Χτες το πρωί στο λεωφορείο μπήκε ελεγκτής εισιτηρίων. Ζήτησε να δει τα εισιτήριά μας. Δύο παρέες νεαρών δεν είχαν. Η μια είπε ότι δεν βρήκε στα περίπτερα. Η άλλη ότι δεν είχε λεφτά (τα τεράστια κύπελλα καφέ που κρατούσαν στα χέρια ήταν προφανώς κερασμένα από τα Starbucks). Ο ελεγκτής, χωρίς να κάνει καμία ερώτηση - αν είναι άνεργοι, αν έχουν οικονομικό πρόβλημα, κάτι που θα μπορούσε τέλος πάντων να εκληφθεί σαν ανθρώπινη δικαιολογία - απλά τους προσπέρασε και κατέβηκε στην επόμενη στάση.
Οι υπόλοιποι επιβάτες κοιταζόμασταν μεταξύ μας με απορία. Ανάμεσά μας ήταν ένας δύο μετανάστες, μερικοί ηλικιωμένοι - σίγουρα συνταξιούχοι και κάποιος με τη «Χρυσή Ευκαιρία» στο χέρι που θα στοιχημάτιζα ότι δεν έψαχνε να επενδύσει σε ακίνητα. Όλοι είχαμε επικυρώσει τα εισιτήριά μας ή είχαμε κάρτες.
Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι σκέφτηκαν ό,τι κι εγώ: «Αυτός ο κύριος ανεβοκατεβαίνει στα λεωφορεία περιμένοντας να περάσει η βάρδια του και να πάει στο σπίτι του. Στο τέλος κάθε μήνα εισπράττει ένα μισθό που δεν πληρώνεται μόνο από τους επιβάτες των λεωφορείων αλλά, αφού η εταιρία του είναι ελλειμματική, και από τους φόρους ανθρώπων που δεν έχουν δει ποτέ αστική συγκοινωνία. Α, και κάνα δυο φορές το μήνα κάνει απεργία ζητώντας να διατηρήσει τα δικαίως κεκτημένα του»
Για μια στιγμή ένιωσα συνένοχος που δεν τον ρώτησα γιατί δεν κάνει τη δουλειά του. Όμως ήξερα και την απάντηση: « Άσε μας ρε φίλε, μας έχουν κόψει το 20% του μισθού και το επίδομα ανθυγιεινής εργασίας και θες και να δουλεύουμε;»
Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο στο τέρμα, η παρέα των νεαρών με τα κύπελλα Starbucks και τις φιρμάτες φόρμες γυμναστικής που δήθεν δεν είχαν λεφτά χασκογελούσε με την «επιτυχία» τους. Η άλλη παρέα που δήθεν δεν έβρισκε εισιτήριο στα περίπτερα μπήκε μαζί μου στο μετρό. Ούτε καν έκαναν την κίνηση να πλησιάσουν τα γκισέ έκδοσης εισιτηρίων, όπως θα περίμενε κανείς μετά από μια πρόσφατη συνάντηση με ελεγκτή. Απλά συνέχισαν αμέριμνοι προς τις κυλιόμενες σκάλες.
Σήμερα το πρωί μπαίνοντας στο λεωφορείο κοντοστάθηκα λίγο πριν σπρώξω το εισιτήριο στη σχισμή του μηχανήματος. Τελικά το επικύρωσα. Είμαι όμως σίγουρος ότι πολλοί από τους χθεσινούς συνεπιβάτες μου δεν το έκαναν σήμερα και κάποιοι δεν θα το ξανακάνουν ποτέ.
του Βαγγέλη Κορωνάκη
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου