Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών
Αθήνα, 20 Φεβρουαρίου 2018
10+1 ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ,ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, ΤΙΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣΚΑΙ ΤΙΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ
ΤΗΣ ΝΔ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Οι δύο αντιλήψεις που συγκρούονται:
Η μια, η προοδευτική, που θέλει να αλλάξει την Ελλάδα αντιμετωπίζοντας τις αιτίες της κρίσης και τις παθογένειες του πελατειακού πολιτικο-οικονομικού συστήματος και η άλλη, η συντηρητική, που θέλει τη νομή της εξουσίας.
1. Η Ηλεκτρονική Συνταγογράφηση και το Παρατηρητήριο Τιμών των Φαρμάκων, δεν ήταν μνημονιακή υποχρέωση.
Ήταν μια μεταρρύθμιση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, με πρωθυπουργό τον Γιώργο Α. Παπανδρέου.
Ήταν απόφαση της τότε κυβέρνησης και δεν της επεβλήθη από τους εταίρους – δανειστές.
Όταν ανέλαβε η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το 2009, διαπιστώθηκε ότι κανένας ουσιαστικός έλεγχος δεν γινόταν στις συνταγογραφήσεις.
Η τιμολόγηση των φαρμάκων σε επίπεδο υπουργείου δεν γινόταν ηλεκτρονικά, αλλά σε ένα χαρτί, με μολύβι και χωρίς να αναζητούνται οι τιμές των φαρμάκων από όλες τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαιτέρως δε των χωρών με τις χαμηλότερες τιμές.
Και όλα αυτά, για μια μακρά περίοδο, κατά την οποία ήταν γνωστό ότι όλες οι φαρμακοβιομηχανίες επιχειρούσαν μέσω των αυξημένων τιμών να εξισορροπήσουν τις απώλειες από την εισαγωγή των γενόσημων.
Για την αλήθεια, αλλά και την ιστορία,
Η μεταρρύθμιση αυτή πραγματοποιήθηκε με μια σειρά πολιτικών αποφάσεων που εφαρμόστηκαν με μια δέσμη μέτρων και αφορούσαν:
Την τιμολόγηση των φαρμάκων – και με τακτικές ανατιμολογήσεις, λαμβάνοντας υπόψη τις τιμές του συνόλου των χωρών της ΕΕ, και μάλιστα, με ηλεκτρονικό τρόπο,
Την εφαρμογή της Εθνικής Συνταγογράφησης στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα,
Την ίδρυση του ΕΟΠΥΥ,
Την εφαρμογή μέτρων άμεσης απόδοσης (λίστες φαρμάκων, επιστροφές με διάφορους τρόπους, μειώσεις ποσοστών κέρδους ιδιαίτερα στα φάρμακα υψηλού κόστους, εισαγωγή της δραστικής ουσίας κ.λπ.).
Πώς έγιναν τότε δεκτά αυτά τα μέτρα;
Ακόμη και με κωδωνοκρουσίες και μαύρες σημαίες σε κάποιες περιοχές της χώρας, αλλά και με αστείους ισχυρισμούς περί μη γνώσης ηλεκτρονικών υπολογιστών από γιατρούς, με αποτέλεσμα ο τότε πρωθυπουργός να αναγκαστεί να δώσει εντολή για διακοπή της σύμβασης με όποιο γιατρό ισχυριζόταν ότι δεν μπορεί να χειριστεί ηλεκτρονικό υπολογιστή.
2. Το κόστος αυτής της μεταρρύθμισης, ήταν ΜΗΔΕΝΙΚΟ.
Από τα κρατικά ταμεία δεν σπαταλήθηκε ούτε ένα Ευρώ για την εφαρμογή της. Αντιθέτως, τα οφέλη της ήταν άμεσα και εντυπωσιακά, τόσο για τις τιμές των φαρμάκων, όσο και για τη συνολική φαρμακευτική δαπάνη.
Κάθε χρόνο, από την εφαρμογή της, το δημόσιο ταμείο εξοικονομεί περίπου 3 δισ. Ευρώ.
3. Η Ηλεκτρονική Συνταγογράφηση και το Παρατηρητήριο Τιμών Φαρμάκων, είναι μια από τις δεκάδες μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα προοδευτικής μεταρρύθμισης που αντιμετωπίζει ουσιαστικά μια από τις πελατειακές παθογένειες που μας οδήγησαν στην κρίση. Μίας μεταρρύθμισης που απέδειξε στην πράξη τι σήμαινε το «Λεφτά Υπάρχουν, ΑΝ…».
Η χώρα έχει απόλυτη ανάγκη από τέτοιες μεταρρυθμίσεις, που αντιμετωπίζουν ριζικά τις αιτίες της κρίσης.
Και αξίζει να σημειωθεί ότι,
Αυτή η μεταρρύθμιση είναι ένα τυπικό παράδειγμα που επιβεβαιώνει την ορθότητα της αντίληψης που κυριαρχούσε στην κυβέρνηση Παπανδρέου, περί της ανάγκης να υιοθετηθεί η επιλογή των μεγάλων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων στη χώρα, για την αντιμετώπιση των παθογενειών του πελατειακού συστήματος, όπως της σπατάλης και της διαφθοράς, αποτελέσματα και τα δύο του συστημικού προβλήματος που ταλανίζει τους Έλληνες και τη χώρα – έναντι της λιτότητας, που επέλεξε τελικά, η Ευρώπη.
Και όπως αποδεικνύεται πλέον, οι μεταρρυθμίσεις αυτές που έγιναν από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με δικές της αποφάσεις, ήταν αυτές που όχι μόνον αντιμετώπισαν ουσιαστικά τις αιτίες της κρίσης, αλλά συνεχίζουν και θα συνεχίζουν για πάντα, να έχουν θετικά αποτελέσματα για τα δημόσια ταμεία, χωρίς μάλιστα, να πληρώνουν οι Έλληνες.
4. Τα στοιχεία που αποτυπώνουν την εξέλιξη της φαρμακευτικής δαπάνης και δεν μπορούν να διαψευστούν ή έστω να αμφισβητηθούν, αποδεικνύουν ότι,
α. Το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ στο χώρο του φαρμάκου, είναι η εκτόξευση της φαρμακευτικής δαπάνης μεταξύ 2004 και 2009, δηλαδή σε μόλις 5 χρόνια, από τα 2 δις Ευρώ το 2003, στα 5,1 δις Ευρώ, το 2009. Η υπόθεση NOVARTIS, δεν είναι παρά ένα μέρος του όλου προβλήματος.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι, εκείνη την περίοδο, η φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα, έφτασε σχεδόν σε ύψος, αυτήν της Ισπανίας, η οποία έχει πληθυσμό περίπου 4 φορές μεγαλύτερο της Ελλάδας.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Με αυτό το ΣΚΑΝΔΑΛΟ, του οποίου οι πολιτικές αν μη τι άλλο ευθύνες είναι κάτι περισσότερο από προφανείς, η κυβέρνηση δεν ασχολείται. Το αποσιωπά. Γιατί;
β. Η πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση του προβλήματος, έγινε μεταξύ 2010 και 2012, οπότε εφαρμόστηκαν και έφεραν θετικό αποτέλεσμα τα μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου, με συνέπεια, η φαρμακευτική δαπάνη να μειωθεί από τα 5,1 δισ. Ευρώ το 2009, μέσα σε δύο μόλις χρόνια στα 2,8 δισ. Ευρώ και στη συνέχεια, τον επόμενο χρόνο, να μειωθεί ακόμη περισσότερο και να φτάσει στα επίπεδα του 2004.
Και όλα αυτά, χωρίς να αυξηθεί η συμμετοχή των πολιτών στο κόστος των φαρμάκων, σε αντίθεση με την αύξηση της συμμετοχής των πολιτών, που επέβαλε στη συνέχεια η κυβέρνηση της ΝΔ και διατήρησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Γιατί αυτή η μεταρρύθμιση δεν συνεχίστηκε και δεν εμβαθύνθηκε από τις κυβερνήσεις που ακολούθησαν μέχρι και σήμερα;
5. Από μια μόνο μεταρρύθμιση, η χώρα, από το 2011 και μετά, για κάθε χρόνο και για πάντα, εξοικονομεί χρήματα που αναλογούν σε έναν ΕΝΦΙΑ. Το ερώτημα είναι, ποιος θα πλήρωνε αυτά τα λεφτά, αν δεν υπήρχαν οι αποφάσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου. Προφανώς, οι Έλληνες πολίτες.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Λεφτά υπήρχαν και δυστυχώς, συνεχίζουν να υπάρχουν και να τα λυμαίνονται συμφέροντα και κατεστημένα με τα οποία συναλλάσσονται πελατειακές πολιτικές δυνάμεις. Είναι ο κόπος και ο πλούτος του Ελληνικού λαού, που διαμοιράζουν χωρίς αιδώ, υποτιθέμενοι υπηρέτες του λαού, δεξιοί και δήθεν αριστεροί.
6. Την περίοδο της εκτόξευσης της φαρμακευτικής δαπάνης (2004-2009), πρωθυπουργός ήταν ο κ. Καραμανλής.
Οι πολιτικές ευθύνες του τότε πρωθυπουργού, είναι αυτονόητες. Όπως και οι πολιτικές ευθύνες των δύο υπουργών του. Αν μεταξύ τους, έχουν άλλη άποψη για το ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη, είναι δικό τους και μόνον θέμα. Η ευθύνη ανήκει και στους δύο στο ακέραιο και δεν μπαίνει στο ζύγι.
Όμως,
Ο πρωθυπουργός που επέτρεψε να γίνει το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ στο χώρο του φαρμάκου, παραμένει στο απυρόβλητο.
Η ευθύνη για αυτό, ανήκει στον σημερινό πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος, για τους δικούς του λόγους, όλους εξηγήσιμους, συγκαλύπτει τις ευθύνες του «συνοδοιπόρου» του, τότε πρωθυπουργού κ. Καραμανλή.
7. Η σημερινή κυβέρνηση, δήθεν αριστερή, δεν έχει προχωρήσει σε κάποια απόφαση που να αντιμετωπίζει τις παθογένειες στο χώρο της υγείας και του φαρμάκου. Γιατί, άραγε;
Το μόνο που κάνει, είναι να αναζητά πιθανές ευθύνες για το παρελθόν.
Ορθώς, αν αυτό αναζητά και όχι την σπίλωση πολιτικών της αντιπάλων.
ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ.
Αλλά αυτό δεν αρκεί.
Γιατί, αυτό σημαίνει – εκ του αποτελέσματος, μάλιστα -, ότι η κυβέρνηση, αφού δεν λαμβάνει μεταρρυθμιστικά μέτρα, δεν ενδιαφέρεται να διαμορφώσει νέα θετικά δεδομένα για το μέλλον, όσον αφορά την υγεία των Ελλήνων, παρά μόνον να αποκομίσει πολιτικά και μάλιστα, μικροκομματικά οφέλη, από την επικοινωνιακή διαχείριση μιας υπόθεσης.
8. Είναι περισσότερο από προφανές ότι, η κυβέρνηση με τον τρόπο που χειρίζεται τη λεγόμενη υπόθεση NOVARTIS, μετέτρεψε με δική της αποκλειστικά ευθύνη, μια υπόθεση η οποία σύμφωνα με την ίδια μπορεί να αφορά σπατάλη δημοσίου χρήματος, ακόμη και χρηματισμό, σε μια σαπουνόπερα.
Έτσι όμως, αναγκάζει τη Δικαιοσύνη να λειτουργήσει σε ένα περιβάλλον, που δεν ευνοεί την ουσιαστική απονομή της δικαιοσύνης.
Και επιπλέον, δίνει τη δυνατότητα στις άλλες πολιτικές δυνάμεις και στα εμπλεκόμενα πρόσωπα, να αμφισβητήσουν, και δικαίως, τις προθέσεις και τις επιδιώξεις της κυβέρνησης.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για μια υγεία που να υπηρετεί τον ασθενή και να διασφαλίζει με πολιτικές πρόληψης μια καλύτερη ζωή για τους πολίτες.
Η κυβέρνηση, διαχειρίζεται την υπόθεση NOVARTIS, με γνώμονα τη δημιουργία εντυπώσεων και την εξασφάλιση μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, μέσω και της ομηρείας πολιτικών προσώπων.
Αυτή η πολιτική μεθόδευση, αποτελεί συνειδητή πολιτική απάτη.
Ωστόσο,
Υπάρχει και μια άλλη διάσταση στην όλη υπόθεση, που προσθέτει αρνητικό φορτίο και μάλιστα, ιδιαίτερα επιβλαβές για τον δημόσιο βίο της χώρας, αλλά και για το αποτύπωμα που αφήνει στο κοινωνικό σώμα.
Πρόκειται για την χωρίς δίκη ενοχοποίηση πολιτικών προσώπων από την κυβέρνηση, με τη γκεμπελικού τύπου μέθοδο της λασπολογίας. Φαινόμενο που δυστυχώς έχει ζήσει η χώρα πολλές φορές, όπως και στο πρόσφατο παρελθόν.
Η λασπολογία, δεν επιτρέπει να δούμε καθαρά το βάθος του πραγματικού Ελληνικού Προβλήματος. Δηλαδή, το συστημικό πρόβλημα. Την αδυναμία των δημοκρατικών θεσμών – κάτι που αναδείχθηκε περίτρανα την εποχή των κυβερνήσεων Καραμανλή-, να παρέχουν διαφάνεια, λογοδοσία και απόδοση σωστών υπηρεσιών για το δημόσιο καλό, υπέρ του πολίτη. Η εύκολη στοχοποίηση προσώπων, συσκοτίζει συνειδητά αυτήν τη διάσταση. Δηλαδή, αποσιωπά την ουσία, αποκρύπτει τα πραγματικά αίτια του προβλήματος και επομένως, προστατεύει όσα συμφέροντα κάνουν πάρτι σε ένα περιβάλλον από το οποίο απουσιάζει ο ουσιαστικός θεσμικός έλεγχος, η οργάνωση, η διαφάνεια, η μνήμη, κ.λπ.
Αυτή, είναι μια συντηρητική, δεξιά, και ουσιαστικά αυταρχική αντίληψη, νοοτροπία και πρακτική. Σύμφωνα με τη θεώρηση αυτή, υπάρχουν οι επαναστάτες, οι «αριστεροί», η δήθεν πρωτοπορία, όπως διατείνεται η δογματική αριστερά ή όπως έλεγε η δεξιά, οι «νομιμόφρονες», και ακόμη πιο απλά, από τη μια οι «καλοί» στο όνομα του λαού και από την άλλη οι «κακοί», τα μιάσματα, οι παλαιοί πολιτικοί, οι διεφθαρμένοι.
Έτσι όμως, προσπαθούν να διαμορφώσουν ένα ψευτοδίλημμα για τον πολίτη: Να ρίξει ανάθεμα στους κακούς, για να ψηφιστούν οι καλοί. Χωρίς να ανατραπούν τα πραγματικά αίτια της κρίσης.
Το πραγματικό δίλημμα όμως, είναι άλλο: ποιος – από την μια, έχει την πραγματική πολιτική βούληση, ποιος θέλει και μπορεί να αλλάξει τις δομές της εξουσίας, του κράτους, της δικαιοσύνης, της διοίκησης, της αυτοδιοίκησης, του παραγωγικού προτύπου, εμβαθύνοντας τη δημοκρατία, και ποιος – από την άλλη, θέλει απλά να διαχειριστεί την εξουσία και να επιχειρήσει να τη διατηρήσει με σκοπό να την ιδιοποιείται ως λάφυρο;
9. Σε μια περίοδο που, πολιτικές και παραγωγικές δυνάμεις του τόπου, θα έπρεπε να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να διαμορφώσουν ένα κοινά αποδεκτό ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ που να διασφαλίζει την οριστική έξοδο της χώρας από την ΚΡΙΣΗ – και όχι απλώς από το μνημόνιο, αντιμετωπίζοντας τις πραγματικές αιτίες του ελληνικού προβλήματος, ο δημόσιος βίος ταλανίζεται και πάλι από φαινόμενα μίσους και διχασμού.
10. Η σημερινή εθνικολαϊκιστική κυβερνητική συμμαχία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ. Αντιθέτως, είναι ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ και δεν μπορεί να αποτελεί φορέα υπέρβασης του αδιεξόδου.
Η αντιμετώπιση του Ελληνικού Προβλήματος, απαιτεί σύγκρουση με τις παθογένειες του πελατειακού πολιτικο-οικονομικού συστήματος. Απαιτεί άλλες αντιλήψεις, νοοτροπίες και συμπεριφορές.
Οι φορείς αυτών των ιδεών, που έχουν ανάγκη οι Έλληνες και η χώρα και αγωνίζονται για την προοδευτική αλλαγή, πρέπει να αποδεικνύουν εμπράκτως αυτήν τους τη στρατηγική στόχευση. Δεν μπορούν να συναγελάζονται με τους βασικούς υπεύθυνους που μας οδήγησαν στην κρίση.
Η επιλεκτική πολιτική που χαρακτηρίζει τις επιλογές τους στο χώρο του φαρμάκου, επιβεβαιώνει τη συνενοχή τους. Ό,τι και εάν ισχυρίζονται.
Και αποδεικνύει ότι, έχουν γίνει οι καλύτεροι μαθητές της δεξιάς συντήρησης.
Της Νέας Δημοκρατίας, της οποίας σήμερα, πολλά στελέχη, επικαλούνται την ανάγκη ενότητας και καταδικάζουν το «λαϊκισμό» και την προσπάθεια χειραγώγησης της Δικαιοσύνης.
Είναι όμως, οι πρώτοι διδάξαντες.
Και δεν είναι μόνο το «βρώμικο ‘89».
Είναι και η περίοδος 2009-11, όταν πρώτοι αυτοί μετέτρεψαν την Ελλάδα σε ένα απέραντο Κολοσσαίο, αντί να ακολουθήσουν το δρόμο της σοβαρής πολιτικής λειτουργίας.
Τότε που η Νέα Δημοκρατία και ο κ. Σαμαράς ξεσήκωναν τον κόσμο και έκλειναν το μάτι σε ανεύθυνες και αδιέξοδες προτάσεις, και πρακτικές του τύπου «δεν πληρώνω».
Τότε που με τη στάση τους, χέρι – χέρι με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή, μετέτρεπαν τις πλατείες σε θηριοτροφεία.
Τότε που μιλούσαν με ιδιαίτερη ευκολία για συνωμοσίες και υιοθετούσαν – αν δεν έφτιαχναν οι ίδιοι τη λάσπη, λογικές σπίλωσης πολιτικών τους αντιπάλων, μόνο και μόνο για να αποσιωπήσουν τα δικά τους εγκλήματα και στη συνέχεια να οικοδομήσουν πολιτικές καριέρες και κυβερνητικές πλειοψηφίες.
(Στη φωτογραφία, το αποτέλεσμα των «μεταρρυθμιστικών» επιλογών της Νέας Δημοκρατίας, μετά και την ανταπόκριση στο κάλεσμά της, του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής.)
Τότε, που προσπαθούσαν με όλους τους τρόπους και πάντα αθέμιτους, να κρατήσουν στο σκοτάδι, να αποκρύψουν τα στοιχεία που έρχονταν στο φως της δημοσιότητας, για τα φαινόμενα αδιαφάνειας, σπατάλης και διαφθοράς, σε κάθε χώρο της δημόσιας ζωής και όχι μόνο του φαρμάκου.
Γιατί, δεν ήταν μόνο το μεγάλο έγκλημα της απάτης με τα στατιστικά στοιχεία των δημοσίων οικονομικών, που πληρώνουν ακόμη ακριβά οι Έλληνες, ήταν το πάρτι που γινόταν σε κάθε γωνιά του δημοσίου και στις απολήξεις με συμφέροντα και κατεστημένα.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της καταστροφικής αυτής αντίληψης και πρακτικής, που δεν άλλαξε ούτε με την κρίση και τις επιπτώσεις της, ο ΠΡΩΤΟΣ νόμος που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση Σαμαρά, ήταν αυτός που άλλαζε το νόμο της κυβέρνησης Παπανδρέου, για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις του κατεστημένου των πανεπιστημίων.
Άλλαξαν το νόμο που και οι ίδιοι είχαν ψηφίσει!
Και τέλος,
Για δεύτερη φορά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, ένα ζήτημα που απασχολεί το δημόσιο βίο της χώρας, γίνεται αφορμή για να ξεσπάσει διαμάχη στο εσωτερικό της δεξιάς και μάλιστα, με την εμπλοκή και μέρους των ΜΜΕ.
Η Έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας, για την κατάσταση της οικονομίας μέχρι το 2009, δηλαδή την περίοδο των κυβερνήσεων Καραμανλή, που είδε το φως της δημοσιότητας και αποτέλεσε κόλαφο για όσους ευθύνονται για την κρίση, αλλά και τώρα η υπόθεση NOVARTIS, προκάλεσαν σεισμικές δονήσεις στο πελατειακό σύστημα που με ευθύνη του ταλανίζονται οι Έλληνες.
Στη δεύτερη περίπτωση, της NOVARTIS, ήταν η κυβέρνηση που διαμόρφωσε το πεδίο της αντιπαράθεσης στο χώρο της δεξιάς, προστατεύοντας τον βασικό υπεύθυνο της κρίσης, τον κ. Καραμανλή και έναν από τους συνυπεύθυνους υπουργούς του.
Το γεγονός αυτό, αναδεικνύει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, όχι μόνον το πολιτικό ήθος της ηγεσίας της κυβέρνησης, αλλά και την πελατειακή αντίληψη από την οποία εμφορείται.
Αλλά επιβεβαιώνει και ότι, η ηγεσία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αποτελεί τον καλύτερο μαθητή της συντήρησης. Και μετέρχεται μεθόδους πολιτικής της δεξιάς.
Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνεται απολύτως ότι, οι εκπρόσωποι του πελατειασμού, δεξιοί ή δήθεν αριστεροί, το μόνο για το οποίο δεν ενδιαφέρονται είναι να δώσουν βιώσιμη απάντηση στην κρίση. Μοναδική τους επιδίωξη, η εξουσία και η νομή της, όχι η αλλαγή της.
Είναι και οι δύο μέρος της κρίσης.
ΥΓ. Το κωμικοτραγικό της όλης υπόθεσης είναι ότι, σήμερα, η Νέα Δημοκρατία διατείνεται ότι, αυτή η μεγάλη μεταρρύθμιση είναι δικό της έργο. Λίγη ντροπή, δεν θα έβλαπτε.
http://www.tokinima.gr/101_alithies_farmako_20180220/
