Οταν χλευάζονται και οι εξυγιαντές...

 

Toυ Σταμου Zουλα / stamoszoulas@gmail. com
Η ταπεινωτική υπαναχώρηση του Κράτους στο θέμα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης εμπεριέχει και μια σημαντικότατη πτυχή, η οποία μάλλον δεν επισημάνθηκε επαρκώς. Την εξουδετέρωση και τον εξευτελισμό μιας μικρής -έστω- μερίδας πανεπιστημιακών, οι οποίοι στράφηκαν εναντίον του σαθρού και φαύλου κατεστημένου στην Ανώτατη Παιδεία, πρωτοστατώντας στο τόλμημα της εξυγίανσής της. Για μεν τους ριψάσπιδες πολιτικούς, οι οποίοι υπέκυψαν στην ανταρσία των πρυτανικών αρχών και κατήργησαν πανικόβλητα έναν νόμο «τους», που είχε υπερψηφισθεί από τα πέντε έκτα της Βουλής (!), ισχύει πιθανότατα το «ο βρεγμένος τη βροχή δεν την φοβάται». Τι σημαίνει, όμως -και προπαντός πού οδηγεί- το αναίσχυντο «άδειασμα» των πανεπιστημιακών που τους εμπιστεύθηκαν και στήριξαν τις εξυγιαντικές τους «προθέσεις»; Σκέφθηκε κανείς πώς αισθάνονται εκείνοι (λιγοστοί, πλέον, σ’ αυτόν τον τόπο) «όπου στη ζωή τους ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες»; Η τιμή «που τους πρέπει», κατά τον Καβάφη, όχι μόνον δεν αναγνωρίζεται από κανέναν, αλλά το Κράτος τους διαπομπεύει και οι «αντίπαλοι» τους χλευάζουν.

Αυτοί οι «αντίπαλοι», άλλωστε, είναι οι θριαμβευτές και οι τροπαιούχοι. Αυτοί υποχρέωσαν το Κράτος να αναδιπλωθεί και να υποκύψει. Αυτοί επέβαλαν το «δίκιο τους», καταλύοντας κάθε άλλη άποψη, αρχή και ισχύ. Δεδομένου, δε, ότι προέρχονται και από την ιθύνουσα «πνευματική τάξη», αυτοί «καταξιώνονται» και ως μπροστάρηδες του αγώνα, με το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο κάθε θιγόμενου». Εστω και αν αυτός είναι προνομιούχος των ΔΕΚΟ, αργόμισθος του Δημοσίου, φοροδιαφεύγων, «κλειστοεπαγγελματίας», μαϊμουδοσυνταξιούχος, ψευδοεπιδοματούχος, κλπ. Ολοι αυτοί μπορούν τώρα να επικαλεσθούν τον «θρίαμβο» των πρυτανικών αρχών και του πανεπιστημιακού κατεστημένου. Να αξιώσουν αγωνιστικά και ανένδοτα την αποφυγή κάθε νόμου που απειλεί τα «κεκτημένα» τους. Χωρίς να δώσουν λόγο σε κανέναν, «δικαιούνται» να ματαιώσουν ετσιθελικά κάθε νομοθετική παρέμβαση της Πολιτείας, με μοναδικό επιχείρημα ότι «θίγονται». Ανεξαρτήτως αν η παρέμβαση αυτή θεωρείται εύλογη, αναγκαία και εξυγιαντική. Να καταργηθεί άμεσα, χωρίς καν να δοκιμασθεί και να κριθεί στην πράξη. Ακριβώς αυτό πέτυχαν οι μπροστάρηδες του πανεπιστημιακού κατεστημένου, αποθαρρύνοντας, ταυτόχρονα, κάθε «αντιφρονούντα» στους «θιγόμενους» κλάδους.

Στη διάρκεια της διαδικασίας σχηματισμού της σημερινής κυβέρνησης διερωτήθηκα, για κάτι που θεωρούσα αυτονόητο. Γιατί οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης δεν θεώρησαν, ως πρώτη επιλογή τους για το υπουργείο Παιδείας, την κ. Αννα Διαμαντοπούλου. Ηταν η πλέον ενδεδειγμένη για την εφαρμογή του «υπερψηφισθέντος» νόμου, που υπό την εποπτεία της ίδιας συντάχθηκε και με την ευθύνη της επιχειρήθηκε να επιβληθεί. Η απορία μου ήταν σαφέστατα αφελής. Προφανώς ο κ. Σαμαράς ήθελε έναν άνθρωπό του στο υπουργείο, ο κ. Βενιζέλος, για προσωποκομματικούς λόγους, απέρριπτε μια τέτοια «υπερβάθμιση» της πρώην υπουργού και ο κ. Κουβέλης επιθυμούσε ενδομύχως τον τορπιλισμό του «δεξιόστροφου» νόμου. Ωστόσο ο αυτοεξευτελισμός της Πολιτικής, τον οποίον αποδέχθηκαν οι τρεις συγκυβερνώντες, δεν πρέπει να θίγει τους «ηττηθέντες» πανεπιστημιακούς. Ο Καβάφης προσθέτει στις «Θερμοπύλες» πως «περισσότερη τιμή τους πρέπει, όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν), πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος κ’ οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε». Διότι αν εκλείψουν και οι τελευταίοι πρόμαχοι της τιμής και της αξιοπρέπειας μιας τέτοιας «απέλπιδας μάχης», θά ’χει χαθεί και κάθε ελπίδα για τον τόπο.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_05/08/2012_455562