του Γεώργιου Στείρη
Η αισθητή παρουσία της Χρυσής Αυγής στα ελληνικά πολιτικά πράγματα έχει απασχολήσει τους τελευταίους μήνες την κοινή γνώμη τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, με ανάμεικτα αισθήματα. Η πλειοψηφία ανησυχεί, αλλά αρκετοί είναι εκείνοι που επιχαίρουν. Ο χαρακτηρισμός «χρυσαυγίτης» ακούγεται όλο και περισσότερο στην καθημερινότητά μας. Το ερώτημα είναι εάν αποδίδεται σωστά στα πρόσωπα που αποδίδεται. Η Χρυσή Αυγή δεν αποτελεί κόμμα αστικού τύπου, ώστε να αποτελεί ευρύ χώρο υποδοχής ετερόκλητων ανθρώπων, αλλά μια παραστρατιωτικής υφής οργάνωση, με ό,τι αυτό θα έπρεπε λογικά να συνεπάγεται. Εντούτοις, στην ελληνική εκδοχή του πράγματος, βλέπουμε να στεγάζονται υπό τη σκέπη της μια πλειάδα Ελλήνων, οι οποίοι προέρχονται από διαφορετικές αφετηρίες. Μια εύκολη εξήγηση, συχνά γραφόμενη και υποστηριζόμενη, είναι πως αποτελεί έκφραση διαμαρτυρίας των πολιτών προς το αστικό πολιτικό σύστημα και την πιεστική, έως τραγική, καθημερινότητα. Επειδή όλοι μας, εάν το θέλουμε, μπορούμε να έχουμε μνήμη, ας ανατρέξουμε στην εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών, ώστε να δούμε ότι αυτοί που στεγάζονται στη Χρυσή Αυγή δεν είναι κατ’ ανάγκη χρυσαυγίτες, αλλά άνθρωποι που ιδεολογικά ήταν ακροδεξιοί, χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει ή να τολμούν, τότε, να το παραδεχθούν ανοικτά και χωρίς αστερίσκους.
Οι υπάρχοντες ακροδεξιοί μετακόμισαν προς την Χρυσή Αυγή, δεν δημιουργήθηκαν στην πλειοψηφία τους σήμερα. Ο θείος Τάσος, ο μπάρμπα Γιώργης στη γειτονιά, ο Γιάννης ο φούρναρης και ο συμφοιτητής Μάνος αποτελούν κοινές, σε πολλούς μας, ιστορίες.
Ο θείος Τάσος ήταν ανδρεϊκός και ψήφιζε φανατικά το ΠΑΣΟΚ. Έδινε και χρήματα για το κόμμα όποτε παρίστατο ανάγκη. Με όρους του σήμερα, ανήκε στο πατριωτικό ΠΑΣΟΚ. Διέπετο από αντιαμερικανισμό και είχε πάθος με την υπεράσπιση των συνόρων από τους Τούρκους. Εκείνο όμως που τον απασχολούσε περισσότερο ήταν οι συνομωσίες των σιωνιστών που επιβουλεύονταν τον ελληνισμό. Διάβαζε φανατικά βιβλιογραφία σχετική με το θέμα και δεν δίσταζε να διατρανώνει την πεποίθησή του ότι «όλα τα κανονίζουν οι Εβραίοι». Συνεπώς, για τον θείο, δεν ήταν στραβά όλα όσα έκανε ο Χίτλερ. Παρεμπιπτόντως, και η ήττα του Χίτλερ στους Εβραίους αποδιδόταν. Πολλά χρόνια αργότερα ο θείος Τάσος είχε την ίδια ερμηνεία για τη διαμάχη Σημίτη – Χριστόδουλου σχετικά με την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Θα χαιρόταν, φαντάζομαι, που προσφάτως τον δικαίωσαν οι αποκαλύψεις της Δήμητρας Λιάνη και του Τράγκα…
Ο μπάρμπα Γιώργης ήταν γείτονας, ο οποίος ψήφιζε τη Νέα Δημοκρατία. Ένιωθε όμως ασφυκτικά μέσα στο κοστούμι της μεταπολίτευσης. Με παράπονο συνήθιζε να λέγει ότι στην πραγματικότητα ήταν βασιλικός και χουντικός, αλλά δεν είχε κομματικό φορέα να τον εκφράσει. Αφήστε που δεν έπρεπε να βγει ο Αντρέας. Θεωρούσε ότι κάθε ίχνος αλλαγής στην ελληνική κοινωνία αποτελεί σημάδι παρακμής. Μόνο η εμμονή στην ελληνική παράδοση θα μας σώσει. Όσο για την Κατοχή, δεν έπαυε να υποστηρίζει την προσφορά των ταγμάτων ασφαλείας στη σωτηρία του έθνους από τους «συμμορίτες και τον εβραιομασόνο Στάλιν».
Ο Γιάννης ο φούρναρης αυτοπροσδιοριζόταν ως ελληνόψυχος και ορθόδοξος χριστιανός. Δεν έπαυε να αραδιάζει λόγους που αιτιολογούν την ανωτερότητα των Ελλήνων έναντι όλων των υπολοίπων ανθρώπων επί Γης. Ακόμα και το ελληνικό ψωμί ή οι ελληνικές ντομάτες είναι νοστιμότερες από τα αντίστοιχα αγαθά που παράγονται αλλού. Βέβαια, παρόμοια έγραφε στα editorials του και ο πολύς Πέτρος Κωστόπουλος στις ημέρες δόξας του ΚΛΙΚ και του Nitro. Ο Γιάννης ο φούρναρης δεν ανεχόταν την παρουσία ξένων στην Ελλάδα, ειδικά από χώρες οικονομικά ασθενέστερες, και απαιτούσε από την καφετέρια της γειτονιάς να μην σερβίρει Αλβανούς, αν ήθελαν να τον έχουν πελάτη. Μέχρι το 1981 ψήφιζε Ζίγδη και μετά ένιωθε εκκρεμής. Συγκαταλεγόταν στους θαυμαστές του Νεοκλή Σαρρή.
Όταν πια είχα συνειδητοποιηθεί, στο δρόμο μου βρέθηκε ένας βιβλιοφάγος συμφοιτητής, με εξαιρετικές επιδόσεις στα μαθήματα. Ο Μάνος ήταν από «δημοκρατική», όπως κόμπαζε, οικογένεια. Διάβαζε καθημερινά Αυριανή και Δημοκρατικό Λόγο. Κάθε Σαββατοκύριακο ξεκοκάλιζε τον Ελεύθερο Κόσμο και τον Στόχο. Κατά τον Μάνο, ό,τι βλέπαμε γύρω μας δεν ίσχυε. Όλα εξυφαίνονταν στο παρασκήνιο. Η ελλαδική διανόηση ήταν εξωνημένη στο σύνολό της και είχε σκοπό την καταστροφή του ελληνισμού. Μόνο κάποιες φωνές αδέσμευτες, όπως του πατριάρχη Πλεύρη και του Γεωργαλά, έσπαζαν τη συνομωσία της σιωπής. Φαντάζομαι ότι αργότερα θα ήταν φανατικός τηλεθεατής των εκπομπών του Χαρδαβέλα για τη μυστική τεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων.
Όλοι οι προαναφερθέντες ανθρωπολογικοί τύποι, και πολλοί άλλοι παρόμοιοι, ευδοκίμησαν στην ελλαδική επικράτεια σε εποχές που η Χρυσή Αυγή διέθετε ασήμαντη εκλογική επιρροή. Αν κάποιος μελετήσει τα γνωρίσματα του πρωτοφασίστα, σύμφωνα με τον Umberto Eco, δεν θα δυσκολευτεί να τους ταυτίσει. Μέχρι πρόσφατα όλοι αυτοί δεν επέλεγαν να διανύσουν την απόσταση που τους χώριζε από την κάθε Χρυσή Αυγή. Βασικός λόγος ήταν ο κοινωνικός έλεγχος. Μην ξεχνάμε ότι μεγαλοσχήμων παράγοντας της Νέας Δημοκρατίας είχε δικαιολογήσει τη συμμετοχή του σε αριστερές οργανώσεις τη δεκαετία του ’70 με το επιχείρημα ότι αν τότε δεν ήσουν αριστερός δεν σε καλούσαν σε πάρτυ, ούτε «έβγαζες γκόμενα». Υπήρχε δηλαδή ένα ιστορικό – κοινωνικό τείχος απέναντι στην άκρα δεξιά. Προοδευτικά, πριν από την οικονομική κρίση, το τείχος ράγισε. Ο ΛΑΟΣ, εκμεταλλευόμενος τη συγκυρία και τη στροφή Καραμανλή στο μεσαίο χώρο, βρήκε την αφορμή να απενοχοποιήσει, με ευφυή τρόπο, στη συνείδηση πολλών τον χώρο της άκρας δεξιάς. Το κόμμα αυτό δημιούργησε μια ομάδα τηλεοπτικών – πολιτικών αστέρων, οι οποίοι επιβλήθηκαν στην κοινή γνώμη και αναβαπτίστηκαν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Οι ύμνοι στη δικτατορία του Μεταξά, για παράδειγμα, στην τελευταία δεκαετία έγιναν περίπου αποδεκτοί ή πάντως δεν κινητοποιούν και πολλές αντιδράσεις, χάρις στις άοκνες προσπάθειες καθεστωτικών, πια, πολιτικών.
Όταν τα προβλήματα οξύνθηκαν και ενέσκηψε η κρίση, η κατάσταση έβη επί τα χείρω. Μεγάλο μέρος των πολιτών δεν είχε πια λόγους να κρύψει την αποστροφή του προς την αστική δημοκρατία, με τον ίδιο περήφανο τρόπο που το καυχώνται επί δεκαετίες αρκετοί από τους κομμουνιστές. Η ακρότητα, λεκτική και συμπεριφορική, έγινε μέρος της καθημερινότητας, ιδίως με το περιβόητο κίνημα των Αγανακτισμένων. Ο ακροδεξιός βρήκε ένα φορέα που θα του επέτρεπε να δείξει αυτό που είναι, αλλά φοβόταν να το εκφράσει. Το ιστορικό δυστύχημα είναι ότι ο φορέας αυτός συνέβη να είναι μια παραστρατιωτική οργάνωση, τις αρχές της οποίας οι περισσότεροι «χρυσαυγίτες» δεν γνωρίζουν και ίσως και να μην ασπάζονται. Δεν είναι τυχαία η επαμφοτερίζουσα στάση της Χρυσής Αυγής ως προς τα θέματα θρησκείας, αφού προσπαθεί να εγκολπωθεί ταυτόχρονα παγανιστές και υπερορθόδοξους, οι οποίοι βρίσουν κοινή συνισταμένη στην ελληνολατρεία.
Η Ελλάδα είχε και έχει πρόβλημα, σοβαρό μάλιστα, ακροδεξιάς. Το ότι δεν το παραδεχόμασταν έως προσφάτως είναι άλλο θέμα. Οι ακροδεξιοί στην Ελλάδα δεν είναι στην πλειοψηφία τους χρυσαυγίτες, αλλά στη δεδομένη ιστορική συγκυρία υποστηρίζουν ή ψηφίζουν τη Χρυσή Αυγή, κινούμενοι από το θυμικό και όχι από γνώση ή αποδοχή των αρχών της. Επειδή ορισμένοι θεωρούν σώφρονα τακτική την σιωπή, θα υποστήριζα ότι όσο πιο φανερές γίνουν οι αρχές της Χρυσής Αυγής, τόσο μεγαλύτερο πρόβλημα θα δημιουργηθεί στην οργάνωση αυτή. Η Ελλάδα δεν θα πάψει να έχει ακροδεξιούς, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον, ας είμαστε ρεαλιστές. Έχει όμως πολύ μεγάλη σημασία για τη σταθερότητα του πολιτεύματος και της χώρας ποιος είναι ο φορέας έκφρασής τους.
http://www.parapolitika.gr/ArticleDetails/tabid/63/ArticleID/619974/O-theios-Tasos-kai-i-Chrysi-Avg.aspx
Μετά το τέλος της ψηφοφορίας, όπου αποφασίστηκε η παραπομπή του πρώην υπουργού Οικονομικών, οι εκπρόσωποι των κομμάτων ζήτησαν να «εξαγνιστεί» με αγιασμό ή θέση του ενόχου, ώστε να μη «μολύνει» τους υπόλοιπους βουλευτές...
Η στιγμή που η μολυσμένη από τη διαφθορά, θέση του πρώην υπουργού, καθαγιάζεται ξανά και παραδίδεται έτοιμη να δεχθεί τα επόμενα τίμια υπουργικά οπίσθια...
Εσπευσμένα κλήθηκε ο κληρικός βάρδιας της Βουλής, χθές το βράδυ, μετά την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας για την παραπομπή Παπακωνσταντίνου, προκειμένου να «καθαρίσει» το κάθισμα που καθόταν ο πρώην υπουργός, από την αύρα της παρανομίας και της ανηθικότητας, ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος η ενοχή του να μεταδοθεί και στο υπόλοιπο αθώο και άσπιλο κοινοβούλιο.
Παράλληλα ομάδα βουλευτών -με επικεφαλής τον Ευάγγελο Βενιζέλο- ζήτησαν, μαζί με τον αγιασμό, να πραγματοποιηθεί και ένας μικρός (λόγω του προχωρημένου της ώρας), εξορκισμός ώστε να «καθαρίσει» πλήρως η αύρα του κοινοβουλίου από τη σατανική παρουσία του μνημονιακού και διεφθαρμένου υπουργού.
Επίσης, ζητήθηκε από τον ιερέα, μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας, να ευλογήσει και το πόρισμα της προανακριτικής, προκειμένου να θεωρηθεί πλέον ευλογημένο, ώστε να σταματήσουν κάποιοι να το αμφισβητούν, με το επιχείρημα ότι δεν περιλαμβάνει τα αποτελέσματα της έρευνας του ΣΔΟΕ, για την επίμαχη κατηγορία της φοροδιαφυγής εκ μέρους των συγγενών του πρώην υπουργού.
(Σημείωση: Το κείμενο αυτό και η φωτογραφία που το συνοδεύει, αποτελούν προϊόν επινόησης με στόχο τη σάτιρα και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Καταναλώστε τα υπεύθυνα)
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.moyfanet&id=26115
Του Ξενοφώντα Α. Μπρουντζάκη
Αλήθεια, ποιος θυμάται την Ελλάδα πριν τον Ανδρέα; Την Ελλάδα των φακελωμένων, την Ελλάδα των πολιτών δεύτερης και τρίτης κατηγορίας που δεν είχαν ούτε καν το συνταγματικό δικαίωμα να ονειρευτούν μια καλύτερη ζωή; Την Ελλάδα των στρατιωτικών, της αστυνομοκρατίας, των «κοινωνικών φρονημάτων»;
Την Ελλάδα που οι ήρωες της Εθνικής Αντίστασης θεωρούνταν μιάσματα και ήταν αποκλεισμένοι - και οι ίδιοι και οι οικογένειές τους- από κάθε δυνατότητα κι από οποιοδήποτε μέλλον (και τους οποίους μόνο ο Αντρέας φρόντισε να αποκαταστήσει υλικά και ηθικά); Την Ελλάδα των ξερονησιών, των εξοριών , των βασανισμένων της χούντας;
Αλήθεια, ποιος κανονικός άνθρωπος θυμάται την όχι και τόσο μακρινή εκείνη εποχή της χουντοκρατίας, του δεξιού παρακράτους, της ελεεινολογίας ενάντια σε κάθε προοδευτικό - δημοκρατικό πολίτη; Ποιος θυμάται την πριν από τον Αντρέα Ελλάδα των αποκλεισμένων Ελλήνων, των εξαθλιωμένων αγροτών, των ανθρώπων που έζησαν στα ξερονήσια μια ζωή, τους εκατοντάδες χιλιάδες φυλακισμένων και πολλαπλώς κακοποιημένων πολιτών που παράδερναν δίχως να έχουν - στην κυριολεξία - στον ήλιο μοίρα;
Ποιος θυμάται το κράτος της Δεξιάς - ή καλύτερα ποιος ξέχασε τι σημαίνει Δεξιά στην Ελλάδα; Αλήθεια, τι μεσολάβησε και λησμονήθηκε τόσο εύκολα η επάρατος Δεξιά και πώς πρόλαβε να συσσωρευτεί τόσο μίσος εναντίον του Αντρέα; Ποιοι φρόντισαν άραγε;
Μήπως ήρθε η ώρα να ξανασκεφτούμε αυτά που ζήσαμε ως αυτόπτες μάρτυρες και να αφήσουμε τις εμβριθείς οικονομικοπιστωτικές αναλύσεις από το κάθε κουτορνίθι στο όποιο ο Αντρέας έδωσε τη δυνατότητα να σπουδάσει απρόσκοπτα (δίχως να ανήκει σε τζάκι) για να του ζητάει σήμερα τον ιστορικό λογαριασμό σε αριθμούς;
Ποιος δεν θυμάται ότι ο Α. Παπανδρέου καθάρισε την πιο αγιάτρευτη πληγή που μάτωνε αυτό τον τόπο, μισόν αιώνα και βάλε, τον Εμφύλιο; Ποιος δεν πήρε χαμπάρι ότι ο Αντρέας έβαλε τέλος στην παλιά Ελλάδα των χονδροειδών πολιτικών και κοινωνικών διακρίσεων, την Ελλάδα της αβυσσαλέας κοινωνικής αδικίας που χώριζε τους Έλληνες, μια Ελλάδα στοιχειωμένη από τα ανεκπλήρωτα οράματα γενιών και γενιών που βρήκαν την πανηγυρική τους δικαίωση; Ποιος διαθέτει το πολιτικό και ηθικό μέγεθος να αρνηθεί ευθέως και ανερυθριάστως αυτή την πρωτοφανή πολιτική αλλαγή;
Το ότι όλη αυτή η ιστορία κατέληξε στο φιάσκο των πρασινοφρουρών, αφορά σε άλλες (εθνικές) κακοδαιμονίες που πρέπει να αναζητηθούν στις απαρχές αυτού του εξαμβλωματικού κρατιδίου που η μοίρα του σταμάτησε ακριβώς έξω από τον Άγιο Σπυρίδωνα, όταν οι λήσταρχοι, των όποιων οι απόγονοι κυριάρχησαν στην Ελλάδα, δολοφονούσαν τον κυβερνήτη Καποδίστρια…
http://www.topontiki.gr/article/55644/H-Ellada-prin-ton-Andrea
Στην Ελλάδα του 2013, το πρόταγμα είναι η εφαρμογή του συντάγματος [βλ. Σακκάς] και η άρση του μαύρου στη δημόσια τηλεόραση. Στη μέση, ένα μεταπολιτευτικό σύστημα συμφερόντων, ενωμένο πια, κρατιέται με νύχια και με δόντια για μία εξουσία που δε θα ήθελε κανείς λογικός. Στο πλάι, διμερείς δανεισμοί από το Αμπού Ντάμπι και ψεκασμοί κατά Φούχτελ και Ράιχενμπαχ. Ο νεοναζισμός πουλάει μπλουζάκια με όπλα στη «φάλαγγα» και ο Αντετοκούνμπο πίνει καφέ με τον Σαμαρά στην καλύβα του μπαρμπα-Θωμά...
Στην Ελλαδα του 2013, ο Βενιζέλος, που, de facto υπεξαίρεσε μία ολόκληρη λίστα, κυνηγά με μανία τον Παπακωνσταντίνου για πιθανή νόθευση και ο Θέμος τον χτυπά με μία βαλίτσα 5,5 εκατομμυρίων ευρώ στην πλάτη. Ο Μαρκογιαννάκης εκλιπαρεί να καταλάβουμε τους πονοκεφάλους που του προκαλούν οι τσιρίδες της «συζύγου» του στα πολιτικά καθήκοντα, κας Κωνσταντοπούλου. Ο στόχος είναι ποιος θα καταφέρει να χώσει την αλήθεια πιο βαθιά στο μπουντρούμι.
Στην Ελλάδα του 2013, ο χουντοδεξιός Βορίδης είναι φαβορί για την ηγεσία της ΝΔ και ο Απόστολος Κακλαμάνης αποκαλεί φιρφιρίκους όσους τόλμηασν να θέσουν τις βάσεις για τη διαφάνεια και την αξιοκρατία. Με εξώφυλλα-παράσημα, επιβραβεύουμε τους μουγκούς που τρώνε ψάρι στη Ραφήνα και στοχοποιούμε αυτούς που γυρίζουν από χώρα σε χώρα να υποστηρίξουν τα εθνικά συμφέροντα.
Στην Ελλάδα του 2013, θεωρούμε σοφό τον Βαρουφάκη, ο οποίος μας πήρε χαμπάρι και στα διαλείμματα από την εργασία του σε εταιρία video-games στο Σιάτλ, μιλά μέσω skype με τον Παπαδάκη για το μέλλον μας. Πιο δίπλα, ο Καζάκης παίζει κορώνα γράμμα τη δραχμή μέχρι να δακρύσει η κουκουβάγια από τον ίλιγγο και ακόμη πιο πέρα, ο Αλαβάνος βγάζει λόγο στα αράβικα για την κιβωτό του Νώε.
Στην Ελλάδα του 2013, ψάχνω να βρω ένα μέλλον που να μου ταιριάζει στα βασικά, τα αυτονόητα. Και αναρωτιέμαι πώς καταφέραμε να κάνουμε το εύκολο ακατόρθωτο.
http://www.epikairo.gr/index.php/apopsi/item/6290-stin-ellada-tou-2013?utm_content=buffer0ec33&utm_source=buffer&utm_medium=twitter&utm_campaign=Buffer
Τι βλακεία να μην το σκεφτούμε τόσο καιρό...
Του Γιάννη Ραγκούση
Ανεξάρτητα από τον πολιτικό χώρο στον οποίο κανείς έχει επιλέξει να κινηθεί, η άσκηση της πολιτικής δεν μπορεί παρά να γίνεται βάσει αρχών οι οποίες δεν μπορούν να προσαρμόζονται στις περιστασιακές ανάγκες που προκύπτουν από την επικαιρότητα.
Τα τελευταία περίπου δυο χρόνια οι συνεχείς μεταμορφώσεις του Αντώνη Σαμαρά έχουν πάψει να εκπλήσσουν, καθώς έχει αποδειχθεί ότι ο τυχοδιωκτισμός αποτελεί στοιχείο της προσωπικότητάς του.
Είδατε, όμως, πώς τα έφερε η ζωή; Ο κ.Σαμαράς, παρόλο που ήταν αυτός που πρώτος συκοφάντησε κάθε προσπάθεια όλων εμάς που κληθήκαμε το 2009 να σηκώσουμε το βάρος της εθνικής προσπάθειας, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, τώρα δαιμονοποιεί οποιονδήποτε δεν αποδέχεται τις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας.
Είδατε, όμως, πώς συνεχίζει να τα φέρνει η ζωή; Ο κ. Σαμαράς με την ακροδεξιά ρητορική και την ανεύθυνη πολιτική, βρέθηκε πρωθυπουργός την ώρα που ανατέλλει το αθλητικό άστρο του Γ. Αντετοκούμπο.
Κάπως έτσι τραβήχτηκε η φωτογραφία-ντοκουμέντο του Γιάννη μέσα στο Μαξίμου να κρατάει αυτός αγκαλιά το μικρόσωμο Α. Σαμαρά.
Μια φωτογραφία που ισοδυναμεί με χιλιάδες γιατί –ελληνικές λέξεις– παιδιών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε αυτή τη μεγάλη πατρίδα, αλλά εξαιτίας της ακροδεξιάς προσέγγισης του κ. Σαμαρά ζουν ανέστιοι κι απελπισμένοι.
Του κ. Σαμαρά, που αυτός το 1991 άνοιξε άναρχα τα σύνορα με αποτέλεσμα χιλιάδες μετανάστες χωρίς χαρτιά να αντιμετωπίσουν μια παρατεταμένη κακομεταχείριση και η ελληνική κοινωνία να βρεθεί απολύτως απροετοίμαστη απέναντι σε αυτού του τύπου το μεταναστευτικό πρόβλημα που ζούμε και που δεν είχε μέχρι τότε.
Σε κάθε περίπτωση, η απόφασή του να δεχθεί τον Γιάννη Αντετοκούμπο στο Μέγαρο Μαξίμου –για να εμπορευτεί επικοινωνιακά την επιτυχία του– ήταν θλιβερή.
Κορυφαία στιγμή πολιτικής υποκρισίας. Δεν περίμενα ότι η δίψα του για δημοσιότητα θα μπορούσε να τον οδηγήσει μέχρι εκεί. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι ο άνθρωπος που το 2010 παρουσίαζε περίπου ως εθνική προδοσία το νόμο για την ιθαγένεια θα ήταν αυτός που θα έσπευδε πρώτος να φωτογραφηθεί με ένα παιδί που ενέπιπτε κανονικά στο πεδίο εφαρμογής των συγκεκριμένων διατάξεων.
Περίμενα ακόμα κι από τον κ. Σαμαρά να μείνει σταθερός σε 2-3 βασικές ψηφοθηρικές του επιλογές και με «παρρησία» να συνεχίσει να περιγράφει την «καταστροφική» δράση αυτών των παιδιών κατά της κοινωνικής συνοχής, να συνεχίσει να πολεμά κάθε σύγχρονη πρόταση για την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας.
Η σπουδή του όμως να προλάβει να οικειοποιηθεί λίγη από την επιτυχία του ταλαντούχου Γιάννη αποκάλυψε με τρόπο σαφή το πόσο εργαλειακά προσεγγίζει τις λέξεις «έθνος» και «πατρίδα», που συχνά χρησιμοποιεί.
Προφανώς ο κ. Σαμαράς κατάλαβε κάτι που εμείς οι βλάκες δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε τόσο καιρό: τελικά, Έλληνας ούτε γεννιέσαι ούτε γίνεσαι. Έλληνα σε κάνει... το NBA!!
Μόνο που στην πατρίδα του NBA είναι σε εξέλιξη μια ιστορική μεταρρύθμιση. Μια μεταρρύθμιση που για να νομοθετηθεί όχι μόνο ο πρόεδρος Ομπάμα συμπορεύεται με τον πρώην αντίπαλό του ρεμπουμπλικάνο Τζον Μακέιν, αλλά αποφάσισε να ιδρύσει πολιτική πρωτοβουλία γι’ αυτόν το σκοπό και ο ιδρυτής του Facebook Ζούκερμπεργκ μαζί με τον Μπίλ Γκέιτς και πολλούς άλλους κορυφαίους της οικονομίας των νέων τεχνολογιών. Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη μεταρρύθμιση, που ήδη πριν από λίγες ημέρες έλαβε την έγκριση της Γερουσίας, θα αποκτήσουν δικαίωμα στην Αμερικανική Ιθαγένεια 11 εκατομμύρια παιδιά μεταναστών χωρίς χαρτιά (δηλαδή λαθρομεταναστών κατά την ορολογία Σαμαρά-Χρυσής Αυγής) που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, σπούδασαν στις ΗΠΑ.
Θυμίζω ότι σύμφωνα με τον νόμο 3838 –που λυσσαλέα καταπολεμήθηκε από τους σκοταδιστικούς κύκλους της χώρας– παιδιά μόνο νομίμων μεταναστών δικαιούνται την ελληνική Ιθαγένεια.
Ωστόσο, η πρωτοβουλιά Σαμαρά να συναντήσει τον Γιάννη μακάρι να ήταν μόνο θλιβερή. Βασικά ήταν εξοργιστική.
Γιατί; Μα, διότι οι διατάξεις που έχει ετοιμάσει για να αντικαταστήσει τον Ν.3838, ουσιαστικά στερούν κάθε δικαίωμα σε παιδιά σαν τον Γιάννη να αποκτήσουν την ιθαγένεια της πατρίδας τους, δηλαδή την ελληνική ιθαγένεια!
Η Ελλάδα του κ. Σαμαρά, η «νέα» Ελλάδα, είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Χρυσής Αυγής. Ενα «project» που δεν μπορεί παρά να απωθεί κάθε προοδευτικό άνθρωπο και που με βεβαιότητα δεν αφορά την Ελλάδα του μέλλοντος.
Ο Νόμος 3838 δεν είναι νόμος μου, αλλά νόμος μας, μολονότι όταν συνεπαγόταν μόνο πολιτικό κόστος ελάχιστοι είχαν το θάρρος να τον υπερασπιστούν και να τον στηρίξουν. Για πολλούς ήταν βολικό «να αφήσουμε» τον Σαμαρά και τη Χρυσή Αυγή να τον βαφτίσουν «Νόμο Ραγκούση».
Ας είναι, δεν πειράζει. Προσωπικά, και τότε και τώρα, λέω πως είμαι υπερήφανος γι’ αυτή τη μεταρρύθμιση και κάθε ημέρα που περνά θα δικαιώνεται όλο και περισσότερο .
Γιατί φωτίζει την Ελλάδα της αυτοπεποίθησης και της προόδου, γιατί χτίζει την Ελλάδα της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης.
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B5-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B9%CE%AD%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B5-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B9
του Γεώργιου Στείρη
.jpg)
