Έστω κι αν ο Φουκουγιάμα διαψεύστηκε, και το τέλος της Ιστορίας δεν θα γραφτεί ποτέ, είχαμε πιστέψει ότι είχε αλλάξει η μελάνη που γραφόταν. Κι εκεί όμως υπήρχε λάθος. Μερικά πράγματα γράφονται πάντα με την ίδια σινική και δεν σβήνονται ποτέ. Ένα από αυτά είναι οι περιπέτειες της ψυχής της ελληνικής Δεξιάς.
Ο εκσυγχρονιστής κ. Μητσοτάκης με κανάλια και κουστωδίες επισκέφθηκε το Άγιο Όρος, λες και δεν υπήρχε άλλος τρόπος, εφόσον ένιωθε την ανάγκη να προσκυνήσει, να το κάνει ιδιωτικώς και μακριά από τα επιδοκιμαστικά βλέμματα του αδιάκριτου κοινού που μετρά τους ηγέτες του με τα σταυροκοπήματα. Σε αυτό το κοινό απευθύνεται και ο ευρωπαϊστής Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όταν αγνοεί τη θεσμική σημειολογία του αξιώματός του και αναπαύεται με ευλάβεια στα γόνατά του.
Ο υπερήφανος για τις μνημονιακές του επιδόσεις Άδωνις Γεωργιάδης δημοσίως εξεδήλωσε την ανακούφισή του που πολιτικός προϊστάμενος των Ενόπλων Δυνάμεων είναι ο ορκισμένος εχθρός του Πάνος Καμμένος. ‘Εχει εθνικές ευαισθησίες, είπε, εννοώντας ότι με τους αριστερούς που μπλέξαμε φαντάσου να βάζανε εκεί κανέναν Φίλη. Τους χωρίζουν ανελέητες προσωπικές μονομαχίες μέχρι διαπόμπευσης και δικαστηρίων, αλλά ο υπόγειος δεσμός τους παραμένει αρραγής. Το ανοξείδωτο μέταλλο της Δεξιάς.
‘Ετσι και τώρα, 16 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, ένας βουλευτής των ΑΝΕΛ και ο κ. Νικολόπουλος παραμέρισαν τις αγεφύρωτες πολιτικές διαφορές του για να καταθέσουν δημοσίως τον κοινό λυγμό τους για το προαιώνιο εθνικό παράπονο. Το συλλογικό ελληνοχριστιανικό απωθημένο της ανέγερσης του Τάματος του Έθνους, για να πιστωθεί επιτέλους τον Μεγαλοδύναμο η κρίσιμη συμβολή του στην απελευθέρωση του Γένους. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να πραγματοποιηθεί το μπαρόκ ελληνοχριστιανικό όραμα που ούτε η Χούντα δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει, τώρα που έχουμε όλα τα άλλα προβλήματά μας λυμένα.
Ο κ. Καραμανλής παρίστανε τον μετριοπαθή κι έκανε τον φίλο στους αριστερούς αλλά πρώτος - πρώτος είχε υπογράψει στο Δημοψήφισμα του Χριστόδουλου. Ο κ. Σαμαράς πριν από κάθε μεταρρυθμιστική του φράση έβαζε κι ένα «με τη βοήθεια της Παναγιάς», μπαινοβγαίνοντας στο γραφείο του κ. Μπαλτάκου με τις 80 αγιογραφίες. Ο κ. Μητσοτάκης τράβηξε τώρα το αυτί των 16 βουλευτών του αλλά λίγες βδομάδες πριν δε είχε τολμήσει να αντιταχθεί στην επιμονή του κ.Ιερώνυμου να υπαγορεύσει τη διδακτέα ύλη στα σχολεία. Γνωρίζει τίνος κόμματος ανέλαβε την αρχηγία - όλοι οι αυθεντικοί δεξιοί συνομιλούν πάντα με ένα πολυάριθμο ειδικό κομμάτι της κοινωνίας που η ψήφος του ενσωματώνει ες αει την ευλογία του παπά της ενορίας. Αυτό το κομμάτι είναι τόσο κρίσιμο που ούτε η αριστερά το υποτιμά, γι' αυτό και ο κ. Τσίπρας από την πρώτη στιγμή φρόντισε να διατηρεί ζεστή την αγκαλιά του με την εκκλησία.
Ο ελληνοχριστιανικός ιδεασμός των δεξιών είναι το αντίστοιχο του ηθικού πλεονεκτήματος των αριστερών. Μόνοι αυτοί διαθέτουν την αποκλειστικότητα των πατριωτικών ευαισθησιών και του θρησκευτικού αισθήματος, ακριβώς όπως μόνο οι αριστεροί κατέχουν το μονοπώλιο της κοινωνικής ευαισθησίας και της ηθικής υπεροχής. Και με τον ίδιο τρόπο το εμπορεύονται αμφότεροι. Μόνο που όταν έχεις βεβαιότητα για τις αρχές και τα πιστεύω σου και αυτοπεποίθηση για την ακεραιότητα του συστήματος αξιών σου δεν έχεις καμία ανάγκη να τα διαφημίζεις:
http://www.athensvoice.gr/politiki/patris-thriskeia-gonyklisia
Ο ξυλοδαρμός του καθηγητή του Παντείου από νεαρούς επειδή τους έκανε παρατήρηση, ή οι αδιανόητες ύβρεις των χρυσαυγιτών προς τη μάνα του ανθρώπου που ένας από αυτούς δολοφόνησε δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά μιας κοινωνίας σε κρίση. Το ξέρετε, υποθέτω. Το αντιλαμβανόμαστε όλοι. Είναι απλά οι κραυγαλέες εκφάνσεις μιας κανονικότητας. Γιατί η χυδαιότητα, η αγένεια, η περιφρόνηση απέναντι σε ανθρώπους και κανόνες είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του κοινωνικού περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε.
Είμαι σίγουρος ότι έχετε απειράριθμα παραδείγματα από την καθημερινή σας ζωή, ειδικά αν βγαίνετε από το σπίτι σας και κινείστε σε δημόσιους χώρους, αν μιλάτε ποτέ με άλλους ανθρώπους, ή αν οδηγείτε στους δρόμους. Φαντάζομαι πως έχετε αντιληφθεί πως το πρόβλημα δεν είναι οι μεμονωμένες εξάρσεις βίας ή σποραδικές εκρήξεις χυδαιότητας. Το πρόβλημα είναι η ήπια, καθημερινή αντικοινωνική συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω μας, τόσο συνηθισμένη και καθολική που, πια, περνά σχεδόν απαρατήρητη.
Πρόσφατα ήμουν προσκεκλημένος σε μια εκδήλωση με θέμα το προσφυγικό. Στο πάνελ συμμετείχαν διάφοροι πολύ πιο ενδιαφέροντες από εμένα άνθρωποι, και εγώ. Το κοινό περιλάμβανε φοιτητές και ειδικούς, μερικοί εκ των οποίων είχαν ταξιδέψει από το εξωτερικό για να παρευρεθούν. Όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες εκδηλώσεις, πριν από τις τοποθετήσεις των συμμετεχόντων εκπρόσωποι των φορέων που διοργάνωναν την εκδήλωση απηύθυναν σύντομους χαιρετισμούς που από το πρόγραμμα προβλεπόταν να διαρκέσουν τρία λεπτά. Ο πρώτος χαιρετισμός κράτησε πέντε λεπτά. Ο δεύτερος οκτώ. Η τρίτη τήρησε το τρίλεπτο (ήταν αλλοδαπή). Και μετά ανέβηκε ο τέταρτος.
Ο τέταρτος μίλησε για 25 λεπτά. Είκοσι. Πέντε.
Για εικοσιπέντε λεπτά το κοινό και οι προσκεκλημένοι τον άκουγαν να αναλύει τη γνώμη του για το προσφυγικό πρόβλημα, ενίοτε φωνάζοντας, παρασυρμένος από το πάθος και το δίκιο που, για κάποιο λόγο, τον έπνιγε. Η ιδιότητά του δεν είχε καμία σχέση με το θέμα, ήταν πρώην δήμαρχος δήμου της Αττικής, αλλά είχε πολλά πράγματα να πει, όλες τις κοινοτοπίες και όλους τους κενούς συναισθηματισμούς που μπορεί να φανταστεί κάποιος. Δεν έχει σημασία ποιος ήταν ή πως τον λένε, γιατί θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από αυτό το γιγάντιο pool πανομοιότυπων φωνακλάδων πολιτικάντηδων που παρήγαγε το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Και μετά, ο τύπος αυτός, αφού μας έκλεψε 25 λεπτά από τη ζωή μας που ποτέ δεν θα πάρουμε πίσω, όταν επιτέλους του τελείωσαν τα κλισέ και αποφάσισε να κατέβει από το βήμα, δεν πήγε να καθίσει στη θέση του για να παρακολουθήσει την εκδήλωση την οποία είχε μόλις βγάλει τραγικά εκτός προγράμματος. Έφυγε.
Δεν είναι εξαίρεση ούτε αυτός, ούτε άνθρωποι σαν κι αυτόν.
Όταν η βουλευτής Νίκης Κεραμέως έμεινε έγκυος, διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να σταθεί πουθενά στο χώρο εργασίας της, επειδή οι συνάδελφοί της κάπνιζαν παντού χωρίς κανένα δισταγμό. Ο χώρος εργασίας της είναι η Βουλή των Ελλήνων, οι συνάδελφοί της είναι οι δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού, και αυτό που σας λέω συνέβη πέρυσι.
Όταν οι ίδιοι βουλευτές της χώρας περιφρονούν το νόμο που ψήφισαν μέσα στο κτίριο όπου τον ψήφισαν, αντιλαμβάνεται κανείς ότι έχουμε ξεπεράσει κάποιο όριο ως κοινωνία, κάποιο σύνορο θεσμικής και συλλογικής κατάρρευσης. Και φοβάμαι ότι δεν το έχουμε ξεπεράσει τώρα πρόσφατα.
Η αγαπημένη μου ιστορία χυδαιότητας και αγένειας όλων των εποχών είναι αυτό που συνέβη τον Απρίλιο του 2001, όταν συνδικαλιστές έκαναν κατάληψη στο Υπουργείο Εργασίας διαμαρτυρόμενοι -τι σημασία έχει το γιατί- και στα πλαίσια της κατάληψής τους έφεραν στο γραφείο του υπουργού δύο φέρετρα. Φέρετρα. Τα οποία μετά τα έβγαλαν και τα έκαψαν. Υπουργός Εργασίας τότε ήταν ο Τάσος Γιαννίτσης, ο γνωστός, αυτός που, επειδή προσπάθησε να φτιάξει το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας (μια μεταρρύθμιση που πιθανότατα θα απέτρεπε την χρεοκοπία σχεδόν δέκα χρόνια μετά), το πολιτικό σύστημα και οι ψηφοφόροι τον εξαφάνισαν με συνοπτικές διαδικασίες. Ο Τάσος Γιαννίτσης, λοιπόν, που τότε προσπαθούσε να περάσει ένα πακέτο μέτρων για την καταπολέμηση της φτώχειας, ήρθε αντιμέτωπος με τους συνδικαλιστές με τα φέρετρα. Έχει σημασία που το τονίζω αυτό. Επειδή μερικές εβδομάδες νωρίτερα ο 27χρονος γιος του Τάσου Γιαννίτση είχε δολοφονηθεί από ληστές στο Μεξικό. Εκείνη την εποχή ακριβώς, οι διαμαρτυρόμενοι συνδικαλιστές κάθισαν και σκέφτηκαν ποια άραγε να είναι η καταλληλότερη μορφή αγώνα για την περίσταση, και αποφάσισαν ότι η καλύτερη δυνατή ιδέα ήταν να του πάνε στο γραφείο φέρετρα.
Αμέσως μετά, η Αλέκα Παπαρήγα τους επισκέφτηκε για να τους υπενθυμίσει τη στήριξη του ΚΚΕ στο δίκαιο αγώνα τους.
Η χυδαιότητα της καθημερινότητας, από την περιφρόνηση του οδηγού που προσπερνά από αριστερά αυτούς που περιμένουν να στρίψουν δεξιά στο φανάρι και χώνεται, μέχρι τους βουλευτές που παραβιάζουν τους νόμους που ψηφίζουν, δημιουργεί αυτό το equillibrium ανομίας μέσα στο οποίο βουλιάζουμε από πάντα. Είμαστε ένα συνονθύλευμα ατόμων το καθένα εκ των οποίων πιστεύει πως ο χρόνος του και τα δικαιώματά του έχουν μεγαλύτερη αξία από των υπολοίπων, πως υποχρεώσεις απέναντι στο κοινό σύνολο δεν υφίστανται και πως η υπακοή στους κοινούς κανόνες είναι προαιρετική.
Και αυτή η παθολογική κατάσταση δεν βελτιώνεται. Αυτή η ασθένεια δεν θεραπεύεται. Μέσα στην κρίση κανένα μάθημα δεν μαθαίνουμε, ίσα ίσα, σε fora και σε Μέσα η χυδαιότητα και η περιφρόνηση ξεχύνονται, αναπαράγονται, ανατροφοδοτούνται και πολλαπλασιάζονται. Τρώνε σαν σαράκι κάθε ίχνος εμπιστοσύνης σε θεσμούς ή και μεταξύ των ανθρώπων, τρωγόμαστε σιγά σιγά, κάθε μέρα, με κάθε τσιγάρο σε κλειστό χώρο, με κάθε γκραφίτι, σε κάθε παράνομο προσπέρασμα, μέχρι να απομείνουμε μια εντελώς κατεστραμμένη χώρα, με πλήρως αποκτηνωμένους πολίτες.
http://www.kathimerini.gr/896854/opinion/epikairothta/politikh/h-xydaia-kanonikothta
.jpg)
