αΓΑΠη μόνο!

Ι. Η κοινωνία

Γιώργος Α. Παπανδρέου. Ένα όνομα που σε ελάχιστους περνά αδιάφορο. Θα έλεγα ότι οι Έλληνες χωρίζονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες ως προς την αντιμετώπιση του Γιώργου Παπανδρέου. 

1) Πρώτα πρώτα είναι όσοι τον συμπαθούν και τον εκτιμούν σαν πολιτικό (και συνήθως και σαν άνθρωπο). 

2) Η δεύτερη κατηγορία είναι όσοι δεν τον εκτιμούν, αλλά λόγω του ότι είτε προέρχονται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, είτε είναι γενικά χαμηλών τόνων άνθρωποι, απλώς κάνουν ένα - ελαφρύ συνήθως - χιούμορ με το πρόσωπό του. 

3) Τέλος η τρίτη κατηγορία είναι αυτοί που τον μισούν και που βγάζουν φλύκταινες ακούγοντας το όνομά του! Σε αυτή την κατηγορία συνυπάρχουν διάφορες υποομάδες. Ξεκινώντας από τη μικρότερη και με αύξουσα σειρά:
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος και οι κοντινοί του άνθρωποι.

Οι νεοφιλελεύθεροι που τον θεωρούν υπερβολικά σοσιαλιστή.

Ο μέσος ψεκασμένος Ελληναράς. 

Αυτή η τελευταία κατηγορία είναι η μεγαλύτερη με διαφορά. Περιλαμβάνει ψηφοφόρους ένα σωρό κομμάτων. Χρυσαυγίτες και λοιπούς ακροδεξιούς, χριστιανοταλιμπάν, αντισημίτες, ψεκασμένους υποστηρικτές θεωριών συνωμοσίας, παραδοσιακούς νεοδημοκράτες και λοιπούς οπαδούς της λαϊκής δεξιάς που αντιδρούν αντανακλαστικά στο όνομα Παπανδρέου από τη δεκαετία του '80, αριστερούς που έχουν απωθημένα με το όνομα Παπανδρέου ήδη από τον πατέρα του ή και τον παππού του.

Οι άνθρωποι που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, αυτοί που δηλαδή εκτιμούν τον πολιτικό Γιώργο Παπανδρέου χωρίζονται σε δυο σημαντικά υποσύνολα. Τα οποία μέχρι ένα σημείο τέμνονται.

Το υποσύνολο Α, είναι οι "ΓΑΠικοί".

Εκτιμούν το Γιώργο Παπανδρέου σαν πολιτικό. Την προσωπική του πολιτική ιστορία, τις σκέψεις και τα πεπραγμένα του.

Το υποσύνολο Β, είναι οι Παπανδρεϊκοί. 

Στηρίζουν το Γιώργο επειδή λέγεται Παπανδρέου και είναι γιος του μεγάλου πολιτικού τους "έρωτα" του Ανδρέα και συνεχιστής της πολιτικής κληρονομιάς των Παπανδρέου.

Αστειευόμενος θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι πρώτοι είναι με το Γιώργο και οι δεύτεροι με τον Παπανδρέου! 

Είναι ευνόητο ότι το υποσύνολο Α περιλαμβάνει κυρίως νεότερης ηλικίας συμπαθούντες τον Γιώργο Παπανδρέου, ενώ το υποσύνολο Β μεγαλύτερης ηλικίας.

Με ευχάριστη έκπληξη έχω παρατηρήσει ότι στο υποσύνολο Α περιλαμβάνονται και νέοι άνθρωποι που δεν αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστεροί, αλλά είναι φιλελεύθεροι και ίσως μερικοί είναι και κεντροδεξιοί.

ΙΙ. Τα ΜΜΕ

Σήμερα είναι αντιδημοφιλές να υποστηρίζει κανείς δημόσια το Γιώργο Παπανδρέου. Εδώ και 10 περίπου χρόνια, πριν ακόμη κερδίσει τις εκλογές, τα κυρίαρχα ΜΜΕ τον πολεμούν. Και δυστυχώς ο πόλεμος δε γίνεται στη βάση πολιτικών διαφορών, αλλά γίνεται σε προσωπικό επίπεδο και συνήθως με ύπουλο ή χυδαίο τρόπο. 

Ο Γιώργος Παπανδρέου τόλμησε να είναι ανεξάρτητος από συμφέροντα και το πλήρωσε με ανηλεή πόλεμο από τα ΜΜΕ. Όταν κέρδισε τις εκλογές το 2009 ήταν ο αντιεξουσιαστής στην εξουσία που τα έβαλε με το αρτηριοσκληρωτικό κατεστημένο. Κι εκείνο δεν του το συγχώρεσε ποτέ! 

Ο πόλεμος λάσπης δεν έμεινε μόνο στον ίδιο αλλά έγινε και προς την οικογένειά του, τους συνεργάτες και τους υπουργούς του. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο Παύλος Γερουλάνος, η Τίνα Μπιρμπίλη, ο Δημήτρης Δρούτσας, ο Γιώργος Πεταλωτής, ο Χάρης Παμπούκης, κλπ, έγιναν στόχος των συστημικών ΜΜΕ και λοιδωρήθηκαν ανελέητα. Άνθρωποι που θα ήταν πολυτέλεια σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, έγιναν στόχος μιας αφελούς αποχαυνωμένης μάζας, κατευθυνόμενης από τα ΜΜΕ. Η μάνα του η Μαργαρίτα, τα αδέρφια του, έγιναν στόχοι τερατωδών ψευδών. Για ένα από αυτά μάλιστα (το δήθεν σπεκουλάρισμα με τα CDS) ο Πάνος Καμμένος καταδικάστηκε τελεσίδικα για συκοφαντική δυσφήμηση.

Με τα χρόνια πολλά από όσα για τα οποία τον έχουν ψευδώς κατηγορήσει, έχουν περάσει στο μυαλό όσων τον αντιπαθούν ως πραγματικότητα. Στο μυαλό κάποιων ανθρώπων, ο πιο αξιόλογος - κατά τη γνώμη μου - Έλληνας πολιτικός, είναι μια γραφική φιγούρα. Τα ΜΜΕ νίκησαν σε αυτόν τον πόλεμο. Αλλά δεν έχουν καταφέρει να τον (μας) συντρίψουν ολοκληρωτικά. Είναι ακόμη όρθιος. Είμαστε ακόμη όρθιοι.

Υ.Γ:
Είναι τέτοια η "εγκεφαλική βλάβη" κάποιων που μερικές φορές αλλάζουν - εσκεμμένα ή μη - την ιστορία. Προχτές και με αφορμή το πραξικόπημα στην Τουρκία, κάποιος τον αποκάλεσε κουμπάρο του Ερντογάν (αντί για τον Κ.Καραμανλή)...

ΙΙΙ. Η προσωπική άποψη

Το Γιώργο Παπανδρέου τον παρακολουθώ από το 1996 που ως Υπουργός Παιδείας είχε προτείνει αλλαγές στο Λύκειο, με τις οποίες τότε συμφωνούσα. Το 1999 τον είδα να επιχειρεί την ελληνοτουρκική προσέγγιση, κάτι που με ενθουσίασε. Το 2001 να διαπραγματεύεται σαν Υπουργός Εξωτερικών μαζί με τον πρωθυπουργό Κ. Σημίτη τη συμφωνία του Ελσίνκι, να προωθεί την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. και την Ολυμπιακή Εκεχειρία.

Το Φεβρουάριο του 2004 ήμουν παρών στο έκτακτο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ όπου επισημοποιήθηκε η αλλαγή ηγεσίας και η ανάληψή της από το Γιώργο Παπανδρέου. Επιτέλους ο πολιτικός που θαύμαζα θα γινόταν πρόεδρος! Άρχισα να διαβάζω περισσότερα κείμενά του και να παρακολουθώ περισσότερες ομιλίες του. Είχα μαγευτεί! Αυτός ο άνθρωπος διάβαζε τις σκέψεις μου. Αν προσπαθούσα ο ίδιος να βάλω σε τάξη όσα είχα στο μυαλό μου πάνω σε κάποιο θέμα, δε θα μπορούσα να τα εκφράσω καλύτερα από ότι έκανε εκείνος όταν μίλαγε. Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν εγώ!

Με εντυπωσίασε η ιδέα του της εκλογής του προέδρου από τη βάση, την οποία και στήριξα θερμά κι όχι μόνο στη θεωρία αλλά και έμπρακτα. Το 2007 συμμετείχα στη διαδικασία ως εθελοντής συντονιστής χειριστών Η/Υ, όντας υπεύθυνος για 11 εκλογικά κέντρα. Ταυτόχρονα και βλέποντας τα πρώτα σημάδια από τον πόλεμο που του είχε κηρύξει το υπάρχον σύστημα εξουσίας, στήριξα το Γιώργο Παπανδρέου στην μάχη της ηγεσίας, που κέρδισε. Το 2009 πίστεψα ότι το 44% των Ελλήνων είδε στο πρόσωπό του αυτό που τόσα χρόνια έβλεπα κι εγώ και του έδωσε τη δυνατότητα να κυβερνήσει. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι έκανα μεγάλο λάθος. Ήμασταν λίγοι τελικά... Είδα τον πόλεμο των ΜΜΕ εναντίον του να φουντώνει ήδη από τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης. Είδα την επιστράτευση στελεχών και βουλευτών του ΠΑΣΟΚ από το σύστημα για να τον ρίξουν από την εξουσία το 2011. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος - το μακρύ χέρι του ΔΟΛ στο ΠΑΣΟΚ - η Βάσω Παπανδρέου, η Μιλένα Αποστολάκη, η Εύα Καϊλή, ο Δημήτρης Λυντζέρης, η Σοφία Γιαννακά, ο Νίκος Σαλαγιάννης, η Τόνια Αντωνίου, οι περισσότεροι από τους οποίους αφού έπαιξαν το ρόλο τους, αποσύρθηκαν στο παρασκήνιο (ποιος ξέρει με τι αντάλλαγμα). 
Τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 2011 με είχαν συγκλονίσει. Είχαμε χάσει! Το σύστημα νίκησε και τον έριξε από την εξουσία.

Αυτός έβαλε πάνω από όλα την Ελλάδα και την οικονομική και πολιτική σταθερότητα εκείνη την εποχή. Δεν προκάλεσε εκλογές. Δεν παραιτήθηκε καν από το ΠΑΣΟΚ. Έκανε στην άκρη και παρέμεινε. Δεν μπορούσα να κάνω το ίδιο! Το Νοέμβριο του 2011 έπαψα να είμαι ΠΑΣΟΚ. Πλέον το ΠΑΣΟΚ που ήξερα το είχαν κουρσέψει...

Λυπόμουν που ο Γιώργος παρέμενε στο ΠΑΣΟΚ, αλλά τον καταλάβαινα. Πάντα έκανε αυτό που θεωρούσε καλύτερο για τη χώρα και για το κόμμα του. Εκείνη την περίοδο μια αποχώρησή του δε θα εξυπηρετούσε τίποτα. 

Αντίστοιχα ενθουσιάστηκα όταν τον Ιανουάριο του 2015 ίδρυσε το Κίνημα. Πλέον δε θα ήμουν πολιτικά "ορφανός". Είχα βρει ξανά μια πολιτική στέγη!

Με το Γιώργο Παπανδρέου ταυτίζομαι στα περισσότερα, αλλά όχι σε όλα πλέον. Έχει τις απόψεις του κι εγώ τις δικές μου. Σαν πολιτικό και σαν άνθρωπο όμως, δεν έπαψα ποτέ να θαυμάζω την ευφυΐα, το ήθος, το χαρακτήρα, την ψυχραιμία και τη διαύγειά του. Σήμερα πια τον θεωρώ το μεγαλύτερο Έλληνα πολιτικό της εποχή μας.