The Nordic countries: The next supermodel

(Ποιόν θυμήθηκα τώρα...)

Politicians from both right and left could learn from the Nordic countries



SMALLISH countries are often in the vanguard when it comes to reforming government. In the 1980s Britain was out in the lead, thanks to Thatcherism and privatisation. Tiny Singapore has long been a role model for many reformers. Now the Nordic countries are likely to assume a similar role.

That is partly because the four main Nordics—Sweden, Denmark, Norway and Finland—are doing rather well. If you had to be reborn anywhere in the world as a person with average talents and income, you would want to be a Viking. The Nordics cluster at the top of league tables of everything from economic competitiveness to social health to happiness. They have avoided both southern Europe’s economic sclerosis and America’s extreme inequality. Development theorists have taken to calling successful modernisation “getting to Denmark”. Meanwhile a region that was once synonymous with do-it-yourself furniture and Abba has even become a cultural haven, home to “The Killing”, Noma and “Angry Birds”.

As our special report this week explains, some of this is down to lucky timing: the Nordics cleverly managed to have their debt crisis in the 1990s. But the second reason why the Nordic model is in vogue is more interesting. To politicians around the world—especially in the debt-ridden West—they offer a blueprint of how to reform the public sector, making the state far more efficient and responsive.

From Pippi Longstocking to private schools

The idea of lean Nordic government will come as a shock both to French leftists who dream of socialist Scandinavia and to American conservatives who fear that Barack Obama is bent on “Swedenisation”. They are out of date. In the 1970s and 1980s the Nordics were indeed tax-and-spend countries. Sweden’s public spending reached 67% of GDP in 1993. Astrid Lindgren, the inventor of Pippi Longstocking, was forced to pay more than 100% of her income in taxes. But tax-and-spend did not work: Sweden fell from being the fourth-richest country in the world in 1970 to the 14th in 1993.

Since then the Nordics have changed course—mainly to the right. Government’s share of GDP in Sweden, which has dropped by around 18 percentage points, is lower than France’s and could soon be lower than Britain’s. Taxes have been cut: the corporate rate is 22%, far lower than America’s. The Nordics have focused on balancing the books. While Mr Obama and Congress dither over entitlement reform, Sweden has reformed its pension system (see Free exchange). Its budget deficit is 0.3% of GDP; America’s is 7%.

On public services the Nordics have been similarly pragmatic. So long as public services work, they do not mind who provides them. Denmark and Norway allow private firms to run public hospitals. Sweden has a universal system of school vouchers, with private for-profit schools competing with public schools. Denmark also has vouchers—but ones that you can top up. When it comes to choice, Milton Friedman would be more at home in Stockholm than in Washington, DC.

All Western politicians claim to promote transparency and technology. The Nordics can do so with more justification than most. The performance of all schools and hospitals is measured. Governments are forced to operate in the harsh light of day: Sweden gives everyone access to official records. Politicians are vilified if they get off their bicycles and into official limousines. The home of Skype and Spotify is also a leader in e-government: you can pay your taxes with an SMS message.

This may sound like enhanced Thatcherism, but the Nordics also offer something for the progressive left by proving that it is possible to combine competitive capitalism with a large state: they employ 30% of their workforce in the public sector, compared with an OECD average of 15%. They are stout free-traders who resist the temptation to intervene even to protect iconic companies: Sweden let Saab go bankrupt and Volvo is now owned by China’s Geeley. But they also focus on the long term—most obviously through Norway’s $600 billion sovereign-wealth fund—and they look for ways to temper capitalism’s harsher effects. Denmark, for instance, has a system of “flexicurity” that makes it easier for employers to sack people but provides support and training for the unemployed, and Finland organises venture-capital networks.

The sour part of the smorgasbord

The new Nordic model is not perfect. Public spending as a proportion of GDP in these countries is still higher than this newspaper would like, or indeed than will be sustainable. Their levels of taxation still encourage entrepreneurs to move abroad: London is full of clever young Swedes. Too many people—especially immigrants—live off benefits. The pressures that have forced their governments to cut spending, such as growing global competition, will force more change. The Nordics are bloated compared with Singapore, and they have not focused enough on means-testing benefits.

All the same, ever more countries should look to the Nordics. Western countries will hit the limits of big government, as Sweden did. When Angela Merkel worries that the European Union has 7% of the world’s population but half of its social spending, the Nordics are part of the answer. They also show that EU countries can be genuine economic successes. And as the Asians introduce welfare states they too will look to the Nordics: Norway is a particular focus of the Chinese.

The main lesson to learn from the Nordics is not ideological but practical. The state is popular not because it is big but because it works. A Swede pays tax more willingly than a Californian because he gets decent schools and free health care. The Nordics have pushed far-reaching reforms past unions and business lobbies. The proof is there. You can inject market mechanisms into the welfare state to sharpen its performance. You can put entitlement programmes on sound foundations to avoid beggaring future generations. But you need to be willing to root out corruption and vested interests. And you must be ready to abandon tired orthodoxies of the left and right and forage for good ideas across the political spectrum. The world will be studying the Nordic model for years to come.

http://www.economist.com/news/leaders/21571136-politicians-both-right-and-left-could-learn-nordic-countries-next-supermodel

Για τη βία

Δεν πιστεύω σε κανέναν επιθετικό προσδιορισμό του φαινομένου της πολιτικής βίας. Η πολιτική βία είναι ανέκαθεν μία, και είναι αδιαίρετη. Η πολιτική βία δε μπορεί να διαχωριστεί σε καλή, κακή, ωφέλιμη, απαραίτητη, ιστορικά αναγκαία, ή ό,τι άλλο μάς εξυπηρετεί κάθε φορά, ό,τι επινοούμε (σα τον τρελό που κάνει μούτες πίσω από τις γωνίες όταν δεν τον βλέπει κανείς) για να δικαιολογούμε τον πόθο μας να πονέσουμε τον Άλλο, ό,τι σκαρφιζόμαστε από τυφλή άρνηση στη φρίκη που κουλουριάζεται και ξεκουλουριάζεται μέσα μας, από την κτηνώδη ανάγκη μας να βαφτίσουμε«θεάρεστο» (με έναν τρόπο δογματικό, ξεκάθαρα θρησκευτικό στον πυρήνα του) το Κακό: το Κακό που είμαστε. Γιατί το Κακό είμαστε εμείς.

Γι’ αυτόν το λόγο, αλλά και επειδή ο διαχωρισμός της βίας σε άσπρη και μαύρη το μόνο που κατορθώνει είναι να πολλαπλασιάζει τη βία, δεν είμαι σε θέση να λάβω μέρος στην παρούσα εκδήλωση καταπώς πρέπει, καθώς, απομονώνοντας τη ρατσιστική, αίφνης, βία, ή την κοινωνική (ό,τι και να σημαίνει αυτό), αισθάνομαι σα να υποστηρίζω κάποιαν άλλη: σχεδόν αισθάνομαι να συναινώ στην άσκηση πολιτικής βίας εν γένει, ή σα να ανοίγω ένα κουτί που κρύβει μαχαίρια και δυναμίτες. Γιατί δε με νοιάζει ποιος κρατά το σφυρί ή το ρόπαλο ή το σουγιά: με νοιάζει το σώμα που δέχεται το χτύπημα. Αυτό το σώμα είναι πάντα κάποιου που θα πονά, που θα ματώνει, που θα κλαίει, και που θα τρομοκρατείται. Δηλαδή: θα είναι πάντα ο Κυνηγημένος από τους ναζί εγκληματίες. Θα είναι πάντα ένα κακόμοιρο παιδί που φοβάται ότι θα ’ρθουν κάποιοι μασκοφόροι τη νύχτα για να το πάρουν.

Το ίδιο ακριβώς πιστεύω και για τη διαβάθμιση της πολιτικής βίας. Για να το θέσω απλά και χωρίς να μακρηγορώ, πράγμα που έχω κάνει πολλές φορές στο παρελθόν με ένα κάποιο σχετικό τίμημα, στη συνείδησή μου οι ύβρεις, οι μούτζες, τα αβγά, οι προπηλακισμοί, οι μολότοφ, τα σπασίματα, τα γκλομπ, οι σιδηρογροθιές και τα μαχαιρώματα είναι απλά συνώνυμα με το θάνατο, με το άλεσμα, με τα τανκς. Δε διακρίνω καμία διαφορά, και ως προς τα υποκείμενα που τα κάνουν όλα αυτά, και ως προς τις επιδιώξεις τους. Ο θάνατος έχει πολλά πρόσωπα, και πολλά χέρια. Και είναι όλα τους άσχημα, απαίσια και αισχρά.

Ο τρόμος, η τρομοκράτηση μέσω της άσκησης βίας, ανήκει από μιας αρχής στο σιδηρούν οπλοστάσιο του αρχέγονου φασισμού, και οποιοσδήποτε τον χρησιμοποιεί, και για οποιονδήποτε λόγο, γίνεται αυτόχρημα και ξεκάθαρα φασίστας — στη δική μου, τέλος πάντων, θεώρηση των πραγμάτων. Δε χωρά κάποιος αστερίσκος εδώ, δε χωρά κάποια μικρή υποσημείωση, δε χωρά κανένα «αλλά», δε χωρά τίποτε απολύτως: καμία δικαιολόγηση. Και, φυσικά, δε χωρά εδώ καμία συναίνεση, κανένα χειροκρότημα, καμία επιβράβευση. Δε χωρά, τέλος, καμία ανοχή. Όσοι ανέχονται την πολιτική βία («απ’ όπου κι αν προέρχεται») είναι εξίσου ένοχοι με τους φυσικούς της δράστες. Κι ακόμα χειρότερα: η σιωπή, όμοια με το διαχωρισμό, γεννά περισσότερη ρατσιστική βία, περισσότερη κοινωνική βία, περισσότερη πολιτική βία. Περισσότερο αίμα και περισσότερον ανθρώπινο πόνο. Εκείνο το κακόμοιρο παιδί, που φοβάται ότι θα ’ρθουν κάποιοι μασκοφόροι τη νύχτα για να το πάρουν, κινδυνεύει περισσότερο από ποτέ από τα βουλωμένα μας στόματα. Δεν υπάρχει πλέον (μολονότι ποτέ δεν υπήρχε) τίποτε για να κρυφτούμε από πίσω του, και να κάνουμε πως δεν ξέρουμε, δεν είδαμε, δεν ακούσαμε, δεν πονέσαμε. Είμαστε γυμνοί, και, επιτέλους, το ξέρουμε όλοι. Και το ξέρουν και οι άλλοι — αυτοί που μας κοιτάνε και που μας κρίνουν.

Μα το χειρότερο, αυτό που όλως ιδιαιτέρως με ανησυχεί, και που με κάνει να τρέμω, είναι η βιαιότητα με την οποία απαντούμε στις προκλήσεις και στις πράξεις ωμής βίας των λογής φασιστών, καθώς και η χρησιμοποίηση της δικής τους φρασεολογίας, του δικού τουςτρόπου. Κανείς, για να πολεμήσει το θηρίο καταντά ίδιο και χειρότερο θηρίο. Μα έτσι δεν το πολεμάς. Έτσι απλώς το πολλαπλασιάζεις. Έτσι απλώς τού στρώνεις το τραπέζι. Κι αυτό είναι η πιο μεγάλη νίκη του φασισμού — αυτό είναι που κάνει το φίδι να χαίρεται.

Τάσσομαι, ως εκ τούτου, σταθερά υπέρ ενός πολιτικώς ορθού λόγου. Ζητώ περισσότερη προσοχή. Από όλους μας, και φυσικά πρωτίστως από εμένα.

[ Εκδήλωση στο Free Thinking Zone, 28.1.13 ]

http://www.kyriakosathanasiadis.gr/174697329

Μαζί...αυτοκτονούμε!

Athens Voice - Edito 420

Φώτης Γεωργελές

Όταν άρχισε αυτή η περιπέτεια, έγραφα διάφορα αισιόδοξα και αφελή πράγματα. Δεν είχε και καμία σχέση η κατάσταση με ό,τι συμβαίνει σήμερα. Το πρώτο μνημόνιο επέβαλε μια μείωση συντάξεων και μισθών στο Δημόσιο 10-15%, τον ιδιωτικό τομέα ακόμα δεν τον άγγιζε, μιλούσαμε για αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας και ιδιωτικοποιήσεις, για άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, για ταξί και κρουαζιέρες. Κι όμως η Αθήνα είχε παραλύσει, οι συγκοινωνίες δεν λειτουργούσαν μήνες, 3 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Μας φαίνεται σήμερα απίστευτο ότι η Μαρφίν κάηκε Άνοιξη του 2010.

Εγώ έγραφα ότι αυτή η χώρα πρέπει να υποδέχεται τουρίστες όλο το χρόνο, ότι πρέπει να οργανωθούν εβδομάδες Μόδας, μήνες shopping. Ήμουν επηρεασμένος, η Κωνσταντινούπολη είχε οργανώσει τον πρώτο τέτοιο Μήνα με τζίρο 4 δις. Τον διαφήμιζε με το σλόγκαν «Ένα μήνα όλα ανοιχτά 24 ώρες». Ο δεύτερος, τον επόμενο χρόνο, έφτασε τα 8 δις.

Προσγειώθηκα από ένα γράμμα αναγνώστριας. Καλοπροαίρετα, φαινόταν, αλλά απογοητευμένη, έγραφε: Τελικά, και η ATHENS VOICE ένα lifestyle έντυπο είναι. Εδώ έχουμε μνημόνιο και συ γράφεις για ταξιδάκια και ρουχαλάκια. Η αναγνώστριά μας δεν υποψιαζόταν καν ότι μέχρι τώρα από «ταξιδάκια και ρουχαλάκια» ζούσε. Ότι όλη η χώρα απ’ αυτό ζούσε. Τόσες 10ετίες πελατειακού κράτους έχουν κάνει την κοινωνία μας να αγνοεί τις στοιχειώδεις λειτουργίες, αυτές που ξέρει ενστικτωδώς και ένας 16χρονος στο Οχάιο. Δεν ξέρουμε τι είναι η δουλειά, τι είναι παραγωγή, τι είναι έργο, πώς αμείβεται και από ποιον. Η δουλειά είναι κάτι δυσάρεστο συνήθως, που αναγκαστικά πρέπει να το κάνουμε, όσο το δυνατόν λιγότερο και ει δυνατόν στο Δημόσιο. Να διεκδικήσουμε «δικαιώματα», να αποκτήσουμε «κεκτημένα» και να βγούμε στη σύνταξη στα 42 με εθελούσια ή ως μητέρες ανήλικου τέκνου.

Ποιος μας τα «χρωστάει» όλα αυτά; Οι άλλοι, οι «κακοί», το κράτος, οι κυβερνήσεις. Το αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα αυτής της μαζικής εξωπραγματικής αντίληψης του κόσμου ήταν τα πανό που στόλιζαν κάθε πανεπιστημιακό μας ίδρυμα: Όχι στη σύνδεση της γνώσης με την παραγωγή. Κι αμέσως, από κάτω, Δικαίωμα δουλειάς για όλους. Ποιος τη δίνει αυτή τη δουλειά; Το κράτος. Τι δουλειά θα κάνουμε, ποιος την αγοράζει και πόσο, δεν μας απασχόλησε ποτέ.

Δεν χρειαζόταν να είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις ότι αν μια οικονομία βασίζεται στην κατανάλωση, μια κατανάλωση χρηματοδοτούμενη από δανεικά που το Δημόσιο δανείζεται ασύστολα για να τη συντηρήσει, όταν κοπούν απότομα τα δανεικά αυτή η οικονομία θα πάθει ξαφνικό έμφραγμα. Και δεν κόπηκαν κι απότομα, 4 χρόνια και ακόμα καλύπτουν τα ελλείμματα. Είχαμε δημιουργήσει μια παράλογη φούσκα.

Είχαμε τον υψηλότερο δείκτη κατανάλωσης στην ευρωζώνη και ψωνίζαμε μόνοι μας. Καμαρώναμε ότι η Ερμού είναι από τους ακριβότερους δρόμους στον πλανήτη κι εγώ απορούσα, έγραφα, στη Μάντισον ψωνίζει όλη η υφήλιος, στην Ερμού ψωνίζει το Κουκάκι και η Καλλιθέα. Είχαμε φτιάξει έναν τουρισμό του ενάμιση μήνα, απευθυνόταν στους Έλληνες γιατί αυτοί είχαν λεφτά, δανεικά λεφτά. Περιφρονούσαμε τους ξένους που παίρνουν «μια χωριάτικη». Ακόμη και η φούσκα των ακινήτων ήταν χειρότερη και από της Ισπανίας, απευθυνόταν στους Έλληνες, μέσα σε μια δεκαετία οκταπλασιάστηκαν οι τιμές και αγοράζαμε ο ένας από τον άλλον.

Η μόνη περίπτωση να αποφύγουμε το σίγουρο σοκ, τη δραματική ύφεση, ήταν, μέχρι να αποκτήσουμε εξαγωγές, να μεγαλώσουμε τις εξαγωγές αυτού που ήδη είχαμε. Μας κατηγορούν για café-society, έλεγα, ότι είμαστε η κοινωνία του φραπέ και της κατανάλωσης. Ας κάνουμε τα ελαττώματά μας πλεονεκτήματα. Ας καλέσουμε όλο τον κόσμο εδώ, έχουμε ένα εμπορικό κέντρο που έχουν μόνο 3-4 μεγαλουπόλεις του πλανήτη, έχουμε καλό καιρό 8 μήνες. Ας κάνουμε την Αθήνα παγκόσμιο προορισμό, όπως το προγραμματίζαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες και γι’ αυτό αναλάβαμε τέτοιες επενδύσεις. Δεν είναι δυνατόν να έχει το Μουσείο της Μπαρτσελόνα περισσότερους επισκέπτες από το Μουσείο της Ακρόπολης. Είναι αδύνατον.

Είχα βρεθεί στη Νέα Υόρκη τα Χριστούγεννα του 2001. Δυο μήνες μετά τους Δίδυμους Πύργους, ακόμα υπήρχε σκόνη στην ατμόσφαιρα. Θρηνούσαν 3.000 νεκρούς, είχε ισοπεδωθεί ένα τεράστιο οικοδομικό τετράγωνο και σε όλη την πόλη, από το αεροδρόμιο μέχρι τα ταξί, τους τοίχους, τα μαγαζιά, την τηλεόραση, υπήρχε ένα σύνθημα: Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, η Νέα Υόρκη είναι ανοιχτή για τις γιορτές. Γιατί ήξεραν ότι έπρεπε να σφίξουν τα δόντια και να ξαναχτίσουν τη ζωή τους. Εμείς δεν είχαμε 3.000 νεκρούς, δεν είχαμε πόλεμο.

Μας κόψανε τα δανεικά. Κι έπρεπε απλώς να βάλουμε το κεφάλι μας να δουλέψει. Να ανοίξουμε τις πόρτες, να στολίσουμε την Αθήνα, να κάνουμε τις πόλεις μας προορισμό για 6 για 8 μήνες, να κάνουμε την Αθήνα citybrake, να υποδεχτούμε τα κρουαζιερόπλοια, να οργανώσουμε γιορτές και bazaar και βδομάδες εκπτώσεων, να έχουμε τα μαγαζιά μέρα νύχτα ανοιχτά. Ένας από τους πιο ελκυστικούς ταξιδιωτικούς προορισμούς του κόσμου, με δεδομένη την εσωτερική υποτίμηση, θα γινόταν ακόμα πιο ελκυστικός.

Συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Μια μελέτη δύο ξένων οικονομολόγων που κυκλοφόρησε αυτή τη βδομάδα, λέει: «Οι ελληνικές εξαγωγές τουρισμού είναι χαμηλότερες από το 2008. Αυτό υποδηλώνει ότι υποδομές υπήρχαν. Κάτι άλλο πρέπει να συγκρατεί την ανάκαμψη του τουρισμού στην προηγούμενη κορυφή του».

Αυτό το κάτι άλλο είναι εμείς. Ο τρόπος που διαχειριστήκαμε την κρίση. Φοβισμένα, χωρίς δυναμισμό, αυτοκτονικά. Δεν φταίνε τα μνημόνια που κατέρρευσε ο κρατικός μηχανισμός και δεν μπορεί να μαζέψει τους φόρους, να βρει τις μαϊμού συντάξεις. Δεν φταίνε τα μνημόνια που η αδιανόητη ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού οδήγησε τους πολίτες να φυγαδεύσουν τις καταθέσεις τους έξω από ανασφάλεια. Δεν μας φταίει κανείς που κάψαμε την Αθήνα, ερημώσαμε το ιστορικό κέντρο, εξοντώσαμε την εμπορική ζωή, διώξαμε τον τουρισμό. Καμία άλλη χώρα που αντιμετώπισε προβλήματα δεν διαλύθηκε, η Ιρλανδία ήδη ξεπέρασε την ύφεση.

Κάποτε, όπως σε όλο τον κόσμο, όταν βγήκε ο καινούργιος Χάρι Πότερ, στον Παπασωτηρίου στο κέντρο επιχείρησαν να κάνουν ένα χάπενινγκ, να εμφανίσουν το βιβλίο τα μεσάνυχτα. Κάποιοι επιτέθηκαν στις βιτρίνες με αυγά, γιατί «παρέβαινε το ωράριο». Μετά τόσα χρόνια και αφού έχουμε δει όλα αυτά που έχουν συμβεί, συζητάμε ακόμα αν θα είναι 2 ή 6 Κυριακές ανοιχτά τα μαγαζιά.

Δεν είναι τυχαίο, φοβάμαι, πως τώρα που τελείωσε αυτή η χαμένη τριετία και η κοινωνία είναι πιο ώριμη να αντιδράσει, ξαναρχίζει πάλι το γνωστό παιχνίδι. Ξαναπαίζουμε το 2010. Το πολιτικό σύστημα στήνει νέες αποπροσανατολιστικές συγκρούσεις για τον αριθμό των μελών της προανακριτικής, 13 ή 15, για τις κάλπες, αν θα ’ναι 2, 4 ή 7. Οι συγκοινωνίες πάλι είναι ακίνητες, ο εμπορικός κόσμος δηλώνει ότι αυτό θα είναι η χαριστική βολή. Βόμβες σε εμπορικά κέντρα, ταξιδιωτικές οδηγίες για να αποφεύγουν οι τουρίστες την Αθήνα. Στα τηλεοπτικά παράθυρα οι μεν κατηγορούν τους άλλους για «κλέφτες» και οι δε για «αλληλέγγυους της τρομοκρατίας». Η ίδια αυτοκαταστροφική ατμόσφαιρα σκεπάζει πάλι βαριά την πόλη, όπως το νέφος από τα καμένα ξύλα με τις μπογιές και τα καρκινογόνα βερνίκια.

Δεν θα ’ναι εύκολο. Αυτή η χώρα έχει χάσει τη ζωντάνια της. Ξέρει μόνο αυτό το παιχνίδι, της ακινησίας. Βίαιης, θορυβώδους, αλλά ακινησίας. Και δεν φαίνεται ακόμα κανείς που να μπορεί να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού.

http://athensvoice.gr/the-paper/article/420/edito-420

Κουτόφραγκοι παιδί μου σου λέω...

Former Prime Minister of Greece, George Papandreou, Will Teach at Columbia SIPA

Dean Robert Lieberman announced today that George Papandreou, former prime minister of Greece, will teach a seminar at Columbia University’s School of International and Public Affairs (SIPA) in the spring 2013 semester.

“It’s a great privilege to welcome George Papandreou to our community as a SIPA Global Fellow,” said Lieberman. “Greece today is a living laboratory for some of the key global public policy challenges of our time — including economic policy, social policy, and more — and I know our students and faculty look forward to learning about decision-making at the very highest level.”

Papandreou’s seminar course will focus on the European financial crises of recent years. The former prime minister has also been invited to speak to the SIPA community at large.

“It is an honor for me to join and contribute to such timely discussions at SIPA,” said Papandreou. “This is a critical juncture, not only for Greece and Europe, but for the developed world at large. New ideas and shared perspectives are critical as we face mounting economic, environmental and democratic challenges on a global level.”

George A. Papandreou served as prime minister from October 2009 to November 2011. He was selected as one of Foreign Policy magazine’s Top 100 Global Thinkers in 2010 for “making the best of Greece’s worst year.” He previously held government posts including undersecretary of culture, minister of education, and, from 1999 to 2004, foreign minister. As leader of the Panhellenic Socialist Movement political party, or PASOK, from January 2004 to March 2012, Papandreou launched radical reforms of the Greek party political system.

“George Papandreou has been a leader in challenging times,” said Provost John Coatsworth. “He brings to Columbia and SIPA a wealth of knowledge and experience from more than 30 years as a policymaker in Greece, as a major participant in the development of the European Union and its evolving institutions, and as a thoughtful commentator on a wide range of global public policy issues. I am confident his presence will be of great value to our community.”

Papandreou has received several honors for his work to promote peace and democracy and to fight racism — efforts highlighted by his successful campaign, as foreign minister, to engineer a rapprochement between Greece and Turkey. He is vice chairperson of the International Olympic Truce Foundation, an institution he actively promoted when the city of Athens was awarded the 2004 Olympic Games. An active supporter of the information society and e-democracy, Papandreou was selected in 2003 as one of the “25 People Who Are Changing the World of Internet Politics.”

He graduated from Amherst College and holds an MSc in Sociology and Development from the London School of Economics. Papandreou was a fellow at Harvard University’s Center for International Affairs in 1992-93 and a visiting fellow at the Harvard Kennedy School Institute of Politics in fall 2012.

First elected to parliament in 1981, Papandreou remains an MP today. He has also served as president of Socialist International, an international coalition of like-minded political parties, since his unanimous election in January 2006.

“We’re pleased to give our students access to the insights of such a highly sought-after figure as George Papandreou,” Lieberman added. “There was considerable demand to participate in his informal study group at Harvard last fall and I expect his course at Columbia SIPA will be equally popular.”

Columbia University and SIPA are honored to welcome numerous international leaders to campus each year. Among the former heads of state or government who have received instructional appointments at SIPA are President Mary Robinson of Ireland and Prime Minister Gordon Bajnai of Hungary. In recent years, SIPA has also welcomed distinguished figures including Kofi Annan, a former secretary-general of the United Nations, and Alfred Gusenbauer, a former chancellor of Austria, as lecturing Global Fellows.

http://www.sipa.columbia.edu/news_events/announcements/20130118_papandreou.html

Α, τους βλάκες! Α, τους κουτόφραγκους! Από το Χάρβαρντ στο Κολούμπια ο "άχρηστος", ο "ανίκανος", ο "λίγος"... Πόσο χαζοί είναι! Δεν είναι ανοιχτομάτηδες σαν εμάς που τον σουτάραμε νωρίς! Πόσο αστείοι! Πόσο γελάω μαζί τους!

Απαίδευτοι τρομοκράτες... μια άλλη προσέγγιση.

Την ευθύνη για την βομβιστική επίθεση, την Κυριακή, στο Mall στο Μαρούσι ανέλαβε με προκήρυξή της στο Διαδίκτυο η «Σύμπραξη αναρχικών Οργανώσεων: Αγρια Ελευθερία και Υποκινητές Κοινωνικών Εκρήξεων».

http://www.inews.gr/0/analipsi-efthynis-meso-diadiktyou-gia-tin-epithesi-sto-MALL.htm

Ακόμη κι εδώ ο πομπώδης και στομφώδης ελληναράς: «Σύμπραξη αναρχικών Οργανώσεων: Άγρια Ελευθερία και Υποκινητές Κοινωνικών Εκρήξεων»!!!

Είστε σοβαροί;;;

Δε σας έφτανε η βόμβα, θέλατε να κάνετε εντύπωση και με το όνομα; 

Ελληναράδες, ε κομπλεξικοί Ελληναράδες!!! Αμόρφωτοι! Απαίδευτοι!

Κάποτε κάποιοι ονομάστηκαν: 

"Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη", σαφές, αλλά και αναλυτικό μες τη λιτότητά του.

"Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς", ποιητικό και δυναμικό.

"Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας", δωρικό, ξεκάθαρο...

Κάποτε σε αυτή τη χώρα ακόμη και οι τρομοκράτες της ήταν πιο πεπαιδευμένοι από τους σημερινούς.

Την Ελλάδα την οδήγησαν στο μνημόνιο, στην τρόικα και στο ΔΝΤ αυτοί που την χρεοκόπησαν.

Πρώτον. Την Ελλάδα την οδήγησαν στο μνημόνιο, στην τρόικα και στο ΔΝΤ αυτοί που την χρεοκόπησαν. Και την Ελλάδα την χρεοκόπησαν :
Αυτοί που επί χρόνια 35 της μεταπολίτευσης λεηλατούσαν τα δημόσια ταμεία και υπερχρέωναν τις νέες γενιές.
Την Ελλάδα την έστειλε στο μνημόνιο η καταστροφική κυβέρνηση Καραμανλή που μόνον το 2009 σπατάλησε 24 δις ευρώ, "λεφτά που δεν υπήρχαν".
Την Ελλάδα την έστειλαν στο μνημόνιο όσοι, για παράδειγμα, στην πλάτη των φορολογουμένων και του δημόσιου χρέους χάρισαν δισεκατομμύρια χρέη ποδοσφαιρικών ομάδων των πόλεών τους για να εκλέγονται πρώτοι βουλευτές.
Την Ελλάδα έστειλαν στο μνημόνιο όσοι γέμισαν με συντοπίτες τους τα μουσεία της αρμοδιότητος τους, όπως αυτό της Ακρόπολης, με πελατειακές προσλήψεις σταζιέρ και συμβασιούχων.
Την Ελλάδα την έστειλαν στο μνημόνιο αυτοί που σήμερα βρίσκονται προφυλακισμένοι, κατηγορούμενοι για μίζες, διαφθορά και ανεντιμότητα.

Δεύτερον. Την εποχή που δεν υπήρχε κανένας σχετικός θεσμός στην Ε.Ε. ήμουν κι εγώ αντίθετος σε προσφυγή της Ελλάδας αποκλειστικά στο ΔΝΤ, " ΤΑ ΝΕΑ - Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010, σελ.5 ".

Ταυτόχρονα ήμουν και παραμένω απολύτως σύμφωνος με την μοναδική εφικτή λύση του ευρωπαϊκού τριμερούς μηχανισμού στήριξης (Ε.Ε.- Δ.Ν.Τ.- Ε.Κ.Τ. ) στον οποίο, αφού πέτυχε τη σύστασή του, αναγκαστικά προσέφυγε η Ελλάδα τον Μάιο του 2010. Η προσφυγή έγινε εξαιτίας της υπερχρέωσής της και όχι βάσει κάποιου σχεδίου του Γ. Παπανδρέου.
Προσωπικά ποτέ δεν ζήτησα υποκριτικά συγγνώμη γι αυτήν την απόφαση, όπως έκανε η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ τον Απρίλιο του 2012 εκμηδενίζοντας κάθε ίχνος πολιτικής αξιοπιστίας που της είχε απομείνει.
Ωστόσο ήμουν βαθιά πεπεισμένος ότι το πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης έπρεπε να είναι συνειδητή ελληνική πολιτική κι όχι έξωθεν επιβαλλόμενο.
Τον Ιούλιο του 2010 μίλησα στη Βουλή για να υποστηρίξω το ασφαλιστικό νομοσχέδιο - τομή που είχε ετοιμάσει ο Α. Λοβέρδος. Είπα ότι «το υπερψηφίζω γιατί μου το επιβάλει η τρόικα των τριών μου παιδιών κι όχι η τρόικα Μπαρόζο, Στρος Καν και Τρισέ».
Όταν, έχοντας την πολιτική ευθύνη του Υπουργείου Εσωτερικών, καταργήθηκαν τα στείτζ και οι εκτός ΑΣΕΠ προσλήψεις, θεσμοθετήθηκε ο Καλλικράτης με τις χιλιάδες καταργήσεις νομικών προσώπων του δημοσίου, καθώς και η Δι@ύγεια, δεν υπήρχε καν τρόικα και μνημόνιο. Τα θεσμοθετήσαμε γιατί αυτό απαιτούσε το συμφέρον της χώρας.

Όταν έλαβα την απόφαση να αυξηθούν σε 40 οι ώρες εργασίας στο δημόσιο (όσες και στον ιδιωτικό τομέα), πρώτα ενημερώθηκε η ΑΔΕΔΥ και μετά η τρόικα.
Ακόμη, για το πραγματικό άνοιγμα των επαγγελμάτων, που και για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης έπρεπε να εφαρμοστεί και στα ταξί, εισηγήθηκα ένα νομοσχέδιο που τελικά εγκαταλείφθηκε από την τρόικα και την κυβέρνηση Παπαδήμου. Με το νόμο Βορίδη υιοθετήθηκαν οι επιταγές της συντεχνίας του κ. Θ. Λυμπερόπουλου εξαιτίας των πιέσεων του κ. Α. Σαμαρά με τη σύμφωνη γνώμη της τρόικας.

Τρίτον. Αποτελεί βαθιά μου πεποίθηση ότι η δημόσια συζήτηση εξυπηρετεί μόνον αδικαιολόγητα ενοχικά σύνδρομα όταν επικεντρώνεται, αντί για τέσσερις, σε μια μόνον παράμετρο του σύγχρονου ελληνικού δράματος.
Δεν υπάρχει μόνον το μνημόνιο.
Υπάρχουν, είναι αλληλένδετα και συνεξαρτώμενα με το μνημόνιο, η χρεοκοπία, οι λίστες φοροφυγάδων και ο νέος φορολογικός σκανδαλώδης νόμος.
Μόνον με μια, σύνθετη και πολυεπίπεδη δημόσια συζήτηση δεν συσκοτίζονται όσα απαράδεκτα αποφασίζονται σήμερα. Αυτή η συζήτηση είναι ευεργετική. Έχει ουσιαστικό περιεχόμενο και κυρίως έχει αρχή, μέση και τέλος.

Γιατί τι νόημα έχει η συζήτηση μόνον για το μνημόνιο την ώρα που :
1) ο μεγαλύτερος πολέμιος του μνημονίου ο κ. Α. Σαμαράς - ο οποίος έκανε ανυπολόγιστη ζημιά στον τόπο με την αντιπολίτευση που άσκησε από το 2009 ως το 2011 - όπως και ο κ. Κουβέλης έχουν πιστοποιήσει με τη στάση τους ότι δεν υπάρχει άλλη λύση για την πατρίδα.
2) με τη λίστα Λαγκάρντ αποκαλύφθηκε ότι παίζονταν, πίσω από την πλάτη μας, απαράδεκτα παιγνίδια, τα οποία εκ των πραγμάτων προστάτευαν μεγαλοκαταθέτες και ενδεχομένως φοροφυγάδες. Μάλιστα από αυτούς που εισηγήθηκαν ως Υπουργοί Οικονομικών, περικοπές, νέους φόρους και χαράτσια.
Τέταρτον. Το πιο σημαντικό από όλα.
Με το μνημόνιο συμφώνησα. Όμως ποτέ δε συμφώνησα οι μισθοί και οι συντάξεις που περικόπηκαν να μεταβιβαστούν στους προσωπικούς λογαριασμούς των επιχειρηματιών.

Αυτό ακριβώς το σκανδαλώδες αποφάσισε προχθές η κυβέρνηση Σαμαρά.
Δυστυχώς και με την ψήφο όλων των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, μειώθηκε από το 25% στο 10% ο φόρος στα κέρδη των επιχειρήσεων που θα γίνουν ατομικό εισόδημα για τους επιχειρηματίες.
Κέρδη που προήλθαν αποκλειστικά από τις μειώσεις μισθών και ημερομισθίων που επέφεραν τα μνημόνια και κυρίως θα επιφέρει το 3ο μνημόνιο της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά.

http://www.ragkousis.gr/teleutaia-nea//859/dhlosh-giannh-ragkoush-gia-to-mnhmonio-kai-to-dnt/

Τρομοκράτες συνειδήσεων

Γράφει ένας (συνομήλικος) φίλος στο status του:«Τρομοκρατία είναι να σε διώχνουν από την δουλειά να είσαι άνεργος να σε φορολογούν για περσινά εισοδήματα , να μην έχεις καμία παροχή από το κράτος , να σε φορολογούν για το παλιό σπίτι των γονιών σου , να σε κλέβουν για το αυτοκίνητο η μηχανάκι σε δρόμους καρμανιόλες , να σε κλέβουν μονοπωλιακές εταιρίες στην χώρα με της ευλογίες της κυβέρνησης, να σε λυντσάρουν σε γραφειοκρατικά γρανάζια σε ότι θέλεις να κάνεις , να παθαίνεις στα νοσοκομεία της ανέχειας . Αυτή είναι τρομοκρατία , αυτό είναι βία όλα τα υπόλοιπα είναι αντίδραση.»

Για τα «παιχνίδια» με τις λέξεις και τις έννοιες, έχω τοποθετηθεί στο παρελθόν. Δεν είναι οι έννοιες που θέλω να σταθώ, ούτε να εκφράσω τη συμφωνία ή τη διαφωνία μου στο συγκεκριμένο status, αν και σίγουρα με τρώει η ανάγκη να διαχωρίσω την «τρομοκρατία» από την αδικία, τη διαφθορά, τη γραφειοκρατία, τον κρατικισμό, τη διαπλοκή, κλπ. Το διάβασα όμως και αμέσως θυμήθηκα την εφηβεία μου. Και αυτό δεν το αναφέρω υποτιμώντας με οποιονδήποτε τρόπο αυτόν που – επαναλαμβάνω – αν και συνομήλικος , καταλαβαίνω με πιο σκεπτικό το γράφει. Το αναφέρω γιατί είναι μία πρόταση που κρύβει μία πολύ μεγάλη αλήθεια στον τρόπο που η κοινωνία μας έχει καταφέρει να διαστρεβλώσει έννοιες και να δημιουργεί αδιέξοδα στις φιλοδοξίες και τα όνειρα πολλών ανθρώπων, ειδικά όταν βρίσκονται στην εφηβεία τους.

Βλέπεις, την περίοδο που ενηλικιώνεσαι σε αυτή τη χώρα, ανεξαρτήτου νοητικού ή αντιληπτικού επιπέδου, μπορείς να καταλάβεις ότι πολλά πράγματα δεν λειτουργούν σωστά και ότι στην επικοινωνία σου με τους ανθρώπους, περισσότερη πέραση έχει η φωνή παρά η επιχειρηματολογία. Ο γραφειοκρατικός λαβύρινθος που ορθώνεται μπροστά σου με τις πρώτες συναλλαγές με το Δημόσιο, η αγένεια και αυτή η αίσθηση που για όλα πρέπει να βγάλεις το φίδι από την τρύπα μόνος σου, με ανύπαρκτο Κράτος πρόνοιας και πραγματικού ενδιαφέροντος προς το άτομο, δεν είναι ευχάριστη εμπειρία. Το ίδιο ευχάριστη δεν είναι και η εικόνα που αντικρίζεις στο ελληνικό Πανεπιστήμιο, όταν σύντομα ανακαλύπτεις ότι ο χώρος που θα έπρεπε να είναι χώρος έρευνας, μελέτης, στοχασμού και ελεύθερης διακίνησης ιδεών, δεν είναι παρά μία διαρκής προσπάθεια ελιγμών ανάμεσα σε επιστρατεύσεις κομματόσκυλων, φασιστοειδών στοιχείων εκτός ακαδημαϊκής κοινότητας και ενός αχταρμά πολιτικοποιημένων καθηγητών και ενός ποσοστού που θέλει να κάνει σωστά και επιστημονικά τη δουλειά του. Και μετέπειτα, με ή χωρίς πτυχίο, στην αναζήτηση εργασίας, θα αντιμετωπίσεις εργοδότες με παραξενιές, με στάση κάποιας αόριστης ανωτερότητας, με παρανομίες εις βάρος σου που θα αναγκαστείς να καταπιείς και εκμετάλλευση για την οποία δεν θα μπορείς να βρεις το δίκιο σου.

Και εκεί, σε αυτές τις περιόδους ενηλικίωσης είναι που έρχεσαι αντιμέτωπος με μία από τις μεγαλύτερες λογικές πλάνες της νεοελληνικής κουλτούρας. Πιστεύεις πως ό,τι εναντιώνεται σε αυτή την καθημερινή σαπίλα της κοινωνίας, του Ελληναρά, του Κράτους, και της εργασιακής αδικίας, είναι αυτό που είναι σωστό. Ό,τι καταδικάζει γενικά και αόριστα αυτά που σου δυσκολεύουν τη ζωή, που βάζουν πλαφόν στις φιλοδοξίες σου και που δημιουργούν μία ανυπόφορη καθημερινότητα, είναι αυτόματα σύμμαχός σου και ιδεολογικός πόλος έλξης. Το δόγμα «ή είσαι μαζί μας ή εναντίον μας», αυτό το άθλιο, μονιστικό, φασιστικό έκτρωμα του ανθρώπινου ολοκληρωτισμού, προβάλλεται πλέον σε οποιαδήποτε ιδεολογική αναζήτησή σου. Και σου γίνεται οικείο. Λειτουργείς έτσι κι εσύ ο ίδιος χωρίς να το καταλαβαίνεις. Μπαίνεις σε μία μανιχαϊστική αντίληψη της ιδεολογίας και της καθημερινότητάς σου, διαιωνίζοντας ιδεολογικά φαντάσματα του παρελθόντος. Μπερδεύεις τη διαφθορά, τον φασισμό, τον καπιταλισμό, τον σοσιαλισμό, την ανομία, τη δημοκρατία, τον φιλελευθερισμό, την ισότητα, την ελευθερία, τον νεοφιλελευθερισμό, τον συντηρητισμό, την απληστία, τη βία, την τρομοκρατία και την αδικία σε μία σαλάτα χωρίς καμία λογική συνοχή. Και πετώντας τη σαλάτα σου εδώ κι εκεί, δεξιά και αριστερά, γεμίζεις ακόμα περισσότερο τον βούρκο της κοινωνίας σου. Με την οργή που περισσεύει, πιστεύεις πως μπορείς να χτίσεις κάτι.

Ευτυχώς για την πραγματικότητα, τις ανθρώπινες κοινωνίες, και την ανθρώπινη ζωή εν τέλει, οι λογικές πλάνες που προτάσσουν οι δογματικές και ολοκληρωτικές ιδέες, κάποια στιγμή αποκαλύπτονται και οι άνθρωποι προχωράνε χωρίς τα δεκανίκια τέτοιων ιδεών. Το να ανακαλύπτεις ότι το σύστημα και η κοινωνία που ζούμε είναι σάπια, είναι το πρώτο στάδιο. Το να βρεις τον τρόπο να διώξεις την σαπίλα και την αδικία και να δημιουργήσεις κάτι καλύτερο, αποφεύγοντας δόγματα, αντιλήψεις και πρακτικές που απέτυχαν στο παρελθόν, είναι το δεύτερο στάδιο. Και φυσικά, κάτι τέτοιο είναι άθλος στο περιβάλλον και τη φασαρία που ζεις. Εκεί όμως φαίνεται η πραγματική προσπάθεια, η δυσκολία του αγώνα και η ουσιαστική επανάσταση. Τους ανθρώπους που έχουν καταφέρει να φέρουν εις πέρας αυτόν τον προσωπικό αγώνα, αρχίζεις να τους διακρίνεις μέσα στη μάζα και τελικά αποκτάς την αισιοδοξία που σου λείπει. Βλέποντας απλά, ότι υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι στην κοινωνία που ζεις. Ανεξαρτήτως πολιτικού χώρου, ιδεολογικών πεποιθήσεων, οικονομικής κατάστασης και επαγγελματικής ιδιότητας.

Οπότε, πάμε πάλι...

http://ellinaki.blogspot.gr/2013/01/blog-post.html

Η προηγούμενη αιθαλομίχλη

Tου Πασχου Μανδραβελη

​​Στα δύο δισεκατομμύρια ευρώ υπολογίζονταν τα κέρδη από το λαθρεμπόριο, πριν από την εξομοίωση των φόρων στο πετρέλαιο κίνησης και θέρμανσης. Κι αυτά τα 2 δισ. δεν ήταν μόνο διαφυγόντες πόροι του κράτους. Χρηματοδοτούσαν εκτεταμένα δίκτυα διαφθοράς· αγόραζαν τελωνειακούς, εφοριακούς, πολιτικούς, επιρροή στα ΜΜΕ κ.λπ. Ηταν ένα λιγότερο εμφανές από την αιθαλομίχλη, αλλά επίσης τοξικό υποπροϊόν του ενεργειακού συστήματος της χώρας.

Το νέφος πάνω από τις πόλεις που εμφανίστηκε φέτος είναι παράγωγο της βίαιης προσαρμογής, όχι μόνο των εισοδημάτων των Ελλήνων, αλλά και των στρεβλώσεων που υπήρχαν στην ενεργειακή κατανάλωση. Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που δημοσιοποιήθηκαν το 2008 η Ελλάδα είχε μεγαλύτερη ενεργειακή εξάρτηση από το πετρέλαιο ακόμη και από χώρες του Βορρά. Το 2000, οι ενεργειακές ανάγκες της Ελλάδας καλύπτονταν από αργό πετρέλαιο κατά 56,6%, όταν ο μέσος όρος της Ε.Ε. των «27» ήταν 38%. Κι αυτό δεν ήταν το χειρότερο: το 2005, η ενεργειακή εξάρτηση της Ελλάδας από το πετρέλαιο αυξήθηκε στο 57,5%, ενώ της Ε.Ε. μειώθηκε στο 36,7%. Στη χώρα της πλαστής ευημερίας, κανείς δεν σκεφτόταν να μονώσει (παρ’ όλο που το πρόγραμμα «Εξοικονόμηση κατ’ οίκον» προϋπήρχε της κρίσης) και κανείς δεν επένδυε σε εναλλακτικές μορφές θέρμανσης. Η Ελλάδα κατανάλωνε όλο και περισσότερο πετρέλαιο. Μέχρι που ήρθε η κρίση.

Δυστυχώς και σ’ αυτόν τον τομέα βρεθήκαμε απροετοίμαστοι στην κρίση. Υπήρξαν μεν μετά το 2010 αθρόες αιτήσεις για υπαγωγή στο πρόγραμμα «Εξοικονόμηση κατ’ οίκον» (88.000 μέχρι τον Οκτώβριο του 2012), αλλά όσα δεν έγιναν τα προηγούμενα δέκα χρόνια δεν μπορούσαν να διορθωθούν στα τρία έτη της κρίσης. Ετσι, τα τζάκια πήραν φωτιά και το νέφος εμφανίστηκε στις πόλεις.

Η αντίδραση των συντηρητικών σε κάθε πρόβλημα είναι να στρέφονται στο παρελθόν· των λαοπλάνων να το υπόσχονται. Ετσι, αριστερή και ακροδεξιά αντιπολίτευση προτείνουν την επιστροφή στην εποχή του φθηνού πετρελαίου θέρμανσης. Φυσικά αυτό δεν γίνεται, όχι για δημοσιονομικούς λόγους, αλλά επειδή η χώρα δεν έχει τα δανεικά για να χρηματοδοτήσει τα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Η μόνη λύση είναι να προχωρήσουμε μπροστά και το πρόγραμμα «Εξοικονόμηση κατ’ οίκον» δείχνει τον δρόμο. Η επιδότηση προγραμμάτων καθαρών μορφών ενέργειας, αντί της επιδότησης πετρελαίου, είναι το επόμενο βήμα.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_12/01/2013_478125

Ο Παπακωνσταντίνου είναι αθώος. Ποιος είναι ο ιθύνων νους αυτής της σκευωρίας;

Φορολογικές δηλώσεις και αποδείξεις για την περιουσιακή τους κατάσταση προσκόμισαν οι τρεις συγγενείς του πρώην υπουργού Οικονομικών, Γιώργου Παπακωνσταντινου, στους οικονομικούς εισαγγελείς Πεπόνη και Μουζακίτη, προκειμένου να αποδείξουν οτι τα χρήματα που βρέθηκαν στους λογαριασμούς που αφαιρέθηκαν από τη λίστα Λαγκάρντ είναι και νόμιμα και φορολογημένα 

Σύμφωνα με πληροφορίες, η Ελένη Παπακωνσταντίνου και ο σύζυγός της προσκόμισαν φορολογικές δηλώσεις σύμφωνα με τις οποίες τα εισοδήματά τους είναι τουλάχιστον δεκαπλάσια από την ελεγχόμενη κατάθεση του 1,222 εκατομμυρίων δολαρίων.

Ο Ανδρέας Ροσσώνης, σύζυγος της έτερης εξαδέλφης του πρώην υπουργού, ο οποίος εμφανίζεται ως δικαιούχος τραπεζικού λογαριασμού με μηδενικό υπόλοιπο στη λίστα Λαγκαρντ, προσκόμισε στοιχεία οτι ο εν λόγω λογαριασμός, προτού κλείσει, είχε 750.000 ευρω και 150.000 δολάρια, χρήματα τα οποία επαναπατρίσθηκαν με το νόμο Αλοφοσκούφη και φορολογήθηκαν.

Παράλληλα, οι συγγενείς του πρώην υπουργού αρνήθηκαν την ηθική αυτουργία που τους αποδίδεται για την αλλοίωση της λίστας, εμμένοντας οτι δεν είχαν κίνητρο να αφήσουν τον πρώτο εξάδελφό τους να προβεί στην αλλοίωση, δεδομένου ότι τα χρήματά τους ήταν νόμιμα και φορολογημένα via skai

Epikairo: Πριν λίγες μέρες, είχαμε κάνει την εξής διαπίστωση -> Προσοχή! Αν αποδειχθεί ότι τα χρήματα στο λογαριασμό ήταν προϊόν νόμιμων εισοδημάτων (είναι γνωστή η οικονομική επιφάνεια της οικογένειας του Μιχάλη Παπακωνσταντίνου και αποτελεί το πλέον πιθανό σενάριο), καταρρέει η περίπτωση συγκάλυψης φοροδιαφυγής. Ακόμη, ο Ευάγγελος Βενιζέλος αλλά και ο κος Διώτης έχουν επικαλεστεί στην πρόσφατη κατάθεσή τους πως η λίστα είναι “προϊόν υποκλοπής” και όχι επίσημο έγγραφο του κράτους. Κάτι που πραγματικά ισχύει καθώς το έγγραφο δεν έχει πρωτοκολληθεί. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αποδομείται εξ ολοκλήρου το αποδιδόμενο κατηγορητήριο στον Παπακωνσταντίνου!

Εν προκειμένω, τα γεγονότα αποδεικνύουν την αθωότητα του Παπακωνσταντίνου, καθώς δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να αφαιρέσει ονόματα με νόμιμες καταθέσεις. Το κίνητρο που του αποδίδουν δεν υπάρχει και φυσικά τα νόμιμα εισοδήματα αποτελούν το μεγαλύτερο άλλοθι που θα μπορούσε να έχει στην κατοχή του ο πρώην ΥπΟικ.

Από την τροπή της υπόθεσης εξάγεται το λογικό συμπέρασμα πως πρόκειται για μία ξεκάθαρη ανήθικη σκευωρία σε βάρος του Παπακωνσταντίνου. Το βασικό ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής:

Ποιος είναι ο ιθύνων νους αυτής της σκευωρίας;

http://www.epikairo.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=11332:2013-01-09-15-58-46&catid=44:politikh&Itemid=27

Military in Greece Is Spared Cuts

Letter From Europe

By JUDY DEMPSEY 



He said recently that allied defense expenditures had declined by more than $56 billion compared with 2009. Practically all of those cuts happened in Europe, reducing defense spending there by an average of 15 percent.

Speaking at a meeting of the NATO Parliamentary Assembly in Prague, Mr. Rasmussen added that among the European allies, “only two devoted more than 2 percent of the gross domestic product to defense.”

One of those countries was Greece.

That seems astonishing given that Greece is in a deep economic and financial crisis. Greece’s economy has shrunk by 25 percent over the past two years.

During that time, the middle and lower classes — not the rich business community — have been hit hardest. The International Monetary Fund and the European Commission have imposed stringent austerity measures in return for loan guarantees. As a result, pensions and health care, transportation and education have all been cut drastically.

The armed forces, so far, have gotten away relatively lightly. During the height of the global financial crisis of 2008, Greek defense expenditures accounted for 3.1 percent of gross domestic product. Over the past two years, Greek defense spending still amounted to 2.1 percent of G.D.P.

“In relative terms, defense expenditure has been reduced given how much gross domestic product has fallen,” said Alexander S. Kritikos, an economics professor at the German Institute for Economic Research in Berlin.

“But the defense budget is still very high. It has been largely insulated from the huge cutbacks borne by the middle classes and poorer people,” he added.

Last August, the €10 billion, or $13 billion, defense budget was trimmed by €516 million. Even at that, Greece is the second-biggest defense spender among the 27 NATO countries after the United States, according to NATO statistics.

More than 73 percent of its budget is for personnel costs alone, making it one of the highest among NATO allies. Furthermore, military and civilian personnel account for 2.7 percent of Greece’s total labor force during, also making it one of the highest in NATO, according to alliance figures.

It is particularly hard to see how the armed forces can justify the current budget, as the money is not spent on supporting NATO or E.U. missions. According to the latest figures from the NATO-led International Security Assistance Force, Greece has 10 soldiers based in Afghanistan, out of a total of 102,011 troops from 50 countries.

In its neighborhood, Greece has 118 soldiers serving in NATO’s stabilization mission in Kosovo, out of a total of 5,565 troops from 30 contributing countries.

NATO does not publicly comment about any ally. But officials, speaking on condition of anonymity, said the Greek government has not used the financial crisis to overhaul its armed forces by making the purchase of military equipment transparent, or reducing the personnel count of 136,000, of whom 90,000 are soldiers.

Curiously, the Greek public, which has often protested against the austerity measures, has yet to demand that the armed forces carry some of the burden. One reason, analysts say, is Greece’s residual fear of Turkey, a leading NATO member — despite the improvement of relations between the two countries over the past decade.

“It’s all very well calling for deeper defense cuts, but geography still matters. Certain fears still run deep,” said Tomas Valasek, president of the Central European Policy Institute, a security think tank in Bratislava, Slovakia.

Other analysts agree that the Greek armed forces can always resist big defense cuts by playing the Turkey card. “The generals will always have an excuse to keep the budget high,” Mr. Kritikos said.

Indeed, over the past several months, the Greek media have written that Turkey violated Greek airspace at least once. In response, the Turkish General Staff said its airspace had been repeatedly violated by Greece, Italy and Israel.

There is another political reason for exempting the army from cuts. Closing some of the 500 military bases and 17 training centers would mean sending tens of thousands of young soldiers into the ranks of the unemployed, adding a dangerous component to social unrest, according to Sipri, a Swedish research institute. Perhaps, analysts said, the Greek armed forces will have to wait for any major restructuring until the country’s economy picks up.

Judy Dempsey is editor in chief of Strategic Europe at Carnegie Europe. (www.carnegieeurope.eu)

http://www.nytimes.com/2013/01/08/world/europe/08iht-letter08.html?smid=tw-share&_r=0

Γιατί ο Παπακωνσταντίνου δεν ψήφισε το μνημόνιο. Αποκάλυψη!

Πριν λίγες μέρες γαλλικές και οι γερμανικές εφημερίδες δημοσίευαν άρθρα για τους διαπλεκόμενους mediαρχες εργολάβους, πολιτικούς που εξουσιάζουν την ελλάδα. Μπα, μας ανακάλυψαν και οι βλαχοευρωπαίοι; Στις μελλοντικές εκδόσεις τους θα τις ζητήσουμε να ανασκεύασουν και να γράψουν (αν έχουν την τόλμη βέβαια) την μόνη γυμνή αλήθεια: οι διαπλεκόμενοι στην ελλάδα οι 5 νταβατζήδες του καραμανλή του μικρού, είναι ο παπακ και οι 2 ξαδέλφες του και οι 2 γαμπροί του.
Αντίστοιχα οι έγκυρες ελληνικές εφημερίδες λίγες ημέρες πιο πριν είχαν ανακαλύψει στην περιβόητη αμαρτωλή λίστα φαλτσιανί (λαγκάρντ) ότι κάποιος κάπου κάποτε μπορεί να είπε ότι άκουσε ότι μάλλον ίσως η μαμά παπανδρέου είναι στην λίστα, και πιο μετά η εκλεγμένη αντιπρόσωπος μας κα βαλαβανη του σύριζα επίσης είπε ότι κάπου κάπως κάποιος είδε και άλλα 600 νέα ονόματα. Μαλακίες να λέγονται να περνάει η ώρα να τρώμε πίτουρα τα κουτορνίθια. 

Θα ζητήσει κανείς ευθύνες για τις παπαριές από την βαλαβάνη από τον ψυχάρη από τον καμμένο από τον θέμο; Μα, μια μαλακία πέταξαν να περάσει η ώρα. Τώρα, τα ίδια πρόσωπα προσπαθούν να μας πείσουν αμάσητο ότι ο παπακ είναι τόσο μαλάκας που από την περιβόητη λίστα, με τους εκατοντάδες πολιτικούς που δεν βρήκαμε τελικά, έκανε όλη την φασαρία για να καλύψει ο ίδιος τις 2 ξαδελφές του, κόρες του πρώην βουλευτή της νέας δημοκρατίας. 

Δεν νομίζω ο παπακ (με δήλωση πόθεν εσχες 75χιλ ευρω) να είχε πρόβλημα να ανταλλάξει τα περιουσικά του στοιχεία με αυτά του μπένι ή του ψυχάρη ή του καμμένου ή της ζωής ή του αλαβάνου πχ αύριο το πρωί, αν του το ζητούσε κανείς τους. 

Σε μια λίστα excell ξεκλείδωτη σε cd εμφανιζονται 2 λογαριασμοί συγγενικών του προσώπων και υποτίθεται τους σβήνει. Ο ένας από τους 2 λογαριασμούς άνοιξε και έκλεισε την ίδια ημέρα και δεν μπήκε ούτε ένα ευρώ. Λογικά δεν μας απασχολεί καθόλου. Οπότε μας μένει ένας λογαριασμός που από τον 11ο του 2005 εως τον 8ο του 2007 που έκλεισε, έφτασε το max στο 1,22 εκ δολλάρια. Ο λογαριασμός ανήκει στην κα ελενη παπακ και στον συζυγο της κο συκιαρίδη, που μάλλον πολύ εύκολα υποθέτουμε, θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν το ανωτέρω ποσό. Το ίδιο διάστημα ο παπακ ήταν απλά εκπρόσωπος τύπου του πασοκ. Και οποιοσδήποτε κομπιουτεράκιας μπορεί να δείξει σε 5 λεπτά όλες τις τροποποιήσεις στην ιστορία του cd και του usb stick. Δηλαδή πόσοι εισαγγελλείς χρειάζονται για να είχαμε τελείωσει με κάτι τέτοιο; Άσχετο, οι αναφορές των εισαγγελλέων για την υπόθεση είναι γραμμένες σε γραφομηχανή ή κάνω λάθος; Επίσης οι τράπεζες ξεχωρίζουν τους καταθέτες με βάση την χώρα που ζουν; Πως ξεχωρίζει ένας τραπεζικός υπάλληλος την λίστα καταθετών της τραπεζας που εργαζόταν σε έλληνες, γάλλους, τούρκους κλπ; 

Το πιο κίβδηλο στην υπόθεση είναι ότι βγήκαν όλοι οι αναμάρτητοι και βαράνε την παραμύθα στα αυτιά μας, από τον ταρίφα που έδωσε 80μαύρα χιλιαρικάκια για την άδεια taxi, μέχρι τον αγρότη με την πόρσε, και από τον τυφλό της ζακύνθου και την άγαμη παρθένα θυγατέρα ένστολου, από τον πολιτικό με τα ευφάνταστα nonpaper, μέχρι και τον εθνικό μας χιομορίστα, βρήκαμε όλοι τον αποδιοπομπαίο τράγο της κάθαρσης. Το νέο κύκλωμα των 36 στην συμπρωτεύουσα δυστυχώς δεν πρόλαβε να αγανακτίσει, τους μπαγλαρώσανε για την πρέζα. Μπας και εμφανιστούμε όλοι οι υπόλοιποι καθαροί, τα κουκουλώσουμε και συνεχίσουμε κανονικά αμέριμνοι το κολύμπι στα σκατά μας.
Για την ουσία, πιο σημαντικό είναι, ότι από την λίστα των φορολογικών εισοδημάτων που δηλώνουμε το 27% των φυσικών προσώπων δεν πληρώνει καν τους βεβαιωμένους φόρους του, και αντίστοιχα το 39% των νομικών προσώπων. Για τα εισοδήματα που δηλώσαμε, επαναλαμβάνω. Οπότε αν ανοίξεις έναν τηλεφωνικό κατάλογο και τον δημοσιεύσεις ως λίστα φορομπηχτών δεν θα πέσεις και πολύ έξω. Επίσης όπως είπε ο παπαντωνίου στην ‘‘απολογία’’ του ότι άλλη η αξία που δηλώνουμε στην εφορία για την αξία πώλησης του σπιτιού μας και άλλα αυτά που τσεπώσαμε, όπως συνηθίζουμε στην ελλάδα οι πολίτες της. Έτσι είπε δικαιολογώντας καταθέσεις του. 

Ο δε μπένι πολύ γρήγορα δεν διέγραψε τον παπακ από το πασόκ; Στα συμπεράσματα του για τον λαυρεντιάδη ή στον τσοχατζόπουλο μέχρι και στο παραπέντε μόνο τα κείμενα υπεράσπισης τους δεν είχε γράψει. Δεν νομίζω ότι ο παπακ στην ανακοινωση του αναφέρει τυχαία για ‘’ποιος είχε το κίνητρο να κάνει μια τόσο χοντροκομμένη αλλοίωση με στόχο την ενοχοποίηση’’ του. Η πλούσια σε λέξεις ελληνική γλώσσα έχει και άλλα πιο δόκιμα, επίθετα να χρησιμοποιήσει κάποιος. 

Για το αστυνομικό σασπένς της υπόθεσης ο μόνος που έχει την απάντηση είναι ο κομιστής της λίστας στον κο μπαξεβάνη, που αυτός και το περιοδικό του έπαιξαν πολύ εύκολα τον ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου της υπόθεσης. Βέβαια αυτός είναι δημοσιογραφική ‘’πηγή’’ άρα δεν μπορεί καμια δημοσιογραφάρα να κατανομάσει την ‘’πηγή’’ του εννοείται. Ακόμη και αν έχει ‘’πειράξει’’ κάτι αρχειάκια. Ακόμη και αν προέρχεται από το γραφείο του κου βενιζέλου όπως ψελλίζει άξαφνα ο μπαξεβάνης. 

Κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν, λογικά το ίδιο ισχύει και ως: κάθε λαός έχει τους δημοσιογράφους και τους ‘‘ντετέκτιβ’’ που του αξίζουν. 

Την ίδια ώρα πετύχαμε και κάτι συνταγματολόγους της συμφοράς που εζήλωσαν τα 5 λεπτά διασημότητας που τους πρόσφεραν τα ‘’αδιάφθορα’’ χρεοκοπημένα media που αποκάλυψαν το σκάνδαλο, να πουν ότι έχει παραγραφεί το υποτιθέμενο αδίκημα, μπας και εξαγριώσουμε ακόμη περισσότερο τους καναπέδες που παρακολουθούν τα δελτία τους. Γιατί δεν ρωτούν καλύτερα τον συνταγματολόγο πρόεδρο του πασοκ;

Ο λόγος που ο παπακ δεν ψήφισε το μνημόνιο είναι γιατί δεν ήταν βουλευτής. Ήταν εξοικονοβουλευτικός υπουργός. Ο τίτλος του post μου είναι λίγο μούφα. Οι βουλευτές ψήφιζαν το μνημόνιο. Ο παπακ δεν είχε το δικαίωμα της ψήφου. Απλά αναρωτήσου πόσους τίτλους μούφα μπορεί να έχεις διαβάσει ή ακούσει τελευταία. Επίσης δεν είχε βουλευτικό μισθό και δεν είχε βουλευτική ασυλία. Όπως πχ δεν έχει και ο στουρνάρας τώρα. Δεν νομίζω να κάνεις μαγκιές χωρίς να έχεις βουλευτική ασυλία. Επίσης η ξαδελφή του δεν έγινε σύμβουλος του ΤΑΙΠΕΔ επί υπουργίας του, αλλά μόλις πριν 4 μήνες (9ος 2012) επί κυβερνήσεως σαμαρά.

Και τόσα πλήκτρα έχουν πατηθεί σε πληκτρολόγια για να μας αποδείξουν ότι η περιβόητη κατά την κα ζωή κωσταντοπούλου συνάντηση γαπ, παπακ με τον πρόεδρο της ελβετικής τράπεζας στο νταβός, τελικά έγινε για να προστατεύσουν τις 2 ξαδέλφες του παπακ!!!! Έλεος κυρία μου, που θα έλεγε και ο παπάκ. Αλλά και αυτός ο παπακ άφησε να καεί στην λίστα ολόκληρη η οικογένεια μπόμπολα, και έσωσε μόνο τις ξαδέλφες του; Δηλαδή είχε τόση δύναμη να κοντράρει τον παντοδύναμο εργολάβο, αλλά όχι τόση ώστε να αντέξει την γκρίνια των 2 ξαδελφών του;;; ε τότε ανδριάντα θα πρέπει να στήσουμε στον παπακ!! 

Στο excel πατάς διαγραφή φύλου, πατάς εισαγωγή κελιού, κάνεις επικόλληση βιβλίου και συνήθως όταν θέλεις να στειλεις κάτι το σώζεις σε pdf για να μην το πειράξει κανείς. Τουλάχιστον έτσι κάνω εγώ. Δεν ξέρω αν στα κελιά του excel και της φυλακής θα μπει κανείς, αλλά επειδή δεν πιστεύω ότι την έκανε ο παπακ για αυτό και έγραψα το παραπάνω κείμενο. Το πιο εύκολο θα ήταν να γράψω για το πόσο άνοστη ήταν η γαλοπούλα που εφαγε ο αλεξης στην αργεντινή βραζιλία, και να μην κινδυνεύω να εκτεθώ, αλλά αφού αυτό πιστεύω σήμερα αυτό πρέπει και θέλω να γράψω. Στο μόνο που δεν έχω λογική εξήγηση είναι γιατί ο παπακ δεν είπε τίποτα όταν από την δημοσίευση μπαξεβάνη έλλειπαν τα 3 ονόματα; (γιατί δεν ήξερε ότι υπήρχαν;) Εξάλλου σε λίγες ημέρες μάλλον θα ξέρουμε, αν γράφω μαλακίες ή όχι. Αυτό όμως έχει εξάλλου μικρή σημασία για όλους μας. Η αλλοίωση και η απόπειρα εκμετάλλευσης της αλλοίωσης είναι που έχει σημασία. 

Έτσι και αλλιώς η ενοχή παπακ είναι μια κατασταση win win για όλους (ή έτσι πιστεύουν) έτσι και αλλιως ο παπακ δεν έχει και πολλές συμπάθειες. Το αντίθετο όμως θα ήταν η ταφόπλακα για το σύνολο του ελληνικου πολιτικού κόσμου.
Και επειδή γεμίσαμε αδέκαστους καμμένους έλληνες και περισπουδείς δικαστικούς σερλοκ χολμς ας ετοιμάσουνε τα γουνάκια στις φορεσιές τους και ας τους ευχηθούμε ευτυχισμένο το 1989. καλή χρονιά.
Και αν περάσουμε από το ταμείο θα ανακαλύψουμε από το 10ο του 2010 έως και σήμερα τα χρήματα που έχουν μπει στα ταμεία από τις περιβόητες λίστες δεν καλύπτουν ούτε τα έξοδα του ταξιδιού που έκανε δύο φορές το cd από την γαλλία στην ελλάδα.
Και αν ξαναπεράσουμε από το ταμείο θα δούμε ότι ξανά μια χώρα ξεφτιλίζεται διεθνώς (γιατί κάποιοι θέλουν να μας πείσουν) για 300χιλιάδες ευρώ που υποτίθεται γλύτωσαν οι ξαδελφές του (σε περίπτωση που αν τυχόν τα χρήματα αποδεικνύονταν μαύρα) . Άσε έχω φάει καλύτερες αρλούμπες. Καλή χρονιά.

γιώργος δ.

http://sabotaz33.blogspot.gr/2013/01/blog-post.html

Δάνειο €98.000.000 το Mega! Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται!

Πέφτω από τα σύννεφα!
Το Μέγκα κατάφερε και πήρε τελικά εκείνο το δάνειο που ήθελε από την περίοδο Παπανδρέου!
Και με το παραπάνω: 10-20 εκατομμύρια διέρρευσε ότι ήθελε πριν 2 χρόνια, 98 εκατομμύρια πήρε σήμερα!

http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1700180

Αυτά να τα βλέπετε εσείς! Οι επενδύσεις πιάνουν τόπο σε αυτή τη χώρα!

Ήδη από το 2007 είχε αρχίσει η επένδυση στο πρόσωπο του Βενιζέλου ("Κύριε πρόεδρε παραιτηθείτε" έγραφε πρωτοσέλιδα το Βήμα, απευθυνόμενο στο Γιώργο Παπανδρέου)!

Αργότερα, συμπαθήσαμε και τον Αντωνάκη το Σαμαρά! Μέχρι και το γιο μας βουλευτή στη Νέα Δημοκρατία κάναμε! (ε κύριε Ψυχάρη μας;;;)


Πριν-ενδιάμεσα-και μετά, πετούσαμε όση λάσπη μας έπαιρνε κάθε φορά στον Γιώργο Παπανδρέου, τη μάνα του, τα αδέρφια του, τους υπουργούς ("κηπουρούς") του, κλπ...

Αυτός ο ανεπρόκοπος Παπανδρέου αποφάσισε να σπάσει την παράδοση και να σταματήσει να κάνει τα χατίρια των Μπόμπολα, Λαμπράκη, Ψυχάρη, Βαρδινογιάννη...(αυτών των megaλων ντε!!)

Πού ακούστηκε!!! Πρωθυπουργός που κυβερνά για τους πολίτες και όχι για τα κατεστημένα συμφέροντα!

Έτσι είσαι Γιωργάκη; Θα δεις τι θα πάθεις: "Αγανακτισμένοι" στο Σύνταγμα (μπεεε), "εμφύλιος" στην Κερατέα, "αναβρασμός της κοινωνίας" και τρομοκρατία στα δελτία των 8, χάιδεμα κάθε κίνησης που θα μπορούσε να κλονίσει έστω και κατά το ελάχιστο την κυβέρνηση Παπανδρέου!

Αλλά είπαμε, οι συνεπείς και εργατικοί σε αυτό τον τόπο δικαιώνονται! Με τη στήριξη και του έλληνα ψηφοφόρου Σαμαράς και Βενιζέλος (και Κουβέλης βεβαίως βεβαίως) ξεπληρώνουν τα χρωστούμενα και τακτοποιούν τους λογαριασμούς τους!

Υ.Γ:
Οι αναμνήσεις μου ένα χρόνο πριν:

«Πύρινος» λόγος Ψυχάρη κατά Παπανδρέου
http://www.attikipress.gr/650/pyrinos-logos-psyxarh-kata-papandreoy

Επίθεση Παπανδρέου κατά ΔΟΛ και Σταύρου Ψυχάρη
http://www.inews.gr/135/epithesi-papandreou-kata-dol-kai-stavrou-psychari.htm

Υ.Γ.2:
Τίποτα από τα παραπάνω δεν αναιρεί τη θέση μου ότι μια διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν επικίνδυνη για την Ελλάδα. Δεν αισθάνομαι υποχρεωμένος να επιλέξω καλά και σώνει έναν από τους δυο πόλους που έχει σχηματίσει η κοινωνία σήμερα. Αισθάνομαι ξένος και προς τους δυο!

George Papandreou: Save Greece, Save Europe.

The Second Coming

What can the 44th president really achieve in his second term? Here are 10 ideas.
JANUARY/FEBRUARY 2013



George Papandreou: Save Greece, Save Europe 

During a different era of American leadership on the European continent, U.S. diplomats and dollars midwifed an audacious political project, one that sought to end war and usher in prosperity. With Soviet tanks looming across the Iron Curtain, European prosperity would prevent the spread of communism and balance Soviet power in the East. The fruits of this project would primarily be economic, but its basis was firmly political -- a broadly accepted consensus that European wars must be brought to an end and that the horrors of World War II must never be revisited. This was an idealism tempered by Cold War logic, and it was the greatest triumph in American 20th-century diplomacy. Today, that European project finds itself under threat, and the moment requires a return of American leadership. Only Europe can lead the way out of this crisis, but in his second term, President Obama needs to help save Europe from itself.

The first step has to be saving Greece. Time and again, my country has pledged fealty to the prevailing European doctrine of harsh austerity, but for the world bond markets, it seems, we can never cut deeply enough. The reason is a crisis of confidence: Prevailing uncertainty over whether Greece will remain in the eurozone has crippled our economy, eliminating the prospect of any business activity until the problem is solved -- thus almost guaranteeing that it never is. Europe has to say, "The crisis ends here. Greece is part of the eurozone, full stop."

To make such a declaration credible, however, it needs the backing of the world's largest and still most dynamic economy. Here's where Obama comes in. The U.S. president can help solve the European crisis with the kind of deft economic diplomacy that has admittedly eluded his administration to date.

America's greatest successes in Europe have mostly been projects of integration, from supporting the creation of the European Union to the reunification of Germany. Reclaiming that mantle requires that Obama and his diplomats publicly declare their faith in a more integrated Europe. Above all, Obama must remind the German people of how the United States stood by Germany not only throughout the Cold War, but through the tumultuous decade that followed the fall of the Berlin Wall and the collapse of the Soviet Union. And he must persuade German Chancellor Angela Merkel to do whatever it takes to make Europe work -- and assure her that the American people will once again help.

Obama's team, led by the Treasury Department, has urged Europeans to take decisive steps, from funding infrastructure projects to collectivizing debt, to restore growth to sagging European economies. European leaders have rebuffed those entreaties, viewing the Americans as hypocritical for exporting their financial crisis to Europe while also telling European officials how they should respond to it -- without bringing any of their own still-considerable resources to bear.

We're not asking for handouts. Along with an end to the uncertainty that is crippling our economy, what Greece needs most of all is investment: investment in a Greece that is changing and in a Greece that has great potential.

And it's not just Greece. From Southern Europe to North Africa, the Mediterranean basin, a part of the world that is critical to U.S. national security, is in transition. Obama could dispatch high-level business delegations, sending a powerful message about the region's investment opportunities. But Obama could set his sights even higher. One of his predecessors, Dwight Eisenhower, famously said, "If a problem cannot be solved, enlarge it." So it is with us: Obama should throw his weight behind a major energy, diplomatic, and peace initiative linking the Middle East, the Mediterranean, and Europe through energy cooperation. That effort could include both existing and recently discovered conventional resources, but would also target investment in a new grid for clean, renewable energy -- one of the Mediterranean's most plentiful, yet largely untapped, resources. Such a "Green Marshall Plan" would be important not just in economic terms, but also in its potential to support and expand democracy. What is needed most of all is the vision.

Finally, to help revitalize a country that has a deep history with the United States, a visit to Greece, in support of the Greek people's potential, would be a true vote of confidence in Greece and Europe's capacity to resolve the eurocrisis.

Obama is fond of invoking the grand sweep of history. He wants to be remembered as a consequential president. What better way to secure his legacy than to hitch it to the Democrats who began the European project: FDR, Truman, and Kennedy?

George Papandreou is former prime minister of Greece.

http://www.foreignpolicy.com/articles/2013/01/02/the_second_coming?page=0,2