Τα ελληνικά «πάρτι τσαγιού»

Δεκάδες αφίσες στα Εξάρχεια καλούν τους πολίτες να στηρίξουν το κίνημα πολιτικής ανυπακοής, εκδηλώσεις του οποίου αποτελούν τα πρόσφατα επεισόδια στην Κερατέα, το σπάσιμο μηχανημάτων ακύρωσης εισιτηρίων στο μετρό και η μη καταβολή του αντιτίμου των διοδίων. Ενδύονται έτσι με αριστερό και επαναστατικό μανδύα πράξεις που είναι βαθύτατα αντιδραστικές και συντηρητικές και αντλούν στοιχεία από το κίνημα του «πάρτι τσαγιού» και των nimby (not in my back yard - όχι στο πίσω μέρος της αυλής μου).

Στην Κερατέα οι κάτοικοι αντιδρούν στη δημιουργία ΧΥΤΑ. Το ΣτΕ όμως αποφάσισε ότι οι εργασίες κατασκευής πρέπει να προχωρήσουν και υπό ΚΣ (κανονικές συνθήκες) θα έπρεπε να είχαν ολοκληρωθεί το 2010. Η Ελλάδα απειλείται με βαρύτατα πρόστιμα από την Ε. Ε. σε περίπτωση περαιτέρω κωλυσιεργίας. Ανεξάρτητα από την κριτική για τη βίαιη συμπεριφορά της αστυνομίας απέναντι στα μπλόκα, η στάση των κατοίκων δεν έχει τίποτα το αριστερό ή επαναστατικό. Είναι η κλασική συντηρητική αντίδραση ιδιοκτητών που βλέπουν την περιουσία τους να απαξιώνεται - και ας είναι αυτό προς όφελος του κοινωνικού συνόλου και της χώρας. Οχι εδώ, να πάτε να τη φτιάξετε αλλού, γιατί εδώ θα υποβαθμιστεί το οικόπεδό ΜΟΥ, είναι η υποβόσκουσα λογική, αν και οι διαμαρτυρόμενοι κάτοικοι επικαλούνται περιβαλλοντικούς και αρχαιολογικούς λόγους για τις κινητοποιήσεις τους.

Η αύξηση 40% είναι απαράδεκτη λένε όσοι δεν πληρώνουν εισιτήριο στις αστικές συγκοινωνίες, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι κόπτονται για το μέλλον του δημόσιου χαρακτήρα τους. Ναι, αλλά η μη καταβολή του εισιτήριου οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία τους και τελικά στη μερική, ίσως και ολική ιδιωτικοποίησή τους. Θα μπορούσαν ίσως να διαπραγματευτούν χαμηλότερες τιμές για τις κάρτες απεριορίστων διαδρομών (450 ευρώ η ετήσια για όλα τα μέσα είναι όντως εξωφρενική για το μέσο ελληνικό βαλάντιο). Οταν στο παρελθόν το εισιτήριο ήταν υπερβολικά φτηνό σε σχέση με τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οι παρεχόμενες υπηρεσίες ήταν... ανάλογες της φτήνιας. Τώρα που κοντεύουμε να έχουμε στην Αθήνα καλές αστικές συγκοινωνίες, οι οποίες επιτρέπουν στους κατοίκους της πόλης να ζουν χωρίς αυτοκίνητο, ανακάλυψαν οι εξεγερμένοι Αθηναίοι τη γλυκιά γοητεία της βλαπτικής για τα ΜΜΜ εξέγερσης. Στην περίπτωση των διοδίων ισχύει κάτι ανάλογο. Όποιος ονειρεύεται autostrada χωρίς να πληρώσει δεκάρα τσακιστή δεν είναι εχθρός του μεγάλου κεφαλαίου με μούσκλα Γκλέτσου. Είναι είτε αφελής είτε τσιγκούνης. Εξαιρέσεις θεμιτές μπορούν να γίνουν για κατοίκους περιοχών που είναι υποχρεωμένοι να περνούν από διόδια για να πάνε οπουδήποτε. Αν όμως θέλουμε να γενικευτεί το παράδειγμα της Αττικής Οδού, δεν μπορούμε να περνάμε λάθρα τις μπάρες. Με αυτόν τον τρόπο δεν κάνουμε ζημιά στις κατασκευαστικές εταιρείες, απλώς καταδικάζουμε τη χώρα να παραμείνει καθηλωμένη σε οδικό δίκτυο προπολεμικού επιπέδου.

Αν η τάση αυτή γενικευτεί θα μπορούσε να αγγίξει όλους τους τομείς και τις εκφάνσεις της λειτουργίας των θεσμών. Γιατί να πληρώνω ανταποδοτικό τέλος στην ΕΡΤ, αφού δεν βλέπω δημόσια τηλεόραση; Γιατί να πληρώνω εφορία, αφού δεν είμαι ικανοποιημένος με τη λειτουργία του κράτους; Γιατί να καταβάλλω εισφορές, αφού η δημόσια υγεία νοσεί και πιθανότατα θα πάρω ισχνή σύνταξη; Η Αριστερά θα έπρεπε αντί να υποθάλπει τέτοιου είδους αντικοινωνικές συμπεριφορές να αποδοκιμάζει την ανυπακοή, γιατί όσοι συμμετέχουν σε αυτές τις ενέργειες υπονομεύουν εν τέλει το κοινωνικό κράτος και τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας. Δεν είναι εξ ορισμού προοδευτικό και επαναστατικό οποιοδήποτε κίνημα προέρχεται από τη βάση της κοινωνίας.

Tης Ξενιας Kουναλακη, από την Καθημερινή

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_11/02/2011_432150