Μελανό κεφάλαιο της Μεταπολίτευσης;

του Πάσχου Μανδραβέλη


Η Δημόσια Ιστορία στη χώρα μας είναι σαν τον δημόσιό της διάλογο. Πάει με τις μπάντες. Από εμπεδωμένη άποψη της «καταραμένης Δεξιάς που κατέστρεψε την Ελλάδα» (κάτι που καλλιέργησε επιτυχώς σύμπασα η Αριστερά), περνάμε σταδιακά στο «καταραμένο ΠΑΣΟΚ που κατέστρεψε την Ελλάδα» , κάτι που καλλιεργείται αμφίπλευρα -από τη Δεξιά και από την Αριστερά- και για διαφορετικούς λόγους. Βασικός στόχος της κριτικής είναι η δεκαετία του ’80 που παρουσιάζεται ως το μελανό κεφάλαιο της Μεταπολίτευσης. Αν και αυτήν τη δεκαετία φούντωσαν πολλά αρνητικά δαιμόνια (με κορυφαία τον λαϊκισμό και τη διόγκωση του κράτους), αυτά δεν ήταν καινά δαιμόνια. Προϋπήρχαν...

Για παράδειγμα, οι εθνικοποιήσεις σημαντικών τομέων της οικονομίας γίνονται κατά τη διακυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (1977-1980), ενώ στη δεκαετία του ’80 η χώρα βιώνει απλώς τον επίλογο της κατάρρευσης της μέχρι τότε προστατευμένης ελληνικής βιομηχανίας και έχουμε την κρατικοποίηση των προβληματικών επιχειρήσεων. Βεβαίως η διαχείριση αυτών των προβληματικών ήταν ένα διαρκές σκάνδαλο με κομματικές προσλήψεις και κομισάριους ως διοικητές, αλλά η κρατικοποίησή τους ήταν τότε πολιτικός μονόδρομος. Πέρα από κάποιες ελάχιστες φιλελεύθερες φωνές στη Νέα Δημοκρατία, υπήρχε γενική συναίνεση ότι «το κράτος πρέπει να κάνει κάτι γι’ αυτό». Οι φιλελεύθερες ιδέες ήταν υπό διωγμόν και στη Νέα Δημοκρατία. Να σημειώσουμε εδώ ότι το 1983 το Πειθαρχικό της Ν.Δ. επέβαλε «επιεικώς» στον κ. Στέφανο Μάνο την ποινή της «εγγράφου επιπλήξεως και τον αποκλεισμό του από τα όργανα του κόμματος επί εξάμηνο», διότι μίλησε για την ανάγκη αποκρατικοποιήσεων, απελευθέρωσης του τραπεζικού συστήματος, κατάργησης ελέγχου των τιμών κ.ά.

Βεβαίως στη δεκαετία του ’80 το κράτος μεγαλώνει δραματικά και για να χωρέσουν και «τα δικά τους παιδιά» αλλά και για να ικανοποιηθούν κοινωνικές ανάγκες πρόνοιας, όπως ήταν το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Να σημειώσουμε εδώ ότι οι δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα το 1980 ήταν 29% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος των δεκαπέντε ευρωπαϊκών χωρών -που μετά έγινε Ευρωπαϊκή Ενωση- ήταν 45,6% (Χρυσάφης Ιορδάνογλου, «Κράτος και ομάδες συμφερόντων», εκδ. Πόλις). Το 1989 οι δαπάνες «εξευρωπαΐζονται» ως ποσοστό του ΑΕΠ (όχι όμως ως προς τη διάρθρωσή τους: οι σπατάλες είναι τεράστιες) αλλά δεν «εξευρωπαΐζονται» τα έσοδα του κράτους. Το 1980 οι φόροι ήταν 21,8% του ΑΕΠ, 7,2 μονάδες λιγότερες των δαπανών. Το 1990 τα φορολογικά έσοδα παρέμεναν τα χαμηλότερα στην ΕΟΚ: 26,4% του ΑΕΠ, έναντι 34,8% στη Γερμανία ή 42% στη Γαλλία ή 41,9% στο Βέλγιο κ.ο.κ.

Η κληρονομιά του Εμφυλίου

Η μεγάλη αναπηρία όμως της χώρας δεν είναι η κληρονομιά του μεγάλου κράτους. Αυτό διορθώνεται, όπως έγινε και σε πολλές χώρες της Ευρώπης μετά τη δεκαετία του ’90. Μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το συγκεντρωτικό κράτος, το οποίο δεν είναι κληρονομιά της δεκαετίας του ’80, αλλά στήνεται από τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις έχοντας σαφή πολιτική στόχευση. Είναι αστείο, αλλά όλα σχεδόν όσα υπερασπίστηκε και υπερασπίζεται σήμερα η Αριστερά ως «λαϊκές κατακτήσεις» είναι Δεξιά δημιουργήματα και μάλιστα όχι της καλύτερης Δεξιάς. Ενα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η «επετηρίδα» των εκπαιδευτικών για την κατάργηση της οποίας έγιναν πραγματικές μάχες με τα ΜΑΤ έξω από τα σχολεία το 1998. Το κεκτημένο όμως της «επετηρίδας» (όπως αποκάλυψαν οι Χάρης Αθανασιάδης και Νίκος Μαραντζίδης στο άρθρο τους «Συγκρούσεις του παρελθόντος και αβεβαιότητες του μέλλοντος», 1999) θεσπίστηκε το 1937 από τη δικτατορία Μεταξά για να αποκλειστεί ο διορισμός, από τα αποκεντρωμένα εποπτικά συμβούλια των σχολείων, όσων είχαν «ανατρεπτικά φρονήματα».

Κατά τον ίδιο τρόπο, οι μετεμφυλιακές κυβερνήσεις της Δεξιάς φοβούνταν ότι στους αποκεντρωμένους θεσμούς που είχε το ελληνικό κράτος -όπως ήταν οι δήμοι, τα πανεπιστήμια, οι τράπεζες κ.λπ.- μπορούσαν να εκλεγούν ή να ανελιχθούν άτομα που είχαν αριστερές απόψεις. Συγκεντρώνοντας τα πάντα στο κεντρικό κράτος, το οποίο ήλεγχαν οι νικητές του Εμφυλίου, τέτοιος κίνδυνος δεν υπήρχε. Η αλήθεια επίσης είναι ότι, ενώ η διακηρυγμένη πολιτική του κράτους ήταν μόνο εναντίον του κομμουνισμού, οι διαγκωνισμοί και οι φιλοδοξίες σε κατώτερο επίπεδο απέκλειαν και όσους βαφτίζονταν «συνοδοιπόροι του τέρατος». Κάποιος, για παράδειγμα, που εποφθαλμιούσε κάποια θέση μπορούσε εύκολα να διαβάλει τον πιο άξιο ανθυποψήφιό του, διότι όλοι είτε είχαν κάποιον συγγενή που ήταν κομμουνιστής είτε κάποια στιγμή είπε κάτι εκτός της «εθνικής γραμμής». Είναι δε περίεργο ότι σε μια χώρα που είχε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων για την πρόσληψη στο Δημόσιο διαβάλλεται το ΠΑΣΟΚ ως πατέρας του κομματικού κράτους. Στην πραγματικότητα, ο Ανδρέας Παπανδρέου παρέλαβε ένα εν πολλοίς κομματικό κράτος (δεν πρόλαβαν να κάνουν πολλά στην περίοδο 1974-1981 οι κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Καραμανλή) και το έκανε δικομματικό ή καλύτερα διακομματικό. Φυσικά η πρόσληψη Πρασίνων ως αντιστάθμισμα στην κυριαρχία των Βένετων δεν απαντούσε στις ανάγκες του σύγχρονου Δημοσίου, αλλά σάμπως απαντούσε η διάρθρωση του Δημοσίου με τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων μετά τον Εμφύλιο;

Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι η πολιτική διαχείριση του μετεμφυλιακού κράτους άφησε ως κληρονομιά συγκεντρωτικούς θεσμούς, οι οποίοι ακόμη και σήμερα είναι η μεγάλη αναπηρία του ελληνικού κράτους. Οι θεσμοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης μαράζωσαν και τώρα οι τοπικές κοινωνίες (μέσα από λάθη, διαφθορά, εκλογική τιμωρία) προσπαθούν να τους αναστήσουν. Τα μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια, που υπήρχαν πριν από τη δεκαετία του ’40, έγιναν παραρτήματα του υπουργείου Παιδείας κι ακόμη σήμερα προσπαθούμε με πολλά πισωγυρίσματα να τα ξεκολλήσουμε. Ακόμη και εθιμικές νησίδες αυτονομίας καταπατήθηκαν, όπως ήταν η διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας. Πολύ πριν η Τράπεζα της Ελλάδος γίνει ανεξάρτητη αρχή, με τον διοικητή της αμετακίνητο από τις κυβερνήσεις, η Εθνική Τράπεζα ήταν προπύργιο των αστών της χώρας και ο διοικητής παρέμενε αμετακίνητος καθ’ όλη τη θητεία του. Οπως γράφει στην Ιστορία του ο Σπύρος Μαρκεζίνης: «Ο πρωθυπουργός ήθελε καταρχήν άμεση απαλλαγή της Εθνικής από την εποπτεία του (κεντρώου) Γ. Πεσμαζόγλου, προέδρου του Δ.Σ., και υπέδειξε την απομάκρυνσή του, καθώς και την αντικατάσταση του διοικητού (επίσης φιλελεύθερου) Στ. Κωστόπουλου». Τελικώς διά της συγχώνευσης με την Τράπεζα των Αθηνών η Εθνική έγινε ένα από τα παρακλάδια της κεντρικής κυβέρνησης.

Λάθη και υπερβολές

Στο πλαίσιο ενός μικρού σημειώματος για μια τόσο σύνθετη δεκαετία, δεν θα αναφερθούμε στα πολλά και μεγάλα αρνητικά της περιόδου, όπως ο νόμος πλαίσιο για τα ΑΕΙ, η ενίσχυση των συνδικαλιστικών ελίτ διά της εργατικής νομοθεσίας, η αντικατάσταση της στρεβλής ιεραρχίας στο Δημόσιο με μια ακόμη χειρότερη κ.λπ. Αυτά συζητιούνται και με το παραπάνω. Δεν θα αναφερθούμε επίσης στις κοινωνικά φιλελεύθερες τομές της περιόδου, όπως ήταν η αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου· μην ξεχνάμε ότι μέχρι το 1982 οι μοιχοί διαπομπευόταν τυλιγμένοι σε σεντόνια στα αστυνομικά τμήματα. Αυτά ουδόλως συζητιούνται. Απλώς πρέπει να επισημάνουμε ότι, αποτυπώνοντας λάθος και με υπερβολές τις ιστορικές περιόδους, καταλήγουμε να διορθώνουμε τα λάθος προβλήματα. Η δεκαετία του ’80 ήταν επιζήμια για τη χώρα όχι επειδή γκρέμισε τις στρεβλές ιεραρχίες που είχαν οικοδομηθεί μετά τον Εμφύλιο, αλλά επειδή τις αντικατέστησε λαϊκιστικά με χειρότερες. Για παράδειγμα, η παντοκρατορία της «έδρας» στα ΑΕΙ έπρεπε να τελειώσει. Αλλά δεν έπρεπε να αντικατασταθεί από την παντοκρατορία των μειοψηφιών, ασχέτως αν αυτές είχαν δημοκρατικό προσωπείο. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ εκείνη τη δεκαετία είναι ότι παρέλαβαν ένα «δεξιό» συγκεντρωτικό κράτος για να παραδώσουν ένα «σοσιαλιστικό» συγκεντρωτικό κράτος. Βεβαίως υπήρξαν ρωγμές αποκέντρωσης (όπως ήταν η ενίσχυση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης το 1984, κάτι που οδήγησε δύο χρόνια μετά στην εκλογή Εβερτ, Ανδριανόπουλου Κούβελα και στο σπάσιμο του κρατικού μονοπωλίου στα ερτζιανά), αλλά αυτά δεν ήταν παρά αναλαμπές. Η βασική φιλοσοφία παρέμεινε ανέπαφη κι απλώς συμπεριέλαβε και τους «άλλους», τους ηττημένους του Εμφυλίου.


http://www.kathimerini.gr/776979/opinion/epikairothta/politikh/melano-kefalaio-ths-metapoliteyshs

H μαγεία της φοροδιαφυγής

Photo: Judit Klein/Flickr

του Τάκη Μίχα

Στην επιτόπια έρευνα (fieldwork) που διεξάγει ο ανθρωπολόγος σε μια «πρωτόγονη» φυλή, υπάρχει πάντοτε το κρίσιμο σημείο Μηδέν - το σημείο όπου η φυλή παύει να σε θεωρεί ξένο και σε θεωρεί πια «δικό της». Ο τρόπος με τον οποίο καταλαβαίνει ο ανθρωπολόγος ότι έφτασε σε αυτό το ποθητό σημείο, διαφέρει φυσικά από φυλή σε φυλή. Σε άλλες αυτό εκδηλώνεται όταν σου κολλάν ένα παρατσούκλι και αρχίζουν να σε φωνάζουν με αυτό (π.χ. «γιε της λευκής φοράδας που έρχεται απο μακριά»). Σε άλλες, όταν οι γιαγιάδες σου επιτρέπουν να συμμετέχεις στο κουτσομπολιό μπροστά στη φωτιά. Στις φυλές του Αμαζονίου πάλι, η αποδοχή εκδηλώνεται όταν σου επιτρέπουν να συμμετέχεις στις επιθέσεις εναντίον γειτονικών φυλών για να κλέψετε τις γυναίκες τους. κ.λπ. κ.λπ.

Στην Ελλάδα, τουλάχιστον στο χωριό που ζω εδώ και μερικά χρόνια, το σημείο Μηδέν, το σημείο της αναγνώρισης και αποδοχής, εκδηλώθηκε με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο: ήταν η ημέρα που οι σημαντικοί παράγοντες της ζωής μου -ο φούρναρης, ο μανάβης, ο εστιάτορας, ο υδραυλικός, ο κουρέας ,ο κτηνίατρος, κ.α- έπαψαν να μου κόβουν αποδείξεις για τα προϊόντα που μου πωλούσαν ή τις υπηρεσίες που μου προσέφεραν!

Φυσικά αυτό δεν συνέβη από τη μια ημέρα στην άλλη, ούτε το έκαναν όλοι μαζί. Πήρε κάμποσο καιρό και αρκετές δοκιμές. Διστακτικά, σχεδόν ντροπαλά στην αρχή, άρχισαν να «ξεχνούν» να πληκτρολογήσουν στην ταμειακή μηχανή για να εκδώσουν την απόδειξη. Και σιγά-σιγά αυτές οι μεμονωμένες και διστακτικές στην αρχή πράξεις έγιναν ένα ορμητικό ποτάμι που παρέσυρε τα πάντα στο διάβα του -στο τέλος πια κανείς δεν έκοβε απόδειξη πλην των «ξενέρωτων» σουπερμάρκετ.

Στην αρχή ξαφνιάστηκα και αντέδρασα με την οργή με την οποία θα αντιδρούσε κάθε ορθά σκεπτόμενος ευρωεκσυγχρονιστής: «Μα για μαλάκα με περνάει να πληρώνω εγώ τους φόρους και για πάρτη του». Η οργή μου μάλιστα αυξανόταν καθώς σκεπτόμουν πόσους δασκάλους, η καθηγητές, ή αξιωματικούς, ή παπάδες, ή εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ, ή δημοσιογράφους στη ΝΕΡΙΤ, ή δικαστικούς -πόσους με άλλα λόγια υπέροχους δημοσίους υπαλλήλους δεν θα μπορέσει να διορίσει το κράτος, επειδή οι συντοπίτες μου δεν πληρώνουν τους φόρους τους.

Όμως, επειδή μέσα μου υπάρχει και η πλευρά του ανθρωπολόγου, η οργή σταδιακά υποχώρησε και έδωσε χώρο στην παρατήρηση. Και τότε αντιλήφθηκα ότι η πράξη της μη έκδοσης απόδειξης ήταν στην ουσία μία εκδήλωση εμπιστοσύνης και αποδοχής: «Καλώς ήρθες, ξένε. Είσαι πια δικός μας»! Αν με άλλα λόγια στις προτεσταντικές χώρες η κατακραυγή εναντίον της φοροδιαφυγής αποτελεί μια εκδήλωση του social trust, στην Ελλάδα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο:το social trust οικοδομείται επάνω στην φοροδιαφυγή! Όταν κάποιος δεν σου κόβει απόδειξη, στην ουσία σου λέει ότι σε εμπιστεύεται, ότι είναι έτοιμος να σε συμπεριλάβει στο ευρύτερο κοινωνικό δίκτυο στο οποίο συμμετέχει. Αν ο ανθρωπος είναι «κοινωνικό ον», όπως πολύ σωστά επιμένουν οι αριστεροί, αυτή ακριβώς η κοινωνικότητα στην Ελλάδα εκφράζεται με την αποφυγή της παροχής απόδειξης. Κάτι που δυστυχώς δεν θα μπορέσει ποτέ να κατανοήσει η –κατά τα άλλα συμπαθέστατη στον γράφοντα- κ. Μέρκελ.

Για να δω, πάντως, αν πραγματικά κατανόησα το πολιτισμικό παιχνίδι, έκανα το εξής πείραμα: Την επόμενη φορά που έπαθαν κάποια βλάβη τα ηλεκτρικά μου φώναξα έναν ηλεκτρολόγο που δεν είχα ξανακαλέσει. Όταν τέλειωσε πήγε να βγάλει το μπλοκάκι. Όμως τον σταμάτησα λέγοντας: «Αυτό δεν χρειάζεται. Ξένοι είμαστε;»

Και τότε είδα στα μάτια του την αναγνώριση ότι πράγματι ήμουνα πια μέρος της «φυλής», την αποδοχή του γεγονότος ότι εκείνη τη στιγμή σφυρηλατούσαμε δεσμούς social trust που υπερέβαιναν νόμους, συντάγματα και λοιπούς «αστικούς φορμαλισμούς» που θα ΄λεγε κι ο μακαρίτης.

Ακόμα και το αδέσποτο κοπριτάκι που μάζεψα πρόσφατα γάβγισε χαρούμενα. Ή έτσι τουλάχιστον μου φάνηκε...

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.oikonomia&id=35370

Τα chemtrails είναι σύμπτωμα μεγαλύτερου προβλήματος

Πριν από λίγες μέρες, ένα ζευγάρι πυροβόλησε και σκότωσε δύο αστυνομικούς στο Las Vegas. Κατόπιν γύρισαν τα όπλα πάνω τους και πήραν και τη δική τους ζωή.

Πρώτη φορά που συνέβηκε; Όχι.
Θα ξαναγίνει; Ναι.

Τότε τί το ιδιαίτερο είχε αυτή η περίπτωση;

Πριν απαντήσω αυτή την ερώτηση, ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή στα κείμενα που έχω αναρτήσει σε αυτό το μπλογκ τα τελευταία χρόνια. Γράφω λοιπόν κυρίως για συνωμοσίες που εμφανίζονται σε σχεδόν όλα τα επίπεδα της ζωής μας, από τον έλεγχο του χρήματος (οι Εβραίοι φταίνε, ή οι Γερμανοί), στα διατροφικά θέματα (δες Μονσάντο και γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα), τον καιρό (δες chemtrails), τα εμβόλια, κτλ. Για όλα τα παραπάνω παραθέτω αυτά που λέει η επιστήμη και προσπαθώ να δείξω για ποιο λόγο οι θεωρίες συνωμοσίας κάνουν λάθος.

Πέρα από τα σχόλια που δέχομαι όπου κατηγορούμαι πως είμαι μέρος της συνωμοσίας, πως καλύπτω τους συνωμότες, πως είμαι άσχετος, αμόρφωτος, ανίκανος να σκεφτώ κριτικά και φυσικά ηλίθιος, υπάρχουν και τα άλλα που ουσιαστικά μου λένε “Τί ασχολείσαι ρε παιδί μου, άσε τους να πιστεύουν ότι θέλουν. Δικό τους πρόβλημα.”

Δεν είναι έτσι όμως, δυστυχώς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι πυροβολισμοί στο Las Vegas που ανέφερα στην αρχή. Από τα στοιχεία που έχουν μαζευτεί για τους δύο δράστες, φαίνεται πως πίστευαν ότι η κυβέρνηση ήθελε να τους στερήσει τις ελευθερίες τους, να τους τσακίσει όσο γίνεται περισσότερο, γιατί όχι και να τους σκοτώσει.

Μέρος των συνωμοσιολογικών πιστεύω τους ήταν και τα chemtrails, μεταξύ άλλων. Προφανώς δεν σκοτώσανε γιατί πιστεύουν πως τα ίχνη που αφήνουν τα αεροπλάνα είναι χημικά με σκοπό τον αφανισμό της ανθρωπότητας, ούτε γιατί πίστευαν πως τα εμβόλια έχουν μοναδικό στόχο να μειώσουν τον πληθυσμό, ούτε γιατί οι μεγάλες τράπεζες ελέγχονται από Εβραίους. Αλλά η πίστη σε όλες αυτές τις συνωμοσίες, είναι σύμπτωμα ενός μεγαλύτερου προβλήματος.

Η πίστη στην ύπαρξη κάθε μιας από αυτές της συνωμοσίες λειτουργεί σαν μια “πύλη” που επιτρέπει στον συνωμοσιολογικό νου να πιστέψει και σε άλλες συνωμοσίες, ίδιας, ή ακόμα και αντικρουόμενης φύσης. Δεν είναι περίεργο λοιπόν κάποιος που πιστεύει πως τα chemtrails ψεκάζονται για να μειώσουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, να πιστεύουν ταυτοχρόνως πως τα εμβόλια είναι σχεδιασμένα να μειώσουν τον πληθυσμό.

Αυτά τα άτομα που πιστεύουν σε όλες αυτές τι συνωμοσίες νιώθουν πως όλοι προσπαθούν με κάποιο τρόπο να τους σκοτώσουν. Δεν θα είναι περίεργο λοιπόν, αν ανάμεσά τους βρεθεί και ένας που είναι λίγο διαταραγμένος και αποφασίσει να κάνει κάτι για αυτό, να αντισταθεί. Να οπλιστεί και να προσπαθήσει να πάρει την τύχη του στα χέρια του.

Αυτό έγινε στο Las Vegas. Οι αναρτήσεις του νεαρού στο Facebook είναι χαρακτηριστικές και δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Ένιωθε κατατρεγμένος, πίστευε σε όλες σχεδόν τις συνωμοσίες που κυκλοφορούν, αποφάσισε να κάνει κάτι μόνος του, σκότωσε δύο ανθρώπους.

Όταν λοιπόν δεν προσπαθούμε να “χτυπήσουμε” τις θεωρίες συνωμοσίας, όταν τις αφήνουμε να υπάρχουν γιατί “δεν κάνουν κακό”, τότε είναι που ουσιαστικά παίζουμε με την τύχη μας. Είναι θέμα χρόνου, όσο εξαπλώνονται, να παρασύρουν και κάποιον που εκτός από το να γράφει στα social media και να κατακεραυνώνει την Λέσχη Μπίλντενμπεργκ, αποφασίσει να πάρει τη καραμπίνα του παππού του και να βγει στο κοντινότερο εμπορικό κέντρο.

Πόσο απέχουμε από αυτό το σενάριο; Δεν γνωρίζω, ελπίζω πάρα πολύ, αλλά όσο επιτρέπουμε στις θεωρίες συνωμοσίας να αναπαράγονται ανεξέλεγκτα, όσο δεν αντιστεκόμαστε με λογικά και επιστημονικά επιχειρήματα σε αυτές τις ιδέες, τόσο πιο κοντά φτάνουμε. Θα έρθει η μέρα όπου κάποιος που έχει δει πολλές ταινίες του Hollywood θα αποφασίσει να γίνει ένα νέος Dirty Harry, ένας John McLain, ένας Jack Bauer, να πιστέψει πως γνωρίζει την αλήθεια ενώ όλοι οι άλλοι κοιμούνται και να αναλάβει δράση.


Μεταφράζοντας και παραφράζοντας ελαφρώς τον Carl Sagan:

“Έχω μια μελλοντική εικόνα της κοινωνίας στην εποχή των παιδιών ή των εγγονιών μου, όταν αυτή θα έχει γίνει μια οικονομία υπηρεσιών και πληροφοριών, όταν σχεδόν όλες οι κατασκευαστικές βιομηχανίες θα έχουν πάει σε άλλες χώρες, όταν τεράστιες τεχνολογικές δυνάμεις θα είναι στα χέρια των λίγων, και κανείς που αντιπροσωπεύει τον λαό δεν θα τις καταλαβαίνει, όταν οι άνθρωποι θα έχουν χάσει τη δυνατότητα να θέτουν τη δική τους ατζέντα και να αμφισβητούν αυτούς που έχουν τη δύναμη, όταν κρατώντας τους κρύσταλλούς μας και νευρικά συμβουλευόμενοι τα οροσκόπιά μας, οι κριτικές μας δυνατότητες θα υποχωρούν, θα είμαστε ανίκανοι να ξεχωρίσουμε μεταξύ αυτού που μας κάνει να νιώθουμε όμορφα από αυτό που είναι αληθινό, θα γλιστράμε, σχεδόν χωρίς να το καταλάβουμε, πίσω στις δεισιδαιμονίες και το σκοτάδι…

Η αποβλάκωση της κοινωνίας μας είναι πιο εμφανής στα ΜΜΕ που ακολουθούν τον χαμηλότερο παρονομαστή στην ποιότητα του προγράμματός τους, παρουσιάζουν τις ψευδοεπιστήμες και τις προλήψεις σαν πραγματικές και “γιορτάζουν” την άγνοια.”


Διαβάζοντας το παραπάνω, βλέπετε ομοιότητες με την Ελλάδα;

Η πίστη στις θεωρίες συνωμοσίας κάνει κακό και δεν πρέπει να το αγνοούμε σαν κάτι περαστικό ή κάτι αδιάφορο. Η κριτική σκέψη και η επαφή με την επιστήμη μπορεί να μας βοηθήσει, αλλά αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος. Ο εύκολος είναι να πιστεύουμε ότι διαβάζουμε και να το μοιραζόμαστε αμέσως στο Facebook.





http://ellinikahoaxes.gr/2014/07/03/%CF%84%CE%B1-chemtrails-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%80%CF%84%CF%89%CE%BC%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2/