Μερικοί αντιμνημονιακοί μύθοι ακόμα καταρρέουν

Athensvoice - Edito 415 | του Φώτη Γεωργελέ

Το «επονείδιστο» χρέος.
Πριν λίγες μέρες, οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων που είδαν τον Φεβρουάριο με το PSI τις οικονομίες τους να εκμηδενίζονται, μπήκαν στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας και τα έκαναν λαμπόγυαλο. Δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία, πανεπιστήμια και ασφαλιστικά ταμεία δηλώνουν ότι τα αποθεματικά τους μειώθηκαν δραματικά γιατί είχαν επενδύσει σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου. Αυτοί διαπίστωσαν με τον πιο οδυνηρό τρόπο τι σημαίνουν οι μαγκιές καφενείου για διαγραφή του χρέους, μονομερείς καταγγελίες και «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω». Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολιτικά κόμματα και ΜΜΕ που κατηγορούν τους «ξεφτιλισμένους» Ευρωπαίους γιατί δεν ανταποκρίνονται γρήγορα στο αίτημά μας για παράταση 2 χρόνων, γιατί δεν βρίσκουν δηλαδή γρήγορα τη χρηματοδότηση, γιατί δεν αποφασίζουν αμέσως τη διαγραφή κι άλλου μεγάλου μέρους από το χρέος μας. Είναι σίγουρα πολύ προοδευτικό να φορτώνεις τα προβλήματά σου στους Ευρωπαίους συνταξιούχους, στους Ευρωπαίους φορολογούμενους. Η Ευρώπη για μία ακόμη φορά έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, ξεπέρασε τις δυσκολίες και ανέλαβε το κόστος. Κι αυτό είναι σωτήριο για μας. Αλλά εμείς δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι, ο «τζάμπας» δεν είναι ποτέ προοδευτική στάση, δεν είναι μαγκιά να απαιτείς δανεικά.

Μακάρι να αντιμετωπίζαμε περήφανα την κρίση, όπως η Αργεντινή.
10 χρόνια μετά την πρώτη χρεοκοπία και μετά από 10 χρόνια σκληρής λιτότητας και καταστροφή της οικονομίας, τέτοια που εμείς ούτε φανταζόμαστε, η Αργεντινή βρίσκεται πάλι στα πρόθυρα νέας χρεοκοπίας και στα λιμάνια κατάσχουν τα πολεμικά της πλοία για χρέη. Όσοι έλεγαν για μονομερείς ενέργειες, εκβιασμούς της Ευρώπης και απειλές εναντίον όλου του υπόλοιπου πλανήτη, δεν μπορούν καν να αντιληφθούν τα μεγέθη και τα προβλήματα της εποχής. Αδαείς και αγράμματοι θαμώνες τηλεοπτικών εκπομπών, μπέρδευαν τους παγκόσμιους συσχετισμούς με τις ατάκες καφενείου στα πάνελ.

Κάθε τρίμηνο φοβίζουν το λαό ότι χρεοκοπούμε και δεν χρεοκοπήσαμε.
Γιατί δεν το λένε αυτό στους καρκινοπαθείς που δεν βρίσκουν τα φάρμακά τους; Γιατί δεν το λένε στους εκατομμύρια ασφαλισμένους που πρέπει να πληρώνουν τα φάρμακα από την τσέπη τους επειδή δεν εξαργυρώνουν συνταγές των ταμείων τα φαρμακεία; Φυσικά και έχουμε χρεοκοπήσει και περιμένουμε κάθε φορά τη δόση. Μόνο που για να πληρώνονται ακόμα οι μισθοί και οι συντάξεις εκδίδονται σιωπηλά και άλλα έντοκα γραμμάτια και αφαιρείται κι άλλη ρευστότητα από τις τράπεζες, δηλαδή από την οικονομία. Και αυξάνονται τα χρέη προς τους ιδιώτες, με αποτέλεσμα λουκέτα και αύξηση της ανεργίας. Αλλά αυτή η χρεοκοπία δεν τους ενδιαφέρει καθόλου. Ο χώρος των ενδιαφερόντων τους είναι μόνο το δημόσιο.

Τα λεφτά δεν πάνε στην οικονομία, πάνε στους τοκογλύφους.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, όταν το κράτος έχει ανάγκη να πληρώσει τις υποχρεώσεις του εκδίδει έντοκα γραμμάτια και παίρνει λεφτά. Όταν μετά πρέπει να πληρωθούν αυτά τα δανεικά, τότε τα λεφτά «πάνε στους τόκους και στα δάνεια και όχι στην οικονομία». Τα λεφτά βέβαια πάνε στην οικονομία, πάνε στα χρέη του κράτους προς ιδιώτες που είναι αιτία για χιλιάδες λουκέτα στην αγορά. Πάνε στα έντοκα γραμμάτια, πάνε στις τράπεζες για να ανακεφαλαιοποιηθούν, μπας και κυκλοφορήσει ξανά χρήμα στην οικονομία. Πάνε κατευθείαν στο έλλειμμα.

«Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».
Η αλήθεια είναι ότι έχει καιρό ν’ ακουστεί στη Βουλή. Καθώς όλο και περισσότερες χώρες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έμπαιναν σε προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, καθώς αισίως έχουμε φτάσει στα 4 τα κόμματα που κάποια στιγμή έχουν πάρει μέρος σε κυβέρνηση, ο μύθος του προδότη Γιώργου Παπανδρέου που οδήγησε τη χώρα στα νύχια του ΔΝΤ μοιάζει πια αστείος. Καθώς ο κομμουνιστής πρόεδρος της Κύπρου Χριστόφιας υπογράφει αυτές τις μέρες το δικό του μνημόνιο με την τρόικα, φαντάζομαι ότι απλώς έχουν ξεχάσει τα ελληνικά αριστερά κόμματα να καταγγείλουν την «κυβέρνηση Τσολάκογλου» του Χριστόφια και τη «δικτατορία και κατοχή» της Κύπρου.

Ο «αφελληνισμός» της οικονομίας.
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρείς πόσο εύκολα κυβερνητικά κόμματα, καθεστωτικά Μέσα και «αντισυστημική» αντιπολίτευση συμπίπτουν πάντα στην υπεράσπιση του καθεστώτος της διαφθοράς και της διαπλοκής. Η Ευρώπη λέει το αυτονόητο, ότι αν χρηματοδοτηθούν οι τράπεζες με λεφτά των Ευρωπαίων φορολογούμενων, θα πρέπει να υπάρχει μια επιτροπεία για τη σωστή χρήση της οικονομικής ενίσχυσης. Δηλαδή, για να καταλαβαινόμαστε, να μην πηγαίνουν τα λεφτά των καταθετών σε δάνεια στα πολιτικά κόμματα, ούτε σε πολιτικούς που αποκτούν 50 ακίνητα ο καθένας με μαγικό τρόπο, ούτε σε χρεοκοπημένους επιχειρηματίες, ούτε σε media του εκβιασμού, ούτε στα στελέχη της τράπεζας. Υπερβολικές απαιτήσεις, ε; Η αλήθεια είναι ότι το σύστημα εξουσίας σύσσωμο περιμένει τη δόση, όπως ο ναρκομανής. Κόμματα, δημόσιες επιχειρήσεις, χρεοκοπημένα media, δήμαρχοι και κοινοτάρχες ετοιμάζονται για τη διανομή, όπως πάντα. Το σύστημα εξουσίας είναι μονομπλόκ, κυβερνητικό και «αντισυστημικό», αλλάζει ρόλους, καθεστωτικό πάντα.

Τώρα έχουμε πλεόνασμα, μπορούμε να διαπραγματευτούμε καλύτερα και να απορρίψουμε το μνημόνιο.
Είναι αλήθεια ότι σιγά-σιγά κοντεύουμε να ισοσκελίσουμε τον προϋπολογισμό και να μη χρειαζόμαστε καινούργια δανεικά κάθε χρόνο. Αλλά είναι ακριβώς επειδή το επιτύχαμε αυτό, επειδή αντιμετωπίσαμε το έλλειμμα, που η Ευρωπαϊκή Ένωση προχωράει στη νέα διαγραφή χρεών. Επειδή πείθεται ότι τα δις δεν πάνε πια σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο. Αν δεν είχαμε επιτύχει τη μείωση των ελλειμμάτων τώρα δεν θα ’μασταν εδώ, αλλά κάπου κοντά στη Λιβύη. Όμως όλοι αυτοί που το λένε αυτό δεν ήταν αντίθετοι στη μείωση των ελλειμμάτων; Δεν ήθελαν να καταργήσουν τα μνημόνια; Λένε δηλαδή ότι τώρα είμαστε σε καλύτερη διαπραγματευτική θέση επειδή κάναμε όσα δεν ήθελαν αυτοί; Κι αφού είναι έτσι, τότε πώς «με ένα νόμο, ένα άρθρο» θα επαναφέρουν μισθούς και συντάξεις στα επίπεδα του 2009; Τότε δεν θα ’χουμε πάλι το πρόβλημα από την αρχή; Μη βιάζεσαι να χαμογελάσεις με τις λογικές ανακολουθίες των πολιτικών του καφενείου. Όταν μια ολόκληρη κοινωνία ακούει ότι οι μισθοί και οι συντάξεις πολλαπλασιάζονται με ένα νόμο, λες και είναι το θαύμα εν Κανά, δεν δείχνει μόνο το πολιτικό επίπεδο των κομμάτων. Δείχνει πολλά και για την κοινωνία.

Το ΔΝΤ πιέζει τη Μέρκελ.
Ξαφνικά το ΔΝΤ, αυτό το ακατανόμαστο, έχει γίνει ο καλύτερός μας σύμμαχος. Τώρα η Λαγκάρντ είναι η καλή που πιέζει τους Γερμανούς και ζητάει μείωση του χρέους μας, ώστε να είναι βιώσιμο. Ωραία. Τότε γιατί κάνουμε εξεταστική για να βρούμε τον ένοχο που μας οδήγησε στο ΔΝΤ; Πρέπει να του δώσουμε και εύσημα, σκέφτεσαι να μας είχε αφήσει μόνους μας με τον Σόιμπλε; Αν δεν ήμασταν σε τόσο άσχημη κατάσταση, ίσως και να γελούσαμε με όλα αυτά. Διαφωνούν με τη δόση γιατί «προσθέτει χρέος πάνω στο χρέος», μετά καταγγέλλουν την κυβέρνηση για τη μη εκταμίευση, ζητάνε λαϊκά δικαστήρια για το ΔΝΤ, μετά «δεν λένε τίποτα παραπάνω απ’ όσα λέει κι ο ίδιος ο Ομπάμα», μετά κάνουν και μια πορεία μέχρι την πρεσβεία των «Αμερικάνων, φονιάδων των λαών», μετά ακυρώνουν τα μνημόνια, έπειτα κατηγορούν την κυβέρνηση που «έκανε την Ελλάδα κλοτσοσκούφι των Γερμανών» που δεν μας δίνουν τη δόση. Ό,τι να ’ναι.

Και ένας «μνημονιακός» μύθος. «Η Ελλάδα εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις της».
Η Ελλάδα αυτό που έκανε είναι οριζόντιες μειώσεις μισθών και ένα αβάσταχτο τσουνάμι φόρων επί δικαίων και αδίκων. Κυρίως αδίκων. Ώστε να μειώσει το έλλειμμά της, να μη χρειάζεται κάθε χρόνο δανεικά, να μη γίνεται κάθε χρόνο «φόρτωμα» στους άλλους. Ένα χρόνο όμως τώρα, ο πολιτικός χρόνος έχει σταματήσει. Περιμένουν τα λεφτά. Το κούρεμα του PSI, το κούρεμα της Δευτέρας, τη νέα δόση. Στα 3 χρόνια, το κράτος έχει παραμείνει ίδιο, το σύστημα εξουσίας που παράγει συνεχώς ελλείμματα είναι ίδιο. Ή, για να το πούμε με τα λόγια του ακατανόμαστου ΔΝΤ, «η οικονομία προσαρμόζεται μέσω ύφεσης, των επιπτώσεών της στους μισθούς και τις τιμές, και όχι με διαρθρωτικές αλλαγές που προωθούν την παραγωγικότητα». Ο ελληνικός παρασιτισμός είναι ακόμα το κυρίαρχο σύστημα οικονομίας. Τα δύσκολα δεν έχουν αρχίσει ακόμα. Γιατί την προηγούμενη Δευτέρα φάνηκε ακόμα μια φορά ότι το πρόβλημα δεν είναι έξω, αλλά μέσα στη χώρα. Εκεί που οι δυνάμεις της Ακινησίας κρατούν την κοινωνία αιχμάλωτη.

http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/415/edito-415

Καμία κρίση και κανένα ΔΝΤ (ρατσιστές και τραμπούκοι ήμασταν και πριν...)

του Θανάση Χειμώνα
Η σκηνή είναι εφιαλτική. Ένας οργισμένος όχλος προσπαθεί με μανία να λιντσάρει τέσσερα-πέντε άτομα. Οι αστυνομικοί μετά βίας προσπαθούν να τους συγκρατήσουν. «Φεύγουν» μερικοί καφέδες, τα υποψήφια θύματα τρώνε και κάποιες «ψιλές». Το χειρότερο απ’όλα: Η φριχτή αυτή απόπειρα λιντσαρίσματος διαδραματίζεται μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες…

Άγιος Παντελεήμονας; Νεοναζί και Πακιστανοί; Όχι φίλοι μου! Τα καλόπαιδα με τα ξυρισμένα κεφάλια δεν έχουν φτάσει ακόμα στο σημείο να δέρνουν σε ζωντανή μετάδοση (εκτός φυσικά από τα πολιτικά talk show). Άσε που όταν την πέφτουν στους μετανάστες, τριγύρω δεν υπάρχουν αστυνομικοί ούτε για δείγμα.

Η εικόνα που περιγράφω παραπάνω είναι η ρατσιστική επίθεση που δέχτηκε ο Γερμανός πρόξενος Βόλφγκανγκ Ομπερμάγερ, πριν λίγες μέρες στην Θεσσαλονίκη. Έτσι ακριβώς. Ρατσιστική. Το μόνο «λάθος» του Ομπερμάγερ και των ακολούθων του ήταν πως προέρχονται από μια χώρα που οι συγκεκριμένοι «αγανακτισμένοι πολίτες» μισούν. Μια χώρα την οποία οι φίλτατοι αυτοί «συνέλληνες» ταυτίζουν με τον ναζισμό και, όπου σταθούν και όπου βρεθούν, φοράνε μια μουστάκα σαν του Χίτλερ και καλά για να «πικάρουν τους –ξενέρωτους- κατοίκους της. Δεν είναι αστείο; Να αποκαλείς «ναζί» τους Γερμανούς, την στιγμή που Εσύ, σήμερα, δίνεις 12% στην Χρυσή Αυγή.

Ο Ομπερμάγερ «πλήρωσε» την δήλωση ενός συμπατριώτη του. Ακριβώς όπως ένας άσχετος Πακιστανός τρώει βρωμόξυλο στα σκοτεινά σοκάκια γύρω από την Πλατεία Αμερικής επειδή κάποιος συμπατριώτης του (ενδεχομένως να) διέπραξε κάποιο αδίκημα. Συλλογική ευθύνη. Ένα από τα θεμέλια του ρατσισμού. Εδώ φυσικά, πρέπει να προσθέσουμε πως ο διπλωμάτης είναι ιερός. Ακόμη και αιμοσταγή, τριτοκοσμικά, ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν διανοήθηκαν να τον πειράξουν. Λαμπρές εξαιρέσεις φυσικά, το Ιράν των Αγιατολάχ και, εσχάτως, η κατασπαραγμένη από την αλήστου μνήμης (όπως δυστυχώς αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα) «Αραβική Άνοιξη», Λιβύη.

Για την επίθεση στον πρόξενο συνελήφθησαν τρία άτομα. Και όπως ήταν αναμενόμενο (πόσο προβλέψιμοι έχουν γίνει κάποιοι, θεέ μου…) το ελληνικό ίντερνετ κατακλύστηκε από ‘μοβόρα σχόλια περί «σύγχρονης χούντας», «φασιστικού καθεστώτος», «νέων Τσολάκογλου» κλπ κλπ. Έτσι είναι ρε! Και ποιοι είναι δηλαδή αυτοί οι νεοταξίτες νεοφιλελεύθεροι φασίστες που θα μας εμποδίσουν να δέρνουμε όποιον γουστάρουμε; Δημοκρατία δεν έχουμε; Δεν έχω δηλαδή το δικαίωμα να κάνω ό,τι θέλω; Κι αυτοί οι μπάτσοι, δεν φτάνει που δεν μας άφησαν να στείλουμε τον Γερμαναρά στην κόλαση να κάνει παρέα με τον Αμερικάνο πρέσβη στην Λιβύη, θέλουν να μας κλείσουν εμάς στην φυλακή; Εμάς; Τους Έλληνες; Ε; Ε;

Ο ρατσισμός στην χώρα μας είναι παράξενη ιστορία. Από χρόνο σε χρόνο αλλάζει αντικείμενο. Μετά την μικρασιατική καταστροφή έβριζαν τους μικρασιάτες. Την δεκαετία του 80’, μικρό παιδί, θυμάμαι πως είχαν λιντσάρει στο κέντρο της Αθήνας έναν Ρωσοπόντιο. Τις εποχές που το χρήμα έρεε άφθονο (ας σταματήσει επιτέλους αυτό το παραμύθι πως για όλα φταίει το μνημόνιο) κυνηγούσαν τους Αλβανούς με αποκορύφωμα ένα πρωτοφανές πογκρόμ που εξαπολύθηκε το 2004, μετά την ήττα της εθνικής μας στα Τίρανα.

Σήμερα, οι διωγμοί σε βάρος των ασιατών και των αφρικανών ανάγκασαν την κυβέρνηση των ΗΠΑ να εκδώσει ταξιδιωτική οδηγία προς όσους κατοίκους της τολμήσουν να επισκεφθούν το ταλιμπανάτο της Ευρώπης. Προς το παρόν, η ανακοίνωση απευθύνεται στους «έγχρωμους» (που λέγαμε παλιά) Αμερικανούς. Δεν βρισκόμαστε όμως μακριά από την εποχή που οι «άλλοι» θα αρχίσουν να επιτίθενται και σε ξανθούς τουρίστες θεωρώντας τους «Γερμαναράδες».

Όχι. Καμία κρίση και κανένα ΔΝΤ. Όσο κοινότοπο και αν ακούγεται, έχει καθαρά να κάνει με έλλειψη παιδείας. Δυστυχώς, ζούμε σε μια χώρα που τα παιδάκια του Δημοτικού βλέπουν στην τηλεόραση τον δάσκαλό τους να ξυλοφορτώνει έναν ξένο διπλωμάτη…

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%83%CF%87%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B1/%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%BD%CF%84

Eμπόριο Eλπίδας

Με νέα παρέμβασή του στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Κρίτων Αρσένης, καταγγέλλει το εμπόριο ελπίδας που έχει στηθεί σε πολλές χώρες της Ευρώπης γύρω από τα πιθανολογούμενα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Δηλώνει ότι τα νούμερα των προβλέψεων που αφορούν πιθανά κοιτάσματα είναι όχι μόνο αστήρικτα, αφού δεν στηρίζονται σε αποτελέσματα επιστημονικών ερευνών, αλλά και παραπλανητικά καθώς αναβάλλουν τη δημόσια συζήτηση από την αντιμετώπιση της ανεργίας και της κρίσης εν αναμονή μιας μελλοντικής γης της επαγγελίας. Επιπλέον, ο Κρίτων Αρσένης επαναλαμβάνει ακόμη μία φορά ότι και οι έρευνες θα πρέπει να γίνονται πάντα με σεβασμό στη νομιμότητα.

Μετά το πέρας της συζήτησης στην Ολομέλεια ο Κρίτων Αρσένης απευθυνόμενος προς τους Έλληνες δημοσιογράφους έκανε τις ακόλουθες δηλώσεις για τη συζήτηση για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο στη χώρα μας:

"Θέλω να καταγγείλω το εμπόριο ελπίδας που έχει στηθεί γύρω από τα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στη χώρα μας. Ως απάντηση στα νούμερα της ανεργίας που είναι πραγματικά, διακινούνται αστήρικτες εκτιμήσεις για τα κέρδη από τα πετρέλαια. Εάν γνωρίζαμε τα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που έχουμε δεν θα κάναμε σεισμικές έρευνες. Και όμως κάποιοι φαίνεται να θέλουν να ξεγελάσουν τους άνεργους συμπολίτες μας και να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη προσφέροντας αντί για πραγματικές λύσεις στην ανεργία την ελπίδα ενός μελλοντικού παραδείσου. Ζητώ να σταματήσει αυτή η δημαγωγία, αυτό το εμπόριο ελπίδας εδώ και τώρα.

Να ειπωθεί όλη η αλήθεια στους συμπολίτες μας.

Ότι κάνουμε τις σεισμικές έρευνες στο Ιόνιο και την Κρήτη ακριβώς για να δούμε αν υπάρχει πιθανότητα να έχουμε εκεί πετρέλαια ή φυσικό αέριο.

Αν εντοπίσουμε περιοχές όπου υπάρχει αυτή η πιθανότητα θα πρέπει να κάνουμε δοκιμαστικές γεωτρήσεις για να δούμε αν όντως υπάρχει και αν είναι αξιοποιήσιμο.

Ότι ακόμη και αν βρούμε πετρέλαια ή φυσικό αέριο, αυτά σε αντίθεση με το τι γίνεται στη Νορβηγία θα αξιοποιηθούν από ξένες εταιρίες. Ότι τα οποιαδήποτε έσοδα στο δημόσιο από την εμπορία και πώληση φυσικού αερίου θα έρθουν το νωρίτερο μετά από περίπου 7 χρόνια.

Ότι είναι μύθος ότι θα έχουμε φθηνό πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Η τιμή του πετρελαίου αποφασίζεται στα διεθνή χρηματιστήρια και ανεβαίνει διαρκώς. Ανεβαίνει το ίδιο για τους πολίτες όλων των ανεπτυγμένων χωρών είτε αυτές παράγουν πετρέλαιο είτε όχι.

Εθνική και ενεργειακή ανεξαρτησία δεν είναι η εξάρτηση από το πετρέλαιο. Εθνική και ενεργειακή ανεξαρτησία είναι η απεξάρτηση από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που η τιμή τους αποφασίζεται μακριά από τη χώρα μας.

Η Ελλάδα έχει ήδη ένα "Ελντοράντο". Αυτό ονομάζεται ελληνικός τουρισμός. Όλη η προσοχή μας θα πρέπει να εστιάζεται στο πως θα τον διατηρήσουμε και θα τον αναβαθμίσουμε με την προστασία του περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονομιάς. Ένα πετρελαϊκό ατύχημα στις θάλασσες μας θα απειλήσει περίπου το 20% του ΑΕΠ, δηλαδή 40 δις το χρόνο, και πιθανά μία στις τέσσερις θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα."

http://kritonarsenis.gr/actions/view/Oil_gas

Ελλάδα - ένα κερί που καίγεται και από τις δύο πλευρές

της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ

«Μια επανάσταση που δεν στηριζόταν σε ιδέες, ήταν ενάντια στις ιδέες. Το κοινό κάθαρμα ανέλαβε την εξουσία συνοδευόμενο από τις μάζες που πανηγύριζαν.» Th. Mann

Ένας ενδιαφέρον ορισμός για το φασισμό, έρχεται από τον M. Lipset: Ο φασισμός είναι μια ακρότητα του κέντρου, που βασίζεται στην οργή εκείνων που ήταν ανεξάρτητοι μαγαζάτορες, αγρότες, μάστορες κι άλλα μέλη της μεσαίας τάξης και βλέπουν τώρα να συνθλίβονται από τους καλύτερα οργανωμένους βιομηχανικούς εργάτες και μεγάλους επιχειρηματίες.

Σύμφωνα με τον R. Paxton, ο φασισμός άντλησε και αντλεί δύναμη από την κρίση που περνά ο φιλελευθερισμός και έρχεται ως αποτέλεσμα ενός ηθικού εκφυλισμού, υποστηρίζεται από τον όχλο που διψά για έντονες συγκινήσεις και εντέλει θριαμβεύει εις βάρος των λογικών.

»Ο φασισμός είναι μια μορφή πολιτικής συμπεριφοράς που χαρακτηρίζεται από μονομανή ενασχόληση με την κοινωνική παρακμή, την ταπείνωση ή τον κατατρεγμό και από μια αντισταθμιστική προσήλωση στην ενότητα, στην ενεργητικότητα και στον εξαγνισμό.»

Η άνοδος του φασισμού υποβοηθείται από την κρίση, αλλά δεν οφείλεται αποκλειστικά σε αυτήν. Όπως αναφέρει ο M. Goodwin , «Ψηφίζουμε τους ναζί επειδή η Ευρώπη είναι σε ύφεση; Αυτό είναι ανοησία. Οι φόβοι για την εθνική κουλτούρα, ταυτότητα και τρόπο ζωής, μετράνε περισσότερο από τις υλικές φοβίες.» Ενώ ο Bernard-Henri Lévy δηλώνει πως «Πίσω από τον εθνικισμό υπάρχουν τα χείριστα αντανακλαστικά ταυτότητας, οι χείριστοι σπασμοί λαϊκισμού, ακόμα και αν δεν είναι νεοναζιστικοί.»

Η «συναισθηματική λάβα» που θεμελιώνει τα φασιστικά κινήματα είναι:

• Κρίση που μοιάζει να μην επιδέχεται παραδοσιακές λύσεις.
• Πίστη στην ανωτερότητα του λαού και θυματοποίηση αυτού.
• Φόβος της πτώσης.
• Ανάγκη ύπαρξης κοινωνίας και η ικανοποίηση του συναισθήματος του «ανήκειν».
• Ανάγκη για αδιαμφισβήτητο αρχηγό.
• Ομορφιά της βίας.

Η τρίτη παράμετρος παρουσιάζει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, δεδομένου ότι όλα τα άλλα είναι λίγο πολύ γνωστά.

Το βασικό χαρακτηριστικό της Χρυσής Αυγής, όπως και όλων των άλλων φασιστικών οργανώσεων, είναι ότι πρόκειται για ένα κοινοτιστικό μόρφωμα. Ο κοινοτισμός ικανοποιεί απολύτως το αίσθημα του «ανήκειν» και έρχεται ως πειστική απάντηση στο φόβο, στον «οντολογικό φόβο», στον απροσδιόριστο «φόβο της πτώσης».

Η Χρυσή Αυγή, ως κατ’ εξοχήν κοινοτιστικό μόρφωμα, προσφέρει απλόχερα την αίσθηση του «ανήκειν». Τα μέλη της ομάδας έχουν μεταξύ τους δεσμούς αίματος. Ένα παιδί, για παράδειγμα, στο σχολείο, που δεν είναι δημοφιλές για οποιοδήποτε λόγο, προσχωρώντας στη Χρυσή Αυγή αποκτά ταυτότητα και μια ολόκληρη ομάδα προθύμων που θα τον υπερασπιστούν εάν υπάρξει ανάγκη. Ξαφνικά, γίνεται δυνατός. Δεν είναι μόνος. Οργανώνει από κοινού δράσεις. Αποκτά νέα οικογένεια. Και δεδομένου ότι η ΧΑ έχει γίνει trendy, γίνεται και δημοφιλές. Μια διαδικασία που περιγράφεται εξαιρετικά στην ταινία «Το Κύμα».

Η ΧΑ λειτουργεί με όρους υποκουλτούρας (subculture). Έτσι λειτουργούν άλλωστε και άλλες αντισυστημικές συλλογικότητες που θέλουν να προκαλέσουν το σύστημα – από τους σκίνχεντς και τους πανκ, μέχρι και τους radicals Muslims. Είναι οι ομάδες αυτές στις οποίες νέα παιδιά ενστερνίζονται την πιο άσχημη όψη του μουσουλμανισμού και ριζοσπαστικοποιούνται. Στην Αγγλία είναι ένα φαινόμενο εξαιρετικά έντονο. Δεν πρόκειται για μετανάστες, αλλά για Άγγλους που ίσως να μην έχουν και καμία ρίζα σε μουσουλμανικές χώρες.

Το μίσος προς έναν κοινό εχθρό είναι το βασικό συναίσθημα μεταξύ των μελών της Χρυσής Αυγής. Και, ως γνωστόν, το μίσος είναι πιο δυνατή «συγκολλητική ουσία» από ότι είναι η αγάπη ή η ιδεολογία. Πόσο μάλλον όταν το μίσος και η βία εξυψώνονται στο όνομα της εθνικής ανδρείας. Όπως ακριβώς πράττει η Χρυσή Αυγή και όπως έπρατταν και στο παρελθόν τα φασιστικά κόμματα.

Δεδομένης δε της ουσιαστικής κατάρρευσης των κομμάτων που είχαν το ρόλο της ευρύτερης οικογένειας και δημιουργούσαν δεσμούς αλληλεγγύης, η ΧΑ έχει όλο το πεδίο ελεύθερο. Και δεν είναι μόνο τα κόμματα που έχουν καταρρεύσει. Και τα έθνη δεν έχουν τη στεγανή μορφή που είχαν, αλλά ούτε και οι τοπικές κοινωνίες. Ίσως μόνο οι ποδοσφαιρικές ομάδες να μπορούν να συγκριθούν με τους δεσμούς που δημιουργεί η ΧΑ, αλλά αφενός πρόκειται για μια παρωχημένη συλλογικότητα και αφετέρου, οι χούλιγκανς εφάπτονται με τη ΧΑ.

Ο φασισμός ήταν απάντηση στους φόβους του 20ου αιώνα και σε αυτούς τους φόβους υποσχέθηκε θεραπεία, γράφει ο R. Paxton. Ο φόβος απέναντι στον ατομικισμό και στην κατάρρευση του κοινωνικού συνόλου, απέναντι σε εθνικούς εχθρούς, απέναντι στο φόβο της παρακμής ενός Έθνους. Το μήνυμα που έστελναν οι φασίστες είναι ότι το δημοκρατικό κράτος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στους φόβους και ότι μόνο οι φασίστες είναι αρκετά σκληροί ώστε να σώσουν το έθνος. Ταυτοχρόνως, προέβαλαν φρέσκα πρόσωπα, με «καθαρά από σκάνδαλα χέρια», σε έναν κόσμο κουρασμένο από το γερασμένο κράτος, που δεν κατάφερνε να βάλει σε τάξη τα πράγματα.

Όπως ακριβώς συμβαίνει και τώρα, απέναντι στους φόβους του 21ου αιώνα. Σε μια Ελλάδα που χάνει έδαφος και κεκτημένα, σε ένα πολιτικό σύστημα που μοιάζει να μην μπορεί να διαχειριστεί την κρίση άμεσα, έρχονται οι σκληροί της Χρυσής Αυγής, υπόσχονται λύση, προσφέρουν βοήθεια και προστασία. Κοινοβουλευτικά, η παρουσία τους είναι αντισυστημική. Εσκεμμένα δεν ακολουθούν τους κανόνες του Κοινοβουλίου και προσβάλουν τη Βουλή, που αμήχανα τους παρακολουθεί. Προσπαθούν να δείξουν ότι δεν έχουν σχέση με τους άλλους πολιτικούς και πως η Δημοκρατία είναι αδύναμη να τους αντιμετωπίσει και άρα ανίκανη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα των πολιτών.

Η Χρυσή Αυγή, σε αυτή την ρευστή πραγματικότητα που ζούμε, προσφέρειασφάλεια. Ενίοτε προσφέρει και χρήματα και υπόσχεται και δουλειές. Και όπως εύγλωττα περιγράφει ο R. Paxton, ο Χίτλερ υποσχέθηκε δουλειές σε όλους και ίσως και να το κατάφερε, αλλά δεν τους είχε πει ποιο θα ήταν το τίμημα.

Κι εδώ είναι το ζήτημα. Όλοι πρέπει να αναλογιστούμε ποιο θα είναι το τίμημα αυτής της αναζήτησης της ασφάλειας. Διότι δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο μονοπάτι από αυτό της αναζήτησης της ασφάλειας. Πραγματικά ασφαλής είναι αυτός που είναι κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο. Στις δυτικές δημοκρατίες, η ασφάλεια βρίσκεται σε συνεχή σύγκρουση με την ελευθερία. Οι δυτικές δημοκρατίες δεν προσφέρουν ασφάλεια. Αντιθέτως, στις δυτικές δημοκρατίες είναι δεδομένη η «κοινωνία του ρίσκου» (risk society).

Προαπαιτούμενο για την άνοδο ενός φασιστικού κόμματος, είναι να μην αντιληφθούν εγκαίρως οι πολίτες το τίμημα της ασφάλειας. Να μην φοβηθούν πως η φασιστική βία μπορεί να στραφεί και εναντίον των φιλήσυχων πολιτών.

Η φασιστική βία γίνεται αντιληπτή από τους φιλήσυχους πολίτες ως κάτι απαραίτητο που πρέπει να το ανεχθούν, προκειμένου να έχουν όλα τα άλλα αγαθά. Ιστορικά, τα φασιστικά κινήματα δεν θα είχαν αναπτυχθεί χωρίς την ανοχή των απλών ανθρώπων και των πολιτικών ελίτ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Νύχτα των Κρυστάλλων. Το βράδυ εκείνο του 1938, δεν καταστράφηκαν μόνο μαγαζιά εβραίων, αλλά και «αρείων» Γερμανών. Όμως, δεν αντέδρασαν. Όπως δεν αντέδρασαν οι δικαστικές αρχές, οι πολιτικές αρχές ή οι θρησκευτικές. Το ίδιο δεν συμβαίνει και στην Ελλάδα; Το διήμερο των επιθέσεων, για παράδειγμα, στη Μιχαήλ Βόδα, οι φασίστες δεν έσπασαν μόνο μαγαζιά αλλοδαπών, αλλά και ελλήνων. Δεν διαταράχθηκαν μόνοι οι ζωές των αλλοδαπών, αλλά και των Ελλήνων. Όμως, δεν αντέδρασε κανείς από τους κατοίκους. Η βία έγινε ανεκτή ως αναγκαίο κακό, ώστε να εξασφαλιστεί η απαραίτητη ασφάλεια και ήταν και κοινωνικά νομιμοποιημένη από τη στιγμή που στράφηκε κατά ενός δαιμονοποιημένου εσωτερικού εχθρού μας. Στην προκειμένη περίπτωση, εναντίων των μεταναστών. Τότε, εναντίων των Εβραίων. Η βία αυτή, όμως, στρέφεται και κατά του «αποτυχημένου» κράτους, των πολιτικών, των θεσμών και της δημοκρατίας. Στην Ελλάδα, όπως και στη Βαϊμάρη τότε.

Η ΧΑ κινείται έξυπνα. Δεν δείχνει σημάδια ότι μπορεί αυτή η βία κάποτε να στραφεί και κατά της φιλήσυχης μεσαίας τάξης. Οι επιθέσεις της είναι κυρίως συμβολικές και στοχευμένες. Όμως, δεν θα αργήσει αυτή η στιγμή που θα στραφεί εναντίων όλων. Ξεκίνησε από μετανάστες, στράφηκε κατά των ομοφυλόφιλων, έπειτα κατά των πολιτικών, των δημοσιογράφων, των καλλιτεχνών που αρθρώνουν διαφορετική άποψη. Και τα χειρότερα έπονται. Πάντα έτσι γίνεται. Όσο πιο αργά γίνει αντιληπτό, τόσο πιο μεγάλο θα είναι το κακό και δύσκολη η αντιστροφή του.

Ας πάμε όμως λίγο πιο πίσω. Η Χρυσή Αυγή είναι η απάντηση στην ανάγκη για ασφάλεια. Η ΧΑ ήρθε να καλύψει το κενό που υπήρχε. Δεν δημιούργησε το κενό και τις προϋποθέσεις.

Από καιρό είχαμε εντοπίσει τον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας. Κι όταν λέμε εκφασισμό, εννοούμε τη βία ή την ανοχή στη βία, τη μη ανοχή στη διαφορετικότητα, τη δημιουργία εσωτερικών εχθρών οι οποίοι θεωρούνται ως οι υπεύθυνοι για όλα τα κακά κι όλα τα κρίματά μας. Αυτό που δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε είναι, ΠΟΙΟΣ θα ικανοποιήσει αυτή την ανάγκη, ΠΟΙΟΣ θα εκπροσωπήσει αυτό το ρεύμα.

Ήταν σαφές πως ο Καρατζαφέρης δεν ήταν ο «κατάλληλος» άνθρωπος. Το ΛΑΟΣ ήταν ένα μετριοπαθές κόμμα και ο Πρόεδρός του, όσο και να προσπαθούσε, δεν έπειθε.

Για τη Χ.Α. υπήρξαν επιφυλάξεις, όχι επειδή δεν έμοιαζαν ικανοί -και ο Χίτλερ ηλίθιος («idiot») εθεωρείτο- αλλά λόγω των ισχυρών ταμπού της ελληνικής κοινωνίας απέναντι σε χουντικά κόμματα. Η βία της Χρυσής Αυγής, ήταν περιθωριακή και συμμορίτικη. Συγκρούονταν μόνο με αναρχικούς και, πού και πού, επιτίθονταν σε κάποιον μετανάστη. Κάτι που δεν αφορούσε τον πολύ κόσμο. Δεν μπορούσε να ενώσει και να συνεπάρει μεγάλες ομάδες πληθυσμού.

Το καίριο ερώτημα είναι, ΠΟΤΕ και ΓΙΑΤΙ η ΧΑ φεύγει από το περιθώριο, νομιμοποιείται και απενοχοποιείται κοινωνικά. Εδώ, σύμφωνα με τη δική μου μελέτη, υπάρχουν κάποιοι κρίσιμοι σταθμοί. Έχει σημασία να τονιστεί πως ούτε καταδικάζουμε τις δράσεις που νομιμοποίησαν τη Χρυσή Αυγή, ούτε δικαιολογούμε τη δράση της. Ο στόχος είναι η κατανόηση για την από κοινού αντιμετώπιση.

Ένας πρώτος σταθμός είναι σίγουρα ο Δεκέμβρης του 2008. Τότε, για πρώτη φορά, η βία που υπέβοσκε στην ελληνική κοινωνία εκφράστηκε - και εκφράστηκε άγρια. Δεν ήταν η επανάσταση των αναρχικών των Εξαρχείων. Ήταν η μαζική και τυφλή αντίδραση της μεσαίας τάξης. Ήταν τα παιδιά αυτά των ακριβών σχολείων, που ένιωθαν να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια τους, που βγήκαν στο δρόμο για να φωνάξουν. Εκεί φάνηκε πως δεν υπήρχε δύναμη να συγκρατήσει τον όχλο. Λίγο αργότερα, η οργή εκείνη κρύφτηκε, αλλά δεν εξαλείφθηκε, λόγω των νέων φόβων που προστέθηκαν - ο φόβος της τρομοκρατίας και ο φόβος από την επιδείνωσης της κρίσης. Όμως, το 2008 έδωσε το μήνυμα: Η ελληνική κοινωνία είχε περάσει σε άλλο στάδιο, ήταν έτοιμη για τα πάντα. Η Δημοκρατία ήταν σε αμφισβήτηση. Πολλοί είδαν τα γεγονότα του 2008 και αρκετοί τα κατάλαβαν, αλλά δυστυχώς όχι αυτοί που είχαν τη συντεταγμένη αρμοδιότητα. Η Χ.Α. είδε στα γεγονότα του 2008 τη φοβισμένη μεσαία τάξη, που ήθελε να κερδίσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ είδε την οργή των νέων παιδιών ως πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί.

Κύλισε ο καιρός δίχως να λαμβάνεται κανένα μέτρο και η κατάσταση επιδεινωνόταν. Η ΧΑ είχε καταφέρει ήδη να κατακτήσει μια γειτονιά, τον Αγ. Παντελεήμονα. Τότε, ήμαστε πολλοί αυτοί που λέγαμε πως αν δεν τους σταματήσουμε τώρα, αν δεν ελέγξουμε την περιοχή, δεν θα μπορούμε να τους σταματήσουμε μετά. Όμως η περίοδος ήταν κάθε άλλο παρά ομαλή. Και η αλήθεια είναι πως το κράτος (όχι η κυβέρνηση, αλλά το κράτος) δεν θεωρούσε εχθρό τη Χ.Α. Από την άλλη, οι αριστερές δυνάμεις έριχναν λάδι στη φωτιά με τα ραντεβού για μετωπικές συγκρούσεις.

Η μέρα-σταθμός που έδωσε στη ΧΑ τη δυνατότητα να βγει από τις κρυψώνες της και να αρθρώσει πρόταγμα που αφορούσε τη μεσαία τάξη, ήταν η Μαρφίν, το 2010.

Η Μαρφίν και ο τρόπος που χειρίστηκε η πολιτεία το τραγικό συμβάν της απώλειας τεσσάρων ανθρώπων, έδωσε στα μέλη της Χ.Α. τη δυνατότητα να βγουν μπροστά και να αναλάβουν εργολαβικά την υπεράσπιση των αθώων θυμάτων. Το λάθος της κυβέρνησης δεν είναι μόνο ότι δεν προστάτευσε τις ζωές των ανθρώπων, αλλά και ότι μετά, έκανε πως δεν συνέβη τίποτα, από τον φόβο να μην ποινικοποιηθεί το λαϊκό αριστερό κίνημα. Και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ποιούσε τη νήσσα, φοβούμενος ότι τυχόν καταγγελία του εγκλήματος θα τον έθετε ενώπιον κάποιων ευθυνών του. Εξάλλου, γενικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια αδυναμία να καταγγείλει τη βία που συνοδεύει τη διαμαρτυρία. Η Μαρφίν ξεχάστηκε την επόμενη ημέρα. Όχι από όλους. Πίσω από και πάνω στα λουλούδια που άφηναν οι περαστικοί, το φασιστικό κίνημα οργανωνόταν. Σταμάτησαν να δέρνονται στις γωνίες με τους αναρχικούς. Πλέον, συγκεντρώνονταν καθημερινά έξω από την τράπεζα, στη Σταδίου, και πατώντας πάνω στη μεγάλη αυτή ντροπή για τη χώρα μας, προπαγάνδιζαν.

Δεύτερος σταθμός: Κερατέα. Εκεί έγινε ο μεγάλος συμβιβασμός μεταξύ ακροδεξιών/ χρυσαυγιτών και αναρχικών/αριστεριστών. Εκεί νομιμοποιήθηκε η βία της ΧΑ, υπό την αίρεση να είναι εναντίον του «κακού» κράτους. Εκεί, η φασιστική βία βαφτίστηκε πολιτική βία. Οι ευθύνες βαραίνουν φυσικά την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - ο ανένδοτος υπουργός που ζήταγε να λυθεί το θέμα της Κερατέας μέσω ΜΑΤ, που είχαν την εντολή να δέρνουν τον κόσμο. Το «Πολέμησα κι εγώ στην Κερατέα!» προσέφερε συγχωροχάρτι στους φασίστες.

Τρίτος σταθμός: Αγανακτισμένοι. Λίγο πριν, όμως, υπάρχει ένας ενδιάμεσος σταθμός που έπαιξε σημαντικό ρόλο: η δολοφονία Καντάρη. Άλλη μια δολοφονία που ξεχάστηκε. Άλλη μια δολοφονία που την ανέλαβε εργολαβικά η Χ.Α. Τα αντανακλαστικά, όχι μόνο του κράτους, αλλά όλων, και των ΜΜΕ, ήταν θλιβερά. Εκείνη την περίοδο είχαμε στην Ελλάδα την εμφάνιση του πρώτου «ηθικού πανικού» (moral panic) της μεταπολίτευσης.

Σύμφωνα με τις θεωρίες των κοινωνιολόγων, οι ηθικοί πανικοί δημιουργούνται «από πάνω», από την άρχουσα τάξη, και στη συνέχεια σχηματίζεται μια καταναγκαστική συναίνεση (coercive consensus) προς ένα σκληρό κράτος. Στην περίπτωση τη δική μας, όμως, είχαν δύο ηθικούς πανικούς -ο ένας «από πάνω» εναντίων των φασιστών που ξεκίνησαν πογκρόμ κατά των μεταναστών, κι ο άλλος «από κάτω», από τη βάση, κατά των μεταναστών και της ανομίας. Επιβλήθηκε ο δεύτερος από τους πολίτες. Και καθώς το κράτος δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει την ανάγκη των πολιτών για ένα σκληρό κράτος, στράφηκαν κατά του ίδιου του κράτους, λίγα μέτρα πιο πέρα από το τραγικό συμβάν και μόλις τρείς εβδομάδες μετά.

Το κάλεσμα για Αγανακτισμένους στο Σύνταγμα, ήρθε από τα ακροδεξιά και χρυσαυγίτικα sites. Αυτός ήταν και ο πρώτος πυρήνας που στήθηκε εκεί. Στη συνέχεια, ακολούθησε πλήθος ανθρώπων διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων. Αυτό όμως που έχει σημασία, είναι ότι ήταν και μέλη της ευρύτερης Χρυσής Αυγής εκεί, κρατώντας ελληνικές σημαίες, μουντζώνοντας τους θεσμούς, στήνοντας κρεμάλες, ενώ τριγύρω όλοι πανηγύριζαν και οι πολιτικοί ηγέτες της Αριστεράς έβγαζαν πύρινους λόγους.

Τα γεγονότα της περιόδου των Αγανακτισμένων το καλοκαίρι του 2011 (δικαιολογημένα ή μη, δεν είναι το θέμα μας), οι προπηλακισμοί των πολιτικών, η απόλυτη αμφισβήτηση και απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών και του δημοκρατικού πολιτεύματος, οι συνεχείς διαδηλώσεις με καταστροφές ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, η αδυναμία του κράτους να τους αντιμετωπίσει, αλλά και εν τέλει η αποτυχία του κινήματος των αγανακτισμένων να οργανωθούν και να αρθρώσουν μια εφαρμόσιμη πρόταση, έστρωσε το χαλί για την άρση των κοινωνικών δισταγμών απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Σε αυτό βοήθησε και η εμφάνιση άλλων «δημοκρατικών» κομμάτων, που είχαν ομοιότητες με το λόγο της Χρυσής Αυγής όσον αφορά στην απαίτηση για εθνική αναγέννηση, στη λεβεντιά της ελληνικής φυλής και στην αμφισβήτηση της δημοκρατίας, προσομοιάζοντάς την με χούντα, όπως το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, η Σπίθα και κάποιες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω από 600 περιστατικά πολιτικής βίας καταγράφηκαν από τα τέλη Ιουνίου 2011 έως τις εκλογές του Ιουνίου 2012. Η βία έγινε μέρος της καθημερινότητάς μας και νόμιμη λαϊκή αντίδραση.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι και στους τρείς σταθμούς ανάδυσης του φαινομένου της Χρυσής Αυγής (Μαρφίν, Κερατέα και Αγανακτισμένοι), πρωτοστάτησε η ακραία Αριστερά (συνιστώσες ΣΥΡΙΖΑ και αριστεριστές), δημιουργώντας τον ιδανικό βιότοπο για την εξάπλωση και καθιέρωση της Χρυσής Αυγής, ανοίγοντας κυριολεκτικά το δρόμο για την πολιτική της καθιέρωση. Όπως και δεν είναι τυχαίο πως αυτοί οι τρείς σταθμοί, συν το 2008, θεωρούνται ταμπού από την Αριστερά.

Από κει και πέρα, στην μακρά προεκλογική περίοδο, αλλά και αργότερα, δεν ήταν καθόλου λίγες οι φορές που οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και ο ΣΥΡΙΖΑ, κατέβαιναν μαζί σε πορείες με τη Χ.Α., προσφέροντάς της επιπλέον κοινωνική νομιμοποίηση, μια και ο εχθρός ήταν ένας - και πρωτίστως, το Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Άλλωστε αυτό είχε συμβεί και στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης: Το KPD, πεπεισμένο ότι το SPD ήταν εχθρός, και επειδή συναγωνίζονταν τους ναζί για το ποιος θα κερδίσει την ίδια ομάδα των ανέργων, έφτασε στο σημείο να συνεργαστεί μαζί τους σε λευκή απεργία κατά του συστήματος συγκοινωνιών του Βερολίνου, το Νοέμβριο του 1932.

Η βία, πλέον, της Χρυσής Αυγής, είναι κοινωνικά νομιμοποιημένη καθώς δεν έκαναν κάτι διαφορετικό από ό,τι όλα τα άλλα «δημοκρατικά» λαϊκά κόμματα. Επιπλέον, η Χ.Α. εμφανίζεται ως η άμεμπτη δύναμη. Μια και από όλους τους άλλους που έλεγαν και λένε τα ίδια, μόνο η Χ.Α. μπορεί να αρθρώσει τον αυθεντικό λόγο. Κάθε μέρα που περνάει, η Χ.Α. εμφανίζεται όλο και πιο δελεαστική, καθώς αποτελεί το ιδανικό μέσο για να αποτινάξουμε από πάνω μας τον «αφόρητο» πολιτισμό και τα όρια που επιβάλει αυτός. Το τέρας έχει ξυπνήσει και πάλι.

Στην ερώτηση «και τώρα τι κάνουμε», η απάντηση είναι ότι πρώτα αντιλαμβανόμαστε -και πρωτίστως τα κόμματα- τι συμβαίνει και πού μας έχουν οδηγήσει οι μικροκομματικοί μανιχαϊστικοί διαχωρισμοί: κακοί μνημονιακοί και καλοί αντιμνημονιακοί. Έπειτα, αποφασίζουμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο αυτό όλοι μαζί. Όλοι οι δημοκράτες μαζί, βάζοντας στην άκρη τις κομματικές βλέψεις. Και αυτό είναι μια απόφαση που πρέπει να πάρει κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ. Διαφορετικά, η φασιστική φωτιά θα μας κάψει όλους.

http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=14048&sw=320

Ο εχθρός του λαού...

της Ρίκας Βαγιάνη

«Σιγά, αγόρι, μη συγχύσεις καμιά φάλαινα!»; Η παρέμβαση του Κρίτωνα Αρσένη σχετικά με την ενδεχόμενη απειλή στα κητοειδή του Ιονίου, λόγω των ερευνών για κοιτάσματα αερίου, έγινε «σύντομο ανέκδοτο» στα εγχώρια παραπολιτικά πηγαδάκια. Καλαμπούρι άγριο του κάνουν -τι πρωτοφανής ομοψυχία- σύσσωμοι οι εξέχοντες παράγοντες. Ποιος χολοσκάει για τα... κήτη ενώ από ώρα σε ώρα νάτος, πετιέται, ο «μαύρος χρυσός λαγός» που θα ξεχρεώσει ως και τα τρισέγγονά μας;

Ισως μας βολεύει να ξεχάσουμε ότι ο δείκτης ευρωστίας του πληθυσμού των κητοειδών είναι ένα εργαλείο SOS, με το οποίο μετρούν οι επιστήμονες την περιβαλλοντική «υγεία» της ευρύτερης περιοχής στην οποία διαβιούν αυτά τα είδη. Για όλη την ανθρωπότητα, αλλά ειδικά για την Ελλάδα, η ύπαρξή της οποίας συνδέεται άμεσα με τη διαφύλαξη του περιβαλλοντικού της πλούτου, το ζήτημα είναι αυτονόητα σημαντικό.

Ο κ. Κρίτων Αρσένης έγινε γνωστός ως οικολόγος-ακτιβιστής και ως τέτοιος προωθήθηκε στο κεντρικό νομοθετικό σώμα της ΕΕ. Αρμοδίως και συνεπώς, λοιπόν, έκανε τις σωστές ερωτήσεις στο σωστό μέρος. Αν δεν άρεσαν οι ιδέες του στο κόμμα του, ας μην τον έβαζαν. «Εκτός από την οικονομική κρίση υπάρχει και η κλιματική» επαναλαμβάνουν επιστήμονες αλλά και πολιτικοί διεθνώς. Αν οι συνέπειες και των δύο χτυπήσουν την ανθρωπότητα απανωτά, ο εικοστός πρώτος αιώνας θα αποδειχτεί ναρκοπέδιο - ακόμα και για τα τρισέγγονά μας.

Με λίγα λόγια: θα ήμουν πολύ προσεκτική πριν σπεύσω να γελοιοποιήσω στα Μέσα τόσο την παρέμβαση όσο και την προσωπικότητα του Ελληνα ευρωβουλευτή. Ας μην ξεχνάμε ότι «γραφικούς» του οικονομικού πάρτι χαρακτηρίζαμε εκείνους τους τύπους που μας προειδοποιούσαν για την επερχόμενη λήξη του...

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22794&subid=2&pubid=63739392

Μικρές χαριτωμένες προβοκάτσιες

Θέλω να κάνω μια νομοτεχνική βελτίωση επί της παραγράφου Γ που αφορά τη Βουλή. Στην υποπαράγραφο Γ.1. στην εσωτερική παράγραφο δ) της υποπερίπτωσης α. της περίπτωσης 7 διαγράφονται οι λέξεις: "Σύμφωνα με τα ειδικότερα οριζόμενα στον Κανονισμό της". Ευχαριστώ πολύ.

Με αυτά τα λίγα λόγια (εδώ, σελ.220-221), ειπωμένα από τον Υπουργό των Οικονομικών κύριο Γιάννη Στουρνάρα, κάποια στιγμή λίγο μετά τις 6 το απόγευμα της Τετάρτης, ξεκίνησε ένα κοινοβουλευτικό θρίλερ (με στοιχεία βουκολικής κωμωδίας) που θα μπορούσε να έχει τίτλο "Οι κατηραμένοι υπάλληλοι της Βουλής και τα προκλητικά προνόμιά τους". Στο παρόν ποστ, που προειδοποιώ ότι δεν είναι απλό σεντόνιαλλά ολόκληρο σετ κρεβατοκάμαρας, θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το ζήτημα απ' όλες τις πλευρές -αφορμή στάθηκαν διάφορες σχετικές συζητήσεις που έγιναν στα σόσιαλ μύδια από την Τετάρτη και μετά, και στις οποίες έτυχε να πάρω μέρος ή να τις παρακολουθήσω. Βάλε καφέ, αγαπητέ αναγνώστη, οπλίσου με υπομονή -και πάμε:

Τα διαδικαστικά: Είναι σαφές ότι ο Στουρνάρας, όταν έφερε την επίμαχη ρύθμιση στην Ολομέλεια, διευκρίνισε ότι πρόκειται για "νομοτεχνική βελτίωση". Είναι εξίσου σαφές όμως ότι οι παρόντες βουλευτές, την ώρα που αρχίζουν οι αντεγκλήσεις, δεν έχουν καταλάβει καλά περί τίνος πρόκειται και αναφέρονται (στην αρχή τουλάχιστον) σε "τροπολογία", σύγχυση που επιτείνει το γεγονός ότι ακριβώς την ώρα εκείνη διάλεξε το φωτοτυπικό της Βουλής για να πάθει ντουβρουτζά (ένα τό 'χουν φαίνεται και μονάκριβο...), με αποτέλεσμα να μην έχει διανεμηθεί στους βουλευτές το κείμενο της παρέμβασης, ενώ και ο προεδρεύων κύριος Γρηγοράκος (ΠΑΣΟΚ) δεν βοηθάει την κατάσταση -αφού, μολονότι ακούει π.χ. τον βουλευτή Μαριά (ΑνεξΕλ) να μιλάει για τροπολογία, δεν παρεμβαίνει να διορθώσει.

Θα μου πεις, γιατί έχει σημασία αν είναι το ένα ή το άλλο. Ας δούμε τι λέει ο Κανονισμός της Βουλής σχετικά. Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο 88:

1. Oι τρoπoλoγίες περιέχoυν είτε τρoπoπoιήσεις συγκεκριμένων άρθρων ή συγκεκριμένων διατάξεωννομοσχεδίoυ ή πρότασης νόμoυ είτε πρoσθήκες νέων άρθρων ή διατάξεων.
.....
6. Oι τρoπoλoγίες τυπώνoνται και διανέμoνται στoυς Boυλευτές πριν από την έναρξη της συζήτησης κατ' άρθρo τoυ αντίστoιχoυ νομοσχεδίoυ ή πρότασης νόμoυ.

Είναι λοιπόν σαφές ότι εκείνη την ώρα, λίγο-πολύ στη μέση της (ενιαίας) συζήτησης του νομοσχεδίου, τροπολογία δενμπορεί να κατατεθεί, δεν το επιτρέπει ο Κανονισμός. Και επειδή η τήρηση του Κανονισμού επαφίεται πρώτα-πρώτα στο Προεδρείο, ο ίδιος ο προεδρεύων θα όφειλε να μην δεχτεί να εισάγει τροπολογία εκείνη την ώρα και να μην τη φέρει στο σώμα για συζήτηση.

Όμως ο Στουρνάρας έφερε λέει "νομοτεχνική βελτίωση". Μάλιστα. Ας ανατρέξουμε πάλι στον Κανονισμό της Βουλής,στο άρθρο 104 αυτή τη φορά, που μας λέει τι γίνεται με τις νομοτεχνικές βελτιώσεις, αφού θυμίσουμε ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο συζητήθηκε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, που σημαίνει μία ενιαία συζήτηση καταρχήν, κατ' άρθρο (ένα άρθρο ήταν άλλωστε) και στο σύνολό του:

5. Kατά την ψήφιση στo σύνoλo τoυ συναρμoλoγημένoυ κειμένoυ τoυ νομοσχεδίoυ ή της πρότασης νόμoυ δεν είναι επιτρεπτή καμία μεταβoλή τoυ, εκτός εάναφoρά απoκλειστικά είτε τη διόρθωση φραστικών ή νoμoτεχνικών λαθών και αβλεψιών είτε την αρίθμηση των άρθρων και των διατάξεων και τις παραπoμπές σε άλλες διατάξεις είτε βελτιώσεις γλωσσικές, γραμματικές, συντακτικές. Oι διoρθώσεις ή βελτιώσεις αυτoύ τoυ κειμένoυ δεν πρέπει να μεταβάλλoυν την έννoιά τoυ.

Είναι νομίζω απολύτως σαφές το νόημα της διάταξης αυτής του Κανονισμού: ναι μεν διορθώσεις επιτρέπονται, αν μη τι άλλο προκειμένου ο ψηφισμένος νόμος που θα πάει να δημοσιευτεί στο ΦΕΚ να μην περιλαμβάνει μικρολαθάκια που ενδεχομένως θα δυσχεράνουν την εφαρμογή του, τέτοιες "βελτιώσεις" όμως δεν επιτρέπεται να μεταβάλλουν την έννοια της διάταξης, με άλλα λόγια δεν επιτρέπεται π.χ. να διευρύνουν ή να περιορίζουν τα έννομα αποτελέσματά της. Και ελπίζω ότι δεν χρειάζεται ειδική επιχειρηματολογία για να καταλάβει κανείς ότι η επέμβαση του Στουρνάρα στο κείμενο του νομοσχεδίου, αν και αφαιρεί όλες κι όλες οκτώ λεξούλες,αλλάζει εντελώς το νόημα, εφόσον καταργεί την αναφορά στον Κανονισμό της Βουλής.

Θα μου πείτε ίσως ότι αυτά είναι διαδικαστικές λεπτομέρειες, και γιατί να κολλάμε σε τέτοια ζητήματα όταν η ουσία είναι, όπως είπε και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ_ κύριος Μάκης Βορίδης, ότι η περίπτωση των υπαλλήλων της Βουλής"πρέπει να ενταχθεί μέσα στη γενικότερη προσπάθεια που κάνουν όλοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα της χώρας. Αυτό είναι ως γενική κατεύθυνση. Δεν έχει να κάνει με τη μείωσή τους, δεν έχει να κάνει με την απαξίωσή τους. Αντίθετα. Έχει να κάνει όμως με προσαρμογές πουείμαστε όλοι υποχρεωμένοι να κάνουμε και κάνουν τα συγκεκριμένα μέτρα", γι' αυτό και στη συνέχεια ο ίδιος κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες ότι"κρύβονται πίσω από το συνταγματικό ζήτημα" (σελ262-263).

Θα μπορούσα να απαντήσω αυτό που είπε ο Παναγιώτης ο Λαφαζάνης, ότι δηλαδή ακόμη και οι μπανανίες έχουν κανόνες, αλλά δεν θα το κάνω. Αντ' αυτού, θα παραθέσω τα λόγια ενός μεγάλου κοινοβουλευτικού μας ανδρός, τα οποία είναι επίσης καταγεγραμμένα στα πρακτικά της Βουλής από τη συνεδρίασή της της 18-10-2011 -ένα χρόνο και κάτι ψιλά πιο πριν, και ευτυχώς που τα scripta manent:

Όταν συζητάμε ένα θέμα αντισυνταγματικότητας, δεν είναι υποχρεωτικό ότι μας αρέσει η διάταξη του Συντάγματος. Μπορεί κάποιοι από εμάς να πιστεύουν ότι διατάξεις του Συντάγματος θα έπρεπε να αναθεωρηθούν και ότι δεν είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, ότι κακώς βρίσκονται μέσα στο Σύνταγμα. Όμως, παρά ταύτα, είναι μέσα στο Σύνταγμα. Και από τη στιγμή που είναι στο Σύνταγμα και μέχρι να αναθεωρηθούν, αυτές οι διατάξεις μας δεσμεύουν. ... Το λέω αυτό, γιατί πάλι θα προταχθεί αυτό που προετάχθη από τον κύριο Υπουργό στην προηγούμενη τοποθέτησή του, ότι μ' αυτή τη γενική αντίληψη περί "εθνικού συμφέροντος" δεν έχει σημασία ο Κανονισμός της Βουλής και κατ' επέκταση δεν έχει σημασία και το Σύνταγμα. Εκείνο που έχει σημασία είναι η πολιτική στόχευση που νομίζει ότι υπηρετεί η Κυβέρνηση και επομένως, πρέπει να παρακάμψουμε και το Σύνταγμα και τον Κανονισμό, για να φτάσουμε στο ποθητό αποτέλεσμα. ...Εδώ, λοιπόν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, βρίσκεστε μπροστά στο εξής δίλημμα: Μπροστά σε αυτή τη δήθεν σκοπιμότητα που σας περιγράφει ο κύριος Υπουργός θα περιφρονήσετε πλήρως όλες τις διατάξεις του Συντάγματος; Αδιαφορούμε για τα πάντα; Για να επιτύχουμε τελικώς τι; Και επειδή ο κύριος Πρωθυπουργός επικαλέστηκε τον πατριωτισμό σας, δεν είναι πατριωτισμός η τήρηση του Συντάγματος;Ποιος είναι ο μεγαλύτερος πατριωτισμός, ακόμη και κυρίως για τους ανθρώπους που προέρχονται από την Αριστερά ή την Κεντροαριστερά, αν όχι η τήρηση του Συντάγματος;

Και ναι, ο μεγάλος αυτός κοινοβουλετικός άνδρας είναι (τα-ταααααν!)... ο κύριος Μάκης Βορίδης, βουλευτής τότε του ΛάΟΣ (εδώ, σελ.51-54). Προσυπογράφω και δεν έχω να προσθέσω ούτε λέξη.

Η ουσία: Υπάρχει πολύς κόσμος που δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι οι υπάλληλοι της Βουλής έχουν ήδη ενταχθεί στο ενιαίο μισθολόγιο από τον Οκτώβριο του 2011 κιόλας, όταν ακόμα δηλαδή πρωθυπουργός της χώρας ήταν ο ΓΑΠ, αξιωματική αντιπολίτευση η ΝΔ_ και πάει λέγοντας. Πράγματι, το Β' κεφάλαιο του Ν. 4024/2011 που καθιερώνει το ενιαίο μισθολόγιο, στο άρθρο 4 παρ.1 προβλέπει ότι:

Στις διατάξεις του παρόντος Κεφαλαίου υπάγονται οι μόνιμοι και δόκιμοι πολιτικοί υπάλληλοι και οι υπάλληλοι με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου (ΙΔΑΧ): .... Επίσης υπάγονται:
δ) οι υπάλληλοι της Βουλής, σύμφωνα με τα ειδικότερα οριζόμενα στον Κανονισμό της, και της Προεδρίας της Δημοκρατίας με την επιφύλαξη των οριζομένων στο π.δ. 351/1991 (Α' 121), όπως ισχύει...

Όπως είδαμε, η τροποποίηση που θέλησε να φέρει ο Στουρνάρας και ξεσήκωσε όλη τη φασαρία, αφαιρούσε από την παραπάνω διάταξη την περικοπή "σύμφωνα με τα ειδικότερα οριζόμενα στον Κανονισμό της". Η αντιπολίτευση υποστήριξε (κυρίως οι ΑνεξΕλ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ) ότι με την τροποποίηση αυτή ουσιαστικά καταργείται το αυτοδιοίκητο της Βουλής, ενώ ο Λαφαζάνης είπε και κάτι ακατάληπτα, ότι λέει οι υπάλληλοι της Βουλής μετατρέπονται σε κυβερνητικούς υπαλλήλους (ανάθεμα κι αν κατάλαβα τι εννοούσε, κι ανάθεμα αν κατάλαβε κι ο ίδιος). Δεν είναι όμως εκεί το ζήτημα. Πράγματι, το άρθρο 65 του Συντάγματοςπροβλέπει (στην παράγραφο 6):

O Kανονισμός καθορίζει την οργάνωση των υπηρεσιών της Bουλής υπό την εποπτεία του Προέδρου, καθώς καιόλα όσα αφορούν το προσωπικό της. Oι πράξεις του Προέδρου που αφορούν την πρόσληψη και την υπηρεσιακή κατάσταση του προσωπικού της Bουλής υπόκεινται σε προσφυγή ή αίτηση ακύρωσης στο Συμβούλιο της Eπικρατείας.

Υπάρχει όμως και το άρθρο 103 του Συντάγματος, που λέει τα εξής:

1. Oι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εκτελεστές της θέλησης του Kράτους και υπηρετούν το Λαό, οφείλουν πίστη στο Σύνταγμα και αφοσίωση στην Πατρίδα. Tα προσόντα και ο τρόπος του διορισμού τους ορίζονται από το νόμο.
....
4. Oι δημόσιοι υπάλληλοι που κατέχουν οργανικές θέσεις είναι μόνιμοι εφόσον αυτές οι θέσεις υπάρχουν. Aυτοί εξελίσσονται μισθολογικά σύμφωνα με τους όρους του νόμου και, εκτός από τις περιπτώσεις που αποχωρούν λόγω ορίου ηλικίας ή παύονται με δικαστική απόφαση, δεν μπορούν να μετατεθούν χωρίς γνωμοδότηση ούτε να υποβιβαστούν ή να παυθούν χωρίς απόφαση υπηρεσιακού συμβουλίου, που αποτελείται τουλάχιστον κατά τα δύο τρίτα από μόνιμους δημόσιους υπαλλήλους. Kατά των αποφάσεων των συμβουλίων αυτών επιτρέπεται προσφυγή στο Συμβούλιο της Eπικρατείας, όπως νόμος ορίζει.
....
6. Oι διατάξεις των προηγούμενων παραγράφων έχουν εφαρμογή και στους υπαλλήλους της Bουλής, οι οποίοι κατά τα λοιπά διέπονται εξ ολοκλήρου από τον Kανονισμό της, καθώς και στους υπαλλήλους των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης και των λοιπών νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου.

Δηλαδή, για να το συνοψίσουμε το θέμα: Πράγματι το αυτοδιοίκητο της Βουλής κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα. Και πράγματι το Σύνταγμα επιτρέπει στον Κανονισμό της Βουλής να ρυθμίζει τα θέματα του προσωπικού της, αλλά ταυτόχρονα επιτρέπει και στον κοινό νομοθέτη ("σύμφωνα με τους όρους του νόμου") να ρυθμίζει τη μισθολογική εξέλιξη των υπαλλήλων της Βουλής, παράλληλα με τις όποιες άλλες προβλέψεις του Κανονισμού της.

Όπως είδαμε πιο πριν, ο νομοθέτης έχει κάνει χρήση αυτής της ευχέρειας ήδη από πέρσι, και έχει εντάξει και τους υπαλλήλους της Βουλής στο ενιαίο μισθολόγιο του Ν. 4024/2011. Και γεννάται το εξής ερώτημα: τι θα γινόταν αν ο Στουρνάρας έφερνε αυτήν την τροποποίηση από την αρχή της διαδικασίας, χωρίς να παραβιάζει τον κανονισμό της Βουλής; Τι θα γινόταν αν αυτή η τροποποίηση περνούσε και ψηφιζόταν με οποιονδήποτε τρόπο; Ποιο θα ήταν τοπρακτικό αποτέλεσμα αν αυτές οι οκτώ λεξούλες που παραπέμπουν στην Κανονισμό της Βουλής αφαιρούνταν από τη διάταξη του νόμου του ενιαίου μισθολογίου;

Απολύτως κανένα.

Δεν θα άλλαζε τίποτα.

Να το επαναλάβω: δεν θα άλλαζε τίποτα. Και να το εξηγήσω: Είδαμε ότι, ήδη από πέρσι, το μισθολογικό και βαθμολογικό καθεστώς των υπαλλήλων της Βουλής έχει ευθυγραμμιστεί με τα αντίστοιχα καθεστώτα των υπολοίπων υπαλλήλων του Δημοσίου, με βάση τον νόμο 4024/2011 για το ενιαίο μισθολόγιο. Από εκεί και πέρα, τα όποια τυχόν έξτρα προνόμια απολαμβάνουν οι υπάλληλοι της Βουλής προβλέπονται είτε στον ίδιο τον Κανονισμό της, είτε σε αποφάσεις των εκάστοτε Προέδρων της που έχουν εκδοθεί επίσης κατ' εφαρμογήν του Κανονισμού της.

(Εδώ μια παρένθεση: Αν ψάξει κανείς πού τέλος πάντων στον Κανονισμό της Βουλής προβλέπονται τέτοια προνόμια για τους υπαλλήλους της, δεν πρόκειται να βρει τίποτα. Αν τύχει όμως να διαβάσει το άρθρο 11 του Κανονισμού, θα δει μεταξύ άλλων αυτή τη διάταξη στην παράγραφο 4:

O Πρόεδρoς της Boυλής πρoΐσταται στις υπηρεσίες της Boυλής και συντoνίζει τη δραστηριότητά τoυς, πρoσλαμβάνει, σύμφωνα με τις διατάξεις τoυ Oργανισμoύ της Boυλής (Kανoνισμός της Boυλής, Mέρoς B΄-Πρoσωπικό), τo πρoσωπικό της Boυλής, εκδίδει όλες τις πράξεις πoυ αφoρoύν την υπηρεσιακή κατάστασή τoυ, δίνει εντoλές για την ενέργεια των δαπανών της Boυλής μέσα στα πλαίσια τoυ πρoϋπoλoγισμoύ της και απoφασίζει για τη διάθεση και χρήση των χώρων της Boυλής.

Λοιπόν, αυτό το "Μέρος Β' -Προσωπικό", απουσιάζει παντελώς από τον ιστότοπο της Βουλής. Επίσης, απουσιάζει παντελώς οποιοδήποτε αρχείο αποφάσεων του Προέδρου της Βουλής (ή της διάσκεψης των Προέδρων), στο οποίο θα μπορούσε να ανατρέξει κανείς και να επαληθεύσει αν όντως προβλέπονται προνόμια όπως αυτά που περιγράφονται εδώ, και αν ναι, ποιοι ήταν οι Πρόεδροι της Βουλής που τα καθιέρωσαν. Κλείνει η παρένθεση.)

Για να ανακληθούν επομένως αυτά τα προνόμια πρέπει είτε να ανακληθούν οι αποφάσεις του Προέδρου της Βουλής που τα καθιέρωσαν (πράγμα που γίνεται με νεότερες αποφάσεις του Προέδρου της Βουλής), είτε να τροποποιηθεί ο Κανονισμός της Βουλής (πράγμα που γίνεται από την ίδια τη Βουλή), είτε και τα δύο. Αν δεν συμβεί αυτό, οποιαδήποτε άλλη νομοθετική παρέμβαση παραμένει χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα όσον αφορά αυτά τα προνόμια. Για να το πω αλλιώς: είτε υπάρχει η φρασούλα "σύμφωνα με τα ειδικότερα οριζόμενα στον Κανονισμό της" στο οικείο άρθρο του νόμου για το ενιαίο μισθολόγιο είτε όχι, το πρακτικό αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό: εφόσον ο Κανονισμός της Βουλής εξακολουθεί να ισχύει χωρίς τροποποίηση, εφόσον οι αποφάσεις του Προέδρου της Βουλής δεν ανακαλούνται, εφόσον η εκτέλεση του προϋπολογισμού της Βουλής παραμένει ευθύνη του Προέδρου της, τα προνόμια παραμένουν ανέγγιχτα, και δεν πα' να λέει ό,τι θέλει ο νόμος για το ενιαίο μισθολόγιο, ο Στουρνάρας και το μεσοπρόθεσμό του.

Και τότε, γιατί έγινε όλος αυτός ο σαματάς; Γιατί ξεσηκώθηκαν οι υπάλληλοι της Βουλής και προκήρυξαν απεργία μες στη μέση της συνεδρίασης, γιατί αφηνίασε ο Λαφαζάνης και ο Μαριάς και ο Καμμένος, γιατί τέλος πάντων έγινε τόσο σούσουρο και κόντεψε να τιναχτεί η Ολομέλεια στον αέρα;

Η απάντηση έχει να κάνει περισσότερο με την ψυχολογία παρά με τη νομική. Ας έχουμε στο μυαλό μας ότι πρόκειται για μια συνεδρίαση της Ολομέλειας που διεξάγεται σε ιδιαίτερα φορτισμένο κλίμα, με χιλιάδες κόσμο να διαδηλώνει απ' έξω και με συνεχείς αντεγκλήσεις μέσα στην αίθουσα ήδη από το πρωί. Και ξαφνικά έρχεται μια ρύθμιση από τον υπουργό των Οικονομικών, με εντελώς κρυπτική διατύπωση ("η υποπαράγραφος της εσωτερικής παραγράφου, η υποπερίπτωση της περιπτώσεως" και λοιπά), η οποία πάει να περάσει στα μουλωχτά, σε άσχετο χρόνο: είναι εντελώς φυσιολογικό που το μυαλό όλων των ενδιαφερομένων πάει κατευθείαν στο πονηρό -το περίεργο θα ήταν να μην πήγαινε. Σήμερα που κάθομαι και τα γράφω αυτά είναι Κυριακή, τέσσερις ολόκληρες ημέρες μετά τα γεγονότα, και αφού έχω αφιερώσει αρκετές ώρες για να ξαναδώ το βίντεο από τη συνεδρίαση, να διαβάσω τα πρακτικά, να ψάξω τα περσινά πρακτικά των συνεδριάσεων για το ενιαίο μισθολόγιο, να διαβάσω ρεπορτάζ. Οι υπάλληλοι και οι βουλευτές, που δεν είχαν αυτήν την πολυτέλεια, αντέδρασαν ενστικτωδώς. Δεν θέλω να τους δικαιολογήσω (για μένα ας πούμε η κήρυξη απεργίας εκεί επιτόπου ήταν απαράδεκτη κίνηση), αλλά εν πάση περιπτώσει ας τό 'χουμε στο μυαλό μας.

Το ερώτημα όμως που θά 'πρεπε να γίνει είναι άλλο -και δυστυχώς μέσα στη Βουλή η μόνη που το έθεσε, αλλά δεν επέμεινε να πάρει απάντηση, ήταν η συντρόφισσα Αλέκα:γιατί μπήκε στον κόπο ο Στουρνάρας να στήσει όλη αυτή τη μηχανή;

Ας θυμίσουμε τα βασικά: μιλάμε για ένα νομοσχέδιο που υποτίθεται ότι το επεξεργαζόταν η κυβέρνηση επί τέσσερις μήνες, που υποτίθεται ότι κάθε μέτρο και κάθε ρύθμιση που περιλαμβάνει είχε τσεκαριστεί και διπλοτσεκαριστεί με τους εντεταλμένους της τρόικας πριν φτάσει να κατατεθεί στο Κοινοβούλιο, που με βάση αυτό και τις προβλέψεις του καταρτίστηκε και ο προϋπολογισμός του 2013 -ο οποίος σημειωτέον είχε ήδη κατατεθεί προηγουμένως. Δηλαδή τι; Θυμήθηκε ο Στουρνάρας πεντακόσιες τριάντα δύο ρυθμίσεις και ξέχασε μόνο αυτήν; Έπιασε να ξαναδιαβάσει το νομοσχέδιο κατά τις πέντε το απόγευμα, έτσι για να σκοτώσει την ώρα του, και ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι του ξέφυγε η συγκεκριμένη ρύθμιση; Τον πήρε τηλέφωνο ο Τόμσεν και του είπε "βρε Γκιάννης, εκείνη τη ρύτμιση γκια υπαλλήλους Βουλής την έβαλες;"

Εντάξει, αγαπητέ αναγνώστη, μπορεί νά 'γινε κι έτσι -επίσης μπορεί να υπάρχουν και νεράιδες. Υπάρχουν όμως και πιο αληθοφανείς εξηγήσεις από τις νεράιδες: όπως π.χ. ότι η κυβέρνηση σκόπιμα ξεκίνησε αυτήν την ιστορία, όχι διότι τάχα θυμήθηκε τα προκλητικά προνόμια των υπαλλήλων της Βουλής, αλλά διότι θέλησε να στήσει ένα επικοινωνιακό παιχνιδάκι που θα τραβήξει την προσοχή από το ίδιο το πακέτο των μέτρων, και παράλληλα να επιχειρήσει να παγιδεύσει την αντιπολίτευση με όχημα τον κοινωνικό αυτοματισμό. Λέω "η κυβέρνηση" και όχι "ο Στουρνάρας": δεν είναι ότι τον υπουργό τον έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση, αλλά μου φαίνεται απίθανο να σκαρφίστηκε ένα τέτοιο τερτίπι που βρωμάει δεξιίλα δεκαετίας '50 από χιλιόμετρα. Πιο πολύ μου κάνει για "με εντολή Σαμαρά" το τέχνασμα αυτό. Φτάνει άλλωστε να παρακολουθήσει κανείς τον Στουρνάρα στο βίντεο της συνεδρίασης, με πόσο ελάχιστη πειθώ "καταγγέλλει" την αντιπολίτευση, για να πειστεί ότι προσπαθεί να φορέσει ένα κουστούμι που δεν είναι το δικό του.

Μπορεί ο Λαφαζάνης να μην αντέδρασε σωστά (όχι πάντως γιατί χρησιμοποίησε λέξεις όπως "πραξικόπημα", "μπανανία" ή "καισαρίσκος", αλλά γιατί δεν κατάφερε να ξεχωρίσει στις παρεμβάσεις του το υπαρκτό θεσμικό ζήτημα από τοανύπαρκτο ουσιαστικό, ούτε να καταδείξει τη σκοπιμότητα του κυβερνητικού ελιγμού), αλλά και σωστά να αντιδρούσε δεν θα υπήρχε καμία διαφορά: ούτως ή άλλως η κυβέρνηση θα έβγαινε στα κεραμίδια να φωνάξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προστατεύει τα προκλητικά προνόμια καλυπτόμενος πίσω από τον Κανονισμό της Βουλής. Κι αφού στο ίδιο δόκανο πιάστηκαν και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, ακόμα καλύτερα -μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.

Όμως η επιτυχία αυτού του ελιγμού προϋποθέτει να διαθέτεις ορισμένα όπλα, και η κυβέρνηση φαίνεται ότι είναι σίγουρη πως τα διαθέτει: πρώτον, την κοντή μνήμη της κοινής γνώμης. Ποιος θυμάται αλήθεια ότι πέρσι, όταν συζητιόταν ο νόμος για το ενιαίο μισθολόγιο, η ΝΔ_ (αξιωματική αντιπολίτευση τότε), που σήμερα αποστρέφεται τάχα τα θεσμικά προσκόμματα, είχε προβάλει τρεις ενστάσεις αντισυνταγματικότητας (και είχε υποστηρίξει ότι υπάρχουντουλάχιστον άλλες δέκα, "κραυγαλέες" κιόλας); Τις οποίες μάλιστα τις υποστήριξε όχι όποιος κι όποιος, αλλά το βαρύ πυροβολικό του νεοδημοκρατικού νομικού οπλοστασίου, ο καθηγητής Προκόπης Παυλόπουλος με τ' όνομα (εδώ, σελ.43 και επόμενες). Ο οποίος, παρεμπιπτόντως το αναφέρω, στη συζήτηση της Τετάρτης, και ενώ τέθηκε θέμα Συντάγματος και Κανονισμού της Βουλής, έλαμψε δια της απουσίας του (προφανώς γιατί και η ξεφτίλα έχει όρια). Όπως έλαμψε δια της απουσίας του και ο νομομαθής και πεπειραμένος κ. Κουβέλης, και η ΔΗΜΑΡ συνολικά -έτσι παρεμπιπτόντως το αναφέρω κι αυτό.

Το δεύτερο όμως και πιο σπουδαίο όπλο της κυβέρνησης είναι ένας επικοινωνιακός μηχανισμός πρόθυμος να κατευθύνει την προσοχή της κοινής γνώμης εκεί που εξυπηρετεί την κυβέρνηση. Κι ο μηχανισμός αυτός υπάρχει: τουλάχιστον δύο ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί (Μέγκα και Σκάι), συν οι εφημερίδες των αντίστοιχων εκδοτικών συγκροτημάτων (ΔΟΛ, Μπόμπολα, Αλαφούζου), συν τα όλο και πιο ελεγχόμενα κρατικά κανάλια, συν ένας στρατός από διαδικτυακά μέσα, από υποτίθεται σοβαρά μέχρι παντελώς ανυπόληπτα, τα οποία πρόθυμα παπαγαλίζουν ό,τι βολεύει την κυβέρνηση. Να μην αρχίσω να λέω ονόματα, είναι γνωστά σε όλους. Κι αν έχεις καμιά αμφιβολία, αγαπητέ αναγνώστη, για τους σκοπούς του μηχανισμού αυτού, αναλογίσου και το εξής: στη συνεδρίαση της Τετάρτης, ο πρώτος βουλευτής που επικαλέστηκε τη "δικαιολογημένη" -όπως τη χαρακτήρισε- απεργία των υπαλλήλων της Βουλής και ζήτησε να διακοπεί η συνεδρίαση δεν ήταν του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Ποιος ήταν;

Ο βουλευτής του ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης. Ορίστε τι είπε (σελ.244):

Η απαράδεκτη τροπολογία, μέσα σε ένα νομοσχέδιο καρμανιόλα που έφερε ο κ. Στουρνάρας, γιατί τροπολογία είναι και δεν είναι νομοτεχνική βελτίωση, προκάλεσε δικαιολογημένα την απεργία των υπαλλήλων της Βουλής από τις 19:00. Θεωρούμε ότι με απεργούς τους εργαζόμενους στη Βουλή, δεν μπορεί να συνεχιστεί η συζήτηση και η ψήφιση αυτού του νομοσχεδίου.

Κι όμως, ούτε η κυβέρνηση ούτε κανένα από τα παπαγαλάκια της δεν βγήκε να καταγγείλει το ΚΚΕ ότι τάχα υποκίνησε τους υπαλλήλους της Βουλής σε απεργία, ή ότι φέρνει θεσμικά προσκόμματα για να εμποδίσει την ψήφιση ενός τόσο αναγκαίου μέτρου. Γιατί; Μα γιατί, προφανώς, το ΚΚΕ δενείναι ο στόχος. Αντιθέτως, στο μέτρο και στο βαθμό που το ΚΚΕ αλιεύει ψήφους από την ίδια δεξαμενή με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένας ακούσιος σύμμαχος -ο εχθρός του εχθρού που είναι φίλος. Κι έτσι παραμένει βολικά έξω από το κάδρο, για να πέσει το ανάθεμα αλλού.

Λοιπόν, για να τελειώνουμε κι επειδή το ποστ παρατράβηξε: αν θέλουν οι καλοί δημοσιογράφοι να προσφέρουν υπηρεσία στο κοινωνικό σύνολο, έχω να τους προτείνω τα εξής: α) να ψάξουν να βρουν το κρυμμένο Β' μέρος του Κανονισμού της Βουλής, αυτό από το οποίο πηγάζουν τα περιβόητα προνόμια, και να το φέρουν στη δημοσιότητα. Εδώ δεν υπάρχει και θέμα με τα προσωπικά δεδομένα... β) Να ψάξουν να βρουν τις αποφάσεις των Προέδρων της Βουλής που θεσπίζουν αυτά τα προνόμια, και να ενημερώσουν την κοινή γνώμη ποιοι ήταν αυτοί οι Πρόεδροι που τις εξέδωσαν. γ) Να ρωτήσουν τον σημερινό Πρόεδρο της Βουλής γιατί δεν ανακαλεί αυτά τα προνόμια, όσα τέλος πάντων μπορεί να ανακαλέσει στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του. δ) Να ρωτήσουν την κυβέρνηση γιατί δεν απαιτεί από το Προεδρείο της Βουλής (5 από τα 7 μέλη του οποίου ανήκουν σε ΝΔ_ και ΠΑΣΟΚ) να προχωρήσει τη διαδικασία τροποποίησης του Κανονισμού της και ανάκλησης των εν λόγω αποφάσεων.

Θα το κάνουν; Προσωπικά, είμαι βέβαιος πως όχι -αν ήθελαν, θα το είχαν κάνει ήδη. Εν πάση περιπτώσει, εγώ μια φορά την πρόκληση τη βάζω: ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.


http://xasodikis.blogspot.gr/2012/11/blog-post_11.html

Ρίχνει οριστικά αυλαία το Corpus Christi

Με μία μακροσκελή επιστολή, οι συντελεστές της παράστασης Corpus Christi ανακοινώνουν ότι η αυλαία πέφτει και δεν θα συνεχίσουν τις προσπάθειες να ανεβάσουν το έργο στο Θέατρο Χυτήριο, μετά και τις αντιδράσεις που υπήρξαν. "Αυτό που συνέβη είναι υπαρκτό, εφιαλτικό και μεγάλη ντροπή", τονίζουν.

Ολόκληρη η επιστολή

"Οι παραστάσεις του Corpus Christi, στο θέατρο Χυτήριο, ολοκληρώνονται. Δεν ήταν πρόθεσή μας ούτε να προκαλέσουμε το “θρησκευτικό συναίσθημα” ούτε να δημιουργήσουμε εντάσεις και πολύ περισσότερο να ζήσουμε εικόνες αστυνομοκρατούμενου χώρου θεάτρου.

Λυπούμαστε που άθελά μας, άνθρωποι ξυλοκοπήθηκαν, προπηλακίστηκαν, απαξιώθηκαν...

Μας προκάλεσε θλίψη το γεγονός ότι το Χυτήριο έκανε το γύρω του κόσμου με απαξιωτικά σχόλια για τη Δημοκρατία μας.

Και βάζοντας πάνω απ' όλα το καθήκον μας ως Έλληνες πολίτες να προστατέψουμε τη φήμη της χώρας μας αλλά και τη βαθιά πίστη μας στην Ορθοδοξία και τον Χριστιανισμό που είναι η πίστη της αγάπης και της αποδοχής, δεν γίνεται να επιτρέψουμε την παγκόσμια δυσφήμηση που συντελείται με αφορμή την παράστασή μας.

Παλέψαμε σε αίθουσες δικαστηρίων και δικαιωθήκαμε. Αλλά... Δεν ήταν αρκετό. Συνέχισαν να μας διασύρουν και να βάζουν σε κίνδυνο τους συναδέλφους μας ηθοποιούς αλλά και το σύνολο των εργαζομένων στο θέατρό μας.

Με τη σκέψη στο κοινό μας που σεβόμαστε, προσπαθήσαμε να παίξουμε την παράσταση επί 3 εβδομάδες. Δεν στάθηκε δυνατόν, γιατί δεν μας το επέτρεψαν. Και φυσικά δεν είναι λύση να συνεχίζουμε σα να μη συμβαίνει τίποτα... Γιατί αυτό που συνέβη είναι υπαρκτό, εφιαλτικό και μεγάλη ντροπή.

Το μήνυμα που μας απέστειλε ο συγγραφέας του έργου, Τέρενς ΜακΝάλλυ μας προβλημάτισε... “άλλο θέατρο δεν θα είχε αντέξει τόσο... μήπως όμως με όλα αυτά που προσδίδουν στην παράσταση περί “βλασφημίας” χάνεται το πραγματικό μήνυμα του έργου; είναι δυνατόν ένα έργο που γράφτηκε για να μιλήσει για την αγάπη, να καταλήγει να προκαλεί τόσο μίσος;”

Βέβαια, τέτοιες εκδηλώσεις βίας σαν αυτές που εκτυλίχθηκαν μπροστά στην πόρτα του θεάτρου μας στις 11/10, δεν έλαβαν χώρα σε κανένα μέρος του κόσμου, όπου κι αν παίχτηκε το Corpus Christi... παρά μόνο... από φανατικούς Μουσουλμάνους (!) που θεώρησαν ότι έπρεπε να εκδώσουν διάταγμα θανάτου για τον συγγραφέα.

Ευχαριστούμε όσους μας στήριξαν στην προσπάθειά μας για την ελευθερία της τέχνης και τη μη φίμωση του θεατρικού λόγου. Όμως εμείς δεν κάνουμε θέατρο για να υποκαταστήσουμε τους θεσμούς.. Δεν λιποψυχούμε και θα δώσουμε τον αγώνα όπου και αν χρειαστεί. Ας προβληματιστούμε όμως, για το Κράτος που παρακολουθεί μουδιασμένο τις δυνάμεις του σκοταδισμού να ασχημονούν.

Αν μια θεατρική παράσταση μπορεί να θέσει θεμελιώδη ζητήματα όπως το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και την ελευθερία της έκφρασης, τότε το Θέατρο είναι παρόν στην αληθινή ζωή..

Η παράσταση CORPUS CHRISTI έχει ήδη κληθεί να λάβει μέρος σε δύο διεθνή θεατρικά φεστιβάλ: στο International Theatre Festival MESS Sarajevo και στο Festival Iberoamericano de Teatro de Bogota.

Εκεί θα βρει και την δικαίωσή της..

για το θέατρο Χυτήριο,
Βάσια Παναγοπούλου & Λαέρτης Βασιλείου

“άκου με την καρδιά σου, όχι με ό,τι σε έμαθαν ότι είναι σωστό”........ corpus christi - terrence mcnally"


http://www.nooz.gr/entertainment/rixnei-oristika-aulaia-to-corpus-christi