Το ΔΝΤ «που ζητάει συγνώμη» κι άλλα παραμύθια για μικρά παιδιά που... ψηφίζουν την καταστροφή τους
του Κωνσταντίνου Αλεξάκου
Θα επιχειρήσω την πιο σύντομη δυνατή περίληψη της ελληνικής κρίσης.
Η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ χωρίς να έχει ρυθμίσει το πολιτικό της σύστημα, αλλά μόνο τους οικονομικούς της δείκτες. Η δεύτερη τετραετία Σημίτη μας έδειξε τι είναι ικανό να κάνει το πολιτικό σύστημα χωρίς κανόνες, μέσα από σωρεία σκανδάλων, που η επόμενη κυβέρνηση ψηφίστηκε για να εκμηδενίσει μέσα από την «Επανίδρυση του κράτους».
Συμπέρασμα πρώτο: το πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ και οι πολίτες ήξεραν το πρόβλημα της Ελλάδας από το 2004.
Η κυβέρνηση Καραμανλή που ψηφίστηκε για να επέμβει στο πρόβλημα, έκανε τα ίδια επί 100, φορτώνοντας τη χώρα με €110 δισ. νέο χρέος, όταν από τη σύσταση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα το χρέος ήταν στα €180 δισ. (ένα το χρόνο περίπου, αντί 22 δισ. το χρόνο επί Καραμανλή).
Η έλλειψη θεσμών, επέτρεψε στην κυβέρνηση Καραμανλή να αποκρύψει τον εκτροχιασμό της. Όπως και οι πολιτικές συγκυρίες σε μία συντηρητική Ευρώπη που έκανε τα στραβά μάτια: για τους κ.κ. Μπαρόζο και Αλμούνια ο λόγος και όχι μόνο.
Τα non-papers της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είχαν γίνει κομφετί εκείνη την περίοδο, αλλά αντί να μαζευτούν οι δαπάνες, ο κ. Μπαρόζο ήρθε να πετάξει προεκλογικά με τον κ. Καραμανλή πάνω από τους καμένους της Ηλείας, να βοηθήσει την επανεκλογή του τριχίλιαρου (κι άλλες δαπάνες χωρίς αντίκρυσμα) και στη συνέχεια να δούμε την αντικατάσταση του άθλιου κ. Αλογοσκούφη που ζητούσε πλέον μέτρα, από τον αθλιότερο και σήμερα αμειβόμενο από τα Ελληνικά Πετρέλαια, κ. Παπαθανασίου. Υπενθύμιση: ο τότε Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος παραδέχτηκε πρόσφατα πως παρενέβη για την απόκρυψη/καθυστέρηση της σχετικής έκθεσης του ΔΝΤ, ούτως ώστε να βγει μέσα στον Δεκαπενταύγουστο και να μας πάει ήσυχος σε εκλογές ο κ. Καραμανλής το Σεπτέμβριο του 2009.
Συμπέρασμα δεύτερο: η Ευρώπη ήξερε τι γινόταν στη χώρα. Το γερμανικό βέτο στις εξουσίες που όφειλε να έχει η Eurostat για να ελέγχει τους «Καραμανλήδες» (2007) έπαιξε μεγάλο ρόλο στον εκτροχιασμό. Οι ενοχές τους, Κομισιόν και Γερμανίας, καλύφθηκαν με την πρωτοφανή αυστηρότητα σε μία νέα κυβέρνηση, που πήρε μέτρα που ξεπέρναγαν το 4% του ΑΕΠ, πριν το Μνημόνιο, μέσα σε λίγες εβδομάδες από την εκλογή τους. Δεν ήταν μέλος του ΕΛΚ το ΠΑΣΟΚ, ούτε φίλος του κ. Μπαρόζο ο κ. Παπανδρέου - κάθε άλλο. Αυτό έριξε λάδι στη φωτιά της κρίσης, αφού ουδείς τους είχε καταλάβει ακόμα το θα ακολουθήσει, όσο κι αν στρίγγλιζαν οι ΗΠΑ κι όποιος παρακολούθησε τι έγινε με την Λήμαν.
Η συντηρητικοκρατούμενη Ευρώπη, με πρώτο τον κ. Τρισέ της ΕΚΤ, αντί να δει τη μεγάλη εικόνα, αντί να δει τον κίνδυνο για την ίδια την Ευρώπη, έθεσε την προτεραιότητα εσωκομματικών ισορροπιών, δημοσιότητας, ακόμα και τοπικών εκλογών. Το αποτέλεσμα ήταν να ρίξουν λάδι σε μία φωτιά που ακόμα καίει την Ευρώπη - όχι την Ελλάδα. Αμυνόμενοι στον εθνικισμό, δείχνοντας κατανόηση στη ρητορική του αντί να τον κατακεραυνώσουν ως όφειλαν, τον εκτόξευσαν.
Σε όλο αυτό το παράλογο πλαίσιο, το ΔΝΤ επιχείρησε να πείσει πως χρειάζεται άμεσα κούρεμα χρέους. Η Ευρώπη δεν ήθελε καν να το ακούσει. Ο κ. Τρισέ (ΕΚΤ) είπε στον τότε Πρωθυπουργό πως «αν ξανακούσω τον ΥΠΟΙΚ σου (Παπακωνσταντίνου) να μιλάει για το χρέος, θα σας κλείσω τη ρευστότητα την ίδια στιγμή.
Το ΔΝΤ συμφώνησε σε ένα πρόγραμμα, μέχρι εκεί που άντεχε η συντηρητική Ευρώπη, με όρο την αλλαγή του μόλις η Ελλάδα έφερνε αποτελέσματα. Να ξεπλύνουν δηλαδή τις ενοχές τους οι διάφοροι Μπαρόζο με την τιμωρία των τάχα «τεμπέληδων» και μετά πάμε παρακάτω, στο παρασύνθημα. Το αστείο είναι πως ο κ. Μπαρόζο νόμιζε πως με αυτές τις ανοησίες προστάτευε την Πορτογαλία. Καλή σταδιοδρομία να έχει στην Goldman Sachs - βρήκε αυτό που του ταιριάζει.
Συμπέρασμα τρίτο: το ΔΝΤ μπήκε στο πρόγραμμα με το στανιό για να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα τότε, συμπαρασύροντας μία διεθνή οικονομία που προσπαθούσε να ανακάμψει μετά τη Λήμαν, υποχωρώντας μπροστά στην πολιτική πραγματικότητα της Ευρώπης. Αυτό λέει στην έκθεση του IEO και εκεί το όποιο «λάθος». Το πόσο λάθος θα ήταν το να άφηνε την Ελλάδα και τα 11 εκατ. Ελλήνων να χρεοκοπήσουν, δε θα το μάθουμε ποτέ, αφού το γλιτώσαμε. Ναι, το γλιτώσαμε! Δεν αποτελούσε αντιπρόταση ή λύση. Επιτέλους, δείτε τι γίνεται στην πλουσιότερη Βενεζουέλα.
Το ΔΝΤ δε ζητάει συγνώμη από κανέναν Έλληνα για τη διάσωση της Ελλάδας. Από τα άλλα 188 κράτη-μέλη ζητάει συγνώμη, όσο ζητάει, γιατί καταπάτησε τις αρχές του και έδωσε στην Ελλάδα του «αρχιτέκτονα του Αντιμνημονιακού Αγώνα» Σαμαρά, του «συγνώμη για το πρόγραμμα» Βενιζέλου και του «με ένα νόμο και ένα άρθρο» Τσίπρα, το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία του, μη εξασφαλίζοντας τους πόρους των υπολοίπων κρατών που το χρηματοδοτούν και ενδεχομένως έχουν μεγαλύτερα προβλήματα από εμάς.
Δώδεκα χρόνια, τουλάχιστον, ξέρουμε το πρόβλημα της χώρας, και επτά χρόνια βιώνουμε με τον πιο βίαιο τρόπο τα αποτελέσματα. Με εξαίρεση την περίοδο Παπανδρέου που έγιναν κάποιες αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο, όσα βλέπουμε να ξηλώνουν κομμάτι-κομμάτι από το 2011 και μετά οι επόμενες κυβερνήσεις, δεν κάνουμε τίποτα για αυτό. Αντιθέτως, προστατεύουμε το πρόβλημα, ψάχνοντας και εφευρίσκοντας συνωμοσίες, μυστικά σχέδια και πρακτοριλίκια, για να δικαιολογήσουμε το χάλι μας, το γεγονός πως ακόμα υπάρχει μία βαθιά διαπλοκή, που Λιβαν-ίζει το σύστημα που αρνείται να επιτρέψει την παραμικρή αλλαγή στη χώρα υπέρ των 11 εκατομμυρίων πολιτών της, διαστρεβλώνοντας τα πάντα απευθυνόμενη στο θυμικό. Ακόμα και διεθνείς εκθέσεις, γραμμένες με μαύρα γράμματα σε λευκές σελίδες.
Δεν είναι τυχαίο που κορυφαίος αυτού του πολιτικού συστήματος είναι ο Προκόπης Παυλόπουλος, που μετά από το «νόμο Παυλόπουλου», τις 850.000 προσλήψεις και το άνοιξε-κλείσε του Κοινοβουλίου για να υπάρξει παραγραφή, θεωρεί πως έχει την αξιοπιστία να προτείνει λύσεις στην Ευρώπη, εκ μέρους της Ελλάδας που και αυτός χρεοκόπησε.
http://www.matrix24.gr/2016/07/to-dnt-pou-zitai-signomi/
Η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ χωρίς να έχει ρυθμίσει το πολιτικό της σύστημα, αλλά μόνο τους οικονομικούς της δείκτες. Η δεύτερη τετραετία Σημίτη μας έδειξε τι είναι ικανό να κάνει το πολιτικό σύστημα χωρίς κανόνες, μέσα από σωρεία σκανδάλων, που η επόμενη κυβέρνηση ψηφίστηκε για να εκμηδενίσει μέσα από την «Επανίδρυση του κράτους».
Συμπέρασμα πρώτο: το πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ και οι πολίτες ήξεραν το πρόβλημα της Ελλάδας από το 2004.
Η κυβέρνηση Καραμανλή που ψηφίστηκε για να επέμβει στο πρόβλημα, έκανε τα ίδια επί 100, φορτώνοντας τη χώρα με €110 δισ. νέο χρέος, όταν από τη σύσταση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα το χρέος ήταν στα €180 δισ. (ένα το χρόνο περίπου, αντί 22 δισ. το χρόνο επί Καραμανλή).
Η έλλειψη θεσμών, επέτρεψε στην κυβέρνηση Καραμανλή να αποκρύψει τον εκτροχιασμό της. Όπως και οι πολιτικές συγκυρίες σε μία συντηρητική Ευρώπη που έκανε τα στραβά μάτια: για τους κ.κ. Μπαρόζο και Αλμούνια ο λόγος και όχι μόνο.
Τα non-papers της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είχαν γίνει κομφετί εκείνη την περίοδο, αλλά αντί να μαζευτούν οι δαπάνες, ο κ. Μπαρόζο ήρθε να πετάξει προεκλογικά με τον κ. Καραμανλή πάνω από τους καμένους της Ηλείας, να βοηθήσει την επανεκλογή του τριχίλιαρου (κι άλλες δαπάνες χωρίς αντίκρυσμα) και στη συνέχεια να δούμε την αντικατάσταση του άθλιου κ. Αλογοσκούφη που ζητούσε πλέον μέτρα, από τον αθλιότερο και σήμερα αμειβόμενο από τα Ελληνικά Πετρέλαια, κ. Παπαθανασίου. Υπενθύμιση: ο τότε Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος παραδέχτηκε πρόσφατα πως παρενέβη για την απόκρυψη/καθυστέρηση της σχετικής έκθεσης του ΔΝΤ, ούτως ώστε να βγει μέσα στον Δεκαπενταύγουστο και να μας πάει ήσυχος σε εκλογές ο κ. Καραμανλής το Σεπτέμβριο του 2009.
Συμπέρασμα δεύτερο: η Ευρώπη ήξερε τι γινόταν στη χώρα. Το γερμανικό βέτο στις εξουσίες που όφειλε να έχει η Eurostat για να ελέγχει τους «Καραμανλήδες» (2007) έπαιξε μεγάλο ρόλο στον εκτροχιασμό. Οι ενοχές τους, Κομισιόν και Γερμανίας, καλύφθηκαν με την πρωτοφανή αυστηρότητα σε μία νέα κυβέρνηση, που πήρε μέτρα που ξεπέρναγαν το 4% του ΑΕΠ, πριν το Μνημόνιο, μέσα σε λίγες εβδομάδες από την εκλογή τους. Δεν ήταν μέλος του ΕΛΚ το ΠΑΣΟΚ, ούτε φίλος του κ. Μπαρόζο ο κ. Παπανδρέου - κάθε άλλο. Αυτό έριξε λάδι στη φωτιά της κρίσης, αφού ουδείς τους είχε καταλάβει ακόμα το θα ακολουθήσει, όσο κι αν στρίγγλιζαν οι ΗΠΑ κι όποιος παρακολούθησε τι έγινε με την Λήμαν.
Η συντηρητικοκρατούμενη Ευρώπη, με πρώτο τον κ. Τρισέ της ΕΚΤ, αντί να δει τη μεγάλη εικόνα, αντί να δει τον κίνδυνο για την ίδια την Ευρώπη, έθεσε την προτεραιότητα εσωκομματικών ισορροπιών, δημοσιότητας, ακόμα και τοπικών εκλογών. Το αποτέλεσμα ήταν να ρίξουν λάδι σε μία φωτιά που ακόμα καίει την Ευρώπη - όχι την Ελλάδα. Αμυνόμενοι στον εθνικισμό, δείχνοντας κατανόηση στη ρητορική του αντί να τον κατακεραυνώσουν ως όφειλαν, τον εκτόξευσαν.
Σε όλο αυτό το παράλογο πλαίσιο, το ΔΝΤ επιχείρησε να πείσει πως χρειάζεται άμεσα κούρεμα χρέους. Η Ευρώπη δεν ήθελε καν να το ακούσει. Ο κ. Τρισέ (ΕΚΤ) είπε στον τότε Πρωθυπουργό πως «αν ξανακούσω τον ΥΠΟΙΚ σου (Παπακωνσταντίνου) να μιλάει για το χρέος, θα σας κλείσω τη ρευστότητα την ίδια στιγμή.
Το ΔΝΤ συμφώνησε σε ένα πρόγραμμα, μέχρι εκεί που άντεχε η συντηρητική Ευρώπη, με όρο την αλλαγή του μόλις η Ελλάδα έφερνε αποτελέσματα. Να ξεπλύνουν δηλαδή τις ενοχές τους οι διάφοροι Μπαρόζο με την τιμωρία των τάχα «τεμπέληδων» και μετά πάμε παρακάτω, στο παρασύνθημα. Το αστείο είναι πως ο κ. Μπαρόζο νόμιζε πως με αυτές τις ανοησίες προστάτευε την Πορτογαλία. Καλή σταδιοδρομία να έχει στην Goldman Sachs - βρήκε αυτό που του ταιριάζει.
Συμπέρασμα τρίτο: το ΔΝΤ μπήκε στο πρόγραμμα με το στανιό για να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα τότε, συμπαρασύροντας μία διεθνή οικονομία που προσπαθούσε να ανακάμψει μετά τη Λήμαν, υποχωρώντας μπροστά στην πολιτική πραγματικότητα της Ευρώπης. Αυτό λέει στην έκθεση του IEO και εκεί το όποιο «λάθος». Το πόσο λάθος θα ήταν το να άφηνε την Ελλάδα και τα 11 εκατ. Ελλήνων να χρεοκοπήσουν, δε θα το μάθουμε ποτέ, αφού το γλιτώσαμε. Ναι, το γλιτώσαμε! Δεν αποτελούσε αντιπρόταση ή λύση. Επιτέλους, δείτε τι γίνεται στην πλουσιότερη Βενεζουέλα.
Το ΔΝΤ δε ζητάει συγνώμη από κανέναν Έλληνα για τη διάσωση της Ελλάδας. Από τα άλλα 188 κράτη-μέλη ζητάει συγνώμη, όσο ζητάει, γιατί καταπάτησε τις αρχές του και έδωσε στην Ελλάδα του «αρχιτέκτονα του Αντιμνημονιακού Αγώνα» Σαμαρά, του «συγνώμη για το πρόγραμμα» Βενιζέλου και του «με ένα νόμο και ένα άρθρο» Τσίπρα, το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία του, μη εξασφαλίζοντας τους πόρους των υπολοίπων κρατών που το χρηματοδοτούν και ενδεχομένως έχουν μεγαλύτερα προβλήματα από εμάς.
Δώδεκα χρόνια, τουλάχιστον, ξέρουμε το πρόβλημα της χώρας, και επτά χρόνια βιώνουμε με τον πιο βίαιο τρόπο τα αποτελέσματα. Με εξαίρεση την περίοδο Παπανδρέου που έγιναν κάποιες αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο, όσα βλέπουμε να ξηλώνουν κομμάτι-κομμάτι από το 2011 και μετά οι επόμενες κυβερνήσεις, δεν κάνουμε τίποτα για αυτό. Αντιθέτως, προστατεύουμε το πρόβλημα, ψάχνοντας και εφευρίσκοντας συνωμοσίες, μυστικά σχέδια και πρακτοριλίκια, για να δικαιολογήσουμε το χάλι μας, το γεγονός πως ακόμα υπάρχει μία βαθιά διαπλοκή, που Λιβαν-ίζει το σύστημα που αρνείται να επιτρέψει την παραμικρή αλλαγή στη χώρα υπέρ των 11 εκατομμυρίων πολιτών της, διαστρεβλώνοντας τα πάντα απευθυνόμενη στο θυμικό. Ακόμα και διεθνείς εκθέσεις, γραμμένες με μαύρα γράμματα σε λευκές σελίδες.
Δεν είναι τυχαίο που κορυφαίος αυτού του πολιτικού συστήματος είναι ο Προκόπης Παυλόπουλος, που μετά από το «νόμο Παυλόπουλου», τις 850.000 προσλήψεις και το άνοιξε-κλείσε του Κοινοβουλίου για να υπάρξει παραγραφή, θεωρεί πως έχει την αξιοπιστία να προτείνει λύσεις στην Ευρώπη, εκ μέρους της Ελλάδας που και αυτός χρεοκόπησε.
http://www.matrix24.gr/2016/07/to-dnt-pou-zitai-signomi/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου