Ο αγώνας ενάντια στη λιτότητα ήταν αγώνας για να μην είναι η λιτότητα δίκαιη.

Edito 470

του Φώτη Γεωργελέ

Πριν λίγες μέρες η τηλεόραση έπαιζε μια παλιά ταινία της δεκαετίας του ’70, «Το Δίκτυο». Μια κούκλα και αδίστακτη Φαίη Ντάναγουεϊ, τηλεοπτικός παραγωγός ειδήσεων, αποφασίζει να αλλάξει το δελτίο. Εκεί που οι παρουσιαστές εκφωνούσαν ή έστω σχολίαζαν τις ειδήσεις, τώρα φώναζαν, κατήγγελλαν την κυβέρνηση, το σύστημα, το κράτος. Μα αυτό δεν είναι ενημέρωση, έλεγαν οι δημοσιογράφοι. Όταν ο λαός είναι θυμωμένος και φωνάζει, απαντούσε αυτή, τότε τα media οφείλουν να μεγεθύνουν τη φωνή του, να φωνάζουν δυνατότερα. Η Φαίη είχε άδικο, όμως ήταν όμορφη και νέα, κανείς δεν μπορούσε να της αντισταθεί. Αμέσως το «σόου-ειδήσεις» γίνεται δημοφιλές, η Αμερική κάθεται μπροστά στις οθόνες να δει τον παρουσιαστή που φωνάζει και οδύρεται, τα νούμερα εκτινάσσονται, η επιτυχία έρχεται. Μετά, ακολουθεί η κατάρρευση.

Έβλεπα την ταινία στο σκοτάδι με ένα πικρό χαμόγελο. Σκεφτόμουν τη φοβερή εκδοτική πολιτική της Athens Voice αυτά τα χρόνια της κρίσης. Όταν ο κόσμος αγανακτισμένος φώναζε στις πλατείες, εγώ έλεγα ψυχραιμία, παιδιά, τώρα χρειάζεται σοβαρότητα και υπευθυνότητα για να βγούμε από την κρίση. Και δεν μου ’φτανε αυτό, έγραφα κιόλας ότι πρέπει ο καθένας μας να αντιμετωπίσει τις δικές του ευθύνες, να διορθώσει τα δικά του λάθη. Ό,τι ακριβώς δηλαδή περίμενε ο κόσμος ν’ ακούσει. Δεν είμαι χαζός, μετά από τόσα χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά ξέρω πόσο πιασάρικη είναι η συνταγή της Φαίης. Πόσο αποδοτικό είναι να ποντάρεις στο θυμό, την οργή, το μίσος. Να καθησυχάζεις, να υπόσχεσαι εύκολες λύσεις, επιστροφή στο γνώριμο, ασφαλές, πλην ανέφικτο παρελθόν. Όμως πίστευα ότι δεν υπήρχε κανένα περιθώριο. Η χρεοκοπία ενός κράτους είναι συγκλονιστική, συμβαίνει μια φορά κάθε 100 χρόνια, καταστρέφει ολόκληρες γενιές. Μόνο η ξαφνική συνειδητοποίηση, η γρήγορη αντίδραση, μπορεί να περιορίσει τις ζημιές.

Τότε, το 2010, το 2011, τα πρώτα χρόνια, μετά από κάθε τέτοιο κείμενο ακολουθούσαν στην ηλεκτρονική Voice δεκάδες οργισμένα σχόλια που αποκάλυπταν το ρόλο μου ως «εχθρού του λαού». Τώρα, 4 χρόνια μετά, όπως θα έχετε ήδη δει, τέτοια σχόλια είναι ελάχιστα παρ’ όλο που η επισκεψιμότητα στην ιστοσελίδα της εφημερίδας έχει τριπλασιαστεί. Άλλοι συμφωνούν, άλλοι διαφωνούν, όπως είναι φυσικό, ανταλλάσσουν επιχειρήματα, αλλά δεν βρίζουν, δεν αναζητούν προδότες. Κι όταν καμιά φορά συμβαίνει είναι οργανωμένο, οι προγραμματιστές της εφημερίδας γελάνε, μας λένε, τα τελευταία 60 σχόλια έχουν ανέβει από το τάδε IP. Τους έπεισα εγώ; Όχι, πέρασε χρόνος, μας έπεισε όλους η ζωή.

Είχαμε από την αρχή να αντιμετωπίσουμε τρία παραμύθια, τρεις ελληνικούς μύθους να ξεπεράσουμε για να μπορέσουμε να αντιδράσουμε. Ο πρώτος ήταν η ολοκληρωτική άρνηση της πραγματικότητας: δεν υπάρχει κρίση, είναι παραμύθι χωρίς δράκο. Δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε. Είναι κόλπο των τοκογλύφων να πάρουν τα λεφτά μας, των ξένων να πάρουν την Ακρόπολη, των Ευρωπαίων που μας ζηλεύουν γιατί είμαστε ατίθασοι και περνάμε καλά. Σήμερα κανένας απατεώνας δεν λέει τέτοια πράγματα, εκτός από κάποιους ξεχασμένους ψεκασμένους. Σήμερα όλοι ξέρουμε ότι το κράτος μας ξόδευε 24 δις περισσότερα από τα έσοδά του, τα οποία σταμάτησαν να μας δανείζουν. Κανείς δεν μιλάει για χούντες και δυνάμεις κατοχής και προδότες. Ακόμα και η αντιπολίτευση ζητάει «μη δανειακή χρηματοδότηση», 4 χρόνια δηλαδή μετά, ύστερα από τόσες οδυνηρές περικοπές, ζητάμε ακόμα λεφτά, χρειαζόμαστε ακόμα λεφτά για να ζήσουμε. Σκέψου πόση βοήθεια χρειαζόμαστε στην αρχή από τους εταίρους μας. Τότε, αναρωτιέμαι, γιατί αιματοκυλιστήκαμε τόσο μεταξύ μας; Και άραγε, αναρωτιέμαι ακόμα, θα ζητήσει ποτέ κανείς συγνώμη για όλη αυτή την παράνοια που διέλυσε την κοινωνία μας και καθυστέρησε τόσα χρόνια την προσπάθεια εξόδου από την κρίση;

Όμως η παράνοια της «συνωμοσίας εναντίον μας» ήταν το παραμύθι για να χτιστεί ο δεύτερος μύθος, ο «αγώνας ενάντια στη λιτότητα». Τώρα, 4 χρόνια μετά, ξέρουμε τι σήμαινε. Το έλλειμμα σχεδόν εκμηδενίστηκε πια, μειώθηκε κατά 25% το εθνικό προϊόν. Όμως δεν χάσαμε όλοι 25%. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι έγιναν άνεργοι, έχασαν τα πάντα. Εκατοντάδες χιλιάδες πληρώνονται έναντι, όταν υπάρχουν λεφτά στο ταμείο, με 500 ευρώ. Εκατοντάδες χιλιάδες δεν έχουν πια ασφάλιση, έκλεισαν τα μαγαζιά, τις επιχειρήσεις τους, δεν έχουν να πληρώσουν τα ταμεία, είναι στο έλεος του θεού. Κάποιοι έχασαν τα πάντα για να χάσουν οι άλλοι όσο το δυνατόν λιγότερα. Ο αγώνας ενάντια στη λιτότητα ήταν εξαρχής παραπειστικός. Όταν δεν σου δανείζουν και έχεις έλλειμμα, τότε από κάπου θα κοπούν λεφτά. Η αντιμνημονιακή άρνηση της πραγματικότητας είχε σκοπό αυτό ακριβώς: να προστατεύσει τα πιο ισχυρά στρώματα της κοινωνίας και να μεταφέρει τα βάρη στα ασθενέστερα. Τώρα κανείς δεν υπόσχεται μαγικές λύσεις. Ούτε Ζάππεια, ούτε λεφτά από τη Ρωσία και πετρέλαια από τον Τσάβες. Τώρα ακόμα και η αντιπολίτευση μιλάει για «πλεονασματικούς προϋπολογισμούς». Τι άλλο να πεις άμα δεν σου καλύπτει κανένας τα ελλείμματά σου με δανεικά; Δεν είναι μόνο αναπόφευκτο. Είναι και η μίνιμουμ κοινωνική ευθύνη. Πόσο δίκαιο είναι να ζεις υπεράνω των δυνατοτήτων σου χρεώνοντας τα παιδιά σου; Ο αγώνας ενάντια στη λιτότητα ήταν αγώνας για να μην είναι η λιτότητα δίκαιη.

Οι δύο προηγούμενοι μύθοι της κρίσης έχουν πια αποκαλυφθεί. Μένει ο τρίτος, ο οποίος είναι και ο δυσκολότερος γιατί αφορά τους «ευνοημένους», τα ισχυρότερα στρώματα της κοινωνίας μας. Η ελπίδα ότι γίνεται να μεταφερθούν όλα τα βάρη της κρίσης στους ασθενέστερους και το σύστημα να συνεχίσει να λειτουργεί όπως πριν, είναι φρούδα. Το βλέπουμε πια καθαρά. Όσο δεν αλλάζει το σύστημα, το παιχνίδι είναι μηδενικού αθροίσματος. Αφού κανείς δεν μας δίνει δωρεάν λεφτά, ό,τι κερδίζει ο ένας, η κάθε επαγγελματική ομάδα, το χάνει ο άλλος. Όταν μεγάλες επαγγελματικές ομάδες, όπως οι αγρότες, κερδίζουν αφορολόγητες ρυθμίσεις, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι πληρώνουν 55% προκαταβολή φόρου αν έχουν ένα ευρώ έσοδα από μπλοκάκια και ενοίκια. Και δεν έχουν πια να πληρώσουν. Έτσι κι αυτό έφτασε στο τέλος του. Και οι προνομιούχοι που νόμιζαν ότι απέφυγαν τις βαρύτερες συνέπειες, ότι διατήρησαν τα κεκτημένα, θα πληρώνουν για τα σπίτια τους αυξημένους φόρους, τέλη κυκλοφορίας κι άλλους φόρους κρυφούς, θα μειώνονται οι συντάξεις, θα χρεοκοπούν τα ταμεία. Στο τέλος θα πληρώσουν όλοι περισσότερα. Προσπαθώντας να διατηρήσουν ένα σύστημα που έχει χρεοκοπήσει. Ήδη μας προειδοποιούν πάλι. Μας προειδοποιούν όλοι, όχι μόνο η Μέρκελ αλλά και το αριστερό Die Linke, το αδελφό κόμμα του Σύριζα. Άλλα λεφτά δωρεάν δεν υπάρχουν, φορολογήθηκαν οι περιουσίες με τα «χαράτσια», τώρα θα φορολογηθούν οι καταθέσεις στις τράπεζες με «κεφαλαιακό φόρο» αν χρειαστούν κι άλλα χρήματα. Οι χώρες θα διασώζονται πρώτα από μόνες τους. Δεν μπορεί κανένας να πει ότι δεν μας έχουν προειδοποιήσει.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Μόνο ένα ισχυρό μεταρρυθμιστικό σοκ μπορεί να επαναφέρει την Ελλάδα στην ανάπτυξη. Όλες αυτές οι προσπάθειες που βλέπουμε κάθε μέρα της κάθε μιας επαγγελματικής ομάδας να διασώσει τα δικά της κεκτημένα, να διατηρήσει ένα σύστημα που έχει χρεοκοπήσει αμετάκλητα, είναι καταστροφικές και αυτοκαταστροφικές. Είναι δύσκολο να κάνουμε σε λίγα χρόνια όσα άλλες χώρες έκαναν σε περισσότερα, αλλά εμείς φταίμε για το χαμένο χρόνο. Όσο πιο γρήγορα το πάρουμε απόφαση, τόσο πιο γρήγορα θα βγούμε από το δράμα. Η Κύπρος είναι δίπλα μας. Παρασυρμένη από τη δική μας ανεύθυνη αντιμετώπιση, δοκίμασε την ίδια άρνηση πραγματικότητας. Ο τυχοδιωκτισμός της όμως κράτησε μια βδομάδα. Όχι 4 χρόνια. Σήμερα κανείς δεν μιλάει για πρόβλημα Κύπρου. Η τρόικα δεν πηγαίνει καν ή πάει υπηρεσιακά, το πρόγραμμα προσαρμογής έχει ξεπεραστεί από τους ίδιους. Ζουν ήδη την επόμενη μέρα. Εμείς ζούμε ακόμα με τους μύθους της προηγούμενης μέρας. Η καθυστέρηση να βγούμε από τη δύσκολη θέση οφείλεται μόνο σε μας. Αν θα το ξεπεράσουμε ή θα ζήσουμε για καμιά δεκαετία ακόμα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας εξαρτάται από το πόσο γρήγορα θα δεχτούμε την πραγματικότητα.

http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/470/edito-470

Ιστορική συνέντευξη Τρισέ στην οποία αποδομεί τις θεωρίες συνωμοσίας του Mega και αποκαθιστά την αλήθεια των γεγονότων.

Αξίζει να παρακολουθήσετε τη συνέντευξη του Ζαν Κλοντ Τρισέ στο Mega η οποία αποτελεί την καλύτερη μαρτυρία των ορθών εθνικών χειρισμών κατά τη διάρκεια της κρίσης και της ένταξής μας στο μνημόνιο. Επιτρέψτε μας στο συγκεκριμένο ποστ να μην εστιάσουμε τόσο στη συνέντευξη αυτή καθαυτή αλλά στην τεχνική που χρησιμοποίησε η δημοσιογραφική ομάδα του mega, καθώς ετοίμασε μία σειρά ερωτήσεων με μοναδικό σκοπό να εκθέσει της κυβέρνηση Παπανδρέου και να τον θέσει στο επίκεντρο του προπαγανδιστικού μηχανισμού του ομίλου.

Σας παραθέτουμε τις 3 ερωτήσεις-παγίδες με τις οποίες επιδίωξε το mega να παγιδέψει τον Τρισέ και τελικά αποδείχθηκαν μπούμεραγκ για τους ίδιους...

Στην πρώτη ερώτηση η πρόθεση του Mega είναι να αποδεχθεί ο Τρισέ λάθη στη συμφωνία του μνημονίου και η φράση του αυτή να χρησιμοποιηθεί ακόμη και ως τίτλος για να πλήξει τους Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου:

Μ. Σαράφογλου: Αρνούμαστε, όμως, να αναγνωρίσουμε το κοινωνικό κόστος των μεταρρυθμίσεων. Ο ελληνικός λαός έχει κάνει τεράστιες προσπάθειες κι απίστευτες θυσίες. Το ποσοστό ανεργίας αυτή τη στιγμή πλησιάζει το 30%. Το πρόγραμμα δεν είχε λάθη;

Ζ.Κλ. Τρισέ: Αν ξοδεύετε 15% περισσότερα απ' όσα κερδίζετε και πρέπει να ισοσκελίσετε τον προϋπολογισμό σας και δεν υπάρχουν πλέον χρηματοδότες κι αποταμιευτές στην Ευρώπη και παντού πρόθυμοι να συνεχίσουν τη χρηματοδότηση, αυτό είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Τα λάθη είχαν γίνει πριν. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα, πιστεύω. Είναι αυτό που πρέπει οπωσδήποτε στο μέλλον να αποφύγετε το να ξαναβρεθείτε σε αυτή τη θέση.

Αποτέλεσμα; Ο Τρισέ περιγράφει την αναγκαία είσοδο της Ελλάδας στο πρόγραμμα στήριξης και αποδίδει τις πλήρεις ευθύνες στον Καραμανλή λέγοντας χαρακτηριστικά ότι ''τα λάθη είχαν γίνει πριν''.

Στην δεύτερη ερώτηση-παγίδα δοκιμάζεται να χρεωθεί η Ε.Ε. την απόρριψη αναδιάρθρωσης του χρέους με την είσοδο της Ελλάδας στο μνημόνιο

Μ. Σαράφογλου: Είχατε απορρίψει τη μείωση του ελληνικού χρέους το 2010, ένα σενάριο που είχε διχάσει την Ευρώπη. Το ελληνικό χρέος αναδιαρθρώθηκε αργότερα με πιο επώδυνες συνέπειες για τον ελληνικό λαό.

Ζ.Κλ. Τρισέ: Αν είχε μειωθεί πολύ πιο νωρίς, η αξιοπιστία της χώρας θα είχε καταρρεύσει εντελώς. Ελήφθη η απόφαση σε μια στιγμή όπου η Ελλάδα έδειχνε ότι πάει στη σωστή κατεύθυνση. Η αξιοπιστία της Ελλάδας είναι το κλειδί για όλα. Δεν είναι επειδή εγκαταλείψαμε αυτό ή εκείνο το 2010 ή το 2011. Το πρόβλημα παραμένει. Το θέμα είναι αν μπορούμε ή όχι να εμπιστευόμαστε την Ελλάδα. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα.

Αποτέλεσμα; Ήταν αδύνατη η περίπτωση αναδιάρθρωσης την περίοδο του 2010 καθότι ''η αξιοπιστία της χώρας θα είχε καταρρεύσει εντελώς''.

Στην τρίτη και πιο ευτελή ερώτηση η δημοσιογράφος αποπειράται να χρεώσει στον Παπανδρέου τη μη αναδιάρθρωση του χρέους ως δική του επιλογή:

Μ. Σαράφογλου: Ο Ντομινίκ Στρος Καν, επικεφαλής του ΔΝΤ το 2010, ήταν υπέρμαχος της διαγραφής μέρους του ελληνικού χρέους. Το πρότεινε στον Έλληνα πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου κι εκείνος το αρνήθηκε;

Ζ.Κλ. Τρισέ: Δεν ξέρω τι πρότεινε και σε ποιον, αλλά σε μένα δεν το είπε ποτέ. Δεν έλαβα ποτέ εκ μέρους του ΔΝΤ τέτοια πρόταση και το ΔΝΤ, όπως ξέρετε, ενέκρινε όλες τις αποφάσεις που λήφθηκαν.

Μ. Σαράφογλου: Και ποιος είπε "όχι" τελικά; Οι Γερμανοί; Εσείς;

Ζ.Κλ. Τρισέ: Όλος ο κόσμος είπε "όχι".

Αποτέλεσμα; Ο Τρισέ με αφοπλιστικό τρόπο ανακοινώνει δημόσια ότι ο Στρoς-Καν ουδέποτε συζήτησε το θέμα της αναδιάρθρωσης με τον ίδιο και την Ε.Ε. που ουσιαστικά στήριξαν τη χώρα με 80 δις από τα 110 του πρώτου πακέτου.

Επί του πρακτέου, ο Τρισέ αποδόμησε και τις τρεις θεωρίες συνομωσίας τις οποίες υποστηρίζει το τελευταίο χρονικό διάστημα το mega μέσω των δορυφόρων δημοσιογράφων του, αυτή της λάθος ένταξης της χώρας στο μνημόνιο, τη δυνατότητα αναδιάρθρωσης του χρέους το 2010 και την απόφαση Παπανδρέου να μη δεχθεί την αναδιάρθρωση του χρέους που του είχε προταθεί.

Η συνέντευξη Τρισέ είναι ίσως η σημαντικότερη πολιτική συνέντευξη των τελευταίων ετών στη χώρα και αποτελεί μέγιστη δημοσιογραφική επιτυχία για το κανάλι Mega. Πρόκειται για το απόλυτο ξεκαθάρισμα κάθε λογής μυθευμάτων που ταλανίζουν τη Ελλάδα και μάλιστα σε λιγότερο από 5 τηλεοπτικά λεπτά. Δυστυχώς, για το κανάλι, ο Τρισέ δεν πιάστηκε στις ερωτήσεις-παγίδες που του έγιναν και το αποτέλεσμα αυτού ήταν η συνέντευξη από πρώτο θέμα του κεντρικού δελτίου ειδήσεων να μεταφερθεί από την Όλγα Τρέμη στο 20:46:46 και η προβολή να ξεκινήσει στο 20:47:01. Μάλιστα, καλά διαβάσατε, λίγο πριν τις αθλητικές tous ειδήσεις.

http://www.epikairo.gr/index.php/politiki/item/7623-istoriki-synentefksi-trise-stin-opoia-apodomei-tis-theories-synomosias-tou-mega-kai-apokathista-tin-alitheia-ton-gegonoton

Υ.Γ:

Αδίστακτος κυνισμός

του Κωνσταντίνου Αλεξάκου


Το κωμικό δίδυμο «της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας», «του συνταγματικού τόξου», «της σωτηρίας της πατρίδος», «της δημοκρατίας», κούνησε τα τέρματα των εκλογών 90 μέρες πριν την κάλπη αλλάζοντας τον εκλογικό νόμο.

Η πρώτη αλλαγή αφορά την απόφαση του ΣτΕ για το δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι των μόνιμα διαμενόντων αλλοδαπών στις δημοτικές εκλογές – ένα δικαίωμα που προσωπικά εξάσκησα ως Έλληνας πολλάκις, στα 13 χρόνια που έμενα στην Αγγλία.

Η δεύτερη και σημαντικότερη αλλαγή είναι η αντικατάσταση της λίστας με σταυρό προτίμησης. Έτσι, όποιος δεν χαίρει της «αλληλόχρεης» εκτίμησης των καναλιών και των φυλλάδων του ελληνικού μηντιακού συστήματος, σε 90 μέρες, δεν έχει καμία ελπίδα να εκλεγεί. Πόσω μάλλον απέναντι στους Χαϊκάληδες που εσχάτως εμπλούτισαν με την παρουσία τους την πολιτική ζωή της χώρας.

Στην Δανία, και με χρόνο προετοιμασίας 200 ή 300 ημερών ίσως να ευσταθεί ο σταυρός προτίμησης σε ευρωεκλογές, όταν δηλαδή το εκλογικό σώμα δεν είναι η γειτονιά σου (διαμερισματικός σύμβουλος), η πόλη σου (δημοτικός σύμβουλος ή δήμαρχος), ή η περιφέρεια σου (περιφερειακός σύμβουλος, περιφερειάρχης, ή βουλευτής), αλλά ΟΛΟΚΛΗΡΗ η χώρα. Στην Ελλάδα, μερικές εβδομάδες πριν τις εκλογές, μία τέτοια επιλογή ισοδυναμεί με λαθροχειρία.

Ο κ. Σαμαράς θα μπορέσει με τον σταυρό προτίμησης να λύσει εσωκομματικά προβλήματα επιλογής υποψηφίων, ως νέος Πιλάτος, την ώρα που άπαντες πολιτευτές επιδιώκουν να φύγουν ξαφνικά στην Ευρώπη για να γλιτώσουν την καταιγίδα που επιφυλάσσουν οι επόμενες εκλογές στους παλαιότερους του πολιτικού συστήματος. Να θυμίσω ότι μέχρι τις προηγούμενες ευρωεκλογές, το ευρωκοινοβούλιο θεωρείτο «εξορία». Σε αυτές τις εκλογές «ας τα βρουν μεταξύ τους» κανάλια και μηχανισμοί – σκασίλα του για την Ευρώπη και την εκπροσώπηση της χώρας εκεί. Ό,τι κάτσει.



Η μεγάλη αλητεία, εδώ, διαπράχθηκε από τον κ. Βενιζέλο. Δεν τον θυμάμαι να καταψηφίζει τον Καλλικράτη. Δεν τον θυμάμαι να εκφράζει αμφιβολίες τότε για το χρόνο κοινής διεξαγωγής δημοτικών και ευρωπαϊκών εκλογών, κι όμως τις άλλαξε. Δεν τον θυμάμαι να είναι υπέρμαχος του σταυρού προτίμησης, κι όμως τον έβγαλε από το καπέλο στο παραπέντε. Όπως δεν τον θυμάται και κανείς καλοπροαίρετος εκ των 58 που μπήκαν μπροστά για την πραγματική διάσωση του χώρου, και χθες το βράδυ βρήκαν ένα από τα στιλέτα που συνηθίζει να σερβίρει στην πλάτη των συμμάχων του ο Βρούτος της Μεταπολίτευσης.

Τον θυμόμαστε όλοι, όμως, να μιλάει με κάθε ευκαιρία για το «Γερμανικό μοντέλο», χωρίς σταυρό προτίμησης (που έχει διαχρονικά λειτουργήσει ως όπλο της μικρής και μεγάλης διαπλοκής), τονίζοντας δε την ανάγκη δημιουργίας δημοκρατικών διαδικασιών επιλογής. Ωραία τα είπε για δεκαετίες. Όταν ήρθε η ώρα να το κάνει, έστριψε δια του αρραβώνος, χωρίς να συμβουλευτεί καν τα όργανα του κόμματος του. Η όποια αιτιολόγηση στη βάση της δημοκρατίας μετά από αυτό, κρίνεται απαράδεκτη.

«Δεν ήξεραν – δεν ρώτησαν» οι καλοπροαίρετοι, για να προλάβω όποιον αυτή την ώρα θυμάται το λαϊκό ρητό. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση τον κυνισμό του προέδρου του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ – του ΠΑΣΟΚ που δεν έχει υψώσει κανένα ανάχωμα για να προστατεύσει όσα το ίδιο ψήφισε το προηγούμενο διάστημα με τεράστιο κόστος.

Όποιος επιλέξει να συνεχίσει να συνυπάρχει ή να συνεργάζεται με αυτόν τον αδίστακτο άνθρωπο, θα έχει την μοίρα του. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία πλέον – δεν σηκώνει ο τόπος παιχνίδια με τη δημοκρατία, 90 μέρες πριν τις εκλογές. Ποια «σωτηρία» και «σταθεροτητα» περνάει μέσα από την καθημερινή δικαίωση της ρητορικής των υπόδικων της Χρυσής Αυγής, όταν κραυγάζουν για «Σύνταγμα λάστιχο» στα χέρια της κυβέρνησης;

http://alexacos.blogspot.gr/2014/02/blog-post_10.html?spref=fb