Τα διαζύγια της Ν.Δ.

του Αντώνη Αναστασόπουλου
Η παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974 και παραμένει μέχρι σήμερα, 41 χρόνια μετά την ίδρυσή της, ένας από τους δύο πόλους του εκάστοτε δικομματισμού, είναι έτοιμη να εκλέξει τον όγδοο κατά σειρά πρόεδρό της (και δέκατο αν συνυπολογίσουμε τον μεταβατικό Μεϊμαράκη και τον υπηρεσιακό Πλακιωτάκη).

Ευάγγελος Μεϊμαράκης και Κυριάκος Μητσοτάκης θα μονομαχήσουν στον δεύτερο γύρο στις 10 Ιανουαρίου, σε μια εκλογή η οποία, όπως έδειξε ο πρώτος γύρος, θα γίνει σε κλίμα ανησυχίας καθώς το φάντασμα της διάσπασης δεν ξορκίστηκε και εξακολουθεί να πλανάται πάνω από τα γραφεία της Συγγρού.

Η αλήθεια είναι ότι το θέμα της διάσπασης είναι αυτό που έχει συζητηθεί περισσότερο απ’ όλα αυτήν την περίοδο, καθώς η ιστορία της Ν.Δ. είναι γεμάτη από τέτοια περιστατικά. Επρόκειτο όμως για διασπάσεις καταλυτικές για τη μοίρα της ή απλώς για... «αποχωρήσεις προσωπικοτήτων», για να χρησιμοποιήσουμε μια φράση του Μεϊμαράκη των τελευταίων ημερών;

Το όνομα
Η Νέα Δημοκρατία αποτελεί ιστορική συνέχεια του Λαϊκού Κόμματος του Γούναρη και του Τσαλδάρη, του Ελληνικού Συναγερμού του Αλέξανδρου Παπάγου αλλά και της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης (ΕΡΕ). Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα μπορούσε μάλιστα να θεωρηθεί ως η ίδια η ιστορία της παράταξης, καθώς πέρασε και από τα τέσσερα προαναφερόμενα κόμματα, έχοντας ιδρύσει τα 2 από αυτά (ΕΡΕ-Ν.Δ.).

Ποιος θα περίμενε πως έμπνευση για το όνομα που έδωσε ο Καραμανλής στο κόμμα του το 1974 θα ήταν –πιθανότατα- ένα... συνέδριο του ΚΚΕ! Συγκεκριμένα το 9ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας συνέρχεται τον Δεκέμβριο του 1973 και, παίρνοντας υπόψη την ύπαρξη της στρατιωτικής δικτατορίας, καθόρισε ως πρώτο βήμα της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας την εγκαθίδρυση του «καθεστώτος της Νέας Δημοκρατίας».

Δεν θα περάσει ούτε ένας χρόνος, όταν τα μέλη του ΚΚΕ θα δουν την πρότασή τους για ένα καθεστώς «Νέας Δημοκρατίας» να δίνεται από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως όνομα στην παράταξη της ελληνικής Δεξιάς.

Το 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ απαλείφει με συνοπτικές διαδικασίες από τις θέσεις του κόμματος τα περί «Νέας Δημοκρατίας». Πολλοί θυμίζουν επιπλέον το 78 σελίδων βιβλίο του Κινέζου κομμουνιστή ηγέτη Μάο Τσε Τουνγκ με τίτλο «Η Νέα Δημοκρατία», το οποίο εκδόθηκε το 1940. Όποια από τις δύο εκδοχές και αν πάρει κάποιος, δύσκολα αποφεύγει τον πειρασμό να συσχετίσει την ονοματοδοσία της μεταχουντικής Δεξιάς με την κομμουνιστική παράδοση...

Οι αποχωρήσεις
Μπορεί να είναι η Αριστερά εκείνη που διατηρεί τη φήμη των αέναων διασπάσεων, όμως ούτε η Δεξιά υπολείπεται τέτοιων. Και αν στις διασπάσεις της Αριστεράς έπαιξαν ρόλο μεγάλα ιστορικά γεγονότα, από τα οποία προέκυψαν οι διαφοροποιήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, στη Δεξιά αρκούσε μια ήττα στην κούρσα της διαδοχής για να μαζέψει ο ηττημένος «τα μπογαλάκια» του και να τα αραδιάσει σε ένα καινούργιο, κατά κανόνα προσωποπαγές και συνήθως βραχύβιο, κόμμα.

Και αν τα πρώτα χρόνια ζωής της Ν.Δ. κανείς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει ούτε την ηγεσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή ούτε εκείνη του Γεωργίου Ράλλη, το πλήρωμα του χρόνου ήλθε μετά την απομάκρυνση της παράταξης από την εξουσία και την εκλογή του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Η επόμενη σελίδα μετά το κεφάλαιο «Καραμανλής» για τη Νέα Δημοκρατία ούτε εύκολη ήταν ούτε «αναίμακτα» θα γυρνούσε.

Στεφανόπουλος - ΔΗ.ΑΝΑ.
Ο πρώτος που εγκαινιάζει τις διασπάσεις είναι ο Κωστής Στεφανόπουλος το 1985. Ο τότε βουλευτής Αχαΐας έχει αποτύχει στις εσωκομματικές εκλογές εις διπλούν χάνοντας τόσο από τον Ευάγγελο Αβέρωφ όσο αργότερα και από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Τελικώς το 1985 αποφασίζει να αποσκιρτήσει μαζί με άλλους εννέα από τη Ν.Δ. και να φτιάξει τη Δημοκρατική Ανανέωση (ΔΗ.ΑΝΑ.), οδηγώντας τον Ευάγγελο Αβέρωφ στο να πει την παροιμιώδη φράση: «Όποιος φεύγει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος».

Η ΔΗ.ΑΝΑ. κέρδισε από μια έδρα στις εθνικές και στις ευρωεκλογές του 1989, όμως η ιστορία που θα θυμούνται οι περισσότεροι είναι εκείνη των εκλογών του 1990. Η ΔΗ.ΑΝΑ. εκλέγει και πάλι έναν βουλευτή, όμως αυτήν την φορά δεν είναι ο Κωστής Στεφανόπουλος, αλλά ο Θεόδωρος Κατσίκης από το τότε Υπόλοιπο Αττικής. Ο ένας βουλευτής της ΔΗ.ΑΝΑ. είναι αυτός που λείπει από τη Ν.Δ. ώστε να σχηματίσει πλειοψηφία στη Βουλή. Κατόπιν συνεννόησης Στεφανόπουλου - Μητσοτάκη, ο Κατσίκης θα στηρίξει την κυβέρνηση, αλλά λίγο αργότερα θα αφήσει τη ΔΗ.ΑΝΑ. χωρίς κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και θα προσχωρήσει πάλι στη Ν.Δ.

Ο Στεφανόπουλος θα αποκαλύψει αργότερα πως από την ημέρα που έφυγε από τη Νέα Δημοκρατία, ακόμα και όταν το κόμμα του έπαψε πια να υπάρχει, δεν ξαναψήφισε τη μαμά παράταξη. Όπως εξομολογήθηκε στη Νίτσα Λουλέ: «Εδώ και χρόνια δεν ανήκω πουθενά. Ψήφισα τον Λεωνίδα (σ.σ.: Κύρκο) στην Ευρωβουλή, τη Δαμανάκη όταν ήταν πρόεδρος του Συνασπισμού και φυσικά ΠΑΣΟΚ. Δεν είχα καμία σκέψη να φύγω από τη Ν.Δ. Ήταν το κόμμα μου. Ο Μητσοτάκης ήταν ξενόφερτος. Τον έφερε ο Καραμανλής».

Σαμαράς - ΠΟΛ.ΑΝ.
Τον Ιούνιο του 1993 είναι η σειρά του Αντώνη Σαμαρά να «φύγει από το μαντρί», αλλά με πολύ πιο ηχηρό τρόπο. Ο κατοπινός πρωθυπουργός αποχωρεί από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ. παίρνοντας μαζί του και κάποιους βουλευτές, με τελευταίο και γνωστότερο τον Γιώργο Συμπιλίδη, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση του Μητσοτάκη να χάσει τη δεδηλωμένη. Ο Σαμαράς ιδρύει την Πολιτική Άνοιξη, το όνομα της οποίας, όπως ο ίδιος δηλώνει, είναι εμπνεύσεως... Οδυσσέα Ελύτη! Προκηρύσσονται οι πρόωρες εκλογές της 10ης Οκτωβρίου, στις οποίες η Ν.Δ. ηττάται παίρνοντας 39,3%.

Την εποχή εκείνη το κόμμα Σαμαρά γνωρίζει πρωτοφανή επιτυχία για νεοσύστατο κόμμα, σχεδόν προσωποπαγές και σχεδόν μονοθεματικό (ΠΓΔΜ). Μπαίνει στη Βουλή, μπαίνει στην Ευρωβουλή και, αν ποτέ η ΕΦΕΕ ξανακάνει συνέδριο (το 1995 έγινε το τελευταίο), η φοιτητική παράταξη της Πολιτικής Άνοιξης (Νέοι Ορίζοντες) διαθέτει έδρες και εκεί!

Από το 1996 κι έπειτα όμως ακολουθεί φθίνουσα πορεία. Αρχικά αποτυγχάνει να επανεκλέξει βουλευτές στις εθνικές εκλογές, έπειτα και στις ευρωεκλογές του 1999. Το 2000 δεν κατεβαίνει, ενώ το 2004 στηρίζει τη Νέα Δημοκρατία και αργότερα ο Σαμαράς γίνεται υπουργός του Κώστα Καραμανλή και διαλύει την Πολιτική Άνοιξη.

Στα 11 χρόνια της ύπαρξής της, πέραν των όσων προαναφέρθηκαν, η Πολιτική Άνοιξη έχει προλάβει να εγκολπώσει τη ΔΗ.ΑΝΑ., αλλά και να βοηθήσει στην εκλογή του Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου ως Προέδρου της Δημοκρατίας.

Την εποχή που ο Αντώνης Σαμαράς γίνεται πια αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας φέρνει μαζί του και στελέχη που είτε τον είχαν ακολουθήσει από τη Νέα Δημοκρατία στην ΠΟΛ.ΑΝ. είτε τον συνάντησαν εκεί. Γιώργος Μουρούτης, Φαήλος Κρανιδιώτης, Χρύσανθος Λαζαρίδης, Άδωνις Γεωργιάδης είναι μόνο μερικά από αυτά. Από την Πολιτική Άνοιξη πέρασε και ο μετέπειτα υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. και γνωστός ηθοποιός Παύλος Χαϊκάλης.

Μαζί με τον Αντώνη Σαμαρά, θέλησε να επιστρέψει στη Ν.Δ. -αρκετά αργότερα, είναι η αλήθεια- και ο Γιώργος Συμπιλίδης, που είχε «ρίξει» την κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1993. Ο καυγάς που ακολούθησε αργότερα μεταξύ του Μακεδόνα πρώην βουλευτή και του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν... επικός, με τον τελευταίο να κατηγορεί τον Συμπιλίδη ακόμα και για χρηματισμό.

Μάνος - Φιλελεύθεροι, Δράση
Η φράση που μνημονεύσαμε νωρίτερα, του Ευάγγελου Αβέρωφ για τον Κωστή Στεφανόπουλο, ταιριάζει «γάντι» στον Στέφανο Μάνο. Ο τελευταίος, το 1977, αφήνει τη διευθυντική θέση που καλύπτει στον ιδιωτικό τομέα για να πολιτευθεί με τη Ν.Δ. Γίνεται υπουργός της. Το 1993 και το 1997 διεκδικεί μάλιστα και την προεδρία της. Αποτυγχάνει και στις δύο περιπτώσεις και έναν χρόνο αργότερα διαγράφεται.

Ο λόγος; Το 1998 διαφωνεί με τον Κώστα Καραμανλή για μια τροπολογία του Γιάννου Παπαντωνίου για τις ΔΕΚΟ και παραπέμπεται στο Πειθαρχικό της Ν.Δ. ώστε να διαγραφεί. Σύντομα ιδρύει το κόμμα των Φιλελευθέρων με σήμα τον μαινόμενο ταύρο, που δεν θα κάνει και μεγάλη ζημιά στο... υαλοπωλείο της Ν.Δ.

Το κόμμα αποτυγχάνει να εκλέξει βουλευτές στις ευρωεκλογές του 1999, το 2000 συνεργάζεται με τη Ν.Δ. και εκλέγει τον ιδρυτή και επικεφαλής του στο εθνικό Κοινοβούλιο. Το 2004 μετατρέπεται, μαζί με τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο, σε persona non grata για τους απανταχού Νεοδημοκράτες καθώς συμπεριλαμβάνεται στις λίστες του ΠΑΣΟΚ ως ανεξάρτητος κατά τη διάρκεια μιας περίεργης «αμφίπλευρης διεύρυνσης» της Χαριλάου Τρικούπη, η οποία, εκτός από τους δύο «εκ δεξιών», βάζει στα ψηφοδέλτια και δύο ιστορικά στελέχη της Αριστεράς. Τον Μίμη Ανδρουλάκη και τη Μαρία Δαμανάκη.

Το 2009 δημιουργεί τη Δράση μαζί με τον Γιάννη Μπουτάρη και τον Βασίλη Κοντογιαννόπουλο. Κατεβαίνει ως Φιλελεύθερη Συμμαχία, μαζί με τον Θάνο Τζήμερο και τη Δημιουργία Ξανά, όμως και πάλι η αυτόνομη πορεία του δεν δικαιώνεται.

Καρατζαφέρης-ΛΑΟΣ
Αν και γενικώς ο Κώστας Καραμανλής αντιμετωπίζεται από πολλούς ως «συγκολλητική ουσία» της παράταξης, η πραγματικότητα απέχει κάπως από αυτήν την παραδοχή. Εκτός από τον Μάνο, ο τότε ηγέτης της Ν.Δ. το 2000 διαγράφει και τον Γιώργο Καρατζαφέρη.

Αφορμή είχαν σταθεί οι δηλώσεις του τελευταίου πως «ο πρόεδρος του κόμματος βασίζεται υπερβολικά στις απόψεις του γραμματέα του Άρη Σπηλιωτόπουλου», τον οποίο είχε μάλιστα αποκαλέσει... «Σαλώμη»! Ως αιτία θα μπορούσε να θεωρηθεί και μια τηλεοπτική εκπομπή του δύο χρόνια νωρίτερα. Την ίδια στιγμή που ο Καραμανλής, για όσο παρέμεινε στην πρώτη γραμμή της πολιτικής, προσπάθησε να ενισχύσει τα «κεντρώα» χαρακτηριστικά του κόμματος, ο Καρατζαφέρης καλούσε από την εκπομπή του στο Tele City χρυσαυγίτες, χουντικούς και νοσταλγούς της βασιλείας να συσπειρωθούν στην παράταξη υποσχόμενος και... αξιώματα.

Στην ιδιότυπη κούρσα της επιτυχίας των διασπάσεων της Ν.Δ. ο Καρατζαφέρης κερδίζει – με βραχεία κεφαλή, αλλά κερδίζει – τον Αντώνη Σαμαρά και την Πολιτική Άνοιξη με τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, τον οποίο ιδρύει.

Πρώτος σταθμός για τον Καρατζαφέρη οι εκλογές για την Υπερνομαρχία Αττικής - Πειραιά το 2002, στην οποία βγαίνει τρίτος, καταγράφοντας όμως το απίστευτο 14%! Το 2004 μπορεί να χάνει οριακά την εκπροσώπησή του στη Βουλή, όμως η πορεία ανάπτυξής του είναι καταιγιστική. Μπαίνει στην Ευρωβουλή την ίδια χρονιά με 4,2% ενώ στις βουλευτικές του 2007 επιστρέφει και στο ελληνικό Κοινοβούλιο και φτάνει στο πικ της πορείας του στις εκλογές του 2009, όταν καταγράφει 5,63% (με 15 έδρες στη Βουλή) και 7,15% στις ευρωεκλογές της ίδιας χρονιάς.

Κομβικό σημείο της πορείας του ΛΑΟΣ αποτελεί σαφώς η στήριξη της κυβέρνησης Παπαδήμου και η συμμετοχή σε αυτήν με υπουργούς. Αμέσως μετά την παραίτηση Παπαδήμου η Ν.Δ. λεηλατεί τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό προσεταιριζόμενη μια σειρά στελεχών όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Μάκης Βορίδης, ο Κυριάκος Βελόπουλος, ο Γιώργος Ανατολάκης και ο Θάνος Πλεύρης.

Στον ΛΑΟΣ χρωστάμε το «ντροπαλό» μπάσιμο της Ακροδεξιάς και πάλι στον πολιτικό χάρτη. Οφείλουμε άλλωστε να θυμηθούμε ότι συμπεριέλαβε στα ψηφοδέλτιά του στελέχη της Χρυσής Αυγής, ενώ εμφάνισε αρκετές φορές ξενοφοβικές και αντισημιτικές απόψεις... Το 2013 ακουγόταν πως ο Καρατζαφέρης βρίσκεται και ο ίδιος κοντά στην επιστροφή του στη Ν.Δ., κάτι τέτοιο όμως ακόμα δεν έχει συμβεί.

Αβραμόπουλος - ΚΕΠ
Το 2001 είναι η ώρα του Δημήτρη Αβραμόπουλου να αποχωρήσει από το κόμμα. Ως δήμαρχος Αθηνών ακόμη, ανακοινώνει την ίδρυση του κόμματος Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών. Όλοι δυσκολεύονται να καταλάβουν τις διαφορές του ΚΕΠ από τη Ν.Δ. και τι προκάλεσε την «αποσκίρτηση» από τη μαμά παράταξη.

Η δημοφιλία του μοιάζει στην αρχή να κάνει από μόνη της... δουλειά. Οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν «απίθανα» ποσοστά για το ΚΕΠ, που φτάνει να χτυπάει τον παραδοσιακό δικομματισμό. Τα δημοσκοπικά ευρήματα δεν θα προλάβουν ούτε να επιβεβαιωθούν ούτε να διαψευστούν, καθώς έναν χρόνο μετά την ίδρυση του ΚΕΠ, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος αποφασίζει τη διακοπή της λειτουργίας του.

Συστρατεύεται και εκείνος με τον Καραμανλή, γίνεται υπουργός το 2004, ενώ το 2009 ανακοινώνει την πρόθεσή του να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος. Αποσύρει την υποψηφιότητά του και τελικώς στηρίζει τον Σαμαρά.

Ντόρα - Δημοκρατική Συμμαχία
Το 2001, λοιπόν, είναι η τελευταία φορά που κάποιο κορυφαίο στέλεχος της Ν.Δ. «φεύγει από το μαντρί». Τελευταία μέχρι τον Αρμαγεδδώνα του μνημονίου, το 2010. Ύστερα ήρθε το μνημόνιο. Ο Σαμαράς υψώνει το λάβαρο του «αντιμνημονιακού αγώνα» και μπερδεύει το κόμμα του με «Ζάππεια», που αποδεικνύονται κενό γράμμα, με το που αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση.

Η πρώτη απώλεια του κόμματος στα χρόνια του μνημονίου έχει και έναν ισχυρότατο συμβολισμό. Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου (η τελευταία αυτοδύναμη μέχρι αυτήν τη στιγμή) φέρνει στη Βουλή προς ψήφιση το πρώτο μνημόνιο.

Η Ν.Δ. το καταψηφίζει, όχι όμως και η Ντόρα Μπακογιάννη. Ο Σαμαράς, ο οποίος το 1993 έριξε την κυβέρνηση του Μητσοτάκη, τώρα διαγράφει... την κόρη του, επί της οποίας, έναν μόλις χρόνο νωρίτερα, έχει επικρατήσει στις εσωκομματικές εκλογές. Αμέσως μετά τη διαγραφή της, η Ντόρα θα ιδρύσει τη Δημοκρατική Συμμαχία, που θα παραμείνει ενεργή μόλις δύο χρόνια. Θα αποτύχει να μπει στη Βουλή στις εκλογές του Μαΐου του 2012 και θα επιστρέψει ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς συστρατευόμενη με τον Σαμαρά υπό τον φόβο της πιθανής επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Καμμένος - ΑΝ.ΕΛΛ.
Η Ν.Δ. στηρίζει την κυβέρνηση Παπαδήμου, όμως η πρότερη αντιμνημονιακή ρητορική της φαίνεται πως έχει μπερδέψει αρκετά τον κόσμο της. Ο Πάνος Καμμένος και μερικοί ακόμα βουλευτές της Ν.Δ. αρνούνται την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση του πρώην τραπεζίτη και στις 24.2.2012 ανακοινώνουν την ίδρυση των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.

Το κόμμα του Καμμένου κερδίζει μάλιστα τον άτυπο διαγωνισμό για την... πιο πετυχημένη διάσπαση της Ν.Δ., καθώς στις εκλογές του Μαΐου του 2012, τέσσερις μόλις μήνες μετά την ίδρυσή τους, έρχονται τέταρτο κόμμα με 10,6% (!) σε μια εκλογική μάχη μάλιστα που η μαμά παράταξη κατέγραψε το ιστορικό χαμηλό της: μόλις 18,8%.

Έναν μήνα αργότερα, τον Ιούνιο, οι ΑΝ.ΕΛΛ. χάνουν το 25% της εκλογικής τους δύναμης, όμως πάλι εμφανίζονται ιδιαίτερα δυνατοί. Κάνουν σημαία τον «αντιμνημονιακό αγώνα» και πορεύονται έτσι μέχρι τις εκλογές του 2015, όταν το προεκλογικό «φλερτ» με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, που προελαύνει προς την κυβέρνηση, θα μετατραπεί την επομένη των εκλογών σε κυβερνητικό γάμο.

Ο Καμμένος θα καταφέρει τόσο στις εκλογές του Ιανουαρίου όσο και σε εκείνες του Σεπτεμβρίου να μπει οριακά στη Βουλή (κυρίως λόγω των χιουμοριστικών διαφημιστικών του) και να αποτελέσει και τις δύο φορές τον κυβερνητικό εταίρο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο αντιμνημονιακός λόγος του βέβαια τείνει να εκλείψει μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, τον Ιούλιο του 2015.

Ο αρχικός κορμός των ΑΝ.ΕΛΛ. θα γνωρίσει με το πέρασμα του –λίγου είναι η αλήθεια, αλλά συμπυκνωμένου– πολιτικού χρόνου αρκετές διαφοροποιήσεις. Ο Κώστας Μαρκόπουλος, το πρώτο άτυπο Νο 2, επιστρέφει ταχέως, τον Ιούλιο του 2013, στη Ν.Δ. Η πρωτοεμφανιζόμενη Ραχήλ Μακρή διαγράφεται ύστερα από διαφωνία με τον Καμμένο το 2014 και εντάσσεται πριν από τις εκλογές του 2015 στον ΣΥΡΙΖΑ. Με την ψήφιση του τρίτου μνημονίου φεύγει και από εκεί για να καταλήξει στη Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Ο Χρήστος Ζώης, αρχικώς προβεβλημένο στέλεχος των ΑΝ.ΕΛΛ., αποχωρεί Δεκέμβριο του 2012 και ιδρύει κόμμα με τίτλο Νέα Μέρα. Ο Βασίλης Καπερνάρος αποχωρεί και σχηματίζει το κόμμα – εμπνεύσεως Μπαλτάκου – Ριζοσπαστικός Εθνικός Συναγερμός, ενώ η επίσης πρώην βουλευτής του κόμματος Χρυσούλα Γιαταγάνα δηλώνει στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 τη στήριξή της στο ΚΚΕ!

Πολύδωρας-Ένωση
Άλλο ένα ιστορικό στέλεχος της παράταξης, ο Βύρων Πολύδωρας, αποχωρεί από τη Ν.Δ. λίγο πριν μπει το 2014, καθώς έχει καταψηφίσει το νομοσχέδιο για το «χαράτσι» και έχει κατόπιν διαγραφεί για τον ίδιο λόγο.

Λίγους μήνες νωρίτερα έχει προκαλέσει πρόβλημα στην παράταξη καλώντας το κόμμα του να συνεργαστεί με τη Χρυσή Αυγή. Ο Πολύδωρας, που εκλέγεται αδιαλείπτως από το 1981 με τα ψηφοδέλτια της Ν.Δ. και υπήρξε τέταρτος εκ των υποψηφίων προέδρων των εσωκομματικών εκλογών του 1997, αποφασίζει να δημιουργήσει και εκείνος νέο κόμμα, την Ένωση για την Πατρίδα και τον Λαό.

Φιλοδοξεί μάλιστα να ενώσει όλες τις δεξιές «αντιμνημονιακές» δυνάμεις σε ένα εκλογικό μέτωπο, υπό τη δική του αρχηγία και καλεί Καμμένο, Ζώη, Καρατζαφέρη και Νικολόπουλο να συστρατευθούν. Μάρτιο και Απρίλιο του 2014 προσχωρούν στο κόμμα του το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα του Νικολόπουλου και το νεοσυσταθέν κόμμα του Παναγιώτη Ψωμιάδη, αλλά δεν κλείνει ούτε χρόνος μέχρι να απομακρυνθούν αμφότεροι. Η Ένωση θα κατέβει στις ευρωεκλογές αποσπώντας ποσοστό 1,04%.

Νικολόπουλος-Χριστιανοδημοκράτες
Το καλοκαίρι του 2012 είναι η σειρά του βουλευτή Αχαΐας και υφυπουργού Εργασίας Νίκου Νικολόπουλου να διαγραφεί από τη Ν.Δ. Πρόκειται για παλαιό στέλεχος της παράταξης, το οποίο μάλιστα φέρεται να πήρε μέρος και στις συναντήσεις του 1997 των λεγόμενων «λοχαγών», στις οποίες αποφασίστηκε να προταθεί η αρχηγία στον Κώστα Καραμανλή ως «τρίτη λύση» απέναντι σε Έβερτ και Σουφλιά.

Η παλαιότητα όμως δεν του εξασφαλίζει τη σχετική ασυλία και, όταν διαφωνεί με την πολιτική Σαμαρά, κατηγορώντας τον πως έχει ξεχάσει τα «περί επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου», διαγράφεται με συνοπτικές διαδικασίες.

Λίγους μήνες μετά, ιδρύει το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα και εντάσσεται στην Κοινοβουλευτική Ομάδα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου. Προεκλογικά φαίνεται να συντάσσεται με την Ένωση για την Πατρίδα και τον Λαό, που στο μεταξύ έχει ιδρύσει ο Βύρων Πολύδωρας, όμως η πολυπόθητη πρόταση για κοινή συμπόρευση με τους ΑΝ.ΕΛΛ. φτάνει και ο Νίκος Νικολόπουλος αποφασίζει την κοινή κάθοδο.

Εκλέγεται και γίνεται κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των ΑΝ.ΕΛΛ. Μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, στις οποίες επανεκλέγεται, θεωρεί πως έχει έρθει η ώρα του για υπουργοποίηση στη νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝ.ΕΛΛ., αλλά τα ομοφοβικά σχόλια για τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου δεν βοηθούν. Τον Νοέμβριο του 2015 καταψηφίζει νομοσχέδιο με προαπαιτούμενα και διαγράφεται από την Κοινοβουλευτική Ομάδα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, αφήνοντας τη συμπολίτευση με 153 βουλευτές.

Ψωμιάδης - Πατριωτικό Δίκτυο
Ο αθλητής, τραγουδιστής και εισαγωγέας ανατομικών παπουτσιών Παναγιώτης Ψωμιάδης έχει αποδείξει κατ’ εξακολούθηση πως αποτελεί... πόλο έλξης για τους ψηφοφόρους της Κεντρικής Μακεδονίας. Περισσότερα από 10 χρόνια βουλευτής της Ν.Δ. (1990-2000) και άλλα 10 νομάρχης και περιφερειάρχης (2003-2013) Κεντρικής Μακεδονίας, κατεβαίνει για πρόεδρος στις εσωκομματικές εκλογές του 2009, όπου κατατάσσεται τρίτος πίσω από τον Αντώνη Σαμαρά και την Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά με το σημαντικό 10%.

Το 2013 κηρύσσεται έκπτωτος από το αξίωμά του, καθώς καταδικάζεται για μια από τις αρκετές δικαστικές υποθέσεις εις βάρος του. Τη θέση του στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας καταλαμβάνει ο νυν υποψήφιος για την προεδρία της Ν.Δ. Απόστολος Τζιτζικώστας. Ο ίδιος ζητάει από τη Ν.Δ. να συμπεριληφθεί στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος, αλλά ο Σαμαράς αρνείται κατηγορηματικά.

Ο Ψωμιάδης δηλώνει την παραίτησή του, ιδρύει το Πατριωτικό Δίκτυο Αφύπνισης, εντάσσεται στην Ένωση για την Πατρίδα και τον Λαό, με το ψηφοδέλτιο της οποίας κατεβαίνει στις εκλογές και αναδεικνύεται πρώτος σε σταυρούς ανάμεσα στους συνυποψηφίους του.

Τον Σεπτέμβριο του 2015 παραιτείται από τα όργανα (;) του κόμματος που ο ίδιος έχει δημιουργήσει και ψάχνει τις 50 υπογραφές για να είναι εκ νέου υποψήφιος για πρόεδρος της Ν.Δ. Λίγες μέρες αργότερα, ανακοινώνει πως τελικώς δεν θα είναι υποψήφιος και καταγγέλλει «ασφυκτικές πιέσεις» και «μεροληπτικές εις βάρος του συμπεριφορές». Αποχωρεί από την κούρσα και συνεχίζει να ασχολείται με τις τηλεπωλήσεις παπουτσιών για διαβητικούς.

Επίλογος
Εν κατακλείδι, ελάχιστοι από αυτούς που προαναφέρθηκαν μπορούν να πουν ότι «διέσπασαν» τη Ν.Δ. Οι περισσότεροι αποχώρησαν σχεδόν μόνοι τους αποσπώντας από την παράταξη μονάχα τους.... συνεργάτες τους.

Κάποιοι με τη φυγή τους πέτυχαν να επιστρέψουν αργότερα στο κόμμα με αναβαθμισμένο ρόλο, ενώ σχετική επιτυχία –και αυτή βραχυπρόθεσμη– γνώρισαν μόνο η ΠΟΛ.ΑΝ., ο ΛΑΟΣ και οι ΑΝ.ΕΛΛ.

Τα κόμματα Σαμαρά και Καμμένου «έπιασαν» την πολιτική συγκυρία και εξέφρασαν τις διαφωνίες τους στην κυβερνητική πολιτική της Ν.Δ. (ονομασία ΠΓΔΜ - μνημόνιο), ενώ εκείνο του Καρατζαφέρη πέτυχε να εκφράσει το δεξιότερο κομμάτι της Ν.Δ., που ασφυκτιούσε με τη στροφή του Καραμανλή προς το Κέντρο, για να συντριβεί όμως μερικά χρόνια αργότερα από τη συμμετοχή του στην αντιδημοφιλή κυβέρνηση Παπαδήμου, την άνοδο της Χρυσής Αυγής και την υιοθέτηση εκ μέρους της Ν.Δ. μέρους της αντιμεταναστευτικής ατζέντας μαζί με τα πιο προβεβλημένα στελέχη του Καρατζαφέρη.

Αν λοιπόν κάποιος εκ των υποψηφίων θελήσει να διασπάσει τη Νέα Δημοκρατία μετά την ήττα του στις εσωκομματικές εκλογές, αυτό που θα πρέπει να θυμάται είναι η φράση του Ευάγγελου Αβέρωφ «όποιος φεύγει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος» Τουλάχιστον όταν η πολιτική συγκυρία δεν «σηκώνει» άλλη μια αποχώρηση.



http://www.topontiki.gr/article/153965/ta-diazygia-tis-nd

Αδέξιοι-δεξιοί

Τελικά χρειάστηκε λιγότερο από μια βδομάδα η Νέα Δημοκρατία για να μας παρουσιάσει τα επίσημα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των εσωκομματικών εκλογών της περασμένης Κυριακής.
Κατανοητό (μέχρι ένα σημείο). Ακολούθησαν αργή διαδικασία. Ας είναι...
Κι έρχονται σήμερα τα επίσημα αποτελέσματα κι ακούμε:

Μεϊμαράκης 160823 ψήφους, ποσοστό 39,8%
Μητσοτάκης 115162 ψήφους, ποσοστό 28,5%
Τζιτζικώστας 82028 ψήφους, ποσοστό 20,3%
Γεωργιάδης 46065 ψήφους, ποσοστό 11,4%.

Πολύ ωραία. Με όσες εκτιμήσεις ακούγαμε κάθε λίγο και λιγάκι, πάνω-κάτω τα αποτελέσματα ήταν αναμενόμενα.

Όλα καλά λοιπόν, μέχρι να βάλει κανείς τα νούμερα που έδωσε ο Τραγάκης σε ένα απλό υπολογιστικό φύλλο (π.χ. excel) και να μείνει με ανοιχτό το στόμα

Όταν λένε ότι ο Μεϊμαράκης είχε 39,8% δεν εννοούν περίπου 39,8%. Δεν στρογγυλοποιούν. Εννοούν ΑΚΡΙΒΩΣ 39,8%! Το ίδιο και για τους υπόλοιπους. Όλα τα νούμερα είναι στρογγυλοποιημένα στο πρώτο δεκαδικό με ακρίβεια δεκάκις χιλιοστού!!

Για να καταλάβει κανείς πόσο απίθανο είναι αυτό, ακολουθούν τα ποσοστά αλλάζοντας τις ψήφους των υποψηφίων κατά μια (1) είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω

Η ακρίβεια χάνει μια τάξη μεγέθους και πλέον οι αριθμοί είναι στρογγυλοποιημένοι στο πρώτο δεκαδικό με ακρίβεια χιλιοστού κι όχι δεκάκις χιλιοστού!

Ποια η πιθανότητα σε ένα σύνολο 404078 ψηφοφόρων να έχουμε αποτελέσματα με αυτή τη - χειρουργική - ακρίβεια;
Ποια η πιθανότητα σε αριθμό ψήφων της τάξης των δεκάδων χιλιάδων για τον κάθε υποψήφιο, η το αποτέλεσμα να είναι στρογγυλό με ακρίβεια δεκάκις χιλιοστού;

Και ποια η πιθανότητα το αποτέλεσμα να είναι στημένο και αυτοί οι αδέξιοι-δεξιοί να μην μπορούν, όχι να κατανοήσουν ότι δεν πρέπει να στήνουν εκλογές, αλλά να έχουν την ελάχιστη απαιτούμενη ευφυΐα να το καλύψουν λίγο περισσότερο παρουσιάζοντας πιο τυχαία νούμερα;
Φέρνω στο μυαλό μου μια εικόνα σε κάποιο γραφείο της ΝΔ, μέσα σε καπνό από τσιγάρα και μετά από ώρες διαπραγματεύσεων να καταλήγουν σε συμφωνία για τα ποσοστά του αποτελέσματος και κάποιος να λέει: "έχει κανείς κομπιουτεράκι πρόχειρο να βγάλουμε και τις ψήφους;"... Δηλαδή πρέπει να αισθάνονται κι ότι κατέβαλαν προσπάθεια που έκατσαν κι έβγαλαν κι ένα δεκαδικό ψηφίο και δε μας έδωσαν σαν αποτέλεσμα το 40%-30%-20%-10%. Οι μικροί Αϊνστάιν!

Πώς μπορεί κανείς να εμπιστευθεί να κυβερνήσουν αυτούς που δεν μπορούν να αλλάξουν ακόμα κακές συνήθειες δεκαετιών; Και πώς μπορεί κανείς να τους εμπιστευθεί να κυβερνήσουν όταν δεν φτάνει το μυαλό τους να δουν το προφανές;

194 είπαν ΝΑΙ

του Κων/νου Αλεξάκου

Η ψήφιση της επέκτασης του Συμφώνου Συμβίωσης για ΚΑΘΕ ζευγάρι, είναι ένα χτύπημα στη μισαλλοδοξία, στην οπισθοδρομική ανοησία και την υποκρισία, απέναντι σε όσους μιλούν για μία σύγχρονη Ελλάδα και Ευρώπη, για πρόοδο, δικαιοσύνη ή ισονομία, αλλά δέχονται πως μερικοί είναι πιο ίσοι από άλλους. Εν προκειμένω, πως μερικοί δικαιούνται τις εύνοιες του οικογενειακού, φορολογικού και κληρονομικού δικαίου και κάποιοι όχι. Πως υπάρχουν «ανώμαλοι» λόγω γενετήσιας διαφοροποίησης - λόγω αδένων. Πως μερικοί δεν έχουν δικαίωμα στη ζωή και το θάνατο δίπλα στον άνθρωπο τους, στα παιδιά τους.

Είναι οι ίδιοι που περίμεναν να δολοφονηθεί Έλληνας από τη Χρυσή Αυγή για να αντιδράσουν στη βία που ασκούσε η εγκληματική οργάνωση. Μέχρι τότε άκουγαν για περιστατικό και ρωτούσαν «πόσο μαύρο ήταν το θύμα», ή «πόσο μετανάστης», για να το προσπεράσουν, για να μη δυσαρεστήσουν, δέσμιοι σε ζωώδη ένστικτα που κουβαλούν οι ίδιοι, αυτά που εξέθρεψαν με μίσος, μισόλογα, αστειάκια και παραλείψεις στην κοινωνία. Οι ίδιοι που άκουγαν για βιασμό και ρωτούσαν τι φορούσε το θύμα, τι ώρα και σε ποιά γειτονιά. Οι ίδιοι που ρώτησαν το 2008 «τι ήθελε κι αυτός, 15 χρονών παιδί, βράδυ, στα Εξάρχεια». Λυπάμαι - δε θα σας κάνω τη χάρη να σας ξεχωρίσω. Μαζί είστε.

Με την κατάθεση και την υπερψήφιση του νόμου αυτού, μπήκε μία γραμμή ανάμεσα μας. Αποκαλύφθηκε η υποκρισία. Από τη μία, όσοι πιστεύουν χωρίς επιφυλάξεις πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι και οφείλουμε να το αποτυπώνουμε στις προβλέψεις του νόμου. Από την άλλη, ονομαστικά, η Εκκλησία, το Κομμουνιστικό Κόμμα, μία πτέρυγα του συντηρητικού κόμματος της ΝΔ, οι ΑΝΕΛ, όπως και οι πρώην και νυν αρχηγοί κομμάτων Σαμαράς, Μεϊμαράκης, Καραμανλής και Γεννηματά που απείχαν.

Έχουμε δρόμο ακόμα, αλλά η χθεσινή ημέρα πρέπει να μπει στο ημερολόγιο όλων μας. Συγχαρητήρια, σεβασμός και αγκαλιές σε όσους υπερψήφισαν. Είστε κανονικοί άνθρωποι.


http://alexacos.blogspot.gr/2015/12/194.html?spref=fb&m=1



Υ.Γ:
Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με το ποιοι ψήφισαν υπέρ, ποιοι κατά και ποιοι (δειλοί και υποκριτές) απείχαν, στο παρακάτω άρθρο του protagon:

http://www.protagon.gr/epikairotita/44341004682-44341004682

Η βασική επιλογή του Κώστα Καραμανλή για τη Νέα Δημοκρατία είναι ο Αλέξης Τσίπρας

Από την "Παραπολιτική"

Δεν είμαι ούτε υποστηρικτής ούτε ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας και το ενδιαφέρον μου για τη συντηρητική παράταξη συνοψίζεται και περιορίζεται στο ενδιαφέρον του μέσου πολίτη για την τύχη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης της χώρας.

Νομίζω ότι θα πρέπει να είναι κανείς φοβερά καλοπροαίρετος για να μην βλέπει αυτό που πάει να συμβεί. Προσωπικά, μου είναι εξαιρετικά σαφές ότι ο Κώστας Καραμανλής στηρίζει σταθερά και ανεπιφύλακτα τον Αλέξη Τσίπρα, ίσως γιατί τους ενώνει η ίδια ωχαδερφιστική και εθνικά καταστροφική προσέγγιση των δημοσιονομικών προβλημάτων της χώρας.

Από τον Λαζόπουλο μέχρι τον Καμμένο, όλο το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει θερμά την υποψηφιότητα Μεϊμαράκη, ενός ανθρώπου που επιχειρεί να εκλεγεί αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας με την ελάχιστη δυνατή δημόσια παρουσία. Παράλληλα, το ίδιο σύστημα πολεμά με πάθος κυρίως την υποψηφιότητα του Άδωνι Γεωργιάδη και δευτερευόντως εκείνη του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Η απορία είναι εύλογη: σε τι ακριβώς ποντάρει ο Κώστας Καραμανλής; Στην πλήρη απαξίωση της Νέας Δημοκρατίας ώστε να ιδρύσει ο ίδιος ένα νέο κόμμα; Στην απόλυτη καταστροφή της χώρας στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα ώστε να επανέλθει ο ίδιος ως σωτήρας; Στην εδραίωση της κυριαρχίας Τσίπρα;

Όπως και να έχει, η εικόνα της Νέας Δημοκρατίας ως ενός κοπαδιού αιχμάλωτου στις διαθέσεις του πρωθυπουργού, που διέλυσε τη χώρα, είναι κάτι παραπάνω από αποκρουστική. Κρίμα που τόσοι πολλοι άνθρωποι το(ν) ανέχονται.

http://www.parapolitiki.com/2015/12/i-vasiki-epilogi-tou-kosta-karamanli-gia-ti-nea-dimokratia-einai-o-alexis-tsipras.html

(Σχόλιο δικό μου: Αυτό που τόσο καιρό ψιθυρίζαμε, τώρα αρχίζει να συζητιέται ανοιχτά!)

Για τι άλλο θα τον κατηγορήσουν ακόμη;

Νωρίτερα σήμερα διάβασα ένα κείμενο του δημοσιογράφου Γ. Λακόπουλου, ξέπλυμα στον Β. Βενιζέλο (ο οποίος ετοιμάζει το έδαφος για επάνοδο στην κεντρική πολιτική σκηνή).

Το κείμενο αυτό καταλήγει ούτε λίγο, ούτε πολύ, ότι η Ελλάδα έχασε μια τεράστια ευκαιρία να κυβερνηθεί από έναν πολιτικό ογκόλιθο του διαμετρήματος του Βαγγέλα του Βενιζέλου και κύριος υπεύθυνος για αυτό είναι...ο Γιώργος Παπανδρέου!!! 

Κι αν νομίζει κανείς ότι υπερβάλλω, ας διαβάσει και μόνος του:

http://www.anoixtoparathyro.gr/%CE%B2%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%B6%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%AD%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CF%8D%CF%84%CE%B5/

Παλιόφιλος από τον ΔΟΛ ο Λακόπουλος, μια από τις πολλές πένες του οργανισμού που στήριξαν εξόφθαλμα τον Βενιζέλο και που εξίσου εξόφθαλμα υπονόμευσαν τον Παπανδρέου.

Κείμενά του έχουν χρησιμοποιηθεί όπως φαίνεται και από κατακάθια όπως το ακροδεξιό site Ολυμπία: 

http://olympia.gr/2013/04/12/%CE%BF-%CE%B3-%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%BD%CE%B5%CE%B1-%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B1/

Από το 2007 που το σύστημα ξεσπάθωσε ενάντια στον Γιώργο Παπανδρέου και προσπάθησε να επιβάλλει τον Βενιζέλο στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, έχει χυθεί πολύ μελάνι και πολλή χολή σε κείμενα ενάντια στον ΓΑΠ. Έχει κατά καιρούς κατηγορηθεί για το οτιδήποτε. 

Τον έριξαν από την εξουσία πραξικοπηματικά (Βαγγέλα δε θα ξεχάσουμε ποτέ τις Κάννες), τον πολέμησαν χυδαία ακόμη και στη συνέχεια, προσπάθησαν να τον εξοντώσουν πολιτικά.

Προσπάθησαν ακόμη να τρομοκρατήσουν τον οποιονδήποτε σκέφτεται να συνεργαστεί μαζί του από δω και στο εξής, στήνοντας Ειδικό Δικαστήριο-παρωδία για τον στενό του συνεργάτη και Υπουργό Οικονομικών, Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Ο οποίος φυσικά δικαιώθηκε πανηγυρικά.

Επαναλαμβάνομαι, αλλά θα το ξαναπώ: Οι κατέχοντες την ισχύ στην Ελλάδα μάχονται λυσσωδώς για να μην αλλάξει τίποτα από το σύστημα δεκαετιών, το οποίο και τους έχει δώσει την ισχύ.

Οι αλλαγές που έφερε σε 2 μόλις χρόνια η κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν απίστευτες, δεδομένων και των συνθηκών.

Είχε πει ότι "θέλουμε να είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία" και τον λοιδόρησαν (γιατί δεν καταλάβαιναν).

Κι όμως συμπεριφέρθηκε σαν τέτοιος, βάζοντάς τα με ένα ισχυρό σύστημα, το οποίο στο πρόσωπό του είδε τον μεγαλύτερο εχθρό, αυτόν που προσπαθούσε να αλλάξει τα πράγματα! Και τον πολέμησαν. Κανάλια, εφημερίδες, sites, λοιδόρησαν, έχυσαν δηλητήριο, προσπάθησαν να κάνουν το άσπρο-μαύρο, προσπάθησαν να καλύψουν τους προηγούμενους και τους επόμενους και να φορτώσουν σε έναν τα πάντα! Και σε ποιόν έναν, στον μόνο που προσπάθησε πραγματικά να προσφέρει. Στον μόνο που έβαλε το "εμείς" πάνω από το "εγώ", όπως θα ήθελε κι ο Μακρυγιάννης.

Σαμαράς, Βενιζέλος, Τσίπρας, όλοι τον ίδιο στόχο εξυπηρετούν. Να προστατεύσουν τους ισχυρούς.

"Να επιστρέψουμε στην προ μνημονίου εποχή".

Να γυρίσουμε πίσω, δηλαδή, σε όσους λόγους μας οδήγησαν στην οικονομική καταστροφή. Γιατί κάποιοι βολεύονταν με το σάπιο σύστημα. Το χρησιμοποίησαν και κέρδισαν ισχύ και πλούτο. Και ηλίθιους δεν τους λες. Ούτε και ιδεολόγους. Για αυτούς δεν υπάρχει αριστερά και δεξιά. Υπάρχουν μόνο συμφέροντα. Και υπεράνω όλων το να μην αλλάξει τίποτα.

Γι' αυτό και πολεμούν τον Γιώργο Παπανδρέου τόσα χρόνια.

Γι΄αυτό και όταν τον έβγαλαν από τη μέση με την αποστασία του 2011, ξαφνικά ο Σαμαράς έγινε μνημονιακός.

Είπαμε δεν είναι χαζοί, παίζονται πολλά και θέλουν να είναι καλυμμένοι. Το δίπολο της εξουσίας πρέπει να είναι απόλυτα ελεγχόμενο. Επί Παπανδρέου είχαν την αντιπολίτευση. ΟΛΗ! Στις πλατείες των στημένων "αγανακτισμένων" νεοδημοκράτες και συριζαίοι μαζί και παραδίπλα οι χρυσαυγίτες.

Αλήθεια δεν υποψιάζεται κανείς γιατί το "κίνημα της αυθόρμητης αγανάκτησης" (το οποίο αγάπησαν όλα τα ΜΜΕ) έπαψε μετά την ανατροπή Παπανδρέου το Νοέμβριο του 2011;;;

Τώρα πια είχαν και την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση ελεγχόμενη.

Κι αφού ο Σαμαράς φόρεσε το κοστούμι του μνημονιακού, ήρθε ο Τσίπρας να καλύψει το αντιμνημονιακό κενό. Κι ο κόσμος το έφαγε το παραμύθι...

Μέχρι που κυβέρνησε κι ο Τσίπρας και ξεβρακώθηκε. Από εκεί που θα καταργούσε το μνημόνιο με ένα νόμο και ένα άρθρο, υπέγραφε με τα δυο χέρια, περνούσε νύχτα ΠΝΠ και λοιπές ομορφιές.

Από εκεί που θα ήταν πρώτη φορά αριστερά, συγκυβέρνησε με τη λαϊκο(ακρο)δεξιά του Καμμένου, του υπουργού του Καραμανλή, που ακόμη όταν ξεχνιέται μπορεί να να υποστηρίζει ότι ο Καραμανλής άφησε το χρέος στο 3% το 2009...

Ο Τσίπρας βέβαια άλλαξε λιγάκι το παραμύθι σε σχέση με τον Σαμαρά. "Δίνει μάχες"! Στο τέλος κάνει όμως όχι μόνο ότι θα έκανε κι αν δεν τις έδινε, αλλά χειρότερα δεδομένου και του χαμένου χρόνου.

Κοστίζει κάτι παραπάνω στα κρατικά ταμεία βέβαια αυτό το παραμύθι, αλλά δε βαριέσαι, αφού κάνει τη δουλειά του...

Αλήθεια, είναι τόσο δύσκολο να καταλάβεις με τι απατεώνες έχεις να κάνεις, όταν σου έχουν υποσχεθεί τα πάντα, αλλά στο τέλος βαδίζουν στο μοναδικό δρόμο που έχει η χώρα αν δε θέλει να τιναχτεί στον αέρα, το δρόμο της συνεννόησης με τους εταίρους, το δρόμο της εφαρμογής του μνημονίου, το δρόμο του "ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε";

Το δρόμο που χάραξε η κοινή προσπάθεια της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και των ευρωπαϊκών θεσμών το 2010. Αυτόν το δρόμο που πήραν και η Κύπρος, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία. Και πέτυχαν! Αυτό που εμείς αρνούμαστε. Πόσο "έξυπνος" ο λαός και πόσο "χαζούλης" ο Παπανδρέου, ε;;;

Αν κρίνουμε από το ρυθμό που συνεχίζουν να γράφονται τα αντι-Παπανδρεϊκά κείμενα σαν αυτό του Λακόπουλου, δεν είναι μόνο το σύστημα ισχυρό, είναι κι αυτός. Δεν τον έχουν πάρει με το μέρος τους αλλά δεν τον έχουν ρίξει κάτω ακόμη. Είναι όρθιος και τον φοβούνται. Και μαζί με αυτόν είμαστε όρθιοι και όσοι ονειρευόμαστε μια άλλη Ελλάδα, όπου το σάπιο παλιό σύστημα θα έχει γκρεμιστεί, όπου ο στόχος δεν θα είναι να γυρίσουμε στην προ κρίσης εποχή, αλλά να μην ξαναϋπάρξει ποτέ μια τέτοια εποχή.

Το φόβο μας να'χουν!

Ένας σωτήρας της δεξιάς

Του Χρήστου Χωμενίδη

"Σταματήστε πιά να τον γλωσσοτρώτε τον Τσίπρα! Εγώ του είμαι ευγνώμων!"

Ο άνθρωπος που μας άφησε με την παραπάνω φράση όλους άναυδους δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την Αριστερά. Για την ακρίβεια βρίσκεται, ταξικά και ιδεολογικά, στους αντίποδές της. Ως δεξιός μέχρι το κόκκαλο συστήνεται. Τα επενδεδυμένα του συμφέροντα συμπίπτουν απολύτως με την πολιτική του θέση.

Ούτε ανήκει ο συνομιλητής μας στο κόμμα του ΟΦΑ. Στους καιροσκόπους που προσκολλώνται σε όποιον κυβερνάει, στους ανεμόμυλους που γλείφουν κάθε τετραετία εκεί όπου έφτυναν την προηγούμενη, σαν κάτι "ευαίσθητους" καλλιτέχνες και διανοούμενους, οι οποίοι κοιμήθηκαν οπαδοί του life style και ξύπνησαν αγανακτισμένοι.

Ούτε έχει καμιά σχέση με τα όρνια που ασφάλισαν εγκαίρως τα λεφτά τους στο εξωτερικό και ακάματα προπαγανδίζουν έκτοτε τη "μονομερή διαγραφή του απεχθούς χρέους" -και το συνεπαγόμενο grexit-, ώστε να ξανακαταντήσει η Ελλάδα ψωροκώσταινα της δραχμής και εκείνοι, με τα ευρώ τους, να μας αγοράσουν όλους μπιρ παρά.

Πώς είναι άρα δυνατόν να εκφράζει ευγνωμοσύνη προς τον Αλέξη Τσίπρα; Μήπως μας κάνει πλάκα;

"Καθόλου πλάκα δεν σας κάνω. Φαντάζεστε τι θα συνέβαινε εάν μια κυβέρνηση των παλαιών κομμάτων επεδίωκε να πριονίσει τις συντάξεις; Αίμα θα έτρεχε στους δρόμους. Αντιλαμβάνεσθε πώς θα αντιδρούσαν οι αγρότες έτσι και οι Σαμαροβενιζέλοι αποπειρώνταν να τους φορολογήσουν; Οι εθνικές οδοί θα έκλειναν για πάντα. Τα καράβια από την Κρήτη θα βούλιαζαν υπό το βάρος των διαδηλωτών.

Ενώ τώρα, με το αριστερό αγόρι στην πρωθυπουργία, όλα συμβαίνουν βελούδινα. Άντε να ανοίξει καμιά μύτη στα Εξάρχεια. Τα προαπαιτούμενα ψηφίζονται, το Τρίτο Μνημόνιο θα εφαρμοστεί, η ελληνική κοινωνία θα περάσει απ’την πρέσα, δίχως καν να το καταλάβει. Ο Σύριζα είναι ο βιαστής με το αγγελικό πρόσωπο. Ζαχαρώνει το θύμα ψιθυρίζοντας του ερωτόλογα και κάνει άψογα και γρήγορα τη βρωμοδουλειά του...

Είδαμε και τους προηγούμενους. Τους σοβαρούς. Τους μορφωμένους. Έφεραν τον νόμο Γιαννίτση και στο παραπέντε κώλωσαν και τον έκαναν γαργάρα. Μας είχαν φλομώσει με τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας, την επανίδρυση του κράτους, την πράσινη ανάπτυξη και τελικά μάς έριξαν στα βράχια.

Φταίει ο Σημίτης; Ο Κωστάκης; Ο Γιωργάκης; Γεγονός είναι –όπως το λέει και ο μέγας Διονύσης Σαββόπουλος– ότι "πίσω απ’ τα αυτάρεσκα τραγούδια τους, η σήψη προχωρούσε...” Κέρδισαν ίσως επί μέρους μάχες. Στον πόλεμο όμως συνετρίβησαν."

Του υπενθυμίζουμε τις ντροπές του τελευταίου δεκαμήνου. Τα "γουάου" του Βαρουφάκη. Το δημοψήφισμα και τα capital control. Το τσίρκο της συνέντευξης Τσίπρα-Κλίντον. Το αίσχος της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Τον Μπαλτά της μετριοκρατίας, τον Κοτζιά που ήθελε να πετάξει από το Ισραήλ στο Ιράν, τον Καμμένο που απειλούσε την Ευρώπη πως θα της στείλει τζιχαντιστές...

Ο φίλος μας χαμογελά σαρδόνια.

"Όλα αυτά που μού λέτε αποτελούν πρόσθετους λόγους για να αγαπάω τον Αλέξη Τσίπρα. Ποιος άλλος θα μπορούσε να απομυθοποιήσει τόσο γρήγορα, τόσο αποτελεσματικά την Αριστερά; Βαλτός να ήταν, δεν θα κατάφερνε να σπαταλήσει σε χρόνο ρεκόρ το ηθικό της κεφάλαιο. Να καταδείξει το έωλο των ιδεών της και το φαύλο των στελεχών της...

Πάρτε για παράδειγμα την ΕΡΤ. Ο Σαμαράς την έκλεισε βίαια, ο Τσίπρας την ξανάνοιξε μετά βαΐων και κλάδων. Παρακολουθώντας οι τηλεθεατές τούς εγκάθετους δημοσιογράφους της να ασκούν νυχθημερόν συριζαϊκή προπαγάνδα, αντιλαμβάνονται πόσο άχρηστη είναι στην εποχή μας μια κρατική ραδιοτηλεόραση. Η επόμενη κυβέρνηση θα την καταργήσει οριστικά και η κοινωνία θα πει "αλληλούια!”. Εσύ βέβαια, αγνέ μου σοσιαλφιλελεύθερε" απευθύνεται σε μένα "ονειρευόσουν ένα εγχώριο BBC, που να λέγεται ΝΕΡΙΤ. Κούνια που σε κούναγε! Εδώ είναι Βαλκάνια...".

"Παρ’όλα αυτά, ο Σύριζα έρχεται πρώτος στις δημοσκοπήσεις!"

"Ο κόσμος, παρά την επιφανειακή αφέλειά του, κατά βάθος καταλαβαίνει. Οι ψηφοφόροι σημειώνουν στα τεφτέρια τους. Μια σταγόνα είναι που θα ξεχειλίσει κάποια μέρα -άμεσα ή μεσοπρόθεσμα- το ποτήρι. Ο θίασος που μας κυβερνά θα αποχωρήσει κλωτσηδόν απ’ το προσκήνιο. Το εκκρεμές θα φτάσει στο αντίθετο άκρο: Δημοτικός σύμβουλος να θέλεις να εκλεγείς, δεν θα τολμάς να εμφανιστείς χωρίς γραβάτα. Όποιος υποστηρίζει τη δημόσια υγεία, τη δημόσια παιδεία, το δημόσιο γενικώς, θα δέχεται καταιγισμό από ντομάτες. Ο Αλέξης Τσίπρας θα περάσει στην Ιστορία ως ένας ευεργέτης. Ένας σωτήρας. Της Δεξιάς".


http://www.capital.gr/story/3086475

Για να μην ξεχνάμε...

του Δημοσθένη Χορταργιά


Για να μαθαίνεις ελληνάκο, ότι δεν είναι όλοι ίδιοι.

Τη 2ετία της διακυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, όπου η κρίση χτυπούσε την χώρα μας, έγινε μία μεγάλη προσπάθεια να συμμαζευτεί όλο αυτό το σπάταλο και χωρίς έλεγχο, κράτος. Ειδικά σε μία περίοδο όπου οι πολίτες άρχισαν να βλέπουν, μέρος του εισοδήματός τους να μειώνεται, ο τότε πρωθυπουργός της χώρας θέσπισε νόμους και διατάξεις για να επαναφέρει το αίσθημα δικαιοσύνης στη χώρα. Ένα αίσθημα όπου είχε σβήσει απ το μυαλό των πολιτών την περίοδο της ασυδοσίας, την περίοδο όπου τα πάντα εκτροχιάστηκαν με αποτέλεσμα την εκτίναξη του ελλείμματος στο 15% του ΑΕΠ.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, έχοντας ως πάγια θέση το «Λεφτά Υπάρχουν αν τα διεκδικήσεις, αν τα φορολογήσεις κλπ» νομοθέτησε με αυτόν το στόχο. Παραθέτουμε μία σειρά από νόμους που αποδεικνύουν τις προθέσεις αυτές.

Ν. 3943/2011. Θέσπιση εισαγγελέα οικονομικού εγκλήματος, όπου οι ελεγκτικές αρμοδιότητες να συντονίζονται αποτελεσματικά.

Ν. 3849/2010. Αναμόρφωση του θεσμού του «πόθεν έσχες», όπου η απόκρυψη περιουσιακών στοιχείων και ο παράνομος πλουτισμός γίνονται κακουργήματα. Όσοι πλέον κάνουν ανακριβή δήλωση πόθεν έσχες ή αποδειχθεί ότι συμμετέχουν σε εξωχώριες εταιρείες δημεύονται τα περιουσιακά τους στοιχεία και χάνουν τα πολιτικά αξιώματά τους. Με τον ίδιο νόμο θεσπίζονται μέτρα επιείκειας για όσους καταγγέλλουν με αποδείξεις επίορκους ανώτατους κρατικούς και πολιτικούς αξιωματούχους.

Ν. 3961/2011. Τροποποίηση του νόμος περί ευθύνης Υπουργών, παρά τους περιορισμούς που θέτει το Σύνταγμα. Οι νέες ρυθμίσεις του νόμου περί ευθύνης Υπουργών προβλέπουν κατάργηση των σύντομων παραγραφών, επιτρέπουν για πρώτη φορά επιβολή περιοριστικών όρων στους υπουργούς, επιβάλλουν για πρώτη φορά κατάσχεση του οικονομικού οφέλους και δέσμευση λογαριασμών, τίτλων και χρηματοπιστωτικών προϊόντων. Με τον τρόπο αυτό γίνεται πιο αποτελεσματική η διερεύνηση τυχόν ποινικών ευθυνών Κυβερνητικών στελεχών.

Ν.4022/2011. Εκδίκαση πράξεων διαφθοράς πολιτικών και κρατικών αξιωματούχων, υποθέσεων μεγάλου κοινωνικού ενδιαφέροντος και μείζονος δημοσίου συμφέροντος και άλλες διατάξεις.

Ν. 3833/2010, ν. 3842/2010, ν.3888/2010 όπου θεσπίστηκαν διατάξεις για την αποτελεσματική λειτουργία του ΣΔΟΕ με τη συγκρότηση Ειδικού Τμήματος Ανάκτησης Περιουσιακών Στοιχείων και Κεφαλαίων που προέρχονται από εγκληματικές δραστηριότητες, τα ποινικά αδικήματα της φοροδιαφυγής, όπως είναι η απόκρυψη εισοδήματος συμπεριλήφθηκαν ρητά στα αδικήματα που διερευνώνται από την Αρχή για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος και τιμωρούνται μέχρι και με δήμευση περιουσιών, θέσπισε την άρση του τραπεζικού απορρήτου προβλέποντας υποχρέωση των τραπεζών, να διαβιβάζουν στο Υπουργείο Οικονομικών κάθε στοιχείο οικονομικού και φορολογικού ενδιαφέροντος και διευκόλυνε τη δυνατότητα αναγκαστικής είσπραξης με ειδικές νομοθετικές προβλέψεις.


https://www.facebook.com/dimohort/posts/974801265918290

Το καλό παιδί

από το "ελληνάκι"

Τις τελευταίες ημέρες, και όχι για πρώτη φορά, ο Πρωθυπουργός της χώρας συνειδητοποίησε ότι δεν του βγαίνει. Με οριακή πλειοψηφία στη Βουλή και μία κοινοβουλευτική ομάδα που κατά κανόνα εκλέχθηκε διατυμπανίζοντας τα αντίθετα από όσα οφείλει να ψηφίσει, καλείται για πολλοστή φορά φέτος να αναλάβει τις ευθύνες του. Έτσι αποφάσισε να συγκαλέσει τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς για να δει πώς «θα του βγει» και αυτή τη φορά. Στην ουσία, ο Αλέξης ψάχνει γονείς για να αναλάβουν τις δικές του ευθύνες.

Η αλήθεια είναι ότι ο Αλέξης δεν τα ήθελε ποτέ όλα αυτά. Ούτε την πρωθυπουργία της χώρας, ούτε τις ευθύνες, ούτε την καθημερινή κοροϊδία προς τους ψηφοφόρους του. Γιατί; Γιατί ο Αλέξης είναι ένα κλασικό Ελληνόπουλο που έμαθε να διεκδικεί κάποια αόριστα πράγματα μέσω κραυγών, τσιτάτων και καταγγελιών άνευ πρακτικής ουσίας, χωρίς ποτέ να ενδιαφέρεται για ουσιαστικό εποικοδομητικό διάλογο και απολαμβάνοντας την προστασία κάποιων άλλων. Καθαρόαιμο παιδί κομματικού σωλήνα, με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και ουσιαστική αδιαφορία για την πραγματική πολιτική· την εγχώρια, την ευρωπαϊκή και τη διεθνή.

Ο Αλέξης δεν είχε ποτέ ηγετικά προσόντα. Είχε όμως ηγετικό προφίλ για τα ελληνικά δεδομένα. Δηλαδή ήταν φυσιογνωμικά αρεστός, «πιτσιρικάς» και εμφανίστηκε την εποχή που η ελληνική κοινωνία έψαχνε «νέους πολιτικούς». Έψαχνε όμως μόνο αυτό. Νέους. Ανεξαρτήτως πολιτικού και ιδεολογικού περιεχομένου. Γιατί; Γιατί απλώς είχε στιγματίσει τους παραδοσιακούς πολιτικούς, τα πρωτοκλασάτα κομματικά στελέχη, τους δεινόσαυρους. Ο (τότε) Συνασπισμός διαισθάνθηκε αυτή την κοινωνική ανάγκη και ξέθαψε από το πουθενά τον Αλέξη. Θυμάμαι ακόμα τις πρώτες εμφανίσεις του ως αρχηγού κόμματος. Ελαφρώς ντροπαλός, με μία επιτηδευμένη επικάλυψη δήθεν ωριμότητας —που τελικά του έβγαινε σε ξύλινο πολιτικό λόγο— και με ένα βλέμμα μεταξύ ειρωνείας και μιζέριας. Πέρασαν αρκετά χρόνια, ο Αλέξης άρχισε να αποκτά εμπειρίες ως αρχηγός κόμματος, αλλά αυτό το ύφος και αυτός ο λόγος τού έχουν μείνει από τότε. Γιατί; Γιατί δεν μπορεί και δεν θέλει να αποκτήσει τα ηγετικά προσόντα που θα βελτιώσουν (και) την εικόνα του.

Ο Αλέξης δεν νιώθει άνετα όταν συνομιλεί με ξένους ηγέτες ή αξιωματούχους, γιατί έχει αυτό το κλασικό ελληνικό κόμπλεξ απέναντι σε κάθε ξένο. Επειδή νιώθει μόνος, μακριά από τους όποιους «γονείς του». Ας διατυμπανίζει και την πολυπολιτισμικότητα της δήθεν Αριστεράς του. Οι «γονείς» του Αλέξη είναι η ελληνική κοινωνία και η ανεκτικότητά της μέσω της παραίτησής της από την ουσιαστική πολιτική.

Ο Αλέξης, που χρεοκόπησε τη χώρα, εμπιστεύτηκε την οικονομία της χώρας σε έναν νάρκισσο τσαρλατάνο, επιδείνωσε όλα τα δημοσιονομικά μεγέθη, αύξησε την ανεργία, απομάκρυνε οποιοδήποτε ενδιαφέρον ξένης επένδυσης, απομόνωσε την Ελλάδα από ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη, επέλεξε για υπουργούς λαμόγια, ψεύτες και ανίκανους και τη λαϊκή ακροδεξιά για συγκυβέρνηση. Κι όμως: συνεχίζει και απολαμβάνει την προστασία της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί; Γιατί ο Αλέξης είναι το καλό παιδί. Το αδικημένο, που τα έβαλε με τα «θηρία», που προσπαθεί απλά να βρει το δρόμο του και που δικαιούται να του δοθεί χρόνος για να μάθει. Πόσος χρόνος; Πολύς. Άπλετος.

Αυτή είναι η περιγραφή ενός «καλού παιδιού» στα μάτια της ευρύτερης κοινωνίας. Δικαιούται να κάνει λάθη — πολλά λάθη. Για την ακρίβεια, δικαιούται να κάνει μόνο λάθη. Γιατί; Γιατί είναι συμπαθητικός και νέος. Γιατί τα κριτήρια της αριστείας, της ικανότητας, της μόρφωσης, της καλλιέργειας, της ευγένειας, του σεβασμού στους ευρωπαϊκούς και εγχώριους θεσμούς, και εντέλει της καταλληλότητας για τη θέση, δεν είναι κριτήρια στην Ελλάδα για οτιδήποτε.

Και ο Αλέξης το γνωρίζει αυτό πολύ καλά. Και νιώθει άνετα.

Γιατί;

Γιατί γνωρίζει ότι η ισοπέδωση των θεσμών και των αξιών, στην οποία με τόσο κόπο επένδυσε, δημιούργησε την ιδανική κοινωνία για να προστατεύει αυτόν και τους όμοιούς του.


http://amagi.gr/content/kalo-paidi

How Greek shipowners talk up their role, and why that costs Athens millions

By Tom Bergin

Greek shipowners say they are too big to tax. But if Athens measured shipping the way others do, the industry would be much smaller.

PIRAEUS, Greece - On the day he took office as Greece’s shipping minister in June 2012, Kostis Moussouroulis received a visit from a 90-year-old shipowner. He still remembers the older man’s words: “Don’t forget, the best minister of shipping and maritime affairs is the minister who is doing nothing for the shipping industry. He is the one who is leaving us alone.”

That’s the way Greek shipowners like it. The magnates who run one of the biggest merchant marine fleets in the world have long argued that if Greece tried to tax them, they would leave - and that their departure would devastate the economy. In recent years, as international institutions repeatedly bailed out Greece, the lenders have also pushed Athens to beef up its tax take. Shipowners have resisted any effort to ditch the tax breaks they enjoy, and no government has dared touch them.

“Shipping is a pillar of the Greek economy,” says the Union of Greek Shipowners, the ocean-going industry’s main association.

Greece’s statistics office says shipping contributes around $9 billion - or 4 percent - of the country’s Gross Domestic Product (GDP). When you include related business, the industry says, the figure jumps to 7.5 percent of GDP, or about $17 billion a year. Deep-sea shipping and related trades employ more than 192,000 people, it says. That’s 4 percent of all Greek workers.

But a Reuters analysis of corporate filings and economic data suggests shipping’s heroic role in Greece’s economy is largely a myth.

That’s because Greek shipowners include in their statistics billions of dollars which never actually enter the Greek economy. If Greece counted only payments to Greek companies and individuals – as other countries do – the deep-sea shipping industry’s contribution would be equivalent to around 1 percent of GDP.

For Greece, the cost of the tax breaks granted to shipowners runs into hundreds of millions of euros. Though that is small compared with the country’s debt, plenty of other citizens have had to tighten their belts. The country has cut jobless benefits by one-fifth, and health spending by a tenth, between 2009 and 2012 in exchange for bailouts from the European Union and International Monetary Fund. The nation’s farmers have seen their tax breaks axed and Greece has raised taxes on high earners. Shipping magnates, on the other hand, have their exemptions written into the constitution.

The shipowners “are powerful in that they … get the media to write what they want,” said economist and former finance minister George Papaconstantinou. “And immediately when you start touching them you start to hear: ‘We are 7 percent of the economy we bring 17 billion every year, 200,000 jobs’ … That’s not the case.”

Syriza, the governing party of Prime Minister Alexis Tsipras, initially promised to end the industry’s generous tax allowances. Shipping Minister Thodoris Dritsas concedes the way Greece measures its shipping industry is not effective. He said the government is reviewing the tax system and expects to publish details next year.

But while he said changes for shipping are possible, the government is reluctant to advocate anything that would damage shipping groups.

“What is very important for us is maintaining the competitiveness of Greek shipping,” he told Reuters in his office across Piraeus harbour from dozens of tree-shaded ship management offices. The ministry has a dilapidated air: Paint peels off the walls and staff ferry documents in supermarket shopping trolleys.

“What is very important for us is maintaining the competitiveness of Greek shipping.”Thodoris Dritsas, Shipping Minister

The Union of Greek Shipowners declined to comment on the Reuters analysis, but said any suggestion it used political or media influence to perpetuate inaccuracies about its economic contribution was “a completely false allegation.” It used official data and analysis by respected bodies, it said. “The Greek shipping community stands on its stellar track record as the global success story of Greece.”

The industry says government tax revenues from Greek shipping have increased more than eightfold since the outbreak of the economic crisis. It said this was due to a number of factors including the fact that in 2013, the industry volunteered to pay 420 million euros in extra taxes over several years.

Greece’s central bank and its statistics office ELSTAT, which publish official data on the economy and the industry, said they follow international rules on counting the economy. Both declined to comment on Reuters analysis. The Ministry of Finance did not respond to requests for comment.

MARITIME NATION

A nation of more than 1,000 islands, Greece’s history and culture has been intertwined with the sea since the Battle of Salamis against the Persians in 480 BC, when the Greeks trapped the invading fleet in a narrow strait.

The modern industry grew up in the 19th century. Trading families bought vessels to transport goods between the Black Sea and northern Europe. Over time, they began to provide freight for others. Greeks now operate some of the world’s biggest tankers and bulk carriers.

Three things helped: Greece’s location at the crossroads of Europe, Asia and Africa; a cosmopolitan outlook; and low taxes.

Even in those early days, though, the industry’s international nature sparked doubts about how much money it generated for Greece.

In 1933, Emmanouil Tsouderos, then the Bank of Greece’s governor and later a prime minister, published a report which found that shipping was the country’s biggest source of foreign exchange. The industry brought in 5.9 million pounds sterling equivalent (roughly $450 million in today’s money), around 20 percent more than tourism, he said.

Graphic: A step-by-step guide to Greece’s shipping industry

But in his report, the central banker added that not all this money could be counted as a contribution to the economy. So many of the industry’s expenses – fuel, port fees, labour and repairs – were incurred overseas that Greece would never see all the cash. Tsouderos decided that only about a third of the shipping money remained in the country.

Today, Bank of Greece statistics show, shipping receipts are worth some $15 billion a year. That is equivalent to almost 7 percent of GDP, and just behind the $18 billion brought in by tourism.

But unlike Tsouderos, the Bank does not specify how much of this stays in Greece.

Some in the industry still say shipping counts for more than tourism.

“It’s not like tourist money,” said John Coustas, Chief Executive of Danaos Shipping, one of the largest Greek shipping groups. The problem with the tourism industry, he said, is that Greece has to import goods to supply tourists’ needs. “In shipping this is a pure contribution,” he said, sitting in his wood-panelled office overlooking Piraeus port, surrounded by oil paintings of 19th-century shipping scenes.

TOO BIG TO TAX

Greek shipowners have long argued that their industry is too special to tax. After the Second World War, when the cash-strapped government wanted to introduce a levy on shipping companies, owners responded by moving their vessels to companies in tax havens such as Panama.

To keep them sweet, the government in 1953 enshrined tax breaks for shipowners in the constitution. Greece started to allow shipping companies to pay a nominal fee, known as a tonnage tax, instead of a tax on profits. The tax varied widely and was sometimes as low as $1 for each “taxable ton” of a ship’s weight. Shipowners were exempted from tax on their incomes.

This brought some shipping operations back, but the companies which owned the fleet remained registered in Liberia, Marshall Islands and Panama, according to documents, government officials and industry executives. Shipowners wanted to keep their assets safe from volatile local politics.

“There are people in Greece who think these people should pay taxes.”Gikas Hardouvelis, former finance minister

Today, instead of Greek-based ships manned by Greek sailors, shipping in Greece is mainly made up of small management offices in Piraeus that collect freight fees on behalf of their tax-haven registered parents. The management firms oversee the movements and maintenance of the ships, which rarely if ever visit Greece. In return, the management firms receive a small share of the shipping fees.

It’s not clear how many jobs the industry generates. In 2012, ELSTAT said 5,100 Greeks were employed on Greek-flagged deep sea vessels. Industry-backed studies add about 6,000 Greek sailors on foreign-flagged ships, and around 15,000 jobs onshore. On top of that, they assume the industry generates over 100,000 more jobs indirectly.

Companies and government officials say the Greek-run fleet – like most – mainly employs sailors from developing countries.

The dividends paid by many Greek shipping firms also often stay offshore. The country does not count actual dividends paid, but filings by firms which do disclose their dividends suggest the total paid both on and offshore could be over $1 billion a year.

Shipowners, too, often live outside Greece. More than half the shareholders in big Greek shipping companies are based elsewhere, including famous magnates such as George Economou, who lives in Monaco, and John Angelikousis, who lives in London. Other big names such as Philip Niarchos and Spiro Latsis live in Switzerland, filings in the UK and Switzerland show. They declined to comment on their residence.

Such a globalised structure is common enough around the world. Less common is the way Greece counts this business.

DROP IN THE OCEAN

Countries like Britain and Norway only consider the fees made by shipping companies that are registered on their territories.

They do this partly to reflect economic reality, but also because statistical bodies can’t reliably count money paid or people employed by firms in tax havens, said Robin Lynch, who used to measure GDP at Britain’s Office for National Statistics.

Norway’s statistical service takes that a step further. One measure of GDP it produces strips out Norwegian-registered shipping companies completely. Sabina Du Rietz, a GDP expert at the Norwegian School of Economics, said this is deemed a better measure of the economy, because the shipping industry employs mainly non-residents and has “negligible effect on domestic demand.”

Graphic: Top 10 shipping nations, by management and flag

Greece’s statistical agency ELSTAT, on the other hand, counts the whole industry as if it were based in Greece. It includes in its national accounts the full freight fees that are collected by shipping companies registered in tax havens. This means it counts wages paid to non-Greek seamen and dividends paid to non-Greek shareholders.

If Greece counted only fees paid to Greece-based management companies, the industry would be much smaller.

A total of 17 of the largest Greek shipping companies, with a combined turnover of $2.5 billion, published their fee income for 2013. They paid $123 million in management fees to their Greek offices that year, the accounts show. Some of these management firms had branches outside Greece, so not even all of this modest amount stayed in the country.

Assuming management fees across the industry run at a similar level, the total direct onshore impact of shipping groups would be around $700 million that year, Reuters calculations show. Adjusting for costs, the direct contribution to GDP would be around $500 million, compared to the $9 billion or so recorded by ELSTAT.

Including payments to suppliers, sailors and dividends, the contribution to the economy would be around $2 billion. That’s just over a tenth of the figure cited by the industry.

The Reuters estimates are based on a sample of companies which generate about a fifth of shipping export earnings. They may not be representative, although accountants and industry executives say all shipping companies have similar structures and face similar costs.

Video: Does shipping money stay in Greece?

Video: Tom Bergin in Piraeus dissects Greece’s economy




OVERSTATEMENT: Shipping likes to talk up its importance.

Nadim Ahmad, head of trade statistics at the Organisation for Economic Co-operation and Development, said Greece is entitled to count the shipping sector as it does. But capturing so much activity outside the economy means the result can be misleading, he said. “Is it right to say: ‘This GDP is generated in this country, ergo it necessarily follows that this is the benefit that accrues to this economy’? It’s obvious the answer is no.”

PR OFFENSIVE

Despite this, Greek shipping owners have managed to convince a succession of governments that they deserve special treatment.

After the fall of the military junta, which ruled from 1967 to 1974, shipowners worried they might lose their tax exemption and mounted a public relations offensive, according to a study by Ilias Bissias, a lecturer at the University of the Aegean who has worked in communications at shipping groups. Normally secretive, shipowners began to give press interviews “to bond with the general public,” Bissias said. And they invested in media groups, which some politicians say they use as a platform to highlight the industry’s contribution.

Greece’s leaders don’t question the industry’s importance, said Yannos Papantoniou, who was finance minister from 1996 to 2001. “For us, shipping is a desperately needed source of foreign income, which addresses the country’s fundamental weakness which is the lack of foreign exchange,” he said.

Gikas Hardouvelis, who was finance minister until January this year, said the importance of the sector gives it political power. “There are people in Greece who think these people should pay taxes. People in the ministry, they were gung-ho to grab them. I tend to be more liberal because I understand that these people have options,” he said.

Papaconstantinou, the former finance minister who said he doubted the importance of shipping to the economy, is one politician who wants change. He told Reuters the government should commission an independent report to estimate the real contribution of the sector. But he said the industry would resist.

“It’s not by accident that you do not have an authoritative independent study of this,” he said.



http://www.reuters.com/investigates/special-report/eurozone-greece-shipping/

Αυστηρώς ακατάλληλο για νεοδημοκράτες

του Θανάση Μαυρίδη


Φίλοι δεξιοί και εσείς ακόμη καραδεξιοί. Σήμερα δεν θα σας αρέσουν αυτά που θα διαβάσετε. Γι αυτό και πηγαίνετε αλλού, εκεί που θα μιλάνε για την τιμή της παράταξης, για τους προαιώνιους εχθρούς της φυλής και άλλα εθνικοπατριωτικά. Η στήλη είναι σήμερα αυστηρά ακατάλληλη για νεοδημοκράτες.

Ένας παλιός φίλος που έχει κάνει καριέρα στις διαγραφές, ξεκινώντας από την ΔΑΠ Θεσσαλονίκης, μου έχει επισημάνει ότι το μεγάλο πρόβλημα των δεξιών είναι ότι κέρδισαν τον εμφύλιο. Έκτοτε δεν έκαναν κάτι περισσότερο από το να δηλώνουν την βαθιά τους πίστη στο κράτος. Στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν ταυτότητα ήταν αρκετό να ταυτιστούν με το κράτος-νικητή.

Η ιδεολογική ήττα είχε ήδη συντελεστεί. Ο σφικτός εναγκαλισμός με το κράτος διέλυσε κάθε σχέση του χώρου με τον φιλελευθερισμό. Η σημερινή Νέα Δημοκρατία είναι ένα κόμμα που έχει τόση σχέση με τα φιλελεύθερα κινήματα όση ακριβώς έχει και ο κ. Τσίπρας. Είναι όλοι τους αθεράπευτοι κρατιστές. Οι διαχωριστικές γραμμές «δεξιά» και «αριστερά» είναι εδώ και καιρό ξεπερασμένες. Υπάρχουν για να δώσουν υπόσταση στις ομόρρυθμες εταιρείες που ονομάζουν κόμματα. Αν κάτι στεναχωρεί τους περισσότερους Νεοδημοκράτες είναι ότι ο «ωραίος Αλέξης» δεν είναι δικό τους παιδί. Ότι δεν το σκέφτηκαν νωρίτερα αυτοί πρώτοι ένα τόσο πετυχημένο μοντέλο του marketing.

Αλήθεια! Ο κ. Μεϊμαράκης είναι υπέρ ή εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων; Ποια η θέση του για την λειτουργία του δημόσιου τομέα; Ο κ. Τζιτζικώστας; Ειδικά ο νεώτερος Αποστόλης ας μας πει κάποτε γιατί κράτησε την στάση που κράτησε στην ιδιωτικοποίηση των λιμανιών. Να μην το κουράζουμε το πράγμα. Οι άνθρωποι δεν ισχυρίστηκαν ότι είναι φιλελεύθεροι. Το μαγαζί προσπάθησαν να πάρουν. Και η Νέα Δημοκρατία δεν είναι φιλελεύθερο κόμμα. Είναι ένα παράγωγο των σκοτεινών χρόνων της μετεμφυλιακής Ελλάδας.

Ο Κυριάκος και ο Άδωνης είναι ξένα σώματα σε αυτό το κόμμα. Δεν υπήρχε πιθανότητα να κερδίσουν, ακόμη και αν τους ψήφιζαν δέκα εκατομμύρια Έλληνες. Ίσως τότε μαθαίναμε έκπληκτοι ότι οι μύθοι του μαρμαρωμένου βασιλιά και των ακολούθων του ήταν αληθινοί. Μόνο έτσι θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν δέκα εκατομμύρια και μία ψήφο υπέρ των ιερών τοτέμ της παράταξης…

Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα χρεοκοπημένο κόμμα! Όχι μόνο γιατί οφείλει μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στις ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες, αλλά κυρίως διότι δεν μπόρεσε να ανακτήσει την επαφή της με την κοινωνία, την οποία έχει χάσει από την εποχή ακόμη του Κωνσταντίνου του Καραμανλή του ιδρυτή. Η Νέα Δημοκρατία δεν έχασε τυχαία από τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Σημίτη, τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αλέξη Τσίπρα. Αν ήταν ένα κανονικό κόμμα της εποχή της δεν θα είχε ηττηθεί τόσες πολλές φορές. Είναι λυπηρό για τους ίδιους, αλλά θα έπρεπε τον γεγονός αυτό, των απανωτών ηττών, να τους απασχολήσει περισσότερο σοβαρά. Δεν τους ήθελε ο κόσμος. Δεν τους θέλει ο κόσμος...

Η Νέα Δημοκρατία δεν διαφέρει από τα άλλα λαϊκίστικα κόμματα. Με μία διαφορά! Οι «άλλοι» είναι καλύτεροι λαϊκιστές! Κάνουν την δουλειά αυτή καλύτερα από κάθε άποψη! Η Νέα Δημοκρατία στερείται ανταγωνιστικότητας σε αυτό το πεδίο.

Το προηγούμενο χρονικό διάστημα επιχειρήθηκε μία βαθιά τομή σε όλο τον χώρο πέραν της αριστεράς, με την συγκρότηση του ευρωπαϊκού μετώπου. Δημιουργήθηκε, λοιπόν, η προσδοκία ότι θα μπορούσε να ιδρυθεί ένα νέο ευρωπαϊκό κόμμα, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Το «κίνημα του ναι» ήταν ένα γνήσια λαϊκό κίνημα κι αυτό είχε να σημειωθεί στον «χώρο» εδώ και πολλές δεκαετίες. Για πρώτη φορά υπήρξε μία διαδικασία από κάτω προς τα πάνω. Κι εδώ ακριβώς δημιουργήθηκε το πρόβλημα! Οι βαρονίες δεν άντεξαν μία τέτοια προοπτική. Αυτόματα θα έχαναν την πρόσβαση στο «μαγαζί». Την πολιτική, δηλαδή, κάλυψη στις οικονομικές τους συναλλαγές. Τι θα ήταν προτιμότερο; Να γυρίσει η «παράταξη» και η χώρα σελίδα με τίμημα την δική τους περιθωριοποίηση ή να επιχειρήσουν ένα μακροβούτι στο γκρίζο παρελθόν; Διάλεξαν το δεύτερο...

Το πραγματικό πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι ότι δεν έχει τον δικό της Αλέξη Τσίπρα. Αλλά ότι δεν εκφράζει τις κοινωνικές ομάδες που θεωρητικά εκπροσωπεί. Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι αυτοαπασχολούμενοι νιώθουν προδομένοι. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα αντίστοιχα τμήματα του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ απαρτίζονται από πολλά πρώην στελέχη της Νέας Δημοκρατίας! Πρώτον, δεν τους ήταν δύσκολη η μετάβαση. Δεύτερον, σε αυτή ακόμη την αριστερά της θολούρας το κλίμα που συνάντησαν ήταν σαφώς πιο υγιεινό...

Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι ένα φιλελεύθερο κόμμα και μπορεί να εξακολουθήσει να μην είναι, αν αυτό επιλέξουν τα μέλη και οι φίλοι της. Το ερώτημα είναι τι θα κάνουν οι φιλελεύθεροι, αν και εφόσον θελήσουν να συνεχίσουν να υπάρχουν. Χτες αποδείχτηκε ότι πολύ δύσκολα θα μπορέσουν να επιβιώσουν σε ένα τόσο εχθρικό περιβάλλον...


http://www.liberal.gr/arthro/21937/apopsi/thanasis-mauridis/austiros-akatallilo-gia-neodimokrates.html

Ο Ραφαηλίδης για τον Καραμανλή

Τις τελευταίες μέρες γίνεται πολύς ντόρος για ένα έγγραφο της CIA που αναφέρει ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν συνεργάτης των Ναζί κατά την περίοδο της Κατοχής.
Δεν μπορώ να κρίνω την αυθεντικότητα του εγγράφου, καθώς δεν θεώρησα και χρήσιμο να ασχοληθώ με αυτό ιδιαίτερα. Ο Κων. Καραμανλής έχει άλλωστε γνωστές πτυχές της ζωής του για τις οποίες μπορεί κανείς να τον ψέξει!
Μερικές από αυτές σχολιάζει με τον υπέροχο τρόπο του, ο Βασίλης Ραφαηλίδης.

Υ.Γ:
Εθνάρχης υπήρξε ένας και μοναδικός, ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, ένας από τους σπουδαιότερους ανθρώπους που ανέδειξε η φυλή μας στην ιστορία της!

Οι έξι μήνες της ομαδικής… παραίσθησης των αγανακτισμένων

«Κουφάλες δεν ήρθανε κρεμάλες, ήρθαν (δυστυχώς) 2 ακόμα (χειρότερα, γαλάζια και κόκκινα) μνημόνια»

Τι έγινε τελικά μεταξύ Μαΐου και Οκτωβρίου του 2011 στην πλατεία Συντάγματος; Πώς η καθωσπρέπει ελληνική κοινωνία ξεκίνησε με κάποιες γλυκανάλατες συγκεντρώσεις για να βουτήξει μετά σε ελάχιστους μήνες μέσα στη βία, στην ισοπέδωση και να κινηθεί στα όρια της εκτροπής σε εκείνην την 28η Οκτώβρη του 2011;

Η ελληνική κοινωνία άλλαξε βίαια τα τελευταία χρόνια. Η κρίση την άλλαξε και τα αποτελέσματα αυτής της αλλαγής σε όλα τα επίπεδα δεν έχουν συνεκτιμηθεί ακόμα πλήρως.

Δεν ήταν απλά οτι άλλαξε το βιοτικό επίπεδο. Ήταν οτι για πρώτη φορά την έσυραν να κοιταχτεί στον καθρέφτη και αυτό που είδε δεν της άρεσε καθόλου. Και προτίμησε αντί να αλλάξει να σπάσει τον καθρέφτη…

Κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος γι’αυτό που συνέβη. Ειδικά το πολιτικό σύστημα…

Οι μισοί αναλώθηκαν στο να κουνούν ως αναμάρτητοι το δάχτυλο στην κοινωνία και οι άλλοι μισοί αφιερώθηκαν στο να τροφοδοτούν πολιτικό όπιο τον λαό με παραμύθια για την επιστροφή στην προ μνημονιακή Ελλάδα.

Απλά οι πολιτικοί αναπαρήγαγαν τις μαθημένες συμπεριφορές που λένε και οι ψυχολόγοι…

Στην πιο κρίσιμη στιγμή της μεταπολιτευτικής Ελλάδας το καθαρό μυαλό και η ψυχραιμία είχαν πάει περίπατο.

Στην πλατεία των αγανακτισμένων σμπαραλιάστηκε οτι είχε απομείνει από αυτά. Σε μια ομαδική παραίσθηση οι «αγανακτισμένοι», με την βοήθεια διαφόρων τηλεοπτικών μαϊντανών έστησαν το σενάριο του άλλου δρόμου.

Μέσα σε λίγους μήνες όλοι είχαν πιστέψει όποια μπαρούφα μπορούσε να ειπωθεί, βουτώντας σε μια καφενειακή νιρβάνα από την οποία ποτέ δεν βγήκαν.

Στις 28 Οκτωβρίου του 2011 η κοινωνία είχε φτάσει σε σημείο βρασμού. Είναι θαύμα οτι δεν συνέβη τίποτα άλλο εκείνη την ημέρα…

Είναι παράδοξο οτι μια κοινωνία «εξεγέρθηκε» την επόμενη μέρα από την μεγαλύτερη διαγραφή χρέους στην παγκόσμια ιστορία. Είναι προφανές οτι αυτιά και μάτια ήταν θεόκλειστα και όλοι κινούνταν ως στρατός ζόμπι προκειμένου να αποτελειώσουν οτι βρισκόταν μπροστά τους.

Τι να κάνουμε! Τα αυτιά εκείνη την περίοδο άκουγαν μόνο τον Αυτιά…

Είναι μύθος οτι τα επεισόδια και τα γιουχαΐσματα έγιναν από μια χούφτα ανθρώπους. Δεν είναι έτσι…

Κυρίες με ταγεράκια, κομψευάμενοι κύριοι, μικροαστοί-θύματα παντόφλας από την γυναίκα τους, απολίτικα αλάνια, κυνηγοί χαβαλέ, όλοι συμμετείχαν σε μια μέρα που… όλοι θα ήθελαν να ξεχάσουν.

Γιατί όλοι…μα όλοι στην συνέχεια έπεσαν μαζικά στον μνημονιακό τοίχο μέσω αυτών που στήριξαν σε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις: Ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ο Καμμένος… Αυτούς πίστεψαν και από αυτούς διαψεύστηκαν…

Αφήνουμε έξω το ΕΠΑΜ και βέβαια το ΚΚΕ (που οφείλουμε να πούμε οτι ειχε την πιο ψύχραιμη και πολιτική στάση στην διάρκεια όλης της εξάμηνης παράκρουσης στις πλατείες. Τα ντου στη βουλή αποσωβήθηκαν απο τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ)

Η εύλογη απορία είναι που είναι οι αγανακτισμένοι! Που εξαφανίστηκαν μετά την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου… Γιατί δεν στήθηκε μια απεργία της προκοπής, ένα επεισόδιο ρε αδελφέ για την τιμή των όπλων!

Είναι απλό ! Ενώ η λαϊκή απαίτηση ήταν «κουφάλες έρχονται κρεμάλες» ήρθε 2ο (γαλάζιο) μνημόνιο και 3ο (κόκκινο) μνημόνιο, το ένα χειρότερο από το άλλο.

Η κοινωνία τα κατάπιε αμάσητα γιατί για μια ακόμη φορά δεν ήθελε να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να πει: Εσύ δεν έλεγες οτι θα τα τελειώσεις;

H άρνηση της πραγματικότητας είναι κάτι ακόμα που λένε οι ψυχολόγοι..

Και να σου εδω και πάλι, 28η Οκτώβρη του 2015 να αναλογιζόμαστε τι θα είχε γίνει ΑΝ αυτό το πολιτικό σύστημα δεν είχε αυτή την στάση και ΑΝ αυτή η κοινωνία είχε επιδείξει μεγαλύτερη ψυχραιμία…

Αν, αν, αν….

…BONUS VIDEO μια ιστορική ολομέλεια της πλατείας με τον Κατρούγκαλο, Βαρουφάκη και Τσακαλώτο. Ξεκινά με τον Κατρούγκαλο (ναι αυτός που προχωρά στις περικοπές των συντάξεων) να λέει οτι φυσά ένα αεράκι που θα δίωξει όλους όσοι μας λένε οτι δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός των μνημονίων κλπ…




http://thecaller.gr/callers-choice/otan-xespase-h-via/

Τι κι αν σε δέρνουν δεκατρείς αν δε σε δέρνει ο νους σου...

Ένα κείμενο για τη Νέα Δημοκρατία από έναν...προβληματισμένο νεοδημοκράτη



του Νίκου Σακελλαρόπουλου


Μέσα σε διάστημα ενάμιση χρόνου, η Νέα Δημοκρατία υπέστη τέσσερις ήττες.
Το καλοκαίρι του 2014, στις ευρωεκλογές, η ήττα θεωρήθηκε ως αποτέλεσμα της χαλαρής ψήφου.
Κουραφέξαλα.
Τον περασμένο Ιανουάριο κι υπό την βαριά ανάσα του ΣΥΡΙΖΑ στο σβέρκο της, εστράφη στον λαϊκισμό κι ηττήθηκε πανηγυρικά.
Ο Τσίπρας, είπαν, έταξε στους πάντες ταπάντα και μας νίκησε.

Κουραφέξαλα.
Τον Ιούλιο στο δημοψήφισμα, σήκωσε το λάβαρο του «ναι» κι όμως δεν έπεισε κανέναν πέραν του μπετοναρισμένου ποσοστού ψηφοφόρων των κομμάτων του ευρωπαϊκού τόξου.
Ο Τσίπρας, είπαν, κορόιδεψε πάλι τον λαό.
Κουραφέξαλα.
Στις πρόσφατες εκλογές, χωρίς να τολμήσει κανένας να διαταράξει τις φράξιες και τα καπετανάτα, είδε και πάλι την πλάτη του Τσίπρα, παρά τα εγκληματικά λάθη στα οποία υπέπεσε αυτός το διάστημα της διακυβέρνησής του.
Κι αυτό παρά τη φιλότιμη προσπάθεια του Ευ. Μεϊμαράκη.
Κι εκείνοι ερμήνευσαν το αποτέλεσμα ως ανεπάρκεια αρχηγού!
Κουραφέξαλα.

Άλλος λέει ότι το κόμμα πρέπει να στραφεί Δεξιά.
Μα δεν το έκανε ο Σαμαράς τον Ιανουάριο;
Κι έχασε τόσο τους δικούς του, όσο και τις εκλογές;
Άλλος λέει ότι το κόμμα πρέπει να στραφεί προς τον Μεσαίο χώρο.
Μα δεν το έκανε ο Καραμανλής κι έχασε πανηγυρικά το 2009;
Δεν το έκανε ο Μεϊμαράκης προσφάτως κι είδε πάλι την πλάτη του Τσίπρα;
Άρα, ούτε αυτό είναι το πρόβλημα.

Τα πρόβλημα είναι ότι η Νέα Δημοκρατία είναι βαρύτατα άρρωστη.
Βαθύτατα φθαρμένη.
Βαθύτατα μπερδεμένη.
Βαθύτατα αποκρουστική για μεγάλες και κρίσιμες μάζες ψηφοφόρων κι ειδικά για τις νέες γενιές.
Ένα μαγαζί μουχλιασμένο που δεν εμπνέει, δεν οραματίζεται, απλά αναμένει τον βέβαιο θάνατο.
Ακόμη και δικοί της ψηφοφόροι σε μεγάλα «γαλάζια» κάστρα προτίμησαν ν’ απέχουν ή ψήφισαν Λεβέντη, ενώ σημείωσε πτώση ακόμη και στα Δωδεκάνησα που σήκωσαν το μεγάλο βάρος της λανθασμένης μεταναστευτικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα δεδομένα είναι σαφή.
Αν η Νέα Δημοκρατία δεν αλλάξει εκ βάθρων –ίσως και με νέο σχηματισμό- αν δεν ανοίξουν όλα τα παράθυρα να μπει φρέσκος και καθαρός αέρας, αν δεν ξεκολλήσει από το σώμα της τους γραφικούς, τους γυμνοσάλιαγκες και τους διεφθαρμένους, θα μετράει ήττες.
Αν δεν αποτολμήσει την τεράστια αυτοκριτική ΚΑΙ για τις δικές της ευθύνες στην πορεία της χώρας (ενδεικτικά αναφέρω ότι το 2009 η χώρα είχε έσοδα 50,5 δις κι έξοδα 84,2 δις) και δεν μπουν τα δάκτυλα επί των τύπων των ήλων, ο Αλέξης Τσίπρας θα στήσει αέναο πάρτι…
Αν δεν κλειδώσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τον ηλίθιο συντηρητισμό για ζητήματα που αφορούν όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού (σχέσεις κράτους –εκκλησίας, ατομικά δικαιώματα, διαφάνεια, αξιοκρατία –πελατειακές στηρίξεις κ.α.) τότε θα αλωνίζουν εσαεί οι καμένοι πολιτικοί σαλτιμπάγκοι, τόσο εντός της όσο και στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα.
Αν δεν θέσει σαφείς κανόνες στο εσωκομματικό της πεδίο (π.χ. οι βουλευτές κι ο αρχηγός να έχουν μόνο δυο κοινοβουλευτικές θητείες) δεν θ’ απαλλαγεί από εσωκομματικές βαρωνίες, αγκυλώσεις από οικονομικά συμφέροντα και μονίμως θα περιστρέφεται πέριξ της καταστροφικής εσωστρέφειας.
Αν δεν γίνει ελκυστική, θα είναι μονίμως δεύτερη. Χωρίς ούτε αυτό να είναι βέβαιο…
Αν δεν σταματήσει να ζει με το παρελθόν και τις πράγματι σπουδαίες στρατηγικές της επιλογές για τη χώρα, δεν θα μπορέσει ποτέ να συναντήσει το μέλλον και θα σοκάρεται μονίμως από ανίερες και παρά φύση «συναντήσεις» της Αριστεράς με τον ακροδεξιό εθνικισμό και τον καιροσκοπισμό.

Το κακό είναι ότι δεν ανοίγει καμιά συζήτηση.
Λες κι όλα θα διορθωθούν αυτομάτως αν αλλάξει η ηγεσία…
Ή αν βρεθεί ο αντιτσίπρας!
Αστεία πράγματα.
Όσοι τα πιστεύουν πλανώνται πλάνη οικτρά.
Φοβάμαι ότι είναι πολλοί…


http://grpost.blogspot.gr/2015/09/blog-post_23.html