Κάπως έτσι αμφιλεγόμενη φαίνεται πως είναι και η έννοια του «celebrity» στο Νομό Αιτωλοακαρνανίας, όπου ο Κώστας Μπαρμπαρούσης, (αυτός που γελάμε συνέχεια με την Καραϊσκάκης-alike φάτσα του και κάνουμε εξυπνακίστικα σχόλια στα social media…) φέτος το καλοκαίρι πόζαρε σε όλα σχεδόν τα τοπικά blogs, ενώ διάφορες Αιτωλοακαρνάνες κορασίδες αστειευόμενες στα καφέ έλεγαν τι τεκνό που είναι.
Με την ίδια «κοριτσίστικη» αθωότητα, η πλειοψηφία των ΜΜΕ, φιλοξενεί καθημερινά πλέον δηλώσεις ή ενέργειες Χρυσαυγιτών βουλευτών και στελεχών. Η αθωότητα βέβαια παραμένει στη βιτρίνα. Στο δια ταύτα, οι απανταχού δημοσιογραφίσκοι θέλουν να αγγίξουν το στοιχειώδες λαϊκό αίσθημα. Αυτό που δεν έχει καμία λογική αλλά μόνο συναισθηματισμό. Ενδόμυχα, οι περισσότεροι επαγγελματίες πανελίστες θα ήθελαν να έχουν καθημερινά έναν Κασσιδιάρη να σκάει μπουκέτα στους συνομιλητές τους, γιατί ξέρουν πως την υπόλοιπη μέρα τα καφενεία και τα social media θα αναπαράγουν το σκηνικό.
Το βασικό μότο του φασισμού: «Ένα σύνθημα είναι χίλιες φορές δυνατότερο από μία αναλυτική έκθεση χιλίων λέξεων». Ο ισοπεδωτισμός, η ανοησία και ο παραλογισμός της Χρυσής Αυγής, παρελαύνουν καθημερινά πλέον μπροστά στα μάτια μας, ως ο πολιτικός λόγος που αγγίζει το λαϊκό αίσθημα. Δεν λέει άλλωστε κάτι διαφορετικό από αυτά που διακηρύττουν και τα υπόλοιπα κόμματα του λαϊκισμού. Μία σαλάτα από συνομωσία, εθνική ψωροπερηφάνια, αντικαπιταλιστικά παραληρήματα και ρητορικές μίσους γενικά και αόριστα για το σύστημα, τους προδότες πολιτικούς και τους προσκυνημένους σε ξένα συμφέροντα.
Ο φασισμός δεν πλησίασε ποτέ τις μάζες, επειδή ξυπνούσε τον εγκληματία-ζώο στον καθένα μέσα του, αλλά επειδή ισοπέδωνε, λαΐκιζε και με τρόπο υποχθόνιο πάντρευε το μίσος με την εύκολη σκέψη και το συναίσθημα. Ο γερμανικός λαός που ανέδειξε τον Χίτλερ τη δεκαετία του ’30, δεν ήταν όλοι μισάνθρωποι και ρατσιστές. Ήταν όμως απελπισμένοι, με αρκετά κοινωνικά στρώματα εξαθλιωμένα από την οικονομική κρίση και με μια πρώτιστη ανάγκη για συναισθηματισμό και συνθηματολογία. Οι Χρυσαυγίτες που πλέον έχουν καθημερινή παρουσία στα τηλεοπτικά πάνελ, δεν μιλάνε για φόνους, μαχαιρώματα και σφαγές. Μιλάνε για την φτώχεια και την πασπαλίζουν με λίγο πατριωτικό αίσθημα εδώ, λίγο αντιπολιτικό μένος εκεί και ένα κερασάκι στοιχειώδους συνομωσιολογίας στη μέση. Ο τρόπος που μετά η φτώχεια συνδέεται διαδοχικά με τους μετανάστες είναι ο τρόπος που στο τέλος περνάει και το μήνυμα που θέλει να περάσει η Χρυσή Αυγή.
Η αντίδραση στον λαϊκίστικο φασισμό της Χρυσής Αυγής, δεν μπορεί να είναι ο λαϊκίστικος ισοπεδωτισμός της Αριστεράς. Η αντίδραση στον λαϊκισμό του ισοπεδωτισμού και της συνθηματολογίας που απευθύνεται στο «λαϊκό αίσθημα», μπορεί να είναι μόνο η επιχειρηματολογία και η ανάλυση που απευθύνεται στην «λογική του ατόμου». Ποτέ δεν θα μπορούσε να υπάρξει «λαϊκή λογική» άλλως τε. Ο λαός, δηλαδή η μάζα, δεν έχει χρόνο για να σκεφτεί˙ διψάει πάντα για ένταση και γρήγορα συνθήματα που θα τον καθοδηγούν. Το άτομο, από την άλλη, έχει τον χρόνο και το χώρο να μελετήσει, να αναλύσει, να στοχαστεί και να απορρίψει το «ζώο-εγκληματία» μέσα του. Όπως έχει ξαναγραφτεί εδώ, η λέξη «λαός» δεν περιγράφει διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικές ανάγκες και διαφορετικές φιλοδοξίες, αλλά μία ομοιογενή μάζα που βρίσκεται στο έλεος του κάθε δημαγωγού ή δικτάτορα ή κάποιου ευφάνταστου δόγματος. Οι άνθρωποι της Χρυσής Αυγής το γνωρίζουν αυτό και φαίνεται πως έχουν βρει τον τρόπο, αργά αλλά σταθερά να αποκτούν τα «χαρίσματα» του δημαγωγού, του οποίου τα σκήπτρα κάποτε κράταγε και κράδαινε η νεοελληνική Αριστερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου