Δεν έχουμε μάθει ως λαός να διαχειριζόμαστε τις αλλαγές

Ο ελληνικός λαός σχεδόν πάντα σύρεται σε ξαφνικές και βίαιες αλλαγές ή/και εκβιαστικές ανατροπές. Βαδίζουμε απροετοίμαστα χωρίς σχεδιασμό των αλλαγών, χωρίς προετοιμασία και εκπαίδευση του λαού, χωρίς οργάνωση και παρακολούθηση των αλλαγών, χωρίς διόρθωση των παρεκτροπών (π. χ μεθοδολογία Plan-Do-Check-Act). Αναγκαζόμαστε να τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα αντί να τα προλαμβάνουμε (μέσω κατάλληλης διαχείρισης των αλλαγών).

Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας είχαν τη χρονική πολυτέλεια, τις αλλαγές να τις υποστούν μέσα στη διάρκεια αρκετών αιώνων, ώστε να τις προετοιμάσουν και να τις αφομοιώσουν ομαλά (ανακαλύψεις, εφευρέσεις, θρησκευτική μεταρρύθμιση, διαφωτισμός, αναγέννηση, γαλλική επανάσταση, ναπολεόντιοι πόλεμοι, βιομηχανική επανάσταση, κ. λπ). Εμείς αποτύχαμε να προσαρμοστούμε ομαλά διότι καθυστερήσαμε κατά τους 4-5 αιώνες σκλαβιάς στους Τούρκους, τους μετέπειτα πολέμους και τις ενδιάμεσες πολιτικές αναταραχές και τις εξωτερικές επιβουλές (λατινικές, βαυαρικές, κ. ά). Έτσι έπρεπε όλες τις απαιτούμενες για την εξέλιξή μας αλλαγές να τις περάσουμε σύντομα, ξαφνικά, βίαια ή και εκβιαστικά, χωρίς όμως να διαθέτουμε την κατάλληλη για την περίπτωσή μας πολιτική ηγεσία, που θα μας καθοδηγούσε ανάλογα (π. χ μέσω θεσμών όπως η παιδεία) και συνεπώς θα μας καθιστούσε ώριμο λαό με την απαιτούμενη νοοτροπία, απαλείφοντας ανατολίτικα κατάλοιπα (π. χ μικροϊδιοκτησία στην γη και στις επιχειρήσεις, προσοδοκρατία, καιροσκοπισμό).

Κατά τα τελευταία 100 χρόνια με τις εθνικές καταστροφές, τους πολέμους και τον εμφύλιο, αναγκαστήκαμε βίαια να εκδιωχθούμε και να ξεριζωθούμε από τις εστίες μας, να εγκαταλείψουμε τα καμένα χωριά μας και να έλθουμε στις πόλεις. Κανένας δεν μας απέτρεψε από τα να φέρουμε μαζί μας και τη νοοτροπία του χωριού μας. Έτσι για παράδειγμα, ο ξεριζωμένος μικρασιάτης έφερνε μαζί του και τα έθιμά του, ενώ ο χωριάτης «έσερνε» μαζί του και τη νοοτροπία του. Στο χωριό ήμασταν όλοι γνωστοί και αλληλοϋποστηριζόμασταν και κατ΄ επέκταση στην πόλη ψάχναμε για γνωστούς να μας εξυπηρετήσουν στα πολιτικά γραφεία και στις δημόσιες υπηρεσίες.

Τις δεκαετίες του ΄50, του ΄60 και του ΄70 έπρεπε να ανασυγκροτήσουμε τις δομές του κράτους, αλλά ήμασταν ανέτοιμοι να δεχτούμε τη σχετική βοήθεια (αμερικανική, κοινοτική βοήθεια) και να την αξιοποιήσουμε, τη στιγμή που δεν διαθέταμε ανάλογη οργάνωση και σταθερό πολιτικό σύστημα. Για παράδειγμα το ΄67 με βίαιο τρόπο καταλύθηκαν τα πολιτικά και ατομικά μας δικαιώματα. Το ΄74 με ξαφνικό τρόπο μας επιβλήθηκε ο «εκδημοκρατισμός» μας. Τι αντίθεση μέσα σε λίγα χρόνια! Πώς να τα χωνέψουμε;

Τη δεκαετία του ΄80 μας εντάξανε στην Ευρώπη χωρίς να μας έχουν μάθει να “κολυμπάμε”. Το ΄81 μας αλλάξανε "εδώ και τώρα" και μας φέρανε στην εξουσία ("ο λαός στην εξουσία"). Μας δώσανε άφθονο χρήμα από τις κοινοτικές επιδοτήσεις και εμείς όντως απροετοίμαστοι να το διαχειριστούμε, πάθαμε αυτό που παθαίνει αυτός που κερδίζει το λαχείο: χάσαμε τα λογικά μας αφού γίναμε ξαφνικά πλούσιοι.

Τη δεκαετία του ΄90, όντως ζαλισμένοι από το άρωμα του νεοπλουτισμού και αμελώντας ότι “τα αγαθά κόποις κτώνται”, επιδιώξαμε την ευρωπαϊκή μας ενοποίηση μέσω του εύκολου δρόμου: τη δημιουργική λογιστική.

Την επόμενη δεκαετία του 2000, μεθυσμένοι από την επιτυχία της πλήρης ένταξή μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια θεωρήσαμε ότι έπρεπε να απολαύσουμε τα πλεονεκτήματα της συντροφιάς τους, καθώς και τα καταναλωτικά πλεονεκτήματα της παγκοσμιοποίησης και του εκσυγχρονισμού μας με δανεικά. Πάλι τότε, κανένας δεν θέλησε να μας προετοιμάσει κατάλληλα, μέχρι που φτάσαμε στο αδιέξοδο του σήμερα.

Σήμερα πλέον, με ξαφνικό και βίαιο τρόπο αναλαμβάνει η τρόικα να μας επαναφέρει «στο σωστό δρόμο» με τις ανάλογες μεταρρυθμίσεις. Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού και αναγκάζονται να μας θέσουν το εκβιαστικό δίλλημα ¨αλλάζουμε ή βουλιάζουμε¨. Συνεπώς και πάλι βρισκόμαστε σε σύγχυση και αντιδράμε όπως αυτός που δεν είναι προετοιμασμένος και φοβάται το καινούργιο, που τώρα πλέον δεν είναι προσωρινά ευχάριστο αλλά δυσάρεστο.

Ένας λαός που αλλάζει ξαφνικά και βίαια, χωρίς σχεδιασμό και προετοιμασία, μην περιμένουμε να έχει αποκτήσει σωστή νοοτροπία.

του Κώστα Στούπα

http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?id=1105133

Σπάζοντας τα μούτρα μας

Από την ανατροφή ενός παιδιού μέχρι τη διαμαρτυρία για ένα ανάποδο φάουλ στο γήπεδο, γνωρίζουμε όλοι ότι το ξύλο είναι η τελευταία επιλογή, όταν τίποτα άλλο δεν δείχνει να αποδίδει.

Σε μια χώρα λοιπόν που αρνείται πεισματικά να καταδικάσει με απόλυτο τρόπο τη βια, θα ήταν ίσως καλύτερο να εξετάσουμε αν πράγματι εξαντλήσαμε όλες τις άλλες επιλογές πριν φτάσουμε στον ξυλοδαρμό του Κωστή Χατζηδάκη.

Σε αντίθεση με τις βαθυστόχαστα ρηχές αναλύσεις των πάντα πρόθυμων χειροκροτητών του όχλου, λίγοι είναι οι πολίτες που θα μπορούσαν σήμερα να ισχυριστούν ότι έχουν φτάσει στα όρια τους. Τυχαίνει μάλιστα να είναι αυτοί που σήμερα καταδικάζουν με ένα σχεδόν ακτιβιστικό πάθος την επίθεση στο Χατζηδάκη. Η χρήση της λέξης "λίγοι" μόνο...

...τυχαία δεν γίνεται. Η κινηματικού τύπου εκλογή των Καμίνη και Μπουτάρη έγινε από το μικρότερο εκλογικό σώμα της Μεταπολίτευσης, λίγοι πήγαν, ακόμα λιγότεροι με την ψήφο τους πέτυχαν δυο από τις συμβολικά σημαντικότερες μικρές επαναστάσεις του καιρού μας.

Τι έκαναν την ίδια ώρα οι πολλοί; Το έπαιζαν "πολλοί". Είμαστε πολλοί που δεν ψηφίζουμε, είμαστε πολλοί που δεν φταίμε σε τίποτα, είμαστε πολλοί που φωνάζουμε "κλέφτες,κλέφτες", είμαστε πολλοί που εμπιστευόμαστε τον Αυτιά και την Τρέμη. Αφού είμαστε πολλοί, έχουμε και δίκιο και γενικά "καλά κάνουμε".

Χθες, τον Χατζηδάκη δεν τον γρονθοκόπησαν μόνο αυτοί που φαίνονται στο video. Τον γρονθοκόπησαν και όλοι εκείνοι που χάρηκαν κι εκείνοι που δεν στεναχωρήθηκαν. Τον γρονθοκόπησαν οι πολλοί που λυτρωμένοι από την πληθωρικότητα της μάζας αποφάσισαν να βιαστούν, να καταφύγουν στην εύκολη επιλογή του ξύλου.

Εμπρός λοιπόν, χτυπήστε κι άλλους. Απολαύστε τον τρόμο στα μάτια τους, δείτε τα πρόσωπα τους να πλημμυρίζουν με αίμα, χορτάστε μ' αυτό αθώα μου βαμπίρ. Όταν θα δείτε τον ίδιο τρόμο στον καθρέφτη σας, θα είναι ήδη αργά. Αλλά δεν σας φοβάμαι, πάλι δεν θα φταίτε...

http://www.parapolitiki.com/2010/12/blog-post_4719.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+parapolitiki+(%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE)

Υ.Γ: Όσοι είχατε στεναχωρηθεί, αντιδράσει, ξεσηκωθεί, εξοργιστεί, με την δολοφονία του Αλέξη από τον Ραμπόμπατσο, ή τον ξυλοδαρμό του Αυγουστίνου από τη "ζαρντινιέρα" και δεν νιώσατε το ίδιο και χτες είστε ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΙ και ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ για την κοινωνία! Ντροπή!!! (Προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να είμαι επιεικής...)

Και εγένετο... Ενωση Αθέων

Με στόχο την εκκοσμίκευση της πολιτείας, άνθρωποι που δηλώνουν άθεοι δημιούργησαν την πρώτη ένωση

Oι άθεοι αποτελούν πλέον μια απτή πραγματικότητα και στην Ελλάδα. Από τον περασμένο Μάιο δημιουργήθηκε στην Αθήνα η πρώτη Ενωση Αθέων, η οποία αριθμεί 85 μέλη και 85 φίλους. Το επόμενο χρονικό διάστημα μάλιστα αναμένεται να αποκτήσει και νομική υπόσταση. Σκοπός της, όπως επισημαίνεται στο καταστατικό της, είναι «η προώθηση της εκκοσμίκευσης της Πολιτείας, της θρησκευτικής ελευθερίας, του ανθρωπισμού ».

Οπως δηλώνει στο «Βήμα» η κυρία Τατιάννα Ραπακούλια, ένα από τα επτά ιδρυτικά μέλη της Ενωσης, «οι έλληνες άθεοι δεν είμαστε ούτε περιθωριακοί ούτε εξτρεμιστές. Είμαστε οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οικογενειάρχες, μισθωτοί, επαγγελματίες, εργαζόμενοι».

Αυτό που επιδιώκουμε, προσθέτει χαρακτηριστικά, είναι «η υπεράσπιση της θρησκευτικής ελευθερίας και των δικαιωμάτων των αθρήσκων, των αθέων και των αγνωστικιστών».

Μέσα από τις δικές τους ιστοσελίδες στο Ιnternet και σε κοινωνικά δίκτυα οι άθεοι επικοινωνούν μεταξύ τους είτε βρίσκονται στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Σε μια μόνο από τις ιστοσελίδες που διαθέτουν στο Facebook, οι φίλοι τους φτάνουν τα 994 άτομα και όπως δηλώνουν τους «ενώνει η κοινή διάθεση για πρόοδο μέσω του ορθολογισμού και της επιστήμης» . Οπως προσθέτουν η ομάδα τους «είναι ακατάλληλη για θρησκευόμενους και προληπτικούς» . Τα μέλη της Ενωσης συναντιούνται μία φορά τον μήνα και συζητούν όλα τα ζητήματα που τους απασχολούν.

Στη συντριπτική τους πλειονότητα προέρχονται από χριστιανικό και ορθόδοξο περιβάλλον και πρόκειται για ανθρώπους διαφορετικής ηλικίας. «Τα μέλη της Ενωσης είναι από 18 ως 70 ετών» τονίζει η κυρία Ραπακούλια, ενώ σύμφωνα με εκτιμήσεις οι περισσότεροι είναι μεταξύ 35 και 40 ετών.

«Ολοι μας αρχίσαμε να γινόμαστε άθεοι είτε όταν πηγαίναμε στο σχολείο είτε σε μεγάλη ηλικία». Η ίδια δηλώνει ότι συνειδητοποίησε τις διαθέσεις της λίγο μετά την εφηβεία. «Διάβασα όλη τη Βίβλο και έχω να πω ότι όποιος τη διαβάσει ολόκληρη γίνεται κατά 99% άθεος. Για όλα σχεδόν έχουμε μια δικαιολογία για να επικαλούμαστε τον Θεό. Αν κάποιος κατά τη διάρκεια ενός τροχαίου δεν πάθει τίποτε τον έσωσε ο Θεός, αν κάποιος σκοτωθείλέμε ότι ο Θεός τον αγάπησε και τον πήρε νέο. Σου ζητάνε να προσευχηθείς για να σωθείς. Ετσι αν κάποιος σωθεί από τον καρκίνο τον έσωσε ο Θεός. Ομως τι γίνεται με τους υπολοίπους που προσεύχονται και δεν σώζονται; Τους αγαπάει ο Θεός και τους παίρνει; Τι γίνεται με τα παιδάκια της Αφρικής που και αυτά προσεύχονται και θέλουν να σωθούν;

Δεν τα αγαπάει ο Θεός;» τονίζει χαρακτηριστικά.

Ολα τα μέλη της οργάνωσης δηλώνουν ορθολογιστές και δεν διστάζουν να στηλιτεύσουν την αναξιοπιστία, όπως τη χαρακτηρίζουν, του κλήρου. « Διδάσκουν αγάπη και ταπεινοφροσύνη και τους βλέπεις να είναι εξουσιομανείς και άπληστοι » τονίζει η κυρία Ραπακούλια.

Τα μέλη της Ενωσης ξεκίνησαν να συμμετέχουν σε σειρά ενεργειών για την ενημέρωση των πολιτών στους οποίους και απευθύνεται η κίνησή τους. Τον περασμένο Απρίλιο και προτού ακόμη συγκροτηθούν σε Σώμα πραγματοποίησαν συγκέντρωση έξω από τον Μητροπολιτικό Ναό της Αθήνας ζητώντας τη φορολόγηση της Εκκλησίας. Την προηγούμενη εβδομάδα έστειλαν επιστολή στην υπουργό Παιδείας κυρία Αννα Διαμαντοπούλου ζητώντας να διευκρινιστεί με εγκυκλίους στα σχολεία η προαιρετική διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Διαβάστε περισσότερα:

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=368180&dt=19%2F11%2F2010#ixzz17XNS7VBv

Βρείτε τις διαφορές (Θα μας τρελάνουν εντελώς αυτοί!!!)

Σημερινό άρθρο από "ΤΑ ΝΕΑ":

ΝΟΥΡΙΕΛ ΡΟΥΜΠΙΝΙ

Να πληρώσουν αυτοί που φοροδιαφεύγουν

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Καταστροφικό και ανέφικτο χαρακτήρισε το ενδεχόµενο της εξόδου της χώρας µας από την ευρωζώνη ο διάσηµος οικονοµολόγος Νουριέλ Ρουµπινί (φωτογραφία κάτω), µιλώντας χθες στην Αθήνα σε δυο κλειστές συναντήσεις µε επιχειρηµατίες και στελέχη µεγάλων επιχειρήσεων και επενδυτικών οµίλων.

Ο γκουρού των αγορών που προέβλεψε πρώτος την παγκόσµια οικονοµική κρίση τόνισε µε έµφαση ότι η Ελλάδα θα βγει από το τούνελ µε µία προϋπόθεση: ο δηµόσιος και ιδιωτικός τοµέας να ρίξουν όλο το βάρος στην ανάπτυξη, για την οποία µέχρι στιγµής δεν υπάρχουν ορατά αποτελέσµατα. Αντίθετα, είπε, η κυβέρνηση κάνει πολύ καλή δουλειά στο νοικοκύρεµα του κράτους και στην περιστολή δαπανών.

Τόνισε ωστόσο ότι η καταπολέµηση της φοροδιαφυγής πρέπει να είναι το βασικό εργαλείο από εδώ και πέρα για την εξασφάλιση νέων εσόδων. «Πρέπει να πληρώσουν φόρους αυτοί που δεν πληρώνουν» τόνισε µε έµφαση.

Οταν ρωτήθηκε για τις συνέπειες ενδεχόµενης επιστροφής της Ελλάδας στη δραχµή, επανέλαβε ότι αυτό είναι ανέφικτο.

Επισήµανε ότι σε ένα τέτοιο ενδεχόµενο η υποτίµηση του εθνικού νοµίσµατος θα έφτανε στο 50%.

«∆εν µπορεί όµως σε καµιά περίπτωση να γίνει στη Ελλάδα ό,τι έγινε στην Αργεντινή. Η Ελλάδα είναι χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης µε άλλα χαρακτηριστικά». Ο κ. Ρουµπινί βρίσκεται από χθες στην Αθήνα και σήµερα θα συναντηθεί µε κυβερνητικά στελέχη και οικονοµικούς παράγοντες.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4607987

Σημερινό άρθρο απο "ΤΟ ΒΗΜΑ":

Νούριελ Ρουμπίνι
«Εξοδος από το ευρώ μόνη λύση για την Ελλάδα»

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ | Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010 [ 14:20 ]

«Η έξοδος από το ευρώ είναι η μόνη λύση για την ελληνική οικονομία».

Αυτό επισήμανε ο Νούριελ Ρουμπίνι μιλώντας χθες το βράδυ σε κλειστή εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα και η οποία διοργανώθηκε από την εταιρεία συμβούλων επιχειρήσεων Better Business Bureau με τη συμμετοχή κορυφαίων στελεχών από τον επιχειρηματικό και τραπεζικό χώρο.

Σύμφωνα με πηγές που παρακολούθησαν την εκδήλωση ο διάσημος οικονομολόγος, ο οποίος έγινε γνωστός από την πρόβλέψη του για την παγκόσμια πιστωτική κρίση του 2008, θεωρεί ότι όσο απαραίτητη και ορθή να είναι η δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας δεν λύνει το μεγάλο πρόβλημα του τεράστιου δημόσιου χρέους. Αντίθετα, σύμφωνα με τον ίδιο, επιτείνει το πρόβλημα, καθώς πλήττει την ανάπτυξη με αποτέλεσμα η διαδικασία μείωσης του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ να υπονομεύεται. Η επιβολή φόρων φέρνει ύφεση και παγιδεύει τη χώρα σε υψηλό χρέος, εξήγησε.

Προς την ίδια κατεύθυνση επισήμανε ότι λειτουργούν και οι διαρθρωτικές αλλαγές οι οποίες όπως είπε βραχυπρόθεσμα δημιουργούν μείωση εισοδημάτων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αύξηση της ανεργίας, πτώσης της κατανάλωσης και της ζήτησης. Η χώρα κινδυνεύει να πέσει σε οικονομική στασιμότητα και υψηλή ανεργία, τόνισε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, ο οποίος θα συναντηθεί σήμερα με τον Πρωθυπουργό κ. Γ. Παπανδρέου και τον υπουργό Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου.

Η μόνη λύση για να ανακτήσει η Ελλάδα μέρος της χαμένης ανταγωνιστικότητάς της, σύμφωνα με τον διάσημο οικονομολόγο, είναι η υποτίμηση του νομίσματός της πράγμα που μπορεί να γίνει μόνο με την έξοδο της χώρας από τη νομισματική ένωση και την επιστροφή στη δραχμή. Ωστόσο και ο ίδιος σημείωσε ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό και πως προϋποθέτει αποχώρηση και από την Ευρωπαϊκή Ενωση καθώς δεν προβλέπεται άλλη διαδικασία εξόδου από το ευρώ.

Με το δημόσιο χρέος να διαμορφώνεται στα επίπεδα του 160% του ΑΕΠ πριν σταθεροποιηθεί και αρχίσει να μειώνεται όπως προβλέπει το ΔΝΤ και η ΕΕ, ο Νουριέλ Ρουμπίνι θεωρεί ότι είναι αδύνατη η επιστροφή της χώρας στις αγορές και η χρηματοδότησή της με χαμηλά επιτόκια. Οπως είπε η Ελλάδα θα πρέπει να προχωρήσει σε ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους της, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας θα είναι η επιμήκυνση της διάρκεια αποπληρωμής κάτι που όπως είπε γίνεται όσον αφορά το δάνειο της τρόικας των 110 δισ. ευρώ.

Οσον αφορά το χρόνο που θα συμβεί κάτι τέτοιο, είπε πως δεν θα γίνει αμέσως αλλά θα εξαρτηθεί από την πορεία της δημοσιονομικής προσαρμογής. Αν τα μέτρα έχουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα και πραγματική οικονομία πληγεί όσο έχει προβλεφθεί τότε μπορεί αν καθυστερήσει. Σε αντίθετη περίπτωση αν δεν υπάρχει αποτέλεσμα και χρειαστούν πρόσθετα μέτρα η αναδιάρθρωση εκτίμησε ότι θα επισπευσθεί.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=3&artId=371901&dt=07/12/2010

Στα παραπάνω κείμενα υπάρχουν δυο διαφορές.

Για να βοηθήσω θα πω ότι η μια διαφορά είναι πως στα Νέα το όνομα του οικονομολόγου αναφέρεται ως "Νουριέλ Ρουμπινί" ενώ στο Βήμα "Νούριελ Ρουμπίνι"!

Βλέπει κανείς τη δεύτερη;;;

Υ.Γ: Και οι δύο εφημερίδες ανήκουν στον ίδιο όμιλο - Δ.Ο.Λ...

Η µοχθηρία ως κοινωνικό όπλο - Καταπληκτικό και τόσο αληθινό...

Θα ήταν κάτι το απολύτως φυσιολογικό αν σε εποχές μιας μικρής ή µεγάλης, υπαρκτής ή διαφαινόμενης, κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, οι άνθρωποι στο σύνολό τους εκδηλώνονταν παρηγορητικοί ο ένας για τον άλλον, ή έστω αλληλέγγυοι. Εκ των πραγµάτων οποιαδήποτε απειλή αντιµετωπίζεται – ψυχικά και ψυχολογικά – αποτελεσµατικότερα όταν το σύνολο σχεδόν των ανθρώπων ορθώνεται ως κυµατοθραύστης στις παρενέργειές της. Αντίθετα δεν υπάρχει πιο αδόκιµη και ατελέσφορη αντιµετώπιση όταν ένας µόνος του, ή µε σύµµαχο την οικογένειά του, φέρνει τις διαστάσεις ενός εθνικού ή οικουµενικού προβλήµατος στο µέγεθος ενός πενιχρού και µίζερου οπλοστασίου, όπως είναι κάθε υποκειµενική προσωπικά αντίδραση.

Τι µας πιάνει τώρα όλους κι όσο οξύνεται η κρίση τόσο πιο βασανιστικοί και µοχθηροί γινόµαστε ο ένας για τον άλλον, είναι θέµα που χρειάζεται ψυχίατρο – αν και ο τελευταίος αυτός δεν θα συµπεριφέρεται µε τον ίδιο τρόπο που εκδηλώνονται οι πελάτες του. Θα ήταν ωστόσο µια παρηγοριά ή έστω κάτι κατανοητό, αν η µοχθηρία εκφραζόταν για πράγµατα τόσο επιθυµητά που συµβαίνει άλλους να τους κάνουν να κολυµπούν σε πελάγη ευτυχίας, ενώ άλλους να βασανίζονται επειδή ακριβώς τα στερούνται. Εδώ µιλάµε για κάτι που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η µοχθηρία για τη µοχθηρία και που, όπως ακριβώς την εκφράζεις για τον οποιονδήποτε, άνευ λόγου και αιτίας, µε τον ίδιο τρόπο θα την εισπράξεις εσύ ο ίδιος, δυο τετράγωνα παρακάτω.

∆εν έχετε παρά να προσέξετε στις στάσεις του Μετρό, όταν συµβαίνει τα βαγόνια να είναι βαρυφορτωµένα, το µίσος στα µάτια των ήδη εποχούµενων επιβατών, επειδή υποχρεώνονται να πάνε δυο βήµατα προς τα µέσα, προκειµένου να επιβιβαστούν οι καινούργιοι επιβάτες. Μια κίνηση που θα έπρεπε να προκύπτει σχεδόν αυτόµατα, φαίνεται εγκαταστηµένη µέσα στους άλλους ως λόγος ύπαρξης για να προκαλεί ένα τόσο καταστροφικό και αυτοκαταστροφικό συναίσθηµα, όπως αυτό της µοχθηρίας. Οποιαδήποτε προβλήµατα κι αν έχουν αυτοί οι άλλοι, θα ήταν ηλιθιότητα να φανταζόµαστε ότι θα συµπεριφέρονταν ως άγγελοι αν συνέβαινε να µην έχουν προβλήµατα και, αντί για το Μετρό, τους περίµενε ο οδηγός µ’ ένα απαστράπτον αυτοκίνητο στην πόρτα του σπιτιού τους. Απλούστατα όσους τώρα µισούν γιατί συμβαίνει να στριμώχνονται εξαιτίας τους, ή έστω απλά ανέχονται, µέσα από το απαστράπτον αυτοκίνητο θα τους έβλεπαν εντελώς ως µυρµήγκια.

Οσο όµως αποτροπιαστικό είναι να οργανώνεται κανείς εσωτερικά ώστε η µοχθηρία να του γίνεται ένας τρόπος έκφρασης, άλλη τόση σιχασιά προκαλεί όταν η µοχθηρία οργανώνεται ως όπλο για διεκδίκηση σε κοινωνικούς αγώνες. Γιατί τι άλλο είναι όταν µια µερίδα πολιτών, µετά τα χίλια δίκια στα αιτήµατά της, κόβει µια κεντρική λεωφόρο στη µέση ώστε να υποχρεώνει «ανεύθυνους» πολίτες να ταλαιπωρούνται ακόµα περισσότερο προκειµένου να φτάσουν στον προορισµό τους. Θα ήταν ευεργετικότατο το να προσπαθείς να αφυπνίσεις τους άλλους, έστω ταλαιπωρώντας τους. Στη συγκεκριµένη όµως περίπτωση η ταλαιπωρία που προκαλείται µε τον τρόπο αυτό, κάνει να σε υποψιάζονται ως προς την ορθότητα των διεκδικήσεών σου. Κατά έναν λίαν ευεξήγητο τρόπο όσο διογκώνεταιη αγανάκτηση µιας µερίδας πολιτών τόσο αποµακρύνεται το αποτέλεσµα που είναι να ικανοποιηθεί µε την προκαλούµενη ταλαιπωρία το διεκδικούµενο αίτηµα.

Για τον απλούστατο λόγο ότι µια αντίστοιχη συµπεριφορά µετατρέπει ένα πρόβληµα που είναι να λυθεί, σε αντικείµενο αψιµαχιών ανάµεσα στους πολίτες, ενώ το κράτος που είναι καθ’ ύλην υπεύθυνο για το πρόβληµα αυτό νιώθεις την παρουσία του να θολώνει επειδή ακριβώς οι πολίτες αλληλοβασανίζονται. Η µοχθηρία, όταν έστω και ασύνειδα χρησιµοποιείται ως όπλο για κοινωνικές διεκδικήσεις, έχει ως αποτέλεσµα ο πραγµατικός στόχος να γίνεται άφαντος και επιπλέον να «αποκτηνώνεται» ακόµη περισσότερο το υπέδαφος που θα µπορούσε να αποφέρει µια υποφερτή λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα.

Ο Θανάσης Θ. Νιάρχος είναι ποιητής, συνεκδότης του περιοδικού «Η Λέξη»

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4607243

Επειδή έκανε το καλύτερο, στη χειρότερη χρονιά της Ελλάδας!

Στη λίστα με τους 100 στοχαστές ο Πρωθυπουργός
Μία ακόμη εξαιρετικά τιμητική διάκριση επεφύλαξε για τον Eλληνα Πρωθυπουργό το διεθνούς φήμης περιοδικό «Foreign Policy» κατατάσσοντας τον κ. Γιώργο Παπανδρέου στην λίστα με τους 100 στοχαστές με παγκόσμια εμβέλεια (100 Global Thinkers) για το 2010!

Το περιοδικό της παγκόσμιας διπλωματικής, οικονομικής ελίτ της διανόησης, στον ετήσιο κατάλογο του κατατάσσει τον Ελληνα Πρωθυπουργό στην 79η θέση, κάτω από ονόματα επιχειρηματικών διανοιών (Γουόρεν Μπάφετ, Μπιλ Γκέιτς), της διανόησης (Ν. Ρουμπινί), της οικονομίας (Μπεν Μπερνάνκε) και της πολιτικής (Μπάρακ Ομπάμα, Ανγκελα Μέρκελ). Και πάνω από ονόματα όπως ο κ. Μπρους Ακερμαν του κ. Γέιλ, η Αμερικανίδα πρώην υπουργός κυρία Μαντλίν Ολμπράιτ ή ο Ισραηλινός συγγραφέας κ. Ντέιβιντ Γκρόσμαν.

Για τον κ. Παπανδρέου ο λόγος που τοποθετείται στη λίστα είναι πως «έκανε το καλύτερο για τη χειρότερη χρονιά της Ελλάδας» όπως αναφέρει το «Foreign Policy». Τονίζει ότι όταν ανέλαβε Πρωθυπουργός τον Οκτώβριο του 2009 βρήκε το χρέος όχι 6% όπως είχε υπολογιστεί αλλά 12,7% τέσσερις φορές επάνω από τα επιτρεπόμενα όρια της ευρωζώνης. «Ο κ. Παπανδρέου ξόδεψε το 2010 λέγοντας στους Ελληνες σκληρές αλήθειες σχετικά με την μη βιωσιμότητα της φύσης του κοινωνικού κράτους» υπογραμμίζεται στο σχετικό κείμενο.

«Γεννημένος στη Μινεσότα των ΗΠΑ, ο γιος ενός πρώην σοσιαλιστή πρωθυπουργού, έτρεξε ένα αυστηρό πρόγραμμα σταθερότητας που περιλαμβάνει αυξήσεις φόρω , και περικοπές στον διογκωμένο δημόσιο τομέα, ένα πακέτο φιλόδοξο αρκετά ώστε να πείσει την Ευρώπη να κρατήσει την Ελλάδα στην επιφάνεια» τονίζεται ακόμη στο άρθρο που καταλήγει με μία δήλωση του κ. Παπανδρέου, με την οποία επιχειρεί να αφυπνίσει την Ευρώπη ως προς την απειλή που σοβεί με την κρίση: «Δεν είναι μόνο θέμα των κρατών να ενεργούν από μόνα τους. Χρειαζόμαστε μία πιο συγκροτημένη στρατηγική όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά παγκόσμια».

http://www.kerdos.gr/default.aspx?id=1384657&nt=103

George Papandreou

for making the best of Greece's worst year.

PRIME MINISTER | GREECE

Even before the 2008 financial crisis, the Greek economy was running on borrowed time, an ossified system that predictably buckled under the weight of the crash. When George Papandreou took office as Greece's prime minister in October 2009, he found that the budget deficit was not 6 percent, as his predecessor had claimed, but 12.7 percent, four times that allowed by the eurozone's rules.

Papandreou has spent 2010 telling Greeks hard truths about the unsustainable nature of their welfare state -- and sounding an international warning that Greece is the canary in the European coal mine. The Minnesota-born son of a former socialist prime minister, he has rolled out an austerity plan that will raise taxes and rein in the bloated public sector, a package ambitious enough to convince Europe to keep Greece afloat even as it has provoked riots in Athens. And he has argued that the disaster should be a wake-up call for the threat sovereign debt poses far beyond Europe's borders. "It's not an issue of countries acting on their own," he said. "We need a more coordinated strategy not only in Europe but around the world."

http://www.foreignpolicy.com/articles/2010/11/29/the_fp_top_100_global_thinkers?page=0,43