Η θεωρία της κερδισμένης ψήφου

Του Κωνσταντινου Ζουλα

«Δεν χρειάζεται απλά και μόνο κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Χρειάζεται νομιμοποίηση». Η φράση αυτή του κ. Ευ. Βενιζέλου ευλόγως πολυσυζητήθηκε καθώς έθεσε μια εντελώς αυθαίρετη προϋπόθεση για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Το ποσοστό ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. να υπερβεί αθροιστικά το 50%.

Tι υπαινίχθηκε ο κ. Βενιζέλος είναι προφανές: τον φοβίζει το ενδεχόμενο τα αντιμνημονιακά κόμματα να ξεπεράσουν εκείνα το 50% και να μπορούν να ισχυριστούν ότι η επόμενη κυβέρνηση θα εκφράζει τη μειοψηφία.

Το σκεπτικό Βενιζέλου, ωστόσο, είναι καθόλα παραπλανητικό. Κυβέρνηση μπορεί να σχηματιστεί και με το 38% των ψήφων, ενώ σε όλη τη Μεταπολίτευση ουδέποτε ετέθη ο όρος του ως προϋπόθεση κυβερνησιμότητας. Ο Κ. Καραμανλής το 1980 έβαλε τη χώρα στην ΕΟΚ, διαθέτοντας τη στήριξη «μόνον» του 42% των πολιτών και έχοντας σύσσωμη την αντιπολίτευση απέναντί του. Το ζητούμενο, επομένως, είναι η επόμενη κυβέρνηση να επιδείξει αποφασιστικότητα στις δομικές αλλαγές που χρειάζονται κι όχι να διαθέτει τη νομιμοποίηση που ζήτησε ο κ. Βενιζέλος.

Με την έννοια αυτή είναι εμφανές ότι άλλη ήταν η πραγματική του στόχευση. Οι ψηφοφόροι που δεν αμφισβητούν την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδος, αλλά σκέφτονται σε τούτες τις εκλογές να ψηφίσουν τη Δράση, τη Δημ. Συμμαχία, τη Δημιουργία Ξανά τον ΛΑΟΣ ή όποιο κόμμα επιδιώκει να εισέλθει στη Βουλή ακριβώς για να πιέσει τους δύο «μεγάλους» να μην παλινδρομήσουν στις μεταρρυθμίσεις.

Ο κ. Βενιζέλος υπονόησε ότι η ψήφος σε αυτά τα κόμματα θα είναι χαμένη, αν δεν μπουν στη Βουλή. Είναι ψέμα. Ακόμη και αν δεν πιάσουν το πολυπόθητο 3%, τα ποσοστά τους θα βοηθήσουν τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ. Και τούτο διότι μια παραδοξότητα του εκλογικού συστήματος ρίχνει τον πήχυ της αυτοδυναμίας όσο αυξάνεται το ποσοστό των κομμάτων που θα μείνουν εκτός Βουλής.

Επομένως, η ψήφος στα κόμματα αυτά όχι μόνον δεν είναι χαμένη, αλλά θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι είναι μια υπόθεση «win win». Αν μπουν στη Βουλή θα υπάρχει επιτέλους κάποιος να ελέγξει τους δύο «μεγάλους». Αν όχι, θα τους βοηθήσουν, με τα αδιάθετα ποσοστά τους, να σχηματίσουν κυβέρνηση, θέτοντας τις προϋποθέσεις να επιτύχουν τον στόχο τους την επόμενη φορά που πιθανότατα δεν θα αργήσει...

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_28/04/2012_480474 

Υπέρ της αθεΐας, κατά της πίστης η αναλυτική σκέψη

Η αναλυτική σκέψη υποσκάπτει την πίστη και προάγει την αθεΐα, σύμφωνα με νέα έρευνα.



Πολλοί πιστοί είναι σίγουροι ότι η πίστη τους είναι στέρεη σαν βράχος, όμως ίσως να υπερεκτιμούν τη σταθερότητα των πεποιθήσεών τους. Η αναλυτική σκέψη μπορεί να μειώσει τη θρησκευτική και μεταφυσική πίστη ακόμα και σε αφοσιωμένους πιστούς, σύμφωνα με μία νέα έρευνα Καναδών ψυχολόγων, η οποία επιβεβαιώνει ότι ο λογικός τρόπος σκέψης έχει τη δυνατότητα να υποσκάψει τη θρησκευτικότητα και να προάγει τον σκεπτικισμό και την αθεΐα.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή κοινωνικής ψυχολογίας 'Αρα Νορενζαγιάν του Τμήματος Ψυχολογίας του πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας στο Βανκούβερ, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό «Science», σύμφωνα με το ίδιο και με το «New Scientist» ανέφεραν ότι πολλοί παράγοντες επηρεάζουν την πνευματικότητα του καθενός και η τάση για περισσότερη ή λιγότερη αναλυτική σκέψη είναι ένας από αυτούς.

Οι ψυχολόγοι έκαναν διάφορα τεστ και πειράματα με 650 εθελοντές, συσχετίζοντας τον βαθμό αναλυτικής σκέψης του καθενός με την ένταση των θρησκευτικών και άλλων μεταφυσικών πεποιθήσεών του (π.χ. πίστη σε αγγέλους), διαπιστώνοντας ότι αυτά τα δύο πράγματα είναι γενικά αντιστρόφως ανάλογα. Όσο περισσότερο οι εθελοντές ανέπτυσσαν αναλυτικούς συλλογισμούς και έκαναν λογικές σκέψεις, τόσο έτεινε να μειώνεται η θρησκευτική πίστη τους και, αντίθετα, αυξανόταν ο αθεϊσμός ή έστω ο αγνωστικισμός και ο σκεπτικισμός τους σχετικά με τα θρησκευτικά ζητήματα.

Η έρευνα δείχνει ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις σχετίζονται όχι τόσο με το πιο αργό και αναλυτικό σύστημα λειτουργίας του νου, όσο με το διαισθητικό- συναισθηματικό που είναι πιο γρήγορο και αυτόματο. Όταν ενεργοποιείται περισσότερο το αναλυτικό σύστημα, τότε «σκεπάζει» το διαισθητικό και αντίστροφα. Αυτό εξηγεί γιατί οι περισσότεροι (αν και όχι όλοι) επιστήμονες, που καλλιεργούν την αναλυτική σκέψη, τείνουν να είναι άθεοι ή αγνωστικιστές.

Με πιο απλά λόγια, όσοι άνθρωποι τείνουν να λειτουργούν ενστικτωδώς, είναι πιο πιθανό να πιστεύουν στον Θεό, σε σχέση με όσους σκέφτονται πιο πολύ και είναι λιγότερο ενστικτώδεις και αυτό γιατί η πίστη είναι περισσότερο συναίσθημα παρά σκέψη. Μελλοντικές έρευνες από τους ίδιους ψυχολόγους θα μελετήσουν κατά πόσον είναι πρόσκαιρη ή διαρκής η επίδραση της αναλυτικής σκέψης στη θρησκευτική πίστη και αν αυτή η επίδραση ισχύει σε όλους τους πολιτισμούς της Γης και όχι μόνο στη Δύση.

Οι πιο πρόσφατες έρευνες της κοινής γνώμης αποκαλύπτουν ότι η μεγάλη πλειονότητα της ανθρωπότητας πιστεύει στον Θεό, αν και οι αγνωστικιστές και οι άθεοι είναι αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια. Το ποσοστό των πιστών και των άθεων μεταβάλλεται διαχρονικά υπό την επίδραση διαφόρων ψυχολογικών και πολιτισμικών παραγόντων.

Οι ερευνητές ξεκαθάρισαν πάντως ότι δεν αρκεί η αναλυτική σκέψη για να μετατρέψει έναν πιστό σε άπιστο. 'Αλλοι ισχυροί υποσυνείδητοι παράγοντες, όπως ο φόβος του θανάτου και η επιθυμία για διαιώνιση της ζωής, παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανατροφοδότηση της πίστης στη θρησκεία και σε άλλες πνευματικές παραδόσεις. Οι ερευνητές επίσης φρόντισαν να διευκρινίσουν ότι η μελέτη τους δεν έχει να κάνει με την ίδια την αξία της θρησκείας, αλλά με τους γνωσιακούς-νοητικούς μηχανισμούς που την υποσκάπτουν ή την ενισχύουν.

Ο διάσημος νομπελίστας ψυχολόγος Ντάνιελ Κάνεμαν, του πανεπιστημίου Πρίνστον, δήλωσε ότι «αυτό ουσιαστικά που δείχνει η νέα έρευνα, είναι πως όταν κανείς σκέφτεται με πιο κριτικό τρόπο, απορρίπτει πεποιθήσεις που αλλιώς θα τις υιοθετούσε. Δείχνει ότι υπάρχουν ορισμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις που οι άνθρωποι πιστεύουν και τις οποίες δεν θα υιοθετούσαν, αν σκέφτονταν πιο κριτικά».

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_27/04/2012_439595

Ήρθε η ώρα να απολυθούν οι κληρικοί;

Μίχας Τάκης

Ένα από τα θέματα στα οποία υποθέτω ότι όλοι συμφωνούν είναι ότι η πρόσληψη ανθρώπων στο δημόσιο που δεν έχουν αντικείμενο εργασίας αποτελεί σκάνδαλο. Μπορεί να διαφέρουμε μεταξύ μας ως προς την αυστηρότητα της αντιμετώπισης του φαινομένου – άλλοι να υποστηρίζουν άμεσες απολύσεις και άλλοι μετατάξεις-όμως όλοι συμφωνούμε ότι αποτελεί προβληματική κατάσταση για μια χώρα να πληρώνει μισθούς για άτομα τα οποία δεν έχουν αντικείμενο εργασίας-ιδίως εν μέσω μιας οξείας οικονομικής κρίσης.

Όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα ένας σημαντικός αριθμός ατόμων απασχολείται και πληρώνεται από το δημόσιο ως κληρικοί. Ο λόγος ύπαρξης αυτής της ομάδας ατόμων είναι ο ισχυρισμός τους σχετικά με την προνομιακή σχέση την οποία έχουν με κάποιο υπέρτατο ον και το γεγονός ότι κατέχουν μια εύπεπτη τεχνογνωσία σχετικά με το λεγόμενο «μυστήριο της ζωής»-δηλαδή την εμφάνιση της ζωής στον κόσμο: Ένα υπέρτατο ον το οποίο δημιούργησε την ζωή και τον άνθρωπο και το οποίο θα τον κρίνει μετά τον θάνατο του. Στα πλαίσια αυτής της τεχνογνωσίας οι κληρικοί έχουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο. Βοηθούν έκαστο εξ ημών να κατανοήσει τον λόγω ύπαρξης του και ταυτόχρονα διευκολύνουν την πορεία του στον κόσμο που ως τελική κατάληξη έχει την ένωση του με τον δημιουργό του.

Όμως την τελευταία εβδομάδα συνέβη ένα πολύ σημαντικό γεγονός το οποίο ανάτρεψε κυριολεκτικά όλη την τεχνογνωσία και κοσμοαντίληψη στην οποία βασίζεται η δουλειά του κληρικού. Συγκεκριμένα δυο Αμερικανοί επιστήμονες Κρεγκ Βεντερ και Χάμιλτον Σμιθ, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα ζώντα οργανισμό-ένα μικρόβιο-από ανόργανη ύλη. Φυσικά πρόκειται για ένα μικροσκοπικό οργανισμό που (ακόμα…) δεν λέει «μαμά» ούτε διαβάζει τον Χρήστο Γιανναρά στην «Καθημερινή». Όμως έχει όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την ζωή , κυρίως την δυνατότητα αναπαραγωγής. Έτσι για πρώτη φορά στην ιστορία άνθρωποι κατασκευάζουν στο εργαστήριο ένα οργανισμό που δεν έχει προγόνους. Η δημιουργία της ζωής έπαψε να είναι το μονοπώλιο ενός υπέρτατου όντος. Και αυτό το πολύ σημαντικό πείραμα με μια μονοκονδυλιά διαγράφει όλες τις χαριτωμένες ανοησίες περί «μυστήριου της ζωής», «ψυχής», «δημιουργού» κλπ. Με άλλα λόγια και για να επανέλθουμε στο θέμα μας η ανακάλυψη αυτή διαγράφει ολόκληρη τη τεχνογνωσία πάνω στην οποία βασίζεται η απασχόληση και οι προσλήψεις των κληρικών στο δημόσιο. Οπότε φυσικά δημιουργείται ένα θέμα με την συνεχιζόμενη παραμονή τους και την αμοιβή τους από τα χρήματα των φορολογουμενων.

Θα πρέπει να τονισθεί εδώ ότι το παραπάνω επιχείρημα δεν έχει τίποτα το κοινό με το γνωστό επιχείρημα περί διαχωρισμού «κράτους και θρησκείας». Το επιχείρημα εδώ είναι πολύ απλά ότι η επιστημονικές εξελίξεις των τελευταίων ετών στους κλάδους ιδιαίτερα της μοριακής συνθετικής και εξελικτικής βιολογίας με αποκορύφωμα το πείραμα της προηγούμενης εβδομάδας αφαιρούν πλέον κάθε υπόσταση σε οποιαδήποτε κοσμοαντίληψη που βασίζεται σε θρησκευτικά πιστεύω. Σήμερα η τεχνογνωσία των κληρικών είναι ανάλογη με αυτήν των αλχημιστών η των χαρτοριχτρών. Και στο βαθμό που το δημόσιο δεν προσλαμβάνει(ακόμα τουλάχιστον…) αλχημιστές και χαρτορίχτρες είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσει κάνεις γιατί προσλαμβάνει κληρικούς.

Είναι ενδιαφέρον ότι στην Ελλάδα το πείραμα της δημιουργίας ζωής πέρα από μερικές αναφορές από ορισμένους χαζοχαρούμενους τηλεπαρουσιαστές αναφορικά για τους «κινδύνους» δημιουργίας ενός νέου «Φρανκεσταιν»(!),δεν πήρε την πολιτική έκταση την οποία θα ανέμενε κανείς. Συγκριμένα κανείς από τους πολιτικούς η τα κόμματα π.χ. δεν έθεσε το ερώτημα αν μετά από όλα αυτά συνεχίζει να δικαιολογείται η παρουσία τους στις εκδηλώσεις για την «θαυματουργό» εικόνα της Τήνου τον Αύγουστο.

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εδώ είναι η εκκωφαντική σιωπή της αριστεράς που κάποτε βρισκόταν στην πρωτοπορία της ταύτισης με τις επιστημονικές ανακαλύψεις. Η εκκωφαντική αυτή σιγή αποτελεί μια ακόμη μαρτυρία για τις τεράστιες αλλαγές που έχουν επέλθει στον χώρο αυτό τα τελευταία έτη. Ένα τμήμα της αριστεράς(που χονδρικά καλύπτεται από τον ΣΥΡΙΖΑ) σήμερα είναι το φερέφωνο του σκοταδισμού στις επιθέσεις εναντίον της επιστήμης («μεταλλαγμένα», πυρηνική ενέργεια ,συνθετική βιολογία, Διαφωτισμός κλπ).Ένα άλλο τμήμα της αριστεράς (που χοντρικά καλύπτεται από το ΚΚΕ) έχει πλέον υιοθετήσει ευθέως την θρησκεία στο βαθμό που πιστεύει ότι η «λαϊκότητα »του θρησκευτικού φαινομένου αποτελεί το καλύτερο ανάχωμα στο «ιμπεριαλισμό « και στην «Νέα Τάξη».

Όπως γράφει ο Νόαμ Τσόμσκι:
«Παλαιότερα οι αριστεροί επιστήμονες (και όχι μόνο αυτοί!) προσπαθούσαν να διαφωτίσουν τους φτωχούς καθώς και την εργατική τάξη για τα επιτεύγματα της επιστήμης. Σήμερα αυτό δεν ισχύει. Μου φαίνεται απίστευτο ότι οι σημερινοί απόγονοι της Αριστεράς προσπαθούν να αφαιρέσουν από τους καταπιεσμένους όχι μόνο την χαρά της κατανόησης και της διαίσθησης αλλά επίσης και τα εργαλεία της χειραφέτησης τους πληροφορώντας μας ότι “η ατζέντα του Διαφωτισμού” είναι νεκρή ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουμε “τις ψευδαισθήσεις του ορθολογισμού”».

http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=45610

Debate: Γιάνης Βαρουφάκης Vs Γιώργος Παπακωνσταντίνου

Μια γεμάτη ώρα, ένας διάλογος που αξίζει κανείς να παρακολουθήσει, καθώς αποσαφηνίζονται πολλά από τα γεγονότα του τελευταίου καιρού.

Η προσωπική μου άποψη πάνω σε αυτά που άκουσα είναι ότι αισθάνομαι δικαιωμένος για όσα υποστήριξα και υποστηρίζω εδώ και 2-3 χρόνια, χρησιμοποιώντας μόνο - ΜΟΝΟ - τον ορθολογισμό μου, απογυμνωμένος από κάθε συναισθηματική επιρροή.

Συνέντευξη Πάγκαλου, PASOK web tv

Δεν είναι ο εχθρός του τόπου το Μνημόνιο αλλά τα προβλήματα

 

Άρθρο στην εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής»

Η χώρα μας έζησε και ζει δύσκολες ώρες. Και μέσα στη δυσκολία πάμε να πετάξουμε τις ευθύνες που έχουν διαδοχικές κυβερνήσεις και πρόσωπα που χειρίστηκαν τα δημόσια πράγματα σε ένα πράγμα: το Μνημόνιο και μάλιστα το πρώτο Μνημόνιο.

Το Μνημόνιο είναι ένα κείμενο που συμφωνείται μεταξύ της Ελλάδας και των τριών οργανισμών, που αυτή τη στιγμή χρηματοδοτούν τα ελλείμματα της χώρας μας, την Ε. Ε., το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, και το οποίο περιγράφει τις παρεμβάσεις και τα μέτρα με τα οποία θα επιχειρήσει η χώρα να επιτύχει τους δύο βασικούς της στόχους: τη μείωση του ελλείμματος και την ενίσχυση της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας.

Το Μνημόνιο που έχουμε σήμερα είναι η συνέχεια του Μνημονίου του Μαΐου του 2010. Από τον Μάιο του 2010 έως σήμερα, συνεχείς διαπραγματεύσεις, αλλά και αλλαγές των εξωτερικών, πολιτικών και οικονομικών δεδομένων, η επιβεβαίωση ή η διάψευση των προβλέψεων -που γίνονται σε απίστευτες συνθήκες αβεβαιότητας- αλλάζουν το μακροοικονομικό πλαίσιο και τις μακροχρόνιες προοπτικές. Για τον λόγο αυτό, το κείμενο αξιολογείται και αλλάζει κάθε τρεις μήνες.

Το πρώτο Μνημόνιο τον Μάιο του 2010, συντάχθηκε με ένα έλλειμμα πάνω από 32 δισ. ευρώ ή 13,6% του ΑΕΠ (το οποίο τον Νοέμβριο αναθεωρήθηκε σε 15,4% του ΑΕΠ ή 36,6 δισ. ευρώ), και ένα χρέος γύρω στα 300 δισ. ευρώ, ή 129% του ΑΕΠ που μέσα σε μόλις 4 χρόνια -από το 2005- είχε αυξηθεί σχεδόν 30% του ΑΕΠ. Μια δυναμική που, αν δεν άλλαζε κάτι, θα το έστελνε μέσα σε πολύ λίγα χρόνια σε πάνω από 200% του ΑΕΠ. Τα επιτόκια δανεισμού στην αγορά για τα δεκαετή ομόλογα ήταν πάνω από 10%, ενώ στις τελευταίες εκδόσεις ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου τον Μάρτιο και τον Απρίλιο το επιτόκιο ήταν 6%. Η χώρα ήταν σε ύφεση, με αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης ήδη από 2008 και το εξωτερικό έλλειμμα πάνω από 15% του ΑΕΠ.

Στο πολιτικό επίπεδο, τα δεδομένα ήταν ακόμη πιο δύσκολα. Μια Ε. Ε. απολύτως αρνητική απέναντι στην Ελλάδα που επί πέντε συνεχή χρόνια (από το 2004 έως το 2009) δεν είχε σταθεί στο ύψος των δεσμεύσεών της, και είχε συνειδητά παραποιήσει τα δημοσιονομικά της στοιχεία. Με την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να είναι συντηρητικές, να αρνούνται συστηματικά να προχωρήσουν με ριζοσπαστικά βήματα για την αντιμετώπιση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης, αλλά και να στηρίξουν μια χώρα όπως η Ελλάδα.

Η Ελλάδα πάλεψε πολύ σκληρά για να πείσει ώστε να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός στήριξης και να μπορέσει έτσι να σώσει όσα μπορούσαν να σωθούν, για να αποτρέψει να έρθει η ημέρα που το ελληνικό Δημόσιο δεν θα είχε να πληρώσει κανέναν. Οχι που θα είχε λίγα αλλά που δεν θα είχε τίποτα. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι μόνο μια πολύ μικρή ιδέα του τι θα σήμαινε να φτάναμε στο σημείο μηδέν της στάσης πληρωμών.

Είναι λοιπόν προφανές ότι δεν ήμασταν σε εύκολη θέση. Δουλέψαμε όμως σκληρά για μια συμφωνία που περιλάμβανε ένα δάνειο 110 δισ. ευρώ με επιτόκιο περίπου 4,5% και αποπληρωμή σε 3 χρόνια. Με μια δύσκολη διαπραγμάτευση με την οποία η χώρα πήρε περίοδο προσαρμογής πέντε ετών -αντί για τρία- έως το 2014, αλλά και την αποφυγή μέτρων όπως η περικοπή του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα και τη δυνατότητα αναδιαπραγμάτευσης των όρων κάθε τρεις μήνες.

Οι θυσίες των Ελλήνων και η διαπραγμάτευση στη βάση των αντικειμενικών δυσκολιών που διαφαίνονταν στη διεθνή και στην εγχώρια οικονομική κατάσταση, οδήγησαν σε βελτίωση των όρων δανεισμού ήδη από τον πρώτο χρόνο εφαρμογής. Τον Φεβρουάριο του 2011, πετύχαμε τη μείωση του επιτοκίου και την επέκταση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου από τα 3 στα 7,5 χρόνια.

Και η σημαντική απόφαση για να προχωρήσουμε στη μείωση του συνολικού χρέους με τη συμμετοχή ιδιωτών μπήκε στα σκαριά με τις αποφάσεις της άνοιξης και του Ιουνίου του 2011. Αποφάσεις δύσκολες, για τις οποίες η Ελλάδα και η Ευρωζώνη χρειάστηκε να διαπραγματευτούν σκληρά.

Κανένας από όσους ενεπλάκησαν και εργάστηκαν γι’ αυτές τις αποφάσεις δεν είναι ευτυχής που χρειάστηκε να τις πάρει. Είναι εύκολο να λέμε, σήμερα, ότι για όλα φταίει το Μνημόνιο και αυτοί που το έφεραν. Το δύσκολο είναι πάντοτε να λέμε την αλήθεια για τα προβλήματα και τις λύσεις τους, που είναι συχνά πολύ δύσκολες. Ομως, αυτές οι εκλογές είναι η στιγμή της αλήθειας για τη χώρα μας.

http://www.gpapak.gr/enimerosi/media/arthra-ston-typo/arthro-kathimerini/

Όταν μου μιλάς για Χούντα

του Niko Ago

Σκέφτομαι τα δικά μου χρόνια. Τα δικά μου, σχεδόν 22 χρόνια, που έζησα κάτω από πραγματική δικτατορία. Η οποία, μάλιστα, καμάρωνε και έλεγε τον εαυτό της «δικτατορία του προλεταριάτου». Σε ακούω να λες ότι κι εσύ «ζεις σε μια χούντα» και αναρωτιέμαι, πόσα λίγα γνωρίζεις για τις πραγματικές δικτατορίες και τη χούντα. Σε αυτές, είτε του «προλεταριάτου» είτε στρατιωτική, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά, από αυτά που ζεις εσύ κι εγώ σήμερα. Εκεί, δεν έχεις το δικαίωμα να (αντι)μιλάς στο κράτος. Αν το κάνεις, η απάντηση είναι «φυλακή και εξορία». Δεν έχεις δικαίωμα να γιουχάρεις και γιαουρτώσεις πολιτικό διότι, αντί για «ζήτω» και «μπράβο, ρε μάγκα, λεβέντη και καραμπουζουκλή» περνάς για τα περαιτέρω από την Ασφάλεια «δια υπόθεσίν σου». Βασανιστήρια, κελιά, κράτηση, στρατοδικείο, εξορία. Όλα αυτά τα απλά και φυσιολογικά (για τη χούντα). Α, και να σου πω ότι η «δικτατορία του προλεταριάτου», θεωρεί περιττή και την παρουσία του δικηγόρου. Το κράτος, λέει, ξέρει και προστατεύει καλύτερα. Δεν υπάρχει καν ως επάγγελμα, και ας έχεις όσα λεφτά θέλεις.

Στη χούντα, ή τη «δικτατορία του προλεταριάτου», δεν έχεις το δικαίωμα να γράφεις δημόσια αυτά που θέλεις- και κυρίως να γράφεις εναντίων τους- διότι απλώς, και να έχεις τα κότσια, δεν έχεις που να τα γράψεις. Στις δικτατορίες, τα μέσα είναι στα χέρια του κράτους και γράφουν μόνο ο,τι υπαγορεύει αυτό. Τότε όλα ανήκουν στο κράτος. Και οι άνθρωποι. Το «σας ανήκω και μου ανήκετε», που είπε κάποτε ο δικτάτορας-χουντικός Παπαδόπουλος στους εφοπλιστές, είναι σωστό κατά το ήμισυ. Η δικτατορία ανήκει σε πολύ λίγους και «της ανήκουν» όλοι.

Δεν σου τα λέω αυτά από διηγήσεις. Ούτε από ντοκιμαντέρ, από γυαλιστερά λευκώματα, από σχολικά εγχειρίδια. Γεννήθηκα στο «μαιευτήριο» της «δικτατορίας του προλεταριάτου» και είδα μέλη της οικογένειάς μου να στέλνονται εξορία για απίθανα πράγματα. Είτε επειδή κάποιος δεν ήπιε «άσπρο πάτο» ένα ποτήρι ρακί στην υγεία του πρωθυπουργού, είτε επειδή ο άλλος δεν έστειλε το παιδί του σε (καταναγκαστική) εθελοντική εργασία, είτε, ένας τρίτος, επειδή ήθελε να σωθεί από τα καθημερινά βάσανα και αποπειράθηκε να περάσει τα σύνορα παράνομα. Οι τόποι εξορίας γεμίζουν στις χούντες και τις δικτατορίες με όλους αυτούς που το καθεστώς δεν συμπαθεί και όχι αναγκαστικά με αυτούς που δεν συμπαθούν το καθεστώς. Οι δικτατορίες και οι χούντες, έχουν τον τρόπο να τιμωρούν ακόμα και τη σιωπή. Τις ενοχλητικές φωνές, απλώς τις «σβήνουν» χωρίς πολλή σκέψη.

Η δικτατορία δεν δέχεται να «περπατάει» κανένας έξω από τα όρια που εκείνη χαράζει. Εσύ, μπορεί να το θεωρείς απλώς προσβλητικό για την δημοκρατία, όταν βλέπεις ότι οι απόγονοι της χούντας, ανακοινώνουν τα ψηφοδέλτιά τους την 21η Απριλίου όλως τυχαίως(;) αλλά εγώ που έζησα τη δικτατορία, τρέμω στην ιδέα να τους δω μια μέρα να ζητούν από το βήμα της Βουλής, να καθιερωθεί η μέρα ως «εθνική γιορτή». Ικανούς τους έχω. Όπως τους έχω ικανούς να ζητούν «κρεμάλες για τους προδότες πολιτικούς». Αν και κάτι τέτοιο, το έχουν ζητήσει και μερικοί που βιώσαν στο πετσί τους τη χούντα και τις εξορίες και με τα χρόνια, φαίνεται να ξέχασαν. Κλείνοντας, επειδή εσύ που μου μιλάς για χούντα, είσαι συνήθως νέα ή νέος, να σου πω ότι, στις δικτατορίες, όλες τις δικτατορίες, αν τύχει και ερωτευτείς κάποια ή κάποιον που «δεν είναι δικός μας», μπαίνεις στη «μαύρη λίστα». Ενίοτε και στη φυλακή. Για αυτό, όταν μου μιλάς για δικτατορία και χούντα, σκέψου απλώς ότι, αν πραγματικά ζούσες σε χούντα, δεν θα μπορούσες να το πεις. Θα το βίωνες και θα υπέφερες.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=14542

Ότι μουτζώσατε, μουτζώσατε...

Αγαπητοί συνέλληνες, συνάνθρωποι, συνοδοιπόροι στο μάταιο τούτο κόσμο, σας έχω νέα!
Σας έχω υπέροχα νέα!
Η αγωνία 11.000.000 ξεχωριστών ανθρώπων φτάνει στο τέλος της!
Η οργή, η αγανάκτηση, ο θυμός σας μπορούν πια να καταλαγιάσουν.
Τέρμα πια ο συνωστισμός στις πλατείες!
Τέρμα πια οι πόνοι των μυών και των αρθρώσεων από τα πολύωρα φάσκελα!
Τέρμα η ταλαιπωρία, τέρμα η ορθοστασία, τέρμα το στριμωξίδι, τέρμα οι ερεθισμένες φωνητικές χορδές, τα πανό, οι κρεμάλες...



ΣΕ 16 ΜΕΡΕΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ!!!

Οι 300 προδότες, αυτά τα βρωμερά πλάσματα που μπαστακώθηκαν με το έτσι θέλω στις βελούδινες πολυθρόνες του ναού της ελληνικής δημοκρατίας, του κοινοβουλίου μας, θα πάρουν πόδι από 'κει μέσα!
Δεν θα πληρώνουμε πια πλουσιοπάροχα, από το υστέρημα του περήφανου ελληνικού λαού, 300 χαραμοφάηδες για να μας μειώνουν τους μισθούς, να αυξάνουν τους φόρους, να εξυπηρετούν μεγαλοεκδότες και μεγαλοεπιχειρηματίες, να προδίδουν την αθάνατη Ελλάδα στο διαβολικό ΔΝΤ, την ξενόφερτη Τρόικα και τους κουτόφραγκους της Ε.Ε!



ΣΕ 16 ΜΕΡΕΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ!!!

Την 6η του Μάη οι περήφανοι Έλληνες, των οποίων ο τράχηλος - όπως είναι γνωστό τοις πάσι - ζυγόν δεν υπομένει, προσερχόμενοι ελεύθερα, δημοκρατικά και κυρίως ΜΑΖΙΚΑ στις κάλπες ανά τη χώρα, θα στείλουν το δικό τους μήνυμα στους προδότες: ΩΣ ΕΔΩ!!!
Τα αποτελέσματα θα είναι ανατρεπτικά, πέρα από κάθε φαντασία!
Κανένας προδοτικός συνδυασμός και κανένας προδότης πολιτικός δεν θα ψηφιστεί από τον περήφανο και προπάντων ΠΑΤΡΙΩΤΗ Έλληνα ψηφοφόρο!
Κανένα λαμόγιο δεν θα ξαναμπεί στη Βουλή!
Κανένας Τσολάκογλου, κανένας συνεργάτης των Γερμανών κατακτητών δεν θα ξαναμπεί στη Βουλή!
Κανένα αισχρό υποχείριο των σκοτεινών ξένων συμφερόντων, κανένας εβραιομασόνος δεν θα ξαναμπεί στη Βουλή!

ΣΕ 16 ΜΕΡΕΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ!!!

Τα θεμέλια της Χούντας τρίζουν αδέρφια!
39 χρόνια περιμέναμε αυτή την ιστορική στιγμή ("η Χούντα δεν τελείωσε το '73"...)!
Επιτέλους τα προδοτικά καθάρματα θα φύγουν - δυστυχώς όχι με ελικόπτερο, αλλά δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα σ' αυτή τη ζωή - και η εξουσία θα παραδοθεί στους ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ του λαού!



ΣΕ 16 ΜΕΡΕΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ!!!

Επιτέλους τα βάσανά μας τελειώνουν.
Οι υγιείς δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας θα πάρουν εντολή να πάρουν στα στιβαρά τους - πατριωτικά - χέρια το τιμόνι της Ελλάδας και να την οδηγήσουν εκεί που της αξίζει, εκεί που μας αξίζει...



ΣΕ 16 ΜΕΡΕΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ...

Αντισταθείτε στο Μέτωπο των "Χρεοκοπίστας"!

του Απόστολου Δοξιάδη

Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις καταγράφουν δυο εκ διαμέτρου αντίθετες επιθυμίες: από τη μια δηλώνουμε κατά μεγάλη πλειοψηφία ότι θέλουμε να μείνουμε στην Ευρώπη, από την άλλη δείχνουμε την προτίμησή μας σε κόμματα που αν επικρατήσουν θα κάνουν ό,τι μπορούν για να μας βγάλουν. Η βασική αιτία για αυτή τη σχιζοφρένεια είναι η άγνοια των πραγματικών προθέσεων των σχημάτων που ο ιστορικός Βασίλης Παναγιωτόπουλος αποκάλεσε ευρηματικά "χρεοκοπίστας". Η άγνοια αυτή όμως ισοδυναμεί με άγνοια των κινδύνων που μας απειλούν. Αν ξέραμε, αν καταλαβαίναμε, δεν θα λέγαμε, κατά πλειοψηφία, ότι ψηφίζουμε για να εκτονωθούμε εκδηλώνοντας την οργή μας. Αυτό γίνεται με άλλους τρόπους. Στις εκλογές ψηφίζεις για να ορίσεις τι είναι καλύτερο για τη χώρα.

Για να βρούμε εκλογές εξ ίσου κρίσιμες για το μέλλον μας με τις επικείμενες, θα πρέπει να επιστρέψουμε στο 1920, όταν η έξωση του Ελευθερίου Βενιζέλου είχε ως απότοκο τη Μικρασιατική Καταστροφή. Στην ιστορία μας υπήρξαν κι άλλες δραματικές εποχές, βέβαια. Όμως στις περισσότερες ο λαός ή αποδέχθηκε, ή πολέμησε, μια μοίρα που του επιβλήθηκε άθελά του―που δεν αποφάσισε. Αντίθετα, σε τρεις εβδομάδες, ακριβώς όπως και πριν από ενενηταδύο χρόνια, την απόφαση θα κληθούμε να πάρουμε εμείς οι ίδιοι. Θα επιλέξουμε άραγε την καταστροφή κι αυτό μάλιστα λόγω αγνοίας;

Εδώ δεν κρίνω απόψεις ψηφοφόρων. Η κρίση έχει δυσκολέψει τη ζωή εκατομμυρίων συμπολιτών μας, φέρνοντας εκατοντάδες χιλιάδες σε θέση απελπιστική. Οι άνθρωποι όταν ζορίζονται χάνουν την όποια δυνατότητα να κρίνουν λογικά και καταφεύγουν συχνά σε λύσεις ολέθριες, που προσφέρουν πρόσκαιρα ψυχική εκτόνωση. Ενώ όμως η ατομική πλάνη του κάθε πονεμένου ανθρώπου είναι κατανοητή, αυτό δεν ισχύει για τους ηγέτες και τα στελέχη των πολιτικών κομμάτων. Γι' αυτούς δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Αν δεν γνωρίζουν την πραγματικότητα, ας μην ασχολούνται με την πολιτική. Μα αν τη γνωρίζουν και παρ' όλα αυτά την αγνοούν―όπως φοβούμαι συμβαίνει για τους περισσότερους―από ιδεοληψία, ιδιοτέλεια, επιπολαιότητα, βλακεία, ή συνδυασμό αυτών, είναι πραγματικά ασυγχώρητοι. Σε αυτούς τους ασυγχώρητους πολιτικούς των κομμάτων των Χρεοκοπίστας αναφέρομαι, που παρά τις διαφορές τους πορεύονται όλοι μαζί στον κοινό στόχο, της ρήξης με τους ευρωπαίους εταίρους μας. Κοινός στόχος σημαίνει κοινό μέτωπο: Το Μέτωπο των Χρεοκοπίστας.

Πέραν του φοβερού οράματος που τους ενώνει, οι Χρεοκοπίστας μπαίνουν σε δυο κατηγορίες. Στην πρώτη είναι οι ειλικρινέστεροι, αυτοί που λένε, ουσιαστικά: "Θέλουμε Σώνει και Καλά να Χρεοκοπήσουμε". Εδώ ανήκουν τα κόμματα των άκρων, ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή, αλλά και οι σκληροπυρηνικοί του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί ομνύουν σε ένα θρησκευτικού τύπου δόγμα, λενινιστικό, μαρξιστικό ή εθνικοσοσιαλιστικό, που εν ονόματι του αφηρημένου σχήματος της ιδεολογίας διαστρέφει την πραγματικότητα, παρουσιάζοντας στους οπαδούς τους μιαν άλλη, τόσο φανταστική όσο αυτή του "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών". Το ότι τα μοντέλα που προτείνουν ως λύσεις αυτά τα κόμματα οδηγούν με βεβαιότητα σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως δεν πτοεί τα στελέχη τους. Αντιθέτως! Ούτε που θα κασταστραφεί η χώρα τους πειράζει. Ή, σωστότερα: η καταστροφή είναι για αυτούς άκρως επιθυμητή―αυτό βέβαια δεν το λένε― καθώς αποτελεί το μέσο για να μπορέσουν οι ηγεσίες να πάρουν την εξουσία. Γιατί βέβαια σε κάθε ακραίο κόμμα, η ιδεολογία είναι για τα κορόιδα, τους οπαδούς. Για τους επαγγελματίες πολιτικούς τους ο στόχος είναι η εξουσία, η ηδονή και οι απολαβές της.

Στη δεύτερη, ηπιότερη, κατηγορία των Χρεοκοπίστας ανήκουν οι "Σιγά καλέ μη Χρεοκοπήσουμε", που αν ζοριστούν με επιχειρήματα υποχωρούν ενίοτε στο "Ε, κι αν Χρεοκοπήσουμε τι να Κάνουμε!" Εδώ ανήκουν οι περισσότεροι της ΔΗΜΑΡ, των Ανεξάρτητων Έλληνων, του ΛΑΟΣ, καθώς και οι συνοδοιπορούντες του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί αρχικά μας βεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται να χρεοκοπήσουμε, ότι η Ευρώπη μας έχει ανάγκη και θα μας χρηματοδοτεί ό,τι κι αν κάνουμε ή δεν κάνουμε. Την προοπτική της χρεοκοπίας αν δεν τηρήσουμε τις συμφωνίες μας την αποκαλούν "παραμύθι", που το πιστεύουν κάποια κορόιδα σαν κι εμένα, που δεν καταλαβαίνουμε τη σοφία λύσεων όπως η μονόπλευρη διαγραφή του χρέους. Αλλά κι αν τα σπάσουμε τελικά με τους ευρωπαίους, λένε οι "λάιτ" Χρεοκοπίστας, οι ίδιοι ξέρουν άλλες καταπληκτικές λύσεις εξεύρεσης χρημάτων, όπως τα πετρέλαια, τα πάσης φύσεως αέρια, τους Ρώσους και τους Κινέζους—διαλέγετε και παίρνετε. Αυτές οι λύσεις, φυσικά, είναι όσο ρεαλιστικά εφικτές όσο τα μαγικά κόλπα του Χάρι Πότερ.

Κάποιοι ίσως πουν ότι με όλα αυτά αφήνω ως μόνη επιλογή ψήφου τα κόμματα που οι Χρεοκοπίστας αποκαλούν "Μνημονιακά", δηλαδή τα δυο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας που έχουν, πράγματι, τεράστια ευθύνη για τα σημερινά μας χάλια. Αυτό δεν είναι αλήθεια, αφού υπάρχουν σήμερα μικρά κόμματα που θέλουν να προωθήσουν μια πολιτική εξυγίανσης του άρρωστου, κομματικού-πελατειακού κράτους μας, που αποτελεί τη μέγιστη αιτία της κρίσης. (Εγώ άλλωστε έχω δηλώσει δημόσια ότι θα ψηφίσω τη "Δράση".) Αλλά και στο βαθμό που η συνειδητοποίηση του καταστροφικού μηνύματος των Χρεοκοπίστας οδηγήσει κάποιους στα δυο κόμματα εξουσίας, ας μην ξεχνάμε ότι αυτά εξέφρασαν σε όλη την πορεία της δημοκρατίας μας πάνω από 80% των ελλήνων.

Αυτή η τεράστια πλειοψηφία είναι οι πολίτες που δεν θέλουν να δουν τη χώρα να διαλύεται. Είμαστε όλοι εμείς που θέλουμε την Ελλάδα ευρωπαϊκή, δημιουργική και ελεύθερη, μακριά από ολοκληρωτικές κολάσεις, οιουδήποτε χρώματος. Εμείς όλοι που πρέπει να αντισταθούμε με την ψήφο μας στο καταστροφικό Μέτωπο των Χρεοκοπίστας.

* Ο Απόστολος Δοξιάδης είναι συγγραφέας.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.post&id=14381

Περί «συνέπειας» και ιδεολογικής ταυτότητας

Της Σώτης Τριανταφύλλου, Αthensvoice,11.4.12

Aπό την αποχώρηση τριών στελεχών της ΔΗΜΑΡ που διαφώνησαν με τις συνεργασίες του κόμματος, ξεπροβάλλουν δυο παλιά προβλήματα της ελληνικής αριστεράς: το πρώτο είναι η ιδεοληψία της πολιτικής «συνέπειας» που μεταφράζεται σε ακινησία της σκέψης και των ιδεών. «Συνεπής» στη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας ήταν ο Χίτλερ· η συνέπειά του μαρτυρούσε βαθιά ψυχική διαταραχή. Συνεπείς είναι μερικοί μάρτυρες του Ιεχωβά και άλλοι τρελοί του Θεού. Αν η ελληνική δεξιά ήταν «συνεπής», η Ελλάδα θα παρέμενε μια βασιλευομένη μπανανία. Ευτυχώς για όλους μας, με το πέρασμα του χρόνου και με την εξέλιξη του πολιτισμού, το κύριο σώμα της δεξιάς μεταλλάχθηκε σ’ έναν αστερισμό από φιλελευθέρους, νεοφιλελευθέρους, συντηρητικούς και λαϊκιστές που ελάχιστη σχέση έχουν με τους χίτες, τους δοσιλόγους, τους δημίους, τους βασανιστές και τους δολοφόνους του παρακράτους.

Κοντολογίς, η δεξιά επέζησε των εγκλημάτων της με το να αναπροσαρμόζεται στους καινούργιους καιρούς, όπως το φίδι που επιζεί επειδή αλλάζει το δέρμα του. Αντιθέτως, η αριστερά επιζεί επειδή αρνείται να εξελιχθεί. Η ΔΗΜΑΡ, ένα κόμμα που κατάγεται από το ΚΚΕ Εσωτερικού, δηλαδή από μια δειλή και βουβή αντίδραση στον σταλινισμό, διαχωρίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ εξαιτίας της κοσμιότητάς της.

Εκεί που ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ είναι κόμματα ανάγωγα, με ανεδαφικές επιθυμίες και ασυμπαθή φερσίματα, η ΔΗΜΑΡ εμφανίζεται ευγενής, μετρημένη και σεμνή – χωρίς ωστόσο, αυτά τα χαρακτηριστικά να επαρκούν για να αρθρώσει έναν καινούργιο πολιτικό λόγο. Τα μέλη και οι εν δυνάμει ψηφοφόροι την πιέζουν σε μια στάση «συνέπειας», απαιτούν δηλαδή τη μονόχορδη επανάληψη των εθιμικών συνθημάτων της παραδοσιακής αριστεράς. Οποιαδήποτε απόκλιση εκλαμβάνεται ως σύμπραξη με την επάρατη εξουσία, οποιαδήποτε παρέκκλιση από τις πατροπαράδοτες αντιλήψεις θεωρείται προδοτικός συμβιβασμός.

Έτσι, ενώ ο κόσμος αλλάζει κι ενώ εμφανίζονται πρωτόγνωρες προκλήσεις, η αριστερά επιμένει στη διατήρηση του αριστερού κατεστημένου που, στο μεταξύ, έχει υιοθετήσει αντιεξουσιαστικές θέσεις: οι αντιεξουσιαστικές θέσεις διευκολύνουν την πολιτική ζωή διότι αφαιρούν ευθύνες και ηθικά καθήκοντα. Κάποτε οι αριστεροί ονομάζονταν «προοδευτικοί» και ο όρος είχε συγκεκριμένο περιεχόμενο: ήσαν υπέρ της προόδου και του πολιτισμού, υπέρ της ειρήνης και της συνεργασίας.

Από τη στιγμή της νομιμοποίησης του ΚΚΕ, οι ανθρωπιστικές αρχές καταποντίστηκαν και αναδύθηκαν οι αρχές της μονολιθικότητας, του απομονωτισμού και της επιστροφής στις αγροτικές αξίες. Χώμα και αίμα. Παραλλήλως, διαμορφώθηκαν ομάδες και άτομα που συνδυάζουν την κομμουνιστική ακαμψία με το κοινωνικό περιθώριο, με την ελευθεριακή λατρεία της παρανομίας και της περιφρόνησης των θεσμών. Αυτό το συνονθύλευμα διαχέεται σε όλο τον χώρο της ελληνικής αριστεράς και η ΔΗΜΑΡ δεν φαίνεται αδιάβροχη.

Η ΔΗΜΑΡ δεν έχει λόγο ύπαρξης αν δεν διαφοροποιηθεί από αυτή την ιδεολογική και ηθική υπανάπτυξη, αν δεν απομακρυνθεί από την αρτηριοσκληρωτική αριστερά που χρησιμοποιεί φθαρμένες ιδεολογίες και διατυπώσεις. Σε όλο τον κόσμο τα κόμματα ωριμάζουν με το πέρασμα του χρόνου· εξίσου ωριμάζουν οι περισσότεροι πολιτικοί: ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος διένυσε μακρύ δρόμο από το 1946 όταν εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Σερρών. Άλλαξε ο κόσμος γύρω του, άλλαξε κι ο ίδιος – ακολούθησε, ευλόγως, την πορεία της ζωής και της εξέλιξης.

Όποιος μένει ασάλευτος παγώνει, κοκαλώνει και πεθαίνει· γίνεται απολίθωμα. Πολλά παλιά μέλη της αριστεράς ζητούν από τη ΔΗΜΑΡ να γίνει ένα τέτοιο απολίθωμα. Αναρωτιέμαι λοιπόν ποιος είναι ο χώρος και η ταυτότητα της ΔΗΜΑΡ – γιατί οι ακραιφνείς, οι ασυμβίβαστοι και δογματικοί δεν στεγάζονται στον ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΚΚΕ. Άλλωστε, οι διαφορές ανάμεσα στα δύο αυτά κόμματα είναι τελετουργικές: απ’ ό,τι ξέρω, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έστειλε συλλυπητήριο τηλεγράφημα για τον θάνατο του Κιμ Γιονγκ Ιλ ενώ το ΚΚΕ έστειλε. Όσο για τη ΔΗΜΑΡ, αν δεν θέλει να απορροφηθεί από αυτή την ψυχοπαθή και άξεστη αριστερά, πρέπει να αποκτήσει ανεξάρτητη ταυτότητα: να προβάλει με θάρρος ρηξικέλευθες θέσεις και να ανοιχτεί στην κοινωνία – όχι να αντλεί υποστήριξη και ψήφους από τους δυσαρεστημένους των υπαρχόντων αριστερών σχηματισμών.

Ως νέο κόμμα θα περίμενε κανείς ότι η ΔΗΜΑΡ θα απευθυνόταν στους νέους, στους ανένταχτους, σε όσους απέχουν από την πολιτική θεωρώντας την αναχρονιστική και βρόμικη: αλλά όχι – φαίνεται σαν να θέλει να ικανοποιήσει τους θηριόποδες δεινοσαύρους της αριστεράς. Έτσι, δεν ψήφισε τη μεταρρύθμιση για τα ΑΕΙ υπακούοντας στο κατεστημένο που τυραννά τους θεσμούς στα πανεπιστήμια. Με την ίδια λογική της ψηφοθηρίας διατηρεί αμφίρροπη στάση και προβάλλει ασαφή εικόνα για τις προθέσεις της. Συχνά εμφανίζεται απολογητική στους αλητήριους των μέσων ενημέρωσης: η ΔΗΜΑΡ δείχνει να φοβάται μήπως, σε μια εποχή που οι έννοιες χάνουν τη διαύγειά τους, χάσει την αριστεροσύνη της.

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται έναν καινούργιο Συνασπισμό, πολύ λιγότερο ένα ΚΚΕ Εσωτερικού: αν χρειάζεται ένα αριστερό κόμμα, αυτό το κόμμα πρέπει να τοποθετεί ξεκάθαρους και ρεαλιστικούς στόχους παίζοντας το παιχνίδι με αγαθότητα, αυτοπεποίθηση και χάρη.

Αναρτήθηκε από Gustave Flaubert

http://politicalreviewgr.blogspot.com/2012/04/blog-post_4459.html#more

Χαμένοι στη μετάφραση (της ψήφου)

Ποτέ δεν έχω συναντήσει τόσους σκεπτόμενους ανθρώπους, που κινούνται στον ευρύτερο χώρο του κέντρου και της κεντροαριστεράς, να αναζητούν με αγωνία τι να ψηφίσουν. Η πρωτοφανής αμηχανία (και το ανικανοποίητο) του εκλογικού σώματος αποτυπώνεται βεβαίως και στις δημοσκοπήσεις, που ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο “αβέβαιες” για την επιτυχία των προβλέψεων τους.

Η ανάγκη των μετριοπαθών ψηφοφόρων να ψηφίσουν τα δύο κόμματα που εγγυώνται από ιδεολογικής πλευράς (έστω και με τους λεονταρισμούς του Αντώνη Σαμαρά) την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, προσκρούει στην απέχθεια προς τις πρακτικές, τον λαϊκισμό και τη διαφθορά που αυτά αντιπροσωπεύουν, όπως αποτυπώνονται ανάγλυφα και στις “καλοδεμένες”, όπως φαίνεται, κατηγορίες εναντίον του Άκη Τσοχατζόπουλου. Και μάλιστα, αντίθετα από οτι βαυκαλίζονται οι σημερινοί ηγέτες τους, μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του (πάλαι ποτέ) δικομματισμού είναι έτοιμοι να “τιμωρήσουν” το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, στερώντας τους την ψήφο, όχι μόνο λόγω των πεπραγμένων τους δια των κυβερνήσεων Καραμανλή και Παπανδρέου, αλλά και για τη σημερινή τους πολιτεία. 

Οι παλινωδίες Σαμαρά, που προσπαθεί να πείσει ότι η άρνηση του πρώτου μνημονίου και η ψήφιση του δεύτερου δεν αποτελεί μεγαλειώδη “κωλοτούμπα”, έχουν κάνει δώρο τους φανατικούς της σκληροπυρηνικής δεξιάς στον Καμμένο και στα άλλα όμορα κόμματα, ενώ έχουν απωθήσει και τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους της κεντροδεξιάς, που δεν γοητεύθηκαν ποτέ από το εθνικιστικό προφίλ του Φαήλου Κρανιδιώτη. 

Από την άλλη, ο αήθης τρόπος με τον οποίον ορισμένοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ “αποκαθήλωσαν” ή αποκήρυξαν τον Παπανδρέου, μετά την απόπειρα να γίνει δημοψήφισμα, έχει ενοχλήσει πολλούς παπανδρεϊκούς ψηφοφόρους (είτε μεταρρυθμιστές, είτε οπαδούς του “βαθέος παπανδρεϊσμού”, που ως κοινό χαρακτηριστικό είχαν οτι εκτίμησαν τον πρώην πρωθυπουργό ως σύγχρονο και έντιμο πολιτικό), σε βαθμό που μπορεί και να μην ξαναπεράσουν ποτέ έξω από την πόρτα του κόμματος. Όλοι αυτοί μπορεί να μην ξαναψηφίσουν ΠΑΣΟΚ, όχι επειδή ο Παπανδρέου πολιτεύτηκε όπως πολιτεύτηκε, αλλά επειδή δεν είναι πια στην ηγεσία. Διαπίστωση που φαίνεται οτι συγκράτησε την Ιπποκράτους από το να εξοβελίσει “στο πυρ το εξώτερον” τους Παπακωνσταντίνου και Ραγκούση, με τις εντεινόμενες διαφοροποιήσεις.

Ακόμα χειρότερα, τα δύο κόμματα επιδεικνύουν την πιο ανερυθρίαστη συμπεριφορά, από πλευράς του στελεχιακού δυναμικού και του τρόπου με τον οποίον πολιτεύονται. Δεκάδες “προσωπικότητες” β’ διαλογής (κυρίως τηλεοπτικής) συνωθούνται για μια θέση στα ψηφοδέλτια, την ώρα που ελάχιστοι (σχετικά) αξιόλογοι άνθρωποι μπαίνουν στην πολιτική. Η αμετανόητα παλαιοκομματική πρακτική πολλών, με τις δεκάδες ρουσφετολογικές (ν)τροπολογίες της τελευταίας στιγμής, προκάλεσε επιπλέον άπωση. Το ίδιο προκαλεί και η απόπειρα να ανέβουν οι τόνοι σε μια λαϊκίστικη και δικομματική αντιπαράθεση, που βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου - τουλάχιστον για τους πολίτες, που συναισθάνονται την κρισιμότητα των στιγμών για τη χώρα.

Όλα τα παραπάνω δημιουργούν ένα τεράστιο κενό στο κέντρο του πολιτικού φάσματος, με ενίσχυση των άκρων - και ανυπολόγιστες συνέπειες στο πολιτικό σκηνικό. Ο προοδευτικός ψηφοφόρος, ενδεχομένως, μπαίνει στον πειρασμό να ψηφίσει τελικά ΠΑΣΟΚ, ως απάντηση στο μέτωπο ακροδεξιάς πλειοδοσίας που σχηματίζεται πλέον από 4 κόμματα: ”Ανεξάρτητοι Έλληνες” του Καμμένου, ΛΑΟΣ, Νέα Δημοκρατία με Βορίδη και Γεωργιάδη στις τάξεις της - και δυστυχώς και ναζιστική Χρυσή Αυγή, όλα με σοβαρές πιθανότητες να εκπροσωπηθούν στο κοινοβούλιο. 

Η ανάγκη άλλωστε να σχηματιστεί μια βιώσιμη κυβέρνηση συνεργασίας, που θα μπορέσει να χειριστεί την κρίση, χωρίς μοιραίους κλυδωνισμούς, συνηγορεί σε αυτή τη λύση. Η αυτοδυναμία δεν είναι άπιαστος στόχος μόνο για τη ΝΔ, αλλά πιθανώς και οριακά δύσκολη και για τα δύο κόμματα μαζί. Ο κύριος Σαμαράς, που δεσμεύεται επιπόλαια και δημαγωγικά οτι δεν θα συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ και θα επιμείνει σε επαναληπτικές εκλογές, ρισκάρει σοβαρά να εκτεθεί αργότερα, προκειμένου να συσπειρώσει τώρα τους οπαδούς του. Εκλογές πριν το τέλος Ιουνίου είναι δύσκολο να ξαναγίνουν, λόγω Πανελλαδικών - και είναι σχεδόν βέβαιο οτι οι δανειστές μας δεν θα επιτρέψουν μια παρατεταμένη ακυβερνησία, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην τύχη των χρημάτων τους και του ευρώ. Μια ισορροπημένη κυβέρνηση συνεργασίας, υπό τον κύριο Παπαδήμο (που δηλώνει οτι δεν επιθυμεί να επανέλθει) ή κάποιον αντίστοιχο του (όπως ενδεχομένως ο “υπερκομματικός” πρώην επίτροπος Σταύρος Δήμας), είναι σφόδρα πιθανή - και ενδεχομένως επιθυμητή από αυτούς τους ψηφοφόρους. Ωστόσο, για πολλούς η διάθεση για “τιμωρητική” ψήφο είναι δυνατότερη. 

Από την άλλη, υπάρχουν και οι εναλλακτικές των μικρότερων, όμορων κομμάτων: Η Δημοκρατική Αριστερά θα είχε ξεφουσκώσει λιγότερο στα ποσοστά της, αν δεν είχε ακολουθήσει έναν“αντιμνημονιακό οπορτουνισμό” και μια πολιτική κακής ποιότητας συνεργασιών - παραμένει ωστόσο μια αξιοπρεπής λύση, εφόσον κανείς θέλει να επιβραβεύσει την πάλαι ποτέ “ανανεωτική πτέρυγα” του Συνασπισμού, με ποσοστά συγκρίσιμα με αυτά του ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμα και του παραδοσιακά τρίτου ΚΚΕ (κάτι όχι υπερβολικό, αν είχε διατηρηθεί η δυναμική του πρώτου διαστήματος, με τις αθρόες διαρροές από το απογοητευμένο ΠΑΣΟΚ).

Η ψήφος στο κόμμα του κυρίου Κουβέλη εξασφαλίζει επιπλέον το οτι δεν θα ενισχυθεί εμμέσως η Νέα Δημοκρατία, καθώς το πρώτο κόμμα επωφελείται από όποια ψήφο σε μικρότερο κόμμα, δεν εκπροσωπηθεί τελικά στο Κοινοβούλιο (εκτός φυσικά από την αποχή, το λευκό και το άκυρο). Κάτι που δεν εγγυάται η ψήφος στους φιλελεύθερους σχηματισμούς, οι οποίοι δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν σε κοινή κάθοδο, ώστε να πετύχουν την είσοδο στη Βουλή. Η αδυναμία αυτή ίσως αποδειχθεί “μοιραία”, τόσο για τον συνασπισμό Δράσης/ΦΙΣ με επικεφαλής τον κύριο Μάνο, όσο και για τη Δημοκρατική Συμμαχία της κυρίας Μπακογιάννη, που απελευθερωμένοι από δεσμεύσεις του παρελθόντος λένε πολλές αλήθειες και μαζί θα επιτύγχαναν ίσως ένα 4%, ικανό να δώσει κοινοβουλευτική διέξοδο στην ψήφο όσων ήθελαν να αποφύγουν τα δύο μεγάλα κόμματα, χωρίς όμως να ψηφίσουν “αντιμνημονιακά”. 

Μια ακόμα “ουδέτερη” επιλογή είναι πάντα οι Οικολόγοι Πράσινοι, που διεκδικούν αυτή τη φορά με αξιώσεις την είσοδο τους στη Βουλή, με “αντιμνημονιακό” όμως μοτίβο και χωρίς να έχουν καταφέρει να αναδείξουν μερικά πρόσωπα ικανά να εμπνεύσουν την εμπιστοσύνη οτι δεν εκπροσωπούν μια απολύτως ερασιτεχνική προσπάθεια. Οι μικρότεροι σχηματισμοί, όπως η Κοινωνική Συμμαχία και το Άρμα Πολιτών, δεν δείχνουν να έχουν πιθανότητες για κάτι παραπάνω από συνεργασίες της τελευταίας στιγμής. 

Αν κάτι είναι ευχάριστο σε αυτή την πασχαλινή προεκλογική περίοδο, είναι το γεγονός οτι οι Έλληνες εμφανίζονται κάπως πιο αισιόδοξοι για την τύχη της χώρας. Παραμένει αμφίβολο όμως αν έχουν αντιληφθεί, μαζί με τους εκπροσώπους που ετοιμάζονται να αναδείξουν, τι πρέπει να κάνουν(και πόση δουλειά πρέπει να ρίξουν) για να αποφύγουν στ’ αλήθεια την άτακτη χρεοκοπία. Η ελαφρότητα με την οποία ετοιμάζονται και πάλι να στείλουν απαράδεκτα (νεόκοπα και μη) στελέχη στο κοινοβούλιο, ούτε καν διαλέγοντας τους πιο άξιους, σοβαρούς και μεταρρυθμιστές από τα υπάρχοντα σχήματα, είναι άκρως ανησυχητική. Και απαισιόδοξη για το άμεσο μέλλον... 

http://prokopisdoukas.blogspot.com/2012/04/blog-post_17.html

Ποιος πληρώνει τα «δεν πληρώνω»;

Tου Πασχου Mανδραβελη

Η κ. Αλέκα Παπαρήγα και το κόμμα της δεν είναι απλώς κατά της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Διακηρύσσει ότι στην Δευτέρα Παρουσία του κομμουνισμού θα καταργήσει τα ιδιωτικά σχολεία. Παρ’ όλα αυτά, όπως δήλωσε και η ίδια σε τηλεοπτική της συνέντευξη, έστειλε το παιδί της σε ιδιωτικό σχολείο, διότι το δημόσιο της περιοχής της δεν τη βόλευε.

Καλά έκανε. Γι’ αυτό υπάρχουν τα ιδιωτικά σχολεία για να καλύπτουν ανάγκες κάποιων λίγων έστω ανθρώπων που δεν μπορούν, δεν τους βολεύει, ή δεν θέλουν, να στέλνουν τα βλαστάρια τους στα δημόσια σχολεία. Και η ελευθερία επιλογής είναι η μεγάλη αρετή του καπιταλισμού. Δεν σε βολεύει το δημόσιο σχολείο, (που όμως πρέπει να υπάρχει, οπωσδήποτε;) Εχεις και την επιλογή του ιδιωτικού, ακόμη και αν ονειρεύεσαι την απαγόρευση της ιδιωτικής παιδείας.

Βεβαίως τα ιδιωτικά σχολεία έχουν ένα μειονέκτημα για την εργατική τάξη, της οποίας την αποκλειστική αντιπροσωπεία ισχυρίζεται ότι έχει η κ. Παπαρήγα. Χρειάζονται λεφτά. Τα ιδιωτικά σχολεία δεν ξεχωρίζουν τα παιδιά ανάλογα με το χρώμα τους, τις θρησκευτικές ή ιδεολογικές προτιμήσεις των γονέων. Κατά κανόνα (επειδή υπάρχουν και οι υποτροφίες) οι γονείς πληρώνουν δίδακτρα. Aυτό κατά πολλούς -και σίγουρα για τους κομμουνιστές- είναι άδικο. Τα παιδιά των εργατών δεν μπορούν να έχουν τέτοιες πολυτέλειες και συνεπώς για τους κομμουνιστές δεν πρέπει να τις έχει κανένας.

Δίδακτρα πλήρωσε και η κ. Παπαρήγα, παρά το γεγονός ότι θεωρεί την ιδιωτική εκπαίδευση «άδικη και εξαποδώ». Το ερώτημα, όμως που προκύπτει, είναι γιατί δεν πλήρωσε το ειδικό τέλος ακινήτων, το οποίο επίσης θεωρεί «άδικο και εξαποδώ»; Γιατί δεν αρνήθηκε εμπράκτως το «χαράτσι» του ιδιωτικού σχολείου ενώ αρνείται το «χαράτσι» της ΔΕΗ;

Η απάντηση είναι απλή: γιατί, απλώς στην περίπτωση της ΔΕΗ μπορούσε να το κάνει χωρίς συνέπειες. Υπάρχει περίπτωση να κόψει κάποιος το ρεύμα στην οικία Παπαρήγα; Φυσικά όχι. Οι νόμοι σ’ αυτήν τη χώρα ισχύουν για τους αδύναμους, όχι για τους αρχηγούς κομμάτων και δη επαναστατικών, όπως είναι το ΚΚΕ.

Η άρνηση της κ. Παπαρήγα να πληρώσει το ειδικό τέλος ακινήτων (χωρίς καμιά συνέπεια στην ίδια), τονίζει τα αγαθά της μισής πολιτικής ανυπακοής που επαγγέλλεται η Αριστερά: δεν πληρώνεις αλλά δεν έχεις και συνέπειες· αρκεί, βέβαια, να δηλώσεις ότι μάχεσαι κατά του «νεοφιλελευθερισμού» των... φόρων. Υπογραμμίζει, όμως, το βασικό πρόβλημα του κρατικού τομέα να κάνει δίκαιη διανομή των βαρών και των ωφελημάτων από τις δραστηριότητές του. Μπορεί δηλαδή ο ιδιωτικός τομέας να μοιράζει τα ωφελήματά του μόνο σε εκείνους που (οικονομικώς) μπορούν, αλλά και ο κρατικός τομέας μοιράζει τα βάρη του μόνο σε εκείνους που δεν μπορούν να πιέσουν αποτελεσματικά.

Κακά τα ψέματα: τους φόρους που δεν πλήρωσε η κ. Παπαρήγα και η υπόλοιπη νομενκλατούρα του ΚΚΕ δεν θα τους πληρώσει ούτε ο κ. Σόιμπλε ούτε ο κ. Σόρος. Την τρύπα θα την καλύψουμε εμείς οι υπόλοιποι, δι’ άλλων τρόπων.

Η οικονομία δεν αφήνει κενά. Στο τέλος κάποιοι πληρώνουν και κάποιοι επωφελούνται. Απλώς σε ένα κομμουνιστικό σύστημα αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται. Πληρώνουν εκείνοι που είναι πολιτικώς ανίσχυροι και επωφελούνται όσοι πιέζουν αποτελεσματικά ή είναι φίλοι υπουργών. Αν δεν μας πιστεύετε ρωτήστε και τον κ. Θύμιο Λυμπερόπουλο.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_14/04/2012_437807