του Κωνσταντίνου Αλεξάκου
Η πορεία του Ευάγγελου Βενιζέλου προς την πρωθυπουργία που ποτέ δεν κατέκτησε ξεκίνησε ρίχνοντας την μέχρι τότε ισχυρή κυβέρνηση του ίδιου του κόμματος του.
Συνέχισε προσχωρώντας απόλυτα στην πιο διεφθαρμένη εκδοχή της Δεξιάς - με την οποία συνεργάστηκε εκ προοιμίου προκειμένου να ρίξει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Εξοβέλισε πρόσωπα, μέλη και στελέχη από το ΠΑΣΟΚ στη βάση προσωπικής διαφοράς και κυνήγησε με τον Σαμαρά άλλα χρήσιμα κόμματα του χώρου, με τη συνδρομή των Μέσων Ενημέρωσης, μέχρι να τα οδηγήσει στην αφάνεια.
Σε καμία από αυτές τις κινήσεις δεν κατάλαβε πως πριόνιζε το κλαδί που προσπαθούσε να καβαλήσει. Πως ισοπεδώνοντας τον ιδεολογικό χώρο και εξαφανίζοντας τα στελέχη θα έμεναν μόνες δυνάμεις ο ΣΥΡΙΖΑ και η Δεξιά εως ακροδεξιά.
Δεν σταμάτησε εκεί. Απαξίωσε συστηματικά το κόμμα του με θνησιγενείς πρωτοβουλίες που όταν έδειξαν το ελάχιστο ίχνος ζωής τις διέλυε και αυτές. Κορυφαίο παράδειγμα οι "58" και η σφαγή τους με τον αιφνιδιαστικό σταυρό προτίμησης. Αυτόν που έφερε στο προσκήνιο τηλεοπτικούς αστέρες εις βάρος των πολιτικά σκεπτόμενων και δρώντων.
Ο συνεργός του σε αυτή την πορεία, ο Αντώνης Σαμαράς, παρακολουθούσε τον "μόνιμα αντιπρόεδρο" με χαρά: ο Βαγγέλης Βενιζέλος έκανε για την αντιδραστική Δεξιά όσα δεν είχε καταφέρει κανείς μέχρι τότε. Σε κάθε του βήμα, το Κέντρο, ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός και οι δυνάμεις του Πολιτικού Φιλελευθερισμού μειώνονταν στο μισό.
Αποκορύφωμα της καταστροφής που κατάφερε ήταν η δημιουργία του μονοπρόσωπου κόμματος του Ποταμιού, που γεννήθηκε χάρις στον σταυρό προτίμησης, σε μία απέλπιδα προσπάθεια ανθρώπων του χώρου να εκπροσωπηθούν με κάθε κόστος - ακόμα και αυτού της εσωκομματικής δημοκρατίας και της πολιτικής αξιοπρέπειας που θυσιάζεται ελλείψει της.
Ακόμα και σε ζητήματα Αρχών - μηδενικού δημοσιονομικού κόστους αλλά υψηλής πολιτικής αξίας - προσκολλήθηκε και προστάτευσε ό,τι πιο αντιδραστικό έχει να δείξει η χώρα. Κορυφαίο παράδειγμα η πολιτική παρέμβαση του Μητροπολίτη Σεραφείμ (Πειραιώς) για το Σύμφωνο Συμβίωσης, όπου επέλεξε την ανταλλαγή γλαφυρών επιστολών αντί της σύγκρουσης και της υπερψήφισης του νόμου όπως απαιτήθηκε και από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μετά την επιτυχή προσφυγή πολιτών. Καλύτερο πυροσβέστη δεν μπορούσε να βρει ο κ. Σαμαράς ούτε στο πιο τρελό όνειρο του.
Σε όλη αυτή την ξέφρενη πορεία πολλοί ξεγελάστηκαν. Νόμιζαν πως η συμπόρευση ήταν ο ασφαλής δρόμος για την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Και κάποιοι τους ξεγέλασαν. Οι μεν οφείλουν σήμερα να αναγνωρίσουν το λάθος - να αναγνωρίσουν πως αυτή η διαδρομή δεν είναι άμοιρη ευθυνών για το πού βρισκόμαστε σήμερα. Πώς θα μπορούσε να υπάρχει σήμερα ασύνδετο από το χθες;
Να καταλάβουν κάποια στιγμή πως ο κομματικός πατριωτισμός δεν ταυτίζεται με το κοινό καλό. Να καταλάβουν τι πραγματικά έγινε την περασμένη τριετία αντί να μηρυκάζουν αντί προσευχής πως "ο Βενιζέλος στήριξε τη χώρα τη δύσκολη στιγμή". Μόνο ο Σαμαράς και όσοι ασπάζονται την πολιτική του μπορούν να πουν κάτι τέτοιο με ειλικρίνεια. Όπως ο κ. Μπαλτάκος.
Οι δε, οι πολιτικοί απατεώνες που μιλούσαν για μεταρρύθμιση ενώ ξήλωναν και όσα είχαν γίνει με αίμα, οφείλουν να εξαφανιστούν από την πολιτική ζωή της χώρας - να καταψηφιστούν στην αφάνεια. Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει η Ιστορία.
Οι υπόλοιποι πρέπει να αφήσουμε το παρελθόν πίσω μας και να δούμε αν έχουμε κάτι να προσφέρουμε στη χώρα. Αν όχι, αν δεν καταφέρουμε να περιγράψουμε τι προτείνουμε, γιατί, σε τι βάθος χρόνου και με τι βήματα, να πάμε σπίτια μας κι εμείς.
http://alexacos.blogspot.gr/2015/06/blog-post_16.html?spref=fb&m=1
Εξοβέλισε πρόσωπα, μέλη και στελέχη από το ΠΑΣΟΚ στη βάση προσωπικής διαφοράς και κυνήγησε με τον Σαμαρά άλλα χρήσιμα κόμματα του χώρου, με τη συνδρομή των Μέσων Ενημέρωσης, μέχρι να τα οδηγήσει στην αφάνεια.
Σε καμία από αυτές τις κινήσεις δεν κατάλαβε πως πριόνιζε το κλαδί που προσπαθούσε να καβαλήσει. Πως ισοπεδώνοντας τον ιδεολογικό χώρο και εξαφανίζοντας τα στελέχη θα έμεναν μόνες δυνάμεις ο ΣΥΡΙΖΑ και η Δεξιά εως ακροδεξιά.
Δεν σταμάτησε εκεί. Απαξίωσε συστηματικά το κόμμα του με θνησιγενείς πρωτοβουλίες που όταν έδειξαν το ελάχιστο ίχνος ζωής τις διέλυε και αυτές. Κορυφαίο παράδειγμα οι "58" και η σφαγή τους με τον αιφνιδιαστικό σταυρό προτίμησης. Αυτόν που έφερε στο προσκήνιο τηλεοπτικούς αστέρες εις βάρος των πολιτικά σκεπτόμενων και δρώντων.
Ο συνεργός του σε αυτή την πορεία, ο Αντώνης Σαμαράς, παρακολουθούσε τον "μόνιμα αντιπρόεδρο" με χαρά: ο Βαγγέλης Βενιζέλος έκανε για την αντιδραστική Δεξιά όσα δεν είχε καταφέρει κανείς μέχρι τότε. Σε κάθε του βήμα, το Κέντρο, ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός και οι δυνάμεις του Πολιτικού Φιλελευθερισμού μειώνονταν στο μισό.
Αποκορύφωμα της καταστροφής που κατάφερε ήταν η δημιουργία του μονοπρόσωπου κόμματος του Ποταμιού, που γεννήθηκε χάρις στον σταυρό προτίμησης, σε μία απέλπιδα προσπάθεια ανθρώπων του χώρου να εκπροσωπηθούν με κάθε κόστος - ακόμα και αυτού της εσωκομματικής δημοκρατίας και της πολιτικής αξιοπρέπειας που θυσιάζεται ελλείψει της.
Ακόμα και σε ζητήματα Αρχών - μηδενικού δημοσιονομικού κόστους αλλά υψηλής πολιτικής αξίας - προσκολλήθηκε και προστάτευσε ό,τι πιο αντιδραστικό έχει να δείξει η χώρα. Κορυφαίο παράδειγμα η πολιτική παρέμβαση του Μητροπολίτη Σεραφείμ (Πειραιώς) για το Σύμφωνο Συμβίωσης, όπου επέλεξε την ανταλλαγή γλαφυρών επιστολών αντί της σύγκρουσης και της υπερψήφισης του νόμου όπως απαιτήθηκε και από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μετά την επιτυχή προσφυγή πολιτών. Καλύτερο πυροσβέστη δεν μπορούσε να βρει ο κ. Σαμαράς ούτε στο πιο τρελό όνειρο του.
Σε όλη αυτή την ξέφρενη πορεία πολλοί ξεγελάστηκαν. Νόμιζαν πως η συμπόρευση ήταν ο ασφαλής δρόμος για την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Και κάποιοι τους ξεγέλασαν. Οι μεν οφείλουν σήμερα να αναγνωρίσουν το λάθος - να αναγνωρίσουν πως αυτή η διαδρομή δεν είναι άμοιρη ευθυνών για το πού βρισκόμαστε σήμερα. Πώς θα μπορούσε να υπάρχει σήμερα ασύνδετο από το χθες;
Να καταλάβουν κάποια στιγμή πως ο κομματικός πατριωτισμός δεν ταυτίζεται με το κοινό καλό. Να καταλάβουν τι πραγματικά έγινε την περασμένη τριετία αντί να μηρυκάζουν αντί προσευχής πως "ο Βενιζέλος στήριξε τη χώρα τη δύσκολη στιγμή". Μόνο ο Σαμαράς και όσοι ασπάζονται την πολιτική του μπορούν να πουν κάτι τέτοιο με ειλικρίνεια. Όπως ο κ. Μπαλτάκος.
Οι δε, οι πολιτικοί απατεώνες που μιλούσαν για μεταρρύθμιση ενώ ξήλωναν και όσα είχαν γίνει με αίμα, οφείλουν να εξαφανιστούν από την πολιτική ζωή της χώρας - να καταψηφιστούν στην αφάνεια. Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει η Ιστορία.
Οι υπόλοιποι πρέπει να αφήσουμε το παρελθόν πίσω μας και να δούμε αν έχουμε κάτι να προσφέρουμε στη χώρα. Αν όχι, αν δεν καταφέρουμε να περιγράψουμε τι προτείνουμε, γιατί, σε τι βάθος χρόνου και με τι βήματα, να πάμε σπίτια μας κι εμείς.
http://alexacos.blogspot.gr/2015/06/blog-post_16.html?spref=fb&m=1
Υ.Γ:
Προσωπική μου άποψη ότι ο Β.Β. πιθανότατα δεν είναι τόσο ανίκανος όσο τον παρουσιάζει στην, πολύ καλή κατά τα άλλα, περιγραφή του ο Κ. Αλεξάκος. Θεωρώ πολύ σοβαρό το ενδεχόμενο να είχε από την αρχή στόχο να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ, ακολουθώντας τις εντολές των αφεντικών του. Και το κατάφερε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου