Το «Game Over» των μύθων...

Του Προκόπη Δούκα


«Για καθεμία εξίσωση που βάζεις στο βιβλίο σου, υπολόγιζε να χάνεις τους μισούς αναγνώστες σου» είχε πει κάποτε στον κορυφαίο φυσικό Stephen Hawking ο εκδότης του.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δεν έχει βέβαια εξισώσεις στο βιβλίο του «Game Over», που δανείζεται τον τίτλο του από την περίφημη φράση του Jean-Claude Juncker για την ελληνική κρίση. Ωστόσο, παραθέτει πλήθος στοιχείων και αριθμών. Και θα περίμενε κανείς ότι ένα βιβλίο, από έναν οικονομολόγο για τα έξι και πλέον χρόνια της ζωής μας με ύφεση και μνημόνια, θα ήταν τουλάχιστον βαρύ και μελαγχολικό, αν όχι βαρετό.

Αντιθέτως, ως πρωταγωνιστής της πιο ταραγμένης περιόδου της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας, ο πρώην υπουργός γράφει ένα συναρπαστικό αφήγημα που διαβάζεται νεράκι, σαν μυθιστόρημα, από την αρχή ως το τέλος. Και με γλώσσα κατανοητή και σχεδόν ποτέ κουραστική, καταγράφει τις γνωστές αλλά και τις αθέατες πλευρές ενός θρίλερ, τις συνέπειες του οποίου εξακολουθούμε να βιώνουμε.

Αρχίζοντας από την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ το 2009, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου καταπιάνεται με το προφανές ‒ αυτό που παραμένει τόσο δύσκολο να αποδεχτεί μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας: ότι το ελληνικό κράτος είχε υπερχρεωθεί την προηγούμενη επταετία, με ασύστολες σπατάλες. Ότι στο τέλος της περιόδου αυτής, το κράτος εισέπραττε 100 και ξόδευε 124, δημιουργώντας έλλειμμα 24 δισ. μόνο μέσα σε μια χρονιά. Ότι, παρότι η ελληνική κρίση ήταν «η πιο ορθόδοξη και προβλέψιμη της Ευρώπης», αντιμετωπίστηκε με χαρακτηριστική αμεριμνησία. Ότι ο δανεισμός έγινε αδύνατος, όταν οι (απρόσωπες ‒ και όχι «όργανα κάποιας συνωμοσίας») αγορές έγιναν δύσπιστες. Ότι η χώρα δεν θα μπορούσε ποτέ να ορθοποδήσει.

Ότι τα περιβόητα «greek statistics» και οι συνεχείς αποκαλύψεις των λαθροχειριών που είχαν γίνει ανερυθρίαστα, ανεβάζοντας κάθε φορά το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ σε ολοένα και πιο θηριώδη νούμερα, εμπόδιζαν να κερδηθεί αυτή η απαραίτητη εμπιστοσύνη, παρά τα αλλεπάλληλα μέτρα. Και ότι οι χρόνιες παθογένειες της χώρας και ο μέχρι τότε συνεχής εκτροχιασμός της οικονομίας, το αρνητικό ισοζύγιο πληρωμών, η έλλειψη ανταγωνιστικότητας με τη διαρκή αύξηση μισθών και πρόωρων συντάξεων μετά το 2000 («πείνας» τους αποκαλούσαν τότε οι συνδικαλιστές), η σαθρή διάρθρωση και λειτουργία του δημοσίου και του παραγωγικού τομέα, η αδυναμία επίλυσης του ασφαλιστικού και η ανισότητα στα φορολογικά βάρη, δημιουργούσαν μια επιπρόσθετη εικόνα ενός «αποτυχημένου» κράτους που αδυνατούσε να ανήκει στη σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική πραγματικότητα.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου καταγράφει όλες τις παθογένειες που οδήγησαν στην κρίση και ακολούθως στα μνημόνια (και όχι το ανάποδο, όπως επιθυμεί η λαϊκίστικη αφήγηση), καταρρίπτοντας όλους τους μύθους που λειτούργησαν ως οπλοστάσιο της «αντιμνημονιακής φούσκας». Τότε που, σε μια πλήρη αναστροφή της πραγματικότητας «οι πυροσβέστες κατηγορήθηκαν ως εμπρηστές».

Τις παθογένειες του δημόσιου διαλόγου μας, που πήρε φράσεις και τις διέστρεψε δημαγωγικά: Το «λεφτά υπάρχουν» δεν ειπώθηκε ποτέ με την έννοια που του δόθηκε αργότερα, «η πορεία του Τιτανικού» ειπώθηκε μήνες πριν ανέβουν τα spread του δανεισμού, ο διορισμός Γεωργίου (που δήθεν φούσκωσε το έλλειμμα) στην ΕΛΣΤΑΤ συνέβη μήνες μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου ‒ το γεγονός ότι η υπόθεση αυτή ακόμα ταλαιπωρεί τη νοημοσύνη μας και τη λειτουργία της δικαιοσύνης είναι ενδεικτικό για τον βαθμό κατανόησης της κρίσης από μια κοινωνία, που άγεται και φέρεται από τον λαϊκισμό.

Τις παθογένειες του πολιτικού προσωπικού και της ρητορικής του μέσα στο ίδιο του το κόμμα (υπουργοί που έλεγαν ότι έπρεπε να είχαμε πάρει πιο έγκαιρα τα μέτρα, ενώ τότε είχαν σθεναρά αρνηθεί), με την προσπάθεια πολλών σε όλη την πυραμίδα, από το κορυφαίο στέλεχος ως τον τελευταίο συνδικαλιστή, να σαμποτάρουν μια κοινή προσπάθεια αποφυγής της καταστροφής, αρνούμενοι να υλοποιήσουν υπεσχημένες μεταρρυθμίσεις και παίζοντας παιχνίδια προσωπικής στρατηγικής. Αν και «Ιφιγένεια» του κόμματός του, ο Παπακωνσταντίνου είναι πάντως ευγενής με τους συναδέλφους του: Αποφεύγει τις προσωπικές αναφορές, στις περισσότερες περιπτώσεις, αφήνοντας μόνο μερικές σαφείς αιχμές για πρόσωπα και πράγματα.

Αλλά κυρίως, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου καταγγέλλει την ανεύθυνη στάση της τότε αντιπολίτευσης ‒και ειδικά της αξιωματικής που, αν και υποτίθεται ότι ήταν φιλοευρωπαϊκό κόμμα, επί Σαμαρά μεταλλάχθηκε σε έναν αντιμνημονιακό μπροστάρη, προκαλώντας τεράστια ζημιά στη χώρα και διογκώνοντας το κύμα του λαϊκισμού, με τις συνέπειες που όλοι ξέρουμε‒ και στο πολιτικό φάσμα. Η απαίτηση του να μπει το ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση Παπαδήμου για λόγους μικροπολιτικής, το αψυχολόγητο και επιβλαβές κλείσιμο της ΕΡΤ, ο λαϊκίστικος ανασχηματισμός του 2014 αλλά και η προσπάθεια Σαμαρά να εμφανίσει ως μόνο δικό του επίτευγμα το πρωτογενές πλεόνασμα που πέτυχε, πατώντας πάνω στο δημοσιονομικό συμμάζεμα που είχε γίνει κατά 80% από τον Παπακωνσταντίνου, είναι μερικές ακόμα από τις αιχμές της αφήγησης.

Ο πρώην υπουργός φωτίζει βεβαίως και λιγότερο γνωστές πλευρές της κρίσης, τις αλλεπάλληλες συναντήσεις του σε όποιο ευρωπαϊκό forum υπήρχε, την αναζήτηση άμυνας της ευρωζώνης στις αγορές «πριν ανοίξει τη Δευτέρα το Τόκιο», τις αγωνιώδεις προσπάθειες να στηθεί ένας ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης από το μηδέν, τη συμφωνία της Deuville μεταξύ Merkel και Sarkozy που άλλαξε τα δεδομένα για τη δημοσιονομική πειθαρχία στην Ευρώπη, την επιμονή του Γάλλου Προέδρου για δημοψήφισμα με ερώτημα «Ναι ή Όχι στο ευρώ», τους κλυδωνισμούς και την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου, με αναφορά και στον ρόλο του Ευάγγελου Βενιζέλου. Και ως τέτοιο, το βιβλίο παραμένει ένα από τα λίγα ντοκουμέντα, ώστε κάποτε να εξηγηθεί πλήρως η ιστορική διάσταση των πραγμάτων.

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών δεν μένει όμως στην καταγραφή της θητείας του. Σχολιάζει όλη τη συνέχεια της ελληνικής περιπέτειας, πρώτα ως υπουργός Περιβάλλοντος της κυβέρνησης Παπαδήμου και στη συνέχεια έχοντας αποσυρθεί από την πολιτική. Επισημαίνει πόσο σημαντικό ήταν το PSI, αναλύει την κρίση της Κύπρου, στηλιτεύει την εγκατάλειψη πολιτικών και ασκεί σφοδρή κριτική στους χειρισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στην οποία αναγνωρίζει αρχικά σωστούς στόχους για λιγότερη λιτότητα και ελάφρυνση του χρέους.

Ακολούθως όμως την επικρίνει ότι επέλεξε τη μετωπική σύγκρουση και βρέθηκε «με πρόγραμμα χωρίς χρήματα, αντί για χρήματα χωρίς πρόγραμμα, που επιθυμούσε». Και με την κωλυσιεργία και την επιπολαιότητα που επέδειξε, οδήγησε τη χώρα στον τραγέλαφο του δημοψηφίσματος και του νέου επιβαρυντικού μνημονίου. Ο Παπακωνσταντίνου καταλογίζει ερασιτεχνισμό σε όσους προσπαθούσαν να προβάλλουν ως εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης άλλες δυνάμεις πλην της Ευρώπης και επισημαίνει ότι το οικονομικό επιτελείο είχε πλήρη γνώση για το επακόλουθο κλείσιμο των τραπεζών με τους χειρισμούς που έκανε. Παραλλήλως, επισημαίνει πόσο επιζήμια ήταν η ρητορική της διχόνοιας, που ακολούθησε το κόμμα της αριστεράς για να ανέλθει και να διατηρηθεί στην εξουσία.

Επίσης, υπεραμύνεται των δικών του χειρισμών, θυμίζοντας ότι η χώρα δεν ήταν «πειραματόζωο», αλλά έλαβε τη μεγαλύτερη δανειακή βοήθεια στην ευρωπαϊκή ιστορία και απέκτησε για πρώτη φορά έναν σοβαρό «οδικό χάρτη» για τον εκσυγχρονισμό της, ότι η δημιουργία ευρωπαϊκών μηχανισμών στήριξης σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα ήταν πρωτόγνωρη στα χρονικά και επισημαίνει ότι αν οι εκτιμήσεις του ΔΝΤ για τους περιβόητους «πολλαπλασιαστές» ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα, τα πράγματα θα ήταν χειρότερα για την Ελλάδα. «Η ανάπτυξη πάντως δεν θα γυρίσει απλώς με λιγότερη λιτότητα» καταλήγει ο συγγραφέας.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου αναφέρεται βεβαίως και στην προσωπική ποινική του περιπέτεια, ως «αποδιοπομπαίος τράγος» όλου του πολιτικού συστήματος ‒ ο «άνθρωπος που έφερε τα μνημόνια στη χώρα». Η άκρως αμφιλεγόμενη διαδικασία παραπομπής του για τα ονόματα των συγγενών του που δεν βρέθηκαν σε ένα μεταγενέστερο στικάκι, η αθωωτική γι' αυτόν ψήφος τόσο του εισηγητή της υπόθεσης, όσο και του Προέδρου του Ειδικού Δικαστηρίου, αλλά και η πολιτική διάσταση της καταδίκης του με την ελάχιστη δυνατή ποινή, μόνο για ένα πλημμέλημα, κάνουν κάθε καλοπροαίρετο παρατηρητή να διατηρεί τεράστιες επιφυλάξεις για την ποιότητα της πολιτικο-δικαστικής μας ζωής.

Όταν έγινε για πρώτη φορά εκπρόσωπος τύπου του ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δημιούργησε την εντύπωση ότι είχε μια φυσική ικανότητα, που τόσο λείπει από το δημόσιο βίο μας: Δεν μιλούσε με την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών. Τώρα δείχνει ότι αυτό το ταλέντο του συγκροτημένου και ουσιαστικού λόγου είναι το ίδιο ισχυρό και στο γραπτό κείμενο. Το «Game Over», γραμμένο τόσο στα αγγλικά, όσο και στα ελληνικά, είναι σίγουρα μια γοητευτική όσο και χρήσιμη μαρτυρία για τη μελέτη της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας ‒ και της μεγαλύτερης ίσως κρίσης που πέρασε η Ενωμένη Ευρώπη.

Γράφει ο Παπακωνσταντίνου τη δική του, υποκειμενική ματιά για τα γεγονότα και την ερμηνεία τους; Προφανώς. Αποκρύπτει ενδεχομένως τα δυσάρεστα για αυτόν, καλύπτοντας τις αδυναμίες και τα λάθη του; Ίσως. Η αφήγηση του πάντως, ρευστή και διάφανη, τον δικαιώνει. Και 4 μήνες τώρα που έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο, αλλά και όλα τα προηγούμενα χρόνια, δεν έχει παρουσιαστεί κάποια στέρεη επιχειρηματολογία που να ανατρέπει τη δική του. Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε, αν θα υπάρξουν ποτέ σοβαρά διατυπωμένες απαντήσεις. Η σιωπή και το αδιάφορο σφύριγμα των επικριτών του δεν προοιωνίζεται κάτι τέτοιο.

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CF%84%CE%BF-%C2%ABgame-over%C2%BB-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CF%89%CE%BD

Είναι φιλελεύθερος ο Κυριάκος Μητσοτάκης;

Του Δημήτρη Φύσσα

Σήμερα 15 του μήνα, μια από τις μέρες που κατά το ορθόδοξο εορτολόγιο γιορτάζει η «Παναγία», ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε την ακόλουθη δήλωση, που την παραθέτω ολόκληρη με αριθμημένες παραγράφους, ώστε στη συνέχεια να τη σχολιάσω αντιστοιχισμένα:

«Α. Είναι σήμερα μια μεγάλη ημέρα για τη Χριστιανοσύνη, την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό. Ημέρα που εμπνέει πίστη και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας. Παρά τις δυσκολίες -που δυστυχώς μεγάλωσαν τον τελευταίο καιρό- μπορούμε, με τη βοήθεια και τη δύναμη της Παναγίας, να τα καταφέρουμε. Στην Παναγία, άλλωστε, ο λαός μας ακουμπά τον πόνο, τις αγωνίες, τις ελπίδες και τις προσευχές του.

Β. Είναι, ταυτόχρονα, ημέρα που εμπνέει αλληλεγγύη στους συμπολίτες μας, που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Όπως, ήδη, κάνει καθημερινά η Εκκλησία μας, με τις κοινωνικές δομές της, σε ολόκληρη τη χώρα. Άοκνα, αθόρυβα και με σεβασμό στο ανθρώπινο πρόσωπο, χωρίς την παραμικρή διάκριση, αναπτύσσει ζωογόνο και υποδειγματικό έργο.

Γ. Είναι, όμως, και ημέρα που μεγαλώνει τη θλίψη για όσα πρωτοφανή και θλιβερά διαπράττονται τον τελευταίο καιρό, από ελάχιστους -ευτυχώς- βέβηλους, σε βάρος της Εκκλησίας μας. Από ανθρώπους που ούτε καν αντιλαμβάνονται τις παραδόσεις, την κληρονομιά και τον πολιτισμό της πατρίδας μας.

Δ. Οι Έλληνες χάσαμε πολλά τα τελευταία χρόνια. Ας κρατήσουμε -όπως μας καλεί η σημερινή ημέρα- ακόμη πιο γερά, την πίστη, τις αρχές και τις αξίες μας. Για να βγούμε, μια ώρα αρχύτερα, από την πολύπλευρη και επώδυνη κρίση.

Ε. Χρόνια πολλά σε όλες και όλους».

Τ΄ αντιστοιχισμένα σχόλιά μου:

Α. Ο ελληνισμός δεν αποτελείται μόνο από ορθόδοξους. Υπάρχουν Έλληνες/ίδες άθεοι, άθρησκοι, αγνωστικιστές, καθολικοί, προστεστάντες, ιουδαϊστές, μουσουλμάνοι, βουδιστές, δωδεκαθεϊστές και δεν ξέρω και γω τι άλλο. Ακόμα, σήμερα δε γιορτάζουν όλοι οι ορθόδοξοι: οι παλαιοημερολογίτες θα γιορτάσουν 14 μέρες αργότερα. Για οποιουσδήποτε από μας ανήκουμε σε οποιαδήποτε από τις παραπάνω κατηγορίες, η σημερινή μέρα δε σημαίνει απολύτως τίποτα, ούτε μας «εμπνέει πίστη και εμπιστοσύνη» (πιθανώς δεν εμπνέει κάτι τέτοιο ούτε καν σε όλους τους ορθόδοξους). Όλοι εμείς προφανώς δεν ενδιαφέρουμε τη Νέα Δημοκρατία, αλλά, ξέρετε, το μη ενδιαφέρον θαυμάσια λειτουργεί και αντίστροφα.

Ακόμα, από πού κι ως πού «μπορούμε με τη βοήθεια της Παναγίας, να τα καταφέρουμε»; Έχει καμιά ειδική σχέση η «Παναγία» με τους Έλληνες/ίδες και τους βοηθάει; Μήπως ήταν και Ελληνίδα; Ή μήπως βόηθησε πότε τους Έλληνες/ίδες στα τόσα χρόνια της κρίσης και δεν το ξέρουμε;

Τέλος, φυσικά και δεν ισχύει ότι «στην Παναγία ο λαός μας ακουμπά τον πόνο, τις αγωνίες, τις ελπίδες και τις προσευχές του». Ένα μέρος του λαού, ναι. Αλλά πόσοι είναι που τα κάνουν και τα τέσσερα αυτά, κύριε Μητσοτάκη; Και πόσοι καν προσεύχονται; Πιο πολλούς/ές θα βρείτε στις παραλίες, παρά στις εκκλησίες και τα μοναστήρια σήμερα. (Αυτά τα λίγα, χωρίς να μιλήσω για το μπλέξιμο που κάνετε ανάμεσα στο λαό και το έθνος.)

Βρίσκετε τίποτα το φιλελεύθερο σ΄ αυτά;

B. Η «Εκκλησία μας» για πολλούς/ές από μας δεν είναι καθόλου «μας». Είναι απλά μια εκκλησία (με μικρό έψιλον μάλιστα), που συμβαίνει να είναι κολλημένη με το κράτος ενώ δε μας εκφράζει και να μας φορολογεί, εμάς τους μη πιστούς της, μέσω του κράτους.
Όσο για το φιλανθρωπικό της έργο, «με ξένα κόλλυβα, ξέρω και γω να κάνω μνημόσυνα» (= με επιδοτήσεις από τον προϋπολογισμό, με ΕΣΠΑ, με μισθοδοτούμενους από το Δημόσιο παπάδες κλπ κλπ).

Βρίσκετε τίποτα το φιλελεύθερο σ΄ αυτό; (Αν προτείνατε να χωριστεί η ορθόδοξη εκκλησία από το κράτος και να αυτοχρηματοδοτείται από τους πιστούς τους, τότε –αν εξακολουθούσε το «ζωογόνο» (;) της έργο, πρώτος εγώ θα της το αναγνώριζα).

Γ. Εδώ, εξαιρώντας το «Εκκλησία μας», θα με βρείτε σύμφωνο, όχι όμως επειδή τη θεωρώ «Εκκλησία μας», ούτε επειδή συμμερίζομαι «τις παραδόσεις, την κληρονομιά και τον πολιτισμό της πατρίδας μας», μα επειδή, καθώς έχω γράψει, «μ΄ ενδιαφέρουν και οι ελευθερίες που δε μ΄ ενδιαφέρουν» (ιδού)

Εσείς ταυτίζετε την «Εκκλησία» με το «λαό», το «λαό» με «τις παραδόσεις, την κληρονομιά και τον πολιτισμό της πατρίδας μας» και καταλήγετε (γ΄αυτό και μόνο γι΄ αυτό) να υπερασπίζεστε την ορθόδοξη εκκλησία.

Βρίσκετε τίποτα το φιλελεύθερο σ΄ αυτό;

Δ. Για το «ας κρατήσουμε -όπως μας καλεί η σημερινή ημέρα-ακόμη πιο γερά, την πίστη, τις αρχές και τις αξίες μας», κρατήστε ό,τι θέλετε, αλλά α) αλλά άστε εμάς τους άλλους απέξω β) επιτρέψτε μας να έχουμε άλλες αρχές και αξίες, που δεν ταυτίζονται την «πίστη» γ) παραδεχτείτε ότι η «πίστη» σας (πόσες 15ες Αυγούστου έχουν περάσει από το 2009;) δεν έχει βοηθήσει και πολύ μέσα στην κρίση.
(Προφανώς δε συμφωνείτε.)

Βρίσκετε τίποτα το φιλελεύθερο σ΄ αυτό;

Ε. Όχι «σε όλους και σε όλες», μόνο σε όσους/ες ακολουθούν την κρατικοποιημένη θρησκεία σας. Νάτη πάλι η ταύτιση Έλληνας/ίδα = ορθόδοξος.

Βρίσκετε τίποτα το φιλελεύθερο σ΄ αυτό;

Συμπέρασμα: Ένας πολιτικός που α) σπεύδει να κάνει δήλωση στο πρώτο 15Αύγουστο της κομματικής του προεδρίας με όρκους πίστης στην ορθόδοξη εκκλησία β) δε ζητάει χωρισμό ορθόδοξης εκκλησίας - κράτους, μα συμφύρει και ταυτίζει στο δημόσιο λόγο του τις έννοιες «λαός», «έθνος», «κράτος», «παράδοση», «αξίες» και «Εκκλησία» σ΄ ένα αξεδιάλυτο μίγμα, σ΄ ένα απειλητικά πληθυντικό -πλην ψευδές- «εμείς», ένας τέτοιος πολιτικός, λοιπόν, παρά τις δηλώσεις του, δεν μπορεί να θεωρηθεί πολιτικά φιλελεύθερος. Και είναι απορίας άξιο πόσο πέρα μπορεί να φτάσει ο όποιος επαγγελλόμενος οικονομικός φιλελευθερισμός του, χωρίς να συμβαδίζει με πολιτικό φιλελευθερισμό.



http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1/%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82

Υπόθεση ΕΛΣΤΑΤ: Στατιστικές, ψέματα και μεγάλα ψέματα

Της Μιράντας Ξαφά
Στο άρθρο του "Αλήθειες και ψέματα για το έλλειμμα του 2009", ο κ. Γ. Μάτσος επισημαίνει ότι είναι αντικειμενικώς αδύνατον οι ενέργειες του κ. Γεωργίου να συνετέλεσαν σε αυτό για το οποίο εντέλει κατηγορείται, δηλ. την υπαγωγή στη χώρας στο Μνημόνιο και τη φερόμενη ζημία της χώρας κατά 210 δισ., εφόσον ο κ. Γεωργίου ανέλαβε την ΕΛΣΤΑΤ στις 2 Αυγούστου 2010, όταν η χώρα ήταν ήδη τρεις μήνες σε Μνημόνιο. Ο κ. Μάτσος δίνει επομένως τη δική του εξήγηση για το ποιος "φούσκωσε" το έλλειμμα του 2009, οδηγώντας τη χώρα στο πρώτο μνημόνιο: Η κυβέρνηση Παπανδρέου.

Προσθέτοντας μήλα και πορτοκάλια, ο κ. Μάτσος επιδίδεται σε μία μάταιη προσπάθεια να εξηγήσει έστω ένα μέρος της διαφοράς μεταξύ του ελλείμματος 6% του ΑΕΠ που υπέβαλε η κυβέρνηση Καραμανλή στην Eurostat λίγες μέρες πριν τις εκλογές του 2009 και του 12,6% της κυβέρνησης Παπανδρέου πριν αναλάβει ο κ. Γεωργίου πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ και "φουσκώσει" -όπως κατηγορείται- το έλλειμμα στο 15.4% του ΑΕΠ. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον κ. Μάτσο, η κυβέρνηση Παπανδρέου αύξησε το έλλειμμα του 2009 με τις εξής ενέργειες:

- επιπλέον επιστροφές φόρων 1,5 δισ.,
- εξόφληση χρεών νοσοκομείων 1,2 δισ.,
- αύξηση δαπανών για εξοπλιστικά 0,7 δισ.,
- επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης 0,5 δισ.,
- μη είσπραξη ΕΤΑΚ 2009 0,6 δισ.,
- αύξηση Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων 0,2 δισ.,
- αναβολή ημιυπαίθριων, κατάργηση φόρου λαχείων, ξυστού και σκαφών, 2,2 δισ.,
- αύξηση δαπανών για οδοιπορικά, λειτουργικά και προμήθειες 0,7 δισ.,
- επιπλέον υστέρηση εσόδων 1,7 δισ..

Σύνολο: 9,3 δισ. ευρώ, 4% του τότε ΑΕΠ.

Ο κ. Μάτσος μπερδεύει τα δημοσιονομικά με τα ταμειακά στοιχεία. Τα στοιχεία που δημοσιεύει η Eurostat είναι σε δημοσιονομική βάση, δηλαδή οι υποχρεώσεις του Δημοσίου καταγράφονται τη στιγμή που δημιουργούνται (accrual basis) και όχι τη στιγμή που εκταμιεύονται (cash basis). Οι δημοσιονομικοί στόχοι που θέτει το ΔΝΤ στα προγράμματα σταθεροποίησης που χρηματοδοτεί είναι πάντα σε δημοσιονομική βάση, ώστε να αποκλειστεί η επίτευξη του στόχου με τη δημιουργία απλήρωτων υποχρεώσεων. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές εμφανίζονται τη χρονιά που δημιουργήθηκαν, όχι τη χρονιά που αποπληρώθηκαν. Επομένως οι "επιπλέον επιστροφές φόρων 1,5 δισ., η εξόφληση χρεών νοσοκομείων 1,2 δισ. και αύξηση δαπανών για εξοπλιστικά 0,7 δισ." δεν θα επηρέαζαν το έλλειμμα της Eurostat σε δημοσιονομική βάση εάν δεν είχαν εκταμιευτεί. Ενδεχομένως να υπάρχουν και άλλες ανακρίβειες στα στοιχεία του κ. Μάτσου (παραλείπει για παράδειγμα την έκτακτη εισφορά στις επιχειρήσεις ύψους 1 δισ. που επέβαλε η κυβέρνηση Παπανδρέου μειώνοντας το έλλειμμα).

Είναι όμως λάθος να επικεντρωνόμαστε στο έλλειμμα του 2009 διότι δεν είναι αυτό που μας οδήγησε στα μνημόνια. Είναι η πελατειακή διαχείριση της εξουσίας που εκτόξευσε το δημόσιο χρέος από 141 δισ. (103% ΑΕΠ) το 2000, τη χρονιά που η Ελλάδα έγινε δεκτή στην Ευρωζώνη, σε 240 δισ. το 2007 (107% ΑΕΠ) και σε 300 δισ. το 2009 (130% ΑΕΠ), όταν η Ελληνική οικονομία βούλιαξε στα απόνερα της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης. Αντί να χρησιμοποιηθεί για μείωση του χρέους, το "μέρισμα" της συμμετοχής στην Ευρωζώνη, δηλ. η τεράστια εξοικονόμηση στο κόστος εξυπηρέτησης του χρέους που επετεύχθη χάρη στην δραστική μείωση των επιτοκίων, κατασπαταλήθηκε. Η απογείωση των κρατικών δαπανών την διετία 2008-9 σε μία μάταιη προσπάθεια να αποτραπεί η ύφεση που επέφερε η χρηματοπιστωτική κρίση έδωσε την χαριστική βολή. Όπως προειδοποιούσε η έκθεση του ΔΝΤ για την Ελληνική οικονομία που δημοσιοποιήθηκε τον Αύγουστο 2009, το τσουνάμι πλησίαζε πριν αναλάβει η κυβέρνηση Παπανδρέου. Έτσι φτάσαμε στα μνημόνια.

Αλλά ας επιστρέψουμε στον κ. Γεωργίου, τον άνθρωπο που αποκατέστησε την αξιοπιστία των Greek Statistics και σήμερα κατηγορείται για απιστία. Κατά τον κ. Μάτσο, οι δύο αντίθετες εκδοχές στην παραπομπή του κ. Γεωργίου είναι "η εκδοχή Παπακωνσταντίνου, κατά την οποία η κυβέρνηση Καραμανλή νόθευε το έλλειμμα του 2009 προς τα κάτω, και η εκδοχή Γεωργαντά – Λογοθέτη (σσ: μέλη του ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ), κατά την οποία το έλλειμμα του 2009 νοθεύτηκε προς τα άνω". Όμως κανείς δεν κατηγορεί την κυβέρνηση Καραμανλή ότι "νόθευσε" το έλλειμμα του 2009 δεδομένου δεν ήταν πλέον στην εξουσία μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου. Αυτό που της προσάπτουν είναι ότι υπέβαλε στην Eurostat στις αρχές Οκτωβρίου 2009 την υπεραισιόδοξη εκτίμηση ότι το έλλειμμα του 2009 θα ανερχόταν σε 6% του ΑΕΠ, όταν τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου (που είχαν ξαφνικά σταματήσει να δημοσιοποιούνται από τον Ιούνιο) έδειχναν ότι είχε ήδη φτάσει το 9% μέχρι και τον Αύγουστο. Πράγματι αυτό δεν αποτελούσε "νόθευση" αλλά απλώς "εσφαλμένη εκτίμηση", έστω ηθελημένη. Νόθευση όμως αποτελούσαν τα στοιχεία για τα ελλείμματα της περιόδου 2005-08, όπως φαίνεται από την επιφύλαξη που εκφράζει η Eurostat στην ανακοίνωσή της τον Οκτώβριο του 2009: "Eurostat has expressed a reservation on the data reported by Greece due to significant uncertainties over the figures notified by the Greek statistical authorities". Αντίθετα με τους ισχυρισμούς του κ. Μάτσου επομένως, δεν αληθεύει ότι "κανένας ποτέ δεν ισχυρίσθηκε πραγματικά ότι η κυβέρνηση Καραμανλή παρουσίασε ψευδή στοιχεία στην Ευρώπη".

Ο κ. Μάτσος ισχυρίζεται ότι γνώριζε "από πηγές στην Ευρώπη" ότι "η Ευρώπη, όταν μιλούσε για Greek Statistics, δεν αναφερόταν στη φερόμενη νόθευση του ελλείμματος του 2009 από τη ΝΔ, αλλά μόνον το off market swap με την Goldman το 2001". Τον διαψεύδει όμως η έκθεση της Eurostat/ΕΕ και τοπαράρτημά της, που γράφτηκαν κατά παραγγελία του ECOFIN και δημοσιεύτηκαν τον Ιανουάριο του 2010, πριν ανακαλυφθεί το off market swap την άνοιξη 2010. Η έκθεση συμπεραίνει (σελ. 36):

"Η αξιοπιστία των στοιχείων της Ελλάδας για το δημόσιο έλλειμμα και χρέος αποτέλεσε αντικείμενο συνεχούς και αποκλειστικής προσοχής για αρκετά χρόνια. Το 2004 η Eurostat εκπόνησε μια ολοκληρωμένη έκθεση για την αναθεώρηση των στοιχείων για το δημόσιο έλλειμμα και χρέος της Ελλάδας, καταδεικνύοντας ότι οι ελληνικές στατιστικές αρχές είχαν υποβάλλει λανθασμένα στοιχεία για το χρέος και το έλλειμμα για τα έτη από το 1997-2003. Μετά το 2004, και σε 5 περιπτώσεις, η Eurostat εξέφρασε επιφυλάξεις για τα στοιχεία της Ελλάδας στα εξαμηνιαία Δελτία Τύπου της για το έλλειμμα και το χρέος. Τα στοιχεία Διαδικασίας Υπερβολικού Ελλείμματος της Ελλάδας δημοσιεύτηκαν χωρίς επιφυλάξεις μόνο στις περιπτώσεις όπου η Eurostat είχε παρέμβει πριν η κατά τη διάρκεια της περιόδου της κοινοποίησης με σκοπό να διορθώσει λάθη η ακατάλληλη καταγραφή και, κατά συνέπεια, αυξάνοντας το κοινοποιηθέν έλλειμμα. Άλλα στοιχεία που δείχνουν αυτή τη συνεχή προσοχή είναι ο μεγάλος αριθμός επισκέψεων, συμπεριλαμβανομένων των τεσσάρων μεθοδολογικών επισκέψεων, καθώς και το σχέδιο δράσης που συμφωνήθηκε με τις ελληνικές αρχές που σκοπό είχε να αντιμετωπίσει τα στατιστικά προβλήματα που είχε διαγνώσει η Eurostat. Η Eurostat παρακολουθούσε και αναθεωρούσε συχνά το σχέδιο δράσης [...] τα μέτρα που προέβλεπε το σχέδιο δράσης ήταν κυρίως μεθοδολογικής φύσεως, και δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν ζητήματα που αφορούσαν το θεσμικό πλαίσιο, τη λογοδοσία, τις αρμοδιότητες και τις πολιτικές παρεμβάσεις."

Με άλλα λόγια, η Ελλάδα υπέβαλλε αναξιόπιστα στοιχεία όλη την περίοδο 1997-2009, κατά την οποία η Eurostat δεν είχε την δικαιοδοσία να παρέμβει στην ουσία του θέματος, που ήταν ότι η στατιστική υπηρεσία (που ήταν τότε Γενική Γραμματεία του υπουργείου Οικονομικών και όχι ανεξάρτητη αρχή) λειτουργούσε με μικροπολιτικά κριτήρια. Η απελπισία της Eurostat με τα Greek Statistics είναι ευδιάκριτη στην σελ. 9 της έκθεσης: "Οι εταίροι του Ευρωπαϊκού Στατιστικού Συστήματος θα πρέπει να συνεργάζονται καλή τη πίστη. Εσκεμμένη μη ορθή υποβολή στοιχείων η απάτη δεν προβλέπονται στον κανονισμό". Αυτό επιβεβαιώνεται και από την έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου του 2014σχετικά με τον ρόλο της τρόικας, που επισημαίνει ότι "η προβληματική κατάσταση της Ελλάδας οφειλόταν και στη στατιστική λαθροχειρία κατά τα έτη που προηγήθηκαν της κατάρτισης του προγράμματος".

Δεν αληθεύει επίσης ο ισχυρισμός ότι δεν απαντήθηκαν οι κατηγορίες Γεωργαντά-Λογοθέτη. Ο κ. Γεωργίου απάντησε με υπομνήματα που εστάλησαν στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής (9/2011) και έκτοτε στη Δικαιοσύνη. Ο κ. Μάτσος θεωρεί το γεγονός ότι η Eurostat αποδεχόταν τα Ελληνικά στοιχεία από τότε που ανέλαβε ο κ. Γεωργίου ως ελαφρυντικό για τον ίδιο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το αδίκημα δεν διεπράχθη: "Σημαίνει ότι, εάν διεπράχθη, διεπράχθη από την Eurostat ή, κατά περίπτωση, ‘και’ από τη Eurostat". Πιστεύει δηλ. τη γνωστή θεωρία συνομωσίας ότι "όλοι ήταν στο κόλπο", έχει όμως ταυτόχρονα και μία νέα θεωρία: Αναφερόμενος σε μίασυνέντευξη του κ. Radermacher, προέδρου της Eurostat, στο Bloomberg στις 2/9/2010, ερμηνεύει τις δηλώσεις του ως ένδειξη ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν είχε παράσχει ακόμη τα "πραγματικά έγγραφα" ("real documents") για τις πρακτικές νόθευσης των στατιστικών στοιχείων της προηγούμενης κυβέρνησης. Επομένως, κατά τον κ. Μάτσο, "οι εσπευσμένες ενέργειες Γεωργίου σκοπό είχαν, όχι να νοθεύσουν το έλλειμμα, αλλά να οδηγήσουν σε κλείσιμο την έρευνα της Κομισιόν για τη δήθεν νόθευση στοιχείων, χωρίς να ρεζιλευτεί η ελληνική κυβέρνηση που δεν παρουσίασε ποτέ στοιχεία για τα Greek Statistics". Όπως όμως ο ίδιος ο κ. Μάτσος παραδέχεται πιο κάτω στο κείμενό του, ο κ. Radermacher παραπονιόταν απλώς και μόνο ότι δεν είχε λάβει όλα τα στοιχεία σχετικά με τα off market swaps της Ελληνικής κυβέρνησης. "Τι μεσολάβησε έκτοτε", αναρωτιέται ο κ. Μάτσος, και έκλεισε η έρευνα της Κομισιόν; Αυτό που μεσολάβησε, κ. Μάτσο, είναι ότι όλα τα στοιχεία υποβλήθηκαν στην Eurostat σύμφωνα με τους κανόνες, συμπεριλαμβανομένων των στοιχείων για το swap του 2001 και για άλλα που η κυβέρνηση Καραμανλή σκοπίμως αποσιώπησε παρά την ξεκάθαρη οδηγία της Eurostat του 2008. Ο ίδιος ο κ. Μάτσος μας μεταφέρει τα λόγια του Radermacher: "Greece is the only euro country that lied about using these complex swap contracts after Eurostat told countries to report them in 2008". Όλα τα υπόλοιπα περί κλεισίματος της έρευνας της Κομισιόν με τις "εσπευσμένες ενέργειες" κ. Γεωργίου που αύξησαν το έλλειμμα του 2009 είναι θεωρίες συνωμοσίας.

http://www.capital.gr/story/3147354

Το κομματικόν και το αληθές

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Στο σταλινικό σύμπαν το κόμμα είναι υπεράνω όλων και προπαντός της αλήθειας. Για τους κομμουνιστές αληθές είναι το κομματικό και ουχί το αντίστροφο. Γι’ αυτό και παλάβωσαν. Εβλεπαν κατά καιρούς τις διδαχές τού κόμματος να βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα και έφτιαχναν περίτεχνες «διαλεκτικές» θεωρίες για το πόσον είναι στραβός ο γιαλός και πόσο ορθά αρμενίζει το κόμμα.

Το ψέμα στην κομμουνιστική σκέψη είναι όπλο στη μάχη για την επικράτηση της μίας και μεταφυσικής «αλήθειας», που είναι ο κομμουνισμός. Είναι νόθο παιδί της 11ης Θέσης του Καρλ Μαρξ, που λέει: «Οι φιλόσοφοι μονάχα ερμήνευαν με διάφορους τρόπους τον κόσμο, το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε». Και οι σταλινικοί, προκειμένου να αλλάξουν τον κόσμο, τού άλλαξαν τον αδόξαστο με τα ψέματα.

Η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς στην Ελλάδα εμπότισε βαθιά την ελληνική πολιτική σκέψη με τέτοιου τύπου σοφίσματα. Τα υιοθετούν ακόμη και συγγραφείς υπεράνω υποψίας, σφοδροί πολέμιοι του σταλινισμού, όπως είναι ο πολυγραφότατος κ. Σάκης Μουμτζής. Στο άρθρο του «Η ενότητα της Νέας Δημοκρατίας, υπεράνω όλων!» (συνεπώς και της αλήθειας) ο κ. Μουμτζής γράφει για τη στάση της Ν.Δ. σχετικά με τον κ. Κώστα Καραμανλή και την καταστροφική πολιτεία του. Το μέγα θέμα είναι «πώς θα πορευθεί η Νέα Δημοκρατία. Δηλαδή αν θα βαδίσει ενωμένη και συντεταγμένη προς την εκλογική νίκη ή αν θα βυθιστεί σε έναν νέο κύκλο εσωστρέφειας, με οδυνηρά αποτελέσματα για την ενότητά της. Φαίνεται πως πολλοί νεοδημοκράτες αγνοούν πως το κόμμα τους παραμένει αδιαταράκτως συμπαγές, γιατί όλα, μα όλα, τα στελέχη του υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται τη διακυβέρνηση 2004-2009, καθώς και αυτήν του 2012-2014. Κι έτσι πρέπει». (Liberal, 7/8/2016)

«Αδιαταράκτως συμπαγής» η Νέα Δημοκρατία; Στο 19% έφτασε κάποια στιγμή και εκτός αυτού υπήρξαν η διάσπαση των ΑΝΕΛ και το φούντωμα της απεχθούς ακροδεξιάς. Αλλά γιατί ο κ. Μουμτζής αγνοεί την περίοδο 2009-2012, όταν ο κ. Αντώνης Σαμαράς είχε ανεβεί (μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ) στα κάγκελα του αντιμνημονίου; Δεν χρήζει υπεράσπισης εκείνη η περίοδος από τους νεοδημοκράτες; Τι κι αν δεν κυβερνούσε η Ν.Δ.; Με τη στάση της έδωσε αστική σφραγίδα στην παλαβομάρα των ακραίων, σημάδεψε πολύ περισσότερο τον τόπο απ’ όσο η διακυβέρνηση της περιόδου 2012-2014. Ο καλός σταλινικός πρέπει όλα να τα δικαιολογεί.

Ο συγγραφέας του δίτομου έργου «Η κόκκινη βία. Η μνήμη και η λήθη της Αριστεράς» (εκδ. Επίκεντρο) υιοθετεί τα δόγματα της Αριστεράς περί της «ορθής» χρήσεως της μνήμης και της λήθης. «Στην πολιτική πρακτική», γράφει, «κυριαρχούν δύο πολύ απλές έννοιες. Ο συσχετισμός των δυνάμεων τόσο στο γενικότερο πεδίο όσο και στο εσωκομματικό και ο υπολογισμός του κόστους και του οφέλους μιας πολιτικής». Μα άμα είναι τόσο κυνικά τα πράγματα, γιατί να φύγει ο κ. Αλέξης Τσίπρας και να αναλάβει την πρωθυπουργία ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης; Το ίδιο μνημόνιο θα εφαρμόσουν, και σε ό,τι αφορά τα μαθήματα πολιτικού κυνισμού ο νυν πρωθυπουργός αποδείχθηκε μαέστρος· κινήθηκε μόνο με τον γνώμονα κόστους-οφέλους για το κόμμα του. Κατηγορείται, μάλιστα, ότι το έκανε με εξαιρετική επιτυχία.

Επομένως, πειράματα θα κάνουμε;



http://www.kathimerini.gr/870583/opinion/epikairothta/politikh/to-kommatikon-kai-to-alh8es

Έντυπη

Τι επιχειρούν να ξεπλύνουν;

Του Γιώργου Προκοπάκη
Ο προϋπολογισμός του 2009 είναι ακόμη κρεμασμένος στην ιστοσελίδα του ΥΠΟΙΚ. Ευχάριστο ανάγνωσμα. Ο τιτάνας Αλογοσκούφης προέβλεπε έλλειμμα €12 δισ. Οι ανάγκες πληρωμής τόκων σκάρτα €12 δισ. Δηλαδή, πρωτογενώς ο προϋπολογισμός ήταν ισοσκελισμένος. Οι ανάγκες αναχρηματοδότησης του χρέους για το 2009 ήταν €30 δισ.

Χοντρικά λοιπόν, η χώρα έπρεπε να σηκώσει από τις αγορές χρέους €42 δισ.

Την πρώτη βδομάδα Ιανουαρίου 2009 ο Παπαθανασίου αντικατέστησε τον Αλογοσκούφη. Μέχρι τον Αύγουστο ο νέος ΥΠΟΙΚ δανείσθηκε €67 δισ. Ολόκληρα €25 δισ παραπάνω από τις ανάγκες ολόκληρου του έτους! Γιατί;

Έτοιμη η απάντηση: στους δύσκολους καιρούς που έρχονται, με την αβεβαιότητα, σηκώνουμε πολλά λεφτά για να μην έχουμε πρόβλημα. Πλην όμως, ο Παπαθανασίου φρόντισε να μην έχουμε. Τα ταμειακά διαθέσιμα του Δημοσίου την 30/9/2009 (τέσσερις μέρες πριν τις εκλογές) ήταν €14 δισ και έπρεπε να πληρωθούν καμιά δεκαριά δισ μέχρι το τέλος του έτους σε χρεολύσια και τόκους. Αν κάνει κανείς τους υπολογισμούς βλέπει πως ενώ έπρεπε ο Καραμανλής να αφήσει στον ΓΑΠ "ταμείο" τουλάχιστον €35 δισ, οπότε ο ΓΑΠ θα τούλεγε και "ευχαριστώ για τις εθνικές σου υπηρεσίες που φρόντισες να έχουμε λεφτά σε καιρούς αβεβαιότητας", άφησε €14 δισ.

Αν καταλαβαίνετε καλά, το πρώτο εννεάμηνο 2009 δαπανήθηκαν €21 δισ παραπάνω από το προβλεπόμενο για όλο το έτος! Τουλάχιστον! Υποθέτουμε έντιμη διαχείριση, αλλά το κράτος που είχαν φτιάξει ο Καραμανλής με τον Παυλόπουλο έπρεπε να ταϊστεί.

Η χρονιά έκλεισε με €24 δισ πρωτογενές έλλειμμα. Τουλάχιστον τα €21 δισ απ' αυτά είχαν ήδη δημιουργηθεί την ημέρα που παρελάμβαναν οι ΓΑΠ-Παπακωνσταντίνου. Πλέον οι τόκοι €12 δισ, το έλλειμμα ήταν ήδη €33 δισ, κάπου 13.5% του ΑΕΠ.

Ποιός φταίει για το μνημόνιο και για την κρίση; Ο ΓΑΠ βέβαια, που είχε ως εκτελεστή τον Γεωργίου που φούσκωσαν το έλλειμμα για να έλθει η τρόικα. Αμφισβητεί κανείς;

Η διαχείριση του πρώτου εννεαμήνου 2009 ήταν εγκληματικά καταστροφική. Επιστέγασμα της αλόγιστης πολιτικής από τον Σεπτέμβεριο 2007. Η αντικατάσταση του Αλογοσκούφη (ο οποίος όσο και εάν ακούγεται αντίθετο με την κοινή αντίληψη, ήταν απείρως πιο σφικτός διαχειριστής από τον διάδοχό του) ήταν κομβική. Έπρεπε να βρεθεί πρόθυμος εκτελεστής της οικονομίας. Μπορεί να ήταν ένα σενάριο στο περιορισμένης αντίληψης επιτελείο καραμανλοπαυλόπουλων η "παρένθεση ΓΑΠ" - με καμμένη γη πόσο μακριά θα πήγαινε; Αυτό είναι το καλό σενάριο, το οποίο στράβωσε, όχι για τους φωστήρες που το σκέφτηκαν αλλά για τους πολίτες - στράβωσε πάρα πολύ.

Όλη η προσπάθεια με τις εξεταστικές που άλλες γίνονται και άλλες όχι, τον παραλογισμό της δίωξης Γεωργίου, αλλά και η συνωμοσιολογία εξυπηρετούν ένα στόχο. Το ξέπλυμα Καραμανλή και των συν αυτώ. Τακίμιασαν με τους τσιπροκαμμένους και ζούμε τον απόλυτο παραλογισμό.


https://www.facebook.com/george.j.prokopakis/posts/10208240354781431

Η παλιά κακή δεξιά...

Αλλαγή της χώρας, Ευρώπη και ίδιοι κανόνες για όλους ή επιβράβευση του πελατειασμού σε βάρος της κοινωνίας;

Αυτά είναι τα ερωτήματα, αυτά είναι τα διλήμματα, με τα οποία βρίσκονται αντιμέτωποι οι πολίτες επτά ολόκληρα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης.

Η πρώτη επιλογή απαιτεί αλήθειες, καθαρές σχέσεις και ένα πολιτικό σύστημα χωρίς εξαρτήσεις.

Η δεύτερη αφορά όσους η παραμονή ή επαναφορά στην εξουσία είναι αυτοσκοπός, που φτάνει μέχρι και σε ανίερες συμμαχίες, σαν αυτή των κ.κ. Τσίπρα και Καραμανλή. Σε δευτερεύουσα μοίρα οι θεσμοί, η αγωνία των πολιτών, η ανισότητα, η ανεργία, η φυγή νέων ανθρώπων που αγωνιούν να ξεκινήσουν τη ζωή τους, τα λουκέτα, η φτωχοποίηση.

Αν η ΝΔ δια του Εκπροσώπου της επανέρχεται, αναθεωρητικά, στη στατιστική απάτη της κυβέρνησης Καραμανλή, κατατάσσεται αυτομάτως στη δεύτερη κατηγορία, αυτή των καιροσκόπων σε βάρος της χώρας. Η «Επανίδρυση του κράτους» του κ. Καραμανλή, θα σερβιριστεί εκ νέου, ξαναζεσταμένο φαγητό, ως «ευρωπαϊκός μεταρρυθμισμός» επί Κυριάκου Μητσοτάκη;

Ο Εκπρόσωπος της ΝΔ, ο κ. Κουμουτσάκος που τσιτάρει σήμερα το φυλλάδιο του κ. Παπαθανασίου περί δήθεν διογκωμένου ελλείμματος, ήταν Εκπρόσωπος της ΝΔ και την περίοδο του εκτροχιασμού, και Ευρωβουλευτής όταν απέστειλαν τον Οκτώβριο του 2009 ψευδή βεβαίωση του ελλείμματος στο 6%.

Ήταν επίσης Ευρωβουλευτής όταν ψηφιζόταν από όλα τα ευρωπαϊκά κράτη η Έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου, όπου σύμφωνα με τα ευρήματα της eurostat είχε διαπραχθεί στατιστική απάτη. Ήταν στέλεχος του κόμματος της ΝΔ όταν ψηφίζονταν οι προϋπολογισμοί Παπαδήμου και μετά Σαμαρά, το 2012, το 2013 και το 2014, όπως και το μεσοπρόθεσμο του 2012 και οι εφαρμοστικοί νόμοι. Όλα τα ανωτέρω κατέγραφαν το έλλειμμα του 2009 στο 15,6%.

Αν η λύση για τους πολίτες και την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια ήταν ζήτημα απλής αναθεώρησης των αριθμών, γιατί δεν την πρότεινε τότε, να γλιτώσει και ο Ελληνικός λαός από τα δυσβάσταχτα μέτρα των τουλάχιστον 14 δισ Ευρώ, μόνο την πρώτη διετία του κ. Σαμαρά;

Για ένα πολύ απλό λόγο: γιατί είναι ψευδής. Είναι μικροκομματική προπαγάνδα καιροσκόπων, όπως ήταν το σχέδιο – χαρτοπετσέτα που παρουσίασε ο κ. Παπαθανασίου στην κ. Λαγκάρντ, όπως ήταν η «θωρακισμένη οικονομία» του κ. Αλογοσκούφη, όπως ήταν τα Ζάππεια και ο αντιμνημονιακός «αγώνας» του κ. Σαμαρά, που ξέχασε μπροστά στο ενδεχόμενο εξευτελισμού του από το δημοψήφισμα που δυστυχώς δεν έγινε ποτέ.

Μακάρι να είχαν δείξει σύνεση. Μακάρι οι λύσεις να ήταν τόσο απλές. Μακάρι να μην είχαν σπαταλήσει τους κόπους του Ελληνικού λαού σε αδικαιολόγητες δαπάνες, σε golden boys, σε τραπεζικά σκάνδαλα και σε χαμένους προεκλογικούς αγώνες. Αλλά το έκαναν. Διακινδυνεύοντας για μία ακόμα φορά τη μοίρα της χώρας, όπως έκανε η συντηρητική παράταξη και στο παρελθόν, όπως έκαναν και μετά, στις διπλές εκλογές του 2012, όπως έκαναν και το χειμώνα του 2014.




http://www.tokinima.gr/elleimma_koumoutsakos_20160802/