεν μίλησα ποτέ και δεν θέλω να μιλάω και να κάνω κατάχρηση όρων όπως “φασισμός” και “χούντα” - κατάχρηση που καταδικάζω σταθερά. Η κυβέρνηση είναι δημοκρατικά εκλεγμένη και κοινοβουλευτικά σχηματισμένη, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα. Το αν ακολουθεί (ολόκληρη ή ένα μέρος της) αυταρχικές πρακτικές, που μπορεί να θυμίζουν τον (επίσης εκλεγμένο, με μεγάλη πλειοψηφία μάλιστα, γείτονα Ερντογάν), αυτό είναι άλλη υπόθεση. Πίσω από θεωρίες συνωμοσίας περί εντολών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κρύβεται περισσότερο μια σκληρή δεξιά αντίληψη περί αποτελεσματικότητας - και μια νεοελληνική προχειρότητα, τσαπατσουλιά και τριτοκοσμική αίσθηση του ρίσκου, που βάζει (πάντα) πάνω από το καλό της χώρας, το μικροκομματικό όφελος. Αυτό αποδεικνύεται και από το μέγεθος των αντιδράσεων και των αλγεινών εντυπώσεων που δημιουργήθηκαν στην ευρωπαϊκή σφαίρα, με τα περισσότερα μέσα του δυτικού κόσμου (ακόμα και των ΗΠΑ) να εστιάζουν στο κλείσιμο της ΕΡΤ, πολύ ψηλά στην ιεράρχηση των ειδήσεων τους.

Το κυρίαρχο ζήτημα λοιπόν δεν είναι τόσο οι 2600 εργαζόμενοι της ΕΡΤ που απολύθηκαν, στη σειρά των χιλιάδων άλλων απολύσεων σε αυτή τη χώρα, τα τελευταία τρία χρόνια - ούτε η “επανάσταση” και η “ανατροπή”. Είναι το ίδιο το κλείσιμο τόσων συχνοτήτων, η εκχώρηση της ακροαματικότητας και της θεαματικότητας που συγκέντρωναν στον ανταγωνισμό - και η αβεβαιότητα (σε βαθμό σοβαρής δυσπιστίας) αν μια κυβέρνηση που χειρίζεται έτσι τα πράγματα είναι σε θέση να δημιουργήσει μια νέα δημόσια τηλεόραση, χωρίς τα φαινόμενα σπατάλης και διαφθοράς, τα οποία η ίδια ενίσχυσε σε σκανδαλώδη βαθμό, τον τελευταίο χρόνο.

Το γεγονός μάλιστα οτι επέλεξε να την λοιδορήσει (ωσάν να μην είχε την απόλυτη ευθύνη της με την τοποθέτηση των διοικήσεων), ώστε να δικαιολογήσει την απόφαση της, είναι ενδεικτική του κουτοπόνηρου χειρισμού των πραγμάτων. Και σε αυτό το ζήτημα πρέπει να βρούμε τον κοινό τόπο - και να συγκεράσουμε απόψεις, ανεξαρτήτως πολιτικής θεώρησης, ώστε να αναδειχθεί η προχειρότητα. Δεν είναι λοιπόν το ίδιο το κλείσιμο της ΕΡΤ, με την κριτική για την πιθανότητα να κάνουν οι καθηγητές απεργία μέσα στις εξετάσεις ή τα αιτήματα των εργαζομένων στο Μετρό. Όσοι θέλουν να τα εντάσσουν υποχρεωτικά σε ένα “τσουβάλι”, δεν επιτρέπουν στην άλλη άποψη να υπάρχει, παρά μόνο αν διαλέγει στρατόπεδα.

Η άλλη πλευρά της (πολλές φορές πολύ επιθετικής) κριτικής έρχεται εκ δεξιών, από τον φιλελεύθερο χώρο. Εκεί υπάρχει χρόνια μια αντίληψη, εμποτισμένη πολλές φορές με φανατισμό, οτι είναι απαράδεκτο να πληρώνει κανείς υπηρεσίες σαν της ΕΡΤ, οτι δεν πρέπει να υπάρχει “κρατικό υπουργείο ποιότητας”, οτι η αγορά πρέπει να διαμορφώνεται ελεύθερα, σύμφωνα με τις ανάγκες. Η αντίληψη αυτή βεβαίως προσπαθεί συχνά να υποβαθμίσει την ανάγκη και τις επιτυχίες μιας δημόσιας τηλεόρασης (όσο κι αν πάσχει), δυσφημίζοντας ένα περιοδικό με τιράζ 20 χιλιάδων ως “μη έχον αναγνώστες” ή ισχυριζόμενη οτι οι ακροαματικότητες και οι θεαματικότητες είναι μηδενικές, ξεχνώντας τις τηλεθεάσεις που πέτυχε η ΕΡΤ όταν κάλυψε μεγάλα γεγονότα όπως ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία ή το Ιράκ - και πιο πρόσφατα, όταν αφέθηκε να λειτουργήσει ελεύθερη, στη διάρκεια της τρίμηνης προεκλογικής περιόδου, επιδόσεις που κορυφώθηκαν με την πρωτιά της στην εκλογική βραδιά, πρώτη φορά στα χρονικά.

Η επιχειρηματολογία εδώ, που ξεχνάει ηθελημένα οτι το επίπεδο του δημόσιου λόγου και της πολιτικής ζωής καθορίζεται απολύτως από το “αντίβαρο” που προσφέρει μια δημόσια τηλεόραση, εστιάζει σε δύο βασικά σημεία: Πρώτον, οτι η ΕΡΤ δεν μπόρεσε ποτέ να αποφύγει τις παρεμβάσεις, κυρίως της εκάστοτε κυβέρνησης, με αποτέλεσμα να εγκαλείται για “προπαγάνδα” (που βεβαίως υπάρχει καλυμμένη και σε πολύ χειρότερη μορφή, σε πολλά ιδιωτικά μέσα) - ως εκ τούτου, ας μην υπάρχει. Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, αντί να επιδιώκεται η βελτίωση ενός παθογενούς τομέα (όπως είναι και όλο το δημόσιο, σε αυτή την περίπτωση), επιδιώκεται η κατάργηση του. Η άποψη αυτή ξεχνάει επίσης οτι παρά τις παρεμβάσεις, η ΕΡΤ προσφέρει πολυφωνία, που κανένα άλλο μέσο δεν έχει πετύχει, ούτε στα όνειρα του.

Το δεύτερο είναι οτι η διαφθορά και η σπατάλη ενδημεί - και μάλιστα ουδέποτε καταγγέλθηκε από τους εργαζομένους, ως όφειλαν. Το τελευταίο δεν είναι αληθές, σε αντίθεση με το πρώτο. Είναι τόσες πολλές οι παρατυπίες και τα σκάνδαλα που έχουν συμβεί (και καταγγελθεί από τους εργαζόμενους), που χάνει κανείς τον λογαριασμό. Και τα δύο επιχειρήματα (προπαγάνδα και σπατάλη) δείχνουν ακριβώς οτι είναι απαραίτητο, περισσότερο από ποτέ, να υπάρξει νομοθετικό σχήμα, που θα εξασφαλίζει την ανεξαρτησία της ΕΡΤ και των δημοσιογράφων της, που όπως φαντάζεστε να είναι εύκολο να αντικρούσουν τον έλεγχο και τις προσπάθειες συγκάλυψης. Δηλαδή, επειδή δεν πετύχαμε ποτέ τη σωστή διαφάνεια και μηχανογράφηση στο δημόσιο, θα το κλείσουμε, αντί να προσπαθούμε να το βελτιώσουμε;

Το επιχείρημα αυτό επεκτείνεται στο ακόλουθο: “Αφού κάναμε τόσες προσπάθειες να την εξυγιάνουμε και συναντήσαμε λυσσαλέα αντίδραση, μόνο με ριζικές λύσεις μπορεί να γίνει κάτι”. Πράγματι, οι κατά καιρούς αντιδράσεις συνδικαλιστικών ηγεσιών ήταν απαράδεκτες και οπισθοδρομικές. Σε αυτές όμως, προσθέστε αυτές της ίδιας πολιτικής δύναμης και του βαθέος κομματικού της κράτους, που τώρα λοιδορεί την ΕΡΤ (για παράδειγμα, πρόσφατα στο σχέδιο Μόσιαλου). Η χθεσινή, ελαφρώς “μάγκικη” παρουσία του πρωθυπουργού, που προσπάθησε να αντιστρέψει την πραγματικότητα- αποκαλύπτοντας και την προσωπική του πικρία οτι “όποτε υπήρχε κάτι αισιόδοξο, η συντεχνία απεργούσε”, δείχνει πώς αντιλαμβάνεται τη λειτουργία των ΜΜΕ απέναντι στην επικοινωνιακή πολιτική κάθε κυβέρνησης.

Αν λοιπόν υπήρχαν οι στοιχειώδεις προετοιμασία, επαγγελματισμός και πολιτική ευσυνειδησία (και οι προθέσεις ήταν ειλικρινείς), η κυβέρνηση θα παρουσίαζε και θα νομοθετούσε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο εξυγίανσης της ΕΡΤ (που κακώς δεν είχαμε ήδη εκπονήσει μόνοι μας οι εργαζόμενοι, ζητώντας αξιολόγηση και αξιοκρατία). Θα το παρέδιδε στην κρίση του ελληνικού λαού - και ας ήταν οι αντιδράσεις των συνδικαλιστών παράλογες και καταχρηστικές. Στο κάτω-κάτω, ας την “έκλειναν” οι εργαζόμενοι την ΕΡΤ, με απεργίες, θα ήταν δικό τους σφάλμα.

Αντιθέτως, αυτό που διαφαίνεται πια καθαρά είναι οτι ο σκοπός είναι ευρύτερος: Εκτός από την αποφυγή της “μέγγενης” για τουλάχιστον 2000 απολύσεις, το μεγαλύτερο κυβερνητικό κόμμα εκβιάζει και τζογάρει με τις εκλογές, που ούτως ή άλλως επιθυμεί, πριν αναγκαστεί να πάρει και άλλα επώδυνα μέτρα - και πριν την ελληνική προεδρία, το πρώτο εξάμηνο του 2014: “Αν θέλετε ρίξτε με - και πάμε σε εκλογές. Εσείς θα χάσετε παταγωδώς, εγώ ελπίζω να βγω ενισχυμένος και η Χρυσή Αυγή καραδοκεί”.

Η μεθόδευση μάλιστα είναι άκρως “αποτελεσματική”: Η κατάργηση της ΕΡΤ έγινε με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, που υπέγραψαν μόνο οι νεοδημοκράτες υπουργοί. Η δημιουργία της Νέας ΕΡΤ θα γίνει με την ψήφιση νομοσχεδίου, που αν δεν στηρίξουν οι κυβερνητικοί εταίροι, δεν θα οδηγήσει ποτέ στην ίδρυση του νέου φορέα...

Κάθε πρωί και κάθε βράδυ, χιλιάδες ακροατές και τηλεθεατές αντιμετωπίζουν σιωπή ή μαύρο, εκεί που έβρισκαν κάτι να τους αρέσει. Αναπόφευκτα θα διοχετευθούν αλλού, χάνοντας συνήθειες ετών. Για το Τρίτο και τον Kosmos, για το Downton και το Borgen, για τα διεθνή και τις εκπομπές όπως ο Εξάντας - μόνο και μόνο γι αυτά, η ΕΡΤ δεν έπρεπε να σιγήσει. Αυτοί που επέλεξαν τον “υψηλό συμβολισμό” του κλεισίματος της (έστω και για μήνες) δείχνουν οτι όχι μόνο δεν ξέρουν από ΜΜΕ και βασικό management, αλλά δεν μπορούν να σταθμίσουν ούτε στοιχειωδώς τις πολιτικές εντυπώσεις...

http://prokopisdoukas.blogspot.gr/2013/06/blog-post_13.html 

Συγχαρητήρια Αντώνη!

Είσαι τόσο πολύ δεξιός όσο και αδέξιος, που κατάφερες να με βγάλεις ακόμη κι εμένα στο δρόμο! 
Εύχομαι το πολιτικό σου μέλλον να είναι πιο δυσοίωνο κι από αυτό των υπαλλήλων της ΕΡΤ...

Υ.Γ:Δυο σοβαρές τοποθετήσεις για την ΕΡΤ:

H σπασμωδική προχειρότητα του "ξαφνικού θανάτου"...
http://prokopisdoukas.blogspot.gr/2013/06/h.html

ΔΥΟ ΣΧΟΛΙΑ
http://doncat.blogspot.gr/2013/06/blog-post.html

Ο Σαμαράς και τα ξένα κόλλυβα

Του Γιώργου Καρελιά

Αυτό που συμβαίνει με τον Αντώνη Σαμαρά είναι πρωτοφανές στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Όχι, δεν εννοούμε την εντυπωσιακή εκτόξευσή του από την (επί μια δεκαετία) πολιτική αφάνεια στην πρωθυπουργία. Αυτό είναι μεγάλη μαγκιά (του). Εννοούμε το γεγονός ότι καταφέρνει να κρατιέται στην κορυφή οικειοποιούμενος (κοινώς, κλέβοντας) επιτυχίες των αντιπάλων του. Κατά το κοινώς λεγόμενον, κάνει μνημόσυνα με ξένα κόλλυβα.

Επιπλέον, παραμένει στην κορυφή λέγοντας και κάνοντας τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που έλεγε μόλις πριν από έναν χρόνο. Τέτοια οργιώδης πολιτική μεταστροφή δεν έχει συντελεστεί ποτέ σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, γεγονός που αποδεικνύει ότι το εκλογικό σώμα, το οποίο, κατά τα άλλα, «έχει πάντα δίκιο», τοποθετεί το κριτήριο της πολιτικής συνέπειας, στον πάτο των επιλογών του.

Ας δούμε δυο παραδείγματα:

Ως γνωστόν, ο κ. Σαμαράς κατηγορούσε με σφοδρότητα τους προκατόχους του, του ΠΑΣΟΚ, ότι «φούσκωσαν» το έλλειμμα του 2009, με αποτέλεσμα «να δυσφημιστεί η χώρα, να μπούμε στο Μνημόνιο» κτλ. Δείτε εδώ τι έλεγε, για παράδειγμα, ο τότε εκπρόσωπος της ΝΔ.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο ίδιος ο Σαμαράς είχε ρητά υποσχεθεί ότι, ως κυβέρνηση, θα συγκροτήσει «μια και μόνο Εξεταστική Επιτροπή», για το πώς μπήκαμε στο Μνημόνιο (εδώ).

Και τι έγινε; Τα πήρε όλα πίσω. Στις 5 Απριλίου του 2012 έδωσε μια συνέντευξη στη Wall Street Journal, στην οποία παραδεχόταν ότι το έλλειμμα του 2009 ήταν 15% (εδώ). Τότε ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εχει και συνέχεια. Στις 28 του περασμένου Απριλίου ψηφίστηκε το Πολυνομοσχέδιο (ας πούμε το τρίτο Μνημόνιο) της κυβέρνησης Σαμαρά. Στην εισηγητική του έκθεση αναφέρεται ότι το έλλειμμα του 2009 ήταν 15%. Το ψήφισαν όλοι οι βουλευτές της ΝΔ, ακόμη και όσοι παλιότερα έσκιζαν τα ρούχα τους ότι το έλλειμμα του 2009 (κυβέρνηση Καραμανλή) «φουσκώθηκε» από τη μετέπειτα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Εχει και καλύτερο: το πολυνομοσχέδιο ψήφισε και ο Κώστας Καραμανλής!

Εχει και συνέχεια (για τον Σαμαρά, πάλι).Την περασμένη Παρασκευή μίλησε σε εκδήλωση του Κέντρου Ευρωπαϊκών Σπουδών, όπου είπε τα εξής καταπληκτικά:

• Πρώτον, ότι «…καταφέραμε να ολοκληρώσουμε μέσα σε τρία χρόνια πάνω από τα δυο τρίτα της δημοσιονομικής μας προσαρμογής, μειώνοντας το έλλειμμα κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ».
• Δεύτερον, ότι «…μέσα σε τρία μόλις χρόνια εξαλείψαμε το χάσμα ανταγωνιστικότητας, που είχε συσσωρευτεί τα τελευταία δέκα χρόνια». Και
• Τρίτον, ότι «…το 2010 δεν είχαμε Μηχανισμό Σταθερότητας. Τώρα έχουμε και ήδη στηρίζει τέσσερα μέλη της ευρωζώνης: Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρο» (Όποιος δεν πιστεύει ότι τα είπε ας κοιτάξει εδώ).

Ο κ. Σαμαράς χρησιμοποιεί πρώτο πληθυντικό πρόσωπο («καταφέραμε» κα), για να είναι τυπικά εντάξει, αλλά είναι σαν να λέει ότι ο ίδιος και η κυβέρνησή του τα κατάφερε. Να είναι τόσο μεγαλόψυχος που αναγνωρίζει ότι, πριν από αυτόν, τα είχαν καταφέρει οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ; Μπα, τότε έλεγε τα ακριβώς αντίθετα. Κάθε φορά που συγκρουόταν με τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο, μόνιμη επωδός του ήταν «κόβετε μισθούς και συντάξεις, βάζετε χαράτσια, καταστρέφετε τη χώρα».

Δια ταύτα: από τα μέσα του 2010 μέχρι σήμερα (ακριβώς τρία χρόνια) έγιναν όλα αυτά. Και μισθοί - συντάξεις κόπηκαν και χαράτσια μπήκαν και, με τη συμβολή όλων αυτών, η χώρα σώθηκε (με ή χωρίς εισαγωγικά, όπως προτιμά ο καθένας). Στα δύο πρώτα χρόνια, που κυβερνούσαν άλλοι, ο Σαμαράς τους κατακεραύνωνε, λέγοντας ότι η χώρα καταστρέφεται. Σήμερα, που κυβερνάει ο ίδιος, λέει πονηρά «τα καταφέραμε», για να φτάσει στο δικό του success story. Και καταφέρνει να κρατιέται στην κορυφή.

Μέχρι πότε; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό έχει ως εξής: μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πάντα ή πολλούς για λίγο. Αλλά είναι αδύνατο να κοροϊδεύεις πολλούς για πάντα.

Υ.Γ.: Η πολιτική αντιπαράθεση επιτρέπεται να έχει όση ένταση θέλουν οι εμπλεκόμενοι. Αρκεί να μην ξεπερνιούνται κάποια αυτονόητα όρια. Είναι απαράδεκτο να λέει πολιτικός αρχηγός ότι ο αρχηγός του αντίπαλου κόμματος και τα στελέχη του "μισούν αυτόν τον τόπο". Και είναι διπλά απαράδεκτο και ανεύθυνο όταν το λέει ο πρωθυπουργός. Ο κ. Σαμαράς μπορεί να κατηγορήσει τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ για πολλά. Είναι, όμως, αδιανόητο να κάνει διακρίσεις μεταξύ όσων "αγαπούν" και όσων "μισούν" τον τόπο. Είναι ένα νέο είδος "ελληνόμετρου", που παραπέμπει στις χειρότερες στιγμές της παλιάς Δεξιάς, τότε που χώριζε τους Έλληνες σε καλούς (εθνικόφρονες) και κακούς (μιάσματα). Να μην το επαναλάβει.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=25110

“Εγώ δεν έχω προστάτες, είμαι μόνος μου...”

Στην αντεπίθεση κατά όσων των κατηγορούν πέρασε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου από βήματος Βουλής, όταν μίλησε σήμερα στον επίλογο της συζήτησης για την επέκταση του κατηγορητηρίου που τον αφορά.

Με τη χαρακτηριστική αποστροφή “εγώ δεν έχω προστάτες, είμαι μόνος μου”, ο πρώην υπουργός Οικονομικών των κυβερνήσεων του Γιώργου Παπανδρέου άφησε σαφείς αιχμές κατά του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Ιωάννη Διώτη, για τους λόγους που δεν αξιοποίησαν τη λίστα Λαγκάρντ μετά τη δική του αποχώρηση από το πόστο του στο ΥΠΟΙΚ, ενώ κατηγόρησε τα μέλη της Προανακριτικής Επιτροπής για μεροληπτική διάθεση εναντίον του, και για στοχευμένες διαρροές προς τα ΜΜΕ, προκειμένου να τον ενοχοποιήσουν.

“Γιατί δεν έκαναν τίποτα Διώτης και Βενιζέλος; Ποιόν κοροϊδεύουμε; Γιατί δεν με ρώτησαν; Δεν υπήρχαν τηλέφωνα;”, αναρωτήθηκε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. “Ο κ. Βενιζέλος ήταν εκείνος ο οποίος είχε υπερασπιστεί στη Βουλή τον κ. Τσοχατζόπουλο, όχι εγώ. Παίζεται πολιτικό παιχνίδι στις πλάτες μου. Δεν είμαι όμως βολική περίπτωση για θύμα, επειδή πρέπει να πειστεί και ο κόσμος”, πρόσθεσε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου.

“Εγώ δεν έχω προστάτες. Είμαι μόνος μου. Δεν με στηρίζει κανένα κόμμα, ούτε έχω προστάτες στα ΜΜΕ. Συγκρούστηκα με συμφέροντα, οδήγησα στη φυλακή φοροδυγαφες. Για κάποιους λοιπόν είμαι το κατάλληλο θύμα”, τόνισε ακόμη ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος υποστήριξε ότι η περίπτωση της Κύπρου ήταν η ταφόπλακα για τους συνωμοσιολόγους, και όσα έλεγαν για την προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου.

Μερικές ακόμη από τις πιο χαρακτηριστικές αποστροφές του Γιώργου Παπακωνσταντίνου:

“Στόχος δεν είναι η δικαιοσύνη, αλλά να βρουν ένα πολιτικό θύμα. Κουράστηκα να ακούω για “βόμβες που με αποτελειώνουν.

Δεν είναι αυτό το USB που έδωσα στον κ. Διώτη. Γιατί εγώ δεν έκανα καμία αλλοίωση.

Στη Γαλλία, το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι τα στοιχεία της λίστας είναι παράνομα. Και ακύρωσε τις έρευνες.

Δεν μπορεί να κατηγορείται αυτός που ζήτησε τη λίστα και την έδωσε για έλεγχο, δηλαδή εγώ.

Γιατί δεν λέμε λοιπόν πόσο ζημίωσαν το δημόσιο όσοι δεν έκαναν τίποτα μέχρι σήμερα, αν και πέρασε τόσος καιρός;

Πόσα χρήματα έχει εισπράξει το υπουργείο Οικονομικών από τη λίστα όσων έβγαλαν χρήματα στο εξωτερικό

Βλέποντας πόσο αργά κινείται το ΣΔΟΕ, καταλαβαίνετε γιατί έδωσα στην αρχή μόνο τα 20 ονόματα;

Θέλουν πάση θυσία να μου φορτώσουν κακούργημα. Λένε: “Δεν μπορεί να τη γλιτώσει ο Παπακωνσταντίνου”

Γιατί ο κ. Βενιζέλος δεν ζήτησε από τον κ. Διώτη εξηγήσεις για τη μη αξιοποίηση της λίστας;

Αν ο κ. Βενιζέλος δεν ήθελε να ρωτήσει εμένα, γιατί δεν ρωτούσε την κα Λαγκάρντ, με την οποία είχε πολλές συναντήσεις;

Γιατί δεν έκαναν τίποτα Διώτης και Βενιζέλος; Ποιόν κοροϊδεύουμε; Γιατί δεν με ρώτησαν; Δεν υπήρχαν τηλέφωνα;

Γιατί μετά από μένα, άλλοι δεν αξιοποίησαν τα στοιχεία, αλλά έβαλαν τη λίστα στο συρτάρι τους;

Αν είχα χειριστεί διαφορετικά την υπόθεση θα έλεγαν: “Γκάφα Παπακωνσταντίνου”

Μαθαίνω για “στοιχεία που με έκαιγαν”. Και ακόμη για “στοιχείο που με αποτελειώνει”.

Μετά τις επιλεκτικές διαρροές, έχουμε και επιλεκτική ενημέρωση της Βουλής.

Κανένα νέο στοιχείο δεν προέκυψε, κανένα καινούριο δεδομένο δεν δικαιολογεί την πρόταση αυτή.

Η πρόταση που ήρθε προς ψήφιση σήμερα, είχε απορριφθεί από τη Βουλή πριν από μερικούς μήνες.

Ότι έχω να πω, το λέω στη Βουλή. Δεν το λέω στις εφημερίδες, ούτε στα κανάλια.
Δεν θυμάμαι στο παρελθόν παρόμοια ευτελισμό μιας τέτοιας Επιτροπής.

Σήμερα, ο Πρόεδρος και μέλη της Επιτροπής δεν κράτησαν καν τα προσχήματα.

Τα μέλη της Επιτροπής κάνουν… εκδρομές στα κανάλια, όπου προδικάζουν πριν υπάρξει πόρισμα.

Από τις διαρροές προκύπτει ότι όλοι “καίνε” τον Παπακωνσταντίνου με τις καταθέσεις τους.

Γίνεται προσπάθεια ενοχοποίησής μου, με διαρροές.

Όλα όσα θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν την έρευνα της Επιτροπής, έχουν πεταχθεί στα σκουπίδια.

Τα μέλη της Επιτροπής υποτίθεται ότι επιτελούν αποστολή εισαγγελικού λειτουργού.

Θα τοποθετηθώ στην Ολομέλεια επί του τελικού πορίσματος της Επιτροπής”.

http://ysterografa.gr/politics/%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CE%AF%CF%87%CE%BF

Υ.Γ:

Οι άνθρωποι που προσπάθησαν να τα βάλουν με το "σύστημα", βρίσκονται τώρα αντιμέτωποι με ανήθικο και ανηλεή πόλεμο εναντίον τους, με στόχο την οριστική εξόντωσή τους. 

Ο Παπανδρέου, ο Παπακωνσταντίνου και μερικοί ακόμη είναι στο στόχαστρο. 

Θέλουν να τους κάνουν παράδειγμα προς αποφυγή για τους μελλοντικούς πολιτικούς που τυχόν θα σκεφτούν να κινηθούν "έξω από τις γραμμές του συστήματος" και να βάλλουν το συμφέρον των πολλών πάνω από το συμφέρον των ισχυρών!