του Τάκη Μίχα
Στις 21 Φεβρουαρίου ο εκλεγμένος πρόεδρος της Ουκρανίας, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, μετά από δύο ημέρες αιματηρών ταραχών που είχαν ως αποτέλεσμα 75 νεκρούς, υπέγραφε μια συμφωνία με την αντιπολίτευση, που προέβλεπε εκλογές, αναθεώρηση του Συντάγματος, κυβέρνηση συνασπισμού και απελευθέρωση όλων όσων είχαν συλληφθεί κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων. Την συμφωνία αυτή, που ικανοποιούσε απόλυτα τα αιτήματα της πολιτικής αντιπολίτευσης, χαιρέτησαν με ενθουσιασμό τόσο η Ευρωπαική Ένωση όσο και οι ΗΠΑ. Μάλιστα ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου έκανε ένα πρόσθετο βήμα και διαβεβαίωσε τη διεθνή κοινή γνώμη ότι η κυβέρνησή του «θα παρακολουθεί προσεκτικά την εφαρμογή της συμφωνίας».
Όμως η συμφωνία αυτή προφανώς δεν ικανοποιούσε καθολου τις «εξεγερμένες μάζες» στο Μεϊντάν. Όπως δήλωσε αμέσως ένας εκπρόσωπός τους: «Αυτό είναι μόνο ένα κομμάτι χαρτί. Δεν θα φύγουμε από τα οδοφράγματα μέχρι να φύγει ο Γιανουκόβιτς». Όπως και έγινε. Ο Γιανουκόβιτς εγκατέλειψε κακήν κακώς τη χώρα και μια νέα κυβέρνηση ορίσθηκε, προκειμένου να οδηγήσει τη χώρα στις εκλογές, ενώ παράλληλα φρόντισε να εκδώσει και ένταλμα σύλληψης εναντίον του πρώην προέδρου, αποκλείοντας έτσι με αυτό τον τρόπο την συμμετοχή του στις εκλογές.
Να σημειωθεί εδώ ότι ούτε η Ε.Ε. ούτε οι ΗΠΑ διαμαρτυρήθηκαν για την καταπάτηση της συμφωνίας της 21ης Φεβρουαρίου, την οποία όπως είδαμε προηγουμένως είχαν χαιρετίσει θετικά. Ιδιαίτερα, δε,0 η διαβεβαίωση του εκπροσώπου του Λευκού Οίκου, σχετικά με την «προσεκτική παρακολούθηση της τήρησης της συμφωνίας»... ήταν σαν να μην είχε γίνει ποτέ!
Αυτό φυσικά δεν εκπλήσσει. Από την αρχή των επεισοδίων οι δυτικές κυβερνήσεις είχαν κλείσει τα μάτια τους στη δράση των ενόπλων ομάδων που είχαν καταλύσει κάθε έννοια έννομης τάξης στη χώρα και τρομοκρατούσαν όποιον πολίτη δεν συμφωνούσε με τις φαντασιώσεις τους. Αντίθετα, από την αρχή οι δυτικές κυβερνήσεις είχαν ακολουθήσει μια γραμμή που με μαθηματική βεβαιότητα οδηγούσε σε πολιτικά αδιέξοδα: αφενός προέβαλαν την εμμονή τους στην προάσπιση της ελευθερίας και της νομοκρατίας, όμως ταυτόχρονα υποστήριζαν την μη προάσπιση της ελευθερίας και της νομοκρατίας αν αυτή η προάσπιση επέβαλε τη χρήση βίας. Έτσι π.χ ενώ είχαν υπάρξει 3 δικαστικές αποφάσεις για την εκκένωση της πλατείας Μεϊντάν και το ξήλωμα των οδοφραγμάτων, οποιαδήποτε προσπάθεια της –είτε μας αρέσει, είτε όχι- νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης Γιανουκόβιτς να εφαρμόσει τις αποφάσεις των δικαστηρίων, αντιμετωπιζόταν με υστερικές κραυγές από τις δυτικές κυβερνήσεις. Ούτε, φυσικά, διανοήθηκαν οι δυτικες κυβερνήσεις να ζητήσουν τον άμεσο αφοπλισμό των εξτρεμιστών μετά την υπογραφή της συμφωνίας της 21ης Φεβρουαρίου. Με αποτέλεσμα να αποθρασυνθούν οι εξτρεμιστές, γνωρίζοντας πως ό,τι και να έκαναν και να ζητούσαν θα αντιμετώπιζαν, σε τελική ανάλυση, την αμέριστη κατανόηση της Δύσης.
Πώς μπορεί κανείς να ερμηνεύσει αυτή τη στάση της Ε.Ε. και των ΗΠΑ; Σύμφωνα με τον καθηγητή Νικολάι Πέτρο αυτή η στάση, που στην ουσία σηματοδοτούσε μια τέλεια αδιαφορία για την πραγματική κατάσταση, τόσο στο Κίεβο, όσο και στην Ουκρανία, ερμηνεύεται από το γεγονός ότι ευθύς εξ αρχής η Δύση είδε το θέμα της Ουκρανίας μέσα από ένα γεωπολιτικό πρίσμα, όπου το τι ακριβώς συνέβαινε στην Ουκρανία ήταν παντελώς αδιάφορο:
«Η πολιτική της Δύσης» γράφει ο καθηγητής Πέτρο, σε άρθρο του στο Νation «έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα στην Ουκρανία, επειδή το επίκεντρο της πολιτικής της είναι η Ρωσία και όχι η Ουκρανία. Για αυτό έχει χάσει κάθε επαφή με την Ουκρανία».
Στο βαθμό λοιπόν που κάποιος είχε αντι-ρωσικά αισθήματα, αυτό τον έκανε στα μάτια των δυτικών αυτόματα δημοκράτη και «φιλοδυτικό». Για αυτό αγκάλιασαν τους εξτρεμιστές και τους επέτρεψαν να οδηγήσουν την κατάσταση στα σημερινά αδιέξοδα.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.kosmos&id=32181
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου