Γκαζώνω και δεν πληρώνω

Η παραβίαση των κανόνων οδήγησης δείχνει τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας

Του Στράτου Παπαδημητρίου


Αν υπάρχει ένας χώρος όπου καθρεφτίζεται ανάγλυφα η παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας, αυτός είναι ο δρόμος και το πεζοδρόμιο. Το πώς οδηγούμε, πώς συμπεριφερόμαστε ως οδηγοί και πώς η πολιτεία αντιμετωπίζει τις σχετικές παραβατικές συμπεριφορές είναι ενδεικτικά για το τι συμβαίνει και στους άλλους τομείς της κοινωνίας.

Κατ' αντιστοιχία με το χρέος και τα ελλείμματα, είναι γεγονός ότι κατέχουμε μία από τις πρώτες θέσεις, αν όχι την πρώτη, στην Ευρώπη στα τροχαία δυστυχήματα σε σχέση με τον πληθυσμό μας, παρά τον ισχυρισμό ότι είμαστε πολύ καλοί οδηγοί. Ακόμη και η σημαντική μείωση κατά 15% των ατυχημάτων του πρώτου εξαμήνου του 2011 σε σχέση με το αντίστοιχο του 2010 οφείλεται περισσότερο στη μείωση των διανυόμενων χιλιομέτρων.

Για την κατάσταση στους δρόμους και στα πεζοδρόμια ευθυνόμαστε όλοι μας. Την πιο σημαντική ευθύνη έχει βέβαια η πολιτεία και η τοπική αυτοδιοίκηση, με την απουσία συστηματικής εκπαίδευσης από τα σχολικά χρόνια, την παραβίαση βασικών κανόνων σήμανσης και συγκοινωνιακής τεχνικής, την πλημμελή συντήρηση, τη διαχρονική ελλιπή αστυνόμευση... Αλλά εξίσου σημαντική ευθύνη έχουμε και όλοι εμείς ως οδηγοί και ως πολίτες.

Στον δρόμο οφείλουμε να συμβιώνουμε όλοι αρμονικά τηρώντας τους κανόνες που εμείς έχουμε θέσει. Δυστυχώς, αντί γι' αυτό, συνήθως ισχύει το δίκαιο του ισχυροτέρου (κατά σειρά: φορτηγά, λεωφορεία, αυτοκίνητα, μοτοσικλέτες, ποδήλατα, πεζοί). Είναι εξάλλου αξιοπερίεργο το ότι, ενώ σε διάφορες χρονικές στιγμές οι ρόλοι μας αλλάζουν - οδηγός τη μία, πεζός την άλλη -, όταν επιστρέφουμε στον ρόλο του ισχυροτέρου ξεχνάμε τις αρνητικές εμπειρίες που είχαμε με την προηγούμενη ιδιότητα. Μπορεί δηλαδή να διαμαρτυρόμαστε για την έλλειψη πεζοδρομίων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα παρκάρουμε μπροστά σε στάση λεωφορείων αν δεν βρίσκουμε χώρο αλλού. Ομοίως φερόμαστε και στο πλαίσιο της οικονομίας. Μπορεί, π.χ., ως πελάτες να μη μας αρέσει όταν κάποιος εστιάτορας δεν μας δώσει απόδειξη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι περισσότεροι θα είχαμε πρόβλημα να διαπραγματευτούμε την τιμή χωρίς απόδειξη με τον ηλεκτρολόγο αν αυτό μας ωφελούσε ή να αποκρύψουμε κάποιο δικό μας εισόδημα αν ήταν δυνατό.

Στον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας υπάρχουν διατάξεις που παραβιάζονται καθημερινά χωρίς ποινή. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, π.χ., τα οχήματα δίνουν προτεραιότητα στον πεζό. Στην Ελλάδα, με εξαίρεση τις διαβάσεις στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Η κατάσταση αυτή δεν διαφέρει απ' ό,τι συμβαίνει σήμερα με την αναγκαστική επιβολή της άποψης ορισμένων ισχυρών ομάδων που καταφέρνουν να επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες, αδιαφορώντας για τις συνέπειές τους σε άλλες κατηγορίες πολιτών.

Συχνά θεωρούμε το κράτος «εχθρό» και τις διατάξεις του ΚΟΚ ανούσιες, εισπρακτικού χαρακτήρα. Γι' αυτό αναβοσβήνουμε τα φώτα σε διερχομένους από το αντίθετο ρεύμα οδηγούς, όταν παρακάτω υπάρχει Τροχαία. Πολλοί επικροτούν αυτή την πράξη, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ότι ο οδηγός που τρέχει με υπερβολική ταχύτητα μπορεί την επόμενη φορά να συγκρουστεί με τους ίδιους ή το παιδί τους. Η ίδια λογική επικρατεί και στους καταστηματάρχες που σπεύδουν να ενημερώσουν τους γείτονες ότι έχει έρθει το ΙΚΑ ή η Εφορία για έλεγχο στη συγκεκριμένη περιοχή. Προφανώς, υπάρχουν και περιπτώσεις εισπρακτικού χαρακτήρα. Σε πολλούς δήμους, π.χ., που έχουν εφαρμόσει την ελεγχόμενη στάθμευση, αυτή έχει επεκταθεί και σε περιοχές όπου είτε δεν χρειαζόταν είτε δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται η στάθμευση εκεί. Αντιθέτως, δεν υπάρχει πρόβλεψη ούτε μιας θέσης για φόρτωση και εκφόρτωση, με αποτέλεσμα τα οχήματα τροφοδοσίας αναγκαστικά να διπλοπαρκάρουν...

Στους δρόμους κυκλοφορούν και όσοι νομίζουν ότι είναι πιο έξυπνοι από τους υπολοίπους. Αυτοί που θεωρούν τους νομοταγείς χαζούς, έτσι προσπερνούν την ουρά, κινούμενοι είτε στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης είτε παρεισφρέοντας μπροστά από τους άλλους από μια λωρίδα που κανονικά έπρεπε να στρίψει κ.ο.κ. Θέμα διαπαιδαγώγησης; Ναι, αλλά και έλλειψη αστυνόμευσης. Είναι γεγονός ότι η Τροχαία έχει περιοριστεί στον ρόλο της διευκόλυνσης της ροής των οχημάτων, υποκαθιστώντας τους φωτεινούς σηματοδότες, χωρίς να εντοπίζει και να επιβάλλει κυρώσεις σε όσους παραβαίνουν τους κανόνες. Το μήνυμα που εκπέμπεται είναι σαφές: μπορείς να βρεθείς μπροστά από τους υπόλοιπους αρκεί να το θελήσεις. Την αντίληψη αυτή καλλιεργεί και μια άλλη πρακτική ευρέως διαδεδομένη: η διακοπή της κυκλοφορίας για να περάσουν ανενόχλητοι οι διάφοροι «επίσημοι» και λιγότερο επίσημοι προκειμένου να μετακινηθούν από τη μια πλευρά της πόλης στην άλλη.

Οι προαναφερθείσες περιπτώσεις είναι ενδεικτικές μιας κατάστασης που μας έχει οδηγήσει στην τελευταία σειρά της κατάταξης στην οδική ασφάλεια. Οι προεκτάσεις του προβλήματος αυτού στη διαμόρφωση της νοοτροπίας μας είναι πολλές. Ειλικρινά θεωρώ ότι αν αλλάξει η οδική συμπεριφορά μας, η συμπεριφορά μας στους δρόμους και στα πεζοδρόμια, μπορούμε βάσιμα να ελπίζουμε ότι θα λύσουμε και τα υπόλοιπα προβλήματα της κοινωνίας μας.

Ο Στράτος Παπαδημητρίου είναι αναπληρωτής καθηγητής Συστημάτων Μεταφορών στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς

http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4676535

Οι οικονομικές μαγκιές της Ουγγαρίας ενάντια στο μνημόνιο και το ΔΝΤ - και η κατάληξή τους...

Οι προεκλογικές υποσχέσεις για «άλλη λύση», με έξοδο της Ουγγαρίας από μνημόνια και πολιτικές λιτότητας του ΔΝΤ, απέτυχαν παταγωδώς.

Θυμάμαι ακόμα αρκετό κόσμο και Μέσα Ενημέρωσης στην Ελλάδα να εξυμνούν την πολιτική που επαγγέλονταν ο νεοεκλεγείς τότε Πρωθυπουργός της Ουγγαρία, Βίκτορ Όρμπαν. Ο Όρμπαν είχε σαρώσει κυριολεκτικά στις εκλογές του Απριλίου 2010, καταλαμβάνοντας τα 2/3 του Κοινοβουλίου, πρωτοφανής εκλογική δύναμη από την εποχή της κατάρρευσης του σοσιαλιστικού καθεστώτος.

Η Ουγγαρία ήταν ως τότε η πρώτη χώρα της ΕΕ που είχε προσφύγει στο ΔΝΤ από τη σοσιαλιστική κυβέρνηση. Ο Όρμπαν εκλέχθηκε πανηγυρικά, με ποσοστό 52,8%, έναντι 19,3% των Σοσιαλιστών. Αυτό που έκανε ο Όρμπαν είναι απλό: άκρατος λαϊκισμός σε μία χώρα με σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα και λιτότητα αντίστοιχης της ελληνικής, η οποία είχε επιβληθεί από το ΔΝΤ στα πλαίσια δανειοδότησης της χώρας και αναδιάταξης της οικονομίας της. Γύρισε επιδεικτικά την πλάτη του στο ΔΝΤ και την ΕΕ, αρνούμενος να υπογράψει υπέρ νέων μέτρων και στερώντας παράλληλα τη χώρα από την τελευταία δόση που προέβλεπε το πρόγραμμα.

«Εμείς θα μαζέψουμε περισσότερα. Όχι όμως με νέα λιτότητα για τον κοσμάκη. Απλούστατα, θα φορολογήσουμε τις Τράπεζες!».

Έτσι ο Όρμπαν επέβαλε έκτακτη εισφορά 0,45% στις τράπεζες, επί των ακαθάριστων εσόδων τους και φορολόγησε με 6% τις χρηματιστηριακές συναλλαγές. Με τέτοιου είδους εξαγγελίες ο Όρμπαν κέρδισε πανεύκολα τις εκλογές και τη συμπάθεια πολλών πολιτών σε άλλες χώρες που αντιτίθενται στο ΔΝΤ και τα μέτρα λιτότητας που συνοδεύουν τα προγράμματα δημοσιονομικής εξυγίανσης που επιβάλλει μέσω των δανειακών συμβάσεων.

Δυστυχώς η πραγματικότητα δεν είναι ούτε τόσο απλή, ούτε ορίζεται από ευχολόγια και φτηνούς λαϊκισμούς περί εθνικής κυριαρχίας ή υπερηφάνειας.

Όταν την άνοιξη του 2010 το ΔΝΤ αποχωρούσε από την Ουγγαρία, είχε προειδοποιήσει ότι τέτοιου είδους μέτρα είναι εξαιρετικά επικίνδυνα. Πράγματι, όπως αναγνώρισε ο ίδιος ο Όρμπαν, οι στόχοι για δημιουργία ανάπτυξης μέσω αύξησης της εγχώριας κατανάλωσης και των εξαγωγών απέτυχε. Το νόμισμά τους έπιασε ιστορικό χαμηλό έναντι του Ευρώ και το χρέος της χώρας υποβαθμίστηκε από τους οίκους αξιολόγησης στην τελευταία βαθμίδα αξιολόγησης.

Ο «επαναστάτης» Πρωθυπουργός που υποσχόταν ανάπτυξη και ανώδυνη έξοδο της Ουγγαρίας από την κρίση προσέφυγε τελικά στις 21 Νοεμβρίου 2011 στο ΔΝΤ για οικονομική βοήθεια προς τη χώρα του. Ο «αγώνας για οικονομική ανεξαρτησία» όπως τον είχε χαρακτηρίσει προεκλογικά ο Όρμπαν απέτυχε παταγωδώς και τώρα η Ουγγαρία ζητάει από το ΔΝΤ ένα δεύτερο δάνειο που θα λειτουργήσει ως «δίχτυ ασφαλείας» για την οικονομία.

Πηγές: Άρθρα στον Economist (εδώ & εδώ).

http://www.lifo.gr/team/publicenemy/27837

Υ.Γ:

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις στην Ελλάδα, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ! Είναι απλά ΤΡΑΓΙΚΗ!

Τραγική όπως η μοίρα της Κασσάνδρας και του Λαοκόοντα... 

Η ακροδεξιά κοινωνία

Μια κάποια αναστάτωση επικρατεί στο βασίλειο της «Νότιας Δανιμαρκίας». Η ακροδεξιά μπήκε στην κυβέρνηση, και οι μισοί κοιμούνται ενώ οι άλλοι μισοί ωρύονται. Δεν μπορείς να πεις ότι και τα δύο μέρη έχουν 100% άδικο, αλλά σίγουρα μπορείς να τους καταλογίσεις ένα ποσοστό αφέλειας.

Μπορεί το εθνικό άθλημα της «ταμπελοποίησης» να δίνει και να παίρνει στον δημόσιο διάλογο, αλλά όταν ερχόμαστε στο θέμα της ακροδεξιάς, δεν μπορούμε να πλαισιωνόμαστε μόνο από τα γνωστά σύμβολα και τους επίσημους πολιτικούς εκπροσώπους της. Η ακροδεξιά είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Είναι η γενικότερη συμπεριφορά μέσα στην οποία εναγκαλιάζονται ο φασισμός και ο ρατσισμός. Υπό αυτή τη συνθήκη, η ακροδεξιά όχι μόνο προϋπήρχε στην ευρύτερη εξουσία, αλλά καθημερινά ασκείται όλο και περισσότερο διάχυτα μέσα στην κοινωνία.

Ιστορικά, οι οικονομικές κρίσεις έδιναν πρόσφορο έδαφος στην άνοδο της ακροδεξιάς, επειδή στη συνείδηση της ευρύτερης κοινωνίας οι θεσμοί της Δημοκρατίας δεν ήταν αρκετοί για να αντιμετωπίσουν την ύφεση. Και φυσικά όταν καταρρέει το κοινό σύστημα αξιών και εμπιστοσύνης, οι άνθρωποι απομονώνονται, γίνονται καχύποπτοι, ευκολόπιστοι, ψάχνουν απεγνωσμένα μεσσίες, φωνάζουν πιο δυνατά και βασίζονται περισσότερο στα ένστικτά τους παρά στον πολιτισμό τους. Εκεί η λαϊκή δεξιά βάζει τις βάσεις, και η ακροδεξιά αλωνίζει ελεύθερα.

Η ακροδεξιά ανθίζει στην Ελλάδα όσο το επίπεδο δημοσίου διαλόγου χαμηλώνει αισθητά. Ανθίζει με κάθε μούντζα προς το κοινοβούλιο και κάθε απόπειρα σωματικού ή λεκτικού τραμπουκισμού. Ανθίζει όταν η δήθεν αριστερή διανόηση βαυκαλίζεται με βιντεάκια του υπερσυντηρητικού και ευρωσκεπτικιστή Nigel Farage. Ανθίζει με αθώα δήθεν ρεπορτάζ που συνδέουν τη λέξη «αλλοδαπός» με κάθε πτυχή εγκληματικότητας στην ελληνική κρίση. Ανθίζει με πράξεις υπερπατριωτισμού, αδιαλλαξίας, ψωροπερηφάνιας, σοβαροφάνειας και ισοπέδωσης. Ανθίζει με το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε». Χαρακτηριστικά που βρίσκουμε καθημερινά γύρω μας, αλλά αποδεχόμαστε ως κανόνα.

Ανθίζει όμως και με την σταδιακή αποχώρηση από δημοκρατικά κεκτημένα και αξίες για χάρη ενός υπέρτατου πατριωτικού σκοπού. Με λύπη διαπιστώνω μία προσπάθεια που γίνεται από διάφορους, δήθεν εκσυγχρονιστικούς και φιλελεύθερους χώρους, να υποτιμήσουν την είσοδο του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση, επικαλούμενοι την ύψιστη ανάγκη τεχνοκρατικής διακυβέρνησης. Σύμφωνοι. Ένας τεχνοκράτης είναι πλέον πιο χρήσιμος από έναν πολιτικάντη της μεταπολίτευσης, αλλά όταν ο συγκεκριμένος τεχνοκράτης διέπεται από ρατσιστικές ή φασιστικές νοοτροπίες, υπάρχει πρόβλημα. Δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον κ. Βορίδη ως φασίστα, διότι κανείς δεν έχει αρκετά στοιχεία για να αναγνωρίσει την μεταστροφή στη ζωή του, εκτός από τον ίδιο. Μπορεί όμως κάποιος να τον κατηγορήσει για το γεγονός ότι δεν δηλώνει επίσημα μετάνοια για τις πράξεις και την ιδεολογία του στο παρελθόν, και αυτό όσο ακίνδυνο αν ακούγεται για κάποιους, όσο θέμα πολιτικής τακτικής και αν είναι, δεν παύει κατά κάποιον τρόπο να συνεχίζει να εμπνέει και να βάζει ιδέες σε διάφορους.

Αλλοίμονο αν επιστρέφαμε στις εποχές δήλωσης πολιτικού φρονήματος, αλλά σε ορισμένα θέματα, υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί και έχουν ανεβάσει ήδη τον πήχη της Δημοκρατίας σε ένα άλλο επίπεδο. Πώς μπορεί λοιπόν να συμμετέχει σε μία δημοκρατική διακυβέρνηση ένας ή περισσότεροι άνθρωποι που δεν αναγνωρίζουν αυτά τα δικαιώματα; Δεχτήκαμε ότι οικονομικά θα επιστρέψουμε μερικές δεκαετίες πίσω. Γιατί να κάνουμε το ίδιο και κοινωνικά; Επειδή στο όνομα της εθνικής ενότητας πρέπει να ακούμε από κυβερνητικά στελέχη, ότι πρώτη προτεραιότητα του Υπουργείου Παιδείας πρέπει να είναι η επιστροφή των Θρησκευτικών ως υποχρεωτικό μάθημα; Ότι το πρώτο πράγμα που θα κάνει η ΝΔ όταν γίνει κυβέρνηση θα είναι η κατάργηση του μεταναστευτικού νόμου (μία πανανθρώπινη κατάκτηση, και όχι μόνο ελληνική); Η μήπως τιμούν την Δημοκρατία η μπέσα του κ. Σαμαρά και οι ρακιές του κ. Ροντούλη που κατά ειρωνεία της τύχης του κατέληξε να συγκυβερνά με τα «γομάρια» που είχε επικαλεστεί μέσα στο Κοινοβούλιο;

Αυτά είναι τα ερωτήματα που θα έπρεπε να θέτουμε ως κοινωνία αυτό τον καιρό. Και αν τελικά αυτός ο γενικός και αόριστος λαός πρέπει να εκπροσωπεί την κοινωνία, τότε οι πλατείες θα έπρεπε να ασφυκτιούσαν από τον «λαό» που ζητά απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα και όχι από αυτόν που φωνάζει επειδή του πήγαν το εισόδημα από τα 1200 στα 800 ευρώ. Διαφορετικά ίσως θα πρέπει πλέον να αρχίσουμε να συνηθίζουμε και σε εξώφυλλα όπως το ακόλουθο, που δημοσιεύονται με τις ευλογίες της ακροδεξιάς, το κλείσιμο του ματιού της λαϊκής δεξιάς (ΝΔ) και την αδιαφορία του κόσμου.

http://ellinaki.blogspot.com/2011/11/blog-post_28.html

38 χρόνια μετά

The Only Leader Who Understood Greece's Real Problem Is Resigning

Greek Prime Minister George Papandreou seemed to grasp what others in Europe are missing: finances are only a symptom of Greece's broken society

In August 1992, a man named Stefanos Manos landed a job as the finance minister of Greece. He had been in and out of Greek politics since 1977, but Manos finally had the job he wanted and the platform to pursue something he'd evangelized for a decade: privatization. The Greek public sector was enormous and growing ever-larger, beyond what Manos believed was sustainable. But the problem turned out to be worse than probably even he had imagined. After looking into Greek finances, he announced that he'd discovered, among other things, that the Greek national railway was so poorly run and its public employees so overpaid that it would be cheaper for the state to shut down the railway entirely and give every customer taxi fare to their destination. The situation is not much better today: the Greek railway has 700 million euros in annual expenses, 400 million euro of which go to pay its employees, against 100 million euros in income. Manos warned them, but Greeks didn't want to listen, and 15 months after he took office he was forced to resign. 

This weekend, Greek Prime Minister George Papandreou announced that he will resign once he and the Greek Parliament can finalize details on an emergency election and interim government to lead the country through the tumult of severe austerity and an increasingly certain default on the country's massive debts. Papandreou has been pelted by criticism from Greeks for accepting European-imposed austerity measures and from Europeans for scheduling (and then cancelling) a Greek referendum on whether to accept the austerity measures. The Prime Minister has two constituencies right now -- Greek citizens and European Central Bankers -- and he's not pleasing either. 

But Papandreou seems to understand something that Stefanos Manos had hinted at 20 years earlier: Greece's problem isn't financial, though that's certainly a symptom. A few thousand years after Greeks invented Western civilization, the basic premise behind it has broken down: the Greek individual and the Greek state no longer work in concert. Over the past generation, Greece has been slowly devolving into a state of quiet anarchy. Maybe the soon-resigning Prime Minister understood this as well as he appeared to or maybe he didn't. But whoever succeeds him will have to address Greece's growing ungovernability before he or she can hope to fix its finances.

Papandreou's possibly most controversial move since his country's crisis began was his decision to schedule a popular referendum on the European Union bailout, which would also mandate severe and unpopular austerity measures. The referendum enraged Europeans, who feared that Greeks might unwisely reject the bailout, leading to a much harder default that would harm the entire continent. And, even if they did pass it, the delay would add unneeded instability to the already dangerously shaky European markets. There seemed to be little point beyond giving himself some political cover. But, whatever his actual motivation, Papandreou's referendum would have done something that Greeks badly needed: rebuilt some of the lost relationship between the Greek people and their state.

European Central Bank critics were missing the point. Though a bailout and austerity might help Greek balance sheets, they would do little to resolve the underlying crisis: Greek people were out for themselves. The Greek state, simultaneously attacked by so many of its citizens, was unable to defend itself. Greek public sector workers had teemed up to exploit wildly inflated salaries and benefits that the state could not afford. Private sector workers became such incredible tax cheats that the state had less and less revenue to pay out its expanding bills. At home, cheating was common for everyone: Athenian taxpayers declared 324 swimming pools, on which a tax is levied. But a study using Google Earth found that Athenians actually have 16,974 pools. Only one in about 52 Greeks in this particular sample size and on this particular issue, it seems, was honest about their taxes.

People are honest to the tax man for two reasons, one conscious and one often less conscious. The first is that it's the law -- dodging on your taxes can land you a fine or jail time. The second is that you recognize it's part of your unstated compact with your government and with the society around you. Your country might not collapse if you lie a bit about withholdings, but it will if enough people keep back enough tax dollars. It's in your interest to sacrifice a bit of your own money to the larger collective, and most people in developed societies recognize and consent to this. We consent to be governed. But, at some point along the way, Greeks withdrew some of that consent. The state wasn't something they sacrificed for; it became, as the journalist Michael Lewis put it, a pinata.

This is part of why Greek people are so angry about the imposed austerity cuts, irrational though that may seem to an outsider. No one Greek broke the state. An individual person or family simply found themselves within a system that encouraged cheating and exploiting from the state and discouraged honesty or self-sacrifice. You saw something like this after Hurricane Katrina hit New Orleans, where it broke the social code, among other things. Before the storm, New Orleans residents had largely observed the law. But when so much of the city began looting grocery stores to secure enough food to survive, a lone individual -- even if he or she wanted to be honest -- suddenly had every incentive to join the looters. The federal government didn't announce it was arresting thousands (or tens of thousands) of Orleanians for looting; it recognized the problem was a broken social compact and sought (however poorly) to fix the underlying issue. So while the European Central Bank's imposition of austerity measures on Greece is entirely reasonable, it only addresses the symptom of Greece's problem.

Papandreou's referendum wouldn't have fixed that problem, but it would have at least addressed it. A nation-wide vote on accepting a bail-out that Greece clearly needed would have forced every Greek voter to decided, individually, if he or she consented to the Greek state and was willing to make the necessary sacrifices to keep it alive. It would have forced them, in other words, to acknowledge that they are part of a collective that will stand or fall on individual behavior. This wouldn't have ended the quiet Greek anarchy, but it would have been a step away from it. 

Even the Greek Prime Minister's pledge to resign will help move Greece a step further from anarchy and toward national collaboration. The conditions of his resignation -- a Parliamentary deal on an interim government and national elections -- forced the conservative opposition to work with Papandreou on forging the new government, making them complicit in Greece's governance. As in the U.S., the Greek political opposition had been consent to sit on the sidelines and pelt the country's leadership rather than participate in actual governance. Now they will have to join in making the hard and necessary choices about how to best keep Greece afloat.

If the European Union is going to survive, Greece will have to begin remedying its real problems -- not just its financial ones, which will surely repeat if the underlying social issues remain. For any society to function, its people must consent to be governed; Greeks have been giving less and less consent for years, something that did not become clear until its financial crisis. Papandreou tried to bring the Greek state and people back together, something that will takes years to actually accomplish. If his successor is to carry on this mission, he or she will need the European Union's support. They should give it, and not just because the EU relies on Greek financial stability. Italy is showing similar breaks in the social fabric; corruption is on the rise and the political system appears less and less capable of governing. Italy is the world's eighth largest economy, larger than India or Russia. It's too late for Europe to prevent Greek financial anarchy, but it might have time to at least learn from it.

http://www.theatlantic.com/international/archive/2011/11/the-only-leader-who-understood-greeces-real-problem-is-resigning/248018/#.Tr1_sTv_dvw.mailto

Ανοιχτή επιστολή στον Γιώργο Παπανδρέου

Αγαπητέ Πρόεδρε,

Σήμερα είναι μια δύσκολη, από τις δυσκολότερες ίσως, μέρες στην πολιτική σου διαδρομή. Να ξέρεις όμως ότι είναι μια πολύ δύσκολη μέρα και για εμάς όλους που σε στηρίξαμε – όσο μπορούσαμε – γιατί γνωρίζαμε ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει διαφορετική μέσα από τις δικές σου πρωτοβουλίες, μέσα από τις δικές σου δράσεις.
Αδικήθηκες πολύ, ίσως όσο κανείς άλλος πολιτικός στη χώρα μας. Αλλά ίσως θα πρέπει να σε ικανοποιεί το γεγονός και να σε δικαιώνει ότι όλοι αυτοί που σε αδίκησαν και πέταγαν ασταμάτητα λάσπη ήταν κυρίως το κατεστημένο και οι εκφραστές του.

Αγαπητέ Πρόεδρε,

Πολλοί από εμάς που σε στηρίξαμε και θα συνεχίζουμε να σε στηρίζουμε νιώσαμε την απόλυτη δικαίωση με την ομιλία σου την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή. Γιατί είσαι ο μοναδικός πολιτικός που συνδέεις την πολιτική δράση με την ηθική.
Βέβαια οι καταστάσεις ήταν ιδιαίτερα δύσκολες και πρωτόγνωρες. Και μόνο όσοι από εμάς είχαν πρόσβαση στα ξένα ΜΜΕ μπορούσαν να διανοηθούν τις δυσκολίες που αντιμετώπιζες. Βρισκόσουν ανάμεσα σε μια ευρωπαϊκή ένωση της οποίας οι ηγέτες φάνηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων, ένα ανεύθυνο πολιτικό σύστημα και έναν ανελέητο πόλεμο των αγορών.
Όχι Πρόεδρε ότι δεν έγιναν και λάθη. Δεν υπήρχε έλεγχος στους Υπουργούς. Ήταν δύσκολο μέσα σ αυτές τις καταστάσεις το γνωρίζουμε. Αλλά ξέρεις πόσα πράγματα που έκαναν ή δεν έκαναν οι Υπουργοί εξαγρίωσαν πολίτες και που δεν είχαν σχέση ούτε με την τρόικα , ούτε με τα μέτρα;
Και το κόμμα Πρόεδρε. Μέρος της κοινωνίας και αυτό δεν μπόρεσε να τραβήξει στις αλλαγές νοοτροπίας που ήταν αναγκαίες για να γίνει η μεγάλη υπέρβαση.
Δεν συζητάμε βέβαια γι αυτούς που εσύ μας γνώρισες και που κατέβηκαν από το καράβι πριν ακόμη είναι σίγουροι ότι υπάρχει κίνδυνος.

Αγαπητέ μας Πρόεδρε,

Όσο δύσκολη και να είναι, και είναι, η σημερινή μέρα αλλά και οι προηγούμενοι μήνες, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να θέσουν σε αμφισβήτηση τη συνέχεια. Σήμερα μέσα σ αυτήν την στιγμή που όλους μας συγκινεί ιδιαίτερα και μας στεναχωρεί ζητάμε από εσένα μια υπόσχεση.
Να μην εγκαταλείψεις την προσπάθεια. Να συνεχίσουμε να δώσουμε όλοι μαζί τον αγώνα. Εσύ με όλους εμάς που πιστέψαμε σε σένα και συνεχίζουμε να πιστεύουμε.
Γνωρίζουμε ότι δεν είναι εύκολο ούτε και ανθρώπινο να ζητάμε σήμερα από σένα να δώσεις υποσχέσεις. Αλλά μπορείς να το δεις και ως μια εγωιστική έκφραση με την οποία θέλουμε να μειώσουμε τη στεναχώρια μας για τις εξελίξεις.

Αγαπητέ Πρόεδρε μας,

Να ξέρεις ότι σήμερα είναι για εκατοντάδες χιλιάδες φίλους σου μια άσχημη μέρα. Όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο αλλά περισσότερο σε πολιτικό. Ότι σταματάει με αυτόν τον άγριο, απολίτιστο και βάρβαρο τρόπο μια προσπάθεια. Και αυτό που πολλοί δεν κατάλαβαν είναι ότι η προσπάθεια αυτή δεν γίνεται με όποιον βρεθεί μπροστά μας ή με κάποιον που θα τον ορίσουν διακομματικές συμφωνίες μέσα από συμβιβασμούς.

Αγαπητέ Πρόεδρε,

Μόλις καταλαγιάσει η σκόνη της βαρβαρότητας πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τις σχέσεις μας με όλους αυτούς που πούλησαν ή εμπόδισαν την προσπάθεια. Όχι γιατί είμαστε εκδικητικοί. Αλλά επειδή όλοι αυτοί έσβησαν από τον ορίζοντα το όνειρο, σκοτείνιασαν τον ορίζοντα, περιόρισαν τις προοπτικές. Και δεν το έκαναν από λάθος. Ήταν επιλογή τους. Επιλογή που ξεκίνησε από το 2004.

Αγαπητέ Πρόεδρε,

Θέλουμε να κλείσουμε την ανοιχτή αυτή επιστολή με το δικό σου σύνθημα στις τελευταίες εκλογές.



Πάμε!!!

Protovoulia Papandreou


http://manier-manier.blogspot.com/2011/11/blog-post_3755.html

Ο Παπανδρέου έκανε μία μπλόφα και κέρδισε

"Ο Παπανδρέου έκανε μία τεράστια μπλόφα και κέρδισε", αναφέρει στο σημερινό κύριο άρθρο της, που ασχολείται με την Ελλάδα, η γαλλόφωνη βελγική εφημερίδα "L' ECHO".

Το άρθρο της εφημερίδας αναφέρει τα εξής:

"Μα, ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος; Ασυγχώρητος αφελής; Κυνικός υπολογιστής; Πριν ο Παπανδρέου ανακοινώσει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το σχέδιο βοήθειας στην Ελλάδα, πριν από μόνο μία εβδομάδα, ο Πρωθυπουργός ήταν ακόμη φερέγγυος συνομιλητής των ευρωπαϊκών Καγκελαριών.

Με το ολίσθημά του, εξανάγκασε τους μεγάλους ιερείς της Ευρώπης να "καούν", προσεγγίζοντας ένα απαγορευμένο θέμα, μέχρι τότε απαραβίαστο: το ταμπού της εξόδου από το ευρώ έσπασε. Ολίσθημα, όντως; Δεν θα μάθουμε μάλλον ποτέ τι είχε ο Παπανδρέου στο νου του, εκείνη τη Δευτέρα. Αλλά είτε συνειδητοποίησε, είτε όχι, τις σεισμικές συνέπειες της εξαγγελίας του, δεν έχει πια μεγάλη σημασία.

Απέσπασε μία πολύτιμη πολιτική νίκη. Ήξερε, επιστρέφοντας από τις Βρυξέλλες στις 27 Οκτωβρίου, ότι το τέλος του ήταν πολύ κοντά. Στην Ελλάδα οι αντίπαλοί του, ακόμη και μέσα από το ίδιο του το κόμμα, τον υπέβαλλαν σε αφόρητες πιέσεις. Τον περασμένο Ιούνιο, χαρίζοντας, θέλοντας και μη, το χαρτοφυλάκιο των Οικονομικών στον κύριο αντίπαλό του, ήξερε ήδη ότι είχε μόνο λίγους μήνες χρόνο.

Στην παρούσα συγκυρία, το να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Κοινοβουλίου και να υιοθετήσει το σχέδιο λιτότητας ήταν πραγματικό κατόρθωμα. Αλλά, αφού απεκάλυψε το εύρος της δημοσιονομικής τρύπας που είχαν σκάψει οι προκάτοχοι του, αφού εργάστηκε σαν διάολος για να βγει η χώρα του από το χαντάκι, δεν εννοούσε να οδηγηθεί άδοξα προς την έξοδο.

Εξου η θεαματική πράξη, αντάξια ενός μυθιστορήματος του Κάφκα. Τι το καλύτερο από αυτό το αδύνατο δημοψήφισμα, για να ξεπεράσεις τις διαμάχες τακτικής; Τι το καλύτερο από την απειλή του λαού για να εξαναγκάσει μία βραδύνοα αντιπολίτευση να συμμαχήσει με το μοναδικό φερέγγυο σχέδιο;

Παρά την πικρή γεύση που αφήνει στην Ευρώπη, ο Παπανδρέου κατάφερε να δώσει στην Ελλάδα το σοκ που χρειαζόταν για να συσπειρωθεί γύρω από το σχέδιο της 27ης Οκτωβρίου. Εγκαταλείπει τη θέση του με ψηλά το κεφάλι και το κόμμα του είναι σε θέση ισχύος. Ήρωας παρά τη θέλησή του ή παρεξηγημένη ιδιοφυΐα,

Ο Παπανδρέου έκανε μία τεράστια μπλόφα και κέρδισε".

http://www.nooz.gr/greece/o-papandreou-ekane-mia-terastia-mplofa-kai-kerdise-ektima-i-l-echo

Πώς άλλαξε τη χώρα το δημοψήφισμα

Για έξι ημέρες, όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως, όλα τα κανάλια ανεξαιρέτως και σχεδόν όλοι οι Έλληνες αρθρογράφοι (με εξαίρεση Μίχα, Θεοδωράκη και Θεοδωρόπουλο), όλοι μα όλοι υποστήριξαν πως η ιδέα Παπανδρέου για δημοψήφισμα ήταν καταστροφική. Ε λοιπόν όχι. Δεν ήταν καταστροφική η ιδέα αυτή. Ήταν σοφή. Ιδιοφυής. «Με μία κίνηση ματ, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ άδειασε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας» έγραφα ξημερώματα Τρίτης. Προσθέτω σήμερα: δεν το άδειασε μόνο. Το ξεδόντιασε. Το ξεμπρόστιασε. Το ξεγύμνωσε. Το άλλαξε.

Ξεδόντιασε πρώτα ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, την Άκρα Αριστερά που μιλούσε για Κατοχή και Χούντα. Θα είχαμε ακόμη «Χούντα» αν ψήφιζε ο λαός για τη νέα δανειακή σύμβαση; Μάλλον όχι. Και τότε γιατί ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ τάχθηκαν ενάντια στο δημοψήφισμα, χαρακτηρίζοντας το υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου και εκβιαστικό τρικ; Είχαν την ευκαιρία να αποδείξουν πως όντως θέλουν να μιλήσει ο λαός κόντρα στα συμφέροντα και τον «ευρωμονόδρομο». Δεν την άρπαξαν. Και ξεφτιλίστηκαν.

Ξεμπρόστιασε μετά και τα μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ. Παλαιό ΠΑΣΟΚ, διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ, επαρχιώτικο ΠΑΣΟΚ, δελφίνοι και «καλτσοδέτες» έψαχναν εδώ και καιρό αφορμή να ρίξουν τον πρωθυπουργό, άκοπα διαφωνώντας στα περισσότερα μέτρα. Η πρόταση για δημοψήφισμα έγινε σάλπισμα ανταρσίας. Ποιος λαός να μιλήσει; Μίλησε αντ’ αυτού ο Βενιζέλος ο Βρούτος. Ο « Brown του Βαρδάρη». Ο Βαγγέλης ο Βουλιμικός. Για την εξουσία, την προδοσία πολλοί αγάπησαν. Τον προδότη;

Το κυριότερο; Με την ιδέα για δημοψήφισμα ξεγυμνώθηκε ο Αντώνης Σαμαράς. Δύο χρόνια προσπαθούσε ο λαϊκιστής πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας να μείνει «εκτός κάδρου» των δυσάρεστων, αντιλαϊκών μέτρων. Όχι στο Μνημόνιο Ι, όχι στο Μνημόνιο ΙΙ, ανέξοδα όχι και φτηνά με το κιλό. Ήξεραν στη Συγγρού πως το «κορόιδο» ο Παπανδρέου πάντα θα ψήφιζε τα μέτρα και θα εισέπραττε μόνος τη λαϊκή οργή. Έλα όμως που το «κορόιδο» πρότεινε δημοψήφισμα. Με μία μόνο κίνηση, υποχρέωσε τον κύριο Σαμαρά να αλλάξει στάση. Αναγκάστηκε να δηλώσει για πρώτη φορά πως θα υπερψηφίσει τη Συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου. Με τη ψήφο της, η Νέα Δημοκρατία δεν αποδέχεται όμως μόνο το ευχάριστο «κούρεμα» του χρέους και τα ευχάριστα δάνεια. Αποδέχεται μονομιάς το να πουληθούν 65 δις δημόσιας περιουσίας (15 δις επιπλέον των αρχικών 50 αναφέρει ρητά το κείμενο). Αποδέχεται την καθημερινή και στενή εν Ελλάδι εποπτεία της Τρόικας. Επιτροπεία; Ναι, και πολλά άλλα, πολύ δυσάρεστα και πολύ συγκεκριμένα τα οποία αρνιόταν μέχρι τώρα. Γιατί είχαν πολιτικό κόστος. Αργά για δάκρυα τώρα. Είναι και ο κύριος Σαμαράς πια «συνένοχος».

Αυτά τα λίγα κατάφερε η ιδέα για δημοψήφισμα. Μπορεί να μη μίλησε ο λαός, που θα ήταν η πιο σωστή και έντιμη λύση. Αλλά λειτούργησε ως καταλύτης, ως επιταχυντής των εξελίξεων. Πήγε να αδειάσει το πολιτικό σύστημα. Κι έτσι, το ανάγκασε να σταματήσει να υποκρίνεται. Τραβώντας το από τα μαλλιά, να κλαίει και να κλωτσάει. Έστω κι έτσι, το έσυρε σε μία νέα πολιτική θέση. Με την απειλή του δημοψηφίσματος, δημιουργήθηκε επιτέλους αυτό που έπρεπε να έχει γίνει από την αρχή της κρίσης. Ένα ισχυρό αστικό μπλοκ. Ένα αστικό μπλοκ 250 βουλευτών ήταν απαραίτητο για να κοπούν μισθοί και συντάξεις χωρίς να παραλύσει τη χώρα η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Ένα αστικό μπλοκ 250 βουλευτών ήταν απαραίτητο για να απομονωθούν ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και το αντισυστημικό τους αντάρτικο πόλης. Ένα συμπαγές αστικό μπλοκ, με ερείσματα στα ΜΜΕ, μπορεί πιο αποτελεσματικά να περάσει αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές που η κάθε συντεχνία μπλόκαρε εύκολα ως τώρα.

Στη θεωρία, αυτό μπορεί να κάνει ένα αστικό μπλοκ, να διαφυλάξει τη θέση της Ελλάδας στο ευρώ. Θα το κάνει; Κόντρα στην ευφορία της ημέρας, πολύ φοβάμαι πως είναι ήδη αργά…


του Γιώργου Νικολόπουλου

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=10036

…αυστηρά Παπανδρεϊκο!!!

Μπορώ να καταλάβω την Εύα, την Τόνια, τη Σούλα, τη (μεταμοντέρνα πια) Βασούλα, αυτό το Καρέ της Χαράς τέλος πάντων που πάνω στο ...πικ του μεταρρυθμιστικού κρεσέντο της καριέρας τους, αποφάσισαν να πουν ΟΧΙ!!! Το κατανοώ!
Το κατανοώ, να κάνει νάζια η Μιλένα, που το έργο της στο Υπουργείο έμεινε ...ΣΤΑΘΜΟΣ!
Κατανοώ το Γιώργο Λιάνη που κώλωσε. Σόρυ Υπουργέ μου, μα δεν είχες και ποτέ τη στόφα του γενναίου.
Κατανοώ μέχρι και τον Αλέξη! Έχει κι αυτός σοβαρούς λόγους για να κάνει εντύπωση! Και μεις στο σχολείο, θέλαμε όλες να έχουμε γκόμενο τον Πρόεδρο του Δεκαπενταμελούς!
Κατανοώ τους Καναλάρχες, τους Τραπεζίτες και τις λοιπές ...υγιείς δυνάμεις του τόπου, ξεβρακωμένες ούσες να θέλουν να τον ξεκοιλιάσουν στο όνομα της φορολόγησης πρώτα και επαναφοράς στη συνέχεια κεφαλαίων από τις Ελβετίες!!!
Κατανοώ την άπασα εγχώρια αλλά και παγκόσμια διαπλοκή να καταγγέλλει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος ως ...αντιδημοκρατική!!
Κατανοώ τον Αγανακτισμένο, όχι τον αληθινό, τον ιμιτασιόν, που παλεύει με σήμα την κρεμάλα για την εθνική κυριαρχία της χώρας, την ίδια στιγμή που έχει εκχωρήσει την προσωπική του κυριαρχία στην αδράνεια και το βόλεμα.
Κατανοώ τον Αντώνη που κατάφερε να μπερδέψει τον Λυμπερόπουλο με τον Πατριωτισμό και τους Ταγμένους Φαήλους με τις κωλοτούμπες….

τον Παπανδρέου όμως ΔΕΝ μπορώ να τον κατανοήσω!
Δυο χρόνια τώρα, διαπραγματεύεται μια συμφωνία, για να σώσει τη χώρα, λέει ο ...Προδότης. Πήρε 100 δις πέρσι, πήρε 100 τον Ιούλιο, πήρε 100 δις πίσω μέσω «κουρέματος». Ε δεν μας μπούκωσε και το στόμα, να μας πετάξει εκεί χάμω 500 δισεκατομμύρια να χουμε να πορευόμαστε ως περήφανο – ΜΗ εκχωρημένο έθνος όπως γινόταν παλιά, θυμάσαι φαντάζομαι κορύφωση με Καταλληλότερο;;; …από ελικοπτέρου τα μοίραζε με τον Μπαρόζο, πάνω από τα καμένα της Ηλίας το 2007. Αλλά τέλος πάντων, ακόμα και έτσι, θα τα δεχτώ! Αν και …συνθηκολόγησε παράνομα με τον Εχθρό και γω κινδυνεύω να χάσω ως Έθνος εθνική κυριαρχία, επειδή είμαι πολύ τεμπέλα και πολύ κακομαθημένη (ως έθνος), θα τα δεχτώ!
Με αυτήν λοιπόν την προδοτική Σύμβαση, που στην πιθανότητα να ΜΗΝ υπογραφεί, οι κρεμάλες εξαφανίστηκαν, οι πλατείες άδειασαν, οι αριστεριστές ματαίωσαν την Επανάσταση, έρχεται ο …Τσολάκογλου και πετυχαίνει ευρύτατη συναίνεση! Και από ανομιμοποίητος Πρωθυπουργός, η Σύμβαση θα περάσει με αυξημένη πλειοψηφία!!!
Και αυτός ο …Τυχοδιώκτης, ο Πρωθυπουργός εν ενεργεία, υποχωρεί για να σωθεί μια χώρα, που μέχρι πριν μια βδομάδα, ΔΕΝ ήθελε να σωθεί.

Δεν μπορούσα να τον κατανοήσω μέχρι σήμερα το πρωί για την ακρίβεια! Τότε που η μητέρα μου είπε: δεν είσαι η μοναδική προδοτική, συστημική και μνημονειακή οπαδός σ’ αυτόν τον Τόπο, που πίστεψες σε έναν Πολιτικό, Πολίτη του Κόσμου!!!

Τάνια Ιω. Γραμματικού
…πιο Προεδρικιά από ποτέ!!!

(the last line, is yours Melpi)

Υστερόγραφο: Η αναφορά μου μόνο α. στις νεράιδες του πασοκ, έγινε γιατί ήταν περσόνες (!!!) και μπορεί να απογειώσουν το κείμενο (ή και να μου το πατώσουν, εγώ τα ρίσκα μου θα τα πάρω), και β. στο Λιάνη, λόγω εντοπιότητας. Τους λοιπούς «Συντρόφους», οι οποίοι έβαλαν και αυτοί το χεράκι τους σ’ αυτήν την Υπερπαραγωγή, θέλω να τους βεβαιώσω, πως χωρίς να χρήζουν αναφοράς, θα τους θυμόμαστε ΟΛΟΥΣ, ΔΕ θα τους ξεχάσουμε ποτέ…

http://politikiadeia.blogspot.com/2011/11/blog-post.html

Δημοψήφισμα και μέσος Έλληνας πολίτης

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολουθώ εδώ και λίγες ημέρες τον κουρνιαχτό που έχει ξεσπάσει στην Ελληνική κοινωνία με αφορμή το δημοψήφισμα τη διενέργεια του οποίου προανήγγειλε και υπό το βάρος των αντιδράσεων πήρε πίσω ο Πρωθυπουργός. Μόλις τόλμησε ο Παπανδρέου να μιλήσει για δημοψήφισμα, είχαμε μία εντυπωσιακή αντίδραση που σε πολλές περιπτώσεις ξέφυγε από τα όρια, από μεγάλο μέρος πολιτικών και δημοσιογράφων, που αμέλησαν να ρωτήσουν απλούς πολίτες την άποψή τους για το θέμα. Τίθεται εν αμφιβόλω η Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, τυχοδιωκτικά παιχνίδια και άλλες ενοχλητικές για τον απλό πολίτη τσιρίδες, άρχισαν να μονοπωλούν την επικαιρότητα.

Μιλάω αποκλειστικά και μόνο από τη θέση του απλού μέσου πολίτη. Πώς θα έπρεπε να αισθάνομαι εγώ και ο οποιοσδήποτε άλλος με αυτή την ευθεία αμφισβήτηση της κρίσης μας; Πώς νομίζετε οτι έχει ερμηνεύσει ο μέσος πολίτης όλο αυτό που συμβαίνει αυτές τις ημέρες; Νιώθω οτι θίγομαι σαν άνθρωπος όταν βλέπω πολιτικούς και δημοσιογράφους απευθυνόμενους σε εμένα να μου λένε λίγο πολύ, οτι θα μπορούσα να κάνω μία λανθασμένη επιλογή γιατί δεν έχω την ικανότητα να κατανοήσω βασικά πράγματα και γιατί είμαι θολωμένη, ενώ οι ίδιοι ας πούμε έχουν την ικανότητα να τα κατανοήσουν. Πώς πρέπει να νιώθω όταν αντιλαμβάνομαι οτι η μόνη απάντηση που θέλουν να ακούν από εμένα είναι κάτι ανάμεσα σε: ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΚΚΕ/ΛΑΟΣ/ΣΥΡΙΖΑ/ΔΗΣΥ/ΔΗΜΑΡ κάθε όποτε τους καπνίσει να κάνουν εκλογές; Πώς πρέπει να νιώθω που η κυβέρνηση πήγε να πέσει όχι επειδή αποπειράθηκε να περάσει ένα σκληρό νομοσχέδιο, αλλά επειδή κάποιοι θεωρούν τους πολίτες ανίκανους να σκεφτούν λογικά;

Αλήθεια τι είναι πιο δύσκολο, να αξιολογήσει ο πολίτης τα βασικά σημεία μίας σύμβασης, ή να διαβάσει, να αξιολογήσει και να συγκρίνει προεκλογικά προγράμματα κομμάτων επι παντός επιστητού; Γιατί αυτό ουσιαστικά θα έπρεπε να κάνει ο οποιοσδήποτε πολίτης πριν αποφασίσει τι θα ψηφίσει, να αξιολογεί προγράμματα. Αναρωτιέμαι όλοι όσοι ζητούν μετ’ επιτάσεως εκλογές, έχουν κάποιο προεκλογικό πρόγραμμα να μας παρουσιάσουν, ή απλά θεωρούν οτι η κυβέρνηση έχει χάσει τη λαϊκή νομιμοποίηση οπότε απλά πρέπει να αλλάξει;

Ο τρόπος που παρακάμπτονται οι πολίτες είναι ενδεικτικός για το πώς ΜΜΕ και πολιτικοί μας αντιμετωπίζουν. Κανονικά θα έπρεπε σαν πολίτες να έχουμε απαιτήσει να διεξαχθεί το δημοψήφισμα αυτό. Διότι εάν η πλειοψηφία δεν θέλει Ευρώ, Ευρωπαϊκή Ένωση και δανειακή σύμβαση, τότε προφανώς η επιλογή αυτή της πλειοψηφίας των πολιτών πρέπει να καταγραφεί και να γίνει σεβαστή, καθώς το πολίτευμα συνεχίζει να είναι Δημοκρατικό. Με το ζόρι δεν γίνεται. Δεν έχουν το μυαλό, την κρίση οι πολίτες να αποφασίσουν σωστά; Δεν ξέρουν ποιό είναι το συμφέρον τους; Αλήθεια, γιατί δεν ξέρουν ποιό είναι το συμφέρον τους; Πώς έχουν καταφέρει να μπερδευτούν; Φταίνε μόνο τα μέτρα ή και η ανεύθυνη ρητορική των τελευταίων δυο ετών;

Η χώρα δεν περίμενε την εξαγγελία ενός δημοψηφίσματος για να γίνει διεθνώς ρεζίλι. Ρεζίλι διεθνώς γίνεται όταν αποτυγχάνει σε όλα και οι άλλοι πετυχαίνουν, όταν βλέπουν οτι τα πολιτικά κόμματα τσακώνονται σαν τα κοκόρια και αδυνατούν μέχρι και την ύστατη στιγμή να συμφωνήσουν, όταν θέλει να έρθει ένας τουρίστας και υπάρχουν απεργίες, όταν καταλαμβάνουν κάποιοι τις μπουκαπόρτες πλοίων, όταν ξεχειλίζουν στους δρόμους τα σκουπίδια, όταν πάνε όλοι να δουλέψουν και να εκμεταλλευτούν κουτόφραγκους για να τους φάνε τα λεφτά, όταν ψηφίζονται νόμοι που μένουν στα χαρτιά. Η χώρα δεν εξευτελίζεται με το να διενεργήσει ένα δημοψήφισμα για μία κομβική επιλογή, το οποίο ούτως ή άλλως κανείς δεν μας απαγόρευσε, ίσα ίσα, άλλοι εξευτελίζονται με το να θεωρούν αυτή την επιλογή άστοχη ή και υπερβολικά δημοκρατική. Τι πιο δημοκρατικό και τι πιο δίκαιο, από το να δοθεί ο λόγος στον πολίτη για ένα συγκεκριμένο ζήτημα, εφόσον οι ηγεσίες όλων των κομμάτων αλλά και οι πολιτικοί, αδυνατούν να κοιτάξουν έξω από τον μικρόκοσμο των ποσοστών τους.

Λέει ο ένας, εάν συναινέσω θα χάσω τις ψήφους των αντιμνημονιακών, λέει ο άλλος, ας το παίξω σκούντα με κι εγώ δε θέλω, ας τα ρίξω στους κακούς Ευρωπαίους, ας πω οτι μου επιβάλλουν αυτό κι εκείνο, μπας και τη βγάλω καθαρή και λένε και οι Ευρωπαίοι: δεν μπορώ να σας δώσω τίποτα εάν δε διασφαλίσετε οτι και οι επόμενοι θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις της χώρας.

Ο λαός πρέπει να μιλήσει και η σωστή διέξοδος δεν είναι οι εκλογές σε πρώτη φάση. Πλέον στη χώρα υπάρχουν δυο μέτωπα, αυτών που συνεχίζουν να πιστεύουν στην Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και αυτών που θέλουν δραχμή, μνα, φοίνικα. Όσο κι αν κάποιοι χτυπιούνται, δεν ξέρουμε ποιά είναι η πλειοψηφία την οποία συνεχώς επικαλούνται. Το δημοψήφισμα ήταν ο μόνος τρόπος να υπάρχει καταγεγραμμένο το τι πραγματικά θέλει ο κόσμος, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ήταν ο μόνος τρόπος, η απάντηση που είμαι βέβαιη οτι θα ήταν "Ναι στην ΕΕ" (αλλά και πάλι ποιά είμαι εγώ για να είμαι σίγουρη) να δεσμεύσει και τους αντιδρώντες οι οποίοι θα όφειλαν να σεβαστούν την απόφαση της πλειοψηφίας που θα είχε ληφθεί μέσα από μία αμεσοδημοκρατική διαδικασία.

Λοιδόρησαν το δημοψήφισμα και λοιδόρησαν όλους τους πολίτες που υποτίθεται θολωμένοι θα απαντάγαμε «όχι», που όμως πολύ πιθανόν δεν θα ήταν ένα όχι στο Ευρώ, αλλά στο Πασοκ. Λες και οι πολίτες είναι τόσο ηλίθιοι που δεν αντιλαμβάνονται το διακύβευμα. Είμαι πραγματικά εξοργισμένη που κάποιοι προσπαθούν να μας βγάλουν όλους τρελούς παρουσιάζοντας το δημοψήφισμα ως μία ατυχή κίνηση, που ήταν και η απαρχή των εξελίξεων ενώ η πραγματικότητα είναι άλλη. Η πραγματικότητα είναι οτι οι εξελίξεις πυροδοτήθηκαν από τα τελεσίγραφα βουλευτών του Πασοκ και από την αδιαλλαξία των υπολοίπων κομμάτων στα οποία ξαφνικά αρέσει η κατάπτυστη και εθνοπροδοτική δανειακή σύμβαση.

Λυπάμαι για όσους νομίζουν οτι κατέχουν το αλάθητο και οτι είναι ένα σκαλάκι πιο πάνω από τον απλό πολίτη.
Υπάρχει μία διαφορά αντίληψης, κάποιοι θεωρούν οτι η χώρα χρειάζεται έναν πεφωτισμένο ηγέτη να την παίρνει από το χέρι και να αποφασίζει ο ίδιος γι' αυτή. Υπάρχουν και άλλοι που πιστεύουν οτι η κοινωνία έχει ανάγκη από σωστά ενημερωμένος, πεπαιδευμένους πολίτες που θα συνδιαμορφώνουν και θα συμμετέχουν ενεργά.

Εάν κάτι είναι χειρότερο από τον λαϊκισμό και το πληρώνει εξίσου η κοινωνία μας, αυτό είναι ο ελιτισμός. Ας μη γελιούνται ορισμένοι που μιλούν δήθεν αποστασιοποιημένα ως υψηλοί κριτές των πάντων για το λαό, ο μέσος Έλληνας πολίτης είναι ο μέσος όρος όλων μας. Αυτός ο μέσος όρος είναι που πρέπει να βελτιωθεί. Το πώς βελτιώνεται ένας μέσος όρος 11.000.000 ανθρώπων είναι προφανές, με συνολική οικειοθελή βελτίωση όλων μας. Ελληναράδες δεν θα πάψουν να υπάρχουν με τον βούρδουλα, το να τεθεί ο κάθε πολίτης προ των ευθυνών του θα ήταν μία καλή αρχή. Αναβάλλεται.

ΥΓ: Εναλλακτικός τίτλος: Γιατί το δημοψήφισμα έπρεπε να γίνει.

http://tsougdw.blogspot.com/2011/11/blog-post_06.html

Έπεσε η μάσκα του Ελληναρά

Μέσα στο τσίρκο των τελευταίων ημερών, ο κ. Σαμαράς είπε κάτι πολύ σωστό. «Οι μάσκες έπεσαν». Δυστυχώς για τον μικρόκοσμο του Μεσσήνιου νάρκισσου εθνικιστή, η φράση αυτή δεν είναι σωστή για τους λόγους που την είπε. Οι μοναδικές μάσκες που έπεσαν ήταν οι ευρωπαϊκές που είχαν στεριώσει πρόχειρα στην αρχοντομουτσούνα του κάθε Ελληναρά, και πάνω απ’ όλα του ιδίου του κ. Σαμαρά.

Ενδεχομένως ο ίδιος να μην το γνωρίζει, αλλά αυτό που κάνει σπουδαία την Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως το ιδεώδες που πασχίζει να στεριώσει σε αυτή την ταλαιπωρημένη επί χρόνια ήπειρο, είναι η ενότητα, η αλληλεγγύη και η οικονομική και ατομική ελευθερία των πολιτών της. Ο βασικός λόγος που μετά από αιώνες αιματοκυλίσματος, αδικίας, φεουδαρχίας, φασισμού και θρησκευτικού φανατισμού, τα τελευταία 50-60 χρόνια η Ευρώπη κατάφερε να απολαμβάνει μία περίοδο ειρήνης και δημοκρατίας είναι η ωριμότητα με την οποία συναλλάσσονται τα κράτη μέλη της. Στο ευρωκοινοβούλιο δημιουργούνται συνεχώς μεικτές συμμαχίες ακόμα και ανάμεσα σε ευρωβουλευτές διαφορετικών κομμάτων προκειμένου να στηρίξουν αποφάσεις που οι ίδιοι θεωρούν σωστές. Στις αίθουσες των διαπραγματεύσεων όλοι προσέρχονται με δέκα προτάσεις, προετοιμασμένοι όμως να κάνουν υποχωρήσεις έστω και στις πέντε. Η αμοιβαία αυτή κατανόηση για την επίτευξη συμφωνίας και ενότητας, έχει καταστήσει την Ευρώπη υπόδειγμα δημοκρατίας, πάντα φυσικά με τις ατέλειες και τις πιέσεις από τους ισχυρότερους, αλλά συνεχώς με την προσπάθεια για ενότητα, αλληλεγγύη και την επίτευξη του ευρωπαϊκού ιδεώδους.

Οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες που ήρθαν στην επιφάνεια από τα δύο ελληνικά κόμματα εξουσίας αναδεικνύουν ακριβώς την ανικανότητα, όχι μόνο να ενταχθούν, αλλά και να κατανοήσουν στοιχειωδώς αυτή την βασική αρχή για την επίτευξη στόχων, μεταξύ ανθρώπων που κουβαλάνε διαφορετικές ιδέες και παλεύουν για διαφορετικά συμφέροντα.

Τα τελευταία 24ωρα ο κ. Σαμαράς δεν εκπροσωπεί πλέον μόνον τη Νέα Δημοκρατία, αλλά τον γνήσιο Ελληναρά. Αυτόν που δεν δέχεται νερό στο κρασί του, αλλά και που είναι διατεθειμένος να κάψει ακόμα και το ίδιο του το σπίτι άμα γνωρίζει ότι με την ίδια φωτιά θα καεί και το σπίτι του γείτονα. Ο ακραίος, ανεγκέφαλος και καταστροφικός εθνικισμός σε όλο του το μεγαλείο. Ο άνθρωπος που έχασε κάθε σεβασμό και έστειλε στα σκουπίδια την ελληνική διπλωματία για το μακεδονικό, και που δεν διστάζει μέσα στην τρέλα και τον ατομικισμό του να πυρπολήσει οτιδήποτε βρίσκεται στο διάβα του. Ο κ. Σαμαράς είναι ο υπέρτατος ηγέτης της ακινησίας, του συντηρητισμού, αυτού του είδους Ελληναρά που εδώ και δύο αιώνες σχεδόν λυμαίνεται κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού, και αλλαγής νοοτροπίας προς τα ιδεώδη του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και τη συλλογική συνείδηση. Είναι ο άνθρωπος που συσπειρώνει όλους τους Ελληναράδες της χώρας και εμπνέει με την άρνησή του στα πάντα. Είναι το κακομαθημένο παιδί που αναγνωρίζει μόνο τα δικαιώματά του και καμία υποχρέωση. Είναι ο άνθρωπος της «κατσίκας του γείτονα». Να ψοφήσει! Μία ολόκληρη χώρα να κατρακυλήσει στην φτώχια, τον εξευτελισμό και την απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο, αρκεί ο ίδιος, και με τη βοήθεια της Παναγίας πάντα, να γίνει εξουσία. Όπως είπε και η Γερμανίδα βουλευτής Φον Κράμον, «στα ελληνικά, ο συμβιβασμός είναι βρισιά».

Αυτές τις μέρες δεν ξευτιλίζεται μόνο το πολιτικό σύστημα. Μέσα στις τελευταίες ώρες των σταγόνων λογικής που έχουν απομείνει σε αυτή τη χώρα, ο μέγας Ελληναράς βγάζει την ευρωπαϊκή του μάσκα και με περίσσια γυφτιά και ανευθυνότητα, φτύνει και μουντζώνει προς όλες τις κατευθύνσεις. Δύο πράξεις που ποτέ του δεν ξέχασε και για τις οποίες ήταν, είναι και θα είναι για πάντα περήφανος.

http://ellinaki.blogspot.com/2011/11/blog-post.html

ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ... ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ!

Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας σήμερα το βράδυ δεν ξέρω. Ξέρω ωστόσο ότι τα τελευταία 24ωρα ήταν πολλαπλά ευεργετικά για όλους μας ανεξαρτήτως της πολιτικής μας θέσης. Κι αυτό γιατί ήταν αποκαλυπτικά για την ποιότητα, τις προθέσεις, τις μεθοδεύσεις αλλά και τις ικανότητες πολλών.

Η ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου στην Βουλή έδωσε το πραγματικό περίγραμμα της συγκυρίας.

Οι εξελίξεις στην διάρκεια της ημέρας ξεγύμνωσαν οριστικά και αμετάκλητα τους υπαλλήλους συγκεκριμένων και ορατών από όλους συμφερόντων, αποκάλυψαν την υποκρισία όσων για πολλούς μήνες το έπαιζαν τζάμπα μάγκες και φιλολαϊκοί.

Αποδείχτηκε τελικά ότι η απόφαση για διενέργεια δημοψηφίσματος ήταν η αφορμή και ΟΧΙ η αιτία της πρωτοφανούς σε ένταση επίθεσης που δέχτηκε προσωπικά ο Πρωθυπουργός.

Όλοι αυτοί που ζητούσαν ευρύτερη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας συναίνεση για τις δανειακές συμφωνίες, ακόμα και με δημοψήφισμα, κατήγγειλαν τον Γιώργο Παπανδρέου επειδή αποφάσισε δημοψήφισμα…

Όλοι αυτοί που ήταν σφοδρά καταγγελτικοί για την «προδοτική» συμφωνία «εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων» της χώρας και αποκαλούσαν τον Πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προδότες, έγιναν ξαφνικά οι σωματοφύλακες και υπερασπιστές της ίδιας συμφωνίας. Έφτασαν στο σημείο μάλιστα να κατηγορούν τον Παπανδρέου ότι με τις πράξεις του θέτει σε …κίνδυνο αυτή τη συμφωνία.

Όλοι αυτοί που κατηγορούσαν τον Παπανδρέου ότι είναι υπάλληλος της Μέρκελ τον κατηγορούσαν ξαφνικά ότι ΔΕΝ είπε ναι στις απαιτήσεις της Μέρκελ και του Σαρκοζί δυσαρεστώντας με αυτόν τον τρόπο τους μεγάλους εταίρους.

Όλοι αυτοί που λοιδορούσαν τον Παπανδρέου ότι δεν τολμάει να τρίξει τα δόντια στις αγορές τον κατηγορούν ξαφνικά ότι με την απόφαση για δημοψήφισμα προκάλεσε αναστάτωση στην Ευρώπη και κινδύνευσαν οι διεθνείς χρηματαγορές…

Όλοι αυτοί που έβριζαν τον Πρωθυπουργό ότι είναι «ευρωλάγνος» τον βρίζουν τώρα γιατί τάχα μου διακινδύνευσε με το δημοψήφισμα τη θέση της χώρας στους κόλπους του ευρώ.

Με δύο λόγια το δημοψήφισμα ήταν η αφορμή. Το πρόβλημα δεν είναι οι κίνδυνοι από ένα δημοψήφισμα. Το πρόβλημα γι΄αυτούς είναι συγκεκριμένο και έχει όνομα. Το πρόβλημα λέγεται Γιώργος Παπανδρέου.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για καταλάβουμε ποιοι είναι ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ. Είναι τα μεγάλα ΤΣΙΜΠΟΥΡΙΑ στο σώμα του Ελληνικού λαού εδώ και δεκαετίες, λαθρέμποροι πετρελαιάδες, κερδοσκόποι και λαμόγια τραπεζίτες, κρατικοδίαιτοι μεγαλοεργολάβοι και μεγαλοεκδότες. Μαζί τους και οι καλοπληρωμένοι και άρα απόλυτα ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΙ υπάλληλοί τους ΦΥΤΕΜΕΝΟΙ σε όλο το φάσμα της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής. Παρακολουθείστε τα δελτία των 8, ρωτήστε τα ονόματα των ιδιοκτητών και έχετε την φωτογραφία έτοιμη.

Όλοι αυτοί ΔΕΝ μπορούν πλέον να ανεχτούν έναν ΜΗ ελεγχόμενο πρωθυπουργό, δεν ανέχονται έλεγχο στις λαμογιές τους.

Όλοι αυτοί θέλουν ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ να επιβάλλουν τις πολιτικές εξελίξεις εκείνες που θα ωφελούν και δεν θα απειλούν τα συμφέροντά τους.

ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ έχουν στόχο όχι μόνο την απομάκρυνση Παπανδρέου από την πρωθυπουργία. Έχουν στόχο το συνολικό λυντσάρισμα, πολιτικό και ηθικό, του Γιώργου Παπανδρέου. Θέλουν να τον εξαφανίσουν κυριολεκτικά από τον πολιτικό χάρτη. Δεν δέχονται να υπάρχει το όνομα ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ. Το ίδιο επιχείρησαν και με τον Ανδρέα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Είναι όλοι ΑΥΤΟΙ με τα γνωστά όπλα τους…

Αλλά ΕΙΜΑΣΤΕ και ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ…ΟΤΙ κι αν γίνει σήμερα το βράδυ.

ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

http://alekos.blogspot.com/2011/11/blog-post_04.html

Υ.Γ:

Με την ευφυή κίνηση του Γιώργου να προκηρύξει δημοψήφισμα, ήδη οι μάσκες έπεσαν! Αυτή είναι μια πρώτη νίκη που δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει!

Το 2004 ήμασταν πολλοί που λέγαμε: "Γιώργο προχώρα ΑΛΛΑΞΕ ΤΑ ΟΛΑ".
Μερικοί ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΣΑΜΕ κιόλας!

Ήταν μόλις πριν μια εβδομάδα...

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

Πέμπτη, 27 Οκτωβρίου 2011

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνης Σαμαράς, έκανε την ακόλουθη δήλωση για την απόφαση της 27ηςΟκτωβρίου:
«Μετά από ενάμιση χρόνο σκληρών θυσιών του Ελληνικού λαού, η χθεσινοβραδινή απόφαση αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι η πολιτική της κυβέρνησης ήταν και λαθεμένη και αδιέξοδη. Κι όπως ήλθαν τα πράγματα, αυτή η απόφαση ήταν, τελικά, αναπόφευκτη…
Η μεγαλύτερη απόδειξη αυτής της αποτυχημένης πολιτικής ήλθε, δυστυχώς για τον κ. Παπανδρέου, κατευθείαν από τις Βρυξέλλες.
Τελικά, με το κούρεμα που αποφασίστηκε, το χρέος της χώρας μας το 2020 θα είναι όσο ήταν και το 2009, πριν μπούμε στο Μνημόνιο, δηλαδή 120% του ΑΕΠ!
Αυτή η κυβέρνηση, όχι μόνο μας έφερε δύο χρόνια φορο-επιδρομών και λιτότητας, αλλά χωρίς ίχνος ντροπής τολμά και πανηγυρίζει πως, σε εννιά χρόνια από σήμερα, το 2020, θα μας έχει φτάσει… και πάλι στο 2009!
Και μάλιστα υπό πολύ χειρότερες συνθήκες! Κι ενώ θα έχει εκποιηθεί μεγάλο μέρος της δημόσιας περιουσίας.
Τόσο καιρό τους προειδοποιώ ότι το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι μόνο πόσο θα «κουρευτεί» το χρέος. Αλλά το πως η Ελληνική οικονομία θα βγει από την ύφεση, ώστε να βγάλει πρωτογενή πλεονάσματα και να μπορέσει κάποια στιγμή να ορθοποδήσει. Ώστε να ξεπληρώσει τα χρέη της. Και σήμερα με δικαιώνουν οι ίδιες οι επίσημες εκθέσεις…
Όλα, επομένως, εξαρτώνται πια από ένα πράγμα: Να τεθεί, πια ως προτεραιότητα η Ανάκαμψη! Και για να συμβεί αυτό, η πολιτική που εφαρμόζεται πρέπει να αλλάξει. Όχι να αλλάξουν οι στόχοι που έχουμε όλοι για τη μείωση του ελλείμματος. Αλλά να αλλάξουν αυτά που δεν αποδίδουν και εμποδίζουν την Ανάκαμψη. Όπως οι αλλεπάλληλες φοροεπιδρομές και οι αβάστακτες οριζόντιες περικοπές.
Αν δεν αλλάξουν όλα αυτά, δεν βρισκόμαστε πιο κοντά στη λύση. Αλλά μπροστά σε άλλα εννιά χρόνια φτώχειας και κατάρρευσης, που δεν αντέχει, ούτε η Οικονομία, ούτε η Κοινωνία.
Κι όπως φαίνεται, καμιά αναφορά δεν γίνεται σε Ανάκαμψη. Άρα το λάθος παραμένει και διαιωνίζεται…
Τώρα, ως προς το ίδιο το «κούρεμα»: η μείωση του χρέους θα είναι μικρότερη από τα 100 δισεκατομμύρια. Διότι θα υπάρχει προσαύξηση χρέους από την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ενώ δεν αναφέρεται τίποτε συγκεκριμένο για το τι θα συμβεί στα Ασφαλιστικά Ταμεία. Αυτό είναι πολύ κρίσιμο γιατί αφορά τις συντάξεις εκατομμυρίων Ελλήνων. Λέγεται ότι υπάρχει εγγύηση γι’ αυτές. Πώς; Και από πού;
Επίσης, δεν διευκρινίζεται πως θα γίνει η βελτίωση της αξιοπιστίας των νέων ομολόγων, με τα οποία θα ανταλλαγούν τα παλιά. Και δεν είναι σαφές ακόμα σε ποιο βαθμό θα συμμετάσχουν εθελοντικά οι ιδιώτες, ώστε να μην υπάρξει «χρηματοδοτικό κενό»…
Ούτε διευκρινίζεται τι θα γίνει με τη ρευστότητα, που - θα το λέω συνέχεια - είναι το νούμερο ένα πρόβλημα της Οικονομίας. Έχει στεγνώσει η αγορά.
Τέλος, είμαι βαθιά ανήσυχος για το τι επιπτώσεις θα έχει στην Ευρωζώνη αυτή η απόφαση, πέρα από τη ρύθμιση του ελληνικού χρέους. Είναι φανερό ότι το Ταμείο Χρηματο-οικονομικής Σταθερότητας, το EFSF , δεν ενισχύεται επαρκώς για να αντιμετωπίσει τις κερδοσκοπικές πιέσεις στη δευτερογενή αγορά. Ούτε εξοπλίζεται αρκετά για να εξουδετερώσει τους κινδύνους «μεταδοτικότητας» της κρίσης. Μπορεί αυτό να μην αφορά άμεσα το ελληνικό χρέος, αλλά αφορά την Ευρωζώνη, της οποίας είμαστε και θα παραμείνουμε αναπόσπαστο μέρος. Άρα, μας αφορά κι έχουμε κάθε λόγο να προβληματιζόμαστε.
Η κυβέρνηση πρέπει να αναλογιστεί ότι τέσσερις φορές ως τώρα πανηγύρισε που μας… «έσωσε»: Όταν υπέγραφε το Μνημόνιο, το Μάιο του 2010. Όταν αποφασιζόταν η επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους μας, τον περασμένο Μάρτιο. Όταν ψηφιζόταν το Μεσοπρόθεσμο, τον περασμένο Ιούλιο. Και όταν έκλεινε η Συμφωνία της 21ης Ιουλίου. Στην τελευταία περίπτωση, μάλιστα, κόμπαζε ότι «έβαλε πάτο στο βαρέλι». Κι ότι διασφάλιζε τότε, τη «βιωσιμότητα του χρέους».
Έπεσε, βέβαια, έξω και τις τέσσερις φορές!
Και τώρα πανηγυρίζει που πέτυχε «κούρεμα» του χρέους, αυτό ακριβώς που ως πριν λίγο καιρό απέκλειε κατηγορηματικά με κάθε τρόπο.
Η Ελλάδα χρειάζεται πάνω απ’ όλα Ανάκαμψη της Οικονομίας. Αυτό πρέπει να είναι η προτεραιότητα όλων, για να βγάλουμε πρωτογενή πλεονάσματα, να βγούμε από την κρίση, να μπούμε σε δρόμο ανάπτυξης να αποκαταστήσουμε την κοινωνική συνοχή.
Και – το πιο σημαντικό απ’ όλα: να διαφυλάξουμε την εθνική μας κυριαρχία. Που δεν δικαιούμαστε, δεν μπορούμε και δεν έχουμε κανένα απολύτως λόγο να την παραδώσουμε. Σε κανένα! Και με οποιοδήποτε τρόπο…
Άλλωστε, μας το απαγορεύει το Σύνταγμα και δεν το επιτρέπουν, ούτε οι Ευρωπαϊκές Συνθήκες.
Η Νέα Δημοκρατία θα εξακολουθήσει να λέει “όχι” στο λάθος, να στηρίζει ο,τιδήποτε σωστό και να απορρίπτει εξ αρχής και χωρίς συζήτηση κάθε σκέψη για απώλεια εθνικής κυριαρχίας.
Όσοι, επομένως, πανηγυρίζουν πως θα φέρουν την Ελλάδα του 2020 πίσω στο 2009, να σοβαρευτούν!
Οι υπεύθυνοι του σημερινού ναυάγιου δεν μπορούν να παριστάνουν άλλο τους… ναυαγοσώστες. Ο κύκλος αυτής της κυβέρνησης έκλεισε!
Όμως, η Πατρίδα μας θα τα καταφέρει!
Αναλογιστείτε την ημέρα που ξημερώνει αύριο. Και να ’στε σίγουροι:
Όλοι μαζί θα σταθούμε στα πόδια μας. Κι όσοι στοιχηματίζουν ότι θα γονατίσουμε, θα χάσουν…
Η Ελλάδα δεν είναι «παρίας» στην Ευρώπη. Έχουμε δυνατότητες - και κυρίως ατσαλένια θέληση, το τσαγανό, να ορίσουμε τις τύχες μας και να εγγυηθούμε το μέλλον.
Χρόνια Πολλά σε όλους, για την αυριανή Εθνική επέτειο του ΟΧΙ!».

http://www.nd.gr/web/12001/press/-/journal_content/56_INSTANCE_Rb5c/36615/801212

Αγαπητοί νεοδημοκράτες, ΝΑ ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΣΤΕ!!! Η λέξη "ντροπή" μοιάζει λίγη για να περιγράψει ΤΙΣ κολωτούμπες του Σαχλαμαρά...

Αγαπητοί συμπατριώτες... περαστικά μας!

Αφιερωμένο:

Οι μάσκες πέφτουν! Πού πάμε ρε γαμώτο;...

Από χθες το βράδυ τα γεγονότα τρέχουν.
Ο Γιώργος εξαγγέλλει δημοψήφισμα για τη συμφωνία των Βρυξελλών κι ο Σαμαράς τον κατηγορεί ότι τη θέτει σε κίνδυνο!
Ναι, αυτή τη συμφωνία που ο ανεκδιήγητος υποστήριζε ότι δεν θα ψήφιζε στη Βουλή, όπως και οι υπόλοιποι της αντιπολίτευσης, πάντα εκ του ασφαλούς βέβαια, αφού ήλπιζαν ότι θα την υπερψηφίσει η κυβερνητική πλειοψηφία και επομένως η χώρα δεν θα κινδυνεύσει να χρεοκοπήσει, ενώ αυτοί θα μπορούσαν να κάνουν τους τζάμπα μάγκες και να χαϊδεύουν αυτιά, λέγοντας ότι διαφωνούν!
Αυτή τη συμφωνία, ο Σαμαράς τώρα σπεύδει να την «προστατεύσει» κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι τη θέτει σε κίνδυνο με το δημοψήφισμα!
Από ποιόν ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ η συμφωνία αν τεθεί σε δημοψήφισμα; Από το λαό;;; Όχι βέβαια, από τον ίδιο τον Σαμαρά κινδυνεύει που θα κάνει καμπάνια υπέρ του «Όχι» για να ρίξει την κυβέρνηση!
Με λίγα λόγια: Ο Σαμαράς θέλει να προστατεύσει την Ελλάδα από τον ίδιο του τον εαυτό… Ναι, είναι όσο σουρεαλιστικό ακούγεται!


Οι λοιποί της αντιπολίτευσης δεν πάνε πίσω σε κωλοτούμπες. Άλλοι περισσότερο βέβαια κι άλλοι λιγότερο. Ο καθένας ανάλογα με το «ταλέντο» του…
Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, που ζητούσε δημοψήφισμα για το κάθε τι, τώρα δεν θέλει δημοψήφισμα, αλλά μόνο εκλογές.
Φυσικά από το θέατρο του παραλόγου δεν λείπουν και φωνές εντός του ΠΑΣΟΚ. Αυτό πια πρέπει να θεωρείται αυτονόητο.
Διάβασα ένα καταπληκτικό tweet που αποτυπώνει συνεπτυγμένη την παράνοια των στιγμών: «Με την επίκληση δημοκρατικών αρχών, καλούνται βουλευτές να ρίξουν εκλεγμένο πρωθυπουργό, για να μη μιλήσει ο πολίτης»!
Κι όμως, έτσι είναι…


Αναρωτιέμαι από την άλλη όλοι αυτοί που ξορκίζουν το δημοψήφισμα και απαιτούν εκλογές, ή μας απειλούν ότι δε θα επιτρέψουν τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος (βλέπε δηλώσεις Σαμαρά), τι ακριβώς ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ;
Όλοι αυτοί που μέχρι προδότη κατηγόρησαν τον πρωθυπουργό για τη συμφωνία των Βρυξελλών και οδυρόντουσαν για την «παραχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας», πώς, μα πώς τολμούν να ζητούν τα ρέστα για το δημοψήφισμα;;; Τι ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ;


Ας πάρουμε τα ενδεχόμενα με τη σειρά.
Πρώτο ενδεχόμενο:
Το δημοψήφισμα γίνεται, το «Όχι» επικρατεί, η κυβέρνηση παραιτείται, γίνονται εκλογές κι αν ο Σαμαράς τόσο καιρό λέει αλήθεια (λέμε τώρα…) επαναδιαπραγματεύεται ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Όλα αυτά τον Ιανουάριο, δυο μήνες μετά δηλαδή…
Δεύτερο ενδεχόμενο:
Το δημοψήφισμα γίνεται, το «Ναι» επικρατεί, η κυβέρνηση βγαίνει ενισχυμένη, η συμφωνία κουρέματος έχει την ισχυρότερη εντολή, την άμεση από το λαό και η Ελλάδα ανακάμπτει με τον καιρό.


Αυτό φοβούνται!


Όλοι αυτοί οι μπαχαλάκηδες (συμπεριλαμβάνω και πολιτικούς εδώ, από όλους τους χώρους) που θεωρούν δικαίωμά τους να μιλούν πάντα εξ’ ονόματος του Ελληνικού λαού, φοβούνται το λαό!
Αυτές οι μερικές χιλιάδες φωνασκούντων, δήθεν αγανακτισμένων, που ονειρεύονται τανκς, ή σοβιέτ, φοβούνται το λαό!
Διαβάζω για παράδειγμα ότι ο Σαμαράς θεωρεί «εκτροπή» το δημοψήφισμα. Κι όμως… Θεωρεί ότι ο λαός εκβιάζεται. Κι όμως…Σου λέει ο Αντωνάκης (όπως και πολλά άλλα από τα παιδάκια): «Έλα δω λαέ βασανισμένε, δε χρειάζεται να ανησυχείς και να σκέφτεσαι εσύ για τίποτα, άστα όλα πάνω μου. Τι; Ο κακός Παπανδρέου σου ζητά να αποφασίσεις για το μέλλον σου - χωρίς αυτό να περιλαμβάνει εκλογές και ψηφαλάκια - ;;;; Μην ανησυχείς λαέ μου, θα τον κανονίσω εγώ, δεν θα τον αφήσω να σε απασχολεί με τέτοια δευτερεύοντα και να σου χαλά τη μακαριότητα».


Όμως ο λαός, όπως τον φαντάζονται (ή τον θέλουν) λαϊκιστές πολιτικοί τύπου Σαμαρά, Τσίπρα, ή Καρατζαφέρη, δεν είναι η κυρίαρχη τάση.
Ο λαός στην πλειοψηφία του σιωπά και ανέχεται, αναγνωρίζοντας την ανάγκη αλλαγής κατεύθυνσης της χώρας.
Αυτή τη σκεπτόμενη πλειοψηφία φοβούνται κάποιοι. Κι ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, αυτοί οι κάποιοι είναι το σύστημα, ή μέρος αυτού, που θέριεψε όλα αυτά τα χρόνια και βλέπει σήμερα τα συμφέροντά του να απειλούνται από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου! Είναι αυτοί κι όσοι τα αρπάζουν και λειτουργούν ως πιόνια, καθώς και μερικοί αφελείς που ονειρεύονται «επαναστάσεις».
Δεν χωρούν στρογγυλέματα εδώ που φτάσαμε!
Το Ελληνικό κράτος έγινε πια 180 ετών και όλοι οι πολίτες του οφείλουν να «ενηλικιωθούν» και να δουν την πραγματικότητα κατάματα!


Τον τελευταίο καιρό ο πολιτικός χρόνος έχει πυκνώσει, όπως σωστά σχολίασε ο Β. Βενιζέλος (που χτες βράδυ ήξερε για το δημοψήφισμα, το πρωί είχε πονόκοιλο και πήγε στο νοσοκομείο και το μεσημέρι θυμήθηκε ότι τελικά δεν ήταν ενήμερος για το δημοψήφισμα…)
Οι εξελίξεις εδώ και μέρες κινούνται στην κόψη του ξυραφιού.
Σε αντίθεση με ότι υποστηρίζουν πολλοί άκριτα, τίποτα δεν είναι προαποφασισμένο. Κι αν κάποιοι έχουν «σχέδια» για το μέλλον, δεν είναι δεδομένο ότι θα καταφέρουν να τα εφαρμόσουν.
Όλα παίζονται. Ας πάρει ο καθένας την πιο υπεύθυνη απόφαση.
Ότι και να γίνει πάντως δίνω ευχή και κατάρα στον καθένα: Μην αφήνετε τα ΜΜΕ και τα blogs να σας υπαγορεύουν τι θα σκέφτεστε!
Αυτόνομη σκέψη από όλους είναι το ζητούμενο για να μη χαθεί η ελπίδα.


Υ.Γ:
Ακόμα δεν λέω να χωνέψω πόσο ξεδιάντροπα δήλωσαν κάποιοι ότι δεν θέλουν να επιτρέψουν στο λαό να αποφασίσει για τη νέα συμφωνία… Πού πάμε ρε γαμώτο;;;




Παρακάτω μερικές απόψεις πάνω στις εξελίξεις, που βρίσκω ενδιαφέρουσες:


ΞΕΤΣΙΠΩΣΙΑ ΚΑΙ ΞΕΒΡΑΚΩΜΑ.
http://alekos.blogspot.com/2011/11/blog-post.html?spref=fb


Η ηλιθιότητα είναι αήττητη
http://mementumvivere.blogspot.com/2011/11/blog-post_01.html


ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!...
http://logoplokies.blogspot.com/2011/11/blog-post_01.html


ΝΑΙ στο δημοψήφισμα
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9865


Τα συμφέροντα «παίζουν τα ρέστα τους»
http://www.epikairo.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9821:-l-r&catid=44:politikh&Itemid=27


Δημοψήφισμα…(μέρος ΙΙ)
http://gazikapllani.blogspot.com/2011/11/blog-post_01.html


Intermission #54 (Βόθρος edition)
http://ellinaki.blogspot.com/2011/11/intermission-54-edition.html

Spiegel: Μπράβο κύριε Παπανδρέου
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=63510976

«Αντιεξουσιαστής» στην εξουσία;
http://www.epikairo.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9836:lr--&catid=44:politikh&Itemid=27