Άκου, τρομοκράτη.

του Άντη Ζέρβα

Άκου τρομοκράτη,

Το πρώτο και ιερότερο ανθρώπινο δικαίωμα είναι το δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία και την προσωπική ασφάλεια.

Πρόκειται ακριβώς για αυτό που εσύ και οι άλλοι σαν εσένα αρνήθηκες σε δεκάδες ανθρώπους, επί δεκαετίες, επικαλούμενος πολιτικές ασυναρτησίες βίας και εκδίκησης και ένα μίσος απέναντι σε κάθε διαφορετική συμπεριφορά από αυτή που εσύ ενέκρινες.

Ένα ακόμα από τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη, από δικαστήριο ανεξάρτητο και αμερόληπτο, καθώς και το δικαίωμα στην υπεράσπιση.

Πρόκειται για δικαιώματα που επίσης στέρησες από τα θύματά σου. Ανέλαβες το ρόλο του δικαστή και του εκτελεστή μιας ποινής, βασισμένος σε νόμους που δεν υπήρχαν, αλλά εφηύρες για να δικαιολογήσεις τη δράση σου. Κανένα από τα θύματά σου δεν είχε την ευκαιρία να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Κάθε άνθρωπος επίσης, έχει δικαίωμα να καταφεύγει στη προστασία του νόμου. Όπως ζητάς εσύ τώρα, που, πάσχοντας από σοβαρά προβλήματα υγείας ζητάς αυτό που προβλέπει ο νόμος για αντίστοιχες περιπτώσεις σαν τη δική σου: να βγεις από τη φυλακή και να προσπαθήσεις, υπό περιορισμό, να αντιμετωπίσεις τα προβλήματα υγείας σου.

Χαίρομαι που έστω κι έτσι αντιλαμβάνεσαι την αξία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Χαίρομαι που ζητάς την εφαρμογή τους και καταφεύγεις στην προστασία τους. Χαίρομαι γιατί πρόκειται για τη μεγαλύτερη ήττα σου. Τόσο προσωπικής, όσο και ιδεολογικής.

Μπορεί το ένστικτο και η άγνοια να λένε ότι θα πρέπει να σαπίσεις σε ένα κελί και να υποφέρεις όσο γίνεται. Δεν σου κρύβω ότι μου πέρασε από το μυαλό κι εμένα, ότι ίσως να το αξίζεις. Αλλά αν το υποστήριζα, τι διαφορά θα είχα από εσένα και την ιδεολογία σου;

Αντίθετα, τρομοκράτη, θα προτιμήσω να υποστηρίξω τη δική μου ιδεολογία, το φιλελευθερισμό και την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Την εφαρμογή των νόμων. Γιατί έτσι θα σε έχω νικήσει. Έτσι δεν θα έχω γίνει σαν εσένα.

Αν ο νόμος προβλέπει ότι τα προβλήματά σου είναι τέτοια που πρέπει να βγεις από τη φυλακή και να περιοριστείς στο σπίτι σου, τότε να βγεις. Να τηρηθεί ο νόμος.

Κάποιοι θα διαμαρτυρηθούν ότι τυγχάνεις καλύτερης μεταχείρισης από τα θύματά σου. Έχουν δίκιο. Γιατί η μεταχείριση που είχαν τα θύματά σου ήταν από έναν τρομοκράτη. Η μεταχείριση που ζητάς εσύ είναι από μια οργανωμένη, δημοκρατική πολιτεία. Και μια δημοκρατική πολιτεία τιμωρεί, αλλά δεν εκδικείται. Κυβερνάται από το νόμο κι όχι από το ένστικτο και το συναίσθημα, ούτε από θολές ιδεολογίες βίας και φασισμού.

Το μόνο που φοβάμαι τρομοκράτη, είναι ότι στη σημερινή Ελλάδα δεν θα υποστείς την ήττα και τον εξευτελισμό που σου αξίζει, με το να γίνει δεκτό το αίτημά σου. Φοβάμαι ότι δεν έχεις απευθυνθεί σε πολιτεία που κυβερνάται από νόμους, αλλά από κραυγές.

Ήδη πάνω σε σένα γίνεται κομματική σπέκουλα με έπαθλο τα ψηφαλάκια της αγέλης που ουρλιάζει για να καταπατηθούν ανθρώπινα δικαιώματα. Μην παίρνεις θάρρος. Δεν σε δικαιώνει σε τίποτα αυτό. Απλώς αδικεί την κοινωνία και τον πολιτισμό.

http://www.o-klooun.com/politiki/akou-tromokrati#.UrdBa_RdXUV

Πάμε (σαν άλλοτε)!

Στο μυαλό του Γιώργου Παπανδρέου

Χαοτικός γαρ, οι σκέψεις τρέχουν, έρχονται, φεύγουν, μα δε χάνονται. Είναι όλες σε τούτο το όραμα που με δένει με την Ελλάδα.

Ήρθε το 2004, η ώρα μου να προσπαθήσω να χτίσω αυτό που ΄χω κατά νου, η δική μου ώρα.

ο κόσμος μαζί μου, δίπλα μου, πάντα έτσι ήταν, πάντα έτσι θα είναι, αυτό δεν αλλάζει...

έψαξα, βρήκα τους ανθρώπους, όχι τους φίλους ή τους γνωστούς, τους καλύτερους, αυτούς που μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά, να υλοποιήσουν το όραμα.

Χωρισμένος στα δύο είμαι, μισός δικαιοσύνη, μισός δημοκρατία, αυτός είμαι, έτσι πλασμένο και τ' όραμα.

στην κοινωνική δικαιοσύνη ήμασταν ένα βήμα πίσω από τους υπόλοιπους, τους ''προηγμένους'', έπρεπε να αλλάξει.

όπλα μας η διαφάνεια, η αξιοκρατία, η ανοιχτότητα. Άρχισα να μπολιάζω, από το 2005 ακόμη, μέτωπό μου ο μετα-οθωμανισμός, το παζάρεμα, ο πελατειασμός.

στη δημοκρατία διεκδίκησα την περισσότερη συμμετοχή. Με κόλλησε ο παππούς μου, μού ΄γινε ανάσα ο εκδημοκρατισμός, εισπνοή, εκπνοή.

εκλογή προέδρου από τη βάση, πρόσβαση των πολιτών σε κάθε απόφαση, έλεγχος, διαβούλευση, συμμετοχή στο κάθε ό,τι και τι

και δημοψηφίσματα, διάολε. ναι, δημοψηφίσματα, να μη φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα.

βρήκα τους ανθρώπους, γέμισα το γραφείο μου νέα παιδιά, το πλάνο ήταν έτοιμο, η Ελλάδα στην αφετηρία της αλλαγής, πάμε για την επανάσταση του αυτονόητου.

μα δεν υπολόγιζα τη χρεοκοπία, μού παραδόθηκε η Ελλάδα σχεδόν νεκρή. Έπρεπε να διαπραγματευτώ, το έκανα, δε διαπραγματεύτηκα όμως τ' όραμά μου.

θα δώσω τη μάχη, είπα μέσα μου, ξεκίνησα. ΑΣΕΠ παντού, δίχως μόρια και συνεντεύξεις, δι@ύγεια, opengov, ηλεκτρονική διακυβέρνηση, απογραφή, ενιαίο μισθολόγιο.

και δημοκρατία περισσότερη ακόμη, να σπάμε δεσμά, να απελευθερώνουμε απόψεις, να λειαίνουμε δόγματα, να μάθουμε να ρίχνουμε τοίχους

και μέτωπο με τα οργανωμένα συμφέροντα, τα βαλιτσάκια, τους τηλεκόλακες της διαπλοκής, τους ελεγκτές της πληροφορίας.

Στο δρόμο τα έχασα όλα, φίλους, συνεργάτες, ανθρώπους που τους πήρα από το πουθενά και θέλησαν να με οδηγήσουν στο πουθενά.

δεν τους κρατώ κακία, δεν είμαι τέτοιος εγώ, κι ας ένιωθαν όλοι ότι μπορούν να γίνουν αρχηγοί, ας τους έδωσα και αυτό το δικαίωμα, να σκέφτονται όπως σκέφτονται.

δεν έκοψα κεφάλια, ακόμη και στα δύσκολα, υποβάθμισα, ναι, όταν χρειάστηκε, αυτά έχει η πολιτική, οι ισορροπίες, όμως δεν τσαλαπάτησα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

ίσως να ΄γινα λίγο πιο σοφός, παρακολουθώντας μέρα τη μέρα πώς κάνει τον άνθρωπο πλαστελίνη η εξουσία, αυτό μόνο.

άφησα να με ρίξουν, πικραμένος, το επέτρεψα, ένιωσα προδομένος, τελειωμένος, μόνος, έχοντας πάντα στου νου την πατρίδα, και ας μ' έλεγαν προδότη οι προδότες.

2 χρόνια μετά, βλέπω την Ελλάδα χωρίς όραμα να βολοδέρνει ανάμεσα στον εθνικισμό και το λαϊκισμό, γεμάτη τυχοδιώκτες, κοντούς αναιμικούς αρχηγίσκους.

αμφίθυμα τα βλέπω όλα, από τη μια έχω τη λύση, ξέρω καλά τη μάχη· και από την άλλη στους τοίχους της ψυχής μου ξεραμένη παραμένει η λάσπη.

και ο φόβος, ο φόβος όσων σκέφτονται μην επιστρέψω, αυτόν τον διακρίνω σε κάθε τους ματιά, είναι το σύστημα παντού βλέπεις.

άντε στο διάολο, λέω, δεν αξίζει, είναι γολγοθάς η ιστορία, λυγάνε τα γόνατα, πονάει η ψυχή, πονάει η ρημάδα.

ανοίγω το διαδίκτυο, σερφάρω· στο facebook δεκάδες γκρουπ με τ' όνομά μου, στο twitter μοναχικοί πιστοί φίλοι όσων μαζί πιστέψαμε

blogs, sites, άνθρωποι, γράφουν ασταμάτητα, ακόπαστα, για μένα, κι ας πέρασε καιρός, τούτοι δε σταμάτανε, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, είναι εκεί.

ένας άτακτος στρατός που ποτέ δεν έθρεψα παρά μόνο με όραμα, χτυπάει τα άρβυλα με ρυθμό και περιμένει, εμένα, με το έτσι θέλω, δε ρωτά.

ω ναι, είμαι και γω προδότης, συλλογιέμαι. έχτισα, έφτιαξα μια γενιά, και την παράτησα, εγώ, όχι αυτή. Τύψεις.

το κάλεσμα συνεχίζει, αμείωτα, έρχεται από παντού, όσο τα αδιέξοδα μεγαλώνουν δυναμώνει κι αυτό.

δε μπορώ να σας παρατήσω, δε μου το επιτρέπει η συνείδησή μου, δε μου το επιτρέπει η άποψή μου.

ξέρω, περιμένετε ένα νεύμα μου, μία λέξη μου, σε πρώτο πληθυντικό, ένα ''πάμε''.

ξέρω, θάναι δύσκολη η μάχη, δέκα φορές πιο δύσκολη ακόμη.Και μεις, όμως, δέκα φορές πιο έτοιμοι.

Άλλωστε, πώς να ζήσει ο στρατιώτης χωρίς τη μάχη;

ξέρω, είναι πιο σωστό να περιμένω, να αποδομηθούν τα πάντα, μα έξω οι σύντροφοι υποφέρουν.

δεν υπάρχουν περιθώρια, δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Μόνο μία λέξη...

επιστροφή.


http://www.epikairo.gr/index.php/apopsi/item/7259-sto-myalo-tou-giorgou-papandreou

Πάτησε πολλούς κάλους ο Παπακωνσταντίνου, παραδέξου το…

Ξέρεις γιατί παραπέμπεται ο Παπακωνσταντίνου, ε; Για να τα λέμε όλα εδώ που φτάσαμε…

Ο Παπακωνσταντίνου έκανε ένα πολύ απλό πράγμα: πήρε την αλήθεια που έτριψε ο ΓΑΠ στα μούτρα του ‘Έλληνα στις αρχές του 2010 και την έκανε …θεσμικό πλαίσιο!

Τι είπε ο ΓΑΠ; Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε είπε.

Φαίνεται πως ο Παπακωνσταντίνου θεσπίζοντας θωράκιση της ελληνικής οικονομίας με ισχυρούς θεσμούς διαφάνειας και δημοσιοποίησης στοιχείων και λογοδοσίας προς τους πολίτες για το πού και πώς δαπανάται το δημόσιο χρήμα, εξασφαλίζοντάς τους έτσι την παροχή περισσότερων και ποιοτικότερων υπηρεσιών (ανεξαρτητοποίηση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, «Εισαγγελέα Οικονομικού Εγκλήματος», Υπηρεσία «Εσωτερικών Υποθέσεων», άρση του τραπεζικού απορρήτου, επιβολή φόρου 15% στα ακίνητα των offshore εταιρειών, Ενιαία Αρχή Πληρωμών, άνοιγμα των επαγγελμάτων και άλλα τέτοια «απαγορευμένα», να μην τα ξαναλέμε, τα ξέρετε…)
…φαίνεται λοιπόν πως πάτησε πολλούς …καταχρεωμένους πλην όμως «περήφανους» κάλους!

Από τότε και επί τρία χρόνια, σύσσωμο το πολιτικό και μιντιακό χρεοκοπημένο κατεστημένο μαζί με την περήφανη «αγανάχτηση» της πλατείας (σε επίσημη πρώτη πλήρη συμπόρευση), ζητάνε το σκαλπ του παπακ επί πίνακι!

Συμφέροντα και ανίκανα - παρασιτικά μικρά ανθρωπάκια. Τα δυο συγχρόνως. Που τα πρώτα υπόσχονται στα δευτέρα, μέσα από μια ιδιότυπη ομερτά, την ολική επαναφορά της μεγάλης διεφθαρμένης και διαπλεκόμενης φούσκας! Όπου όλοι περνάγαμε καλά, μαζί τα τρώγαμε, …επανιδρύαμε το κράτος (λάφυρο) του Καταλληλότερου και άλλα τέτοια για να γουστάρει ο Ελληναράς!

Ανάμεσα τους διακρίνεις και «συντρόφους»! Βέβαια! Τις πράσινες εκείνες κάμπιες, που θέλουν κι αυτές να υπογράψουν το συμβόλαιο της «νεκρανάστασης»

Και δε θα ησυχάσουν ασφαλώς μέχρι να τον καταδικάσουν!

Γιατί ξέρουν καλά πως μέχρι τότε και αν, λέμε αν, ΔΕΝ καταδικαστεί ο Παπακωνσταντίνου, ίσως και να χουν ξεβρακωθεί άπαντες!

Εδώ θα μαστε και θα τα λέμε. Κυρίως θα τα βλέπουμε...

http://www.epikairo.gr/index.php/politiki/item/7097-patise-polloys-kalous-o-papak-paradeksou-to

Δημήτρης Χαντζόπουλος, ο εχθρός του λαού!

του Κώστα Ρεσβάνη

Πριν δύο μέρες, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αυγή αποκάλυψαν τον κρυφό εχθρό του λαού και τον μισθωμένο πράκτορα που θα ανακόψει την πορεία τους προς την εξουσία. Είναι ο γελοιογράφος των ΝΕΩΝ Δημήτρης Χαντζόπουλος. Χυδαιογράφοι της κομματικής εφημερίδας, μαζί με ανώνυμους κουκουλοφόρους του Διαδικτύου προσέφυγαν στην προσφιλή τακτική τους της συκοφαντίας και της στοχοποίησης, αφού ο γελοιογράφος είχε την ατυχή έμπνευση να σατιρίσει την Κωνσταντοπούλου και την Μακρή για το σώου που παρακολούθησε το πανελλήνιο.

Κάποιος εγνωσμένου ήθους και επαγγελματικής επάρκειας (βεβαίως!) μας αποκάλυψε χθες στη ηλεκτρονική έκδοση της Αυγής, αυτό που όλοι υποπτευόμαστε, αλλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε: Ο Χαντζόπουλος με αυτό το σκίτσο του εκτέλεσε πιστά τις εντολές του καθεστώτος. Απολαύστε: «…Εκείνο που έκανε τέλειο τον εξευτελισμό του Χαντζόπουλου ήταν το σκίτσο που ταυτίστηκε με το κεντρικό μήνυμα που εξέπεμπε εκείνη την ημέρα το καθεστώς. Η εντολή ήταν σαφής: Επιτεθείτε στην Κωνσταντοπούλου, την Μακρή και την Τζάκρη αξιοποιώντας το γεγονός ότι είναι νέες γυναίκες, εξοντώστε τις ενοχλητικές με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο. Το αφεντικό διέταξε και ο Χαντζόπουλος εκτέλεσε και μάλιστα μετά χαράς…»

Σαν να τη βλέπω τη σκηνή. Ο Δημήτρης στο γραφείο του, χτυπάει το τηλέφωνο.

-Παρακαλώ, ποιος είναι;

- Το Καθεστώς.

- Ναι, αφεντικό.

- Αύριο με το σκίτσο σου θέλω να επιτεθείς στη Ζωή και τη Ραχήλ. Κινδυνεύω…

- Έγινε, αφεντικό… Θα τις εξοντώσω.

-Μπράβο καλό μου παιδί.

Γνωρίζω τον Χαντζόπουλο από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Όταν κατέφθασε στην εφημερίδα με μόνες αποσκευές το ταλέντο του, την αδέσμευτη σκέψη, το χιούμορ του και την πραότητα του χαρακτήρα του. Τα χρόνια κύλησαν και έως σήμερα ΟΛΟΙ οι πολιτικοί, ΟΛΩΝ των κομμάτων πέρασαν δύσκολες στιγμές από το πενάκι του. Πολλοί, από σχεδόν όλα τα κόμματα, ενοχλήθηκαν κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν, αλλά απέναντί τους είχαν έναν Καραπαναγιώτη, τον διευθυντή μας, που όποτε έφταναν σ’ αυτόν οι διαμαρτυρίες τους διαολόστελνε. Μια μέρα, θυμάμαι, που υπήρξε ένα παράπονο από το γραφείο της ΠΟΛΑΝ, ο Καραπαναγιώτης φώναξε στο γραφείο του τον Δημήτρη και του είπε μπροστά μας:

« Μικροί πολιτικοί… Μόνον δύο έως τώρα δεν μου έχουν διαμαρτυρηθεί για γελοιογραφία. Ο Καραμανλής (ο παλιός) και ο Παπανδρέου (επίσης ο παλιός).»

Τα γράφω αυτά καθώς μου έρχεται στο νου το χθεσινό χυδαίο σκίτσο συριζαίικου σάιτ, όπου μέσα από το χωνί φωνογράφου (η φωνή του κυρίου φυσικά) εκτοξεύονται προς τον Χαντζόπουλο ευρώ! Και αργυρώνητος λοιπόν. Που να ξέρουν αυτοί οι φουκαράδες από εντιμότητα και ανεξαρτησία. Τον γνωρίζει το συνάφι μας τον Χαντζόπουλο, δεν χρειάζεται υπεράσπιση. Αντί γι αυτήν επιτρέψτε μου μια προσωπική μαρτυρία που ακριβώς δείχνει τις ζόρικες αρχές του που δεν χαμπαριάζουν από καριέρες, χρήματα και δόξες. Το 1995, καταξιωμένος πλέον, ο Δημήτρης με την Μαρίνα του αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την πρωτεύουσα και να μείνουν μόνιμα στην Καρέ, ένα χωριό κοντά στο Ρέθυμνο, όπου το πατρικό της Μαρίνας. Μου εκμυστηρεύεται την απόφασή τους και με ρωτά: « Θα δεχθεί ο Καραπαναγιώτης να στέλνω τα σκίτσα από εκεί ή θα αρνηθεί;» Του απαντώ: « Αν δεχθεί, όλα καλά. Αν αρνηθεί και σου βάλει το δίλημμα ή μένεις εδώ ή φεύγεις από την εφημερίδα σκέψου τι θα του απαντήσεις.» Την άλλη μέρα η οριστική απόφασή του: « Αν μου πει όχι θα φύγω από την εφημερίδα.» Και δεν είχε δεύτερη δουλειά ο φίλος μου.

Βεβαίως ο σπουδαίος άνθρωπος και διευθυντής Λέων Καραπαναγιώτης δεν σκέφθηκε πάνω από ένα λεπτό: « Να πάς και να περνάς καλά. Η δουλειά συνεχίζεται…»

Και ευτυχώς μέχρι σήμερα η δουλειά του Δημήτρη συνεχίζεται, η αναγνώρισή του είναι πανελλήνια, οι τόνοι του όπως πάντα χαμηλοί (ευτυχώς όχι οι τόνοι των σκίτσων του), οι φίλοι του και όσοι τον γνωρίζουν από κοντά τον αγαπούν. Όσο για τους πολιτικούς όπου κι αν ανήκουν, δεν πειράζει, ας ενοχλούνται, ας διαμαρτύρονται. Και οι χυδαιολόγοι ας κουρνιάσουν στο κοτέτσι τους, αρκετά αυτοεξευτελίστηκαν.

Υ.Γ:Αυτή την προσχηματική επίθεση στον Χατζόπουλο περί σεξισμού, ας την λένε ψιθυριστά μεταξύ τους, διότι μπορεί να τους ακούσει και κάποιος νοήμων, ακόμα και στον ΣΥΡΙΖΑ. Άσε που μπορεί να παρεξηγηθούν ο Αριστοφάνης, η Χοντρή και ο Ζαχαρίας και οι εκατοντάδες θεατρικές επιθεωρήσεις.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=29234

My point of view: Γνωρίζω και θαυμάζω τη δουλειά του Χαντζόπουλου πολλά χρόνια. Τα σκίτσα του είναι ευφυέστατα και η οπτική τους, το βάθος τους και οι πολλαπλές αναγνώσεις που προσφέρουν με έχουν συνεπάρει όχι λίγες φορές! Πολιτικά θεωρώ ότι απομακρύνομαι από αυτόν εδώ και κάμποσο καιρό, αλλά ο θαυμασμός μου για τη δουλειά του παραμένει αμείωτος. 

Η συντονισμένη επίθεση εναντίον του από την "Αριστερά" (σκοπίμως εντός εισαγωγικών) επιβεβαιώνει την εικόνα που έχω σχηματίσει για αυτήν...

Ενόψει των εκλογών του 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου είχε πει: "θα νικησουμε όχι απλά επειδή θα γίνουμε καλύτεροι από τον κακό μας αντίπαλο, αλλά επειδή θα γίνουμε καλύτεροι από τον κακό μας εαυτό". Εδώ και καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί (;;;) αλλά δεν μπορεί να γίνει καλύτερος ούτε καν από τον κάκιστο αντίπαλό του. Το αντίθετο μάλλον συμβαίνει. Μοιάζει σαν τα δυο μεγάλα κόμματα να μάχονται για το ποιοι είναι πιο αισχροί, χυδαίοι, φτηνοί κι επιπόλαιοι! Κι οι σίγουροι χαμένοι από αυτή τη διαμάχη είμαστε όλοι εμείς...

4 χρόνια μετά, δεν έχουμε καταλάβει...

Athens Voice - Edito 454

του Φώτη Γεωργελέ

«Φτάσαμε το 2013 να χρωστάμε περισσότερα παρά την άγρια λιτότητα που επιβλήθηκε για να αντιμετωπιστεί το θηριώδες χρέος του 2009».

Αυτή η πρόταση έχει δύο σοβαρά προβλήματα. Το πρώτο, ότι είναι εντελώς λάθος. Δεδομένου ότι 4 ολόκληρα χρόνια μετά το 2009 εξακολουθούμε κάθε χρόνο να έχουμε έλλειμμα και να δανειζόμαστε για να το καλύψουμε, θα έπρεπε να χρωστάμε πολύ περισσότερα. Έπειτα, μέσα στο σημερινό χρέος είναι και το ποσόν που δόθηκε για τη σωτηρία των τραπεζών, δηλαδή για να έχουμε ακόμα εμείς καταθέσεις και να μην έχουμε την τύχη των Κυπρίων. Ακόμα, το χρέος πια δεν είναι καθόλου το ίδιο με το 2009. Το έχουν αναλάβει τα κράτη της Ευρώπης με πολύ χαμηλότερα επιτόκια, πράγμα που σημαίνει ότι χρειαζόμαστε πολύ λιγότερα ποσά για τόκους και δεν λήγει κάθε μερικούς μήνες, όπως τότε, αλλά σε βάθος χρόνου. Κι αν πάνε καλά οι διαπραγματεύσεις, αν οι Ευρωπαίοι εταίροι δεχτούν, όπως είχαν δηλώσει από την αρχή, να προχωρήσουν και σε μία ακόμα μεγαλύτερη ελάφρυνση, να το μειώσουν ή να το στείλουν στο απώτερο μέλλον μετά από 50 χρόνια, θα αναλάβουν αυτοί ένα μέρος της ζημιάς επ’ ωφελεία μας.

Το μεγαλύτερο λάθος, όμως, περιέχει το δεύτερο σκέλος της πρότασης. Δεν επιβλήθηκε η άγρια λιτότητα για να αντιμετωπιστεί το χρέος. Είναι ψέμα. Δεν έχει φύγει ούτε ένα ευρώ αυτά τα 4 χρόνια για την αποπληρωμή του, το αντίθετο, ακόμα προσθέτουμε χρέη αφού κάθε χρόνο το κράτος έχει ελλείμματα και χρειαζόμαστε δανεικά. Η λιτότητα επιβλήθηκε γιατί το 2009 το κράτος ξόδευε 24 δις παραπάνω από όσα είχε και κανείς πια δεν μας τα δάνειζε. Και έπρεπε, ευτυχώς σταδιακά χάρη στη βοήθεια των εταίρων μας, να τα μειώσουμε μέχρι να μη χρειαζόμαστε δανεικά για να το συντηρήσουμε. Όπως περίπου έχουμε φτάσει κάπου τώρα και σχεδόν ισοσκελίσαμε το λογαριασμό.

Αυτό όμως το «λάθος» είναι η γιγαντιαία παραπλάνηση που επέτρεψε στο πολιτικό σύστημα να κρύψει την αλήθεια και να μεταφέρει το βάρος της μείωσης του κόστους, αντί στο αδηφάγο και υπερδανεισμένο κράτος, στην κοινωνία. Οι προνομιούχοι του προηγούμενου συστήματος, με επικεφαλής το «αντιμνημονιακό μέτωπο», κατάφεραν αντί για μια όσο το δυνατόν πιο «δίκαιη λιτότητα» να αντιστρέψουν τα ποσοστά και να μεταφέρουν τα βάρη στον ιδιωτικό τομέα, που εξοντώθηκε. Έτσι, 4 χρόνια μετά, ζούμε σε ένα κράτος με 1,5 εκ. ανέργους αλλά εξακολουθούμε να βγάζουμε στη σύνταξη ανθρώπους στα 50, να πληρώνουμε χρεοκοπημένες εταιρείες του δημοσίου, να επιδοτούμε άγαμες θυγατέρες και «επιδόματα υπολογιστή».

Πολλοί οδύρονται για τους φόρους στα ακίνητα και τους φόρους στο πετρέλαιο θέρμανσης. Όμως πού πηγαίνουν αυτά τα λεφτά; Είναι φόροι για να συντηρηθεί ένα κράτος που δεν θέλουμε να αλλάξει. Ποιος θα το πληρώσει; Δεν μπορείς να θρηνείς για τους φόρους όταν αρνείσαι να κλείσει ή να ιδιωτικοποιηθεί έστω και μια παθητική εταιρεία του δημοσίου. Δεν μπορείς να μιλάς για τις μειώσεις των συντάξεων όταν δίνεις μάχες για να βγαίνουν στη σύνταξη άνθρωποι 45 χρονών. Δεν μπορείς να μιλάς για την ακρίβεια όταν αρνείσαι να καταργηθούν οι πάνω από 500 φόροι υπέρ τρίτων. Δεν γίνεται να μιλάς για εξαθλίωση και ανεργία όταν ισχυρίζεσαι ότι δεν μπορεί να μειωθεί πουθενά το κόστος αυτού του γραφειοκρατικού μηχανισμού. Το «αντιμνημονιακό μέτωπο» υπεράσπισε αυτά τα χρόνια το παρασιτικό, πελατειακό μοντέλο ώστε να έχει τις μικρότερες απώλειες.

Το δεύτερο πρόβλημα με την πρόταση της αρχής είναι ότι δεν γράφτηκε σε καμία κομματική εφημερίδα του αντιμνημονιακού μετώπου. Τέτοιες φράσεις γράφονται και λέγονται καθημερινά και από όσους, υποθετικά, βρίσκονται στην πλευρά όσων συνεργάζονται με την Ευρωπαϊκή Ένωση και αποδέχονται τον περιορισμό των ελλειμμάτων.

Αυτό όμως ήταν το παιχνίδι που σημάδεψε αυτά τα χρόνια, που έκανε την ύφεση μεγαλύτερη και διαιωνίζει την κρίση. Τα υποτιθέμενα πιο υπεύθυνα κόμματα προσπαθούσαν μέσα στις συμπληγάδες να διατηρήσουν όσο μεγαλύτερο τμήμα του πελατειακού κράτους που τα ίδια δημιούργησαν. Και τα πιο ανεύθυνα έπαιζαν το ρόλο του αδιάλλακτου υπερασπιστή του, αντιδρούσαν βίαια σε οτιδήποτε θίγει τον κρατισμό, τον παρασιτισμό και την πελατοκρατία. Με στόχο να την κληρονομήσουν. Αυτό ήταν και το δράμα της χώρας. Τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα ήταν αναγκαστικά συντηρητικά γιατί έπρεπε να κατεδαφίσουν τον εαυτό τους. Και τα υποτιθέμενα αντιπολιτευόμενα, πιο συντηρητικά ακόμα, τα βοηθούσαν στο έργο τους και προσπαθούσαν να διατηρήσουν ένα σύστημα που είχε χρεοκοπήσει πολύ πριν τα μνημόνια.

Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά και ο αγώνας τους αδιέξοδος. Η πραγματικότητα τα απέδειξε όλα. Ακόμα και σήμερα δίνουν αγώνες για να μην κλείσουν ανύπαρκτες κρατικές επιχειρήσεις, χρήσιμες μόνο για μίζες και διορισμούς των κομματικών στρατών, για να μη συγχωνευθούν αστείοι και ανύπαρκτοι οργανισμοί, για να μη γίνει ούτε μία μετάθεση, να μη γίνει αξιολόγηση πουθενά. Έπειτα παραπονιούνται για τους φόρους στα ακίνητα. Ποιος τότε θα τα πληρώσει όλα αυτά που υπερασπίζονται; Οι αυτοκαταστροφικοί αγώνες θα οδηγήσουν στην καταστροφή και αυτών που ήταν προνομιούχοι και νόμιζαν ότι φόρτωσαν το βάρος στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που έχασαν τις δουλειές τους. Όσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική, το πελατειακό σύστημα και ο κρατισμός δεν θα σταματήσουν μέχρι οι φόροι να εξαφανίσουν τις καταθέσεις των Ελλήνων και να εκποιήσουν την ακίνητη περιουσία.

Παρά τους θρήνους των επαγγελματιών «φίλων του λαού» και των εμπόρων της μιζέριας, η φοβερή λιτότητα δεν ήταν το δυσκολότερο έργο μας, δυστυχώς. Έστω και έτσι άδικα που επιμερίστηκε, θα συνέβαινε γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Πολλές άλλες χώρες, ακόμα και στην Ευρώπη, έζησαν τα δικά τους Βατερλώ και επανήλθαν. Το δυσκολότερο είναι τώρα. Είναι η αναγκαία προσπάθεια να αλλάξει αυτό το παρωχημένο σύστημα που δημιουργεί συνεχώς χρεοκοπία. Δεν είναι δυνατόν να επιζήσει μια κοινωνία που από τα 11 εκατομμύρια δουλεύουν 3,5.

Μετά από 4 χρόνια η κοινωνία μας έχει δει πια τι σήμαιναν οι μάχες για τα «κεκτημένα», για το «ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας», οι «σκληρές διαπραγματεύσεις» με την τρόικα και οι καταγγελίες των «τοκογλύφων». Κάποιοι έχασαν τα πάντα για να σώσουν άλλοι τα προνόμιά τους, τα αφορολόγητά τους, τις επιδοτήσεις τους, τις προμήθειες, τις μίζες, τις αργομισθίες, τις πλασματικές υπερωρίες, τα επιδόματα «ευθύνης» και τις μαϊμού συντάξεις.

Μετά από 4 χρόνια, η κοινωνία μας μπορεί να ακούσει πιο ήρεμα όσους αυτά τα χρόνια χωρίς κομματικές ιδιοτέλειες έλεγαν αλήθειες όσο σκληρές κι αν είναι. Δεν είναι τυχαίο που αυτές τις μέρες 58 γνωστοί άνθρωποι της κοινωνίας μας έστειλαν ένα μήνυμα αφύπνισης, μιλώντας για διαφορετική πορεία και καινούργια σχήματα. Μόνο με αλήθειες μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα. Όχι πια για να συντηρήσουμε το παρελθόν, αλλά για να σχεδιάσουμε ένα θετικό μέλλον. Αλλιώς μπορούμε και να παραιτηθούμε. Να θρηνούμε οργισμένοι, τέλεια θύματα, πιστεύοντας όπως το 33% των συμπολιτών μας ότι μας ψεκάζουν. Είναι κι αυτό μια μορφή αυτοκτονίας.

http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/454/edito-454

Το 24ωρο του Κυριάκου

«Φανταστείτε να ζείτε σε μια χώρα, όπου ο πολίτης μπορεί από τον καναπέ του σπιτιού του να ελέγχει κάθε υπουργό. Σκεφτείτε να έχετε τη δυνατότητα να διαβάσετε το οποιοδήποτε έγγραφο δημόσιας υπηρεσίας, Δήμου, Γενικής Γραμματείας από το κινητό σας, την ώρα που περιμένετε το μετρό ή όταν βρίσκεστε στο χωριό σας. Κι όμως, ζείτε σε αυτή τη χώρα και είτε δεν το ξέρετε, είτε δεν το εκμεταλλεύεστε. Περισσότερες από εφτά εκατομμύρια δημοσιοποιημένες αποφάσεις σας δίνουν δύναμη και είναι στο χέρι σας εάν θα την αξιοποιήσετε». Το παραπάνω απόσπασμα είναι από κείμενο του περασμένου Ιανουαρίου. Δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, πήγε στον κάδο ανακύκλωσης με ένα delete, αφού ήταν τεχνικό το πρόβλημα που «έριξε» τη Διαύγεια και όχι κάτι άλλο, κάτι «ύποπτο». Τώρα, όμως, τα πράγματα είναι αλλιώς.

Δείτε εδώ τις αλλαγές στο άρθρο 4 του νόμου Ραγκούση και θα καταλάβετε πως είναι στη διακριτική ευχέρεια αυτού που συντάσσει την κάθε διοικητική πράξη το εάν αυτή θα δημοσιεύεται στη Διαύγεια. Κι αν αυτό δεν σας φαίνεται αρκετά ύποπτο, ρίξτε μια ματιά στα δεξιά της οθόνης, Ανάρτηση στις 10:15 την Τετάρτη και λήξη στις 9 του μήνα. Μόνο που αυτό είναι το νέο χρονοδιάγραμμα, αφού με απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη δόθηκε παράταση. Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε ενημέρωση, προβληματισμό, διάλογο και αποφάσεις σε εξαντλητικό βαθμό. Εντός 24 ωρών... (εδώ το αρχικό «μαργαριτάρι» κι εδώ οι εξηγήσεις του υπουργού).

Ας είμαστε καλόπιστοι και ας υποθέσουμε πως ο Μητσοτάκης θα επιληφθεί του θέματος και θα αποκαταστήσει την «παρεξήγηση». Όσο καλόπιστος κι αν είσαι, όμως, δεν μπορείς να κάνεις γαργάρα τη χρονική συγκυρία που επιχειρήθηκε να περάσει αυτή η απόφαση. Όλη η χώρα με τα μάτια στα δελτία των 20:00 και στις ενδιάμεσες εκπομπές, με τα μπράτσα και τις πλάτες που στηρίζουν ξυρισμένα κρανία να είναι η καθημερινότητα του νοικοκυραίου. Και την ίδια ώρα, κάποιος να προσπαθεί να αλλάξει κάτι στοιχειώδες στον έλεγχο του Δημοσίου από τους πολίτες. Ευαγγελιζόμαστε ένα σύγχρονο κράτος, εξαγγέλλουμε την πάταξη της γραφειοκρατίας και την ίδια ώρα νομοθετούμε για να γυρίσουμε σε εποχές που όλα συνέβαιναν πίσω από κλειστές πόρτες.

Το ρεπορτάζ λέει πως η πρωτοβουλία ανήκει στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και τη Γενική Γραμματεία Εμπορίου και πως τον Μητσοτάκη τον πήρε απλώς η μπόρα. Ωστόσο, για ακόμη μια φορά δεν είδαμε καμία παραίτηση, καμία επίρριψη ευθυνών, καμία συγγνώμη για όλα αυτά, παρά μόνο διαψεύσεις ρεπορτάζ συναδέλφων, ονομαστικά και αναδίπλωση μετά την κατακραυγή - κυρίως στο twitter. Κάτι είναι κι αυτό.

Πώς να εφαρμόσεις έμπρακτα έναν νόμο εάν δεν τον υποστηρίζεις έγκαιρα με επιχειρησιακό σχέδιο; Η Διαύγεια μετρά κοντά στα 10.000.000 (9.519.708 για την ακρίβεια) αποφάσεις από, σχεδόν, 3.624 φορείς. Αντί να την ενισχύσουμε, αντί να περνούν αποφάσεις για την ανάρτηση όλων των πράξεων, των εγκυκλίων, των τροπολογιών εκεί, εμείς την περιορίζουμε. Τουλάχιστον, είμαστε συνεπείς ως προς το ρητό: Κάθε πέρυσι και καλύτερα.

Υ.Γ: Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει «πόλεμο» στη Διαύγεια και στους Γιώργο Παπανδρέου και Γιάννη Ραγκούση, καταψηφίζοντάς την. Χθες καταφέρθηκε εναντίον του Κ. Μητσοτάκη για τον περιορισμό της. Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί...

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=28173

Ο Γιάννης Μπουτάρης στο TEDx, για το φόβο και την τόλμη

Τα 26 λεπτά πέρασαν απίστευτα γρήγορα!

Ας μην είσαι μαζί μας, αρκεί να είσαι εναντίον τους!

Κάτι αλλάζει στην Αθήνα

του Διονύση Γουσέτη

Για να καταλάβουμε τη διαφορά του σημερινού δημάρχου Αθηναίων από τη μέχρι τώρα κατάσταση, πρέπει να πάμε πίσω στο 2006 και να παρακολουθήσουμε τις διακηρύξεις, όχι μόνο των κατεστημένων κομμάτων, αλλά του τότε φρέσκου αριστερού υποψηφίου δημάρχου Αλέξη Τσίπρα. Απαιτούσε με πάθος «γενναία μεταφορά πόρων από τον κρατικό προϋπολογισμό στον δήμο, τους οποίους η δημοτική αρχή πρέπει να διεκδικήσει κινητοποιώντας τους δημότες». Ο φέρελπις νέος πλασάριζε ως ανανέωση της τοπικής αυτοδιοίκησης την πεπατημένη της πρόσθετης επιδότησης από το κράτος, την οποία μάλιστα θα διεκδικούσε με τον τρόπο που έχει συνηθίσει: με διαδηλώσεις και φασαρίες!

Ο Καμίνης έκανε το αντίθετο. Απογαλάκτισε τον δήμο από την κρατική επιδότηση. Επί δημαρχίας του ο δήμος όχι μόνο δεν πήρε πρόσθετη επιδότηση, αλλά μειώθηκαν οι πόροι του -λόγω της κρίσης- κατά 60%. Και όχι μόνο κράτησε τον δήμο όρθιο, αλλά μείωσε και τα φέσια των προηγούμενων δημάρχων κατά 40%!

Πώς το έκανε; Σταμάτησε τη διαφθορά. Συγχώνευσε οργανισμούς και επιχειρήσεις. Σταμάτησε τη σπατάλη. Εκανε χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις με το 10% του κόστους των προηγουμένων ετών. Εφερε στην Αθήνα 140 εκατ. ευρώ απευθείας από κοινοτικά κονδύλια. Απέλυσε από τον 9.84 μεγάλα ονόματα που ο προηγούμενος δήμαρχος πλήρωνε αδρά για να τον προωθούν προσωπικά, παρότι έτσι έμεινε επικοινωνιακά ακάλυπτος στις παντοειδείς επιθέσεις για καταστάσεις που δεν μπορούσε να επηρεάσει: την υποβάθμιση του κέντρου, την αύξηση της εγκληματικότητας, τα ναρκωτικά, το παραεμπόριο, την πορνεία.

Κατηγορήθηκε από τους «αγανακτισμένους» του 2011 ότι «υπηρετεί το σύστημα», επειδή καθάρισε την Πλατεία Συντάγματος. Κατηγορήθηκε από τις συντεχνίες των εργαζομένων στον δήμο ως «μανιασμένος κατήγορος των εργαζομένων». Και η συντεχνία φαρμακοποιών του έριξε τη λάσπη ότι «εξυπηρετεί άλλα συμφέροντα» επειδή διεύρυνε το ωράριό τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκέστηκε στις κατηγορίες. Οργάνωσε «κατοίκους» - τραμπούκους για να ακυρώσουν το γκαράζ του Α΄ Νεκροταφείου, να καταστρέψουν πινακίδες της ελεγχόμενης στάθμευσης, να καταλάβουν το δημοτικό καφενείο, ενισχύοντας την υποβάθμιση της πόλης.

Ο Καμίνης δεν αποποιήθηκε τις ευθύνες του. Δεν τις φόρτωσε στην τρόικα, παριστάνοντας τον «καλό» -όπως έκαναν υπουργοί, πρωθυπουργοί, κόμματα- ούτε όταν δεχόταν προπηλακισμούς από κουκουλοφόρους ούτε όταν οι Οικολόγοι Πράσινοι αποχωρούσαν από την παράταξή του διότι «σύρθηκε πίσω από τις επιλογές της κεντρικής πολιτικής σκηνής».

Ετσι μέσα στη συνολική απαξίωση και τη λειψανδρία πολιτικού προσωπικού ο Γιώργος Καμίνης φαντάζει σαν φάρος σοβαρότητας, ικανότητας, εντιμότητας, καινοτομίας. Είναι μεταρρυθμιστής. Γι’ αυτό είναι επικίνδυνος για τα ανίκανα για μεταρρυθμίσεις κόμματα, που ήδη κυκλοφορούν ονόματα υποψηφίων δημάρχων στις δημοτικές εκλογές του 2014, για να μετρήσουν το έχειν τους.

http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=21617&sw=1280

Το Θρησκευτικό Πρόβλημα Της Ελλάδας

του Θοδωρή Γεωργακόπουλου

Αυτή είναι η καλύτερη φωτογραφία που έχω δει τις τελευταίες ημέρες, άψογη από άποψη αισθητικής, καδραρίσματος και γωνίας, και θεματικά αρκετά δυνατή για να με κάνει να γράψω καίτοι πασπαλισμένος με θαλασσινά αλάτια.

Την τράβηξε η @murplejane και την ανέβασε στο Instagram, μιαν υπηρεσία που δυστυχώς δε ζει ελεύθερη στα Ίντερνετς αλλά αφορά μόνο τους κατόχους iPhone (είναι δωρεάν εφαρμογή, μπορείς να με βρεις κι εμένα εκεί μέσα, είμαι, όπως μαντεύεις, ο tgeorgakopoulos), και δείχνει ένα παιδάκι να μπουσουλάει σ' αυτό το διάδρομο που εκτείνεται από το λιμάνι της Τήνου μέχρι την είσοδο της εκκλησίας της Παναγίας. Δεν ξέρω τις συνθήκες στις οποίες τραβήχτηκε η φωτογραφία και τί πραγματικά συνέβηκε, αν δηλαδή το παιδάκι παίζει μιμούμενο τις γριές που κάνουν τη διαδρομή γονατιστές ζητώντας τη μαγική επέμβαση μιας ανώτερης δύναμης για την επίλυση των προβλημάτων τους, ή αν το έχουν αναγκάσει να κάνει κι αυτό το ίδιο, περίπτωση που, αν ισχύει, θα πρέπει ίσως να ευαισθητοποιήσει κάποιον (υποθέτω πασπαλισμένο με αλάτια) εισαγγελέα κάπου. Δεν ξέρω επίσης αν ο μορφασμός του πιτσιρίκου είναι πράγματι, όπως φαίνεται, πόνου, ή μια τυχαία σύλληψη του φακού, προοίμιο γέλιου ίσως.

Αυτό που ξέρω είναι πως δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερη αφορμή για να ξανασκεφτώ (ειδικά αυτή τη μέρα που η θεοκρατική μας δημοκρατία γιορτάζει το θάνατο της μάνας του Μεσσία) το Θρησκευτικό Πρόβλημα της Ελλάδας.

Το "Θρησκευτικό Πρόβλημα της Ελλάδας", παρεμπιπτόντως, δεν το ορίζω όπως φαντάζεσαι. Προφανώς απεχθάνομαι την 12ετή υποχρεωτική κατήχηση των παιδιών στο σχολείο, τη μισθοδοσία των παπάδων από τον κρατικό προϋπολογισμό, την ορκωμοσία των βουλευτών στη Βίβλο από αρχιερείς με πετραχήλια και τον επαίσχυντο και κεντρικό ρόλο της Εκκλησίας στο κύκλωμα διαφθοράς που είναι η Ελληνική κοινωνικοοικοινομική πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα πιστεύω ότι όλα αυτά δεν είναι η ασθένεια: Είναι τα συμπτώματα.

Το πρόβλημα, όπως το ορίζω εγώ, είναι η ανοχή και η αυτολογοκρισία.

Είμαστε, βλέπεις, και από αυτή την άποψη μια ιδιαίτερη περίπτωση χώρας εμείς. Ως θεοκρατική δημοκρατία διαφέρουμε αρκετά από άλλες θεοκρατικές δημοκρατίες (αν και όχι όσο -και όπως- νομίζουμε) σαν το Ιράν. Πρώτα απ' όλα, υπάρχουν λιγότεροι "Έλληνες Χριστιανοί" εκεί έξω από ό,τι θα υπέθεταν πολλοί, αλλά ταυτόχρονα περισσότεροι από όσοι φαντάζεσαι. Οι πιστοί Χριστιανοί, αυτοί που πιστεύουν ότι στ' αλήθεια υπήρξε ένας κύριος που τον λέγαν Ιησού και γεννήθηκε στη Ναζαρέτ από μια παρθένα και έκανε θαύματα, και ότι όταν οι ίδιοι πεθάνουν θα πάνε στον παράδεισο (και εγώ στην κόλαση) και ο καλός Θεούλης μας κοιτάει από τον ουρανό και όλα γίνονται επειδή είναι θέλημά του, είναι μεν πολλοί, αλλά είναι μόνο ένα υποσύνολο των Ελλήνων που δηλώνουν "Χριστιανοί". Οι υπόλοιποι είναι κυρίως άνθρωποι που ακολουθούν τα έθιμα του Χριστιανισμού (οικειοποιημένα από την Εκκλησία παγανιστικά έθιμα του παρελθόντος, όλα τους), όχι για θρησκευτικούς λόγους αλλά για κοινωνικούς -δε χρειάζεται να πιστεύεις στην Ανάσταση για να εκτιμάς το κοκορέτσι- ενώ το καθαρά θεολογικό θέμα το αντιμετωπίζουν παραδοσιακά με μια διαλλακτική ασάφεια που μπορεί εν μέρει να υποδηλώνει πνευματική τεμπελιά, αλλά μάλλον περισσότερο παραπέμπει σε κάτι πιο ανθρώπινο: Καταλαβαίνουν ότι το θρησκευτικό δόγμα είναι ένα παραμύθι αλλά, μιας και δεν παίζει και κανέναν ουσιαστικό ρόλο στις πραγματικές, μη-θρησκευτικές ζωές τους, δεν θέλουν και να το πολυσκεφτούν, καθώς ενδόμυχα φοβούνται ότι η ευθεία άρνησή του μπορεί να τους στοιχίσει μέρος της ταυτότητάς τους, με αποτέλεσμα να στερηθούν και το κοκορέτσι.

(Ανάμεσα στις δύο κατηγορίες υπάρχει και μια άλλη, των υποκριτών, που δηλώνουν Χριστιανοί και επωφελούνται ενσυνείδητα από αυτή τους την δήλωση, παρ' όλο που η συμπεριφορά τους σε κανένα επίπεδο της προσωπικής τους ζωής δεν μπορεί να χαρακτηριστεί "χριστιανική" -ένα μεγάλο μέρος του "πληρώματος" της διεφθαρμένης Ελληνικής Εκκλησίας ανήκει σ' αυτή την κατηγορία).

Το Πρόβλημα, λοιπόν, είναι η ανοχή και η επιείκεια των υπολοίπων "Εθιμικά Χριστιανών" και των (πολύ λιγότερων) συνειδητά μη-Χριστιανών απέναντι στους κανονικούς πιστούς Χριστιανούς.

Είναι παγκόσμιο πρόβλημα: Ο σεβασμός της θρησκευτικής ελευθερίας, μια ιδεολογική κατάκτηση αναμφισβήτητης αξίας, έχει καταντήσει (διαστρεβλωμένος) να χρησιμεύει ώς προστατευτικός μηχανισμός οποιασδήποτε σκοταδιστικής και μισαλλόδοξης ιδεολογίας (κι εδώ, για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, εννοώ προστασία από την κριτική και το σχολιασμό, όχι από πολιτικές ή άλλες διώξεις). Πρόκειται στην πράξη για μια μορφή λογοκρισίας -και σε ένα επίπεδο, μάλιστα, αυτολογοκρισίας. Γιατί ενώ ένας ώριμος και πνευματικός άνθρωπος δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τη γριά που ανεβαίνει την ανηφόρα της Τήνου με τα γόνατα για να τη δει ο ενάρετος Γκάνταλφ στον ουρανό με οτιδήποτε άλλο παρά οίκτο και (πολιτισμένη) απέχθεια, κανένας δεν το λέει ανοιχτά. Αυτή η γριά, και όλοι οι άλλοι (συνήθως πολύ μεγάλης ηλικίας) "πολύ" πιστοί Χριστιανοί μπορεί να μη ζώνονται με εκρηκτικά και να αυτοκτονούν στο όνομα της πίστης τους όπως οι φονταμενταλιστές της Ανατολής, αλλά υπηρετούν με τη στάση ζωής του ένα σκοταδισμό συγγενή, και η πίστη τους μπορεί να μην είναι θανατηφόρα, αλλά είναι τρομακτικά επιζήμια για την κοινωνία και -για να το διογκώσουμε λίγο το θέμα- την ανθρωπότητα. Αν και πολλοί άνθρωποι αυτό το βλέπουν και το αναγνωρίζουν, ελάχιστοι το εκφράζουν με οποιοδήποτε τρόπο. Αυτή η άποψη δεν κυκλοφορεί. Δεν διαδίδεται. Είναι ταμπού.

Εδώ θα μπορούσα να αναλύσω περισσότερο γιατί η θρησκεία είναι μια δύναμη που εχθρεύεται ανοιχτά τον άνθρωπο (τη γυναίκα, το παιδί, την επιστήμη, τη διαφορετικότητα, την ελευθερία, όλα αυτά) και αποτελεί εμπόδιο για την εξέλιξή μας ως είδος, αλλά ευτυχώς το έχουν κάνει πολύ καλύτερα από ό,τι θα μπορούσα εγώ άνθρωποι πολύ σημαντικοί και σπουδαίοι. Σε καλώ να διαβάσεις τα εξής έργα:

The God Delusion, του Ρίτσαρντ Ντόκινς
(και μια σύνοψη με σχολιασμό, και μια συνέντευξή του)
god is Not Great, του Κρίστοφερ Χίτσενς
(επίσης, αποσπάσματα και μια ωραία, κάπως αρνητική κριτική του)

Αυτά αρκούν, δε χρειάζεται να πάμε πιο πίσω στο Μπέρτραντ Ράσελ και το μπλέξουμε το θέμα. Αυτά τα βιβλία και αυτή η σχολή σκέψης υποστηρίζει πως η αφασική ενοχή προς το σκοταδισμό πρέπει να τελειώσει, και πρέπει να παραδεχτούμε κάποια στιγμή (στους εαυτούς μας πρώτα) ότι οι φονταμενταλιστές Ισλαμιστές, οι "ξαναγεννημένοι" Αμερικάνοι και οι Ελληνίδες γριές που μπουσουλάν στο λόφο αντιπροσωπεύουν κάτι σκοτεινό και αρνητικό, κάτι βάναυσο.

Το Πρόβλημα είναι πως οι ειδήσεις θα δείξουν πάλι τις εικόνες με τις γριές να μπουσουλάν, και το voice over θα είναι γλυκανάλατο και ανώδυνο, σα να περιγράφει κάτι όμορφο και σπάνιο και αξιοθαύμαστο. Το Πρόβλημα είναι ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων που θα φτιάξουν το ρεπορτάζ θα ανήκει στην κατηγορία των "εθιμικών" Χριστιανών, και παρ' όλα αυτά θα δείξουν μια ανοχή και μια επιείκεια και μια αγάπη στο θέαμα αυτής της, όπως και να το κάνουμε, βίαιης προσβολής της ανθρώπινης υπόστασης. Το Πρόβλημα είναι η αυτολογοκρισία της Ελληνικής κοινωνίας (και) στα θέματα τα θρησκευτικά, για λόγους καθόλου θρησκευτικούς.

Το Θρησκευτικό Πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το σημαντικότερο που αντιμετωπίζουμε ως χώρα. Όχι σήμερα. Αλλά είναι σοβαρό, και κάποια στιγμή (και εδώ δεν θα υπάρχουν τρόικες και εξωτερικοί παράγοντες), πρέπει να το λύσουμε. Και αυτό δεν πρόκειται να γίνει αν δεν ξυπνήσουν λίγο οι μη-φανατικοί, οι άθεοι, οι εθιμικοί, οι Έλληνες που δεν είναι γριές που σκαρφαλώνουν λόφους. Αυτοί πρέπει σιγά σιγά να αρχίσουν να βλέπουν τις εικόνες στις ειδήσεις και να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που βλέπουν είναι λάθος. Να αναγνωρίσουν ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά μ' αυτούς τους ανθρώπους.

Ρίξε μια ακόμα ματιά στη φωτογραφία της murplejane από πάνω.

Είναι λάθος. Έχουμε το δικαίωμα να το πούμε. Και πρέπει να το κάνουμε συχνότερα.

http://www.georgakopoulos.org/2011/08/there-is-no-god

Ο ΓΑΠ κι ο Ντέμης Ρούσος

του Θανάση Χειμώνα

Ανάμεσα σε μια σειρά συγκλονιστικών πολιτικών εξελίξεων(πώληση του 902 σε Κυπραίους, εξωφρενικής σημασίας επίσκεψη Αντώνη Σαμαρά στις ΗΠΑ) έσκασε ως βόμβα μια συνταρακτική είδηση που άλλαξε μια για πάντα την εικόνα του παγκοσμίου γίγνεσθαι. Όπως λοιπόν διαβάσαμε (και σε ψιλοσοβαρά site…) «Ο σαμιακός λαός έκρινε ανεπιθύμητο τον Γιώργο Παπανδρέου» ή πάλι «Persona non grata o Παπανδρέου στη Σάμο» καθώς και «Αγανάκτηση στους Σαμιώτες από την παρουσία Παπανδρέου».

Προσωπικά, μόλις πληροφορήθηκα (από το μαρτυρικό Λουτράκι όπου παραθέριζα) το συγκλονιστικό αυτό συμβάν προσπάθησα να φέρω στο μυαλό μου τις εικόνες. Πως θα ήταν άραγε(ς); Φαντάστηκα έναν ξεχειλισμένο ποταμό από Σαμιώτες με επικεφαλής μια μετεμψύχωση του θρυλικού ντόπιου οπλαρχηγού Λυκούργου Λογοθέτη ή –στην χειρότερη- την Άντζυ Σαμίου αυτοπροσώπως (εδώ που τα λέμε, χαλαρά θα πήγαινε η αγαπημένη αοιδός) να φωνάζουν βροντερά και βιτριολικά συνθήματα κατά του δωσίλογου γκαουλάιτερ και επιφανούς στελέχους της Λέσχης (μπόντι) Μπίλντερμπεργκ, ΓΑΠ.

Φευ, η αλήθεια ήταν σαφώς πιο πεζή… Στην πραγματικότητα επρόκειτο για ένα μάτσο αργόσχολους (που δεν γέμιζαν ταξί ούτε με τον ταξιτζή) οι οποίοι δεν είχαν απολύτως τίποτα καλύτερο να κάνουν ένα αυγουστιάτικο σαββατόβραδο από το να μαζευτούν έξω από το ξενοδοχείο όπου διέμενε ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας και να φωνάξουν τις συνήθεις εθνοψευτοαριστερές μπούρδες. Μάλιστα, οι εν λόγω τυπάδες, για να οργανώσουν όσο το δυνατόν καλύτερα το χάπενίνγκ τους, τύπωσαν και σχετική αφίσα η οποία έγραφε κατά λέξη «ΕΙΣΑΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ ΣΤΗ ΣΑΜΟ. ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΣΑΜΙΩΤΕΣ ΖΗΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΔΟΤΗ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΟΥ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΣΙ» (sorry για τα κεφαλαία αλλά φαίνεται πως οι λέξεις «πατριωτισμός» και caps lock είναι ταυτόσημες σε αυτή την χώρα) απεικονίζοντας τον Παπανδρέου ως ζόμπι! Μιλάμε για έμπνευση, όχι αστεία…

Κι όμως… για πολλοστή φορά μια στημένη ενέργεια μιας χούφτας νοματαίων (ακούστηκε πως πίσω απ’ όλο αυτό το νταβαντούρι κρύβεται πολιτευτής ακραιφνούς αντιμνημονιακού κόμματος) βαπτίστηκε σε χρόνο dt «παλλαϊκή αντίδραση». Ξάφνου, η Σάμος παρουσιάστηκε ως το νέο «γαλατικό χωριό» που αντιστέκεται στον ποταπό πρωτεργάτη του επαχθούς και απεχθούς Μνημονίου. Και φυσικά, είναι πλέον ξεκάθαρο πως απλώς επιτρέπεται στον κάθε φλούφλη να κυκλοφορεί όποτε γουστάρει μια αφίσα τύπου Φαρ Ουέστ (αξέχαστη by the way εκείνη που «κοσμούσε» πριν λίγα χρόνια τους αθηναϊκούς τοίχους, αποκαλώντας τον Νίκο Ευαγγελάτο «σύζυγο» (sic) Tατιάνας) προτρέποντας τους «αγανακτισμένους πολίτες» να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.

Είναι τόσο παράδοξο. Αυτοί που τα τελευταία χρόνια προσπαθούν να μας πείσουν πως ζούμε Χούντα και δικτα(κ)τορία και πως δεν έχουμε δημοκρατία είναι ακριβώς οι ίδιοι που κάνουν ό,τι μπορούν για να την καταλύσουν. Απαγορεύοντας σε πολιτικούς, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες, στον οποιονδήποτε όχι απλώς να εκφράσει την (διαφορετική από την δική τους) άποψή του αλλά ακόμα και να κυκλοφορεί στον δρόμο. Σε μια χώρα, όπου κάποιοι επιμένουν πεισματικά να ταυτίζουν τον «όχλο» με τον «λαό».

Γιατί όμως τέτοιο μένος για τον Γιώργο Παπανδρέου; Μπορώ να σκεφτώ πολλούς λόγους. Ο επικρατέστερος; Γιατί έτσι τους είπανε. Έτσι τους είπε ο Μπάμπης ο Σουγιάς (που θα έλεγαν και οι ΑΜΑΝ). Αν τους έλεγε πως για την κρίση φταίει ο Ντέμης Ρούσσος θα κυνηγούσαν τον Ντέμη Ρούσσο. Μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό τους. Αυτοί είναι.

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CE%BF-%CE%B3%CE%B1%CF%80-%CE%BA%CE%B9-%CE%BF-%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BC%CE%B7%CF%82-%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%BF%CF%82

Mα φοβούνται τον ΓΑΠ;

του Τάκη Μίχα

Και αίφνης γέμισε ο κυβερνοχώρος από τη μεγάλη «είδηση»: H Σάμος το όμορφο νησί του Ανατολικού Αιγαίου είχε «ξεσηκωθεί»! Εγκαταλείποντας καφενεία, μπάνια, παραλίες δουλειές ο ηρωικός λαός της Σάμου είχε κατακλύσει τους δρόμους με ένα και μοναδικό αίτημα:
Να φύγει από τη Σάμο ο Γιώργος Παπανδρέου πού εκείνες τις ημέρες βρισκόταν στο νησί.

Και φυσικά το «ρεπορτάζ» δεν περιορίσθηκε εκεί: Ταχύτατα επεκτάθηκε και στις απαραίτητες αστακομακαρονάδες και άλλα πολυτελή εδέσματα τα οποία αρέσκεται να καταναλώνει ο τ. πρωθυπουργός τη στιγμή που όπως μας θύμιζαν τα δημοσιεύματα οι Έλληνες αυτοκτονούν κατά εκατοντάδες επειδή δεν έχουν τίποτα να φάνε.

Αλλά για να είμαστε fair δεν ήταν όλα media που επρόβαλλαν αυτή τη σημαντική «είδηση»: Ήταν κυρίως αυτά που ανήκουν στο λεγόμενο «φαιοκόκκινο μέτωπο» που όπως είναι γνωστό εδώ και αρκετό χρόνια παίζει καθοριστικό ρόλο στην (παρα)πληροφόρηση στη χώρα μας.

Όμως δυστυχώς ή ευτυχώς η «είδηση» δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αυτό που είχε συμβεί ήταν ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες -που μαζί με τους εθνικομπολσεβίκους αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του «φαιοκόκκινου μετώπου»- προσπάθησαν πράγματι να δημιουργήσουν «κατάσταση» στο νησί με ιδιαίτερα πενιχρά αποτελέσματα. 5-6 φουκαράδες μαζεύτηκαν τελικά έξω από το Dorissa Bay, το ξενοδοχείο που διέμενε ο τ. πρωθυπουργός, για να εκφράσουν την «οργή» τους για το «ξεπούλημα» της χώρας.

Πάντως η ιστορία αυτή της δημιουργίας, αναπαραγωγής και διάδοσης μιας «είδησης» που δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα αλλά απλά εξυπηρετούσε πολιτικούς στόχους αποκαλύπτει δύο πολύ ενδιαφέροντα πράγματα:

Το πρώτο είναι ο αξιοζήλευτος βαθμός συντονισμού και αδίστακτης παραποίησης της πραγματικότητας την οποία επιδεικνύουν τα media του φαιοκόκκινου χώρου. Αυτό τους δίνει ένα αδιαμφισβήτητο προβάδισμα όσον αφορά την πάλη για τον επηρεασμό της κοινής γνώμης σε σχέση με τα «μετριοπαθή» ή «σοβαρά» media τα οποία στην προσπάθειά τους μην τυχόν και αδικήσουν το δένδρο ξεχνούν πολλές φορές τελείως το δάσος.

Το δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο της κατά τα άλλα κωμικής αυτής ιστορίας είναι ότι για τις φαιοκόκκινες συνιστώσες ο Γιώργος Παπανδρέου εξακολουθεί να παραμένει ο υπ’ αριθμόν 1 εχθρός. Όχι απλά ένας πολιτικός αντίπαλος αλλά η ενσάρκωση του Βελζεβούλ στη γη. Αυτό κατά την άποψή μου δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι φέρεται να εκπροσωπεί αξίες διαμετρικά αντίθετες απ αυτές του μετώπου, αλλά επίσης και κυρίως επειδή διαβλέπουν ότι είναι ο μοναδικός Έλληνας πολιτικός ηγέτης που θα μπορούσε να συνεισφέρει ουσιαστικά στη διαμόρφωση ενός μαχόμενου αντιολοκληρωτικού χώρου.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=26810

Tο δίλημμα της σουηδικής σοσιαλδημοκρατίας

David Rueda,

Johannes Lindvall, 

©Progressive Governance, 05/08/2013

Η σημαντικότερη εξέλιξη των τελευταίων είκοσι ετών στη σουηδική πολιτική είναι η παρακμή της εκλογικής απήχησης του «σουηδικού σοσιαλδημοκρατικού εργατικού κόμματος» (SAP). Κατά τη διάρκεια ολόκληρης σχεδόν της μεταπολεμικής περιόδου, το SAP λάβαινε στις εκλογές ποσοστά της τάξης του 45%. Ακόμα και το 1994, έλαβε το 45.3% των εγκύρων ψηφοδελτίων. Έκτοτε το καλύτερο αποτέλεσμά του το πέτυχε το 2002 (39.9%). Το 1998 έλαβε 36.4%, το 2006 35%, το 2010 μόλις 30.7%.

Αυτό που ξεχώρισε τις δύο τελευταίες εκλογές, του 2006 και του 2010, ήταν πως η συνολική υποστήριξη προς την κεντροαριστερά μειώθηκε απότομα. Το 1998, οι απώλειες του SAP διοχετεύθηκαν σε μεγάλο βαθμό προς το «αριστερό κόμμα» (V),πράγμα που επέτρεψε στον Γκόραν Πέρσον (Göran Persson) να παραμείνει πρωθυπουργός. Αντιθέτως, μεταξύ 2002 και 2010 η υποστήριξη προς το V και τους «πράσινους» δεν αυξήθηκε καθόλου. Αντιθέτως, η συνολική υποστήριξη προς την κεντροαριστερά έπεσε, από το 53% στο 43.6%.

Αυτές είναι αξιομνημόνευτες αλλαγές, που αδιαμφισβήτητα θα απασχολούν για πολλά χρόνια τους πολιτικούς επιστήμονες και τους σχολιαστές. Σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, δείξαμε πως η αποδυνάμωση του SAP οφείλεται εν πολλοίς στο ότι οι σοσιαλδημοκράτες δεν μπορούν πια να συμβιβάσουν τις απαιτήσεις δύο διακριτών ομάδων ψηφοφόρων που παραδοσιακά τους στήριζαν:

— από τη μια τους «ευάλωτους» «εκτός» αγοράς εργασίας, που έχουν επισφαλείς θέσεις εργασίας ή είναι άνεργοι κι

— από την άλλη τους «βολεμένους» «εντός» αγοράς εργασίας, που έχουν σταθερή και προστατευμένη δουλειά.

Η βαθιά οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1990 άλλαξε την αγορά εργασίας της Σουηδίας. Ο αριθμός των «ευάλωτων» αυξήθηκε κατά πολύ, οξύνοντας την υποβόσκουσα αντίθεση μεταξύ «ευάλωτων» και «βολεμένων».

Οι σοσιαλδημοκράτες βρέθηκαν εν κενώ. Οι «εντός» αγοράς εργασίας είναι πολύ λιγότερο ευάλωτοι στην ανεργία από τους «εκτός» και άρα πολύ λιγότερο διατεθειμένοι να υποστηρίξουν κόμματα που πρεσβεύουν γενναιόδωρες πολιτικές καταπολέμησης της ανεργίας ή αύξηση των επιδομάτων των ανέργων. Από την άλλη, οι «ευάλωτοι» είτε είναι ήδη άνεργοι, είτε απασχολούνται σε επισφαλείς θέσεις εργασίας. Οι πολιτικές τόνωσης της απασχόλησης και των επιδομάτων ανεργίας τους αφορούν πολύ περισσότερο.

Σε περιόδους εξασθένησης της αγοράς εργασίας όμως, είναι πολύ δύσκολο για τα κεντροαριστερά κόμματα να απευθυνθούν ταυτόχρονα στις δύο αυτές κοινωνικές ομάδες: αν δώσουν έμφαση σε πολιτικές στήριξης των «βολεμένων», ωθούν τους «ευάλωτους» να υποστηρίξουν ακραίες πολιτικές -ή να αποχωρήσουν όλως διόλου από τον πολιτικό στίβο· αν προωθήσουν πολιτικές στήριξης των «ευάλωτων», κινδυνεύουν να υποστούν απώλειες στους «βολεμένους». Στην ιστορία των σουηδικών εκλογών, το πρώτο συνέβη στις εκλογές του 1998· το δεύτερο σε εκείνες του 2006 και του 2010.

Ας ξεκινήσουμε με τις εκλογές του 1998, όταν η απήχηση του SAP έπεσε κατά 9 περίπου ποσοστιαίες μονάδες. Στην προεκλογική περίοδο εκείνης της χρονιάς, το SAP έδωσε έμφαση σε πολιτικές που απευθύνονταν στη μεσαία τάξη των «βολεμένων» και δεν νοιάζονταν τόσο για την ανεργία όσο το 1994. Το χαρακτηριστικότερο δείγμα της στροφής των σοσιαλδημοκρατών προς τους «μεσαίους» ψηφοφόρους ήταν η υπόσχεση πως θα «πάγωναν» τις υψηλότερες κλίμακες διδάκτρων στους κρατικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς. Αυτό το μέτρο μείωνε το κόστος της ανατροφής των παιδιών στους οικογενειάρχες με μεσαία και υψηλά εισοδήματα, μια ομάδα ψηφοφόρων που, όπως είναι προφανές, ανήκουν μάλλον στους «βολεμένους», παρά στους «ευάλωτους».

Στην εμπειρική μας ανάλυση της εκλογικής συμπεριφοράς στις εκλογές του 1998, δείξαμε πως οι «ευάλωτοι» είχαν διπλάσιες πιθανότητες να ψηφίσουν την αριστερά από ότι οι «βολεμένοι», αλλά και διπλάσιες πιθανότητες να επιλέξουν την αποχή. Αυτό σημαίνει πως η επιλογή των σοσιαλδημοκρατών να απευθυνθούν προνομιακά στους μεσαίους ψηφοφόρους εξώθησε τους «ευάλωτους» προς τα αριστερότερα -ή εκτός πολιτικής πεδιάς. Δείξαμε επίσης πως οι βαριές εκλογικές απώλειες του SAP μεταξύ 1994 και 1998 αφορούσαν κυρίως «ευάλωτους» ψηφοφόρους: σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας, το 1998 το τυπικό μέλος του ενεργού πληθυσμού είχε 18% λιγότερες πιθανότητες από ότι το 1994 να ψηφίσει SAP αν ήταν «ευάλωτος», αλλά μόνο 8.5% αν ήταν «βολεμένος».

Το 2006 και το 2010, «βολεμένοι» και «ευάλωτοι» ψήφισαν και πάλι διαφορετικά. Αλλά σε αμφότερες τις εκλογικές αναμετρήσεις, τα κεντροδεξιά κόμματα και ιδίως οι «μετριοπαθείς» διεξήγαγαν μια στοχευμένη προεκλογική εκστρατεία προσεταιρισμού των «βολεμένων», ενώ οι σοσιαλδημοκράτες στράφηκαν στην υποστήριξη των συμφερόντων των «ευάλωτων». Οι πολιτικές απασχόλησης που πρέσβευαν τα κεντροδεξιά κόμματα στην προεκλογική περίοδο του 2006 -κι εφαρμόστηκαν μεταξύ 2006 και 2010- περιλάμβαναν περικοπές των επιδομάτων για τους μακροχρόνια άνεργους και μείωση της φορολόγησης της μισθωτής εργασίας. Σοσιαλδημοκράτες, αριστεροί και «πράσινοι» αντιτάχτηκαν στις περισσότερες από τις μεταρρυθμίσεις αυτές, υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα των «ευάλωτων».

Αυτή η στρατηγική προστάτευσε μεν τους σοσιαλδημοκράτες από τις απώλειες προς την αριστερά και την αύξηση της αποχής των κεντροαριστερών πολιτών που είχαν υποστεί το 1998, αλλά είχε άλλες παρενέργειες: το βασικότερο συμπέρασμά μας από τις εκλογές του 2006 και του 2010 είναι πως κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000, οι «βολεμένοι» έτειναν να ψηφίζουν πολύ λιγότερο την κεντροαριστερά σε σχέση με τους «ευάλωτους» Σύμφωνα με τις αναλύσεις μας, το 2002 ένα τυπικό μέλος της εργατικής δύναμης είχε μόλις 4.7% περισσότερες πιθανότητες να ψηφίσει υπέρ κάποιου κεντροαριστερού κόμματος αν ήταν «ευάλωτος» από ότι αν ήταν «βολεμένος» (διαφορά που δεν είναι στατιστικά σημαντική). Αλλά το 2006, αυτή η διαφορά είχε γίνει 12.2% και το 2010 18.3%! Μεταξύ 2002 και 2010, οι πιθανότητες να υπερψηφίσει ένας «βολεμένος» κάποιο κόμμα της κεντροαριστεράς είχαν μειωθεί κατά 11.3%. Αντιστοίχως, οι πιθανότητες να στραφεί προς την κεντροαριστερά ένας «ευάλωτος» ψηφοφόρος είχαν αυξηθεί κατά 13.2%.

Η κεντρική μας θέση είναι πως το δίλημμα «βολεμένοι» ή «ευάλωτοι» περιπλέκει τις εκλογικές επιλογές που αντιμετωπίζουν τα κεντροαριστερά κόμματα. Από την άποψη αυτή, η σουηδική περίπτωση είναι ιδιαίτερα σημαντική, καθώς είναι λογικό να θεωρεί κανείς πως στο σουηδικό πλαίσιο η ένταση μεταξύ «ευάλωτων» και «βολεμένων» είναι πολύ λιγότερο έντονη από ότι σε άλλες χώρες. Η παρουσία ισχυρών και θεσμοποιημένων συνδικάτων και κοινωνικών μέτρων προστασίας της αγοράς εργασίας, σε συνδυασμό με το αναλογικό εκλογικό σύστημα, λογικά καθιστούν λιγότερο φανερό στους ψηφοφόρους το χάσμα μεταξύ «βολεμένων» και «ευάλωτων».

Μπορούμε άρα να υποθέτουμε βάσιμα πως η μεγάλη σημασία που παίζει η ένταση μεταξύ «βολεμένων» και «ευάλωτων» στη Σουηδία, σημαίνει πως αλλού η ένταση αυτή μπορεί να είναι ακόμα σημαντικότερη. Θα ήταν ιδιαιτέρως χρήσιμο να εξετασθούν εις βάθος οι επιπτώσεις του διλήμματος «"βολεμένοι" ή "ευάλωτοι"» στο πολιτικό παίγνιο και άλλων χωρών. Είναι πολύ πιθανό τα εθνικά χαρακτηριστικά να καθιστούν ορισμένα αριστερά κόμματα περισσότερο ή λιγότερο ευαίσθητα στην εξασφάλιση της υποστήριξης των «βολεμένων» (και αντίστοιχα περισσότερο ή λιγότερο εκτεθειμένα στην απώλεια της στήριξης των «ευάλωτων»).

Είναι επίσης πολύ πιθανόν αυτού του είδους οι μηχανισμοί που συζητούμε εδώ να μπορούν να εξηγήσουν τυουλάχιστο εν μέρει ορισμένες εκλογικές τάσεις που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια, ιδίως στις αναπτυγμένες δημοκρατίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κραυγαλέα αδυναμία των κεντροαριστερών κομμάτων της Ευρώπης να κεφαλαιοποιήσουν πολιτικά την οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008. Καθώς η ανεργία έχει αυξηθεί κατά πολύ σε πολλές πλούσιες δημοκρατίες, τα κεντροαριστερά κόμματα δεν κατορθώνουν να συμβιβάσουν τα συμφέροντα των «βολεμένων» με εκείνα των «ευάλωτων»: σε πολλές χώρες απαραίτητη προϋπόθεση για την εκλογική επικράτηση είναι η μαζική στήριξη των «βολεμένων» -που δεν απειλούνται σοβαρά από την ανεργία, παρά την επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών μετά το 2008.

Αποτελεί μείζονα πρόκληση για πολλά κεντροαριστερά κόμματα, συμπεριλαμβανομένων των Σουηδών του SAP, να αναπτύξουν πολιτικές που απευθύνονται και στους «βολεμένους» και στους «ευάλωτους». Κατά τη διάρκεια της μακράς τους ιστορίας, οι Σουηδοί σοσιαλδημοκράτες επέδειξαν την ικανότητα να προσελκύουν νέες ομάδες ψηφοφόρων, διατηρώντας την παραδοσιακή τους εκλογική βάση: ήραν π.χ. τις αντιθέσεις μεταξύ θρησκευόμενων και αντικληρικαλικών εργατών τις δεκαετίες του 1910 και 1920, μεταξύ εργατών και αγροτών τη δεκαετία του 1930, μεταξύ χειρονακτών και υπαλλήλων τη δεκαετία του 1950 κ.ο.κ. Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν οι Σουηδοί σοσιαλδημοκράτες θα κατορθώσουν να συμβιβάσουν τα συμφέροντα των «βολεμένων» και των «ευάλωτων» που τόσο πολύ οξύνθηκαν τις δεκαετίες του 1990 και το 2000.


Ο David Rueda είναι καθηγητής συγκριτικής πολιτικής στην Οξφόρδη και ο Johannes Lindvall καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο πανεπιστήμιο του Λουντ στη Σουηδία

http://www.metarithmisi.gr/el/readAuthors.asp?authorID=464&page=1&textID=21231

Ο θείος Τάσος και η Χρυσή Αυγή

του Γεώργιου Στείρη
Η αισθητή παρουσία της Χρυσής Αυγής στα ελληνικά πολιτικά πράγματα έχει απασχολήσει τους τελευταίους μήνες την κοινή γνώμη τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, με ανάμεικτα αισθήματα. Η πλειοψηφία ανησυχεί, αλλά αρκετοί είναι εκείνοι που επιχαίρουν. Ο χαρακτηρισμός «χρυσαυγίτης» ακούγεται όλο και περισσότερο στην καθημερινότητά μας. Το ερώτημα είναι εάν αποδίδεται σωστά στα πρόσωπα που αποδίδεται. Η Χρυσή Αυγή δεν αποτελεί κόμμα αστικού τύπου, ώστε να αποτελεί ευρύ χώρο υποδοχής ετερόκλητων ανθρώπων, αλλά μια παραστρατιωτικής υφής οργάνωση, με ό,τι αυτό θα έπρεπε λογικά να συνεπάγεται. Εντούτοις, στην ελληνική εκδοχή του πράγματος, βλέπουμε να στεγάζονται υπό τη σκέπη της μια πλειάδα Ελλήνων, οι οποίοι προέρχονται από διαφορετικές αφετηρίες. Μια εύκολη εξήγηση, συχνά γραφόμενη και υποστηριζόμενη, είναι πως αποτελεί έκφραση διαμαρτυρίας των πολιτών προς το αστικό πολιτικό σύστημα και την πιεστική, έως τραγική, καθημερινότητα. Επειδή όλοι μας, εάν το θέλουμε, μπορούμε να έχουμε μνήμη, ας ανατρέξουμε στην εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών, ώστε να δούμε ότι αυτοί που στεγάζονται στη Χρυσή Αυγή δεν είναι κατ’ ανάγκη χρυσαυγίτες, αλλά άνθρωποι που ιδεολογικά ήταν ακροδεξιοί, χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει ή να τολμούν, τότε, να το παραδεχθούν ανοικτά και χωρίς αστερίσκους.

Οι υπάρχοντες ακροδεξιοί μετακόμισαν προς την Χρυσή Αυγή, δεν δημιουργήθηκαν στην πλειοψηφία τους σήμερα. Ο θείος Τάσος, ο μπάρμπα Γιώργης στη γειτονιά, ο Γιάννης ο φούρναρης και ο συμφοιτητής Μάνος αποτελούν κοινές, σε πολλούς μας, ιστορίες.
Ο θείος Τάσος ήταν ανδρεϊκός και ψήφιζε φανατικά το ΠΑΣΟΚ. Έδινε και χρήματα για το κόμμα όποτε παρίστατο ανάγκη. Με όρους του σήμερα, ανήκε στο πατριωτικό ΠΑΣΟΚ. Διέπετο από αντιαμερικανισμό και είχε πάθος με την υπεράσπιση των συνόρων από τους Τούρκους. Εκείνο όμως που τον απασχολούσε περισσότερο ήταν οι συνομωσίες των σιωνιστών που επιβουλεύονταν τον ελληνισμό. Διάβαζε φανατικά βιβλιογραφία σχετική με το θέμα και δεν δίσταζε να διατρανώνει την πεποίθησή του ότι «όλα τα κανονίζουν οι Εβραίοι». Συνεπώς, για τον θείο, δεν ήταν στραβά όλα όσα έκανε ο Χίτλερ. Παρεμπιπτόντως, και η ήττα του Χίτλερ στους Εβραίους αποδιδόταν. Πολλά χρόνια αργότερα ο θείος Τάσος είχε την ίδια ερμηνεία για τη διαμάχη Σημίτη – Χριστόδουλου σχετικά με την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Θα χαιρόταν, φαντάζομαι, που προσφάτως τον δικαίωσαν οι αποκαλύψεις της Δήμητρας Λιάνη και του Τράγκα…

Ο μπάρμπα Γιώργης ήταν γείτονας, ο οποίος ψήφιζε τη Νέα Δημοκρατία. Ένιωθε όμως ασφυκτικά μέσα στο κοστούμι της μεταπολίτευσης. Με παράπονο συνήθιζε να λέγει ότι στην πραγματικότητα ήταν βασιλικός και χουντικός, αλλά δεν είχε κομματικό φορέα να τον εκφράσει. Αφήστε που δεν έπρεπε να βγει ο Αντρέας. Θεωρούσε ότι κάθε ίχνος αλλαγής στην ελληνική κοινωνία αποτελεί σημάδι παρακμής. Μόνο η εμμονή στην ελληνική παράδοση θα μας σώσει. Όσο για την Κατοχή, δεν έπαυε να υποστηρίζει την προσφορά των ταγμάτων ασφαλείας στη σωτηρία του έθνους από τους «συμμορίτες και τον εβραιομασόνο Στάλιν».

Ο Γιάννης ο φούρναρης αυτοπροσδιοριζόταν ως ελληνόψυχος και ορθόδοξος χριστιανός. Δεν έπαυε να αραδιάζει λόγους που αιτιολογούν την ανωτερότητα των Ελλήνων έναντι όλων των υπολοίπων ανθρώπων επί Γης. Ακόμα και το ελληνικό ψωμί ή οι ελληνικές ντομάτες είναι νοστιμότερες από τα αντίστοιχα αγαθά που παράγονται αλλού. Βέβαια, παρόμοια έγραφε στα editorials του και ο πολύς Πέτρος Κωστόπουλος στις ημέρες δόξας του ΚΛΙΚ και του Nitro. Ο Γιάννης ο φούρναρης δεν ανεχόταν την παρουσία ξένων στην Ελλάδα, ειδικά από χώρες οικονομικά ασθενέστερες, και απαιτούσε από την καφετέρια της γειτονιάς να μην σερβίρει Αλβανούς, αν ήθελαν να τον έχουν πελάτη. Μέχρι το 1981 ψήφιζε Ζίγδη και μετά ένιωθε εκκρεμής. Συγκαταλεγόταν στους θαυμαστές του Νεοκλή Σαρρή.

Όταν πια είχα συνειδητοποιηθεί, στο δρόμο μου βρέθηκε ένας βιβλιοφάγος συμφοιτητής, με εξαιρετικές επιδόσεις στα μαθήματα. Ο Μάνος ήταν από «δημοκρατική», όπως κόμπαζε, οικογένεια. Διάβαζε καθημερινά Αυριανή και Δημοκρατικό Λόγο. Κάθε Σαββατοκύριακο ξεκοκάλιζε τον Ελεύθερο Κόσμο και τον Στόχο. Κατά τον Μάνο, ό,τι βλέπαμε γύρω μας δεν ίσχυε. Όλα εξυφαίνονταν στο παρασκήνιο. Η ελλαδική διανόηση ήταν εξωνημένη στο σύνολό της και είχε σκοπό την καταστροφή του ελληνισμού. Μόνο κάποιες φωνές αδέσμευτες, όπως του πατριάρχη Πλεύρη και του Γεωργαλά, έσπαζαν τη συνομωσία της σιωπής. Φαντάζομαι ότι αργότερα θα ήταν φανατικός τηλεθεατής των εκπομπών του Χαρδαβέλα για τη μυστική τεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων.

Όλοι οι προαναφερθέντες ανθρωπολογικοί τύποι, και πολλοί άλλοι παρόμοιοι, ευδοκίμησαν στην ελλαδική επικράτεια σε εποχές που η Χρυσή Αυγή διέθετε ασήμαντη εκλογική επιρροή. Αν κάποιος μελετήσει τα γνωρίσματα του πρωτοφασίστα, σύμφωνα με τον Umberto Eco, δεν θα δυσκολευτεί να τους ταυτίσει. Μέχρι πρόσφατα όλοι αυτοί δεν επέλεγαν να διανύσουν την απόσταση που τους χώριζε από την κάθε Χρυσή Αυγή. Βασικός λόγος ήταν ο κοινωνικός έλεγχος. Μην ξεχνάμε ότι μεγαλοσχήμων παράγοντας της Νέας Δημοκρατίας είχε δικαιολογήσει τη συμμετοχή του σε αριστερές οργανώσεις τη δεκαετία του ’70 με το επιχείρημα ότι αν τότε δεν ήσουν αριστερός δεν σε καλούσαν σε πάρτυ, ούτε «έβγαζες γκόμενα». Υπήρχε δηλαδή ένα ιστορικό – κοινωνικό τείχος απέναντι στην άκρα δεξιά. Προοδευτικά, πριν από την οικονομική κρίση, το τείχος ράγισε. Ο ΛΑΟΣ, εκμεταλλευόμενος τη συγκυρία και τη στροφή Καραμανλή στο μεσαίο χώρο, βρήκε την αφορμή να απενοχοποιήσει, με ευφυή τρόπο, στη συνείδηση πολλών τον χώρο της άκρας δεξιάς. Το κόμμα αυτό δημιούργησε μια ομάδα τηλεοπτικών – πολιτικών αστέρων, οι οποίοι επιβλήθηκαν στην κοινή γνώμη και αναβαπτίστηκαν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Οι ύμνοι στη δικτατορία του Μεταξά, για παράδειγμα, στην τελευταία δεκαετία έγιναν περίπου αποδεκτοί ή πάντως δεν κινητοποιούν και πολλές αντιδράσεις, χάρις στις άοκνες προσπάθειες καθεστωτικών, πια, πολιτικών.

Όταν τα προβλήματα οξύνθηκαν και ενέσκηψε η κρίση, η κατάσταση έβη επί τα χείρω. Μεγάλο μέρος των πολιτών δεν είχε πια λόγους να κρύψει την αποστροφή του προς την αστική δημοκρατία, με τον ίδιο περήφανο τρόπο που το καυχώνται επί δεκαετίες αρκετοί από τους κομμουνιστές. Η ακρότητα, λεκτική και συμπεριφορική, έγινε μέρος της καθημερινότητας, ιδίως με το περιβόητο κίνημα των Αγανακτισμένων. Ο ακροδεξιός βρήκε ένα φορέα που θα του επέτρεπε να δείξει αυτό που είναι, αλλά φοβόταν να το εκφράσει. Το ιστορικό δυστύχημα είναι ότι ο φορέας αυτός συνέβη να είναι μια παραστρατιωτική οργάνωση, τις αρχές της οποίας οι περισσότεροι «χρυσαυγίτες» δεν γνωρίζουν και ίσως και να μην ασπάζονται. Δεν είναι τυχαία η επαμφοτερίζουσα στάση της Χρυσής Αυγής ως προς τα θέματα θρησκείας, αφού προσπαθεί να εγκολπωθεί ταυτόχρονα παγανιστές και υπερορθόδοξους, οι οποίοι βρίσουν κοινή συνισταμένη στην ελληνολατρεία.

Η Ελλάδα είχε και έχει πρόβλημα, σοβαρό μάλιστα, ακροδεξιάς. Το ότι δεν το παραδεχόμασταν έως προσφάτως είναι άλλο θέμα. Οι ακροδεξιοί στην Ελλάδα δεν είναι στην πλειοψηφία τους χρυσαυγίτες, αλλά στη δεδομένη ιστορική συγκυρία υποστηρίζουν ή ψηφίζουν τη Χρυσή Αυγή, κινούμενοι από το θυμικό και όχι από γνώση ή αποδοχή των αρχών της. Επειδή ορισμένοι θεωρούν σώφρονα τακτική την σιωπή, θα υποστήριζα ότι όσο πιο φανερές γίνουν οι αρχές της Χρυσής Αυγής, τόσο μεγαλύτερο πρόβλημα θα δημιουργηθεί στην οργάνωση αυτή. Η Ελλάδα δεν θα πάψει να έχει ακροδεξιούς, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον, ας είμαστε ρεαλιστές. Έχει όμως πολύ μεγάλη σημασία για τη σταθερότητα του πολιτεύματος και της χώρας ποιος είναι ο φορέας έκφρασής τους.

http://www.parapolitika.gr/ArticleDetails/tabid/63/ArticleID/619974/O-theios-Tasos-kai-i-Chrysi-Avg.aspx

«Απολύμαναν» με αγιασμό το έδρανο του Παπακωνσταντίνου στη Βουλή!

Μετά το τέλος της ψηφοφορίας, όπου αποφασίστηκε η παραπομπή του πρώην υπουργού Οικονομικών, οι εκπρόσωποι των κομμάτων ζήτησαν να «εξαγνιστεί» με αγιασμό ή θέση του ενόχου, ώστε να μη «μολύνει» τους υπόλοιπους βουλευτές...

Η στιγμή που η μολυσμένη από τη διαφθορά, θέση του πρώην υπουργού, καθαγιάζεται ξανά και παραδίδεται έτοιμη να δεχθεί τα επόμενα τίμια υπουργικά οπίσθια...

Εσπευσμένα κλήθηκε ο κληρικός βάρδιας της Βουλής, χθές το βράδυ, μετά την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας για την παραπομπή Παπακωνσταντίνου, προκειμένου να «καθαρίσει» το κάθισμα που καθόταν ο πρώην υπουργός, από την αύρα της παρανομίας και της ανηθικότητας, ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος η ενοχή του να μεταδοθεί και στο υπόλοιπο αθώο και άσπιλο κοινοβούλιο.

Παράλληλα ομάδα βουλευτών -με επικεφαλής τον Ευάγγελο Βενιζέλο- ζήτησαν, μαζί με τον αγιασμό, να πραγματοποιηθεί και ένας μικρός (λόγω του προχωρημένου της ώρας), εξορκισμός ώστε να «καθαρίσει» πλήρως η αύρα του κοινοβουλίου από τη σατανική παρουσία του μνημονιακού και διεφθαρμένου υπουργού.

Επίσης, ζητήθηκε από τον ιερέα, μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας, να ευλογήσει και το πόρισμα της προανακριτικής, προκειμένου να θεωρηθεί πλέον ευλογημένο, ώστε να σταματήσουν κάποιοι να το αμφισβητούν, με το επιχείρημα ότι δεν περιλαμβάνει τα αποτελέσματα της έρευνας του ΣΔΟΕ, για την επίμαχη κατηγορία της φοροδιαφυγής εκ μέρους των συγγενών του πρώην υπουργού.

(Σημείωση: Το κείμενο αυτό και η φωτογραφία που το συνοδεύει, αποτελούν προϊόν επινόησης με στόχο τη σάτιρα και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Καταναλώστε τα υπεύθυνα)

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.moyfanet&id=26115

H Ελλάδα πριν τον Ανδρέα

Του Ξενοφώντα Α. Μπρουντζάκη

Αλήθεια, ποιος θυμάται την Ελ­λάδα πριν τον Ανδρέα; Την Ελλάδα των φακελωμέ­νων, την Ελλάδα των πολιτών δεύτερης και τρίτης κατηγορίας που δεν είχαν ούτε καν το συνταγματικό δικαίω­μα να ονειρευτούν μια καλύτερη ζωή; Την Ελλάδα των στρατιωτικών, της αστυνομοκρατίας, των «κοινωνικών φρονημά­των»;

Την Ελλάδα που οι ήρωες της Εθνι­κής Αντίστασης θεωρούνταν μιάσματα και ήταν αποκλεισμένοι - και οι ίδιοι και οι οικογένειές τους- από κάθε δυνατότη­τα κι από οποιοδήποτε μέλλον (και τους οποίους μόνο ο Αντρέας φρόντισε να αποκαταστήσει υλικά και ηθικά); Την Ελ­λάδα των ξερονησιών, των εξοριών , των βασανισμένων της χούντας;

Αλήθεια, ποιος κανονικός άνθρωπος θυμάται την όχι και τόσο μακρινή εκεί­νη εποχή της χουντοκρατίας, του δεξιού παρακράτους, της ελεεινολογίας ενά­ντια σε κάθε προοδευτικό - δημοκρατι­κό πολίτη; Ποιος θυμάται την πριν από τον Αντρέα Ελλάδα των αποκλεισμένων Ελλήνων, των εξαθλιωμένων αγροτών, των ανθρώπων που έζησαν στα ξερονή­σια μια ζωή, τους εκατοντάδες χιλιάδες φυλακισμένων και πολλαπλώς κακοποι­ημένων πολιτών που παράδερναν δίχως να έχουν - στην κυριολεξία - στον ήλιο μοίρα;

Ποιος θυμάται το κράτος της Δεξιάς - ή καλύτερα ποιος ξέχασε τι σημαίνει Δεξιά στην Ελλάδα; Αλήθεια, τι μεσολάβη­σε και λησμονήθηκε τόσο εύκολα η επά­ρατος Δεξιά και πώς πρόλαβε να συσσωρευτεί τόσο μίσος εναντίον του Αντρέα; Ποιοι φρόντισαν άραγε;

Μήπως ήρθε η ώρα να ξανασκεφτού­με αυτά που ζήσαμε ως αυτόπτες μάρτυρες και να αφήσουμε τις εμβριθείς οικονομικοπιστωτικές αναλύσεις από το κάθε κουτορνίθι στο όποιο ο Αντρέ­ας έδωσε τη δυνατότητα να σπουδάσει απρόσκοπτα (δίχως να ανήκει σε τζάκι) για να του ζητάει σήμερα τον ιστορικό λογαριασμό σε αριθμούς;

Ποιος δεν θυμάται ότι ο Α. Παπανδρέ­ου καθάρισε την πιο αγιάτρευτη πληγή που μάτωνε αυτό τον τόπο, μισόν αιώ­να και βάλε, τον Εμφύλιο; Ποιος δεν πήρε χαμπάρι ότι ο Αντρέας έβαλε τέλος στην παλιά Ελλάδα των χονδροειδών πολιτικών και κοινωνικών διακρίσεων, την Ελλάδα της αβυσσαλέας κοινωνικής αδικίας που χώριζε τους Έλληνες, μια Ελλάδα στοιχειωμένη από τα ανεκπλή­ρωτα οράματα γενιών και γενιών που βρήκαν την πανηγυρική τους δικαίωση; Ποιος διαθέτει το πολιτικό και ηθικό μέ­γεθος να αρνηθεί ευθέως και ανερυθριάστως αυτή την πρωτοφανή πολιτι­κή αλλαγή;

Το ότι όλη αυτή η ιστορία κατέληξε στο φιάσκο των πρασινοφρουρών, αφορά σε άλλες (εθνικές) κακοδαιμονίες που πρέ­πει να αναζητηθούν στις απαρχές αυτού του εξαμβλωματικού κρατιδίου που η μοίρα του σταμάτησε ακριβώς έξω από τον Άγιο Σπυρίδωνα, όταν οι λήσταρχοι, των όποιων οι απόγονοι κυριάρχησαν στην Ελλάδα, δολοφονούσαν τον κυβερ­νήτη Καποδίστρια…

http://www.topontiki.gr/article/55644/H-Ellada-prin-ton-Andrea

Στην Ελλάδα του 2013

Στην Ελλάδα του 2013, το πρόταγμα είναι η εφαρμογή του συντάγματος [βλ. Σακκάς] και η άρση του μαύρου στη δημόσια τηλεόραση. Στη μέση, ένα μεταπολιτευτικό σύστημα συμφερόντων, ενωμένο πια, κρατιέται με νύχια και με δόντια για μία εξουσία που δε θα ήθελε κανείς λογικός. Στο πλάι, διμερείς δανεισμοί από το Αμπού Ντάμπι και ψεκασμοί κατά Φούχτελ και Ράιχενμπαχ. Ο νεοναζισμός πουλάει μπλουζάκια με όπλα στη «φάλαγγα» και ο Αντετοκούνμπο πίνει καφέ με τον Σαμαρά στην καλύβα του μπαρμπα-Θωμά...

Στην Ελλαδα του 2013, ο Βενιζέλος, που, de facto υπεξαίρεσε μία ολόκληρη λίστα, κυνηγά με μανία τον Παπακωνσταντίνου για πιθανή νόθευση και ο Θέμος τον χτυπά με μία βαλίτσα 5,5 εκατομμυρίων ευρώ στην πλάτη. Ο Μαρκογιαννάκης εκλιπαρεί να καταλάβουμε τους πονοκεφάλους που του προκαλούν οι τσιρίδες της «συζύγου» του στα πολιτικά καθήκοντα, κας Κωνσταντοπούλου. Ο στόχος είναι ποιος θα καταφέρει να χώσει την αλήθεια πιο βαθιά στο μπουντρούμι.

Στην Ελλάδα του 2013, ο χουντοδεξιός Βορίδης είναι φαβορί για την ηγεσία της ΝΔ και ο Απόστολος Κακλαμάνης αποκαλεί φιρφιρίκους όσους τόλμηασν να θέσουν τις βάσεις για τη διαφάνεια και την αξιοκρατία. Με εξώφυλλα-παράσημα, επιβραβεύουμε τους μουγκούς που τρώνε ψάρι στη Ραφήνα και στοχοποιούμε αυτούς που γυρίζουν από χώρα σε χώρα να υποστηρίξουν τα εθνικά συμφέροντα.

Στην Ελλάδα του 2013, θεωρούμε σοφό τον Βαρουφάκη, ο οποίος μας πήρε χαμπάρι και στα διαλείμματα από την εργασία του σε εταιρία video-games στο Σιάτλ, μιλά μέσω skype με τον Παπαδάκη για το μέλλον μας. Πιο δίπλα, ο Καζάκης παίζει κορώνα γράμμα τη δραχμή μέχρι να δακρύσει η κουκουβάγια από τον ίλιγγο και ακόμη πιο πέρα, ο Αλαβάνος βγάζει λόγο στα αράβικα για την κιβωτό του Νώε.

Στην Ελλάδα του 2013, ψάχνω να βρω ένα μέλλον που να μου ταιριάζει στα βασικά, τα αυτονόητα. Και αναρωτιέμαι πώς καταφέραμε να κάνουμε το εύκολο ακατόρθωτο.

http://www.epikairo.gr/index.php/apopsi/item/6290-stin-ellada-tou-2013?utm_content=buffer0ec33&utm_source=buffer&utm_medium=twitter&utm_campaign=Buffer

Τελικά Έλληνας ούτε γεννιέσαι ούτε γίνεσαι...

Τι βλακεία να μην το σκεφτούμε τόσο καιρό...

Του Γιάννη Ραγκούση
Ανεξάρτητα από τον πολιτικό χώρο στον οποίο κανείς έχει επιλέξει να κινηθεί, η άσκηση της πολιτικής δεν μπορεί παρά να γίνεται βάσει αρχών οι οποίες δεν μπορούν να προσαρμόζονται στις περιστασιακές ανάγκες που προκύπτουν από την επικαιρότητα.

Τα τελευταία περίπου δυο χρόνια οι συνεχείς μεταμορφώσεις του Αντώνη Σαμαρά έχουν πάψει να εκπλήσσουν, καθώς έχει αποδειχθεί ότι ο τυχοδιωκτισμός αποτελεί στοιχείο της προσωπικότητάς του.

Είδατε, όμως, πώς τα έφερε η ζωή; Ο κ.Σαμαράς, παρόλο που ήταν αυτός που πρώτος συκοφάντησε κάθε προσπάθεια όλων εμάς που κληθήκαμε το 2009 να σηκώσουμε το βάρος της εθνικής προσπάθειας, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, τώρα δαιμονοποιεί οποιονδήποτε δεν αποδέχεται τις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας.

Είδατε, όμως, πώς συνεχίζει να τα φέρνει η ζωή; Ο κ. Σαμαράς με την ακροδεξιά ρητορική και την ανεύθυνη πολιτική, βρέθηκε πρωθυπουργός την ώρα που ανατέλλει το αθλητικό άστρο του Γ. Αντετοκούμπο.

Κάπως έτσι τραβήχτηκε η φωτογραφία-ντοκουμέντο του Γιάννη μέσα στο Μαξίμου να κρατάει αυτός αγκαλιά το μικρόσωμο Α. Σαμαρά.

Μια φωτογραφία που ισοδυναμεί με χιλιάδες γιατί –ελληνικές λέξεις– παιδιών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε αυτή τη μεγάλη πατρίδα, αλλά εξαιτίας της ακροδεξιάς προσέγγισης του κ. Σαμαρά ζουν ανέστιοι κι απελπισμένοι.

Του κ. Σαμαρά, που αυτός το 1991 άνοιξε άναρχα τα σύνορα με αποτέλεσμα χιλιάδες μετανάστες χωρίς χαρτιά να αντιμετωπίσουν μια παρατεταμένη κακομεταχείριση και η ελληνική κοινωνία να βρεθεί απολύτως απροετοίμαστη απέναντι σε αυτού του τύπου το μεταναστευτικό πρόβλημα που ζούμε και που δεν είχε μέχρι τότε.

Σε κάθε περίπτωση, η απόφασή του να δεχθεί τον Γιάννη Αντετοκούμπο στο Μέγαρο Μαξίμου –για να εμπορευτεί επικοινωνιακά την επιτυχία του– ήταν θλιβερή.

Κορυφαία στιγμή πολιτικής υποκρισίας. Δεν περίμενα ότι η δίψα του για δημοσιότητα θα μπορούσε να τον οδηγήσει μέχρι εκεί. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι ο άνθρωπος που το 2010 παρουσίαζε περίπου ως εθνική προδοσία το νόμο για την ιθαγένεια θα ήταν αυτός που θα έσπευδε πρώτος να φωτογραφηθεί με ένα παιδί που ενέπιπτε κανονικά στο πεδίο εφαρμογής των συγκεκριμένων διατάξεων.

Περίμενα ακόμα κι από τον κ. Σαμαρά να μείνει σταθερός σε 2-3 βασικές ψηφοθηρικές του επιλογές και με «παρρησία» να συνεχίσει να περιγράφει την «καταστροφική» δράση αυτών των παιδιών κατά της κοινωνικής συνοχής, να συνεχίσει να πολεμά κάθε σύγχρονη πρόταση για την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας.

Η σπουδή του όμως να προλάβει να οικειοποιηθεί λίγη από την επιτυχία του ταλαντούχου Γιάννη αποκάλυψε με τρόπο σαφή το πόσο εργαλειακά προσεγγίζει τις λέξεις «έθνος» και «πατρίδα», που συχνά χρησιμοποιεί.

Προφανώς ο κ. Σαμαράς κατάλαβε κάτι που εμείς οι βλάκες δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε τόσο καιρό: τελικά, Έλληνας ούτε γεννιέσαι ούτε γίνεσαι. Έλληνα σε κάνει... το NBA!!

Μόνο που στην πατρίδα του NBA είναι σε εξέλιξη μια ιστορική μεταρρύθμιση. Μια μεταρρύθμιση που για να νομοθετηθεί όχι μόνο ο πρόεδρος Ομπάμα συμπορεύεται με τον πρώην αντίπαλό του ρεμπουμπλικάνο Τζον Μακέιν, αλλά αποφάσισε να ιδρύσει πολιτική πρωτοβουλία γι’ αυτόν το σκοπό και ο ιδρυτής του Facebook Ζούκερμπεργκ μαζί με τον Μπίλ Γκέιτς και πολλούς άλλους κορυφαίους της οικονομίας των νέων τεχνολογιών. Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη μεταρρύθμιση, που ήδη πριν από λίγες ημέρες έλαβε την έγκριση της Γερουσίας, θα αποκτήσουν δικαίωμα στην Αμερικανική Ιθαγένεια 11 εκατομμύρια παιδιά μεταναστών χωρίς χαρτιά (δηλαδή λαθρομεταναστών κατά την ορολογία Σαμαρά-Χρυσής Αυγής) που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, σπούδασαν στις ΗΠΑ.

Θυμίζω ότι σύμφωνα με τον νόμο 3838 –που λυσσαλέα καταπολεμήθηκε από τους σκοταδιστικούς κύκλους της χώρας– παιδιά μόνο νομίμων μεταναστών δικαιούνται την ελληνική Ιθαγένεια.

Ωστόσο, η πρωτοβουλιά Σαμαρά να συναντήσει τον Γιάννη μακάρι να ήταν μόνο θλιβερή. Βασικά ήταν εξοργιστική.

Γιατί; Μα, διότι οι διατάξεις που έχει ετοιμάσει για να αντικαταστήσει τον Ν.3838, ουσιαστικά στερούν κάθε δικαίωμα σε παιδιά σαν τον Γιάννη να αποκτήσουν την ιθαγένεια της πατρίδας τους, δηλαδή την ελληνική ιθαγένεια!

Η Ελλάδα του κ. Σαμαρά, η «νέα» Ελλάδα, είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Χρυσής Αυγής. Ενα «project» που δεν μπορεί παρά να απωθεί κάθε προοδευτικό άνθρωπο και που με βεβαιότητα δεν αφορά την Ελλάδα του μέλλοντος.

Ο Νόμος 3838 δεν είναι νόμος μου, αλλά νόμος μας, μολονότι όταν συνεπαγόταν μόνο πολιτικό κόστος ελάχιστοι είχαν το θάρρος να τον υπερασπιστούν και να τον στηρίξουν. Για πολλούς ήταν βολικό «να αφήσουμε» τον Σαμαρά και τη Χρυσή Αυγή να τον βαφτίσουν «Νόμο Ραγκούση».

Ας είναι, δεν πειράζει. Προσωπικά, και τότε και τώρα, λέω πως είμαι υπερήφανος γι’ αυτή τη μεταρρύθμιση και κάθε ημέρα που περνά θα δικαιώνεται όλο και περισσότερο .

Γιατί φωτίζει την Ελλάδα της αυτοπεποίθησης και της προόδου, γιατί χτίζει την Ελλάδα της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης.

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B5-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B9%CE%AD%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B5-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B9

Αυτός ο παράξενος Παπανδρέου

 

Τι να λέμε τώρα. Εκείνος που εξελέγη πανίσχυρος Πρωθυπουργός και με τις άοκνες προσπάθειες του ενέταξε τη χώρα στον μηχανισμό στήριξης για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως κοινωνικός σχηματισμός στην ευρωπαϊκή οικογένεια, παρέδωσε την εξουσία για το καλό του τόπου.

Απέδειξε με την ανιδιοτέλεια και το δημοκρατικό ήθος που τον διακρίνει, ότι βάζει πάντοτε, πάνω από θέσεις και αξιώματα, το εθνικό συμφέρον. Πέταξε στα μούτρα του παλαιοκομματισμού την παραίτηση του, αδιαφορώντας για το προσωπικό και μικροκομματικό συμφέρον.

Θα μπορούσε βεβαίως, να προσφύγει στην λαϊκή ετυμηγορία, καταγγέλλοντας με διάγγελμα τους προδότες που συνωμοτούσαν αλλά δεν το έπραξε για να μην διακινδυνεύσει η πορεία της χώρας. Τους τελείωσε όλους με την γενναιότητα του χαρακτήρα του να παίρνει δύσκολες αποφάσεις.

Βλέποντας, ο παράξενος αυτός Παπανδρέου, ότι οι πάντες είχαν βγει στα κεραμίδια και ούρλιαζαν και μούντζωναν και προπηλάκιζαν και «αγανακτούσαν», αντελήφθη ότι έπρεπε να μπει ένα τέλος σε αυτή την απαράδεκτη κατάσταση. Και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό ήταν μια ριζοσπαστική πρόταση για δημοψήφισμα.

Και εγένετο φως. Η πρόταση δημιούργησε τόσο μεγάλο σοκ που σηκώθηκαν και οι πέτρες να τον σκεπάσουν.

ΜΜΕ, πολιτικά κόμματα και οι «αγανακτισμένοι» των συντεχνιών, της ρεμούλας και της αρπαχτής, που σέρβιραν του κόσμου τις αντιμνημονιακές αηδίες για λαϊκή κατανάλωση, κατάλαβαν ότι αν υλοποιείτο μια τέτοια απόφαση, θα χάνανε τη μπάλα κάτω από τα πόδια τους. Θα στερούντο το μεγαλύτερο και πιο ισχυρό ατού που διέθεταν. Το παραμύθι ότι ο λαός τάχα ήταν αντίθετος με το μνημόνιο.

Αυτό φοβήθηκαν και άρχισαν τα όργανα. Φόρεσαν τις τσεμπέρες και ξεκίνησαν το μοιρολόι. Άρχισαν να σκούζουν και να ξεμαλλιάζονται σαν ολοφυρόμενες μοιρολογίστρες.

Θα καταστρέψει τη χώρα αυτός ο αχαΐρευτος, λέγανε. Δεν ξέρει τι κάνει. Βάζει τον τόπο σε θανάσιμο κίνδυνο. Τι θα απογίνουμε αν ο λαός πει όχι;

Στην πραγματικότητα όμως ο φόβος ήταν άλλος. Μήπως ο λαός επιδοκιμάσει τις επιλογές του Πρωθυπουργού. Γιατί καταλάβαιναν πολύ καλά και δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού, ότι το δημοψήφισμα, με ενημερωμένο πολύπλευρα το λαό, θα το κέρδιζε ο Παπανδρέου. Και τότε; Τότε μαύρο φίδι που θα τους έτρωγε.

Ενώ λοιπόν τα πάντα ήταν κανονισμένα και εκτός ολίγων στελεχών που εξέφρασαν αμφιβολίες για το εγχείρημα, οι πάντες ήταν σύμφωνοι εντός ΠΑΣΟΚ.

Μόλις όμως επέστρεψε από τις Βρυξέλες που είχε πάει μαζί με τον αντιπρόεδρο του Β. Βενιζέλο άρχισε η διαδικασία της ρήξης. Ο σημερινός Πρόεδρος, αφού τα βρήκε με τους Μερκοζί, με δήλωση του διαφοροποιήθηκε από την συγκριμένη επιλογή, παρότι εδώ ήταν φανατικά υπέρμαχος του δημοψηφίσματος. Τον ακολούθησαν ομαδικά βουλευτές κυρίως της επιρροής του που αμφισβήτησαν ΕΥΘΕΩΣ τον εκλεγμένο δικό τους Πρωθυπουργό.

Αυτοί οι «ευαίσθητοι» εντός ΠΑΣΟΚ, που του έσερναν χωρίς ντροπή διάφορα και τον προειδοποιούσαν ότι αν δεν παραιτηθεί θα τον ρίξουν, πρέπει να ντρέπονται σήμερα. Γιατί αυτό που επετεύχθη εκ των υστέρων, μετά την αποχώρηση του, είναι μια θλιβερή ιστορία σε βάρος του λαού, διηγώντας την να κλαις.

Η κυριότερη συνέπεια βεβαίως είναι το γεγονός ότι αναρριχήθηκε στην εξουσία, στηριζόμενος από το ΠΑΣΟΚ, ένας σκληρός Δεξιός πολιτικός που συκοφαντούσε νυχθημερόν τον Παπανδρέου για την πολιτική του. Ένας κολωτούμπας πολιτικός, υποταγμένος στις πιο σκληρές απαιτήσεις της Τρόικας και βεβαίως, πρόθυμος εκτελεστής των εντολών του παρασιτικού μεγάλου κεφαλαίου της χώρας.

Δυστυχώς, κάποιοι ψωνισμένοι βουλευταδες και στελεχάρες του Βενιζελικού μπλοκ, έφεραν με τις αθλιότητες τους τον Σαμαρά στην εξουσία, αντί να σεβαστούν την εντολή του λαού και να στηρίξουν τον εκλεγμένο Πρωθυπουργό που αγωνιζόταν με νύχια και με δόντια να μην χρεοκοπήσει η χώρα.

Η ιστορία θα τους τους γράψει, όλους αυτούς τους επιλήσμονες του δημοκρατικού χρέους πολιτικούς τυχοδιώκτες με μελανά γράμματα. Θα το έχουν βάρος στη συνείδηση τους, όσοι από αυτούς έχουν έστω και ελάχιστο ίχνος φιλότιμου.

Η κομψευόμενη κυρία Αποστολάκη, η Εύα η Καϊλή, η ευαίσθητη κυρία εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενη, ο κύριος Λιντζέρης που ήθελε ντε και καλά κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, η κυρία Βάσω Παπανδρέου, αν και μη Βενιζελικιά, που λύσσαξε να φύγει ο Παπανδρέου γιατί δεν την έκανε υπουργό, η αριστερή κυρία Γιαννακά που δήθεν δεν ήθελε χάος και αναρχία, ο πολύς Κουκουλόπουλος εκ των κολλητών του αρχηγού, που τον είχε ενοχλήσει το «λεφτά υπάρχουν», ο Γρηγοράκος με την εμπάθεια του, η «αριστερή» της παρέας κυρία Αντωνίου, ο περιπλανώμενος «Παπανδρεϊκός» κ. Οδυσσέας Βουδούρης, και πολλοί άλλοι, όπως ο φανατικός Βαγγέλης Μαλέσιος και ο Μανίκας, οι περισσότεροι ηρακλείς του Βενιζελικού στέμματος, εντάχθηκαν πρόθυμα στο παιχνίδι απαξίωσης του Παπανδρέου.

Παρόλα αυτά ξεδιάντροπα και προκλητικά, εξαιρουμένων της Παπανδρέου και του Βουδούρη, όλοι οι άλλοι, παριστάνουν ακόμα ότι είναι ΠΑΣΟΚ και παλεύουν δήθεν για τις αρχές του.

Θα το πω με σαφήνεια και μετά λόγου γνώσεως. Αυτή η ομάδα που ρήμαξε το Κίνημα και το απαξιώνει καθημερινά, με την αλλοπρόσαλλη και ανεύθυνη πολιτική του αρχηγού τους, είναι ξένο σώμα, κακοήθης καρκίνος στα σπλάχνα του Κινήματος. Εμπαθείς, ιδιοτελείς και ανάξιοι, προσκυνημένοι σε αντιδημοκρατικές πρακτικές δεν μπορούν να εμφανίζονται ως αγωνιστές της παράταξης. Πρέπει να αποχωρήσουν οικειοθελώς, διαφορετικά θα εκδιωχθούν εκ των πραγμάτων από τον απλό δημοκράτη πολίτη όταν έρθει η ώρα.

http://www.messiniakesapopseis.gr/index.php/apopseis/stravolaimos-stayros/1439-aftos-o-paraksenos-papandreou

Οι επιθέσεις και οι εντυπώσεις

Του Προκόπη Δούκα

Στην προσπάθεια μου να υπερασπιστώ την ΕΡΤ, δέχομαι επιθέσεις από δύο (κυρίως) πλευρές. Η μία προέρχεται από τα αριστερά - και κατηγορεί κάποιους εργαζομένους σαν και μένα, με πολιτικές απόψεις που δεν είναι αρεστές, οτι “τώρα θυμηθήκαμε τους άλλους εργαζομένους και μέχρι τώρα είμασταν μνημονιακοί” και οτι στην ουσία δεν υιοθετούμε μια αντίληψη που λέει οτι για όλα φταίει το μνημόνιο, η τρικομματική, η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο καπιταλισμός. Γι αυτές τις αντιλήψεις, το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι ευκαιρία για γενικό ξεσηκωμό, ώστε να πέσει η κυβέρνηση. Το ερώτημα βεβαίως είναι τι Βουλή (και τι κυβέρνηση) θα σχηματιστεί, αν γίνουν εκλογές - και το κατά πόσο θα είναι ακόμα χειρότερη από τις προηγούμενες, όπως σταθερά αναδεικνύει το εκλογικό σώμα, από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου και μετά.
 

Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται, όσοι επιθυμούν να υπάρχουν απλώς δύο στρατόπεδα, αυτά των “μνημονιακών” και των “αντιμνημονιακών”, είναι οτι ο κάθε δημοσιογράφος έχει (και οφείλει να έχει) τη δική του προσωπική οπτική, που δεν “ομογενοποιείται”, επειδή διαμαρτυρόμαστε όλοι για το “μαύρο” στην ΕΡΤ. Αυτονόητα πράγματα, αλλά να που τα συζητάμε, όταν αυτοί που κόπτονται για την ελευθερία του τύπου και τη “φίμωση” της ΕΡΤ, όχι μόνο δεν αντιλαμβάνονται την άλλη άποψη, αλλά θέλουν και (φανατικά πολλές φορές) να τη βρίσουν ή να την εξοβελίσουν.

Προσωπικά, δεν μίλησα ποτέ και δεν θέλω να μιλάω και να κάνω κατάχρηση όρων όπως “φασισμός” και “χούντα” - κατάχρηση που καταδικάζω σταθερά. Η κυβέρνηση είναι δημοκρατικά εκλεγμένη και κοινοβουλευτικά σχηματισμένη, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα. Το αν ακολουθεί (ολόκληρη ή ένα μέρος της) αυταρχικές πρακτικές, που μπορεί να θυμίζουν τον (επίσης εκλεγμένο, με μεγάλη πλειοψηφία μάλιστα, γείτονα Ερντογάν), αυτό είναι άλλη υπόθεση. Πίσω από θεωρίες συνωμοσίας περί εντολών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κρύβεται περισσότερο μια σκληρή δεξιά αντίληψη περί αποτελεσματικότητας - και μια νεοελληνική προχειρότητα, τσαπατσουλιά και τριτοκοσμική αίσθηση του ρίσκου, που βάζει (πάντα) πάνω από το καλό της χώρας, το μικροκομματικό όφελος. Αυτό αποδεικνύεται και από το μέγεθος των αντιδράσεων και των αλγεινών εντυπώσεων που δημιουργήθηκαν στην ευρωπαϊκή σφαίρα, με τα περισσότερα μέσα του δυτικού κόσμου (ακόμα και των ΗΠΑ) να εστιάζουν στο κλείσιμο της ΕΡΤ, πολύ ψηλά στην ιεράρχηση των ειδήσεων τους.

Το κυρίαρχο ζήτημα λοιπόν δεν είναι τόσο οι 2600 εργαζόμενοι της ΕΡΤ που απολύθηκαν, στη σειρά των χιλιάδων άλλων απολύσεων σε αυτή τη χώρα, τα τελευταία τρία χρόνια - ούτε η “επανάσταση” και η “ανατροπή”. Είναι το ίδιο το κλείσιμο τόσων συχνοτήτων, η εκχώρηση της ακροαματικότητας και της θεαματικότητας που συγκέντρωναν στον ανταγωνισμό - και η αβεβαιότητα (σε βαθμό σοβαρής δυσπιστίας) αν μια κυβέρνηση που χειρίζεται έτσι τα πράγματα είναι σε θέση να δημιουργήσει μια νέα δημόσια τηλεόραση, χωρίς τα φαινόμενα σπατάλης και διαφθοράς, τα οποία η ίδια ενίσχυσε σε σκανδαλώδη βαθμό, τον τελευταίο χρόνο.

Το γεγονός μάλιστα οτι επέλεξε να την λοιδορήσει (ωσάν να μην είχε την απόλυτη ευθύνη της με την τοποθέτηση των διοικήσεων), ώστε να δικαιολογήσει την απόφαση της, είναι ενδεικτική του κουτοπόνηρου χειρισμού των πραγμάτων. Και σε αυτό το ζήτημα πρέπει να βρούμε τον κοινό τόπο - και να συγκεράσουμε απόψεις, ανεξαρτήτως πολιτικής θεώρησης, ώστε να αναδειχθεί η προχειρότητα. Δεν είναι λοιπόν το ίδιο το κλείσιμο της ΕΡΤ, με την κριτική για την πιθανότητα να κάνουν οι καθηγητές απεργία μέσα στις εξετάσεις ή τα αιτήματα των εργαζομένων στο Μετρό. Όσοι θέλουν να τα εντάσσουν υποχρεωτικά σε ένα “τσουβάλι”, δεν επιτρέπουν στην άλλη άποψη να υπάρχει, παρά μόνο αν διαλέγει στρατόπεδα.

Η άλλη πλευρά της (πολλές φορές πολύ επιθετικής) κριτικής έρχεται εκ δεξιών, από τον φιλελεύθερο χώρο. Εκεί υπάρχει χρόνια μια αντίληψη, εμποτισμένη πολλές φορές με φανατισμό, οτι είναι απαράδεκτο να πληρώνει κανείς υπηρεσίες σαν της ΕΡΤ, οτι δεν πρέπει να υπάρχει “κρατικό υπουργείο ποιότητας”, οτι η αγορά πρέπει να διαμορφώνεται ελεύθερα, σύμφωνα με τις ανάγκες. Η αντίληψη αυτή βεβαίως προσπαθεί συχνά να υποβαθμίσει την ανάγκη και τις επιτυχίες μιας δημόσιας τηλεόρασης (όσο κι αν πάσχει), δυσφημίζοντας ένα περιοδικό με τιράζ 20 χιλιάδων ως “μη έχον αναγνώστες” ή ισχυριζόμενη οτι οι ακροαματικότητες και οι θεαματικότητες είναι μηδενικές, ξεχνώντας τις τηλεθεάσεις που πέτυχε η ΕΡΤ όταν κάλυψε μεγάλα γεγονότα όπως ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία ή το Ιράκ - και πιο πρόσφατα, όταν αφέθηκε να λειτουργήσει ελεύθερη, στη διάρκεια της τρίμηνης προεκλογικής περιόδου, επιδόσεις που κορυφώθηκαν με την πρωτιά της στην εκλογική βραδιά, πρώτη φορά στα χρονικά.

Η επιχειρηματολογία εδώ, που ξεχνάει ηθελημένα οτι το επίπεδο του δημόσιου λόγου και της πολιτικής ζωής καθορίζεται απολύτως από το “αντίβαρο” που προσφέρει μια δημόσια τηλεόραση, εστιάζει σε δύο βασικά σημεία: Πρώτον, οτι η ΕΡΤ δεν μπόρεσε ποτέ να αποφύγει τις παρεμβάσεις, κυρίως της εκάστοτε κυβέρνησης, με αποτέλεσμα να εγκαλείται για “προπαγάνδα” (που βεβαίως υπάρχει καλυμμένη και σε πολύ χειρότερη μορφή, σε πολλά ιδιωτικά μέσα) - ως εκ τούτου, ας μην υπάρχει. Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, αντί να επιδιώκεται η βελτίωση ενός παθογενούς τομέα (όπως είναι και όλο το δημόσιο, σε αυτή την περίπτωση), επιδιώκεται η κατάργηση του. Η άποψη αυτή ξεχνάει επίσης οτι παρά τις παρεμβάσεις, η ΕΡΤ προσφέρει πολυφωνία, που κανένα άλλο μέσο δεν έχει πετύχει, ούτε στα όνειρα του.

Το δεύτερο είναι οτι η διαφθορά και η σπατάλη ενδημεί - και μάλιστα ουδέποτε καταγγέλθηκε από τους εργαζομένους, ως όφειλαν. Το τελευταίο δεν είναι αληθές, σε αντίθεση με το πρώτο. Είναι τόσες πολλές οι παρατυπίες και τα σκάνδαλα που έχουν συμβεί (και καταγγελθεί από τους εργαζόμενους), που χάνει κανείς τον λογαριασμό. Και τα δύο επιχειρήματα (προπαγάνδα και σπατάλη) δείχνουν ακριβώς οτι είναι απαραίτητο, περισσότερο από ποτέ, να υπάρξει νομοθετικό σχήμα, που θα εξασφαλίζει την ανεξαρτησία της ΕΡΤ και των δημοσιογράφων της, που όπως φαντάζεστε να είναι εύκολο να αντικρούσουν τον έλεγχο και τις προσπάθειες συγκάλυψης. Δηλαδή, επειδή δεν πετύχαμε ποτέ τη σωστή διαφάνεια και μηχανογράφηση στο δημόσιο, θα το κλείσουμε, αντί να προσπαθούμε να το βελτιώσουμε;

Το επιχείρημα αυτό επεκτείνεται στο ακόλουθο: “Αφού κάναμε τόσες προσπάθειες να την εξυγιάνουμε και συναντήσαμε λυσσαλέα αντίδραση, μόνο με ριζικές λύσεις μπορεί να γίνει κάτι”. Πράγματι, οι κατά καιρούς αντιδράσεις συνδικαλιστικών ηγεσιών ήταν απαράδεκτες και οπισθοδρομικές. Σε αυτές όμως, προσθέστε αυτές της ίδιας πολιτικής δύναμης και του βαθέος κομματικού της κράτους, που τώρα λοιδορεί την ΕΡΤ (για παράδειγμα, πρόσφατα στο σχέδιο Μόσιαλου). Η χθεσινή, ελαφρώς “μάγκικη” παρουσία του πρωθυπουργού, που προσπάθησε να αντιστρέψει την πραγματικότητα- αποκαλύπτοντας και την προσωπική του πικρία οτι “όποτε υπήρχε κάτι αισιόδοξο, η συντεχνία απεργούσε”, δείχνει πώς αντιλαμβάνεται τη λειτουργία των ΜΜΕ απέναντι στην επικοινωνιακή πολιτική κάθε κυβέρνησης.

Αν λοιπόν υπήρχαν οι στοιχειώδεις προετοιμασία, επαγγελματισμός και πολιτική ευσυνειδησία (και οι προθέσεις ήταν ειλικρινείς), η κυβέρνηση θα παρουσίαζε και θα νομοθετούσε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο εξυγίανσης της ΕΡΤ (που κακώς δεν είχαμε ήδη εκπονήσει μόνοι μας οι εργαζόμενοι, ζητώντας αξιολόγηση και αξιοκρατία). Θα το παρέδιδε στην κρίση του ελληνικού λαού - και ας ήταν οι αντιδράσεις των συνδικαλιστών παράλογες και καταχρηστικές. Στο κάτω-κάτω, ας την “έκλειναν” οι εργαζόμενοι την ΕΡΤ, με απεργίες, θα ήταν δικό τους σφάλμα.

Αντιθέτως, αυτό που διαφαίνεται πια καθαρά είναι οτι ο σκοπός είναι ευρύτερος: Εκτός από την αποφυγή της “μέγγενης” για τουλάχιστον 2000 απολύσεις, το μεγαλύτερο κυβερνητικό κόμμα εκβιάζει και τζογάρει με τις εκλογές, που ούτως ή άλλως επιθυμεί, πριν αναγκαστεί να πάρει και άλλα επώδυνα μέτρα - και πριν την ελληνική προεδρία, το πρώτο εξάμηνο του 2014: “Αν θέλετε ρίξτε με - και πάμε σε εκλογές. Εσείς θα χάσετε παταγωδώς, εγώ ελπίζω να βγω ενισχυμένος και η Χρυσή Αυγή καραδοκεί”.

Η μεθόδευση μάλιστα είναι άκρως “αποτελεσματική”: Η κατάργηση της ΕΡΤ έγινε με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, που υπέγραψαν μόνο οι νεοδημοκράτες υπουργοί. Η δημιουργία της Νέας ΕΡΤ θα γίνει με την ψήφιση νομοσχεδίου, που αν δεν στηρίξουν οι κυβερνητικοί εταίροι, δεν θα οδηγήσει ποτέ στην ίδρυση του νέου φορέα...

Κάθε πρωί και κάθε βράδυ, χιλιάδες ακροατές και τηλεθεατές αντιμετωπίζουν σιωπή ή μαύρο, εκεί που έβρισκαν κάτι να τους αρέσει. Αναπόφευκτα θα διοχετευθούν αλλού, χάνοντας συνήθειες ετών. Για το Τρίτο και τον Kosmos, για το Downton και το Borgen, για τα διεθνή και τις εκπομπές όπως ο Εξάντας - μόνο και μόνο γι αυτά, η ΕΡΤ δεν έπρεπε να σιγήσει. Αυτοί που επέλεξαν τον “υψηλό συμβολισμό” του κλεισίματος της (έστω και για μήνες) δείχνουν οτι όχι μόνο δεν ξέρουν από ΜΜΕ και βασικό management, αλλά δεν μπορούν να σταθμίσουν ούτε στοιχειωδώς τις πολιτικές εντυπώσεις...

http://prokopisdoukas.blogspot.gr/2013/06/blog-post_13.html 

Συγχαρητήρια Αντώνη!

Είσαι τόσο πολύ δεξιός όσο και αδέξιος, που κατάφερες να με βγάλεις ακόμη κι εμένα στο δρόμο! 
Εύχομαι το πολιτικό σου μέλλον να είναι πιο δυσοίωνο κι από αυτό των υπαλλήλων της ΕΡΤ...

Υ.Γ:Δυο σοβαρές τοποθετήσεις για την ΕΡΤ:

H σπασμωδική προχειρότητα του "ξαφνικού θανάτου"...
http://prokopisdoukas.blogspot.gr/2013/06/h.html

ΔΥΟ ΣΧΟΛΙΑ
http://doncat.blogspot.gr/2013/06/blog-post.html