Πάμε (σαν άλλοτε)!

Στο μυαλό του Γιώργου Παπανδρέου

Χαοτικός γαρ, οι σκέψεις τρέχουν, έρχονται, φεύγουν, μα δε χάνονται. Είναι όλες σε τούτο το όραμα που με δένει με την Ελλάδα.

Ήρθε το 2004, η ώρα μου να προσπαθήσω να χτίσω αυτό που ΄χω κατά νου, η δική μου ώρα.

ο κόσμος μαζί μου, δίπλα μου, πάντα έτσι ήταν, πάντα έτσι θα είναι, αυτό δεν αλλάζει...

έψαξα, βρήκα τους ανθρώπους, όχι τους φίλους ή τους γνωστούς, τους καλύτερους, αυτούς που μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά, να υλοποιήσουν το όραμα.

Χωρισμένος στα δύο είμαι, μισός δικαιοσύνη, μισός δημοκρατία, αυτός είμαι, έτσι πλασμένο και τ' όραμα.

στην κοινωνική δικαιοσύνη ήμασταν ένα βήμα πίσω από τους υπόλοιπους, τους ''προηγμένους'', έπρεπε να αλλάξει.

όπλα μας η διαφάνεια, η αξιοκρατία, η ανοιχτότητα. Άρχισα να μπολιάζω, από το 2005 ακόμη, μέτωπό μου ο μετα-οθωμανισμός, το παζάρεμα, ο πελατειασμός.

στη δημοκρατία διεκδίκησα την περισσότερη συμμετοχή. Με κόλλησε ο παππούς μου, μού ΄γινε ανάσα ο εκδημοκρατισμός, εισπνοή, εκπνοή.

εκλογή προέδρου από τη βάση, πρόσβαση των πολιτών σε κάθε απόφαση, έλεγχος, διαβούλευση, συμμετοχή στο κάθε ό,τι και τι

και δημοψηφίσματα, διάολε. ναι, δημοψηφίσματα, να μη φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα.

βρήκα τους ανθρώπους, γέμισα το γραφείο μου νέα παιδιά, το πλάνο ήταν έτοιμο, η Ελλάδα στην αφετηρία της αλλαγής, πάμε για την επανάσταση του αυτονόητου.

μα δεν υπολόγιζα τη χρεοκοπία, μού παραδόθηκε η Ελλάδα σχεδόν νεκρή. Έπρεπε να διαπραγματευτώ, το έκανα, δε διαπραγματεύτηκα όμως τ' όραμά μου.

θα δώσω τη μάχη, είπα μέσα μου, ξεκίνησα. ΑΣΕΠ παντού, δίχως μόρια και συνεντεύξεις, δι@ύγεια, opengov, ηλεκτρονική διακυβέρνηση, απογραφή, ενιαίο μισθολόγιο.

και δημοκρατία περισσότερη ακόμη, να σπάμε δεσμά, να απελευθερώνουμε απόψεις, να λειαίνουμε δόγματα, να μάθουμε να ρίχνουμε τοίχους

και μέτωπο με τα οργανωμένα συμφέροντα, τα βαλιτσάκια, τους τηλεκόλακες της διαπλοκής, τους ελεγκτές της πληροφορίας.

Στο δρόμο τα έχασα όλα, φίλους, συνεργάτες, ανθρώπους που τους πήρα από το πουθενά και θέλησαν να με οδηγήσουν στο πουθενά.

δεν τους κρατώ κακία, δεν είμαι τέτοιος εγώ, κι ας ένιωθαν όλοι ότι μπορούν να γίνουν αρχηγοί, ας τους έδωσα και αυτό το δικαίωμα, να σκέφτονται όπως σκέφτονται.

δεν έκοψα κεφάλια, ακόμη και στα δύσκολα, υποβάθμισα, ναι, όταν χρειάστηκε, αυτά έχει η πολιτική, οι ισορροπίες, όμως δεν τσαλαπάτησα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

ίσως να ΄γινα λίγο πιο σοφός, παρακολουθώντας μέρα τη μέρα πώς κάνει τον άνθρωπο πλαστελίνη η εξουσία, αυτό μόνο.

άφησα να με ρίξουν, πικραμένος, το επέτρεψα, ένιωσα προδομένος, τελειωμένος, μόνος, έχοντας πάντα στου νου την πατρίδα, και ας μ' έλεγαν προδότη οι προδότες.

2 χρόνια μετά, βλέπω την Ελλάδα χωρίς όραμα να βολοδέρνει ανάμεσα στον εθνικισμό και το λαϊκισμό, γεμάτη τυχοδιώκτες, κοντούς αναιμικούς αρχηγίσκους.

αμφίθυμα τα βλέπω όλα, από τη μια έχω τη λύση, ξέρω καλά τη μάχη· και από την άλλη στους τοίχους της ψυχής μου ξεραμένη παραμένει η λάσπη.

και ο φόβος, ο φόβος όσων σκέφτονται μην επιστρέψω, αυτόν τον διακρίνω σε κάθε τους ματιά, είναι το σύστημα παντού βλέπεις.

άντε στο διάολο, λέω, δεν αξίζει, είναι γολγοθάς η ιστορία, λυγάνε τα γόνατα, πονάει η ψυχή, πονάει η ρημάδα.

ανοίγω το διαδίκτυο, σερφάρω· στο facebook δεκάδες γκρουπ με τ' όνομά μου, στο twitter μοναχικοί πιστοί φίλοι όσων μαζί πιστέψαμε

blogs, sites, άνθρωποι, γράφουν ασταμάτητα, ακόπαστα, για μένα, κι ας πέρασε καιρός, τούτοι δε σταμάτανε, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, είναι εκεί.

ένας άτακτος στρατός που ποτέ δεν έθρεψα παρά μόνο με όραμα, χτυπάει τα άρβυλα με ρυθμό και περιμένει, εμένα, με το έτσι θέλω, δε ρωτά.

ω ναι, είμαι και γω προδότης, συλλογιέμαι. έχτισα, έφτιαξα μια γενιά, και την παράτησα, εγώ, όχι αυτή. Τύψεις.

το κάλεσμα συνεχίζει, αμείωτα, έρχεται από παντού, όσο τα αδιέξοδα μεγαλώνουν δυναμώνει κι αυτό.

δε μπορώ να σας παρατήσω, δε μου το επιτρέπει η συνείδησή μου, δε μου το επιτρέπει η άποψή μου.

ξέρω, περιμένετε ένα νεύμα μου, μία λέξη μου, σε πρώτο πληθυντικό, ένα ''πάμε''.

ξέρω, θάναι δύσκολη η μάχη, δέκα φορές πιο δύσκολη ακόμη.Και μεις, όμως, δέκα φορές πιο έτοιμοι.

Άλλωστε, πώς να ζήσει ο στρατιώτης χωρίς τη μάχη;

ξέρω, είναι πιο σωστό να περιμένω, να αποδομηθούν τα πάντα, μα έξω οι σύντροφοι υποφέρουν.

δεν υπάρχουν περιθώρια, δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Μόνο μία λέξη...

επιστροφή.


http://www.epikairo.gr/index.php/apopsi/item/7259-sto-myalo-tou-giorgou-papandreou