Ο ΠτΔ και τα αίτια της κρίσης

Της Μιράντας Ξαφά

Μετά την πομφόλυγα του «Μινώταυρου του νεοφιλελευθερισμού», ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Παυλόπουλος καταφέρθηκε εναντίον της λιτότητας, η οποία κατά τη γνώμη του προκάλεσε την συρρίκνωση του ΑΕΠ και την κρίση χρέους στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης.

Στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ την περασμένη εβδομάδα, ο ΠτΔ δήλωσε ότι το ΔΝΤ επέβαλλε ένα «εξαρχής προβληματικό» πρόγραμμα με λανθασμένο τον υπολογισμό του συντελεστή ύφεσης, με αποτέλεσμα την αύξηση της ύφεσης και τη δημιουργία της κρίσης του χρέους. «Είναι τόσο απλό» είπε. Με άλλα λόγια, τα μνημόνια έφεραν την κρίση και όχι το αντίστροφο! Την κρίση την δημιούργησε το ΔΝΤ με τον λάθος "πολλαπλασιαστή" και όχι η κυβέρνηση Καραμανλή, στην οποία συμμετείχε ο κ. Παυλόπουλος, που αύξησε το δημόσιο χρέος κατά 66% σε 5 χρόνια (από 181δις το 2003 σε 301δις το 2009), με αποτέλεσμα να χάσει η Ελλάδα την πρόσβαση στις κεφαλαιαγορές.

Η προσέγγιση του κ. Παυλόπουλου μπερδεύει το αίτιο με το αποτέλεσμα και αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη. Έχω γράψει παλιότερα για τον «λάθος» πολλαπλασιαστή για τον οποίο κατηγορείται το ΔΝΤ. Ακόμα και αν διαγραφόταν το σύνολο του χρέους εξ αρχής, και πάλι θα έπρεπε να μηδενίσουμε το πρωτογενές έλλειμμα, που ξεπερνούσε τα 20 δισ. ευρώ το 2009 (10% ΑΕΠ), διότι απλούστατα δεν υπήρχε κανείς πρόθυμος να μας δανείζει αιωνίως αυτό το ποσό. Η προσαρμογή σε χαμηλότερα επίπεδα δανεισμού θα ήταν επομένως ούτως ή άλλως επίπονη, είτε με ελάφρυνση χρέους είτε χωρίς. Όσοι ισχυρίζονται ότι το «λάθος» του ΔΝΤ δικαιολογεί την εγκατάλειψη της πολιτικής λιτότητας των Μνημονίων είναι οι ίδιοι που αναζητούν ευθύνες για την κρίση σε εξωτερικούς παράγοντες (κερδοσκόποι, τοκογλύφοι, Μέρκελ, ΔΝΤ κ.λπ.),είτε διότι αρνούνται να αποδεχτούν το τέλος της μεταπολιτευτικής ευδαιμονίας είτε για να συγκαλύψουν τις δικές τους ευθύνες για την κρίση.

Η σκανδαλολογία χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να μην αντιμετωπιστούν τα πραγματικά προβλήματα. Αντί να ερευνηθεί αν η κυβέρνηση έκρυβε το πραγματικό ύψος του ελλείμματος πριν από την κρίση, ερευνάται αν το «φούσκωσε» ο πρώην πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ κ. Γεωργίου μετά την κρίση. Σήμερα, στον έβδομο χρόνο Μνημονίων, είναι αστείο (και προθύστερο) να κατηγορούμε τον λάθος πολλαπλασιαστή για την κρίση. Πόσα χρόνια προσαρμογής θα είχαμε χρειαστεί δηλαδή αν είχε χρησιμοποιηθεί «ο σωστός» πολλαπλασιαστής; Μεγάλη ευθύνη για την διάρκεια της κρίσης έπαιξε φυσικά η επιμονή του κ. Τσίπρα να προκαλέσει εκλογές με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, με τα γνωστά αποτελέσματα της «σκληρής διαπραγμάτευσης»: νέο -αχρείαστο- Μνημόνιο, πρόσθετες δανειακές ανάγκες ύψους δεκάδων δις,νέα φορολαίλαπα.

Το βασικό πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας δεν είναι η λιτότητα αλλά η έλλειψη ανταγωνιστικότητας. Σε όλη τη διάρκεια της Μνημονιακής περιόδου, από το 2010 μέχρι σήμερα, η Ελλάδα εξυπηρετεί το χρέος της με δανεικά, εφόσον δεν έχει μπορέσει να δημιουργήσει αξιόλογο πρωτογενές πλεόνασμα (για την ακρίβεια, η Ελλάδα είχε πρωτογενές έλλειμμα από το 2002 και μετά). Το 2008 η Ελλάδα κατανάλωνε 15 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ περισσότερο απ’ ότι παρήγαγε, δημιουργώντας τεράστιο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών. Την ίδια χρονιά ξέσπασε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με αποτέλεσμα χώρες όπως η Ελλάδα με μεγάλη εξάρτηση από τον εξωτερικό δανεισμό να μη βρίσκουν πλέον πρόθυμους επενδυτές. Σήμερα το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών έχει σχεδόν μηδενιστεί, όμως η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην περιφέρεια της Ευρωζώνης όπου οι εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών δεν έχουν καν επιστρέψει στα επίπεδα προ κρίσης σε σχέση με το ΑΕΠ. Η προσαρμογή σε χαμηλότερα επίπεδα δανεισμού συντελέστηκε με μείωση της κατανάλωσης και των εισαγωγών, όχι με αύξηση των εξαγωγών.

Η Ελληνική οικονομία χρειάζεται μεταρρυθμίσεις από την πλευρά της προσφοράς για να προσελκύσει επενδύσεις και να γίνει πιο εξωστρεφής. Μείωση γραφειοκρατίας και φορολογίας, απλοποίηση αδειοδοτήσεων, άνοιγμα των αγορών στον ανταγωνισμό, βελτίωση της λειτουργίας του Δημοσίου, επιτάχυνσητης απονομής δικαιοσύνης, κτηματολόγιο. Αντίθετα η κυβέρνηση επιμένει στην αύξηση της εγχώριας ζήτησης, αντιστεκόμενη στις μειώσεις ακόμη και των πιο γενναιόδωρων συντάξεων και προσβλέποντας σε αυξήσεις μισθών. Όμως ο μόνος τρόπος για να καταστεί λιγότερο επίπονη η διαδικασία προσαρμογής είναι να αυξηθούν οι εξαγωγές ώστε να αντισταθμίσουν την αναπόφευκτη μείωση της κατανάλωσης. Το εισόδημά μας δεν θα μειωνόταν τόσο πολύ αν μπορούσαμε να πουλήσουμε σε ξένους προϊόντα και υπηρεσίες που δεν έχουμε πλέον την δυνατότητα να καταναλώνουμε οι ίδιοι. Χάρη στα Μνημόνια, αυτό ήδη συμβαίνει σε κάποιο βαθμό με την απελευθέρωση των μισθώσεων κατοικιών σε ξένους που επισκέπτονται την Ελλάδα.

Χρειάζονται όμως πολλές περισσότερες μεταρρυθμίσεις γιανα παράγουμε περισσότερα προϊόντα και υπηρεσίες που άλλες χώρες θέλουν να αγοράσουν. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει κάνει ελάχιστη προσπάθεια να προωθήσει τέτοιες μεταρρυθμίσεις. Αντίθετα, η Ελλάδα υποβαθμίστηκε φέτος στις διεθνείς κατατάξεις ανταγωνιστικότητας. Η κυβέρνηση συμφωνεί με τον ΠτΔ ότι η λιτότητα είναι το πρόβλημα, και ήρθε στην εξουσία υποσχόμενη αυξήσεις μισθών και συντάξεων, επιστρέφοντας δηλ. στις πολιτικές που προκάλεσαν την κρίση. Δυστυχώς δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση αν δεν καταλάβουμε τα αίτια που την προκάλεσαν και δεν σταματήσουμε να αναζητούμε ευθύνες στους άλλους.



http://www.liberal.gr/arthro/98393/apopsi/arthra/miranta-xafa-o-ptd-kai-ta-aitia-tis-krisis.html

Ο σημερινός λόγος του Barack Obama στην Αθήνα

Η καταπληκτική ομιλία του Barack Obama στην Αθήνα! Αξίζει τον κόπο να αφιερώσει κανείς 50 λεπτά από το χρόνο του.

Κι εδώ στα Ελληνικά:

Η επιλογή της μη ρήξης με το παρελθόν για τη ΝΔ και οι πιθανές εκλογικές συνέπειες.

Προβλήματα για Ν.Δ. αποχή και παρελθόν

Του Κωνσταντίνου Ζούλα



Είναι αλήθεια ότι η Ν.Δ. δεν κερδίζει ψήφους από τη φθορά της κυβέρνησης και προηγείται στις δημοσκοπήσεις χάριν και μόνον της κατάρρευσης της συσπείρωσης του ΣΥΡΙΖΑ; Κι αν ναι, γιατί συμβαίνει αυτό; Στα ερωτήματα αυτά που μονοπωλούν τις πολιτικές συζητήσεις, θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε σήμερα με τη συνδρομή, βέβαια, και των ειδικών που διαβάζουν προσεκτικότερα τις έρευνες.

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα βρίσκεται κάπου στη μέση. Βάσει όλων των τελευταίων δημοσκοπήσεων, το 10% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ –δηλαδή περίπου το 3,5% του εκλογικού σώματος– ήδη ομολογεί ότι θα ψηφίσει τη Ν.Δ. στις επόμενες εκλογές. Οπως λένε οι ειδικοί πρόκειται κυρίως για ψηφοφόρους μεγαλύτερων ηλικιών, οι οποίοι εικάζεται ότι είναι και οι πλέον οργισμένοι από τη διάψευση των υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τον ΕΝΦΙΑ, τις συντάξεις κ.λπ. Επομένως, και με την αίρεση ότι το ποσοστό αυτό ευσταθεί, η διαφορά των 7,5 μονάδων που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ από τη Ν.Δ. έχει ήδη εξαλειφθεί και μόνον από την εκλογική μετακίνηση των εν λόγω ψηφοφόρων.

Το προλογικό ερώτημα επομένως μάλλον πρέπει να αναδιατυπωθεί στο «γιατί η Ν.Δ. δεν εμφανίζει κέρδη και από τους “υπόλοιπους” ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που δηλώνουν πλέον κομματικά άστεγοι και εκτιμάται ότι αναλογούν στο 15-17% του εκλογικού σώματος». Η Alco έθεσε προσφάτως το ερώτημα «γιατί η Ν.Δ. δεν εισπράττει τη φθορά της κυβέρνησης;» και πήρε τις εξής ενδιαφέρουσες απαντήσεις: Το 50% απάντησε «για το κυβερνητικό της παρελθόν», το 22% ότι «δεν άλλαξε» και μόνον το 12% ότι «δεν πείθει ο κ. Μητσοτάκης» ή ότι «δεν έχει προτάσεις» (9%). Είναι δε ακόμη πιο εντυπωσιακό ότι στο αντίστροφο ερώτημα «ποιο είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της κυβέρνησης» το 43% απάντησε το «παρελθόν των αντιπάλων της»(!) και μόνον το 11% «ο Αλέξης Τσίπρας» ή «η πολιτική του» (2%).

Πώς μεταφράζεται αυτό με απλά λόγια; Οτι για να κερδίσει ψήφους από τη δεξαμενή του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Μητσοτάκης αναπόφευκτα καλείται να αποποιηθεί το κυβερνητικό παρελθόν της Ν.Δ. Και αυτό βέβαια πρωτίστως οφείλουν να το κατανοήσουν οι κ. Σαμαράς και Καραμανλής, οι οποίοι διαβάζουν ασφαλώς τις δημοσκοπήσεις. Ακρως ενδιαφέρουσα, όμως, είναι και μια λιγότερο γνωστή παρατήρηση των δημοσκόπων.

Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 ψήφισαν 750.000 λιγότεροι πολίτες σε σχέση με τις εκλογές που είχαν γίνει μόλις εννιά μήνες νωρίτερα. Το νούμερο είναι τρομακτικό, αν συνειδητοποιήσει κανείς ότι αναλογεί στο 8% των συνολικών ψηφοφόρων. Τα δε exit polls έδειξαν ότι οι απέχοντες δεν ήταν μόνον ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κατεξοχήν της Ν.Δ. η οποία υπενθυμίζεται ότι έχασε 200.000 ψήφους (αντί να κερδίσει, όπως θα ήταν αναμενόμενο) μεταξύ των εκλογών Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι ειδικοί προσδίδουν πια τεράστια σημασία στους απέχοντες, καθώς ήδη αποδείχθηκε ότι αυτοί διαμόρφωσαν τη μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και αυτοί, όπως όλα δείχνουν, θα είναι και ο καθοριστικός παράγοντας για το εύρος της διαφαινόμενης νίκης της Ν.Δ.

Για να το καταλάβει κανείς με νούμερα αρκεί τούτο. Στις εκλογές του 2009 προσήλθαν στις κάλπες 1,5 εκατ. περισσότεροι πολίτες σε σχέση με τις τελευταίες εκλογές και σε αυτές του 2004, 2 εκατ. περισσότεροι.

Και κάπως έτσι αναδεικνύεται το κεντρικό στοίχημα του κ. Κυρ. Μητσοτάκη. Δεν είναι άλλο από το να ανακόψει αυτό το διαρκώς διογκούμενο ρεύμα της αποχής, πείθοντας τους δυνάμει απέχοντες ότι το κόμμα του δεν έχει σχέση με το παρελθόν του κι ότι έχει σαφές σχέδιο ανάταξης της χώρας. Είναι προφανές τέλος ότι η τεράστια αυτή δεξαμενή ψήφων είναι ασυγκρίτως πιο απαραίτητη στη Ν.Δ. για να ανακτήσει την εμπιστοσύνη που χρειάζεται.

Για να το πούμε με άλλα λόγια, ήταν ευφυής η πρόσφατη μεταγραφή στη Ν.Δ. του εκπροσώπου της Ενωσης Κεντρώων κ. Γιάννη Καλλιάνου σε μια εξόφθαλμη απόπειρα διεμβολισμού του Βασ. Λεβέντη, αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν οι εν λόγω ψηφοφόροι είναι αυτοί που θα έπρεπε να αναζητεί η Ν.Δ. για να μην αποδειχθεί μελλοντικά μια ακόμη θνησιγενής κυβέρνηση.


http://www.kathimerini.gr/879443/article/epikairothta/politikh/provlhmata-gia-nd-apoxh-kai-parel8on?platform=hootsuite

Συνέντευξη Γ. Παπανδρέου

Συνέντευξη του Προέδρου του Κινήματος Δημοκρατών ΣοσιαλιστώνΓιώργου Α. Παπανδρέου
στην εφημερίδα RealNews και τη δημοσιογράφο Λώρα Ιωάννου

Ας ξεκινήσουμε από την υπόθεση Γεωργίου κ. Πρόεδρε. Γιατί αντιδράτε στην απόφαση της δικαιοσύνης για επανεξέταση της υπόθεσης; Αν είναι αθώος, θα δικαιωθείτε απολύτως. Δεν έχετε μήπως εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη;


Θα έλεγα πως για κάποιους η Δικαιοσύνη είναι «τυφλωμένη» από αγάπη στην κυβέρνηση Καραμανλή. Ο δικός μου αγώνας, είναι αγώνας για την αλήθεια, τη διαφάνεια και την αξιοπιστία της χώρας. Για να μη χτίζουμε επάνω σε χάρτινους πύργους και μυθεύματα που όταν γκρεμίζονται, γκρεμίζουν τις προοπτικές και τις δυνατότητες της χώρας.
Η αντιπαράθεση αυτή, είναι πολιτική. Συγκρούονται δύο διαφορετικοί πολιτικοί πολιτισμοί.

Από τη μια, εκείνων που συγκαλύπτουν αλήθειες για να συντηρούν το άθλιο πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο του παρεοκρατικού καπιταλισμού, που έμαθε να αυθαιρετεί πελατειακά σε βάρος του Ελληνικού λαού. Από την άλλη, όλοι όσοι παλεύουμε για μια πολιτεία που να υπηρετεί τη διαφάνεια και εν τέλει, το δημόσιο και μόνο συμφέρον.

Η υπόθεση Γεωργίου δεν αφορά στον ίδιο. Αποτελεί τη σημαντικότερη πολιτική μάχη που θα καθορίσει, αν η Ελλάδα θα συνεχίσει στο δρόμο που την οδήγησε στην κατάρρευση του 2009 ή θα ξεκινήσει μια νέα πορεία προς όφελος των πολιτών. Αυτήν τη μάχη αργά αλλά σταθερά τη χάνουν όσοι επένδυσαν στη συγκάλυψη, τη συνωμοσιολογία και τα ψέματα. Τα πραγματικά στατιστικά στοιχεία του 2009, έχουν ήδη καταγραφεί, ψηφισθεί, επιβεβαιωθεί και άρα δικαιωθεί απολύτως. Από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που κυβέρνησαν από το 2010 μέχρι σήμερα, ό,τι κι αν έλεγαν προεκλογικά.

Όσο για τις μεθόδους μέτρησης του ελλείμματος κάθε χώρας; Μετριέται με τους κανόνες της Eurostat και έχουν συμφωνήσει σε αυτό όλα τα κράτη-μέλη.

Προκαλώ την κυβέρνηση ή οποιονδήποτε δικαστικό να προσφύγει στο Δικαστήριο της ΕΕ και να κατηγορήσει την Επιτροπή, τη Eurostat, την ΕΛΣΤΑΤ, ότι “φούσκωσαν” το έλλειμμα. Ας το κάνουν. Ας επιμείνουν στο ψέμα τους. Έχουν προϋπηρεσία να δυσφημούν τη χώρα, από την απογραφή του 2004 και την απόπειρα να φουσκώσουν το ΑΕΠ κατά 25% το 2006. Για να υποστούν μια ακόμη ταπείνωση. Γιατί στο εξωτερικό αντιλαμβάνονται την υπόθεση αυτή ως μια απόπειρα αμφισβήτησης της ανεξαρτησίας της ΕΛΣΤΑΤ προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι πολιτικοί στόχοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Άρα, το κόστος αυτής της επιλογής δεν θα το πληρώσει ο κ. Τσίπρας και οι υπουργοί του, αλλά οι πολίτες και η χώρα. Η δυσφήμιση και η απώλεια αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό είναι μεγάλη. Δείτε τα δημοσιεύματα, πχ. στον Economist και τους FT.

Για αυτό, θα συνεχίσουν να περιφέρουν την υπόθεση, εδώ, στο εσωτερικό, από εισαγγελικό γραφείο σε εισαγγελικό γραφείο, μαζί με ενορχηστρωμένα δημοσιεύματα για να συντηρείται η κουβέντα και η προστασία όσων πραγματικά εγκλημάτησαν. Και να φανταστείτε πως και οι δύο ανακριτές που ασχολήθηκαν με την υπόθεση, την είχαν θέσει στο αρχείο, είπαν πως δεν υπάρχει υπόθεση, δηλαδή, δικαίωσαν τον κ. Γεωργίου. Παρόλα αυτά ένα «αόρατο» χέρι θέλει να κρατάει την υπόθεση ανοιχτή.



Εκτιμάτε ότι υπάρχει «υπόγεια συνεργασία» μεταξύ του Αλέξη Τσίπρα και του Κώστα Καραμανλή;


Υπόγεια; Ελάτε τώρα… Ο κόσμος το έχει τούμπανο και αυτοί καμάρι. Μόνο τον κ. Μητσοτάκη λυπάμαι που νομίζει ότι το κόμμα του κάνει αντιπολίτευση.

Φτάσαμε στο σημείο υπουργοί της κυβέρνησης να τρολάρουν την ηγεσία της ΝΔ κατηγορώντας την ότι δεν υπερασπίζεται την «προσπάθεια» Καραμανλή ενάντια στους «νταβατζήδες»!



Κατηγορείτε τον Κώστα Καραμανλή ότι «έκρυψε» το έλλειμμα; Ότι ουσιαστικά είναι υπεύθυνος για το Μνημόνιο; Και σε τι ύψος ήταν το έλλειμμα όταν αναλάβατε;


Δεν έχω κανένα προσωπικό θέμα με τον κ. Καραμανλή. Είναι η πολιτική, η πρακτική του ιδίου και της παράταξής του, που όχι απλά πρέπει να καταδικάσουμε αλλά και να αποτινάξουμε ως αντίληψη.

Μια πολιτική που σε πέντε χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ, διπλασίασε το χρέος, εκτίναξε το έλλειμμα, υπονόμευσε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και καταρράκωσε διεθνώς την αξιοπιστία και το κύρος της Ελλάδας.

Υπάρχει ολόκληρη έκθεση ψηφισμένη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εδώ και δύο χρόνια. Κατηγορεί την κυβέρνηση Καραμανλή για στατιστική απάτη.

Υπάρχει η Έκθεση της Eurostat από το 2010 που κατηγορεί την κυβέρνηση Καραμανλή για εσκεμμένη απόκρυψη στοιχείων. Υπάρχουν δεκάδες δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων έξι χρόνια τώρα που καταγγέλλουν τα greek statistics επί Καραμανλή και δεν έχει φιλοτιμηθεί ένας εισαγγελέας να το ψάξει. Ούτε ένας!

Όμως, αν υπάρξει πρωτοσέλιδο που κατηγορεί την κυβέρνησή μου, τρέχοντας πάει η «τυφλή» Δικαιοσύνη ορισμένων.

Το έλλειμμα του 2009 ήταν όσο έχει ψηφίσει πολλές φορές και ο κ. Καραμανλής και ο κ. Σαμαράς και ο κ. Τσίπρας στη Βουλή: πάνω από 15%.

Συμπέρασμα; Πουλάμε φούμαρα στον κόσμο, για να πάρουμε την εξουσία και μετά ξεχνάμε τα παραμύθια μας.

Αποτέλεσμα; Βαθιά απογοήτευση για τους Έλληνες.



Πιστεύετε ότι όντως η κυβέρνηση με τον διαγωνισμό και τις επόμενες κινήσεις της στο τηλεοπτικό τοπίο χτυπάει τη διαπλοκή;


Μακάρι οι διακηρύξεις περί «ισονομίας» και «κανόνων για όλους» να ίσχυαν. Τα deals πίσω από κλειστές πόρτες αναπαράγουν το δίκιο του ισχυρού ή παράγουν νέους ισχυρούς και ευνοούμενους, και όχι τις καθαρές σχέσεις μεταξύ πολιτείας, επιχειρηματιών και μιντιαρχών.

Κάποιοι επιχειρηματίες έχασαν, κάποιοι κέρδισαν. Βασικοί χαμένοι όμως, είναι η ελευθερία, η δημοκρατία και τελικά, ο πολίτης.



Τι σας ανησυχεί περισσότερο;


Μείζον πρόβλημα της κρίσης, πέρα από το οικονομικό πρόβλημα για τους πολίτες και την πορεία της χώρας, είναι η μιζέρια, η παραίτηση και η ισοπέδωση των πάντων, ως αποτέλεσμα των μύθων και της συνωμοσιολογίας που αναπτύχθηκε.
Είναι η παντελής απουσία μιας έστω μίνιμουμ συναίνεσης και συνεννόησης μεταξύ πολιτικών και παραγωγικών δυνάμεων.
Είναι η εσκεμμένη άρνηση της πραγματικότητας, η άρνηση παραδοχής του πραγματικού προβλήματος της χώρας. Και πρόβλημα που δεν αναγνωρίζεται, δεν λύνεται.
Είναι αυτά, που μας στερούν τη δυνατότητα να διαμορφώσουμε ένα εθνικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση και τη μετάβαση στην επόμενη ημέρα. Να δώσουμε πραγματική προοπτική και ελπίδα που θα κινητοποιήσει δημιουργικά κοινωνικές δυνάμεις μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις.

Είναι η περιθωριοποίηση, αλλά και η μετανάστευση τεράστιου ανθρώπινου δυναμικού, νέων ιδιαίτερα, που θα μπορούσαν να είναι οι αρχιτέκτονες μιας εναλλακτικής Ελλάδας.

Αυτά με ανησυχούν.



Πώς κρίνετε τις τελευταίες εξελίξεις στο χώρο της κεντροαριστεράς και ποιος φταίει για το διαφαινόμενο ναυάγιο;


Τα περί «ναυαγίου», «διαζυγίου», «ρήξης», παραβλέπουν κάτι σημαντικό. Τίποτα δεν θα σπάσει αν οικοδομηθεί σε γερές βάσεις. Και οι γερές βάσεις προκύπτουν από μια σοβαρή πολιτική πρόταση, για την οποία θα έχει συμμετοχή και καθοριστικό λόγο ο πολίτης.



Μπορεί να υπάρξει συγκρότηση νέου φορέα; Σας βλέπουμε λίγο προβληματισμένο για την συμμετοχή σας…


Μπορεί και πρέπει να υπάρξει ανασύνταξη του προοδευτικού χώρου. Είναι αναγκαία για να δημιουργηθούν θετικές προοπτικές για τον Ελληνικό λαό και τη χώρα.

Αλλά αυτό το εγχείρημα απαιτεί τη συμφωνία και δέσμευση σε ένα βασικό αξιακό πολιτικό πλαίσιο.

Η δημιουργία μιας νέας, μεγάλης και σύγχρονης προοδευτικής παράταξης πρέπει να αποφύγει ευκαιριακούς υπολογισμούς, υποταγή του συλλογικού συμφέροντος σε ατομικές επιδιώξεις.

Προϋπόθεση είναι, να μιλήσουμε ειλικρινά, σοβαρά, υπεύθυνα και ουσιαστικά για την πολιτική μας ταυτότητα και να συναντήσουμε τον πολίτη, ιδιαίτερα του προοδευτικού χώρου, που θέλει να ακούσει και ακόμα περισσότερο να ακουστεί.

Το πρόταγμα να είναι ιδεολογικό, πολιτικό. Το εγχείρημα να προωθεί ριζοσπαστικές πολιτικές που στόχο έχουν να αλλάξουν εκ βάθρων τη χώρα. Να κόβει οριστικά τον ομφάλιο λώρο με τον πελατειασμό, που παράγει διαρκώς αδικίες και ανισότητες. Να δίνει απαντήσεις με προοδευτικό πρόσημο.

Αν συμφωνούμε σε αυτά, τότε πρέπει να δεσμευτούμε ενώπιον των πολιτών, ότι αυτό είναι το έργο που πρέπει να φέρουμε σε πέρας.

Οι ηγέτες του χώρου, να εγγυηθούν προσωπικά, την έναρξη και την πορεία του διαλόγου, με τακτικές συναντήσεις και ανταλλαγή απόψεων.

Όλα τα άλλα, διαδικαστικά, οργανωτικά, να αποφασιστούν στο πλαίσιο αυτού του ανοιχτού διαλόγου.



Αν δεν προχωρήσει η ενοποίηση του χώρου, το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών θα κατέβει μόνο του στις εκλογές;


Ναι, αυτή είναι η στόχευση. Στις επόμενες εκλογές ελπίζω ότι θα στεκόμαστε πολύ καλύτερα στα πόδια μας οργανωτικά. Αλλά και θα έχουμε περάσει τις προτάσεις μας, το μήνυμά μας, ευρύτερα στον Ελληνικό λαό.



Ήθελα την πρότασή σας για τη φυσιογνωμία του νέου φορέα. Ίσες αποστάσεις και από ΝΔ και από ΣΥΡΙΖΑ; Και μετά τις εκλογές μπορεί να συνεργαστεί τόσο με τον Αλέξη Τσίπρα, όσο και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη;


Το Κίνημά μας δεν ετεροπροσδιορίζεται.
Απευθύνεται σε κάθε πολίτη που είναι έτοιμος να παλέψει για βασικές αρχές, για κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες με στόχο την αλλαγή της χώρας και της εξουσίας, όχι τη νομή της.

Αυτό πρέπει να κάνει κάθε πραγματικά προοδευτικός φορέας.

Η ΝΔ παραμένει εγκλωβισμένη στις κρατικιστικές λογικές ενός πελατειακού καπιταλισμού. Δηλαδή, νομή της εξουσίας με εξαρτήσεις και χατίρια σε ημέτερους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε την ευκαιρία να κάνει σοβαρά βήματα προοδευτικών μεταρρυθμίσεων αλλά πολύ γρήγορα γλυκάθηκε από τις καρέκλες της εξουσίας και το ίδιο πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης.

Σήμερα, διαιωνίζει πρακτικές που καθηλώνουν τις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας, κλείνοντας το μάτι σε κάθε μικρό ή μεγάλο κατεστημένο, κάτω από την ταμπέλα «πρώτη φορά αριστερά». Υπονομεύει έτσι και τη δυναμική μιας αριστερής πρότασης.

Πρωταρχικές για μένα παραδοχές;

Πρώτον, η κρίση, που γιγαντώθηκε την περίοδο 2004-2009 έφερε τα Μνημόνια, όχι το αντίθετο.

Δεύτερον, η χώρα χρειάζεται ριζικές αλλαγές παντού για να ξεριζώσει τα αίτια της κρίσης, τον πελατειασμό σε κάθε τομέα. Μόνο έτσι δεν θα ξαναχρειαστούμε Μνημόνια.

Με αυτές τις αρχές, ρωτήστε τον κ. Τσίπρα και τον κ. Μητσοτάκη πόσο θα θέλουν να συνεργαστούν μαζί μας. Όχι το αντίθετο.



Έχετε ακούσει φαντάζομαι πως εάν σας προταθεί μια διεθνής θέση θα αποχωρήσετε από την πολιτική ζωή της χώρας. Και ότι μια τέτοια εξέλιξη είναι αρκετά πιθανή εάν εκλεγεί Πρόεδρος στις ΗΠΑ η Χίλαρι Κλίντον…


Είμαι και θα είμαι παρών, αποφασισμένος να συνεχίσω να δίνω τη μάχη για μια άλλη Ελλάδα, προοδευτική.




http://www.tokinima.gr/papandreou_realnews_20160911/

Το «Game Over» των μύθων...

Του Προκόπη Δούκα


«Για καθεμία εξίσωση που βάζεις στο βιβλίο σου, υπολόγιζε να χάνεις τους μισούς αναγνώστες σου» είχε πει κάποτε στον κορυφαίο φυσικό Stephen Hawking ο εκδότης του.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δεν έχει βέβαια εξισώσεις στο βιβλίο του «Game Over», που δανείζεται τον τίτλο του από την περίφημη φράση του Jean-Claude Juncker για την ελληνική κρίση. Ωστόσο, παραθέτει πλήθος στοιχείων και αριθμών. Και θα περίμενε κανείς ότι ένα βιβλίο, από έναν οικονομολόγο για τα έξι και πλέον χρόνια της ζωής μας με ύφεση και μνημόνια, θα ήταν τουλάχιστον βαρύ και μελαγχολικό, αν όχι βαρετό.

Αντιθέτως, ως πρωταγωνιστής της πιο ταραγμένης περιόδου της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας, ο πρώην υπουργός γράφει ένα συναρπαστικό αφήγημα που διαβάζεται νεράκι, σαν μυθιστόρημα, από την αρχή ως το τέλος. Και με γλώσσα κατανοητή και σχεδόν ποτέ κουραστική, καταγράφει τις γνωστές αλλά και τις αθέατες πλευρές ενός θρίλερ, τις συνέπειες του οποίου εξακολουθούμε να βιώνουμε.

Αρχίζοντας από την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ το 2009, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου καταπιάνεται με το προφανές ‒ αυτό που παραμένει τόσο δύσκολο να αποδεχτεί μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας: ότι το ελληνικό κράτος είχε υπερχρεωθεί την προηγούμενη επταετία, με ασύστολες σπατάλες. Ότι στο τέλος της περιόδου αυτής, το κράτος εισέπραττε 100 και ξόδευε 124, δημιουργώντας έλλειμμα 24 δισ. μόνο μέσα σε μια χρονιά. Ότι, παρότι η ελληνική κρίση ήταν «η πιο ορθόδοξη και προβλέψιμη της Ευρώπης», αντιμετωπίστηκε με χαρακτηριστική αμεριμνησία. Ότι ο δανεισμός έγινε αδύνατος, όταν οι (απρόσωπες ‒ και όχι «όργανα κάποιας συνωμοσίας») αγορές έγιναν δύσπιστες. Ότι η χώρα δεν θα μπορούσε ποτέ να ορθοποδήσει.

Ότι τα περιβόητα «greek statistics» και οι συνεχείς αποκαλύψεις των λαθροχειριών που είχαν γίνει ανερυθρίαστα, ανεβάζοντας κάθε φορά το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ σε ολοένα και πιο θηριώδη νούμερα, εμπόδιζαν να κερδηθεί αυτή η απαραίτητη εμπιστοσύνη, παρά τα αλλεπάλληλα μέτρα. Και ότι οι χρόνιες παθογένειες της χώρας και ο μέχρι τότε συνεχής εκτροχιασμός της οικονομίας, το αρνητικό ισοζύγιο πληρωμών, η έλλειψη ανταγωνιστικότητας με τη διαρκή αύξηση μισθών και πρόωρων συντάξεων μετά το 2000 («πείνας» τους αποκαλούσαν τότε οι συνδικαλιστές), η σαθρή διάρθρωση και λειτουργία του δημοσίου και του παραγωγικού τομέα, η αδυναμία επίλυσης του ασφαλιστικού και η ανισότητα στα φορολογικά βάρη, δημιουργούσαν μια επιπρόσθετη εικόνα ενός «αποτυχημένου» κράτους που αδυνατούσε να ανήκει στη σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική πραγματικότητα.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου καταγράφει όλες τις παθογένειες που οδήγησαν στην κρίση και ακολούθως στα μνημόνια (και όχι το ανάποδο, όπως επιθυμεί η λαϊκίστικη αφήγηση), καταρρίπτοντας όλους τους μύθους που λειτούργησαν ως οπλοστάσιο της «αντιμνημονιακής φούσκας». Τότε που, σε μια πλήρη αναστροφή της πραγματικότητας «οι πυροσβέστες κατηγορήθηκαν ως εμπρηστές».

Τις παθογένειες του δημόσιου διαλόγου μας, που πήρε φράσεις και τις διέστρεψε δημαγωγικά: Το «λεφτά υπάρχουν» δεν ειπώθηκε ποτέ με την έννοια που του δόθηκε αργότερα, «η πορεία του Τιτανικού» ειπώθηκε μήνες πριν ανέβουν τα spread του δανεισμού, ο διορισμός Γεωργίου (που δήθεν φούσκωσε το έλλειμμα) στην ΕΛΣΤΑΤ συνέβη μήνες μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου ‒ το γεγονός ότι η υπόθεση αυτή ακόμα ταλαιπωρεί τη νοημοσύνη μας και τη λειτουργία της δικαιοσύνης είναι ενδεικτικό για τον βαθμό κατανόησης της κρίσης από μια κοινωνία, που άγεται και φέρεται από τον λαϊκισμό.

Τις παθογένειες του πολιτικού προσωπικού και της ρητορικής του μέσα στο ίδιο του το κόμμα (υπουργοί που έλεγαν ότι έπρεπε να είχαμε πάρει πιο έγκαιρα τα μέτρα, ενώ τότε είχαν σθεναρά αρνηθεί), με την προσπάθεια πολλών σε όλη την πυραμίδα, από το κορυφαίο στέλεχος ως τον τελευταίο συνδικαλιστή, να σαμποτάρουν μια κοινή προσπάθεια αποφυγής της καταστροφής, αρνούμενοι να υλοποιήσουν υπεσχημένες μεταρρυθμίσεις και παίζοντας παιχνίδια προσωπικής στρατηγικής. Αν και «Ιφιγένεια» του κόμματός του, ο Παπακωνσταντίνου είναι πάντως ευγενής με τους συναδέλφους του: Αποφεύγει τις προσωπικές αναφορές, στις περισσότερες περιπτώσεις, αφήνοντας μόνο μερικές σαφείς αιχμές για πρόσωπα και πράγματα.

Αλλά κυρίως, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου καταγγέλλει την ανεύθυνη στάση της τότε αντιπολίτευσης ‒και ειδικά της αξιωματικής που, αν και υποτίθεται ότι ήταν φιλοευρωπαϊκό κόμμα, επί Σαμαρά μεταλλάχθηκε σε έναν αντιμνημονιακό μπροστάρη, προκαλώντας τεράστια ζημιά στη χώρα και διογκώνοντας το κύμα του λαϊκισμού, με τις συνέπειες που όλοι ξέρουμε‒ και στο πολιτικό φάσμα. Η απαίτηση του να μπει το ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση Παπαδήμου για λόγους μικροπολιτικής, το αψυχολόγητο και επιβλαβές κλείσιμο της ΕΡΤ, ο λαϊκίστικος ανασχηματισμός του 2014 αλλά και η προσπάθεια Σαμαρά να εμφανίσει ως μόνο δικό του επίτευγμα το πρωτογενές πλεόνασμα που πέτυχε, πατώντας πάνω στο δημοσιονομικό συμμάζεμα που είχε γίνει κατά 80% από τον Παπακωνσταντίνου, είναι μερικές ακόμα από τις αιχμές της αφήγησης.

Ο πρώην υπουργός φωτίζει βεβαίως και λιγότερο γνωστές πλευρές της κρίσης, τις αλλεπάλληλες συναντήσεις του σε όποιο ευρωπαϊκό forum υπήρχε, την αναζήτηση άμυνας της ευρωζώνης στις αγορές «πριν ανοίξει τη Δευτέρα το Τόκιο», τις αγωνιώδεις προσπάθειες να στηθεί ένας ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης από το μηδέν, τη συμφωνία της Deuville μεταξύ Merkel και Sarkozy που άλλαξε τα δεδομένα για τη δημοσιονομική πειθαρχία στην Ευρώπη, την επιμονή του Γάλλου Προέδρου για δημοψήφισμα με ερώτημα «Ναι ή Όχι στο ευρώ», τους κλυδωνισμούς και την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου, με αναφορά και στον ρόλο του Ευάγγελου Βενιζέλου. Και ως τέτοιο, το βιβλίο παραμένει ένα από τα λίγα ντοκουμέντα, ώστε κάποτε να εξηγηθεί πλήρως η ιστορική διάσταση των πραγμάτων.

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών δεν μένει όμως στην καταγραφή της θητείας του. Σχολιάζει όλη τη συνέχεια της ελληνικής περιπέτειας, πρώτα ως υπουργός Περιβάλλοντος της κυβέρνησης Παπαδήμου και στη συνέχεια έχοντας αποσυρθεί από την πολιτική. Επισημαίνει πόσο σημαντικό ήταν το PSI, αναλύει την κρίση της Κύπρου, στηλιτεύει την εγκατάλειψη πολιτικών και ασκεί σφοδρή κριτική στους χειρισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στην οποία αναγνωρίζει αρχικά σωστούς στόχους για λιγότερη λιτότητα και ελάφρυνση του χρέους.

Ακολούθως όμως την επικρίνει ότι επέλεξε τη μετωπική σύγκρουση και βρέθηκε «με πρόγραμμα χωρίς χρήματα, αντί για χρήματα χωρίς πρόγραμμα, που επιθυμούσε». Και με την κωλυσιεργία και την επιπολαιότητα που επέδειξε, οδήγησε τη χώρα στον τραγέλαφο του δημοψηφίσματος και του νέου επιβαρυντικού μνημονίου. Ο Παπακωνσταντίνου καταλογίζει ερασιτεχνισμό σε όσους προσπαθούσαν να προβάλλουν ως εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης άλλες δυνάμεις πλην της Ευρώπης και επισημαίνει ότι το οικονομικό επιτελείο είχε πλήρη γνώση για το επακόλουθο κλείσιμο των τραπεζών με τους χειρισμούς που έκανε. Παραλλήλως, επισημαίνει πόσο επιζήμια ήταν η ρητορική της διχόνοιας, που ακολούθησε το κόμμα της αριστεράς για να ανέλθει και να διατηρηθεί στην εξουσία.

Επίσης, υπεραμύνεται των δικών του χειρισμών, θυμίζοντας ότι η χώρα δεν ήταν «πειραματόζωο», αλλά έλαβε τη μεγαλύτερη δανειακή βοήθεια στην ευρωπαϊκή ιστορία και απέκτησε για πρώτη φορά έναν σοβαρό «οδικό χάρτη» για τον εκσυγχρονισμό της, ότι η δημιουργία ευρωπαϊκών μηχανισμών στήριξης σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα ήταν πρωτόγνωρη στα χρονικά και επισημαίνει ότι αν οι εκτιμήσεις του ΔΝΤ για τους περιβόητους «πολλαπλασιαστές» ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα, τα πράγματα θα ήταν χειρότερα για την Ελλάδα. «Η ανάπτυξη πάντως δεν θα γυρίσει απλώς με λιγότερη λιτότητα» καταλήγει ο συγγραφέας.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου αναφέρεται βεβαίως και στην προσωπική ποινική του περιπέτεια, ως «αποδιοπομπαίος τράγος» όλου του πολιτικού συστήματος ‒ ο «άνθρωπος που έφερε τα μνημόνια στη χώρα». Η άκρως αμφιλεγόμενη διαδικασία παραπομπής του για τα ονόματα των συγγενών του που δεν βρέθηκαν σε ένα μεταγενέστερο στικάκι, η αθωωτική γι' αυτόν ψήφος τόσο του εισηγητή της υπόθεσης, όσο και του Προέδρου του Ειδικού Δικαστηρίου, αλλά και η πολιτική διάσταση της καταδίκης του με την ελάχιστη δυνατή ποινή, μόνο για ένα πλημμέλημα, κάνουν κάθε καλοπροαίρετο παρατηρητή να διατηρεί τεράστιες επιφυλάξεις για την ποιότητα της πολιτικο-δικαστικής μας ζωής.

Όταν έγινε για πρώτη φορά εκπρόσωπος τύπου του ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δημιούργησε την εντύπωση ότι είχε μια φυσική ικανότητα, που τόσο λείπει από το δημόσιο βίο μας: Δεν μιλούσε με την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών. Τώρα δείχνει ότι αυτό το ταλέντο του συγκροτημένου και ουσιαστικού λόγου είναι το ίδιο ισχυρό και στο γραπτό κείμενο. Το «Game Over», γραμμένο τόσο στα αγγλικά, όσο και στα ελληνικά, είναι σίγουρα μια γοητευτική όσο και χρήσιμη μαρτυρία για τη μελέτη της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας ‒ και της μεγαλύτερης ίσως κρίσης που πέρασε η Ενωμένη Ευρώπη.

Γράφει ο Παπακωνσταντίνου τη δική του, υποκειμενική ματιά για τα γεγονότα και την ερμηνεία τους; Προφανώς. Αποκρύπτει ενδεχομένως τα δυσάρεστα για αυτόν, καλύπτοντας τις αδυναμίες και τα λάθη του; Ίσως. Η αφήγηση του πάντως, ρευστή και διάφανη, τον δικαιώνει. Και 4 μήνες τώρα που έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο, αλλά και όλα τα προηγούμενα χρόνια, δεν έχει παρουσιαστεί κάποια στέρεη επιχειρηματολογία που να ανατρέπει τη δική του. Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε, αν θα υπάρξουν ποτέ σοβαρά διατυπωμένες απαντήσεις. Η σιωπή και το αδιάφορο σφύριγμα των επικριτών του δεν προοιωνίζεται κάτι τέτοιο.

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CF%84%CE%BF-%C2%ABgame-over%C2%BB-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CF%89%CE%BD

Είναι φιλελεύθερος ο Κυριάκος Μητσοτάκης;

Του Δημήτρη Φύσσα

Σήμερα 15 του μήνα, μια από τις μέρες που κατά το ορθόδοξο εορτολόγιο γιορτάζει η «Παναγία», ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε την ακόλουθη δήλωση, που την παραθέτω ολόκληρη με αριθμημένες παραγράφους, ώστε στη συνέχεια να τη σχολιάσω αντιστοιχισμένα:

«Α. Είναι σήμερα μια μεγάλη ημέρα για τη Χριστιανοσύνη, την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό. Ημέρα που εμπνέει πίστη και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας. Παρά τις δυσκολίες -που δυστυχώς μεγάλωσαν τον τελευταίο καιρό- μπορούμε, με τη βοήθεια και τη δύναμη της Παναγίας, να τα καταφέρουμε. Στην Παναγία, άλλωστε, ο λαός μας ακουμπά τον πόνο, τις αγωνίες, τις ελπίδες και τις προσευχές του.

Β. Είναι, ταυτόχρονα, ημέρα που εμπνέει αλληλεγγύη στους συμπολίτες μας, που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Όπως, ήδη, κάνει καθημερινά η Εκκλησία μας, με τις κοινωνικές δομές της, σε ολόκληρη τη χώρα. Άοκνα, αθόρυβα και με σεβασμό στο ανθρώπινο πρόσωπο, χωρίς την παραμικρή διάκριση, αναπτύσσει ζωογόνο και υποδειγματικό έργο.

Γ. Είναι, όμως, και ημέρα που μεγαλώνει τη θλίψη για όσα πρωτοφανή και θλιβερά διαπράττονται τον τελευταίο καιρό, από ελάχιστους -ευτυχώς- βέβηλους, σε βάρος της Εκκλησίας μας. Από ανθρώπους που ούτε καν αντιλαμβάνονται τις παραδόσεις, την κληρονομιά και τον πολιτισμό της πατρίδας μας.

Δ. Οι Έλληνες χάσαμε πολλά τα τελευταία χρόνια. Ας κρατήσουμε -όπως μας καλεί η σημερινή ημέρα- ακόμη πιο γερά, την πίστη, τις αρχές και τις αξίες μας. Για να βγούμε, μια ώρα αρχύτερα, από την πολύπλευρη και επώδυνη κρίση.

Ε. Χρόνια πολλά σε όλες και όλους».

Τ΄ αντιστοιχισμένα σχόλιά μου:

Α. Ο ελληνισμός δεν αποτελείται μόνο από ορθόδοξους. Υπάρχουν Έλληνες/ίδες άθεοι, άθρησκοι, αγνωστικιστές, καθολικοί, προστεστάντες, ιουδαϊστές, μουσουλμάνοι, βουδιστές, δωδεκαθεϊστές και δεν ξέρω και γω τι άλλο. Ακόμα, σήμερα δε γιορτάζουν όλοι οι ορθόδοξοι: οι παλαιοημερολογίτες θα γιορτάσουν 14 μέρες αργότερα. Για οποιουσδήποτε από μας ανήκουμε σε οποιαδήποτε από τις παραπάνω κατηγορίες, η σημερινή μέρα δε σημαίνει απολύτως τίποτα, ούτε μας «εμπνέει πίστη και εμπιστοσύνη» (πιθανώς δεν εμπνέει κάτι τέτοιο ούτε καν σε όλους τους ορθόδοξους). Όλοι εμείς προφανώς δεν ενδιαφέρουμε τη Νέα Δημοκρατία, αλλά, ξέρετε, το μη ενδιαφέρον θαυμάσια λειτουργεί και αντίστροφα.

Ακόμα, από πού κι ως πού «μπορούμε με τη βοήθεια της Παναγίας, να τα καταφέρουμε»; Έχει καμιά ειδική σχέση η «Παναγία» με τους Έλληνες/ίδες και τους βοηθάει; Μήπως ήταν και Ελληνίδα; Ή μήπως βόηθησε πότε τους Έλληνες/ίδες στα τόσα χρόνια της κρίσης και δεν το ξέρουμε;

Τέλος, φυσικά και δεν ισχύει ότι «στην Παναγία ο λαός μας ακουμπά τον πόνο, τις αγωνίες, τις ελπίδες και τις προσευχές του». Ένα μέρος του λαού, ναι. Αλλά πόσοι είναι που τα κάνουν και τα τέσσερα αυτά, κύριε Μητσοτάκη; Και πόσοι καν προσεύχονται; Πιο πολλούς/ές θα βρείτε στις παραλίες, παρά στις εκκλησίες και τα μοναστήρια σήμερα. (Αυτά τα λίγα, χωρίς να μιλήσω για το μπλέξιμο που κάνετε ανάμεσα στο λαό και το έθνος.)

Βρίσκετε τίποτα το φιλελεύθερο σ΄ αυτά;

B. Η «Εκκλησία μας» για πολλούς/ές από μας δεν είναι καθόλου «μας». Είναι απλά μια εκκλησία (με μικρό έψιλον μάλιστα), που συμβαίνει να είναι κολλημένη με το κράτος ενώ δε μας εκφράζει και να μας φορολογεί, εμάς τους μη πιστούς της, μέσω του κράτους.
Όσο για το φιλανθρωπικό της έργο, «με ξένα κόλλυβα, ξέρω και γω να κάνω μνημόσυνα» (= με επιδοτήσεις από τον προϋπολογισμό, με ΕΣΠΑ, με μισθοδοτούμενους από το Δημόσιο παπάδες κλπ κλπ).

Βρίσκετε τίποτα το φιλελεύθερο σ΄ αυτό; (Αν προτείνατε να χωριστεί η ορθόδοξη εκκλησία από το κράτος και να αυτοχρηματοδοτείται από τους πιστούς τους, τότε –αν εξακολουθούσε το «ζωογόνο» (;) της έργο, πρώτος εγώ θα της το αναγνώριζα).

Γ. Εδώ, εξαιρώντας το «Εκκλησία μας», θα με βρείτε σύμφωνο, όχι όμως επειδή τη θεωρώ «Εκκλησία μας», ούτε επειδή συμμερίζομαι «τις παραδόσεις, την κληρονομιά και τον πολιτισμό της πατρίδας μας», μα επειδή, καθώς έχω γράψει, «μ΄ ενδιαφέρουν και οι ελευθερίες που δε μ΄ ενδιαφέρουν» (ιδού)

Εσείς ταυτίζετε την «Εκκλησία» με το «λαό», το «λαό» με «τις παραδόσεις, την κληρονομιά και τον πολιτισμό της πατρίδας μας» και καταλήγετε (γ΄αυτό και μόνο γι΄ αυτό) να υπερασπίζεστε την ορθόδοξη εκκλησία.

Βρίσκετε τίποτα το φιλελεύθερο σ΄ αυτό;

Δ. Για το «ας κρατήσουμε -όπως μας καλεί η σημερινή ημέρα-ακόμη πιο γερά, την πίστη, τις αρχές και τις αξίες μας», κρατήστε ό,τι θέλετε, αλλά α) αλλά άστε εμάς τους άλλους απέξω β) επιτρέψτε μας να έχουμε άλλες αρχές και αξίες, που δεν ταυτίζονται την «πίστη» γ) παραδεχτείτε ότι η «πίστη» σας (πόσες 15ες Αυγούστου έχουν περάσει από το 2009;) δεν έχει βοηθήσει και πολύ μέσα στην κρίση.
(Προφανώς δε συμφωνείτε.)

Βρίσκετε τίποτα το φιλελεύθερο σ΄ αυτό;

Ε. Όχι «σε όλους και σε όλες», μόνο σε όσους/ες ακολουθούν την κρατικοποιημένη θρησκεία σας. Νάτη πάλι η ταύτιση Έλληνας/ίδα = ορθόδοξος.

Βρίσκετε τίποτα το φιλελεύθερο σ΄ αυτό;

Συμπέρασμα: Ένας πολιτικός που α) σπεύδει να κάνει δήλωση στο πρώτο 15Αύγουστο της κομματικής του προεδρίας με όρκους πίστης στην ορθόδοξη εκκλησία β) δε ζητάει χωρισμό ορθόδοξης εκκλησίας - κράτους, μα συμφύρει και ταυτίζει στο δημόσιο λόγο του τις έννοιες «λαός», «έθνος», «κράτος», «παράδοση», «αξίες» και «Εκκλησία» σ΄ ένα αξεδιάλυτο μίγμα, σ΄ ένα απειλητικά πληθυντικό -πλην ψευδές- «εμείς», ένας τέτοιος πολιτικός, λοιπόν, παρά τις δηλώσεις του, δεν μπορεί να θεωρηθεί πολιτικά φιλελεύθερος. Και είναι απορίας άξιο πόσο πέρα μπορεί να φτάσει ο όποιος επαγγελλόμενος οικονομικός φιλελευθερισμός του, χωρίς να συμβαδίζει με πολιτικό φιλελευθερισμό.



http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1/%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82