Η αλήθεια για το γάλα

του Κ. Α. Καρατζά

Το γάλα είναι από τα πιο σημαντικά διατροφικά προϊόντα που σχετίζεται με πολλά προϊόντα όπως το τυρί και το γιαούρτι, βασικά εξαγώγιμα προϊόντα της χώρας μας. Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες με το θέμα του γάλακτος πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Στο γάλα έχουμε δύο βασικές κατηγορίες μικροοργανισμών, τους θερμοευαίσθητους που σκοτώνονται στην παστερίωση και τους θερμοανθεκτικούς (σπορογόνοι) που σκοτώνονται στην αποστείρωση (υψηλότερη θέρμανση). Η πώληση νωπού γάλακτος απαγορεύεται, επομένως το γάλα στην αγορά θα είναι είτε παστεριωμένο (διατηρείται 10-15 ημέρες) είτε αποστειρωμένο (διατηρείται έως εννέα μήνες). Σε όλον τον κόσμο υπάρχουν αυτές οι βασικές δύο κατηγορίες γάλακτος και αυτό πρέπει να αναγράφεται στη συσκευασία.
Οπως αναφέρθηκε παραπάνω, το παστεριωμένο γάλα περιέχει ακόμη θερμοανθεκτικούς μικροοργανισμούς οι οποίοι τελικά θα αναπτυχθούν και θα καταστρέψουν το γάλα συνήθως εντός 10-15 ημερών. Το χρονικό αυτό διάστημα όμως επηρεάζεται από το πόσο βρώμικο είναι το γάλα και από τις συνθήκες διατήρησής του. Οσο πιο βρώμικο είναι το γάλα ή όσο εκτίθεται σε υψηλές θερμοκρασίες τόσο μικρότερο είναι αυτό το διάστημα. Γενικότερα, πέντε ημέρες διατηρησιμότητα υποδηλώνουν εξαιρετικά βρώμικο γάλα. Σε καμία χώρα του κόσμου (εκτός Ελλάδας και Ιταλίας) δεν μπαίνουν χρονικά όρια στη διατηρησιμότητα από τον νομοθέτη γιατί είναι υποχρέωση της εταιρείας να ορίσει με επιστημονικά κριτήρια το πόσο διατηρείται το γάλα της.
Στην Ελλάδα αποφασίσαμε να ορίσουμε με νόμο την κατηγορία του «φρέσκου γάλακτος» που λήγει σε λιγότερο από πέντε ημέρες. Αυτό ουσιαστικά αποτρέπει τις εισαγωγές γάλακτος κάτι το οποίο έχει άλλωστε παραδεχθεί και ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης. Σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο ο όρος «φρέσκο» αντικατοπτρίζει την ομοιότητα ενός προϊόντος με το νωπό προϊόν και για το γάλα ο όρος «φρέσκο γάλα» υποδηλώνει μόνο το νωπό γάλα. Αλλωστε πώς μπορούμε να χρησιμοποιούμε τον όρο «φρέσκο» για ένα προϊόν που πρέπει υποχρεωτικά να υποστεί επεξεργασία σε υψηλές θερμοκρασίες; Απόδειξη ότι ο νόμος δεν ορίζει ως «φρέσκο» κανένα άλλο παστεριωμένο προϊόν (π.χ. χυμοί).
Είναι προφανές λοιπόν ότι στην κατηγορία του παστεριωμένου γάλακτος όσο πιο μικρή είναι η διατηρησιμότητά του τόσο πιο βρώμικο είναι το γάλα και τόσο λιγότερο μοιάζει με το νωπό αλλά και ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με φρέσκο.


Τα προβλήματα λοιπόν που προκαλεί αυτός ο νόμος που έχουμε είναι προφανή.
n Ο Ελληνας όχι μόνο πίνει το πιο ακριβό γάλα στην ΕΕ αλλά δυστυχώς και το πιο βρώμικο. Ο ίδιος ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης ανέφερε ότι το γάλα μας είναι τόσο βρώμικο που η αύξηση έστω και μιας ημέρας πάνω από τις πέντε θα προξενούσε προβλήματα Δημόσιας Υγείας (πιθανότητα ανάπτυξηςB. cereus λόγω βρώμικης πρώτης ύλης).
n Ο αποκλεισμός παιχτών από την αγορά μειώνει τον ανταγωνισμό, αυξάνει τις τιμές και δημιουργεί ολιγοπώλια που άλλωστε έχουν παρατηρηθεί στην αγορά γάλακτος στο παρελθόν.
n Παραπλανάται ο καταναλωτής που νομίζει ότι το παστεριωμένο γάλα των 10 ημερών είναι μη φρέσκο, χαμηλότερης ποιότητα και περίπου ίδιο με το αποστειρωμένο γάλα το οποίο διατηρείται για 180-300 ημέρες (αυτή η άποψη εμφανίζεται σε πολλά δημοσιεύματα). Πώς μπορεί το γάλα των έξι ημερών να είναι πιο κοντά στο γάλα των 300 ημερών από ό,τι στο γάλα των πέντε ημερών;
n Πριμοδοτείται ο χειρότερος παραγωγός με τη χειρότερη ποιότητα γάλακτος καταστρέφοντας την εξέλιξη, τον εκσυγχρονισμό της παραγωγή μας και την ανταγωνιστικότητα γιατί δεν υπάρχει κίνητρο για κάποιον να παράγει καλής ποιότητας γάλα. Οσο πιο βρώμικο γάλα παράγεις τόσο πιο μικρή διατηρησιμότητα πετυχαίνεις (εντός πέντε ημερών) και το πουλάς σαν «φρέσκο».
n Υποχρεώνει κάποιες από τις παραπάνω γαλακτοβιομηχανίες που παράγουν καλής ποιότητας γάλα (διατηρησιμότητας 10-15 ημέρες) να ψεύδονται παρουσιάζοντας ότι λήγει στις πέντε ημέρες, για να βάλουν το προϊόν στην κατηγορία του «φρέσκου».
Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι η καλύτερη λύση θα ήταν η εναρμόνιση με ό,τι ισχύει σχεδόν σε όλον τον κόσμο. Ισως ένα μικρό μεταβατικό διάστημα ενός καθεστώτος προστατευτισμού να ήταν σκόπιμο για να δοθεί η δυνατότητα στους παραγωγούς να αναδιοργανωθούν (αύξηση ποιότητας, ενοποίηση, στροφή προς τυροκόμηση κ.λπ.) αντί να ζητούν τη διαιώνιση ενός καθεστώτος που βασίζεται στην παραπλάνηση και στην άγνοια του καταναλωτή.


O Κίμων Ανδρέας Καρατζάς είναι επίκουρος καθηγητής Μικροβιολογίας Τροφίμων στο Πανεπιστήμιο Ρέντινγκ της Αγγλίας


http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5102238/h-alhtheia-gia-to-gala/

Ευτυχώς το Σύνταγμα δεν έγινε Ταχρίρ.

Edito 475


του Φώτη Γεωργελέ

Εδώ και τρεις μήνες, παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση τη διάλυση μιας χώρας. Η Κριμαία αποσχίστηκε, στρατιωτικές κινήσεις, οι ανατολικές επαρχίες αυτονομούνται, παραστρατιωτικές πολιτοφυλακές, δολοφονίες. Η Ουκρανία έχει μπει σε αυτοκαταστροφική τροχιά. Αν κοιτάξεις γύρω μας τον κόσμο, θα φοβηθείς. Η Αραβική Άνοιξη είναι πάντα φθινόπωρο, αποδεικνύεται ακόμα μια φορά ότι δεν είναι εύκολο να κόψεις δρόμο προς την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Στη Συρία ο εμφύλιος συνεχίζεται 2 χρόνια, οι νεκροί έφτασαν τους 140.000. Η Αργεντινή μια δεκαετία μετά την κρίση είναι πάντα σε κατάσταση ανάγκης, οι άνθρωποι σκοτώνονται κάθε βδομάδα σε επιθέσεις στα σούπερ μάρκετ για να βρουν τρόφιμα. Στη Βενεζουέλα έφτασαν τα 38 τα θύματα στους δρόμους. Η Τουρκία που μέσα σε μια δεκαετία γνώρισε τεράστια ανάπτυξη και βρέθηκε μέσα στις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, τώρα συγκλονίζεται από σκάνδαλα, το νόμισμα καταρρέει, τα επιτόκια ανεβαίνουν, διαδηλώσεις, νεκροί. Τα σημάδια δείχνουν ότι η Νέα Οικονομία της τεχνολογίας και της πληροφορικής δεν είναι τόσο συμβατή με αυταρχικά καθεστώτα. Όσο κι αν τα γεγονότα είναι τραγικά, το μήνυμα για τις οικονομίες της Δύσης είναι ενθαρρυντικό. Η παρακμή της Ευρώπης δεν είναι νομοτελειακό φαινόμενο.

Στην Ουκρανία έπαιξαν και έχασαν τα πάντα. Προσπάθησαν να λύσουν τα πολιτικά προβλήματα με εξωθεσμικούς τρόπους. Όμως, έτσι, η δυναμική γίνεται ανεξέλεγκτη. Για να ρίξουν μια κυβέρνηση και να επιταχύνουν τη σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, βρέθηκαν με 100 νεκρούς στην πλατεία Μεϊντάν και στα πρόθυρα εμφυλίου με κίνδυνο να χάσουν τη μισή χώρα. Ο Σύριζα γι’ αυτή την περίπτωση εξέδωσε μια αξιοπρόσεκτη ανακοίνωση: «Τα κράτη λειτουργούν με βάση τις δημοκρατικές διαδικασίες και τη θέληση της πλειοψηφίας των πολιτών και όχι υπό την πίεση βίαιων μειοψηφιών». Το πιθανότερο είναι πως η ειρωνεία της ιστορίας δεν είναι καν αντιληπτή στους συντάκτες της, δεν παύει όμως να μοιάζει με αυτοκριτική. Υπάρχουν ακόμα και σήμερα πολλοί άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τον κόσμο με όρους οπαδικής στράτευσης. Αν είμαστε με τον Πούτιν, με τον Τσάβες, τότε οι κυβερνήσεις καλώς πυροβολούν με τα αυτόματα τους διαδηλωτές και αφήνουν πίσω τους 100 νεκρούς. Αν είμαστε στην πλατεία Συντάγματος, θέλουμε να την κάνουμε πλατεία Ταχρίρ, να ρίξουμε τα κιγκλιδώματα, να κάνουμε ντου στη Βουλή, να τους «φοβίσουμε», να μην ψηφίσουν αυτό που θέλουν. Έξω από τους κοινοβουλευτικούς κανόνες, βασιλεύει το παιχνίδι με τη μοίρα, η συγκυρία, οι συμπτώσεις, η συλλογική τρέλα, τα σκοτεινά παιχνίδια άλλων απροσδιόριστων δυνάμεων. Ο κόσμος μας έχει γίνει εύθραυστος, τεράστιες μεταβολές συντελούνται στις μέρες μας, βρισκόμαστε σε μια μεταβατική φάση και κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει ακριβώς τη συνέχεια. Καθώς όλα αλλάζουν γρήγορα και με βίαιο τρόπο, το μόνο που καταλαβαίνουμε είναι ότι σ’ αυτή την περίοδο, η κάθε απόφαση, η κάθε επιλογή δεν είναι δωρεάν, δεν υπάρχει «στα ψέματα παίζαμε», δεν γυρνάς πίσω, μπορεί να φτάσεις χωρίς καν να το καταλάβεις σε ένα καταστροφικό φινάλε.

Έχουμε κατηγορήσει πολύ το πολιτικό μας σύστημα, την Ευρώπη, την κοινωνία μας. Βλέποντας όμως γύρω μας πρέπει να αναγνωρίσουμε στους εαυτούς μας ότι ενώ φλερτάραμε επικίνδυνα με την καταστροφή, μια καταστροφή που τα γειτονικά παραδείγματα μας δείχνουν πόσο εύκολη είναι, εμείς την αποφύγαμε. Φλερτάραμε με τον εξωθεσμικό δρόμο, τη βία, την παράνοια, την τύφλωση που προκαλεί ο λαϊκισμός και σε σπρώχνει στο γκρεμό, αλλά το ξεπεράσαμε. Είχαμε τα δυσκολότερα προβλήματα, κάναμε όλα τα λάθη. Μπορεί να καθυστερήσαμε αδικαιολόγητα, να επιλέξαμε τις άδικες λύσεις, να πλήρωσαν αυτοί που έφταιγαν λιγότερο. Όμως, παρ’ όλα αυτά, γλιτώσαμε τις περιπέτειες. Έστω και γλείφοντας τις πληγές μας, η Ελλάδα δεν βρίσκεται πια στο 2010. Ευτυχώς, το Σύνταγμα δεν έγινε πλατεία Ταχρίρ.

Γλιτώσαμε τα χειρότερα και κερδίσαμε χρόνο. Έχουμε πάντα μπροστά μας το πρόβλημα να οικοδομήσουμε μια βιώσιμη οικονομία. Αλλά γλιτώσαμε τις τριτοκοσμικές περιπέτειες. Μου φαίνεται απίστευτα οδυνηρό που χάσαμε τόσα χρόνια, πως ακόμα και σήμερα παίζουμε καθυστερήσεις προσπαθώντας να διασώσουμε ένα σύστημα που δεν σώζεται, αλλά ίσως έτσι γίνονται τα πράγματα. 4 χρόνια για τη μικρή μας ζωή είναι πάρα πολλά, αλλά για την ιστορία μιας χώρας είναι ένα απλό επεισόδιο. Το σημαντικό είναι ότι αποφύγαμε την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, τις αυτοκτονικές λύσεις που πάντα είναι ενδεδυμένες με πολλές σημαίες, πατριδοκαπηλεία, «επανάσταση» και «ηρωικές θυσίες».

Κι αυτό, για να λέμε τα πράγματα πια στα ίσια, το οφείλουμε στη θέση μας: στην Ευρωπαϊκή Ένωση της οποίας είμαστε μέλος και στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Μέσα στην Ευρώπη, με τους δημοκρατικούς θεσμούς, αντιμετωπίζεις τα προβλήματα καλύτερα πάντα απ’ ό,τι οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, με οποιουσδήποτε άλλους τρόπους.

Η Ουκρανία είναι μια χώρα πενταπλάσια από μας. Βρέθηκε στην κρίσιμη θέση από ένα χρέος 25-30 δις, το ένα δέκατο απ’ όσο είχε μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων κατοίκων. Η Αργεντινή ήταν κάποτε η πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη, 13 χρόνια δεν μπορεί να συνέλθει από την κρίση για ένα χρέος 30 δις. Η Βενεζουέλα είναι η πέμπτη μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα του κόσμου, 90 δις έσοδα έχει ετησίως από το πετρέλαιο. Για μία ακόμα φορά επιβεβαιώνεται ότι είναι οι θεσμοί που κάνουν τα επιτυχημένα κράτη και όχι ο πλούτος.

Ακούσαμε πολλά αυτά τα χρόνια. Για την Ευρώπη που είναι «λάκκος των λεόντων», για «ανθρωπιστική καταστροφή» και «κοινωνική γενοκτονία». Όταν κοιτάμε γύρω μας τον άλλο κόσμο, μπορούμε καλύτερα να κάνουμε τις συγκρίσεις. Να βάλουμε όλα τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Δυσκολευόμαστε, πολλοί άνθρωποι υπέφεραν και έχουν πολλοί ευθύνες γι’ αυτό. Όμως η υπερβολή δεν είναι ποτέ αθώα. Δεν είναι πιο μαχητικοί αυτοί που μιλάνε για «δυνάμεις κατοχής» και «απελευθερωτικούς αγώνες», για «δοσίλογους» και «πατριώτες». Είναι απλώς αυτοί που εμφανίζονται σε εποχές κρίσιμες, τότε που οι φοβισμένες ψυχές μας ψάχνουν ένα σωτήρα να τους σώσει κι έναν εχθρό να μισήσουν. Και τότε οι λύσεις είναι πάντοτε αυτοκαταστροφικές.

Η γνώση, η ανεκτικότητα, η ελευθερία επιλογής, η καινοτομία, το ταλέντο, η δουλειά, θα μας βγάλουν από την κρίση. Όχι η καθήλωση στο παρελθόν, ο φόβος για αλλαγή. Ζούμε σε περίεργη εποχή. Μεταβατική και επικίνδυνη. Επειδή είναι στις μέρες μας δεν το συνειδητοποιούμε. Ο κόσμος μας αλλάζει και ακόμα δεν ξέρει πού θα πάει. Αλλάζουν οι ισορροπίες, αλλάζουν τα κέντρα αποφάσεων, γιατί ακόμα τίποτα δεν είναι οριστικό. Η νέα επανάσταση της οικονομίας αλλάζει τον κόσμο. Πριν λίγες μέρες το Facebook αγόρασε το WhatsApp με 16 δις. Η πραγματική είδηση δεν είναι αυτή. Ήταν ότι η WhatsApp έχει 55 υπαλλήλους. Και το FB, ο αγοραστής, των 93,5 δις χρηματιστηριακής αξίας, έχει 5.299 εργαζόμενους. Μέχρι τώρα μια επιχείρηση αυτού του μεγέθους θα είχε 100δες χιλιάδες εργαζόμενους. Αυτά είναι τα προβλήματα του κόσμου που έρχεται. Όλα τα business models αλλάζουν και κανείς δεν ξέρει πώς θα είναι η μορφή του μέλλοντος. Αν θέλουμε όμως να μας περιλαμβάνει, αυτά πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε. Οι μάχες για τα γάλατα και τα φαρμακεία είναι μάχες του προηγούμενου αιώνα. Νικητές και ηττημένοι θα ’ναι εξίσου χαμένοι σε μια μάχη που έχει ήδη κριθεί. Το παρελθόν τελείωσε. Όλα αλλάζουν πολύ γρηγορότερα από άλλοτε. Χρειαζόμαστε οραματιστές και εμείς κάνουμε άμυνα. Όλα όσα συζητάμε σήμερα σε 5 χρόνια θα είναι αδιάφορα.


http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/475/edito-475

Πότε θα διδαχθούν τα παιδιά την αλήθεια για το 21;

του Νίκου Δήμου

Δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ αυτό – σίγουρα όχι σύντομα. Σήμερα πάντως ένα βιβλίο που θα έγραφε τα αληθινά συμβάντα του 21 θα καιγότανε στην πυρά και ένας καθηγητής που θα το δίδασκε, θα έχανε τη δουλειά του.

Ας πούμε μερικές ιστορικά εξακριβωμένες αλήθειες:

Η επανάσταση ξεκίνησε όχι από τους ηρωικούς αρματολούς και κλέφτες (αντίθετα αυτοί και μέσα στον Αγώνα πολεμούσαν σαν μισθοφόροι για αμοιβή και λάφυρα) αλλά από φιλήσυχους αστούς εμπόρους που ζούσαν έξω από την Ελλάδα. Το κίνημα άρχισε από αστούς αλλά το αγκάλιασε ο λαός. Όμως, όπως γράφει ο Σκαρίμπας: «Το Πατριαρχείο το αφόρισε. Οι Πρόκριτοι και οι Ιεράρχες το χλεύασαν. Ο Καποδίστριας του γύρισε τις πλάτες. Ο Κοραής μας το μυκτήρισε». Η αρχή ήταν πολύ δύσκολη και το τέλος ολέθριο.

Η Εκκλησία όχι μόνο δεν πρωτοστάτησε στον Αγώνα αλλά τον πολέμησε με κάθε τρόπο. Αφόρισε τον Ρήγα Φεραίο, εναντιώθηκε στις «σατανικές» απόψεις για ελευθερία, ισότητα και δημοκρατία που έρχονταν από την Δύση και τελικά αφόρισε και την ίδια την επανάσταση. Φυσικά κανείς δεν ήταν στην Αγία Λαύρα στις 25 Μαρτίου και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός όχι μόνο δεν σήκωσε το λάβαρο (που φτιάχτηκε μετά από 50 χρόνια) αλλά έβριζε τον επαναστάτη Παπαφλέσσα ως «εξωλέστατον».

Η επανάσταση του 21 απέτυχε ολοκληρωτικά. Μετά την εισβολή του Ιμπραήμ δεν είχε μείνει ούτε μία επαναστατική εστία. Ελευθερωθήκαμε μόνο χάρη στην απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων – και την δράση τους στην ναυμαχία του Ναβαρίνου. (Ήταν η πρώτη – και η καλύτερη –«ανθρωπιστική επέμβαση» της ιστορίας).

Η επανάσταση απέτυχε επειδή οι Έλληνες πολεμούσαν περισσότερο μεταξύ τους, παρά με τους Τούρκους. Ο – ήδη τόσο απών – Κωστής Παπαγιώργης, την είχε χαρακτηρίσει:«πανεθνικό εμφύλιο, ο οποίος κατ’ ευφημισμόν βαπτίσθηκε επανάσταση από τους ιδεολόγους ιστορικούς».

Στην Επανάσταση έγιναν πράξεις θηριωδίας εκ μέρους των Ελλήνων. Στην κατάληψη της Τριπολιτσάς σφάχτηκαν πάνω από 30.000 άμαχοι – ανάμεσά τους πολλοί Εβραίοι που ήταν αμέτοχοι στον αγώνα. Λόγος: το πλιάτσικο. Λέει ο Κολοκοτρώνης στα Απομνημονεύματα: «το ασκέρι όπου ήταν μέσα, το ελληνικό, έκοβε κι σκότωνε από Παρασκευή ως Κυριακή, γυναίκες παιδιά και άντρες, 32000, μία ώρα ολόγυρα της Τριπολιτσάς». (Αντίθετα οι Τουρκαλβανοί υπερασπιστές της πόλης έφυγαν αλώβητοι μετά από συμφωνία. Που σημαίνει ότι ο Κολοκοτρώνης είχε τον έλεγχο του στρατού του και άρα επέτρεψε τη εθνοκάθαρση).

Και όσοι δεν συμπαθούν τους Αλβανούς θα έπρεπε να ξέρουνπως μερικοί από τους πιο γενναίους οπλαρχηγούς και καπεταναίους μας ήταν Αρβανίτες που δεν μιλούσαν καν τα ελληνικά. Κι όταν ο Μαυροκορδάτος έβγαλε λόγο στα πληρώματα του Ελληνικού στόλου χρειάστηκε μεταφραστή γιατί δεν κατάλαβαν λέξη (το γράφει ο Παπαρρηγόπουλος).

Θα έχουμε ωριμάσει ως έθνος, όταν τα σχολικά μας βιβλία συμπεριλάβουν αυτές (και άλλες) δύσκολες αλήθειες. Όταν θα πάψουν να αποσιωπούν ή να μυθολογούν. Έτσι θα πραγματώσουμε το Σολωμικό ρήμα, που ταυτίζει το αληθές με το εθνικό.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=32728



Update:

Υστερόγραφο για το 1821:

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.history&id=32819

Ιαβέρης: Ο Έλληνας οδηγός (η αλήθεια είναι σκληρή)

1) Ξέρετε με πόσα χιλιόμετρα έπεσε πάνω στην κολώνα της μπασκέτας ο μπασκετμπολίστας Μπόμπαν Γιάνκοβιτς; Ε; Με τέσσερα (4) χιλιόμετρα την ώρα. Και έμεινε ανάπηρος, παραπληγικός. Όταν λοιπόν το παιδί σας στέκεται λυμένο και όρθιο ανάμεσα στα δύο μπροστινά καθίσματα και φρενάρετε ή τρακάρετε με περισσότερα από 4 km/h, ξέρετε τί είναι πιθανό να γίνει; Και πόσο συχνά πάτε με 4 km/h; Και πόσο συχνά ο απέναντί σας πάει επίσης με 4 km/h;

2) Όταν ένα ΙΧ κινείται με 50 km/h και τρακάρει σε σταθερό σημείο (κολώνα) ξέρετε με πόση δύναμη θα σκάσει ο επιβάτης που δε φοράει ζώνη στο ταμπλό; Με δύναμη 3 τόνων. Μπορείτε εσείς να σηκώσετε 3 τόνους; Ο Πύρρος Δήμας σηκώνει κάπου 240 κιλά… Είμαστε λοιπόν τόσο ηλίθιοι; Ναι είμαστε. Αλλά αν ρωτήσεις γύρω σου, όλοι πιστεύουν ότι ξέρουν να “οδηγάνε”.. Ρε δεν πάμε στο διάολο, λέω εγώ .

3) Όταν οι πίσω επιβάτες δε φοράνε ζώνη ασφαλείας (αλήθεια πόσοι από τους πίσω επιβάτες φοράνε ζώνη; ξέρετε με πόση δύναμη θα σκάσουν πάνω στους μπροστινούς; Τα ίδια, με 3 τόνους. Ε, λοιπόν τί νόημα έχει να φοράει ο μπροστινός επιβάτης ζώνη ασφαλείας, άμα δε φοράει ο πίσω;

4) Όταν η μαμά κρατάει το αγγελούδι της στην αγκαλιά, καθισμένη στο μπροστινό κάθισμα, ξέρετε με πόση δύναμη θα το συνθλίψει πάνω στο ταμπλό, αν γίνει ατύχημα με μόλις 50 km/h; Ε, τώρα πια ξέρετε. Με 3 τόνους. Θα βάζατε το παιδί σας να το συνθλίψει ένα φορτηγό 3 τόνων; Όχι; Ε, γιατί το κρατάτε στην αγκαλιά; Και μη μου πείτε ότι θα το συγκρατήσετε..

5) Λέει ο Έλληνας που τα ξέρει… όλα: “Άμα δε φοράω κράνος, βλέπω καλύτερα και στο κάτω κάτω μόνο τον εαυτό μου βλάπτω”. Αλήθεια; Κλαμένος και μυξωμένος, πέρα από αηδία είσαι και σκέτη τύφλα. Την τύφλα σου δε βλέπεις. Αλλά ας το δούμε και αλλιώς. Αν πηγαίνεις με 80 km/h και φας τη μέλισσα στη μούρη, δεν είναι πιθανό να προκαλέσεις ατύχημα; Και ποιός θα φταίει τότε; Βλέπεις λοιπόν που το κράνος δεν είναι μόνο “δική σου υπόθεση”;

6) Έχετε δει κάποιους πιτσιρικάδες με φτιαγμένα παπιά που έχουν (για μόδα; δεν ξέρω) ημιφορεμένο το κράνος, δηλ. το ακουμπάνε μέχρι το μέτωπο, κάπως σαν την περικεφαλαία του Περικλή; Θα το έχετε δει, δε μπορεί. Το ξέρετε ότι είναι χειρότερο από το να μη φοράνε καθόλου κράνος; Κι αυτό γιατί το ακουμπισμένο σαν περικεφαλαία κράνος σε πιθανή πτώση μπορεί να τραυματίσει τον αυχένα και να είναι αυτό η αιτία που θα αφήσει τον αναβάτη ανάπηρο. Το ίδιο ισχύει και για αυτόν που φοράει μεν το κράνος του αλλά το έχει λυμένο. Άμα είσαι λοιπόν τόσο ανόητος και έχεις το κράνος για περικεφαλαία ή το έχεις λυμένο, καλύτερα χωρίς κράνος, τόνισε ο Ιαβέρης.

7) Ξέρετε ότι πολλοί γονείς προσπαθούν οι ίδιοι (εν αγνοία τους βέβαια) να στείλουν τα παιδιά τους στον τάφο; Δείτε πώς. Πραγματικό γεγονός σε ελληνικό νησί. Ο γιός συλλαμβάνεται μέσα στη νύχτα με μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού, χωρίς κράνος και χωρίς δίπλωμα από την αστυνομία. Οι αστυνομικοί παίρνουν μέσα στη νύχτα τηλέφωνο στο σπίτι του νεαρού και ειδοποιούν τους γονείς του. Το επόμενο πρωί πέφτουν από τον πατέρα τηλεφωνιές σε “παράγοντες” του τόπου και η κλήση σβήνεται και το θέμα είναι “λήξαν”. Είναι όμως; Σε λίγο καιρό ο νεαρός σκοτώνεται με τη μηχανή χωρίς να φοράει κράνος. Τί έκανε ο πατέρας; Έδωσε το χείριστο παράδειγμα στο γιό του. Με τη στάση του τού είπε: “Δεν είναι κακό να οδηγούμε ενάντια στον ΚΟΚ, αρκεί να είμαστε σε θέση να μην τρώμε πρόστιμο και ποινές”. Όταν ο πατέρας επιδεικνύει τη … δύναμή του σβήνοντας την κλήση του γιού που οδηγεί χωρίς δίπλωμα, του “δείχνει” με ποιόν τρόπο πρέπει να πορεύεται στη ζωή. Γλύφοντας, παρακαλώντας και κοροϊδεύοντας τον ίδιο σου τον εαυτό και τους άλλους. Η παιδεία, αποκτάται μέσα από το σπίτι, επέμεινε ο Ιαβέρης. Το παράδειγμα των γονιών είναι το πιο ισχυρό παράδειγμα. Αλλά οι περισσότεροι γονείς είναι οι ίδιοι κάκιστα παραδείγματα.

8) Τί είναι για την ελληνική πολιτεία πιο κακό; Το να αποπειραθείς να κλέψεις λεφτά από μία τράπεζα ή το να αποπειραθείς να δολοφονήσεις κάποιον; Ε, λοιπόν πιο κακό είναι το πρώτο. Δείτε γιατί: -Άμα σε πιάσουν να κλέβεις μια τράπεζα, θα πας κατηγορούμενος στα ποινικά δικαστήρια. -Άμα περάσεις με κόκκινο (άρα στην ουσία άμα αποπειραθείς να σκοτώσεις κάποιον άλλο που περνάει με πράσινο) πληρώνεις πρόστιμο 700 ευρώ. Κι άμα “τα έχεις τα φράγκα” και πληρώσεις μέσα σε 10 μέρες, σου κάνουν ΕΚΠΤΩΣΗ 50% και πληρώνεις 350 ευρώ. Άμα πας να κλέψεις λοιπόν, πας φυλακή. Άμα πας να σκοτώσεις, πληρώνεις και με έκπτωση. Μη γελάτε, εμάς αφορούν αυτά.

9) Αλλά η ελληνική πολιτεία έχει μακρά θητεία στην υποκρισία. Τη μέρα που ψηφιζόταν ο νέος ΚΟΚ, ένα κανάλι την είχε στήσει στην είσοδο του γκαράζ της Βουλής. Σχεδόν κανένας βουλευτής δε φορούσε ζώνη….. Και πήγαιναν να ψηφίζουν για να πάει το πρόστιμο για τη ζώνη στα 350 ευρώ! Με έκπτωση 50%, αν πληρώσεις σε 10 μέρες, βεβαίως….

10) Να πάμε και στην Ελληνική Αστυνομία; Πόσες φορές έχετε δει αστυνομικό να φοράει ζώνη ασφαλείας στο περιπολικό; Μάλλον ποτέ ή σπάνια. Δηλ. αυτός που σου δίνει πρόστιμο για μη χρήση ζώνης είναι ο ίδιος παράνομος. Τί να λέμε τώρα;

11) Ας δούμε όμως και το θέμα της συνήθειας. Κάθε μέρα σκοτώνονται περίπου 3 άνθρωποι από τροχαίο. Πλήρης απάθεια. Το θεωρούμε σαν κάτι φυσικό. Όταν όμως σκοτώθηκαν 21 παιδιά στα Τέμπη, όλοι μιλούσαν για “εθνική τραγωδία”. Μα αφού σε 7 μέρες θα έχουμε πάλι συμπληρώσει άλλους 21 νεκρούς σε τροχαία! Κάθε εβδομάδα 21 άνθρωποι (νέοι ως επί το πλείστον) σκοτώνονται στους δρόμους. Αλλά είπαμε, το έχουμε ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ. Μόνο άμα είναι μαζεμένοι σε ένα τροχαίο 21 νεκροί ιδρώνει λίγο τ’ αυτί μας. Αλλιώς, χεστήκαμε.

12) Αλλά ας το πάμε και παραπέρα. Πόσοι κάηκαν στις φωτιές της Πελοποννήσου το 2007; 80 άνθρωποι. Και πάλι ο κοιμισμένος στον καναπέ του Έλλην, ξύπνησε από το μόνιμο λήθαργό του και μίλησε για “εθνική τραγωδία”. Οι 2.500 νεκροί κάθε χρόνο στα τροχαία τί είναι; Έχει διαφορά ένας άνθρωπος που καίγεται από έναν που σκοτώνεται σε τροχαίο; Για πείτε μου;

Και κλείνει την κουβέντα στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου της Ερμούπολης ο Ιαβέρης, ζητώντας να μη χειροκροτήσουμε (γιατί τα χάλια μας δε θέλουν και χειροκρότημα) και ανακοινώνοντάς μας ένα ουσιαστικό και βαρύ σα σίδερο “Καληνύχτα σας”.

Για όσους δεν γνωρίζουν τον Ιαβέρη Πρόκειται ίσως για τον κορυφαίο Έλληνα οδηγό αγώνων, ο οποίος πλέον προσπαθεί με κάθε μέσο να βάλλει μυαλό στους Έλληνες οδηγούς ώστε να σταματήσει πλέον αυτό το θανατικό που διαδραματίζεται στους δρόμους!

http://www.o-klooun.com/anadimosiefseis/iaveris-o-ellinas-odigos-i-alitheia-einai-skliri#.UyxrS_l_srl

http://glossitses.wordpress.com/2012/10/16/%CE%BF-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%BF%CE%B4%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B5/

Ο «κόλαφος» του Ευρωκοινοβουλίου

του Πάσχου Μανδραβέλη

Πριν από μερικούς μήνες τα δελτία ειδήσεων και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων πάλλονταν από την ιερή αγανάκτηση του δικαιωμένου. Ο τίτλοι ήταν καταιγιστικοί: «Το Ευρωκοινοβούλιο καθίζει στο σκαμνί την τρόικα», «Το Ευρωκοινοβούλιο σταυρώνει την τρόικα», «Χασάπης η τρόικα, λέει το Ευρωκοινοβούλιο», «Ευρωκοινοβούλιο σε τρόικα: Στην Ελλάδα αποτύχατε», «Χαστούκι από το Ευρωκοινοβούλιο στην τρόικα» κ.λπ. Αιτία του πανεθνικού (δεξιού κι αριστερού) αυτού συλλαλητηρίου ήταν η έκθεση που ετοίμαζε το Ευρωκοινοβούλιο για τα πεπραγμένα της τρόικας στις χώρες του Νότου. Γι’ αυτόν τον λόγο επισκέφθηκαν τις Βρυξέλλες και ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης· για να κάνουν τον «κόλαφο» του Ευρωκοινοβουλίου στη μισητή τρόικα ακόμη πιο ισχυρό.

Λίγοι Ελληνες έμαθαν ότι την περασμένη εβδομάδα το Ευρωκοινοβούλιο ψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία την «έκθεση-κόλαφο» για τις ενέργειες της τρόικας σε χώρες που εφαρμόζονται τα Μνημόνια (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος). Υπό τους παραπλανητικούς τίτλους «Για αστοχίες στον οικονομικό σχεδιασμό κατηγορεί την τρόικα το Ευρωκοινοβούλιο» οι Ελληνες έχασαν το βασικότερο συμπέρασμα της έκθεσης, ότι δηλαδή «η δημιουργία του σχήματος της τρόικας ήταν αναπόφευκτη στην πρώτη φάση της κρίσης, λόγω της απουσίας κατάλληλων μηχανισμών και κατάλληλων πολιτικών στο ευρωπαϊκό επίπεδο» και ότι το Ευρωκοινοβούλιο «εκφράζει ικανοποίηση για το γεγονός ότι η χρηματοδοτική συνδρομή (των χωρών της Ε.Ε.) πέτυχε βραχυπρόθεσμα τον στόχο της αποφυγής μιας ανεξέλεγκτης αδυναμίας εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους που θα επέφερε εξαιρετικά σοβαρές οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις, οι οποίες πιθανώς θα ήταν χειρότερες από τις σημερινές... και, ενδεχομένως, την αναγκαστική έξοδο χωρών από τη Ζώνη του Ευρώ».

Έχασαν όμως και την επισήμανση ότι δεν ήταν το Μνημόνιο που έφερε την κρίση στην Ελλάδα, αλλά η κρίση (μαζί με τη «στατιστική λαθροχειρία», όπως ρητά αναφέρει η έκθεση, των κυβερνήσεων Καραμανλή) που έφερε το Μνημόνιο. «Πριν από την έναρξη του προγράμματος», γράφει η έκθεση, «υπήρχε ένας διττός φόβος που αφορούσε την “αφερεγγυότητα” και τη “μη βιωσιμότητα” των δημόσιων οικονομικών της Ελλάδας ως αποτέλεσμα της συνεχώς μειούμενης ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και του μακροχρόνιου δημοσιονομικού εκτροχιασμού, λόγω της χαμηλής πραγματικής είσπραξης φόρου εταιρειών, με το δημόσιο έλλειμμα να αγγίζει το 15,7% του ΑΕΠ το 2009, έναντι -6,5% το 2007, και τον λόγο δημόσιου χρέους προς ΑΕΠ να συνεχίζει την ανοδική πορεία του από το 2003, όταν είχε διαμορφωθεί στο 97,4%, αγγίζοντας το 129,7% το 2009 και το 156,9% το 2012».

Το Ευρωκοινοβούλιο «είναι της γνώμης ότι η προβληματική κατάσταση της Ελλάδας οφειλόταν και στη στατιστική λαθροχειρία κατά τα έτη που προηγήθηκαν της κατάρτισης του προγράμματος (σ.σ.: πριν από το 2009)... Η βαθμιαία αποκάλυψη της στατιστικής λαθροχειρίας στην Ελλάδα είχε αντίκτυπο στην ανάγκη αναπροσαρμογής των πολλαπλασιαστών, των προγνώσεων και των προτεινόμενων μέτρων».

Τέλος το Ευρωκοινοβούλιο χαιρετίζει την επιτυχία της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας να βγουν από το Μνημόνιο, αλλά λυπάται γιατί η Ελλάδα δεν τα κατάφερε. Μάλλον δεν θα έχουν μάθει τίποτε για το «success story»...


http://www.kathimerini.gr/758773/opinion/epikairothta/politikh/o-kolafos-toy-eyrwkoinovoylioy

Υ.Γ:

Η δικαίωση των κυβερνήσεων Παπανδρέου της περιόδου 2009-2011 θα είναι αργή και βασανιστική (για κάποιους). Απολαυστική όμως για εμένα τουλάχιστον!

Μιλώντας για Παπανδρεϊκούς

του Αλέκου Στάμου

Απίθανοι τύποι σε μια απίθανη χώρα. Ότι να είναι, όπου να είναι, όπως και με όποιον να είναι. «Βάλτε τώρα που γυρνάει» είναι το σύνθημα.

Έχουν πει ότι πιο μειωτικό, υβριστικό, απειλητικό μπορεί να ειπωθεί εναντίον του Γιώργου Παπανδρέου. Τον έχουν αποκαλέσει «τελειωμένο», «ανεπαρκή», «ολετήρα», «όργανο ξένων δυνάμεων», «ανύπαρκτο» πολιτικό που δεν επηρεάζει πια κανέναν.
Κάποιοι μάλιστα από αυτούς μέχρι την δόλια ανατροπή του το 2011 παρουσιάζονταν ως φανατικοί υπερασπιστές του. Αμέσως μετά είδαν το φως το αληθινό στο πρόσωπο και την ευφυΐα του Βαγγέλη.
Κάποιοι άλλοι μπήκαν στη ζώνη του λυκόφωτος, τήρησαν σιγή ασυρμάτου, περίμεναν να δουν που θα κάτσει η μπίλια.

Δύο χρόνια τώρα κυβερνητικά και αντιπολιτευόμενα κόμματα, εφημερίδες και κανάλια όταν ήθελαν να βρίσουν, να αναζητήσουν υπαίτιο για την κρίση, να ειρωνευτούν, να διαπομπεύσουν κάποιον χρησιμοποιούσαν ως αποκλειστικό στόχο τον Γιώργο Παπανδρέου. Όλο το σύστημα, όλα τα υποσυστήματα πολιτικά και επιχειρηματικά, για τους δικούς του λόγους το κάθε ένα, πυροβολούσε συνεχώς και με πείσμα τον ΓΑΠ. Θεώρησαν ότι είναι εύκολα αναλώσιμος χωρίς κόμμα και ΜΜΕ και μαύρο χρήμα και επιχειρηματίες να τον προστατεύουν. Και διαψεύστηκαν με τρόπο οδυνηρό.
Γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου με μόνη τη συνδρομή από 4-5 συνεργάτες του όχι μόνο άντεξε στην απόπειρα ισοπέδωσής του αλλά βγαίνει πολιτικά ενδυναμωμένος από τον ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον του. Πώς τα κατάφερε; Είναι πάνσοφος, μάγκας, αλάνθαστος; Τίποτα από όλα αυτά. Είναι κάτι πιο απλό αλλά πολύ σπάνιο στο πολιτικό προσωπικό της χώρας. Είναι πολιτικά έντιμος, είναι πατριώτης, λέει την αλήθεια, δεν κάνει αλλαξοκωλιές με την διαπλοκή. Και οι πολίτες είτε τον συμπαθούν είτε όχι το διαισθάνονταν και όσο περνάει ο καιρός και τα γεγονότα αναδεικνύονται στην πραγματική τους διάσταση το συνειδητοποιούν όλο και περισσότεροι. Καμιά προπαγάνδα δεν κρατάει για πάντα, είναι εφήμερη, Η αλήθεια είναι ο τελικός νικητής.

Και ξαφνικά μέσα σε λίγες μέρες ο «πουθενάς» και ο «τίποτας» έγινε ο άνθρωπος από τον οποίο εξαρτάται το μέλλον της χώρας. Ξαφνικά διαπιστώθηκε ότι ο «περιφρονημένος» από όλους επηρεάζει πολύ κόσμο, έχει στρατιές παπανδρεϊκών φανατισμένων οπαδών. Ξαφνικά μας λένε ότι ο Παπανδρέου μπορεί με μια κουβέντα ή μια πράξη του να απειλήσει την πολιτική σταθερότητα της χώρας, μπορεί να φτιάξει κόμμα, μπορεί , μπορεί, μπορεί…
Οι απίθανοι λοιπόν αυτοί τύποι κάνουν στροφή 180ο . Γιατί; Κάποιοι γιατί ξέρουν ότι και το καλύτερο παραμύθι αν δεν έχει δράκο πολύ γρήγορα τελειώνει και κανείς δεν παραμυθιάζεται. Κάποιοι γιατί θυμήθηκαν ότι χέρι που δεν μπορείς να δαγκώσεις καλύτερα να το φιλήσεις. Κάποιοι άλλοι γιατί νομίζουν ότι χρησιμοποιώντας το όνομα και στο όνομα Παπανδρέου μπορουν να κάνουν καριέρα, να γίνουν ηγέτες. Λένε με δύο λόγια, μπράβο στον Παπανδρέου που υπερασπίστηκε και διαφύλαξε τη σημαία με ανυπολόγιστο προσωπικό και πολιτικό κόστος. Τώρα που τα δύσκολα πέρασαν, συνεχίζουν, καλό είναι να την πλύνει τη σημαία από τα αίματα και τους καπνούς της μάχης, να την φρεσκοσιδερώσει και να μας την παραδώσει για να κάνουμε βόλτες στις πολιτικές καφετέριες.

Στους τελευταίους να πω μια γνώμη κι αν θέλουν ας την κρατήσουν. Όσο πιο απλά γίνεται, όσο πιο ξεκάθαρα.

Οι σημαίες και τα σύμβολα δεν είναι «νεκρή φύση», έχουν ζωή. Και η ζωντάνια τους εξαρτάται από τους σημαιοφόρους και την συμπεριφορά τους, την στάση και την αξιοπιστία τους. Οι «παπανδρεϊκοί», όπως τους αποκαλείτε, δεν είναι ιδιοκτησία καταχωρημένη στο κτηματολόγιο στο όνομα Παπανδρέου.
Είναι πολίτες ΜΕ τον Παπανδρέου. Είναι μαζί του δηλαδή από ΕΠΙΛΟΓΗ και ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΑ σε δύσκολες εποχές και συνθήκες. Πέρασαν δια πυρός και σιδήρου για να υπερασπιστούν την επιλογή τους. Ξέρουν πολύ καλά γιατί έκαναν και γιατί κάνουν ότι κάνουν. Άρα, ΔΕΝ εκχωρούνται και ΔΕΝ μεταβιβάζονται.

Επομένως ας μην αυτοεξευτελίζονται αυτοί οι τύποι σε μαζώξεις και χαζοίντριγκες, ας μην κάνουν σενάρια στον αέρα και συμφωνίες υπόγειες και εν τη γενέσει τους «καμένες». Κυρίως όμως ας μην παρασύρουν αθώους και ανυποψίαστους φίλους τους σε γλιστερούς και ίσως "γλιτσερούς" δρόμους.


Ας κάνουν μια στοιχειώδη υπέρβαση και ίσως κατανοήσουν ότι "παπανδρεϊκοί " ΧΩΡΙΣ τον Γιώργο Παπανδρέου ΔΕΝ υπάρχουν.


http://alekos.blogspot.gr/2014/03/blog-post.html

Αντύπας Καρίπογλου: ένας κανονικός άνθρωπος που πήγε να φτιάξει ένα μη κανονικό κόμμα

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Το αφιέρωμα που ακολουθεί δεν-είναι-ένας-πολιτικός-επικήδειος! Ούτε για τον Αντύπα Καρίπογλου, ούτε για την Δράση... είναι μια απόπειρα αποτίμησης της σύγχρονης ιστορίας των κανονικών ανθρώπων.

Γράφει ο Ηλίας Κανέλλης στα ΝΕΑ:

Εγκώμιο ενός που αποχώρησε

Σε μια εποχή κατά την οποία πολλά νέα πρόσωπα εισέρχονται στην πολιτική, προφανώς δεν περισσεύει πολύς χώρος για μια αποχώρηση (για λίγο; για περισσότερο;) ενός προσώπου όπως ο Antypas Karipoglou.
Θα αναρωτηθείτε: ποιος είναι ο Αντύπας Καρίπογλου; Πράγματι, δεν έγινε ευρύτερα γνωστός. Και γι' αυτό δεν φταίει ότι βρέθηκε έως και επικεφαλής ενός μικρού κόμματος όπως η Δράση, κάθε άλλο. Ο Καρίπογλου είναι και ευφραδής, και έξυπνος, και με πολιτική πείρα, και με μεγάλη ιστορία στα πολιτικά πράγματα. Θα ήταν αδιανόητο γι' αυτόν να πολιτευθεί χωρίς να έχει αποσαφηνίσει τις θέσεις του για τα πράγματα της συγκυρίας. Την ώρα της κρίσης, για παράδειγμα, δεν έλεγε άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Το κόμμα του δεν οχυρώθηκε στα δικά του Ζάππεια, δεν έστησε αγανακτισμένους στις πλατείες για να προσεταιρισθούν μελλοντικούς πελάτες, δεν έβριζε τους δανειστές και εταίρους, γενικώς δεν ζητούσε την επιδοκιμασία πάση θυσία. Αντίθετα, με σαφήνεια και μαχητικότητα, σχεδόν στο περιθώριο της δημοσιότητας, διεκδίκησε τον ευρωπαϊκό δρόμο, το ευρώ, τη Δύση και, κατά συνέπεια, «την ελευθερία, τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου και την ευτυχία των ανθρώπων αυτής της χώρας».
Και όλα αυτά, με τρομερή προσωπική θυσία, ανυστερόβουλα, μάλιστα με προσωπικό ξόδεμα: ζώντας και εργαζόμενος στη Δράμα, ήταν συνεχώς σε ένα αυτοκίνητο με το οποίο ταξίδευε στην Ελλάδα για τις ανάγκες του κόμματος. Δεν είναι εύκολο να κάνει την προσωπική σου ζωή ποδήλατο για ένα αμφίβολο αποτέλεσμα, εκτός αν είσαι πεισμένος ότι η μαγιά που αφήνεις αξίζει τον κόπο.
Ο Καρίπογλου δούλεψε σκληρά γι' αυτήν τη μαγιά. Προσείλκυσε νέους, διόρθωσε και διορθώθηκε, έχτισε έναν οργανισμό στον οποίο συνυπήρξε με σοβαρούς και δημιουργικούς ανθρώπους. Επιστήμονες, επιχειρηματίες, αγρότες. Πρώτα επαγγελματίες που δίνουν έμφαση στην καινοτομία και στην πρόοδο και μετά πολιτικούς. Πρόσωπα που δεν περιμένουν από το κράτος αλλά συμβάλλουν με τους φόρους τους στη λειτουργία του - που, ασφαλώς, θα ήθελαν καλύτερο κράτος, για να μην πηγαίνουν τα λεφτά των φορολογουμένων στον βρόντο.
Βαθύτατα δημοκράτης, ο Αντύπας Καρίπογλου επέλεξε να την κάνει διακριτικά όταν, όπως εκτιμώ διαβάζοντας το ευγενικό κείμενο αποχώρησής του, θεώρησε ότι οι στόχοι της Δράσης συρρικνώθηκαν, ότι έγινε κάτι άλλο από ένας ηθικός πολιτικός χώρος που θα διεκδικούσε την ευρύτερη προοδευτική συνεργασία, επειδή απαιτείται «συνολική πολιτική πρόταση, γιατί το πρόβλημα του τόπου μας είναι πολιτικό, όχι οικονομικό».
Παλαιός φίλος, ο Καρίπογλου δεν ζήτησε ποτέ να βοηθήσω να περάσει έστω μια ανακοίνωση του κόμματός του στην εφημερίδα. Θα ξαφνιαστεί, ελπίζω όχι δυσάρεστα, που γράφω χωρίς να το ξέρει για πρώτη φορά το όνομά του τώρα που αποχώρησε. Ελπίζω να καταλαβαίνει ότι χρειάζεται να επιστρέψει σύντομα.


Ο Αντύπας Καρίπογλου αποχώρησε πριν λίγες μέρες (και λίγες μέρες μετά το τελευταίο συνέδριό της στο οποίο δεν συμμετείχε) από την Δράση.

Στην Δράση διαδέχτηκε τον Στέφανο Μάνο στην προεδρία, μετά τις εκλογές του 2012, και αμέσως έπεσε με τα μούτρα στο εγχείρημα της μεταμόρφωσης του κόμματος αυτού σε έναν "συριζα του κέντρου": συγκέντρωσε ανθρώπους από τον οικολογικό χώρο, την κεντροαριστερά, τους φιλελεύθερους, εισήγαγε τις τάσεις στο κόμμα, διεύρυνε την ΚΕ με μεταρρυθμιστές κάθε απόχρωσης και απόκλισης και οδήγησε την Δράση σε ένα πολύ επιτυχές ανοιχτό συνέδριο όπου έγιναν αποδεκτές οι προτάσεις του για την διεύρυνση και την συνεργασία που έφτανε μέχρι και την πιθανή αλλαγή ονόματος του νέου σχήματος που θα προέκυπτε - όλα ήταν ανοιχτά και η Δράση προσέφερε τον "μηχανισμό" της όχι για να καπελώσει αλλά για να στηρίξει την δημιουργία του καινούργιου. Και όλα αυτά με την προσωπική ενέργεια και αφοσίωση που περιγράφει παραπάνω ο Ηλίας Κανέλλης.

Όσοι ζήσαμε εκείνες τις δημιουργικές μέρες νοιώθαμε -όπως και οι διστακτικοί απέξω- την δυναμική του εγχειρήματος. Ήταν μια κίνηση την κατάλληλη στιγμή, στον κατάλληλο τόπο και με τον κατάλληλο τρόπο. Και νοιώθαμε ότι κάναμε το αυτονόητο.
Σε ένα πολιτικό σκηνικό παρηκμασμένο και συχνά ποταπό, με επαγγελματίες της μπαλαφάρας και του προσωπικού συμφέροντος, με αναδυόμενους ηγετίσκους και νεοφανατικούς κάθε ιδεολογήματος, με μια κρίση να καλπάζει και να ταρακουνά τους κατά πλειοψηφία απασχολούμενους στον ιδιωτικό τομέα δρασίτες και "προσήλυτους", η ιδέα και η μέθοδος του Αντύπα Καρίπογλου ήταν κάτι πρωτοφανές για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα.

Η αποτύπωση της επιτυχίας του εγχειρήματος είχε και δεύτερο βήμα: το συνέδριο της διεύρυνσης που έγινε πέρυσι τον Μάιο. Δημοκρατικότατα η Δράση έγραφε μέλη καινούργια με ιλιγγιώδεις για το μέγεθός της ρυθμούς (έφτασαν τα 2500 στην προσυνεδριακή προθεσμία) που θα επικύρωναν την στροφή, θα αποτύπωναν τις τρεις τουλάχιστον βασικές τάσεις, και θα μορφοποιούσαν το νέο ομοσπονδιακό κόμμα της κεντρώας συνεργασίας με πρόβλεψη υποδοχής του επερχόμενου δεύτερου κύματος διεύρυνσης μετά το συνέδριο. Και εκεί ήταν που στην αναπόφευκτη σύγκρουση με την ατζέντα του πολιτικού κατεστημένου, το εγχείρημα ηττήθηκε.

Ηττήθηκε από εισοδισμό.
Μέλη ενός καταργημένου κόμματος, ήρθαν μαζικά μεν σαν άτομα δε, και αντί για ποσόστωση τάσης "έπαιξαν" σαν φράξια. Και έλεγξαν το συνέδριο. Έχουμε περιγράψει τα γεγονότα σε αυτό το ιστολόγιο, που ήταν παρόν σε όλη την διάρκεια του εγχειρήματος, πχ Η Δράση μετά το συνέδριό της: αμφίβολη η τύχη της αμφίπλευρης διεύρυνσης. Δεν χρειάζεται να ξαναθυμηθούμε τις λεπτομέρειες. Χρειάζεται όμως να επαναλάβουμε την ανάγκη, οι δημιουργικές πρωτοβουλίες να προστατεύουν τα νώτα τους από καπελώματα - υπάρχουν πάντοτε οι επαγγελματίες και οι μηχανισμοί που ...
καιροφυλακτούν να κουρσέψουν την προσπάθεια. Το ίδιο είχε ήδη συμβεί στο εγχείρημα της Δημοκρατικής Αριστεράς, της δημιουργίας ξανά!, των Οικολόγων Πράσινων και συνέβη ξανά πρόσφατα στην κίνηση των 58. Σε κάθε γνήσια πρωτοβουλία τρέχει παράλληλα από δίπλα ένα εναλλακτικό σχέδιο του "συστήματος": πως θα το ελέγξει σε περίπτωση επιτυχίας... Καμιά φορά, για καλό και για κακό τον ελέγχει και ...εξ αρχής.

Εδώ ο Αντύπας Καρίπογλου και οι συνεργάτες του έκαναν λάθος. Και το πλήρωσαν. Και μαζί όλοι οι διευρυνσίες που αποχώρησαν σταδιακά μετά το συνέδριο. Η Δράση είχε στο συνέδριο που έκανε προ ημερών 1000 μέλη λιγότερο - και τώρα έχει και έναν πρόεδρο λιγότερο... Παραμένει φυσικά ένα κόμμα κεντροφιλελεύθερο αλλά πλέον "αμιγές". Καμία σχέση με το όραμα που μοιραστήκαμε οι εξ αριστεράς και οικολογίας προερχόμενοι...


Η εκτίμησή μας; Γράφτηκε στο fb ανάμεσα σε άλλες:

Είναι ανεκτίμητη η προσφορά του Antypas Karipoglou στο εγχείρημα της ενότητας του μεταρρυθμιστικού χώρου. Και εάν αυτό δεν ολοκληρώθηκε, μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι οποιοδήποτε άλλο έχει κάποια ελπίδα. Ο Αντύπας τα έδωσε όλα σε αυτήν την προσπάθεια - όχι μόνο προσωπικά αλλά κυρίως πολιτικά και κομματικά: η Δράση για μερικούς μήνες έγινε αγνώριστη - σχεδόν προσέγγισε επίπεδα άγνωστα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Φιλελεύθεροι, αριστεροί και οικολόγοι ασχοληθήκαμε επιτέλους με την ουσία και αποδείξαμε ότι οι λύσεις δεν έχουν ιδεολογικά θέσφατα από πίσω αλλά ευφυή, καινοτόμα, ανθρώπινη και κυρίως απλή λογική. Η Δράση κόντεψε να γίνει "μη κανονικό" κόμμα, το υβρίδιο που ονειρεύτηκαν οι Φερχόφσταντ και Κον Μπεντίτ. Αντιμετώπισε όμως τον επαγγελματισμό της πολιτικής, τις ατζέντες, κρυφές και φανερές ανθρώπων που στην συνέχεια "έλαμψαν" με τις ...διασπαστικές τους παρεμβάσεις και την άρνηση μερικών ανθρώπων κλειδιά που τώρα τραβάνε τα μαλλιά τους για την αποτυχία πχ των 58. Δεν πειράζει - ούτως ή άλλως οι κανονικοί άνθρωποι σαν τον Αντύπα θα βρουν ξανά τους τρόπους να διεισδύσουν στα εξ απορρήτων του πολιτικού παιχνιδιού. Και βάζω στοίχημα ότι εκεί θα ξανασυναντηθούμε όλοι όσοι και όσες παίξαμε καθαρά αλλά ...μας έσφαξε ο διαιτητής

Το ερώτημα της συνέχειας είναι είναι το κρισιμότερο: τι μπορούν να κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι απέναντι στους επαγγελματίες; Μπορούν οι συλλογικότητες χωρίς αυτούς;

Η Δράση ας πούμε, υπέκυψε προς το τέλος στους μηχανισμούς - οι 58 ανέθεσαν τρομοκρατημένοι εξ αρχής στους επαγγελματίες τα "πρακτικά" θέματα με την γνωστή κατάληξη ως αναπληρωματικοί της Ελιάς Νο 1 - οι δημαρίτες έχουν υποταχθεί προ πολλού στην εσωκομματική δικτατορία -όχι του προλεταριάτου αλλά του αρχηγού- και στήνουν την Ελιά Νο 2 με πεταμένες βίδες και γρανάζια από παλιούς μηχανισμούς... Ο Σταύρος Θεοδωράκης αποφεύγει κάθε αναφορά σε επαγγελματίες αλλά το τερματίζει αποφεύγοντας επίσης κάθε συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση με αποτέλεσμα να θολώνει το Ποτάμι του...

Το ίδιο ερώτημα προσπάθησε να απαντήσει ο πολύπειρος Ντανιέλ Κον Μπεντίτ στο βιβλίο του -απόσταγμα μιας ζωής στις πολιτικές συλλογικότητες, Να καταργήσουμε τα πολιτικά κόμματα; Ο Αντύπας Καρίπογλου είχε επίσης από καιρό (2009) περιγράψει την συμπεριφορά των κανονικών ανθρώπων απέναντι στην θρησκευτική πίστη που απαιτεί το κομματικό κατεστημένο στο κείμενό του Γυρολόγων εγκώμιο... Και επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά από ότι ακολούθησε. Η κινητικότητα και η αποδέσμευση αυξήθηκε κατακόρυφα - τα θέσφατα ράγισαν, οι βεβαιότητες εξαφανίστηκαν και το δυναμικό των μη επαγγελματιών απελευθερώθηκε.

Τώρα είμαστε ακριβώς απέναντι στους κομματικούς μηχανισμούς που είναι πλέον ορατοί και στον πιο αδαή, έτοιμοι για μια μετωπική σύγκρουση... Λίγες στιγμές τα πράγματα είναι τόσο καθαρά - αλλά και ασαφή:
Τι χρειαζόμαστε σήμερα; Προφανώς "μη κανονικά" κόμματα με στελέχη κανονικούς ανθρώπους...
Η ανακύκλωση των "κανονικών" κομμάτων από μη κανονικούς ανθρώπους πρέπει να πάρει ένα τέλος - και μαζί του το κομματικό πελατειακό κράτος και η δικτατορία των ηλιθίων. Σε αυτό το project και ο Αντύπας Καρίπογλου θα βρει τον τρόπο να ξαναδώσει το πολύτιμο παρών του. Ελπίζουμε.

http://aristeristrouthokamilos.blogspot.gr/2014/03/blog-post_6.html

Πώς η Δύση έχασε την Ουκρανία

του Τάκη Μίχα

Στις 21 Φεβρουαρίου ο εκλεγμένος πρόεδρος της Ουκρανίας, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, μετά από δύο ημέρες αιματηρών ταραχών που είχαν ως αποτέλεσμα 75 νεκρούς, υπέγραφε μια συμφωνία με την αντιπολίτευση, που προέβλεπε εκλογές, αναθεώρηση του Συντάγματος, κυβέρνηση συνασπισμού και απελευθέρωση όλων όσων είχαν συλληφθεί κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων. Την συμφωνία αυτή, που ικανοποιούσε απόλυτα τα αιτήματα της πολιτικής αντιπολίτευσης, χαιρέτησαν με ενθουσιασμό τόσο η Ευρωπαική Ένωση όσο και οι ΗΠΑ. Μάλιστα ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου έκανε ένα πρόσθετο βήμα και διαβεβαίωσε τη διεθνή κοινή γνώμη ότι η κυβέρνησή του «θα παρακολουθεί προσεκτικά την εφαρμογή της συμφωνίας».

Όμως η συμφωνία αυτή προφανώς δεν ικανοποιούσε καθολου τις «εξεγερμένες μάζες» στο Μεϊντάν. Όπως δήλωσε αμέσως ένας εκπρόσωπός τους: «Αυτό είναι μόνο ένα κομμάτι χαρτί. Δεν θα φύγουμε από τα οδοφράγματα μέχρι να φύγει ο Γιανουκόβιτς». Όπως και έγινε. Ο Γιανουκόβιτς εγκατέλειψε κακήν κακώς τη χώρα και μια νέα κυβέρνηση ορίσθηκε, προκειμένου να οδηγήσει τη χώρα στις εκλογές, ενώ παράλληλα φρόντισε να εκδώσει και ένταλμα σύλληψης εναντίον του πρώην προέδρου, αποκλείοντας έτσι με αυτό τον τρόπο την συμμετοχή του στις εκλογές.

Να σημειωθεί εδώ ότι ούτε η Ε.Ε. ούτε οι ΗΠΑ διαμαρτυρήθηκαν για την καταπάτηση της συμφωνίας της 21ης Φεβρουαρίου, την οποία όπως είδαμε προηγουμένως είχαν χαιρετίσει θετικά. Ιδιαίτερα, δε,0 η διαβεβαίωση του εκπροσώπου του Λευκού Οίκου, σχετικά με την «προσεκτική παρακολούθηση της τήρησης της συμφωνίας»... ήταν σαν να μην είχε γίνει ποτέ!

Αυτό φυσικά δεν εκπλήσσει. Από την αρχή των επεισοδίων οι δυτικές κυβερνήσεις είχαν κλείσει τα μάτια τους στη δράση των ενόπλων ομάδων που είχαν καταλύσει κάθε έννοια έννομης τάξης στη χώρα και τρομοκρατούσαν όποιον πολίτη δεν συμφωνούσε με τις φαντασιώσεις τους. Αντίθετα, από την αρχή οι δυτικές κυβερνήσεις είχαν ακολουθήσει μια γραμμή που με μαθηματική βεβαιότητα οδηγούσε σε πολιτικά αδιέξοδα: αφενός προέβαλαν την εμμονή τους στην προάσπιση της ελευθερίας και της νομοκρατίας, όμως ταυτόχρονα υποστήριζαν την μη προάσπιση της ελευθερίας και της νομοκρατίας αν αυτή η προάσπιση επέβαλε τη χρήση βίας. Έτσι π.χ ενώ είχαν υπάρξει 3 δικαστικές αποφάσεις για την εκκένωση της πλατείας Μεϊντάν και το ξήλωμα των οδοφραγμάτων, οποιαδήποτε προσπάθεια της –είτε μας αρέσει, είτε όχι- νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης Γιανουκόβιτς να εφαρμόσει τις αποφάσεις των δικαστηρίων, αντιμετωπιζόταν με υστερικές κραυγές από τις δυτικές κυβερνήσεις. Ούτε, φυσικά, διανοήθηκαν οι δυτικες κυβερνήσεις να ζητήσουν τον άμεσο αφοπλισμό των εξτρεμιστών μετά την υπογραφή της συμφωνίας της 21ης Φεβρουαρίου. Με αποτέλεσμα να αποθρασυνθούν οι εξτρεμιστές, γνωρίζοντας πως ό,τι και να έκαναν και να ζητούσαν θα αντιμετώπιζαν, σε τελική ανάλυση, την αμέριστη κατανόηση της Δύσης.

Πώς μπορεί κανείς να ερμηνεύσει αυτή τη στάση της Ε.Ε. και των ΗΠΑ; Σύμφωνα με τον καθηγητή Νικολάι Πέτρο αυτή η στάση, που στην ουσία σηματοδοτούσε μια τέλεια αδιαφορία για την πραγματική κατάσταση, τόσο στο Κίεβο, όσο και στην Ουκρανία, ερμηνεύεται από το γεγονός ότι ευθύς εξ αρχής η Δύση είδε το θέμα της Ουκρανίας μέσα από ένα γεωπολιτικό πρίσμα, όπου το τι ακριβώς συνέβαινε στην Ουκρανία ήταν παντελώς αδιάφορο:

«Η πολιτική της Δύσης» γράφει ο καθηγητής Πέτρο, σε άρθρο του στο Νation «έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα στην Ουκρανία, επειδή το επίκεντρο της πολιτικής της είναι η Ρωσία και όχι η Ουκρανία. Για αυτό έχει χάσει κάθε επαφή με την Ουκρανία».

Στο βαθμό λοιπόν που κάποιος είχε αντι-ρωσικά αισθήματα, αυτό τον έκανε στα μάτια των δυτικών αυτόματα δημοκράτη και «φιλοδυτικό». Για αυτό αγκάλιασαν τους εξτρεμιστές και τους επέτρεψαν να οδηγήσουν την κατάσταση στα σημερινά αδιέξοδα.


http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.kosmos&id=32181