Η δικαίωση «της Θεωρίας των δύο άκρων»

Του Σακελλάρη Σκουμπουρδή

Αυτή τη βδομάδα γράφτηκαν ασυνήθιστα πολλά για τη χούντα, με αφορμή την 21η Απριλίου. Και αυτό ήταν πρωτοφανές. Ουδέποτε είχε συμβεί κάτι τέτοιο εδώ και τριάντα χρόνια, οπότε, λόγω ισχυρής πρόσδεσης στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, είχαμε τόσο ξεχασμένη την μαύρη εφταετία. Αν και πρωτοφανές, όμως, δεν ήταν τυχαίο. Η τελευταία φάση της κοινωνίας και η αποτύπωσή της στην κοινοβουλευτική μας σύνθεση αφήνει την αίσθηση ότι κάποιο τέρας ξυπνάει μέσα στη σπηλιά και αρχίζει να κινείται απειλητικά προς τα έξω. Άλλως ειπείν, δεν είναι τυχαίο, γιατί όταν υπάρχει ζήτηση, δημιουργείται και προσφορά που απορροφάται.

Πριν τις τελευταίες εκλογές, αναφερθήκαμε για πρώτη φορά στο «Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο (Π.Α.Φ.)» και «Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο ΙΙ». Εξηγήσαμε ότι το Π.Α.Φ., που έρχεται από τη μήτρα της χούντας, είναι παιδί του ΠΑΝΤΟΤΕ ΔΕΞΙΟΥ (και όταν χρησιμοποιεί, υιοθετεί ή και δεν αποκρούει τη βία, ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΥ) λαϊκισμού.

Το Θεώρημα του Π.Α.Φ. συνελήφθη, χτίστηκε και αποδείχθηκε στη βάση επιχειρημάτων από την ιστορική ανάλυση. Τέτοιες ιδεοκατασκευές, διατυπώνονται και αποδεικνύονται στα χαρτιά, δημιουργούν όμως υπεραξία, μόνο όταν η κοινωνία τις κατανοεί και τις κατακτά βιωματικά και εμπειρικά. Αυτό συμβαίνει αργά και σταθερά με την κατανόηση του Π.Α.Φ.

Ο όρος ξένισε, αλλά σιγά-σιγά έγινε κατανοητός, παρά το γεγονός ότι αμφισβητούσε παλιές στέρεες βεβαιότητες περί του τι είναι δεξιό, τι αριστερό και φυσικά τι ακροδεξιό. Αρχικά αγνοήθηκε από την «Αριστερά», την οποία ευθέως στόχευε ο όρος. Αφού η παραδοσιακή Ακροδεξιά, ούτως ή άλλως, δεν ενοχλήθηκε και τόσο από την ορολογία, όσο κυρίως από την επιχειρηματολογία.

Σταδιακά ο κ. Τσίπρας κατάλαβε ότι υφίσταται μια πολιτική παρενόχληση από αυτή η συζήτηση. Έτσι, βγήκε καλοκαιριάτικα εκνευρισμένος και άρχισε να ξορκίζει τη «Θεωρία των δύο άκρων», που ήταν δικός του όρος. Στα επιχειρήματα, όμως, που τεκμηριώνουν την έννοια του Π.Α.Φ. ουδέποτε ως τώρα έχει απαντήσει. Γιατί δυσκολεύεται να αιτιολογήσει τα ασυμμάζευτα. Η «Αριστερά» δεν πίστευε αρχικά ότι μπορεί να την αγγίξει μια τέτοια ανάλυση, αφού ως τότε ουδέποτε τολμούσε κανείς να αμφισβητήσει το στάτους κβο της παλιάς πολιτικής γεωγραφίας.

Η ηθική της Αριστεράς ήταν πάντα άμεμπτη και ατσαλάκωτη στο παρελθόν. Γιατί πάντα κρατούσε την έξωθεν καλή μαρτυρία. Όλοι οι αντίπαλοί της την μισούσαν και την πολεμούσαν, αλλά και τη σεβόντουσαν. Και την καθαγίαζαν εξοβελισμένη στην παρανομία και κυνηγημένη από το τραμπούκικο ακροδεξιό παρακράτος της «Καρφίτσας», που δολοφόνησε τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Αυτό ήταν ο θύτης της και εκείνη ήταν το θύμα του, κερδίζοντας ηθικά το πολιτικό παιγνίδι.

Η Αριστερά έπαιζε σαφώς θετικό ρόλο και στους αγώνες για περισσότερες ελευθερίες και για δημοκρατικό, πολιτικό, κοινωνικό εκσυγχρονισμό. Ήταν κινητήρας προόδου. Είχε λοιπόν φυλαγμένο το δίκιο και τους συμβολισμούς στην κιβωτό της, μαζί και τη δυναμική της ανόδου της, για να άρει την εις βάρος της άδικη βία. Επίσης, πέρα από τη φυσική βία δεχόταν από το ακροδεξιό παρακράτος και ρητορική βία: την καταστροφολογία, την κινδυνολογία. Τη φιλολογία περί της καμένης γης, την οποία αφήνουν παντού από όπου «των εχθρών τα φουσάτα περάσαν, σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά».

Έτσι, όπως παντού και πάντα, έρχεται κάποια στιγμή που, όταν αλλάζει η πραγματικότητα, αυτό αποκρυσταλλώνεται και στις ιδέες. Χρόνια τώρα η Αριστερά έχει αλλάξει, παρακολουθώντας τις ενθάδε συστροφές του βίου και της πολιτείας των τσιφτετελλήνων, λόγω του κυρίαρχου παρατεταμένου λαϊκισμού. Μοιραία έχει αλλάξει και η εικόνα της, άσχετα αν ακόμα η ίδια δεν το ξέρει. Τα ’χουμε ξαναπεί. Όταν δεν καταγγέλλεις αλλά χαϊδεύεις όλα εκείνα τα ζώα που λέν’ «να καεί, να καεί» και « η χούντα δεν τελείωσε το ’73» και άλλες αντιπολιτικές βεβαιότητες που κεφαλαιοποιούνται τελικά στο σπίτι των ναζί, τότε έχεις ξεφύγει.

Όταν δεν καταδικάζεις τη δολοφονική επίθεση κατά του Κωστή Χατζηδάκη, λέγοντας «δεν θα λογοκρίνουμε την οργή του λαού», πάλι έχεις ξεφύγει. Είσαι γεννήτορας της αντιπολιτικής αντιδημοκρατικής εκτροπής. Και όταν η Αριστερά αποενοχοποιεί και γίνεται μέρος του Τρελοκομείου της Αυτοδικίας και της αντιπολιτικής του χουλιγκανισμού, χάνει την ηθική της υπεροχή, γίνεται ακυρωμένη «Αριστερά». Και γίνεται πανομοιότυπο φαινόμενο με την «Καρφίτσα». Σήμερα η «Αριστερά» είναι θύτης των τραμπουκισμών. Τότε οι Γκοτζαμάνηδες σκότωσαν τον Λαμπράκη για το «καλό του Έθνους». Τώρα η «Αριστερά» τραμπουκίζει για το «καλό της Κοινωνίας». Τι δεν καταλαβαίνεις; Εξίσου δεν είναι Αριστερά, γιατί είναι Μαΐστορας τώρα και της αντιπολιτικής ακραίας καταστροφολογικής ρητορικής. Κάτι που είναι άλλων ειδικότητα, κυρά «Αριστερά» μου…

Ας δούμε τώρα πώς δικαιώνεται και τεχνικά το Θεώρημα του Π.Α.Φ., με τη βοήθεια της προχτεσινής δημοσκόπησης (από τη Metron Analyssis, στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» («Όταν η απόγνωση φέρνει σύγχυση». Τα ευρήματά της ευλόγως θεωρήθηκαν συγκλονιστικά, γι’ αυτό και σήκωσαν μεγάλο σαματά και κονιορτό. Δικαίως διαμαρτύρεται ο Στράτος Φαναράς («Απάντηση για τη δημοσκόπηση της Ελευθεροτυπίας», υπερασπιζόμενος τη δημοσκόπηση που πραγματοποίησε για λογαριασμό της «Ε». Γιατί άλλη μια φορά, κάποιος με το δάχτυλο μας δείχνει το φεγγάρι και εμείς όπως πάντα κοιτάμε το δάχτυλο και παθαίνουμε εξανάσταση. Εν πάση περιπτώσει, δεν είμαστε εμείς σε θέση να αξιολογήσουμε τις ενστάσεις ως προς το τεχνικό μέρος, ας το κάνει αυτό η ESOMAR.

Το μόνο θέμα που μπορούσε να τεθεί από τους πολεμιστές κατά Φαναρά, αλλά δεν ετέθη, είναι το εξής. Συχνά, ένα μη πολιτικό επικοινωνιακό γεγονός, διά της διείσδυσης στην κοινωνία μέσω μιας νόθας δημοσκόπησης, καθίσταται ιδρυτικό πολιτικό γεγονός που δημιουργεί δική του ακολουθία. Αυτή έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργήσει ένα ψευδοπεριβάλλον, που προκαλεί την αυτοτροφοδότηση ενός κακού. Άρα τότε κακώς έχει επιτραπεί στη νόθα δημοσκόπηση να δημιουργήσει αυτή τη δόλια ακολουθία, που ενίσχυσε αυτό το κακό. Αλλά και πάλι, βέβαια, κανονικά αυτό δεν πειράζει. Γιατί τότε (πρέπει να) ενεργοποιείται η Ανοιχτή Κοινωνία των Ενεργών Πολιτών και το «κακό» το ισιώνει μέσα από την έκθεσή του σε δημιουργικό διάλογο εντός της. Πειράζει, μόνο στην καθ’ ημάς Ανατολή, μια που δεν έχουμε Ανοιχτή Κοινωνία, οπότε…

Πάντως, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα, δεν υπάρχει καν μη πολιτικό επικοινωνιακό γεγονός. Υπάρχει μόνο διαπιστωμένο πολιτικό γεγονός, που η αλήθεια του είναι καταπέλτης εναντίον εκείνων που κλαψοπαπαρολογούν κατά της δημοσκόπησης. Το αποτύπωμά της είναι κοινός τόπος. Πράγμα που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει. Σε όλες τις συντροφιές συζητιέται εδώ και καιρό, αυτό που ανέδειξε η δημοσκόπηση. Όλοι μας έχουμε κάποιο στόκο γνωστό που λέει «καλύτερα επί χούντας»… Να το ξορκίσουμε λοιπόν το τέρας και να πούμε ότι δεν υπάρχει και να συνεχίσουμε να μην το υπολογίζουμε ως εχθρό της δημοκρατίας, της κοινωνίας και της πατρίδας; Να μην πούμε την αλήθεια; Ότι δηλαδή αυτό το 30 % μπορεί να είναι εντελώς γελοίο, αλλά παραμένει υπαρκτό και μας βαράει καμπανάκια;;;

Ζήτημα, λοιπόν, δεν τίθεται για τη δημοσκόπηση. Ζήτημα σοβαρό υπάρχει μόνο στα εξειδικευμένα στοιχεία της, τα οποία είναι χαστούκι σε όσους αντιμάχονται τη συζήτηση περί του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου. Ας πούμε, τι σημαίνει κατά τη γνώμη σας ότι ο ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ είναι από αυτούς που πιστεύουν ότι καλύτερα περνάγαμε επί χούντας;;; Και επίσης αυτό τι σημαίνει κατά τη γνώμη της ηγεσίας του;

Τι σημαίνει επίσης ότι επ’ αυτού οι ψηφοφόροι συμφωνούν: της Χ.Α. κατά 68%, των ΑΝΕΞΕΛ κατά 45%, της Ν.Δ. 46% (χε, χε, φοβερό και ανθηρό το αντιμνημονιακό έργο του κυρ Σαμαρά…), του ΣΥΡΙΖΑ 24% (…), του ΚΚΕ 17%, του ΠΑΣΟΚ μόνο 13% (μπράβο!) και της ΔΗΜΑΡ μόνο 12% (μπράβο!);

Άστοχη εντελώς η διαμαρτυρία του Πασόκου Δημήτρη Καρύδη, μια που η δημοσκόπηση αυτή δικαιώνει την αντιρατσιστική αντιφασιστική ρητορική που έχει εσχάτως αναπτύξει το κόμμα του. Πράγματι, το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση έχει καθαρίσει από τους ακροδεξιούς πυρήνες που του είχε κληροδοτήσει ο Παπανδρεϊσμός και τώρα προσχώρησαν στο Π.Α.Φ. Ο ακροδεξιός κατιμάς του Πασοκτζισμού, όπως έχουμε ξαναπεί, διατρέχοντας τη Μεταπολίτευση, παλιότερα έλαβε κατά καιρούς πολλές μορφές. Από προσκυνημένος Χουντισμός που το γύρισε το 1974 στο λαύρο αντιδεξιό λαϊκισμό, μετά στον Αυριανισμό, το Μακεδονισμό, το Χριστοδουλισμό. Και εσχάτως στον Αντιπολιτικό Αντιμνημονισμό, ο οποίος έχει πάει τρέχοντας και διαμοιράστηκε στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή και λιγότερο στους Ψεκασμέλληνες.
Και καλά, οι επιδόσεις ΧΑ και ΑΝΕΞΕΛ ήταν αναμενόμενες. Αλλά οι άλλοι; Εν πάση περιπτώσει, η Αξιωματική Αντιπολίτευση πώς αντέχει ο ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους της να θεωρεί καλύτερη τη χούντα από την (έστω και φθαρμένη) δημοκρατία; Βέβαια θα το αντέξει αναγκαστικά, αφού και αυτή η ίδια το προκάλεσε, όπως εξηγήσαμε προηγουμένως.

Η δόλια λαϊκιστική υιοθέτηση της λεβεντοβουβαλέ αντιπολιτικής αντιδημοκρατικής ρητορικής, που απαξίωσε το κοινοβούλιο, μοιραία ξυπνάει τα τέρατα και ζωντανεύει τους σκελετούς στις αποθήκες. Εξίσου, η δόλια και βλακώδης, αντιπολιτική Εθνική Αντιμνημονιακή Λαϊκισμένη Ενότητα (Ε.Α.Λ.Ε.), την οποία αρχικά οι πολλοί ετίμησαν. Και στο τέλος την καρπώνεται ο καθαρότερος και αυθεντικότερός της εκπρόσωπος: οι ΝΑΖΙ (όξω απ’ την παράγκα, κουφάλες τοκογλύφοι)…

Αυτό έλεγε λοιπόν πέρσι το Θεώρημα του Π.Α.Φ., τονίζοντας ότι δεν είναι βέβαια ίδιοι ηθικά και αισθητικά οι «αριστεροί» με τους ναζί. Αλλά από δολιότητα και βλακεία, οι πρώτοι λίπαναν και τροφοδότησαν το φαινόμενο των δεύτερων, βοηθώντας το να καλπάσει και να μας ταΐσει τη σκόνη του. Αφού αποδεικνύεται και πόσο ασταθής και εύθραυστη ήταν η λαϊκισμένη κατηγορηματική μας δημοκρατικότητα.

Έτσι θυμηθήκαμε και πώς ο λαός έγινε πολτός, υπερκαταναλώνοντας, ρευόμενος και περδόμενος. Και όταν του πολτού του πάρεις την Καγιέν και το επίδομα, τότε θυμώνει, ριζοσπαστικοποιείται και γίνεται οχλοπολτός. Και τότε έρχεται η «Αριστερά» και τον κανακεύει. Και προσπαθώντας να τον προσεταιριστεί, τελικά τον στέλνει στην αγκαλιά του ικανότερου λαϊκιστή, του αδίστακτου ναζί.

Δεν υπάρχει λοιπόν καμία «θεωρία των δύο άκρων». Υπάρχει μόνο το Θεώρημα του Π.Α.Φ., που σιγά σιγά δικαιώνεται και διεισδύει στην κοινωνία, η οποία κατανοεί τη σοβαρότητά του, ακόμα περισσότερο τώρα και με τη δημοσκόπηση της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας». Έτσι, αρχίζει να χτίζεται ένα τείχος ιδεολογικής άμυνας απέναντι στο λαϊκισμό και την αντιπολιτική, που είναι γεννήτορες αντιδημοκρατικών εκτροπών.

Μη χαιρόμαστε. Είπαμε, αρχίζει. Ο δρόμος, ώσπου να πούμε ότι η αυτή δημοκρατική άμυνα είναι έτοιμη, είναι μακρύς.

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%83%CF%87%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B1/%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CF%89%CF%83%CE%B7-%C2%AB%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B4%CF%8D%CE%BF-%CE%AC%CE%BA%CF%81%CF%89%CE%BD%C2%BB

Ως άλλος Οδυσσέας στη χώρα των λωτοφάγων

Τι έγραφαν οι εφημερίδες το πρωί στις 23 Απριλίου 2010;

Λίγες ώρες πριν ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοινώσει το αίτημα της Ελλάδας για προσφυγή στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, προκειμένου η Ελλάδα να αποφύγει την βίαιη χρεοκοπία που ερχόταν νομοτελειακά στις 19 Μαίου όταν και έπρεπε να βρεθούν χρήματα να αποπληρωθούν ομόλογα που έληγαν ύψους κοντά στα 10 δισ., οι βασικότερες εφημερίδες έγραφαν:

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

H “Καθημερινή” έχει τίτλο «Επικίνδυνα παιχνίδια με το χρόνο» ενώ το κύριο άρθρο της εφημερίδας με τίτλο “Τέλος χρόνου” γράφει τα εξής: «…Η λύση είναι μία, η άμεση προσφυγή στον κοινό μηχανισμό Ε.Ε. – ΔΝΤ. Όσο διστάζει η κυβέρνηση τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος ενός «ατυχήματος» που θα θέσει σε κίνδυνο βασικά στηρίγματα της ελληνικής οικονομίας. Δεν έχει σημασία αν η Ελλάδα έχει ακόμη περιθώριο μερικών εβδομάδων για να δανεισθεί. Το κόστος της αβεβαιότητος για την ελληνική αγορά και τις τράπεζες είναι απαγορευτικό. Ο κ. Παπανδρέου είναι λογικό να θέλει να περιμένει την πιο κατάλληλη συγκυρία για να προσφύγει στη στήριξη, αλλά τα περιθώρια εξαντλήθηκαν. Αυτό πρέπει, άλλωστε, να το αντιληφθεί και η αξιωματική αντιπολίτευση και να «βάλει πλάτη» για τα όσα δύσκολα, αλλά απολύτως αναγκαία, πρέπει να υλοποιηθούν τα επόμενα χρόνια.»



http://kiosk.in.gr/issue.asp?dtmIssueDate=23/4/2010&lngDtrId=10&lngPublicationID=5

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ

Η εφημερίδα ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ μιλάει για «άπραγους και αμήχανους κυβερνώντες που παρακολουθούν την οικονομία να καταρρέει». Ο Ανδρέας Λυκουρέντζος, βουλευτής ΝΔ, δηλώνει:«Να προσφύγουμε αμέσως στο μηχανισμό στήριξης».



http://kiosk.in.gr/issue.asp?dtmIssueDate=23/4/2010&lngDtrId=11&lngPublicationID=7

BHMA

Το “ΒΗΜΑ” μιλάει για δραματικούς τόνους στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου και προσθέτει «Νέο σοκ: στο 13,6% το έλλειμμα. Πάμε γρήγορα στο μηχανισμό, λένε οι υπουργοί». Στο κύριο άρθρο της εφημερίδας γράφονται τα εξής: «Η ανασφάλεια και η μακρά αναμονή κλονίζουν την αγορά και θέτουν σε δοκιμασία επιχειρήσεις και εργαζόμενους. Το κράτος, η κυβέρνηση, οι υπεύθυνοι της οικονομικής πολιτικής οφείλουν να λάβουν το ταχύτερο τις αποφάσεις τους… Η ακινησία δεν είναι λύση, ούτε ένδειξη σοφίας. Στις κρίσεις αναδεικνύονται οι ηγέτες και οι οδηγοί».



http://kiosk.in.gr/issue.asp?dtmIssueDate=23/4/2010&lngDtrId=10&lngPublicationID=1

ΕΘΝΟΣ

Το “ΕΘΝΟΣ” έχει τίτλο «Εδώ και τώρα προσφυγή στο Μηχανισμό» και υπέρτιτλο «Αγωνιώδεις εκκλήσεις Υπουργών στον Γ. Παπανδρέου»



http://kiosk.in.gr/issue.asp?dtmIssueDate=23/4/2010&lngDtrId=11&lngPublicationID=4

ΤΑ ΝΕΑ



http://kiosk.in.gr/issue.asp?dtmIssueDate=23/4/2010&lngDtrId=11&lngPublicationID=2

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ



http://kiosk.in.gr/issue.asp?dtmIssueDate=23/4/2010&lngDtrId=11&lngPublicationID=3

http://www.smartpost.gr/%CF%84%CE%B9-%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B1%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CF%86%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%89%CE%AF-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-23/

Οι εχθροί της Δημοκρατίας και το ξεχείλωμα του φασισμού

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Πληθαίνουν οι πολιτικές αναλύσεις που γίνονται για να εξηγηθεί το φαινόμενο της ανόδου της Χρυσής Αυγής, αλλά κυρίως για τα πιθανά μέτρα που πρέπει να ληφθούν, ώστε να διαμορφωθεί ένας σύγχρονος ηγεμονικός λόγος κατά του νεοναζισμού. Όλοι όσοι αναγνωρίζουν, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, εκούσια ή ακούσια, θεωρητικώς ή ενστικτωδώς, την φιλελεύθερη δημοκρατία ως αυταξία, βλέπουν στην άνοδο της Χρυσής Αυγής μια βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας μας. Πολύ φοβάμαι όμως πως αυτές οι αναλύσεις, παρόλο που γίνονται στο όνομα της υπεράσπισης του ορθολογισμού, διέπονται περισσότερο από ένα θεμιτό πάθος κατά της βίας, όχι όμως και από μια ανάλυση της διαφοράς μεταξύ της βίας που χρησιμοποιούν οι εχθροί της δημοκρατίας από τη μία και του φασισμού από την άλλη.

Το ζητούμενο βεβαίως δεν είναι να δούμε ποιος κάνει τις πιο «εμβριθείς» αναλύσεις και ποιος όχι. Το ζητούμενο είναι το πώς, άνθρωποι από τον σοσιαλδημοκρατικό, τον συντηρητικό, τον φιλελεύθερο, τον ανανεωτικό και ριζοσπαστικό αριστερό χώρο, θα βρουν τρόπους και παρά τις διαφορές που τους χωρίζουν, θα μπορέσουν να αρθρώσουν ένα ηγεμονικό λόγο υπέρ της Δημοκρατίας. Γιατί το μεγάλο έλλειμμα της εποχής και της χώρας είναι το έλλειμμα δημοκρατίας.

Για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να αποφευχθεί η σύγχυση που προκύπτει όταν ο φασισμός, ως το πλέον αντι-ανθρωπιστικό ιδεολογικό, κοινωνικό και πολιτικό μόρφωμα, συγχέεται με τις διάφορες μορφές εκδήλωσης της βίας. Και από μορφές εκδήλωσης βίας στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη… «να φάνε και οι κότες». Όμως όλες οι μορφές βίας δεν είναι φασισμός. Ας περιοριστώ στην ελληνική περίπτωση, αν και αρκετές φορές έχω αναφερθεί και σε περιστατικά βίας στη Δυτική Ευρώπη, που καθόλου δεν υπολείπονται των δικών μας.

Η βία στην Ελλάδα, όπως αυτή προέκυψε μετά την υπογραφή του Μνημονίου, δεν ήταν φυσικά κεραυνός εν αιθρία. Πριν απ’ αυτή την έξαρση της βίας, είχε διαμορφωθεί στην Ελλάδα ένας ηγεμονικός λόγος, ο οποίος πήγαζε από τα αριστερά και «περιέργως» εκβαλλόταν στα δεξιά, σύμφωνα με τον οποίο η Δημοκρατία, αποτελεί μια τυπική πλευρά του καπιταλιστικού συστήματος ή του δυτικού ορθολογικού κακού για την καθ’ ημάς Ανατολή και τίποτα παραπάνω. Σύμφωνα με αυτές τις θεωρήσεις, η Δημοκρατία είτε είναι άσχετη με τα λαϊκά αιτήματα, είτε λειτουργεί ως μηχανισμός υπαγωγής των λαϊκών αιτημάτων στις λογικές του καπιταλιστικού συστήματος, είτε βρίσκεται σε διάσταση με την προτεραιότητα του κοινοτισμού έναντι του ατόμου και της κοινωνίας. Το κοινό σημείο αυτών των θεωρήσεων είναι πως αντιλαμβάνονται τη Δημοκρατία ως μια τυπικότητα και τίποτα παραπάνω. Όποιος όμως πιστεύει πως το δικαίωμα της ελεύθερης εκλογής, της αλλαγής μέσω εκλογών των κυβερνώντων, αλλά και το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης της γνώμης είναι ένα τυπικό δικαίωμα, είναι πολύ εύκολο να θεωρήσει ότι το δικαίωμα της διαφορετικής γνώμης του άλλου, είναι επίσης τυπικό. Γι’ αυτόν είναι εύκολο να πει πως «η Χούντα δεν τελείωσε το ’73» και από εκεί είναι πολύ εύκολο να πει πως η εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων δεν είναι δα και κανένα μεγάλο αμάρτημα. Αρκεί αυτή η εξόντωση να είναι προς όφελος του λαού, της τάξης ή της φυλής.

Η κατάληξη αυτής της αντίληψης, είναι η νομιμοποίηση της άποψης πως το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη να αντιμετωπίζεται ως φορέας νόμιμων απόψεων, με τις οποίες ο καθένας μπορεί φυσικά και να διαφωνεί, είναι ένα τυπικό δικαίωμα. Από εδώ ως τη νομιμοποίηση της άσκησης διαπροσωπικής βίας έναντι οποιουδήποτε σκέφτεται διαφορετικά απ’ αυτόν που ex officio εκφράζει τα συμφέροντα της τάξης, του λαού, του έθνους ή και εγώ δεν ξέρω ποιου άλλου, είναι όσο η απόσταση να ανέβει κανείς από την Κάτω Πλατεία στην Άνω και από εκεί να πάρει στα χέρια του το ψηφοδέλτιο της Χρυσής Αυγής. Η έξαρση όμως των φαινομένων βίας στην Ελλάδα του Μνημονίου, είναι ένα σημαντικό πρόβλημα, αλλά δεν είναι φασισμός. Όπως δεν είναι φασισμός και πολλές από τις πλευρές εκδήλωσης της κοινωνίας της αγένειας. Μερικές κοινωνικές στάσεις όπως η έλλειψη σεβασμού μερικών δημοσίων λειτουργών προς τους πολίτες, η ιδιοποίηση του δημόσιου χώρου στις συγκοινωνίες ή στους δημόσιους οργανισμούς για ίδιο όφελος και η αδιαφορία για τις ανάγκες και τις προτεραιότητες των άλλων, αλλά και κάποιες «πολιτικές» στάσεις και συμπεριφορές όπως η γενικευμένη νομιμοποίηση παραβατικών φαινομένων (φοροδιαφυγή, εκβιασμοί, ρουσφέτια, διαφθορά στις διαπροσωπικές συναλλαγές, όπως και στις συναλλαγές με το Δημόσιο) και ανομικών φαινομένων («δεν πληρώνω», γιαουρτώματα), προδίδουν μια κοινωνία έτοιμη να ριχτεί στις αγκαλιές του φασισμού. Δεν είναι όμως αυτό φασισμός. Όπως δεν είναι φασισμός, αν και είναι μορφή ιδεολογικής βίας, το να ταυτίζει κανείς την εφημερίδα Αυγή με τη Χρυσή Αυγή. Είναι όμως όλα τα παραπάνω, τα υλικά με τα οποία γίνεται η ασφαλτόστρωση του δρόμου, μέσα από τον οποίο η αδύναμη κοινωνία των πολιτών οδηγείται στον φασισμό. Το ξεχείλωμα όμως του τι είναι φασισμός, ευνοεί τον πραγματικό φασισμό.

Κατά τη γνώμη μου οι ιδεολογίες και οι πρακτικές που απαξιώνουν τη Δημοκρατία είναι βία, αλλά δεν είναι φασισμός. Γιατί ο τελευταίος δεν είναι μια θεωρία βίας σαν όλες τις άλλες. Είναι μια θεωρία βίας που έρχεται σε αντίθεση με τον ίδιο τον ανθρώπινο πολιτισμό. Όταν κανείς εξομοιώνει γενικά τη βία με τον φασισμό ως μορφή έκφρασης ενός βαθύτατου μίσους για την ίδια την ανθρώπινη κοινωνία, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να κάνει πιο εύπεπτο τον φασισμό στις συνειδήσεις των κοινωνικά περιθωριοποιημένων. Ο φανατισμός δεν είναι φασισμός, αν και ο φασισμός είναι και φανατισμός. Αυτή η εξομοίωση είναι βούτυρο στο ψωμί των απανταχού κασιδιάριδων, μια που στη συνείδηση μεγάλων στρωμάτων τίποτα πλέον δεν διαχωρίζει τους φασίστες από τους εχθρούς της δημοκρατίας. Οι φασίστες όμως δεν είναι μόνο απλοί εχθροί της δημοκρατίας, είναι εχθροί του ανθρώπινου λόγου και πολιτισμού, εχθροί του ανθρωπισμού.

Η δυνατότητα αντιμετώπισης του φασιστικού τέρατος, περνάει μέσα από μια προσπάθεια άρθρωσης ενός σύγχρονου ηγεμονικού λόγου υπέρ της Δημοκρατίας. Ενός λόγου που θα αναδεικνύει τη Δημοκρατία όχι μόνο ως μια μορφή πολιτεύματος, αλλά και ως κοινωνικό σύστημα, που περισσότερο απ’ όλα τα άλλα επιτρέπει εκείνο τον ταξικό ανταγωνισμό, μέσα από τον οποίο μπορούν να προκύψουν τεράστια οφέλη για μεγάλα κοινωνικά στρώματα.

Η Δημοκρατία οφείλει να είναι η απάντηση της Αριστεράς στις κοινωνικές ανισότητες και της Δεξιάς στην αποσταθεροποίηση των κοινωνικών σχέσεων. Η Δημοκρατία ως μορφή κράτους παροχής υπηρεσιών προς τους πολίτες, αποτελεί την πιο αποστομωτική απάντηση προς όλους τους εχθρούς της. Γιατί, σε τελική ανάλυση, Δημοκρατία είναι η προσπάθεια για την επικράτηση της κοινής λογικής και του ορθού λόγου, έναντι του ανορθολογισμού των ασυνάρτητα ψεκασμένων Ελλήνων. Φυσικά και δεν χωράει καμία συμμαχία με αυτούς τους «ασυνάρτητα ψεκασμένους» Έλληνες.

Ακόμη όμως και αν διαφωνούμε για την εξομοίωση ή όχι των άκρων, πρέπει να συμφωνήσουμε πως χρειάζεται να υπερασπίσουμε τη Δημοκρατία και τον ορθό λόγο. Αλλά στην Ελλάδα, για να επιτύχουμε κάτι τέτοιο, πρέπει «να ανακαλύψουμε» άλλους πολιτικούς, άλλους αστούς, άλλους συνδικαλιστές και άλλους πνευματικούς ανθρώπους. Το Μνημόνιο δεν μας εμποδίζει να τους ψάξουμε. Μερικοί είναι δίπλα μας.

http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=18194&sw=1366

Ο Πρετεντέρης χώρεσε τον ΓΑΠ στο πορτρέτο της Θάτσερ

Γράφτηκε από Επίκαιρο-s 

Παραθέτουμε απόσπασμα από το σημερινό άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη [via tanea]:

[...] Θα σας πω λοιπόν ότι η Θάτσερ δεν με ενδιαφέρει ούτε ως δεξιά ούτε ως αριστερή. Δόξα τω Θεώ, αρκετές φορές πήγε στις κάλπες, οι ψηφοφόροι είχαν αναρίθμητες ευκαιρίες να την υπερψηφίσουν ή να την καταψηφίσουν. Η Θάτσερ με ενδιαφέρει κυρίως ως άσκηση ηγεσίας. Ακόμη την έχω μπροστά στα μάτια μου να διασχίζει τη συνδιάσκεψη του Συντηρητικού Κόμματος με ένα ύφος λίγο ξινισμένης δασκάλας και την τσαντούλα κρεμασμένη στο μπράτσο...

Εγνεφε με το κεφάλι δεξιά - αριστερά, χαιρετώντας μια μαινόμενη αίθουσα που της φώναζε «Turn! Turn!». «Στρίψε! Στρίψε!», δηλαδή «άλλαξε πολιτική!»...
Ανέβηκε στο βήμα. Και μόνη απέναντι στην αγριεμένη θάλασσα του κομματικού πλήθους είπε το ιστορικό: - The Lady is not for turning! - «Η κυρία δεν στρίβει!».
Είναι προφανές ότι το περιστατικό δεν αφορά την πολιτική που ακολουθούσε η Θάτσερ, ούτε ποια άλλη πολιτική θα έπρεπε να κάνει. Αυτά μπορούμε να τα κουβεντιάζουμε με τις ώρες.
Αφορά την αποφασιστικότητα ενός πολιτικού να εφαρμόσει την πολιτική που θεωρεί καλύτερη για τον τόπο του και την οποία έχει εκλεγεί να εφαρμόσει - ανεξαρτήτως αντιδράσεων.
Υπό αυτήν την έννοια, ακόμη και όσοι δεν συμμεριζόμαστε τις ιδέες της Μάργκαρετ Θάτσερ, αποκλείεται να προσπεράσουμε τον ίδιο πάντα σταθερό ή, για άλλους, ασυμβίβαστο τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε τους απεργούς ανθρακωρύχους ή τον IRA ή τους Αργεντινούς στα Φόκλαντ ή το ίδιο της το κόμμα.
Κυρίως επειδή ζούμε σε μια χώρα που έχει πληρώσει ακριβά πολιτικούς που διαλαλούν (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) «λεφτά υπάρχουν!» [...]

Epikairo: H εμπάθεια του Γιάννη Πρετεντέρη δε φαίνεται να ´χει τελειωμό. Αξίζει δημοσιογραφικό βραβείο το ξέπλυμα παροχολογίας ολόκληρης της μεταπολιτευτικής περιόδου στο πρόσωπο του ΓΑΠ και η σύνδεσή του, σε αντιδιαστολή, με τη συνέπεια του Θατσερισμού. Ακόμη και σε ένα άρθρο πορτρέτο, ο Γιάννης Πρετεντέρης τοποθέτησε δίπλα του ένα μικρότερο πορτρέτο το οποίο φρόντισε να πασαλείψει με λάσπη.

Για την ιστορία, ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν αυτός ο οποίος υποσχέθηκε τα λιγότερα και άνοιξε -επί της ουσίας- μέτωπο με τον πελατειασμό που τόσο ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί την Ελλάδα. Ο ΓΑΠ ήταν ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που έθεσε κανόνες στα ζητήματα διαφάνειας, αξιοκρατίας και πάταξης της φοροδιαφυγής, ίσως και με υπερβολή ακόμη, σε μια Ελλάδα μαθημένη αλλιώς. Δυστυχώς, η προσπάθειά του αυτή αποτέλεσε παρένθεση για τον τόπο, καθώς η νέα κυβέρνηση του 4-2-1 επανέφερε στην Ελλάδα τα μετα-οθωμανικά κατάλοιπα του φεσιού, του ρουσφετιού και της αρπαχτής.

Ο Πρετεντέρης, με τη στάση του τα τελευταία χρόνια, συγκαταλέγεται ως ακόμη ένας εκ των έμμεσων υπερασπιστών των τοποθετήσεων σε διοικητικές θέσεις με την κομματική μέθοδο του 4-2-1, της κατάργησης του opengov, των ανοιχτών υπουργικών συμβουλίων, της απαξίωσης του Δι@ύγεια, των παράτυπων δανείων και τραπεζικών ρυθμίσεων σε κόμματα και κανάλια.

Αν κάποιος ψάχνει πραγματική αναντιστοιχία στις πολιτικές ιδέες και την εφαρμογή αυτών, το ''καταλληλότερο'' παράδειγμα είναι αυτό του Καραμανλή του νεώτερου, που, εκπροσωπώντας το νεοφιλελευθερισμό, σχεδόν διπλασίασε το Δημόσιο Τομέα της χώρας, κάνοντας, σε μία πενταετία, 865.000 προσλήψεις, πολλές εξ αυτών εκτός του ΑΣΕΠ.

Αλλά ξέχασα, ο Καραμανλής είναι εκτός στόχων.

http://www.epikairo.gr/index.php/politiki/item/5777-%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B7%CF%82-%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B3%CE%B1%CF%80-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B5%CF%81

Το μάθημα της Δρέσδης

Μιχάλης Τσιντσίνης

Ο,τι κι αν δοκίμασαν στην αρχή ήταν λάθος. Οι νεοναζί του NPD, που μόλις είχαν εκλεγεί στη Βουλή της Σαξονίας, έβγαιναν πάντα κερδισμένοι. Oι αντιδράσεις των υπόλοιπων κομμάτων στις αντικοινοβουλευτικές προκλήσεις όξυναν απλώς τον αντίκτυπό τους.
Είτε αποχωρούσαν συμβολικά, είτε έστρεφαν επιδεικτικά τις πλάτες τους στον ομιλητή του NPD, οι βουλευτές συμμετείχαν ως ακούσιος θίασος στο σόου των φασιστών. «Μας διαπόμπευαν», παραδέχεται σήμερα, εννιά χρόνια μετά, μιλώντας στην «Zeit» ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του CDU Ρίκο Γκέμπχαρτ.
Πώς απεγκλωβίστηκαν από αυτό το τέλμα τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου»; Εκαναν το αυτονόητο. Κάθησαν όλοι - Σοσιαλδημοκράτες, Συντηρητικοί, Πράσινοι κι Αριστεροί - σε ένα τραπέζι. Και συμφώνησαν σε τρεις αφόρητα πεζές, πλην καίριες, ενέργειες: πρώτον, κάθε φορά που θα υποβάλλει ερώτηση ένας νεοναζί, δεν θα του απαντά μόνο η κυβέρνηση, αλλά και εκπρόσωπος της αντιπολίτευσης. Δεύτερον, όλες οι προτάσεις νόμου που θα καταθέτει το NPD, θα καταψηφίζονται ομόφωνα. Τρίτον, κανείς δεν θα παίρνει μέρος σε εκδηλώσεις εκτός Κοινοβουλίου, στις οποίες θα συμμετέχουν βουλευτές του NPD.
Ούτε ηθικολογίες, ούτε διαγωνισμοί δημοκρατικής ευαισθησίας, ούτε τάχα μου οργισμένοι φιλιππικοί. Αθόρυβη, μεθοδική, στυγνή απομόνωση.
Η συμφωνία τηρήθηκε. Το ποσοστό του NPD στις εκλογές που ακολούθησαν μειώθηκε από το 9,8% στο 5,6% και βαίνει σύμφωνα με τα γκάλοπ μειούμενο.
Μια τέτοια συμφωνία προϋποθέτει ότι κανείς δεν διεκδικεί μονοπώλιο στον αντιφασισμό. Μια τέτοια συμφωνία είναι ανέφικτη όσο οι υλακές της εμφυλιακής μισαλλοδοξίας ρυπαίνουν τη δημόσια ζωή.
Οσο αργεί μια τέτοια συμφωνία, η Βουλή θα λειτουργεί ως θέατρο των εχθρών της.

http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5010640/to-mathhma-ths-dresdhs/

"...Ότι κι αν συμβεί θέλω το κεφάλι σας να στέκει ψηλά και το δάκρυ σας να είναι υπερήφανο". *

(*Από χειρόγραφο του Ν. Παππά / λεζάντα της 3ης φωτογραφίας)

Έχει επικρατήσει η πεποίθηση ότι κατά τη διάρκεια της 7χρονης δικτατορίας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα, η πλειοψηφία των Ελλήνων ήταν αντίθετοι σε αυτή και αντιστάθηκαν.

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Όπως σήμερα ένα μέρος της κοινωνίας υποστηρίζει ανοιχτά ακροδεξιούς σχηματισμούς ή και εκφράζει αντίστοιχες πεποιθήσεις έτσι και τότε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας υποστήριζε ή ανεχόταν τη Χούντα. 

Ακόμη ένα άλλο μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αδιαφορούσε και ήταν ένα μικρό κομμάτι που αντέδρασε και αντιστάθηκε. Οι περισσότεροι από αυτούς με μικρή (αλλά άξια μεγάλου σεβασμού) συνεισφορά, αλλά κάποιοι λίγοι με πράξεις που έμειναν στην ιστορία. Ένας από αυτούς ήταν ο κυβερνήτης του αντιτορπιλικού "Βέλος", ο - Αντιπλοίαρχος τότε - Νικόλαος Παππάς, που μαζί με τους συντρόφους του έδωσαν ένα χτύπημα στη Χούντα, που τη συντάραξε!

Σήμερα κυκλοφόρησαν τα νέα του θανάτου του...

Τιμή στους άξιους!

Ακολουθεί σχετικό με το συμβάν κείμενο από το blog του, Σημαιοφόρου τότε στο Βέλος, Κωνσταντίνου Γκορτζή:

Νομίζω ότι, πέρα από τα ιστορικά διδάγματα της ανταρσίας του ΒΕΛΟΣ, και τις επιπτώσεις του Κινήματος του Ναυτικού στη νεότερη ιστορία του τόπου, είναι εξαιρετικά χρήσιμη και διδακτική η επισήμανση ορισμένων παραμέτρων του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς του ΠΑΠΠΑ.

Πολλοί, και τότε αλλά ακόμη και σήμερα, αναρωτιούνται πώς και γιατί βρέθηκαν τόσοι νέοι άνθρωποι να ακολουθούν τον κυβερνήτη τους στο άγνωστο.
Χωρίς καμιά προσυνεννόηση ή γνώση για το τι έμελλε να συμβεί, χωρίς κανένα προσχεδιασμό ή προετοιμασία, χωρίς καμιά προοπτική αποκατάστασης, χωρίς χρήματα ή άλλα εφόδια, χωρίς να γνωρίζουν πότε θα μπορούσαν να γυρίσουν στις οικογένειές τους, χωρίς να γνωρίζουν τι τους περιμένει εκεί έξω. Κυριολεκτικά στο άγνωστο.
Και τα περί 'πλέριας δημοκρατικότητας' ή 'αντιστασιακής συνείδησης' ή 'εκ γενετής και εξ οικογενειακής παράδοσης αριστεροκατάταξης' των πιτσιρικάδων που μπήκαν στη Σχολή Δοκίμων ή στη Σχολή Υπαξιωματικών το 1968 είναι αστεία αγγίζοντα τα όρια του γελοίου. Η χούντα έλεγχε το παρελθόν και του σε τρία τετράγωνα μακριά γείτονά σου!
Γιατί, λοιπόν;

Η πρώτη επαφή, των νεώτερων στελεχών, με τον κυβερνήτη, είχε ως κύριο συναίσθημα το ...δέος.
Εύσωμος, πληθωρικός, «τσιμενταρισμένος», με διαπεραστικό βλέμμα από τα συνεχώς μισόκλειστα μάτια του, καθόλου «ραφιναρισμένος» στη συμπεριφορά του και στο λεξιλόγιό του.
Σκυθρωπός στη μπουνάτσα και χαμογελαστός στη φουρτούνα.
Νευρικός στο λιμάνι, ήρεμος στο πέλαγος.
Γνωρίζει κάθε σπιθαμή του Αιγαίου και κάθε άστρο τ’ ουρανού.
'Παίζει' με το πλοίο, του μιλάει, μετράει τα κύματα και απολαμβάνει να το μανουβράρει στα πιο απίθανα μέρη, και, το σπουδαιότερο, δασκαλεύει στη ναυτοσύνη με πάθος τους νεότερους.
Αν διαπιστώσει ότι ακολουθείς, γίνεται ο πατέρας, ο αδερφός, ο φίλος.
Αν ...δεν, ανελέητα αδιάφορος.
Τα στρατιωτικά, οι κανονισμοί και οι διατάξεις είναι γι αυτόν άχρηστες λεπτομέρειες.
Τον νοιάζει η ουσία των πραγμάτων και όχι ο τύπος.
Επιβάλλεται με την επαγγελματικότητά του, την καθαρότητα της σκέψης του.

Οι Άγγλοι λένε ότι ο κυβερνήτης πρέπει να κερδίσει
-την αναγνώριση του πληρώματος ως άνδρας,
-τον θαυμασμό του πληρώματος ως ναυτικός,
-τον σεβασμό του πληρώματος ως Κύριος.
Ο Παππάς τα κέρδιζε και τα τρία.

Με λίγα λόγια, ο Παππάς είναι η απόδειξη στην πράξη της θεωρίας του ηγέτη.
Στην προοπτική να χάσουν τον ηγέτη τους, αλλά και με την υποχρέωση να τον προστατεύουν, οι άνδρες του θα τον ακολουθούσαν ακόμη και στην πιο μεγάλη θυσία.
Η καθαρότητα των προθέσεών του αποδείχτηκε και μετά, από το γεγονός ότι δεν εξαγόρασε την πράξη του -παρά τις επίμονες και θελκτικότατες Σειρήνες-, δεν εκφύλισε τα ιδανικά του με κομματικά ή πολιτικά ανταλλάγματα, έμεινε πάντα πιστός σ’ αυτά που με τη στάση του δίδαξε σ' εμάς τους νεότερους.

Ο Αντιπλοίαρχος Νίκος Παππάς, όπως και αυτοί που τον ακολουθήσαμε, χαρακτηρίστηκε από ήρωας μέχρι προδότης αναλόγως και των ιδεολογικών πεποιθήσεων αυτών που εξέφεραν τους χαρακτηρισμούς.
Η προσωπική του στάση, όμως, αλλά και αυτή των ανδρών του, καθ’ όλη τη διάρκεια της εξορίας τους, απέδειξε την προσήλωσή του στον όρκο που έδωσε όταν πρωτοφόρεσε τη στολή του αξιωματικού του Ναυτικού και την πίστη που όφειλε στο Σύνταγμα και στους Νόμους της πατρίδας. Τα τελικά συμπεράσματα δικά σας.

Με την κίνηση του Α/Τ ΒΕΛΟΣ, ο Κυβερνήτης του κατόρθωσε να εκπληρώσει τους σκοπούς του Κινήματος του Ναυτικού, το οποίο δεν εκδηλώθηκε ποτέ! Γιατί, έτσι,
- έπεσε στο κενό η προσπάθεια του καθεστώτος να υποβαθμίσει το μέγεθος της αντίθεσης του Ναυτικού.
- Η αποκάλυψη της έκτασης του Κινήματος, και της 'προέκτασής' του σε Πολεμική Αεροπορία και Στρατό, αφαίρεσε κάθε επιχείρημα ότι το καθεστώς είχε τη στήριξη του συνόλου των Ενόπλων Δυνάμεων.
- Το καθεστώς αναγκάστηκε να προβεί σε «δημοκρατικά» βήματα για να αλλάξει τις εντυπώσεις (κατάργηση της Βασιλείας- Γενική αμνηστία -κυβέρνηση Μαρκεζίνη)
- Ο λαός αντιλήφθηκε ότι το καθεστώς είναι γυμνό και η αντίδραση φούντωσε με αποκορύφωμα την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την αντίστροφη πλέον μέτρηση για την πολιτική λύση που ήρθε, δυστυχώς, αργά.

Το Κίνημα του Ναυτικού, και η θρυαλλίδα που το αποκάλυψε -ο Αντιπλοίαρχος Παππάς με το ΒΕΛΟΣ- ως γέφυρα στη λαϊκή αντίδραση από τη Νομική έως το Πολυτεχνείο, συνέβαλαν αποφασιστικά στις διεργασίες που οδήγησαν στην πτώση της δικτατορίας και στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Αρκετοί έσπευσαν αυθαίρετα να οικειοποιηθούν τις όποιες δάφνες και να διακηρύξουν εκ των υστέρων την ανύπαρκτη συμμετοχή τους.
Άλλοι, έσπευσαν να ρίξουν το ανάθεμα της προδοσίας και με χυδαία επιχειρήματα προσπάθησαν να μειώσουν την όποια σπουδαιότητα των ενεργειών.
Οι πολλοί, μη μπορώντας να εντάξουν τον Παππά και τους άνδρες του σε κάποια συγκεκριμένη κομματική παράταξη, έσπρωξαν τα γεγονότα στην αφάνεια και στη λήθη.

Αλλά, το Κίνημα του Ναυτικού, και το ΒΕΛΟΣ, όντως δεν ανήκει σε κανέναν.
Ανήκει στην ιστορία της Ελλάδας και στην ιστορία του Πολεμικού Ναυτικού, της κιβωτού που συντηρεί για χιλιάδες χρόνια την Ελληνική Δημοκρατία, τον Ελληνικό πολιτισμό, στα σκαριά του.

Το σωστό ή λάθος των ενεργειών μας θα το κρίνει η Ιστορία όταν εμείς θα εκλείψουμε βιολογικά.
Αλλά μέχρι τότε, ουδείς δικαιούται με φαντασιώσεις να τις εκμεταλλεύεται για προσπόριση ψήφων ή για εκτόνωση των συμπλεγμάτων που διαμορφώθηκαν από την απραξία του.

Εγώ το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ένα δημόσιο
«ευχαριστώ κύριε Κυβερνήτα».
Το είχα χρέος.

αφιερωμένο στους απόντες συντρόφους

Κωστής Γκορτζής
Αντιναύαρχος Π.Ν. ε.α.
34 χρόνια και 25 κιλά βαρύτερος

ΤΕΛΟΣ

Υ.Γ. 1 Ευχαριστώ και τους φίλους και φίλες, τη Νίνα μου, τον Mαυροπρόβατο, τον Dralion, τον Μάνο Αντώναρο, τον Γιώργο Τετράδη, τον rockerblogger, τον Μπαμπάκη, τον Μαυρόγατο, τον pan, τη Ροδιά, τη Μαμάννι, την Κροτκάγια, τον Μαντρόσκυλο της Βάλια Κάλντα, τον Σχολιαστή, τη so-far, την allmylife, τον Άσπρο Λύκο, Τον Χρήστο Φασούλα και -σίγουρα ξεχνάω κάποιους/ες- που με έσπρωξαν, άλλος ελαφρά και άλλος δυνατότερα να καταθέσω αυτές τις αναμνήσεις μου και με τα σχόλιά τους 'συντήρησαν' τη δύναμη να συνεχίσω μέχρι τέλους.
Ευχαριστώ και τον Alzap για την ευπρεπή διασταύρωση των ξιφών.
Α, και τον νεαρό συνονόματο, και σχεδόν συνομήλικο του γιού μου, Αντώνιο που είχε την υπομονή να ακούσει όλη την ιστορία!
Όπως και όλους επώνυμους κι ανώνυμους που είχατε το κουράγιο να τα διαβάσετε όλα! :-)

Υ.Γ.2 Η αφήγηση, αναγκαστικά σε πρώτο πρόσωπο, ενδεχομένως να δίνει την εντύπωση ότι ήμουν το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας. Δεν ήμουν βέβαια. Υπάρχουν άλλες 31 παράλληλες ιστορίες γιατί στην κίνηση του ΒΕΛΟΣ συμμετείχαν οι :

1. Αντιπλοίαρχος Παππάς Νικόλαος Κυβερνήτης
2. Σημαιοφόρος Ζησιμόπουλος Νικόλαος, Μηχανικός, σκοτώθηκε τον Μάρτιο του 1977 στην προσπάθειά του να σώσει το προσωπικό του λεβητοστασίου στο Α/Τ ΘΥΕΛΛΑ μετά από έκρηξη σε ασφαλιστικά των λεβήτων. Ήταν, τότε, Υποπλοίαρχος.
3. Σημαιοφόρος Προκοπάκης Ηρακλής, Μηχανικός
4. Σημαιοφόρος Ματαράγκας Κωνσταντίνος
5. Σημαιοφόρος Γκορτζής Κωνσταντίνος
6. Σημαιοφόρος Στράτος Γεώργιος
7. Σημαιοφόρος Χατζηπέρος Παναγιώτης, Μηχανικός
8. Αρχικελευστής Καραμίχας Κωνσταντίνος
9. Αρχικελευστής Κωνσταντινίδης Κωνσταντίνος
10. Αρχικελευστής Σαραφιανός Γεώργιος
11. Αρχικελευστής Καλλίνος Παναγιώτης
12. Αρχικελευστής Πανούσης Διονύσιος
13. Αρχικελευστής Ρουσσόπουλος Δημήτριος
14. Αρχικελευστής Ρετζής Ευάγγελος
15. Αρχικελευστής Κιμιγκέλης Γιώργος, πέθανε το 2003
16. Επικελευστής Μηλιώτης Σπύρος, πέθανε το 2006
17. Κελευστής Βιτάλης Ανδρέας
18. Κελευστής Αυγερινός Αριστείδης
19. Κελευστής Γούτσος Γεώργιος, σκοτώθηκε από το στροφείο του Ελικοπτέρου του Νιάρχου πάνω στη θαλαμηγό όπου εργαζόταν, το 1993
20. Κελευστής Σπυριδάκης Εμμανουήλ
21. Κελευστής Σαμψών Μιχαήλ
22. Κελευστής Μυτακάκης Δημήτριος
23. Δόκιμος Κελευστής Αλοΐζος Νικόλαος, πέθανε το 2010
24. Δόκιμος Κελευστής Γκαρούτσος Ιωάννης
25. Δόκιμος Κελευστής Αντωνίου Γεώργιος
26. Δόκιμος Κελευστής Αγγελής Παναγιώτης
27. Δόκιμος Κελευστής Ελευθεριάδης Ιωάννης
28. Δόκιμος Κελευστής Θεοδωρίδης Γεώργιος
29. Δόκιμος Κελευστής Αβραάμ Αλέξανδρος
30. Δόκιμος Κελευστής Ασημίνας Γεώργιος, πέθανε το 2008
31. Ναύτης Πρότακτος Ματζάνας Γεώργιος
και ως
32. Κελευστής Κωστάκης Κωνσταντίνος, που ήρθε στην 'ομάδα' στη Ρώμη από άλλο πλοίο.

http://imiaimos.blogspot.gr/search/label/%CE%92%CE%95%CE%9B%CE%9F%CE%A3/

Το περί δικαίου αίσθημα

1 παράδειγμα, 2 υποθέσεις, το αίσθημα δικαίου
Δημόσιος Υπάλληλος καταγγέλλεται από την υπηρεσία του για κλοπή, την ημερομηνία Χ.
Ο ίδιος, απουσίαζε από την υπηρεσία την ημερομηνία Χ, έχοντας, επίσημα, δηλώσει την άδειά του.
Παραδίδει στην υπηρεσία αντίγραφο της επίσημης άδειάς του.
Η υπηρεσία τού απαντά πως δεν είναι η αρμόδια και τον παραπέμπει στο Πειθαρχικό Συμβούλιο.
Το Π.Σ. δεν εξετάζει την περίπτωση λόγω εντοπιότητας και τον παραπέμπει στο πειθαρχικό του αντίστοιχου υπουργείου.
Εκεί, ο Δ.Υ. καταθέτει το αντίγραφο της ενυπόγραφης άδειας.
Το πειθαρχικό Συμβούλιο τον παραπέμπει σε δίκη λόγω αμφιβολιών....

Καθ΄όλη τη διάρκεια της υπόθεσης, ο Δ.Υ. θεωρείται επίορκος.Η πλειοψηφία της κοινωνίας ζητά την απόλυσή του.
Η υπηρεσία τον θέτει σε αργία μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση.
Ο ίδιος, μάταια, προσπαθεί να εξηγήσει πως εκείνη τη μέρα ήταν απών.
Οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί του δημιουργούν e-petition, έστω για την ηθική υπεράσπισή του.
Ο κόσμος συνεχίζει να ζητά επίμονα το κεφάλι του. Έκλεψε, έφταιξε, θα πληρώσει.
Βρίζουν τους Ευρωπαίους που θέλουν συνεχώς να αποφασίζουν για μας.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει, σήμερα, με τον Γεωργίου.
Ο άνθρωπος κατηγορείται αυθαίρετα για διόγκωση του ελλείμματος, ενώ η έκθεσή του συντάχθηκε βάσει των προτύπων του Ευρωπαϊκού Συστήματος Λογαριασμών (ESA 95).
Κάποια Πολιτικά κόμματα, μαζί τους και απλοί πολίτες ζητούν να πληρώσει. Γιατί; Μην τους ρωτάτε. Ούτε αυτοί ξέρουν.
Μα πρέπει να πληρώσει.

Μαζί και ο Παπακωνσταντίνου.Και εκείνος θα πληρώσει.
Τι και αν οι καταθέσεις των συγγενών του που εμφανίζονταν στη λίστα Λαγκάρντ ήταν νόμιμες;
Τι και αν δεν είχε κανένα λόγο να αφαιρέσει τα ονόματά τους; Τουναντίον..
Τι και αν η λίστα ήταν προϊόν υποκλοπής;
Ο Καπερνάρος και η Κωνσταντοπούλου ψάχνουν μετά μανίας. Κάτι θα βρουν να αποδοθεί επιτέλους δικαιοσύνη.

Θυμωμένος ο ελληνικός λαός, δεν αναζητεί πια την αλήθεια. Την τιμωρία μονάχα γυρεύει.Αθώος; Ένοχος; Δεν έχει πια σημασία.
Και ας είναι τούτο μια από τις αφετηρίες της δημοκρατίας μας.
Είμαστε ''νηστικοί'', ναι· κάποιοι από φαγητό, άλλοι από δουλειά, κάποιοι από πολυτέλεια.

Γιατί τούτο συνεπάγεται πως πρέπει να πάψουμε να είμαστε δίκαιοι;


http://epikairo.gr/index.php/politiki/item/5745-i-dikaiosyni-ton-nistikon-o-georgiou-o-papak-kai-i-alitheia