Η πραγματικότητα δεν έχει σημασία

του Θοδωρή Γεωργακόπουλου
Στη μέχρι τώρα καμπάνια του για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, ο φανταχτερός μπουφόνος Ντόναλντ Τραμπ έχει δηλώσει, μεταξύ άλλων, ότι δεκάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι της Αμερικής πανηγύριζαν στον Νιου Τζέρσεϊ μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ότι ο Μπαράκ Ομπάμα στέλνει Σύρους πρόσφυγες σε πολιτείες που υποστηρίζουν τους Ρεπουμπλικάνους, και ότι 8 στους 10 λευκούς που δολοφονούνται στις ΗΠΑ δολοφονούνται από μαύρους. Όλες αυτές οι δηλώσεις -και αμέτρητες άλλες- βεβαίως είναι κραυγαλέα ψέματα, και το ότι είναι ψέματα αποκαλύπτεται σχεδόν αμέσως στο εμβρόντητο κοινό από μια σειρά από ΜΜΕ, ακόμα και φιλικά προς το ρεπουμπλικανικό κόμμα.

Δεν έχει καμία σημασία.

Ο Ντόναλντ Τραμπ εξακολουθεί να προηγείται στις δημοσκοπήσεις, και μάλιστα διευρύνει τη διαφορά του από τους υπόλοιπους. Όσο περισσότερα ρατσιστικά, ξενοφοβικά ψέματα λέει, τόσο πιο δημοφιλής γίνεται στο κοινό του.

Βεβαίως, είναι απολύτως κατανοητό ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος να είναι ρατσιστές, εθνικιστές και φοβισμένοι -όλες οι χώρες του κόσμου έχουν τέτοιους ψηφοφόρους, και αυτοί δικαιούνται πολιτικής εκπροσώπησης. Αλλά το ότι εμμένουν να στηρίζουν πολιτικούς που τους λένε ψέματα στα μούτρα, ξανά και ξανά, μοιάζει αλλόκοτο. Δεν τους ενδιαφέρει το ότι αυτά που τους λέει είναι ψέματα; Δεν τους πειράζει το ότι στηρίζουν έναν ψεύτη; Είναι ένα φαινόμενο πολύ επίκαιρο για στα δικά μας μέρη.

Μια τηλεοπτική εκπομπή έκανε focus group για να διερευνήσει τους λόγους για τους οποίους οι ψηφοφόροι του Τραμπ εξακολουθούν να τον στηρίζουν παρ’ όλες τις παλαβομάρες του, και τα συμπεράσματα ήταν ενδιαφέροντα. Οι άνθρωποι (ή, έστω, κάποιοι από αυτούς) δεν έμοιαζαν ηλίθιοι. Καταλάβαιναν ότι ο τύπος αυτός είναι ένας ψεύτης, αλλά δήλωναν ευθαρσώς ότι δεν τους νοιάζει. “Μερικές φορές λέει πράγματα που με κάνουν να ντρέπομαι”, δήλωσε ένας, φαινομενικά νουνεχής. “Αλλά έχουμε πολύ σοβαρότερα προβλήματα σ’ αυτή τη χώρα, και μόνο ένας τέτοιος ηγέτης μπορεί να τα λύσει”. Σε μια άλλη, χιουμοριστική εκπομπή, ψηφοφόροι τόνισαν ότι γουστάρουν τον Τραμπ επειδή θέλουν έναν ηγέτη που δεν ντρέπεται να λέει αυτά που σκέφτεται και, κυρίως “να λέει αυτά που σκεφτόμαστε”.

Όλοι όσοι καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης γράφουμε ιδέες και απόψεις και αναλύσεις και ό,τι μας κατέβει για όσα συμβαίνουν, κινδυνεύουμε να πέσουμε σε μια σοβαρή και σκοτεινή παγίδα: Να νομίσουμε ότι αυτά που γράφουμε έχουν σημασία. Κοιτάχτε τα υπόλοιπα άρθρα της κατηγορίας “απόψεις” αυτού του site: Κάποιοι από τους ανθρώπους που τα γράφουν σίγουρα έχουν σκεφτεί πως, αν γράψουν την ιδέα ή την ανάλυσή τους απλά και κατανοητά, αν εξηγήσουν με καθαρότητα και διαύγεια μια από τις πτυχές των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα, θα καταφέρουν να πείσουν κάποιους, να βοηθήσουν ένα μπερδεμένο λαό κι ένα απληροφόρητο κοινό να καταλάβει καλύτερα το τι συμβαίνει. Κάνουν λάθος.

Οι ερευνητές του πανεπιστημίου Ντάρτμουθ Μπρένταν Νάιχαν και Τζέισον Ρέιφλερ μελετούν εδώ και αρκετά χρόνια (ειδικά ο πρώτος) το φαινόμενο που κάποιος θα μπορούσε να αποκαλέσει “πανηγυρίζω στο Σύνταγμα το ΟΧΙ καθώς η χώρα καταρρέει” ή “ψηφίζω Μιχελογιαννάκη”. Το ότι δηλαδή για κάποιες ομάδες του πληθυσμού, τα πραγματικά γεγονότα μερικές φορές δεν έχουν καμία σημασία και, ίσα ίσα, όταν τους αποκαλύπτονται αλήθειες που πηγαίνουν κόντρα με τα πιστεύω τους, όχι απλά δεν αλλάζουν πιστεύω, αλλά εμμένουν περισσότερο σ’ αυτά. (μπορείτε να διαβάσετε τη μελέτη τους εδώ).

Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο Μπαράκ Ομπάμα γεννήθηκε στην Κένυα, θα συνεχίσουν να το πιστεύουν ακόμα κι αν τους τρίψεις το πιστοποιητικό γέννησης στα μούτρα (πράγμα που συνέβη το 2011). Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι την 11η Σεπτεμβρίου δεν υπήρχαν Εβραίοι στους δίδυμους πύργους, θα συνεχίσουν να το πιστεύουν ακόμα κι αν τους δώσεις τη λίστα των θυμάτων. Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι τα εμβόλια προκαλούν αυτισμό, τα αεροπλάνα μας ψεκάζουν με αέρια, και ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι μύθος επειδή μερικές φορές χιονίζει, δεν θα αλλάξουν γνώμη όσο ψύχραιμα και τεκμηριωμένα κι αν τους αποδείξεις ότι κάνουν λάθος. Ίσα ίσα, θα πιστέψουν ακόμη περισσότερο τη μπούρδα τους. Αυτό είναι το επονομαζόμενο “backfire effect”.

Η εξήγηση, σύμφωνα με το Νάιχαν, είναι το ότι για μερικούς ανθρώπους η τεκμηριωμένη αλήθεια είναι πολύ λιγότερο σημαντική από διάφορα άλλα πράγματα, όπως τα βαθύτερα πιστεύω τους και η εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους. Είναι μάταιο να προσπαθείς να πείσεις έναν πιστό χριστιανό που πιστεύει τη Βίβλο κατά γράμμα για τη θεωρία της εξέλιξης. Όσο πειστικά επιχειρήματα κι αν χρησιμοποιήσεις, αυτή η αλήθεια πάει κόντρα σε μια δικιά του αλήθεια, που είναι συνυφασμένη με τον ίδιο τον πυρήνα της ύπαρξής του. Είναι πολύ πιο σημαντικό για τον ίδιο το να συνεχίσει να πιστεύει ένα ψέμα που βρίσκεται στον πυρήνα της ύπαρξής του, παρά να αποδεχτεί κάτι άλλο, αληθινό. Το ίδιο αδύνατο είναι να πείσεις έναν τυφλά πιστό ιδεολόγο ότι οι ιδέες του είναι παρωχημένες, ανεφάρμοστες ή επιτυχημένες. Μια άλλη κατηγορία, δε, είναι οι άνθρωποι που αντί για θρησκεία ή ιδεολογία πιστεύουν στο μεγαλείο του εαυτού τους. Κι από αυτούς έχουμε κάμποσους. Είναι εντελώς αδύνατο να τους πείσεις και αυτούς ότι κάνουν λάθος.

Το πρόβλημα με το backfire effect, ειδικά σε κοινωνίες στις οποίες αυτές οι ομάδες ατόμων είναι είτε πολύ μεγάλες, είτε σε θέση ισχύος, είναι πως κάνει το δημόσιο διάλογο μάταιο. Από τη στιγμή που σε αυτόν συμμετέχουν άνθρωποι με ιδέες που δεν αλλάζουν, τίποτε δεν μπορεί να κάνει ο διάλογος, όσο εύληπτα και κρυστάλλινα και τεκμηριωμένα επιχειρήματα κι αν εισάγουν σ’ αυτόν οι πιο ρομαντικοί. Η λύση, σύμφωνα με το Νάιχαν, είναι να το να περνά η αλήθεια σ’ αυτές τις ομάδες από την πίσω πόρτα -διατυπωμένες κι αμπαλαρισμένες με τρόπο που να μην πάει κόντρα στα βαθύτερα πιστεύω των συγκεκριμένων ατόμων. Γι’ αυτό υπάρχουν χριστιανοί που αποδέχονται ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο, και ότι οι άνθρωποι δεν φτιάχτηκαν απευθείας από το Θεό με τη μορφή που υπάρχουν είναι σήμερα.

Αλλά, βεβαίως, είναι μια διαδικασία πάρα πολύ δύσκολη και πάρα πολύ χρονοβόρα. Ακόμα πιο χρονοβόρα, όμως, είναι και η αντιμετώπιση του κεντρικού προβλήματος: Της ύπαρξης, δηλαδή, των δογμάτων, που μετατρέπουν δυνητικά σκεπτόμενους πολίτες σε ψηφοφόρους του Ντόναλντ Τραμπ.

Αυτό μάλλον δε θεραπεύεται με τίποτα.


http://www.kathimerini.gr/846684/opinion/epikairothta/politikh/h-pragmatikothta--den-exei-shmasia

Η Φώφη και η δεξιά.

«Η Δεξιά παραμένει Δεξιά όποιος κι αν είναι ο επικεφαλής της», ανέφερε η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Φώφη Γεννηματά μιλώντας στην ΕΡΤ, το βράδυ της Δευτέρας.

Ερωτηθείσα για την τοποθέτηση του βουλευτή του κόμματος Λεωνίδα Γρηγοράκου, περί κινδύνου απορρόφησης του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία, εξήγησε ότι είναι ξεκάθαρη η αυτόνομη πορεία του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

«Δεν κινδυνεύουμε ούτε από τον λαϊκισμό της Αριστεράς, ούτε από τη ρετρό νεοφιλελεύθερη Δεξιά», σχολίασε η κ. Γεννηματά.

Τόνισε δε ότι έχει ανοίξει «πόλεμο ενάντια στον λαϊκισμό» αλλά όχι «σε ό,τι είναι λαϊκό», ενώ επεσήμανε ότι πρέπει οι μεταρρυθμίσεις να είναι τολμηρές, αλλά προς όφελος των εργαζομένων.

Αναφερόμενη στο ασφαλιστικό, τόνισε ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε φροντίσει να υπάρχει περισσότερος χρόνος για διάλογο, ενώ στάθηκε στην ανάγκη εκπόνησης ενός ρεαλιστικού σχεδίου ανασυγκρότησης για τη χώρα, με στόχο την ανάπτυξη, την αλλεγγύη και την απασχόληση.

http://www.naftemporiki.gr/story/1053701/f-gennimata-i-deksia-paramenei-deksia-opoios-ki-an-einai-epikefalis-tis

Από τη στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε τις εσωκομματικές της Νέας Δημοκρατίας, η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ χάραξε κι ακολουθεί μια τακτική διαχωρισμού του πολιτικού του χώρου από αυτόν της ΝΔ.

Τις προάλλες ανέφερε ότι τους χωρίζει άβυσσος από τη ΝΔ. Σήμερα ότι η δεξιά δεν αλλάζει και παραμένει δεξιά ανεξάρτητα του επικεφαλής της.

Θεμιτό να ακολουθείς μια πολιτική όταν φοβάσαι την περαιτέρω συρρίκνωση του εκλογικού ποσοστού του κόμματός σου. Αλλά μέχρι ένα σημείο!

Δεν μπορεί να μας λέει για τη δεξιά που δεν αλλάζει και δε συνεργάζεται μαζί της, όταν μόλις 3 χρόνια πριν ήταν υφυπουργός άμυνας της κυβέρνησης Σαμαρά!!
Αυτή δεν ήταν δεξιά; Το αντίθετο! Ο Μητσοτάκης είναι πιο μετριοπαθής από τον Σαμαρά.  

Να ακολουθείς μια πολιτική γραμμή, διατηρώντας και την αξιοπρέπειά σου ταυτόχρονα, δεν μπορείς Φώφη;;;

Ο νέος πρόεδρος της Ν.Δ.

Χθες βράδυ προς μεγάλη μου ευχάριστη έκπληξη η Νέα Δημοκρατία εξέλεξε νέο της πρόεδρο τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Έκπληξη, γιατί είχε κόντρα τον κομματικό μηχανισμό που (θεωρούσα ότι) ελέγχει σε μεγάλο βαθμό ο - ακαταλληλότερος - Κ. Καραμανλής. Τελικά με μεγάλη ευχαρίστηση είδα ότι ο απόλυτα αντιπαθής και καταστροφικός για τη χώρα Καραμανλής, δεν είναι πια τόσο ισχυρός ούτε μέσα στο ίδιο του το κόμμα!

Ευχάριστη, καθώς από τους 4 υποψηφίους, ο Μητσοτάκης ήταν ο καλύτερος με διαφορά. Όχι γιατί προσφέρει το τέλειο πακέτο, αλλά επειδή οι άλλοι συνυποψήφιοί του ήταν τραγικά λίγοι. Ο Μητσοτάκης ήταν ο μονόφθαλμος στους τυφλούς!



Ένα σχόλιο για την εκλογή του, με το οποίο ταυτίζομαι πάρα πολύ είναι αυτό που έκανε στο facebook ο Γιάννης Ραγκούσης:

Αξίζουν συγχαρητήρια στον Κ.Μητσοτάκη για την εκλογή του ως Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.
Μολονότι όταν ανέλαβε το Υπουργείο διοικητικής μεταρρύθμισης ήμουν θετικός με τις δηλώσεις του, τελικά γνωρίζετε πως πολιτικά συγκρούστηκα δύο φορές μαζί του.
Την 1η φορά όταν επιχείρησε να πλήξει τη δι@ύγεια με διάταξη νόμου που τελικά απέσυρε.
Τη 2η φορά το 2014, όταν δεν αντιστάθηκε στις σειρήνες του πελατειακού κράτους κι επανέφερε τον απόλυτο κομματισμό στη δημόσια διοίκηση καταργώντας τον Ν.3839. Έναν καθοριστικό νόμο για την αξιολόγηση και την αξιοκρατία εντός του δημοσίου.
Καθαίρεσε 25.000 αξιοκρατικά επιλεγμένους προϊσταμένους και διευθυντές, τους πρώτους στην ιστορία του ελληνικού κράτους, τους οποίους αντικατέστησε με τους κομματικά εκλεκτούς.
Με βάση το Νόμο Μητσοτάκη, ακόμη και σήμερα στο υπουργείο διοικητικής μεταρρύθμισης είναι Γενικός Διευθυντής ο τελευταίος στην αντικειμενική κι αδιάβλητη μοριοδότηση που κάναμε στο υπουργείο το 2010 με την επιτροπή ανώτατων δικαστικών. Ο δε μακράν πρώτος σε μόρια έχει καρατομηθεί διότι δεν ανήκε στη ΝΔ (ούτε και στο ΠΑΣΟΚ). Δηλαδή...Ελλάδα της σκοτεινής πλευράς της μεταπολίτευσης ξανά.
Επίσης, όταν η χώρα κατέρρεε επέλεξε να ακολουθήσει την εθνικά απαράδεκτη γραμμή Σαμαρά - Καραμανλή και καταψήφισε το μνημόνιο λέγοντας κι αυτός στους Έλληνες το δημαγωγικό πως δήθεν υπήρχε άλλη λύση. Έβαλε το κομματικό πάνω από το εθνικό συμφέρον.
Αντίθετα, ήταν πολιτικά ορθή η απόφασή του να καταψηφίσει την υποψηφιότητα του Πρ. Παυλόπουλου για την ΠτΔ και σε κάθε περίπτωση, ήταν σαφώς η καλύτερη υποψηφιότητα ανάμεσα στους 4 που διεκδίκησαν την ηγεσία της ΝΔ.
Πλέον για τον Κ.Μητσοτάκη υπάρχει μια νέα σελίδα και βεβαίως ισχύει μόνον το "αρχή άνδρα δείκνυσι".
Οψόμεθα...

https://www.facebook.com/giannisragkousis/posts/10208251445580821?hc_location=ufi

Τέλος, να σημειώσω εδώ πως για ακόμη μια φορά τα "καινά δαιμόνια" που εισήγαγε ο Γιώργος Παπανδρέου το 2004, με την απευθείας εκλογή προέδρου από τη βάση, αλλάζουν το ρου της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας. Για άλλη μια φορά το αουτσάιντερ κερδίζει το φαβορί κόντρα σε προβλέψεις και σε ένα ισχυρό σύστημα εξουσίας!

Το πολιτικό «κεφάλαιο» του Κώστα Καραμανλή

Αδράνεια, Αναβλητικότητα, Ανευθυνότητα. Τα 3 «Α» του πρώην Πρωθυπουργού έδωσαν στα προβλήματα της χώρας δυσθεώρητες διαστάσεις, σε μια μόλις διετία

Του Γιώργου Στρατόπουλου


Υπάρχει καλός και κακός κόσμος. Στον καλό κόσμο, οι σοσιαλιστές αυξάνουν τους φόρους για να χρηματοδοτήσουν αύξηση των δαπανών, ενώ οι φιλελεύθεροι μειώνουν τις δαπάνες του κράτους για να μπορέσουν να μειώσουν τους φόρους. Στον κακό κόσμο, οι σοσιαλιστές αυξάνουν τις δαπάνες χωρίς όμως να αυξήσουν τους φόρους, ενώ οι φιλελεύθεροι μειώνουν τους φόρους χωρίς να μειώσουν τις δαπάνες. Η διαφορά μεταξύ καλού και κακού κόσμου δεν είναι ιδεολογική. Είναι μια κυβερνητική αξία, μια πολιτική αρετή, που στη χώρα μας ευδοκίμησε ελάχιστα: η δημοσιονομική υπευθυνότητα. Και στην περίοδο της χρεοκοπίας, που αποκαλούμε «κρίση», μάθαμε όλοι ότι δεν χρεοκοπήσαμε επειδή ασκήθηκαν φιλελεύθερες ή σοσιαλιστικές συνταγές διακυβέρνησης αλλά επειδή υπήρξε ένα ευρύ, βαθύ και διαχρονικό έλλειμμα δημοσιονομικής υπευθυνότητας.

Ας δούμε, λοιπόν, πώς μπορούμε να ποσοτικοποιήσουμε τις επιδόσεις των ελληνικών κυβερνήσεων στην κλίμακα της δημοσιονομικής υπευθυνότητας. Είναι δύσκολο να προκύψει εύληπτη και ξεκάθαρη εικόνα της διαχείρισης των δημόσιων οικονομικών. Τη θολώνουν μεγέθη όπως οι τόκοι, οι αμυντικές δαπάνες, οι δημόσιες επενδύσεις, τα έκτακτα έσοδα (αποκρατικοποιήσεις π.χ.), αλλά και έκτακτα έξοδα (ολυμπιακά έργα π.χ.). Διαμορφώνονται έτσι τα τελικά μεγέθη των δημόσιων οικονομικών με τρόπο που παύουν να είναι αντιπροσωπευτικά και συγκρίσιμα. Υπάρχει, ωστόσο, ένας δείκτης που μπορεί να κάνει τη δουλειά, να δείξει με απλό και αξιόπιστο τρόπο τη δημοσιονομική ανευθυνότητα/υπευθυνότητα των κυβερνήσεων.

Η ερμηνεία των μεταβολών του δείκτη

Από τα δημόσια οικονομικά μπορούμε να απομονώσουμε εκείνες τις δαπάνες της Γενικής Κυβέρνησης που αφορούν μισθούς και κοινωνικές παροχές (συντάξεις, υγεία, πρόνοια) και εκείνα τα έσοδα που αφορούν φόρους (άμεσους και έμμεσους) και ασφαλιστικές εισφορές1. Ορίζουμε ως Δείκτη Δημοσιονομικής Υπευθυνότητας (ΔΔΥ) το λόγο των προαναφερθέντων εσόδων προς τις δαπάνες. Η απόλυτη τιμή του δείκτη δεν έχει μονοσήμαντη ερμηνεία, διότι δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη τιμή του ΔΔΥ ως «ενδεδειγμένη». Οι μεταβολές του δείκτη, όμως, έχουν ξεκάθαρη ερμηνεία. Όταν ο Δείκτης Δημοσιονομικής Υπευθυνότητας μειώνεται, σημαίνει πως η κυβέρνηση αυξάνει τις παροχές προς τους πολίτες χωρίς να φροντίζει για την αντίστοιχη αύξηση των τακτικών εσόδων που θα χρηματοδοτήσουν τις αυξημένες παροχές. Και μεταφέρει έτσι το σχετικό βάρος στις επόμενες κυβερνήσεις και στις επόμενες γενιές. Η κυβέρνηση που αυξάνει τις δαπάνες του κράτους για μισθούς, συντάξεις και πρόνοια περισσότερο απ’ όσο αυξάνει τους φόρους, μπορεί να ειπωθεί πρόσκαιρα «φίλη του λαού», οπωσδήποτε πάντως είναι λιγότερο υπεύθυνη δημοσιονομικά.

Χρησιμοποιώντας τα στοιχεία της Eurostat2 (εδώ) -αξιόπιστα και συγκρίσιμα αλλά, δυστυχώς, περιορίζονται στην 20ετία 1995-2014- μπορεί κανείς να δημιουργήσει το παρακάτω γράφημα για τον ΔΔΥ. Στον προσεκτικό αναγνώστη που γνωρίζει πως το ελληνικό κράτος ήταν συστηματικά λιγότερο ή περισσότερο ελλειμματικό, υπενθυμίζω ότι στο γράφημα τα έσοδα υπερισχύουν των δαπανών, διότι για τον υπολογισμό του ΔΔΥ έχουν εξαιρεθεί πολλές δαπάνες του κράτους (λειτουργικά έξοδα, αμυντικές δαπάνες, δημόσιες επενδύσεις κ.α.).



Αυτό το γράφημα αφηγείται πολλά για τη χώρα μας: πως υπήρξε μία περίοδος (η 1η τετραετία Σημίτη), κατά την οποία έγιναν προσπάθειες σχετικού νοικοκυρέματος, στα πλαίσια της επίτευξης των στόχων για την ένταξη στην Ευρωζώνη. Τότε ο ρυθμός αύξησης των δαπανών για μισθούς και κοινωνικές παροχές ήταν χαμηλότερος από τον ρυθμό αύξησης των τακτικών φορολογικών εσόδων του κράτους. Τη 2η τετραετία Σημίτη, όμως, αυτή η προσπάθεια «πήγε περίπατο», συνοδευόμενη από τη μεταρρύθμιση Γιαννίτση. Με άλλα λόγια, η δημοσιονομική υπευθυνότητα ήταν μια φωτεινή εξαίρεση, μια μόνο στιγμή της ιστορίας μας. Μετά την είσοδο στην Ευρωζώνη χαλαρώσαμε πάλι. Συνολικά η οκταετία Σημίτη παρέλαβε τη χώρα με ΔΔΥ 1,26 και τον παρέδωσε με 1,25, ουσιαστικά δηλαδή όσο αύξησε τις παροχές προς του πολίτες τόσο αύξησε και τα τακτικά έσοδα του κράτους.

Το γράφημα αφηγείται, επίσης, πως υπήρξε μια μαύρη διετία (2008-2009), κατά την οποία ο ΔΔΥ μειώθηκε απότομα από το 1,18 στο 0,97. Μετά τη μαύρη διετία ακολούθησε μια πενταετία (μνημονίων) με έντονα ανοδική πορεία του ΔΔΥ αλλά αυτό οφείλεται μάλλον σε έξωθεν παρέμβαση και αναγκαστικούς παράγοντες παρά σε κρίση υπευθυνότητας του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Είναι δε αξιοσημείωτο πως χρειάστηκαν 5 χρόνια σκληρής λιτότητας και περικοπών (2010-2014) για να επιστρέψει ο ΔΔΥ στα επίπεδα του 2007!

Όποιος γνωρίζει πώς παρέλαβε και πώς παρέδωσε τη χώρα στο δημοσιονομικό πεδίο ο Κώστας Καραμανλής, εντυπωσιάζεται από το μέγεθος της δημοσιονομικής ανευθυνότητας. Παρέλαβε μια χώρα (2003) με δαπάνες 47 δισ.€ για μισθούς και κοινωνικές παροχές και έσοδα από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές 58 δισ.€ και παρέδωσε μια χώρα με δαπάνες 80 δισ.€ και μόλις 77 δισ.€ έσοδα (2009). Ήταν ο ΔΔΥ στο 1,25 το 2003 και το 2009 έπεσε κάτω από το 1 στο 0,97. Δηλαδή, σε 5μιση χρόνια αύξησε τη δαπάνη για μισθούς και κοινωνικές παροχές 28% περισσότερο απ’ ότι αύξησε τα τακτικά έσοδα του κράτους. Παρέδωσε ένα κράτος, στο οποίο όλα τα έσοδα από φόρους και εισφορές δεν επαρκούσαν για τις δαπάνες μισθών και κοινωνικών παροχών- ούτε λόγος για περίσσευμα που θα χρηματοδοτούσε τα λειτουργικά έξοδα του κράτους, τις αμυντικές δαπάνες, τις δημόσιες επενδύσεις.

Το γράφημα και ο δείκτης ΔΔΥ βοηθά να διαπιστώσουμε και μια λεπτομέρεια της διακυβέρνησης Καραμανλή: τα πρώτα χρόνια (2004-2007) απλώς διατήρησε ένα «γενναιόδωρο κράτος» σε επίπεδα λίγο υψηλότερα εκείνων που παρέλαβε. Μετά όμως (2008-2009) έσπασαν τα φρένα, η πορεία έγινε ανεξέλεγκτη, το όχημα πορεύθηκε ακυβέρνητο.

Θα μπορούσε κάποιος να αναγνωρίσει ελαφρυντικά στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή; Στο κάτω κάτω την πεπατημένη ακολούθησε: αυξήσεις, συντάξεις, διορισμοί. Ίσως ακόμη και ότι επί πρωθυπουργίας του ξέσπασε η Παγκόσμια Χρηματοπιστωτική Κρίση. Όσα ελαφρυντικά όμως κι αν του αναγνωρίσουμε, είναι τεκμήρια εντυπωσιακά μειωμένης ευθύνης. Είναι ο Πρωθυπουργός που αγνόησε όλα τα σημάδια, μεγέθυνε και διαχειρίστηκε με τραγικό τρόπο την κρίση, αλλοίωσε τα στοιχεία και, όταν δεν υπήρχε άλλος χρόνος και τρόπος υπεκφυγής, παρέδωσε τη δημοσιονομική βόμβα στους επόμενους και κρύφτηκε.

Μπροστά στην κρίση του 2008

Στο γράφημα φαίνεται πώς αντιμετώπισε την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση το 2008 η κυβέρνηση Καραμανλή: Όσα έσοδα εισέπραξε το κράτος από φόρους και εισφορές το 2007, τόσα εισέπραξε και το 2009. Είχαμε δηλαδή μηδενική αύξηση φόρων και εισφορών, ενώ οι δαπάνες αυξήθηκαν κατά 22%, από τα 66 στα 80 δισ. Και δεν αύξησε τις δαπάνες για δημόσιες επενδύσεις ως ανάχωμα στην επερχόμενη ύφεση. Αύξησε πολύ γενναιόδωρα τους μισθούς και τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων και τις συντάξεις, σε πλήρη δυσαναλογία με την παγκόσμια και εγχώρια οικονομική κατάσταση. (Ενδεικτικά η κατά κεφαλήν δαπάνη ανά συνταξιούχο του δημοσίου αυξήθηκε τη διετία 2008-2009 κατά 19,6% εδώ.) Μέσα σε μια διετία το χάσμα μεταξύ εσόδων και εξόδων αυξήθηκε κατά 14 δισ. € από αλόγιστη πολιτική παροχών. Τι σκεφτόταν άραγε η ηγεσία εκείνη τη μαύρη διετία, ότι ασκούσε φιλολαϊκή, αναπτυξιακή πολιτική; Πώς φαντάζονταν ότι θα χρηματοδοτηθεί το gap που γιγάντωναν με την πολιτική τους; Πώς θα έκλεινε στο μέλλον αυτό το gap, αν όχι με πόνο (μνημόνια) για τους πολίτες;

Το 2012, μετά από 3 χρόνια μνημονίων, περικοπών μισθών και συντάξεων, οι σχετικές δαπάνες ήταν ακόμα υψηλότερες από τα επίπεδα του 2007. Γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις το κακό στην αρχή παρά όταν θεριέψει. Είναι πιο εύκολο να μην δώσεις αυξήσεις παρά να τις πάρεις πίσω.

Το 2008 η χώρα βγήκε από το συννεφάκι της ανάπτυξης με δανεικά και ήρθε αντιμέτωπη με την οδυνηρή πραγματικότητα, τα χρόνια προβλήματα και τις αδυναμίες της οικονομίας της. Η διαχείριση της οποίας απαιτούσε σκληρή δουλειά, υπευθυνότητα, δύσκολες και δυσάρεστες αποφάσεις. Η ηγεσία της χώρας δηλώνοντας ότι η κρίση δεν μας αγγίζει, ότι η ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη, συνέχισε με αυξήσεις και προσλήψεις. Αδράνεια, Αναβλητικότητα, Ανευθυνότητα. Τα 3 «Α» του κ. Καραμανλή έδωσαν στα προβλήματα της χώρας δυσθεώρητες διαστάσεις, σε μια μόλις διετία. Δυστυχώς το timing έχει σημασία και για το καλό και για το κακό. Μικρότερης έντασης αίτια δημιουργούν δυσανάλογα αρνητικά αποτελέσματα.

Δεν είναι βέβαια η διετία 2008-2009 η μοναδική αιτία των δεινών μας -η ελληνική οικονομία είχε ήδη πολλά χρόνια προβλήματα- έδωσε όμως άλλη διάσταση στο μέγεθος και την ένταση της δημοσιονομικής προσαρμογής που ακολούθησε. Ήταν μνημείο δημοσιονομικής ανευθυνότητας, αδράνειας και έλλειψης ηγεσίας. Είναι άξιο απορίας γιατί αριστεροί αντιμνημονιακοί αγωνιστές, που τόνιζαν διαρκώς τις ευθύνες των προηγούμενων κυβερνήσεων, αγκάλιασαν πολιτικά τον κ. Καραμανλή και επαίρονται για τη θερμή τους σχέση. Άξιον απορίας είναι, επίσης, πως η ίδια η Αριστερά, στην πρώτη της φορά, επιβράβευσε την κυβέρνηση Καραμανλή με το υψηλότερο πολιτειακό αξίωμα και την προστάτευσε εξαιρώντας την από τη διερεύνηση των ευθυνών της κρίσης. Και ειλικρινά δεν κατανοώ ούτε τους σοβαρούς δεξιούς, που αντιμετωπίζουν τον κ. Καραμανλή ως «μέγιστο πολιτικό κεφάλαιο» και «ρυθμιστή» του μέλλοντός τους. Κι επειδή έχω ακούσει πως πρόκειται για έναν αξιοπρεπή άνθρωπο, ούτε τον ίδιο κατανοώ: πώς δέχεται πρωταγωνιστικό ρόλο στα παρασκήνια, πότε να παίζει τον μέντορα του Αλέξη, πότε τον αγαπημένο ηγέτη του Πάνου, πότε το μεγάλο τιμονιέρη που οδηγεί τη ΝΔ στο μέλλον! Με ρόλο αόρατο και μουγκό, ένα tableau vivant σε ρόλο πρωταγωνιστή!

Τελικά, το πολιτικό κεφάλαιο του Κώστα Καραμανλή ήταν ένα παλιό οικογενειακό δάνειο που μετατράπηκε σε επαχθές εθνικό χρέος και το εξοφλούμε όλοι. Ο λαϊκισμός και η άρνηση της πραγματικότητας είναι στοιχεία πιο τοξικά από το χρέος. Αν θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά ως κοινωνία πρέπει να αφήσουμε πίσω και το δεξιό και τον αριστερό λαϊκισμό.



Σημειώσεις

1Η ΕΕ εξετάζει τα δημοσιονομικά μεγέθη σε επίπεδο Γενικής Κυβέρνησης, δηλαδή ενσωματώνοντας την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τους Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης. Αυτό είναι και το πιο ακριβές, δεδομένου πως η Κυβέρνηση αναλαμβάνει να καλύψει όλα τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων. Υπό αυτήν την έννοια είναι πιο σωστό στις δαπάνες του κράτους να συμπεριλαμβάνεται η δαπάνη για συντάξεις και στα έσοδα οι ασφαλιστικές εισφορές.

2Επειδή είναι σημαντικό να μπορεί καθένας να ελέγξει τα πρωτογενή στοιχεία, στη σελίδα της Eurostat που παραπέμπω, τα πεδία στα οποία αναφέρομαι είναι:

Μισθοί: «Compensation of employees, payable»

Κοινωνικές Παροχές: «Social benefits other than social transfers in kind and social transfers in kind purchased market production, payable»

Έμμεσοι Φόροι: «Taxes on production and imports, receivable»

Άμεσοι φόροι: «Current taxes on income, wealth, etc., receivable»

Ασφαλιστικές εισφορές: « Net social contributions, receivable»

Επίσης ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει στην Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία και να βρει αντίστοιχα στοιχεία στα ελληνικά για τα έτη 2000-2010 (εδώ σελ. 22-23).




http://www.protagon.gr/scripta/editorial/to-politiko-kefalaio-tou-kwsta-karamanli-44341014446

1 χρόνος από την ίδρυση του Κινήματος

Γραφείο Τύπου

Αθήνα, 3 Γενάρη 2016

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ



Εισήλθαμε πλέον, στον έβδομο χρόνο από την εκδήλωση της κρίσης στη χώρα μας. Και όλα δείχνουν ότι, παραμένουμε στο ίδιο σημείο, με χειρότερες ωστόσο κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, παρά τα όσα μεσολάβησαν.
Τις θυσίες του Ελληνικού λαού, το βαρύ τίμημα που πλήρωσαν και συνεχίζουν να πληρώνουν σε πόνο και χρήμα. Αλλά και τις επιτυχίες, τα πλεονάσματα – που δυστυχώς, έγιναν πάλι ελλείμματα.
Παρά τα φανερά δια γυμνού οφθαλμού διδάγματα, παρά τις διαψεύσεις των εύκολων αλλά αδιέξοδων λόγων και δήθεν λύσεων.

Η χώρα, κοντολογίς, παραμένει όμηρος των λαϊκιστικών αντιλήψεων και πρακτικών και δυστυχώς, ιστορικά, θύμα του παρασιτικού πελατειακού πολιτικο-οικονομικού συστήματος.

Σε μια περίοδο ραγδαίων μεταβολών παγκοσμίως, που χαρακτηρίζονται από την υπερσυγκέντρωση του χρήματος, την ενίσχυση της διαπλοκής των κατεστημένων, την ένταση των αντιπαραθέσεων – εθνικών, θρησκευτικών, φυλετικών, ακόμη και των πολεμικών συγκρούσεων, την ενδυνάμωση του φονταμενταλιστικού αυταρχισμού, περίοδο από την οποία θα βγουν ισχυρές χώρες με εμπεδωμένη και λειτουργούσα δημοκρατία και συγκροτημένες κοινωνικές δυνάμεις, η χώρα μας περιορίζεται στην απλή διαχείριση και των μεγάλων και των καθημερινών ζητημάτων, χωρίς πυξίδα και εθνικό σχέδιο.
Και με μοναδικό γνώμονα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, να είναι στα λόγια πάντα, αρεστές στις κοινωνικές ομάδες στις οποίες έχουν επενδύσει, αλλά τελικά, κάθε άλλο παρά χρήσιμες και για αυτές τις κοινωνικές ομάδες και για την πατρίδα και για το γενικό καλό, για το δημόσιο συμφέρον.

Το ΚΙΝΗΜΑ Δημοκρατών Σοσιαλιστών και ο Πρόεδρός του, Γιώργος Α. Παπανδρέου, ακριβώς για αυτούς τους λόγους διακήρυσσαν πριν από ακριβώς ένα χρόνο ότι:

«Σήμερα, το 2015, o κύκλος της μεταπολίτευσης κλείνει.

Απαίτηση των Ελλήνων πολιτών, είναι η απελευθέρωσή μας από μια νέα εξάρτηση, που έχει τη ρίζα της στην αιχμαλωσία των δημοκρατικών μας θεσμών. Αιχμαλωσία από μηχανισμούς ενός οικονομικού, πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου, που υπηρετείται από ένα πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης…

…Σήμερα, η απαίτηση των Ελλήνων πολιτών για απελευθέρωση από τα δεσμά αυτού του πελατειακού συστήματος, μπορεί και πρέπει να μετασχηματιστεί σε ένα κίνημα αξιών.

Απαντάμε, λοιπόν – σε όσους μας ρωτούν με ποιους συγκρουόμαστε:

Συγκροτούμε μέτωπο απέναντι σε όσους κυνηγούν την εξουσία ως λάφυρο για ιδιοποίηση, σε όσους θεωρούν ότι μπορούν να παρασιτούν σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος.

Συγκροτούμε μέτωπο απέναντι σε όσους θεωρούν ότι έχουν το προνόμιο να αυθαιρετούν χωρίς να λογοδοτούν.

Συγκροτούμε μέτωπο απέναντι στην αντίληψη της συντήρησης, δεξιάς και αριστερής, αλλά και σε όσους ταυτίστηκαν μαζί της. Τη συντήρηση, που αντιμετωπίζει το δημόσιο σαν πελατειακό λάφυρο, που υπονομεύει τη δημοσιονομική υπευθυνότητα με τον διαρκή κίνδυνο εκτροχιασμού της οικονομίας.

Αντίπαλός μας το σύστημα του πελατειακού καπιταλισμού, και ένα κατεστημένο που άφησε αυτές τις αντιλήψεις, τις πρακτικές να γιγαντωθούν, να οδηγήσουν τη χώρα στο γκρεμό και να πνίξουν τις δυνατότητες του λαού και της πατρίδας μας.

Συγκροτούμε μέτωπο απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό εδώ στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, και κυρίως, απέναντι στις παλιές και νέες ανισότητες που αυτό παράγει.

Μας ρωτάνε, τι λέμε που δεν λένε οι άλλοι;
Ποια είναι η βασική πολιτική μας πρόταση;

Απαντάμε:

Η Ελλάδα δεν πρόκειται να αποφύγει οριστικά τον κίνδυνο, δεν πρόκειται να μπορεί να αντιμετωπίσει τις μεγάλες προκλήσεις των αλλαγών που ζούμε ή επέρχονται, δεν πρόκειται να υπερβεί την κρίση και να ανακάμψει οριστικά, αν δεν αλλάξει οριστικά, συθέμελα, στη βάση αρχών και αξιών για μία σύγχρονη λειτουργική δημοκρατία.»

Πριν από ένα χρόνο, η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, απέφυγε να αναλάβει τις ευθύνες της, να διαπραγματευτεί με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και να καταλήξει σε μια συμφωνία εξόδου από το μνημόνιο που έληγε στα τέλη του 2014 και να χαράξει το δρόμο για την επόμενη ημέρα. Παραδόθηκε στις θεωρίες περί αριστερής παρένθεσης, αντί να αντιμετωπίσει το όποιο πολιτικό κόστος και απέδρασε, παραδίδοντας σε μια άλλη κυβέρνηση, που είχε υποσχεθεί να σκίσει το μνημόνιο, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Και οι δύο αυτές κυβερνήσεις, εγκλωβισμένες στον μικρόκοσμο του μνημονίου και της αντιμνημονιακής ρητορικής τους, δεν μπόρεσαν ποτέ να σχεδιάσουν μια εθνικά οφέλιμη πολιτική. Παρά τις προειδοποιήσεις, παρά τις ολοκληρωμένες προτάσεις που είχαν ακουστεί.

Λέγαμε τότε, με τη διαπραγμάτευση να τρέχει, αφού πρώτα επισημαίναμε τις ευθύνες των εταίρων μας στον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκαν την κρίση, αλλά και την τιμωρητική διάθεση που επέδειξαν έναντι της Ελλάδας, καλώντας τους να αλλάξουν στάση:

«…Με τους εταίρους, είναι δυνατόν να επιτευχθεί συμφωνία – ως εξής:

Πρώτον, σημαντικό μέρος του πλεονάσματος να αξιοποιηθεί και για την αντιμετώπιση της φτώχιας και για την ανασυγκρότηση του οικονομικού ιστού, ώστε η χώρα να επιστρέψει ταχύτερα σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Η εξάλειψη των δημοσιονομικών ανισορροπιών, επιτάσσει η χώρα να στοχεύει σε μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα.
Ειδικά, μετά από έξι χρόνια ύφεσης, που είχαν ως αποτέλεσμα την απώλεια του 25% του εθνικού εισοδήματος,
Και δεν μπορεί να προχωρήσει σε ανασύνταξη της παραγωγικής βάσης χωρίς την προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων που από κοινού με τα δημόσια θα οδηγήσουν σε επανεκκίνηση της οικονομίας.

Δεύτερον, ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους που κρατά ο δημόσιος τομέας στην ΕΕ. Για τη διαπραγμάτευση αυτή έχουμε προτείνει να οργανώσει άμεσα η Ελλάδα διεθνή διάσκεψη τεχνικών και εμπειρογνωμόνων επί του χρέους. Να συζητηθούν δημόσια όλες οι εναλλακτικές προτάσεις για την αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους. Και με βάση τις προτάσεις αυτές να διαμορφωθεί μια εθνική στρατηγική διαπραγμάτευσης με τους θεσμικούς πιστωτές και τους εταίρους μας.

Τρίτον, ως μέρος της διαπραγμάτευσης αυτής εχουμε προτείνει ένα σχέδιο δικό μας, ένα Ελληνικό Σχέδιο μεταρρυθμίσεων και πρωτοβουλιών. Σχέδιο που θα ενίσχυε και το διαπραγματευτικό μας οπλοστάσιο, καθώς θα έβαζε τη χώρα σε τροχιά απεξάρτησης από τη συνεχή βοήθεια από εταίρους.
Η χώρα δεν θα απεξαρτηθεί, δεν θα λύσει τα προβλήματά της, δεν θα εμπεδώσει ένα κράτος δικαίου, αν δεν κάνει μεγάλες μεταρρυθμίσεις στον τρόπο λειτουργίας των θεσμών, του κράτους, του πολιτικού συστήματος και της οικονομίας.

Θα έπρεπε από σήμερα η κυβέρνηση να ανακοινώσει ότι, η τελική συμφωνία με τους εταίρους μας θα τεθεί σε δημοψήφισμα για να έχει την υπογραφή του Ελληνικού λαού…

…Καλούμε όλες τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις και πρώτα από όλους την ηγεσία της κυβέρνησης, να αναλογιστούν το μέγεθος της ευθύνης τους έναντι της χώρας και του Ελληνικού λαού, να εγκαταλείψουν τις άγονες αντιπαραθέσεις και τις μικροκομματικές σκοπιμότητες και να αντιληφθούν επιτέλους ότι, η χώρα έχει ανάγκη από μια μεγαλειώδη εθνική προσπάθεια. Κανείς δεν μπορεί μόνος του να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις των καιρών.»

Δεν εισακουστήκαμε. Τα αποτελέσματα των πολιτικών τους επιλογών, είναι πλέον γνωστά σε όλους. Χάθηκε ακόμη περισσότερος χρόνος και χρήμα και οι ζημιογόνες επιπτώσεις στην κοινωνία και την οικονομία μεγιστοποιήθηκαν. Τα αδιέξοδα πολλαπλασιάστηκαν και εντάθηκαν.

Για το ΚΙΝΗΜΑ ωστόσο, ούτε και τώρα είναι η ώρα της απόδοσης ευθυνών. Είναι όμως η ώρα της ανάληψης ευθύνης, πριν η «βλάβη» καταστεί ανήκεστος.

Το ΚΙΝΗΜΑ πιστεύει και προτείνει:

Εθνικό διάλογο και συνεννόηση με στόχο την εξεύρεση αξιόπιστης και ρεαλιστικής πρότασης εξόδου από την κρίση και τον σχεδιασμό μιας εθνικής στρατηγικής βιώσιμης ανάπτυξης. Μιλώντας για βιώσιμη ανάπτυξη, εννούμε και την υιοθέτηση όσων αποφασίστηκαν πρόσφατα στο Παρίσι, στη Σύνοδο Κορυφής για την Κλιματική Αλλαγή. Έτσι ώστε, να γίνει η Ελλάδα πρωτοπόρος στην πράσινη ανάπτυξη, αξιοποιώντας όλες τις νέες δυνατότητες για την εφαρμογή νέων τεχνολογιών, που θα εξασφαλίσουν βιώσιμες θέσεις εργασίας και ευημερία.

Σχέδιο μεγάλων μεταρρυθμίσεων που θα αντιμετωπίζουν τις αιτίες που μας οδήγησαν στην κρίση και τις χρόνιες παθογένειες του πελατειακού πολιτικο-οικονομικού συστήματος, που συνεχίζει να τροφοδοτεί και να ενισχύει τα παρασιτικά κατεστημένα.

Συγκεκριμένο πλαίσιο με χρονοδιάγραμμα υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων.

Συγκρότηση εθνικού σχεδίου για την ανασύνταξη της διεθνούς εικόνας της χώρας και τη διαμόρφωση αξιόπιστου και σταθερού πλαισίου προσέλκυσης επενδύσεων.

Πρωτοβουλίες για την επανάκτηση της αξιοπιστίας της χώρας.

Και βεβαίως, μια διακυβέρνηση αξιόπιστη, που να υπερασπίζεται το δημόσιο συμφέρον με κάθε τρόπο σε όλα τα μέτωπα, εμπεδώνοντας την ισονομία και ως προϋπόθεση για την επανάκτηση της εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτών, πολιτικής και διοίκησης, ώστε να καταστεί δυνατή και η αναγκαία συνθήκη της συμμετοχής των πολιτών στην όλη προσπάθεια. Γιατί οι Έλληνες πρέπει να την αισθανθούν δική τους προσπάθεια.

Το ΚΙΝΗΜΑ Δημοκρατών Σοσιαλιστών, πιστεύει ακράδαντα ότι, αποτελεί χρέος για όλες τις προοδευτικές δυνάμεις του σοσιαλισμού, της μεταρρυθμιστικής αριστεράς, του πολιτικού φιλελευθερισμού και της πολιτικής οικολογίας, να συμβάλουν με κάθε τρόπο στην επίτευξη αυτού του εθνικού εγχειρήματος και να αγωνιστούν με σθένος ώστε να επιβάλουν και το προοδευτικό πρόσημο που έχει ανάγκη ο τόπος σε αυτήν την εθνική προσπάθεια.

Με συνέπεια πάντα στις αρχές και τις αξίες μας, απευθυνόμαστε σε όλες τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις και τις καλούμε να αναλογιστούν τις ευθύνες τους απέναντι στους Έλληνες και στον τόπο.

Οι πολιτικές σκοπιμότητες στις οποίες επένδυσαν τη δράση τους κάποιες από αυτές, έδωσαν τους πικρούς τους καρπούς. Δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε χώρος για άλλες. Όπως δεν υπάρχει και η πολυτέλεια για δεύτερες σκέψεις και μικροκομματικούς υπολογισμούς.

Το ΚΙΝΗΜΑ, συμπληρώνοντας τον ένα χρόνο από την Ίδρυσή του, θα συνεχίσει να αγωνίζεται για την ανάδειξη και επικράτηση του αυτονόητου. Την «επανάσταση του αυτονόητου».

Την οριστική Αλλαγή της χώρας ως τη μοναδική αξιόπιστη και ρεαλιστική πρόταση και για να ξεπεράσουμε οριστικά την κρίση και για να ανοίξουμε το δρόμο για μια βιώσιμη πορεία.


http://www.tokinima.gr/enas_xronos_kinima_20160103/

Ανασκόπηση 2015

Ιανουάριος:
"Σκέφτομαι να πρωτοτυπήσω και να τηρήσω τις δεσμεύσεις μου"

"Οι προκάτοχοί μου, μόλις ανέλαβαν, έκαναν τούμπα. Εγώ σκέφτομαι να πρωτοτυπήσω". Αυτό τόνισε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, στη συνάντηση που είχε με τον επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ στο Μέγαρο Μαξίμου.

http://www.avgi.gr/article/5273946/al-tsipras-se-ntaiselmploum-den-tha-kano-toumpa-opos-oi-prokatoxoi-mou


Φεβρουάριος:
"Προς συμφωνία για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ"

Λεπτομέρειες απομένουν για την αποκατάσταστη, δηλαδή την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, καθώς μετά την εξαγγελία της κυβέρνησης και του υπουργού Εργασίας Πάνου Σκουρλέτη, όλες οι πλευρές βρίσκονται ήδη σε αναζήτηση του καλύτερου και συντομότερου δρόμου επαναφορά στα επίπεδα του 2012.

http://www.avgi.gr/article/5275543/pros-sumfonia-gia-epanafora-tou-katotatou-misthou-sta-751-euro

Μάρτιος:
"Ζεστό "χρήμα" 800 εκατ. από τη φοροδιαφυγή"

Με βάση τα συμφωνηθέντα και τα όσα δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας, πως η κυβέρνηση δεν υποχρεούται να πάρει υφεσιακά μέτρα, πρώτος στόχος της κυβέρνησης είναι να βρει «ζεστό χρήμα». Βασικός στόχος για τα έσοδα είναι τα 800 εκατ. ευρώ από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής μέσα στο 2015.

http://www.avgi.gr/article/5407355/i-lista-metarruthmiseon-pou-epexergazetai-i-kubernisi


Απρίλιος:
"Τέλος ο ΕΝΦΙΑ!"

Τέλη Ιουνίου με αρχές Ιουλίου θα είναι δυνατόν να οριστικοποιηθεί η νέα μορφή του φόρου ακινήτων, ο οποίος πρόκειται να αντικαταστήσει τον ΕΝΦΙΑ και θα ονομάζεται Φόρος Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας. Σύμφωνα με τα σενάρια που επεξεργάζονται στο υπουργείο Οικονομικών, από τη φορολόγηση των ακινήτων θα γλιτώσει η μικρή και μεσαία τάξη, ενώ θα αυξηθεί το φορολογικό βάρος σε όσους έχουν σημαντική ακίνητη περιουσία.

http://www.avgi.gr/article/5445095/o-neos-foros-megalis-akinitis-periousias


Μάιος:
"Δε μειώνονται οι συντάξεις - Επαναφορά 13ης σύνταξης"

Απαραβίαστες παραμένουν οι 4 κόκκινες γραμμές μας στα εργασιακά
Με 4 κατηγορηματικά «δεν», ο αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων Δημήτρης Στρατούλης ξεκαθάρισε ότι δεν επίκειται καμία κυβερνητική υποχώρηση στα θέματα του ύψους των μισθών, της 13ης σύνταξης, των κύριων και επικουρικών συντάξεων.

http://www.avgi.gr/article/5504756/d-stratoulis-aparabiastes-paramenoun-oi-4-kokkines-grammes-mas-sta-ergasiaka


Ιούνιος:
"Δεν κάνω εκλογές, δεν κάνω δημοψήφισμα"

Ο πρωθυπουργός, στη χθεσινή σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου, ανέφερε στους συνεργάτες του, σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, ότι «ξεχάστε κάθε σκέψη για εκλογές και δημοψήφισμα.

http://www.enikos.gr/politics/322865,Tsipras-Den-kanw-ekloges-den-kanw-dhmoyhfisma.html


Ιούλιος:
"Ισχυρό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα για τη διαπραγμάτευση, για το ναι υπάρχουν άλλοι"

«Βρίσκομαι σε αυτή τη θέση επειδή αυτή ήταν η επιλογή του λαού. Όσο ο λαός στηρίζει αυτή την επιλογή, θα είμαι παρών, θα σεβαστώ την ετυμηγορία του λαού και θα δρομολογηθούν οι διαδικασίες για να γίνει νόμος του κράτους αυτό που θα ψηφίσει ο λαός», ήταν η, θεσμική, απάντηση του πρωθυπουργού.

http://www.avgi.gr/article/5667647/al-tsipras-isxuro-oxi-sto-dimopsifisma-gia-ti-diapragmateusi-gia-to-nai-uparxoun-alloi-video-


Αύγουστος:
"Αλ. Τσίπρας: Άμεσα νομοσχέδιο που καταργεί το αφορολόγητο των βουλευτών"

Την πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει άμεσα στην κατάθεση νομοσχεδίου, που καταργεί το αφορολόγητο της βουλευτικής αποζημίωσης και εξορθολογίζει τις αποδοχές των Υπουργών, των Διοικητών ΔΕΚΟ και των Προέδρων των Ανεξάρτητων Διοικητικών Αρχών μειώνοντας τις αποζημιώσεις τους, εξέφρασε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, σε σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί στο Μέγαρο Μαξίμου.

http://www.avgi.gr/article/5767037/al-tsipras-amesa-nomosxedio-pou-katargei-to-aforologito-ton-bouleuton


Σεπτέμβριος:
"Εμβληματικές μεταρρυθμίσεις" σε Υγεία, Παιδεία και Έρευνα προανήγγειλε ο Αλ. Τσίπρας

«Μιλάει καλύτερα όποιος μιλάει με τα έργα του» ήταν το μήνυμα του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα προς τους υπουργούς της κυβέρνησής του.

http://www.avgi.gr/article/5884715/-emblimatikes-metarruthmiseis-se-ugeia-paideia-kai-ereuna-proaniggeile-o-al-tsipras-video-


Οκτώβριος:
"Στη Βουλή άμεσα το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες"

Άμεσα στη Βουλή θα έρθει το νομοσχέδιο για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών, με το τέλος των προγραμματικών δηλώσεων επισήμανε ο ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς. Μιλώντας στο Κόκκινο, μεταξύ άλλων ο ίδιος ανέφερε ότι πρέπει να ανοίξει ο διάλογος για μετάβαση σε ένα αποτελεσματικό σύστημα που θα αποτρέπει την ακραία φτώχεια και ανεργία

http://www.avgi.gr/article/5912588/n-pappas-sti-bouli-amesa-to-nomosxedio-gia-tis-tileoptikes-adeies



Για Νοέμβριο και Δεκέμβριο δεν γράφω, είναι νωρίς ακόμη για να διαψευστούν οι δηλώσεις των τελευταίων εβδομάδων!