Τι κι αν σε δέρνουν δεκατρείς αν δε σε δέρνει ο νους σου...

Ένα κείμενο για τη Νέα Δημοκρατία από έναν...προβληματισμένο νεοδημοκράτη



του Νίκου Σακελλαρόπουλου


Μέσα σε διάστημα ενάμιση χρόνου, η Νέα Δημοκρατία υπέστη τέσσερις ήττες.
Το καλοκαίρι του 2014, στις ευρωεκλογές, η ήττα θεωρήθηκε ως αποτέλεσμα της χαλαρής ψήφου.
Κουραφέξαλα.
Τον περασμένο Ιανουάριο κι υπό την βαριά ανάσα του ΣΥΡΙΖΑ στο σβέρκο της, εστράφη στον λαϊκισμό κι ηττήθηκε πανηγυρικά.
Ο Τσίπρας, είπαν, έταξε στους πάντες ταπάντα και μας νίκησε.

Κουραφέξαλα.
Τον Ιούλιο στο δημοψήφισμα, σήκωσε το λάβαρο του «ναι» κι όμως δεν έπεισε κανέναν πέραν του μπετοναρισμένου ποσοστού ψηφοφόρων των κομμάτων του ευρωπαϊκού τόξου.
Ο Τσίπρας, είπαν, κορόιδεψε πάλι τον λαό.
Κουραφέξαλα.
Στις πρόσφατες εκλογές, χωρίς να τολμήσει κανένας να διαταράξει τις φράξιες και τα καπετανάτα, είδε και πάλι την πλάτη του Τσίπρα, παρά τα εγκληματικά λάθη στα οποία υπέπεσε αυτός το διάστημα της διακυβέρνησής του.
Κι αυτό παρά τη φιλότιμη προσπάθεια του Ευ. Μεϊμαράκη.
Κι εκείνοι ερμήνευσαν το αποτέλεσμα ως ανεπάρκεια αρχηγού!
Κουραφέξαλα.

Άλλος λέει ότι το κόμμα πρέπει να στραφεί Δεξιά.
Μα δεν το έκανε ο Σαμαράς τον Ιανουάριο;
Κι έχασε τόσο τους δικούς του, όσο και τις εκλογές;
Άλλος λέει ότι το κόμμα πρέπει να στραφεί προς τον Μεσαίο χώρο.
Μα δεν το έκανε ο Καραμανλής κι έχασε πανηγυρικά το 2009;
Δεν το έκανε ο Μεϊμαράκης προσφάτως κι είδε πάλι την πλάτη του Τσίπρα;
Άρα, ούτε αυτό είναι το πρόβλημα.

Τα πρόβλημα είναι ότι η Νέα Δημοκρατία είναι βαρύτατα άρρωστη.
Βαθύτατα φθαρμένη.
Βαθύτατα μπερδεμένη.
Βαθύτατα αποκρουστική για μεγάλες και κρίσιμες μάζες ψηφοφόρων κι ειδικά για τις νέες γενιές.
Ένα μαγαζί μουχλιασμένο που δεν εμπνέει, δεν οραματίζεται, απλά αναμένει τον βέβαιο θάνατο.
Ακόμη και δικοί της ψηφοφόροι σε μεγάλα «γαλάζια» κάστρα προτίμησαν ν’ απέχουν ή ψήφισαν Λεβέντη, ενώ σημείωσε πτώση ακόμη και στα Δωδεκάνησα που σήκωσαν το μεγάλο βάρος της λανθασμένης μεταναστευτικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα δεδομένα είναι σαφή.
Αν η Νέα Δημοκρατία δεν αλλάξει εκ βάθρων –ίσως και με νέο σχηματισμό- αν δεν ανοίξουν όλα τα παράθυρα να μπει φρέσκος και καθαρός αέρας, αν δεν ξεκολλήσει από το σώμα της τους γραφικούς, τους γυμνοσάλιαγκες και τους διεφθαρμένους, θα μετράει ήττες.
Αν δεν αποτολμήσει την τεράστια αυτοκριτική ΚΑΙ για τις δικές της ευθύνες στην πορεία της χώρας (ενδεικτικά αναφέρω ότι το 2009 η χώρα είχε έσοδα 50,5 δις κι έξοδα 84,2 δις) και δεν μπουν τα δάκτυλα επί των τύπων των ήλων, ο Αλέξης Τσίπρας θα στήσει αέναο πάρτι…
Αν δεν κλειδώσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τον ηλίθιο συντηρητισμό για ζητήματα που αφορούν όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού (σχέσεις κράτους –εκκλησίας, ατομικά δικαιώματα, διαφάνεια, αξιοκρατία –πελατειακές στηρίξεις κ.α.) τότε θα αλωνίζουν εσαεί οι καμένοι πολιτικοί σαλτιμπάγκοι, τόσο εντός της όσο και στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα.
Αν δεν θέσει σαφείς κανόνες στο εσωκομματικό της πεδίο (π.χ. οι βουλευτές κι ο αρχηγός να έχουν μόνο δυο κοινοβουλευτικές θητείες) δεν θ’ απαλλαγεί από εσωκομματικές βαρωνίες, αγκυλώσεις από οικονομικά συμφέροντα και μονίμως θα περιστρέφεται πέριξ της καταστροφικής εσωστρέφειας.
Αν δεν γίνει ελκυστική, θα είναι μονίμως δεύτερη. Χωρίς ούτε αυτό να είναι βέβαιο…
Αν δεν σταματήσει να ζει με το παρελθόν και τις πράγματι σπουδαίες στρατηγικές της επιλογές για τη χώρα, δεν θα μπορέσει ποτέ να συναντήσει το μέλλον και θα σοκάρεται μονίμως από ανίερες και παρά φύση «συναντήσεις» της Αριστεράς με τον ακροδεξιό εθνικισμό και τον καιροσκοπισμό.

Το κακό είναι ότι δεν ανοίγει καμιά συζήτηση.
Λες κι όλα θα διορθωθούν αυτομάτως αν αλλάξει η ηγεσία…
Ή αν βρεθεί ο αντιτσίπρας!
Αστεία πράγματα.
Όσοι τα πιστεύουν πλανώνται πλάνη οικτρά.
Φοβάμαι ότι είναι πολλοί…


http://grpost.blogspot.gr/2015/09/blog-post_23.html

Πρόβλεψη για τις εκλογές (3)

Πρόβλεψη για τις εκλογές, τρίτη και τελευταία:

Ο Σύριζα φαίνεται να ανοίγει την ψαλίδα και να είναι άνετος νικητής, με 3-3,5 μονάδες αυτή τη στιγμή. Εκτιμώ ότι η διαφορά θα φτάσει το 4%.
Κατά τα λοιπά κάποιες λεπτομέρειες αλλάζουν σε σχέση με την προηγούμενη εκτίμησή μου, που δίνουν μερικές διαφοροποιημένες τιμές κατά 0,25-0,5%.
Οι ΑΝΕΛ δείχνουν οριακά εκτός Βουλής, κοντά στο 3%. Η εκτίμηση του 3,5% είναι προσωπική μου διαίσθηση.

ΚΑΛΗ ΨΗΦΟ!

Ο λενινιστικός «πραγματισμός» και το αντιμνημονιακό Μνημόνιο

Η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα να διαπραγματεύεται, όπως καταγράφηκε γελοιογραφικά στον ευρωπαϊκό και στον ελληνικό Τύπο, θα διαψεύδει εσαεί τη σημερινή προσπάθεια του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να κυριαρχήσει γενική αμνησία στη χώρα.Ενδεικτική είναι η βινιέτα του γελοιογράφου των Times, Πήτερ Μπρουκς, που έχει ημερομηνία 7/7/2015.

του Πέτρου Παπασαραντόπουλου

Για όσους έχουν ασχοληθεί με τον ιδεολογικό λόγο της Αριστεράς, δεν προκαλεί έκπληξη η σημερινή προεκλογική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για μια καρικατούρα της μεθόδου του διαλεκτικού υλισμού, για μια απομίμηση της «άρνησης της άρνησης»ή με άλλα λόγια για μια προσπάθεια να δικαιολογήσει κάποιος το ότι λέει ασυναρτησίες, όντας «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», θυμίζοντας τον καβαφικό στίχο «Είπεν ο Μυρτίας, Σύρος σπουδαστής στην Αλεξάνδρεια, [...] εν μέρει εθνικός κι εν μέρει χριστιανίζων». Αναδημοσίευση από το Books' Journal, 58, Σεπτέμβριος 2015, που κυκλοφορεί.

Στις 8 Ιουλίου 2015, τρεις ημέρες μετά τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος και τη θριαμβευτική επικράτηση του ΟΧΙ με ποσοστό 61,31%, ο Αλέξης Τσίπρας, μίλησε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και κατήγγειλε με σκληρές εκφράσεις τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και την ευρωζώνη, υποστηρίζοντας ότι «τα χρήματα που δόθηκαν στην Ελλάδα, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν κατέληξαν ποτέ στον ελληνικό λαό», και ότι «αυτό που ονομάζουμε ελληνική κρίση δεν είναι παρά η συνολική αδυναμία της ευρωζώνης να βρει μια οριστική λύση, σε μια αυτοτροφοδοτούμενη κρίση χρέους». Ήταν μια ομιλία ρήξης, παρά τις επικλήσεις στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη[1]. Όλοι οι αναλυτές επισήμαιναν ότι η Ελλάδα είχε μπει στην τελική ευθεία της μετωπικής σύγκρουσης με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Την επόμενη ημέρα, αργά το βράδυ, η ελληνική κυβέρνηση, σε συνεργασία με στελέχη της τρόικας, απέστειλε ένα νέο αίτημα προς τους θεσμούς για δάνειο από το ESM, και συνακόλουθα νέο μνημόνιο, σε τελείως διαφορετικό μήκος κύματος από τις προηγούμενες προτάσεις[2].

Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη κυβίστηση που έχει ποτέ πραγματοποιήσει ένας κομματικός σχηματισμός ο οποίος είχε βασίσει όλη την προεκλογική στρατηγική του στην καταγγελία, την κατάργηση και το σχίσιμο του μνημονίου. Η φενάκη του αντιμνημονίου κατέρρευσε, με άμεση συνέπεια τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και τη δημιουργία της Λαϊκής Ενότητας, υπό τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έμειναν πιστά στη γραμμή της σύγκρουσης με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, την έξοδο από την ευρωζώνη και το ευρώ, με εισαγωγή της δραχμής ως εθνικού νομίσματος.


Πολιτική και ιδεολογική αλαλία
Αυτή η ξαφνική μετάλλαξη δημιούργησε ένα τεράστιο πολιτικό και ιδεολογικό πρόβλημα στα στελέχη και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Σε πρώτη φάση οδήγησε σε πολιτική και ιδεολογική αλαλία, αποδεικνύοντας, για μια ακόμα φορά, το πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν οι ιδέες και οι αντιλήψεις στη διαμόρφωση και την υποστήριξη πολιτικών αποφάσεων. Ο ρόλος της ιδεολογίας ως «τσιμέντου» για τη συγκρότηση και διαμόρφωση ενός κοινωνικού σχηματισμού καθώς και των πολιτικών κομμάτων, που τόσο εύστοχα επισήμανε ο Αντόνιο Γκράμσι[3], παραμένει αναντικατάστατος.

Για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν επείγουσα ανάγκη να διαμορφώσει έναν νέο λόγο, μια νέα αφήγηση, προκειμένου να πείσει για την ορθότητα της νέας πολιτικής γραμμής. Χωρίς αυτόν τον νέο λόγο, τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ευάλωτα στις πιέσεις των πρώην συντρόφων τους, που συγκρότησαν τη Λαϊκή Ενότητα (ΛΑΕ), αλλά και σε ένταση με τους δικούς τους ιδεολογικούς κώδικες, πλήρως ασύμβατους με τη μνημονιακή πολιτική επιλογή, δεδομένου ότι βασίζονταν στη λογική της ρήξης με τη «νεοφιλελεύθερη Ευρώπη», τον «απάνθρωπο καπιταλισμό» και το «σύστημα» που γεννάει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο[4].

Με άλλα λόγια, ένα κόμμα, που δήλωνε βαθύτατα αντισυστημικό, καλούνταν να επανεφεύρει τον εαυτό του, ακαριαία, και να αιτιολογήσει τη συστημική κυβίστηση, δεδομένου ότι τα «παλιά βιβλία» δεν είχαν πλέον καμιά πραγματική αξία.

Στο κείμενο που ακολουθεί, θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε και να κωδικοποιήσουμε τον ιδεολογικό λόγο του νέου ΣΥΡΙΖΑ, που υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο, το οποίο καλείται και να υλοποιήσει, σε περίπτωση που σχηματίσει και πάλι κυβέρνηση, μετά τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου 2015.

Θα πρέπει να έχουμε, εξ αρχής, υπ’ όψη μας ότι ένας νέος ιδεολογικός λόγος κρυσταλλώνει τις πολιτικές μεταλλάξεις και διαμορφώνει, εν τοις πράγμασι, μια τελείως διαφορετική πολιτική φυσιογνωμία σ’ έναν κομματικό σχηματισμό.


Ξαναγυρίζοντας στον Λένιν
Αυτό το καθήκον ανέλαβε πρώτος ο Αλέξης Τσίπρας. Επιστράτευσε τη μόνη ιδεολογική φαρέτρα που κατέχει, τον μαρξισμό-λενινισμό, και ειδικότερα τον Λένιν.

Είμαστε σε πόλεμο και, όπως είπε ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν, μπορούμε να κάνουμε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Χάσαμε τη μάχη, όχι τον πόλεμο[5].

Άραγε, με ποιους είμαστε σε πόλεμο; Ο Αλέξης Τσίπρας περιγράφει με σαφήνεια ποιους πολεμάμε: «Οι αντίπαλοί μας, που διαθέτουν μέσα οικονομικής πίεσης, εκφοβισμού, προπαγάνδας, εξαγοράς, διαφθοράς, επιδιώκουν να μας εξουδετερώσουν, να μας τελειώσουν, να μας σύρουν στο βάλτο […] Συνεπώς καμιά διαστρέβλωση, καμιά προπαγάνδα της ήττας, καμιά ωραιοποίηση και κανένα καμουφλάζ δεν μπορεί να κρύψει τον πραγματικό χαρακτήρα των δυνάμεων που συγκρούονται σε αυτό τον πόλεμο […] Εμείς που θέλουμε να γκρεμίσουμε με μικρές και μεγάλες, πολιτικές και κοινωνικές, εκλογικές και κινηματικές μάχες αυτό το καθεστώς. Τοίχο τοίχο, ώς τα θεμέλια του»[6].

Αυτή η πολεμική ανάγνωση των διαπραγματεύσεων και των σχέσεων με τους ευρωπαίους εταίρους δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε σάλπισμα, όπως το ακόλουθο: «Θα δώσεις τη μάχη. Θα έχεις απώλειες, σίγουρα, αλλά ποια μάχη δεν έχει απώλειες. Το ζήτημα είναι να μη παραδώσεις τα όπλα. Και εμείς τα όπλα δε τα παραδίδουμε».

Αυτή τη γραμμή, ανέλαβαν να εξειδικεύσουν πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, με συνεχή επίκληση σε λενινιστικά τσιτάτα[7].

Σύντομα όμως διαπίστωσαν ότι δεν είναι δυνατόν να διεκδικείς να κυβερνήσεις μια χώρα που ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έστω και με τις ελληνικές ιδιομορφίες, με δοξασίες του παρελθόντος, που έχουν ιστορικά και πολιτικά ηττηθεί. Η ανάγκη για κάτι διαφορετικό ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Πολύ περισσότερο που, στο στρατόπεδο της μαρξιστικής-λενινιστικής ορθοδοξίας, η νεοσύστατη ΛΑΕ διαθέτει σαφές συγκριτικό πλεονέκτημα, ενώ παράλληλα, η μεγάλη πλειονότητα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ είναι παγερά αδιάφορη για το αν οι ρήσεις του Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν είναι συμβατές με τις πράξεις του Αλέξη Τσίπρα.


Το αντιμνημονιακό μνημόνιο
Με δεδομένα τα όρια της πολεμικής αφήγησης, έπρεπε επειγόντως να σκιαγραφηθεί κάτι διαφορετικό, κάτι ευρύτερο, κάτι πιο «μαζικό», έστω και εάν ήταν τελείως διαφορετικό ως λογική απ’ όσα αναφέρθηκαν ανωτέρω.

Το ιδεολόγημα που προκρίθηκε ήταν σουρεαλιστικού χαρακτήρα. Εμείς θα εφαρμόσουμε το μνημόνιο με αντιμνημονιακό τρόπο. Άλλωστε, όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, δεν πιστεύει ότι τα μέτρα που έχει υπογράψει είναι ορθά και κατά συνέπεια αποποιείται την πατρότητα του προγράμματος.

Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι, πολύ απλά, «θα απεμπλακούμε από το μνημόνιο εφαρμόζοντας το μνημόνιο»[8].

Για όσους δεν κατάλαβαν, ανέλαβε να εξειδικεύσει ο Νίκος Φίλης: «Η σύμβαση ήταν ελιγμός για να μη συντριβεί η χώρα και δεν μπορεί να υλοποιηθεί ως έχει», υποστηρίζοντας ότι είναι ανάγκη να σχηματιστεί «προοδευτική και όχι μνημονιακή κυβέρνηση» για να προταχθεί «κοινωνικό πρόγραμμα και η διαπραγμάτευση για το χρέος με πολιτική σταθερότητα»[9].

Και για όσους συνέχισαν να αναρωτιούνται τι ακριβώς σημαίνουν όλα αυτά, ο Πάνος Καμμένος ήταν απολύτως σαφής: «Δεν πρόκειται για μνημόνιο, πρόκειται για την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια»[10].

Επιπρόσθετα, ένας ευφάνταστος υπουργός της απερχόμενης κυβέρνησης ονομάτισε τα όσα αναφέρθηκαν ως «ριζοσπαστικό πραγματισμό»[11].

Για όσους έχουν ασχοληθεί με τον ιδεολογικό λόγο της Αριστεράς, τα παραπάνω δεν προκαλούν έκπληξη. Πρόκειται για μια καρικατούρα της μεθόδου του διαλεκτικού υλισμού, για μια απομίμηση της «άρνησης της άρνησης»[12], ή με άλλα λόγια για μια προσπάθεια να δικαιολογήσει κάποιος το ότι λέει ασυναρτησίες, όντας «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», θυμίζοντας τον καβαφικό στίχο «Είπεν ο Μυρτίας, Σύρος σπουδαστής στην Αλεξάνδρεια, [...] εν μέρει εθνικός κι εν μέρει χριστιανίζων».


Και κάποια ψήγματα ρεαλισμού
Επειδή όμως είναι ζωτική ανάγκη για τον ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθήσει να δώσει την εικόνα ενός κόμματος που πλέον έχει προσγειωθεί στην πραγματικότητα, είναι απαραίτητες και κάποιες δηλώσεις ριζικού ιδεολογικού αναπροσανατολισμού και πολιτικού ρεαλισμού, έστω και εάν είναι σε πλήρη αντίθεση με τις δύο προηγούμενες επιλογές, την πολεμική και τη μεσοβέζικη.

Τις βάσεις έθεσε και πάλι ο Αλέξης Τσίπρας, λέγοντας ότι «δεν είναι επαναστατικό να επιλέγεις την απόδραση από την πραγματικότητα ή τη δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας»[13].

Για το ποια είναι αυτή η πραγματικότητα, αναλαμβάνει να μας ενημερώσει ο Γιάννης Δραγασάκης ο οποίος, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην ΕΡΤ, διέκρινε τη δυνατότητα να αμβλυνθούν ορισμένα δύσκολα σημεία, μέσω αντισταθμιστικών προγραμμάτων που οικοδομούνται ήδη «σε συνεργασία με τους μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης»[14].

Για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία, ο Αλέκος Φλαμπουράρης λέει κατηγορηματικά ότι «θα εφαρμόσουμε τη συμφωνία που υπογράψαμε»[15], σε αντίθεση με τις προαναφερθείσες δηλώσεις Φίλη, ενώ δηλώνει ρητά ότι «ακόμα και στην περίπτωση που είναι αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα στηρίξει τη συμφωνία», σε αντίθεση με δηλώσεις Βούτση που κινούνταν σε εντελώς αντίθετη γραμμή[16].


Το ιδεολογικό κενό και η διεκδίκηση της εξουσίας
Η σκιαγράφηση των τριών βασικών αφηγήσεων, αντιτιθέμενων και αλληλοσυγκρουόμενων, που εκφωνούνται από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη μνημονιακή κυβίστηση, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, εν τέλει, υπάρχει ένα τεράστιο ιδεολογικό κενό στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Μοναδικός συνεκτικός κρίκος είναι η διεκδίκηση, πάση θυσία, και η άσκηση της εξουσίας, λέγοντας στους πάντες τα πάντα, αυτά που θέλουν να ακούσουν, υποδυόμενος πότε το αντιμνημονιακό κόμμα, με το όπλο παρά πόδα, πότε το ντεμί σεζόν αντιμνημονιακό και πότε το ρεαλιστικό, νεομνημονιακό κόμμα.

Με την έννοια αυτή, τα όσα προαναφέρθηκαν συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ίσως και να επιδιώκει να μεταλλαχθεί σ’ ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα, Catchallparty[17]. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό, ίσως δε να είναι και επιθυμητό για τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα. Εκείνο όμως που καθιστά αδύνατη μια τέτοια μετάλλαξη είναι ο αρχαϊκός ιδεολογικός εξοπλισμός[18], ο εγκλωβισμός σε ξεπερασμένα ερμηνευτικά σχήματα, η ισχυρή δόση ολοκληρωτικών δοξασιών και ο μανιχαϊσμός του λαϊκισμού που συνεχίζει να επινοεί εχθρούς εκεί όπου πρέπει να αναζητήσει συμμάχους[19].

Με τον τρόπο αυτό, είναι σχεδόν μοιραίο για ένα catchallpartyσε ιδεολογικό κενό, σε κενοτάφιο, πολύ σύντομα να γίνει ένα flashparty[20], κόμμα πομφόλυγας, και να εξαφανιστεί από το πολιτικό προσκήνιο.


Η αυτοθυματοποίηση
Παράλληλα, ως αυτοτελές ιδεολογικό φαινόμενο, εκτυλίσσεται μια νέα ανάγνωση της συμφωνίας και της υπογραφής του μνημονίου, εκείνη της αυτοθυματοποίησης.

Πρόκειται για μια ανάγνωση εξαιρετικά δημοφιλή στην ελληνική κοινωνία, που αρέσκεται να αυτοπροσδιορίζεται ως θύμα των εχθρών, των ισχυρών, των επίβουλων, των κακών.

Με δεδομένη την παραδοχή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά διαθέτουν στο διηνεκές την ηθική υπεροχή και το ηθικό πλεονέκτημα (άραγε, πού εδράζεται αυτή η άποψη;) έχει αναπτυχθεί μια «αρθρογραφία της ήττας», όπως εύστοχα παρατηρεί ο Γιώργος Στόγιας[21], όπου αναπτύσσεται ένας ηθικολογικός λόγος, ερήμην της πολιτικής, με τους υποστηρικτές αυτής της άποψης να «απευθύνονται και απολογούνται, με σπαραγμό ψυχής, αποκλειστικά σε όσους πίστεψαν στο όραμα και τώρα κοιτούν απογοητευμένοι και θυμωμένοι την άτακτη συνθηκολόγηση. Η ρητορική τους για το μέλλον δεν διαφέρει ουσιαστικά από αυτή του πρωθυπουργού: Κανένας αγώνας που δόθηκε δεν είναι ολοκληρωτικά χαμένος. Ηττηθήκαμε γιατί ήμασταν αφελείς, απροετοίμαστοι, ιδεολόγοι, επιπόλαιοι. Ναι, αλλά ήμασταν και είμαστε οι καλοί, αυτός είναι ο κρίκος που μας ενώνει, το άστρο που θα μας οδηγεί στη νεομνημονιακή ζωή»[22].

Σύμφωνα με αυτή την παλαιομαρξιστική βουλγκάτα, μια συμφωνία με τη «νεοφιλελεύθερη Ευρώπη» δεν μπορεί ποτέ να είναι ένα τελέσφορος συγκερασμός, για να θυμηθούμε τον Κ. Θ. Δημαρά. Η διαπραγμάτευση και η συμφωνία που οδήγησε στην υπογραφή του νέου μνημονίου δεν αντιμετωπίζονται πολιτικά, αλλά θεολογικά. Είναι, εξ ορισμού, πόλεμος (ταξικός;) με νικητές και ηττημένους. Δεν μπορεί να είναι κάτι με θετική κατάληξη και για τα δύο μέρη. Για την Ελλάδα που σώθηκε από την καταστροφή και για την ευρωζώνη, που διατήρησε τη συνοχή της και συνέβαλε στη διάσωση (;) ενός προβληματικού μέλους της.


Η έπαρση της απόλυτης αλήθειας
Οι μεταλλάξεις και οι πολιτικές και ιδεολογικές πιρουέτες που εξετάστηκαν στο κείμενο αυτό συνοδεύονται από μια, ακατανόητη, έπαρση και αλαζονεία, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, από πολιτικά στελέχη που είναι πεισμένα ότι κατέχουν το προνόμιο της ηθικής ανωτερότητας και της κατοχής της απόλυτης αλήθειας.

Ακούγοντας σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίζουν τα ακριβώς αντίθετα απ’ όσα έλεγαν πριν από λίγο καιρό, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, αξίζει να αναφέρουμε τα όσα, διεισδυτικά, επεσήμανε, πριν από 60 χρόνια, ο Τζορτζ Όργουελ, στο δυστοπικό 1984:

Ο ομιλητής ρητόρευε γύρω στα είκοσι λεπτά, όταν ένας αγγελιοφόρος ανέβηκε πολύ βιαστικός στην εξέδρα και έβαλε κρυφά στο χέρι του ομιλητή ένα χαρτάκι. Αυτός το ξεδίπλωσε και το διάβασε χωρίς να σταματήσει την ομιλία του. Τίποτα δεν άλλαξε στη φωνή, στις κινήσεις του ή σ’ αυτά που έλεγε, αλλά ξαφνικά τα ονόματα ήταν διαφορετικά. Χωρίς να ειπωθούν λέξεις το πλήθος κατάλαβε.Η Ωκεανία πολεμούσε πλέον με την Ανατολασία και όχι με την Ευρασία. Αμέσως προκλήθηκε μεγάλη σύγχυση. Τα πανό και οι αφίσες που στόλιζαν την πλατεία ήταν όλα λάθος. Τα μισά απ’ αυτά έδειχναν τα πρόσωπα του τωρινού εχθρού! Ήταν σαμποτάζ. Οι πράκτορες του Γκολντστάιν είχαν κάνει τη δουλειά τους. Επακολούθησε ένα ιντερμέδιο όλο ταραχή, όπου οι αφίσες κατέβηκαν από τους τοίχους και τα πανό ξεσκίστηκαν και τσαλαπατήθηκαν… Το Μίσος συνεχιζόταν ακριβώς όπως και πριν, μόνο που είχε αλλάξει ο στόχος.

http://booksjournal.gr/slideshow/item/1421-%CE%BF-%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%C2%AB%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82%C2%BB-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C-%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF

Τελειώνουμε με το παλιό...

ΣΥΡΙΖΑ: "Τελειώνουμε με το παλιό"!

"Κερδίζουμε το αύριο"!!!

Οι διαφορές του παλιού με το καινούργιο είναι εμφανείς, άλλαξε το χέρι από δεξί σε αριστερό!

Πρόβλεψη για τις εκλογές (2)

Μια βδομάδα μετά την προηγούμενη εκτίμησή μου, επανέρχομαι με νέα επικαιροποιημένη.

Οι ΑΝΕΛ είναι οριακά εκτός Βουλής αυτή τη στιγμή. Πιστεύω ότι θα είναι πολύ κοντά στο 3%. Ο υπολογισμός των εδρών κάτω από το γράφημα γίνεται και για τις δυο περιπτώσεις.

Η Ένωση Κεντρώων είναι σταθερά πάνω από 3,5-3,75% σε όλες τις αναγωγές και με ελαφρώς αυξητική τάση τελευταία. Πιστεύω ότι έχει αρκετές πιθανότητες να πιάσει και να ξεπεράσει το 4%. Ίσως να είναι και πάνω από τη Λαϊκή Ενότητα.

Η Λαϊκή Ενότητα είναι νέο κόμμα και συνεπώς πιο δύσκολο να προβλεφθεί το ποσοστό της. Θεωρώ ότι θα κυμανθεί μεταξύ 3,5-4,5%.

Το Ποτάμι μετά από μια διαρκή πτώση αρκετών ημερών φαίνεται, εκτός απροόπτου να σταθεροποιείται ελαφρά πάνω από το 5%.

Την αντίθετη πορεία ακολούθησε το ΚΚΕ, αφού μετά από μια συνεχόμενη άνοδο φαίνεται να πιάνει ταβάνι γύρω στο 6%, ίσως λίγο πιο κάτω.

Ακόμη περισσότερο ανοδική πορεία είχε το ΠΑΣΟΚ που δείχνει ότι αφού ξεπέρασε το Ποτάμι, πιθανότατα να ξεπεράσει και το ΚΚΕ με ποσοστό ελαφρά πάνω από 6%.

Η Χρυσή Αυγή είναι ξεκάθαρα τρίτο κόμμα με ποσοστό που μοιάζει να μην ξεπερνά τελικά το 8%.

Τέλος, στην κορυφή και τα δυο κόμματα συσπειρώνονται, όμως ο Σύριζα μοιάζει να "χτίζει" μέρα με τη μέρα μια μικρή μεν, σταθερή δε, διαφορά με τη Νέα Δημοκρατία. Υπολογίζω ότι θα είναι τελικά 2-3%, με το ποσοστό του Σύριζα να κυμαίνεται γύρω στο 30,5%-32%.

Το ενδιαφέρον, αν επαληθευτούν αυτά τα νούμερα, θα είναι ότι όχι απλά δεν θα μπορεί να χρηματίσει κυβέρνηση ο Σύριζα με τους ΑΝΕΛ, αλλά αν ακόμη προστεθεί κι ένα τρίτο μικρό κόμμα (η Λαϊκή Ενότητα για παράδειγμα) πάλι δεν θα επιτευχθεί ο αριθμός των 151 βουλευτών που απαιτούνται για το σχηματισμό κυβέρνησης! 

(131+10+8=149)

Συνεπώς στην περίπτωση που όντως ο Σύριζα είναι πρώτος και δεν ξεπεράσει το 31-32%, τότε για να σχηματίσει κυβέρνηση θα πρέπει να συνεργαστεί με την Νέα Δημοκρατία ή να προχωρήσει σε νέες εκλογές!

Εκτός αν δούμε συνεργασία του Σύριζα με το ΠΑΣΟΚ ή με το Ποτάμι - ή και τους δύο. Ή ακόμη καλύτερα αν δούμε το Λεβέντη υπουργό τρικομματικής (με Ποτάμι ή ΠΑΣΟΚ) ή τετρακομματικής (με Ποτάμι & ΠΑΣΟΚ ή με ΛΑΕΝ & ΑΝΕΛ) συγκυβέρνησης!!!

Συνέντευξη Παπανδρέου

Κάνατε λόγο για την ανάγκη ανασύνταξης των δυνάμεων του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και συγκλήσεων στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο. Αυτό, κύριε Πρόεδρε, σήμαινε πρακτικά μία εκλογική συμπόρευση ή μία προσπάθεια αναγέννησης της μεγάλης Κεντροαριστεράς;

Οποιαδήποτε ανασύνταξη και σύγκλιση των δυνάμεων του προοδευτικού χώρου γενικότερα, δεν θα μπορούσε να περιορίζεται απλώς σε μια προεκλογική σύμπραξη, τουλάχιστον από τη μεριά μας. Θα αδικούσε την ίδια την πρωτοβουλία, την ιδεολογία μας αλλά και τις όποιες υπερβάσεις θα απαιτούνταν για τη συνεργασία. Εδώ και πολλούς μήνες πριν, σε ανύποπτο εκλογικά χρόνο και με διάφορες ευκαιρίες επαναλαμβάνω σταθερά την πάγια πλέον άποψή μου, ότι οι πραγματικά προοδευτικές δυνάμεις οφείλουν να συνομιλήσουν, να συνεννοηθούν και να αποτελέσουν την τεκμηριωμένη και ελκυστική πρόταση προς τον Έλληνα πολίτη απέναντι σε κάθε συντήρηση, δεξιά και αριστερή. Με την ευκαιρία λοιπόν μιας εκλογικής σύμπραξης θα μπορούσαν να δημιουργηθούν οι όροι οικοδόμησης και λειτουργίας μιας δυνατής ενωμένης προοδευτικής παράταξης, σύγχρονης και με προοδευτική και ριζοσπαστική δομή και λειτουργία, σε πιο μόνιμη πλέον βάση.


Μιλούσατε για σύμπραξη υπό το ΠΑΣΟΚ και την Φώφη Γεννηματά, ή υπό έναν νέο φορέα και σε αυτή την περίπτωση, με ποιον ηγέτη;

Από την αρχή ξεκαθαρίσαμε το αυτονόητο, το οποίο εξάλλου και πολιτικές δυνάμεις με τις οποίες συζητούσαμε το αποδεχόταν. Ότι τα κόμματα, οι δυνάμεις και οι προσωπικότητες που θα συνεργαζόμασταν θα διατηρούσαμε την πολιτική και οργανωτική μας αυτοτέλεια. γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν θα μιλούσαμε για συνεργασία αλλά για προσχώρηση και ενσωμάτωση. Από εκεί και πέρα εάν κάποιοι είχαν άλλη άποψη μέσα στο ΠΑΣΟΚ και κατάφεραν μέσα από τις δημόσιες υπονομεύσεις τους να επιβάλλουν την δική τους γραμμή, είναι θέμα της ηγεσίας του. Εξάλλου, σε όλα τα κόμματα που συζητούσαμε ήταν επόμενο να υπάρχουν εσωτερικές δυσπιστίες, διαφωνίες ακόμη και προσωπικά συμφέροντα. Ήταν όμως και είναι δική μας ευθύνη, των ηγεσιών, να εξηγήσουμε και να πείσουμε ότι αυτή η συνεργασία είχε ως στόχο το συμφέρον της χώρας και της παράταξης. Και στο σημείο αυτό κρινόμαστε ως προς την τόλμη μας και την αποφασιστικότητά μας. Αν συμφωνούσαμε θα οριζόταν πιστεύω εύκολα και ο φορέας και ο επικεφαλής του αν υπήρχε.


Σε μία συνεργασία, προσωπικά εσείς θέτατε όρο να είστε οπωσδήποτε υποψήφιος κύριε Πρόεδρε; Ή για να διευκολύνετε την κατάσταση, σκεφτόσασταν ακόμα και να μην θέσετε υποψηφιότητα για βουλευτής;

Τη στάση μου ως προς τις καρέκλες την έχω αποδείξει. Διετέλεσα βουλευτής, Υπουργός και Πρωθυπουργός. Υπό την έννοια αυτή ουδέποτε θα σκεφτόμουν να θέσω ως εμπόδιο την προσωπική μου κατάσταση, στη σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων. Είναι όμως διαφορετικό να τίθεται ως όρος για τη συνεργασία η μη συμμετοχή μου και η επιλεκτική επιλογή στελεχών του Κινηματός μας. Παρόμοιο προαπαιτούμενο δεν τέθηκε ούτε από εμάς για άλλους ούτε από άλλους συνεργαζόμενους ως βάση για την συνεργασία. Πέρα από παράδοξο, δεν θα βοηθούσε να καλλιεργήσει την απαραίτητη εμπιστοσύνη , να ξεπεράσει τραύματα και να γίνει το πρώτο και μεγάλο βήμα για την ενότητα του χώρου.

Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός ότι, πότε αμφισβητείτο η θεσμική αυτοτέλεια του Κινήματός μας, με την ζητούμενη αυτοδιάλυσή του και πότε η συμμετοχή επιλεκτικά στελεχών μας στα ψηφοδέλτια, χωρίς όμως τη συμμετοχή του Κινήματος ως πολιτικής οντότητας, έδειχνε ότι δεν υπήρχε βούληση να γίνει ένα σοβαρό βήμα που να συνάδει με την επίτευξη του στόχου για εκλογική συμπόρευση, ως της αρχής και μόνο για την ενότητα του προοδευτικού χώρου.


Τι απαντάτε στον Ευάγγελο Βενιζέλο και την επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον σας, κάνοντας λόγο για ένα ‘προσωπικό κόμμα’ που ιδρύσατε και το οποίο υπονόμευσε τον αγώνα του ΠΑΣΟΚ στις προηγούμενες εκλογές; Πολλοί μιλούσαν και για ‘βέτο’ που έβαζε στη συνεργασία των δύο κομμάτων…

Εφόσον υπήρχε η βούληση για συνεργασία, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να ανταποκριθεί στο αίτημα της μεγάλης πλειοψηφίας της βάσης του. Φάνηκε όμως ότι την πολύ κρίσιμη ώρα που επιχειρούσαμε να φέρουμε σε πέρας το δύσκολο αυτό εγχείρημα, δυστυχώς η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ανεχόταν διάφορα στελέχη του να εμφανίζονται δημοσίως και να υπονομεύουν την προσπάθεια αυτή, απαξιώνοντας μας. Ήταν ατυχές. Αλλά τελικά αυτή η άποψη που υπονόμευε καταλυτικά την συνεργασία επιβλήθηκε. Τα υπόλοιπα είναι εσωκομματικά θέματα άλλων, τα οποία δεν μας αφορούν.


Ο Γιάνης Βαρουφάκης υπήρξε σύμβουλός σας και σήμερα, μετά την θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών, απειλείται με Ειδικό Δικαστήριο…

Άλλη μια ανιστόρητη προσπάθεια να μου φορτωθούν όλα τα στραβά. Ο κ. Βαρουφάκης ουδέποτε υπήρξε σύμβουλός μου. Είχε κληθεί και συμμετείχε σε debate στα συνέδριά μας καταθέτοντας τις δικές του απόψεις. Θυμίζω δε ότι προτού επιλεγεί από τον κ. Τσίπρα να αναλάβει το πιο κρίσιμο Υπουργείο, υπήρξε και πολέμιός μας, αλλά και «θεωρητικός» του «αντιμνημονιακού» αγώνα με μεγάλη ευκολία.


Το Ποτάμι, εντάσσεται κατά τη γνώμη σας στις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς; Το θέλετε μαζί σας;

Το Ποτάμι το ανέφερα πριν μήνες πολύ συγκεκριμένα, όταν αναφερόμουν στη σύγκλιση των κεντροαριστερών δυνάμεων. Δυστυχώς, για δικούς του λόγους δεν εκφράζει μέχρι στιγμής την βούλησή του για συνεργασίες στο χώρο αυτό. Πιστεύω οτι στην ευρύτερη ενότητα του χώρου θα πρέπει να συμπεριληφθεί.


http://www.tokinima.gr/papandreou_realnews_20150830/

Λευκό, άκυρο και αποχή

Στις ερχόμενες εκλογές το κόμμα που υποστηρίζω δεν θα συμμετάσχει.

Όποιος βρίσκεται στη θέση μου, ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο δεν ξέρει τι και αν θα ψηφίσει, έχει τις εξής επιλογές:

1) Να επιλέξει κάποιο από τα υποψήφια κόμματα ή συνασπισμούς κομμάτων,

2) Να ψηφίσει λευκό,

3) Να ρίξει ένα άκυρο ψηφοδέλτιο,

4) Να μην πάει να ψηφίσει καθόλου.

Η επιλογή ενός άλλου κόμματος είναι μια απόφαση που δεν θα αναλύσω περισσότερο σε αυτή την ανάρτηση. Αυτό που θα κάνω, είναι να αναλύσω λίγο παραπάνω τις επιλογές 2,3 και 4, μέσα από την προσωπική μου οπτική.

Ξεκινώντας αντίστροφα λοιπόν:

ΑΠΟΧΗ

Η γνώμη μου για αυτή την επιλογή είναι απολύτως ΑΡΝΗΤΙΚΗ!

Θα καταλάβαινα κάποιον που απέχει από την εκλογική διαδικασία (ενσυνείδητα κι εκούσια πάντα μιλώντας κι όχι αν συντρέχουν άλλοι πρακτικοί λόγοι!), αν ήταν ένας άνθρωπος που:
α) Είχε όλα τα προβλήματά του λυμένα, είχε δηλαδή τουλάχιστον 7ψήφιο τραπεζικό λογαριασμό (15ψήφιο σε δραχμές :Ρ ).

β) Του ήταν παντελώς αδιάφορη η πολιτική, οι πολιτικοί, το ποιος κυβερνά την Ελλάδα, το αν έχουμε δημοκρατία, βασιλιά, χούντα, ολιγαρχία, σοβιέτ, ή οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του σε αυτό το επίπεδο!

Με λίγα λόγια, αν σε νοιάζει τι μέρα ξημερώνει αύριο, το να απέχεις ενσυνείδητα από τις εκλογές είναι συνήθως από απλά κατακριτέο, ως εγκληματικά βλακώδες!! ΠΗΓΑΙΝΕ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙΣ!

ΑΚΥΡΟ

Δεν πείστηκες ότι πρέπει να πας να ψηφίσεις; Συνεχίζω λοιπόν! Σε ενδιαφέρει τι μέρα σου ξημερώνει αύριο, καθώς δεν είσαι στην (ευχάριστη) θέση να κάνεις ότι γουστάρεις κάθε μέρα και να μη σε νοιάζει, καθώς ο τραπεζικός σου λογαριασμός δεν πρόκειται να αδειάσει, που να τρως με δέκα μασέλες; Ή είσαι ιδεολόγος (που καθόλου δεν το υποτιμώ), αλλά η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν σε εκφράζει σαν σύστημα; Θα ήθελες βρε αδερφέ το βασιλιά, τους Ερυθρούς Χμερ, την παγκόσμια αναρχία ή κάτι άλλο; 

Δείξε ότι υπάρχεις και ΠΗΓΑΙΝΕ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙΣ άκυρο! Με το άκυρο ψηφοδέλτιο τους λες: Κύριοι, ο τρόπος που με υποχρεώνετε να κυβερνηθώ δε με εκφράζει, δε γουστάρω τη δημοκρατία (τουλάχιστον στην πιο συνηθισμένη της μορφή σε όλο τον κόσμο, την κοινοβουλευτική), ΑΛΛΑ δε θα σας κάνω τη χάρη από υπαρκτός πολίτης να γίνω ένα μηδενικό στη λίστα σας απέχοντας! Θα είμαι εδώ, όσες εκλογές κι αν κάνετε, να δείχνω με τον μοναδικό τρόπο που μου επιτρέπει το σύστημά σας, ότι αυτό το σύστημα δεν με εκφράζει και...το ακυρώνω.

ΛΕΥΚΟ

Έχοντας ξεπεράσει λοιπόν στη σκέψη μας τα δυο προηγούμενα στάδια, όντας δηλαδή άνθρωποι που και ανησυχούμε για το αύριο, αλλά και την κοινοβουλευτική δημοκρατία εκτιμάμε κι επιθυμούμε, η επόμενη επιλογή είναι να ψηφίσουμε κάποιο κόμμα. 

Όποιο μας εκφράζει απόλυτα, σχετικά ή έστω όποιο πιστεύουμε ότι τη δεδομένη στιγμή χρειάζεται ή αξίζει να στηριχτεί με την ψήφο μας.

Κι αν δεν υπάρχει κανένα από τα υποψήφια κόμματα που να πληροί τις παραπάνω προϋποθέσεις; Τότε υπάρχει λύση και η λύση αυτή είναι το λευκό!

Με αυτό τον τρόπο εκφράζεις το γεγονός ότι είσαι δημοκράτης, εκτιμάς το ότι σήμερα έχεις το δικαίωμα να ψηφίζεις ελεύθερα (κάτι που δεν ήταν δεδομένο μέχρι πριν μερικές δεκαετίες...), αλλά κανένα κόμμα δεν σε εκφράζει την δεδομένη στιγμή.

Τους λες με λίγα λόγια: Σοβαρευτείτε γιατί είστε όλοι ανάξιοι να με κυβερνήσετε αυτή τη στιγμή!

Κι αυτό είναι ένα μήνυμα που δεν το παίρνουν μόνο οι υποψήφιοι, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι απ' έξω, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει (μεγάλη κουβέντα θα άνοιγε εδώ).

Πέρα από τα παραπάνω, για μένα η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία είναι κι ένας φόρος τιμής και σεβασμού σε όσους έδωσαν το αίμα και τη ζωή τους σε δύσκολους, ανελεύθερους καιρούς για τη δημοκρατία. 

Για να μπορώ εγώ σήμερα να σηκώνομαι από τη καρέκλα μου και να πάω να στέκομαι στην ουρά του εκλογικού κέντρου και να ψηφίζω ελεύθερα, χωρίς φόβο, χωρίς το χωροφύλακα ή το στρατό, ότι μου κατεβάσει η κούτρα μου!

Καλή ψήφο!

Υ.Γ:

Κατά καιρούς ακούω ή διαβάζω διάφορα άσχετα ή και τραγικά σχετικά με το εκλογικό σύστημα. Ο πιο συνηθισμένος μύθος είναι ότι το λευκό πάει στο πρώτο κόμμα, κάτι που πιστεύει ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων με τους οποίους μιλάω (γεγονός που με θλίβει), αλλά παραμένει ένας τεράστιος ΜΥΘΟΣ!

Οι έδρες στη Βουλή μοιράζονται αναλογικά (με εξαίρεση το μπόνους των 50 εδρών για το πρώτο κόμμα) με βάση τα ποσοστά των κομμάτων επί των έγκυρων ψηφοδελτίων, χωρίς να συνυπολογίζονται τα λευκά. Είτε 1% είναι τα λευκά, είτε 20%, τα ποσοστά των κομμάτων επί των υπόλοιπων έγκυρων παραμένουν σταθερά...

Άλλος μύθος έιναι ότι αν η αποχή ξεπεράσει το 50%+1, οι εκλογές ακυρώνονται κλπ. 

Κάτι τέτοιο (όριο προσέλευσης στην διαδικασία) υφίσταται μόνο για τα δημοψηφίσματα (όπου κι εκεί το όριο της συμμετοχής είναι 40% νομιζω). Και 75% να φτάσει η αποχή μια χαρά θα μετρήσει το αποτέλεσμα. Γι' αυτό όπως έγραψα και πιο πάνω: ΠΗΓΑΙΝΕ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙΣ!!!

Πρόβλεψη για τις εκλογές

Όποιος με γνωρίζει καλά, ξέρει ότι μια από τις αγαπημένες μου προεκλογικές συνήθειες είναι να προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω τις διαθέσεις του εκλογικού σώματος, όχι μέσω των δημοσκοπήσεων όπως παρουσιάζονται στα ΜΜΕ, αλλά μέσω των δημοσκοπήσεων, όπως τις αποτυπώνουν στις αποδόσεις τους οι στοιχηματικές εταιρίες!

Αυτή η εκλογική αναμέτρηση δεν αποτελεί εξαίρεση φυσικά.
Αυτή είναι λοιπόν η πρόθεση ψήφου σήμερα, όπως την ερμηνεύω προσωπικά, με βάση τις αποδόσεις που βρίσκω σε διάφορες εταιρίες στο ίντερνετ. 


Με βάση αυτά τα ποσοστά, οι έδρες θα ήταν:
ΣΥΡΙΖΑ 128
ΝΔ 75
ΧΑ 24
ΚΚΕ 19
ΠΟΤΑΜΙ 17
ΠΑΣΟΚ 14
ΛΑΕΝ 14
Ε.Κ. 9

(Κι άντε φτιάξε κυβέρνηση εσύ μετά με τις έδρες μοιρασμένες έτσι...)


Υ.Γ: Το ποσοστό των λοιπών κομμάτων μου φαίνεται υψηλό. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να το μοιράσω στα υπόλοιπα κόμματα με βάση τα δεδομένα που έχω. Επιφυλάσσομαι να επανέλθω με καλύτερη προσέγγιση την άλλη βδομάδα!






UPDATE! 10/9/2015

Η καραμέλα του Νεοφιλελευθερισμού

Του Αντώνη Τριφύλλη


"Ο αντινεοφιλελευθερισμός είναι ταυτόσημος με τον αντικομμουνισμό του ψυχρού πολέμου".

Γιώργος Γλυνός.



Με αφορμή την κρίση του 2008, κυκλοφόρησε το βιβλίο του Dani Rodrik "Το παράδοξο της παγκοσμιοποίησης’".
Ο καθηγητής του Harvard ανέπτυξε με γλαφυρό τρόπο τις τρεις κρίσεις της παγκοσμιοποίησης της περιόδου του καπιταλισμού.
Οι δυο πρώτες έληξαν με δυο παγκόσμιους πολέμους.
Η τρίτη, αυτή που ζούμε σήμερα, ευχήθηκε να τελειώσει ομαλά.
Για να συμβεί όμως αυτό, θεωρεί απαραίτητη προϋπόθεση να υπάρξει ένα είδους οικουμενικής διακυβέρνησης, που να θέτει κανόνες στις απορρυθμισμένες αγορές.
Κανόνες απαραίτητους για την ισορροπία του συστήματος.

Στη σημερινή φάση της μόνης υπαρκτής οικονομίας, πλην Β.Κορέας, τα χρηματοοικονομικά προϊόντα της σκιώδους τραπεζικής, προκάλεσαν την τελευταία κρίση, που δεν λέει να τελειώσει.
Είναι τα προϊόντα εκείνα που με πρωτοβουλία του Μπιλ Κλίντον αποδεσμεύτηκαν από της κανόνες και τις ρυθμίσεις εποπτείας της κλασικής τραπεζικής, με αποτέλεσμα να δρουν ανεξέλεγκτα προς όφελος των επενδυτών. Σε βάρος όμως, της πραγματικής οικονομίας.

Πολλοί θα έχετε δει το φιλμ "Too big to fail" (Πολλή μεγάλη για να "πέσει’"). Περιγράφει με γλαφυρό τρόπο την πτώχευση της Lehman Brother.

Ο τότε υπουργός οικονομικών, Πόλσεν, παρά τις αντίθετες συμβουλές του Μπέν Μπερνάκι και του Τίμοθυ Γκάιτνερ, επιλέγει τη νεοφιλελεύθερη λύση, με το να αφήσει την επενδυτική τράπεζα να πτωχεύσει, και να μην προστρέξει σε υποστήριξή της με κρατικά κεφάλαια διάσωσης.

Η συνταγή του νεοφελελευθερισμού διδάσκει ότι οι αγορές πρέπει να είναι αυτορυθμιζόμενες και το κράτος δεν έχει καμία δουλειά να παρεμβαίνει στις αγορές.
Ο φορολογούμενος δεν έχει δουλειά να πληρώνει τις αμαρτίες των επιχειρήσεων.
Η απορρύθμιση όσων αγορών υπακούουν σε κρατικούς κανόνες, είναι η σωστή πολιτική. Το "αόρατο χέρι" της αγοράς θα δώσει τη λύση.
Αυτά με δυο κουβέντες είναι τα πιστεύω της σχολής του Σικάγο και του μέντορά της Μίλτoν Φρίντμαν.

Στη συνέχεια του φιλμ, η κατάρρευση της Lehman παρέσυρε την παγκόσμια οικονομία σε δίνη και τηστροφή του νεοφιλελεύθερου Πόλσον στον κρατικό παρεμβατισμό, για να σωθεί το παιχνίδι.
700 δις έπεσαν στη στήριξη των τραπεζών, για τη διάσωση της πραγματικής οικονομίας και εκατομμύρια θέσεων εργασίας σε όλον τον κόσμο.

Αυτή η ουσιαστική διαφορά φιλελευθερισμού-νεοφιλελευθερισμού, μοιάζει να μην αφορά πολλούς πολιτικούς μας. Και πολλούς δημοσιογράφους.
Καταγγέλλουν την πολιτική του ΔΝΤ και της Ευρώπης ως νεοφιλελεύθερη. Και αποκρύπτουν -ή δεν νοιάζονται να είναι ακριβείς- το γεγονός ότι εκατοντάδες δις -ευρωπαίων και μη, φορολογουμένων- δόθηκαν στην Ελλάδα για να μην πτωχεύσει.
Αν επικρατούσαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές θα έπρεπε να αφήσουν την Ελλάδα στη μοίρα της, αγνοώντας την καταστροφή που θα προκαλούσε μια τέτοια απόφαση στην Ελλάδα και στο παγκόσμιο σύστημα.

Καταγγέλλουν ως νεοφιλελεύθερη τη Γερμανία, ενώ θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι από τον πόλεμο και μετά, στη Γερμανία η οικονομική πολιτική της κυριαρχείται από το δόγμα της "κοινωνικής οικονομίας της αγοράς". Που αντιστρατεύεται σθεναρά την ασυδοσία των αγορών.
Χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες, συνδικάτα και παραγωγικοί επιχειρηματίες, στηρίζουν το δόγμα αυτό.
Και να το αποκαλείς νεοφιλελεύθερο, είναι ανοησία.

Στην Ελλάδα η αριστερά κάθε είδους στιγματίζει τα κόμματα κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς ως νεοφιλελεύθερα, ενώ και οι πέτρες ξέρουν το κρατικιστικό δόγμα που διέπει το σύνολο του πολιτικού κόσμου.
Και βέβαια, όλο αυτό το θέατρο παίζεται είτε από άγνοια, είτε προσχηματικά για ψηφοθηρικούς λόγους.
Και βαφτίζουν νεοφιλελεύθερες τις ιδιωτικοποιήσεις, την αριστεία στα Πανεπιστήμια, και οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί ότι παράγει πλούτο και θέσεις εργασίας, οτιδήποτε απελευθερώνει δημιουργικές δυνάμεις που δεν ελέγχονται από το κράτος και τελικά, το κόμμα.


Ο Γιώργος Γλυνός λίγο πριν τον θάνατό του, σε μια εκπομπή της τηλεόρασης για την κρίση, εξανέστη.
Ό,τι και να έλεγε ο συνομιλητής του σχετικό με τα μνημόνια, πρόσθετε και τη λέξη "νεοφιλελευθερισμός" ως το απόλυτο κακό.
Ο διανοούμενος τεχνοκράτης και αριστερός ρομαντικός, διέκοψε τη συνεχή αυτή παραπληροφόρηση και αναφέρθηκε στον ψυχρό πόλεμο.
"Τότε, οι αντιδραστικές δυνάμεις" είπε, "βάφτιζαν κομμουνιστικό ό,τι τους κατέβαινε. Ο αντικομουνισμός, βασική ιδεολογική δύναμη στη Δύση, πήρε διαστάσεις μεταφυσικές. Έτσι, σήμερα ο αντι-νεοφιλελευθερισμός είναι το αντίστοιχο του αντικομουνισμού".


Σήμερα στην Ευρώπη η μόνη νεοφιλελεύθερη οικονομία, ασκείται στη Μεγάλη Βρετανία. Εκεί η απορρύθμιση, καλά κρατεί.
Η Ευρώπη με τους κανονισμούς, την αλληλεγγύη και την παρεμβατικότητα στις αγορές, δεν είναι νεοφιλελεύθερη.
Αντίθετα, καταγγέλλεται από τους αγγλοσάξονες ως παρεμβατική, αντιδημοκρατική και αντιπαραγωγική.

Τα κλισέ, λοιπόν, καλά κρατούν στη χώρα που η επιχειρηματικότητα ταυτίζεται με τη λαιμαργία, οι επενδύσεις με την απληστία και κάθε τι που παράγει πλούτο και θέσεις εργασίας, με τα υπόλοιπα πέντε θανάσιμα αμαρτήματα. Μεταξύ αυτών και η αριστεία.
Θανάσιμο αμάρτημα -λαγνεία;- για συνδικάτα εκπαιδευτικών, κόμματα αριστερά και μη, και για την ακροδεξιά της απομόνωσης και της πολεμικής οικονομίας.

Στην πραγματικότητα, ο "αντικομουνισμός" της εποχής μας καλύπτει με πέπλο Σαλώμης το πραγματικό πρόβλημα, που είναι η ανταγωνιστικότητα.
Αλλά για να γίνεις ανταγωνιστικός, θέλει καθαρές κουβέντες, θάρρος και ανάληψη ρίσκου.
Θέλει δυναμική παιδεία, περιβάλλον επιχειρηματικότητας και πολλή δουλειά.
Στοιχεία σε ανεπάρκεια στη σημερινή Ελλάδα, που κοιτάει το παρελθόν, συσκοτίζοντας το παρόν.


http://www.eyedoll.gr/ngine/article/5157/%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D

Ο... Τρότσκι του ΠΑΣΟΚ

Του Τάσου Παππά

Την περίοδο των μεγάλων συγκρούσεων στο μπολσεβίκικο κόμμα, ο Στάλιν εκτός από τις διαγραφές, τους εγκλεισμούς στα ψυχιατρεία και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις στημένες δίκες και τις ομολογίες ενοχής που αποσπούσαν με φρικτά βασανιστήρια και εκβιασμούς οι άνθρωποι του, τις δολοφονίες και τις εκτελέσεις, χρησιμοποίησε εναντίον των αντιφρονούντων και μια πιο αποτρόπαιη μέθοδο: τους έσβηνε από την ιστορία!

Κορυφαίοι μπολσεβίκοι, στενοί συνεργάτες του Λένιν, όπως ο Τρότσκι, ο Κάμενεφ, ο Ζηνόβιεφ, ο Μπουχάριν, που είχαν παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην επανάσταση και στην οικοδόμηση του σοβιετικού κράτους, επειδή είχαν διαφωνήσει με τον Στάλιν, είδαν τα πρόσωπα τους να εξαφανίζονται από τις φωτογραφίες, κυρίως από αυτές που υπήρχε ο Λένιν, τα κείμενα τους να μην περιλαμβάνονται στα ντοκουμέντα του κόμματος. Και το χειρότερο, συκοφαντούνταν από τα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης ως πράκτορες του ταξικού εχθρού και του ιμπεριαλισμού.

Το ότι η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θα αντιμετώπιζε έναν από τους προέδρους του και μάλιστα τον γιο του ιδρυτή, όπως αντιμετώπισε ο Στάλιν τον Τρότσκι και τους άλλους μπολσεβίκους της παλιάς φρουράς, είναι κάτι που προκαλεί έκπληξη, για να μην πω θλίψη.

Φαίνεται ότι ο σταλινισμός ως πρακτική και ως αισθητική δεν αφορά μόνο τα κομμουνιστικά κόμματα μιας άλλης εποχής. Τι εννοώ. Στο βίντεο που προβλήθηκε στο χώρο που έγινε η εκδήλωση για τα γενέθλια του ΠΑΣΟΚ δεν υπήρχε καμία αναφορά στον Γιώργο Παπανδρέου.

Πλήρης σιωπή! Λες και δεν ήταν πρόεδρος του κόμματος για μια επταετία, λες και δεν εξελέγη πρωθυπουργός με θηριώδες ποσοστό το 2009, λες και δεν κυβέρνησε τη χώρα για δύο χρόνια παρέα με αυτούς που σήμερα τον αγνοούν.

Και καλά να μην πουν λέξη για την ανατροπή του ύστερα από συνωμοσία στην οποία συμμετείχαν η Δεξιά, στελέχη του ΠΑΣΟΚ και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, αλλά να τον διαγράψουν τελείως από τη μνήμη του κόμματος, επειδή αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ και έφτιαξε δικό του κόμμα; Μόνον ο Μεγάλος Πατερούλης τέτοιες επιδόσεις.

https://www.efsyn.gr/arthro/otrotski-toy-pasok

Επιλογές για γέλια

Με την παρούσα ανάρτηση απευθύνομαι σε εσάς που στηρίξατε ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο κι επιχειρηματολογούσατε για το πόσο διαφορετικός είναι από τους άλλους και ας του δώσουμε μια ευκαιρία βρε αδερφέ να δείξει τι μπορεί να κάνει. Άλλωστε, όπως λέγατε, "και τα μισά από όσα υπόσχεται να κάνει πάλι κάτι θα είναι"!

Σήμερα υπάρχουν πολλοί που τα ίδια λένε για την Ένωση Κεντρώων, το κόμμα του Βασίλη Λεβέντη.
"Τα έλεγε ο Λεβέντης", "δικαιώθηκε ο Λεβέντης", "ήρθε η ώρα να ψηφίσουμε Λεβέντη", κλπ.

Όταν ακούτε κάτι τέτοιους, γελάτε με την αφέλειά τους και την απλοϊκή προσέγγισή τους, έτσι δεν είναι;;;

Έτσι γελούσαμε κι εμείς μαζί σας τον Ιανουάριο! ;-)