"ΚΙΤΡΙΝΟΤΥΠΙΑ"

«CDS και Παπανδρέου» - Μισές αλήθειες και ολόκληρα ψέματα στο ρεπορτάζ της «Ε»

Με σημερινό (11/07) πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ της Αριστέας Μπουγάτσου υπό τον τίτλο

«CDS και Παπανδρέου», η «Ελευθεροτυπία» αποκαλύπτει τη σχέση του Ανδρίκου Παπανδρέου, αδερφού του Πρωθυπουργού, με την επενδυτική εταιρεία Unigestion, η οποία σύμφωνα με τον υπέρτιτλο του ρεπορτάζ «διαχειρίζεται κεφάλαια κατά της Ελλάδας».

http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=292180

Την είδηση βέβαια την πρωτοδιάβασα στο news247, υπό τον πηχαίο –και σαφώς πιο πιασάρικο- τίτλο: «"Έπαιζε" με CDS ο Αντρίκος Παπανδρέου». Και φυσικά μια τέτοια αποκάλυψη έχει αναπαραχθεί δεόντως σε πληθώρα ειδησεογραφικών και μη blogs, με την αναμενόμενη απλουστευτική κοπτοραπτική του πρωτότυπου ρεπορτάζ, την τερατολογική μεγέθυνση των «στοιχείων» της έρευνας, και –πάνω απ’όλα- αντίστοιχους πιασάρικους τίτλους. Η αναμετάδοση των αναρτήσεων και ο σχολιασμός τους ως «απόδειξη εσχάτης προδοσίας» της οικογένειας Παπανδρέου, δίνουν και παίρνουν.

Τι "αποκάλυψε" λοιπόν η «Ελευθεροτυπία»; Δύο είναι τα στοιχεία-"πυλώνες" του ρεπορτάζ:

• Ο Αντρίκος Παπανδρέου ήταν "υψηλόβαθμο στέλεχος" της Unigestion

• η Unigestion διαχειρίζεται CDS κατά της Ελλάδας

To βολικό συμπέρασμα λοιπόν που κατέκλυσε σήμερα το διαδίκτυο: «ο Ανδρίκος Παπανδρέου συμμετείχε σε κερδοσκοπικά παιχνίδια εις βάρος της Ελλάδας».

Το ρεπορτάζ της «Ε» είναι βέβαια αρκετά προσεκτικά γραμμένο ώστε να μην κάνει ευθεώς τον ισχυρισμό αυτό, αλλά αφήνει υπόνοιες και ερωτηματικά να αιωρούνται, κάνοντας αναφορά στις γνωστές καταγγελίες του Π. Καμμένου (για τις οποίες ο Α. Παπανδρέου έχει ηδη διαμηνύσει ότι θα καταφύγει στη Δικαιοσύνη), αλλά και σε ανάλογα δημοσιεύματα του “antinews” και του “Olympia”.

Τι ισχύει όμως στην πραγματικότητα; Ποιο το είδος της συνεργασίας του Α. Παπανδρέου με την Unigestion; Εμπλέκεται η δεύτερη σε κερδοσκοπικές δραστηριότητες εις βάρος της Ελλάδας; Διαβάζοντας προσεκτικά το ρεπορτάζ της «Ε» και αναλύοντας κριτικά τα στοιχεία τα οποία επικαλείται, φαίνεται ότι τα τελικά συμπεράσματα του ρεπορτάζ και οι υπόνοιες που αφήνει να αιωρούνται είναι παντελώς αυθαίρετα.

Ποια η σχέση του Α. Παπανδρέου με τη Unigestion;

Καταρχήν, τη "δυσεύρετη" παρουσίαση της Unigestion –όπως αναφέρει σχεδόν συνωμοσιολογικά το άρθρο της «Ε»- την ανακάλυψα μέσα σε τρία δευτερόλεπτα με απλή αναζήτηση του τίτλου της στο Google, πάνω-πάνω μάλιστα: "Environmental Sustainability - The Private Equity Edge". Εδώ για όσους ενδιαφέρονται:

http://www.gfsi.ch/admin/wp-content/uploads/unigestion_ateliers.pdf

Τι είναι λοιπόν η περίφημη αυτή παρουσίαση; Με ημερομηνία Μαρτίου 2009, αφορά μια επενδυτική πρόταση της Unigestion σε funds και εταιρείες περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος, ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και ενεργειακής εξοικονόμησης. Στην Επιτροπή Στρατηγικού Σχεδιασμού (Strategic Committee) για τη συγκεκριμένη επενδυτική πρόταση περιβαλλοντικής αειφορίας εμφανίζεται πράγματι ο A. Παπανδρεου και κάποιος Bertrand Piccard. Ποιος είναι ο Bertrand Piccard; Επιστήμονας, εξερευνητής και πρέσβης Καλής Θέλησης του ΟΗΕ για θέματα ηλιακής ενέργειας.

Διαβάζοντας την παρουσίαση γίνεται προφανές ότι ο Β. Piccard και ο Α. Παπανδρέου είναι εξωτερικοί συνεργάτες-σύμβουλοι και όχι στελέχη της Unigestion: "Strategic Committee to complement in-house expertise" αναφέρει η έκθεση («η Επιτροπή Στρατηγικού Σχεδιασμού συμπληρώνει την εσωτερική τεχνογνωσία της εταιρείας»).

Στο δε οργανόγραμμα της εταιρείας το οποίο επικαλείται η «Ε» ότι αποδεικνύει την περίοπτη θέση της επιτροπής «πάνω από όλους τους άλλους», η Επιτροπή εμφανίζεται με οριζόντια γραμμή σε σχέση με τη διοίκηση της εταιρείας, ενδεικτικό του συμβουλευτικού της ρόλου και όχι τη σχέση διοικητικής εξάρτησης ή ιεραρχίας.

Πέραν του ρεπορτάζ της «Ε», περισσότερα για την επενδυτική αυτή πρόταση μαθαίνουμε στο από 08/06 Δελτίο Τύπου της Unigestion. Εκεί διαβάζουμε, ότι η Unigestion σε συνεργασία με το “Ethos” (Ελβετικό ίδρυμα για την Αειφόρο Ανάπτυξη) και την “Επιτροπή Στρατηγικού Σχεδιασμού” που αποτελείται από "ειδικούς της περιβαλλοντικής αειφορίας" (Παπανδρέου, Piccard, Iacono και Biedermann) δημιούργησαν το συγκεκριμένο fund επενδύσεων σε τομείς περιβαλλοντικής αειφορίας.

Το μόνο λοιπόν που αποδεικνύεται από τα παραπάνω, είναι ότι ο Α. Παπανδρέου όντως είχε κάποιου είδους συνεργασία με τη Unigestion, στα πλαίσια μιας συμβουλευτικής Επιτροπής για ένα fund επενδύσεων σε εταιρείες περιβαλλοντικής αειφορίας, προφανώς με βάση την ιδιότητά του ως καθηγητής οικονομίας του Περιβάλλοντος, αλλά και της σχετικής ενασχόλησης του σε θέματα Πράσινης Ανάπτυξης (θυμίζουμε ότι είναι Πρόεδρος της ΜΚΟ «Institute for Climate and Energy Security»).

Που έγκειται λοιπόν το έγκλημα; Μήπως επειδή τάχα η Unigestion εμπλέκεται σε «κερδοσκοπικά παιχνίδια σε βάρος της Ελλάδας»; Φευ, τα "στοιχεία" που επικαλείται η «Ε» στο δεύτερο σκέλος του ρεπορτάζ, είναι το λιγότερο απογοητευτικά, για να μην πω αστεία.

Η "ανθελληνική" δραστηριότητα της Unigestion

Το άρθρο της «Ε» επικαλείται ένα ενημερωτικό newsletter του Νοεμβρίου 2010, με τοοποίο η Unigestion –σύμφωνα πάντα με το άρθρο- «δίνει συμβουλές και προτείνει CDS». Το ρεπορτάζ αναπαράγει μάλιστα και σχετικό πίνακα-γράφημα, με το οποίο η Unigestion «περιγράφει φόρα παρτίδα τις αποδόσεις των CDS, όπου δεσπόζουν τα ελληνικά CDS που χτυπούν υψηλές αποδόσεις».

Το επίμαχο newsletter είναι ευτυχώς άμεσα προσβάσιμο στο site της Unigestion, εδώ. Mε την πρώτη ανάγνωση γίνεται προφανές ότι ο πίνακας με τις τιμές των CDS που απλά συνοδεύει ένα από τα άρθρα του newsletter –και επικαλείται ως στοιχείο η "Ε"- έχει ως πηγή του το “Bloomberg”, τον γνωστό διεθνή οίκο πληροφόρησης για χρηματοοικονομικά θέματα. Το ενημερωτικό σημείωμα επικαλείται το συγκεκριμένο πίνακα λέγοντας σε γενικές γραμμές ότι «μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, ακόμα και επενδύσεις που μέχρι πρότινος θεωρούνταν "χαμηλού ρίσκου", όπως τα κρατικά ομόλογα, είναι πλέον επίφοβες (βλ. σχετικό Πίνακα CDS)».

Και αυτή είναι η μοναδική αναφορά του σημειώματος στα διαβόητα CDS!

Στη συνέχεια του σημειώματός της, η Unigestion απλά αναλύει τα εργαλεία που χρησιμοποιεί στις επενδυτικές της αποφάσεις σε διάφορες εταιρείες και κλάδους ώστε να συνυπολογίσει το ενδεχόμενο ρίσκο της επένδυσης, λόγω της αυξημένης επισφάλειας των αντίστοιχων κρατικών ομολόγων στις χώρες όπου δραστηριοποιείται η κάθε εταιρεία.

Το συγκεκριμένο ενημερωτικό σημείωμα δεν κάνει λοιπόν καμία απολύτως αναφορά στην Ελλάδα, ούτε διαφημίζει πώληση CDS, ούτε οποιαδήποτε επένδυση σε τέτοιου είδους χρηματοοικονομικά προϊόντα!

Μια απλή χρηματοοικονομική ανάλυση λοιπόν, κι ένας πίνακας τιμών CDS, που θα μπορούσε να έχει εμφανιστεί σε οποιαδήποτε οικονομική εφημερίδα ή σε newsletter οποιουδήποτε επενδυτικού οίκου, χρησιμοποιείται από την «Ε» για την εξαγωγή του συμπεράσματος ότι η Unigestion «διαχειρίζεται κεφάλαια κατά της Ελλάδας», με σαφή στόχο τη δαιμονοποίηση της εν λόγω εταιρείας. Έχοντας εν τω μεταξύ στοχοποιήσει τον Α. Παπανδρέου λόγω της συνεργασίας του με αυτήν, ολοκληρώνει το άρθρο τη δημοσιογραφική του "ακροβασία" με τον υπέρτιτλο «ΣΕ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ».

Μισές αλήθειες λοιπόν στο ρεπορτάζ της «Ε», οι οποίες σε συνδυασμό με τα αυθαίρετα συμπεράσματα δημιουργούν ολόκληρα ψέματα–βέλη στη φαρέτρα πλείστων καλοθελητών-προπαγανδιστών που δηλητηριάζουν καθημερινά το δημόσιο διάλογο. Αν δε σεβόμουνα την ιστορία της "Ελευθεροτυπίας", κάλλιστα θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τα παραπάνω όχι σαν απλή "δημοσιογραφική ακροβασία", αλλά σαν δημοσιογραφική αλητεία...

Απο το reason.gr

http://reason-gr.blogspot.com/2011/07/cds.html

Το Ελληνικό Κοινωνικό Συμβόλαιο Και Ο Ιδιότυπος Ελληνικός Εμφύλιος

Το 1762 ο φιλόσοφος Ζαν Ζακ Ρουσό έγραψε ένα βιβλίο που λεγόταν «Το Κοινωνικό Συμβόλαιο», και περιλάμβανε κάποιες σκέψεις για το πώς πρέπει να δομείται μια κοινωνία ανθρώπων. Οι ιδέες του δεν ήταν πρωτοφανείς (είχαν συζητηθεί δεκαετίες πριν, μεταξύ άλλων κι από έναν φιλόσοφο συνονόματο χαρακτήρα απ’ το Lost, και χιλιετίες πριν από τον Πλάτωνα) αλλά η εποχή ήταν κατάλληλη και οι συνθήκες ώριμες και οι ιδέες έπιασαν, και ενέπνευσαν επαναστάσεις και βοήθησαν στην εγκαθίδρυση της δημοκρατίας ως το πολίτευμα των ισχυρών κρατών της Γης, με πρώτες τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Η κυριότερη ιδέα του ήταν η εξής: Για να καταφέρει ο άνθρωπος περισσότερα πράγματα πρέπει να πάψει να είναι μόνος και να συνάψει ένα Κοινωνικό Συμβόλαιο με τους άλλους. Μ’ αυτό το συμβόλαιο συμφωνεί να εγκαταλείψει κάποιες από τις ελευθερίες που είχε ως ζώο μοναχό του στη φύση, και να τις παραχωρήσει στην κυβέρνηση, η οποία απαραίτητα πρέπει να εκπορεύεται από το λαό. Καθώς όλα τα μέλη της Κοινωνίας που έχουν υπογράψει το Συμβόλαιο εγκαταλείπουν τις ίδιες ελευθερίες, και καθώς αναλαμβάνουν όλοι τις ίδιες ευθύνες, είναι ίσοι. Πράγμα που ακούγεται ωραίο στη θεωρία και στην πράξη εξελίχθηκε σε γενικές γραμμές καλά, και οδήγησε την ανθρωπότητα σε θριάμβους όπως η εξάλειψη της πολυομυελίτιδας και το Google.

Σου μιλάω για το 1762 τώρα. Χίλια. Εφτακόσια. Εξήντα. Δύο.

Διακόσια πενήντα χρόνια μετά, το περήφανο Έθνος των Ελλήνων αντέχει ακόμα. Σα μικρό γαλατικό χωριό σε έναν πλανήτη κοινωνικών συμβασιούχων, αντιστέκεται σθεναρά. Ο Έλληνας που προσπερνάει τους πάντες από δεξιά τρέχοντας στη λωρίδα ασφαλείας, που καπνίζει στο γραφείο, που δεν κόβει αποδείξεις στους πελάτες, που παρκάρει στις διαβάσεις των αναπήρων, που «δεν πληρώνει, δεν πληρώνει», που χτίζει αυθαίρετο, που παίρνει φακελάκι, που δίνει φακελάκι, που βάζει το παιδί του με βύσμα στη δουλειά, αυτός ο Έλληνας δεν έχει υπογράψει κανένα συμβόλαιο (εκτός από το Συμβόλαιο με τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, το οποίο απ’ ό,τι αποδείχτηκε είχε να κάνει με το διορισμό του στο δημόσιο). Δεν έχει εκχωρήσει καμία ελευθερία σε κανένα(νε). Υπάρχει πέρα και πάνω από νόμους και συμβάσεις: Μόνος, αυθύπαρκτος, όπως τα ζώα της ζούγκλας (ξέρω ότι δεν έχουμε ζούγκλα, αλλά τα «ζώα της εύκρατης Μεσογειακής βλάστησης» δεν ακούγεται το ίδιο δραματικό), χωρίς φραγμούς και περιορισμούς.

Δεν είμαστε κοινωνία ανθρώπων –είμαστε ο καθένας μόνος του.

Θα έλεγε κανείς ότι είναι απορίας άξιον το πώς έχουμε αντέξει τόσους αιώνες, αλλά θα έκανε λάθος: Δεν έχουμε αντέξει. Δεν έχουμε αντέξει καθόλου. Πολυεθνικός αναρχικός αχταρμάς για χιλιετίες, άναρχοι υπόδουλοι για αιώνες, είμαστε «ελεύθεροι» μόνο λίγες δεκαετίες τώρα, μέλος μιας ομάδας κρατών που έχουν όλες υπογράψει το κοινωνικό τους συμβόλαιο (οι περισσότερες εδώ και πάρα πολύ καιρό) και παλεύουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να το υλοποιήσουν. Δεν είμαστε χειρότεροι ή πιο ηλίθιοι από αυτούς. Απλά είμαστε από τη ζούγκλα. Κι επειδή ο Ρουσό είχε δίκιο, δεν μπορούμε να πάμε παρακάτω έτσι. Δε γίνεται.

Η κρίση που ζούμε τώρα δεν είναι πρωτόγνωρη. Στο παρελθόν η Ελλάδα έχει ξαναπτωχεύσει, έχει περάσει κατοχές, χούντες, πολέμους, καταστροφές, και όλες αυτές η κρίσεις ήταν αποτέλεσμα της ανυπαρξίας της κοινωνικής συνοχής του πληθυσμού, από την καταστροφή του ’21 μέχρι τον εμφύλιο κι από το 1897 μέχρι την Κύπρο. Τώρα ζούμε άλλη μια καταστροφή, και κυοφορείται ένας ακόμα εμφύλιος, και τα δύο φαινόμενα εκπορεύονται από την ανικανότητά μας να ζήσουμε μαζί.

Υπάρχει, ωστόσο, μια διαφορά.

Ο σύγχρονος Ελληνικός κοινωνικός εμφύλιος θέτει αντιμέτωπους αυτούς που θέλουν την πτώχευση και τη ζούγκλα, κι αυτούς που θέλουν να την καθυστερήσουν όσο περισσότερο μπορούν χωρίς εν τω μεταξύ να αλλάξει τίποτα. Η διαφορά είναι η εξής: Τώρα υπάρχει και μια τρίτη ομάδα.

Πίσω από την αχλη των δακρυγόνων, τις μούτζες των αγανακτισμένων και τα ουρλιαχτά των τηλεπαραθύρων κρύβεται μια άμαχη, σιωπηρή μειοψηφία Ελλήνων που ούτε την πτώχευση θέλουν, ούτε να μείνουν όλα όπως ήταν ονειρεύονται. Είναι οι Έλληνες που θέλουν να σταματήσουν να ζουν στη ζούγκλα. Αυτοί που θέλουν να υπογράψουν το Κοινωνικό Συμβόλαιο.

Βέβαια, δεν είναι αρκετοί ακόμα για να δημιουργείται οποιαδήποτε αισιοδοξία. Ο λαός, η πλειοψηφία, δεν υπογράφει τίποτα –μόνο μουτζώνει. Αλλά ποιος ξέρει. Μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον, ίσως μετά από είκοσι χρόνια, ίσως μετά από πενήντα, να το πάρουν αρκετοί απόφαση. Ίσως να κάτσουμε κάτω μαζί, σαν λαός που επιτέλους βρήκε τα λογικά του, και να υπογράψουμε.

Είμαι εδώ με το στιλό μου και περιμένω. Ελπίζω να το προλάβω.

http://www.georgakopoulos.org/2011/07/social-contract/

(Ελπίζω ότι πια δεν είμαστε η σιωπηρή μειοψηφία, αλλά ότι φαινόμαστε μειοψηφία επειδή είμαστε σιωπηροί!)

H άμεση δημοκρατία είναι ολοκληρωτισμός

του Βασίλη Σωτηρόπουλου
Υπάρχει πολύς ενθουσιασμός αυτές τις ημέρες για το πλήθος που άφησε τηλεοράσεις, καφετέριες και παραλίες και αποφάσισε να διαμαρτυρηθεί στην πλατεία Συντάγματος κι αλλού, ακολουθώντας την ευρωπαϊκή τάση που διαμορφώνεται σταδιακά, με ένα αίτημα για “πραγματική Δημοκρατία”. Ανεξάρτητα από την πολιτική προέλευση της πολυπληθούς μαγιάς προβληματιζόμενων και αγανακτισμένων πολιτών, είναι πάντα θετικό όταν οι εξουσιαστικές δομές, τα στερεότυπα και τα “δεδομένα” τίθενται υπό αμφισβήτηση. Στη ελληνική εκδοχή όμως της συνέγερσης, το αίτημα προσανατολίζεται προς την “άμεση” κι όχι την “πραγματική” Δημοκρατία. Νομίζω οτι αυτό οφείλεται στο ότι η Δημοκρατία ταυτίζεται κατά τη γνώμη πολλών με την επιβολή των αποφάσεων της πλειοψηφίας. Αυτή όμως είναι μια κολοβή δημοκρατία, με μεγάλο κίνδυνο για τις ατομικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η “πραγματική” Δημοκρατία αποτελείται από δύο πυλώνες: την αρχή της πλειοψηφίας, αλλά και την αρχή του κράτους δικαίου. Στην ύλη του πρώτου πυλώνα, εμπίπτουν όλες οι μεγάλες πολιτικές αποφάσεις, δηλαδή οι κρίσεις που αφορούν το κοινωνικό σύνολο και για τις οποίες πρέπει να εμπιστευθούμε την πλειοψηφία. Στον δεύτερο πυλώνα, εμπίπτουν οι αποφάσεις που αφορούν κάθε άτομο χωριστά, είτε ως πρόσωπο, είτε ως μέλος μιας κοινωνικής ομάδας με ειδικά χαρακτηριστικά που αναγνωρίζουμε ότι χρήζουν από όλους σεβασμού σε μια πολιτισμένη κοινωνία, πέρα από τις κατά καιρούς πλειοψηφικές τάσεις.

Δεν μπορούμε να έχουμε πραγματική Δημοκρατία μόνο με την αρχή της πλειοψηφίας, γιατί έτσι θα τραυματιζόταν ανεπίτρεπτα μια σύγχρονη κατακτηση του πολιτισμού: ο σεβασμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ο οποίος αναγνωρίζεται ακόμη και για αντιδημοφιλείς κοινωνικές ομάδες, για μειονότητες, μειοψηφίες, ή ακόμη και για ατομικές περιπτώσεις, όπως ο χειρότερος εγκληματίας, τον οποίο μια Δημοκρατία πρέπει να αντιμετωπίζει με πλήρη αναγνώριση των δικαιωμάτων του κατηγορουμένου, αλλιώς έχει αποτύχει η ίδια ως σύστημα. Οι άμεσες εκτελέσεις χωρίς δίκη δεν είναι ίδιον ενός κράτους δικαίου, αλλά ενός περιβάλλοντος στο οποίο απλώς επιβιώνει ο πιο δυνατός. Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με την δικαιοσύνη, αλλά αποτελεί απλή συγκυρία, τύχη. Στην πραγματική Δημοκρατία, η δικαιοσύνη πρέπει να είναι ο κανόνας κι οχι η εξαίρεση.

Γι' αυτό γίνεται δεκτό ότι υποθέσεις που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς εμπίπτουν στον πυλώνα του κράτους δικαίου, δεν επιτρέπεται να αποτελούν ύλη δημοψηφίσματος. Η παραδοχή αυτή στην Ελλάδα είχε υποστηριχθεί το πρώτον πριν δέκα χρόνια, όταν η Ορθόδοξη Εκκλησία συγκέντρωνε υπογραφές ζητώντας δημοψήφισμα για την προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Ήταν ένα λάθος: επιχειρούσε να μεταθέσει στην πλειοψηφική αρχή ένα ζήτημα που αφορούσε αποκλειστικά το κράτος δικαίου και το θεσμικό πλαίσιο των προσωπικών δεδομένων, ένα πεδίο που δεν μπορεί να τεθεί σε κρίση με όρους πλειοψηφίας – μειοψηφίας, γιατί συνιστά εξ ορισμού ένα θέμα ανθρώπινων δικαιωμάτων. Στην Καλιφόρνια, τέθηκε σε δημοψήφισμα το 2008 το ερώτημα της κατάργησης του νόμου που αναγνώριζε γάμους γκέι και λεσβιών. Η πλειοψηφία αποφάσισε ότι έπρεπε να καταργηθεί ο νόμος. Στη συνέχεια όμως, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υποβλήθηκε σε δικαστικό έλεγχο και η δικαστική απόφαση το καλοκαίρι του 2010 έκρινε ότι το εν λόγω δημοψήφισμα παραβίαζε το συνταγματικό δικαίωμα των γκέι και λεσβιών για ίση μεταχείριση, άρα για δικαίωμα στο γάμο. Η ποιοτική διαφορά ανάμεσα στην “πλειοψηφική” μονολεκτική απόφαση του δημοψηφίσματος και την “κρατικοδικαιϊκή” απόφαση του δικαστηρίου, είναι ότι η τελευταία βασίζεται σε αιτιολόγηση 136 σελίδων.

Ακόμη και η πρόσφατη διαδικασία διαδικτυακών διαβουλεύσεων, στις οποίες έχει θέσει η κυβέρνηση τα νομοσχέδια, απέδειξε ότι η πλειοψηφία σχεδόν πάντοτε είναι εχθρική απέναντι στο διαφορετικό, το μειοψηφικό, το εναλλακτικό. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι πρέπει να καταργηθεί η διαβούλευση, γιατί είναι εξαιρετικά χρήσιμη σε τέτοια θέματα. Αρκει να διαβάσει κανείς τα γεμάτα μίσος σχόλια που έχουν γραφτεί εναντίον των μεταναστών, των Εβραίων αλλά και των γκέι και λεσβιών, στην δημόσια διαβούλευση για το νέο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο: η ύπαρξη όλων αυτών των επιθέσεων στο νομοσχέδιο αποτελεί την πιο ανάγλυφη τεκμηρίωση της αναγκαιότητας ενός νόμου που θα τιμωρεί τις εκδηλώσεις μίσους με κίνητρο την φυλή, την εθνική καταγωγή, την θρησκεία και τον σεξουαλικό προσανατολισμό/ταυτότητα φύλου. Ταυτόχρονα, ο κυβερνητικός χειρισμός με την έκδοση ενός επεξηγηματικού δελτίου τύπου που έλεγε ότι δεν απαγορεύουμε να λέτε “έξω οι μετανάστες”, δείχνει ότι ένα πλειοψηφικό όργανο (η Κυβέρνηση) δεν μπορεί παρά να υπολογίζει πολύ σοβαρά το πολιτικό κόστος, ακόμη κι όταν θεσμοθετεί ένα νομοθέτημα που αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αν ετίθετο το ζήτημα σε δημοψήφισμα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το νομοσχέδιο θα απορριπτόταν, αφού η πλειοψηφία το αντιλαμβάνεται όχι ως μια υποχρέωση σεβασμού απέναντι στα άτομα και τις μειοψηφικές ομάδες, αλλά ως μια επίθεση στα συμφέροντά της.

Ένα δίκαιο και δημοκρατικό δημοψήφισμα δεν μπορεί παρά να αφορά αποκλειστικά και μόνον το το εκλογικό σώμα. Γι' αυτό μέχρι τώρα τα δημοψηφίσματα στην Ελλάδα αφορούσαν το θέμα της μορφής του πολιτεύματος. Εάν το εκλογικό σώμα αρχίζει να αποφασίζει για τρίτους ή για αντιδημοφιλείς/μειοψηφικές ομάδες (τους μετανάστες, τους “αλλόθρησκους”, τους πολίτες διαφορετικής εθνοτικής προέλευσης, τους γκέι και τις λεσβίες), τότε θα μιλάμε για τυραννία της πλειοψηφίας κι όχι για δημοκρατία. Εάν τα δικαστήρια αποτελούνται αποκλειστικώς από πολίτες, τίποτε δεν θα μπορέσει να αποτρέψει άδικες αποφάσεις που βασίζονται στις συγκυριακές επιλογές της εκάστοτε πλειοψηφούσας τάσης (το “κοινό περί δικαίου αίσθημα”) κι όχι στις κατοχυρώσεις των διεθνών συνθηκών και των συνταγματικών κειμένων που αποκρυσταλλώνουν γενικές ομοφωνίες για μια σειρά από στοιχειώδεις νομικές παραδοχές. Η διεύρυνση των αμεσοδημοκρατικών θεσμών ενέχει αυτόν τον πολύ σοβαρό κίνδυνο για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη λοιπόν, αν το αίτημα είναι όντως “πραγματική” Δημοκρατία.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.aganaktismenoi&id=7154

Ευτυχώς

Για μια μόνο μέρα, την Τετάρτη 29 Ιουνίου του έτους 2011 και ώρα 4 και 10’ απογευματινή το ΠΑΣΟΚ διαμέσου της Κοινοβουλευτικής του Oμάδας δικαίωσε την ύπαρξή του ως κόμμα εξουσίας και νομιμοποίησε την παρουσία του στην μεταπολιτευτική πολιτική σκηνή απομακρύνοντας με την ψήφο των 154 βουλευτών του το φάσμα της άμεσης χρεωκοπίας της χώρας. Ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, πρώτος και ύστατα μόνος στην απόφαση, δεν είπε «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» όπως τόσο συχνά έχει συμβεί με ομότιμούς του στο παρελθόν. Ο Αντιπρόεδρος και Υπουργός Οικονομίας Ευάγγελος Βενιζέλος ξεκίνησε τη δευτερολογία του στο Κοινοβούλιο με εκείνο το συγκινητικό με χροιά βυζαντινής μυσταγωγίας «Άνω σχώμεν τας καρδίας».

Το CNNμετέδιδε ότι η μέρα μοιάζει με την D-Day(την ημέρα απόβασης των Συμμάχων στην Νορμανδία). Όλο το σκηνικό είχε υπερβατικά χαρακτηριστικά με ελάχιστο ορθολογικό διάλογο και έλλειψη ψύχραιμης φρόνησης. Λογικό για μια κοινωνία που δεν έχει συνηθίσει να μιλά με τον εαυτό της και προσπαθεί να δώσει νόημα κυρίως μέσα από τον παρορμητισμό της.

Έξω από τη Βουλή χιλιάδες πολίτες διαδήλωναν με απόγνωση- δικαίως- το «φτάνει πια», με θυμό για την έλλειψη ελπίδας –και πάλι δικαίως- ενώ ένα μικρό μέρος των διαδηλωτών εξασκούσαν τυφλή βία σε ένα φαύλο κύκλο άγριας σκληρότητας με τα όργανα της τάξης που έφτασαν στα όρια να γίνουν ανεξέλεγκτα. Λογικό επίσης για μια χώρα που όπως ισχυριζόμαστε εμείς στην ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ανέχτηκε την ανεξέλεγκτη κομματικοκρατία και τον γενικευμένο πελετειακό κρατισμό που σε συνδυασμό μας οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής.

Το ΠΑΣΟΚ βεβαίως είναι ο ένας από τους δύο βασικούς υπεύθυνους αυτής της παθογενούς κομματικοκρατίας που όπως πάντα διευκρινίζουμε ότι δεν έχει καμία σχέση με την ομαλή κομματική δημοκρατία που είναι βασικό συστατικό κάθε σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Όμως το ΠΑΣΟΚ τώρα τόλμησε να πάρει αποστάσεις από τις παθογένειες του τυφλού κομματικού εγωισμού του «αίροντας» μέρος των αμαρτιών των δικών του και των άλλων. Με βαριά καρδιά- γιατί μόλις τώρα συνειδητοποιεί την ανάγκη ριζικής αλλαγής του, με άπειρες γκρίνιες και ταλαντεύσεις αλλά τελικά με θάρρος και ευθύνη.

Γι’ αυτό νομίζουμε ότι όλοι οι κομματικά ανένταγκτοι ενεργοί πολίτες- εν δυνάμει η πλειονότητα των Ελλήνων- οφείλουν ένα Εύγε, έναν έπαινο ιδίως προς αυτούς τους «ανώνυμους» βουλευτές της περιφέρειας. Ένα πολύ μεγάλο Εύγε επίσης στην Έλσα Παπαδημητρίου για την πιο περιεκτική και συγκινητική παρέμβαση της Ολομέλειας και για την συνέπεια με τις αρχές της. Δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για το «Παρών» της Ντόρας Μπακογιάννη και τους βουλευτές της Δημοκρατικής Συμμαχίας που δεν τόλμησαν να υπερβούν τον εαυτό τους.

Το ίδιο και για τον Πρόεδρο του ΛΑΟΣ για τον οποίο πρέπει να πούμε ότι τελευταία σε μερικές από στις ομιλίες του μας έχει εκπλήξει θετικά παρότι ενστικτωδώς νοιώθουμε ριζική απόσταση ή και «απέχθεια» για τις θέσεις του για το μεταναστευτικό, τον ευρωσκεπτικισμό του και την απόρριψη της ανοιχτής πολυπολιτισμικής κοινωνίας αλλά και τις γενικότερες θέσεις του. Λογική αυτή η απόσταση από μια άποψη γιατί η πλειονότητα των μελών της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ προέρχεται η βρίσκεται στον χώρο της μη κομματικά ενταγμένης ανεξάρτητης Αριστεράς ευρωπαϊκού προσανατολισμού ή και τον χώρο του σύγχρονου Φιλελευθερισμού με κοινωνική συνείδηση.

Ανυσυχητικό από μια άλλη οπτική είναι ότι φτάσαμε να ακούμε την «κοινή λογική» από τον χώρο της συντηρητικής παράταξης όχι από τους φυσικούς φορείς της σύγχρονης ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς αλλά από ένα πολιτικό που προέρχεται από την άκρα Δεξιά. Που μπορεί να επανέλθει σ’ αυτήν ανά πάσα στιγμή.

Είναι και αυτός ένας από τους λόγους που λυπόμαστε για την στάση του ΟΧΙ της Νέας Δημοκρατίας γιατί εκτός των άλλων δείχνει ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης απομακρύνεται χωρίς εναλλακτική πυξίδα από την μήτρα του κόμματος που τόλμησε παρά τις αντιδράσεις της τότε πλειοψηφίας του λαού να υπογράψει την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ. Μια ιστορική συνεισφορά που ελαφρύνει κάπως τη συνευθύνη της Νέας Δημοκρατίας στην καθιέρωση της παθογενούς κομματικοκρατίας που προαναφέραμε και η οποία τελικά μας οδήγησε το 2009 στο χείλος της χρεωκοπίας, κυριολεκτικά κρεμασμένοι με το ένα χέρι πάνω από τον γκρεμό.

Για τον κύριο Αλέξη Τσίπρα, έχει την άποψή του, σεβαστή. Για την κυρία Αλέκα Παπαρήγα, σταθερή όπως πάντα στο εσώκλειστο αντιευρωπαϊκό της καταφύγιο αλλά παρόλα αυτά ώριμη, μετρημένη και σοβαρή σε κρίσιμα ζητήματα της συγκυρίας όπως αυτό της «λεγομένης επιστροφής στη δραχμή».

Εν πάσει περιπτώσει η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Σταθερότητας 2012-2015 είναι μόνον η αρχή μιας μακράς και δύσκολης πορείας για την ριζική αναγέννηση της χώρας. Άμεσα οφείλουμε όλοι μας να συνεισφέρουμε όσο μπορούμε ο καθένας στο α) να αποτρέψουμε τον άμεσο κίνδυνο χρεωκοπίας του κράτους αλλά και της ιδιωτικής οικονομίας. Ακολουθεί β) η σταθεροποίηση του νέου προγράμματος χρηματοδοτικής στήριξης της χώρας από ΕΕ- ΔΝΤ με προσπάθεια ελάφρυνσης του υπέρογκου χρέους και γ) οι ριζικές εσωτερικές μεταρρυθμίσεις.

Εμείς όπως πάντα σε απόσταση ασφαλείας από όλα τα κόμματα είτε είναι στην εξουσία είτε στην αντιπολίτευση παρατηρούμε με προσοχή και παρακολουθούμε με αυστηρότητα την δράση τους. Ελπίζουμε στη γρήγορη και ουσιαστική ανανέωσή τους έχοντας στραμμένη την προσοχή μας στην προώθηση της θέσης της χώρας στην Ε.Ε που δοκιμάζεται και αυτή σκληρά και εξαιτίας μας αλλά και εις βάρος μας. Μια προσπάθεια στο μέτρο των δυνάμεών μας είναι το πρόγραμμα ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ 2021 «Δώδεκα προτάσεις για την ριζική Αναγέννηση της χώρας προς το 2021». Όσοι πιστοί προσέλθετε.

Περικλής Βασιλόπουλος

Α/δρος Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

http://www.koinoniapoliton.gr/paremvasi/content/public-media/%CE%B5%CF%85%CF%84%CF%85%CF%87%CF%8E%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%BB%CE%AE-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%85